Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Ο Χάρτινος Κύκνος. Η παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη!

Γύρισα σπίτι ζαλισμένη. Σαν να είχα πιει πολύ και ο κόσμος όλος γύριζε. Ήταν αυτή η αίσθηση πως  είσαι αλλιώτικος. Σαν να περπατάς πάνω από τον ίδιο σου τον εαυτό... Έτσι ένιωθα, λίγο σαν να αιωρούμουν.
Δεν ήξερα να νιώσω χαρά, ευγνωμοσύνη ή απλά κούραση...Το συναίσθημα ήταν ίδιο όπως τότε που στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη κάναμε θεραπευτικούς Μαραθώνιους. Σαρανταοχτώ ώρες συνεχόμενων θεραπευτικών διαδικασιών. Σχεδόν άυπνοι. Λιώναμε από το συναίσθημα.
Όταν τέλειωνε ένιωθες άδειος. Κουρασμένος. Εξοντωμένος στην κυριολεξία από την κούραση και την ένταση, μα με μια αγάπη ασύλληπτη. Μια αγάπη που χωρούσε τον κόσμο όλο. Αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε θυμάμαι όλοι μαζί και μετά γελούσαμε και μετά ξανακλαίγαμε. Κάθαρση. Αυτό νιώθαμε. 
Κάθαρση! Αυτό ένιωθα τα ξημερώματα του Σαββάτου σαν γύρισα σπίτι μετά από την παρουσίαση του Χάρτινου Κύκνου στην Θεσσαλονίκη.


Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Να νιώθω συναισθήματα που μπουκώνουν. Να γελάω, να δακρύζω...Γιατί αυτή η παρουσίαση ήταν η δική μου γιορτή. Μια γιορτή που ως στόχο είχε το βιβλίο μα τελικά ο στόχος και πάλι...είναι οι άνθρωποι.

Όλοι όσοι μίλησαν, όλοι όσοι συνόδεψαν τον χάρτινο κύκνο σε αυτό του πέταγμα...όλοι μα όλοι όσοι ήταν εκεί...είχαν μια συγκλονιστική ιστορία να διηγηθούν. Όλοι είχαν χάσει. Όλοι είχαν δώσει μάχες. Όλοι άλλοτε  είχαν βγει νικητές και άλλοτε είχαν ηττηθεί. Όλοι είχαν αποχαιρετήσει, όλοι είχαν ξεπροβοδίσει ανθρώπους κι όνειρα. Όλοι είχαν γελάσει με τον πόνο κι είχαν αυτοσαρκασθεί! 

Εκείνη η ημέρα ήταν για εμένα γεμάτη χαρά μα και γεμάτη συγκίνηση κι αυτό ίσχυε και για τους ανθρώπους που ήρθαν εκεί για να γιορτάσουμε μαζί! Τι τιμή. Τι σπουδαία τιμή! Σε όλα αυτά τα ταξίδια τα εσωτερικά μου, αυτό που νιώθω όλο και περισσότερο είναι πως οι άνθρωποι κι οι σχέσεις, δεν δοκιμάζονται μόνο στον πόνο μα και στην χαρά. Πρέπει οι άνθρωποι να σ' αγαπούν πολύ κι αληθινά. Πρέπει οι άνθρωποι να σ' αγαπούν ουσιαστικά. Πρέπει οι άνθρωποι να νιώθουν πολύ ασφαλής με το εαυτό τους για να μπορούν να χαρούν και να αντέξουν την ξένη χαρά. Την χαρά σου, που δεν τους αφορά, μα με κάποιον τρόπο αφήνονται να τους ακουμπά με ενσυναίσθηση! πελώριο μάθημα αυτό...καθώς αν θέλεις να είσαι εκεί για κάποιον άνθρωπο, αν νιώθεις πως θέλεις να είσαι, βρίσκεις τελικά τον τρόπο να είσαι και δεν εννοώ βέβαια ως παρουσία! Πολλοί δεν ήταν εκεί, μα ήταν  περισσότερο από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ!

Κι εκείνη η ημέρα...Ω τη ημέρα ήταν εκείνη. Μηνύματα. Τηλεφωνήματα. Σκουντήματα. Ξεσηκώματα...από το πρωί. Λέξεις, σκέψεις, υπενθυμίσεις "είμαι εδώ", "θα είμαι μαζί σου", "αν αγχωθείς σκέψου εμάς τότε και χαλάρωσε", "να γελάς", " Λάμψε!", "κοίτα να το απολαύσεις". Ένιωσα όπως τότε λίγο πριν τον πρώτο Μαραθώνιο που έρχονταν τα μηνύματα σαν βροχή γενναιοδωρίας.

Έτσι ένιωθα τα μηνύματα σας κι αναρωτιόμουν πως μπορείτε...πως μπορείτε να είστε τόσο εκεί για εμένα!

Η μέρα αυτή είχε ένα ξεσήκωμα από την αρχή της. Μια αναστάτωση. Μια προσπάθεια μεγάλη έφτανε στο τέλος της.  Θα ήταν ξεχωριστή. Το ένιωθα. Γύρω μου άνθρωποι. Με αγκάλιαζαν. Με φιλούσαν. Με έκαναν να νιώθω σημαντική...
Κι ύστερα ήρθε εκείνη και μου ψιθύρισε στο αυτί..."ενώνεις την μοναξιά μας αυτό κάνεις"...και άναψε μέσα μου ένα φως...
Αυτό λοιπόν!

Δουλεύοντας όλα μου τα χρόνια μέσα σε ομάδες αυτό έμαθα να κάνω...Κι ο χάρτινος κύκνος μια ομάδα είναι τελικά. Ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων που ενώθηκαν σε ένα κομμάτι χαρτί κι έγιναν μία. Μια ιστορία. Που μιλά για απομόνωση. Για διαφορετικότητα. Για αποδοχή. Για φόβο... Για προσπάθεια.  Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που ήταν εκεί μιλούσαν για εμένα με τόση αγάπη, με τόση φροντίδα, με τόση γενναιοδωρία που σκέφτηκα πως  τελικά είναι δύσκολο όλα αυτά να τα δει κανείς στον εαυτό του κι είναι ευκολότερο να τα δει και να τα αναγνωρίσει σε κάποιον άλλο... Γιατί εγώ τελικά δεν είναι παρά ένας καθρέφτης. Οι άνθρωποι μέσα μου βλέπουν κομμάτια τους που δεν τα αναγνωρίζουν. Αυτό νιώθω. 
Υπάρχει μια καθαρότητα, μια αλήθεια, μια πίστη που βλέπουν σε εμένα μα δεν την βλέπουν στον εαυτό τους. Μα η αλήθεια είναι πως αυτό συμβαίνει γιατί με βλέπουν μέσα από τον ρόλο μου κι ο ρόλος μου δεν είναι άλλος από το να ξεσηκώνω στους ανθρώπους συναισθήματα εμπιστοσύνης και πίστης...όπως κάνουν όλοι οι θεραπευτές.  Μέσα μου αγαπημένοι βλέπετε τον καλύτερο σας εαυτό. Γιατί αυτό εγώ αντιπροσωπεύω για εσάς. Μα για σκεφτείτε.... Σκεφτείτε λίγο...

Σκεφτείτε.... Εγώ μοιράζομαι εμπειρίες που έζησα για λίγο στα πλαίσια της δουλειάς μου. Μετά γύριζα στην κανονική μου ζωή κι όλα περνούσαν...Για κάποιους από εσάς...αυτή είναι η κανονική ζωή. Απέναντι μου στέκονται αληθινοί ήρωες και μαχητές της ζωής. Άνθρωποι που πολεμούν με θεριά καθημερινά. Άνθρωποι που αποχαιρέτησαν παιδιά, που φροντίζουν γονείς ή συγγενείς, που διαγνώστηκαν με κάτι σκληρό, που για μια ζωή θα παραμείνουν γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ....
Πως μπορείτε να μην βλέπετε το μεγαλείο μέσα σας; Πως μπορείτε να μην το αναγνωρίζετε;

Είμαστε χάρτινοι όλοι. Κι εγώ απλά δουλεύοντας όπως έχω εκπαιδευτεί, υπέροχα κυκλικά, έχω μάθει να μαζεύω αυτά τα χάρτινα πουλιά...για να μην νιώθουν μόνα. Για να νιώθουν σημαντικά και δυνατά, γιατί το μαζί είναι δύναμη!

Εκείνη η μέρα έκρυβε πολύ μαζί. Το είδα στα δακρυσμένα μάτια.Το είδα στα σφιχτά δεμένα χέρια. Το είδα στα δυνατά γέλια και τις σφιχτές αγκαλιές... Το έχουμε τόση ανάγκη αυτό το μαζί!

Θα θυμάμαι πάντα εκείνη τη σιωπή μέσα μου και την αγωνία λίγο πριν αρχίσουν όλα...

photoZ © Αναστασία μωβ Χριστιανοπούλου
Θα θυμάμαι πάντα τον ήλιο να δύει πάνω στη θάλασσα και να γεμίζει ε υπέροχες αποχρώσεις τον ουρανό και το χώρο και να μετατρέπει την υπέροχη εκείνη αίθουσα σε καράβι. Θα σαλπάραμε μαζί....


Θα θυμάμαι την φωνή του Βησσαρίωνα να ανοίγει την παρουσίαση...με μια φράση που είναι δική μου μα με μ'ανατρίχιασε μέσα από την δική του φωνή..."πόσους ανθρώπους συναντάμε στην πάροδο της ζωής μας..." Πόσους;


Θα θυμάμαι πάντα τις τρελές μου που ξαφνικά έβγαλαν τις μπλούζες τους και με τρέλαναν. Συγκινήθηκα τόσο πολύ με αυτά μου τα κορίτσια. Τις παλαβές μου groupies που μ' ακολουθούν παντού και τις μαλώνω συνέχεια..."καλά καλέ θα΄ρθείτε και σ'αυτό το σεμινάριο, δεν έμεινε τίποτε άλλο να μάθετε πια τα μάθατε όλα!"
Ω τι έκπληξη. Γέλια. Δάκρυα...είστε τρελές! Τις αγαπάω,,,


photoZ © Αναστασία μωβ Χριστιανοπούλου
Θα θυμάμαι πάντα τα γέλια και την έκπληξη που ένιωθα σαν έβλεπα πρόσωπα αγαπημένα...Ήρθες!!!! Ω πόσο σας αγαπώ όλους γιαυτό το "καλά δεν θα ερχόμουν"!!!!



Θα θυμάμαι πάντα τις φωνές των τριών κοριτσιών που άνοιξαν αυτή την παρουσίαση. Την Αθηνά, τη Νατάσσα και τη Ζωή...που διάβασαν αποσπάσματα του βιβλίου και δάνεισαν την φωνή τους στους βωβούς ως τότε πρωταγωνιστές των ιστοριών...και τους έδωσαν υπόσταση. 

Αθηνά

Νατάσσα
Ζωή
Θα θυμάμαι πάντα τον ήχο του βιολιού και του κλαρινέτου της Ραίσα και του Ιγκόρ. Υπέροχοι μουσικοί και δάσκαλοι του  Ωδείου Ορφέας Περαίας που μου έκαναν την τιμή να είναι εκεί και να ανοίξουν αυτή την γιορτινή ημέρα με τις μελωδίες τους! Είχαν δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής μια μεγάλη συναυλία κι όμως ήρθαν. Με προσωπικό άγχος,  μα με φροντίδα για εμένα και για τον γιο μου που μαθητεύει δίπλα στον σπουδαίο Ιγκόρ. Ήρθαν για την χαρά και τη σύνδεση...



Θα θυμάμαι την υπέροχη αίσθηση φροντίδας, σαν κάθισα δίπλα στους ευγενικούς συνοδούς μου σε αυτό το ταξίδι. Τον  Βασίλη που δουλεύαμε μαζί για χρόνια και με ξέρει τόσο καλά και με φρόντισε με κάθε του λέξη. Το Μαρίνο με το ραγισμένο πρόσωπο σαν μιλούσε για τον δικό του χάρτινο κύκνο και τον Κωστή με τον σπαραχτικό σαρκασμό, που μας χάρισε εκείνο το πικρό μα τόσο λυτρωτικό γέλιο...
Υπέροχοι και γενναιόδωροι κι οι τρεις. Τόσο απίθανα διαφορετικοί, μα τόσο ενωτικοί μέσα σε εκείνη την μαγική αίθουσα.





Θα θυμάμαι πάντα τους ανθρώπους που μοιράστηκαν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους και την συγκίνηση μου να τους κοιτώ εκεί μπροστά μου δυνατούς. Ζωντανούς. Γενναίους...



Θα θυμάμαι πάντα αυτό που ένιωθα...Χαρά. Χαρά. Πόση χαρά Θεέ μου!


Θα θυμάμαι πάντα τον κόσμο που με αγκάλιασε. Το χέρι μου να χαράζει ονόματα σε βιβλία και άνθρωποι εκεί δίπλα να μου ψιθυρίζουν, να μου χαρίζουν, να με γεμίζουν αγάπη.




Θα θυμάμαι πάντα το Μαζί από τον αγαπημένο μου Κώστα τον Πρόεδρο του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής που έχω την τιμή να ανήκω και να νιώθω το σύνθημα πως όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας...Να έχω το συναίσθημα πως δεν είμαστε μόνοι ούτε στον πόνο, μα ούτε στη χαρά!


Θα θυμάμαι πάντα τον μεγάλο μου γιο...με το ροζ παπιγιόν και τον ροζ πάνθηρα. Την γενναία του επιλογή  για αυτό το μουσικό κομμάτι, που στήριξε μέχρι τέλους...και τον θαυμάζω γιαυτό!
Γέμισε την αίθουσα συναίσθημα και όλοι γίναμε υπέροχα ροζ μαζί του...


Η στιγμή που τον καμάρωνα  και τον φωτογράφιζα εκεί πάνω ήταν η πιο σημαντική...που πήγε εκείνο το μικρό μου πλασματάκι;


Θα θυμάμαι πάντα τη μαμά και το μπαμπά. Αυτοί οι παρακινητές μου. Αυτοί που έβαλαν πλάτες για εμένα. Για να κάθομαι απέναντι τους και να παίρνω εγώ τα μπράβο, ενώ τα αξίζουν εκείνοι! 
Οι πενήντα χρόνια, μετανάστες...Τι τιμή για εμένα να με χειροκροτούν αυτοί οι άνθρωποι.
Να κάθονται εκεί απέναντι μου ντροπαλοί και συγκινημένοι και μετά στο κλείσιμο να χορεύουμε με τον μικρό μου γιο floss και να γελάμε...




Θα θυμάμαι πάντα τον μικρό μου γιο που μας έβαλε όλους μα όοολους στο χορό και όσοι έφευγαν στο τέλος χόρευαν floss!!! Μα τι τύπος!


...κι αχ αυτά τα τρία αγόρια που ήταν εκεί, να με συνοδέψουν, να με στηριξουν. Πάντα εκεί κι οι τρεις με τον μπαμπά να δίνει το ρυθμό...πάντα και για πάντα, με τόση υπομονή. Με τόση φροντίδα...


Και βέβαια θα θυμάμαι πάντα εκείνο το λυτρωτικό κλείσιμο με τον Βησσαρίωνα και την Ζωή που οργάνωσε την εκδήλωση. Τους δυο ανθρώπους που υποστήριξαν την τρέλα αυτή. Με στήριξαν, με βοήθησαν κι ήταν εκεί. Πιο εκεί από ποτέ, με πολλή προσωπική δουλειά και μπόλικα ξενύχτια!
Με σοβαρότητα, με επαγγελματισμό και μπόλικη αγάπη...να στήνουν καρέκλες, να κλείνουν αίθουσες, να βγάζουν προγράμματα...με μόνη ανταμοιβή...μια αγκαλιά και μια Πάβλοβα! Τι πλάσματα υπάρχουν γύρω μας...Τι πλάσματα σπουδαία!



Αυτό που έκανε ξεχωριστή τη μέρα εκείνη τελικά, ήταν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που παραδόξως όταν είναι σε κύκλο βλέπουν μόνο αυτά που τους ενώνουν...κι οι άνθρωποι εκείνη την υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά συνδέθηκαν. Έτσι απλά και μαγικά  ενώθηκαν κι ανάμεσα τους ένα μικρό κοριτσάκι να χορεύει και να στριφογυρνά με ξέμπλεκα τα ξανθά μαλάκια...
Ένα μικρό πλάσμα πανέμορφο, όπου αγαπώ πολύ γιατί αγαπώ τη μαμά της. Να στροβιλίζεται στην μέση της αίθουσας με τα χέρια ορθάνοιχτα και να συμβολίζει την ίδια τη ζωή...

photoZ © Αναστασία μωβ Χριστιανοπούλου

Γύρισα σπίτι με μια αγκαλιά λουλούδια. Με μικρά πολύτιμα δώρα. Με έναν κύκνο κεντημένο σε μια κάρτα από την αγαπημένη μου Αριάδνη. 


Με μια παιδική ζωγραφιά μέσα σε ένα πανέμορφο χειροποίητο κουτί. Μια παιδική ζωγραφιά τόσο πολύτιμη,  που μου έφερε δάκρυα, με έναν κύκνο πορσελάνινο ενθύμιο μιας ζωής που χάθηκε. Έναν κύκνο που συμβολίζει την ζωή που αλλάζει γιατί είναι απρόβλεπτη και σκληρή...κι εκείνος ο κύκνος έφυγε από το παλιό αρχοντικό που στόλιζε σαν όλα χάθηκαν, άνθρωποι και πράγματα και χαρίστηκε σε εμένα. Σε εμένα που έχω την τιμή να τον έχω κοντά μου πια, να μην χαθεί! Να μην ξεχαστεί....


Κι έτσι όπως κοίταζα τα υπέροχα λουλούδια των γονιών μου και δυο άλλων ανθρώπων που αγαπώ και θαυμάζω, έπεσε το βλέμμα μου σε μια κάρτα...Την κάρτα τους!
Την άνοιξα το επόμενο πρωί κι ο ήλιος έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο... "Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε..." έγραφε και ταράχτηκα. Πόνεσα. Μίκρυνα και μετά φούσκωσα...Ψήλωσα!
Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε....Το να το γράφει αυτό ένας μαχητής της ζωής. Ένας άνθρωπος που ένιωσε το τέλος στο πετσί του και δεν έκανε πίσω μέχρι να νικήσει, είναι αληθινά δυνατό. Έγινε κίνημα μέσα μου αυτή η φράση. Κίνημα! 

Πριν λίγες μέρες ήμουν σε ένα συνέδριο στην Αθήνα και άκουσα τον καταπληκτικό καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλο να λέει το μαγικό!  "Δεν είμαι της αισιοδοξίας, είμαι της ελπίδας. Της ελπίδας ως υπαρξιακή θέση αγώνα!"
Αυτό ένιωσα σαν διάβασα λοιπόν το "καταδικασμένοι να πετύχουμε". Ελπίδα...όχι όμως γιατί είμαστε θετικοί και κούφια αισιόδοξοι, μα γιατί την ελπίδα την φέρνεις. Την δημιουργείς.
Ως Υπαρξιακή θέση αγώνα!
...κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μου έγινε και πάλι ξεκάθαρο πως δεν είμαι συγγραφέας κι ίσως και να μην γίνω ποτέ. Μα δεν με πονά πια, το ξέρω. Δεν γράφω λογοτεχνία. Δεν έχω τα προσόντα ενός λογοτέχνη. Δεν είναι τελικά αυτό το κίνητρο, ούτε ο σκοπός μου...Η Υπαρξιακή θέση αγώνα. Η  Ελπίδα είναι ο σκοπός μου...Το κίνητρο κι ο οδηγός μου!

Αυτό είναι το κίνημα. Η αρχή. Η στάση! Η σύνδεση. Το μαζί. Όχι για να μοιραζόμαστε  αισιοδοξία μα για να μοχθούμε, να παλεύουμε, να παιδεύουμε, να αλλάζουμε τον εαυτό μας και σιγά σιγά τον κόσμο μας. Γιατί μόνον έτσι είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε...Με την δράση αγαπημένοι!
Το θυμάστε;
Με την δράση!!!!
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Είστε η δράση μου! Είμαι καταδικασμένη...δίπλα σας!

Εκτός από την Νατάσσα με την φωτογραφική ματιά της που μας τραβούσε φωτογραφίες ασταμάτητα, ένα μεγάλο ευχαριστώ στο αγαπημένο μου πλάσμα την Πέννυ μου, τρυφερά χάρτινη κι εκείνη, από το White Room Studio, που για ακόμη μια φορά ήταν εκεί με την φωτογραφική της μηχανή κι απαθανάτισε μοναδικά τις δικές μας στιγμές! Πολύτιμη για εμένα, καθώς τα μάτια της αιχμαλωτίζουν τα συναισθήματα  όχι μόνο την εικόνα!

Κλείνω με μια αφιέρωση σε όλους τους χάρτινους ανθρώπους. Ένα τραγούδι που αγαπώ. Το βίντεο είναι από το ντοκιμαντέρ  "Λόγια της Σιωπής"...δείτε το με την πρώτη ευκαιρία...Η διαφορετικότητα μας  αφορά, γιατί μας ανήκει!...ή της ανήκουμε...


Καλημέρα. Καλό μήνα. Καλό Καλοκαίρι! Φως.Υγεία. Εσωτερικότητα. Δημιουργία και χρυσοχώραφα πολλά στο διάβα σας... Χρυσοχώραφα αγαπημένοι...γεμάτα πλούσια στάχυα σαν αυτά του μικρού Πρίγκιπα...
Σας ευχαριστώ όλους όσους ήσασταν εκεί. Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να μοιραστούμε την χαρά μου τόσο υπέροχα κυκλικά. Μα κι όσοι δεν καταφέρατε να είστε εκεί αυτή τη φορά, σας ένιωσα. Σας ένιωσα και σας ευχαριστώ που ανήκετε σε αυτό τον κύκλο! Τον δικό μας κύκλο!
Σας ευχαριστώ που ξέρετε να είστε εκεί κι αυτό επιλέγετε.
Τέλος ξέρω θα χαμογελάσετε ξανά κάποιοι...μα για ακόμη μια φορά σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.

Βαδίζουμε με ευγνωμοσύνη! Με Πίστη.  Με Δράση. Με Ελπίδα...Καλή δύναμη. Είμαστε υπέροχα, υπέροχα καταδικασμένοι!!!
                                                                                                             Κατερίνα

Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Η επιστροφή του "13"!

Το  13 ελπίζω να το θυμάστε! Είναι η θεατρική παράσταση της εθελοντικής ομάδας Κύκλος Ζωής. 
Αυτοί που έχουν ανεβάσει μπόλιες παραστάσεις...δεν θυμάμαι πια πόσες και ανήκουν στον Κοινωνικό Σύλλογο Δέντρο Ζωής....


Ναι αυτοί που ως στόχο έχουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και ως τώρα με τα έσοδα των παραστάσεων τους έχουν δώσει βοήθεια σε δεκάδες κοινωνικούς συλλόγους και δομές που χρειάζονται υποστήριξη... Συγκεκριμένα: 

Συνεργάσθηκαν με: το «ΚΑΠΠΑ 2000» (πολυχώρος για άτομα µε αναπηρίες), την «Κιβωτό» (κέντρο αποθεραπείας και αποκατάστασης παιδιών µε ειδικές ανάγκες στην Κοζάνη), το «ΕΕΠΑΑ» (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Αυτιστικών Ατόµων), το Παιδικό χωριό SOS στο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης, «Το σπίτι της Μαρίας» (ξενώνας προστασίας άγαµων µητέρων), το Πολυιατρείο Θεσσαλονίκης των «Γιατρών του Κόσµου», τον «Σύλλογο για παιδιά µε Σύνδροµο Down», την «Πνοή Ελπίδας», τον «Σύλλογο Φίλων Καρκινοπαθών Παιδιών ΣΤΟΡΓΗ», τον Εθελοντικό Οργανισμό «Το χαµόγελο του Παιδιού», τον Σύλλογο Γονέων Παιδιών µε νεοπλασµατικές ασθένειες Βορείου Ελλάδος «Λάµψη» και το Κέντρο Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών «Καταφύγιο Γυναίκας» και ενισχύσαμε οικονομικά οικογένειες με παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ενώνονται λοιπόν και πάλι για να δώσουν τα δυνατά τους για τρεις παραστάσεις στο Βασιλικό θέατρο και αυτή τη φορά τα έσοδα θα διατεθούν στο Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές ασθένειες Βορείου Ελλάδος  "Η Λάμψη" στο Παιδικό χωρίο SOS  Φίλυρο και στη Μέριμνα Παιδιού Κατερίνης.

Η παράσταση αυτή θα είναι ξεχωριστή γιατί το "13", είναι ένα έργο που ως στόχο έχει να μας ανακινήσει. Να μας ξεσηκώσει, να μας αλλάξει. Το "13" είναι ένα έργο για τον καθένα που γεννήθηκε ή νιώθει διαφορετικός. Για όλους αυτούς που δεν χωρούν, που δεν έφτανε η αγάπη του κόσμου αυτού για να τους χωρέσει. 
Κι όμως πάλεψαν. Κι όμως χώρεσαν. Κι όμως κατέκτησαν αυτό που αξίζουν! 
Το "13" είναι ένα έργο για τον έρωτα, για το φόβο, μα πιο πολύ για την υπέρβαση...για την αγάπη!!! Γιατί μόνο η αγάπη μας βοηθά να υπερβούμε τους φόβους για να την κατακτήσουμε!






Θα είναι μια υπέροχη υπέροχη παράσταση κι είναι σημαντικό να είμαστε εκεί για πολλούς λόγους μια πολύ για αυτούς που μας χρειάζονται!
Δείτε παρακάτω τις ημερομηνίες και διαλέξτε παράσταση!
Θα είμαστε όοοολοι εκεί! Σας περιμένουμε!!!


Διαβάστε εδώ παλιότερες αναρτήσεις για την ομάδα του Κύκλου Ζωής

...και τέλος να δηλώσω για ακόμη μια φορά πως για εμένα η χαρά είναι και πάλι διπλή καθώς και σε αυτή την παράσταση συμμετέχει και το δικό μου τρελό αγόρι με έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι! 

Δείτε παρακάτω εικόνες από τις πρόβες!





Αγαπημένοι...μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία. Είναι πελώριο το να συμμετάσχουμε σε τέτοιους είδους δράσεις....Ο καθένας βοηθά και συνεισφέρει όπως μπορεί. Άλλωστε και μόνο η συμμετοχή είναι δράση και μας αφορά όλους. Οπότε σας περιμένουμε...
                                                                                                                     Κατερίνα

Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

Ο Χάρτινος Κύκνος στη Θεσσαλονίκη

Έφτασε ο καιρός!
Δεν μπορώ ακόμη να το πιστέψω πως πέρασαν όλες αυτές οι μέρες από τότε που τον Σεπτέμβρη έβαλα την τελευταία μου τελεία σε εκείνο το κείμενο...κι ύστερα θυμάμαι έκλαψα λίγο αναστατωμένη...κι ύστερα τέλειωσε...

Έφτασε λοιπόν ο Χάρτινος Κύκνος να παρουσιαστεί στην Θεσσαλονίκη... Αυτή την Παρασκευή 25 Μάη στις 19.00 το απόγευμα στο Μέγαρο Μουσικής στην αίθουσα Μ2.
Όχι δεν θα είναι παρουσίαση. Θα είναι για εμένα γιορτή.Θα είναι το κλείσιμο μιας συναισθηματικής διαδρομής γι' αυτό σας θέλω κοντά μου.
Όλους εσάς που κατά καιρούς μοιραζόμαστε και νιώθουμε μαζί. Θα είναι τιμή και χαρά το να είστε κοντά μου!

Κοντά μου θα είναι κι άλλοι άνθρωποι που αγαπώ και έχουν βρεθεί κατά καιρούς δίπλα μου σε διάφορες διαδρομές. Σταθήκαμε δίπλα ή κάπου κοντά. Κοιταχτήκαμε, συνδεθήκαμε....
Έτσι σε αυτή την γιορτή θα μας καλωσορίσει ο Βησσαρίων Σάκκος ο εμπνευστής του εξωφύλλου. Ο άνθρωπος που πρώτος στάθηκε δίπλα στον Χάρτινο Κύκνο και του έδωσε την εικόνα και μαζί την ταυτότητα του.

Το βιβλίο θα μου κάνουν την τιμή να παρουσιάσουν οι:

Βασίλης Καλαμπαλίκης. Συνάδελφος για χρόνια και τώρα Υπεύθυνος του Προγράμματος Ιθάκη! Φίλος και Άνθρωπος που αγαπώ κι εμπιστεύομαι. Δουλέψαμε δίπλα δίπλα για χρόνια, ζήσαμε μαζί απώλειες και χαρές ανθρώπων και μοιραστήκαμε και γελάσαμε και νιώσαμε σε χρόνια δύσκολα κι ωραία.

Ο Μαρίνος Αγγλέζης....Θυμάστε την Άννα; Την αγαπημένη μου ξαδέρφη που χάθηκε; Θυμάστε κάτι από την ιστορία της; Είναι μέσα σε αυτό το βιβλίο κομμάτια της...συμβολικά και κυριολεκτικά κι αυτός ο άνθρωπος είναι αυτός που στάθηκε φρουρός και φροντιστής της. Ο σύντροφος της και πατέρας της κόρης τους. Ένας άνθρωπος που ξέρει από χάρτινα φτερά...

Κωστής Ζαφειράκης. Παρουσιαστής και Δημοσιογράφος και ...συνοδοιπόρος με έναν τρόπο μυστήριο, αφού γνωριστήκαμε πρόσφατα κι απροσδόκητα κι όμως σαν να μας συνέδεσε μια αόρατη κλωστή...μια απώλεια, μια κατανόηση...και μαγικά θα είναι κι εκείνος εκεί!

Θα μας συνοδέψουν μουσικά δυο υπέροχοι σημαντικοί μουσικοί, του Ωδείου Ορφέας της Περαίας! Ο δάσκαλος του μεγάλου μου γιου:
Ιγκορ Εφιμόβ με το κλαρινέτο του και η Ραίσα Εφίμοβα Παπαιλίδη με το βιολί της... και μοναδική παρέα θα τους κάνει ένας λατρεμένος νεαρός. Ο γιος μου, ο Άγγελος με το κλαρινέτο του που μας ετοιμάζει χαριτωμένα ανατρεπτικό κλείσιμο!

Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσουν τρία πλάσματα που ξέρουν από ραγίσματα κι από πετάγματα. 
Η Αθηνά Κουκούτση, Νατάσσα Χριστιανοπούλου και Ζωή Βουζίκα.
Τις αγαπώ και τις εμπιστεύομαι και δέχθηκαν με αγάπη,  να δώσουν την φωνή τους στους τρυφερούς πρωταγωνιστές του βιβλίου. 
Τέλος, όλη αυτή την γιορτή επιμελήθηκε, οργάνωσε, υποστήριξε πάντα με αληθινό νοιάξιμο και προσωπική φροντίδα για ακόμη μια φορά όπως και στο κοχυλάκι, η τρελή μου συνοδοιπόρησσα Ζωή Βουζίκα...


Γι 'αυτό σας λέω...Δεν θα είναι παρουσίαση. Θα είναι γιορτή. Θα γνωριστούμε, θα μοιραστούμε, θα κάνουμε σφιχτές αγκαλιές. Θα σας ακούσω, θα σας δω, θα σας χαρώ και μαζί θα χαρούμε αυτό που ζουν οι άνθρωποι, μέσα από ένα βιβλίο. Το άγγιγμα. Τη σύνδεση. Την φροντίδα, με τα χέρια μας που είναι φτερά...Φτερά για να αγγίζουν χωρίς να πονούν...

Ελάτε...θα σας περιμένω. Ελάτε για ακόμη μια φορά να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά. Να μοιραστούμε την χαρά μας γιατί το έχουμε πει πολλές πολλές φορές..."Η χαρά είναι μισή αν δεν την μοιράζεσαι"...
Καλημέρα αγαπημένοι! Πλησιάζουμε....
                                                                                                                       Κατερίνα

Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

10 Χρόνια Σχολειό της Φύσης!

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μέρα που πέρασα το κατώφλι του Σχολείου αυτού. Τότε ήταν για εμένα ένα απλό σχολείο...Σήμερα κοντά δέκα χρόνια μετά είναι το Σχολείο της καρδιά μου. Της καρδιάς μας!

Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από όσους μπήκαμε στο Σχολείο αυτό κρατώντας τρυφερά τα χεράκια των παιδιών μας, δεν φύγαμε ποτέ! Μείναμε. Κλειστήκαμε μέσα του. Γίναμε κομμάτι του. Κι αν τα παιδιά μας είναι η ψυχή του σχολείου αυτού εμείς οι γονείς κι όλοι όσοι το αγαπήσαμε γίναμε η ψυχή του!

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το οτι μέσα από το Σχολείο δημιουργήθηκαν ο Κοινωνικός μας Σύλλογος  Δέντρο Ζωής καθώς και η θεατρική ομάδα Κύκλος Ζωής που σε λίγες μέρες θα ανεβάσει άλλη μια παράσταση, πάντα με στόχο την υποστήριξη ευάλωτων πληθυσμών μέσω του κοινωνικού τους έργου.

Στο Σχολείο αυτό γράψαμε τον μικρό μας γιο και μαζί γραφτήκαμε κι εμείς. Μπήκαμε σε έναν νέο κόσμο. Εκπαίδευση, γέλιο, άνθρωποι, φίλοι...Γίναμε οικογένεια. Με τα πάνω μας, με τα κάτω μας...με τα πολύ κάτω μας και μετά με τις απογειώσεις μας! Στο Σχολείο αυτό τα παιδιά μας μπήκαν στον κόσμο της προσχολικής εκπαίδευσης κι εμείς οι γονείς μπήκαμε σε ενισχυμένη εκπαίδευση αυτογνωσίας, ενδυνάμωσης, κοινωνικού κι επαγγελματικού προσανατολισμού, περιβαντολογικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης, ενσυνείδησης και πάει λέγοντας!
Μάθαμε πως είναι να ανήκεις! Γιατί ανήκουμε πια σε μια ομάδα, σε μια οικογένεια. Την οικογένεια του σχολείου της φύσης, που όλους τους χωρά κι όλους τους αντέχει κι αυτό είναι το απόλυτο, το μαγικό, το ιδιαίτερο!
Το ότι εκεί χωρούν όλοι με τις ιδιαιτερότητες τους έτσι ακριβώς όπως γίνεται σε μια οικογένεια!
 Από αυτή την οικογένεια φαίνεται να μην θέλεις να φύγει κανείς...οπότε τα παιδιά μας συνεχίζουν να πηγαίνουν εκεί! Έχουν βρει τον τρόπο.
Ο μικρός μας έντεκα πια, πηγαίνει στις δραστηριότητες του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης του Σχολείου που λατρεύει και κατά καιρούς σε διάφορες δραστηριότητες του Σχολείου και ο μεγάλος....ναι ακόμη κι ο μεγάλος παρόλα τα δεκαπέντε του τρελαίνεται να πηγαίνει για βόλτα για διανυκτερεύσεις με τα πιτσιρίκια για βραδιές κινηματογράφου και συζήτησης αφού η Βέτα είναι λίγο σαν την γιαγιά όλων των παιδιών ή καλύτερα σαν η θεία απ΄το Σικάγο!

Ναι το σχολείο της Φύσης είναι το σπίτι μας. Κάτι σαν το πατρικό που ότι κι αν γίνει γυρνάς για να γιάνεις. Να σε φροντίσουν, να σου μιλήσουν, να σε ταχταρίσουν ή ακόμη και να σε μαλώσουν αν αυτό χρειάζεσαι για να συνέρθεις!!! 
Την Κυριακή λοιπόν, στις 20 του Μάη, το σχολείο μας γιορτάζει τα δέκα του χρόνια. Έγινε πια παιδάκι.... Θα είναι για ακόμη μια φορά μια γιορτή ανοιχτή, μια γιορτή που θα μας χωρά όλους!!

"10 χρόνια γεμάτα χρώματα!
Την Κυριακή 20 Μαΐου, ετοιμάζουμε την ποιο πολύχρωμη γιορτή με παιδιά γονείς και δασκάλους στην αυλή μας! Ελάτε να παίξουμε, να γελάσουμε, να θυμηθούμε! Είναι μια ανοιχτή εκδήλωση για παιδιά, γονείς, δασκάλους και για όσους θέλουν να ζήσουν από κοντά την εμπειρία ενός σχολειού στην εξοχή, όπου όλα χτίζονται με εργαλείο τη φύση, την εξερεύνηση και την ανακάλυψη.

~ Είσοδος ελεύθερη ~
Περισσότερες πληροφορίες: 23920 64370

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
11:00 - 13:00 παιχνίδια και δράσεις μέσα στο χώρο για γονείς και παιδιά
13:00 - 13:30 ηχούν οι ρυθμοί των τυμπάνων από τους paranaue και ritmo natureza
13.30 - 15:30 ρίψεις χρωμάτων με την ομάδα από την Καβάλα
15:30 – 16:30 εργαστήρια κατασκευών για παιδιά
16:00 – 17:00 τραγουδάμε μαζί με τη μπάντα δασκάλων και γονιών
Ακόμα στο χώρο θα λειτουργεί καντίνα και θα θυμηθούμε το κλασσικό παγωτό χωνάκι!
ΠΡΟΣΟΧΗ! Τα αυτοκίνητα θα σταματάνε στα νηπιαγωγεία Τριλόφου και η μεταφορά θα γίνεται με σχολικά λεωφορεία!
Ελάτε να παίξουμε, να γελάσουμε, να θυμηθούμε!
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!"


Είστε καλεσμένοι όλοι, όσοι θέλετε να γιορτάσετε μαζί μας. Όσοι θέλετε να γνωριστούμε, να ενωθούμε, να μοιραστούμε, να περάσουμε όμορφα στην ηλιόλουστη αυλή του σχολείου μας, όπου τα παιδιά θα παίζουν κι εμείς να παίζουμε μαζί τους. Θα είναι μια ημέρα χαράς. Μην διστάσετε! 
Ελάτε να γιορτάσουμε μαζί. Μαζί!!! Αυτό είναι πάντα το σύνθημα του Σχολείου μας κι έγινε πια σύνθημα μας!!!

Παλαιότερες αναρτήσεις για να γνωρίσετε καλύτερα το Σχολειό της Φύσης!!!


Ει ψιτ...Μην διστάζετε. Είναι ανοιχτό κάλεσμα, σε μια γιορτή που είμαστε όλοι ευπρόσδεκτοι! Σας περιμένουμε!!!!
                                                                                                                          Κατερίνα