Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Η Γέννηση ενός Ήλιου...



Αυτή είναι μια μέρα σπουδαία και θα μοιραστώ μαζί σας τη μικρή μας περιπέτεια... Έτσι τη νιώθω πια!
Σκέφτηκα πολύ τι νόημα έχει να γραφτούν όλα αυτά,να διαβαστούν από όλους εσάς και να σχολιαστούν... ποιος ξέρει πως...
Δεν έχω να δώσω μιαν απάντηση. Ξέρω πως ένιωθα όταν τα έγραφα κι ήταν τα συναισθήματα ακόμη ολοζώντανα....και ξέρω πως κατά βάθος είμαι μια παραμυθού και χαίρομαι απίστευτα για το σημερινό μου μοίρασμα, μαζί σας αγαπημένοι...γιατί τρελαίνομαι να λέω ιστορίες φαντάζομαι το έχετε καταλάβει...και κάποιοι φίλοι  και συνάδελφοι που  διαβάζουν τώρα θα χαμογελούν γιατί...ξέρουν.

Πριν αρχίσω σας προειδοποιώ πως το ταξίδι ήταν ζόρικο, οπότε αν κάποιος δεν θέλει να αγχωθεί μπορεί να περάσει κατευθείαν στο Happy End, που είναι τελικά πολύ Happy!!!!!

Κάθε εγκυμοσύνη και κάθε γέννηση ενός παιδιού είναι εξαιρετικά πολύτιμη. 
Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι. Η δεύτερη μια αγωνιώδης διαδρομή!
Ήταν όλα πολύπλοκα και μπερδεμένα και οι φόβοι μεγαλύτεροι!

Ίσως γιατί στην δεύτερη εγκυμοσύνη ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να χάσεις αν κάτι πάει στραβά.
Ίσως γιατί ήξερα ότι ήταν η μια και μοναδική μας ευκαιρία να αποκτήσουμε ακόμη ένα παιδί...
Ο μικρός μου ήταν ένα θαύμα (έτσι είχαν αποκαλέσει την εγκυμοσύνη αυτή οι γιατροί) κι αυτό το θαύμα δεν έπρεπε με τίποτε να κινδυνεύσει.


Σε μια εξέταση απλά φάνηκε μια δυσμορφία στον πλακούντα και ενημερωθήκαμε ότι δεν θα γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά πράγμα που με στεναχώρησε πολύ αλλά ο στόχος ήταν αυτό το νινί, οπότε ας γινόταν όπως έπρεπε…αρκεί εκείνο, να μην κινδυνεύσει.
Μόλις μάθαμε για την κατάσταση πήραμε τα μέτρα μας ενημερώσαμε τους γύρω σε περίπτωση που θα χρειαζόταν αίμα αν υπήρχε έκτακτη ανάγκη να λειτουργήσουν άμεσα και μετά όλα κύλησαν ήρεμα...

Όλη η εγκυμοσύνη ήταν καλή σε γενικές γραμμές. Αυτό με χαλάρωσε και ξέχασα την επικινδυνότητα. Δούλευα κανονικά, έκανα τα δικά μου, πήγαινα στη θάλασσα, έκανα απίθανες  δουλειές στο σπίτι πράγμα που τότε δεν καταλάβαινα και τώρα βρίσκω απαράδεκτο!

Εκείνο το καλοκαίρι είχε επιδημία ψύλλων στην περιοχή. Κόλλησαν όλα τα πιτσιρίκια της περιοχής και ο Άγγελος βέβαια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φέρει τους ψύλλους στο σπίτι...Παντού! Στα κρεβάτια, στα στρώματα, στα μαξιλάρια, στους καναπέδες παντού.... Ο Άγγελος επίσης, είχε τσιμπήματα παντού, έπαθε και μια μόλυνση και χρειάστηκε να πάρει αντιβίωση.
Η εταιρία απολύμανσης που μας πρότεινε η Παιδίατρος, μας ζήτησε ένα απίθανο ποσό...Η μόνη λύση ήταν να κάνω την απολύμανση μόνη μου! Και το έκανα! Δεν είναι απίστευτο;....Τι μυαλό!!

Αγοράσαμε έναν ατμοκαθαριστή και σήκωσα όλο το σπίτι στον αέρα...Για τρείς μέρες όλα ήταν στον ήλιο...κι επειδή ο Πα δούλευε και βαριόμουν να τον περιμένω τα έκανα όλα μόνη. Τώρα το σκέφτομαι και φρικάρω με τον εαυτό μου!! Ήταν σαν να ήμουν στον κόσμο μου κι όχι μόνο εγώ δηλαδή....

Μια εβδομάδα μετά λίγο αίμα...Ο γιατρός μου ζήτησε να πάω αμέσως να τον δω λόγω της ιδιαιτερότητας με τον πλακούντα. Ήμουν στην 34η  εβδομάδα...Είχα κάποια πράγματα έτοιμα αλλά ήθελα ακόμη να κάνω κάποια ψώνια...Αντί να πάω στο νοσοκομείο λοιπόν πήγα πρώτα για ψώνια!!!
Μετά από ένα τρίωρο κυρία πια...εμφανίστηκα στο γιατρό κουνιστή και λυγιστή σαν μπαλόνι παραφουσκωμένο με νερό  και εκείνος μετά την εξέταση με ενημέρωσε ότι θα γίνει η εισαγωγή μου...

Δεν ήμουν έτοιμη να το ακούσω αυτό....Ταράχτηκα φοβήθηκα...Για πρώτη φορά κατέβηκα από το συννεφάκι!! Έμεινα εκεί δυο βραδιές φριχτές.
Ύστερα η κατάσταση σταθεροποιήθηκε και βγήκα και πάλι με στόχο να μείνω στο κρεβάτι και να μην κουνιέμαι...ΟΚ!

Ήρθε η μαμά εκτάκτως για να μπορεί να είναι μαζί μου και για λίγο ήμουν καλό κορίτσι...μετά άρχισα πάλι, τα γυρίσματα! Ο γιατρός δεν ήταν πολύ αυστηρός  μαζί μου. Ο προδρομικός πλακούντας ήταν επικίνδυνη κατάσταση αλλά θα τα καταφέρναμε αφού φτάσαμε ως εδώ!
Προδρομικός Πλακούντας! Ακόμη το λέω κι ανατριχιάζω...

Μόνο μια φίλη όταν της το είπα με κοίταξε σοβαρά και μου είπε : "Αυτό είναι επικίνδυνο πρέπει να είσαι κοντά στο νοσοκομείο σε περίπτωση που συμβεί κάτι". Της απάντησα, "ε! καλά δεν είναι μακριά το νοσοκομείο, μόνο 20 λεπτά απέχει". Ο χρόνος...πόσο σχετικός μπορεί να είναι...

Κι έφτασε η μέρα!! Πέμπτη 20 Ιουλίου δώσαμε ραντεβού. Ξυπνήσαμε φρέσκοι και χαρούμενοι και  φοβισμένοι! Το βράδυ είχα δει ένα παράξενο όνειρο που αρχικά με τάραξε όμως στη συνέχεια, μου έδωσε μια γαλήνη και το μοιράστηκα με τη μαμά μου η οποία έχασε το χρώμα της...

Μπήκα λέει σε ένα μαγαζί που δεν είχα ξαναπάει. Σαν καφέ, σαν εστιατόριο. Είχε πολύ κόσμο άγνωστοι όλοι. Ήμουν μόνη κι ένιωθα άβολα. Προσπαθούσα να βρω κάπου να καθίσω μα δεν υπήρχε χώρος πουθενά...Τρομερός συνωστισμός.
Όλες οι θέσεις πιασμένες...Κοιτάζοντας καλύτερα άρχισα να διακρίνω γνωστά πρόσωπα, νέων ανθρώπων που είχα γνωρίσει στην Ιθάκη κι είχαν πεθάνει. Σαν να ήταν αυτό το φυσιολογικό  συνέχισα να ψάχνω όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή...Κάποιος με ακούμπησε  στην πλάτη και μου είπε: "Δεν μου μιλάς;" 
Κατάλαβα ποιος ήταν και γύρισα απότομα. Τον αγκάλιασα σφιχτά κι άρχισα να κλαίω δυνατά. Εκείνος μου ψιθύρισε  "Μίλα μου τώρα, γιατί θα κάνουμε  χρόνια να τα  ξαναπούμε"...κι έτσι ξαφνικά ξύπνησα...από το κλάμα μου!!

Ο άνθρωπος αυτός,  αγαπημένος φίλος, σχεδόν συγγενής  είχε πεθάνει πολύ νέος, πρόσφατα, μόλις  1 χρόνο πριν αφήνοντας μόνη την υπέροχη οικογένεια του και τις νεογέννητες δίδυμες κόρες του...Ο γλυκός μας Πάνος! Ένας σύντροφος εκεί μακριά.

Ένιωθα ήρεμη ενώ τη μαμά μου την έζωσαν τα φίδια!!

Χαιρέτησα τον μικρούλη Άγγελο του υποσχέθηκα πως θα γυρίσω με τον αδερφό του και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί περιμέναμε τη σειρά μας να μπούμε στο χειρουργείο και κάναμε σχέδια πως θα έχουμε την κάμερα και την φωτογραφική μηχανή και καθώς ήμουν στο κρεβάτι ζήτησα από τον Πα να με βγάλει μια τελευταία φωτογραφία έγκυο!! 
Έτσι κι έγινε. Αμέσως μετά σηκώθηκα και ξαφνικά ένιωσα σαν κάτι μέσα μου να "άνοιξε".
Κανένας πόνος τίποτε...παρά μόνο αίμα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο αίμα στη ζωή μου. Σαν να έτρεχε μια βρύση, με μεγάλη πίεση. Θυμάμαι το βλέμμα της μαμάς μου και νιώθω πως κοιταζόμασταν ώρες πριν αρχίσει να φωνάζει...και τον Πανταζή να με κοιτάζει άσπρος και κοκαλωμένος, με ένα πελώριο ερωτηματικό, ενώ κι εγώ αναρωτιόμουν πόσο αίμα έχει ο άνθρωπος μέσα του...καθώς κοκκίνιζαν τα πλακάκια.

Άρχισε ένας αγώνας δρόμου μέχρι να φτάσουμε μέσα σε ελάχιστα λεπτά (που ήταν όμως πάρα πολλά) στο χειρουργείο τρέχοντας όλοι μαζί, γιατροί, νοσοκόμες, καρδιοτοκογράφος κι υπέρηχος πάνω από το φορείο για να προλάβουμε...Θυμήθηκα τότε που νόμιζα πως είκοσι λεπτά ήταν λίγος χρόνος και τώρα τα δευτερόλεπτα  ζύγιζαν τόνους....

Άκουγα την καρδιά του να χτυπάει ακόμη και μετρούσα τα δευτερόλεπτα καθώς γύρω μου χλωμοί άνθρωποι φώναζαν...
Αυτό θυμάμαι, θυμάμαι φωνές και κραυγές και το αίμα να τρέχει ασταμάτητο και τότε ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τον φόβο του θανάτου...Σαν ένα παγωμένο χέρι να μου έπιασε την καρδιά και σκέφτηκα τον Άγγελο...Τι του είπα; Πως τον χαιρέτησα; Τον αγκάλιασα; Που τον φίλησα; Πως ήταν τα μαλλιά του; Πώς ήταν τα μάτια του; Του είπα ότι τον αγαπώ;
Θυμάμαι πως ψιθύριζα στον εαυτό μου  ασταμάτητα..."όχι ρε μάγκα, θα πεθάνω...θα πεθάνω, θα πεθάνω" και θυμάμαι πως εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Πάνου στο όνειρο και σκέφτηκα ότι ίσως δεν πεθάνω εγώ αλλά το μωρό.... 
Συνειρμοί δευτερολέπτων. Οι σκέψεις ήταν σαν σφήνες που έρχονταν κι έφευγαν...είπα μέσα μου "φτάσαμε ως εδώ και θα τον χάσω"... "θα χάσω το μωρό, το μωρό…"!
Ένιωθα τον πανικό μου να γίνεται ένας φριχτός γίγαντας. Προσπαθούσα να δω τον υπέρηχο, έκανα μέσα στο κεφάλι μου ησυχία να ακούσω τους παλμούς, την καρδιά του, άκουγα μια μαία να φωνάζει "δεν ακούω παλμό, δεν ακούω παλμό, μην κουνιέσαι, σταμάτα να κουνιέσαι!!!"

Ήμουν σίγουρη πως κάποιος θα χαθεί!!

Στα λεπτά που ακολούθησαν μπήκε μέσα στο χειρουργείο τρέχοντας ο γιατρός μου ο οποίος είχε περάσει από όλα τα φανάρια με κόκκινο και τον σταμάτησε η τροχαία. Αμέσως μετά του άνοιγαν δρόμο με τις σειρήνες κι ήρθε με συνοδεία...
Με κοίταξε για μια στιγμή και θυμάμαι που φορούσε ένα χρωματιστό χειρουργικό σκουφί και χρωματιστά Crocs....Στα κανονικά θα χαμογελούσαμε κι οι δυο, με την εικόνα της Αμερικανιάς...
Μα το πρόσωπο του χλωμό, γκρίζο κι αγέλαστο και σκέφτηκα..."Τί γκαντέμης, σήμερα είναι η γιορτή του κι αν γίνει κάτι δεν θα μπορέσει να ξαναγιορτάσει ποτέ αυτή τη μέρα". Προφήτης Ηλίας!!
Το μυαλό φλυαρούσε ασταμάτητα σκέψεις χιλιάδες, γρήγορες,ανούσιες, γελοίες, σκληρές...

Άκουσα πίσω από το παραβάν να λέει κάποιος κάτι για "πιθανή υστερεκτομή".

Θυμάμαι τα δάκρυα μου να τρέχουν βουβά κι ύστερα ένιωσα ένα χέρι να μου σκουπίζει απαλά τα βλέφαρα, γύρισα για να δω δυο θλιμμένα  μάτια να με κοιτούν, σε ένα πρόσωπο με μια χειρουργική μάσκα. Ο αναισθησιολόγος....Κοιταχτήκαμε στα μάτια απόλυτα, σαν να μιλούσαμε σιωπηλά, μέσα στο χάος και στις κοφτές φωνές των ανθρώπων κι ύστερα εκείνος έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο απαλά κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου δυνατά....κι έφυγα!

Με ξύπνησε ο απόλυτος πόνος που κράτησε ώρες. Νόμιζα πως θα πεθάνω από τον πόνο κι αν μπορούσα θα πέθαινα....για να σταματήσω τον πόνο, όμως ήμουν ακόμη ολόκληρη...κι είμασταν κι οι δύο ζωντανοί!! Ο γιατρός έκανε το θαύμα του...και ποιος ξέρει και ποιος άλλος...

Ακολούθησαν μεταγγίσεις  αίματος, ταλαιπωρία και φόβος και το νινί στην θερμοκοιτίδα...Γιατί; Εξηγήσεις μπερδεμένες... "λίγο από αυτό, λίγο από το άλλο...τίποτε σοβαρό"! 
Ήθελα να τον δω...Δεν μπορούσαν να μου τον φέρουν. Αποφάσισα να πάω εγώ.
Έτσι το απόγευμα σηκώθηκα για να καθίσω σε μια καρέκλα και να με τσουλήσουν μέχρι τον χώρο που ήταν εκείνος και να τον δω! Νόμιζα πως θα ξεκολλήσει το σώμα μου από το άλλο του μισό...αλλά σηκώθηκα.
Όταν τον είδα...τον ήξερα!! Ήταν αυτός, μικρούλης σαν ντελικάτο στάχυ. Μόνος χωρίς εμένα...Τώρα που τον ξέρω πια, είμαι σίγουρη ότι θύμωσε πολύ και αγχώθηκε με τη βίαιη αυτή αποκόλληση. 
Έτσι κάνει και τώρα αποσύρεται....

Δεν μπορούσα να τον πιάσω, δεν με άφηναν...νομίζω πως αν μπορούσα να τον πάρω αγκαλιά όλα θα πήγαιναν μια χαρά... Έτσι νομίζω!! Θυμάμαι πως ένιωθα ότι έχω υπεράνθρωπες δυνάμεις κι ότι όσο τον κρατούσα τίποτε κακό, δεν θα μπορούσε να του συμβεί.
Είχα την αίσθηση πως η αγκαλιά μου ήταν θεραπευτική...και το εννοώ αυτό! Το ένιωθα στα αλήθεια...κι ακόμη το νιώθω! Νομίζω πως όλες οι μαμάδες το νιώθουν...

Το βράδυ εκείνο, όταν έφυγαν  οι συγγενείς, με ενημέρωσαν ότι το μωράκι είχε χειροτερέψει και έπρεπε να μεταφερθεί για καλύτερη παρακολούθηση στο Ιπποκράτειο...
Τους ζήτησα να μου τον φέρουν για να τον δω. Έφεραν όλη τη θερμοκοιτίδα μέσα στο δωμάτιο και θυμάμαι πως τον κοίταζα μέσα από το τζάμι και του ψιθύριζα...Το ξέρω πως με άκουγε!!
Εγώ άκουγα τη διπλανή μου και τη μαμά της να κλαίνε γοερά και τις νοσοκόμες να φυσάνε τις μύτες στα κρυφά, καθώς αποχαιρετούσα το γιο μου και με φωνή σοβαρή και σταθερή του ζητούσα να μην φοβηθεί γιατί θα πάω να τον πάρω, για να πάμε σπίτι που τον περιμένει ο αδερφός του..."Αγάπη μου, αγάπη μου", ψιθύριζα..."να με περιμένεις"!! 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα εκείνη. Τη μεγαλύτερη της ζωής μου. Δεν θυμάμαι αν έκλαιγα, αν πονούσα, δεν είχα καμία σωματική ανάγκη, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ασταμάτητα κι ότι ήθελα να πηδήξω από το παράθυρο για να πάω να τον βρω...Για να είμαι κοντά του. Ένιωθα ερημιά...την ίδια ερημιά που ένιωθε κι εκείνος!!
Εκείνος ο μικρός είχε γίνει ο κόσμος όλος και ήθελα να οργώσω τους τοίχους για να πάω μαζί του...

Στην  γέννηση του Άγγελου θυμάμαι μια γαλήνη, μια ηρεμία και μια απέραντη χαρά....Στον Γιώργο οι μέρες που ακολούθησαν είχαν πόνο σωματικό, μεγάλη αγωνία και μια ατελείωτη ταλαιπωρία, έξω από το Ιπποκράτειο...

Οι συνθήκες...αστείες. Για την κάθε νέα μαμά, λεχώνα, που περιμένει έξω από μια ερμητικά κλειστή πόρτα μαζί με δεκάδες άλλες ταλαίπωρες μαμάδες, χωρίς να υπάρχει κάπου να καθίσει, ένα παγκάκι, μια καρέκλα.
Να μπαίνουμε όλοι μαζί μπούγιο, να πλένουμε σε ένα άθλιο ανήλιο δωμάτιο με νεροχύτη τα χέρια μας, βουβοί ο ένας πίσω από τον άλλο, να φοράμε μια άθλια χιλιοφορεμένη ρόμπα τάχα αποστειρωμένη και να περνάμε σε ένα δωματιάκι 20 τετραγωνικά με 10 ίσως και περισσότερα μωρά, χωρίς να φτάνουν οι σκισμένες άθλιες καρέκλες για να καθίσουμε όλοι και κάποιοι πάντα στέκονταν όρθιοι.
Θυμάμαι φωνές και ψίθυρους γονιών που μιλούσαν τρυφερά  στα παιδιά τους κι εγώ τον έσφιγγα στο στήθος μου κι έλεγα "κάνε υπομονή μικρούλη, κάνε υπομονή"...Δέκα λεπτά και πάλι έξω, αναμονή ως το απόγευμα...

Οι νοσοκόμες με μάλωναν γιατί  προσπαθούσα να τον θηλάσω και μου έλεγαν "τι το ταλαιπωρείς το μωρό, δεν βλέπεις ότι είναι αδύναμο;" Μου έλεγαν "περπάτα ίσια, τι περπατάς σκυφτή, κι άλλες έκαναν καισαρική αλλά δεν έκαναν έτσι;", καθώς τις πρώτες μέρες περπατούσα αργά και διπλωμένη γιατί πονούσα πολύ.  Σχόλια γεμάτα ενίσχυση...χεχε
Γενικά οι νοσοκόμες ήταν θαλαμοφύλακες...μας μάλωναν όλους συνέχεια.

Εγώ ήμουν σαν υπνωτισμένη. Δεν άκουγα δεν επικοινωνούσα, ήταν σαν να ακούω από κάπου μακριά μια βοή...Θυμάμαι στο τέλος με είχαν αποδεχτεί γιατί έκανα τα δικά μου και δεν με μάλωναν πια παρά μου έλεγαν..."πάλι εσύ" κι εγώ δεν απαντούσα απλά έκανα τα δικά μου...έφευγα τελευταία, τον άλλαζα όποτε ήθελα, του έβαζα τις κρέμες που έφερνα από το σπίτι, τον έβαζα στο στήθος, του τραβούσα φωτογραφίες, του τραγουδούσα και από πάνω μου παραμιλούσαν...πραγματικά όμως, δεν τις άκουγα!!Εγώ ήξερα το καλύτερο για εκείνον...Μόνο εγώ! Σαν  η λειτουργία της  ακοής να είχε εξαφανιστεί...!!

Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες, όπως και οι συνθήκες εργασίας όλων αυτών των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί...και μπορεί να με μάλωναν ασταμάτητα γιατί τους έσπαγα τα νεύρα, με τη σιωπή, την εμμονή και την απάθεια μου, αλλά δεν μπορώ να μην πω πως ένιωθα πελώρια ευγνωμοσύνη, ελπίζοντας να προσέχουν το νινί μου όσο εγώ δεν ήμουν μαζί του....
Σκέφτομαι τώρα πως έπρεπε να αντιμετωπίσουν καθημερινά δεκάδες ευάλωτες μαμάδες σαν εμένα, η καθεμιά με την παραξενιά και την ιδιαιτερότητα της…Έπρεπε να τηρούν τους κανόνες  για την ασφάλεια των μωρών κι αυτό σίγουρα δεν ήταν καθόλου εύκολο δεδομένων των συνθηκών!

Τι θυμάμαι από εκείνη την περίοδο...Θυμάμαι ότι είχα ανεβάσει για ημέρες υψηλό πυρετό κι ότι δεν μπορούσα να ξεκουραστώ καθόλου, γιατί είχα την έγνοια του. Ότι είναι μόνος κι είναι τόσο μικρός... Ότι μπορεί να κλαίει και ποιος θα τον πάρει αγκαλιά σε μια βάρδια με τόσο λίγο προσωπικό και τόσα πολλά μωράκια, ότι μπορεί να πάθει κάτι, ότι του λείπω, οτι φοβάται...
Ένιωθα  τον ίδιο φόβο και την ίδια έλλειψη...Βίαιη σκληρή, ένα κενό κι ένα χέρι να μου σφίγγει το στομάχι!! Να είναι γερός, να είναι καλά, μην πάθει κάτι.... 
Χτυπούσε το τηλέφωνο και χοροπηδούσαμε όλοι μαζί από το φόβο!

Κατάλαβα πόσο πολύτιμο ήταν αυτό το μικρό και σκέφτηκα ότι θα το έχανα. Σκέφτηκα όλες τις βλακείες που έκανα, αν γινόταν κάτι κι ήμουν μόνη μακριά, στη θάλασσα, ή στο σπίτι, ή στα μαγαζιά....τι θα γινόταν...τι θα γινόταν!! Δεν θα προλαβαίναμε....ήμουν τόσο απίθανα τυχερή. Ήταν δώρο αυτή η τύχη!! Το ήξερα...

Ήμουν σαν αλαφροΐσκιωτη... Έτσι νομίζω πως με έβλεπαν κι οι άλλοι, σαν λίγο να τα έχω χάσει...Με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση και κοιταζόντουσαν συνωμοτικά.

Ζήσαμε έτσι για λίγο...με ένα μωρό κάπου εκεί μακριά...Με βράδια μοναχικά και άδεια, με στιγμές γεμάτες κενό και αγωνία κι εικόνες που ήθελα να σβήσω...
Κεριά αναμμένα στο ξωκλήσι έξω από τη Μονάδα και όμορφες αγέρωχες μαμάδες με κατακόκκινα μάτια, μπαμπάδες αξύριστους με σκυφτά κεφάλια και μάτια ανθρώπων πελώρια από την αγωνία...Αυτή πρέπει να ήταν και η δική μας εικόνα!

Με τον Πα μιλούσαμε λίγο...ελάχιστα, καθόλου...άλλωστε εγώ δεν ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω με κανέναν παρά μόνο με τον Άγγελο!
Πηγαινοερχόμασταν σαν τα φαντάσματα και  μόλις βγαίναμε από το δωμάτιο γελούσαμε για λίγο ευτυχισμένοι που τον είδαμε κι ήταν καλά και μιλούσαμε σιγανά, γιατί γύρω μας...δεν γελούσαν όλοι!! Εκείνες τις στιγμές ήμασταν τόσο κοντά...τόσο σιωπηλά κοντά!! Γονείς...

Κι ευτυχώς που ήταν μαζί η μαμά μου φύλακας προστάτης και πάνω από όλα μαμά μου...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που στην ενημέρωση ήρθε η γιατρός και μας είπε κάτι θετικό... Έκλαιγα κι έκλαιγα κι έκλαιγα, ώσπου η νοσοκόμα μπαϊλντισμένη με μάλωσε..."καλά γιατι κλαις αφού είναι όλα καλά!"
"Γιατί είμαι χαρούμενη", της απάντησα κι έφυγε κουνώντας το κεφάλι...με είχε πάρει απόφαση.

Οι μέρες περνούσαν και το μικρό μας γινόταν όλο και καλύτερα κι ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και το ήξερα πως θα είναι για εκείνον!  
Πήγαμε και τον πήραμε. Όμορφο, λαμπερό και δυνατό!! Τόσο μικρούλι...
Θα θυμάμαι πάντα τα βλέμματα και τα λόγια των γονιών που έμεναν πίσω.Χαμογελούσαν για το δικό μου μωράκι και μου έδιναν  ευχές και το βλέμμα τους δεν έκρυβε ζήλεια, παρά μόνο πόνο πόνο απέραντο και ελπίδα πως το επόμενο εξιτήριο θα ήταν για εκείνους...
"Φεύγετε;" Μια λέξη πελώρια κι αγκαλιές κι αγγίγματα και λόγια αληθινά γεμάτα με δάκρυα "μπράβο μπράβο...ίσως την άλλη εβδομάδα βγούμε κι εμείς θα δούμε"....

Βγήκαμε λοιπόν κι άρχισε η ζωή μας πάλι να κυλά...

Αυτός ο μικρός - όπως λέει κι ένας καλός  μας φίλος -  από ζευγάρι με παιδί, μας έκανε οικογένεια!





Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ποτέ....ούτε κι εκείνος!
Αν με ρωτήσετε πως ήταν μετά δεν μπορώ να σας πω τίποτε δυσάρεστο...Ούτε η αϋπνία, ούτε τα μικροπροβλήματα με τον Άγγελο, ούτε ο θηλασμός, η κούραση...τίποτε...Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε μέσα μου παρά μόνο μια πελώρια αίσθηση ανακούφισης κι ευτυχίας.
Γελούσα και τραγουδούσα και χόρευα όλη την ημέρα, με  όλα τα παράθυρα ανοιχτά, με απαλή μουσική, με μια ολάνθιστη αυλή, την ξύλινη μικρή κούνια  με το νινί στο μπαλκόνι και τον Αύγουστο να μπαίνει στο σπίτι μας από παντού...Αυτό θυμάμαι!

Ήμουν μαζί του κι ήταν μαζί μου...σαν ένα παζλ που βρήκε το χαμένο του κομμάτι... Έτσι απλά!

Τώρα το μικρό αυτό νινί με την τόσο θεαματική είσοδο, έγινε ένας φοβερός ανθρωπάκος! Είναι όμορφος και πανέξυπνος, δολοπλόκος και φιγουρατζής, ηγετικός κι ανεξάρτητος, αστείος και διεκδικητικός, με εξαιρετικό ταλέντο στην απατεωνιά και απίθανος  θεατρίνος. Ζει σε έναν πελώριο χρωματιστό κόσμο γεμάτο παλαβές κι αδιανόητες σκέψεις, παραμυθάς και δημιουργός μιας απίθανης πραγματικότητας  και και και….και μπορώ να συνεχίσω για ώρες…

Είναι ο πολύτιμος μικρός μας γιος, αυτός που δεν ήταν να΄ρθει, αλλά ήρθε,  αυτός που παραλίγο να χαθεί για πάντα, αυτός που δοκιμάστηκε ήδη μια φορά κι έχει έναν άσσο στο μανίκι του!!

Το μικρό μας θαύμα!! Μια ακόμη μεγάλη ιστορία…

Φίλοι αγαπημένοι, αυτή η ανάρτηση είναι για εκείνον, γιατί την περιμένει…Με ρωτάει αν έγραψα, αν έκανα το βίντεο του και περιμένει να του διαβάσω την ιστορία του…
Σας ευχαριστούμε για όλα. Για την υπομονή, την αφοσίωση, τα λόγια, την πίστη, την φροντίδα σας…Είναι τόσο παράξενο που έχουμε κι άλλους ανθρώπους πια στη ζωή μας...εσάς!!
Όλα αυτά τα μηνύματα!!
Μακάρι να μπορούσαμε να σας κεράσουμε σήμερα από τα γλυκά μας και να τσουγκρίσουμε στην υγεία του, γιατί θα κάνουμε γιορτή τρικούβερτη!!!

Όμως θα σας κεράσουμε τη χαρά μας και θα τη μοιραστούμε μαζί σας…Είναι 20 Ιούλη κι είναι η γέννηση του γιού μας που σήμερα έγινε 6 και είναι super ήρωας, καθώς βάφει κάθε πρωί τα χέρια του με παράξενα σχέδια  και με το ένα χέρι εξαφανίζεται και με το άλλο πετάει….


Ανεβαίνει τις κυλιόμενες σκάλες...."πετώντας!!"
Είναι ο δικός μου super ήρωας, είναι το μικρό μου…που ήταν ο μεγάλος μου δάσκαλος, στην πρώτη αληθινά απόκοσμη εμπειρία της ζωής μου…και με τη μια ζωγραφιά στο χέρι εξαφανίστηκε και με την άλλη πέταξε ξανά κοντά μας!!!
Κι επειδή είναι εκείνος σκληρός μαχητής μπόρεσα και κράτησα την υπόσχεση στον Άγγελο...κι έφερα τον αδερφό του σπίτι!

Με το γιατρό είμαστε ακόμη "μαζί"....χεχε!! Ακόμη κοιταζόμαστε και σκεφτόμαστε πως τη σκαπουλάραμε κι οι τρεις εκείνη τη μέρα. Συνωμότησε το Σύμπαν και  σίγουρα, δεν είναι τυχαίο  που πήγαν όλα  καλά, γιατί είναι άξιος γιατρός, τόσο νέος και πολλά υποσχόμενος τότε! Τόσο πετυχημένος τώρα...
Του χαρίσαμε μια μπλούζα με το σύνθημα των  ΚάΠα : "No Guts no Glory"...Κλεμμένο από το αγαπημένο Thunderbolt,του Πα. Την έχει ακόμη λέει!!
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο έψαξα και βρήκα τον αναισθησιολόγο... Ένας υπέροχος κύριος στην ηλικία του μπαμπά μου.Του χάρισα ένα λουλούδι κι όσα δεν μπορούσα να του πω τα έγραψα σε μια κάρτα...με κοίταξε μελαγχολικά, με ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο...

Συγχωρέστε μου τα πολλά λόγια...μα κάθε χρόνο τέτοια μέρα, φέρνω  στο νου μου όλες αυτές τις μανάδες που είδα εκεί... και για όλες τις άλλες που δεν είδα μα συνεχίζουν να είναι εκεί...κι εύχομαι όλες να έχουν την ευκαιρία να δουν τα δικά τους δεντράκια να μεγαλώνουν...και να ψηλώνουν και να ανθίζουν.
Όλες εκείνες που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να είναι εκεί, γιατί εκεί είναι το χρέος τους...κι η καρδιά τους.
Στο μικρό ξωκλήσι με τα δεκάδες αναμμένα κεριά  και στο άθλιο σκοτεινό  κλιμακοστάσιο με την ερμητικά κλειστή πόρτα και το μυαλό γεμάτο όνειρα για τα χρόνια που θα έρθουν!!
Με ελπίδα για μια ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη,  γεμάτη με παιδικά χαμόγελα!!

Για όλες εσάς μανούλες...νιώθω αγάπη κάθε ημέρα, μα σήμερα η αγάπη μου γίνεται κύμα πελώριο που σκάει στα βράχια! Καλό κουράγιο... 
Δεν ξεχάσαμε ποτέ πόσο τυχεροί σταθήκαμε και ευγνωμονούμε που για κάποιο λόγο μας δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία!! Μακάρι όλοι οι γονείς του κόσμου να έχουν την ευκαιρία αυτή....

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Γερά, Χρόνια Ευτυχισμένα, Ήλιε μου...


                                                                                                                               Κατερίνα

91 σχόλια:

Momma's daily life είπε...

Αχ τι να πω εγω τωρα! η πιο υπεροχη αναρτηση σου απο ολες! Πιστεψε με σε νιώθω τοσο πολύ!
Να τον χαιρεσαι τον μικρο σου μαχητή και να ναι αυτή η μονη σοβαρή μάχη της ζωής του, αυτή που την έδωσε και την κέρδισε και με το παραπάνω!!
Και να στε παντα γεροί και εσείς να συνεχίσετε να τα μεγαλώνετε και τα δυο τα καμάρια σας με αυτόν τον αξιοθαύμαστο τρόπο!
Να ναι ολα τα παιδακια γερά και ευλογημένα!

alexandra είπε...

Να το χαίρεσαι το παιδάκι σου, να είναι γερός και καλότυχος. Πολύ όμορφη η ανάρτηση σου και μπορώ να σου εξομολογηθώ οτι με άγχωσες λίγο γιατί είμαι και εγώ έγκυος 4 μηνών και περνάνε διάφορα απο το μυαλό μου συνέχεια. Χρόνια του πολλά και πάλι και να χαίρεσαι και την υπόλοιπη γλυκιά οικογένεια σου.

Memaria είπε...

Συγκλονιστική ανάρτηση...

Να είναι πάντα γερός και ευτυχισμένος ο ήλιος σας, να σας φωτίζει τη ζωή Να τον χαίρεστε!!!
Και τους δυο σας ήλιους να χαίρεστε...
Να είστε καλά οικογένεια Κάπα....

Χρόνια του πολλά!!!!!!

thomi είπε...

καλημερα να τον χαιρεστε παιδια τον ηλιο σας, την ηλιαχτιδα σας που ομορφαινει και ζεσταινει τη ζωη σας!
βρε κατερινακι ποσες φορες θα στο πω, βαλε μια προειδοποιηση στην αρχη της αναρτησης σου, μην το διαβαζετε κινδυνος συγκινησης και αντε να βρω τωρα πυροσβεστικη για αντληση υδατων(ή καλυτερα δακρυων)
γλυκο μου πουλακι τι περασες κι εσυ και τοσες μανουλες που περνανε τον γολγοθα τους αθορυβα..ειστε μεσα στην καρδια μου, σας εχω εν-ταξει στην καθημερινοτητα μου, να ειστε ευλογημενοι και ευτυχισμενοι μεχρι τα βαθεια γεραματα!
με πολυ αγαπη και εκτιμηση το θωμακι σας:)

lolipopfamily είπε...

Καλημέρα Κατερίνα ! Είχα δεν είχα συγκινήθηκα με την ιστορία σας !Θαυμάζω τους ανθρώπους που μαθαίνουν από τα βιώματά τους και γίνονται πιο δυνατοί.Ότι έχετε ονειρευτεί για τα παιδάκια σας να βγει αληθινό ! Χρόνια σας πολλά και καλά χωρίς άλλες ταλαιπωρίες και να κάνετε τρικούβερτο γλέντι βέβαια σήμερα γιατί επιβάλλεται....

Φιλάκια Γιώτα

Ευγενία είπε...

Τι γλυκό και συγκλονιστικό πρωινό ξύπνημα μας επιφύλασσες?
Είναι ότι πιο γλυκο, συγκινητικό (άλλη φορά στείλε και χαρτομάντηλα...!) και συνάμα βαθύ έχω διαβάσει... η κάθε σου λέξη δημιούργησε την απόλυτη εικόνα που βίωνες και πλημμύρα συναισθημάτων που περάσατε...!
Κα κ Πα..μπορεί να μην παίρνω το θάρρος να γράψω πολλές φορες (αν και για κάθε σας ανάρτηση μένω απερίγραπτα χαρούμενη!) αλλά η σημερινή ήταν το κάτι άλλο!
Να χαίρεστε τους μικρούς σασ πρίγκιπες...και πάνω από ολα να ζείτε τη κάθε στιγμή όμορφα και δυνατά!! όπωσ κάνετε δηλαδή...!!

Σας εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα και να είστε πάντα ενωμένοι και ευτυχισμένοι!!!
Χρόνια πολλάααααααα μικρέ!!!!

Ειρήνη είπε...

Κατερινάκι μου γλυκό,να τον χαίρεστε τον κούκλο σας!!!!Να τα εκατοστήσει,να είναι γερός,δυνατός...."λαμπερός" ο ήλιος σας!!!Σε φιλώ!!!!

Craft Fairies είπε...

Απλά συγλονιστική ιστορία!Έχω αγκαλιά το δικό μου αγγελούδι,μόλις 6 μηνών,και δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω!!!

Να είσαστε πάντα καλά και να χαίρεστε την απίθανη οικογένεια σας!!!!!

Χρόνια πολλά πιτσιρίκε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δέσποινα είπε...

Κατερίνα μου καλημέρα!!
Είμαι στο γραφείο και από την ώρα που ξεκίνησα να διαβάζω την ανάρτηση σου δαγκώνω το χέρι μου, για να μη βάλω τα κλάματα!!
Έχω συγκλονιστεί απ' όσα διάβασα!!
Έχω 2 αγοράκια και μπορώ να καταλάβω τον φόβο σου!!

Σημασία έχει ότι τα καταφέρατε!!
Να χαίρεστε τους 2 αγγέλους που έχετε στη ζωή σας, τα 2 σας βλασταράκια!!

Αυτά τα παιδιά για τα οποία ο κάθε γονιός αναπνέει, υπάρχει, ζει!!
Να είναι γερά και εσείς μαζί τους για να τα φροντίζετε και να τα καμαρώνετε!!

Μακάρι καμιά μανούλα να μην ξανανιώσει τέτοιο πόνο!!

Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με τους αγίους και πόση ανάγκη μπορεί να έχεις νιώσει για να σε βοηθήσουν, όμως εγώ νιώθω για κάποιον λόγο τον Προφήτη Ηλία σαν Φύλακα-Άγγελο από τότε που ήμουν παιδί, μαζί με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ!

Είμαι σίγουρη λοιπόν πως ο προφήτης Ηλίας ήταν δίπλα σας εκείνη την ημέρα και έβαλε τα δυνατά του, για να μείνει ο πιτσιρίκος μαζί σας και να μην φύγει με το άρμα του!!

Να τους χαίρεσαι λοιπόν...Τις πιο γλυκές & τρυφερές μου ευχές στην οικογένεια σου!!!

Μαίρη Τρακάδα είπε...

Να τον χαίρεστε τον Ήλιο σας και να γεμίζει πάντα με το φώς του τη ζωή σας! Να είναι γερός και δυνατός όπως κάθε σούπερ ήρωας είναι βέβαια... :)
Υπέροχη η γραφή σου Κατερίνα! Ενώ το τέλος της ιστορίας είναι γνωστό μ' έκανες να ζήσω όλη την αγωνία που περάσατε εκείνες τις μέρες και να αγωνιώ μαζί σας για τη χαρμόσυνη είδηση πως όλα θα πάνε καλά, όπως πήγαν...

Litsa είπε...

Αχ αχ τι εμπειρία...
Τι έντρομα βλέμματα. Δεν θα ξεχάσω αυτό της μαμάς και αυτό του γιατρού. Ούτε το χρώμα τους...
Μα όλα είναι εντάξει τώρα και ο τρελογιώργης έχει γενέθλια λέμεεεεεε!
Χρόνια πολλά μικρό τρελοκομείο, ετοιμάσου για το μεγάλο πάρτι, γιατί ερχόμαστεεεεεε!!!!!

Madlen είπε...

Χρόνια Πολλά για το αγοράκι σας, νάναι πάντα γερό κι ευτυχισμένο!!
Νάστε όλοι σας καλά να χαίρεστε ο ένας τον άλλον όπως επίσης και τα παιδάκια όλου του κόσμου!!

Βενετία είπε...

Θα συμφωνήσω με την thomi,είμαι στη δουλειά και σε διαβάζω... Με ρωτάει ένας συνάδελφος :τι έγινε; γιατί κλαίς; Κι εγώ τι να του πω;;;
Είναι ένας μικρός άγγελος που εμφανίστηκε στην ζωή σας... και τί όμορφος ως άγγελος ντυμένος με τα κόκκινα μαγουλάκια του... Κατερίνα μου, να ζήσει το δεντρί σας, να ριζώσουν τα αγόρια σας και να κάνουν κι αυτά καρπούς... Αξίζετε να ζείτε..! Να έχετε μια υπέροχη ημέρα, ένα φιλί στον μικρό σου Γιώργο μα και στον Άγγελό σου,είναι τεράστια η αγάπη του μεγάλου αδερφού κι αυτό είναι απλά υπέροχο!

athinag είπε...

Τι φοβερό γράψιμο και τι υπέροχο τέλος είχε η ιστορία σου!
Να τον χαιρόσαστε τον σούπερ ήρωα σας! Να τα εκατοστήσει και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής με το ίδιο σθένος όπως και τις πρώτες μέρες της ζωής του!!
Μου θύμησες τις πρώτες μέρες που ήρθε στη ζωή η μονάκριβη μου κόρη μόλις 6 μέρες αργότερα από τον Αγγελο σας!! Να χαιρόμαστε τα αγγελάκια μας!!!!!!

myStickland είπε...

Κατερινούλα μου γλυκειά,επέστρεψες με τη πιο αγαπησιάρα και συγκινητική ιστορία που έχω διαβάσει απο εσένα..Κλαίω..κλαίω τόσο πολύ..Πριν λίγες μέρες είχε η μεγάλη μου κόρη γενέθλια και καταλαβαίνω τη λαχτάρα σου να είναι γερά και ευτυχισμένα τα παιδάκια σου,τα παιδάκια όλου του κόσμου..Ευτυχώς εγω δεν έχω τέτοια ιστορία να διηγηθώ,αλλά πάντα μια μανούλα,αισθάνεται περίεργα στη περίοδο αναμονής!!Γιαυτό σε καταλαβαίνω..την αγωνία σου,τη λαχτάρα το πάθος σου..για το μικρό σου..
Μακάρι εκείνη να ήταν η μοναδική δύσκολη περίοδος της ζωής του και πάντα στη ζωή του να βγαίνει νικητής..όπως τότε!
Σε φιλώ..(ευχαριστώ για την απάντηση στο μέιλ μου:)
με αγάπη<3

Dee Dee είπε...

Μα πως να μη σε αγκαλιασω οταν σε δω! Αφου ξερω που πηγαν σχολειο τα παιδακια σου, πως γενηθηκε ο μικρος Γιωργης, τι παιχνιδια παιζεται στο σπιτι.
Οταν ειδα τα παιδια το βραδυ εκεινο, αναρωτιομουν αν τα αγκαλιαζα ετσι ξαφνικα τι λαχταρα θα επαιρναν και αν θα μπορουσαμε να τους εξηγησουμε μετα γιατι τα νιωθω τοσο οικεια :):):)

Να τον χαιρεστε τον ομορφο Γιωργη σας. Να ειναι παντα τυχερος στη ζωη του, καλοτυχος, με υγεια, τρελλα, ευτυχια και μια ζωη γεματη υπεροχες στιγμες!!!

Ειναι απιθανη η ιστορια σας κι επειδη κι εμενα ηταν ολα πολυ ευκολα ολα στην εγκυμοσυνη και στη γεννα της μικρης μου, δεν μπορεσα ποτε να διανοηθω να μην ειμαι διπλα της εκεινες τις στιγμες. Ολα περασαν ομως και ειμαι σιγουρη οτι ηταν θεραπευτικη η παρουσια σου διπλα του!!! Να ειστε παντα καλα, ολη η οικογενεια με υγεια, αγαπη και χαρα!!!

πολλα φιλια!

ShareYourLikes είπε...

Μου είπες να μην τη διαβάσω αυτη την ανάρτηση και δεν σου απάντησα, ήθελα να το επεξεργαστώ. Μετά σκέφτηκα ότι μετά απ' ό,τι πέρασα κ ό,τι έχασα, μετά από όλόυς αυτούς τους φόβους που υπάρχουν εκεί μαζί μου αλλά τους έχω κάνει φίλους, πόσο παραπάνω να αγχωθώ; Ηξερα ότι θα διαβάσω happy end. Κ έτσι όταν έκανα κλικ στον τίτλο, σφίχτηκαν όλα μέσα μου αλλά ήθελα να το διαβάσω. Ναι, έχω πλαντάξει στο κλάμα, αλλά ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαβάζω τέτοιες ιστορίες με ένα τέλος που μιλάει για ένα παιδί που μεγαλώνει, εξελίσσεται, το καμαρώνουν κ το αγαπούν;
Πόσο έχω νιώσει κάθε σου λέξη αν ήξερες...δεν ξέρω αν μπορείς να καταλαβεις πόσο μα ποσο πολυ το έζησα τωρα μαζι σου. Στιγμές που τις έζησα κ εγώ κ στιγμές που διαφέρουν αλλά τι σημασία εχει
Έγραψες μεταξύ άλλων κ κάτι που έτσι δεν το έχω πει ποτέ κ έχεις απόλυτο δίκιο "είμασταν ζευγάρι με παιδί και γίναμε οικογενεια"... Ναι ξέρω ακριβώς ότι ισχύει! Έτσι κ εμείς...κ ας μείναμε τότε 3 αντί για 4
Να σου πω και κατι τελευταιο, γιατι αλλιως θα γραψω ατελειωτα? Για Ήλιο μιλάς εσύ, για ήλιο μιλούσα κι εγώ...τίποτα δεν είναι τυχαίο υπέροχη μανούλα!
Να τον χαίρεστε το ΄Ηλιο σας, όπως και το πρώτο σας παιδάκι που σας χάρισε την υπέροχη αίσθηση ανεμελιάς στο ταξίδι της εγκυμοσύνης κ της γέννας! Πόσο ανεκτίμητο είναι αυτό! Να παραμείνετε οικογένεια όλα τα χρόνια, έτσι όπως το εννοείς σήμερα :) Την αγάπη μου! <3

margeor είπε...

Χρόνια πολλά και καλά!!! Να τον χαίρεστε τον μικρό σας μαχητή!
Στο κείμενό σου αναγνώρισα τα ίδια συναισθήματα που ένιωσα κι εγώ στην πρώτη μου γέννα, καθώς κι ο δικός μου μικρούλης γεννήθηκε με δυσκολίες αλλα αποδείχτηκε μαχητής και αναγκάστηκε να παλέψει και δεύτερη φορά στη σύντομη ως τώρα ζωή του, όταν χειρουργήθηκε 14 μηνών με ειλεό. Όμως, όπως και στην περίπτωσή σας, το παραμύθι είχε αίσιο τέλος και την πρώτη και τη δεύτερη φορά. Μακάρι ποτέ μανούλες να μην χρειαστεί να περάσουν τέτοια αγωνία!
Να χαίρεστε λοιπόν το μικρό σας ήλιο και να τον δείτε να μεγαλώνει, να ομορφαίνει και να πλουταίνει τη ζωή σας μαζί με τον αδερφό του!

Μαρία είπε...

καλημερα..να σται ολοι καλα..Χρονια του πολλα και Ευλογημενα..να τους χαρεσαι ματια μου..ο Θεος μαζι σας..σου μεταφερω την Αγαπη μου..Στρατιωτη-Μανα..να σαι καλα..σε φιλω

Evita Rentzi είπε...

Να χαίρεσαι τον ήλιο σου, Κατερινάκι μου... Μανούλες που έχουν περάσει πολλά (είμαι κι εγώ μία από αυτές) μπορούν να σε καταλάβουν ένα τσικ περισσότερο...
Αυτό που λέω συνέχεια όμως είναι: εμείς το πληρώσαμε τον πόνο μας στον ουρανό! Δε θα έχεις για μας άλλο πόνο η ζωή... μόνο ευτυχία από εδώ και πέρα και υγεία! Σε φιλώ γλυκά!

Rena Christodoulou είπε...

ΑΧ , ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ, ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΠΛΑΝΤΑΞΩ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ!!!!
ΕΖΗΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!!!!!!
ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ!!!
ΖΗΣΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ, ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΑΣ!!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΤΕ ΑΞΙΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ!!!
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΤΡΕΛΟΠΑΡΕΑΣ!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!!!!!

Δέσποινα είπε...

Αχ,να 'ναι πάντα καλά! Να χαίρεσαι την όμορφη οικογένειά σου!Χρόνια του πολλά!

Mani di fata είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!ΕΥΤΥΧΗΣ ,ΓΕΡΟΣ,ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ,ΚΑΙ ,ΦΥΣΙΚΑ,ΝΙΚΗΤΗΣ!!!ΔΩΣΕ ΤΟΥ ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.ΣΚΟΥΠΙΣΑ ΤΑΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΑΓΚΝΑΑΛΙΕΣ.ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ,ΟΤΑΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ,ΗΤΑΝ ΣΕ ΕΙΔΙΚΗ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ,ΜΕ ΔΥΝΑΤΟ ΦΩΣ,ΓΥΜΝΟΣ,ΕΛΙΠΠΟΒΑΡΗΣ ,ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΥΡΗ ΜΑΣΚΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ.ΕΓΩ ΜΕ ΠΡΟΕΚΛΑΜΨΙΑ,ΝΕΦΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ.26 ΠΙΕΣΗ,ΝΕΚΡΗ ΣΧΕΔΟΝ,ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ.27 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ...ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ ΣΟΥ,ΦΙΛΙΑ ΙΩΑΝΝΑ

fotolabida maria είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ!!!!ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΟΥ!!!!!!ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΟΣ ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!!!!ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΜΑΡΩΣΕΤΕ ΟΠΩΣ ΑΥΤΑ ΘΕΛΟΥΝ!!!!
ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΟΜΟΡΦΑ!!!!!ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!

pisces είπε...

Χρονια πολλα Κατερινα μου να ειναι παντα γερός και τυχερος και να τους καμαρωνεις .

evitas kleine Träume είπε...

Δε θα σου πω οτι έκλαψα, θα σου πω οτι πλάνταξα στο κλάμα :(
Χρόνια ΣΑΣ πολλά και καλά!!!!!!
Να σας ζήσει το νινάκι σας, το μικρό το στολιδάκι σας και εύχομαι από καρδιάς να έχει μια ζωή ευτυχισμένη και χαμογελαστή!Και πάντα με υγεία!
Σας φιλώ!
Alles Gute zum Geburstag! :)

Nasia είπε...

Κατερίνα μου συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία σου ,γιατι μοιάζει πολυ με τη γέννα των διδυμων!ειχαμε γενέθλια πριν 5 μέρες και ετοιμάζω ανάρτηση με τη γέννησή τους .Καθώς σε διάβαζα λέω στον άντρα μου ''άσε δεν γράφω τίποτα ,θα κάνω αντιγραφή την ανάρτηση της Κατερίνας!'' χιχιχι
ευτυχώς όλα καλά και έτσι να είστε πάντα!χρόνια πολλά!είμαι σίγουρη πως θα θυμάται πάντα με αγάπη τον κάθε χρόνο γενεθλίων που του ετοιμάζεις!!!!!!!!!!

marronblogger είπε...

Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που ξέρω τυφλό σύστημα. Γιατί, δεν βλέπω μπροστά μου από τα δάκρυα! Έχω ανάλογη εμπειρία φόβου στη δεύτερη γέννα μου. Χρόνια πολλά για τον Γιώργο...

Χρυσαυγή είπε...

Γράφω με χρονοκαθυστέρηση από την ώρα που το διάβασα. Το πρωί κάνοντας ένα διάλειμμα από τις δουλειές κάθησα και διάβασα την ανάρτησή σου. Όλη.

Ευτυχώς είχε αίσιο τέλος γιατί θα έκλαιγα μέχρι τώρα... Πραγματική και συγκινητική η ιστορία σου Κατερίνα. Μακάρι όλες οι μανούλες του κόσμου να μην ζούσαν ποτέ τέτοιες ώρες. Τέτοιες και πολλές φορές χειρότερες..

Τι να πω άλλο? Φοβάμαι μην χαλάσω την ουσία της ανάρτησης.

...Και ζήσαν αυτοί καλά
κι εσείς καλύτερα!! ;-)

Andria είπε...

Να τον χαίρεστε και να τον καμαρώνετε καθημερινά να μεγαλώνει γερός και ευτυχισμένος!!!!!!!!!!

Katerina V *Pause blog* είπε...

Καλησπέρα καλώς σας βρήκα!
Συγκινήθηκα απίστευτα πολύ και ας μην σας γνωρίζω..Να χαίρεστε και τους δύο σας πρίγκηπες, να είναι πάντα γεροί και ευτυχισμένοι! Κι εσείς το ίδιο δυνατοί και γαλήνιοι να τους καμαρώνετε..! Καλή συνέχεια!!

Κατερίνα

Stone είπε...

Και ειναι τόσο λαμπερός ο δικός σας Ήλιος!!Να τον χαίρεστε Κατερίνα μου, είναι δυνατό το παλικαρακι σας και το απέδειξε απο την πρωτη στιγμή!!Να ειστε κι εσεις γεροί να τα καμαρωνετε και τα δυο αντρακια σας και να τους χαριζετε όμορφες και ξεγνοιαστες στιγμές!Χρόνια Πολλά γλυκέ Γιωργάκο...

philos είπε...

Απλά ένα ευχαριστώ...
Να λάμπει πάντα ο ήλιος σας!
:)

Tante Kiki είπε...

Αχχχχ Κατερίνα μου, με συγκίνησες απίστευτα με την ανάρτησή σου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τον μικρό σας μαχητή που σίγουρα πήρε καλά γονίδια από τους γονείς του!Να είναι πάντα γερός, τυχερός κι ευτυχισμένος κι εσείς καλά, να τον χαίρεστε και να τον απολαμβάνετε να μεγαλώνει.
Μακάρι να μην χρειαστεί να ξαναδώσει τόσο σκληρή μάχη κι όλη τουη ζωή να είναι εύκολη κι όμορφη... το ίδιο και για σας τους τρεις... Πολλά πολλά φιλιά

Angelique είπε...

Συγκινήθηκα και πάλι!!!
Τι τραβήξατε μάνα και γιός...Είστε όμως μαχητές γι' αυτό και τα καταφέρατε!!
Να'ναι πάντα γερός, δυνατός και φωτεινός όπως ο Ήλιος!!

alex είπε...

ΑΠΛΑ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. ΝΑΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΗΤΗΣ.ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ ΜΑΧΗΤΗΣ!!!ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ.ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ.

Owl Mommy Βέρα είπε...

Πόσο συγκινήθηκα..Είναι τυχερούλης ο Ήλιος σας! Να είστε πάντα όλοι γεροί κι αγαπημένοι, τυχεροί και χαρούμενοι! Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες..κι ας κλάψαμε λιγάκι, τελείωσα την ανάγνωση με πλατύ χαμόγελο και γλύκα..

Jenny είπε...

Συγκινητικό Κατερίνα. Να είστε καλά να χαίρεσετε ο ένας τον άλλον. Χαίρομαι που σας βρήκα, το blog σας είναι πηγή χαράς και έμπνευσης.
(Φτυστείτε όμως γιατί η έκθεση έλκει το κακό μάτι.)
Σας φιλώ!

Ερμιόνη είπε...

Κατερινάκι μου γλυκό, έκλαψα διαβάζοντας την ανάρτησή σου, έκλαψα βλέποντας το βιντεάκι του μικρούλη...
Πόσο χαίρομαι που όλα πήγαν καλά για εσάς!
Χρόνια πολλά στον ήλιο σας!
Εύχομαι να είναι πάντα λαμπερός και μαχητής και να φωτίζει με τον δικό του τρόπο τις μέρες και τις ζωές σας!
Φιλιά

είπε...

γεματα συναισθηματα, εκπληκτικη εμπειρια ζωης..

τελος καλο ολα καλα, να τον χαιρεστε το γιο σας και να εχει στη ζωη του οτι μα οτι επιθυμει..

*νομιζω πως εψαχνα ενα τετοιο κειμενο για να βαλαντωσω στο κλαμμα σημερα, τιποτα δε γινεται τυχαια ε;

φιλια!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Χρόνια πολλά στον ήλιο σας!!! Να σας φωτίζει πάντα με το χαμόγελό του!! Σνιφ...άντε συγκινήθηκα πάλι!! πολλά πολλά φιλιά και να περάσετε τέλειααααα!!!

Maria Villioti είπε...

Δεν ξέρω τι να πω για μια τέτοια εξομολόγηση... Είναι τόσο συγκλονιστική από τη μία, μα τόσο ανθρώπινη ταυτόχρονα. Καθημερινά άνθρωποι ζουν παρόμοιες καταστάσεις, αλλά του καθενός είναι απλά η δική του. Θα πω μόνο πως όταν βιώνουμε τέτοιες ακραίες εμπειρίες και βγαίνοντας απ΄αυτές, μετά ξέρουμε ακριβώς ποιο είναι το σημαντικό και ποιο το επουσιώδες,ξέρουμε πως θέλουμε να ζήσουμε, αφουγκραζόμαστε την κάθε μας ανάσα και χαιρόμαστε κάθε τι που μπορούμε να αισθανθούμε. Είναι μαθήματα πραγματική ζωής. Να τον χαίρεστε τον κούκλο σας Κατερίνα μου!Να'ναι γερός και τυχερός στη ζωή του όπως απέδειξε πως είναι από πολύ νωρίς.Είναι τέτοιο ''κάθαρμα'' που περιγράφεις;Χαχα...φαίνεται από τη φάτσα του. Απ'ένα φιλί στα δυο ανθρωπάκια σας κι ένα ξεχωριστό για σένα...Αν τα'χα διαβάσει όλα αυτά πριν σε συναντήσω,θα σε κρατούσα λίγο περισσότερο στην αγκαλιά μου...στην στέλνω έστω κι από δω...

vailie είπε...

Φοβερη η περιπετεια σας και ολο το "μετακοσμικο" υφος της!
Μου αρεσει ο τροπος που περιεγραψες τα παντα! Εκλαψα πολυ εδω και ποση ωρα που σε διαβαζω, Κατερινα μου... Εγω,ξερεις...ξαναέζησα την φαση του μωρου στην εντατικη και οι υπολοιποι στην απ'εξω! Την δικη μας ιστορια θα την βρεις εδω:
http://vailie-in-escapeland.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

Ευχομαι να ειναι παντα καλα ο Ηλιος σας και λαμπερος οπως του αξιζει! Ειναι μαχητης και ηρωας με τοσα που περασε κι αυτος και εσεις!Το ξερω γιατι εχουμε βρεθει στη ιδια θεση με τον Γιωργο και βιωσαμε ιδια συναισθηματα! Δεν θα περιγραψω τπτ. Το εκανες τοοοσο καλα στην αναρτηση σου....
Το απιστευτο διαβαζοντας την ειναι το ποσο "αλλου" ειναι το μυαλο μας οταν συμβαινουν τοσο δυσκολα πραγματα! Και μενα "πεταριζε" σε απιστευτα γελοιες σκεψεις που αν δεν ηταν τοσο σοβαρα τα πραγματα θα με εκαναν τα γελαω ασταματητα! Μα τελικα ηταν σοβαρα τα πραγματα...και δυσκολα...μα τα καταφεραμε! Εδωσε ο Θεος και πηγαν ολα καλα!
Σαν προχτες στις 16 Ιουλιου βγηκε η μικρη μας απο το παιδων "Αγ.Σοφια" μετα απο 47 μερες σε απομονωση (μην και κολλησει το μιασμα και σε αλλους...) Με τραγουδια , ολο με τραγουδια της μιλουσα και η καρδια μου σπαραζε τις ελαχιστες φορες που επετρεψαν στον Γιωργο να μπει και να την κρατησει στα χερια του, γιατι ειχαμε κι εμεις την μορφη επικοινωνιας που ειχατε κι εσεις με τον Πα....
Θα σταματησω εδω. Δεν θελω να συνεχισω με γλαφυρες περιγραφες...Ειναι η δικη σου αναρτηση και δεν θελω να γεμιζω τον χωρο σας με τα δικα μου. Μα σας νιωθω κοντα μου, παιδια, και γι'αυτο παρασυρομαι πολλες φορες!
Συγχωρεστε με.....
Σας φιλω, δυνατη οικογενεια ΚαΠα! Και σας κλεινω το ματι.... ;ο)

Λυδία είπε...

Κατερίνα δυστυχώς σε νιώθω... πολύ ;-) Να ΄σαι καλά, διάβασα πολλά που δεν έχω εγώ το κουράγιο να γράψω! Χρόνια του πολλά, να τον χαίρεστε, κι είσαι τυχερή που ξέρεις πως είναι.. δώρο!!!

vailie είπε...

Για τον μεγαλο σας πριγκηπα και το πως αντεξε ολη την περιπετεια του αδερφουλη του δεν σας ειπα τπτ! Το νιωθω το καλο μου γιατι ειχα κι εγω τις 2 μεγαλες στο σπιτι με τα τεραστια απορρημενα ματια τους να με τρυπουν καθε φορα που γυριζα απτο νοσοκομειο... περασανε μαζι με τον μπαμπα τους εξω απτο Παιδων αρκετα απογευματα, περιμενοντας να βγω να τους πω τα νεα απο τη μικρη τους αδερφουλα που δεν μπορουσαν να δουν!
Η Σοφια στηλωνε πολλη ωρα τα ματακια της , αν και τοσο μωρο, πανω στις ζωγραφιες που ειχαν στειλει οι αδερφες της και ειχα κρεμασει μανω απο το πυρεξακι της..
Να τα καμαρωσετε τα αγγελουδια σας,οπως επιθυμειτε και να ζησετε ολοι μαζι ευτυχισμενοι για πολλα -πολλα χρονια!

Ανώνυμος είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΣΑΣ . ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΓΙΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!
ΕΛΕΝΗ Μ.

Ανώνυμος είπε...

Να είναι γερός και τυχερός στη ζωή του.. Και εσείς να είστε να είστε πάντα εκεί, δίπλα του, στα καλά και στα άσχημα..

Μαρία

Georgina είπε...

Ο φόβος, ο πόνος και η χαρά όταν γίνεσαι γονιός γίνονται πρωτόγνωρα ψυχικά βιώματα. Κατασυγκινήθηκα Κατερίνα! Να είναι γερός να τον καμαρώνετε και να έχετε όλοι υγεία να πορεύεστε ευτυχισμένοι.
Φιλιά πολλά!

maria είπε...

Εσύ προειδοποίησες απο την αρχή της ανάρτησής σου αλλά δεν άκουσα και συνέχισα να διαβάζω. Αχ αυτοί οι Γιώργηδες της ζωής μας, πόσο πάλεψαν απο την αρχή της ζωής τους. Πολύ συγκινήθηκα Κατερίνα μου, είμαι και ιδιαίτερα ευσυγκίνητη τελευταία δεν μπορώ να σταματήσω τα μάτια μου.
σε φιλώ
να καμαρώνεις τα παληκαράκια σου και την όμορφη οικογένειά σου.

marianth είπε...

δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά...δεν είχα μάθει...δύσκολες στιγμές ,εφιαλτικές,δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι....ευτυχώς το αγοράκι σου νίκησε αλλά πιστέυω και οι αγκαλιές σου τον βοήθησαν και ας έλεγαν οι νοσοκόμες τα δικά τους....ουφ συγκινήθηκα Κατερινούλα μου...καρκινάκι ο Γ. έ? σαν και εμένα...καημένη μου....
ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΑ!!!!!να τα ζήσει όπως ο ίδιος ονειρεύεται!!!!
φιλιά πολλά

Μarion, είπε...

Συγκλονιστική η ιστορία του μικρού σας Κατερίνα μου. Με πολύ όμως Happy-happy end...

Να τον χαίρεστε τον μικρό σας Ηλιο, χιλιόχρονος και πάντα τυχερός στη ζωή του. Θα τα καταφέρει ότι κι αν κάνει γιατί το έχει αποδείξει από πολύ νωρίς, αλλά και γιατί έχει καλά γονίδια.
Δεν είναι τυχαίο...

Να περάσετε καλά, να το κάψετε, να γλεντήσετε τρικούβερτα...

Φιλιά πολλά

princess είπε...

Κατερινούλα μου γλυκιά, δεν έχω λόγια! Θα σου ευχηθώ να είστε πάντα ΟΛΟΙ καλά και να καμαρώσεις τα παιδάκια σου σαν τα ψηλά βουνά! Σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Κατερινα μου γλυκεια ποσο εκλαψα δεν λεγετε.Να ειναι παντα καλα και χιλιοχρονο το αγορακι σου!!!Να συνεχισετε να περνατε τελεια ολοι μαζι και να ειστε ευτυχισμενοι!!!Φιλια πολλα Ελενη.

{Marianna} είπε...

Αχ Θεε μου... Ακόμη μια απίστευτη ανάρτηση... Να το χαίρεσαι το μικρό σου, και τα δύο σου μικρά δηλαδή, και να είστε πάντα μια ευτυχισμένη οικογένεια!!!

Dinos-Art είπε...

Γερός, δυνατός και καλότυχος από δω και πέρα. Καλό Σαββατοκύριακο Κατερίνα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αχ! κοριτσάκι μου..συγκλονίστηκα γιατί θυνμήθηκα και 'ωρες δικές μας στη θερμοκοιτίδα του μικρού μας Δημητράκη..όταν είδα τη κόρη μου μες το κλάμμα να μου λέει: το χάνω το μωρό μου και να κάνουμε αεροβάπτιση..Ξέχνα τα..ξέχνα τα όλα..τέλος καλό όλα καλά...Και ξέρεις κάτι ;αυτά τα άτιμούλα που μας πεδευουν στον ερχομό τους γίνονται πιο ζωηρά μετά.Να το χαίρεσαι και να γίνει μία ανάμνηση που θα σου βάζει κόμπο στο λαιμό μα και συγχρόνος απόδειξη του θαύματος της Ζωής

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Απλά και ταπεινά... σε ευχαριστούμε για αυτή την υπέροχη ανάρτηση!!! Να είναι πάντα γερά τα αγόρια σου και να τα δεις λεβέντες με μαγκιά αλλά και καλή καρδιά! Μακάρι αυτή η πανπόνηρη φατσούλα να τον ακολουθεί για πάντα! Callie by Anthoemli

hamomilaki gr είπε...

Να είσαι καλά Κατερίνα και να χαίρεσαι τα παιδιά σου, να είναι γερά και να έχουν Χαρά στη ζωή τους

Parents Land Gr είπε...

Να τον χαιρεσαι κοριτσι μου.Ολους σου τους αντρες δηλαδη.Η πρασινη ρομπα και το σαπουνι που πλεναμε τα χερια μας δεν φευγει απο τα μυαλο μου.Η μυρωδια αυτη με κυνηγουσε για χρονια. Σε καταλαβαινω.Φιλακια πολλα.

kwnnie είπε...

Δάκρυσα κι ας είμαι ακόμη μικρή για μωρά και πάνες.
Να ζήσει πολλά πολλά χρόνια ο Ήλιος σας και να τον καμαρώνετε:)
να περνάτε ομορφα:)

Ειρηνη Σ είπε...

Κατερινα σευχαριστω που ανοιξες την καρδουλα σου και μας εμπιστεφτηκες την ιστορια του μικρου -μεγαλου Ηλιου της ζωης σου
ευχομαι να εισαστε ολοι καλα και να χαιροσαστε

Demi είπε...

Κατερινούλα να χαίρεσαι τον λαμπερό σου ήλιο!!χρόνια του πολλά,να είναι υγιής και χαρούμενος!!!
Δεν μπορώ να σταματισω τα δακρυα κορίτσι μου είμαι και ευσυγκινητη σε χαρα φαντασου σε λύπη....Συγκλονιστικά όσα περάσατε με την γέννηση του μικρού σας ήρωα.. και γώ είχα πολλές δυσκολιες στην εγκυμοσύνη αλλα παλεψα πολύ για να κρατήσω το μωρό:)36 εβδομάδες στο κρεβατι δεν ειναι λιγο..με σηκώνανε μόνο για να με πάνε για τις εξετασεις στο γιατρό και μετα ξανα ξάπλα..αλλα τι να πω ..ευτυχώς γίνονται θαυματα ...
Φιλιά !!Να είστε παντα ευτυχισμένοι σας!!!

Christina V. είπε...

Φιλί μεγάλο γλυκιά μανούλα! Όλ᾽αυτά μας κάνουν πιο δυνατούς και δυστυχώς ή ευτυχώς πια ζούμε με τις καρδιές μας έξω απ᾽το σώμα μας εμείς οι γονείς...
Να τον χαίρεσαι Κατερινιώ μου το λεβέντη σου και να τον καμαρώνεις, να ζήσει γερός και χαρούμενος σαν τα ψηλά βουνά! Και όλοι σας να χαίρεστε και να καμαρώνετε ο ένας τον άλλον! :-)

Kitchen Stories είπε...

Να τον χαίρεστε. Πάντα γερός και τυχερός!

*Δεν ολοκλήρωσα το διάβασμα της ανάρτησης.
Κάποιες θύμησες παράλληλες το απέτρεψαν.
Κατερίνα μου συγνώμη.

Τα φιλιά μου
Ζ.

ΕΛΕΝΑ είπε...

Κατερίνα μου ο γιόκας σου είναι αληθινός μαχητής, μα κι εσύ είσαι αγωνίστρια και τα κατάφερες!!
Να τον χαίρεσαι και να τον καμαρώνεις, γερό, καλόχρονο και καλότυχο!
Ευχές πολλές από καρδιάς!

rotsax είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον μικρούλή, γεμάτα υγεία!!!!!!Μου αρέσει που γράφοντας μερικά πράγματα κατευθείαν τα ξορκίζεις, είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω αρκετό καιρό τώρα και κυρίως από την μέρα που έγινα μαμά!Περιμένουμε φωτογραφίες από το μεγάλο event!!!!!!!!!!

ΕΥΗ είπε...

Αγωνιστής από την κοιλία της μαμά του ο μικρός σου.Να είναι πάντα τυχερός και γέρος ,να τον δεις όπως επιθυμείς και αυτόν και τον αδελφό του.

STARDUST είπε...

Αμάν ρε κοπελιά με τις αναρτήσεις σου δεν μπορώ να το γλυτώσω το κλάμα! Κι είμαι κι έξω και θα γίνω και ρεζίλι! Χρόνια του Πολλά του λεβέντη να τον χαίρεστε και να χαίρεται κι αυτός τους καταπληκτικούς ζεστούς γονείς του!

Clueless είπε...

Ygeia sas efxomai. Se olous.

το χειρότεχνο είπε...

να τον χαιρεσαι και να ειστε ολοι ευτυχισμενοι!!!! δεν νομιζω οτι μπορω να πω κατι αλλο!!!!με συγκλονισε η αναρτηση σου!!!

Unknown είπε...

Κατερινάκι μου....φφφφφφφ...αγχώθηκα διαβάζοντας όλα αυτά.Περασες πολλα!!!Εμεις οι γυναίκες είμαστε εφτάψυχες.Και εμένα η πιο ευτιχισμένη περίοδος της ζωής μου ήταν η εγκυομοσύνη μου στον γιό μου.Προσπάθησα ξανά..αλλά έχασα 2-((
τα τα χαίρεσαι τα ζουζούνια σου!!!!
φιλιά πολλά και χαίρομαι που δεν τερματίσατε το μπλογκ σας
φιλούρεςςςςςςςςςςςςς

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Κατερίνα-Πανταζή να τον χαίρεστε, νάναι πάντα νικητής στη ζωή του και νάστε πάντα ενωμένοι σα μία γροθιά!

ChristinaD είπε...

Συγκλονιστική ιστορία, τόσο συγκινητική!! Δεν γίνεται να μην δακρύσεις... Να είναι γερός και τυχερός ο ήλιος σας!!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Την ανάρτησή σας την διάβασα σε τρεις δόσεις γιατί όντας μεγάλη όλο κάτι συνέβαινε και έπρεπε να σταματήσω την ανάγνωση! Και αν προσθέσω και το βίντεο τότε είναι 4 οι δόσεις! (Καλά κάνω και τις αναρτήσεις σας τις διαβάζω όταν είμαι σίγουρη ότι δεν θα με διακόψει κανείς!) Κάθε φορά όμως με συγκινούσαν τόσο που τα δάκρυα έτρεχαν!
Μου θύμισες τις 5 εκείνες μέρες μοναξιάς στην κλινική όταν γέννησα τον Θανούλη μου! Ενώ γεννήθηκε φυσιολογικά, κι ενώ περίμενα την πρώτη επίσκεψή του στο δωμάτιο, με ενημέρωσαν ότι είχε υγρό στους πνεύμονες και έπρεπε να μείνει θερμοκοιτίδα! Ήμασταν τυχεροί πως ήταν μόνο 5 οι μέρες παραμονής του εκεί αλλά για μένα ήταν πολύ άσχημες και μοναχικές!
Kathy by anthomeli

Παπίτσα είπε...

Δεν έχω λόγια.

Πολλά φιλιά σε όλη την οικογένεια!

mirsini's creations είπε...

Πόσο όμορφη ήταν αυτή η ανάρτηση...!!!!! Πολύ συγκινήθηκα...όσο τη διάβαζα έκλαιγα, και απο αγωνία αλλά στο τέλος απο την πολύ χαρά...γράφεις τόσο περιγραφικά αλλά και όμορφα συνάμα τα όσα πέρασες...κυρίως εσύ αλλά και περάσατε όλοι μαζί μέχρι να γυρίσει ο μικρός σας Ήρωας στην αγκαλιά σας !!!! Συναισθήματα ανεκτίμητης αξίας σας χάρισε αυτό το τώρα πιά ευφυέστατο και πανίγλυκο πλασματάκι !!!
Να τον χαίρεστε τον Ήλιο σας !!!! Χρόνια του πολλά και γερά και ευτυχισμένα και να είστε όλοι σας πάντοτε γεροί και χαρούμενοι !!!
Είσαστε θεοί !!!! Αγκαλιές και φιλιά πολλάααα !!!!
:ο)))))

ΡΟΥΛΑ είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΑΣ ΑΝΤΡΑΚΙ , ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ. Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ Η ΜΙΚΡΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 5 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΟΠΟΤΕ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ. ΕΣΕΙΣ ΕΧΕΤΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΑΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΜΑΣ. ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ KaPa.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!!!!

Δώρα είπε...

Είπα πως δε θα κλάψω.Δεν τα κατάφερα...
Δεν είναι μόνο τα γεγονότα..Είναι τα συναισθήματα τόσο δυνατά...
Μπορώ να νιώσω ένα μικρό κομματάκι της ιστορίας σου:τα αβάσταχτα δευτερόλεπτα του αγώνα μέχρι το χειρουργείο...Την αγωνία να ακούς την καρδούλα στο μόνιτορ...Την ολική νάρκωση...
Το θαυματάκι σου τα κατάφερε!Είχε και έχει και το Θεό μαζί του...

giasmin είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ ΚΑΛΗΜΕΡΑ.ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΟΥ,ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ.ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΣΧΟΛΙΟ.ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ ΠΩΣ Ο ΓΙΩΡΓΑΚΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ,ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ.ΟΣΟ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΩ,ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΑ ΞΕΧΑΣΑ ΟΛΑ.ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΦΑΤΣΟΥΛΑ.ΤΙ ΤΣΑΚΠΙΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΟΖΕΣ!!!!!!!!!!!ΕΝΑΣ ΚΟΥΚΛΟΣ!!!!!!!!!!ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟ ΕΙΔΑ 5 ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΤΑΙΝΑ.
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΠΕΛΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
ΥΓ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΟΥ.

Magdalene B. είπε...

κοριτσάκι μου, δεν θέλω ν γράψω πολλά...είμαι πολύ συγκινημένη άλλωστε.Να χαίρεστε το καμάρι σας.να ναι πάντα καλότυχο και δυνατό. πολλά φιλιά γλυκιά μου Κατερίνα.

My blueprint είπε...

Ένα χρόνο πριν από σένα ήμουν εγώ εκεί! 860 γραμμάρια, πόνος και αγωνία τρελή! Να τον χαίρεσαι, να είναι γερός και χαρούμενος!!

Iwanna είπε...

Να τον χαίρεστε και να είναι πάντα γερός όπως και ο αδερφός του! Μου υπενθύμισες μια ακόμη φορά τί έχει πραγματικά σημασία και πόσο πολύτιμα είναι τα παιδιά μας... Διαβάζοντας την ανάρτηση (ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ!) ένιωσα κι εσένα αλλά κι όλες τις μαμάδες που περνάνε τέτοιες δυσκολίες και εύχομαι το τέλος να είναι ευχάριστο σε όλες τις περιπτώσεις! Να είστε καλά και να χαίρεστε ο ένας τον άλλο!

Unknown είπε...

απο αυητ την αναρτηση καταλαβα γιατι αγαπας τοσο πολυ την οικογενεια σου,αν και φενεσαι ανθρωπος που μοιραζει αγαπη και εκτος συγγενικης σχεσης,οι καταστασεις που περναμε μας κανουν πιο δυνατους και ισως μεσα απο τετοιες δοκιμασιες βλεπουμε διαφορετικα καποια πραγματα μετεπειτα και αυτο ειναι καλο,εχεις φοβερο τροπο και μεταδοτικοτητα να μας παιρνας τα συναισθηματα σου και να γινομαστε ενα με την ιστορια,ασχημη η ομορφη,ευκολη η δυσκολη.οι φιλοι ειναι κ για τα δυσκολα!

Γιούλα είπε...

.... συγκινήθηκα τόσο μα τόσο πολύ... μέσα από την καρδιά μου εύχομαι να είστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι ως οικογένεια και να καμαρώνετε τα βλαστάρια σας να ανθίζουν... υπέροχο κείμενο, το "ρούφηξα" αμέσως... και ναι, ζήλεψα λίγο γιατί έχω αφεθεί εντελώς με συνέπειες οι οικογένειά μου να μην αισθάνομαι ότι είναι τόσο ευτυχισμένη ... :( θα προσπαθήσω όμως να το αλλάξω, το υπόσχομαι... σε ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτό το κείμενο μαζί μας... καλή συνέχεια..

poppy Deutschland είπε...

Κατερινα μου ποσο συγκλονιστικη περιγραφη....ενιωσα σαν να ημουν μαζι σας!!!ευχομαι μεσα απο την καρδια μου τα κομματια του παζλ της οικογενειας σας να παραμεινουν για παντα ενομενα!!!

Ανώνυμος είπε...

ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΑΣ,ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΜΠΕΡΟΣ ΠΑΝΤΑ.....ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ....

Unknown είπε...

Αυτά τα μάτια μιλάνε και λένε περισσότερα από λόγια... Να είστε πάντα καλά!

Unknown είπε...

Χρόνια σας πολλά και απλά μια μεγάλη αγκαλιά στον ήλιο σας και σε σας.

Ανώνυμος είπε...

σας βρηκα εντελως τυχαια...μια χειμωνιατικη νυχτα με πολυ κρυο..διαβασα σχεδον ολες τις αναρτησεις σας και ποτε γελασα, ποτε σκεφτηκα, νοσταλγησα το σημαντικοτερο ειναι οτι εκλαψα...εκλαψα πολυ απο συγκινηση και ας μην σας ξερω..οι διηγησεις σας μιλησαν κατευθιαν στην καρδια μου..ειδικα με την περιπετεια του μωρου σας..και ας μην εχω ακομη μωρακι..τελικα ολα τα αλλα φαινονται ασημαντα μπροστα στο θαυμα της ζωης..μπραβο παιδια..δημιουργησατε μια αξια, ζηλευτη οικογενεια. Να προσεχετε ο ενας τον αλλον και να χαιρεστε τα παιδακια σας. Γραφετε πραγματικα υπεροχα...

Ανώνυμος είπε...

Σε εντελώς άκυρη στιγμή έπεσα πάνω στην ανάρτησή σας και τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα. Είμαι κι εγώ μαμά και ενώ όλα μου ήρθαν τόσο βολικά, για μεγάλο διάστημα μου έφταιγαν τα πάντα και ήμουν μέσα στην γκρίνια. Η δική σας ιστορία, τόσο εκείνη για το θαύμα σας όσο και η γέννησή του, μου έδειξε πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθω για όσα περνάνε άλλοι γονείς. Ο Θεός να δίνει πάντοτε στην οικογένειά σας υγεία και χαρά! Σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά για τα φοβερά σας αγόρια!
Φανή

Maria Mrl είπε...

Και τώρα είναι μια από αυτές τι στιγμές που τόσα θέλω να πώ μα δεν βγαίνει λέξη.... που τόσο θέλω να κλάψω αλλά γελάω σαν χαζή... Σκέψεις δικές σου..στιγμές δικές σου ..παιδί δικό μας!!! Ο Ήλιος σας ήρθε για να δημιουργήσει το σύμπαν του... τον κόσμο του και να του δώσει φως ,ζωή,αέρα... κι εσείς είστε τόσο τυχεροί που τον έχετε κι εμείς που τον μοιράζεστε μαζί μας... Να είναι γερός,φωτεινός,πελώριος και απλά ο Ήλιος που φτιάχτηκε να είναι!!