Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Μικρό Λευκό Κοχύλι...

Ήμουν στην ζωή μου άνθρωπος τυχερός. Το έχω ξαναπεί...Όχι γιατί καθόμουν στη γωνιά μου κι ερχόταν η τύχη να με βρει, μα γιατί την έψαχνα εγώ και την έβρισκα...
Σε χλωρό κλαρί δεν την άφησα μόλις κατάλαβα πως τα φτερά μου είναι η υγεία μου κι υγεία όλων όσων αγαπώ...
Έτσι κατάφερα κι ολοκλήρωσα πολλά από τα μικρά ή μεγάλα όνειρα μου...Να συναντήσω τον έρωτα, να κάνω την δουλειά που ονειρευόμουν στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη, να γίνω μαμά, να καταφέρω να γίνω για δεύτερη φορά μαμά, να ανέβω στον Όλυμπο, να γίνω Μαραθωνοδρόμος, να δημιουργήσω τους Κύκλους...κι άλλα πολλά. Όνειρα υπέροχα, που δεν τα κουβαλούσα μα τα έβρισκα στην διαδρομή.Τα έβρισκα κρυμμένα σε γωνιές του μυαλού μου ή τα άφηνα να ανθίσουν μέσα μου κι ύστερα τα κυνηγούσα σαν μανιασμένη κυνηγός...

Μα υπήρχε ένα όνειρο που με κυνηγούσε, με στοίχειωνε από τότε που ήμουν παιδί...Τότε όταν στην Τετάρτη δημοτικού διάβασα το πρώτο μου βιβλίο..."Βήτια Μαλέεφ Στο σχολείο και στο σπίτι".  
Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από τον συγγραφέα, μα το είχα λατρέψει και ακόμη θυμάμαι πως ανοίχτηκε μπροστά μου ένας κόσμος μαγικός...
Πίστεψα δεν ξέρω πως, μα το πίστεψα πως κι εγώ μπορούσα να δημιουργήσω έναν τέτοιο κόσμο κι άρχισα να γράφω. Ιστορίες κλεμμένες, από ταινίες ή παιδικές σειρές. Μα το κλέψιμο δεν ήταν η ουσία παρά μόνο η εξάσκηση γιατί σιγά σιγά άρχισα να μπορώ να δημιουργώ και δικούς μου μυθικούς κόσμους στο χαρτί...
Εκεί στα εννιά μου περίπου χρόνια, γεννήθηκε μέσα μου ένα όνειρο. Να γίνω συγγραφέας.
Το ήθελα πολύ...πολύ. Κολασμένα! Έγραφα πολύ κι ασταμάτητα, μα ακόμη και σαν μεγάλωσα δεν τολμούσα να μοιραστώ τίποτε με κανέναν...Κάποιες φορές κάποια μικρά κείμενα, μα τίποτε ουσιώδες.
Αυτή η ανάγκη με πονούσε βαθιά. Ένιωθα να με προδίδω.Ότι κι αν έκανα δεν μου έφτανε γιατί με θεωρούσα δειλή...Ζούσα σε συνεχή απογοήτευση με τον εαυτό μου. Ένιωθα λίγη κι άδεια, συνέχεια. Έγραφα όλη την ώρα με κάθε ευκαιρία. Ήξερα πως αυτό δεν σε κάνει συγγραφέα. Έλεγα όσοι είναι συγγραφείς έχουν συστατικά που δεν έχω. Εκτός από ταλέντο έχουν αυτοπειθαρχία και πίστη στον εαυτό τους κι εμένα μου έλειπαν και τα δύο. Ήθελα να τολμήσω. Το ήθελα όσο κι ο αέρας που ανέπνεα...Πήγα σε σεμινάριο Συγγραφικής Τέχνης. Η δασκάλα μου μου έδωσε δύναμη πολλή. "Να γράφεις" μου είπε τελειώνοντας, κοντά  οκτώ μήνες μετά, "...σε παρακαλώ γράψε!"
Έγραφα, μα πάντα χωρίς να εκτεθώ. Πάντα με φρέναρα κι έτσι  κάποια χρόνια μετά, χωρίς πολύ σκέψη δημιούργησα το blog...
Στην αρχή χωρίς στόχο, μα μετά ο στόχος με βρήκε και δεν ήταν παρά η ανάγκη μου να εκτεθώ και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου, με ασφάλεια. Σε ένα κοινό που έκρινε, μα δεν ανήκε στον πολύπλοκο και απαιτητικό κόσμο των συγγραφέων και των κριτικών λογοτεχνίας.

Ένιωσα πως έφτανα κοντά...μα όχι απόλυτα κι έτσι άρχισα και πάλι να ρισκάρω. Οι αναγνώστες μου, όλοι εσείς και τα μηνύματα σας μου δώσατε την δύναμη και την πίστη που χρειαζόμουν. Ξαναδούλεψα το Μικρό κοχύλι, που τότε είχε άλλο όνομα.Το έστειλα σε κάποιους εκδοτικούς, ένας από αυτούς, μου ζήτησε αλλαγές διάφορες...Προσπάθησα να ανταποκριθώ. Να γίνει πιο μεγάλο, με περισσότερους διαλόγους, με μεγαλύτερη πλοκή. Πιο άρτιο λογοτεχνικά. Προσπάθησα και προσπάθησα, μα ήταν αδύνατο.
Η μαμά, ήθελε αλλιώς να πει την ιστορία της...το ίδιο κι η Στέλλα!
Εγκατέλειψα την προσπάθεια και απάντησα, αυτό είναι δεν μπορεί να αλλάξει...Τέλος λοιπόν από εκεί...Στα χρόνια που έφυγαν το έστειλα σε άλλους είκοσι, τριάντα, ίσως και παραπάνω εκδοτικούς.Τηλέφωνα, αλλαγές, ασυνεννοησίες, αδιαφορία, απέραντη σιωπή και αρνητικές απαντήσεις σωρηδόν...Απογοήτευση. Απόρριψη!
Μέχρι που ήρθε μια απάντηση με νόημα κι άρχισε κάτι νέο...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι, απέκτησε υπόσταση. Σταμάτησε να ζει στην οθόνη του υπολογιστή μου και να κάνει παρέα με άλλα τόσα ντροπαλά και μισοτελειωμένα δημιουργήματα μου...
Την πρώτη φορά που είδα το εξώφυλλο του θαμπώθηκα. Ο Βησσαρίων ο απίθανος καλλιτέχνης -γραφίστας, με τον οποίο συνεργάσθηκα, με γέμισε ιδέες και ενώ είχα κάτι άλλο στο νου, ανατράπηκε ολοσχερώς. Γι'αυτό ξετρελαίνομαι να δουλεύω μαζί του! Για τις ανατροπές! Για τη φροντίδα στα ζόρικα!Για την πίεση στα κολλήματα μου!
Το αποτέλεσμα με συγκίνησε. Ναι είναι σκούρο, ναι για κάποιους καταθλιπτικό, ναι βαρύ, μα ανάμεσα σε όλα όσα σχεδίασε, το ήξερα πως ήταν αυτό! Αυτό το μικρό σπασμένο πλάσμα...ήταν ένα άλλοτε ζωντανό κοχύλι κι ήταν αυτό! Το κοχύλι μου...


Σαν αντιλήφθηκα  λίγες μέρες πριν πως κυκλοφόρησε με σκέπασε μια θλίψη, ένας φόβος, μια αγωνία...Τι θα πουν για το κοχύλι μου όσοι το διαβάσουν Με έπνιγαν οι αμφιβολίες, αν τελικά έκανα το σωστό...Αν τελικά θα αρέσει. Αν αγορασθεί, αν αν αν...η ανασφάλεια μου ξύπνησε το θηρίο του φόβου...Έκανα  λάθος! Ήμουν πεπεισμένη γι αυτό, μα δεν υπήρχε πια γυρισμός...Με φόβο το ανακοίνωσα στο fcb κι όλοι εσείς...με απογειώσατε!

Πριν δυο ημέρες το έπιασα κι εγώ πια, στα χέρια μου. Μικρό. Ντελικάτο, μα τόσο δυνατό. Σαν ηχηρό χαστούκι...έτσι ήθελα να νιώθουν διαβάζοντας το κι έτσι ένιωσα κι εγώ σαν το πρώτο αντίκρισα και μύρισα το χαρτί! Χαρτί!

Κι ύστερα άρχισαν να έρχονται όλα αυτά τα υπέροχα σας μηνύματα κι ένιωσα ευλογία! Το πρώτο μήνυμα ήταν από την τρελή μου κι αγαπημένη μου Μαρία, πρώτη αναγνώστρια του και τα λόγια της μου έδωσαν δύναμη...κι άλλη δύναμη!
Δεν έκλαψα σαν το έπιασα στα χέρια μου, μα με τα μηνύματα και τα λόγια σας. Γιατί τελικά, εσείς είστε το κοινό μου. Οι κριτικοί μου. Οι πιστοί μου αναγνώστες. Οι μυστικοί υποκινητές μου.
Σας ευγνωμονώ που με κάνατε να αγγίξω ξανά αυτό το γραπτό και με υποκινήσατε να το κάνω βιβλίο. Που με πιέσατε να κυνηγήσω το πιο μεγάλο, το πιο αληθινό, το πιο παλιό, το πιο άγουρο όνειρο μου.
Εσείς το καταφέρατε, με την παρότρυνση και την συμμετοχή σας.

Τώρα πια όλα έχουν τελειώσει...Το Μικρό Κοχύλι, ταξιδεύει εκεί έξω. Βγήκε στις ανοιχτές τρομακτικές θάλασσες κι αρμενίζει. Δεν νιώθω περήφανη κι ευτυχισμένη, όπως νόμιζα. Δεν νιώθω καν συγγραφές, δεν τολμώ ούτε να με σκεφτώ έτσι. Αντίθετα, νιώθω όλα αυτά που φοβόμουν. Αγωνία, φόβο κι έκθεση. Μα αυτά είναι η πραγματικότητα ενός ονείρου.Το ότι τα νιώθω σημαίνει πως το ζω...πως δεν είναι πια όνειρο!
Και τελικά, άξιζε αυτό το όνειρο, μόνο και μόνο γιατί το αποτέλεσμα του έκανε τόσο χαρούμενους, τους γονείς μου...τους μικρούς μου γιους που θέλουν να το μοιράσουν στην πλατεία από τη χαρά τους!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εκδοτικό οίκο Γαβριηλίδη, που ρίσκαρε με έναν νέο κι άπειρο δημιουργό, χωρίς αλλαγές, χωρίς πιέσεις, με μια απλότητα που μου ταιριάζει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μου στάθηκαν, με υποστήριξαν, με υποκίνησαν, με πίεσαν με έκριναν, με διόρθωσαν, με εκπαίδευσαν...να γίνω αυτό που είμαι. Ένα Μικρό Λευκό Κοχύλι...που δεν έσπασε...
Μακάρι να μην έσπαγε ποτέ, κανένα κοχύλι!

Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνο το κοχύλι που έσπασε και το δικό του σπάσιμο, έγινε η δική μου έμπνευση...Λυπάμαι τόσο, μα σε ευχαριστώ!
Όσο για το δικό μου μικρό κοχύλι που είναι πια γραμμένο σε χαρτί...εύχομαι καλά ταξίδια, με δυνατούς αγέρηδες, ηλιοφώτιστους ουρανούς και νύχτες με αστροφεγγιά. Καλό ταξίδι μικρούλι...Καλό ταξίδι κοχυλάκι μου κι αντίο...Τελειώσαμε...

Καλημέρα αγαπημένοι μου!Σας χρωστώ ένα όνειρο! Σας χρωστώ ένα όνειρο ζωής!
                                                                                                                    Κατερίνα

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία, κατόπιν παραγγελίας ή απευθείας στον εκδοτικό οίκο στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Μονόγραμμα...

Ο Γιώργος έχει μια εργασία. Πρέπει να ψάξει στο ίντερνετ και να βρει πληροφορίες για τον Οδυσσέα Ελύτη και να τις καταγράψει μαζί με ένα του ποίημα. Όποιο ο ίδιος επιλέξει. Μου ζητά βοήθεια και ψάχνουμε μαζί παίρνοντας τις βασικές πληροφορίες.
Μετά αρχίζει να ψάχνει κάποιο ποίημα και μπροστά του χάος. Τεράστια πληροφόρηση..."Είναι τόσα πολλά. Ποιο ποίημα να διαλέξω;"
Του λέω πως έχω κάποια βιβλία του Ελύτη. "Θα ήθελες να σου διαβάσω ένα και να διαλέξεις εσύ;"
"Ναι" μου είπε ανακουφισμένος. Έπιασα το Άξιον Εστί. Κλασσικό κι υπέροχο, καθαρό, γεμάτο βαθιά κι ουσιαστικά νοήματα...μα δίπλα ήταν το Μονόγραμμα κι ήταν σαν να μου έκλεισε το μάτι...Το λατρεύω το Μονόγραμμα...

Το Μονόγραμμα
Το έπιασα στα χέρια μου και το άνοιξα. Διάβασα σιωπηλά τις πρώτες σειρές και  ένιωσα απογοήτευση βλέποντας τον Γιώργο να κάθετε απέναντι μου στο πουφ του περιμένοντας με να του διαβάσω την πρώτη σελίδα...

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές 
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Μα τι διάολο θα καταλάβει; Σκέφτομαι. Θα τον ζουρλάνω τον άνθρωπο....
Εκείνος περιμένει και με κοιτά σιωπηλά κι ύστερα ανυπομονεί..."Άντε μαμά, διάβασε μου"...
Του διαβάζω λοιπόν...στροφή-στροφή, αργά, σταθερά. σιγανά σαν να διαβάζω για εμένα και τελειώνοντας τον κοιτάζω στα μάτια.

Έχει ξαπλώσει στο πουφ του και είναι σιωπηλός και μετά από μια μικρή σιγή μου λέει, "μαμά...νιώθω σαν τότε που πέθανε ο Νάντο (σκύλος μας) και σαν τότε που έφυγε ο Φαίδωνας"
(αγαπημένος του ξάδερφος, που μετακόμισε στην Αθήνα)...
Τίποτε άλλο...μόνο αυτό!

"Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι;" Τον ρωτάω..."Δεν ξέρω μα έχω μια λύπη."
"Υπάρχει κάτι που κατάλαβες από το ποίημα;" "...όχι...μόνο μια λύπη..."
"Πως μπορείς να νιώθεις λύπη για κάτι που δεν κατάλαβες;" επιμένω..."μα κατάλαβα"  μου απαντά...
"Τι κατάλαβες;"  "Μια λύπη!"

Το Μονόγραμμα, με κάνει και κλαίω. Νιώθω τον κάθε στίχο του.Την κάθε του λέξη...
Το ότι ένιωσε ακριβώς το ίδιο ο εννιάχρονος γιος μου χωρίς όμως να μπορεί να καταλάβει ούτε λέξη από αυτό που άκουσε με άφησε έκπληκτη κι ενθουσιασμένη γιατί τελικά αυτό σημαίνει ποίηση. Καθαρό, απόλυτο, συναίσθημα.
Δεν έχουν σημασία οι λέξεις μα αυτό που κουβαλούν κι οι λέξεις του Ελύτη έχουν βαρύ πολύτιμο φορτίο!

Αυτό είναι το νόημα. Η ουσία. Όλοι εμείς ψάχνουμε εξηγήσεις. Έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε αυτό που νιώθουμε, το γιατί το νιώθουμε, το πως μπορούμε να βρούμε την πηγή του κι αυτή είναι η πελώρια διαφορά μας με τους μικρούς ανθρώπους. Εκείνος ένιωσε χωρίς να έχει την ανάγκη να καταλάβει το γιατί. Χωρίς την ανάλυση, χωρίς τη γνώση της ιστορίας πίσω από το ποίημα. Για εκείνον οι λέξεις ήταν απλά τα κύματα που τον μετέφεραν σε μια θάλασσα συναισθημάτων. Δεν είχε σημασία αν ήταν μεγάλα ή μικρά, σημασία είχε το ταξίδι του πάνω τους...

Ζήλεψα! Ζήλεψα για αυτή την υπέροχη ικανότητα μιας καθαρής, άδολης κι απαίδευτης ψυχής, μα ζήλεψα και κάτι ακόμη. Την ικανότητα κάποιου να χρησιμοποιεί τις λέξεις με τόση δύναμη!

Το να διαβάζω το Μονόγραμμα με το γιο μου, μου θύμισε κάτι που συχνά ξεχνώ.Την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνω στα συναισθήματα των παιδιών μου. Το μυαλό μπορεί να χρειάζεται γνώση κι εμπειρία, μα το συναίσθημα χρειάζεται μόνο μια ευκαιρία για να εκδηλωθεί γιατί υπάρχει εκεί, καθαρό και δυνατό από την πρώτη ανάσα ενός μωρού. 
Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του!
Κι αν πιστεύουμε συχνά πως τα παιδιά δεν ακούν και δεν βλέπουν, ξεχνάμε πως τα παιδιά κάνουν κάτι πολύ πιο σημαντικό και σπουδαίο...Νιώθουν χωρίς να χρειάζεται να ακούν ή να βλέπουν...

Η πολυπλοκότητα της κατανόηση της ζωής, είναι ανάγκη των μεγάλων. Η απλότητα του να βιώνεις τη ζωή, είναι προνόμιο των μικρών.
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                     Κατερίνα

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Ξημέρωσε το αύριο...

Ήταν μόνο λίγες μέρες μα έκρυβαν τόση κούραση και τόση ανάγκη για ξεκούραση και μαγεία...Σαν όλη τη χρονιά να θρέφουμε ένα όνειρο κι ύστερα σαν έρθει η ώρα να το ζήσουμε πέφτουμε αποκαμωμένοι παρακαλώντας να μην ξυπνήσουμε γρήγορα και να έχει έρθει το αύριο..
Γιατί το αύριο δεν θα έχει τίποτε από τα χαλαρά πρωινά παρέα με τον μοναχικό καφέ μου.
Δεν φαίνεται βέβαια πως στο υπόλοιπο σπίτι αλωνίζουν πέντε αγόρια, ουρλιάζουν, γκρεμίζουν και παίζουν ποδόσφαιρο και nerf και μου παίρνουν τα μυαλά...όμως η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με αυτή την φωτογραφία...Παρόλα αυτά κι εγώ η ίδια που την βλέπω ξεγελιέμαι...


Δουλεύαμε μέχρι τέλους και μέχρι τέλους προσπαθούσαμε να περάσουμε καλά...και παρόλο που την ώρα εκείνη θυμάμαι άγχος να τα προλάβουμε όλα, τώρα που κοιτώ τις φωτογραφίες χαίρομαι για όλη αυτή την προσπάθεια γιατί ναι, ήταν αγχωτικά όπως πάντα...μα κι όμορφα πολύ!

Έτσι το βράδυ της αλλαγής του χρόνου, πετάξαμε πολύχρωμα βαρελότα


και στείλαμε ευχές στον ουρανό με φαναράκια που με συγκίνηση τα βλέπαμε να χάνονται στον σκούρο ουρανό και να ενώνονται με άλλα φαναράκια που κάποιοι άλλοι είχαν πετάξει με τις δικές τους ευχές κι ήταν ένας υπέροχος ουρανός με μικρά ταξιδιάρικα φωτάκια στο θόλο του.


Τραγουδήσαμε όλοι μαζί το "Πάει ο παλιός ο χρόνος" με σβηστά τα φώτα και μετά στην κοπή της βασιλόπιτας είχε έκπληξη!!!ένα φλουρί για κάθε ένα από όλα τα πιτσιρίκια που ήταν μαζεμένα εκεί και οι τσιρίδες χαράς τους μου γέμισαν δάκρυα τα μάτια, τόσο απρόσμενα που τα΄χασα...


Τσουγκρίσαμε ποτήρια και παίξαμε και το παραδοσιακό χαρτάκι κι εγώ παραδοσιακά ήμουν αυτούς που κερδίζουν στην αγάπη... Μεγάλη γκίνια!


Ήταν ένα τέλειο γλίστρημα του χρόνου. Ένα φαντασμαγορικό τέλος σε μια ζόρικη μέχρι τέλους χρονιά....και γυρίσαμε σπίτι ξημερώματα και με το άγχος να πάνε για ύπνο οι μικροί και να έρθει ο Άγιος Βασίλης...
Όλα εκεί τον περίμεναν...Το γάλα του τα καλοπιάσματα του...με τα πιο υπέροχα μπισκότα του κόσμου δώρο της λατρεμένης μου Λευκής από το Happy Teapot, που όλοι λιμπιζόμασταν μέρες μα τα κρατήσαμε ευλαβικά για τον Άγιο...(μεταξύ μας, ντρέπομαι λίγο μα ήταν καταπληκτικά...)


Κι ύστερα όταν όλη η πλάση ησύχασε κι έξω πια ξημέρωνε ήρθε ο λατρεμένος παππούλης για ακόμη μια φορά...και γέμισε το σπίτι με μαγεία κι έφερε δυο ξωτικούληδες που τα αγόρια αγαπούν πια







κι εκεί κάτω από το δέντρο, άφησε ένα μικρό κρυμμένο κουτάκι για κάποιον που είναι 9...κι άρχισε να μην πιστεύει....Ίδιο έλαβε κι ο αδερφός του στα 9 του και το έχει ακόμη δίπλα στο κρεββάτι του!


Το Πολικό Εξπρές μας έδωσε αυτή την υπέροχη ιδέα και την ζωντανέψαμε...κι η αλήθεια είναι πως το κουτάκι αυτό είχε αρκετή δόση μαγείας για όλους μας...

Το πρωινό θολό από την κούραση μα τα αγόρια μας συνεπήραν για ακόμη μια φορά...Μπορεί να μεγάλωσαν και να καταλαβαίνουν πολλά κι όλα αυτά να έχουν χάσει λίγο από τη μαγεία τους μα και πάλι η γιορτή  κι ο παιδικός τους ενθουσιασμός δεν μπορεί να μην τους παρασύρει...


Διάβασαν όπως κάθε χρόνο το γράμμα τους που ήρθε με ένα βαγόνι κατευθείαν από το Βόρειο Πόλο κι αφού έμειναν για ώρα να παρατηρούν τα κουτιά και να προσπαθούν να μαντέψουν τι έχουν μέσα όρμησαν με αλαλαγμούς!Μα φέτος περίμενε κι εμάς μια έκπληξη αφού για πρώτη φορά κάτω από το δέντρο είχε κάτι και για εμάς από τους γιους μας...μικρές ζωγραφιάς με ευχές και
σοκολατάκια...μεγαλώνουν...


Το μικρό κουτάκι ανοίχτηκε από τον νεαρό που το περίμενε και το βλέμμα του έκρυβε τόση ευγνωμοσύνη.


Το περίμενε! Μέρες μετά μου είπε πως ξύπνησε το βράδυ που όλοι κοιμόταν και πηγαίνοντας να πιει νερό είδε την πλάτη του Άγιου Βασίλη...Κοιταζόμασταν στα μάτια για ώρα και τον ρώτησα "αλήθεια τώρα τον είδες;" Η απάντηση του δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Παιδιά τον είδε!

Μετά με βήμα βαρύ, από την αϋπνία έστρωσα για ακόμη μια φορά  το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι μας τοποθετώντας την ξύλινη ροδέλα που είχα ετοιμάσει με το όνομα του καθενός στο πιάτο του.


Το στόλισα με τα κλαδιά έλατου και γκυ για καλοτυχία και βέβαια  είχα ετοιμάσει και πάλι τα χαρτάκια με τις ευχές και τα αποφθέγματα για τη νέα χρονιά


Ένα για τον καθένα...



Ατμόσφαιρα γιορτινή. Τσουγκρίσματα, ευχές, βασιλόπιτα, ανελέητο ψάξιμο για το φλουρί και μετά απόλυτη σιγή παντού....


Η νύχτα έπεσε...Το βαγονάκι των γιορτών μπήκε στις ράγες για να γυρίσει πίσω στον τόπο του και να αρχίσει από την αρχή το ταξίδι για την νέα χρονιά ως τα Χριστούγεννα του 2016...


Πριν τελειώσουν όλα χαρήκαμε με φίλους και ξαδέρφια και συγγενείς, με τραπεζώματα σε σπίτια και γέλια και πολλά παιδιά και κρασιά και ρούχα γιορτινά και λαμπερά φωτάκια και αναμμένα κεριά και μετά...καθώς η νύχτα έπεφτε ξέραμε, ξέραμε πως αυτά τα λαμπάκια θα σβήσουν για φέτος γιατί θα ξημέρωνε το αύριο...
Και ξημέρωσε....


Ξημέρωσε ένα αύριο που έμοιαζε τόσο με το προχθές...Με εκείνα τα πρωινά πριν τις γιορτές, τα γεμάτα άγχος και  εντάσεις και όλα αυτά που περίμεναν σταματημένα στη γωνιά και μόλις τα λαμπάκια έσβησαν ξεχύθηκαν από τις σκιές να μας σκεπάσουν, να μας από συντονίσουν και πάλι...
Θυμός, φόβος, αγωνία... Ξημέρωσε το αύριο...

Μα ακόμη κι αν όλα αυτά είναι εκεί εκεί μαζί τους στο αύριο είναι και τα σχέδια και τα όνειρα κι όπως κάθε παραμύθι που τελειώνει, τέλειωσαν πια κι οι γιορτές και τα Χριστούγεννα του 2015 κι ότι προσδοκία κουβαλούσαν.
Μένει μια κούραση, μια θλίψη ίσως, μα και μια μεγάλη ανάγκη. Η νέα χρονιά να έχει πολλά πολλά περισσότερα από την παλιά...μα εγώ θέλω μόνο ένα! Περισσότερη πίστη στον εαυτό μας και στις δυνατότητες του!
Αυτό μόνο. Αρχίζοντας με την πίστη σε εμάς, αρχίζουμε να απαιτούμε, να διεκδικούμε, να παλεύουμε, να κυνηγάμε τις αλλαγές μας, τα όνειρα μας, τις ανάγκες μας. Γιατί απλά πιστεύουμε πως μπορούμε να κατακτήσουμε όχι τον κόσμο...μα τον κόσμο μας! Φέτος εμείς είμαστε ο στόχος μας! Φέτος επενδύουμε σε εμάς!
Καλή  πνευματική κι αγωνιστική χρονιά.

Καλημέρα αγαπημένοι...ξημέρωσε το αύριο! Ξεκινάμε!!!

                                                                                                              Κατερίνα