Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Το σπασμένο ποτήρι...

Κάποια πράγματα πρέπει απλά να μένουν σπασμένα. Σκέφτηκα σαν έσπασα το αγαπημένο μου γυάλινο ποτήρι του λικέρ.  Ένα και μοναδικό κι απίστευτα πολύτιμο, είχε απομείνει από την εξάδα της γιαγιάς. Προίκα του αρραβώνα της μου είχε πει κάποτε. Παμπάλαιο το βρήκα στο παλιό μπουφέ με την βιτρίνα χρόνια πριν και το πήρα. Ντελικάτο και λεπτό με μια ρίγα χρυσού στο χείλος του, εκείνα τα πολύτιμα κρύσταλλα που θύμιζαν άλλη εποχή, έπεσε μέσα από τα χέρια μου λες κι ήταν τρύπια. Κι έσπασε σε χίλια μικρά κομμάτια.  Το σοκ διαδέχθηκε  η σκέψη να τα μαζέψω και μετά κάτι να κάνω με αυτά… κάτι…

Θυμήθηκα την ιστορία με τους κινέζους που έβαζαν χρυσό στις ρωγμές των σπασμένων σκευών για να  τις αναδείξουν, με μια υπέροχη συμβολική κίνηση τιμώντας ουσιαστικά τις πληγές τους…

Κάποια σκεύη κολλούν και διορθώνονται. Κάποια άλλα χάνουν το σχήμα τους μα μένουν τα κομμάτια χρυσού ενδιάμεσα να αναδείξουν τα σπασίματα και τον πόνο….

Πάντα σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Πάντα η προσπάθεια είναι να μάθω, να επουλώσω, να αναδείξω…

Όμως ήξερα πως όλα αυτά ήταν φρούδες ελπίδες για αυτό το ποτηράκι!

Κάποια πράγματα δεν μπορούν να διορθωθούν. Κάποια πράγματα σπάνε και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για αυτό. Κάποια βιώματα παραμένουν σπασμένα μέσα μας.

Μου πήρε μέρες να ψάχνω ειδικές κόλλες και ειδικές κατασκευές, μέχρι να συνειδητοποιήσω αυτό που αρνούμουν....Απλά τέλειωσε και τότε άρχισαν δάκρυα να κυλούν. Σαν τότε να μου επέτρεψα να πονέσω.

Κράτησα τα κομματάκια στα χέρια μου και σκέφτηκα πως ακόμη κι έτσι ήταν όμορφα. Το φως αντανακλούσε μέσα τους υπέροχα. Είχαν γίνει αιχμηρά και έκοβαν πια κι είχαν πάρει παράξενα σχήματα και ναι, ακόμη και έτσι το σπασμένο ποτηράκι του λικέρ ήταν όμορφο με έναν τρόπο αλλιώτικο …Το παλιό του σχήμα ήταν για πάντα χαραγμένο μέσα μου, μα στην ουσία το ποτήριείχε χαθεί! Το σχήμα του, η χρησιμότητα του είχαν για πάντα χαθεί μαζί του.

Όχι κάποια πράγματα δεν διορθώνονται. Κάποια ραγίσματα δεν αφήνουν απλά το φως να περάσει από μέσα μας όπως πολύ τρυφερά έγραψε ο Χέμινγουεϊ, μα χάσκουν ορθάνοιχτα σαν γκρεμισμένα σπίτια που τα σφυροκοπούν οι αέρηδες, οι σκληροί χειμώνες και τα ανελέητα καλοκαίρια. Όχι κάποια πράγματα, όσο κι αν προσπαθήσεις δεν αλλάζουν, δεν αντιστρέφονται.

Αλλά να μοιραστώ κάτι; Δεν πειράζει! Είναι αυτό τόσο επίπονο μα κάποιες φορές και τόσο ανακουφιστικό! Έχουμε μάθει να βάζουμε στόχους, να τραβάμε μπροστά, να "επισκευάζουμε" ότι χάλασε, να μιλάμε για τις επιτυχίες μας για όλα αυτά που με κόπο καταφέραμε…

Οι κακές, οι λάθος στιγμές μας είναι εκεί σαν σκιές μόνο για να μας πληγώνουν. Να μας ντροπιάζουν και να μας κάνουν να μην θέλουμε να θυμόμαστε.  

Μια δύσκολη σκληρή χρονιά κλείνει σήμερα και στον φετινό απολογισμό… θα σταθώ στα λάθη μου. Στις κακές στιγμές μου. Τις αδύναμες. Τις απογοητευτικές. Θα τις βγάλω από τις σκιές τους. Θα τις αποδεχτώ και θα τις αναγνωρίσω. Θα μιλήσω με τον εαυτό μου για αυτές! Θα τις κοιτάξω με μάτια αλλιώτικα. Θα τις τιμήσω και θα αποδεχτώ πως κάποια λάθη δεν αλλάζουν. Κάποιες λέξεις δεν ξελέγονται, κάποιες κινήσεις δεν ξεγίνονται…κάποιες πληγές δεν επουλώνονται έτσι όπως θα θέλαμε!

Δεν γυρίζουν πίσω οι άνθρωποι. Οι χαμένες στιγμές. Ο σπαταλημένος χρόνος…

Κάποια ποτηράκια όσο πολύτιμα κι αν μας είναι όσο κι αν τα προσέχουμε γλιστρούν από τα χέρια μας και γίνονται κομμάτια. Σε μια στιγμή. Ίσως φταίξαμε, ίσως όχι. Ίσως μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει, μα ίσως και όχι, ίσως, ίσως, ίσως...Η φετινή χρονιά είχε πολλές τέτοιες στιγμές επίγνωσης. Μάχες που κερδήθηκαν μα και μάχες που χάθηκαν. Άνθρωποι που σώθηκαν μα και άνθρωποι που έφυγαν για πάντα. Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανθρωπότητα πληγώθηκε βαθιά. Φέτος δώσαμε μια τεράστια μάχη ως άνθρωποι και αν και ξέρουμε πώς να τραβάμε μπροστά μετρήσαμε απώλειες δυσβάσταχτες. Φέτος πονέσαμε, φοβηθήκαμε, χάσαμε και χαθήκαμε. Απογοητευτήκαμε, προσευχηθήκαμε… φέτος επιτύχαμε πολλά μα αποτύχαμε παταγωδώς ξανά και ξανά και ξανά!

Φέτος σπάσαμε. Σπάσαμε αγαπημένοι και κάποια κομμάτια δεν θα κολλήσουν ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά!

Μα ξέρετε κάτι; Το πιο σπουδαίο  είναι…πως  φέτος μάθαμε κάτι πελώριο! Πως μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι …ακόμη και σπασμένοι!

Καλή δύναμη σε όλους όσους μετρούν απώλειες σπασίματα, ραγίσματα...Μια δύσκολη χρονιά φεύγει. Ας την αποχαιρετήσουμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας σε μια σιωπηλή μυσταγωγία. Κι αν κάποιου το ποτήρι έσπασε θα πιεί απ' το δικό μας. Ας πιούμε μαζί, για ένα ευχαριστώ κι ένα αντίο, αντίο, αντίο...

Κλείνω με ένα βίντεο που με συγκλόνισε. Τι χρονιά ζήσαμε! Επιβιώσαμε. Αντέξαμε. Νιώσαμε. Βιώσαμε. Είδαμε. Τι χρονιά έζησε φέτος τούτος ο κόσμος...κι εμείς είμασταν εκεί, γιατί εμείς, είμαστε ο Κόσμος αγαπημένοι!!! 

Τελευταία ημέρα του χρόνου. Τελευταία ανάρτηση του χρόνου και για εμάς. Χρόνια Πολλά λοιπόν… Καλό "γλίστρημα" στην νέα χρονιά! "Με έναν πόνο", μια βαθιά, ελεύθερη ανάσα και μια ευχή. Σαν γέννηση...

Ας είναι για όλους, μια καλή, τρυφερή, γαλήνια και γενναιόδωρη χρονιά...

                                                                                                      Κατερίνα

2020 Year review



2 σχόλια:

Αντωνια Μπικουβαρη είπε...

Καλή χρονιά Κατερίνα μου.. Τρυφερή ειρηνική και γενναιόδωρη όπως ακριβώς έγραψες!! Χίλιες ευχές ακόμα κι από εμένα, με όλη μου την αγάπη.

LitsArt είπε...

Καλη χρονια με υγεια,αγαπη κ πολλες ευτυχισμενες στιγμες!