Το Σχολείο τελείωσε!

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog, ο μικρούλης της παρέας ξεκινούσε τα νήπια κι ήταν ένα ξεκίνημα δύσκολο που τότε μοιράστηκα μαζί σας…

Ζήσαμε μαζί στιγμές όμορφες μέσα από αυτό το blog μοιράστηκα αγιασμούς και αποφοιτήσεις, ανοίγματα και κλεισίματα χρονιάς! Πρώτες και τελευταίες ημέρες στο σχολείο….και τώρα πάνε όλα…Πέρασαν! Φέτος το λιοσποράκι αποφοίτησε από το Λύκειο και το σχολείο τελείωσε για πάντα!

Πρώτη μέρα στο σχολείο 2012

Θυμάμαι στο κλείσιμο της πρώτης δημοτικού είχα συγκινηθεί πολύ και μια δασκάλα μου είπε περίμενε έχεις πολλές ακόμη συγκινήσεις μπροστά σου! Γελάσαμε τότε…Μου φαινόταν όλα τόσο μακριά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο γρήγορα θα κυλούσαν τα χρόνια. Μου το έλεγαν μα δεν μπορούσα να το κατανοήσω! Μου φαινόταν όλα αδιανόητα μακριά…Κι όμως όλα σαν να γίναν σε μια στιγμή! Το έχω ξαναγράψει την στιγμή που ζεις κάτι σου φαίνεται ατελείωτο μα σαν περνά φαντάζει σαν να κράτησε μια μόνο ανάσα! Παράξενη που είναι η αίσθηση του χρόνου. Σε ξεγελά. Σε μπερδεύει, σε παρασέρνει, μα είναι αμείλικτος. Δεν στέκεται, δεν περιμένει λεπτό! Τρέχει τρέχει τρέχει….κι ότι προλάβεις!

Ο μόνος τρόπος να αντέξεις το φευγιό του είναι όταν τον έχεις να τον ζεις. Έτσι προσπάθησα να ζήσω τα σχολικά τους χρόνια. Με φίλους, με παρέες, με ένα σπίτι πάντα ανοιχτό και ζωντανό γεμάτο παιδιά, με σχολικές γιορτές, με ποιήματα και στολές, με μουσικές βραδιές, με παραστάσεις, με σκετσάκια, με συλλόγους γονέων, με τέλειες γιορτές αποφοίτησης και παρελάσεις, με καλοκαιρινά κλεισίματα με χορούς και γυμναστικές επιδείξεις και τα τέλεια γλέντια των συλλόγων γονέων, με καφέδες μαμάδων, με εκδρομές, με ενημερώσεις και αναμονή στις ουρές για τις προόδους, με απογοητεύσεις και γέλια και καυγάδες, με πρόβες, με ατελείωτες ώρες διαβάσματος και ασκήσεων και ξενύχτια και συζητήσεις με δασκάλους και διευθυντές και καθηγητές και αγωνίες και χαρτάκια ενημερώσεων  «αδιάβαστος» ή «δεν έγραψε την άσκηση»…Πόσο σημαντικά φάνταζαν όλα τότε…πόσο σημαντικά ήταν!!!

Τα ζήσαμε όλα! Τα ευχαριστηθήκαμε, ως το μεδούλι. Γνωρίσαμε ανθρώπους κάναμε νέους φίλους, μάθαμε πολλά. Χαρήκαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, νιώσαμε περήφανοι ή εκτεθειμένοι ανάλογα τα ανδραγαθήματα που έκαναν τα καμάρια μας! Δεν κάναμε καθόλου πίσω, προσπαθήσαμε να τα προλάβουμε όλα, να τα ζήσουμε όλα μαζί τους. Τα σχολικά τους χρόνια παρότι είχαν τόσο τρέξιμο και τόση αγωνία και κούραση….τα ευχαριστηθήκαμε. Νιώθω χορτασμένη. Γεμάτη συναισθήματα. Χαρούμενη. Ανακουφισμένη….και συγκινημένη βαθιά! Γιατί το σχολείο τέλειωσε και μαζί του τέλειωσε μια εποχή που ακόμη δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω, μα γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα σαν θυμάμαι όλα εκείνα τα υπέροχα υπέροχα χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί!

Γνωρίσαμε παιδαγωγούς εμπνευσμένους, ανθρώπους δώρα στην ζωής μας και στις ζωές των παιδιών μας, γέμισε η ζωή μας με φίλους αγαπημένους, μεγαλώσαμε μαζί, ωριμάσαμε μαζί. Γελάσαμε, κλάψαμε …όλα μαζί σε σχολικές αίθουσες και αυλόγυρους. Τους ευχαριστώ όλους βαθιά κι ειλικρινά. Όλους!!

Πως θα μπορούσα λοιπόν να μην μοιραστώ μαζί σας το κλείσιμο αυτού του μαγικού κύκλου!

Κι όπως όλα στην ζωή τελείωσε κι αυτό….Μέρες πριν μας σέρνανε στα μαγαζιά, μαλώναμε σε δοκιμαστήρια κοιταζόμασταν με τους άλλους γονείς με κατανόηση και γελούσαμε κάτω από τα μουστάκια μας, ερχόταν σπίτι και δοκίμαζαν ρούχα, ξεσήκωναν την ντουλάπα του μπαμπά και του μεγάλου αδερφού έκαναν επιδείξεις, μιλούσαν στα τηλέφωνα.... Ηταν σπουδαίο το να είναι όμορφοι!!

Κι ήταν όλοι όμορφοι πολύ!! Το μικρό μου τρομαγμένο  νηπιάκι είχε μεταμορφωθεί σε ένα νεαρό άντρα...και παρόλο που μου έλειπε εκείνο το μικρό πλάσμα που έτρωγε τα νύχια του πρώτη μέρα στο σχολείο,  ένιωθα υπέροχα αγκαλιάζοντας τον νεαρό άντρα, αληθινά ευλογημένη που έζησα αυτή την μαγική μετάβαση μαζί του...

Ήρθαν στην αποφοίτηση ντυμένοι στην πένα. Τα κορίτσια που έρχονται στο σπίτι μας με κοκαλάκια στα μαλλιά και σκισμένα τζιν φορούσαν υπέροχα φορέματα και μέσα σε μια βραδιά μεταμορφώθηκαν σε γυναίκες. Το ίδιο και τα αγόρια που τα γνωρίσαμε νηπιάκια  με ροζ τρυφερά μάγουλα, έδωσαν την θέση τους σε νεαρούς καλοντυμένους άντρες. Τα παιδιά μας! Όμορφα, λαμπερά κι ευτυχισμένα. Ντύθηκαν με τα καλά τους έτσι όπως αρμόζει στις μεγάλες  στιγμές.

 Δείτε στο instgram το πάρτι της χρονιάς!!!

Η βραδιά ήταν δική τους ολοκληρωτικά. Ήταν ευτυχισμένοι. Μέσα τους ακόμη μικρά και φοβισμένα μα με μάτια λαμπερά γεμάτα δίψα. Τα κοιτάζαμε από μακριά, να παίρνουν τα απολυτήρια τους, να χορεύουν, να μοιράζονται, να γελούν κι είμασταν θαρρείς άφωνοι μπροστά τους. Οι αμήχανοι γονείς που μένουν να τα κοιτούν από την άλλη άκρη να βαδίζουν με ορμή προς την ζωή και άλλο δεν μπορούν να κάνουν πια,  παρά μόνο να ελπίζουν…πως θα θυμούνται κάθε λέξη, κάθε ευχή, κάθε συμβουλή…

...την ώρα που πίνουν, ερωτεύονται, οδηγούν, ταξιδεύουν και τα μυαλά πετούν θα θυμούνται…κάθε λέξη, κάθε ευχή, κάθε συμβουλή…Τι αγωνία να τα καταφέρουν γιατί αυτό θα σημαίνει πως μαζί τους θα τα έχουμε καταφέρει κι εμείς…οι αμήχανοι γονείς, που όπου κι αν πάμε κουβαλάμε μαζί ζακέτα κι ομπρέλα! Πότε ήταν που αρχίσαμε να φοβόμαστε τη βροχή;

Έπιασε μπόρα την ώρα της αποφοίτησης, «αχ θα τους χαλάσει την γιορτή» σκεφτήκαμε και πολλοί γονείς έφυγαν τρέχοντας μα η νέα γενιά χόρευε μπροστά μας μέσα στην βροχή, ανέμελη. Τίποτε δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει τη γιορτή!!!Όχι αυτή τη γιορτή!

Τα καλά φορέματα και τα κολλαριστά πουκάμισα μουσκεύτηκαν, τα τακούνια βγήκαν και την θέση τους πήραν τα αθλητικά. Τσαλακώθηκαν, βράχηκαν,  ίδρωσαν και δεν σταμάτησαν να τραγουδούν και να χορεύουν και ήθελα να κλάψω γιατί  δεν ήξεραν όπως δεν ξέραμε κι εμείς, πως κρατούν στα χέρια τους μια δύναμη πελώρια. Την δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο! Μπήκαν στην επόμενη φάση της ζωής τους με ένα ξέφρενο πάρτι που κράτησε ως το πρωί!

Εύχομαι ότι κι αν κάνουν, όπου κι αν βρεθούν, να μην ξεχάσουν τα σημαντικά σε τούτη τη ζωή που δεν είναι άλλο παρά οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι και το αλάτι της ζωής τους…η αγάπη…

Ήρθε η ώρα του θερισμού αγαπημένοι. Ότι σπείραμε, ότι ποτίσαμε, ότι φροντίσαμε, μεγάλωσε και τα ντελικάτα στάχυα έγιναν πια χρυσά και πετούν ελεύθερα μακριά μας! Θυμάμαι σαν τα παιδιά μου πήγαν στο δημοτικό και αντί να τα αφήνω στα χέρια της νηπιαγωγού, έπρεπε να τα αφήνω έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του αυλόγυρου. Με μια  αγωνία τεράστια, μην συμβεί κάτι και κανείς δεν το καταλάβει...μην χαθεί, μην μπερδευτεί, μην μην μην...χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις! Που δεν σταματούν ποτέ μόνο αλλάζουν μέγεθος και μορφή. Έτσι και τώρα, στεκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη καγκελόπορτα που ανοίγει για εκείνους και βγαίνουν πια εκεί έξω στην ζωή! Δεν θα υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές να βάζουν τα όρια...ούτε καν εμείς παρά μόνο η μνήμη των λέξεων και των πράξεων μας...κι η ελπίδα την κρίσιμη στιγμή να θυμηθούν...τις λέξεις, τις ευχές, τις συμβουλές... 

Αποχαιρετάμε μια υπέροχη εποχή και μπαίνουμε σε τούτο το καλοκαίρι λίγο πιο… μόνοι. Μα θα το αντέξουμε ξέροντας πως εκείνοι δεν θα ναι ποτέ μόνοι σε τούτη τη ζωή, γιατί οτι κι αν συμβεί οι παλιοί συμμαθητές είναι οικογένεια!

Ει ψιτ, σε εσάς όλους που είστε τώρα μαζί και απολαμβάνεται ο ένας τον άλλο...μην ξεχνάτε τα λόγια του Χατζιδάκη..." Οι ρίζες σας είναι στους αιώνες, μα ο στόχος σας να είναι σαν αυτήν εδώ τη στιγμούλα". Μην υποτιμάτε τις στιγμούλες...αλλάζουν ζωές!  
Μικρέ, τράβα μπροστά και μην κοιτάς πίσω...ότι αγαπάς είναι πάντα εδώ, να σε περιμένει! Μεγάλωσες λιοσποράκι μου..."Πέτα μακριά Στάνλεϊ, απογειώσου!"

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!Σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Τα καταφέραμε ως εδώ κι αλλάζουμε πίστα. Με αγωνία, με χαρά, με περιέργεια. Σας ευχαριστώ  για το μοίρασμα. Σας ευχαριστώ που πάντα βρίσκεται τον τρόπο να είστε εδώ! Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι!!!

Κατερίνα...

Υ.Γ. Μοιράζομαι κάποιες αναρτήσεις από παλιότερες αποφοιτήσεις και βέβαια από τις πρώτες μέρες στο σχολείο...καλέ τι μικρά που ήταν!!!

Πρώτη ημέρα στο Σχολείο.

Μένουμε πάντα παιδιά!

Πρωτάκια σε δράση!

Προβιβάστηκα!

Το Δημοτικό τέλειωσε!

Τέλος κι αρχή με καλοκαιρινά μπουρίνια!

Θέλεις να γίνουμε φίλοι;

Τα παιδιά παίζουνε με το φεγγάρι!

Το μεγαλύτερο μάθημα!

Πανελλήνιες. Η εμπειρία!

Εμπιστοσύνη...

Ήρθε και το 2024!!! Σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή. Μια αστραπή. Γιορτές, φώτα, άνθρωποι και έπεσε η αυλαία σε χρόνο μηδέν…και να 'μαστε πάλι εδώ στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς. Με προσδοκίες και ενθουσιασμό και λίγη κούραση και λίγο σούρσιμο και πολλές κρυφές σκέψεις…και λίγες ελπίδες και κάμποσα όνειρα και ....

...πως διάολο το κάνουμε αυτό κάθε χρονιά και δημιουργούμε ενθουσιώδη σχέδια δεν ξέρω! Λες και δεν ξέρουμε ότι σε λιγότερο από μήνα θα σερνόμαστε να βγάλουμε τη μέρα! Ξεκινάμε πάντα με φόρα και καταλήγουμε κουρέλια.

Εγώ φέτος το αποφάσισα. Ούτε σχέδια και μεγάλες αποφάσεις, ούτε οράματα, ούτε πιέσεις και πομπώδης στόχους…τίποτα.

Να κυλά όμορφα η ζωή θέλω. Να δουλεύω με χαρά, να μην ξεχνάω να ανασαίνω, να έχω την καρδιά μου ανοιχτή, να ανάβω κάθε μέρα κεριά, να στολίζω με κάθε ευκαιρία  βάζα, να διαβάζω καμιά σελίδα από το βιβλίο που ξεροσταλιάζει στο κομοδίνο μέσα στην τρέλα της εβδομάδας μου, να μην ξεχνώ να εκπαιδεύομαι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, να γυμνάζω λιγάκι το σώμα μου να μην σκουριάσει, να μιλάω με κανένα άνθρωπο, να χαίρομαι τις διαφορετικές γεύσεις της κάθε εποχής, να θυμάμαι πως ζω κι όχι απλά υπάρχω…Απλά πράγματα! Μέχρι να έρθει η Άνοιξη και να αρχίσω να ονειρεύομαι τα ανθισμένα λουλούδια και να περνάω τα Σαββατοκύριακα, σκαλίζοντας και ξεχορταριάζοντας τα παρτέρια μου.

Οι εποχές των μεγάλων αποφάσεων τελείωσαν νομίζω. Τώρα οι μεγάλες αποφάσεις αφορούν τα παιδιά μας κι αυτό έχει ένα άλλου είδους άγχος μα και μια άλλου είδους χαρά. Μια χαρά πάνω από εσένα…παράξενη. Αλλάζουμε. Όλο και περισσότερο σκέφτομαι πως οι μεγάλες συγκινήσεις καμιά φορά είναι πολύ μεγάλες για εμένα. Δεν θέλω να με πιέζω πολύ, θέλω να με ακούω περισσότερο και καμιά φορά το καταφέρνω. Ίσως και να γέρασα όπως αλληλο κοροιδευόμαστε με τους φίλους μας…ίσως! Ίσως όμως και να ωρίμασα και να σταματήσω να πιέζω τον εαυτό μου με τρόπο που για χρόνια ήταν σχεδόν κακοποιητικός. Άλλωστε σύμφωνα με το βιβλίο του Burkeman που μου χάρισε η σοφή μου Μάρω, 80 χρόνια ζωής ισοδυναμούν σε τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες…λίγες ε;

Ε λοιπόν εγώ έχω ζήσει 2720… και μου απομένουν λιγότερες από 1300 αν θα καταφέρω να ζήσω ως τα 80!!! Σοκάρουν οι αριθμοί σωστά; Δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ έτσι…που σημαίνει πως πάνω από τις μισές αυτές εβδομάδες τις πέρασα μαλώνοντας με και ταλαιπωρώντας με…Όχι δεν μετάνιωσα…έτσι έπρεπε να γίνει, δείχνω εμπιστοσύνη είπαμε. Μέσα από αυτό έμαθα πολλά. Αν δεν είχα μάθει από αυτά, θα είχα μετανιώσει. Για κάποια λάθη είναι αργά κι εγώ δεν θέλω να ξανακάνω τα ίδια λάθη… Ο στόχος είναι λοιπόν όχι να μην ξανακάνω λάθη μα να μην επαναλάβω παλιά λάθη. Ο στόχος είναι να αποδεχθώ τα παλιά λάθη και να εμπιστευτώ τα νέα…Γιατί το κάθε νέο λάθος είναι ο νέος μου δάσκαλος…  Ελπίζοντας πάντα, αυτή η ωριμότητα να με οδηγεί σε όλο και μικρότερα, σε όλο και λιγότερα λάθη…

"Σταμάτα να τρέχεις πίσω από τον χρόνο Κατερίνα", μου ψιθυρίζω "κι αποδέξου με γαλήνη πως κάποια πράγματα δεν θα τα προλάβεις ποτέ. Να είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου!" 

Είπα δεν θα βάλω στόχους κι είπα ψέματα. Να είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου! Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος στόχος μου!

Οπότε έχουμε και λέμε! Εμπιστοσύνη στην ροή. Με ανακουφίζει τόσο αυτή η λέξη. Ήταν λέξη κλειδί τότε που δούλευα στην θεραπευτική κοινότητα  Ιθάκη. Σαν χανόταν ο δρόμος, το νόημα, η ουσία. Σαν οι άνθρωποι μπερδεύονταν και δεν ένιωθαν ασφάλεια με μια απόφαση, δεν ένιωθαν σίγουροι για κάτι. Σαν ένιωθαν αντίσταση, φόβο κι άρνηση…"Δείξε εμπιστοσύνη" ήταν η πρόταση που πλανιούνταν στον αέρα.

Δείξε εμπιστοσύνη στην διαδικασία, στην ζωή, στον εαυτό σου τον ίδιο…κι αυτό έμοιαζε με ζεστή κουβέρτα σε ένα παγωμένο χιονιά. Σαν κάποιος ξαφνικά να σε αγκάλιαζε σφιχτά και να σε έστελνε σε μια μήτρα ασφαλή όπου δεν θα χρειαζόταν να αποφασίσεις για κάτι παρά μόνο να δείξεις εμπιστοσύνη και να αφεθείς! Μαγική έκφραση….Έβλεπες τότε ανθρώπους που αντιστέκονταν σπασμωδικά, να λιώνουν και να αφήνονται σε χέρια ασφαλή…κι αυτό ήταν γοητευτικό πάντα να το παρατηρείς!

Όλες οι δεύτερες σκέψεις που μας βασανίζουν, "έπρεπε να είχα πει αυτό, να είχα κάνει το άλλο, να είχα σκεφτεί το παράλλο."  Όλες οι αγωνίες για λάθος αποφάσεις, για λάθος κατευθύνσεις, για λάθη που μας αφήνουν ξάγρυπνους…πάντα σκέφτομαι δείξε εμπιστοσύνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Μάθε ότι χρειάζεσαι να μάθεις. Πάρε ότι χρειάζεται να πάρεις. Μην αφήνεις κανένα λάθος να πάει χαμένο. Οι λάθος δρόμοι, τα αδιέξοδα, οι κακές διαδρομές δεν είναι χαμένος χρόνος αν εκμεταλλευτούμε σωστά την γνώση που μας έδωσαν…οπότε σταμάτα να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και δείξε εμπιστοσύνη…

Κι έτσι κυλά η ζωή με εσωτερικές συνομιλίες και  ανακουφιστικές αναπλαισιώσεις….εδώ παρέα με τον κουραμπιεδάκο, τον  μικρότερο της παρέας μας, που όπως κάθε μικρότερος της παρέας δεν θα μεγαλώσει ποτέ και θα με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να είναι η ουρά μου! Μια ουρά κάτασπρη που πρόσθεσε στην καθημερινότητα μας χαμόγελα και δεν έχω επιλογή από το να αγαπώ τρελά...

Καλή χρονιά λοιπόν. Με απλότητα κι εμπιστοσύνη! Εϊ ψιτ...και σε ειρήνη με εμάς, με τις αποφάσεις μας, με τον πολύτιμο εαυτό μας...Καλημέρα αγαπημένοι με μια ευχή, ας είναι  φέτος φωτεινά, ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια!

Αφιερωμένο...