Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Είκοσι ένα χρόνια Ζωής...

Άνθισαν οι μυγδαλιές...


Η ζωή τρέχει. Δεν σε περιμένει απλά τρέχει κι αν μπορείς ακολουθείς, αν όχι μένεις πίσω κι είναι αυτό καμιά φορά επίπονο πολύ...
Στην τρέλα των ημερών χάσαμε πολλά.Σημαντικά.Τα πιο σημαντικά...μέχρι που κάποια στιγμή  με αφορμή κάτι άσχετο και κοιτώντας τις ημερομηνίες διαπιστώσαμε πως είχαμε προσπεράσει μια μέρα σημαντική. Την ημερομηνία της γνωριμίας μας...
Δεν με πείραξε. Ήταν τόση η ένταση κι η αγωνία και το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν με πείραξε καθόλου. 
Είπα στον εαυτό μου..."ωχ καημένη με την τρέλα σου...δεν έγινε και τίποτε" και με έπεισα...κι εκείνη τη στιγμή η γυναίκα που στεκόταν δίπλα μου με παρότρυνε..."μην το αφήσεις έτσι κάντε κάτι" γέλασα κι της απάντησα πως θα γυρίσω αργά από τη δουλειά, πως δεν βαριέσαι είκοσι ένα χρόνια είναι αυτά έχουμε γιορτάσει και γιορτάσει...κι εκείνη επέμεινε..."Όχι όχι. Κάντε κάτι διαφορετικό. Ένα ωραίο διαφορετικό φιλί λίγο πριν κοιμηθείτε...κάτι!"
Θα δούμε είπα μέσα μου και μπήκα με φούρια στη ρουτίνα την υπόλοιπης ημέρας...και το ξέχασα.

Μέρες μετά και λίγο πριν κοιμηθώ θυμήθηκα ξανά τη συζήτηση μας και σκέφτηκα πως τελικά το θέμα ξεχάστηκε ολοσχερώς...δεν δώσαμε καμία σημασία στην ημέρα, δεν την τιμήσαμε, δεν την γιορτάσαμε δεν την κάναμε ξεχωριστή...
Δικαιολογίες υπήρχαν πολλές...εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς στα δικά μας...σκέφτηκα...κι ύστερα λίγοι πριν κλείσω τα μάτια μου μου ήρθε η εικόνα εκείνης την γυναίκας. 

Όμορφη κι αγέρωχη πολύ την ώρα που μου έλεγε...κάντε κάτι το ξεχωριστό κι εγώ προσπέρασα με τόση ευκολία τα λόγια της...Σκέφτηκα πως εκείνη η γυναίκα μόλις λίγο καιρό πριν είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της, χάνοντας απροσδόκητα και σκληρά,  το σύντροφο της. 
Είχε μείνει μόνη...δεν υπήρχε το επόμενο φιλί...υπήρχε μόνο το τελευταίο. Δεν υπήρχε το αύριο, μόνο εκείνη η πελώρια στιγμή που τον κοίταζε χωρίς να ξέρει πως θα είναι η τελευταία τους...

Ένιωσα οργή με τον εαυτό μου...οργή κι ευγνωμοσύνη σε εκείνη. Ευγνωμοσύνη κι έναν πόνο που εγώ είχα μια ευκαιρία που εκείνη έχασε...κι ήταν σκληρό. Σκληρό πολύ κι άδικο για εκείνη την υπέροχη αγέρωχη γυναίκα που νιώθω να αγαπώ και να θαυμάζω...

Του μίλησα...Ξεχαστήκαμε του είπα...
ναι! Είχαμε ξεχαστεί...
Αφεθήκαμε και κάναμε τα ασήμαντα σημαντικά...

Ξημέρωσε η Κυριακή και θα ήταν δική μας. Στη ρεματιά που έπαιζε εκείνος, σαν ήταν μικρός. Εκεί στην μικρή βάθρα με το νερό και τις καλαμιές. Στις ψηλές αμμώδης πλαγιές που την Άνοιξη μένουν οι πολύχρωμοι  μελισσοφάγοι. Ένα μέρος που τα αγόρια λατρεύουν...




Η βόλτα μας ήρεμη χωρίς πολλά λόγια. Αφήσαμε τα αγόρια να κατρακυλούν στην άμμο και ακούγαμε τις φωνές τους να αντηχούν σε όλο το πλάτωμα. 



Περπατούσαμε δίπλα δίπλα με τη σιωπηλή παρέα του Κάρλο και του Λου και σκεφτόμουν πως έτσι θέλω να κυλήσει η ζωή. Ήρεμα κι απλά.  Μας σκέφτηκα να είμαστε ηλικιωμένοι που θα βγάζουν βόλτα τα σκυλιά κι ύστερα θα γυρνάμε σε ένα σπίτι που θα είναι άδειο τις καθημερινές μα τις Κυριακές θα έρχονται οι γιοι μας να το γεμίζουν ζωή...κι η σκέψη  αυτή μου έφερε δάκρυα συγκίνησης. 

Γυρίσαμε σπίτι ενθουσιασμένοι κι ήρεμοι με τα αγόρια να βγάζουν άμμο από τα αυτιά και τα ρουθούνια τους κι ύστερα το τρελό αγόρι μπήκε στην κουζίνα...έκπληξη μας είπε!
Έστρωσα το τραπέζι στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση. Κάτι που όταν συμβαίνει μας δίνει τρελή χαρά!


Έβγαλα τα παλιά, βαριά σκαλιστά ποτήρια της μαμάς μου που αγαπάω και στόλισα το τραπέζι με τα ανθάκια μυγδαλιάς και τα κλαδιά αγριοτριανταφυλλιάς που είχαμε κόψει. 


Το μενού μας ξετρέλανε. Μπριζόλες στο φούρνο με χειροποίητη σάλτσα μπάρμπεκιου και πατάτες και για κλείσιμο φράουλες με σοκολάτα και banoffee με μια ελαφριά πικράδα του καφέ στην κρέμα του...


Το γλυκό και το πικρό σε μια λεπτή ισορροπία...που εύκολα μπορεί να χαθεί...
Σαν τη σχέση μας...



Η έκπληξη του μας ενθουσίασε. Οι γεύσεις απλές μα μοναδικές και το κλείσιμο με την απλότητα που μας ταιριάζει...

Είκοσί ένα χρόνια λοιπόν...μια ζωή και θυμάμαι σαν χθες το κάθε συναίσθημα που ένιωθα τότε. Την κάθε στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια...Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Μα πέρασαν μέρες πολλές εκατοντάδες. Δύσκολες, όμορφες, σκληρές, παραιτημένες...κι έρχεται ένας ξένος πόνος να σου θυμίσει πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχεις και πόσο εύθραυστο!

Κι εσύ που νιώθεις μόνο πως έχασες...να ξέρεις έρχεται η Άνοιξη κι οι κρόκοι ανθίζουν δειλά, μετά από τόσο καιρό σιωπής, κάτω από τη γη.
 

Δεν είναι ποτέ αργά να ανθίσεις. Δεν είναι ποτέ αργά να ανοίξεις δειλά τα πέταλα σου στον ήλιο. Δεν είναι ποτέ αργά, να πιστέψεις πως θα αγγίξεις την ευτυχία...γιατί απλά την αξίζεις!
Σε ευχαριστώ...

Καλημέρα αγαπημένοι... Γεμάτη φως, γεμάτη ζωή. Απλά "Γεμάτη"...
                                                                                                           Κατερίνα

17 σχόλια:

ΕΥΗ είπε...

Χρόνια σας πολλά Κατερίνα .Να ήσαστε πάντα γεροί και ευτυχισμένοι και μην ξεχνάς προτεραιότητα στα σημαντικά..σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία...

Παπίτσα είπε...

Ακόμη δεν κατάφερα να ξεχάσω τη φωτό από τα μπριζολοπατατόνια στο instagram και μας τα ξαναβάζεις σε ανάρτηση! Πόσο να αντέξουμε, πόσο;

Υ.Γ. Να είστε γεροί και ευτυχισμένοι!

Αφροδίτη είπε...

Την περιμένω..., την περιμένω κι εγώ, την άνοιξη και κάθε μέρα κοιτώ από το παραθυρόφυλλο με αγωνία τραβώντας διστακτικά τη βαμβακερή κουρτίνα. Θα έρθει? Πότε? Απλά σ' εμπιστεύομαι, εσένα εμπιστεύομαι και κανέναν άλλον, να το ξέρεις! Χρόνια Πολλά, Χρόνια Μύρια, Χρόνια Συμπόρευσης και Αγάπης! Χρόνια Καλά, αγαπημένοι!

nanarinia είπε...

Να είστε πάντα γεροί και να απολαμβάνετε τη ζωή παρέα!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Κατερίνα μου εύχομαι τόσα και άλλα τόσα χρόνια και..άλλα τόσα!Πάρε και μία Αχτιδένια συμβουλή που βαραίνει λόγω των χρόνων. Όσα παιδιά και να κάνεις..όσο καλά και να είναι , ο σύντροφος σου θα είναι πάντα το άλλο σου μισό , εκείνος που θα μείνει δίπλα σου όταν τα..πουλιά θα ανοίξουν τα φτερά και θα φύγουν. Γι' αυτό..δεν θα ξεχνάς, θα κάνεις τη κάθε μέρα μαζί του σημαντική, διαφορετική δική ΣΑΣ και ξεχωριστή. Καμμία καθημερινότητα κανένα πρόβλημα να μην υπάρχει που να σκιάσει αυτή τη σχέση.Έτσι..στο γέρμα της ζωής να είσαι σίγουρη ότι θα με θυμηθείς και θα λες :..ο καλός μου, ο άνθρωπος μου, το άλλο μου μισό..και τότε γλυκιά μου θα νοιώθες πάντα πλήρης!

Mamareggina είπε...

Χρόνια σας πολλά, όμορφη ανάρτηση λες και άνοιξα ενα αφημένο βιβλίο και το διάβασα, με γέμισες σκέψεις αισθήματα και μου έδωσες πολλούς λόγους να μην αφήνουμε σημαντικές ημερομηνίες να περνάνε έτσι!
Καλημέρα

Unknown είπε...

Να είστε πάντα καλά να ζήσετε αμέτρητες τέτοιες δικές σας στιγμές! Να το θυμόμαστε όλοι αυτό. Να κάνουμε τις στιγμές μας σημαντικές και μοναδικές!

Nasia είπε...

Κατερίνα μου ,δώσε προσοχή στην παρακάτω πρότασή μου ,θα ειναι πολύ σοβαρη:
δεν τον χόρτασες-βαρέθηκες 21 χρόνια ; Δεν τον διώχνεις να έρθει προς τα κάτω ,εχω ωραιοτατη κουζίνα και θα αρχισω να φυτευω φραουλίτσες κ.λ.π και μην ανησυχείς ! Μια φορά το χρόνο ,τέτοια μερα θα στον στέλνω πάλι!
Ένα σας λέω ! Αν χωρισω σημερα ,γιατι θα δειξω την αναρτηση στον δρακουλη και θα απαιτησω τουλάχιστον κατι ανωτερο ,εσεις θα φταίτε!
Να ζήσετε ευτυχισμένοι ,όπως επιθυμείτε!
Πολλά φιλιά!

Parents Land Gr είπε...

Χρονια πολλά. Να κάνετε την κάθε μέρα σας ξεχωριστή!

Λαμπρινή είπε...

χαχαχαχα η Νάσια πάνω όλα τα λεφτά!!Πρόσεχε Κατερίνα το νου σου!Έχει πολλά επιχειρήματα!!!χαχαχα
Πολλά χρόνια μαζί και άλλα τόσα και άλλα τόσα να ζήσετε ο ένας δίπλα στον άλλον!!Να είστε καλά και πάντα αγαπημένοι,με τα αγόρια σας από δίπλα να παίρνουν όμορφα μαθήματα γα την δική τους ζωή!Πολλά φιλιά!!♥

Χριστίνα Καβακοπούλου είπε...

Χρόνια σας πολλά κι ευτυχισμένα! Και πάντα να θυμίζετε ο ένας στον άλλο τα σημαντικά. Και μετά να μας τα θυμίζεις κι εμάς!

Άννα είπε...

Χρονια πολλα!
Η αναρτηση σου με εκανε και ...χαμογελασα, σε λιγες μερες και εμεις γιορταζουμε 27 χρονια μαζι και εγω σαν και εσενα ημουν ετοιμη να αρνηθω ενα ταξιδι- αστραπη μόνο για μας τους δυο , γιατι " εδω ο κόσμος καίγεται..."
Αλλα μετα σκεφτηκα πως... 2η ζωη δεν εχει, κι ειπα να κρατησω μια βασικη μου αρχη: να ζω καθε μερα σα ειναι μοναδική!
Παντα μαζι να ειστε και παντα αγαπημενοι!

Ελένη B είπε...

Η πολυτέλεια, στα απλά πράγματα κρύβεται!!!
Να είστε καλά κ να περνάτε όμορφα!!!!!!!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Να είστε πάντα καλά και αγαπημένοι, Κατερίνα μου!!! Αξίζετε και οι δύο κάθε ευτυχία!

Η καθημερινότητα με τους τρελούς ρυθμούς της μας κάνει να ξεχνάμε και τι φάγαμε σήμερα (όχι απλά χθες). Την τελευταία μας επέτειο γάμου, μας τη θύμισε η πεθερά μου αργά εκείνο το βράδι που πήρε να μας ευχηθεί. Την είχαμε ξεχάσει και οι δύο :) Εσείς τουλάχιστον τη θυμηθήκατε, απλά δεν προλάβατε να την γιορτάσετε ontime. Έστω και καθυστερημένα όμως, δώσατε στην ημέρα αυτή τη σημασία που της "πρέπει".

Πολλά φιλιά!

Demi είπε...

Κατερινάκι,Χρόνια σας πολλα !!!!Να ειστε ευτυχισμένοι και να γιορτάζετε τις όμορφες στιγμές παντα με χαρα!!!!Υπεροχη η βολτα σας και το τραπέζι σούπερ!!!!

HUMIDA είπε...

...αυτό που χαίρομαι διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου είναι ότι ζείτε την κάθε μέρα σαν να είναι μοναδική και με ευγνωμοσύνη! Απλότητα, συντροφικότητα, αγάπη να σας συντροφεύει για όλα σας τα χρόνια... και το παράδειγμά σας να παίρνουν τα παιδιά σας που και αυτά με την σειρά τους θα φτιάξουν την δικιά τους όμορφη οικογένεια...Τέρη

Teteel είπε...

Πάντα αγαπημένοι και πάντα μαζί να κάνετε κάθε μέρα Ξεχωριστή.