Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Τρία στα τρία!

"Ο παππούς μου, μου είχε πει...ευχή και κατάρα σου δίνω. Τρία πράγματα μην τυχόν και γίνεις στη ζωή σου, πούστης, κουμουνιστής και πρεζάκιας. Έγινα και τα τρία..."
"Τρία στα τρία λοιπόν, καλά τα κατάφερες" είπα και γελάσαμε θυμάμαι, με ένα γέλιο πικρό. Τόσο πικρό...
Ένα πλάσμα με μάτια τόσο απίστευτα φωτεινά και τόσο θλιμμένα. Τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια στην Ιθάκη. Εκείνος έκανε θεραπεία απεξάρτησης, όντας ο απόκληρος της ζωής κι εγώ ήμουν η καθώς πρέπει θεραπεύτρια....

Ήταν τόσο ξεχωριστός και σπάνιος. Τόσο ταλαντούχος κι ιδιαίτερος και τόσο μόνος.... Ένας από τους πολλούς απέραντα μοναχικούς ανθρώπους που είχα γνωρίσει εκεί. Στην Ιθάκη της καρδιάς μας. Αν η μοναξιά ήταν πηγάδι εκεί μέσα θα ήταν αστείρευτο...αστείρευτο όσο αστείρευτη ήταν και η θλίψη των ανθρώπων που ένιωθαν πως δεν ανήκουν σε τούτο τον κόσμο. Τον καθώς πρέπει, τον πουκαμισάτο...
Το συζητούσαμε καμιά φορά γελώντας με έναν άλλο τύπο σκοτεινό, άγριο και θλιμμένο με μαύρα ρούχα και σκληρά t-sirt..."μια μέρα θα φορέσεις γαλάζιο πουκάμισο" του έλεγα και γελούσε. "Μην κάνεις όνειρα μαζί μου δεν χωράω στον κόσμο σας", έλεγε...και το είχε πιστέψει καθώς λίγους μόνο μήνες μετά τον κατάπιε το σκοτάδι... Κι εμένα με διέλυσε τότε ο πόνος θυμάμαι  γιατί είχα τολμήσει να τον ονειρευτώ με γαλάζιο πουκάμισο για να ταιριάζει με τα κατάμαυρα μαλλιά του.

Η ζωή μου ήταν γεμάτη με τέτοιους ανθρώπους λατρεμένους. Ανθρώπους που δεν χωρούσαν στον αστραφτερό μας κόσμο! Είχαν εμπεδώσει πως είναι αλλιώτικοι. Διαφορετικοί.Το περιθώριο ήταν ο χώρος τους, εκεί που ανήκαν κι ήταν συγκινητικό το πόσο έδειχναν να υποτιμούν την κανονικότητα του  κόσμου αλλά και πόσο απεγνωσμένα ήθελαν να μπουν σε αυτήν για να μην ξεχωρίζουν, για να μην νιώθουν πια παραγκωνισμένοι και μόνοι...για να ανήκουν!

Παιδιά που ήξεραν από διαφορετικότητα καθώς την είχαν ζήσει στο πετσί τους, μέσα από το bullying μιας ολόκληρης κοινωνίας, γιατί αν για κάποιο λόγο μπεις μια φορά στο περιθώριο είναι δύσκολο να βγεις...ακόμη κι αν μπήκες στο περιθώριο επειδή ήσουν το πιο άτακτο νηπιάκι στην τάξη...είναι τόσο εύκολο αυτή η ταμπελίτσα να κρεμαστεί πάνω σου και να σε ακολουθεί σε όλο το δημοτικό και στο γυμνάσιο και σε κάθε τάξη και σε κάθε συναναστροφή...κι εσύ είναι τόσο εύκολο να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο του ζωηρού, του άτακτου, του ενοχλητικού και σιγά σιγά του περιθωριοποιημένου. Τόσο εύκολο!
Έτσι ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Αγόρια και κορίτσια.Το περιθώριο ήταν η ζωή τους και ο συγκινητικός τους αγώνας να ανήκουν στην κοινωνία που φαινόταν αρχικά να απορρίπτουν, ήταν η ιστορία της ζωής τους...

Γιατί, αυτό που συχνά δεν κατανοούμε, είναι πως αυτό που καμιά φορά απορρίπτουμε είναι αυτό που για κάποιο λόγο μας έχει απορρίψει πρώτο. Σαν ένα παιδί που φαίνεται να συγκρούεται με τον γονιό του, με συγκρούσεις ανελέητες και σκληρές κι όμως το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή του γονιού που απορρίπτει. Η αγκαλιά κι η φροντίδα του. Και η σύγκρουση δεν είναι παρά ένας τρόπος να υπάρξει, να ενοχλήσει, να κάνει αισθητή την παρουσία του... Κάνοντας θόρυβο ουσιαστικά θέλει να γυρίσουν να το κοιτάξουν ίσως γιατί ο θόρυβος είναι ο μοναδικός τρόπος να τραβήξει την προσοχή τους. Αυτό ένιωθα από τα πλάσματα εκείνα με το σβησμένο βλέμμα. Πως κορόιδευαν ή απέρριπταν το σύστημα κι όμως προσπαθούσαν να ενταχθούν σε αυτό μένοντας καθαροί, κάνοντας μια κανονική δουλειά, σταματώντας να δείχνουν με λάθος τρόπο τον θυμό τους.
Θέλει να το θέλεις πολύ μα...θέλει να σε θέλουν κι οι άλλοι. Πολλές φορές η απόρριψη σαν ξαναρχόταν παρά την δική τους αλλαγή, τους γέμιζε θυμό κι απογοήτευση. Σαν τίποτε να μην μπορούσε να αλλάξει. Σαν μέσα στην συνείδηση της κοινωνίας να είχαν παραμείνει εκεί στο περιθώριο, παρόλο που κρατιόταν καθαροί, φορούσαν πουκάμισο, έκαναν πρωινή δουλειά και τέλειωναν με κόπο στα τριάντα τους το  νυχτερινό λύκειο...
Το ταμπελάκι έμενε εκεί κρυμμένο επιμελώς μα το σύστημα ήξερε να το βρίσκει. Να το ανιχνεύει πίσω από την κοινωνικά αποδεκτή εικόνα...Το περιθώριο ήταν πάντα εκεί, με έναν παράξενο τρόπο! Σαν η ταυτότητα να είχε χαραχτεί πάνω στο δέρμα τους και με την πρώτη ευκαιρία το σύστημα τους έφτυνε πάλι πίσω...σαν κουκούτσια ελιάς στην ωραία χωριάτικη σαλάτα της ζωής.

Κι εκείνοι το ένιωθαν και πείσμωναν και προσπαθούσαν σκληρά, πιο σκληρά, πιο σκληρά...και κάποιοι τα κατάφερναν, μα υπήρχαν κι εκείνοι...οι τρία στα τρία ρε φίλε...που ήταν σαν να τους σαμποτάρει ολόκληρη η ζωή!

Για εκείνους γράφω σήμερα! Για εκείνους και για όλους εμάς, που έχουμε διαλέξει πλευρά και ζούμε περπατώντας στα καθαρά πεζοδρόμια. Να θυμόμαστε πως δεν γεννηθήκαμε όλοι  στην ίδια αφετηρία και υπάρχουν πεζοδρόμια βρώμικα και σκοτεινά, δύσκολα και κακοτράχαλα, που κάποιοι ζουν σε αυτά, όχι πάντα με την θέληση τους. Αν μεγαλώσεις ένα μικρό πλάσμα με την απόρριψη έτσι θα μάθει να ζει. Έτσι θα μάθει να υπάρχει. Θα μάθει πως δεν ανήκει, πως δεν χωρά πουθενά. Αν αρχίσεις να αποκαλείς καθημερινά "βλάκα" τον γιο σου που είναι βρέφος μια μέρα θα το πιστέψει...και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται έτσι, σαν βλάκας και μόλις μεγαλώσει κι αντιληφθεί πως δεν είναι βλάκας θα σου θυμώσει, θα σε βάλει απέναντι, θα γίνεις ο εχθρός του και θα σε χτυπήσει ανελέητα...γιατί σε αγαπά βαθιά κι αληθινά και σε έχει ανάγκη κι εσύ...τον πλήγωσες,τον πόνεσες, τον πρόδωσες. Ναι, εσύ τον πρόδωσες πρώτος!
Σταμάτα να λοιπόν να τον αποκαλείς βλάκα. Μάθε κι άλλες γλώσσες. Βρες άλλους τρόπους κι άπλωσε τα χέρια σου και σφίξε τον σφιχτά  γιατί αυτό του αξίζει, κι ας μην είναι ο γιος ή η κόρη των ονείρων σου. 
Ίσως να μην φορέσει ποτέ γαλάζιο πουκάμισο γιατί είναι ο "τρία στα τρία" αλλά εγώ κι εσύ και όλοι έχουμε την δύναμη να ενσωματώσουμε τον καθέναν ανάμεσα μας. Γιατί  οι "τρία στα τρία" είναι οι δικοί μας εκπαιδευτές και τα γκανιάν αυτής της ζωής! Οι "τρία στα τρία" είναι ο καθρέφτης μας γι' αυτό τους φοβόμαστε τόσο!

Κι ακούστε κι αυτό...εκείνος ο τρία στα τρία, που είχα γνωρίσει τότε στην Ιθάκη...το καμένο χαρτί δηλαδή,  έχει ακόμη θλιμμένα μάτια μα είναι πια σπουδαίος! Πάντα ήταν, μα τώρα το ξέρει. Βγήκε από το περιθώριο και δεν σπαταλιέται πια.   

Είδα μια φωτογραφία σήμερα ενός μικρού παιδιού με πρόσωπο υπέροχα τρυφερό να παίζει σε μια ηλιόλουστη παραλία...έξι, εφτά χρονών. Πανέμορφο, ήρεμο. Παιδί!
Δεν του φαινόταν τότε, κανείς δεν θα μπορούσε να το φανταστεί...μα ήταν ένα καθαρόαιμο "τρία στα τρία" κι έφυγε φριχτά. Μόνος και κατάπτυστος, γιατί δεν χωρούσε πουθενά, καθώς δεν έμαθε να φοράει γαλάζιο πουκάμισο...
Μέσα μου μια τρύπα τις μέρες αυτές. Το καλό και το κακό είναι αδέρφια...να το θυμόμαστε...Αδέρφια! κι επειδή το καλό και το κακό είναι αδέρφια το περιθώριο είναι κοντά. Πολύ πιο κοντά από όσο πιστεύουμε κι είναι εύκολο η ζωή αυτή να μας ξεράσει από μέσα της... και μέσα σε μια στιγμή, με μια λάθος επιλογή να γίνουμε εμείς το περιθώριο. Εύκολο, πολύ εύκολο!

Λυπάμαι τόσο και για τα δυο αυτά πλάσματα που οι ρόλοι τους μπερδεύτηκαν κι η ζωή τους ένωσε τόσο παράξενα κι έγιναν θύτες, θύματα, δράστες, ένοχοι, ήρωες και απόκληροι σε μια μόνο σκληρή στιγμή...
Εύκολο...Πόσο εύκολο να γίνεις ο "τρία στα τρία" ακόμη κι αν δεν γεννήθηκες έτσι!

Καληνύχτα αγαπημένοι...
                                                                                                                     Κατερίνα

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Ζωή!

Πέρασε.Το Καλοκαίρι του 2018 για εμάς ήταν γεμάτο  πολύ. Και χαρά και γέλια και συγκίνηση...και λίγο πόνο, πάντα ο πόνος είναι εκεί για την ισορροπία. Μοιράζομαι μαζί σας  κάποιες από τις εικόνες που είδαν τα μάτια μας και χάρισαν στην ψυχή μας γαλήνη και φως. Η χώρα μας είναι τόπος μαγικός κι είμαστε τυχεροί...όσο κι αν εκείνη είναι άτυχη με εμάς που δεν την αγαπάμε και δεν την φροντίζουμε αρκετά...
Και παρόλο που κι εκείνη μας πληγώνει δεν πάει να μας αποζημιώνει κάθε καλοκαίρι με το φως και τη λάμψη της! 
Με τους κρυμμένους θησαυρούς της, όπως αυτή την καρδιά στα βράχια του Ολύμπου που σε οδηγούν στο κρυφό μονοπάτι για να βρεις το άγριο ρέμα του Ορλιά! Σαν η αγάπη να είναι παντού, παντού κρυμμένη κι εσύ να πρέπει να θέλεις πολύ να την βρεις...



Το καλοκαίρι του 2018 δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτο με γιαγιά και παππού και πατρικό και χαζομάρες αφού τα ξαδέρφια όταν βρίσκονται μαζί δεν χάνουν χρόνο σε σοβαρότητες. 
Πιρούνι χταπόδι και μακαρόνια...κι η χαρά έχει χρώμα!


Κοιμούνται αποκαμωμένοι από το παιχνίδι όλης της ημέρας. Έτσι όπως πρέπει να αφήνονται τα παιδιά...Να κλείνουν τα μάτια με ασφάλεια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, να κοιμούνται στρωματσάδα όλα μαζί  και να τα ξυπνούν μυρωδιές γιαγιαδίστικες που έρχονται από την κουζίνα!


Κι ύστερα βουτιές άλλοτε σε θάλασσες  κι άλλοτε στον Όλυμπο που είναι δίπλα μας κι αγαπάμε πολύ. Στον Όλυμπο με τα κρυφά φαράγγια και τα άγρια ρέματα!
Να βουτούν άφοβα, να παίζουν, να ανακαλύπτουν!





Τα βράδια που ήμασταν όλοι μαζί αράζαμε στην αμμουδιά κι αγναντεύαμε τον ουρανό και βλέπαμε τα αστέρια να χαράζουν λάμψεις στο βαθύ σκοτάδι καθώς χάνονταν για πάντα και γίνονταν ανστερόσκονη...κι αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν μακρινές στιγμιαίες λάμψεις στο απέραντο ουράνιο στερέωμα.
Ξαπλωμένες εκεί στην βραδινή ακροθαλασσιά, με τα παιδιά μας να παίζουν τριγύρω, μιλούσαμε με την αδερφή μου και λέγαμε όλα όσα δεν λέμε τον Χειμώνα που χανόμαστε...Μια τρυφερή αναγνώστρια και φίλη,  μου έγραψε σαν το μοιράστηκα αυτό στο instagram, πως ο μπαμπάς της σαν τις βλέπει έτσι με την αδερφή της  λέει "σμίξανε τα χελιδονάκια"...συγκινήθηκα...Σμίγουμε για το τόσο λίγο κι είναι το σμίξιμο, αυτό πολύτιμο πολύ!




Οι θάλασσες  του καλοκαιριού μας μπλε. Σαν πισίνες. Όχι δεν είναι ψέμα...είναι η Χαλκιδική στο μικρό μας ταξιδάκι ως την Αμμουλιανή για δεύτερη φορά με τα παιδιά και τα ξαδέρφια για μια μονοήμερη εκδρομή γιατί αν δεν μπεις σε καράβι, να δεις τον αφρό που χαράζει η προπέλα του, αν δεν δεις την στεριά να απομακρύνεται...δεν είναι καλοκαίρι!


Ο ήλιος και τα γέλια τους κι οι παιδικές τους αναμνήσεις να υφαίνονται σαν μεταξωτό ύφασμα. Τόσο ευαίσθητο και ντελικάτο και τόσο αδιανόητα γερό...



Η Πάργα ήταν φέτος ο καλοκαιρινός μας προορισμός...κι καλοκαιρινή Ήπειρος ήταν και πάλι, όμορφη σαν ψέμα!







Με το απέραντο βαθύ μπλε του Ιονίου γύρω της και τις αρχαίες ελιές στην άγρια γη της. Τι χώρα...Τι χώρα πανέμορφη!


Όλα όσα είδαμε.Τα νερά, οι παραλίες, τα χρώματα...απίστευτες εικόνες ομορφιάς. Καραβοστάσι, Μπέλα Βράκα, Σύβοτα, Σαρακίνηκο, Αγία Παρασκευή.




Τα γενέθλια μου τα γιορτάσαμε στην Μπέλα βράκα την πιο όμορφη παραλία,σε ένα μικρό κολπάκι, που σε αντίθεση με όλους τους άλλους που πήγαιναν με τα ταχύπλοα και τα ιστιοφόρα τους, εμείς μετά από παρότρυνση του τρελού αγοριού, φτάσαμε κολυμπώντας με το μικρό μας  φουσκωτό βαρκάκι φορτωμένο με όλα τα απαραίτητα για να περάσουμε μια φανταστική ημέρα! Κι ήταν πράγματι φανταστική!



Το κεράκι της τούρτας μου το έσβησα εκεί σε ένα χαριτωμένο μπαράκι όπου παίχτηκε η γνωστή σκευωρία ενώ εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα...κι είναι αυτό τόσο ωραίο κάθε φορά και κρύβει τόση φροντίδα ο τρόπος που οι τρεις τους συνεννοούνται και κοιτάζονται στα μάτια και κάνουν νοήματα και νομίζουν πως τα κάνουν όλα με άκρα μυστικότητα σαν πράκτορες του FBI...κι έχουν τόση πλάκα που εγώ κάνω την ανήξερη και ξαφνικά έκπληξηηηηη....

Αυτά τα μάτια! Τι μάτια γελαστά. Πόσο λαμπερά τα χαρούμενα μάτια τους...


Με μια ανάσα πέρασα στον επόμενο χρόνο της ζωής μου με ελπίδα και πίστη...και χαρά! 
Όλος μου ο κόσμος σε εκείνη τη στιγμή ανάμεσα τους. Με το τρελό αγόρι να με κρατά σφιχτά και να προχωράμε...

Ο Αχέροντας για ακόμη μια φορά μας ταξίδεψε στα παγωμένα νερά του και απολαύσαμε την φανταστική διαδρομή του!





Και το καλοκαίρι των διακοπών έκλεισε και πάλι εκεί στον Πλαταμώνα στο σπίτι της γιαγιάς Μάχης με τα ξαδέρφια να μαζευόμαστε και τα παιδιά μας να παίζουν ανέμελα όπως κάναμε εμείς στα ίδια μέρη σαν ήμασταν παιδιά!



Κι ύστερα όλα τέλειωσαν μα λίγο πριν τελειώσουν και χωρίσουμε...μια ακόμη σύνδεση. Ένας γάμος. Η μεγαλύτερη χαρά. Ήταν ο πρώτος γάμος στον οποίο πήγα όπου το πλάσμα που παντρευόταν το έχω αγαπήσει πριν γεννηθεί. Το πρώτο μας ανίψι. Το πρώτο μωρό που ήρθε στην οικογένεια. Ω τι τρέλα μας είχε πιάσει τότε. Τι χαρά ανείπωτη. Η μικρή μας ήταν το παιχνίδι όλων μας. Την λατρεύαμε. Ένα μωρό ανάμεσα σε όλους εμάς τους ενήλικες!
Ήταν η αδυναμία όλων...και να τώρα αυτό το μικρό κοριτσάκι το κοριτσάκι μας παντρεύονταν. Πόσο διαφορετικό αυτό, από το να παρ ευρεθείς σε γάμους φίλων ή συγγενών που έχουν την ίδια ηλικία περίπου με εσένα ή έστω είναι λίγο μικρότεροι. Είναι άλλο, να παντρεύεται κάποιος που τον έχεις δει να γεννιέται. Που έχεις δει τα πρώτα του γέλια, τα πρώτα του βήματα σε τούτη τη γη. Αυτός ο γάμος ήταν ορόσημο. Ο πρώτος γάμος ως θεία!

Την είδα στο νυφικό της όμορφη και λαμπερή και θυμόμουν εκείνο το μικρό πλάσμα με τα μεγάλα ολοστρόγγυλα ματάκια που μας έκανε σκέρτσα. Την θυμάμαι να κοιμάται στο μικρό της κρεβατάκι με το "έλα" της  αγκαλιά, την μικρή κουβερτούλα που ποτέ δεν αποχωριζόταν.Την έβλεπα να περπατά όμορφη προς εκείνον και να του απλώνει το χέρι και την θυμόμουν να κρατά το δικό μου χέρι σε μια βόλτα στα σοκάκια του χωριού μια μέρα που φυσούσε...τριών χρονών θα ήταν. Είχα ξεχάσει να της φορέσω την κουκούλα και πόνεσε το αυτάκι της από τον κρύο αέρα, κι έκλαιγε.  


Και κοίταζα τα υπέροχα ξανθά μαλλάκια της και τα μάτια μου δάκρυσαν και γελούσα...μα κι έκλαιγα για εκείνα τα ξανθά μαλλάκια που τόσο μεγάλωσαν!Αυτά τα ξανθά μαλλάκια με τα ανθάκια και τις δαντελένιες κορδέλες πλεγμένες μέσα τους...τα μεταξωτά της μαλλάκια!
Μέσα μου σιγοψιθύριζα την κοντούλα λεμονιά...αυτό μου ήρθε στο μυαλό..."πότε μικρή μεγάλωσες κι έγινες για στεφάνι"...πόσο το αγαπώ αυτό το τραγουδάκι...

Κοιταζόμασταν όλοι συγκινημένοι καθώς η μικρή μας ένωσε ξανά, όπως τότε στην γέννηση της, κι ήταν όλοι εκεί...όλοι εκτός από εκείνους που έφυγαν. Οι αγαπημένοι απόντες! Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στις χαρές είναι οι απόντες. Πατεράδες, αδέρφια, μάνες και γιαγιάδες...Όλοι αυτοί που λείπουν και η έλλειψη τους γίνεται πελώρια τέτοιες στιγμές! Να ήταν εδώ.Να την έβλεπαν.Να την συνόδευαν. Να την καμάρωναν...Χαρά και δάκρυ, ισορροπία...
Κλάψαμε πολύ. Όλοι. Γελάσαμε πολύ. Όλοι. Η ποντιακή λύρα και το νταούλι την ξεπροβόδισαν από το σπίτι στο χωριό που σαν παιδί έπαιζε στα σοκάκια του κι έγινε πια γυναίκα!


Ο ουρανός φωτίστηκε από τις χιλιάδες μικρές λάμψεις των βεγγαλικών. Η νύχτα φωτίστηκε κι όλοι σηκώσαμε ξαφνιασμένοι τα κεφάλια...Κι εκεί μπροστά μας δυο μικρά παιδιά που μεγάλωσαν ξεκινούσαν την ζωή τους και έκαναν μπροστά μας τα πρώτα τους βήματα...
Με την αγάπη τους οδηγό και τις ευχές μας  στο προσκεφάλι τους!

Μα εκείνα τα μαλλάκια...αχ, έμειναν χαραγμένα μέσα μου. Ζωή το λένε αυτό που έχουμε το προνόμιο να ζούμε! Ζωή!
Καλημέρα αγαπημένοι...

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Το δάκρυ του Αυγούστου...

Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι κλείνει για εμάς στον Πλαταμώνα. Στο σπίτι της γιαγιάς Μάχης. Παρέα με όλα τα ξαδέρφια κι όλα τα ανίψια. Είναι πια μια παράδοση που κρατάμε. Παλιότερα είμασταν μόνο τα ξαδέρφια όπου ζούσαμε στιγμές απείρου κάλους...κι η γιαγιά Μάχη, ήταν ακόμη θεία Μάχη!
Αργότερα τα ξαδέρφια σκορπιστήκαμε στους πέντε ανέμους μα μόλις κάναμε τις οικογένειες και τα παιδιά μας αρχίσαμε και πάλι να μαζευόμαστε κι έτσι όλοι στο τέλος του καλοκαιριού αφήνουν τα μακρινά ή κοντινά τους σπίτια και ανταμώνουμε εκεί σε εκείνο το μέρος που μυρίζει θάλασσα κι είναι γεμάτο από τις παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις όλων μας!

Έτσι και φέτος. Τα ξαδέρφια ενώθηκαν και τα ανίψια ενώθηκαν και μπορεί με κάποια ανιψάκια που είναι μακριά να βλεπόμαστε μια μόνο φορά το χρόνο, σαν βρισκόμαστε είναι πάντα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η σύνδεση είναι εκεί, ξεκάθαρη και τόσο μα τόσο συγκινητική για εμένα που αγαπώ σαν αδέρφια μου τους γονείς τους!

Ο αγαπημένος Πλαταμώνας λοιπόν είναι για εμάς ορόσημο. Σύνδεση και χωρισμός. Μα πάνω από όλα αγάπη....Κοίταζα τα παιδιά μας να παίζουν, να φωνάζουν, να αγκαλιάζονται, να περπατούν μαζί και να γελούν γαργαριστά με τα απίθανα παιδικά τους γέλια και ένιωθα τόση αγάπη, τόση αληθινή ευλογία για αυτή την τρυφερή τους εικόνα....Θυμόμουν εμάς. Πως παίζαμε, πως μαλώναμε, πως μαζεύαμε καπάκια μπουκαλιών κι αδέσποτα ζωάκια, πως παίζαμε ως αργά κρυφτό, πως πλατσουρίζαμε για ώρες στη θάλασσα, πόσο πολύ αγαπιόμασταν...Ένα τρυφερό dejavu που φέρνει μια θλίψη. Ακριβώς όπως κάνουν τώρα τα παιδιά μας. 


Εκεί κάτω από τη σκιά του κάστρου, με τον ήλιο να δύει και να λαμπυρίζει πάνω στα νερά χάλασαν τον κόσμο με τις φωνές τους.
Ένιωθαν ευτυχισμένα. Ελεύθερα. Ξέγνοιαστα! Ένιωθαν μαζί!...και μετά είπαμε αντίο...


Λίγες ημέρες μετά η κολλητή μου  η Όλγα, μου στέλνει υπέροχες καλοκαιρινές εικόνες με τις κόρες της να γελούν σε μια βραδινή κατασκήνωση με τους δικούς τους φίλους και να τραγουδούν γύρω από μια μεγάλη φωτιά! Συγκινήθηκα και της έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε "Έτσι πρέπει να είναι τα παιδικά καλοκαίρια...μαγικά..."

Μου απάντησε..."Ναι! Έτσι πρέπει να είναι τα καλοκαίρια για τα παιδιά. Όχι να καίγονται και να πνίγονται!"

Ταράχτηκα! Μια  δυνατή στιγμή. Αυτή της η φράση!  Μια φράση τεράστια. Δάκρυσα...Ένα αντίο και μια υπόσχεση λοιπόν ο Αύγουστος μας. Μια σφιχτή αγκαλιά και μια ελπίδα πως θα ξαναβρεθούμε εκεί. Με τα παιδιά να γελούν ευτυχισμένα με μάτια λαμπερά. Έτσι όπως τους πρέπει. Έτσι όπως πρέπει σε όλα τα παιδιά...όχι να καίγονται και να πνίγονται...

Ο Αύγουστος πάντα έρχεται με λαμπερά γέλια και φεύγει με ένα δάκρυ...Το δάκρυ του Αυγούστου.Το πιο αλμυρό. Το πιο αγαπημένο...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό Σεπτέμβρη!
                                                                                                                        Κατερίνα