Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ο Τάκης...

Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό....γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια.... Τα παιδιά τον κορόιδευαν...Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.

Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη, να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά "Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ"....Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα...
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο...Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε...έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μην χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματα του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα....
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. "Θα του μάθετε να τα σκουπίζει."
Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. "Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε."
Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν..."Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει..."

Κι έτσι εκείνη η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά...ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο...για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομα μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο θα μου μείνει αξέχαστο!

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματα του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα και το πιο σημαντικό είχε φίλους. Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενος μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον...Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός...Σπάνιος κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.


Την τελευταία ημέρα  στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπο της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας "ευχαριστώ, ευχαριστώ...".

Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο...η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης...Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος...Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους!!!
Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας...Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης...νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!

Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι πολύ....μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στην νοητική και κινητική του ανάπτυξη...
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό...μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια...ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο,  έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση...και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!

Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2.00και πολύ κάτι...γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους...Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους...δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο...Το σύστημα και το σύστημα να νικά...ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους μικρούς, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολλή μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου - α, βα! πολύ πιο γρήγορα από εκείνον...τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας...

Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν...
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον...κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα...κάποιον άνθρωπο...Και βρήκαν.
Βρήκαν πολλούς!Γιατί υπάρχουν...

Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντας μου " Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας...Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω..."
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους.
Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο...
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, "την μαμά του Τάκη"...και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο....

All diferent - all equal! by Petronella

Όμως... όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο...γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός...γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν...και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί....
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους...Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους...Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί,  μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί τσεβδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό...ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε...θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας....Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε "η μαμά του Τάκη"! κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό...όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς  που θεωρούμε τα παιδιά μας  ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε...κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού...

Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε...η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει...κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε  κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να  αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.

Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν...Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου... Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς και να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και... τι θα γίνει  τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι "τέλειο"; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι  η "μαμά του Τάκη"; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;

Με τεράστιο σεβασμό  στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα...φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού....

Καλό μήνα αγαπημένοι...Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά...Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη...
                                                                                 Κατερίνα

53 σχόλια:

Όλγα Χατζηχρίστου είπε...

Ένας τέτοιος μικρός Τάκης είναι στην τάξη του γιου μου από τα νήπια ακόμη ... είναι αξιοθαύμαστο το ότι όλα τα παιδιά τον είχαν από τότε υπό την προστασία τους, τόσο μικρούλικα και κατά περιπτώσεις ανήμπορα και εκείνα. Μεγαλώνοντας τον προστατεύουν αλλά και εκείνος γίνεται όλο και πιο πολύ μέρος και μέλος της μεγαλύτερης ομάδας του σχολείου. Κανείς δεν τον κορόιδεψε ποτέ, αντιθέτως τρέχουν όλοι να τον βοηθήσουν ακόμη και όταν παραδέχονται ότι ενοχλούνται από αυτόν.
Καλό μήνα Κατερίνα, καλό μήνα σε όλους!

Unknown είπε...

Κατερίνα, για άλλη μια φορά με συγκίνησες. Δεν ξέρω τι να σου γράψω, θέλω μόνο να σου πω ευχαριστώ για αυτά που μοιράζεσαι μαζί μας εδώ!

Ανώνυμος είπε...

Γλυκειά μου Κατερίνα, υπέροχη η ανάρτησή σου!Καλό μήνα σε όλους. Και σε όλες τις "μαμάδες και μπαμπάδες του Τάκη"...κουράγιο, αδέλφια!Τα παιδιά σας είναι άγγελοι κι εσείς αγωνιστές-υπάρχει όμως Φως...Ο Θεός μαζί σας!

Ελευθερία είπε...

Υπέροχο μήνυμα γεμάτο αλήθεια!!! Μαμάδες είστε τυχερές αν το παιδί σας έχει κοντά του ένα μικρό Τάκη! Έτσι θα μάθει την αληθινή ζωή που θα είναι από τα καλύτερα εφόδια στη ζωή του!

SPYRIDOULA είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα!Συμφωνώ μαζί σου και καλό θα ήταν όλοι όσοι δείχνουν έλλειψη κατανόησης απέναντι σε παιδιά που έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες να μπορούσαν να διαβάσουν και να σκεφτούν τα λόγια σου.Το άλλο θέμα που θήγεις είναι εξίσου σημαντικό.Την έλλειψη δημόσιων σχολείων στη χώρα μας για αυτά τα παιδιά που σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη εκπαίδευση απο σωστά εξειδικευμένους δασκάλους.Είναι τεράστιος ο αγώνας των γονιών σε αυτές τις περιπτώσεις που πρέπει να βρούν μόνοι τους τα μέσα για να παρέχουν στο παιδί τους ειδικά μαθήματα.Τέλος να σου πω και κατι άσχετο με τα προηγούμενα,έχω διαγωνισμό με δώρο εκπτωτικά κουπόνια και γυαλιά ηλίου ή οράσεως!Αν σε ενδιαφέρει μπορείς να ρίξεις μια ματιά εδώ
http://handmade-by-spyridoula.blogspot.gr/2013/06/firmoo-glasses-giveaway-international.html

Litsa είπε...

Τον θυμάμαι τον Τάκη ρε αδερφή, αλλά πιο καθαρά ακόμη θυμάμαι εκείνο τον καταπληκτικό δάσκαλο, που εγώ δεν είχα ποτέ, αλλά που κι εμένα με σημάδεψε. Τι φιγούρα, τι ήρεμη αύρα! Υπέροχος!
Τα παιδιά γίνονται σκληρά, ναι, μα πιο σκληροί είμαστε εμείς τελικά ε...;

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε ένα σημείο τους καλούς ανθρώπους να τους αποκαλούμε ακόμα και μ...ες! "Είναι καλός στα όρια της μ..ας" λέμε και ευτελίζουμε την καλοσύνη. Η καλοσύνη όμως σε συνδυασμό με την μόρφωση (την κοινωνική και της γνώσης) μπορούν να κάνουν θαύματα! Δεν έχω έρθει σε στενή επαφή ούτε με κάποιον Τάκη αλλά ούτε και με την Μαμά του... θέλω να πιστεύω όμως ότι όταν θα έρθω είτε εγώ είτε το παιδί μου... θα είμαστε άξιοι για αυτούς! Το εύχομαι!Κάλη

Unknown είπε...

Καλημέρα, Κατερίνα (δασκάλα μας) και καλό μήνα. Υπέροχη ανάρτηση, δεν εχω λόγια, για ακόμη μία φορά μας συγκίνησες.Η αλήθεια ειναι ότι όχι απλά μας συγκίνησες, αλλά άγγιξες την καρδιά μας. Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου, να είσαι πάντα γεμάτη όμορφες θύμησες και ιδέες για να μας εκπαιδεύεις, γιατί αυτό έχεις καταφέρει να κάνεις........

Λαμπρινή είπε...

Αχ Κατερινάκι μου...πόσο με συγκίνησες και πόσο δίκιο έχεις...
Δεν έχω πολλά να σου πω μόνο αυτό που λες κι εσύ,ας έχουμε το νου μας γιατί όλα στην ζωή αλλάζουν.Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ζωή θα βρει την ευκαιρία να μας εκπαιδεύσει,είναι σίγουρο ότι θα γίνει.
Να είσαστε καλά οικογένεια ΚαΠα!
Καλό καλοκαίρι!

Αγγελικη Ν είπε...

Πάνω που νοιώθω περήφανη για την καταγωγή μου, ψάχνω να βρω που να κρυφτώ όταν κάποιες ειδήσεις φτάνουν στα αυτιά μου!
Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε! Ο αγώνας μας πρέπει να είναι διαρκής για να απομονώνουμε τέτοιες αντικοινωνικές συμπεριφορές... Άκου μάζεψαν υπογραφές... Πάντως φταίνε και οι "άλλοι", που τους άφησαν και δεν μπόρεσαν να τους συνεφέρουν:( Τυχερές/οι όσες/οι είχαμε φωτισμένους ανθρώπους να μας διδάξουν!
Φιλάκια

Memaria είπε...

Σήμερα με συγκίνησες για πολλούς λόγους....θέλω μόνο να πω σε όλους τους τέλειους πως κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί...ας μάθουν να αραιώνουν την τελειότητά τους με λίγη ανθρωπιά...
Να είσαι καλά Κατερίνα....

ikaxela είπε...

Δεν έχω κάτι να πω, μόνο που μου ξύπνησες μνήμες από την παιδική μου ηλικία γιατί είχα κάποτε κι εγώ έναν Τάκη στη γειτονιά απ' ότι ξέρω κανένας δασκαλος τότε δε στάθηκε ανώτερος των περιστάσεων. Μόνο τα παιδιά που τον χαιρετούσαν στο δρόμο.

Γεωργία(keywoman.blogspot.gr) είπε...

Μου φαίνεται αναμενόμενη η αντίδραση των γονιών που μάζεψαν τις υπογραφές για την εκδίωξη του "τέρατος".

Δεν περιμένω τίποτα ανθρώπινο από την πλειοψηφία των νεοελλήνων γονιών.Αλλά και από των υπολοίπων πλην της ελληνικής ράτσας,οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι.

Το γελοίο είναι πως πολλοί γονείς που εκπλήσσονται με την αντίδαρση των υπογραφόντων και σχολιάζουν στην παρούσα ανάρτηση θα έπρατταν ακριβώς ΤΟ ΙΔΙΟ σε ανάλογη περίπτωση.Τα λόγια είναι εύκολα,οι πράξεις....παλούκι.....

Ανώνυμος είπε...

με συγκινησες!θυμηθηκα πριν 9 χρονια που συνοδευα αυτιστικο παιδι σε νηπιαγωγειο!στο τελος της χρονιας επαιξε σε σκετς μαζι με ταλλα παιδια,εμαθε να λειτουρει στην ομαδα και τα εκανε ολα λιγο πιο αργα!ξερεις πως με κοιτουσαν οι μαμαδες των αλλων παιδιων;σαν την φτωχη εκπαιδευτικο,μια μου λεει πρεπει να εχεις οικονομικο θεμα,ε;ποσα εμαθα απο αυτο το παιδι!βασω πριγκιπισσα μου με φωναζε!!!σε φιλω βασω λαρισα

philos είπε...

Είχα και γω ένα κωφάλαλο "Τάκη" σε όλο το δημοτικό δίπλα μου, αλλά ούτε στιγμή δεν τον περιθωριοποιήσε κανένας. Και ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η ανάγνωση του κειμένου με τις άναρθρες κραυγές του και τα χειροκροτήματα όλων των παιδιών.

Αλλά είχα και συνωνόματο Τάκη και ήταν η θεία μου η Σταθούλα που τον μεγάλωσε μόνη της, σε μια άλλη εποχή, πολύ εχθρική στους "Τάκηδες". Ήταν και αυτή η θεία μια από τις αρχόντισες της παιδικής μου ηλικίας και ο Τάκης ένας ξάδελφος που ένιωσα από μικρή ηλικία την αγάπη του προς εμένα. ΠΟλύ πριν του δώσω εγώ αγάπη. Ολόκληρη ιστορία...
Σε ευχαριστώ Κατερίνα.

mommyinhappiness είπε...

Μακάρι Κατερίνα μου να υπήρχαν κι άλλοι τέτοιοι άνθρωποι σαν τον δάσκαλό σας...Και μακάρι κάποια μέρα να αποκτήσουμε εμείς και τα παιδιά μας την Παιδεία που χρειάζεται για να συμπεριφερούμε σε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς και ιδιαίτεροι...

Owl Mommy Βέρα είπε...

Συγκινούμαι αλλά χαίρομαι κιόλας..χαίρομαι γιατί μας βάζεις να σκεφτούμε πέρα από τα εύκολα. Δεν περίμενα ποτέ πως θα διάβαζα κάποιες αναρτήσεις και θα προσπαθούσα μετά να είμαι καλύτερος άνθρωπος, ελπίζω να καταφέρω να το μεταδώσω και στο παιδί μου.. Να'σαι καλά Κατερίνα και όλοι τα παιδιά σαν τον Τάκη να βρίσκουν στηρίγματα στο δύσκολο κόσμο μας..

Demi είπε...

Τι μου θύμισες Κατερινάκι ...με πήγες πίσω ..οταν ήμουν μικρή είχα μια φίλη με ειδικές ανάγκες που ερχόταν στο Λαύριο κάθε καλοκαίρι για διακοπές και η μαμα μου φίλη με την μαμά της καθε μέρα συναντιόμαστε ολοι μαζί παίζαμε παιχνίδια παρείτσα!δεν ξεχνάω ποτέ το πόσο χαμογελαστη ήταν και πόσο χαρούμενη που εστω και για λίγη ώρα παίζαμε μαζί κυρίως στην θάλασσα...
Και η μαμά της τόσο καλή!!ήρωας!!!την θαύμαζα για πολλά ...μα εμαθα πολλά..

Τυχερός ο Τάκης που ειχε μια μαμά που προσπαθησε και πέτυχε τον στόχο της,εναν εξαιρετικό δάσκαλο αλλα και όλα τα παιδιά που σταθηκαν δίπλα του και τον βοήθησαν!!!!

Καλό μηνα και καλή συνεχεια καλοκαιριού!!!

ioanna είπε...

Είσαι υπέροχη, με συγκινησες γι άλλη μια φορά!!!

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ'''ΕΧΩ ΑΔΕΡΦΟ ΕΝΑΝ ΤΑΚΗ'''
ΜΙΝΑ ΑΠΟ ΕΥΒΟΙΑ

Momma's daily life είπε...

ετσι ακριβως οπως τα λες ειναι! το θεμα ομως ξερεις ποιο ειναι; να τα θυμομαστε παντα και παντου, γιατι οταν τα διαβαζουμε τοσο χυμα, ξεχωριζουμε το προφανες και το σχολιαζουμε κιολας, αλλα οταν το βιώνουμε ποσο ευκολο ειναι να ειμαστε απο εκεινους τους γονεις που θα εβαζαν την υπογραφη τους;;
ποσο με φοβιζουν κατι τετοια ωρες ωρες...μη ξεχαστω, μη φοβηθω, μη θυσιασω αλλο παιδι για μια χωρις ουσια χαρη στο δικο μου παιδι....

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Εχω διαβασει τοσο συγκλονιστικες σου αναρτησεις εδω, αλλα ειναι η πρωτη φορα που βουρκωνω Κατερινα. Βουρκωνω για τον υπεροχο αυτο Δασκαλο και την αγωνιστρια Μανα, για ολους εσας που τον βοθησατε και ειστε περηφανοι γι'αυτο. Ειχε ο γιος μου στον παιδικο σταθμο ενα "Τακη" και οι δασκαλες εβαζαν ενα παιδακι καθε μερα να το βοηθαει. Σου ακουγεται κουφο τοσο μικρα να βοηθανε. Κι ομως, τα χαζευαμε με καμαρι στις σχολικες γιορτες να οδηγουν το Νικηφορο (ετσι τον λενε), να του ψιθυριζουν τα λογια, να τον χαιδευουν, να τον αγαπουν. Ηταν οτι καλυτερο για να βλεπουμε τα 4χρονα παιδια μας να ειναι μικρα ανθρωπακια γεματα καλοσυνη.
Μας μαγεψες παλι. Μας κανεις τοσο καλυτερους με καθε σου αναρτηση. Να εισαι καλα.

TzinaVarotsi είπε...

Ο Παναγιώτης μου πάσχει από ιχθύαση (αυτό τον κατέταξε στα "ανεπιθύμητα" του ιδρύματος και δεν υιοθετήθηκε αλλά δόθηκε για αναδοχή)επιπλέον είναι ένα κοντό παιδί.
Οι εξετάσεις που κάναμε έδειξαν πως βρίσκεται στα κατώτατα φυσιολογικά όρια ύψους, όταν λοιπόν πρόσφατα η ψυχολόγος τον ρώτησε αν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί μια ευχή του τί θα ζητούσε η απάντηση που πήρε ήταν "να ψηλώσω"......
Όλοι- άλλος λίγο άλλος πολύ- έχουμε κάποιον Τάκη στην ζωή μας ας ανοίξουμε τις κσρδιές μας λοιπόν για τους Τάκηδες αυτού του κόσμου.. ας τους αγκαλιάσουμε κι εκείνοι ξέρουν να ανταποδίδουν την αποδοχή και την αγάπη μας.
Φιλιά Κατερίνα μου :-))

Anzouya είπε...

Τα είπες όλα! Θυμήθηκα μια ταινία που είδα πρόσφατα στη ΝΕΤ (Θεός σχωρέστηνε κι αυτήν...), "Το καναρινί ποδήλατο". Απίστευτη ταινία και ελληνική. Περιέγραφε ακριβώς την ιστορία ενός αγοριού λίγο διαφορετικό από τα άλλα, που απλά ζητούσε την αποδοχή και την σωστή προσέγγιση. Δεν ήταν χαζό, απλώς κανείς δεν του έδωσε ποτέ την ευκαιρία. Μόνο ένας ανοιχτόμυαλος δάσκαλος.
Πρόσφατα έμαθα για μια γνωστή μου ότι ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Βέλγιο γιατί το παιδί τις αντιμετωπίζει κάποιες μαθησιακές και κινητικές δυσκολίες. Το ελληνικό κράτος δεν δικαιολογεί τίποτα από τα φάρμακα και τις θεραπείες-συνεδρίες που χρειάζεται. Στο Βέλγιο, σαν ξένη σε ξένο τόπο, θα έχει παροχές υγείας, υποστήριξη και επιπλέον βοήθεια στο σχολείο. Δεν είναι να τρελαίνεσαι;!

Unknown είπε...

Υπεροχο

Μαρία Έλενα είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση
Καλό μήνα
Φιλάκια ...

Unknown είπε...

Τον θυμάμαι τον Τάκη...νομίζω δηλ.
Ευαισθησία και σεβασμό στη διαφορετικότητα,
όχι όμως ως ενδεχόμενη απειλή,που θα χτυπήσει το σπίτι μας.
Καθένας μας άλλωστε στην πολύτιμη μοναδικότητα του
αποδοχή αποζητά για τη δική του διαφορετικότητα...
Τη δικαιούται να την έχει και την οφείλει να την παρέχει.

Ελενη είπε...

'Εκλαψα και χάρηκα μαζί γιατί μιλάω για την διαφορετικότητα καθημερινά στους μαθητές μου και ξέρω πόσο πολύ χρειάζονται και χρειαζόμαστε τέτοια μαθήματα...Να'σαι καλά για το κουράγιο που δίνεις σε όσους νομίζουν ότι δεν μπορούν να αντέξουν τέτοιες συγκρούσεις ούτε με τον ίδιο τους τον εαυτό...

Ανώνυμος είπε...

Κατερινακι απλά με κανείς καλύτερο άνθρωπο και ευχαριστώ το Σχολειο της Φυσης που στάθηκε αφορμή να σε γνωρίσω.Μακαρι τα παιδιά μου να βρεθούν κοντά σε ενα Τάκη,να πάρουν και να δώσουν, να δούνε το χαμόγελο του και να νιώσουν στη ψυχή τους την ολοκλήρωση.Ατυχοι αυτοί που η ζωή πήγε να τους διδάξει αλλά έκαναν κοπανα.Πολλα φιλακια.Μαγδα

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ είπε...

ΕΝΑΣ ΤΑΚΗΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ , ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ , ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΕΥΓΝΟΜΟΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΤΟΝΟΜΑ ΤΑΛΗΣ...ΕΝΑ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΩ ΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ...ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΛΎΚΟ

Αφροδίτη είπε...

Μιλάμε συνεχώς για την ειδική αγωγή, αλλά ξεχνούμε παντελώς την ειδική εκπαίδευση που χρειάζονται κάποιοι , απλώς για να την αποδεχτούν και να την καταλάβουν. Όχι να την αφομοιώσουν και να την αφουγκραστούν, απλώς να την αποδεχτούν. Να την σεβαστούν. Ένα ποτάμι,θεωρούν,μάς χωρίζει όλους. Δυο όχθες κι ένα ποτάμι. Δεν ξέρεις καθόλου πότε θα βρεθείς στην αντίπερα όχθη, πότε το σχοινί θα σε τραβήξει, χωρίς να σε προειδοποιήσει, χωρίς να το καταλάβεις, και θα σε βουλιάξει, ταράζοντας τα νερά της «τέλειας» εικόνας σου.

Ανώνυμος είπε...

Ευλογημένοι οι ΤΑΚΗΔΕΣ τούτης της γης.Ευλογημένος κι εκείνος που έχει εναν ΤΑΚΗ στην ζωή του.Χωρίς αυτούς τους αγγέλους-οδηγούς,που στα χέρια τους βρίσκονται οι πύλες του παραδείσου,δεν θα είχαμε καμμιά ελπίδα σωτηρίας.Αυτά τα υπέροχα πλάσματα,τα παιδιά ενός Ανώτατου Θεού,είναι ο Σταυρός και η Ανάστασή μας. Λία.Αθήνα.

{Marianna} είπε...

Μα, δεν μπορεί κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου, να κλαίω με λιγμούς! Τι είναι αυτό το πράγμα ρε παιδί μου! χαχαχα... Όντως, πολύ σκληρός ο κόσμος μας, για τους διαφορετικούς... Μακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν τον κ.Δραγανίδη... Υπάρχουν λες;...
Καλό απόγευμα!

KidsCloud.gr είπε...

Yπέροχο κείμενο!

Έχω ζήσει όλες τις εμπειρίες που καταθέτεις.
Είχαμε στο σχολείο και στην τάξη μου ιδιαίτερα παιδιά (και ευτυχώς φωτισμένους δασκάλους). Ήμασταν φίλοι!

Ζω την αγωνία συγγενικής οικογένειας και φίλων που αγωνίζονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους που έχουν δυσκολίες (τις περισσότερες φορές από την αντιμετώπιση από τους άλλους και το κράτος).

Ζω όμως και την καθημερινή σχολική ζωή της κόρης μου, όπου στην τάξη της έχουν ένα πολύ ξεχωριστό παιδί, με το οποίο μοιραζόταν η ίδια το θρανίο με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεις εσύ 2 χρόνια.
Κυλιόμενα τον φροντίζουν όλοι οι συμμαθητές του.

Τα παιδιά γίνονται σκληρά, όταν εμείς "δαχτυλοδείχνουμε" και προβάλουμε σκληρότητα και όχι ευαισθησία.

Νιώθω χαρά, που μέχρι στιγμής στο σχολείο μας υπερισχύει η ευαισθησία και είμαι περήφανη, που το παιδί μου βλέπει έναν ξεχωριστό φίλο, που τον φροντίζει, τον προσέχει, τον υπερασπίζεται και παίζει μαζί του με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης 2 χρόνια τώρα.

Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί Άνθρωποι με ευαισθησία και θα είναι αυτοί που θα με κάνουν πάντα να νιώθω αισιοδοξία! :)

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Απίστευτα συγκινητικό και αληθινό!! Ας ελπίσουμε οτι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε κάποια στιγμή τα πράγματα για τους "Τάκηδες" όλου του κόσμου!!

Maria Villioti είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου. Είχα καιρό να περάσω, είδα διάφορα αλλά στάθηκα σ'αυτό σου το κείμενο. Απουσιάζει κι αυτό από την παιδεία μας, δυστυχώς... το πως αντιμετωπίζουμε τη ''διαφορετικότητα''. Ευτυχώς η ζωή ξέρει και διδάσκει από μόνη της όπως πολύ σωστά λες κορίτσι. Ευτυχώς, επίσης, που υπάρχουν Άνθρωποι που αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά και τους δίνουν πραγματική χαρά. Τι καλά που υπάρχουν! Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους σας!

Ανώνυμος είπε...

Άλλο ένα μάθημα ανθρωπιάς, Κατερίνα μου. Σ'ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας :)

MakisCE είπε...

Μάλλον χρειαζόμαστε σε κάθε τάξη εναν Τάκη..
ίσως ο κόσμος, η χώρα μας, εμείς, να γινόμασταν καλύτεροι

Parents Land Gr είπε...

Γνώρισα και εγώ έναν 'Τάκη'. Την έλεγαν Τρισεύγενη. Ηταν συμμαθήτρια της αδερφής μου. Είχε πρόβλημα ακοής και η δασκάλα την εβαλε με την αδερφή μου για να της μεταδίδει τη λέει η δασκάλα οταν δεν ακουγε. Και πήγαινε και εκεινη από κοντά να την βοηθάει. Τα περισσότερα παιδιά την απεφευγαν αλλά για την αδερφή μου ήταν η καλύτερή της φίλη. Μετά το δημοτικό χαθήκαμε. Την βρήκαμε μεσω fb. Σπούδασε και εγινε μια κουκλα μα μία κουκλα. Γιατί μερικοι ανθρωποι είναι τόσο μικροί και δεν δίνουν ευκαιριες;
Κατερίνα ευχαριστουμε για την υπέροχη εμπειρία που μοιράστηκες μαζί μας.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα, αρχικά να σας συγχαρώ για τον όμορφο "Τακη" που μας παρουσίασατε στο άρθρο σας. Ήταν οι πιο όμορφες και αντιπροσωπευτικές σκέψεις που έχω διαβάσει εδώ και καιρό, σχετικά με το θέμα της αποδοχής των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Για το λόγο αυτό αναδημοσίευσα αυτούσιο το άρθρο σας, με αναφορά βέβαια στο όνομα σας και σύνδεσμο/παραπομπή του ιστολογίου σας.
Είμαι ειδική παιδαγωγός και εδώ και 10 χρόνια από σχολείο σε σχολείο, παλεύω με το "τέρας" που λέγεται αποδοχή και που πολλές φορές ορθώνεται μπροστά στα παιδιά τόσο απειλητικό...
Είναι τόσο ελπιδοφόρο, διαβάζοντας τα σχόλια των αναγνωστών αυτού του άρθρου, να βλέπω γονείς που συμμερίζονται τη "διαφορετικότητα" των παιδιών και που μεταδίδουν στα δικά τους παιδιά το πραγματικό νόημα της ανθρώπινης αξίας!
Σας ευχαριστώ.
Δέσποινα Αυγερινού-Pietrzyk

ΕΥΓΕΝΙΑ είπε...

Κατερίνα μου χαίρομαι πολύ να διαβάζω τα άρθρα σου πάντα με νόημα, τα διαβάζω σαν παραμύθι. Είναι σκληρό το φέρσιμο κάποιων ανθρώπων. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε ΤΑΠΕΙΝΟΙ! Δυστυχώς λίγοι το καταλαβαίνουν.
Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και μοναδικό,έτσι πρέπει να το βλέπουμε όλοι. Φιλιά να'στε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Κατερίνα, σε διαβάζω πολυ καιρό παλιότερα απο την Θεσσαλονίκη και τώρα πια απο την Αγγλία.
Δεν εχω αφήσει ποτε σχόλιο, αλλα το ότι ερχομαι και ξαναερχομαι δείχνει ότι μου αρέσει η γραφή σου και τα θέματα σου.
Αποφάσισα τώρα να σου γράψω γιατι είδα το κείμενο σου να κυκλοφορεί στο facebook χωρίς να αναφέρεται η πηγή και ενοχληθηκα πολυ.
Για παράδειγμα εδώ http://www.greekteachers.gr/ο-τάκης-ένα-μάθημα-ζωής/
Δεν ξέρω αν έχουν την άδειά σου, ήθελα απλά να σου το πω.
Να είσαι καλα.

Αγγέλα

Ανώνυμος είπε...

Αν ήταν στις μέρες μας ο εξαίρετος αυτός δάσκαλος (και σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι σήμερα) θα κινδύνευε να βγει σε διαθεσιμότητα...

Ανώνυμος είπε...

Υπήρξα, κατα κάποιον τρόπο "Τάκης" (κινητική δυσκολία) και πάντα θα θυμάμαι την αγάπη των συμμαθητών που με προστάτευαν οταν χρειάζονταν, που ήμουν μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας (σαν ταμίας), που πάντα ήμουν καλεσμένος και απαραιτητος στα εξωσχολικά παιχνίδια, που όλα τα κορίτσια μου μιλούσαν και μου χαμογελούσαν στις γιορτές τους. Και το βλέμμα 3 συνολικα φωτισμένων δασκάλων, πάντα διακριτικό και θαρραλέο. Τα παιδιά βλέπουν καλύτερα απο τους μεγάλους. Συγχαρητήρια για την ανάρτηση.
Κούρος Νίκος

Unknown είπε...

Ξεκίνησα να διαβάζω το άρθρο σου από περιέργεια για το όνομα. Νόμιζα ότι ήταν ο δικός μου φίλος Τάκης που είχε τα ίδια προβλήματα και μεγαλώσαμε μαζί από μωρά στη ίδια γειτονιά. Με συγκίνησε και μου έφερε στο μυαλό παιδικές αναμνήσεις 04 κάτι χρόνια μετά... Θυμάμαι ακόμα την περιφάνεια και την σωστή αντιμετώπιση των γονιών του που ήθελε θάρρος και τρομερή προσπάθεια και υπομονή να μπορέσουν να τον μεγαλώσουν. Αλλά πιό πολύ θυμάμαι την αγνότητα και την καλοσύνη αυτού του παιδιού που ήταν τότε ο καλύτερός μου φίλος. Οι εποχές εκείνες ήταν διαφορετικές. Σκληρές, αλλά με αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Ο αδύναμος τότε ήταν προστατευόμενος έστω και από την μικρή μας παιδική κοιωνία, σήμερα οι άνθρωποι έχουν σκληρύνει, αποξενωθεί και έχουν γίνει εγωκεντρικοί. Ευχομαι κάποιοι να μας θυμίζουν που και που αυτά που πρέπει...

Ανώνυμος είπε...

Κατερινα,ειχα διαβασει αυτο σου το κειμενο καποιους μηνες πριν οπου ειχε αναπαραχθει σε καποιο αλλο blog.Σε 'ανακαλυψα' πριν απο καμια εβδομαδα και διαβαζοντας παλιες σου αναρτησεις συναντησα το πρωτοτυπο... Αναρωτιεμαι πως ενας ανθρωπος που εχει'συνηθισμενα' παιδια (συγνωμη δεν μου αρεσει να λεω κανονικα παιδια)μπορει να νιωθει τοσο πολυ εμενα και να αποτυπωνει στο 'χαρτι' ολα τα συναισθηματα μου.Ξερεις αυτη ειναι η περιβοητη ενσυναισθηση κατι που υποτιθεται οτι λειπει στα παιδια με αυτισμο Σ'ευχαριστω.Η μαμα της Αλεξιας.

κοτολέτα είπε...

Καλημέρα θα ήθελα να τυπώσω το άρθρο σας για χάρη του ειδικού δημοτικού σχολείου Αιγάλεω για μια προσπάθεια που προσπαθεί να πραγματοποιήσει πάνω ακριβώς στο θέμα αυτό
Ευχαριστώ πολύ

Δήμητρα Κ. είπε...

Κατερίνα καλημέρα. Διάβασα το άρθρο σου και συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί αποτυπώνει ένα μέρος όλων αυτών που αντιμετωπίζουμε καθημερινά εμείς οι μαμάδες του μικρού Τάκη. Ο δικός μου Τάκης είναι η 11χρονη κόρη μου, ο αυτιστικός μου άγγελος όπως συνηθίζω να την αποκαλώ. Που ήρθε στη ζωή μου και ανέτρεψε όλα όσα θεωρούσα δεδομένα και με έκανε μέσα από τα μάτια της να δω τον κόσμο τελείως διαφορετικά. Πέρασα από δύσκολα κανάλια όπως αυτό της κατάθλιψης, του "γιατί σε μένα", αυτό της ενοχής ότι εγώ ευθύνομαι για το πρόβλημα της κόρης μου μέχρι να καταφέρω να πάρω δύναμη απ' το ίδιο το παιδί μου και να ορθοποδήσω. Γιατί ποτέ κανένας γονιός δεν είναι προετοιμασμένος για το τι τον περιμένει... Εχω ζήσει στιγμές όπου μαμάδες να τραβάνε τα παιδιά τους μακρυά απ την κόρη μου με τρομαγμένο βλέμμα, γιαγιάδες στις κούνιες να με ρωτάνε αν είναι κολλητικό αυτό που έχει, κυρίες σε διάφορες υπηρεσίες σε ουρές να με κατηγορούν που αφήνω το κακομαθημένο μου παιδί να φωνάζει, φίλες "καρδιακές" που απομακρύνθηκαν γιατί δεν άντεχαν να μας κοιτάνε όλοι.. Ολα αυτά κάποτε ήταν μαχαιριές στην καρδιά μου αλλά όχι πια. Είμαι τόσο περήφανη για την κόρη μου, για τις δύσκολες μάχες που δίνει και για τα σταθερά μικρά βηματάκια που κάνει καθημερινά κόντρα στις σοβαρές δυσκολίες της.. Εχω πιάσει τον εαυτό μου να χοροπηδάω σαν τρελή από χαρά μόνο και μόνο επειδή έμαθε να φοράει τα παπούτσια μόνη της.. Εχω κλάψει σαν μωρό παιδί όταν με αγκάλιασε,με κοίταξε στα μάτια και μου είπε "μαμά μου". Ενιωσα σαν να μου είχαν χαρίσει όλο τον κόσμο. Εχω την τύχη και την ευλογία να φοιτά σε ειδικό σχολείο το οποίο έχει χαρισματικούς και εξαιρετικούς δασκάλους με πολλή αγάπη για τα ξεχωριστά αυτά παιδιά και είναι δίπλα της σε κάθε της βήμα. Πλέον όταν κάποιο περιστατικό ανάλογο συμβαίνει στο δρόμο με κάποιον αδαή/αδιάκριτο/κακόβουλο που μας κοιτά επίμονα, την αγκαλιάζω σφιχτά, γελάω και της ψιθυρίζω "είσαι όλος μου ο κόσμος... άστους να μας κοιτούν, απλά ζηλεύουν.."!

Ανώνυμος είπε...

Απο τότε που σας βρηκα σας διαβάζω καθημερινά και συνηθως κλαιω με την γραφή σας..Σήμερα καθως περιηγούμουν στις διακοσμήσεις σας έπεσα πάνω σε αυτή την ανάρτηση..σας θαυμάζω ειλικρινά..κλαίω γιατι σκέφτομαι οτι στην θέση της μάνας του τακη μπορει να ειμαστε ολοι μας..και στέκομαι σε εκείνη γιατι έχει να αντιμετωπίσει την ρατσιστική συμπεριφορά κάποιον που έχουν ανεβάσει τον εαυτό τους σε άλλο είδος..στο δημοτικο σχολειο που πήγαινα υπήρχε ειδικό σχολείο για παιδια με ειδικές ικανότητες..παιδιά όπως είμασταν όλοι μας..με τα ίδια θέλω για ζωή, παιχνίδια και γέλια..θυμάμαι την δασκάλα τους να είναι απίστευτα τρυφερή μέσα στην αυστηρότητα της και πάντα να μας λέει ότι ειναι παιδιά όπως εμεις που θέλουν να διασκεδάσουν..μια απιστευτη γυναικα που βοηθησε πολλά παιδιά να αναδείξουν τις ικανότητες τους και μας έδωσε το πιο μεγάλο μάθημα "ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ"..θέλω να πω ένα μπράβο στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αυτούς για το μεγαλείο της ψυχής τους και την δυναμη τους γιατι μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά άνθρωποι..όλοι μας..χρύσα

Παναγιώτης είπε...

Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι όλων μας, ακόμα κι αυτά που ζουν στην άλλη άκρη της γης και που δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε ή να τα δούμε καν αν είναι εκε.
Δεν έχει σημασία αν είναι έτσι ή αλλιώς, έξυπνα ή λιγότερο έξυπνα, κοντά ή ψηλά, άσπρα ή μαύρα, με προβλήματα ή όχι κλπ κλπ.
Είναι απλώς παιδιά δικά μας, όλων μας παιδιά!
Όταν όλοι οι ενήλικοι το καταλάβουν αυτό τότε είναι σίγουρο ότι ο κόσμος μας θα μοιάζει πολύ με τον Παράδεισο.
Είναι η πρώτη φορά που σας επισκέπτομαι και η αφορμή ήταν αυτή η ανάρτηση που τυχαία την πέτυχα( δεν πιστεύω στην τύχη οπότε το "τυχαίο" είναι σχήμα λόγου)
Όταν ήμουν 6, 7 ετών πάνω κάτω θυμάμαι παρατηρούσα τους "μεγάλους" και έβλεπα ξεκάθαρα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σε σχέση με μένα αλλά και με τα άλλα παιδιά. Υπήρχε μια διαφορά σημαντική που έκανε μπαμ στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να αναλύσω τι ήταν αυτό αλλά δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν εκεί, ξεκάθαρα, το έβλεπα και κυρίως το ένοιωθα!
Αυτό με στεναχωρούσε σε πρώτη φάση και με φόβιζε. Με φόβιζε διότι δεν ήθελα να γίνω έτσι ποτέ!
Οπότε προσευχόμουν στον Χριστό με όλη την δύναμη που είχα και έλεγα, "Χριστέ μου σε παρακαλώ με όλη την ψυχή και την καρδιά μου, σε ικετεύω, όταν μεγαλώσω μην μου πάρεις αυτό που νοιώθω, αυτό που βλέπω, αυτό που αισθάνομαι, σε παρακαλώ Χριστέ μου μην με αλλάξεις ποτέ, μην με κάνεις σαν τους μεγάλους!!"
Ήταν η πιο δυνατή προσευχή που έχω κάνει ποτέ σε όλη μου την ζωή και που είναι αδύνατον να ξεχάσω,
ούτε την προσευχή μα ούτε και το τι αισθανόμουν ως διαφορά με τους..μεγάλους!
Ευχαριστώ τον μεγαλοδύναμο και θα τον ευχαριστώ στην αιωνιότητα που άκουσε την προσευχή μου!Τα δάκρυα της χαράς μου γι αυτό το δώρο ακόμα τρέχουν και έχουν γίνει θάλασσα! Όπως και τα δάκρυα του πόνου μου επίσης όταν βλέπω δυστυχισμένα παιδιά σ'αυτόν τουλάχιστον τον κόσμο.Γιατί νοιώθω κατευθείαν την καρδιά τους!
Το μεγαλείο και η καθαρότητα της καρδιάς ενός παιδιού όπως και να είναι αυτό το παιδί είναι σαν του Χριστού του ίδιου, αυτό να σκεφτόμαστε όλοι!
Άλλωστε πως μετράμε τους ανθρώπους, με τις σωματικές ικανότητες ή με τις καρδιές...

Παναγιώτης Σταθέας είπε...

Ελπίζω να μην δημιουργώ πρόβλημα, ανεβάζοντας χωρίς την άδειά σας το υπέροχο κείμενό σας στο fasebook. Παναγιώτης Σταθέας. δόασκαλος

Sofia είπε...

Ευχαριστούμε που έγραψες αυτό το ποστ και το μοιράστηκες μαζί μας. Το κοινοποιησα στη σελίδα μου "Περί μαθησιακών δυσκολιών" στο facebook
paidagwgos.blogspot.gr

Unknown είπε...

Σας ευχαριστουμε πολυ που μοιραστηκατε μαζι μας αυτη την ιστορια! Αγγιξατε την καρδια μου,γιατι ειμαι κι εγω μια ακομη μαμα του Τακη.Το πρωτο μου παιδι,κοριτσακι,παρουσιασε αυτα τα συμπτωματα οπως το παιδι των φιλων σας.Καταλαβαινει τελεια,αλλα αργησε να μιλησει και ολα τα καταφερνει πιο αργα απο τα παιδια της ηλικιας της..ετσι αποφασισαμε να επαναλαβει τα νηπια (δουλευοντας τη με λογοθεραπεια,εργοθεραπεια) και τελικα φετος πηγαινει πρωτη δημοτικου οπου θα παρακολουθει και το τμημα ενταξης.Ετσι την πρωτη μερα του αγιασμου ημασταν εμεις οι γονεις του Τακη,που πηγαμε να γνωρισουμε τους δασκαλους της,για να τους εξηγησουμε.Δοξα τω Θεω,φαινεται οτι πετυχαμε ανθρωπους. Οπως και οι νηπιαγωγοι μας,που τις ευχαριστουμε για την προσπαθεια και στο εκπαιδευτικο κομματι και στην κοινωνικοποιηση του παιδιου καθως προσπαθουσαν να την ενταξουν στις παρεουλες.Υπηρξε στο νηπιαγωγειο μια τετοια μαμα που ειχε ενα τελειο πλασμα,ενα μοναχοπαιδι.Σχολιαζε εμαθα να παμε σε ειδικο σχολειο.Οταν ομως καταλαβε οτι δεν προκειται για καποιο συνδρομο,οφειλω να ομολογησω οτι αλλαξε συμπεριφορα και τωρα στο δημοτικο που ξαναβρεθηκαμε μας μιλαει εγκαρδια παντα.Εχω και μια φιλη ομως που εχει την ιδια πορεια το παιδι της..και καλα τα παιδακια δεν καταλαβαινουν και σχολιαζουν γιατι φευγει το αγορακι απο την ταξη τους και παρακολουθει το τμημα ενταξης.Μα κορο'ι'δευουν κι οι γονεις,αντι να εξηγησουν με καποιο τροπο στα παιδια τους.Τι να πω αλλο,σας κουρασα..ετσι μου'ρχεται να εκτυπωσω το κειμενο σας και να το μοιραζω στα σχολεια,μηπως και καταλαβουν μερικοι! Και παλι σας ευχαρστω και σας συγχαιρω για το μαθημα ζωης που μας δωσατε.Με εκτιμηση η μαμα της Ελευθεριας!