Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Το Δωμάτιο του Σύννεφου...


Ήταν πολύ θυμωμένος όταν το έγραψε αυτό...
Το μεγάλο μας το αγόρι μεγάλωσε. Στην κυριολεξία όμως. Από μωρούλι θυμάμαι, ήταν μεγαλόσωμος, μπόλικος. Τον θυμάμαι στο υπερυψωμένο κρεβάτι του με το φωτιστικό σύννεφο σαν τον χαρακτήρα του. Συναισθηματικός πολύ και ανικανοποίητος.
Το κρεββάτι, πάντα γεμάτο με τα αγαπημένα του πράγματα. Έτσι στα 7 του χωρούσε ίσα-ίσα στο υπερυψωμένο κρεβάτι του ΙΚΕΑ και θα έπρεπε να αποκτήσει νέο κρεβάτι, μεγαλύτερο.
Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που το κρεβάτι του τροποποιήθηκε σε ΤΗΟΜΑS το τραίνο και μεταφέρθηκε στο δωμάτιο του Ήλιου.


Στον Άγγελο άρεσαν από νωρίς τα αεροπλάνα, μια αρρώστια που του μετέδωσα εγώ, έτσι ήθελε ένα κρεβάτι ακόμη πιο ψηλό, μάλιστα ήθελε να μπορεί να κατεβαίνει από σχοινί ή από τσουλήθρα.
Βέβαια αυτό με βόλευε ως ένα σημείο γιατί δωμάτιο του σύννεφου τυγχάνει να είναι ψηλοτάβανο και η ιδέα ενός κρεβατιού σαν πατάρι ήταν ελκυστική λόγω της εξοικονόμησης χώρου.


Κάποια στιγμή ανακάλυψα ένα σχέδιο για ξύλινο κρεβάτι πατάρι από μια γερμανική αλυσίδα καταστημάτων DΙΥ, το τροποποίησα λίγο κατά μήκος και κατά ύψος και το έβαλα μπροστά αφού βάψαμε τους τοίχους σε αποχρώσεις μπλε της θάλασσας, γαλάζιο του ουρανού και κίτρινο που διάλεξε ο ίδιος ο Άγγελος και βοήθησε βέβαια και στο βάψιμο, δίνοντάς  στο δωμάτιο του φωτεινότητα και φρεσκάδα.


Το κρεβάτι το ολοκλήρωσα μέσα σε 3 μέρες μαζί με το πέρασμα των επιφανειών με βερνίκι οικολογικό και άοσμο. Το κόστος του ήταν περίπου 250 ευρώ, όσο δηλαδή κόστισε η ξυλεία και  το βερνίκι.
Κόστος εξαιρετικά χαμηλό αν αναλογιστεί κανείς ότι ουσιαστικά φτιάχτηκε ένα πατάρι μέσα στο δωμάτιο του.

Ο Άγγελος ξετρελάθηκε  και το κρεβάτι του έγινε το καταφύγιό του.



Επειδή είναι αρκετά μεγαλύτερο από το στρώμα, βάλαμε και μαξιλάρια όπου του αρέσει να κάθεται και να διαβάζει ή να παίζει. Βέβαια είναι μονίμως γεμάτο με όλων των ειδών τα παιχνίδια, βιβλία, χαρτιά, μαρκαδόρους σε σημείο που να αναρωτιόμαστε «μα πώς μπορεί και κοιμάται με τόσα πράγματα γύρω του;». Στην εικόνα δεν φαίνεται αυτό για ευνόητους λόγους.

Ωστόσο δεν παρέλειψε την ανικανοποίητη πλευρά του χαρακτήρα του λέγοντάς μου, ακόμη και τώρα, ότι θα ήταν ακόμη πιο τέλειο το κρεβάτι αν είχε και τσουλήθρα.



Απέκτησε και μια κανονική βιβλιοθήκη  γιατί πλέον στο δημοτικό έχουν αρκετά βιβλία, όπως επίσης του αρέσουν πολύ τα κόμικς. Αλλά τελικά η βιβλιοθήκη έχει πάνω της περισσότερα LEGO παρά βιβλία.

Να μην ξεχάσουμε βέβαια και το γραφείο φορτηγό απαραίτητο για την μελέτη του, παρόλο που γράφει συνήθως στο πάτωμα.


Σε περίοπτη θέση βρίσκονται διάφορα αεροπλάνα και η συλλογή σκαφών από το STAR WARS και το δωμάτιο είναι γεμάτο γενικώς με παντός τύπου LEGO και PLAYMOBIL


για να μην ξεχάσω το αναλόγιο και το αγαπημένο του κλαρινέτο.


Του δίνει μεγάλη χαρά η αίσθηση της δημιουργίας και ασχολείται συνέχεια συναρμολογώντας, κολλώντας επισκευάζοντας, ζωγραφίζοντας.
Έτσι το δωμάτιο του βρίσκεται σε μόνιμη ανακατωσούρα πράγμα που τρελαίνει τη μαμά του και δεν ενοχλεί καθόλου εμένα γιατί είναι το δικό του δωμάτιο. Άλλωστε έτσι είναι τα παιδικά δωμάτια, έτσι ήταν και το δικό μου...όλα στημένα κι έτοιμα για την επόμενη περιπέτεια.



Μάλλον έχει πάρει κάτι από τον μπαμπά του και αυτό τον κάνει ευτυχισμένο.

Το δωμάτιο του Άγγελου είναι το δικό μου παιδικό δωμάτιο που ήταν γεμάτο από αεροπλάνα κι αφίσες αεροπλάνων...
Από το δωμάτιο αυτό παρακολουθούσα με τα κιάλια τα αεροπλάνα να φεύγουν και να έρχονται στο αεροδρόμιο, αφού έχει το παράθυρο με την ωραιότερη θέα, προς τον αεροδιάδρομο του "Μακεδονία"...και όχι μόνο, θα προσθέσω.


Τώρα αυτό το παράθυρο είναι του γιου μου και είναι η σειρά του να ψάχνει με τα κιάλια στον ουρανό...
Κοίτα μακρυά ως το άπειρο κι ακόμη παραπέρα Άγγελε μου!
                                                                                                                                Πανταζής

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Οι εικόνες της ημέρας και το τραγούδι της νύχτας!

Οι ημέρες μας είναι γεμάτες εικόνες ... Έχουν κάτι από το  σοκολατένιο κέικ που πήρε ο Γιώργος στο σχολείο για να κεράσει την τάξη του...


και κάτι από τη γλυκιά ψίχα του ζουμερού κέικ  της Ζαμπίας, που μου διαλύθηκε κι έφαγα φρίκη και τελευταία στιγμή το έβαλα σε ποτήρια με φράουλες και τη σως σοκολάτας να ρέει και πρόσθεσα και λίγη  χτυπημένη κρέμα γάλακτος ανακατεμένη με φράουλες....για να κεράσω όλους τους φίλους και συγγενείς που ήρθαν για να ευχηθούν στο μικρό μας την ημέρα της γιορτής του. Ζαμπία ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πάντως η φράουλα το απογείωσε το γλυκό σου....



Έχουν τον  μακρινό ήχο από τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν κυνηγητό στο σταροχώραφο κι ο Πα, φώναζε απελπισμένος "θα σας πιάσει αλλεργία" την ώρα που εγώ φωτογράφιζα γελώντας... εικόνες από παιδιά  "σπαρμένα" στα χωράφια...




Έχουν το χρώμα από τις καινούριες μου κερασένιες μπαλαρινούλες  που αγόρασα μόλις 12 ευρώ από τα sprinder με τα λεφτά που μου έστειλε η μαμά μου για να πάρω παπούτσια το Πάσχα....( λες κι είμαι 10 χρονών)!!!


Έχουν τη γεύση του πρωινού μου  φραπέ, όπως τον ήπια παρέα με το φιλαράκι μου και  έχουν την αίσθηση της απόλυτης οικειότητας, με τον άνθρωπο που δουλεύαμε μαζί  πάνω από 6 ολόκληρα χρόνια και πίναμε μαζί τον πρωινό μας καφέ.  Κάθε μέρα επί 6 χρόνια!


Το φρένο μου... αυτός ήταν ο ρόλος του στη υπέροχη συνεργασία μας...να με φρενάρει.
Γκάζι δεν χρειάστηκα ποτέ στη δουλειά μου, με το φρένο είχα θεματάκι κι εκείνος ήξερε πως να με σταματά. Τώρα απλά....μαθαίνω από την αρχή την οδήγηση....σαν παλιά οδηγός σε αμάξι χωρίς ταχύτητες...κι οι μέρες μου έχουν τη μαγεία της αυτο-ανακάλυψης...

Έχουν την συνεργασία των μικρών μου που έβαψαν αυτό το γλαστράκι για να φυτέψουμε μέσα ένα βολβό αγριολούλουδου και  να το βάλουμε σε μια καμπάνα από κοτετσόσυρμα δημιούργημα του Πα. για να στολίσουμε την κουζίνα μας... 


 ...και έχουν, τη γενναιοδωρία του μικρού λευκού λουλουδιού που δέχθηκε να ζει φυλακισμένο... κι ακόμη ανθίζει.


Έχουν τη φρεσκάδα του  γρασιδιού στο γήπεδο, τον ήχο από τις φωνές τα σφυρίγματα της σφυρίχτρας, και  τον ήχο από το φούσκωμα της περηφάνιας μου, καθώς παρακολουθώ τα αγόρια στην προσπάθεια τους να είναι εντυπωσιακοί παίκτες....






Έχουν την αγαλλίαση από τα πρόσωπα τους καθώς απολαμβάνουν ένα παγωτό πύραυλο, μετά το παιχνίδι 






και  έχουν την αστεία φάτσα του Κάρλο που ζητιανεύει το παγωτό μου!!


Έχουν την καρτερικότητα στο βλέμμα των σκυλιών μας την ώρα που βλέπουν το μπισκότο να έρχεται...Ο Αρης που φαίνεται σαν μια χνουδωτή μπάλα με ουρά...σαν τα καπέλα που φορούσαν οι κυνηγοί κάστορα στην Αμερική!!!


Και ο Κάρλο που μόλις του ζητάω να κάτσει δείχνει τρελό ενδιαφέρον και ζαρώνει το μέτωπο και ορθώνει τα αυτιά (κάτι θα μου δώσει αυτή...)


και μόλις δει το μπισκότο....τα  αυτιά, εξαφανίζονται και παίρνει το ύφος του ζητιάνου καθώς το μπισκότο γίνεται ο κόσμος του όλος!!! (δώστο μου, δώστο μου, δώστο μου)


Έχει την βουτυράτη γεύση από τα  Σεκέρ Παρέ που έφτιαξα από τη συνταγή του Παρλιάρου, παρέα με τον απογευματινό καφεδάκο μου σε μια ήσυχη αυλή μόνο για εμένα....


κι έχει ένα τραγούδι!

Το τραγούδι ενός αηδονιού που εδώ και πολλές νύχτες τραγουδά και τραγουδά και τραγουδά...και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της καλής του και να τη μαγέψει. Έτσι ελπίζω....

Ζούμε σε αυτό το σπίτι 7 χρόνια τώρα και κάθε χρόνο τέτοια εποχή και μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού από το ίδιο δέντρο ακούγετε το ίδιο τραγούδι. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο αηδόνι. Δεν ξέρω πόσα χρόνια ζει ένα αηδόνι, μα ξέρω πως αν είναι το ίδιο...είναι φίλος μου, είναι αδελφή ψυχή! 
Τα βράδια στεκόμαστε εκεί με τον σύντροφο, πίνουμε ένα ποτήρι κρασί στη σιγαλιά κι ακούμε...κι είναι τόσο συγκλονιστικό το κελάηδισμα του που εύχομαι να μπορούσα να το ηχογραφήσω για να σας το μεταφέρω....Σκέφτομαι πως είναι μια ψυχή αγαπημένη που έρχεται από εκεί μακριά...

Οι μέρες μου έχουν όλα αυτά σε αισθήσεις και χρώματα και εικόνες...αλλά οι νύχτες μου έχουν κάτι από την ταπεινή  μαγεία  της νύχτας του Σεφέρη όταν έγραφε την Ελένη.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίεςδε θα τολμούσα να πω φιλήματα.
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
............

Σε αυτό το ποίημα, αυτό που λάτρεψα από την πρώτη φορά που το διάβασα στην πρώτη γυμνασίου(!!!) ήταν το τέλος, "...για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη"!!

Όμως αυτό το τέλος δεν ταιριάζει στο δικό μας αηδόνι...Στο δικό μας αηδόνι δεν ταιριάζει το μάταιο, μόνο η ελπίδα!!

....για δέστε πόσο ψηλά έφτασε το μπουμπούκι της αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς μας για να ανθίσει!! 
Τόσο ψηλά που είναι σαν να πετάει...


Όλοι εσείς οι ανώνυμοι και επώνυμοι φίλοι...
Σας ευχαριστώ  για τις σκέψεις σας που μοιράζεστε μαζί μου και την υποστήριξη σας, την απλότητα και τη γενναιοδωρία σας ακόμη κι όταν εγώ χάνομαι από τη δική σας ζωή.
Με προκαλείτε, με ενθουσιάζετε, με συγκινείτε, με εμπνέετε.
Άλλωστε όπως λέει κι η  Ασπα   που είναι η πρώτη διδάξασα (τουλάχιστον για εμένα) στον κόσμο των  μαμάδων Μπλόγκερς "Η ζωή είναι πιο διασκεδαστική όταν τη μοιράζεσαι"...
Ας τη μοιραστούμε λοιπόν!!

Καλημέρα αγαπημένοι!                                                                                                                                                                     
                                                                                                                                     Κατερίνα

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Χαράξου...

Όμορφη που είναι η ζωή!!  Σαν κορίτσι με στενό τζιν  και μακριά μαύρα μαλλιά...έτσι τη φαντάζομαι εγώ!!
Πόσες φορές το ανέλυσα αυτό στις ομάδες μου...Πως μπορεί κάποιος να απαρνηθεί ένα τέτοιο κορίτσι! Λαμπερό και λυγερό γεμάτο ζωντάνια...

Τη Ζωή!!


Ναι, ναι, αυτή που τα'χει με άλλον! 
Γιατί να τα'χει μαζί σου αφού είσαι τόσο βαρετός άνθρωπος, θλιμμένος, μόνος, ανθρωπάκι...Η Ζωή γουστάρει να  τα'χει με έναν τύπο που γελάει πολύ, που ρισκάρει πολύ, που αγαπάει πολύ!! Να τα κάνει όλα σε μεγάλες δόσεις...
Τι νόημα έχει να 'ρθεις  εδώ για να ζήσεις μια ζωή σαν  δούλος, με το κεφάλι χαμηλωμένο, μα τα μάτια στη γή!!

Με τη δικαιολογία λοιπόν οτι η Ζωή είναι "προδότρα"...και τα 'χει με άλλον, κάποιοι την απαρνιούνται."Θα σου δείξω εγώ" λένε, "δεν σ'έχω ανάγκη" λένε, "μπορώ και μόνος μου", λένε... Έτσι λένε...

Εγώ να πω οτι και γω τα'χω πάρει μαζί της κατά καιρούς...Είναι κούκλα και γεμάτη προκλήσεις, μπορεί να ναι φίλη καταπληκτική και σύντροφος και να στα δώσει όλα κι απ'την άλλη!! μπορεί να είναι τόσο απροκάλυπτα ισοπεδωτική, τόσο αγενής και υπερφίαλη και αλαζονική!!
Μα τότε στα δύσκολα σκέφτομαι: "Η Ζωή δεν είναι εδώ μόνο για εσένα...Δεν είναι μόνο δική σου. 
Η Ζωή δεν σου χρωστάει, ούτε σου έχει κρατημένα...Στο κάτω κάτω κι εσύ την προδίδεις όταν τη ζεις μίζερα. Την προσβάλλεις...Σήμερα είναι δική σου κι αύριο...θα δοθεί σε κάποιον άλλο και εσύ θα'χεις τελειώσει..."

Φοβάμαι μην η Ζωή μου, μ'απαρνηθεί μα δεν μπορώ να κάνω τίποτε για αυτό. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περνάω καλά μαζί της....να γουστάρω!! Και γουστάρω πολύ... 
Όσο δύσκολες κι αν είναι οι στιγμές που ζω, ή οι σκέψεις που κάνω...τη χαίρομαι.Τη χαίρομαι γιατί μπορώ. 
Δυο χέρια, δυο πόδια, ένα σώμα δυνατό κι ένα μυαλό καθαρό. Δυο γερά της αγόρια για γιούς


κι ένα σύντροφο για τη βόλτα στα σοκάκια της, μια οικογένεια για λιμάνι, φίλους για τα ταξίδια και μια πατρίδα ηλιοφώτιστη για τα όνειρα...τα καλοκαιρινά.


Το ζεστό μου κρεββάτι, ένα φλιτζάνι καφέ, 


κι ένα ήλιο να παίζει στα σύννεφα!!  


Πολλά γέλια, άλλα τόσα δάκρυα και αναμνήσεις ένα σωρό...

Όλα μου τα' δωσε η Ζωή!! 
Κι επειδή φοβάμαι πολύ το φευγιό της τα ζώ όλα έντονα.
Γεμίζω τη ζωή μου με σημειώματα, μυρωδιές, μνήμες και τους τα χαρίζω. Κάθε λεπτό...Ποτέ δεν χωρίζουμε έστω και για λίγο χωρίς μια αγκαλιά κι ένα ρουφηχτό φιλί γιατί η Ζωή μου έμαθε ότι δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο...
Σκέφτομαι: "ποια θέλεις να είναι η τελευταία ανάμνηση;"...όχι ένας καυγάς, όχι ένα μουτρωμένο θλιμμένο κι άσχημο πρόσωπο! 
Η αγάπη! μόνο η αγάπη μου, θα είναι η τελευταία ανάμνηση...

"Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο  και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία..".
                                                         Ελύτης

Αυτό είναι το σύνθημα μου στη Ζωή. Κι όσοι έχουν δουλέψει μαζί μου το ξέρουν καλά.
Όλη μου η Ζωή είναι η προσπάθεια μου να χαραχτώ, όσο μπορώ, όσο προλαβαίνω...για να μπορώ όταν έρθει η ώρα να σβηστώ με γενναιοδωρία... 

Έτσι...ζω μαζί τους, μια ωραία Ζωή!! Μια ζωή γεμάτη με τα προνόμια της...δυο χέρια, δυο πόδια....


Σήμερα γιορτάζουν οι Γιωργάδες της Ζωής μου.  Ο μπαμπάς και  ο γιός  μου, κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη και γιορτή!!! 


 Δες ένα ήλιο που μας λέει καλημέρα,..." Χαράξου λοιπόν!!! "
                                                                                                                                   Κατερίνα

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Η μαμά είναι ο Judge Dredd!!

Με τα παιδιά στο σπίτι είναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει, κανείς για τον εαυτό του.
Όταν γίνεσαι γονιός γίνεσαι τροφός, γίνεσαι υπηρέτης, γίνεσαι δάσκαλος, γίνεσαι αρχηγός....Καμία φορά  είναι αδύνατο, να είσαι όλα αυτά μαζί...κι άλλες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να είσαι κακός δάσκαλος, κακός υπηρέτης...κακός πολύ κακός αρχηγός!!
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι τι έκανα σήμερα μέσα στη μέρα που ήταν για εμένα; και η απάντηση είναι "τίποτα".Υπάρχουν φορές που θα ήθελα τόσο να είναι η μαμά μου εδώ να τους στείλω πακέτο και για μια εβδομάδα να μην βλέπω,  να μην ακούω, να μην πρέπει να μαγειρέψω, να μην πρέπει να είμαι δάσκαλος και αρχηγός....
Υπάρχουν ημέρες που δεν θέλω να κάνω τίποτε, θέλω απλά να είμαι στο κρεββάτι παρέα με το αγόρι μου, με ένα βιβλίο στο χέρι και να σέρνομαι από καναπέ σε καναπέ, όπως αυτές τις ημέρες που είμαστε όλοι σπίτι.
Ο Πα. με καραμπινάτη γαστρεντερίτιδα, έξω με βροχή και μέσα δυο τύποι  σε πλήρη εγρήγορση...


Ξυπνάω το πρωί και βλέπω από το παράθυρο, τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα και βογκάω γιατί ξέρω πως δεν θα μπορώ να τους αφήσω να παίξουν στην αυλή, ή να πάμε βόλτα που σημαίνει ότι το σπίτι θα γίνει ρημαδιό, οτι  θα κοπανιούνται, θα κυνηγιούνται και θα παλεύουν όλη μέρα κι ότι στο τέλος κάποιος θα χτυπήσει και το παιχνίδι θα καταλήξει σε κλάμα και μετά κάποιος θα πλακώσει κάποιον, ο μπαμπάς από το κρεββάτι του πόνου θα φωνάζει "ποιος μαλώνει; Τι συμβαίνει;" και στο τέλος εγώ θα καταλήξω να κάνω διαιτησία...αχ αυτή η διαιτησία!! 
Έρχονται με ύφος πληγωμένου παπιού ή εξαγριωμένου κουταβιού μπροστά μου με έναν κουβά αλληλοκατηγοριών και μου λένε και μου λένε και μου λένε...αδικίες, βρωμοκουβέντες, χειρονομίες, ζημιές....και η λίστα δεν έχει τελειωμό! Αλληλοσπαραγμός...και εγώ πρέπει να κάνω τον εισαγγελέα...και την ώρα που αυτοί φωνάζουν μπροστά μου εγώ σκέφτομαι τον judge Dredd να λέει με βροντερή φωνή..."I am the Law!!"

Ax είναι υπέροχο  να είμαι η μαμά τους...αλλά κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολο να είσαι μαμά!


Θυμάμαι μια γειτόνισσα της μαμάς μου κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι μας και με έβλεπε με τα παιδιά παραμάσχαλα μου έλεγε " όταν τα παιδιά είναι γκρινιάρικα και δεν ξέρουν τι θέλουν, πάρτα και δρόμο. Βγάλτα έξω βόλτα!" 
Αυτό σκέφτηκα και εγώ στη μεγάλη κρίση και σταμάτησα να κάνω διαχείριση...
Παρόλο που ήθελα σαν τρελή να μείνω στο ζεστό μου σπίτι παρέα με το άρρωστο αγόρι, τους έντυσα με αδιάβροχα και τους έβγαλα έξω στη βροχή και στον αέρα..Μέσα στο αμάξι γκρίνιαζαν "μα που πάμε βρέχει κι έχει κρύο και..και... και..." Φώναξα  "STOP"! 


Σε απόλυτη σιγή φτάσαμε στη θάλασσα που ήταν απίστευτα ταραγμένη και τους αμόλησα όπως έλεγε και ο παππούς μου....και πραγματικά αμολήθηκαν! 







Η εικόνα τους μου έφτιαξε τη διάθεση... Έτρεχαν, έπαιζαν, έγιναν μούσκεμα! Κι ήταν ευτυχισμένοι...κι η ευτυχία είναι μεταδοτική!!!

Γυρίσαμε σπίτι μετά από μια ώρα, κατάκοποι. Ένα ζεστό μπάνιο, μια υπέροχη γρήγορη μακαρονάδα, μια απολαυστική ταινία( Rio) και το πρώτο παγωτό της χρονιάς....Εκείνοι σοκολάτα σλούρπ, 


εγώ μπισκοτολούκουμο, σοκολάτα  και λεμόνι μμμμμ 


κι ο μπαμπάς μας...πατάτες νερομπλούμ μπλιάχ!

Κάποτε το έργο τελείωσε, μαζί του και η ησυχία στο σπίτι. Έπαιξαν με το μπαμπά τους trivial , το οποίο κατέληξε σε έναν τρομερό καυγά με εμάς να φωνάζουμε "δεν μαλώνουμε όταν χάνουμε, δεν πλακώνουμε τον αντίπαλο όταν κερδίζει!!" Μετά το σαλόνι μετατράπηκε σε στρατόπεδο και παντού γίνονταν βομβαρδισμοί αμάχων!! ΕΛΕΟΣ...























Ήρθε  πια  το απόγευμα όταν  όρμησαν πάνω μου  χοροπηδηχτοί και μου είπαν..."βαριόμαστε τι θα κάνουμε τώρα..." 
Ήθελα να πέσω κάτω από την απογοήτευση!! Πρέπει πάλι να κάνουμε κάτι.... Είχε πια σουρουπώσει... και τους είπα, " πάτε στο χωράφι να μου μαζέψετε λουλούδια για τα βάζα!" Όρμησαν στην πόρτα σέρνοντας  το καρότσι και  αποψίλωσαν την Πασχαλιά....


Δεν βαριέσαι τουλάχιστον στόλισα τα βάζα!!



Είναι ωραία να είναι σπίτι τα παιδιά. Αλλά δεν έχουμε τους ίδιους χρόνους , ούτε τις ίδιες αντοχές, ούτε βέβαια τις ίδιες ανάγκες... 
Όταν γίνεσαι γονιός δεν υπάρχει τίποτε να σε προετοιμάσει για όλο αυτό. Για το ρόλο που κολάει πάνω σου και τελείωσε...Είσαι ο μπροστάρης τους. 
Κι αν κι αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό θέλεις κι ένα ρεπό καμιά φορά... Ένα time out, ένα ευλογημένο διάλειμμα! 

Πολλές φορές μιλάμε με γνωστούς και φίλους και λέμε ότι πριν από τα παιδιά ήμασταν πολύ ήρεμοι άνθρωποι. Τώρα είμαστε μέσα στα νεύρα, θυμωμένοι μονίμως κουρασμένοι...Σαν να χάνει κανείς την ταυτότητα του.Την χάνει και δεν μπορεί να τη βρει γιατί πρέπει να φτιάξει μια νέα. Μου θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο με τους δυο τρελούς.Ο ένας έψαχνε την άκρη ενός σκοινιού κι ο άλλος του λέει: "Μην ψάχνεις την άκρη την έκοψα εγώ!"
Μην ψάχνεις την παλιά ταυτότητα κοίτα τη νέα που ήταν πάντα μπροστά σου. Η νέα ταυτότητα ορίζει ότι πρώτα από όλα θα είσαι ο μπαμπάς ή η μαμά του παιδιού σου κι ύστερα όλα τα άλλα!! Ξαφνικά οι ανάγκες σου είναι λιγότερο σημαντικές, καμιά φορά οι ανάγκες σου δεν είναι καν σημαντικές....
Κι είναι αυτό καμιά φορά βαρύ...
Καμιά φορά αν νιώθεις μόνος...είναι ασήκωτο, γιατί αν νιώσεις έστω και μια στιγμή ότι απέτυχες ως γονιός, το ενοχικό κομμάτι σε κατατρώει!

Θέλει πολλή δουλειά για να αποδεχτεί κανείς ότι είναι εν τάξη να μην τα καταφέρνει πάντα ως  γονιός. Και θέλει πολλή δουλειά κανείς να δώσει την άδεια στον εαυτό του να αποτύχει...Εγώ το παλεύω και θυμάμαι μια φορά που έπιασα τον Άγγελο από το μαλλί μου είπε με έναν καταπληκτικό χειρισμό..."Έτσι βοηθάς τους ανθρώπους; Ωραία θεραπεύτρια είσαι!" με εμένα, παρόλο που τον θαύμασα, να του αποκρίνομαι "Για εσένα για κακή σου τύχη είμαι μόνο η μαμά σου!" 
Ήταν μια στιγμή αποτυχίας, αλλά και μια στιγμή θριάμβου ταυτόχρονα!! Και για εμένα και για εκείνον!

Αποσυμπίεση... εκεί είναι για εμένα το κλειδί!!
Χθες λοιπόν την ώρα που πήγαινα για δουλειά σε μια  απογευματινή ομάδα, μου ήρθε στο κινητό το εξής μήνυμα: " Στις 21.30 στο Πανελλήνιον. Θα είμαστε όλες και αύριο δεν δουλεύει καμία...Ω ρε μάνα μου!"
χε χε!!

τα καινούρια μας δαχτυλίδια
Δεν θα πω πως περάσαμε, με τις κολλητές μου,  θα μείνω στο γεγονός ότι γύρισα πολύ πολύ αργά, χορτασμένη και χαρούμενη και  απίστευτα χαλαρή και ξύπνησα αλαφιασμένη σήμερα το πρωί στις 8 με τους δύο  τύπους να χοροπηδούν στο κρεβάτι φωνάζοντας " Τι έχει σήμερα το πρόγραμμα  mammy; "...

Ρυθμικό κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο...αυτό έχει. Έλα πάμε όλοι μαζί...ντόινγκ, ντόινγκ ντόινγκ....