Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Προβιβάστηκα...

Πέρασαν όλα λοιπόν. Οι αποχαιρετιστήριες γιορτές, οι σχολικές συγκεντρώσεις, οι συναυλίες...όλα τέλειωσαν...
Κι ενώ όσο είμαστε μέσα σε όλα αυτά, τρέχουμε και βογκάμε και λέμε "Αμάν να τελειώσουν επιτέλους!", μόλις τελειώσουν λέμε "Αυτό ήταν; Πέρασε μια ακόμη χρονιά;"
Πέρασε.

Πριν γίνω γονιός οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν και κυλούσαν χωρίς να φαίνονται.Χωρίς θαρρείς να αφήνουν αυτό το συναίσθημα του κενού. Καταλάβαινα τα χρόνια που έφευγαν από τα σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα και σε αυτά, να πω την αλήθεια, ποτέ δεν έδινα και πολλή σημασία, παρόλο που με ενοχλούσαν.
Τώρα με τα παιδιά, τα χρόνια τα νιώθω να κυλούν. Να τρέχουν. Σκέφτομαι πόσες γιορτές, πόσα κλεισμένα σχολεία;
Βλέπω τα χρόνια πάνω τους. Τις αλλαγές, τις έντονες διαφορές από χρόνο σε χρόνο, την αλματώδη εξέλιξη τους και σκέφτομαι, "Θεέ μου πόσο γρήγορα μεγαλώνουν".
Προχθές τακτοποιούσα τα παπούτσια μας και διαπίστωσα πως το μεγαλύτερο νούμερο δεν είναι πια το δικό μου...Το δικό μου είναι το μεσαίο και σύντομα θα γίνει το μικρότερο!


Ναι υπάρχει μια χαρά σε όλο αυτό. Μια χαρά άγρια κι αναπάντεχη, μα και μια θλίψη, τόσο βαθιά καμιά φορά.
Είναι δυνατόν να φορά στα 10 του μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από εμένα; Είναι δυνατόν να φοράω μόλις 2 νούμερα μεγαλύτερο παπούτσι από ένα σχεδόν επτάχρονο;
Είναι!
Τους κοίταζα  εκεί πάνω μαζί με την παρέα τους, σε όλες τις εκδηλώσεις των τελευταίων ημερών και ναι! Έκλαιγα, πάλι.
Έκλαιγα χωρίς να το θέλω. Χωρίς να το προκαλώ. Έφευγαν τα δάκρυα από μόνα τους κι ήταν αυτό το απίθανο συναίσθημα καθώς τα καμάρωνα όλα. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που τα ήξερα από μωρά. Τους φίλους και τις φίλες που με χαιρετούν κάθε φορά σαν με βλέπουν μιλώντας μου στον πληθυντικό....Οι φίλοι των παιδιών μου!
Τα κοίταζα κι ένιωθα τόσο ιδιαίτερα.
Όλα αυτά τα παιδιά. Οι άντρες κι οι γυναίκες του αύριο. Έπαιζαν στις σχολικές παραστάσεις, τραγουδούσαν, χόρευαν, απήγγειλαν. Μας ξαναγούσαν με χαρά, στα καλλιτεχνικά τους δημιουργήματα.


Ζωγραφιές, εικαστικές δημιουργίες, εκθέσεις φωτογραφίας. Στις όμορφες εικόνες και κατασκευές τους. Περήφανα. Με μάτια λαμπερά.
Να, σκεφτόμουν, κάποια από αυτά θα γίνουν καλλιτέχνες, ηθοποιοί, ζωγράφοι, φωτογράφοι, τραγουδιστές...Κάποια θα ακολουθήσουν ελεύθερα τα όνειρα τους. Κάποια θα πνιγούν στα "πρέπει" και στα όνειρα των άλλων, κάποια θα χαθούν κυνηγώντας χίμαιρες.
Τα σχολεία είναι η λυδία λίθος των μικρών αυτών άγουρων ζωών. Κι οι δάσκαλοι αυτοί που μπολιάζουν τα νέα φυντάνια ή κλαδεύουν τα τρυφερά κλαδιά, πάντα με στόχο να γεννηθούν οι πολίτες του αύριο...

Πάντα κλαίω στις σχολικές γιορτές όχι από πόνο. Κλαίω γιατί νιώθω ευλογία.Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό που ζω. Για αυτό που έχω την τύχη να βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου! Μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια μου! Ανάμεσα σε όλα αυτά τα πανέμορφα δημιουργήματα ήταν και τα ονόματα των παιδιών μου.Των παιδιών μας...
Στεκόμαστε με τον μπαμπά τους σε απόσταση και παρακολουθούμε με ένα χαζό χαμόγελο και κάπου κάπου οι ματιές μας διασταυρώνονται και τότε κοιταζόμαστε σιωπηλά, βαθιά και νιώθαμε ακριβώς το ίδιο....Γονείς!

Τα έβλεπα εκεί πάνω να στέκονται χαρούμενα κι αγέρωχα κι εκτεθειμένα και σκεφτόμουν " Αυτό; Αυτό είναι  το μικρό μου αγόρι;" ...που βρήκε ένα δρόμο και τον προχωρά χωρίς σκέψεις βαθιές, χωρίς καμία προσδοκία, πέρα από την ανάγκη να περάσει καλά!
Και πέρασαν καλά. Ένιωσαν ξεχωριστοί. Περήφανοι. Μοναδικοί, θαρραλέοι. Δίπλα στους μουσικούς, στους δασκάλους και τους καθοδηγητές τους.


Κι ύστερα κατέβαιναν από τη σκηνή και το διψασμένο βλέμμα τους μας κοιτούσε ολόισια στα μάτια, χωρίς ενδοιασμούς, "Με είδες;"
Ω Θεέ μου... πως θα μπορούσα να μην σε δω; Πως θα μπορούσα να μην είμαι εδώ για να σε κοιτάζω; Εσύ είσαι η δουλειά μου. Η πιο σημαντική, η πιο ουσιαστική μου δουλειά. Πως θα μπορούσα να μην στέκομαι εδώ κάτω για να σε βλέπω να ανθίζεις;....Αντί για όλα αυτά άνοιγε μια αγκαλιά πελώρια, δική μου και του μπαμπά τους..."Σε είδα κι ήσουν υπέροχος!"...κι εμφανιζόταν ένα αχνό χαμόγελο. Ντροπαλό γεμάτο λάμψη και  η αγκαλιά άδειαζε στο λεπτό καθώς εκείνοι χορτάτοι πια, έτρεχαν κιόλας προς τους αγαπημένους τους φίλους για να κλοτσήσουν μια μπάλα αφήνοντας εμάς πίσω...εκεί που είναι πια η θέση μας. Πίσω τους...

Κι ύστερα τα φώτα έσβησαν. Αγκάλιασαν όλους αυτούς τους σημαντικούς τους ανθρώπους, τους είπαν αντίο, τους έδωσαν υποσχέσεις κι έφυγαν τρέχοντας προς το καυτό καλοκαίρι που τους περίμενε  στη γωνιά!
Έγραψαν ένα γράμμα για τον εαυτό τους, για το που θα βρίσκονται και τι θα έχουν καταφέρει σε είκοσι χρόνια κι ο δάσκαλος τους είπε πως θα  βρεθούν για να τους το δώσει όταν αυτά τα χρόνια θα έχουν περάσει...Ένα γράμμα γεμάτο με παιδικά σχέδια και μεγάλα όνειρα.

Την ώρα που φεύγαμε μια δασκάλα με αγκάλιασε σφιχτά την ώρα που έκλαιγα και μου είπε:  "Αυτός ο τίτλος προόδου της Πρώτης Δημοτικού είναι ο πιο σημαντικός της ζωής του, αλλά εσύ κράτα τα δάκρυα σου για του χρόνου μαμά, που ο μεγάλος  θα είναι Έκτη!" Τι απρόσμενο δώρο αυτή η αγκαλιά...
Κι οι τάξεις ερήμωσαν. Οι διάδρομοι σίγησαν.


Το σχολείο έκλεισε...κι όλα αυτά τα μικρά χρυσά στάχυα αφέθηκαν στο δυνατό ζεστό φύσημα του αγέρα για να πετάξουν εκεί μακριά...φωνάζοντας δυνατά "προβιβάστηκααααααα"....


Αφέθηκαν όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να αφήνονται...ολοκληρωτικά, παράτολμα. Να πετάξουν μακριά...τόσο μακριά.Τα παιδιά μας! Τα παιδιά μου!
Κάθε χρονιά που περνά προβιβάζονται εκείνοι, προβιβάζομαι και εγώ, από μαμά σε  Πρωτάκι , σε μαμά από Δευτεράκι, Εκτάκι και πάει λέγοντας...

Μια ακόμη σχολική χρονιά έκλεισε και  μια χρονιά πέρασε. Πέρασε σαν άμμος που χύνεται μέσα από τα δάχτυλα μου...μα γεύομαι και κρατάω. Κρατάω στιγμές, εικόνες, χαμόγελα κι όσο μπορώ θα είμαι εκεί...Όσο έχω αυτό το δώρα θα είμαι πάντα εκεί, να ρουφάω την κάθε τους λέξη, την κάθε τους γενναιόδωρη στιγμή, κάνοντας το μεγαλύτερο δώρο σε εκείνους ενώ στην ουσία κάνω το μεγαλύτερο δώρο σε εμένα...Το να είμαι η μαμά τους!
Καλό καλοκαίρι μικρά μου στάχυα...Καλό καλοκαίρι αγόρια μου!

Αγαπημένοι δεν σας το είπα...προβιβάστηκα!
                                                                                     Κατερίνα

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΛΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΟΤΑΜΙ ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ ΕΜΕΝΑ, ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ 2 ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ, ποσο πολυ θα ηθελα να ημουν κοντα και να σε γνωριζα, σιγουρα μια κουβεντα μαζι σου θα αξιζε πολυ

Κυριακή-Κορίνα Δημητρουλάκη είπε...

Δεν "προβιβάζεσαι" απλώς,καρδιά μου.ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΣ!!!!
Φιλιά αλμυρά από δάκρυα συγκίνησης.
Να είστε γεροί κι ευτυχισμένοι ΠΑΝΤΑ!

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ είπε...

...ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΙΩΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ...ΚΑΙ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ..ΠΟΣΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ..ΧΑΡΑΣ ΕΥΤΥΧΩΣ!!!!!
ΕΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ...ΕΓΩ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΥΨΟΣ.....ΜΕ ΕΦΤΑΣΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ...ΚΑΛΑ..ΟΚ...ΣΧΕΔΟΝ!!!!!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...ΚΑΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ!!!!!
ΣΑΣ ΦΙΛΩ!!

Χαρα είπε...

προσπαθω να μην κλαψω γαιτι ειναι και αλλα ατομα διπλα μου...τελεια αναρτηση κατερινα..το 3 χρονο κοριτσακι μου εχει γιορτη στο παιδικο σταθμο σε λιγες μερες και μονο που το σκεφτομαι κλαιω...εχεις δικαιο.με τα παιδια μας τα βλεπουμε τα χρονια...κυλανε και το μονο που θελω ειναι μονο χαμογελα στα προσωπα ολων των παιδιων..σε χαιρετω αγαπημενη μακρινη φιλη

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Μου θύμησες όλα όσα έχω ζήσει κι εγώ με τις κόρες μου όλα τα χρόνια και
συνεχίζω να τα ζω σε άλλες καταστάσεις τώρα πια....Σας εύχομαι
να είστε καλά να συνεχίσετε να καμαρώνετε τα παιδιά σας και να
χαίρεστε μαζί τους την κάθε στιγμή !!

Unknown είπε...

Σε διαβαζω. Τα ματια μου κολλημενα στην οθονη του υπολογιστη και τα χερια ψαχνουν να βρουν εκει τριγυρω ενα χαρτομαντηλο, μια χαρτοπετσετα, κατι τελοςπαντων, να σκουπισω τα δακρυα και να φυσηξω τη μυτη.
Κλαιω με αναφιλητα! Γιατι σε νιωθω!!! Δεν σε καταλαβαινω απλα, σε ΝΙΩΘΩ!
Το ζω ολο αυτο με τον μεγαλο μου και εχω ακομα τα διδυμα που θα ακολουθησουν σε λιγα χρονια. Οποτε, πρωτα ο Θεος, εχω ακομα πολλα δακρυα να σκουπισω, να νιωσω κομπους στο λαιμο, σφιξιμο στο στομαχι.
Απ' ολη την αναρτηση κραταω αυτα τα λογια:

Κι ύστερα κατέβαιναν από τη σκηνή και το διψασμένο βλέμμα τους μας κοιτούσε ολόισια στα μάτια, χωρίς ενδοιασμούς, "Με είδες;"
Ω Θεέ μου... πως θα μπορούσα να μην σε δω; Πως θα μπορούσα να μην είμαι εδώ για να σε κοιτάζω; Εσύ είσαι η δουλειά μου. Η πιο σημαντική, η πιο ουσιαστική μου δουλειά. Πως θα μπορούσα να μην στέκομαι εδώ κάτω για να σε βλέπω να ανθίζεις;
Ναι αυτη η ειναι η δουλεια μας! Να ειμαστε γονεις. Να ειμαστε εκει διπλα τους σε καθε τους στιγμη.
Σ' ευχαριστω και σε καλημεριζω.

Φλώρα είπε...

Αχ Κατερινιώ μου!
Πώς γίνεται να βάζεις λόγια στα συναισθήματά μας με τόσο ακρίβεια;
Σ' ευχαριστώ κι ας με κάνεις να κλαίω...
Φιλί κι αγκαλιά

Dee Dee είπε...

Με θυμαμαι να κλαιω στη γιορτη του παιδικου σταθμου της ανηψιας της αδερφης μου :) Και αναρωτιομουν πως θα ειμαι οταν γινω κι εγω μαμα. Και ειδα :) Οπως ειδαμε ολες μας :) Ευλογια ειναι τα παιδια και ο,τι απλοχερα μας χαριζουν. Ακομη και η αγκαλια μετα το πεσιμο τους, που ψαχνουν με τα ματακια τους τη δικη μας αγκαλια.

Ευχομαι αμετρητες ομορφες στιγμες και αγκαλιες να χαιρεστε με την οικογενεια σας:)

Καλο καλοκαιρι!

Αννα είπε...

Εγώ κλαίω σε σχολικές γιορτές εδώ και 10 χρόνια...
10 χρόνια που αποχαιρετώ τα παιδιά μου...
10 χρόνια που βλέπω τα μικρά μου να μεγαλώνουν
Φέτος πολύ δύσκολος ο αποχαιρετισμός. Φετος είχα έκτη. Και ναι το κλάμα είχε γίνει φίλος μας τις τελευταίες μέρες. Αυτό που ένιωσα την τελευταία ώρα της Τετάρτης δε περιγράφεται. Μετρούσαμε τα λεπτά..Τελευταίο διάλειμμα, τελευταία ώρα και όταν χτυπήσει πια το κουδούνι δε θα ξαναμπούμε μέσα στην τάξη. Είχα και άλλες φορές να κλαίνε παιδιά στην αγκαλιά μου. Δεν είχα δει όμως παιδιά στην εφηβεία πλέον. Να σου λένε"κυρία κάντε και άλλα παιδιά ευτυχισμένα " "κυρία σας ευχαριστώ που με μάθατε να θέλω να μαθαίνω" "κυρία είστε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να είχαμε την τελευταία μας χρονιά" και τόσο άλλα...
Και εκεί στην τελευταία παράσταση που μόλις κατέβηκαν απο τη σκηνή έπεσαν στην αγκαλιά μου "κυρία , πως είμασταν;"
Ολο μεγάλα σχόλια σου γράφω αλλά χτύπησες πάλι ευαίσθητο θέμα....

Καλό καλοκαίρι :)

Litsa είπε...

Αχ μωρέ αδερφάκι... σκέψου το αλλιώς: φταίει που φοράς μικρό νούμερο, όχι αυτά που μεγαλώνουν!
Άντρες θα γίνουν μέχρι εκεί πάνω! Τόσο γρήγορα...

Unknown είπε...

Πως μεγαλώνουν τα αντράκια μας!!
Με βάζει να κάνω σκέψεις για το πως θα είμαι άραγε εγώ σε μερικά χρόνια.
Τη μια είναι μωρά μέσα στην αγκαλιά μας και την επόμενη χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά έχουν ανοίξει φτέρα και πετάνε μόνα τους.

lolipopfamily είπε...

Ξέρεις τι παθαίνω καμιά φορά μαζί σου; Με σοκάρει τόσο πολύ που μοιάζουν τόσο πολύ οι σκέψεις μας που ειλικρινά δεν έχω τι να σχολιάσω. Με δάκρυα στα μάτια, σου λέω: Σ'αγαπώ πολύ !!!!

Ο μεγάλος μου που είναι 8 ετών φοράει 40 νούμερο. Απιστευτο ;;;

Αφροδίτη είπε...

Συγκινήθηκα... Γιατί άραγε? Μα γιατί γράφεις με την ψυχή, που δεν ξέρει να κρυφτεί, ψέμματα να πει. Γιατί είσαι αληθινή. Να τους χαίρεστε, να τους καμαρώνετε, να στέκεστε πάντα δίπλα τους στις μικρές και μεγάλες στιγμές. Δεν είναι άλλωστε τίποτε τυχαίο, my all star!

Nena είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΓΙΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΩΣ ΕΚΛΑΙΓΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΞΗ!
ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ ΜΕ ΠΗΓΕΣ ΠΙΣΩ!
ΝΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΑΚΙΑ ΣΑΣ!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Βενετία είπε...

Υπέροχα συναισθήματα... ΓΟΝΕΙΣ!!!
Τα συγχαρητήρια μου αγαπημένη!
Φυσικά και Προβιβάστηκες...!
Στην καρδιά μου πολύ περισσότερο, κάθε φορά!
Υ.Γ. Φανταστική η πρώτη φωτό!

Άννα είπε...

Υπέροχες στιγμές, πανέμορφες και μοναδικές...
Να τις χαρείς στο 100% γιατί κάποτε τελειώνουν... με πίκρα το γραφω αυτό. Γιατί περσι ειχα κι εγω εκτάκι...
Και φετος στο Γυμνασιο σα να μην "πηγα" σχολείο ειναι!

Nasia είπε...

να τα χαίρεστε με τον Πα ,Κατερίνα μου! να τα δείτε να εκπληρώνουν όλα τα όνειρά τους και να προβιβαστείς στην ανώτερη θέση ενός γονιού : σε ευτυχισμένη γιαγιά!
φιλάκια!

Ανώνυμος είπε...

Αχ Κατερίνα μου πόσο δίκιο έχει η δασκάλα που σου είπε να ετοιμαστείς για το κλάμα της έκτης! Είναι ένα απίστευτο κλάμα! Εγώ είχα την τύχη φέτος να βρεθώ στη γιορτή της τρίτης λυκείου. Εκεί να τους δεις, άντρες και γυναίκες πια, γεμάτοι όνειρα και έτοιμοι να φύγουν από κοντά μας πια.Από το φθινόπωρο απλοί επισκέπτες στο σπίτι πια, μια αίσθηση γλυκόπικρη και μια σκέψη μόνο, να είναι πάντα καλά!!! Βασιλεία Καβάλα

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Συγκρατήθηκα τόσο διαβάζοντας την ανάρτηση για να μην κλάψω. Εκεί με τα παπούτσια, εκεί με τις δημιουργίες τους και τις συναυλίες τους....Αλλά αυτό το Καλό καλοκαίρι μικρά μου στάχυα εκτόξευσε τα δάκρυα! Τι το θελες βρε Κατερίνα μου;
kathy by anthomeli

Όλγα Χατζηχρίστου είπε...

Δεν μπορώ παρά να σταθώ στον μικρό μουσικό που με πολλή σοβαρότητα στέκεται μπροστά στο αναλόγιό του!
Να τους χαίρεσαι Κατερίνα, να τους χαίρεστε. Είναι πραγματικά ευλογία να ζεις συνειδητά τέτοιες στιγμές ενώ δυστυχώς πολλοί άλλοι περνούν απλώς από δίπλα!
Καλό Καλοκαίρι!!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Οι στιγμές με τα παιδιά μας, περνούν και χάνονται. Στο χέρι μας είναι να τις "φυλακίζουμε" καλά μέσα μας και να βιώνουμε στο έπακρο κάθε στιγμή που ζούμε μαζί τους. Και εγώ ώρες ώρες κοιτάζω το κοριτσάκι μου (ούτε καν δεν έχει κλείσει τα 2 χρόνια) και σκέφτομαι "μα πόσο έχει μεγαλώσει!". Και είναι τόσο δα...τοσοδούλικο, ενώ εμένα μου φαίνεται πολύ μεγάλη σε σχέση με το μωρό που αγκάλιασα για πρώτη φορά.

Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και να βιώνετε κάθε χρόνο τέτοιες όμορφες συγκινήσεις! Σε φιλώ.

Owl Mommy Βέρα είπε...

Είναι συγκινητικό πάντα,ε; Εγώ κλαίω ακόμα και με ξένα παιδιά σε παραστάσεις..πού κρυβόταν όλη αυτή η ευαισθησία πριν γίνουμε γονείς μου λες;
Σε φιλώ Κατερινιώ μου!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Και βέβαι προβιβάστηκες..Σε μαμά δευτερακίου και εκτακίου χεχε..Εγώ κλαίω σε σχολικές γιορτές άλλων..φαντάσου πως θα είμαι στου Νικόλα σε λίγα χρόνια.. πολλά φιλιά

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Αχ αυτες οι σχολικες εορτες. Παρεα παντα με χαρτομαντηλα. Και εμεις τελειωσαμε την πρωτη Δημοτικου. Ποσο σημαντικη τσξη στη ζωη ενος μαθητη.
Αχ μανουλα που καμαρωνεις τα αγορακια σου να γινονται αντρακια και να μεγαλωνουν οι πατουσες τους ραγδαια. Σε λιγο θα γινεις η τοσοδουλα στην φαμιλια σου:)

ΚΟΡΙΝΑ είπε...

ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥΣ,ΠΡΟΒΕΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Κ ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΗ ΣΤΟΛΗ Κ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΕΙ.ΟΙ ΕΝΤΟΝΕΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥΛΙΑΖΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ.ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΦΤΑΣΕ ΩΣ ΤΑ ΑΥΤΙΑ Κ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΒΓΗΚΕ ΚΟΥΝΗΜΕΝΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΜΟΥ!ΤΑ ΘΕΡΜΟΤΕΡΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ Κ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ,ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΚΕΡΤΣΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΒΡΟΧΗ ΕΞΩ Κ ΄ΜΕΣΑ΄

Unknown είπε...

όποτε μπω στο blog σας με συγκινούμαι σε αυτό εδώ άγγιξες για ακόμη μία φορά την καρδία μου, να χέρεστε την οικογένεια σας να έιστε ευλογημένοι, πα΄ντα γεροι και δυνατοί