Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019

Τα Πρωτοβρόχια....

Σεπτέμβρης. Καθόμουν στα σκαλάκια και γύρω μου έπεφτε μια τρυφερή φθινοπωρινή βροχούλα. Ίσα ίσα για να βραχούν τα φύλλα, να φύγει η σκόνη, να μυρίσει γη. Ο καιρός άλλαξε σε λίγα λεπτά, έφυγε η κάψα του καλοκαιριού, κι η λάμψη του ήλιου. Τα σύννεφα έφεραν μια δροσιά και μια μουντάδα και έτσι καθισμένη εκεί με την βροχή να πέφτει γύρω μου, θυμήθηκα τις πρώτες μέρες στο σχολείο και την έκθεση με το γνωστό κάθε χρόνο θέμα...Τα πρωτοβρόχια!


Θυμάμαι πως εκείνη η εποχή αφού είχαν αρχίσει τα σχολεία και μετά μου άρεσε...Για λίγο βέβαια, μα την απολάμβανα. Έκανα όνειρα για το πως έξω θα βρέχει και μέσα στην τάξη μας θα έχουμε μια ωραία ζεστή ατμόσφαιρα, για το πως θα στρώναμε χαλιά στο σπίτι και θα χουχουλιάζαμε. Μου άρεσε το φθινόπωρο ως εποχή. Αργότερα μεγαλώνοντας άρχισε να μου αρέσει περισσότερο.Ιδίως στην εφηβεία μου που το σχολείο μου στη Γερμανία ήταν χτισμένο σε ένα υπέροχο μέρος σε μια μαγική πόλη όπου μεταμορφωνόταν στην κυριολεξία, σε παραμυθένια.

Τώρα το φθινόπωρο το αγαπώ.Αγαπώ αυτή την σιωπή που κουβαλά. Τα χρώματα της φύσης γίνονται βαθιά, μα χωρίς λάμψη. Έχουν εκείνη την υπέροχη μουντάδα του μεστού φρούτου, το γεμάτο αρώματα και βαριές γινωμένες γεύσεις. Οι μυρωδιές γίνονται πιο έντονες σαν όλη η ωριμότητα του κόσμου να κρύβεται σε ένα Φθινόπωρο. Στην εποχή της αποδοχής όπου όλα αφήνονται στο κύκλο με εμπιστοσύνη.Όλα προετοιμάζονται με σοφία για το τέλος...που στην γλώσσα της φύσης δεν είναι παρά ξεκούραση.

Έτσι όσο αυτή η ξεκούραση δεν έρχεται φοβάμαι κι αγχώνομαι.Βλέπω τα δέντρα να κρατούν τα φύλλα τους σε αυτό το παρατεταμένο καλοκαίρι και νιώθω την κούραση τους. Την κούραση της γης που δεν υγραίνεται από τις βροχές, την κούραση των εντόμων και των ζώων που μπερδεύονται, με την κλιματική αλλαγή, Παρακολουθώ με αγωνία όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και αφορούν τον πλανήτη και φοβάμαι, θυμώνω, πονάω...για όλα όσα καθημερινά χάνει η ανθρωπότητα στο όνομα της εξέλιξης και της ευημερίας, μιας μόνο μερίδας ανθρώπων.

Φοβάμαι και πονάω για τις γενιές παιδιών που δεν θα μπορούν να χαρούν τον ήλιο και τις καλοκαιρινές θάλασσες. Για το νερό που από αγαθό θα γίνει προνόμιο, για τα δικαιώματα που μετατρέπονται σε ευκαιρία για εκμετάλλευση και μεταφράζονται πια ως χρήμα.
Φοβάμαι και θυμώνω για την σχέση μας με τα ζώα αυτού του πλανήτη που είναι πια σχεδόν ανταγωνιστική. Μια σχέση εξουσίας και απόλυτης ντροπής...και σκέφτομαι, ο άνθρωπος...τι πλάσμα αλλόκοτο είναι!

Είμαστε το πιο επικίνδυνο παράσιτο σε έναν ζωντανό υγιή οργανισμό. Λειτουργούμε πάνω στην γη με τον τρόπο που ο καρκίνος λειτουργεί πάνω σε ένα υγιές σώμα.Αρχίσει και το χαλάει.Το τρώει, το διαλύει και ποιο το αποτέλεσμα; Πεθαίνοντας το σώμα, πεθαίνει κι ο ίδιος.
Σαν να στραγγαλίζουμε τον εαυτό μας. Σαν όλα να είναι δικά μας και σαν όλα να θεωρούμε πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν για εμάς χωρίς κανένα κόστος. Συχνά ακούγοντας τους πολιτικούς να αγορεύουν για θέματα που αφορούν την κλιματική αλλαγή και τον πλανήτη, αναρωτιέμαι μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε. Μήπως αυτοί θα ζήσουν παραπάνω από εμάς τους υπόλοιπους, μήπως είναι αθάνατοι κι αυτοί κι ο οικονομικός πολιτισμός τους...

Είμαστε πλάσματα αλλόκοτα. Έχουμε το πιο εξελιγμένο εργαλείο και το χρησιμοποιούμε για να παραγάγουμε καταστροφή. Τα νερά δικά μας, το υπέδαφος δικό μας, η γη δική μας, τα ζώα δικά μας, τα φυτά δικά μας,  ο αέρας δικός μας...όλα για δική μας εκμετάλλευση κι αν αυτά τελειώσουν χαλάσουν, στερεύσουν....θα πάμε αλλού σε άλλον πλανήτη θα στίσουμε τις αποικίες μας αλλού, να φάμε και των άλλων, να επιβιώσουμε εμείς..η ελίτ αυτού του σύμπαντος...

 Αυτά σκεφτόμουν λυπημένη κοιτάζοντας την βροχή να πέφτει τότε και ξέροντας τώρα πια,  πως τα πρωτοβρόχια τελικά, δεν ήρθαν ποτέ...Ο Οκτώβρης είναι θλιβερά ζεστός. Ο ουρανός θλιβερά γαλανός κι ο κόσμος μας θλιβερά αδιάφορος!Πάντα θυμάμαι σε τέτοιες περιπτώσεις το μάθημα που κάναμε στο σχολείο για την αποικιοκρατία στην Νότια Αμερική. Σε μια εξέγερση των Αζτέκων ενάντια στους Ισπανούς και Πορτογάλους αποικιοκράτες που τους βασάνιζαν και τους χρησιμοποιούσαν ως σκλάβους για την ανεύρεση χρυσού οι ιθαγενείς έπιασαν αιχμαλώτους τους βασανιστές τους και τους υποχρέωναν να πιουν λιωμένο χρυσό. Αυτή ήταν η τιμωρία για την απληστία τους.Ήμουν μικρή θυμάμαι κι είχε μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου αυτή η εικόνα. Και είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση...αδυναμία του να κατανοήσει κανείς αυτή την απληστία. Αυτό το αχόρταγο πλάσμα που τα θέλει όλα όλα όλα...με όποιο κόστος!και στο τέλος το κόστος είναι κι η δική του εξαφάνιση....

Μα πιο πριν θα εξαφανιστεί ο μαγικός γαλάζιος πλανήτης μας. Τα καθαρά νερά του, οι αρχαίοι παγετώνες του, το στροβίλισμα των κίτρινων φύλλων στη γη.... οι σταγόνες της βροχής και οι χιονονιφάδες που γεμίζουν με σιωπή την πλάση, τα άγρια σύννεφα, τα αγέρωχα βουνά, όλα τα μικρά και μεγάλα πλάσματα που ζουν δίπλα μας γύρω μας, με ειρήνη...θα χαθεί η ισορροπία και θα χαθούν όλα κι εμείς μαζί!
...κι αυτή  νιώθω πως είναι η πιο θλιβερή έκθεση που έχω γράψει για τα πρωτοβρόχια!

Στην θεραπεία λέμε πως η αλλαγή  αρχίζει από έξω προς τα μέσα. Στους θεραπευτικούς μαραθώνιους  στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη υπάρχει μια ιεροτελεστία, όχι τυχαία.  Πριν μπούνε στο χώρο για θεραπεία, οι άνθρωποι καθαρίζουν καλά το σπίτι που μένουν. Την Κοινότητα δηλαδή. Να φύγει η βρωμιά κι η σκόνη. Να έλθει η καθαρότητα στο χώρο που ζουν. Μετά κάνουν οι ίδιοι μπάνιο και φορούν καθαρά ρούχα για να εισέλθουν στις θεραπευτικές διαδικασίες καθαροί και μετά αρχίζει η δουλειά με το μέσα τους.
Η εσωτερική κάθαρση λοιπόν, αρχίζει από το περιβάλλον μας. Δεν γίνεται να αλλάξεις το μέσα σου αν ζεις σε μια χαβούζα. Σε έναν σκουπιδότοπο, σε μια "πιάτσα", όπως λέμε στη θεραπεία, σε ένα κατεστραμμένο σπίτι. 
Μα η αναζήτηση της ευτυχίας  έχει πια αλλάξει. Ο καθένας φροντίζει το δικό του σπίτι, και δεν λειτουργούμε καθόλου συλλογικά για να αλλάξουμε το μεγάλο μας σπίτι που είναι σπίτι όλων. Κλείνουμε όμως τα μάτια στην αλήθεια, που δεν είναι παρά μία και μοναδική. Είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι. Είμαστε ο ένας η συνέχεια του άλλου. Είμαστε δεμένοι με μια αόρατη κλωστή απόλυτα συνδεδεμένοι και μας αφορά τι κάνει ο συγκάτοικος έστω κι αν αυτός ζει στην άλλη άκρη του πλανήτη.Τους δικού μας πλανήτη! Ας κατανοήσουμε επιτέλους πως δεν γίνεται να αναζητούμε την εσωτερική μας γαλήνη κι ευτυχία ενώ ο διπλανός πεθαίνει...ενώ ο πλανήτης πεθαίνει κι ας θυμηθούμε, όπως έγραφα και παλιότερα, πως αυτό που λείπει από αυτό τον κόσμο δεν είναι ο πλούτος μα το μοίρασμα!

Καλημέρα αγαπημένοι...Ας αλλάξουμε λοιπόν. Ας γίνουμε περισσότερο εμείς παρά εγώ. Ας φροντίσουμε τη γη μας...
Αν θέλουμε να νιώθουμε ευτυχισμένοι. στ' αλήθεια ευτυχισμένοι. ας αλλάξουμε την σχέση μας με τη φύση, με τον πλανήτη, με την πόλη μας, με την γειτονιά μας, με τον διπλανό μας, με το σπίτι μας, με το μέσα μας. Ας αντισταθούμε. Ας  συνδεθούμε. Ας σεβαστούμε...

Γιατί τελικά στο κόσμο αυτό μπορεί να ξεχωρίζει η δύναμη μα επιβιώνει η ισορροπία....
                                                                                                           Κατερίνα

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Η κατσαρόλα κι η Ελληνίδα μάνα!

16 Σεπτέμβρη του 1994 απόγευμα Παρασκευής φτάνω για πρώτη φορά στο Heathrow κι  η ζωή μου παίρνει μιαν άλλη τροπή. 

Μετά από αμέτρητες ανατροπές και μπόλικη ανακατωσούρα τελικά εγκαταστάθηκα στις φοιτητικές εστίες ζώντας ένα απόλυτο χάος. Λίγες μέρες μετά φτάνουν τα λιγοστά πράγματα που είχα στείλει από την Ελλάδα με φορτωτική. Κάτι παπλώματα, κουβέρτες και χειμωνιάτικα ρούχα. Οι ελλείψεις μου πολλές οπότε αρχίζω να ψάχνω που είναι η αγορά για να ψωνίσω τα βασικά. Βρίσκω ένα μαγαζί του αίσχους - ότι πάρεις 100- από όπου ψώνιζαν όλοι και παίρνω δυο πιάτα δυο ποτήρια και κάτι κατσαρολάκια όπου  το πολύ χωρούσε να βράσεις ένα αυγό. 

Ψάχνω απεγνωσμένα για κάτι πιο μεγάλο μια κατσαρόλα κανονική για σούπα κάτι τέλος πάντων...βρήκα τελικά ένα κατσαρόλι που χωρούσε δυο αυγά και μια πατάτα..Μοιράζομαι το διαμέρισμα της εστίας με ένα Άγγλο, μια Αγγλίδα, έναν Μαλαισιανό, μια Νιγηριανή κι έναν Ολλανδό. Έξι άτομα από τελείως διαφορικές κουλτούρες. Μεγαλεία! Οι υπόλοιποι συγκάτοικοι έχουν βολευτεί πλήρως και μαγειρεύουν, ψήνουν, τηγανίζουν κανονικά. Εγώ δεν μπορώ να βγάλω άκρη με το γκάζι, δυσκολεύομαι να βράσω πράγματα στον φούρνο μικροκυμάτων, δεν μπορώ να ψωνίσω πράγματα από το Σούπερ μάρκετ γιατί όλα είναι τυποποιημένα ακόμη και τα φρούτα και τα λαχανικά και γενικά δυσκολεύομαι με όλα.

Αφού κουτσά στραβά αρχίζω να μπαίνω στο νόημα και στις διατροφικές συνήθειες του λοιπού διαμερίσματος, δηλαδή, τσάι, ατέλειωτο τσάι, κρασί, βραστές πατάτες με κονσέρβα φασόλια και τοστ με πατατάκια κι αφού έχουμε τακτοποιήσει  όλα τα πραγματάκια μας στο ψυγείο με καρτελάκια με ονόματα, η μπανάνα του Μένο, το γιαούρτι του Μαρκ και το αυγό της Κατερίνας...κι όλα φαντάζουν μια χαρά στη θέση τους....στα μέσα του Οκτώβρη...επιτέλους καταφθάνει το Ιππικό. 
Η Ελληνίδα παύλα, Πόντια μάνα!

Ήταν και η μοναδική μάνα που κατέφθασε ποτέ  στο διαμέρισμα μας, αλλά και στις εστίες των  λοιπόν διαμερισμάτων. 
Σκάει μύτη λοιπόν το Μαρικάκι στο Gatwick με δάκρυα στα μάτια και δυο βαλίτσες ίσαμε το μπόι μου. Τι κουβαλάς μέσα στις βαλίτσες ρε μαμά. Ε! τα βασικά αγάπη μου. 

Να σημειώσω πως εκείνη την περίοδο η Ελληνίδα παύλα Πόντια μάνα ήταν μικρότερη από την ηλικία που έχω εγώ τώρα!!!! Δηλαδή 42! Δηλαδή κοριτσάκι!!!!! Επίσης ήταν εργαζόμενη γυναίκα, και ζούσε στας Ευρώπας αφού είχε έρθει από Γερμανία που ήταν η χώρα διαμονής των γονιών μου....Ευρωπαία, εργαζόμενη, νεότατη γυναίκα δηλαδή....Αλλά η Ελληνίδα παύλα Πόντια μάνα ασχέτως της ηλικίας και λοιπών στοιχείων,  έχει κοινά χαρακτηριστικά με τις πληθωρικές γιαγιάδες του χωριού, που μαγειρεύουν φροντίζουν και δίνονται, με τρόπο αποκλειστικό. Είδος που την καθιστούν πλάσμα μοναδικό στον πλανήτη....

Μπαίνουμε στο μετρό κι εκεί μέσα στο χαμό ένας τύπος παίζει μουσική, με ένα μουσικό πολυόργανο. Μια ωραία μελαγχολική μουσική...τόσο γλυκιά που ξάφνου ένα νεαρός  στο κάθισμα απέναντι  κι ακριβώς μπροστά μας αρχίζει να κλαίει. Έκλαιγε και τα δάκρυα κυλούσαν βουβά στα μάτια του ποτάμι. Κανείς δεν έδωσε την παραμικρή σημασία....ενώ εκείνη άρχισε να στριφογυρνά....
Αχ βρε αυτό το πουλάκι μου τώρα γιατί κλαίει; Ποιος ξέρει ρε μαμά θα έχει τα δικά του....
ΑΑΑΑΑχ το γιαβρί μου ποιος ξέρει τι πόνο έχει. Τι θα θυμήθηκε! Πες του βρε Κατερίνα  τι έχει το παιδί;
Εγώ έπρεπε να παίξω το ρόλο του μεταφραστή ...Δεν είσαι καλά που θα ενοχλήσω τον ξένο τον άνθρωπο.
Κάλε τι ενόχληση μπορεί κάτι να χρειάζεται το πουλάκι μου....
Όχι!
Σιωπηλή για λίγο με σκουλήκια στο κάθισμα...Κατερίνα μήπως να του δώσω μια σοκολάτα έτσι για να χαρεί...Γιατί ως γνωστόν με μια σοκολάτα όλοι χαίρονται. Μαμά μην τυχόν ανοίξεις τις βαλίτσες κι αρχίζεις να ψάχνεις σοκολάτες θα γίνει χαμός....
Σιωπηλή αλλά με βλέμμα λυπηρό κατευθείαν πάνω του ενώ εκείνος σκούπιζε τη μύτη του κι η Ελληνίδα παύλα Πόντια μάνα, να τον κοιτά ψιθυρίζοντας...αχ πως το λυπάμαι το γιαβρί μου....

Φτάνουμε επιτέλους στο διαμέρισμά κι ανοίγουν οι βαλίτσες και ξεπηδούν από μέσα τα απαραίτητα...γιατί τότε στις καλές εποχές τα απαραίτητα έμπαιναν και σε αεροπλάνο!  Ξεχύθηκαν λοιπόν, μακαρόνια, σαλάμια, λουκάνικα, κασέρια τυρί φέτα, σοκολάτες, βάζα με nutellες, μέλια, ελιές, ρύζια, λάδι....και μια κατσαρόλα Ελληνική! Ξέρετε τις δικές μας τις κανονικές. Εκεί όλοι οι συγκάτοικοι σοκαρίστηκαν, ενώ εγώ επιτέλους γελούσα ευτυχισμένη!!! Μια κανονική κατσαρόλα ρε φίλε να κάνεις τη σουπάκλα σου να γουστάρεις....Έχουν μείνει όλοι σέκος. Κατσαρόλα μέσα στην βαλίτσα, σου λέει δεν μπορούσαν να το διανοηθούν. Τι λες αγόρι μου! Εμένα πάλι με ξάφνιασε που η κατσαρόλα ήταν άδεια και δεν είχε μέσα κάτι εξαιρετικά απαραίτητο όπως...φρέσκα αυγά!
Ο Ολλανδός με ρωτά, για το στρατό θα μαγειρέψετε;  Όχι αυτή είναι μια κανονική κατσαρόλα του λέω, για οικογένεια. Σε τέτοιες μαγειρεύετε; με ρωτάει με μάτια γουρλωμένα, σοβαρά;


Μας κοιτούν όλοι σαν εξωγήινους...Φέτα, λάδι! Στο λάδι αρχίζουν τα επιφωνήματα. Δεν είχαν ξαναδεί τόσο μεγάλη συσκευασία. Εγώ είχα φροντίσει βέβαια να μιλήσω με τον μπαμπά στο τηλέφωνο και να ενημερώσω  ότι το λάδι ήταν πανάκριβο και το πουλούσαν σε βαζάκια γυάλινα σαν άρωμα...Δεν είναι να τα αφήνεις στην τύχη αυτά  είναι καίρια θέματα! Άκου λάδι σε μικρό μπουκάλι!Έφριξε ο μπαμπάς που ήτο κι εστιάτορας και γνώστης της καλής και πάνω από όλα πληθωρικής  Ελληνικής κουζίνας!
Ε Μα!Φάρμακο θα πιούμε; 
Αστεία το λες; Πως θα λαδώσει το άντερο χωρίς την λαδούμπα σε τενεκεδάρα!

Πρώτη μέρα λοιπόν η Ελληνίδα παύλα Πόντια μάνα αφού έχει φέρει βόλτα όλη την κουζίνα μου ζητά να της φέρω κιμά κι αυγά και λεμόνια μπόλικα και κάνει την αθάνατη γιουβαρλόσουπα με τριάντα γιουβαρλάκια να κολυμπούν στο απόλυτο αυγολέμονο....Στρώνει τραπέζι με ψωμιά, σαλάτες, φέτες, ελιές και τα τοιαύτα. Όποιος μπαίνει στην κουζίνα ξαφνικά γίνεται προσκεκλημένος.
Πες στο παιδί να φάει μαζί μας ένα πιάτο φαΐ. Δεύτερο σοκ οι συγκάτοικοι. Άνοιγε η μάνα την κατσαρόλα και δωστου...η γιουβαρλόσουπα. Μια κουτάλα για σένα, μια κουτάλα για τον άλλο κι από τρία τέσσερα γιουβαρλάκια να στυλωθείς βρε παιδί μου!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γουρλωμένα τους μάτια σαν έβλεπαν την ποσότητα του φαγητού κι ύστερα άλλο σοκ σαν καταλάβαιναν πως αυτό το πιάτο ήταν για εκείνους ( για μένα;...ναι ναι για σένα καλό μου)...κι έπρεπε να το φάνε μαζί με μποοοολικο τυρί και ψωμί ε! και χωρίς σαλάτα θα φάνε τα παιδιά;
Μεγαλεία!!!
Και το ίδιο σοκ που έπαθαν οι συγκάτοικοι με την υπερβολή της  Ελληνίδας  παύλα Πόντιας μάνας το έπαθε εκείνη σαν άνοιξε το ψυγείο και είδε...μια ντομάτα με ένα όνομα πάνω...Ποιος είναι ο Μπεν και γιατί τρώει μια ντομάτα μόνο...μα μία;;;;; και που να έβλεπε πως ο Μπεν έκοβε την ντομάτα στη μέση έτρωγε τη μισή κι έβαζε την άλλη μισή στο ψυγείο! Μεγάλα χουβαρνταλίκια.

Η Ελληνίδα παύλα Πόντια μάνα ήρθε σαν σίφουνας. Έψησε πίτες και παστίτσια. Γλυκά, σούπες και ρυζόγαλα, γέμισε μυρωδιές, γεύσεις και χαρά το κρύο διαμέρισμα της εστίας κι έφυγε με άδειες βαλίτσες και ήσυχο κεφάλι αφού είχε ελέγξει που και με ποιους ζει το καμάρι της!
Έκτοτε εγώ κατάφερα και συνδέθηκα με τον Ελληνικό φοιτητικό πληθυσμό του Πανεπιστημίου και πολύ πολύ συχνά Έλληνες και κάθε λογής ξένοι συγκάτοικοι απολαμβάναμε και μοιραζόμασταν την χαρά που ερχόταν σε μεγάλες κούτες αποκλειστικά και μόνο από τις Ελληνίδες μάνες...γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήρθε δέμα από Γερμανίδα, Αφρικανή, Ινδή, Γαλλίδα, Σκωτσέζα, Κινέζα ή μικρή Ολλανδέζα μάνα...Τα δέματα με τα ταψιά μουσακάδες και πίτες, οι τενεκέδες με λάδι και φέτα, τα μαγειρεμένα κρέατα με τις σάλτσες ( βράσε κι ένα μακαρονάκι στα γρήγορα κι έχεις έτοιμο φαΐ παιδί μου!) και τα βρασμένα μοσχαρίσια νουά (όταν γυρίσεις κουρασμένος πέτα μια πατάτα στο νερό με το βρασμένο κρέας κι έτοιμη η σούπα βρε κορίτσι, αγόρι, γιαβρί, πουλάκι, τσιγιέρι μου).
'Όλα, όλα μα όλα, ακόμη και οι μπακλαβάδες οι τυλιγμένοι με μαεστρία μην χυθούν τα σορόπια,  ήταν αποκλειστική έγνοια της Ελληνίδας μάνας! Κι όσοι στις εστίες συγκατοικούσαν σε διαμερίσματα με Έλληνες, το ήξεραν πως  είχαν πιάσει την καλή, γιατί εκτός των άλλων η διαταγή της Ελληνίδας μάνας ήταν, να τα μοιραστείτε με τα άλλα παιδιά παιδί μου, κρίμα είναι...

Την κατσαρόλα...την αθάνατη Ελληνική κατσαρόλα της οικογένειας, την έχω ακόμη. Που και που ξεχαρβαλώνονται λίγο τα χερούλια μα τόσα χρόνια τώρα στέκει αμάσητη κι έχει φιλέψει την δική μου πια φαμίλια και λόχους φίλων και συγγενών. Γιατί η Ελληνική κατσαρόλα είναι σαν την Ελληνίδα με ή χωρίς παύλα Πόντια, Βλάχα, Σαρακατσάνα, Νησιώτισσα, Θρακιώτισσα, Ηπειρώτισσα, Κύπρια (Μάρω ακούς;) και βάλε...μάνα! 
Μεγάλη σε μέγεθος και αντοχή! Να χωρά, να βαστάει, να χαίρεται να δίνει, κι εσύ να χαίρεσαι να μαγειρεύεις μέσα της! Κατσαρολάρα ρε φίλε...όχι αστεία! Γιατί ανάμεσα στα άλλα παλαβά που πιστεύει και εννοείται πως ξέρει αποκλειστικά και μόνο η Ελληνίδα μάνα έχει και την πεποίθηση πως για να είσαι καλά πρέπει (εκτός από το να ντύνεσαι καλά) να τρως καλά κι αν τρως καλά...περνάς καλά κι είσαι γερός...κι ευτυχισμένος - και όταν λέμε "καλά", ξέρουμε όλοι τι  εννοεί...

Που τα θυμήθηκα όλα αυτά...δεν ξέρω. Είναι ίσως που αλλάζει ο καιρός κι είπα να κάνω γιουβαρλόσουπα που αλλού...στην κατσαρόλα της Ελληνίδας μάνας...Μόνο που τώρα αυτή η μάνα είμαι εγώ και σαν έρθει εκείνη ώρα, σκοπεύω να σπάσω τα ρεκόρ υπερβολής της μάνας μου! Έχω καλό  DNA. Άλλωστε, έχω ήδη αρχίσει προπονήσεις!...

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλό Οκτώβρη!!!!Πάντα με γεμάτες με μυρωδάτη χαρά κατσαρόλες....και να σας πω και κάτι...Αν είχα την ευκαιρία, θα πήγαινα πίσω στο χρόνο για να την δώσω την σοκολάτα σε εκείνον τον νεαρό που έκλαιγε στο μετρό! Ναι ρε φίλε θα γίνω χειρότερη Ελληνίδα  μάνα, από τη  μάνα μου!!!
                                                                                                         Κατερίνα