Ήρθαν όλοι για την μεγάλη γιορτή. Φορέσαν τα καλά τους κι έφτασαν
με tα χέρια γεμάτα με ταψιά και
κατσαρόλες. Γέμισε το σπίτι γεύσεις και γέλια και πρόσωπα λαμπερά. Ο νέος χρόνος
μας βρήκε να τραγουδάμε δυνατά και να χορεύουμε. Τσουγκρίσαμε ποτήρια,
ανταλλάξαμε ευχές, δώσαμε υποσχέσεις, αγκαλιαστήκαμε σφιχτά κι ύστερα, η γιορτή
τελείωσε.
Σε λίγο θα ξημέρωνε και όσο μπορούσαμε πιο γρήγορα τακτοποιήσαμε
το χάος του σπιτιού. Πιάτα, ποτήρια, χαλιά, τραπέζια και μόλις τελειώσαμε με όλα, όπως κάθε χρόνο τρέξαμε να βάλουμε τα δώρα κάτω από το δέντρο, καθώς ο Άγιος Βασίλης στο σπίτι μας
έρχεται την Πρωτοχρονιά. Όταν τα παιδιά ήταν μικρά αυτή ήταν μια μαγική ιεροτελεστία
που μοιραζόμασταν οι δυο μας. Κουρασμένοι και άυπνοι, με το σπίτι χάος να
τυλίγουμε δώρα και να στήνουμε όλο το σκηνικό…Τώρα ήμασταν όλοι εκεί…Τρέχαμε
μαζί, καθαρίζαμε μαζί και μαζί, στολίζαμε τα δώρα, γράφαμε κάρτες, πετούσαμε καραμέλες και σοκολάτες κάτω από το δέντρο…Κάποια
στιγμή είδα τον μεγάλο μας γιο, είκοσι δύο πια, να φέρνει ένα ποτήρι γάλα και κουλουράκια… Τον
ρώτησα «αλήθεια τώρα;» Και μου είπε «ναι εννοείται»!!! Δάγκωσε το κουλουράκι, άφησε
τρίματα πάνω στο πιάτο κι ήπιε λίγο γάλα… Γελάσαμε. Δεν μπορούσα να φανταστώ
πως μια μέρα θα δαγκώνουν οι ίδιοι τους αυτό το κουλουράκι…
Τι νόημα έχει; θα μου πεις...Κι όμως να τελικά που έχει!
Με συγκίνησε τόσο πολύ όλο αυτό! Τα τελετουργικά κι οι συμβολισμοί είναι η αγάπη μου, ίσως γιατί είναι και πολύτιμο κομμάτι της δουλειάς μου. Κι αυτή η αγάπη πέρασε και σε εκείνους και το να δημιουργούν την μαγεία των γιορτών είναι πια κάτι σπουδαίο και πολύτιμο. Είναι τα σύμβολα κι οι τελετουργίες που κάνουν τις στιγμές ξεχωριστές και τους δίνουν βαρύτητα…κι έμαθαν να χρησιμοποιούν τις τελετουργίες και τους συμβολισμούς στη ζωή τους κι αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμη σπουδαίο εργαλείο στη φαρέτρα της ζωής τους. Γιατί τελικά, δεν είναι η αλήθεια ή η πραγματικότητα αυτή που διαλύει την μαγεία της κάθε στιγμής, αλλά εμείς. Εμείς που σταματήσαμε να δίνουμε χρόνο και ενέργεια για κάτι που στα ενήλικα μάτια μας σταμάτησε να έχει νόημα. Πόσο φτωχά αυτά τα ενήλικά μάτια και πόσο εγκλωβισμένα από συναισθήματα, τα ενήλικα σώματα...
Παλιότερα κρύβονταν στις σκάλες για να δουν τον Άγιο Βασίλη και τώρα... τώρα τον ζωντάνευαν οι ίδιοι! Δεν είναι πια μικροί κι όμως όλα αυτά τα διατηρούν μόνοι τους . Είναι
ο χρόνος που αφιερώνεις στο να κάνεις μια στιγμή ξεχωριστή. Το είπε κι ο Μικρός
Πρίγκιπας αυτό για το τριαντάφυλλο του και με έκπληξη άκουσα τα αγόρια να το συζητάνε μεταξύ τους μια μέρα. Ο χρόνος, η προσπάθεια που καταβάλεις για κάτι, είναι που κάνουν αυτό
το κάτι σπουδαίο κι όχι μόνο. Χωρίς αυτή την ενέργεια όλες οι μέρες είναι ίδιες…
Τρέχαμε να τα προλάβουμε όλα πριν ξημερώσει κι ύστερα όλα σώπασαν. Όλα ήταν πια στη θέση τους κι όλοι στα κρεββάτια τους. Έφτασαν κάποια μηνύματα. Αυτοί που ήταν μακριά είχαν επίσης φθάσει κι ήταν ασφαλείς. Τι υπεροχο συναίσθημα όλοι όσοι αγαπάς να ναι ασφαλής.
Έμεινα για λίγο ακόμη ξύπνια να αφουγκράζομαι την
ησυχία. Ολομόναχη, στην απόλυτη γαλήνη του πριν από λίγο πολύβουου σπιτιού. Η μαγική του σιωπή, τα λαμπιόνια και τα λαμπερά στολίδια... το σπίτι έμοιαζε να μου χαμογελάει. Η αυγή με βρήκε στο μπαλκόνι. Να ακούω τους ήχους της νέας μέρας που
ξημέρωνε. Η πρώτη ημέρα της νέας χρονιάς.
Ακουγόταν μια παράξενη σιωπή και η φύση που ξυπνούσε. Πουλιά, ένας κόκορας, ένας σκύλος που γαύγιζε κάπου μακριά… Τα χρώματα μαγικά… κι
όλα σκεπασμένα με την αχλή του παγωμένου πρωινού. Ένιωσα απόκοσμα γαλήνια.
Ευτυχισμένη. Χορτάτη, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Χορτάτη στην καρδιά. Για όλα αυτά που μόλις είχαν γίνει. Για τα γέλια τη χαρά που είχαμε
μοιραστεί, για τα τραγούδια και τις στιγμές τις πολύτιμες. Για το ότι όλα τα αγαπημένα
μου πλάσματα, κοιμόταν μακάρια κάτω από ζεστές κουβέρτες. Κοίταξα μέσα από το τζάμι το σιωπηλό σπίτι. Το
τζάκι ακόμη έκαιγε, όλα τα λαμπάκια ήταν αναμμένα και κάτω από το δέντρο
πολύχρωμα χαρτιά από τα δώρα του Άγιου Βασίλη που ήρθε και φέτος… Σήκωσα το κινητό
και τράβηξα μια φωτογραφία εκείνη την μαγική στιγμή!
Αν υπάρχει ευτυχία, με βρήκε εκεί. Να κοιτώ από το παράθυρο, πίσω από την κουρτίνα, το σιωπηλό στολισμένο σπίτι και να ξημερώνει η πρώτη αυγή της νέας χρονιάς.
Είχα μέσα μου ένα μικρό φόβο, γιατί αυτή
την μέρα διάλεξε η αγαπημένη μας θεία να φύγει κι από τότε τίποτε μέσα μου δεν είναι
το ίδιο. Η μνήμη της μου έφερε δάκρυα. Αυτή είναι πια η μέρα της…Η μέρα μιας μεγάλης γιορτής γεμάτη με τη μνήμη της. Η πρώτη μέρα
κάθε χρόνου, που κουβαλά, μια χαρά και μια θλίψη, έναν φόβο και μια ελπίδα… και
βαθιά βαθιά ευγνωμοσύνη!
Μα πιο πολύ από όλα…μια αγάπη! Μια αγάπη που παρόμοια της δεν υπάρχει.
Μια αγάπη που απλώνεται μέσα μου σαν χνουδωτή κουβέρτα και ζεσταίνει την ψυχή
μου. Μια αγάπη γεμάτη εμπιστοσύνη…
Ένα αντίο κι ένα καλωσόρισμα. Καλώς ήρθες λοιπόν…
Κλείνω με τις ευχές που έγραψε ο δημιουργός και καλλιτέχνης Jacques Brel για την 1 Ιανουαρίου του 1968 και μου έστειλε την ημέρα εκείνη ένα πλάσμα για εμένα ξεχωριστό!
"Σας εύχομαι όνειρα ατελείωτα και την άγρια επιθυμία να πετύχετε κάποια απ' αυτά.
Σας εύχομαι να αγαπάτε ό,τι πρέπει ν' αγαπηθεί
και να ξεχάσετε ό,τι πρέπει να ξεχαστεί.
Σας εύχομαι πάθη, σας εύχομαι σιωπές.
Σας εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών και
γέλια παιδιών.
Σας εύχομαι να σέβεστε τη διαφορετικότητα των
άλλων, γιατί είναι σπουδαίο να ανακαλύπτουμε την αρετή και την αξία του
καθενός.
Σας εύχομαι να αντιστέκεστε στη στασιμότητα, στην
αδιαφορία και στα αρνητικά της εποχής μας.
Τέλος, σας εύχομαι να μην εγκαταλείψετε ποτέ την
αναζήτηση, την περιπέτεια, τη ζωή, την αγάπη, γιατί η ζωή είναι μια θαυμάσια
περιπέτεια που κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει χωρίς να δώσει σκληρή μάχη.
Σας εύχομαι ιδιαίτερα, να είστε ο εαυτός σας,
περήφανοι για αυτό που είστε, και να χαίρεστε –γιατί η ευτυχία είναι το
πραγματικό μας πεπρωμένο. "
Ηταν οι πρώτες ευχές της χρονιάς. Τις διάβαζα και τις ξαναδιάβαζα με συγκίνηση μεγάλη και σκεφτόμουν πως τελικά μπορεί τα χρόνια να περνούν κι οι καιροί να αλλάζουν μα οι ανθρώπινες ανάγκες παραμένουν ίδιες. Πόσο βαθιά συνειδητοποίηση...κι αυτό ήταν πέρα για πέρα ανακουφιστικό!
Καλή χρονιά αγαπημένοι…
