Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Το σπασμένο ποτήρι...

Κάποια πράγματα πρέπει απλά να μένουν σπασμένα. Σκέφτηκα σαν έσπασα το αγαπημένο μου γυάλινο ποτήρι του λικέρ.  Ένα και μοναδικό κι απίστευτα πολύτιμο, είχε απομείνει από την εξάδα της γιαγιάς. Προίκα του αρραβώνα της μου είχε πει κάποτε. Παμπάλαιο το βρήκα στο παλιό μπουφέ με την βιτρίνα χρόνια πριν και το πήρα. Ντελικάτο και λεπτό με μια ρίγα χρυσού στο χείλος του, εκείνα τα πολύτιμα κρύσταλλα που θύμιζαν άλλη εποχή, έπεσε μέσα από τα χέρια μου λες κι ήταν τρύπια. Κι έσπασε σε χίλια μικρά κομμάτια.  Το σοκ διαδέχθηκε  η σκέψη να τα μαζέψω και μετά κάτι να κάνω με αυτά… κάτι…

Θυμήθηκα την ιστορία με τους κινέζους που έβαζαν χρυσό στις ρωγμές των σπασμένων σκευών για να  τις αναδείξουν, με μια υπέροχη συμβολική κίνηση τιμώντας ουσιαστικά τις πληγές τους…

Κάποια σκεύη κολλούν και διορθώνονται. Κάποια άλλα χάνουν το σχήμα τους μα μένουν τα κομμάτια χρυσού ενδιάμεσα να αναδείξουν τα σπασίματα και τον πόνο….

Πάντα σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Πάντα η προσπάθεια είναι να μάθω, να επουλώσω, να αναδείξω…

Όμως ήξερα πως όλα αυτά ήταν φρούδες ελπίδες για αυτό το ποτηράκι!

Κάποια πράγματα δεν μπορούν να διορθωθούν. Κάποια πράγματα σπάνε και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για αυτό. Κάποια βιώματα παραμένουν σπασμένα μέσα μας.

Μου πήρε μέρες να ψάχνω ειδικές κόλλες και ειδικές κατασκευές, μέχρι να συνειδητοποιήσω αυτό που αρνούμουν....Απλά τέλειωσε και τότε άρχισαν δάκρυα να κυλούν. Σαν τότε να μου επέτρεψα να πονέσω.

Κράτησα τα κομματάκια στα χέρια μου και σκέφτηκα πως ακόμη κι έτσι ήταν όμορφα. Το φως αντανακλούσε μέσα τους υπέροχα. Είχαν γίνει αιχμηρά και έκοβαν πια κι είχαν πάρει παράξενα σχήματα και ναι, ακόμη και έτσι το σπασμένο ποτηράκι του λικέρ ήταν όμορφο με έναν τρόπο αλλιώτικο …Το παλιό του σχήμα ήταν για πάντα χαραγμένο μέσα μου, μα στην ουσία το ποτήριείχε χαθεί! Το σχήμα του, η χρησιμότητα του είχαν για πάντα χαθεί μαζί του.

Όχι κάποια πράγματα δεν διορθώνονται. Κάποια ραγίσματα δεν αφήνουν απλά το φως να περάσει από μέσα μας όπως πολύ τρυφερά έγραψε ο Χέμινγουεϊ, μα χάσκουν ορθάνοιχτα σαν γκρεμισμένα σπίτια που τα σφυροκοπούν οι αέρηδες, οι σκληροί χειμώνες και τα ανελέητα καλοκαίρια. Όχι κάποια πράγματα, όσο κι αν προσπαθήσεις δεν αλλάζουν, δεν αντιστρέφονται.

Αλλά να μοιραστώ κάτι; Δεν πειράζει! Είναι αυτό τόσο επίπονο μα κάποιες φορές και τόσο ανακουφιστικό! Έχουμε μάθει να βάζουμε στόχους, να τραβάμε μπροστά, να "επισκευάζουμε" ότι χάλασε, να μιλάμε για τις επιτυχίες μας για όλα αυτά που με κόπο καταφέραμε…

Οι κακές, οι λάθος στιγμές μας είναι εκεί σαν σκιές μόνο για να μας πληγώνουν. Να μας ντροπιάζουν και να μας κάνουν να μην θέλουμε να θυμόμαστε.  

Μια δύσκολη σκληρή χρονιά κλείνει σήμερα και στον φετινό απολογισμό… θα σταθώ στα λάθη μου. Στις κακές στιγμές μου. Τις αδύναμες. Τις απογοητευτικές. Θα τις βγάλω από τις σκιές τους. Θα τις αποδεχτώ και θα τις αναγνωρίσω. Θα μιλήσω με τον εαυτό μου για αυτές! Θα τις κοιτάξω με μάτια αλλιώτικα. Θα τις τιμήσω και θα αποδεχτώ πως κάποια λάθη δεν αλλάζουν. Κάποιες λέξεις δεν ξελέγονται, κάποιες κινήσεις δεν ξεγίνονται…κάποιες πληγές δεν επουλώνονται έτσι όπως θα θέλαμε!

Δεν γυρίζουν πίσω οι άνθρωποι. Οι χαμένες στιγμές. Ο σπαταλημένος χρόνος…

Κάποια ποτηράκια όσο πολύτιμα κι αν μας είναι όσο κι αν τα προσέχουμε γλιστρούν από τα χέρια μας και γίνονται κομμάτια. Σε μια στιγμή. Ίσως φταίξαμε, ίσως όχι. Ίσως μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει, μα ίσως και όχι, ίσως, ίσως, ίσως...Η φετινή χρονιά είχε πολλές τέτοιες στιγμές επίγνωσης. Μάχες που κερδήθηκαν μα και μάχες που χάθηκαν. Άνθρωποι που σώθηκαν μα και άνθρωποι που έφυγαν για πάντα. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανθρωπότητα πληγώθηκε βαθιά. Φέτος δώσαμε μια τεράστια μάχη ως άνθρωποι και αν και ξέρουμε πώς να τραβάμε μπροστά μετρήσαμε απώλειες δυσβάσταχτες. Φέτος πονέσαμε, φοβηθήκαμε, χάσαμε και χαθήκαμε. Απογοητευτήκαμε, προσευχηθήκαμε… φέτος επιτύχαμε πολλά μα αποτύχαμε παταγωδώς ξανά και ξανά και ξανά!

Φέτος σπάσαμε. Σπάσαμε αγαπημένοι και κάποια κομμάτια δεν θα κολλήσουν ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά!

Μα ξέρετε κάτι; Το πιο σπουδαίο  είναι…πως  φέτος μάθαμε κάτι πελώριο! Πως μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι …ακόμη και σπασμένοι!

Καλή δύναμη σε όλους όσους μετρούν απώλειες σπασίματα, ραγίσματα...Μια δύσκολη χρονιά φεύγει. Ας την αποχαιρετήσουμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας σε μια σιωπηλή μυσταγωγία. Κι αν κάποιου το ποτήρι έσπασε θα πιεί απ' το δικό μας. Ας πιούμε μαζί, για ένα ευχαριστώ κι ένα αντίο, αντίο, αντίο...

Κλείνω με ένα βίντεο που με συγκλόνισε. Τι χρονιά ζήσαμε! Επιβιώσαμε. Αντέξαμε. Νιώσαμε. Βιώσαμε. Είδαμε. Τι χρονιά έζησε φέτος τούτος ο κόσμος...κι εμείς είμασταν εκεί, γιατί εμείς, είμαστε ο Κόσμος αγαπημένοι!!! 

Τελευταία ημέρα του χρόνου. Τελευταία ανάρτηση του χρόνου και για εμάς. Χρόνια Πολλά λοιπόν… Καλό "γλίστρημα" στην νέα χρονιά! "Με έναν πόνο", μια βαθιά, ελεύθερη ανάσα και μια ευχή. Σαν γέννηση...

Ας είναι για όλους, μια καλή, τρυφερή, γαλήνια και γενναιόδωρη χρονιά...

                                                                                                      Κατερίνα

2020 Year review



Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2020

Παραμονή Χριστουγέννων 2020!

Τις μέρες αυτές το μυαλό μου τριγυρνά πάντα εκεί. Σκαλίζει η μνήμη παλιά μονοπάτια τα ξεχορταριάζει και θυμάται στιγμές, ανθρώπους, λέξεις.  Πάντα τέτοιες μέρες το μυαλό είναι εκεί… Στο σπίτι μας στη Γερμανία!

Ήταν βράδυ Παρασκευής. Φυσούσε ένας παγωμένος βοριάς κι οι πρώτες χιονονιφάδες αιωρούνταν στον αέρα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Οι γονείς δούλευαν και στο τηλέφωνο η μαμά μας ζήτησε μόλις γυρίσουμε από το σχολείο να πάμε στο μεγάλο super market κοντά στο σπίτι μας και να αγοράσουμε ένα έλατο. Πάντα τα έλατα που αγοράζαμε σαν ζούσαμε με τη μαμά και το μπαμπά ήταν ζωντανά.  Ξεκινήσαμε τρισχαρούμενες  εγώ έφηβη πια κι η μικρή τελείωνε το Δημοτικό. Αν κι ήταν απόγευμα το σκοτάδι ήταν ήδη πηχτό κι ο δρόμος για να πάμε από το σπίτι στο χώρο που πουλούσαν τα έλατα περνούσε μέσα από ένα δασάκι κι έπρεπε να διασχίσουμε ένα  γεφυράκι. Το ποτάμι είχε ήδη αρχίσει να παγώνει στις άκρες της κοίτης του και φυσούσε μανιασμένα. Τρέμαμε μα θυμάμαι μια χαρά κι έναν ενθουσιασμό. Σε λίγες μέρες ήταν Χριστούγεννα. Θα έκλειναν επιτέλους τα σχολεία, θα ευχαριστιόμασταν με την μικρή ξάπλες, παρέα με τα αγαπημένα μας γλυκά και ατέλειωτες βραδιές με ταινίες, θα ερχόταν τα ξαδέρφια μας από την Ελλάδα, θα πηγαίναμε το μεγάλο χορό στην Ελληνική Κοινότητα, θα λέγαμε τα κάλαντα με όλα τα Ελληνόπουλα παρέα και θα κάναμε στο σπίτι μας γλέντια τρικούβερτα με φαγητά, με παιχνίδια επιτραπέζια, με ατέλειωτα γέλια. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο τις γιορτές.

Είχαμε πολλά να ονειρευτούμε και περπατούσαμε χοροπηδώντας μέσα στην κρύα νύχτα!

Θυμάμαι τον μεγάλο χώρο parking που είχε μετατραπεί σε ένα μικρό ελατόδασος. Σκοτάδι χιόνι να στροβιλίζεται κι εμείς να τρέχουμε μέσα στα έλατα και να ψάχνουμε το δικό μας. Το καλύτερο. Το πιο όμορφο, το πιο φουντωτό! Ήταν υπέροχο που θα το διαλέγαμε εμείς, που μας εμπιστεύονταν, που όπως κι αν ήταν το δέντρο, θα το στολίζαμε, θα το χαιρόμασταν.  Διαλέξαμε δεν θυμάμαι πως και μετά μας το τύλιξε ο κύριος σε ένα δίχτυ και μαζί αρχίσαμε να το κουβαλάμε. Από τη μια μεριά εγώ, από την άλλη εκείνη. Πιο πολύ από κάθε τι θυμάμαι εκείνα τα είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Γελούσαμε σαν τρελές, το δέντρο μας έπεφτε, το σηκώναμε, οι βελόνες του μας τσιμπούσαν, μας ξαναέπεφτε, λέγαμε χαζά, σταματούσαμε για να γελάσουμε υστερικά, ο αέρας μας έπαιρνε τα κασκόλ και τα σκουφιά, το χιόνι έμπαινε στα μάτια, στο στόμα...κι εμείς κορίτσια, μικρά κορίτσια γελούσαμε ευτυχισμένες...γιατί ήταν Χριστούγεννα!

Έχω πολλές τέτοιες μνήμες. Στιγμές αδιανόητα απλές όπου η ευτυχία ξεχείλιζε. Η ζωή δεν ήταν εύκολη. Όχι δεν ήταν. Ήταν περισσότερο σκοτεινή από όσο έπρεπε κάποιες φορές...μα ήταν αυτές οι στιγμές οι χαραγμένες βαθιά, που έρχονται και με συνταράζουν, με γεμίζουν ευγνωμοσύνη και δέος. Για όσα ζήσαμε Για όσα είχαμε την ευκαιρία να νιώσουμε και να βιώσουμε ο ένας κοντά στον άλλο.

Έχοντας μεγαλώσει ως παιδιά μεταναστών, έχουμε μάθει να αποχαιρετούμε και να αντέχουμε το μισεμό ακόμη κι όταν νιώθαμε πως δεν τον αντέχουμε. Πάντα με κάποιους ήμασταν μακριά. Παππούδες, γιαγιάδες, ξαδέρφια, φίλους, έρωτες, αργότερα γονείς και τώρα πια όλοι, όλους. Πάντα από τα τραπέζια τα γιορτινά κάποιοι έλειπαν και μάθαμε να το αποδεχόμαστε και να το αντέχουμε. Έτσι και φέτος θα αντέξουμε την απόσταση όλοι μας. 

Δεν είναι κάτι παράξενο για εμάς μα ακόμη κι έτσι δεν παύει να είναι δύσκολο πολύ.  Κι επειδή είναι δύσκολο πολύ σαν να έχει  δοθεί μεγαλύτερη ενέργεια σε όλα. Έτσι νιώθω.

Και στολίσαμε και φουρνίσαμε και φέτος περισσότερο από ποτέ θα   δώσουμε χρόνο στο να ξεκουραστούμε αφού όλα θα λείπουν. Ψώνια κεράσματα, τραπεζώματα, επισκέψεις… Προς τα μέσα λοιπόν και πάντα γύρω μας με μια ματιά πάντα φροντιστική. Θα έχουν χαλάρωση αυτά τα Χριστούγεννα από ρόλους, από πιέσεις, από το υποχρεωτικό γκλίτερ και την χρυσόσκονη που φοράμε για να νιώθουμε χαρούμενοι, λαμπεροί…τέλειοι!

Και επιτέλους  φέτος «τώρα που δεν θα χρειάζεται να είμαστε τέλειοι, ας είμαστε τουλάχιστον καλοί» όπως υπέροχα έγραψε ο John Steinbeck.

Αγαπημένοι μου! Είμαι ευγνώμων για όλες τις μαγικές μου αναμνήσεις. Τις πολύτιμες στιγμές μου, με τους πολύτιμους ανθρώπους γύρω μου. Ελπίζω μόνο να τιμώ αυτές τις στιγμές που μου χαρίστηκαν. Να τις τιμώ και να μην τις χαραμίζω, κοιτώντας πίσω ή μπρος, παρά κοιτώντας μόνο το έδαφος  κάτω από τις σταθερές μου πατούσες. Τα Χριστούγεννα δεν ήταν πάντα χαρούμενα και όχι δεν είναι χαρούμενα για όλους. Για κάποιους είναι "φριχτούγεννα" όπως λέει κι ένα πλάσμα που αγαπώ βαθιά! Με πληγώνει αυτή η σκέψη, αυτή η αλήθεια. Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους γιορτή. Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι πάντα γιορτή. Ούτε η ζωή είναι πάντα ήρεμη, φωτεινή και χαρούμενη. Το αντίθετο μάλλον! Έτσι έμαθα να κρατώ στιγμές και να τις αφήνω να ζυγίσουν το βάρος που τους αναλογεί. Και κάποιες στιγμές, ζυγίζουν αιωνιότητα...

Κουράγιο και αγάπη και φως. Ας μοιράσουμε, ας μοιραστούμε, δεν υπάρχει περίσσεμα αν δεν υπάρχει απόθεμα. Και το απόθεμα είναι πάντα εκεί... μέσα σε ένα ξεχασμένο χαμόγελο, σε μια ξεθωριασμένη στιγμή, σε όλα όσα πήραμε, νιώσαμε, ζήσαμε και μας χαρίστηκαν στο χρόνο και σε ένα μόνο δευτερόλεπτο, οι μπαταρίες γεμίζουν ξανά και να το, το απόθεμα και να το, το περίσσεμα!

Δεν στερεύει η ζωή αγαπημένοι. Δεν στερεύει ο άνθρωπος! Η ζωή μου το έχει αποδείξει αυτό. Εσείς οι ίδιοι!  Οι πιο πονεμένοι, οι πιο σπασμένοι, οι πιο άδειοι από τον πόνο άνθρωποι, έχουν τα ποιο πλούσια αποθέματα!


Φέτος θα λείψουν πολλά και σήμερα ήδη Παραμονή Χριστουγέννων λείπουν οι μαγικές παιδικές φωνούλες να ψάλουν τα κάλαντα! Κλείνω λοιπόν με κάλαντα! Αλλιώτικα από αυτά που ξέρουμε προσαρμοσμένα στις ανάγκες της εποχής σε ένα βιντεάκι που αγάπησα και μπορεί να μην το έφτιαξαν επαγγελματίες  είναι όμως αληθινό κι αστείο, χαρούμενο, φωτεινό, γεμάτο έμπνευση, ελπίδα και τρυφερότητα! 

Την πρωτοβουλία πήραν η υπέροχη Πέτρα Καρυώτη διάσημη μουσική παραγωγός της πόλης μας και όχι μόνο και ο Παντελής Αμπατζής επίσης διάσημος μουσικός παραγωγός στην πόλη μας και όχι μόνο! Τα παιδιά μεταξύ άλλων, αυτή την περίοδο διατηρούν τον ιντερνετικό σταθμό mazi4all.gr που μας κρατά συντροφιά τώρα στην καραντίνα και ζήτησαν από εμάς τους ακροατές τους, βιντεάκια με τα κάλαντα. Εγώ δυστυχώς δεν πρόλαβα να στείλω βίντεο, όπως είχα καταφέρει στο προηγούμενο lockdown, μα έχω την χαρά να έχω συμμετάσχει στους στίχους! Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε τα κάλαντα, κι εύχομαι να τα χαρείτε όπως κι εγώ, με ένα μόνιμο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη για όλη αυτή την απλότητα και την τρυφερότητα που ξεχειλίζουν μέσα από τα φωτισμένα σπίτια και τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων και με συγκίνησαν τόσο. Ναι! Θα είναι δύσκολα, μα θα τα καταφέρουμε.

Παραμονή Χριστουγέννων 2020…φέτος θα είναι πολλοί άνθρωποι μόνοι, μα ας μην αφήσουμε κανέναν έξω από την καρδιά μας. Ακόμη κι έτσι λοιπόν, κανείς μόνος, κανείς ξεχασμένος και τούτες τις γιορτές! 

Ένα βήμα απόσταση είμαστε οι άνθρωποι και για πάντα καρφιτσωμένοι ο ένας, μέσα στον άλλο!

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι! Προσέχετε; Να σας προσέχετε
Σας αγαπάω. Το θυμάστε; Να το θυμάστε!

Χρόνια Πολλά. 
                                                                                    Κατερίνα...
                                                  

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020

Προσευχή...

Καλημέρα σιωπηλή με μια προσευχή. 

Ήθελα αυτή η ανάρτηση να είναι αλλιώτικη γεμάτη με εικόνες και φως....μα είναι δύσκολο. Μοιράζομαι μαζί σας λοιπόν με έναν αλλιώτικο τρόπο και πάλι σκέψεις, λέξεις κι εικόνες, που βοηθούν εμένα και μου δίνουν δύναμη.



Οι μέρες αυτές είναι αλλόκοτα δύσκολες για διαφορετικούς λόγους. Σας στέλνω ευχές να προσέχετε τους πολύτιμους αγαπημένους σας και τον πολύτιμο εαυτό σας!

Κουράγιο κι ελπίδα σε όλους και καλή δύναμη εκεί έξω!
Πλησιάζουμε....
  



Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

Δεκαοκτώ!!!

Ξημέρωσε μια ημέρα μολυβένια και βροχερή σαν εκείνη την ημέρα που δεκαοκτώ χρόνια πριν  ξύπνησα και πήγα να τον συναντήσω. 30 Νοέμβρη 2002 και ξεκινούσε ένα ταξίδι ολότελα διαφορετικό. Η επόμενη ημέρα με βρήκε άγρυπνη, νέα μαμά, να βλέπω το  χάραμα από τα μεγάλα παράθυρα και να σκέφτομαι  καθώς τον κοίταζα να κοιμάται μακάριος δίπλα μου… «για χατίρι σου ξημερώνει.». Οι στίχοι του τραγουδιού ξεπήδησαν από μέσα μου πηγαία κι αυτό το τραγούδι με συντροφεύει πια κάθε τέτοιο ξημέρωμα… Για χατίρι σου ξημερώνει...

Σαν όλη η γη να είχε νόημα ξαφνικά  σαν όλη η ύπαρξη του κόσμου να είχε νόημα επειδή υπήρχε εκείνος.

Όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα υπήρχαν και με έναν άλλο τρόπο στην γέννηση του δεύτερου παιδιού μας, μα εκείνη την πρώτη φορά όλα ήταν πρωτόγνωρα και δεν υπήρχε ισορροπία καμία…και γιατί να υπάρχει; Είχε γεννηθεί το αστέρι μου!

Έφτασε λοιπόν η μέρα που σαν τρελός περίμενε. Θα γινόταν δεκαοκτώ. Το ονειρευόταν, έκανε πλάκα, έβγαζε πύρινους λόγους στην κορυφή της σκάλας όταν ήταν θυμωμένος σαν ήταν μικρούλης ( όταν θα γίνω δεκαοκτώ….) και να τώρα έφτασε η μεγάλη μέρα. Δεκαοκτώ και πανδημία. Δεκαοκτώ και  βραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας.  Δεκαοκτώ και   εγκλεισμός. Κι όμως έκανε αυτό που κάνει πάντα ο μαγικός αυτός τύπος και απλά χάρηκε τη μέρα. Δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή την ατυχία της κατάστασης. Έδωσε παράταση στο μεγάλο πάρτι  που τον περιμένει μαζί με όλους όσους αγαπάει και θα καλέσει … καμιά τριακοσαριά άτομα μαμά δεν είναι πολλά….και θυμήθηκα πως όταν ήταν στην έκτη δημοτικού μας ζήτησε να κάνει ένα παρτάκι και έφτασε στο σπίτι μας το μισό σχολείο, καθώς κάλεσε όποιον έβρισκε μπροστά του….Κι ύστερα θυμηθήκαμε πως κάθε χρόνο ετοιμάζαμε τα γλυκά για να κεράσει τους συμμαθητές του και κάθε χρόνο η ίδια συζήτηση ακόμη και ως το Λύκειο… πόσα παιδιά είστε στην τάξη;….θα κεράσω και όλους τους καθηγητές. Όλους;  Ε όλους, τι τους μισούς; Α! και την τάξη την πάνω και την τάξη την δίπλα και τη χορωδία και την αρμονία και  δεν είχε τελειωμό ….

Κάθε χρόνο γύριζα από την δουλειά αργά και κάθε φορά μπαίναμε στην κουζίνα με τον μπαμπά του να ετοιμάσουμε τα κεράσματα γιατί ήθελε συγκεκριμένα τα δικά μας, αυτά που αγαπάει. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που  δεν θα φτιάχναμε κεράσματα για το σχολείο και την το ωδείο και την προπόνηση...φέτος δεν θα κερνούσε κανέναν. Δεν ξενυχτήσαμε να τυλίξουμε τα γλυκάκια του. Πάει το σχολείο, τέλειωσαν όλα…ο μικρός Πρίγκιπας μεγάλωσε …

Το συναίσθημα συγκλονιστικό. Εκείνο το μικρό πλάσμα  έγινε άνθρωπος κανονικός. Ένας όμορφος νεαρός άντρας  που μας χαρίζει απίθανες στιγμές γέλιου….και κοιτώντας τον σκέφτομαι πως σαν γεννιέται ένα παιδί αρχίζεις να αποχαιρετάς. Αποχαιρετάς το βρεφάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ κι ύστερα το νηπιάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ κι ύστερα το  παιδάκι που δεν θα ξαναδείς  ποτέ κι ύστερα το εφηβάκι που δεν θα ξαναδείς ποτέ… Αποχαιρετάς το σώμα του, το σχήμα του που αλλάζει, τη φωνή του που γίνεται βραχνή και βροντερή, τα μεταξένια του μαλλάκια, εκείνα τα μούτρα τα υπέροχα με τα πελώρια μάτια και τα βελούδινα μάγουλα, τα μικρά μαλακά δαχτυλάκια …όλα τα αποχαιρετάς  σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις χωρίς καν να αντιλαμβάνεσαι την διαδικασία και ξαφνικά στέκει μπροστά σου ένα νεαρός άντρας! Πόσο μαγική κι ευλογημένη διαδικασία είναι αυτή. Πόσο ευγνώμων που την έζησα και την ζω, που έχω αυτό το απίστευτο προνόμιο να αποχαιρετώ  και να καλωσορίζω την ίδια στιγμή για χρόνια….καθώς αυτές τις ίδιες μέρες που εμείς γιορτάζουμε κάποιοι άνθρωποι  που νοιαζόμαστε βαθιά, ζουν με την μνήμη μόνο του παιδιού τους που δεν θα το δουν ποτέ να μεγαλώνει.

Μα από την άλλη και πόσο δύσκολο σαν ώρες ώρες σκέφτομαι πως  εκείνο το ανθρωπάκι που μιλούσε αλλαμπουρνέζικα, έβαζε τα αμαξάκια του για ύπνο και  τρύπωνε στην αγκαλιά μου, χάθηκε για πάντα και δεν θα το ξαναδώ ποτέ….

Και μου λείπει… Πόσο μου λείπει!

Ξημέρωσε η μέρα του και ξέραμε πως θα ναι αλλιώτικη. Την περιμέναμε όλοι. Πώς να γίνει σε τέτοιες συνθήκες εγκλεισμού ομορφότερη μια τόσο ξεχωριστή μέρα; Η ημέρα της ενηλικίωσης ενός ανθρώπου;  Ο ίδιος δεν χολόσκασε. Η μέρα είναι από μόνη  της ξεχωριστή και το ήξερε. Τις προηγούμενες εβδομάδες  είχα φροντίσει να στείλω μηνύματα σε όλους του φίλους του και τους συγγενείς μας και είχαν φτάσει πάνω από εξήντα βιντεάκια τα οποίο είχα συρράψει όλα μαζί. Ήταν μια υπέροχη τρυφερή διαδικασία όπου άκουγα όλους αυτούς τους ανθρώπους να διηγούνται στιγμές μαζί του, να του στέλνουν υπέροχες φωτεινές ευχές, να του τραγουδούν, να έχουν στήσει ολόκληρα σκηνικά σκηνοθετώντας αστεία βιντεάκια… Τα έβλεπα μόνη μου στα κρυφά να μην με καταλάβει και γελούσα και δάκρυζα και συγκινούμουν γιατί μέσα από τα βίντεο φαινόταν η πληθωρική του προσωπικότητα. Αυτό που ήταν από παιδί. Ένα πλάσμα έντονο σε παρουσία, γεμάτο ενέργεια και φως! Η ίδια η  χαρά της ζωής!

Κι έτσι ήταν όλοι εκεί μαζί του. Παππούδες και γιαγιάδες που βρήκαν τον τρόπο να τραβήξουν selfie βίντεο με βαθιά συγκίνηση, θείοι, φίλοι κολλητοί συναθλητές, συμμαθητές, όλοι οι συγγενείς, ξαδέρφια, δάσκαλοι, προπονητές, καθηγητές….όλοι! Κοίταζε το βίντεο και γελούσε βροντερά και μετά έβλεπε ακόμη έναν φίλο κι έλεγε κι αυτός!!! Που τον ξεφύτρωσες αυτόν, μα που τους βρήκες όλους…. Τους βρήκα όλους αφού οι ίδιοι οι φίλοι του έγιναν η γέφυρα μου και με βοήθησαν να τους βρω όλους. 

Δεν θα τον άφηναν μόνο μια τέτοια μέρα!! Και όλη η υπόλοιπη μέρα ακολούθησε με την ρουτίνα που ακολουθούμε σαν κάποιος στο σπίτι έχει την ξεχωριστή γενέθλια ημέρα του, γιατί η ημέρα αυτή είναι σπουδαία για κάθε άνθρωπο. Είναι ημέρα που συντελέστηκε ένα θαύμα .

Το αγαπημένο του πρωινό, το αγαπημένο του γεύμα, σε ένα καλοστρωμένο γιορτινό τραπέζι. Η τούρτα μοναδική για εκείνον από την αγαπημένη του Αγγελική  από το Sugar  Angel, με τη γεύση Lila pause που  είναι η μοναδική του επιλογή κάθε φορά που θα πάει στο καφέ της με την παρέα του, όπου στην κυριολεξία, στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να καταφέρει να φτάσει σε εμάς.



Ήμασταν οι τέσσερις μας. Η πολύτιμη μικρή μας οικογένεια. Δεν υπήρχαν φωνές παιδιών, τραγούδια, γέλια, κιθάρες και ποδοβολητά όπως κάθε χρονιά  στα γενέθλια του. Του τραγουδήσαμε  εμείς.. ο μικρός αδερφός του φαλτσάροντας επίτηδες και σκουντώντας τον τρυφερά, άντε γέρο! Οι ευχές μας γραμμένες κι εκτυπωμένες . Ευχές, οδηγίες, συμβουλές…ενηλικίωσης.

Τις διάβαζε δυνατά και  σχολίαζε χαριτολογώντας. Κάρτα δεν υπήρχε, ούτε δώρο καθώς τίποτε δεν είχε προλάβει να έρθει με τις μεταφορικές να ασφυκτιούν, μα δεν τον ένοιαζε γελούσε ευτυχισμένος κοιτάζοντας την τούρτα του και το μόνο που τον στενοχωρούσε ήταν που δεν θα μπορούσε να ντυθεί καλά …ώσπου ήρθε το μεγάλο μυστικό ραντεβού που είχαμε κανονίσει με την παρέα του και στις 21.00 έκαναν την σύνδεση για ένα μυστικό  corona party. Ήταν όλοι μπροστά στην οθόνη φορώντας τα καλά τους και συγκινήθηκα τόσο. Μικροί πολίτες του αύριο που έκαναν την τιμή στον φίλο τους να είναι εκεί με έναν τρόπο ξεχωριστό. Τους είδε και τρελάθηκε κι εξαφανίστηκε για λίγα λεπτά για να γυρίσει αμέσως  μετά φορώντας κι εκείνος τα καλά του! Και το πάρτι κράτησε έτσι όπως έπρεπε ως τα ξημερώματα. Φώναζαν, γελούσαν, τραγουδούσαν το σπίτι γέμισε και πάλι χαρά!

Κι έτσι πέρασε η ξεχωριστή του μέρα κι ήταν υπέροχα. Χωρίς γκρίνιες για το πώς θα έπρεπε να ήταν,  χωρίς στενοχώριες για το πώς δεν ήταν,  χωρίς καμιά θλίψη παρά μόνο με χαρά γιατί ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε μια ξεχωριστή ημέρα για εκείνον και για όλους μας! 2002 2020 σαν νερό!

Το μόνο που έλειψε ήταν σε εμένα το επόμενο πρωινό,  όπου πάντα κοιμόταν φίλοι στο σπίτι και ξυπνούσαν νωχελικοί και χαλαροί και τους ετοίμαζα πρωινό και έβγαζαν τις κιθάρες και τα τα κλαρινέτα και έπαιζαν μουσικές και γέμιζε η κουζίνα χαρά και συζητήσεις καθώς απολάβαινα να πίνω τον καφέ μου μαζί τους…μα δεν πειράζει…θα τα ξαναζήσουμε σύντομα…

Κοιτάζοντας όλες αυτές τις ατελείωτες φωτογραφίες για να φτιάξω το βίντεο του συγκλονίστηκα! Συγκινήθηκα  βαθιά. Έκλαψα από χαρά και μισεμό. Τα έζησα τα χρόνια αυτά, τα χάρηκα τα ευχαριστήθηκα αληθινά όλα και τις στιγμές και τις χαρές και τις λύπες με τα παιδιά μου και μέσα από τούτο δω το blog έχουμε γιορτάσει τα γενέθλια του κι έχουμε μοιραστεί πολύτιμες στιγμές μαζί, από τότε που ήταν 9…και τώρα  φτάσαμε μαζί  αγαπημένοι, ως την ενηλικίωση του. Έτσι παίρνοντας την άδεια του, μοιράζομαι και τούτο το δικό του βίντεο. Δεκαοκτώ χρόνια μαζί. Δεκαοκτώ χρόνια μαμά του...

Ο μικρός άνθρωπος μεγάλωσε κι εσείς υπήρξατε μάρτυρες αυτού του μεγαλώματος. Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας για τις όμορφες σκέψεις σας, για την χαρά που μοιραζόμαστε και ζούμε σχεδόν μέσα από τούτες τις σελίδες χρόνια τώρα ακόμη και σε τέτοιες στιγμές. Εύχομαι να έχουμε όλοι οι γονείς την ευλογία να βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να ανθίζουν  και να ανοίγουν φτερά και να πετούν μακριά ως την άκρη του κόσμου…και να ξέρουν πως όσο μακριιά κι αν βρίσκονται, πάντα θα υπάρχει η βάση τους το ζεστό ασφαλές τους σπίτι  κι η αγκαλιά μας που όσο  κι αν μεγαλώσουν τους χωράει ακόμη και θα τους χωράει πάντα!

Για να ξεκουράζονται και να ξαποσταίνουν από τα μακρινά και περιπετειώδη ταξίδια τους στην ζωή!

Καλημέρα αγαπημένοι…. Έχω γιο ενήλικα!




Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2020

Το Τραύμα.

Θα μοιραστώ μαζί σας μια μνήμη παλιά μα ζωντανή.  Δύσκολη μα γεμάτη γνώση. Πριν δέκα χρόνια έπαθα από το πουθενά μια σοβαρή πνευμονία. Είχαμε τα γενέθλια του μεγάλου μου γιου, με δέκα παιδάκια μαζεμένα σπίτι, Δεκέμβρης μήνας. Στις δέκα όλα τα παιδάκια έφυγαν. Τακτοποίησα το σπίτι και στις  έντεκα βγήκα στην αυλή τάισα τον σκύλο κι έπαιξα λίγο μαζί του. Στις δώδεκα άρχισα να τρέμω ολόκληρη και κάπου στα ξημερώματα νόμισα πως δεν θα βγάλω τη νύχτα, καθώς μέσα σε λίγη ώρα το σώμα κατέρρευσε από έναν  εξαιρετικά επιθετικό ιό.
Πέρασα την πιο σωματικά επίπονη και αγωνιώδη νύχτα της ζωής μου και βρέθηκα στα επείγοντα του ΑΧΕΠΑ όπου τελικά μετά από ώρες αναμονής και εξετάσεων,  κατέληξα  σε ένα θάλαμο πλήρους απομόνωσης.  Ηταν βλέπεις τότε που ένας άλλος εξαιρετικά μολυσματικός  ιός,  ο Η1Ν1 σάρωνε τον κόσμο κι έπρεπε να βρίσκομαι σε πλήρη απομόνωση μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα που θα αποδείκνυαν αν είναι αυτός ο ιός ή κάποιος άλλος.

Από εκείνο το χώρο, εκτός από το φόβο που ερχόταν σαν κύμα πανικού, θυμάμαι με ένταση τα πάντα σε μικρές διακεκομμένες λεπτομέρειες.  Θυμάμαι την αγωνία σαν με έβαλαν σε εκείνο το δωμάτιο που ήταν μικρό σαν κουτί και με έπιασε μια τρομακτική κρίση πανικού μόλις αντιλήφθηκα οτι θα νοσηλευτώ σε αυτό τον αποπνικτικά μικρό και κλειστό χώρο. Θυμάμαι  το  σύντροφο μου, με μάτια πελώρια  να με αποχαιρετά πίσω από ένα τζαμάκι, ένα τηλεφώνημα πανικού που πρόλαβα κι έκανα μέσα σε κλάματα στην κολλητή μου, που δουλεύαμε μαζί για να την ενημερώσω για τη δουλειά και εκείνη να προσπαθεί να με ηρεμήσει, θυμάμαι τον τρόμο οτι δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τα παιδιά μου και θα τρομάξουν σαν δεν γυρίσω σπίτι το βράδυ κι ύστερα έχω μια θολή, θολή εικόνα των πραγμάτων σαν όλα να κυλούσαν αργά και νωχελικά...μα ίσως σε αυτό να είχε συντελέσει το ότι είχα υψηλό πυρετό για μέρες!!! 
Θυμάμαι την μοναξιά και πως  ερχόταν στο δωμάτιο όλοι με μάσκες σκουφιά και ρόμπες πλαστικές και  δεν ξεχώριζα πρόσωπα ούτε φωνές. Τίποτα δεν φαινόταν αφού ήταν στην κυριολεξία καλυμμένοι με πλαστικό...Το μόνο σημείο που δεν καλύπτονταν ήταν τα μάτια των γιατρών και των νοσηλευτών κι έτσι ξεχώρισα την γιατρό μου. Από τα  μάτια της...Θεέ μου, είχε τα ομορφότερα μάτια που είχα δει ποτέ στη ζωή μου!  Τέτοια μάτια υπήρχαν μόνο σε ταινίες του bollywood. Είχε μαύρα κατάμαυρα και πυκνά, ελαφρώς καμπυλωτά φρύδια και τα πιο μεγάλα πράσινα μάτια που υπάρχουν! Πράσινα σαν καθαρά σμαράγδια με μεγάλες μαύρες βλεφαρίδες. 
Ο τρόπος που μου μιλούσε, η βραχνή καθησυχαστική φωνής της, τα χέρια της τόσο απαλά και δροσερά κι αυτά τα μάτια....Ένιωθα να αποζητώ την ύπαρξη της κι οτι μου έλεγε ή έκανε το θεωρούσα δώρο. Την περίμενα κάθε μέρα να έρθει να με ενημερώσει, να μου μιλήσει και ένιωθα βαθιά συνδεδεμένη μαζί της. Ηταν η ηρωίδα μου, αυτή που από εκείνην εξαρτιόταν η ζωή μου ή τουλάχιστον έτσι το ένιωθα τότε ούσα αβοήθητη κι απόλυτα εξαρτημένη από την βοήθεια της καθώς την εμπιστευόμουν περισσότερο από τον καθένα και  είμαι πεπεισμένη πως αν ήμουν άντρας θα με είχε χτυπήσει κατακούτελα ο έρωτας!!! 


Η πιο έντονη μνήμη ήταν μια θολούρα και μια νωχελικότητα καθώς ο χρόνος περνούσε αργά κι εξαιρετικά μοναχικά, μέχρι που λίγες μέρες μετά, μεταφέρθηκα σε δωμάτιο κανονικό.
Όμως  πέρα από την θολούρα η πιο έντονη μνήμη είναι η αίσθηση του πνιγμού! Ηταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που βίωσα αυτό το τρομερό συναίσθημα πως ο αέρας δεν μου φτάνει και πως ασφυκτιώ. Η αγωνία του να αναπνεύσω θα μου μείνει αξέχαστη, καθώς κι η ανακούφιση όταν τα φάρμακα και οι μάσκες οξυγόνου έκαναν τη δουλειά τους κι ένιωθα τα πνευμόνια να ανταποκρίνονται λίγο καλύτερα κι έφευγε ο τρόμος. Θυμάμαι πως ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως παλιότερα οι άνθρωποι χάνονταν από τέτοιες ασθένειες και πως ήταν ένα τέλος μαρτυρικό γεμάτο τρόμο. Η στιγμή που πνιγόμουν και μου χορήγησαν οξυγόνο ήταν στιγμή ευλογίας και βαθιάς συγκίνησης, που θα θυμάμαι για πάντα. Αυτή η αίσθηση της ηρεμίας μόλις το σώμα άρχισε να οξυγονώνεται σωστά είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ανεξίτηλα κι από όλη αυτή την περιπέτεια έμειναν πολλά μα μια μνήμη ταλαιπώρησε περισσότερο το σώμα. Η αγωνία του πνιγμού.

Ηταν μια μοναδική εμπειρία εκείνη η πνευμονία γιατί τρεις εβδομάδες μετά, ακολούθησε μια απίθανα επίπονη πλευρίτιδα και αμέσως μετά το αποδιοργανωμένο σώμα μου παρουσίασε ακόμη μια υποτροπή προσβάλλοντας την καρδιά. Ακολούθησε μια μυοκαρδίτιδα και περικαρδίτιδα που με ξετίναξε και με κράτησε σε κατάσταση ανάρρωσης για πάνω από έξι μήνες αφού ουσιαστικά ανάρρωσα το καλοκαίρι. Το σώμα μου κατέρρεε  και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ατελείωτο εκείνο φόβο που κράτησε μήνες. Το φόβο πως επιβίωσα, μα ίσως έχει γίνει μια ζημιά ανεπανόρθωτη.
Ήμουν τόσο τυχερή τότε,  τόσο απίστευτα τυχερή!  Περπατούσα σαν γιαγιά, είχα έναν μόνιμο πόνο κι ένα βάρος στο πάνω μέρος του σώματος μου  και δεν μπορούσα να κοιμηθώ σωστά για πολύ πολύ καιρό γιατί ένιωθα πως πνιγόμουν. Κι ενώ όλα φαίνονταν να φεύγουν και να γίνονται παρελθόν ήρθε ο πνιγμός.

Ξυπνούσα νιώθοντας ασφυξία και δεν μπορούσα να αναπνεύσω αν δεν έκανα χρήση εισπνεόμενων. Οι εξετάσεις έδειχναν πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμβαίνει αυτό. Όλα ήταν πια καθαρά. Η μπόρα είχε περάσει μα εγώ εξακολουθούσα να ξυπνάω δυο τρεις φορές κάθε νύχτα μετά από όνειρα πως πνίγομαι, πως δεν έχω αέρα, πως πεθαίνω από ασφυξία.
Ένα τέτοιο βράδυ ξύπνησα και πάλι αλαφιασμένη και μένοντας άγρυπνη άρχισα να σκέφτομαι και να θυμάμαι.
Να θυμάμαι εκπαιδευτές και δασκάλους που αγάπησα. Σημαντικούς δασκάλους που βρέθηκαν στην ζωή μου και μου έμαθαν τόσα. Θυμήθηκα την Alida Gersie να ψιθυρίζει με την  υπέροχα νανουριστική φωνή της Το σώμα θυμάται!
Θυμήθηκα τον ενθουσιώδη David Deich να λέει μια λέξη που δεν θα ξεχάσω ποτέ...Πυροδοτητές! 
Θυμήθηκα τον απόλυτο δάσκαλο Τάσο Ζήση να μιλάει με φωνή αργή νωχελική για Συστήματα.
Άρχισα τότε  να συνειδητοποιώ πως ερχόταν ένας φόβος να εγκατασταθεί με την μορφή του πανικού και την συμπτωματολογία του πνιγμού.
Το μυαλό μου αναπαρήγαγε τον φόβο του τραύματος πυροδοτώντας το σώμα που σαν πιστός στρατιώτης αντιδρούσε. Ηταν τρομακτικό αυτό που συνέβαινε και μαγικό ταυτόχρονα. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, ολισθική θεραπευτική δουλειά και πολλές συνειδητοποιήσεις ο πνιγμός υποχώρησε και σταμάτησα τα εισπνεόμενα. Το μόνο που έμεινε ήταν ένας μακρινός φόβος που ερχόταν πολύ πολύ σπάνια  σε στιγμές έντονης σωματικής πίεσης όπως για παράδειγμα όταν έτρεχα στον Μαραθώνιο της Αθήνας και ένιωθα το σώμα μου να καταρρέει το πρώτο συναίσθημα που ήρθε ήταν αυτό. Πως δεν μου φτάνει ο αέρας και  πνίγομαι. Ξέρω πως αυτή είναι μια αντίδραση του εαυτού μου σαν φοβάμαι πολύ κι έχει τις ρίζες του εκεί, σε εκείνο το τραύμα. Έτσι όταν ήρθε η πανδημία κι η πρώτη καραντίνα κι αρχίσαν οι νύχτες να γίνονται άγρυπνες και πνιγηρές ήξερα τι συμβαίνει. Είχε ξυπνήσει  ο φόβος!

Το παλιό τραύμα μου μιλούσε και όσο παλιό κι αν είναι ένα τραύμα το σώμα κρατάει τη μνήμη και την αναπαράγει. Έτσι απλά και μαγικά. Έτσι λειτουργεί ένα τραύμα. Η πληγή κλείνει, το σώμα γιάνει μα το τραύμα μένει εκεί με όλη την μνήμη κρατημένη μέσα του κι όσο κι αν η πληγή έχει επουλωθεί το τραύμα είναι πάντα εκεί ενεργό να μας υπενθυμίζει, να μας ξαφνιάζει, να μας ξαναγυρίζει πίσω...
Αυτό σκέφτηκα χθες κι αποφάσισα να  δημοσιεύσω αυτή μου την ανάρτηση που το μεγαλύτερο μέρος της το έχω γράψει κοντά δυο χρόνια πριν, μα ποτέ δεν έμπαιναν στον κόπο να ολοκληρώσω. Χθες λοιπόν πήρα τηλέφωνο να συλλυπηθώ μια φίλη όπου είχε χάσει έναν αγαπημένο της άνθρωπο από κορονοιό. Ηταν συντετριμμένη κι εγώ μαζί γιατί τον ήξερα, τον θαύμαζα, Κι εκείνη μου είπε πως αυτό που ζούμε μας πλήγωσε. Τραυματισθήκαμε, μου είπε. όχι μόνο από τον απροσδόκητο θάνατο του, μα από όλη αυτή την τρέλα που ζούμε. 
Ναι όλο αυτό που ζούμε είναι ένα μεγάλο τραύμα και μετά από ένα τέτοιο τραύμα δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος!

Έχουμε τραυματιστεί ως άνθρωποι κι ως κοινωνίες. Έχουμε νιώσει τρωτοί κι αβοήθητοι. Έχουμε χάσει ανθρώπους κι έχουμε πληγεί ανεπανόρθωτα, συναισθηματικά, κοινωνικά, οικονομικά. Έχουμε συνειδητοποιήσει πως οι κοινωνίες έτσι όπως τις φτιάξαμε ο δυνατός οικονομικός πολιτισμός μας, όλα όσα νομίζαμε πως μας προστατεύουν, είναι τελικά τρωτά. Σε μια στιγμή όλο το σύστημα καταρρέει κι όλα γυρίζουν στο μηδέν, στο ξεκίνημα, σε μιαν άγνωστη αδιανόητη αφετηρία.  Κι αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. 

Μετά από την εμπειρία μου με την πνευμονία άλλαξα πολλά. Έβαλα το τρέξιμο στην ζωή μου, άλλαξε η σχέση μου με το σώμα μου, με την δουλειά μου, με την οικογένεια μου. Δεν γίνεται να ζήσεις κάτι τόσο μεγάλο και τρομακτικό, χωρίς να σε αγγίξει. Δεν γίνεται αυτό το άγγιγμα να μην το μεταλλάξεις από φόβο σε ενέργεια και αλλαγή! Αλλιώς θα σε κυνηγάει για πάντα ο φόβος, όπως τότε που  ενώ ήμουν υγιής κάθε βράδυ με ξυπνούσε η αίσθηση του πνιγμού. Έτσι απλά εδραιώνονται οι φοβίες και ζώντας για χρόνια στην νεανική μου ζωή, με διαταραχή άγχους δεν μπορούσα να το αφήσω να ξανασυμβεί. Έτσι άρχισαν να γίνονται μέσα μου συνδέσεις και συνειδητοποιήσεις, μα χρειαζόμουν χρόνο και επίγνωση. Οι μαγικοί μου δάσκαλοi με βοήθησαν να δουλέψω εκείνο το τραύμα, που ξύπνησε ξαφνικά δέκα χρόνια μετά με τις εικόνες που βλέπουμε καθημερνά από τον Μάρτιο και μας καθηλώνουν. 
Το τραύμα είναι εδώ και θα είναι. Είναι καταγεγραμμένο στο σώμα μου μα έχω πια τους μηχανισμούς να το διαχειρίζομαι, έστω και δύσκολα ή άτσαλα κάποιες φορές.. Έτσι συμβαίνει με όλα μας τα τραύματα αν δεν τα αγνοήσουμε. 


Αγαπημένοι ξέρω! 
Ξέρω υπάρχουν άσχημες σκέψεις και τρομερά σενάρια. Υπάρχουν όλοι εκείνοι που μας γεμίζουν φόβο για το τι θα γίνει μετά. Όλοι οι ειδικοί ο καθένας μέσα από την δική του ειδικότητα μας προειδοποιούν για  ψυχολογικές, οικονομικές, κοινωνικές, και  πολιτισμικές  καταστροφικές συνέπειες της ζωής μας. Μας συμβουλεύουν, μας φοβίζουν, μας νουθετούν. Μα μελλοντολόγοι δεν υπάρχουν! Δεν ξέρω ποια είναι η συνέχεια ξέρω μόνο πως κανείς δεν την ξέρει. Όλοι έχουμε την ίδια άγνοια. Κανείς δεν είναι περισσότερο έμπειρος από κανέναν σε όλο αυτό που ζούμε. Κανείς δεν το έχει ξαναζήσει, κανείς δεν γνωρίζει τις συνέπειες. 
Ξέρουμε μόνο πως η ανθρωπότητα έχει δείξει πως ξέρει να επιβιώνει. Τι θα γίνει μετά δεν ορίζουμε, ορίζουμε τι θα γίνει τώρα και τώρα έχουμε αποδείξει πως αν εμπιστευόμαστε τους επιστημονικά καταρτισμένους που αυτή τη στιγμή είναι οι πιο κατάλληλοι θα μας οδηγήσουν προς την έξοδο του σκοτεινού αυτού μονοπατιού! Ένα βήμα τη φορά λοιπόν, όπως λέμε πάντα στην θεραπεία. Αντιμετωπίζουμε μόνο αυτό που είναι μπροστά μας! Προχωράμε! 

Εκείνη η εμπειρία μαζί με τον φόβο, μου άφησε και μια γνώση. Το τραύμα μου χάρισε μια αλλαγή. Δεν ξέρω αν θα έκανα την αλλαγή χωρίς να βιώσω το τραύμα, ξέρω μόνο πως  ήμουν απίθανα τυχερή που επιβίωσα από εκείνη την εμπειρία και όφειλα στον εαυτό μου επίγνωση, και αλλαγή. Την στιγμή που ασφυκτιούσα από τον πυρετό και τον φόβο δεν σκεφτόμουν τίποτε από όλα αυτά. Ονειρευόμουν μόνο πως θα γίνω καλά και υποσχόμουν πως αν γυρίσω σπίτι θα αλλάξω!  Αυτό με κρατούσε, τα όνειρα...κι οι εικόνες μιας ευτυχισμένης μελλοντικής ζωής, που τελικά μου δόθηκε! Ναι ήμουν τυχερή. Σε αυτή τη δοκιμασία δεν είμαστε όλοι τυχεροί δυστυχώς. Γι 'αυτό ας προστατεύσουμε τους πολύτιμους εαυτούς μας και ας διαχειριστούμε με σύνεση αυτό που συμβαίνει. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να εμπιστευτούμε, όπως εγώ τότε εμπιστεύτηκα δυο ξένα μάτια. Από εκείνα πιάστηκα κι εκεί εναπόθεσα τις ελπίδες μου, στην αυθεντία της γιατρού μου. Στην επιστήμη της. Δεν είχα άλλη επιλογή. 
Ξέρω πως καμιά φορά η προσοχή δεν φτάνει χρειάζεται κι η τύχη μα τουλάχιστον ας ξέρουμε πως εμείς προσπαθήσαμε αληθινά να προστατεύσουμε και να προστατευτούμε. Πως μέσα σε αυτό το χαμό εμείς δεν υπήρξαμε αδιάφοροι.

Έχουμε πληγωθεί, έχουμε τραυματιστεί όλοι, μα δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για αυτό. Αργότερα θα διαχειριστούμε το τραύμα μας και η διαχείριση ενός τραύματος είναι από μόνη της προνόμιο. Γιατί για να διαχειριστείς κάτι πρέπει να έχεις επιβιώσει από αυτό, πρέπει να είσαι εδώ. Εδώ αγαπημένοι. Μαζί με αυτούς που αγαπάς και σου είναι πολύτιμοι. 
Καλή μέρα λοιπόν Καλή δύναμη και κουράγιο σε αυτό τον δύσκολο σκληρό Νοέμβρη! Να προσέχετε αγαπημένοι... Να προσέχουμε όλοι, γιατί όλοι είμαστε οι πολύτιμοι κάποιων! 
                                                                                                                                  Κατερίνα

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2020

Να είμαστε εδώ!

Είναι ξημερώματα. Μια από εκείνες τις άγρυπνες βραδιές με το σπίτι σιωπηλό ενώ όλοι κοιμούνται κι όταν ο ύπνος δεν έρχεται γράφω. Είναι ο μόνος τρόπος να βγάλω μιαν άγρυπνη νύχτα όπου οι σκέψεις έρχονται απανωτά  και με γεμίζουν φόβο. Σκέφτηκα να μην κάνω ανάρτηση. Τι να γράψω ενώ συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας. Τι να γράψω ενώ όλα γύρω φαίνεται να καταρρέουν, άνθρωποι χάνονται μόνοι κι αβοήθητοι και όλο αυτό που πριν έξι μήνες φοβόμασταν, σήμερα το ζούμε;

Κι ύστερα θυμήθηκα πως πριν λίγες ημέρες έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις που δεν μπορούσα να αποφύγω. Ήμασταν ήδη σε περιορισμό εδώ στην Θεσσαλονίκη. Πήγα στο εξεταστικό κέντρο. Άνθρωποι απρόσωποι κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες. Ο ένας πίσω από τον άλλο σε απόσταση διασκορπισμένοι στο χώρο, ήσυχοι στωικοί. Μπήκε στο χώρο ένας άνθρωπος ψηλός και λεπτός πολύ, ρακένδυτος, με μια παλιά ζακέτα στους ώμους και παντόφλες κι έκανε κρύο, αυτό σκέφτηκα παραδόξως. Περίμενε υπομονετικά και σαν ήρθε η σειρά του να εξυπηρετηθεί του είπαν «για να κάνετε αυτή την εξέταση χρειάζεστε το υγρό, το έχετε μαζί σας;»

Εκείνος δεν κατάλαβε κοίταξε την κοπέλα ερωτηματικά και κούνησε έντονα τα χέρια του. Εκείνη απλά επανέλαβε. Εκείνος κούνησε πιο έντονα τα χέρια και κοπάνησε τον πάγκο μπροστά του με ένταση. Φαινόταν να προσπαθεί να μιλήσει μα έβγαζε από το στόμα του άλαλους λαρυγγισμούς. Η κοπέλα τον κοίταξε χωρίς να αντιλαμβάνεται ο κόσμος άρχισε να παρακολουθεί με περιέργεια, σαν να ξυπνήσαμε όλοι από την ανία ενός λήθαργου. Εκείνος έκανε θόρυβο  χτυπώντας δυνατά τον πάγκο, κουνούσε τα χέρια του με ένταση ανεμίζοντας το χαρτί ήταν θυμωμένος. «Δεν έχετε το υγρό κύριε πρέπει να φέρετε το υγρό.»

Ξάφνου μια γυναίκα σηκώνεται από το διπλανό γραφείο. Φοράει ποδιά νοσοκόμας και προχωρά γρήγορα προς το μέρος του και καθώς εκείνος κουνά έντονα τα χέρια του εκείνη τον ακουμπά απαλά στο μπράτσο. Νομίζω πως αυτή την η κίνηση με τάραξε. Το να ακουμπάς έναν ξένο μέρες που είναι φαντάζει αλλόκοτο. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Φορούσε μεγάλα τετράγωνα γυαλιά, φαινόταν κουρασμένος, σπασμένος. Ηταν πολύ ψηλότερος της. «Γιατί ανησυχείς;» Του είπε δυνατά. Όχι γιατί θυμώνεις, γιατί κάνει φασαρία, τι θέλεις, τι έγινε…. μα γιατί ανησυχείς. Εκείνος ανεμίζει το χαρτί κουνάει έντονα τα χέρια. Εκείνη τον τραβά απαλά από το μπράτσο και στέκονται παραδίπλα ακριβώς απέναντι μου. «Μην ανησυχείς.» Του λέει τρυφερά. «Ποιος είναι ο γιατρός σου;» κι αμέσως μετά εκείνος της δείχνει το χαρτί το παίρνει εκείνη και του λέει ξανά «Σου είπα να μην ανησυχείς εγώ θα το κανονίσω. Θα καλέσω τώρα το γιατρό σου, για το υγρό.» Εκείνος κτυπάει τα πόδια του με πείσμα προσπαθεί κάτι να της πει. «Γιατί δεν μ’ακούς. Σου είπα να μην ανησυχείς. Εγώ θα το κανονίσω. Θα πάω να το πάρω εγώ, εσύ θα μείνεις εδώ και δεν θα ανησυχείς, όλα θα γίνουν.»

Είδα το σώμα του να χαλαρώνει. Είδα το βλέμμα του να ηρεμεί. Είδα ένα άνθρωπο να νιώθει ασφαλής μέσα σε λίγα λεπτά, μπροστά σε μια γυναίκα μισή από το μπόι του ντυμένη στα λευκά σαν άγγελος…

Γυρίζοντας σπίτι με στο αμάξι, αντιλήφθηκα πως θυμήθηκα το χέρι της στο μπράτσο του κι άρχισα να κλαίω έτσι ξαφνικά.. Ήθελα να κλάψω δυνατά όπως τα παιδιά που βάζουν τις χούφτες τους στα μάτια και κλαίνε απαρηγόρητα. Έτσι ήθελα να κλάψω απαρηγόρητα, γιατί μέσα μου φούσκωσε μια  αίσθηση ευγνωμοσύνης, πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι σπουδαίοι ανάμεσα μας.

Στις μέρες τις δύσκολες ένας φίλος μου έγραψε ένα μήνυμα. Τίποτε μεγάλο και βαρύγδουπο μόνο ένα  «Βάστα θα περάσει. Εμείς, θα είμαστε εδώ.»

Τι σήμαινε αυτό; Ζουν χιλιόμετρα μακριά, πως μπορούν να είναι εδώ; Πως θα βοηθήσουν; Αυτό το «Θα είμαστε εδώ» είναι υπόσχεση, είναι το μικρό φως του κεριού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, είναι το μαξιλάρι σε ένα σκληρό στρώμα. Το να είμαστε εδώ είναι το πιο σπουδαίο. Το πιο μεγάλο. Σε μια εποχή δύσκολη  δεν χρειάζεται κάτι άλλο παρά να νιώθουμε πως κάποιος είναι εδώ. Πως είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο. Ξέρω πως ακούγονται όλα αυτά…σε μια περίοδο φόβου και κρίσης. Ξέρω… Εκεί είμαι κι εγώ στο φόβο και στην κρίση, μα τις προάλλες όταν μιλούσα με τον παππού Άγγελο που είναι σχεδόν ογδόντα πέντε κι έχει ζήσει κορυφές και καταποντισμούς πολλούς ,σαν με άκουσε γεμάτη ερωτηματικά κι αγωνία, μου είπε… «παιδί μου, τι έχει ρίξει ο Θεός που δεν το ρούφηξε η γη;»

Συγκλονίστηκα! Όλα τα ρουφά η γη κι όλα τα ξεπλένει. Όλα περνούν και ξέρω πως κάποια αφήνουν πληγές και σημάδια ανεξίτηλα. Ξέρω πως κάποιες πληγές για χρόνια μένουν ανοιχτές…μα κι αν ακόμη έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σε όλα μένει η εμπιστοσύνη στην ανθρωπότητα. Στην ανθρωπότητα που ξέρει να μάχεται, να παλεύει, να αντιστέκεται, να ανασταίνεται.

Έτσι σας χαρίζω σήμερα ένα μικρό βίντεο, από την εκδρομή μας μόλις λίγες εβδομάδες πριν. Ένα βίντεο γεμάτο δάσος. Γεμάτο βουνό, γεμάτο ενέργεια, γεμάτο φως και ζωή και χαρά και δράση κι επίγνωση που χαρίζει η μοναξιά  κι η εξερεύνηση μέσα στη φύση, με ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά Το τραγούδι των βουνών… Στις μέρες αυτές της απομόνωσης και της κλεισούρας τέτοιες εικόνες ελευθερίας είναι η ανάσα της ψυχής μου.

Καλημέρα αγαπημένοι. Με κουράγιο, με πίστη, με εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Να είμαστε εδώ, μ ’ακούτε; Να είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο! 

                                                                                                                           Κατερίνα


Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2020

We"ll meet again...

Παλιότερα όταν ήμουν κανονική bloger....απλά έγραφα. Άνοιγα τον υπολογιστή μου, έμπαινα σε μια κενή σελίδα κι έγραφα. Έτσι απλά. Για την καθημερινότητα ή τα σχέδια μας. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν, για τις γιορτές που πλησιάζουν και χαιρόμαστε και στολίζουμε και κάνουμε τραπέζια σε φίλους και συγγενείς. Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όπως όλοι αλλά δεν βαριέσαι τα κανονικά είναι αυτά....Τα κανονικά! Αυτό άλλωστε σημαίνει blogging...να μοιράζεσαι τα κανονικά.

Οπότε είπα όλα είναι κανονικά,  θα γράψω όπως παλιά, για μια τέλεια εκδρομή στα άγραφα πάνω από το Μουζάκι στο πανέμορφο Montanema. 

Θα μοιραστώ μαζί σας την φοβερή βόλτα με τον Ντίνο μέσα στο δάσος παρέα  με την Μπουμπού την όμορφη τσοπάνισσα! Θα γράψω για όλη την καταστροφή που έφερε ο Ιανός. Για τις γέφυρες που γκρέμισε, τα σπίτια που παρέσυρε...τους ανθρώπους που ρούφηξε και που διέλυσε την ζωή τους. Για το ότι παρέσυρε δέντρα πελώρια. Ξάπλωσε γίγαντες! Ισοπέδωσε δάση, διέλυσε μονοπάτια, άλλαξε τελείως το τοπίο κι ήταν τόσο θλιβερό να το βλέπεις, ιδίως αν έχεις ξαναδεί αυτό το βουνό αλλιώς....Μα ο Ντίνος ο μάγος του βουνού με την χαρακτηριστική ηρεμία των ανθρώπων που ξέρουν να εμπιστεύονται την φύση, είπε με τρυφεράδα πως  αυτή η ισοπέδωση στα ανθρώπινα μάτια φαντάζει λυπηρή μα η φύση δεν λυπάται, απλά συνεχίζει να ζει. Αναπλαισιώνεται, προσαρμόζεται, χαράζει νέα ρέματα, δημιουργεί νέες κοίτες για τους χείμαρρους  και συνεχίζει να αναπνέει γεννώντας νέες ευκαιρίες, δημιουργώντας μέσα από αυτή την σκληρή απρόσμενη αλλαγή…Αλλάζοντας εκ νέου το τοπίο του βουνού.





Σκεφτόμουν να γράψω πόσο με μάγεψαν αυτά τα λόγια σαν κάνοντας μια μοναχική μεγάλη βόλτα στο σιωπηλό δάσος, παρέα με το σακίδιο και την φωτογραφική μου μηχανή, μόνη εγώ, μικρή κάτω από τα πελώρια δέντρα, είδα ζωντανά στα μάτια μου τι σημαίνει το να ενσωματώνεις τις πληγές σου, να τις επουλώνεις με ζωή, να κάνεις τους γίγαντες που έπεσαν τροφή και λίπασμα για τους γίγαντες που θα γεννηθούν! Το βουνό ξέρει...



Να μην λυπάσαι μα να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και να δουλεύεις σκληρά! Πήρα απαντήσεις κι ήθελα να γράψω γι 'αυτές....μαζί με την αιώνια εντολή «Ζήσε Αργά» του Montanema, που χαράχτηκε ξανά στο μυαλό μου....

Ζήσε Αργά...καθώς παρατηρούσα τα γενναία κυκλάμινα να ανθίζουν μέσα από τις σχισμές των βράχων!

Κι ήθελα να γράψω κάπως αστεία έτσι για λίγο γέλιο, πως στην επιστροφή χάλασε το αμάξι μας και μέσα σε καταρρακτώδη βροχή και απόλυτο χάος, το εγκαταλείψαμε για να έρθει γερανός να το πάρει κι επιστρέψαμε σπίτι με πουλμανάκι γιατί απαγορευόταν να μπούμε κι οι τέσσερις  σε ταξί λόγω covid και κάναμε ένα ταξίδι στο χρόνο, αφού είχα να ζαλιστώ σε αμάξι από τότε που ήμουν παιδί! Για φαντάσου να κατεβαίνεις ένα βουνό με  ατελείωτες στροφές φουρκέτες… καλοριφέρ στο τέρμα και τροπική ατμόσφαιρα μέσα, να μην βλέπεις από την βροχή έξω , δεντράκια και μπουκαλάκια με αρωματικά κρεμασμένα παντού με μια μυρωδιά, γλυκερή που έκανε το στομάχι να χοροπηδάει, με τη μάσκα ραμμένη στην κυριολεξία στα μούτρα μας και στο ράδιο στη διαπασών  κάτι τύποι να τραγουδούν σε βαριά λαϊκά  για μια κάποια που όταν ανεβαίνει στην πίστα παίρνουν όλα φωτιά, για μιαν άλλη που είναι νινί ακόμα!!!τι λέει;;; και κάτι άλλους πονεμένους που γενικά τα πίνουν και μεθούν για μια άπονη.... να ‘ναι καλά ο άνθρωπος που μας έφερε, ήταν τόσο γλυκός με ανέχτηκε με την γεροπαραξενιά μου....

 Σκεφτόμουν  να σας γράψω για τα όμορφα φυσικά στολίδια που τόσο αγαπώ και στολίσαμε με αυτά το σπίτι μας...κι ίσως να έκανα μια ανάρτηση από εκείνες τις παλιές που τόσο αγαπάτε κι όλο μου ζητάτε. Με το σπίτι στολισμένο φθινοπωρινά με κλαδιά και φύλλα πανέμορφα!

Οπωσδήποτε ήθελα να γράψω για το ότι τα παιδιά  πέρασαν όλη την Κυριακή αδειάζοντας κολοκύθες που χάραξαν σε τρομακτικά halloween πλάσματα και τις ανάψαμε το βράδυ κι ήταν μια πανέμορφη βραδιά. Μια από εκείνες τις απλές Κυριακάτικες ημέρες που μοιάζουν σχεδόν γιορτινές και γεμίζουν με νόημα την ζωή όλων μας.




....μα είχε προηγηθεί ο σεισμός, τα νεαρά παιδιά που χάθηκαν, η καταστροφή...κι όλα έμοιαζαν ανώφελα. Προτεραιότητα ήταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έβγαιναν ζωντανοί από τα χαλάσματα και κλαίγαμε από χαρά παρακολουθώντας με συγκίνηση την διάσωση τους. Κι ύστερα έγινε το τοπικό lockdown στην πόλη μας κι έγινα έξαλλη καθώς γύρισα αργά το βράδυ στο σπίτι από την δουλειά  και δεν είχα προλάβει να προετοιμαστώ...να πάρω κάτι τι; Τίποτα...έτσι απλά να προετοιμαστώ!

Κι ήθελα να σας γράψω για τους δυο αυτούς τύπους που κάποιος πέταξε στο δρόμο σαν σκουπίδια και η καλή μας Λένα μια νέα φίλη τα έσωσε κι εμείς αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε. Δυο πανέμορφα μικρά κοκόνια, αδερφάκια λίγων μηνών, τα οποία παραλάβαμε  λίγες ώρες πριν το τοπικό lockdown, μετά από βοήθεια υπέροχων ανθρώπων, κυριολεκτικά  αγγέλων,  που έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο εθελοντών που βοηθούν μικρά εγκαταλελειμμένα πλάσματα.  Τα μικρά βλέπεις έπρεπε να ταξιδέψουν από την Καρδίτσα, αφού εμείς δεν μπορέσαμε να τα φέρουμε με το αμάξι μας που μας είχε αφήσει στα κρύα του λουτρού...ναι! είναι Καρδιτσιώτες τα αγόρια μας. 

Και νάτοι λοιπόν πανέμορφοι και λίγο παλαβοί, τα τέλεια ζωντόβολα μας,  ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ, Ρώσοι κατάσκοποι που γέμισαν το σπίτι μας χαρά!!!!  Αδιανόητη χαρά, αφού έχουμε μωρά ξανά...

Μα μετά ήρθε η αρχή  του γενικού Lockdown. Η θλίψη κι η απογοήτευση μεγάλωσαν, καθώς όλον αυτό τον καιρό παρακολουθούμε με αγωνία τα κρούσματα κι όλα μεγεθυνθήκαν και τίποτε δεν είχε και πάλι νόημα. Ο φόβος ήρθε πάλι. Οι άνθρωποι που αγαπάμε, ίσως κινδυνεύσουν, ίσως κινδυνεύσουμε κι εμείς...Η απειλή ήρθε ξανά κι η οργή  για το τι πήγε λάθος. Ο πανικός για την οικονομία που  αυτή τη φορά, σίγουρα θα καταστραφεί. Για τους συγγενείς και τους φίλους που κοντεύουν να διαλυθούν από τα χρέη...για όλους αυτούς που βλέπουν τον κόπο τους να εξανεμίζεται... Για τον κόπο μας που βλέπουμε να γκρεμίζεται ξανά. Ξανά;…μα γιατί γιατί κι εκεί στον θυμό και την απόγνωση...ήρθε ένα τηλεφώνημα... 
Μια φωνή τρυφερή που με ενημέρωσε για κάτι αδιανόητο κι αστραπιαία βρέθηκα πίσω, εκεί στη μέση του σιωπηλού δάσους. Απόλυτη σιγή,κάτω από τις σκιές των πελώριων κορμών. Σαν με μια στιγμή να γύρισα πίσω στο χρόνο. Τότε που στην ζωή μου άνθρωποι νέοι, όμορφοι και ζωντανοί χάνονταν από τα πάθη τους.  Τότε που οι εξαρτήσεις μου θύμιζαν ξανά και ξανά πόσο αδύναμοι είμαστε, πόσο ανθρώπινοι, πόσο χωμάτινοι....όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις πάντα κάποιοι θα χάνονται…πόσα πρόσωπα λατρεμένα...

Μίλησα με μια γυναίκα που αποχαιρετούσε ένα έρωτα. Τα λόγια της κόβονταν σε κομματάκια μέσα μου! Το έκρυβε καλά, μα εκείνη μόλις είχε κοπεί ολόκληρη σε κομματάκια! Τόσο πονούσε….

Κι ύστερα, μίλησα με μια μάνα που μόλις είχε χάσει το γιο της και δεν ήξερε πως να σταθεί. Πως να παρηγορηθεί, πώς να ανακουφίσει την ψυχή της από τον ανείπωτο πόνο...κι όλα μέσα μου σώπασαν. Έτσι απλά. Μέχρι που έκλεισα το τηλέφωνο και το κεφάλι μου βούιζε. Βούιζε και μέσα μου ούρλιαζε ένα κλάμα βουβό.

Ποιος covid και ποιο lockdown ρε κόσμε...εκείνος πέθανε!

...ένα συγκλονιστικό μυαλό χάθηκε για πάντα. Σβήστηκε από τα κιτάπια της ζωής όπως λέει ο μαγικός στίχος της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου...Σχώριο ας έχει η ψυχή του...

Πόση βία κρύβει ένα τέλος. Πόση αβάσταχτη απροσδόκητη βία! 
Ορμητικός, διεισδυτικός, έντονος. Τόσο ταλαντούχος! Τον αποχαιρέτησα με θυμό - Πως τα κατάφερες έτσι ρε συ - και αγάπη πολλή -τι κρίμα αγόρι μου, τι κρίμα, τι κρίμα- και προσευχήθηκα για εκείνον κι ύστερα γυρνώντας σπίτι, σε μια στιγμή και πάλι αστραπιαία, μπήκα πάλι στην ζωή, τι θα μαγειρέψουμε, να στείλουμε μήνυμα  για άδεια εξόδου για να πάμε το ραντεβού στο γιατρό...δεν πήρες την ταυτότητα γύρνα πίσω,  να προλάβω να βάλω πλυντήριο, τρύπησε το καλοριφέρ και πλημύρισε το πάτωμα, σήμερα ανάμεσα σε όλες τις μέρες του κόσμου  ήρθε ο μάστορας να φτιάξει τη σπασμένη μπανιέρα....

Μια στάση μέσα στο μυαλό και μια σκέψη. Πως γίνεται; Πως γίνεται κάποιος να αποχαιρετά το παιδί του κι εσύ να σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις. Πως γίνεται κάποιος να χάνει την δουλειά του κι εσύ να θυμώνεις για το καλοριφέρ που τρύπησε...πως γίνεται κάποιος που αγαπάς, να χάνεται για πάντα κι η γη να συνεχίσει να γυρίζει..

...μια τρύπα μέσα μου κι ο καθένας μας στον μικρόκοσμο του. του καθενός μας το πρόβλημα μεγαλύτερο από του διπλανού του. Η πανδημία μας τρόμαξε, μας δίχασε ξανά Που είναι η ισορροπία λοιπόν; Άρχισα να γράφω και θυμήθηκα συζητήσεις αστείες με ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν ζήσει πολλά..

Η ερώτηση μου πάντα ίδια..

Πόλεμος ή κορονοιός....Κορονοιός!

Εμφύλιος ή κορονοιός…Κορονοιός!

Δικτατορία ή κορονοιός....Κορονοιός!

Μετανάστευση ή κορονοιός...Κορονοιός!

Τρομοκρατία ή κορονοιός...Κορονοιός. Κορονοιός. Κορονοιός Κορονοιός...η απάντηση ήταν πάντα η ίδια. Νομίζεις πως ζεις ένα δράμα; Λάθος νομίζεις! 

Ένα πανύψηλο δέντρο ξαπλωμένο με τις ρίζες του γυμνές. Τα φύλλα ακόμη πράσινα μα πεθαίνει. Ταπεινωμένο το ένιωσα, μα ίσως  αυτή να είναι μια ανθρώπινη σκέψη... Εκείνο έμενε εκεί ξαπλωμένο και γύρω του απλώνονταν ζωή κι ήταν έτοιμο να χωνευτεί με αποδοχή από τη γη που κάποτε το μεγάλωσε! Δεν σκέφτηκε πως είναι κρίμα, είναι άδικο, είναι σκληρό. Είναι αυτό που είναι! Χους εις χουν και μια ενέργεια πελώρια...που δεν θα χαθεί ποτέ!

Αγαπημένοι μου ξέρω. Σας στενοχώρησα. Συγχωρέστε με δεν το ήθελα. Μα η ζωή βλέπεις... Ήθελα να γράψω για όλα αυτή την μαγική απλότητα που την βρίσκεις εκεί. Για όλες αυτές τις χαμένες απαντήσεις που τις βρίσκεις εκεί. Στη φύση. Στο δάσος. 

Όπως λέει κι ο Ντίνος που είναι ο μάγος των βουνών. Είναι η μαγεία του ποταμιού που όσα εμπόδια κι αν αντικρύσει θα βρει τον τόπο να δημιουργήσει νέα ρέματα, να χαράξει νέες διαδρομές για να φτάσει εκεί! Εκεί που ανήκει!  Το δάσος θα γεννήσει νέα δέντρα και θα σκεπάσει την καταστροφή με φρέσκα αγριολούλουδα και βρύα. Και τα ζώα θα βρουν νέα βοσκοτόπια και νέα λιβάδια και δεν θα σταθούν στιγμή να κοιτάξουν πίσω. Όπως  υπέροχα έγραψε ο λατρεμένος μου D.H.Lawrence σε ένα ποίημα που για χρόνια κουβαλώ από γραφείο σε γραφείο σε όλη μου σχεδόν την επαγγελματική ζωή:

"Ποτέ δεν έχω δει  αγρίμι τον εαυτό του να οικτίρει.

Παγωμένο πέφτει νεκρό το πουλί απ’το κλαδί

χωρίς ποτέ, μα ποτέ τον εαυτό του να λυπηθεί."

Η αυτολύπηση είναι δημιούργημα του ανθρώπινου μυαλού! Μην λυπάσαι λοιπόν και μην κοιτάς πίσω με πόνο. Δεν χάσαμε κάτι εδώ είμαστε. Ζούμε μια πανδημία, μα την ζούμε. Για κάποιους μες τον κόσμο είναι αργά και θα' θέλαν τόσο να είναι εδώ μαζί μας σαν όλα τελειώσουν, γιατί θα τελειώσουν! Οι δρόμοι θα γίνουν πάλι δικοί μας. Οι βιτρίνες θα γεμίσουν και πάλι λάμψη. Θα γιορτάσουμε ξανά σε μεγάλα θορυβώδη τραπέζια. Τα καφέ και τα εστιατόρια θα  βουίζουν από τα τρανταχτά μας γέλια και θα σουλατσάρουμε ανέμελοι ξανά…Θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε, θα  αγγίζουμε χέρια, θα χαϊδεύουμε παιδικά μάγουλα...

Σύντομα! Κάποιοι θα αντέξουν συναισθηματικά, σωματικά κι οικονομικά. Κάποιοι όχι. Μα ελπίζουμε να βρούμε τον τρόπο να γίνουμε πάλι ένα και να βοηθήσουμε όλοι,  για να αντέξουμε μαζί! Γιατί όπως έγραψε κι ο R. Satoro "μόνοι είμαστε μια σταγόνα μα μαζί ένας ωκεανός."

Ας κοιτάξουμε δίπλα ξανά. Όσο κουρασμένοι κι απογοητευμένοι κι αν νιώθουμε ξανά. Ξέρω πως βαρεθήκαμε όλοι τα επαναστατικά μεγάλα λόγια, μα αυτή τη φορά θα είναι όλα αλλιώς. Αυτή τη φορά ξέρουμε κι η γνώση μας δίνει ευθύνη αλλιώτικη. Θα συναντηθούμε στο τέλος  λοιπόν και θα γιορτάσουμε τραγουδώντας αγκαλιασμένοι! 

Σας χαρίζω με όλη μου την αγάπη τούτο το τραγούδι που ο γιος μου ακούει ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες, με τη μαγική φωνή της Vera Lynn και με κάθε στίχο αφιερωμένο εξαιρετικά. Ναι! θα συναντηθούμε ξανά κρατώντας σφιχτά τους αγαπημένους μας κι αγκαλιάζοντας την μνήμη εκείνων που λείπουν. Κανείς δεν λείπει από όπου αγαπήθηκε βαθιά, όσο κι αν πονά η απουσία του. 

Καλημέρα αγαπημένοι. Δεν κοιτάμε πίσω. Δεν κοιτάμε πουθενά αλλού παρά μόνο μπροστά. Εκεί που μας περιμένει το όνειρο! Ανασκουμπωθείτε γαμώτο. Έχουμε δουλειά. Ξανά...

Επίθεση λοιπόν. Μην εγκαταλείπεις, μην τρομάζεις, μην φοβάσαι, δεν είσαι σταγόνα. Είμαστε ωκεανός!!!

                                                                                                              Κατερίνα                   


Υ.Γ. Σας υπόσχομαι να γράφω πιο συχνά, όπως μου ζητάτε, πιο σταθερά , πιο απλά. Σας υπόσχομαι να κάνω μια ανάρτηση ξεχωριστή με εικόνες που τόσο αγαπάτε, με την φύση και τις φθινοπωρινές πινελιές της στην ζωή μας. Σας υπόσχομαι...να προσπαθήσω μα θέλω να μου το υποσχεθείτε κι εσείς....

Έι ψιτ καλημέρα....