Μικρό Λευκό Κοχύλι...

Ήμουν στην ζωή μου άνθρωπος τυχερός. Το έχω ξαναπεί...Όχι γιατί καθόμουν στη γωνιά μου κι ερχόταν η τύχη να με βρει, μα γιατί την έψαχνα εγώ και την έβρισκα...

Σε χλωρό κλαρί δεν την άφησα μόλις κατάλαβα πως τα φτερά μου είναι η υγεία μου κι υγεία όλων όσων αγαπώ...

Έτσι κατάφερα κι ολοκλήρωσα πολλά από τα μικρά ή μεγάλα όνειρα μου...Να συναντήσω τον έρωτα, να κάνω την δουλειά που ονειρευόμουν στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη, να γίνω μαμά, να καταφέρω να γίνω για δεύτερη φορά μαμά, να ανέβω στον Όλυμπο, να γίνω Μαραθωνοδρόμος, να δημιουργήσω τους Κύκλους...κι άλλα πολλά. Όνειρα υπέροχα, που δεν τα κουβαλούσα μα τα έβρισκα στην διαδρομή.Τα έβρισκα κρυμμένα σε γωνιές του μυαλού μου ή τα άφηνα να ανθίσουν μέσα μου κι ύστερα τα κυνηγούσα σαν μανιασμένη κυνηγός...

Μα υπήρχε ένα όνειρο που με κυνηγούσε, με στοίχειωνε από τότε που ήμουν παιδί...Τότε όταν στην Τετάρτη δημοτικού διάβασα το πρώτο μου βιβλίο..."Βήτια Μαλέεφ Στο σχολείο και στο σπίτι".  

Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από τον συγγραφέα, μα το είχα λατρέψει και ακόμη θυμάμαι πως ανοίχτηκε μπροστά μου ένας κόσμος μαγικός...

Πίστεψα δεν ξέρω πως, μα το πίστεψα πως κι εγώ μπορούσα να δημιουργήσω έναν τέτοιο κόσμο κι άρχισα να γράφω. Ιστορίες κλεμμένες, από ταινίες ή παιδικές σειρές. Μα το κλέψιμο δεν ήταν η ουσία παρά μόνο η εξάσκηση γιατί σιγά σιγά άρχισα να μπορώ να δημιουργώ και δικούς μου μυθικούς κόσμους στο χαρτί...

Εκεί στα εννιά μου περίπου χρόνια, γεννήθηκε μέσα μου ένα όνειρο. Να γίνω συγγραφέας.

Το ήθελα πολύ...πολύ. Κολασμένα! Έγραφα πολύ κι ασταμάτητα, μα ακόμη και σαν μεγάλωσα δεν τολμούσα να μοιραστώ τίποτε με κανέναν...Κάποιες φορές κάποια μικρά κείμενα, μα τίποτε ουσιώδες.

Αυτή η ανάγκη με πονούσε βαθιά. Ένιωθα να με προδίδω.Ότι κι αν έκανα δεν μου έφτανε γιατί με θεωρούσα δειλή...Ζούσα σε συνεχή απογοήτευση με τον εαυτό μου. Ένιωθα λίγη κι άδεια, συνέχεια. Έγραφα όλη την ώρα με κάθε ευκαιρία. Ήξερα πως αυτό δεν σε κάνει συγγραφέα. Έλεγα όσοι είναι συγγραφείς έχουν συστατικά που δεν έχω. Εκτός από ταλέντο έχουν αυτοπειθαρχία και πίστη στον εαυτό τους κι εμένα μου έλειπαν και τα δύο. Ήθελα να τολμήσω. Το ήθελα όσο κι ο αέρας που ανέπνεα...Πήγα σε σεμινάριο Συγγραφικής Τέχνης. Η δασκάλα μου μου έδωσε δύναμη πολλή. "Να γράφεις" μου είπε τελειώνοντας, κοντά  οκτώ μήνες μετά, "...σε παρακαλώ γράψε!"

Έγραφα, μα πάντα χωρίς να εκτεθώ. Πάντα με φρέναρα κι έτσι  κάποια χρόνια μετά, χωρίς πολύ σκέψη δημιούργησα το blog...

Στην αρχή χωρίς στόχο, μα μετά ο στόχος με βρήκε και δεν ήταν παρά η ανάγκη μου να εκτεθώ και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου, με ασφάλεια. Σε ένα κοινό που έκρινε, μα δεν ανήκε στον πολύπλοκο και απαιτητικό κόσμο των συγγραφέων και των κριτικών λογοτεχνίας.

Ένιωσα πως έφτανα κοντά...μα όχι απόλυτα κι έτσι άρχισα και πάλι να ρισκάρω. Οι αναγνώστες μου, όλοι εσείς και τα μηνύματα σας μου δώσατε την δύναμη και την πίστη που χρειαζόμουν. Ξαναδούλεψα το Μικρό κοχύλι, που τότε είχε άλλο όνομα.Το έστειλα σε κάποιους εκδοτικούς, ένας από αυτούς, μου ζήτησε αλλαγές διάφορες...Προσπάθησα να ανταποκριθώ. Να γίνει πιο μεγάλο, με περισσότερους διαλόγους, με μεγαλύτερη πλοκή. Πιο άρτιο λογοτεχνικά. Προσπάθησα και προσπάθησα, μα ήταν αδύνατο.

Η μαμά, ήθελε αλλιώς να πει την ιστορία της...το ίδιο κι η Στέλλα!

Εγκατέλειψα την προσπάθεια και απάντησα, αυτό είναι δεν μπορεί να αλλάξει...Τέλος λοιπόν από εκεί...Στα χρόνια που έφυγαν το έστειλα σε άλλους είκοσι, τριάντα, ίσως και παραπάνω εκδοτικούς.Τηλέφωνα, αλλαγές, ασυνεννοησίες, αδιαφορία, απέραντη σιωπή και αρνητικές απαντήσεις σωρηδόν...Απογοήτευση. Απόρριψη!

Μέχρι που ήρθε μια απάντηση με νόημα κι άρχισε κάτι νέο...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι, απέκτησε υπόσταση. Σταμάτησε να ζει στην οθόνη του υπολογιστή μου και να κάνει παρέα με άλλα τόσα ντροπαλά και μισοτελειωμένα δημιουργήματα μου...

Την πρώτη φορά που είδα το εξώφυλλο του θαμπώθηκα. Ο Βησσαρίων ο απίθανος καλλιτέχνης -γραφίστας, με τον οποίο συνεργάσθηκα, με γέμισε ιδέες και ενώ είχα κάτι άλλο στο νου, ανατράπηκε ολοσχερώς. Γι'αυτό ξετρελαίνομαι να δουλεύω μαζί του! Για τις ανατροπές! Για τη φροντίδα στα ζόρικα!Για την πίεση στα κολλήματα μου!

Το αποτέλεσμα με συγκίνησε. Ναι είναι σκούρο, ναι για κάποιους καταθλιπτικό, ναι βαρύ, μα ανάμεσα σε όλα όσα σχεδίασε, το ήξερα πως ήταν αυτό! Αυτό το μικρό σπασμένο πλάσμα...ήταν ένα άλλοτε ζωντανό κοχύλι κι ήταν αυτό! Το κοχύλι μου...

Σαν αντιλήφθηκα  λίγες μέρες πριν πως κυκλοφόρησε με σκέπασε μια θλίψη, ένας φόβος, μια αγωνία...Τι θα πουν για το κοχύλι μου όσοι το διαβάσουν Με έπνιγαν οι αμφιβολίες, αν τελικά έκανα το σωστό...Αν τελικά θα αρέσει. Αν αγορασθεί, αν αν αν...η ανασφάλεια μου ξύπνησε το θηρίο του φόβου...Έκανα  λάθος! Ήμουν πεπεισμένη γι αυτό, μα δεν υπήρχε πια γυρισμός...Με φόβο το ανακοίνωσα στο fcb κι όλοι εσείς...με απογειώσατε!

Πριν δυο ημέρες το έπιασα κι εγώ πια, στα χέρια μου. Μικρό. Ντελικάτο, μα τόσο δυνατό. Σαν ηχηρό χαστούκι...έτσι ήθελα να νιώθουν διαβάζοντας το κι έτσι ένιωσα κι εγώ σαν το πρώτο αντίκρισα και μύρισα το χαρτί! Χαρτί!

Κι ύστερα άρχισαν να έρχονται όλα αυτά τα υπέροχα σας μηνύματα κι ένιωσα ευλογία! Το πρώτο μήνυμα ήταν από την τρελή μου κι αγαπημένη μου Μαρία, πρώτη αναγνώστρια του και τα λόγια της μου έδωσαν δύναμη...κι άλλη δύναμη!

Δεν έκλαψα σαν το έπιασα στα χέρια μου, μα με τα μηνύματα και τα λόγια σας. Γιατί τελικά, εσείς είστε το κοινό μου. Οι κριτικοί μου. Οι πιστοί μου αναγνώστες. Οι μυστικοί υποκινητές μου.

Σας ευγνωμονώ που με κάνατε να αγγίξω ξανά αυτό το γραπτό και με υποκινήσατε να το κάνω βιβλίο. Που με πιέσατε να κυνηγήσω το πιο μεγάλο, το πιο αληθινό, το πιο παλιό, το πιο άγουρο όνειρο μου.

Εσείς το καταφέρατε, με την παρότρυνση και την συμμετοχή σας.

Τώρα πια όλα έχουν τελειώσει...Το Μικρό Κοχύλι, ταξιδεύει εκεί έξω. Βγήκε στις ανοιχτές τρομακτικές θάλασσες κι αρμενίζει. Δεν νιώθω περήφανη κι ευτυχισμένη, όπως νόμιζα. Δεν νιώθω καν συγγραφές, δεν τολμώ ούτε να με σκεφτώ έτσι. Αντίθετα, νιώθω όλα αυτά που φοβόμουν. Αγωνία, φόβο κι έκθεση. Μα αυτά είναι η πραγματικότητα ενός ονείρου.Το ότι τα νιώθω σημαίνει πως το ζω...πως δεν είναι πια όνειρο!

Και τελικά, άξιζε αυτό το όνειρο, μόνο και μόνο γιατί το αποτέλεσμα του έκανε τόσο χαρούμενους, τους γονείς μου...τους μικρούς μου γιους που θέλουν να το μοιράσουν στην πλατεία από τη χαρά τους!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εκδοτικό οίκο Γαβριηλίδη, που ρίσκαρε με έναν νέο κι άπειρο δημιουργό, χωρίς αλλαγές, χωρίς πιέσεις, με μια απλότητα που μου ταιριάζει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μου στάθηκαν, με υποστήριξαν, με υποκίνησαν, με πίεσαν με έκριναν, με διόρθωσαν, με εκπαίδευσαν...να γίνω αυτό που είμαι. Ένα Μικρό Λευκό Κοχύλι...που δεν έσπασε...

Μακάρι να μην έσπαγε ποτέ, κανένα κοχύλι!

Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνο το κοχύλι που έσπασε και το δικό του σπάσιμο, έγινε η δική μου έμπνευση...Λυπάμαι τόσο, μα σε ευχαριστώ!

Όσο για το δικό μου μικρό κοχύλι που είναι πια γραμμένο σε χαρτί...εύχομαι καλά ταξίδια, με δυνατούς αγέρηδες, ηλιοφώτιστους ουρανούς και νύχτες με αστροφεγγιά. Καλό ταξίδι μικρούλι...Καλό ταξίδι κοχυλάκι μου κι αντίο...Τελειώσαμε...

Καλημέρα αγαπημένοι μου!Σας χρωστώ ένα όνειρο! Σας χρωστώ ένα όνειρο ζωής!

                                                                                                                    Κατερίνα

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία, κατόπιν παραγγελίας ή απευθείας στον εκδοτικό οίκο στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση.

http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=2106