Πρωταγωνιστές!

Είπα να γράψω! Να γράψω κάτι φωτεινό και χαρούμενο. Να γεμίσει η οθόνη χρώμα και φως. Να γράψω για τη ζωή, για τα γέλια και τις λεπτές αποχρώσεις των στιγμών της.

Κι ύστερα θυμήθηκα τις μάνες της Γάζας και δεν ήξερα πως να γράψω κάτι φωτεινό. Σε ένα γρήγορο σερφάρισμα στο ίντερνετ πέφτεις πάνω σε θανάτους, αποχωρισμούς, φρίκη, τέλος, βία και πόνο…

Και προσπαθώ να σκεφτώ αν η ζωή έχει αλλάξει τόσο πολύ ή αν ο κόσμος έγινε ένα σκοτεινό μέρος για να ζεις! Το μόνο μας καταφύγιο είναι τα ανθισμένα αγριολούλουδα και τα ουράνια τόξα μετά τις ξαφνικές ανοιξιάτικες μπόρες. 

Όλα τα άλλα τραγικά. Ότι διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό είναι όλο και πιο ζοφερό. Παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, νέοι που χάνονται σε δυστυχήματα…  Ζώα που κακοποιούνται κι εγκαταλείπονται. Φυσικοί παράδεισοι που καταστρέφονται. Αγωνία παντού! Δεν θυμάμαι αν ήταν και πιο παλιά η ζωή μας τόσο αγωνιώδης. Τόσο τρομακτική ή αν απλά τώρα επικεντρωνόμαστε περισσότερο στη φρίκη. Ο κόσμος κάποτε ήταν μεγάλος, τεράστιος. Τώρα είναι μικρός μια σταλιά κι ότι γίνεται δεν γίνεται εκεί μακριά, μα δίπλα μας, εδώ κοντά, καθώς πια το διαδίκτυο μας έκανε όλους μια γειτονιά! Κι αυτό είναι καλό μα και κακό! Δύσκολο σαν τα νέα των μακρινών ή κοντινών γειτόνων είναι ζόρικα και σκληρά. 

Είπα να γράψω, μα δεν ξέρω από που να εμπνευστώ! Από το καλοκαίρι που πλησιάζει, από τις μέρες που μεγαλώνουν και γίνονται όλο και πιο φωτεινές.  Από την αλληλεγγύη των ανθρώπων από όλους αυτούς τους αγίους δίπλα μας που δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα και με πίστη και προσήλωση βοηθούν παιδιά, ζώα και αδύναμους. Κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο και την ζωή πιο ανεκτή.

Να εμπνευστώ από τους ανθρώπους που αγαπούν και το δείχνουν. Που πιστεύουν και δεν εγκαταλείπουν. Από τη φύση που επιμένει να φουντώνει ότι κι αν της κάνουμε, από τα ζώα που μόλις τα χαϊδέψεις σου δείχνουν εμπιστοσύνη, από τα φυτά που αν τους ρίξεις λίγο νερό ανθίζουν με ενθουσιασμό…

Είπα να γράψω και θέλω οι ψυχές μας να σταματήσουν να βουλιάζουν. Να αρχίσουμε να ζούμε ξανά χαρούμενοι. Να δημιουργήσουμε, να αντισταθούμε, να παλέψουμε! Ναι! Να νιώσουμε ξανά ισχυροί και να βγούμε με ορμή στην "άδεια σκηνή". Να φερθούμε ως πρωταγωνιστές...έστω κι αν δεν είμαστε!

Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν σαν τα παιδιά μου ήταν μικρά ένιωθα άτρωτη. Ένιωθα να έχω υπερδυνάμεις. Ένιωθα πρωταγωνίστρια της ζωής. Δεν νιώθω το ίδιο. Δεν είμαι πια πρωταγωνίστρια και παρόλο που αυτό έχει μια θλίψη έχει και μια ανακούφιση. Τώρα πρωταγωνιστές γίνονται σιγά σιγά τα αγόρια μας κι εγώ μένω πίσω σε ρόλο υποστηρικτικό προς εκείνους. Κι όχι μόνο….Μπαίνω σε ρόλο πιο ώριμο συναισθηματικά, χωρίς εξάρσεις, χωρίς υπερβολές. Είμαι εδώ, χωρίς να είναι πάνω μου τα φώτα. Έτσι νιώθω.

Τα πιο απαιτητικά μας χρόνια πέρασαν. Τότε που τρέχαμε ασταμάτητα πίσω από δραστηριότητες και μαθήματα. Τέτοια εποχή, οι μέρες ήταν γεμάτες από γιορτές αποφοιτήσεων, εκδηλώσεις ολοκλήρωσης, μικρές συναυλίες, εξετάσεις, φίλους γονείς, παρτάκια και συγκεντρώσεις, τελικούς αγώνες, τουρνουά και πάει λέγοντας. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Απόλυτη ησυχία….όλα τέλειωσαν! Κοιτάζεις πίσω κι είναι σαν να πέρασαν αιώνες  και ταυτόχρονα σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή! Τα σχολικά χρόνια έφυγαν ανεπιστρεπτί. Εύκολα, δύσκολα, όμορφα, άσχημα…πέρασαν. Κι έμειναν οι αναμνήσεις κι οι φίλοι! Οι άνθρωποι κι οι στιγμές που μοιραστήκαμε.

Κι ήταν στιγμές όμορφες. Γέλια, δάκρυα, εκδρομές, ποιήματα, γιορτές, παραστάσεις, χοροί, γρήγοροι καφέδες σε κερκίδες και αίθουσες αναμονής. Τώρα ψάχνουμε να βρούμε ευκαιρία να ανταμώσουμε σε κανένα ταβερνάκι για να τα πούμε επιτέλους…Τότε ήμασταν θέλοντας και μη σχεδόν κάθε μέρα μαζί!  Πρωταγωνιστές, που έτρεχαν πάνω κάτω σαρώνοντας την σκηνή. Πάντα βιαστικοί, μα πάντα παρόντες. Τα προλαβαίναμε όλα. Και δραστηριότητες και συλλόγους και συνελεύσεις και δουλειά και αγώνες και διαβάσματα και νοικοκυριό…Σαν τρελοί, μα τα προλαβαίναμε! Πως βρίσκαμε την ενέργεια δεν ξέρω. Ώρες ώρες νιώθω να έχω στραγγίξει. Εκείνη η ενέργεια χάθηκε θαρρείς. Τώρα άλλοι έχουν ανάγκη την ενέργεια αυτή κι εύχομαι να  βρουν την πηγή και να μην τη χάσουν. Όπως την βρήκαμε κι εμείς…και δεν ήταν άλλη από την σύνδεση και την αγάπη. Κλισέ μα είναι η αλήθεια!

Αντέχαμε καταρχήν γιατί αγαπούσαμε τα πλάσματα μας τα πολύτιμα και γιατί δεν ήμασταν μόνοι και στο πέρασμα μου από τούτη τη ζωή αυτό νιώθω πως είναι από τα μεγαλύτερα και πιο ουσιαστικά μαθήματα. Αντέχουμε όταν  δεν είμαστε μόνοι!

Σαν ξεκίνησα να γράφω δεν ήμουν σίγουρη που θα καταλήξω και κατέληξα τελικά στο πιο ωραίο μήνυμα! Και χαίρομαι. Παρόλη την σκοτεινιά δίπλα μας, γύρω μας, ακόμη και μέσα μας καμιά φορά, είμασταν πάντα μαζί! Κι αυτό έκανε τις δύσκολες μέρες υποφερτές. Και τις όμορφες μέρες ομορφότερες!

Αυτό κρατάω κι αυτό λέω στους νέους πρωταγωνιστές της ζωής. Σε αυτούς που σιγά σιγά και διστακτικά ανεβαίνουν στην σκηνή κι εκτίθενται ανελέητα. Να θυμούνται πως πάντα έχουμε ο ένας τον άλλο και πως η ζωή δεν στερεύει ποτέ από ανθρώπους υπέροχους! Αυτό ήταν το πιο σπουδαίο μάθημα ζωής που μάθαμε στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη….Στην Ιθάκη της καρδιάς μας, που παρόλες τις μάχες που  δώσαμε για χρόνια δεν υπάρχει πια! Μα πρόλαβε και άπλωσε ρίζες βαθιές μέσα σε χιλιάδες ανθρώπους, ανάμεσα τους κι εγώ. Που μαθήτευσα μέσα της κι υπηρέτησα τις αξίες της…"Μπορείς, αλλά όχι μόνος σου!"

Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν και τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω πως αντιστέκομαι όλο και λιγότερο σε αυτό. Αποδέχομαι περισσότερο και νιώθω πως αυτό είναι σημάδι πως μεγαλώνω. Ο επαναστάτης εαυτός μου είναι από χρόνια  μεσήλικας…με μικρότερη αντοχή, μα με μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση.

Είπα να γράψω…και καταλήγω εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα…Όσο κι αν η ζωή αλλάζει. Όσο κι αν εμείς αλλάζουμε. Όσο κι αν οι συνθήκες κι οι ανάγκες αλλάζουν, υπάρχει κάτι που θα μένει πάντα ίδιο. Εμείς κι η ανθρώπινη φύση μας.

Η ανάγκη μας για σύνδεση, μοίρασμα και δημιουργία. Οι αξίες μας κι ο πυρήνας της ύπαρξης μας! Όλοι εμείς, που φαντάζουμε μικροί κι ασήμαντοι, είμαστε οι αγκυρώσεις που κρατούν σταθερό όλο το οικοδόμημα. Είμαστε σπουδαίοι μα δεν το ξέρουμε και τώρα ήρθε η ώρα το οικοδόμημα να μεγαλώσει, να ψηλώσει, να επεκταθεί κι άλλο και οι επόμενες γενιές θα στηριχθούν στις δικές μας συνδέσεις κι έχει αυτό ευθύνη και αγάπη πολλή!

Κάνουμε χώρο λοιπόν στους νέους πρωταγωνιστές κι είμαστε έτοιμοι να αντέξουμε μακριά από τα φώτα της σκηνής. Εκεί στα παρασκήνια υπάρχει μια ζεστασιά και μια αγάπη για αυτούς που διστακτικά ανεβαίνουν στη σκηνή για να την υπηρετήσουν. Εκεί στα παρασκήνια υπάρχει η φροντίδα μας για εκείνους, όπως κάποτε υπήρξε η φροντίδα των γονιών μας για εμάς. Εκεί στα παρασκήνια υπάρχει η υπομονή κι η πίστη μας, για εκείνους. Από εκεί τους θυμίζουμε τα λόγια αν τύχει και τα ξεχάσουν, εκεί τους περιμένουμε σαν θα χρειαστούν χρόνο για να ξαποστάσουν και να ανασυνταχτούν! Έχει πόνο το να αποχαιρετήσεις την σκηνή. Μα και πίστη και γενναιοδωρία. Αυτή η σκηνή δεν ήταν ποτέ δική μου ή δική σου. Είναι δική μας. Αυτών που πέρασαν κι αυτών που θα΄ρθουν. Όλοι θα σταθούμε πάνω της. Όλοι θα δοκιμαστούμε μέσα της και θα την απολαύσουμε για όσο κρατήσει. Κάποιοι θα μας θυμούνται, κάποιοι θα μας ξεχάσουν και αυτοί που θα μας θυμούνται μια μέρα θα ξεχαστούν. Όσο ασήμαντοι ή σημαντικοί κι αν υπήρξαμε, θα μείνει το αποτύπωμα μας σε έναν κόκκο σκόνης…

Μα τι σημασία έχει;

«Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία»…

Δεν το λέω εγώ αγαπημένοι, ο Ελύτης το είπε! 

Κι όπως έγραψα πριν χρόνια σε μια παλιότερη ανάρτηση «Δυο χέρια, δυο πόδια, ένα σώμα δυνατό κι ένα μυαλό καθαρό. Δυο γερά της αγόρια για γιούς κι ένα σύντροφο για τη βόλτα στα σοκάκια της, μια οικογένεια για λιμάνι, φίλους για τα ταξίδια και μια πατρίδα ηλιοφώτιστη για τα όνειρα...τα καλοκαιρινά. Το ζεστό μου κρεββάτι, ένα φλιτζάνι καφέ, κι ένα ήλιο να παίζει στα σύννεφα!!  Πολλά γέλια, άλλα τόσα δάκρυα και αναμνήσεις ένα σωρό.. Όλα μου τα' δωσε η Ζωή!! 

Κι επειδή φοβάμαι πολύ το φευγιό της, τα ζώ όλα έντονα.

Γεμίζω τη ζωή μου με σημειώματα, μυρωδιές, μνήμες και τους τα χαρίζω. Κάθε λεπτό...Ποτέ δεν χωρίζουμε έστω και για λίγο χωρίς μια αγκαλιά κι ένα ρουφηχτό φιλί γιατί η Ζωή μου έμαθε ότι δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο...»

Φίλοι συνπρωταγωνιστές, κλείνω τούτη την ανάρτηση όπως αγαπώ, με ένα ζεστό καφέ στο χέρι, πλάι στα χρωματιστά μου ανοιξιάτικα λουλούδια…Για κάποιους από εμάς, πλησιάζουν οι μέρες που κατεβαίνουμε  από την σκηνή κι αποχαιρετάμε ρόλους πρωταγωνιστικούς, βασανιστικούς μα κι αγαπημένους. Τα φώτα στο κέντρο της σκηνής σβήνουν για εμάς αλλά δεν μασάμε μία, γιατί ξέρουμε καλά πως όλο το γλέντι γίνεται στα παρασκήνια!

Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Καλή δύναμη και κουράγιο στα παιδιά που σήμερα μπαίνουν στην μάχη των Πανελληνίων και ψυχραιμία στους γονείς. Πιστέψτε με κι αυτό θα περάσει!!!

Αγαπημένοι μου. Μοιραζόμαστε την ζωή, την σκηνή, ακόμη και το θέατρο του παραλόγου και συνεχίζουμε με εμπιστοσύνη τον αέναο κύκλο. Καλημέρα εκεί έξω! Ραντεβού στα παρασκήνια!!!