Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Όταν τα παιδιά μπαίνουν στο κόσμο των Υπολογιστών και των Social media...

Το να αποκτήσει ένα παιδί κινητό είναι κάτι μεγάλο και σημαντικό. Μπαίνει σε έναν κόσμο πελώριο τον οποίο δεν είναι ακόμη σίγουρο πως μπορεί να διαχειριστεί ή μάλλον είναι απόλυτα σίγουρο πως δεν μπορεί να διαχειριστεί. Το ίδιο δεν το γνωρίζει βέβαια και με την αγουράδα της ηλικίας επιμένει να  αποκτήσει ένα εργαλείο που  κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να χρησημοποιείται αυστηρά από ενήλικες...εκτός κι αν υπήρχαν ειδικά  κινητά για ανηλίκους...

Μπορεί να είναι υπερβολή όλο αυτό και το καταλαβαίνω, μα αυτή είναι η γνώμη μου...Βέβαια ζούμε στο εδώ και τώρα, τα παιδιά έχουν μια τεράστια εξοικείωση με την τεχνολογία οπότε είναι ίσως κουτό να βάλουμε ταμπέλα απαγορευτική στο δικό μας παιδί σε ένα αντικείμενο που όλοι οι φίλοι του θα έχουν πρόσβαση. Η απαγόρευση κάνει ακόμη πιο μεγάλο τον πόθο. Οπότε μπορεί άθελα μας να μεγαλοποιήσουμε κάτι που αν δεν απαγορεύαμε να είχε μικρότερη διάσταση στο μυαλό του παιδιού μας.
Είναι όπως παλιά που δεν σου έπαιρναν οι γονείς μηχανάκι για να μην χτυπήσεις κι εσύ ανέβαινες να οδηγήσεις το μηχανάκι του κολλητού σου και χτυπούσες με εκείνο...Το αποτέλεσμα το ίδιο.Οπότε και πάλι όλα αρχίζουν και τελειώσουν σε μια απόλυτη λέξη...διαχείριση!

Πριν από  την διαχείριση έρχεται η οριοθέτηση, οπότε για εμάς ήταν αδιανόητο παιδιά του δημοτικού να έχουν κινητό. Καταλαβαίνω πως κάποιοι γονείς για λόγους ασφαλείας χορηγούν σε παιδιά μικρότερα το κινητό τους. 
Για εμάς ευτυχώς δεν υπήρχαν τέτοιοι ή άλλοι λόγοι οπότε τα παιδιά μας ήξεραν πως όσο είναι στο Δημοτικό δεν θα αποκτήσουν κινητό. Ξεκάθαρο τόσο, που ποτέ δεν απαίτησαν, παρακάλεσαν, παραπονέθηκαν, γκρίνιαξαν, θύμωσαν για κάτι που ήξεραν πως δεν θα αποκτήσουν, παρόλο που σίγουρα ζήλευαν το ότι κάποιοι συμμαθητές τους ήταν κάτοχοι κινητών.  
Ήταν απλά αδιαπραγμάτευτο για εμάς κι αυτό έβαζε μια τελεία. 
Όταν όμως ο Άγγελος πήγε στο Γυμνάσιο το πρώτο που ζήτησε ήταν να αποκτήσει κινητό.
Μετά από σκέψη πολλή κι αφού πήρε τους πρώτους του βαθμούς αποφασίσαμε με τον μπαμπά του, πως ήρθε η ώρα να αποκτήσει το πολυπόθητο κινητό...κι άρχισε το κυνήγι της αγοράς.
Θα ήταν δώρο οπότε η αγορά του αφορούσε εμάς. Ξέραμε πως προτιμούσε μαύρο χρώμα και αυτή ήταν η μόνη πληροφορία που θα μας ήταν χρήσιμη. 
Καθίσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε σε τι θα του ήταν χρήσιμο αυτό το εργαλείο και με βάση την χρησιμότητα του, του αγοράσαμε ένα φθηνό, αξιοπρεπές καρτο κινητό που μπορεί τα βασικά...
Δεν έχει μεγάλη μνήμη δεν έχει περιστρεφόμενη κάμερα, δεν αντέχει να σηκώσει σούπερ εφαρμογές αλλά έχει τις πολύ βασικές δυνατότητες ενός απλού smart phone. 
Οι λόγοι που δεν του πήραμε ένα "καλό" κινητό πολλοί. Καταρχήν ο οικονομικός. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε πως ένα δωδεκάχρονο παιδί μπορεί να κυκλοφορεί στην τσέπη με ένα κινητό 200, 300, 400, 500 και βάλε ευρώ!!!

Δεύτερο το κινητό είναι εργαλείο γιατί να αγοράσεις ένα εργαλείο που δεν έχει χρησιμότητα καμία για εσένα. Είναι σαν να αγοράζει αγροτικό ενώ δεν είσαι αγρότης. Το κινητό το χρειάζεται για να επικοινωνεί και να κάνει τα βασικά...όλα αυτά τα μπορεί ένα απλό κινητό κι όλα τα υπόλοιπα θα ήταν για εκείνον υπερβολή...Θα ήταν σαν να παίρναμε αγωνιστικό ποδήλατο σε έναν παιδί που ακόμη οδηγεί με βοηθητικές ρόδες.

Ο Άγγελος ενθουσιάστηκε με το κινητό του στην αρχή...μετά συγκρίνοντας το με κινητά φίλων, συγγενών ή συμμαθητών του απογοητεύτηκε. Κάποιες φορές ήταν θυμωμένος, με τις λίγες δυνατότητες του δικού του κινητού ή και με εμάς φαντάζομαι και την επιλογή μας και μετά απλά το αποδέχθηκε και άρχισε να μπορεί να το χρησιμοποιεί έτσι ώστε οι μικρές του δυνατότητες να μην τον ενοχλούν.
Δεν το επιβάρυνε με άχρηστες εφαρμογές, δεν το γέμιζε με εικόνες και πληροφορίες έτσι ώστε να το επιβραδύνει και γενικά αποδέχθηκε την πραγματικότητα του.

Η διαχείριση της κάρτας ήταν υπόθεση αποκλειστικά δική του. Είχε μια κάρτα το μήνα. Την έτρωγε...απλά περίμενε τον επόμενο μήνα, αδιαπραγμάτευτο κι αυτό και ποτέ δεν παραπονέθηκε.

Ο μεγάλος φόβος όπως κι η αγωνία ήταν το διαδίκτυο. Όμως στο διαδίκτυο μπορεί να μπαίνει με wifi μόνο σε χώρους δημόσιους ή στο σπίτι μας οπότε ο έλεγχος είναι πιο εύκολος και ποτέ δεν χρειάστηκε.
Για ασφάλεια, κανόνας είναι πως ξέρουμε τους κωδικούς του,  μα δεν θα τους χρησημοποιήσουμε ποτέ αν δεν υπάρξει θέμα σοβαρό στο οποίο θα κρίνουμε πως πρέπει να παρέμβουμε. 
Έτσι όταν συχνά ζητάω από τον Άγγελο να κάνουμε καθαρισμό στο κινητό του το διαχειρίζεται εκείνος ενώ εγώ παρακολουθώ τι κάνει και ξέρει πως αυτός ο έλεγχος αφορά την ασφάλεια του.
Έχει συμβεί να  του ζητήσουμε να σβήσει κάτι, μια άτσαλη φωτογραφία που μπορεί να φέρει εκείνον ή κάποιον άλλο σε δύσκολη θέση, μια μυστήρια εφαρμογή ένα βίαιο παιχνίδι. Το  κάνει χωρίς δεύτερη κουβέντα, έχοντας αποδεχθεί πως υπάρχουν παγίδες που δεν μπορεί ακόμη να "μυριστεί" και όταν τον ενημερώνουμε για αυτές συχνά ξαφνιάζεται.

Τέλος, όταν κάνουμε έλεγχο σε αντικείμενα που αφορούν και τα δυο παιδιά μας...πχ, σχολική τσάντα, το δωμάτιο, το  κινητό, το tablet, πάντα ο ενδιαφερόμενος είναι μπροστά, δεν κάνουμε τίποτε κρυφά. Η δική μας έγνοια είναι όλα αυτά να  έχουν μια διαφάνεια και να μην γίνουν με έλλειψη σεβασμού. Η ιδιωτικότητα τους,  είναι σπουδαία μα γνωρίζουν πως ακόμη είναι μικροί για να διαχειριστούν με ασφάλεια τον κόσμο...
Βέβαια το κινητό του καθενός είναι δικό του και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το ανοίξει χωρίς να πάρει άδεια. Ποτέ τα παιδιά μου δεν άνοιξαν την τσάντα μου, ποτέ! Πόσο μάλλον δεν έχουν πάρει ποτέ το κινητό μου για να παίξουν κάτι ή να απασχοληθούν όταν ήταν μικρότερα.Ποτέ! Καταρχήν για λόγους, υγείας κι ασφάλειας. Κατά δεύτερο για λόγους αρχής....
Άλλωστε το κινητό ήταν για εμένα πάντα εργαλείο και δεν είχε παιχνίδια ή μυστήριες εφαρμογές.

Για τη διαχείριση των ηλεκτρονικών συσκευών, υπάρχουν στο σπίτι μας, ξεκάθαροι κανόνες για όλους μας.Τα κινητά ή τα tablet δεν τα παίρνουμε ποτέ στα δωμάτια μας και στο κρεββάτι, τα φορτίζουμε σε ένα σημείο στο σπίτι κοινό για όλους και οι υπολογιστές λειτουργούν πάντα σε κοινή θέα.Ο σταθερός είναι σε κεντρικό σημείο του σπιτιού κι αφορά όλους και οι φορητοί είναι μόνο για τους ενήλικες που σημαίνει πως τα παιδιά δεν έχουν ακόμη φορητούς υπολογιστές. Αν κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας αποκτήσουν και πάλι θα ισχύσουν οι ίδιοι κανόνες για όλους. 

Οι κανόνες μας διευκολύνουν πολύ γιατί κάποια πράγματα είναι απλά έτσι και δεν ζοριζόμαστε να λέμε τα ίδια  ξανά και ξανά, όπως επίσης το γεγονός πως τα tablet που μπορούν τα παιδιά να χρησημοποιήσουν λειτουργούν μόνο τα Σαββατοκύριακα. Οπότε μέσα στην εβδομάδα το μόνο ηλεκτρονικό μέσο που ανοίγει κάποια απογεύματα είναι η τηλεόραση.

Επίσης η διαχείριση των social media είναι κάτι που μας έβαλε σε σκέψεις και πολλές φορές μας ζητούσαν να ανοίξουν λογαριασμό στο fcb, ιδίως ο μεγάλος για να συνομιλεί με φίλους του. Με απόλυτη τεκμηρίωση η απάντηση μας είναι πως για την ώρα δεν μπορεί να συμβεί αυτό.
Η αλήθεια είναι πως μας κάνει την ζωή εύκολη γιατί δεν φαίνεται να τον ενοχλεί και ιδιαίτερα και με τους φίλους τα σαββατοκύριακα μιλάνε στο τηλέφωνο...το σταθερό που είναι επίσης σταθερό....

Γενικά είμαστε παλιομοδίτες...αυτό καταλαβαίνω!

Ο κύριος χώρος που ο Άγγελος χρησημοποιούσε το κινητό του ήταν στα διαλείμματα στο σχολείο. Στην αρχή της  φετινής χρονιάς ο διευθυντής έστειλε  στους γονείς ειδοποίηση για την άσκοπη κι υπερβολική χρήση των κινητών στο σχολείο...
Το συζητήσαμε και αποφάσισε για λίγο να μην το παίρνει μαζί του σχολείο...και από τότε πέρασαν δύο μήνες που το κινητό έμεινε στην κυριολεξία ξεχασμένο στο συρτάρι. Προχθές τον ρώτησα τι γίνεται τώρα που δεν έχει κινητό σχολείο κι αν θα ήθελε να το ξαναπάρει. Μου απάντησε πως δεν το χρειάζεται και με άφησε έκπληκτη κι όχι μόνο για αυτό, μα  γιατί μου είπε πως επειδή εκείνος δεν έχει κινητό δεν ανοίγουν κι οι κολλητοί του τα κινητά τους με αποτέλεσμα να παίζουν στα διαλείμματα επιτραπέζια στον ειδικό χώρο που διαμόρφωσε το σχολείο και βέβαια  μιλάνε πολύ και μοιράζονται πολύ  και πειράζουν ο ένας τον άλλον κι έχουν γνωριστεί τόσο καλά που ο Άγγελος χοροπηδάει από χαρά όταν πάει σχολείο γιατί θα τους συναντήσει... Με εντυπωσιάζει αυτό και με ενθουσιάζει.

Κανένα ηλεκτρονικό δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επικοινωνία κι είμαι χαρούμενη πολύ που τα παιδιά το καταλαβαίνουν.

Αυτή η ανάρτηση έγινε με αφορμή πολλά μηνύματα που παίρνω όπου με ρωτάτε πως διαχειριζόμαστε αυτό το θέμα. Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας, ζητώντας τη άποψη μου για ένα τόσο λεπτό θέμα και τελικά νιώθω πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, μα αυτό που μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ή όχι. Όλα όσα γράφω τα γράφω ως μαμά και μέσα από την δική μας εμπειρία με τα παιδιά μας.
Η γνώμη μου είναι πως η κάθε οικογένεια έχει τον δικό της τρόπο διαχείρισης στα πάντα. Κάποιοι βασικοί κανόνες μπορούν να υπάρχουν όμως, για να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν και να κατευθύνουν, όπως σε όλα στη ζωή.

Για να υπάρξουν κανόνες που θα τηρούνται όμως, απαραίτητο είναι να υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης και αυτή χτίζεται μέσα από  την τριβή και την καθαρότητα της συμπεριφοράς μας προς τα παιδιά μας.
Ακούω γιατί εμπιστεύομαι, κι αν ο μικρός άνθρωπος είναι σίγουρος για την σχέση με τους γονείς, αν νιώθει ασφαλής και ήρεμος, οτι δεν θα τον κατασκοπεύσω, μπερδέψω, ξεγελάσω, όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα, σε κάθε νέο εξελικτικό βήμα που θα κάνουμε μαζί, παιδιά και γονείς...
Για εμάς ως τώρα το θέμα της διαχείρισης των υπολογιστών, κινητών κλπ, ήταν αρκετά εύκολο.
Ναι υπήρξαν περίοδοι που κόλλησαν, ναι πολλές φορές παζαρεύουν ή υπερβαίνουν τα όρια και τον κανόνα του χρόνου, γιατί είναι παιδιά και γιατί τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση κι επίβλεψη, οπότε πάντα ότι γίνεται θα γίνει μπροστά μας. Για να είναι ευκολότερος ο έλεγχος τους σε όλα τα επίπεδα, με στόχο πάντα την ασφάλεια τους.

Είναι σαν να σου ζητά το παιδί σου να πάει μόνο του στο πάρκο και του του δίνεις την άδεια αλλά δεν ελέγχεις ποτέ, αν πήγε όντως εκεί, αν πήγε τηρώντας τους κανόνες ασφαλείας στο δρόμο ή πως και με ποιόν παίζει και όταν εκείνο γυρίζει μια ώρα μετά από την καθορισμένη ώρα δεν του κάνεις παρατήρηση και δεν έχει για αυτό καμία επίπτωση...

Για εμένα όλα είναι ευκαιρία για  εκπαίδευση  της συμπεριφοράς τους. Το ίδιο και οι υπολογιστές και τα social media καθώς και ο τρόπος που φέρονται μέσα στον ιντερνετικό κόσμο.

Πάντως, το πιο γοητευτικό σε όλα αυτά είναι που καμιά φορά μου έρχονται μηνύματα από το γιο μου στο κινητό που με συγκινούν πολύ. Καλημέρες, ευχές, λόγια τρυφερά και βέβαια το ότι μου δίνει την ευκαιρία να του απαντήσω με τον ίδιο τρόπο.
Καταλαβαίνω πως είναι ένας νέος τρόπος επικοινωνίας, όπου θα  πρέπει να μυήσω τα παιδιά μου σε αυτόν με τον ίδιο τρόπο που τους μαθαίνω οτιδήποτε νέο, γοητευτικό μα κι επικίνδυνο...

Ο κόσμος είναι πελώριος και με τον ιντερνετ έγινε ακόμη πιο πελώριος. Όπως σε μια πόλη για να μπορέσεις να κυκλοφορήσεις πρέπει να μάθεις τις οδούς, τις ιδιαιτερότητες, τις ασφαλής και τις επικίνδυνες περιοχές, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα πάρκα, τους φίλους, τους εχθρούς, έτσι ακριβώς πρέπει να μάθουμε να ζούμε και μέσα στον κόσμο του ιντερνετ.
Όσο  περισσότερο το αποδεχθούμε, όσα περισσότερα μάθουμε για αυτή την πόλη που ζούμε τόσο καλύτερα θα μάθουμε και στα παιδιά μας να ζουν με χαρά κι ασφάλεια μέσα της...Μια μέρα θα ξετρυπώσουν δικές τους γωνιές, κουτούκια, στέκια, φίλους, σκοτεινά δρομάκια, απαγορευμένες περιοχές, μα όσο ξέρουν ποιοι είναι  οι ίδιοι, ποιες είναι οι αρχές τους στη ζωή και πως να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους, τόσο λιγότερο θα φοβόμαστε  και να αγωνιούμε εμείς οι γονείς τους.

...γιατί όχι, εμείς δεν θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε και να αγωνιούμε...κι αυτό είναι το ζητούμενο τελικά για έναν γονιό. Να είναι σε συνεχή εγρήγορση, να μην παζαρεύει και να μην αποδυναμώνει  ο ίδιος τον ρόλο του...δίνοντας διπλά μηνύματα στον παιδί του. Το ξέρω πως όλοι το ίδιο προσπαθούμε, ο καθένας με τον τρόπο του...

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλή δύναμη σε όλους μας! Κανένα εργαλείο δεν είναι επικίνδυνο αν ξέρεις πως ακριβώς να το χειριστείς...Οπότε δημιουργούμε "χειριστές" με επίγνωση...

                                                                                                           Κατερίνα

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Μέρες γεμάτες καρδιές!

Τις μέρες που είμαστε όλοι μαζί τις κρατάω σαν θησαυρό! Μέρες γεμάτες με εμάς. Μέρες γεμάτες γεύσεις και παιδικές φωνές σαν αυτές που πέρασαν.
Κλειστήκαμε στην κουζίνα και μαγειρεύαμε με ενθουσιασμό γιατί θα ερχόταν η Αναστασία η ανιψιά μας και τα παιδιά είχαν τρελή χαρά.
Οι ανιψιές μου που ήρθαν να δουν την ξαδερφούλα έμειναν μαζί μας οπότε ζήσαμε ένα απόλυτα χαρούμενο και χρωματιστό χαμό με πέντε παιδιά μέσα στο σπίτι να παίζουν, να παλεύουν και να γελούν ασταμάτητα.
Να σιγομουρμουρίζουν και να γελούν ως τα ξημερώματα μέσα στα ανακατωμένα παπλώματα ο ένας επάνω στον άλλον και την άλλη μέρα να τους βρίσκω να κοιμούνται παντού λες κι ήταν υπνοβάτες και το βράδυ σουλατσάριζαν γύρω γύρω...


Όταν είσαι με παιδιά δεν βαριέσαι.Οι ευκαιρίες πολλές και σε όλα λένε ναι, εκτός από το καθάρισμα! Οπότε κουλουράκια Ναι! βόλτα Ναι! ταινία Ναι! συναυλία για να δούμε τον Άγγελο Ναι! σε όλα Ναι!
Παρόλο που συνήθως βαριόταν εύκολα και κατέληγαν ο ένας να πειράζει τον άλλο!



...κι ο καθένας μαγείρευε κι απολάμβανε τη δική του δημιουργική ανάγκη.


Το πρωινό γιορτινό. Με πέντε μικρούς Βαλεντίνους στο σπίτι τα μπισκότα κι η σοκολάτα παρέα με τις βάφλες είχαν την τιμητική τους.



Για το μεγάλο μου Βαλεντίνο η μπισκοτοκαρδιά ήταν νομίζω αρκετή! και παρόλο που την διεκδίκησαν πολλοί την καταβρόχθισε εκείνος!


Βόλτα στον υδροβιότοπο να δούμε τα φλαμίνγκο που μας απέφευγαν συστηματικά και μετά στην θάλασσα, για παιχνίδι με το κύμα και μετά σπίτι σε ένα ακόμη γιορτινό χρωματιστό τραπέζι που στρώθηκε με πολλές φωνές και πειράγματα και γέλια.




Θορυβώδης, εκκωφαντικοί, ολοζώντανοι! Ένα τραπέζι μέσα στο κέφι και τα γέλια.


Η μέρα έκλεισε με το γλυκό των μικρών και βέβαια αμέσως μετά ταινία κι οι καναπέδες αγκαζέ με τα χέρια και τα πόδια τους πλεγμένα...


Η παρέα θα χωριζόταν, ήρθε ο ξάδερφος να παραλάβει το πολύτιμο φορτίο πια,  μα πριν γίνει αυτό το τζάκι άναψε, ο καφές αχνιστός και μυρωμένος μπήκε στις κούπες και απολαύσαμε το δικό μας γλυκό των μεγάλων, με φρέσκες φράουλες...


...κι έτσι γιορτάσαμε τον Βαλεντίνο φέτος. Παρέα με πολλούς μικρούς Βαλεντίνους. Μικρά αποτελέσματα αγάπης...κι ήταν ίσως ένα από τα ωραιότερα Σαββατοκύριακα μας και η ωραιότερη γιορτή του Βαλεντίνου, που δεν γιορτάσαμε...γιατί όχι δεν γιορτάζουμε! Μα πάντα τελικά το καταλήγουμε σε γιορτή...σαν να θέλει αυτή η μέρα να γιορταστεί από μόνη της και της κάνουμε το χατήρι!

Οι μέρες με τα παιδιά είναι οι απλές για εμένα και γι'αυτό οι πιο αγαπημένες.Δεν κουράζομαι, δεν αγχώνομαι, δεν νιώθω πίεση για τίποτε. Ξέρω πως θα παίξουν, ξέρω πως θα φάνε, ξέρω πως θα απολαύσουν ο ένας τον άλλο. Ξέρω πως θα ζήσω το χαμό, ξέρω πως θα κάνω διαιτησία, χαίρομαι γιατί θα έχω την ευκαιρία να πω τα σοφά μου, ξέρω πως θα ξαπλώσω στον καναπέ με κλειστά μάτια και κάθε δυο λεπτά θα τα ανοίγω για να ελέγξω τι θόρυβος ήταν αυτός κι αν αυτό που ακούστηκε ήταν κλάμα ή γέλιο.
Τις μέρες που περνώ μαζί με τα παιδιά τις κρατώ σαν θησαυρό γιατί είναι μέρες  πολύτιμες. Μέρες γεμάτες καρδιές. Πολύχρωμες κι ελεύθερες καρδιές που μου θυμίζουν πόσο σημαντικά, πόσο αξέχαστα, πόσο γεμάτα ζωή είναι αυτά τους τα χρόνια...και πόσο γρήγορα περνούν!

Οι μέρες αυτές είναι γεμάτες με το μέλλον. Τα θεμέλια που βάζουμε στις σχέσεις μας, στις σχέσεις τους, για να θυμούνται σαν ενηλικιωθούν πως είναι να ζεις τη στιγμή και να αγαπάς χωρίς αντάλλαγμα...
Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                 Κατερίνα

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Some day...

Έβλεπα  τις προάλλες μια αμερικάνικη ταινία, από εκείνες τις εύπεπτες και χαριτωμένες. Με πολλή δράση, λίγο αίσθημα και ωραία τοπία. Μου αρέσουν αυτές οι ταινίες κάτι κρύες βραδιές όπου το μυαλό δεν θέλει να πολυσκεφτεί.

Κάποια στιγμή όμως ειπώθηκε κάτι που με ακολούθησε μέχρι το τέλος της ταινίας, κράτησε ξάγρυπνο το μυαλό μου το βράδυ, άνοιξε μια συζήτηση στο πρωινό με το αγόρι και με έβαλε σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις έτσι απλά κι αναπάντεχα.

Η πρωταγωνίστρια λοιπόν είπε πως κάποια μέρα θα κάνει κάποια από όλα όσα ονειρεύεται και ο συμπρωταγωνιστής της απάντησε πως το "κάποια μέρα" είναι ουσιαστικά συνώνυμο του ποτέ...
Κι εκεί ακριβώς σκέφτηκα πως για όλα τα μεγάλα μου όνειρα, για όλα τα μακρινά ταξίδια, για ότι θεωρώ αδύνατο να γίνει δεν ξεστομίζω την λέξη "ποτέ" μα δίνω στο "ποτέ" μια ψεύτικη ελπίδα, μια μικρή παράταση στο όνειρο, λέγοντας στον εαυτό μου ψέματα πως κάποια μέρα...θα κάνω αυτό ή εκείνο ή το άλλο...


Κάποια μέρα!
Κι αυτή η κάποια μέρα δεν έρχεται ποτέ...

Το ξέρω από πριν, μέσα μου είναι σχεδόν ξεκάθαρο πως το "κάποια μέρα" είναι σαν το ντουλάπι με όλα τα ημιτελή όνειρα. Μένουν εκεί κλεισμένα και στοιβάζονται και στοιβάζονται και σαν ανοίξεις το ντουλάπι ορμάνε όλα μαζί και το κλείνεις γρήγορα από φόβο...
Τι: μην σου φύγουν τα ξεχασμένα όνειρα; Μην τα δεις ξαφνικά μπροστά σου και τρομάξεις με όλα αυτά που ξέχασες, που δεν κατάφερες, που πρέπει να εγκαταλείψεις, που πρέπει να αποδεχθείς πως δεν θα κάνεις ποτέ;
Δεν ξέρω...Ξέρω πως όλα εκείνα εγώ τα κρατάω κλεισμένα καλά κι αν τύχει και με ρωτήσω λέω στο εαυτό μου..."κάποια μέρα"...

Είπα είναι η ιδέα μου και μετά ρώτησα τον μικρό μου γιο..."Αν με ρωτήσεις πότε θα πάμε εκεί και σου απαντήσω  κάποια ημέρα τι θα σημαίνει;"
Χωρίς καν να με κοιτάξει μου απάντησε..."σημαίνει πως δεν θα γίνει ποτέ"...

Πόνεσα. Πόνεσα με το ότι το έχει ήδη καταλάβει ενώ εγώ μόλις το είχα αντιληφθεί...Το κάποια μέρα σημαίνει ποτέ!

...κι ύστερα μέτρησα. Μέτρησα για ποιά όνειρα έχω πει κάποια μέρα κι ήταν πολλά...Ταξίδια, μέρη που θέλω να δω, το ηλιοβασιλέματα στη Σαχάρα, το τροπικό δάσος στο Βόρνεο, την αυγή στις σαβάνες της Αφρικής, το μονοπάτι των Ινκας στο Μάτσου Πίτσου,τις στέπες της Ρωσίας,  τις φάλαινες και τους παγετώνες στην Παταγονία...Κάποια μέρα έχω πει. Δηλαδή ποτέ!
Μέτρησα σχέδια, που αφορούσαν εμένα τις ανάγκες της οικογένειας μου...κάποια μέρα θα κάνουμε εκείνο μαζί και το άλλο. Κάποια μέρα θα κάνουμε όλοι μαζί κοπάνα και θα πάμε βόλτα κάπου μακριά, κάποια μέρα δεν θα χρειαστεί να δουλεύουμε τόσο πολύ και κάποια μέρα δεν θα χρειάζεται να προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από τα απλά πάθη μας ή τα λάθη μας...
Κάποια μέρα θα τρώμε χωρίς να μας νοιάζει αν παχύνουμε ή θα καπνίζουμε μιας στις τόσες, χωρίς να μας νοιάζει αν πεθάνουμε ή θα λέμε τη γνώμη μας χωρίς να μας νοιάζει ποιόν θα χάσουμε...κάποια μέρα!


...Κι ύστερα θύμωσα.Θύμωσα γιατί αντιλήφθηκα πως  όλα όσα πει πως θα τα κάνω, θα τα δω ή θα τα νιώσω  "κάποια μέρα"...τα έχω ήδη εγκαταλείψει!

Σαν να άνοιξα το ντουλάπι και όλα όσα είχε μέσα δεν ξεχύθηκαν όπως νόμιζα. Μα στάθηκαν εκεί στη σειρά, να με κοιτούν με απογοήτευση, με βλέμμα επικριτικό! Μα εγκατέλειψες μου είπαν...

Δεν ξέρω αν είναι εγκατάλειψη ή παραίτηση. Δεν ξέρω αν είναι ρεαλισμός ή συνειδητοποίηση...μα ξέρω πως όπως και στο τέλος της ταινίας...για κάποια όνειρα, για κάποια σχέδια, το κάποια μέρα...είναι σήμερα!

Σήμερα αγαπημένοι!
                                                                                                       Κατερίνα

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Είκοσι ένα χρόνια Ζωής...

Άνθισαν οι μυγδαλιές...


Η ζωή τρέχει. Δεν σε περιμένει απλά τρέχει κι αν μπορείς ακολουθείς, αν όχι μένεις πίσω κι είναι αυτό καμιά φορά επίπονο πολύ...
Στην τρέλα των ημερών χάσαμε πολλά.Σημαντικά.Τα πιο σημαντικά...μέχρι που κάποια στιγμή  με αφορμή κάτι άσχετο και κοιτώντας τις ημερομηνίες διαπιστώσαμε πως είχαμε προσπεράσει μια μέρα σημαντική. Την ημερομηνία της γνωριμίας μας...
Δεν με πείραξε. Ήταν τόση η ένταση κι η αγωνία και το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν με πείραξε καθόλου. 
Είπα στον εαυτό μου..."ωχ καημένη με την τρέλα σου...δεν έγινε και τίποτε" και με έπεισα...κι εκείνη τη στιγμή η γυναίκα που στεκόταν δίπλα μου με παρότρυνε..."μην το αφήσεις έτσι κάντε κάτι" γέλασα κι της απάντησα πως θα γυρίσω αργά από τη δουλειά, πως δεν βαριέσαι είκοσι ένα χρόνια είναι αυτά έχουμε γιορτάσει και γιορτάσει...κι εκείνη επέμεινε..."Όχι όχι. Κάντε κάτι διαφορετικό. Ένα ωραίο διαφορετικό φιλί λίγο πριν κοιμηθείτε...κάτι!"
Θα δούμε είπα μέσα μου και μπήκα με φούρια στη ρουτίνα την υπόλοιπης ημέρας...και το ξέχασα.

Μέρες μετά και λίγο πριν κοιμηθώ θυμήθηκα ξανά τη συζήτηση μας και σκέφτηκα πως τελικά το θέμα ξεχάστηκε ολοσχερώς...δεν δώσαμε καμία σημασία στην ημέρα, δεν την τιμήσαμε, δεν την γιορτάσαμε δεν την κάναμε ξεχωριστή...
Δικαιολογίες υπήρχαν πολλές...εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς στα δικά μας...σκέφτηκα...κι ύστερα λίγοι πριν κλείσω τα μάτια μου μου ήρθε η εικόνα εκείνης την γυναίκας. 

Όμορφη κι αγέρωχη πολύ την ώρα που μου έλεγε...κάντε κάτι το ξεχωριστό κι εγώ προσπέρασα με τόση ευκολία τα λόγια της...Σκέφτηκα πως εκείνη η γυναίκα μόλις λίγο καιρό πριν είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της, χάνοντας απροσδόκητα και σκληρά,  το σύντροφο της. 
Είχε μείνει μόνη...δεν υπήρχε το επόμενο φιλί...υπήρχε μόνο το τελευταίο. Δεν υπήρχε το αύριο, μόνο εκείνη η πελώρια στιγμή που τον κοίταζε χωρίς να ξέρει πως θα είναι η τελευταία τους...

Ένιωσα οργή με τον εαυτό μου...οργή κι ευγνωμοσύνη σε εκείνη. Ευγνωμοσύνη κι έναν πόνο που εγώ είχα μια ευκαιρία που εκείνη έχασε...κι ήταν σκληρό. Σκληρό πολύ κι άδικο για εκείνη την υπέροχη αγέρωχη γυναίκα που νιώθω να αγαπώ και να θαυμάζω...

Του μίλησα...Ξεχαστήκαμε του είπα...
ναι! Είχαμε ξεχαστεί...
Αφεθήκαμε και κάναμε τα ασήμαντα σημαντικά...

Ξημέρωσε η Κυριακή και θα ήταν δική μας. Στη ρεματιά που έπαιζε εκείνος, σαν ήταν μικρός. Εκεί στην μικρή βάθρα με το νερό και τις καλαμιές. Στις ψηλές αμμώδης πλαγιές που την Άνοιξη μένουν οι πολύχρωμοι  μελισσοφάγοι. Ένα μέρος που τα αγόρια λατρεύουν...




Η βόλτα μας ήρεμη χωρίς πολλά λόγια. Αφήσαμε τα αγόρια να κατρακυλούν στην άμμο και ακούγαμε τις φωνές τους να αντηχούν σε όλο το πλάτωμα. 



Περπατούσαμε δίπλα δίπλα με τη σιωπηλή παρέα του Κάρλο και του Λου και σκεφτόμουν πως έτσι θέλω να κυλήσει η ζωή. Ήρεμα κι απλά.  Μας σκέφτηκα να είμαστε ηλικιωμένοι που θα βγάζουν βόλτα τα σκυλιά κι ύστερα θα γυρνάμε σε ένα σπίτι που θα είναι άδειο τις καθημερινές μα τις Κυριακές θα έρχονται οι γιοι μας να το γεμίζουν ζωή...κι η σκέψη  αυτή μου έφερε δάκρυα συγκίνησης. 

Γυρίσαμε σπίτι ενθουσιασμένοι κι ήρεμοι με τα αγόρια να βγάζουν άμμο από τα αυτιά και τα ρουθούνια τους κι ύστερα το τρελό αγόρι μπήκε στην κουζίνα...έκπληξη μας είπε!
Έστρωσα το τραπέζι στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση. Κάτι που όταν συμβαίνει μας δίνει τρελή χαρά!


Έβγαλα τα παλιά, βαριά σκαλιστά ποτήρια της μαμάς μου που αγαπάω και στόλισα το τραπέζι με τα ανθάκια μυγδαλιάς και τα κλαδιά αγριοτριανταφυλλιάς που είχαμε κόψει. 


Το μενού μας ξετρέλανε. Μπριζόλες στο φούρνο με χειροποίητη σάλτσα μπάρμπεκιου και πατάτες και για κλείσιμο φράουλες με σοκολάτα και banoffee με μια ελαφριά πικράδα του καφέ στην κρέμα του...


Το γλυκό και το πικρό σε μια λεπτή ισορροπία...που εύκολα μπορεί να χαθεί...
Σαν τη σχέση μας...



Η έκπληξη του μας ενθουσίασε. Οι γεύσεις απλές μα μοναδικές και το κλείσιμο με την απλότητα που μας ταιριάζει...

Είκοσί ένα χρόνια λοιπόν...μια ζωή και θυμάμαι σαν χθες το κάθε συναίσθημα που ένιωθα τότε. Την κάθε στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια...Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Μα πέρασαν μέρες πολλές εκατοντάδες. Δύσκολες, όμορφες, σκληρές, παραιτημένες...κι έρχεται ένας ξένος πόνος να σου θυμίσει πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχεις και πόσο εύθραυστο!

Κι εσύ που νιώθεις μόνο πως έχασες...να ξέρεις έρχεται η Άνοιξη κι οι κρόκοι ανθίζουν δειλά, μετά από τόσο καιρό σιωπής, κάτω από τη γη.
 

Δεν είναι ποτέ αργά να ανθίσεις. Δεν είναι ποτέ αργά να ανοίξεις δειλά τα πέταλα σου στον ήλιο. Δεν είναι ποτέ αργά, να πιστέψεις πως θα αγγίξεις την ευτυχία...γιατί απλά την αξίζεις!
Σε ευχαριστώ...

Καλημέρα αγαπημένοι... Γεμάτη φως, γεμάτη ζωή. Απλά "Γεμάτη"...
                                                                                                           Κατερίνα