Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2024

Τα κάλαντα!

Τα κάλαντα!!! Ω τα κάλαντα! Έχω να διηγηθώ άπειρες ιστορίες που να αφορούν αυτό το υπέροχο έθιμο. Αστείες , ντροπιαστικές, λυπητερές, υπερβατικές.

Στην Γερμανία μαζευόμασταν όλα τα ελληνόπουλα και ψάλαμε τα κάλαντα σχεδόν σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων μαζεύοντας χρήματα για την Ελληνική κοινότητα. Σε κάθε σπίτι μας κερνούσαν κονιάκ και καλά για το κρύο και στο τέλος ήμασταν μια μεγάλη παρέα μεθυσμένων εφήβων που δεν θυμόμασταν καν τα λόγια και άλλοι γελούσαν υστερικά κι άλλοι έκλαιγαν με αναφιλητά…(εγώ) θυμάστε αυτή τη βλακεία που παθαίναμε όταν πίναμε πολύ και βάζαμε τα κλάματα…αξέχαστα ρεζιλίκια!  Άλλα χρόνια μην το συζητάς, τώρα όλοι οι γονείς μας, θα κατέληγαν στο τμήμα κι εμείς στην Πρόνοια!

Θυμάμαι μια απίθανη χρονιά που πιτσιρίκια με την αδερφή μου μαζέψαμε κοντά πέντε χιλιάδες δραχμές, αδιανόητο ποσό για μια τέτοια ηλικία και μετά ξεχυθήκαμε στην αγορά και γυρίσαμε σπίτι γεμάτες παιχνίδια. Εγώ θυμάμαι είχα αγοράσει τα ιποποταμάκια  κι ονειρευόμουν να ζήσουμε τα Χριστούγεννα στιγμές διαφήμισης, όπου όλοι μαζί  μικροί μεγάλοι, ευτυχισμένοι και τρισχαρούμενοι, έπαιζαν σε ένα ωραίο ζεστό σαλόνι και γελούσαν με ενθουσιασμό. Εντωμεταξύ αυτό το παιχνίδι ήταν τόσο θορυβώδες που οι μεγάλοι μας έκαναν έξωση από το σπίτι και το όνειρο της διαφήμισης, δεν το ζήσαμε ποτέ.

Η μάνα μου επίσης είχε την πρωτοκαθεδρία  που κάθε χρόνο είχε κατά νου να κάνει ψιλά για τα παιδιά και να έχει κι ένα καλαθάκι γεμάτο γλυκά και καραμέλες κι υπήρχαν κανόνες φίλε. Πρώτον έπρεπε να ακουστεί όοοοολο το τραγουδάκι και μας τρέλαινε, φτάνει ρε μαμάαααα, αν ήταν φάλτσα τα όργανα ή αν έχαναν τα λόγια τα παιδάκια, τους έλεγε με ύφος διακριτικά αυστηρό σαν κριτικός κινηματογράφου… «μπράβο, μπράβο και του χρόνου να μάθεις καλά τα λόγια ναι;» και αν τα παιδάκια στο κέρασμα, έβαζαν χούφτα για να πάρουν γλυκά  από το καλαθάκι, το σηκωμένο της φρύδι της πάγωνε το αίμα και τους έδειχνε πως έκαναν ξεκάθαρο λάθος… «ένα για τον καθένα να φτάσουν για όλα τα παιδάκια ναιιιι; έτσι μπράβο»… για την μαμά μου ότι κανείς πρέπει να το κάνεις με σοβαρότητα είναι ο ορισμός του «καμία δικαιολογία». 

Έχουμε απίθανες τέτοιες ιστορίες να διηγηθούμε με την ίδια αμετανόητη  πρωταγωνίστρια και ακόμη και τώρα ζούμε την ημέρα με τα κάλαντα σαν σε επανάληψή, κάθε χρόνο! Για να δούμε φέτος ποιος έκανε πρόοδο;;;;;

Όταν έγινα μαμά αυτή η μέρα ήταν σπουδαία και θυμάμαι σαν χθες που συμμετείχα στα πρώτα κάλαντα του μικρού τότε γιου που τον πηγαίναμε σε σπίτια φίλων και συγγενών, με το τριγωνάκι του και την χαρά του όταν έμπαιναν τα κέρματα στον τσίγκινο κουμπαρά. Κάνοντας πάντα παράκληση να είναι κέρματα γιατί άκουγε τον ήχο κι ενθουσιαζόταν…κι ύστερα τα πρώτα κάλαντα ολομόναχοι, με το κλαρινέτο και την κιθάρα τους  να ακούγονται τόσο φριχτά που ένιωθα λύπη για τους ακροατές τους. Τους συνόδεψα κρυφά καθώς ήθελαν να είναι μόνοι τους, νιώθοντας πια μεγάλοι κι εγώ τους ακολουθούσα από απόσταση μην τους χαλάσω την αίσθηση της ανεξαρτησίας. Θυμάμαι τέτοιες μέρες, φίλους μπαμπάδες με ανόητα γιορτινά σκουφιά να μαζεύουν μια μικρή παρέα τα παιδιά μας και καλά για να τα συνοδεύουν - πόσο ευτυχισμένα ήταν, έχω τόσες φωτογραφίες χαράς - και στο τέλος της ημέρας να καταλήγουν τα παιδιά κουντουρντισμένα και οι μπαμπάδες σε μεγάλα κέφια μεθυσμένοι από τα σφηνάκια για το κρύο!

Τα κάλαντα μας έχουν  τροφοδοτήσει με μπόλιες στιγμές απείρου κάλους μα εγώ έχω δύο συγκεκριμένες χρονιές στο μυαλό μου από κάλαντα που θα μου μείνουν αξέχαστα!

Πρώτη ανάμνηση, η πρώτη φορά που είπα τα κάλαντα. Μικρούλα, δεν θυμάμαι πόσο πιθανά νήπια ή πρώτη τάξη δημοτικού. Μου έμαθαν τέλεια το τραγουδάκι και πήγα μόνη - ναι μόνα πηγαίναμε τότε δεν φοβόταν μην μας κλέψουν - στο πρώτο σπίτι εκεί στη μικρή γειτονιά όπου η θεία - όλες θείες τις λέγαμε στην γειτονιά - μου έδωσε μια δραχμή! Ω τι ενθουσιασμός. Δραχμή και τσίχλα. Αγαπούσα τις τσίχλες το πληρώνω ακόμη, η οδοντίατρος μου μπορεί να το επιβεβαιώσει. Πάω στο δεύτερο σπίτι λέω τα κάλαντα. Δεν μου ανοίγει κανείς. Όμως ακούω θόρυβο από μέσα οπότε σκέφτομαι, δεν με άκουσαν. Τα ξαναλέω ακόμη πιο καθαρά και δυνατά. Κανείς δεν ανοίγει. Με το αθώο μου μυαλό, απλά περιμένω. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι δεν θα μου ανοίξουν, δεν μπορούσα να φανταστώ γιατί, άλλωστε στην γειτονιά, όλοι ήταν γνωστοί μας ήξεραν και τους ξέραμε. Οπότε περίμενα με ενθουσιασμό και πίστη ότι η πόρτα θα ανοίξει….Περίμενα και περίμενα με καρτερικότητα. Πέρασε ίσως μισή ώρα, ίσως και περισσότερη πάντως κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε κι ήταν η γειτόνισσα που ντυμένη στην πένα, έβγαινε από το σπίτι. Με βλέπει μπροστά της και μένει παγωτό…κυριολεκτικά!

Μου ρίχνει μια ματιά όλο έκπληξη καθώς πίστευε πως με είχε ξεφορτωθεί ενώ εγώ χαμογελούσα ευτυχισμένη. Για λίγο κοντοστάθηκε αμίλητη, ξαναμπήκε στο σπίτι και βγαίνοντας μου έδωσε ένα μανταρίνι, χωρίς ποτέ να αρθρώσει λέξη….Το σκέφτομαι τώρα και λέω, "έλα ρε φίλε!" Μα τότε αλήθεια, το κοίταξα και πραγματικά δεν απογοητεύτηκα, θυμάμαι πως το έφαγα εκεί επί τόπου και συνέχισα. Πόσο αθώα τελικά είναι τα πιτσιρικάκια…Το σημαντικό ήταν να μου ανοίξουν την πόρτα και θυμάμαι πάντα όταν έλεγα τα κάλαντα - τουλάχιστον σε μικρή ηλικία γιατί όλοι ξέρουμε πως μεγαλώνοντας μεγαλώνουν κι οι ανάγκες  χεχε- η αγωνία μου ήταν αυτή, όχι πόσα  χρήματα θα μου δώσουν, ούτε τι θα μου δώσουν μα…να μου ανοίξουν την πόρτα…και για αυτό βρήκε την λύση η απίθανη τρελή μου ξαδέρφη!!!Η Σούζυ μου, που είχε κότσια φίλε όχι αστεία.

Είμαστε συνομήλικες γεννημένες με λίγες μέρες διαφορά. Πηγαίναμε στην Τετάρτη ή Πέμπτη δημοτικού και μαζί κάναμε γύρα όλη τη γειτονιά. Εκείνη τραγουδάει, εγώ – πρόσεξε - παίζω μελώδικα…μιλάμε για μεγαλεία! Πήγαμε σε κάποια σπίτια, στα περισσότερα μας άνοιγαν σε κάποια όχι. Εγώ απογοητευόμουν κι έσκυβα το κεφάλι, εκείνη φόρτωνε και φούντωνε και επαναστατούσε ο φλογερός  χαρακτήρας της.

Κάποια στιγμή λοιπόν χτυπάμε το κουδούνι στην πόρτα μιας πολυκατοικίας κι αμέσως αρχίσουμε να ψάλουμε….Τελειώνουμε. Δεν ανοίγει κανείς. Από μέσα ακούγεται θόρυβος που απότομα σταματά…είμαστε σίγουρες πως κάποιος είναι σπίτι. Εγώ θέλω να φύγουμε μα εκείνη μου λέει «όχι θα τα ξαναπούμε είναι άδικο, να μην μας ανοίξει.» Ξαναχτυπάμε το κουδούνι. Ξανατραγουδάμε. Τίποτα, σιωπή. «Πάμε να φύγουμε» της λέω «δεν θα ανοίξει». Η Σούζυ έγινε έξαλλη, άστραψε και βρόντηξε «όχι θα μας ανοίξει. Θα τα πούμε ξανά.»

«Έλα πάμε αλλού», να επιμένω εγώ. αλλά εκείνη ήταν αποφασισμένη. «Είναι άδικο». Τα ξαναλέμε…τίποτα. Ξανά. Τίποτα!

Εγώ πια έχω χάσει το κέφι μου και ξαφνικά τα μάτια της Σούζυς  γυάλισαν κι έγιναν πελώρια. Μου λέει «Το βρήκα». «Τι βρήκες;» τη ρωτάω και μου λέει «θα δεις! τώρα θα μας ανοίξει».

«Πως;» ρωτάω «θα δεις!» μου λέει με ύφος σκανταλιάρικο και συμπληρώνει, «όταν τελειώσουμε τρέχα…»

«Τρέχα;» Μα γιατί; Αφελές παιδάκι εγώ, εκείνη σπίρτο που πήρε φωτιά…Ξαναχτυπάμε το κουδούνι κι αρχίζουμε. Εγώ να φυσάω τη μελώδικα, εκείνη να τραγουδά με φωνή δυνατή και ξαφνικά  στον τελευταίο στίχο την ακούω να τραγουδά με περίσσιο ζήλο… «κι ο νοικοκύυυυρης του σπιτιούυυυυυυ….» και δεν προλαβαίνω να φυσήξω παρακάτω κι ακούω με φρίκη την Σούζυ να τραγουδάει με φωνή αλέγρα… «τουυυυ χρό, του χρόνου να ψοφή ή σειιιιιιι»  και μου λέει «ΤΡΕΧΑ» και ενώ είχα μείνει στήλη άλατος, με τραβάει από το χέρι κι αρχίζουμε να κουντρουβαλάμε τις σκάλες, καθώς η πόρτα άνοιξε απότομα με μια κυρία με ρόμπα και μπικουτί να μας φωνάζει και να αντηχεί σε όοοολη την πολυκατοικία «ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΠΑΛΙΟΚΟΡΙΤΣΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΚΑΛΕΕΕΕΕ» και την Σούζυ να απαντά από τον πάτο της σκάλας «εσύ να ντρέπεσαι που δεν ανοίγεις την πόρτα!»

Βγήκαμε έξω σαν τρελές και τρέχαμε για ώρα κυνηγημένες από τον φόβο μας και μετά σταματήσαμε απότομα κοιταχτήκαμε κι αρχίσαμε να γελάμε με τσιρίδες, υστερικά!!!  

Δεν το είπαμε ποτέ στους γονείς μας  παρά μόνο όταν γίναμε γυναίκες πια κι από όοοοολα τα κάλαντα της ζωής μου αυτά ήταν τα πιο περιπετειώδη και κάθε χρόνο τα θυμάμαι και πάντα μα πάντα γελάω σαν τότε, γαργαριστά σαν να ζω εκείνη την ίδια  στιγμή άγριας χαράς κι αδρεναλίνης.

Εντάξει, τώρα πια καταλαβαίνω, κάποιοι ανοίγουν, κάποιοι όχι. Δεν είναι υποχρεωμένοι να χαίρονται όλοι. Ίσως κάποιοι να μην θέλουν, ίσως να βαρέθηκαν, ίσως να μην είναι καλά ψυχολογικά, ίσως να ζουν μια τραγωδία, ίσως να μην έχουν χρήματα, ίσως ίσως ίσως…αλλά ξέρετε κάτι; Η ζωή πια μου έχει δείξει πως συνήθως οι άνθρωποι που έχουν μια πολύ καλή δικαιολογία για να απομονωθούν, δεν γίνονται  θλιβεροί ή πικρόχολοι… αντίθετα γίνονται γενναιόδωροι και μεγαλόκαρδοι, ιδίως όσων αφορά τα παιδιά  κι αυτό είναι τόσο συγκινητικό!

Δεν θέλω να βάλω ταμπέλες θα ήταν άδικο. Μα σκέφτομαι πως ότι κι αν ζει ο καθένας μας, τα παιδιά δεν ξέρουν…Τα παιδιά λένε τα κάλαντα. Απλά. Όμορφα….με όλη την αφέλεια της ηλικίας τους ε! ίσως όχι μόνο με αφέλεια, αλλά ακόμη κι έτσι, ξέρουν να μας βάλουν στο κλίμα των ημερών ακόμη και με το ζόρι!

Πλησιάζουμε στην παραμονή Χριστουγέννων  λοιπόν και όλα έτοιμα. Τα ψιλά. Το καλαθάκι με τα γλυκά και το νου μας γιατί ο νοικοκύρης του σπιτιού κινδυνεύει….

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι. Χίλια χρόνια να ζήσουμε νοικοκύρηδες μου!  Χίλια κι άλλα χίλια. Σούζυ ακούυυυυς; Ακόμη γελάω!

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2024

Να επιστρέφουν στο σπίτι για τα Χριστούγεννα...

Νέα μαμά εγώ τότε, συζητάμε  πριν χρόνια με ένα ηλικιωμένο συνάδελφο και με ρωτάει αν έχω φωτογραφία του γιου μου. Εννοείται πως είχα στο μικρό τσεπάκι του πορτοφολιού μου….τότε τα κινητά είχαν μόνο κουμπιά και μια τόση δα σκοτεινή οθόνη, οπότε τις φωτογραφίες τις είχαμε στα πορτοφόλια! Βγάζω και του δείχνω τη φωτογραφία διαβατηρίου στην οποία ο γιος μου ήταν δυο χρονών.

Ενθουσιασμένος ο συνάδελφος βγάζει το δικό του πορτοφόλι και τραβάει από μια μικρή θήκη μια φωτογραφία του δικού του γιου και μου λέει. "Καλέ τα παιδιά μας μοιάζουν τόσο πολύ σαν να είναι αδέρφια.  Έχουν τις ίδιες μπούκλες."

Κοιτάζω τη φωτογραφία και βλέπω πως πράγματι μοιάζουν και γελώντας ρωτάω τον συνάδελφο πόσο χρονών είναι ο γιος του μιας και δεν περίμενα να έχει τόσο μικρό παιδάκι…και μου απαντά, "Α! καλά τώρα είναι 30 χρονών στην φωτογραφία είναι δυο"….Γέλασα με την καρδιά μου!

Μου φάνηκε τρελό το να έχεις μεγάλο παιδί και να κουβαλάς φωτογραφία του από τότε που ήταν νήπιο… Μα είναι δυνατόν;

Ένα θα πω…στο πορτοφόλι μου κουβαλάω ακόμη την ίδια φωτογραφία  του νηπίου που είναι πια είκοσι δύο και του αδερφού του που είναι δεκαοχτώ. Ε ναι είναι δυνατόν!!!! Σαν τα παιδιά να μεγαλώνουν κι εμείς να μένουμε σκαλωμένοι σε εκείνη την τρυφερή τους ηλικία.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως μου λείπουν πολύ εκείνα τα χουχουλιάρικα όμορφα χρόνια που τα παιδιά ήταν μικρά κι η ζωή μας μαζί τους τόσο μα τόσο χρωματιστή και χαρούμενη! Ιδίως τα Χριστούγεννα…Ωωωωω τα Χριστούγεννα είχαν μια χαρά και μια μαγεία αξεπέραστη!  Μαζί τους έζησα τα Χριστούγεννα των ονείρων μου. Ζουσα την κάθε στιγμή. Βρήκα νόημα και δημιουργήσαμε μαζί συνήθειες και παραδόσεις που επαναλαμβάναμε κάθε χρόνο. Τα παιδιά ζούσαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στο  παράλληλο σύμπαν που δημιουργούσαμε με  τον μπαμπά τους που τύχαινε να έχει με τις γιορτές, ακόμη μεγαλύτερη τρέλα από εμένα.

Μαζί τους έγραψα γράμματα στον Άγιο Βασίλη ενώ δάκρυζα με αυτά που εκείνοι έγραφαν στα δικά τους άτσαλα παιδικά  γράμματα στον Άγιο Βασίλη που αγαπούσαν, περίμενα με αγωνία να δω το δαγκωμένο μπισκοτάκι, να τους διαβάσω  το γράμμα που τους άφηνε ο Άγιος Βασίλης μαζί με το γνωστό κουδουνάκι από το Πολικό εξπρές και για να δούμε, ακούτε και φέτος τον ήχο από το κουδουνάκι; φορούσα άσχημες γιορτινές πιζάμες, κάλτσες και μπλούζες, έψαχνα τα αλευρωμένα καλικαντζαράκια, έψαλα, τραγούδησα, χόρεψα και πίστεψα. Πίστεψα βαθιά σε ότι κουβαλούν οι γιορτές αυτές! Θυμάμαι με λαχτάρα να τις περιμένω περισσότερο από τα ίδια τα παιδιά για να νιώσω μαζί τους τη μαγεία και κάθε χρόνο έφτιαχνα πρόγραμμα για το τι θα κάνουμε, για να τα προλάβουμε όλα. Από ψήσιμο, φούρνισμα και στόλισμα, μέχρι ύπνο στρωματσάδα κάτω από το δέντρο και διαγωνισμό διακόσμησης χριστουγεννιάτικων μπισκότων και κατασκευών. Παραμύθια  αγκαλιασμένοι κάτω από την κόκκινη «κουρβέτα» όπως έλεγαν και ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για το  πως έρχεται ο Άγιος Βασίλης και πότε προλαβαίνει και πως μπορεί και ποιος τον βοηθάει….και εγώ λάτρευα να μιλάω μαζί τους ώρες…κι ακόμη κι όταν έγιναν έφηβοι τηρούσαμε τις παραδόσεις όλες κάτι που κι εκείνοι αποζητούσαν και διαφύλατταν. Γιορτινά πρωινά, τραπέζια σε φίλους, ύπνος κάτω από το στολισμένο δέντρο, κάλαντα με παρέες και μουσικά όργανα, διαγωνισμούς διακόσμησης μπισκότων, κάποιες Χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε κάααθε Χριστούγεννα και γελάμε και κλαίμε πάντα, σαν να τις βλέπουμε για πρώτη φορά  και βέβαια τα αγαπημένα μου παραμύθια!

Μόλις πριν δυο χρόνια τους διάβαζα το αγαπημένο μου "Το ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο στολίδι" της Αγγελικής Δαρλάση και δεν μπορούσα να τελειώσω το βιβλίο γιατί έκλαιγα ασταμάτητα…

Τα Χριστούγεννα μας,  κρύβουν πάντα μερικές από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μας και φέτος που τα παιδιά είναι πια μακριά φοιτητές στις ζωές τους, μας ζητούν να δημιουργήσουμε εκείνη τη μαγεία. Ρωτούν αν στολίσαμε και παραγγέλνουν γευστικά καλούδια που αγαπούν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές. Κι εμείς στολίσαμε όπως το θέλουν και το σπίτι μας είναι έτοιμο και τώρα που ζούμε πια μόνοι είναι όπως τότε που ήμασταν οι δυο μας, με τη διαφορά πως  έχουν μεσολαβήσει είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ζούσαμε εντελώς μόνοι και βέβαια δεν είμαστε πια τριαντάρηδες! 

Το σπίτι είναι πιο σιωπηλό, μιλάμε συχνότερα με τα ζώα μας παρά μεταξύ μας αφού βλεπόμαστε ελάχιστα γιατί δεν είμαστε τριαντάρηδες αλλά δουλεύουμε σαν τριαντάρηδες και γυρίζουμε σπίτι εξουθενωμένοι. .

Επίσης τώρα που τα παιδιά έφυγαν αρχίσαμε να μαγειρεύουμε κάτι γρήγορο για να κερδίσουμε χρόνο και εξαφανιζόμαστε πάλι στις δουλειές μας. Οπότε όλα τα κάνουμε με λιγότερες ιεροτελεστίες και τελετουργικά, που ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όταν υπήρχαν τα παιδιά στο σπίτι.

Τις προάλλες δε,  αποφάσισα να φάω στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση κάτι που γενικά  ήταν απαγορευμένο  για όλους τους προφανείς λόγους, εκτός κι αν ήταν σαββατόβραδο, οπότε θα καθόμασταν όλοι μαζί. Σκέφτηκα πως θα κάνω το απαγορευμένο, κάτι το οποίο γενικά δεν ενθαρρύναμε ως γονείς, μα τώρα δεν με βλέπει κανείς οπότε δεν πειράζει…και αλί και τρισαλί έριξα  το φαγητό στον καναπέ - αν είναι δυνατόν! - και  κατέληξα αντί να τρώω, να πλένω τα καλύμματα σιχτιρίζοντας τον εαυτό μου, που υπενθύμιζα  συνέχεια στα παιδιά να προσέχουν… Νομίζω με εκδικήθηκαν!

Γενικά χωρίς τα αγόρια στο σπίτι όλα είναι αλλιώς. Τώρα ότι αφήνω το ξαναβρίσκω στη θέση του, τίποτα δεν λερώνεται και οι δουλειές είναι πολύ λιγότερες…όλα είναι πιο γαλήνια μα λιγότερο ζωντανά…

Ρωτάω τον μπαμπά τους αν θυμάται τα χρόνια που πέρασαν και μελαγχολεί και μου απαντά πως χαίρεται που τα ζήσαμε και περάσαμε τόσο όμορφα και επικεντρώνεται στο πως θα περάσουμε όμορφα τώρα. Πάντα πιο γειωμένος από εμένα. Πόση ευλογία τελικά όλα όσα ζήσαμε και πόση συνειδητοποίηση πως αλλάξαμε πίστα. Και από δω και πέρα όλα θα είναι αλλιώς και πρέπει να ξανακοιταχτούμε. Να δώσουμε όλο το χρόνο σε εμάς. Να επενδύσουμε σε μια σχέση την οποία την βρίσκαμε και την χάναμε γιατί προτεραιότητα ήταν πάντα οι μικροί πολύτιμοι άνθρωποι. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να επενδύσουμε περισσότερο και σχέσεις μας με φίλους και ανθρώπους που αγαπάμε και ταιριάζουμε κι αυτό για εμένα είναι το πιο σπουδαίο όλων, για να μην γίνουν πάλι τα παιδιά το επίκεντρο της ζωής μας με έναν τρόπο που να τους πιέζει και να τους αγχώνει!

Για να είναι εκείνοι ελεύθεροι και ξέγνοιαστοι να ανακαλύψουν την ζωή και να πετούν μακριά μας και πίσω από τα πιο τρελά όνειρα τους, θα πρέπει να νιώθουν πως είμαστε χαρούμενοι και ήρεμοι. Πως έχουμε μια καλή ζωή με φίλους και συγγενείς μας και δεν είμαστε μόνοι.

Οπότε…ελάτε να ενωθούμε. Να θυμηθούμε τα νιάτα μας, να ξεκινήσουμε τις εξόδους, τα επιτραπέζια τα σαββατόβραδα και τις  εκδρομές με τα καπη, όπως μας λένε και μας κοροϊδεύουν.

Νομίζω πως τελικά αυτή η περίοδος στην ζωή ενός γονιού είναι η πιο υποτιμημένη.  Όλοι μιλάμε για το πόσο δύσκολο είναι το να κοιμήσεις ένα βρέφος, να ηρεμήσεις ένα νήπιο, να κατευθύνεις έναν έφηβο…μα κανείς δεν σε προετοιμάζει για το πόσο δύσκολο είναι το να αποχωριστείς ένα ενήλικα που είναι όμως το πιο πολύτιμο πλάσμα στην ζωή σου και δεν θα σταματήσεις ποτέ να το βλέπεις ως το μικρό και χαριτωμένο εκείνο μικρούλι για το οποίο κάποτε ήσουν ο κόσμος όλος! Ξαφνικά δεν είσαι πια ο κόσμος του όλος. Σε αποδομεί και πονάει πολύ αυτή η αποδόμηση...

Η ζωή αλλάζει αγαπημένοι και πως θα τα καταφέρναμε αν δεν αφηνόμασταν να αλλάξουμε κι εμείς μαζί της! Αλλάζουμε λοιπόν. Μεταμορφωνόμαστε, ωριμάζουμε και αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, βάζοντας τον σε προτεραιότητα αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος τριγύρω να έχει το προνόμιο αυτό! Κι ενώ παλιότερα έπρεπε να δώσεις μάχη για να καταφέρεις να βάλεις έστω για λίγη ώρα σε προτεραιότητα τον εαυτό σου, τώρα ξαφνικά ο χρόνος είναι όλος δικός σου…Κανείς δεν θα πει χίλιες φορές μαμά,  κανείς δεν θα σε φωνάξει, να τον σκουπίσεις, να τον ταΐσεις, να τον διαβάσεις, να τον πας στο φίλο του, στην δραστηριότητα, στην έξοδο, κανείς δεν θα λερώσει τον  καναπέ….εκτός  από εσένα!


Γι’ αυτό αν σου λερώσουν τον καναπέ…μην δώσεις σημασία! Μην χαλάς την στιγμή, το κέφι, την διάθεση σου, όσο κουρασμένος κι αν νιώθεις. Κάποια μέρα δεν θα είσαι πια τόσο σημαντικός, ούτε τόσο χρήσιμος κι αυτά, δεν θα είναι για πάντα τόσο μικρούλια και τίποτε από όλα όσα φαντάζουν σημαντικά σήμερα δεν θα έχουν σημασία αύριο, σε ένα μήνα ή σε πέντε χρόνια…Αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι είναι η ευκαιρία σου να ζήσεις μαζί τους τη μαγεία που έχουν ανάγκη. Την μαγεία που εσύ έχεις ανάγκη και δεν το ξέρεις…Αφέσου! 

Αφήνομαι κι εγώ λοιπόν, σε ότι μου φέρνει ο χρόνος κι αποφασίζω να τα ζήσω με την αξία που τους αρμόζει… Τελικά κάθε στάδιο της γονεϊκότητας έχει κάτι να μου μάθει κι εύχομαι να  εξελίσσομαι και να μεγαλώνω με εμπιστοσύνη στο ρόλο αυτό, με εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην σχέση μας.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και επιτέλους, θα γυρίσουν σπίτι οι φοιτητές. Σε αυτό το σπίτι που ξέρει να τους φροντίζει και κουβαλά ήχους, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ασφάλεια και την μαγεία των γιορτών που τόσο αγαπούν...Αυτή την υπέροχη αίσθηση πως όσο φανταστικά κι αν είναι τα μακρινά και περιπετειώδη σου ταξίδια, πάντα είναι τρυφερά ανακουφιστικό το να γυρίζεις τελικά... σπίτι. Και ίσως κάπως έτσι να μετριέται κι η επιτυχία μας ως γονείς κι εύχομαι πάντα να χαίρονται τα παιδιά μας να επιστρέφουν σπίτι!

Καλές γιορτές αγαπημένοι. Ξέρετε εσείς!!! Με ευημερία, χαρά και μάτια λαμπερά! Και όσοι λείπουν, πάντα να βρίσκουν το τρόπο να επιστέφουν...

Αφιερωμένο εξαιρετικά.....


Δυο από τις πιο αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:

Βλέπεις ότι βλέπω;

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη και τα κουδουνάκια...