Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Το Αμερικάνικο Όνειρο...

Μας έχουν πει, πως πολλές φορές οι αναρτήσεις μας μοιάζουν με ταινία Αμερικάνικη. Χαριτωμένα παιδάκια, χαρούμενοι άνθρωποι, ωραίες εικόνες, κήποι, λουλούδια...Ανθρώπινη θαλπωρή και ηρεμία όπου όλοι σκέφτονται όλους και όλοι αγαπούν όλους και τα γνωστά...Σαν να ζούμε στην ευτυχισμένη Αμερικάνικη countryside όπου οι άνθρωποι ψήνουν κερασόπιτες,  "κάνουν" αγκαλιές ο ένας στον άλλο, δεν ξεχνούν ποτέ να πουν  "σ' αγαπώ" και τα παιδιά κυλιούνται με τα σκυλιά τους στα γρασίδια...
Λοιπόν ήρθε η ώρα της κατάρρευσης του Αμερικάνικου ονείρου....Δεν είναι τυχαία η μέρα που επιλέχθηκε καθότι ταιριάζει απόλυτα και με την πραγματικότητα της χώρας μας τις τελευταίες ημέρες....Κατάρρευση!!

Στην καθημερινότητα μας τίποτε δεν είναι απλό ή εύκολο. Δεν ζούμε την Αμερικάνικη εκδοχή αλλά την Ελληνική.  Δεν ξέρω να κάνω καλές κερασόπιτες και τα σκυλιά μας είναι παλιοχαρακτήρες και δεν παίζουν με τα παιδιά...χα!
Υπάρχουν δε κάποιες ημέρες σαν αυτές τις τελευταίες δηλαδή που λες να φύγουν και να μην ξανάρθουν...
Μέρες που εκτός από την καθημερινή τρέλα, δουλειά, δουλειά, δουλειά, άνθρωποι με ανάγκες και προβλήματα που πρέπει άμεσα να βρουν λύση, και μετά επιστροφή και ένα σπίτι γεμάτο ανάγκες και εκεί άλλοι άνθρωποι των οποίων οι ανάγκες πρέπει να καλυφθούν. Ο χρόνος ελάχιστος και οι λέξεις μεταξύ μας λιγοστές και ανούσιες.

Αυτό μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν η ζόρικη πραγματικότητα μας...Τώρα προστέθηκε σε αυτό και κάτι άλλο. Ο φόβος, η ανασφάλεια, ο θυμός, η απογοήτευση και το πιο δύσκολο ίσως, η αρπαγή των ονείρων...της ελπίδας μας. Τα  σχέδια του αύριο, ο οικογενειακός προγραμματισμός μας που κατέρρευσε κι αυτός μαζί με τη χώρα...
Οπότε όχι, το Αμερικάνικο όνειρο δεν υπάρχει εδώ.

Αντίθετα, υπάρχουν  ημέρες που είμαστε σαν παλαβοί  για  να προλάβουμε ανοιχτή την πόρτα του σχολείου  και μετά  να οδηγήσουμε ως το κέντρο κάποιες φορές μέσα σε αγχωτικό μποτιλιάρισμα και να βρεθεί και  παρκινγκ ...Τρέλα
Όταν  γυρίζω σπίτι για να προλάβω ανασκουμπώνομαι και λέω στον εαυτό μου " μισούς χρόνους" ...κάποιοι συνάδελφοι θα γελούν γιατί αυτή είναι μια έκφραση της δουλειάς...Σημαίνει  κάνω όλα όσα έχω στην ευθύνη μου στο μισό χρόνο από ότι συνήθως...Το καταφέρνει κανείς αυτό μόνο με ένα τρόπο...τρέχοντας! Ω ναι!! Τρέχω. 
Έχω ένα καθαρό πλάνο στο μυαλό μου και τρέχω, ανεβοκατεβαίνω σκάλες, βάζω πλυντήρια, μαγειρεύω τρέχοντας. Κανένα δευτερόλεπτο δεν πάει χαμένο.

Όχι μόνο εγώ δηλαδή, μοιράζουμε τις δουλειές και τρέχουμε και οι δύο....
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εξοικονομήσουμε λίγο χρόνο ηρεμίας με τα παιδιά στο τέλος κάθε ημέρας και για εμάς μόλις οι μικροί άνθρωποι πάνε για ύπνο. Για να μπορέσουμε να ασχοληθούμε με όλα αυτά που αγαπάμε, τα λουλούδια, τα σκυλιά, τις κατασκευές, το διάβασμα...
Στις αναρτήσεις φαίνεται σαν όλη την ημέρα να κάνουμε το κέφι μας...Αστείο, τρέχουμε όλη την ημέρα για να προλάβουμε στο τέλος αυτής να κάνουμε κάτι από το κέφι μας...τις τελευταίες ημέρες δε, χάθηκε και το κέφι!

Τις στιγμές αυτές  που  όλοι τρέχουμε για τις υποχρεώσεις μας, δεν είναι κανείς χαρούμενος ή χαριτωμένος.
Τα παιδιά έχουν τις ανάγκες τους, τα σχολεία, το διάβασμα, τις δραστηριότητες, το σπίτι έχει τις ανάγκες του, ακόμη και τα σκυλιά έχουν τις ανάγκες τους κι αν δεν τα βγάλεις βόλτα παρεκτρέπονται κι αρχίζουν τις καταστροφές...
Οι εντάσεις  ανεβαίνουν, τα νεύρα χτυπούν κόκκινο και νιώθεις θυμωμένος, κουρασμένος, μόνος, αδικημένος....όλα αυτά τα ωραία...

Ζούμε  στο ωραίο μας σπίτι με το ωραίο περιτύλιγμα και το φθινοπωρινό Decor…χα  και κάποια στιγμή το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό....αυτό που φαίνεται! Όμως όταν κλείνει η πόρτα στις πολύ δικές μας προσωπικές στιγμές τα πράγματα διαφέρουν. Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτής της βραδιάς με τα κυδώνια.


Ο Πανταζής μου έφερε από την κυδωνιά μας όλα αυτά τα υπέροχα κυδώνια, για να κάνω ότι τραβάει η όρεξη μου. Ήταν 9 κιλά!!
Μεγάλα και μοσχομυριστά. Αποφάσισα να κάνω από όλα και γλυκό κυδώνι που μας αρέσει πολύ και κυδωνόπαστο που αρέσει στον παππού Άγγελο και λίγη μαρμελάδα για το πρωινό...Μια χαρά!! Όμως όταν άρχισα να τα καθαρίζω, ήρθε η απογοήτευση....Σάπια. Σκουλικιασμένα!!


Όλη η ωραία εικόνα κατέρρευσε σε μια στιγμή.

Όλα τα σχέδια για γλυκά και μαρμελάδες πήγαν περίπατο. Τι συμβαίνει όταν κάτι καταρρέει;
Στρεφόμαστε σε αυτόν που πιστεύουμε ότι έχει την ευθύνη....κι έτσι  άρχισε ο καυγάς....
"εσύ φταις που δεν τα ράντισες" "σιγά μην ραντίσω να τρώνε χημεία τα παιδιά" "δεν τρώνε όλοι χημεία υπάρχει και ασφαλές ράντισμα δεν μπορεί όλοι να ραντίζουν με χημεία"  " αυτά είναι παραμύθια, δεν θέλω να ραντίσω τα δέντρα" "μόνο εσύ είσαι  ο έξυπνος που δεν ραντίζεις φάε τώρα σκουλήκια" ...κι άλλα τέτοια χαριτωμένα....
Στη συνέχεια κι ενώ εγώ πάλευα με τα σάπια κυδώνια και σιχτίριζα την μαύρη γκαντεμιά μου νυχτιάτικα κι η ώρα ήταν ήδη 23.00, το τρελό αγόρι άρχισε να πλάθει ζυμάρι για να φτιάξει ψωμάκια....


"Ήμαρτον άνθρωπε μου μέσα στη νύχτα, έλα να με βοηθήσεις να τελειώσω κι άσε τους φραμπαλάδες....τι τα θέλεις τώρα τα ψωμάκια;" " Δεν σε ενοχλώ, μην με ενοχλείς...." Και συνεχίσαμε σιωπηλοί και πολύ θυμωμένοι....Χωρίς λόγο. Απλά ήμασταν κουρασμένοι.
Το κανονικό δηλαδή.... 
Πεισμώσαμε κι οι δύο κι αποφασίσαμε, εγώ να καθαρίσω τα βρωμοκυδώνια ένα ένα και να φτιάξω έστω λίγη μαρμελάδα για να τον κάνω να νιώσει άσχημα για την ταλαιπωρία μου  κι εκείνος να φτιάξει τα ωραιότερα ψωμάκια για να τα φάω στο πρωινό και να νιώσω άσχημα που φώναζα... Ο καθένας είχε τους λόγους του για να προσπαθήσει σκληρά....

Τα αποτέλεσμα,  καθάρισα 9 κιλά κυδώνια κι έβγαλα 2 κιλά μαρμελάδας....Τα ψωμάκια πλάσθηκαν μέσα σε τρελή ένταση γιατί η παρατήρηση πήγαινε σύννεφο:


"φαίνονται χάλια σαν πατσαβούρια τα έκανες", "καλά εσύ μην φας", "σιγά μην φάω τα πατσαβούρια σου" και  κάπου εκεί αρχίσαμε πάλι να κάνουμε πλάκα ο ένας στον άλλο και να γελάμε....κι η ένταση χάθηκε...


Όταν βγήκαν δε τα ψωμάκια από το φούρνο ήταν μια μαγική στιγμή. Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού κι ύστερα εκείνος ο ήχος της κόρας που σπάει....Συγκλονιστικό.


Κοιμηθήκαμε στις 2 τα ξημερώματα αφού είχαμε φάει από δύο φρέσκα ψωμάκια μαζί με την μαρμελάδα που ήταν ακόμη καυτή,  οι γεύσεις έδεναν τέλεια!


Και να το πάλι το Αμερικάνικο Όνειρο αναγεννήθηκε από τις στάχτες του...

Πάντα  μου άρεσε να τραβάω φωτογραφίες. Ήμουν η σπαστικιά σε κάθε παρέα...όλοι έβλεπαν τη φωτογραφική μου μηχανή και βογκούσαν..."αμάν μας έπρηξες, φτάνει" όμως όταν  οι φωτογραφίες εμφανίζονταν κανείς δεν παραπονιόταν. 
Το πρώτο πράγμα που αγόρασα με δικά μου λεφτά από την πρώτη μου δουλειά πριν 22 σχεδόν χρόνια ήταν μια πανέμορφη Olympus!  Έχω δεκάδες άλμπουμ και όταν τα ξεφυλλίζω οι στιγμές που ξεπηδούν κρύβουν αναμνήσεις φιλτραρισμένες. Τα συναισθήματα κρύβονται πίσω από αυτό που βλέπει κανείς.
Γι' αυτό λατρεύω τις εικόνες. Κι όταν δεν έχω την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω τις εικόνες χρησιμοποιώ τα συναισθήματα. Έχω  δεκάδες τετράδια με γραπτά. Ο στόχος...να πιάσω τη στιγμή. Να την κάνω αθάνατη γιατί είναι μοναδική....

Έτσι συμβαίνει και με τις αναρτήσεις μας. Είναι το απόσταγμα των στιγμών...Το απόσταγμα είναι σε όλα τα πράγματα αυτό που κρατάς.Το χρήσιμο, το πιο σημαντικό. Όλα τα άλλα είναι άχρηστα...
Δεν φαίνονται  οι στιγμές έντασης, τα νεύρα, τα θλιμμένα ή θυμωμένα πρόσωπο των παιδιών μας.
Ο Άγγελος που δεν κάνει τα μαθήματα του ή ο Γιώργος που δεν ντύνεται το πρωί και μας καθυστερεί όλους...Δεν φαίνονται οι φωνές μας, η οργή ή ο φόβος για την εφεδρεία, την ανεργία, για το ΙΚΑ, για την ανασφάλεια του αύριο...
Το ότι δεν φαίνονται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν...
Υπάρχουν, όπως υπάρχουν κι οι σημαντικές μας στιγμές κι αυτές παλεύουμε στη ζωή μας να κάνουμε αθάνατες γιατί είναι μοναδικές...
Το μήνυμα αυτό το  έχουμε και στο ψυγείο μας κολλημένο, φωτογραφία τραβηγμένη από μια τοιχογραφία  ζωγραφισμένη από ανθρώπους που έφτασαν κοντά στο τέλος...


"Κάθε στιγμή μετράει"  λοιπόν και παρόλο που υπάρχουν  όλα αυτά τα τρελά που συμβαίνουν, υπάρχει και η ανάγκη του να το παλέψουμε και να δημιουργήσουμε ανθρώπους μαχητές. Έχουμε ευθύνη ως γονείς να δώσουμε αυτό το μήνυμα και παρόλες τις εντάσεις δεν θα ξεχάσουμε ποτέ να παίξουμε, μαζί τους έστω για μισή ώρα κάθε μέρα, να τους διαβάσουμε κάτι και να πούμε τραγουδιστές καληνύχτες...
Στο δικό μας Ελληνικό όνειρο λέμε "σ' άγαπώ" πολύ συχνά σε όλους και "κάνουμε" αγκαλιές πολύ συχνά σε όλους....είτε γιατί την έχουν ανάγκη εκείνοι, είτε γιατί την έχουμε ανάγκη εμείς και τα βράδια που κοιμούνται με όλα εκείνα τα αρκούδια αγκαλιά πάμε στα κρεβάτια τους κι οι δυο και τους κοιτάμε μέσα στο σκοτάδι και χαζογελάμε ευτυχισμένοι...γιατί αυτοί είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου μας...κι αν δεν είναι αυτοί καλά, δεν κρεμάμε ούτε κλαδιά για στόλισμα, ούτε μπιχλιμπίδια!!
Δεν ξέρω τι γίνεται στο Αμερικάνικο όνειρο αλλά στο Ελληνικό, δεν θα πετάξουμε τα 9 κιλά  σάπια κυδώνια. Θα  μπούμε στον κόπο να τα καθαρίσουμε ένα ένα για να βγάλουμε όσο έχουν να δώσουν. Έστω και 2 μόνο κιλά, μαρμελάδας. Δεν υποτιμάμε την ποσότητα γιατί δεν είναι αυτή που μετράει....


Κι όταν έρθουν τα δύσκολα, θα αράξουμε  αγκαλιά ο ένας δίπλα στον άλλο και θα αλείψουμε στα ψωμάκια  την μυρωδάτη μαρμελάδα, που μπορεί να φτιάχτηκε από 9 κιλά σάπια κυδώνια, όμως έχει μέσα αρμπαρόριζα και μυρίζει όνειρο...


Μπορεί στη χώρα μας όλα να έμοιαζαν με τα κυδώνια που ήταν ολόφρεσκα από έξω και σάπια από μέσα όμως στη ζωή μας δεν θα αφήσουμε να συμβεί κάτι τέτοιο!
Η ζωή μας  είναι στο σπίτι μας, το σπίτι μας είναι  ο μαγικός μας κόσμος και τελικά στο δικό μας σπίτι, νικητές είμαστε εμείς...

                                                                Κατερίνα και Πανταζής

33 σχόλια:

Litsa είπε...

Αδερφάκια μου αγαπημένα θα περάσει. Με προσπάθεια και υπομονή από όλους μας, αλλά θα περάσει. Αν χάσω την ελπίδα μου και σ' αυτό, θα τρελαθώ, γι αυτό... θα περάσει.
Γιατί πιστεύω στις γενιές που έρχονται, στις γενιές που μεγαλώνουμε όλοι εμείς που έχουμε ζήσει την ξενιτιά, την μετανάστευση, την μόρφωση, την καλοπέραση, τον οικονομικό πόλεμο, την ανεργία, την απογοήτευση, την σκατίλα, την απομυθοποίηση!
Αλλά τελικά την σαπίλα την κόβεις και την πετάς, δεν την τρως.
Ως τότε εγώ θα απολαμβάνω τις μαζώξεις μας και όσα φτιάχνετε με τα χεράκια σας.
Φιλιά σβουρηχτά

Andria είπε...

Μετά από μια τρομερά δύσκολη και αγχωτική μέρα...και ενώ μόλις ανακάλυψα ότι έχω ιντερνετ (που σέρνεται βεβαίως βεβαίως) η ανάρτηση σου θα με κάνει να πάω για ύπνο λίγο πιο ανάλαφρη...για να ονειρευτώ κυδώνια σάπια που στο τέλος κάνουν μαρμελάδα (αλλά με κόπο)...και φρέσκο ψωμάκι....ζυμωμένο από τα χεράκια μου...και όχι από τον φούρνο γαλλικό πολυτελείας...για να μαλώσω τον εαυτό μου ακόμα μια φορά που ξέσπασα στον Ανέστη...που έκανε το "τρομερό" λάθος να κάνει 24αρα σύνδεση...ενώ θα την βγάζαμε μια χαρά με 2αρα (και 15 ευρώ πιο κάτω το μήνα)...και που δημιούργησα όλον αυτόν τον πανικό χωρίς λόγο...θα ονειρευτώ κυδώνια και χαμογελαστά πρόσωπα λοιπόν...σαν αυτά των παιδιών σου...και να συνεχίσεις να μας γεμίζεις με αμερικανιές....γιατί κατά βάθος μας αρέσουν...και δεν είναι και τόσο κακό να λέμε που και που ο ένας στον άλλο σ' αγαπώ!
Και συγνώμη που τα λόγια μου πλέον δεν βγάζουν νόημα...έχουμε χάσει πλέον και τον ειρμό των σκέψεων μας...φιλιά πολλά αμερικάνικη οικογένεια...και όνειρα γλυκά...

Georgina είπε...

Οσοι δε μπλογκάρουν σίγουρα σκανδαλίζονται αλλά και απολαμβάνουν. Οσοι μπλογκάρουν και μάλιστα εκθέτοντας τη ζωή τους σε καταλαβαν απόλυτα! Θέλει πολύ κόπο για να πετύχεις μια κάποια ποιότητα στη ζωή σου και ακόμα περισσότερο κόπο και χρόνο για να τη μεταφέρεις εδώ και μάλιστα φιλτράροντας τα καλύτερα . Μη νοιάζεσαι κι αν σε παρεξηγούν...ετσι κι αλλιώς θα το κάνουν και όλοι μας το κάνουμε! Πάντως φιλενάδα κι εμείς έτσι είμαστε και δεν έχουμε δεύτερο παιδι και κατοικίδια! Εγώ βεβαια μετράω για 2 άτομα και ετσι που είμαι κλεισμένη μεσα στο σπίτι με μπερδέυεις και με κατοικίδιο αλλά κανένας δε μου αναγνωρίζει αυτές τις χαρες! γκρρ! Σε φιλώ!

Μαριάννα είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση! Αυτή είναι η ζωη! Μέσα απο χίλιες δυσκολίες να βλέπουμε τα θετικά και να προχωράμε!

gwgw είπε...

Μετα απο εναν πρωινο γρηγορο καυγα με τον συζυγο και με τρομερο πονοκεφαλο απο τα νευρα μου...ανοιξα το λαπτοπ να δω,να διαβασω αυτα που με ενδιαφερουν και τσουπ,επεσα στην δικη σου αναρτηση με τον δικο σας καυγα..διαβασα οσο προσεχτικα μπορουσα γιατι το κεφαλι μου παει να σπασει..γκρρρρ...αυτη ειναι φυσιολογικη σχεση ενος ζευγαριου,καυγαδες,φωνες,πεισματα που ομως δεν κρατουν πολυ ισα να φυγει η ενταση και τα βαρη που κουβαλαει ο καθενας..μεσα απο ολο αυτο το σκηνικο το ζευγαρι βγαινει πιο δυνατο και πιο ενωμενο..ποτε μα ποτε δεν ζηλεψα την αμερικανικη οικογενειακη ζωη..γιατι ειναι δηθεν..και τους δηθεν τους απεχθανομαι.
Καλη σας μερα!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΖΗ,
ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΤΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΣΑΣ! ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΣΑΣ!
ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΩ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!

Anthoula είπε...

Να σου πω την αλήθεια προτιμώ το δικό σου Ελληνικό Όνειρο! Χωρίς φραμπαλάδες, αλλά γεμάτο ουσία και νόημα...

Άννα είπε...

Παιδιά καλημέρα. "Ρουφάω" κάθε σας ανάρτηση. Όμως σήμερα νομίζω ότι ήταν τόσο τέλεια που δεν ξέρω τι να πω. Έτσι είναι η ζωή μας: τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο και μετά αγκαλίτσες και φιλάκια με δικά μας, αγαπημένα πρόσωπα που είμαστε τυχεροί που έχουμε. Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες και δύναμη για να συνεχίσουμε. Πολλά πολλά φιλάκια.

Anzouya είπε...

Νομίζω πως "η αλήθεια" πίσω από το "αμερικάνικο όνειρο" είναι πολλή πιο συναρπαστική!
Σας θαυμάζω πραγματικά και ελπίζω κάποια στιγμή όταν θα κάνω κι εγώ οικογένεια να καταφέρουμε να είμαστε τόσο δεμένοι και αγάπημένοι και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και την καθημερινότητα με χιούμορ όπως κι εσείς.
The best is yet to come! ;-)

zoe.k. είπε...

Και νόμιζα πως μόνο εμείς τσακωνόμαστε για μπούρδες... Μόλις μετακομίσαμε στο σπίτι μου, που ήταν ήδη επιπλωμένο και ήρθε ένα άλλο σπίτι, επίσης φουλ επιπλωμένο, και κούτες υπάρχουν παντού, τα νεύρα μας είναι πάνω από τα κεφάλια μας, το σκυλί κάνει τα δικά του και κατουράει πολλές φορές στο πάτωμα και τότε αρχίζει ο πόλεμος "όχι εσύ δεν το πήγες βόλτα", "όχι εσύ κάθεσαι σπίτι". Εγώ έχασα τη δουλειά μου πριν δύο μήνες και αγχώνομαι με τα οικονομικά και υπάρχει κι ένας γάμος που περιμένει να ετοιμαστεί και μια ΔΕΗ με ένα ΤΑΠ ως τον Θεό και νεύρα πολλά πολλά νεύρα! Αχ σας καταλαβαίνω κι ας μην έχω παιδιά. Όσο τα πράγματα είναι σκατά στην χώρα μας τόσο σκατά θα είμαστε κι εμείς; Δεν το δέχομαι. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η σαπίλα του πολιτικού συστήματος θα μπει στο σπίτι μας και θα μας αποσυντονίσει... Ζήστε το "αμερικάνικό" σας όνειρο όσο μπορείτε και να λέτε πάντα "σε αγαπώ" γιατί τελικά μόνο αυτό μετράει, ούτε το πήξιμο στην κίνηση, ούτε οι λογαριασμοί, ούτε οι φόροι, ούτε τίποτα. Το μόνο που αξίζει είναι η μαρμελάδα πάνω σε ζεστά ψωμάκια που οι δυό σας φτιάξατε! Τέλεια ανάρτηση!

peny είπε...

Κανένα δευτερόλεπτο δεν πάει χαμένο..Αυτή είναι και η δική μου πραγματικότητα.
Κάθε στιγμή μετράει..Αυτή είναι η σκέψη που ζορίζομαι αλλά προσπαθώ να την κάνω πραγματικότητα.
Νομίζω πως αυτό που αξίζει δεν είναι μια τέλεια ζωή χωρις προβλήματα και τσακωμούς(πουφφ..βαρετό) αλλά το να έχεις δύναμη και φαντασία μέσα στη μαυρίλα να "μαγειρεύεις" ομορφες στιγμές που σου δίνουν ανάσα.Φιλιά πολλά γλυκό μου countrygirl,μη μασάς!

myStickland είπε...

καλημέρα..είδα οτι είχες νέα ανάρτηση και ήρθα με χαρά να την διαβάσω, αλλά δυστυχώς σε εμένα τουλάχιστον όλες σου τις αναρτήσεις τις βγάζει λίγο περίεργα( με ιερογλυφικά, τετραγωνάκια κ.λ.π.).. έτσι μου είναι αδύνατον να διαβάσω το οτιδήποτε!!δεν ξέρω γιατί!! ! ελπίζω να φτιάξει σύντομα..κλαψ :-(

Ανώνυμος είπε...

τι όμορφα λόγια!

Marie είπε...

Το όνειρο δεν έχει "υπηκοότητα" ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται και αυτό δε θα του το φορολογήσει κανείς! Ας μην το ξεχνάμε αυτές τις δύσκολες μέρες και ας μην ξεχνάμε να χαμογελάμε, να ζούμε! Άλλωστε τι είναι η ευτυχία? Στιγμές! Όπως αυτές που περνάμε με τ'αγαπημένα μας πρόσωπα και είναι ανεκτίμητης αξίας! Και είναι αληθινές και απ'έξω και από μέσα! Συγχαρητήρια για την πολύ όμορφη ανάρτησή σου!!! Την καλημέρα μου!

myStickland είπε...

κατερινούλα..τελικά το πρόβλημα λύθηκε( δεν ξέρω πως..) και τελικά διάβασα την υπέροχη ανάρτησή σου..είναι ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό..θα ήθελα πολύ να το είχα γράψει και εγω, γιατί είναι κομμάτια της καθημέρινότητας μου..θα μου επιτρέψεις να το φυλάξω στις ''αποσκευές της ζωής μου'', και να ανατρέχω σε αυτό, όποτε εχω την ανάγκη??
αξίζεις όλα τα βραβεία του κόσμου, γιατί είπες αυτό ακριβώς που ήθελα να ακούσω τη συγκεκριμένη στιγμή!!
σου εύχομαι αγάπη και πολλά όνειρα, γλυκά και αγαπημένα γεμάτα ζάχαρη και φρεσκοψημενα ψωμάκια!!! σε παρακαλώ να μην αλλάξεις ποτέ!!
φιλιά!!<3

"Στον δικό μου υπέροχο κόσμο...." είπε...

Προβλήμτα και εντάσεις υπάρχουν πάντα και σε κάθε σπίτι...Το θέμα είναι να ξέρεις να τις ξεπερνάς και φαίνεται πως εσείς ξέρετε!Η ανάρτηση για άλλη μία φορά ήταν υπέροχη!Καλό Σαββατοκύριακο!

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα,είσαι μέσα στην καρδιά μου και στην σκέψη μου...προσπαθώ να θυμηθώ κάποια μέρα που δεν πιάστηκα στα λόγια με τον άντρα μου,και νομίζω ότι δεν υπάρχει!!!Όπως όλοι μας, καυγαδίζουμε για ασήμαντα πράγματα,αλλά νομίζω ότι αν έρθει κάτι σοβαρό,θα είναι εκεί να με στηρίξει, όπως όταν έχασα τον πατέρα μου......πιστεύω ότι αν δεν ήταν εκεί, δεν θα τα κατάφερνα!!!!Και φυσικά τα παιδιά μας,που είναι όπως λές η αρχή και το τέλος στην ζωή μας........καλό σου σ/κ γλυκιά μου!!

Andria είπε...

Την διάβασα τα μεσάνυχτα...την διαβάζω και το μεσημέρι...με όλα τα σχόλια που έχουν γίνει...μπας και την εμπεδώσω...τρια πράγματα μου έμειναν...η μαρμελάδα που έγινε από τα σάπια κυδώνια που ελπίζω να είναι η ιστορία της μετά-κρίσης Ελλάδας, το μήνυμα στο ψυγείο η στιγμή μετράει, που ελπίζω να το εφαρμόσω επιτέλους και εγώ (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως!!!) και το σχόλιο "...Όσο τα πράγματα είναι σκατά στην χώρα μας τόσο σκατά θα είμαστε κι εμείς; Δεν το δέχομαι..."
Αυτά προς το παρόν...μπορεί να μπω να την ξαναδιαβάσω το απόγευμα
Φιλιά πολλά

princess είπε...

Η συγκεκριμένη ανάρτηση με εκφράζει απόλυτα! Και πιστεύω πως όλοι έτσι είμαστε, όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ψεύδεται! Η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να χωρέσει τόσα που δεν είμαστε ικανοί να φανταστούμε! Το έχω νιώσει πολύ έντονα αυτό! Όμως κάτω από τις στάχτες υπάρχουν ακόμα μικρά μικρά καρβουνάκια που αργοκαίνε. Αν φυσήξεις τις στάχτες θα φανούν και θα ζωντανέψουν και αυτή η ζωντάνια θα γίνει φλόγα!
Είμαι ευγνώμων που σας γνώρισα έστω και μέσα από το μπλογκ! Ο Θεός να σας έχει καλά όλους! Πολλά φιλιά!

apinkdreamer είπε...

καθε μα καθε στιγμη μετραει!!! πανεμορφη αναρτηση!!! να ειστε καλα!!!

Angelique είπε...

Δυστυχώς η καθημερινότητα όλων μας έχει αλλάξει ριζικά!!Δεν πρέπει όμως να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες!Όλα θα αλλάξουν κάποια στιγμή.Αλλά μέχρι τότε ας ζήσει ο καθένας μας στο δικό του όνειρο!!
Καλό σαββατοκύριακο!!

Unknown είπε...

Πρώτη φορά σας έρχομαι, να 'ναι καλά ο Αμερικλάνος! Κάτι μου λέει ότι θα ξανάρχομαι! :)

Λαμπρινή είπε...

Με το μύνημά σου κατάλαβα ότι δεν πήρες το δικό μου...Στο έστειλα αμέσως σαν απάντηση του δικού σου και δεν ξέρω τι έγινε...Πάω να στο ξαναστείλω...

myStickland είπε...

καλησπέρα Κατερινάκι..
πέρασε μια βόλτα απο το mystickland..
έχεις βραβείο made by me..<3

Owl Mommy Βέρα είπε...

Έγραψες πολύ όμορφα..ας μην χάσουμε ποτέ το κέφι μας, αυτό θα μας κρατήσει για να δούμε τα καλύτερα που έρχονται-έτσι θα πιστεύουμε αισιόδοξα-και όπως σωστά λες, είδες κάτι μικρές στιγμές πόση δύναμη μας δίνουν τελικά,ε? :-)

Vivi Kotoula είπε...

Απόλαυσα πραγματικά την ανάρτησή σας! Όλα όσα γράφετε δένουν τόσο καλά με τις καταστάσεις όσο και η μαρμελάδα σας. Δεν το βάζουμε κάτω ότι και να συμβαίνει, με όση σαπίλα και να βρεθούμε αντιμέτωποι!

Paris Koutroumanos είπε...

Πρώτοι φορά σας διαβάζω αλλά θα σας βάλω στο rss feed μου(δηλαδή μ' αρέσετε!)

Το δικό μου moto ήταν πάντα:
"Το Όλο είναι Άλλο" (που το έκανα και τίτλο του δικού μου blog). Διαβάζοντας σας σήμερα που δώσατε μια πολύ καλή "οπτικοποιημένη" εκδοχή της ρήσης που πιστεύω και πορεύομαι.

Να είστε πάντα καλά...

princess είπε...

Κατερινούλα μου πώς το φτιάχνετε αυτό το μοσχομυριστό ψωμάκι;

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Υπέροχη ανάρτηση...(άργησα λίγο να την διαβάσω αλλά δεν πειράζει) ίσως γιατί αντικατοπτρίζει όλα όσα θα ήθελα να πω κι εγώ αλλά... εσύ τα λες τόσο καλύτερα!!! Είναι πολύ διαφορετικό το "ΘεΑθήναι" από το "Προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου ομορφότερη". Οποιος βρει αυτή τη διαφορά νομίζω ότι έχει διανύσει ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου της ζωής του!Callie by Anthomeli

Ελευθερία είπε...

Δεν ξέρω τι να πω... διάβασα την ανάρτηση, μαγεύτικα με τις εικόνες και τα λόγια σου... θα σταθώ σε αυτό που είπε η αδερφή σου...
"Γιατί πιστεύω στις γενιές που έρχονται, στις γενιές που μεγαλώνουμε όλοι εμείς που έχουμε ζήσει την ξενιτιά, την μετανάστευση, την μόρφωση, την καλοπέραση, τον οικονομικό πόλεμο, την ανεργία, την απογοήτευση, την σκατίλα, την απομυθοποίηση!
Αλλά τελικά την σαπίλα την κόβεις και την πετάς, δεν την τρως." και κυρίως το τελευταίο...πρέπει να πιστέψουμε...σε εμάς, στους ανθρώπους γύρω μας στη νέα γενιά!!!
να είστε πάντα αγαπημένοι και να φτιάχνετε υπέροχα ψωμάκια και μαρμελάδες και χίλια μύρια όμορφα πράγματα!!!

Memaria είπε...

Συγκλονιστική ανάρτηση....και ναι, έτσι πάντα καθαρίζουμε και στη ζωή μας τα "κυδώνια" ένα ένα....για να μείνει αυτό που θα γίνει γλυκιά μαρμελάδα....
Γιατί η ζωή έχει πολλές όψεις, εμείς όμως μπορούμε να επιλέξουμε πως θέλουμε να τη ζούμε..κι εγώ διαλέγω χαμόγελο...όλα στραβά να μου πάνε (και μου πάνε) θα προσπαθήσω να έχει η μέρα και μια γλύκα...θα τη δημιουργήσω βρε αδερφέ αν δεν υπάρχει!!
Να είστε καλά...

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Έτσι είναι παιδιά! Υπάρχουν δυνατόν να μην υπάρχουν άσχημες στιγμές; Μπορούμε όμως με απλά πράγματα να ομορφαίνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας. Δεν σας κρύβω ότι είναι πολλές φορές που το ξεχναω αλλά τσουπ! κάτι γίνεται και ξυπνάω και πάω κοντά στα παιδιά μου και στον άντρα μου και δίνω όλο μου το είναι έστω και με μικροπράγματα!
Φιλιά πολλά!
Kathy by anthomeli

Polyanna είπε...

Για κάτι τέτοιες αναρτήσεις σαν αυτή ανυπομονώ για τις Ψηφιακές Γειτονιές και για το να σας γνωρίσω από κοντά:-)

Ευχαριστώ γι'αυτή την ένεση αισιοδοξίας και κουράγιου που τόσο πολύ τη χρειαζόμουν αυτές τις μέρες!