tag:blogger.com,1999:blog-38490618475459444822024-03-10T10:28:26.277+02:00KaPa. Me without you...tea without a biscuit!KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.comBlogger632125tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-16172791374290283882024-01-19T08:01:00.004+02:002024-01-19T12:14:34.435+02:00Εμπιστοσύνη...<p class="MsoNormal">Ήρθε και το 2024!!! Σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή. Μια αστραπή. Γιορτές, φώτα, άνθρωποι και έπεσε η αυλαία σε χρόνο μηδέν…και να 'μαστε πάλι εδώ
στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς. Με προσδοκίες και ενθουσιασμό και λίγη κούραση
και λίγο σούρσιμο και πολλές κρυφές σκέψεις…και λίγες ελπίδες και κάμποσα όνειρα και ....<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">...πως διάολο το κάνουμε αυτό κάθε χρονιά και δημιουργούμε ενθουσιώδη
σχέδια δεν ξέρω! Λες και δεν ξέρουμε ότι σε λιγότερο από μήνα θα σερνόμαστε να βγάλουμε
τη μέρα! Ξεκινάμε πάντα με φόρα και καταλήγουμε κουρέλια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Εγώ φέτος το αποφάσισα. Ούτε σχέδια και μεγάλες αποφάσεις, ούτε
οράματα, ούτε πιέσεις και πομπώδης στόχους…τίποτα.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK4wPeDAdhHh7XREawkWCQdncF6FDxZZCq_eOXcOkoZK-taVW2SuG1-brzw9ZgzZ4Iw7LZOOSTJ_fbP5eECAPy-VqSsOl_umyOJHhu_HR_RSTlDKS2AwzykHRdhKirVMgsLUnINgcsDb7_rgiFTrciOIh1NjQ8Z1gD1TQ_vU6g5hzC9WmQ9C26yQMyyJVc/s594/20240118_081018.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="594" data-original-width="334" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK4wPeDAdhHh7XREawkWCQdncF6FDxZZCq_eOXcOkoZK-taVW2SuG1-brzw9ZgzZ4Iw7LZOOSTJ_fbP5eECAPy-VqSsOl_umyOJHhu_HR_RSTlDKS2AwzykHRdhKirVMgsLUnINgcsDb7_rgiFTrciOIh1NjQ8Z1gD1TQ_vU6g5hzC9WmQ9C26yQMyyJVc/w360-h640/20240118_081018.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Να κυλά όμορφα η ζωή θέλω. Να δουλεύω με χαρά, να μην ξεχνάω
να ανασαίνω, να έχω την καρδιά μου ανοιχτή, να ανάβω κάθε μέρα κεριά, να στολίζω
με κάθε ευκαιρία βάζα, να διαβάζω καμιά
σελίδα από το βιβλίο που ξεροσταλιάζει στο κομοδίνο μέσα στην τρέλα της εβδομάδας
μου, να μην ξεχνώ να εκπαιδεύομαι να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, να γυμνάζω λιγάκι το σώμα μου να μην σκουριάσει,
να μιλάω με κανένα άνθρωπο, να χαίρομαι τις διαφορετικές γεύσεις της κάθε
εποχής, να θυμάμαι πως ζω κι όχι απλά υπάρχω…Απλά πράγματα! Μέχρι να έρθει η Άνοιξη
και να αρχίσω να ονειρεύομαι τα ανθισμένα λουλούδια και να περνάω τα Σαββατοκύριακα, σκαλίζοντας και ξεχορταριάζοντας τα παρτέρια μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι εποχές των μεγάλων αποφάσεων τελείωσαν νομίζω. Τώρα οι μεγάλες
αποφάσεις αφορούν τα παιδιά μας κι αυτό έχει ένα άλλου είδους άγχος μα και μια
άλλου είδους χαρά. Μια χαρά πάνω από εσένα…παράξενη. Αλλάζουμε. Όλο και περισσότερο
σκέφτομαι πως οι μεγάλες συγκινήσεις καμιά φορά είναι πολύ μεγάλες για εμένα. Δεν
θέλω να με πιέζω πολύ, θέλω να με ακούω περισσότερο και καμιά φορά το καταφέρνω.
Ίσως και να γέρασα όπως αλληλο κοροιδευόμαστε με τους φίλους μας…ίσως! Ίσως όμως
και να ωρίμασα και να σταματήσω να πιέζω τον εαυτό μου με τρόπο που για χρόνια ήταν
σχεδόν κακοποιητικός. Άλλωστε σύμφωνα με το βιβλίο του <span lang="EN-US">Burkeman</span><span lang="EN-US"> </span>που μου
χάρισε η σοφή μου Μάρω, 80 χρόνια ζωής ισοδυναμούν σε τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες…λίγες
ε;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ε λοιπόν εγώ έχω ζήσει 2720… και μου απομένουν λιγότερες από
1300 αν θα καταφέρω να ζήσω ως τα 80!!! Σοκάρουν οι αριθμοί σωστά; Δεν το είχαμε σκεφτεί
ποτέ έτσι…που σημαίνει πως πάνω από τις μισές αυτές εβδομάδες τις πέρασα μαλώνοντας
με και ταλαιπωρώντας με…Όχι δεν μετάνιωσα…έτσι έπρεπε να γίνει, δείχνω εμπιστοσύνη
είπαμε. Μέσα από αυτό έμαθα πολλά. Αν δεν είχα μάθει από αυτά, θα είχα μετανιώσει.
Για κάποια λάθη είναι αργά κι εγώ δεν θέλω να ξανακάνω τα ίδια λάθη… Ο
στόχος είναι λοιπόν όχι να μην ξανακάνω λάθη μα να μην επαναλάβω παλιά λάθη. Ο στόχος είναι να αποδεχθώ τα παλιά λάθη και να εμπιστευτώ
τα νέα…Γιατί το κάθε νέο λάθος είναι ο νέος μου δάσκαλος… Ελπίζοντας πάντα, αυτή η ωριμότητα να με οδηγεί
σε όλο και μικρότερα, σε όλο και λιγότερα λάθη… <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk0rjlHuTpUnLaktfB2w8LYBHXQRRXsUuCjLa4EYnlsh7MOz9mNXYAe7icXteTmMHthwM7amVcBBMrr5FuCeTSzPrZftSTihvb8IN1Wu6VTYyTgu5qTr6y_LRXumSEU0f6j-kyUjZiwgW8LMaNg1_kRRBYZvgRaidy5TBhZ6wHtOxdgzoHNNjAh87PWFub/s3899/20240118_131053.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3899" data-original-width="2193" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk0rjlHuTpUnLaktfB2w8LYBHXQRRXsUuCjLa4EYnlsh7MOz9mNXYAe7icXteTmMHthwM7amVcBBMrr5FuCeTSzPrZftSTihvb8IN1Wu6VTYyTgu5qTr6y_LRXumSEU0f6j-kyUjZiwgW8LMaNg1_kRRBYZvgRaidy5TBhZ6wHtOxdgzoHNNjAh87PWFub/w360-h640/20240118_131053.jpg" width="360" /></a></div>
<div style="text-align: left;">"Σταμάτα να τρέχεις πίσω από τον χρόνο Κατερίνα", μου ψιθυρίζω "κι αποδέξου
με γαλήνη πως κάποια πράγματα δεν θα τα προλάβεις ποτέ. Να είσαι σε ειρήνη με
τον εαυτό σου!" </div><div style="text-align: left;">Είπα δεν θα βάλω στόχους κι είπα ψέματα. Να είμαι σε ειρήνη με
τον εαυτό μου! Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος στόχος μου!</div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οπότε έχουμε και λέμε! Εμπιστοσύνη στην ροή. Με ανακουφίζει τόσο
αυτή η λέξη. Ήταν λέξη κλειδί τότε που δούλευα στην θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη. Σαν χανόταν ο
δρόμος, το νόημα, η ουσία. Σαν οι άνθρωποι μπερδεύονταν και δεν ένιωθαν ασφάλεια με
μια απόφαση, δεν ένιωθαν σίγουροι για κάτι. Σαν ένιωθαν αντίσταση, φόβο κι
άρνηση…"Δείξε εμπιστοσύνη" ήταν η πρόταση που πλανιούνταν στον αέρα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δείξε εμπιστοσύνη στην διαδικασία, στην ζωή, στον εαυτό σου
τον ίδιο…κι αυτό έμοιαζε με ζεστή κουβέρτα σε ένα παγωμένο χιονιά. Σαν κάποιος
ξαφνικά να σε αγκάλιαζε σφιχτά και να σε έστελνε σε μια μήτρα ασφαλή όπου δεν
θα χρειαζόταν να αποφασίσεις για κάτι παρά μόνο να δείξεις εμπιστοσύνη και να
αφεθείς! Μαγική έκφραση….Έβλεπες τότε ανθρώπους που αντιστέκονταν σπασμωδικά,
να λιώνουν και να αφήνονται σε χέρια ασφαλή…κι αυτό ήταν γοητευτικό πάντα να το παρατηρείς!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όλες οι δεύτερες σκέψεις που μας βασανίζουν, "έπρεπε να είχα
πει αυτό, να είχα κάνει το άλλο, να είχα σκεφτεί το παράλλο." Όλες οι αγωνίες για
λάθος αποφάσεις, για λάθος κατευθύνσεις, για λάθη που μας αφήνουν ξάγρυπνους…πάντα
σκέφτομαι δείξε εμπιστοσύνη. Έτσι έπρεπε να γίνει. Μάθε ότι χρειάζεσαι να μάθεις.
Πάρε ότι χρειάζεται να πάρεις. Μην αφήνεις κανένα λάθος να πάει χαμένο. Οι
λάθος δρόμοι, τα αδιέξοδα, οι κακές διαδρομές δεν είναι χαμένος χρόνος αν εκμεταλλευτούμε
σωστά την γνώση που μας έδωσαν…οπότε σταμάτα να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και δείξε
εμπιστοσύνη…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι έτσι κυλά η ζωή με εσωτερικές συνομιλίες και ανακουφιστικές αναπλαισιώσεις….εδώ παρέα με
τον κουραμπιεδάκο, τον μικρότερο της παρέας μας, που όπως κάθε μικρότερος της παρέας δεν θα μεγαλώσει ποτέ
και θα με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να είναι η ουρά μου! Μια ουρά κάτασπρη που πρόσθεσε στην καθημερινότητα μας χαμόγελα και δεν έχω επιλογή από το να αγαπώ τρελά...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCuoVp23CmxupTcXTe-O06EEHU8U7taE0LDVBs5jgG3Mrj536u8unBmpkRujltsCWS83vdvkjuaPC1UhDeFFczGl83J18GMmu0Kumhk7FA7gj6PC-6rvckDYwcw-GAkcIiSb29_xwdTiMEUriSGJkVfW_bdXOOY0mTUViF_mPqt4BQcz2a__lsakHAmaHK/s640/20240118_110456.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCuoVp23CmxupTcXTe-O06EEHU8U7taE0LDVBs5jgG3Mrj536u8unBmpkRujltsCWS83vdvkjuaPC1UhDeFFczGl83J18GMmu0Kumhk7FA7gj6PC-6rvckDYwcw-GAkcIiSb29_xwdTiMEUriSGJkVfW_bdXOOY0mTUViF_mPqt4BQcz2a__lsakHAmaHK/w640-h360/20240118_110456.jpg" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 11pt;">Καλή χρονιά λοιπόν. Με απλότητα κι εμπιστοσύνη! Εϊ ψιτ...και σε ειρήνη με εμάς, με τις αποφάσεις μας, με τον πολύτιμο εαυτό μας...</span><span style="font-size: 14.6667px;">Καλημέρα αγαπημένοι με μια ευχή, ας είναι φέτος φωτεινά, ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια!</span></p><div><span face=""Calibri",sans-serif" style="font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Αφιερωμένο...</span></div><div><span face=""Calibri",sans-serif" style="font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/6lxYUADMtnM" width="320" youtube-src-id="6lxYUADMtnM"></iframe></div><br /><span face=""Calibri",sans-serif" style="font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-74958337076316281422023-12-15T06:54:00.011+02:002023-12-15T07:57:32.598+02:00Η ζωή είναι γιορτή!<p class="MsoNormal">Είπα να γράψω! Μετά από δέκα ολόκληρους μήνες είπα να
γράψω….και μην νομίζετε…παρόλο που δεν γράφω μέσα στο μυαλό μου δεν κάνω άλλο
τίποτα. Γράφω γράφω γράφω….κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γράφω! Γιατί τελικά αυτό
αγαπώ περισσότερο από όλα στην ζωή μου. Να γράφω! Για εμένα για τους άλλους,
για εσάς. Δεν έχει σημασία για ποιόν, μα μόνο το ότι γράφοντας νιώθω να υπάρχω.
Νιώθω να είμαι παρούσα στην ζωή μου που τρέχει με ταχύτητα τρομακτική!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibHThLr9Rz_zP3hA8i5LwVX4_KrBLORp9teHsIJxVHi8xSE1vDKHXHNat6M3petkBjx3dZDM5PTLOQwTe3Vp1boioZ7IzIszbSdqtOjgKhwu7x7wnI63xntO2bKq_fopRBa3sV6qlPzauXhJBG1m1AkSlGn1ql7wpQMYPcNBHqV05xDac_xOLhJLL84xHL/s640/20231210_084555.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibHThLr9Rz_zP3hA8i5LwVX4_KrBLORp9teHsIJxVHi8xSE1vDKHXHNat6M3petkBjx3dZDM5PTLOQwTe3Vp1boioZ7IzIszbSdqtOjgKhwu7x7wnI63xntO2bKq_fopRBa3sV6qlPzauXhJBG1m1AkSlGn1ql7wpQMYPcNBHqV05xDac_xOLhJLL84xHL/w360-h640/20231210_084555.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Μου θυμώνω, νιώθω απογοητευμένη από εμένα, με μαλώνω, μα όσο
κι αν προσπαθώ οι ρυθμοί της ζωής μου έχουν
αλλάξει τόσο που δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να γράφω στον παλιό μου ρυθμό,
μα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία…παρά μόνο το ότι τώρα είμαι εδώ και γράφω! Έχουμε
καταφέρει επιτέλους να στολίσουμε το σπίτι, έχω προλάβει να φτιάξω ζύμη για
κουλουράκια, έχω ανάψει τα κεριά μου, έχω βράσει ένα ζεστό χωριάτικο τσάι με
μπόλικο μέλι και με το ράδιο να παίζει χριστουγεννιάτικη μουσική γράφω! Άρα
επικοινωνώ! Και το λατρεύω γιατί έξω φυσά ένας
παγωμένος βοριάς που κάνει τα δέντρα να γέρνουν και τα λιγοστά φύλλα να χορεύουν…κι
η φύση είναι πιο όμορφη από ποτέ!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM1c-vdeox13v0dqo6b7cOfCchxgioLvxVK9K3mEM4pmWh__0I7d8JmdklfZ89XdTV4Fr0o12Er8ehCmFAzderKigWuTElXqzIjCJec-rfHnU1MCySZzMaY9ctlXO9UJCG1tPKc7Dft97YMfPKxMeQ3Y4XBMKZLNssU2kvJGMsD3gyM2w4xUHLimjwhnpR/s640/_DSC0182.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM1c-vdeox13v0dqo6b7cOfCchxgioLvxVK9K3mEM4pmWh__0I7d8JmdklfZ89XdTV4Fr0o12Er8ehCmFAzderKigWuTElXqzIjCJec-rfHnU1MCySZzMaY9ctlXO9UJCG1tPKc7Dft97YMfPKxMeQ3Y4XBMKZLNssU2kvJGMsD3gyM2w4xUHLimjwhnpR/w640-h428/_DSC0182.JPG" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAdysJXiSMcRzjygPgH5G-d6qiVwNv4N6dvNKFi2t6VHLnQKyV4e9Nfs8nBOuVcMEIlPbu5jX7dK7DNG2UUEO87ppiFdHpHo1xEFAdkvBzoaKu518JP4SNLNMTfK4rZxs5hXO0JJU4BZhNa4QuHheowxfLIRZw9irIEfSPamNtlq4e_YxPlxFx8CzFHWUU/s640/_DSC0197.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAdysJXiSMcRzjygPgH5G-d6qiVwNv4N6dvNKFi2t6VHLnQKyV4e9Nfs8nBOuVcMEIlPbu5jX7dK7DNG2UUEO87ppiFdHpHo1xEFAdkvBzoaKu518JP4SNLNMTfK4rZxs5hXO0JJU4BZhNa4QuHheowxfLIRZw9irIEfSPamNtlq4e_YxPlxFx8CzFHWUU/w640-h428/_DSC0197.JPG" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4P8zou654CKu7U5U597kcjacEs_50-07twZ9kwM7bA4XRhudpwlHGooTOvkJXmkUxjx6kGdImme8B1QMb6OA_0YbYCcrm0IwXl4W8GXtjMZEtoPzmeMiIKl7QnRwZrlDwWrgl0Z_GatyoZ1wJ5f-3wkzFfO-vB9DgvUBqqkSIVZFHHorAeFHG5W2cKnTo/s640/20231203_094251.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4P8zou654CKu7U5U597kcjacEs_50-07twZ9kwM7bA4XRhudpwlHGooTOvkJXmkUxjx6kGdImme8B1QMb6OA_0YbYCcrm0IwXl4W8GXtjMZEtoPzmeMiIKl7QnRwZrlDwWrgl0Z_GatyoZ1wJ5f-3wkzFfO-vB9DgvUBqqkSIVZFHHorAeFHG5W2cKnTo/w640-h360/20231203_094251.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Όλον αυτό τον καιρό που πέρασε συνέχεια σκεφτόμουν πιθανές αναρτήσεις
και πάντα κάτι γινόταν, κάτι τρομερό κάτι αδιανόητα σκληρό, κάτι αναπάντεχο κι
ο κόσμος διαλυόταν θαρρείς μπροστά μου και πάντα σκεφτόμουν τι να γράψεις
Κατερίνα…πως μπορείς να γράψεις μετά από αυτό ή εκείνο…. Και πάντα σιωπούσα και
το άφηνα για λίγο μετά για ίσως αύριο,
για μιαν άλλη μέρα ή μήνα ή εποχή… να περάσει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο, μέχρι
που ήρθαν Χριστούγεννα. Και στα τόσα χρόνια που γράφω δεν υπήρξαν ποτέ Χριστούγεννα
χωρίς μια ανάρτηση. Χωρίς το φως, την γαλήνη, την τρέλα και την μαγεία των Χριστουγέννων!
Και είπα να κάνω μια από εκείνες τις παλιές αναρτήσεις που τόσο αγαπάτε και μου
ζητάτε στα τρυφερά σας μηνύματα…Να γράψω όπως παλιά, που τα παιδιά σαν μικροί σίφουνες
μας έπαιρναν τα μυαλά, που στολίζαμε μαζί, φτιάχναμε κατασκευές, γράφαμε γράμματα
και βλέπαμε ταινίες…σαν το σπίτι μας να ήταν ένας κόσμος μαγικός όπου κανένας
δεν μπορούσε να μας βρει, να μας επηρεάσει, να μας αγγίξει …</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα πολλά άλλαξαν. Είναι διαφορετική η ζωή τώρα που τα παιδιά
είναι μεγάλα. Ο ένας λείπει κι ο άλλος σαν να λείπει, κλεισμένος σε έναν κόσμο
με διάβασμα, σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα, εξετάσεις. Το σπίτι είναι πιο σιωπηλό, πιο ήρεμο και σίγουρα πιο
τακτοποιημένο…να κι ένα θετικό! Υπάρχει ένα κομμάτι που λαχταρά εκείνες τις μέρες
της μεγάλης ανακατωσούρας που πάντα τρέχαμε μα όλα τα προλαβαίναμε γιατί ήταν σπουδαίο
για εκείνους. Γιατί ήταν σημαντικό, να δουν, να νιώσουν, να μάθουν, να γεμίσουν
βιώματα και στιγμές και μνήμες….Τώρα δεν προλαβαίνω πολλά και νομίζω πως εκτός
από τον χρόνο λείπει και το κίνητρο, μιας και κάθε νέα εμπειρία του παιδιού, είναι
πάντα σπουδαίο κίνητρο για ένα γονιό. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι βόλτες στην βροχή πια είναι μόνο για εμάς, το να μαζέψουμε
φύλλα ή κάστανα, να στολίσουμε, να φτιάξουμε κουλουράκια μικρές
κατασκευές…είναι πια όλα για εμάς και τίποτε για εκείνους. Οπότε λέμε ίσως αργότερα,
ίσως αύριο, ίσως, ίσως , ίσως…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μπαίνουμε πια σε μιαν άλλη εποχή όπου τα παιδιά φεύγουν και
όλα όσα ήταν τόσο σημαντικά και σπουδαία όσο εκείνα ήταν μικρά ξαφνικά χάνουν
τη μαγεία τους γιατί ξαναγυρνάμε στον κόσμο που ζούσαμε πριν. Στον κόσμο των
ενηλίκων μόνο που έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια και δεν είμαστε πια οι
αεικίνητοι ενθουσιώδης τριαντάρηδες.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παράξενη που είναι η ζωή! Έτσι όλα αλλάζουν και μαθαίνουμε ξανά
να ζούμε με τα νέα δεδομένα και να βρίσκουμε νόημα πια για εμάς…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι όλα αυτά που απλόχερα δίναμε στα παιδιά μας γιατί τα
άξιζαν, χρόνο, εμπειρίες, στιγμές πολύτιμες, να συνεχίσουμε να τα δίνουμε και σε εμάς γιατί κι
εμείς τελικά τα αξίζουμε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η σκέψη αυτή ήταν η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου σαν
σκέφτηκα να μην στολίσω παρά μόνο τα βασικά, να μην κάνω κατασκευές, να μην ψήσω
κουλουράκια γιατί δεν προλαβαίνω και σαν γυρίζω σπίτι αργά το βράδυ ή σαν
έρχονται τα σαββατοκύριακα θέλω μόνο να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι. Και
τελικά κάπως έτσι σηκώθηκα από τον καναπέ και ξύπνησε μέσα μου αυτή η ανάγκη…αυτή
η χαρά που έρχεται σαν κοιτάζεις από το παράθυρο και δεν σου φτάνει! Θέλεις
να βγεις εκεί έξω. Να κοιτάξεις τον ουρανό, να νιώσεις τον αέρα στα μάγουλα, να νιώσεις την δροσιά στο σώμα.
Να βιώσεις κι όχι απλά να δεις. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία μάζεψα όμορφα κλαδιά
για να φτιάξω μπουκετάκια και στεφάνια, καρπούς τριανταφυλλιάς και φύλλα δάφνης
για να φτιάξω γιρλάντες και μικρές κατασκευές. Κάποια ακόμη με περιμένουν να τα
πιάσω κι ίσως να μην προλάβω καν μα δεν με νοιάζει πια. Αυτή η βόλτα στους αγρούς
με εμένα να συλλέγω όλα αυτά τα όμορφα στολίδια της φύσης είναι μια εικόνα
συνδεδεμένη με γαλήνη. Είναι μέρος μιας προεόρτιας παράδοσης πια και σημαίνει
πολλά. Περπατώ, αγγίζω, μυρίζω, μαζεύω, θαυμάζω χρώματα και φαντάζομαι όλη αυτή
την ομορφιά, σε μια άγρια σύνθεση στο τραπέζι της κουζίνας κι αυτό με ηρεμεί. Μου
δίνει χαρά και με γεμίζει δημιουργικότητα. Έτσι μια ηλιόλουστη μα παγωμένη ημέρα
τα αράδιασα όλα στο τραπέζι της αυλής κι άρχισα τα δικά μου. Έβαλα και τις φέτες
πορτοκαλιού να στεγνώνουν πάνω στο καλοριφέρ, για την γιρλάντα που ελπίζω να φτιάξω,
άναψα και τα κεράκια μου, έψησα και τα μπισκότα….ότι προλάβεις σκεφτόμουν. Ότι προλάβεις
είναι καλύτερο από το τίποτα. Είναι καλύτερο από μια άδεια ώρα πίσω από μια
οθόνη ή από ώρες χαμένες σκρολάροντας
στο κινητό.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR6ZAzmGMuFWmcd0kEC5wjIZFnqWzjKbHhdSNhiXWp8eEXcctzs3LZnVOU_oWDjperGdA6JGHNSr54gW9w6wcaKdVexHF-BrZTGUqxKOVpeb0NSDbD8C3kNLh7jkWpQrpkTziEKePwQtgwuMf6VSkK0Qitxftty4mfYA5wCSTsGYQPyDkh5ZKd1IBQxiaM/s640/20231202_170151.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR6ZAzmGMuFWmcd0kEC5wjIZFnqWzjKbHhdSNhiXWp8eEXcctzs3LZnVOU_oWDjperGdA6JGHNSr54gW9w6wcaKdVexHF-BrZTGUqxKOVpeb0NSDbD8C3kNLh7jkWpQrpkTziEKePwQtgwuMf6VSkK0Qitxftty4mfYA5wCSTsGYQPyDkh5ZKd1IBQxiaM/w640-h360/20231202_170151.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0j95SQwq7yxx91CSd5rAK9aTXelMg4krpFUC5gMzl3J2N15djdYITXAZ_I5IWibd3cBnAR8vAQUelznbxdm_3qJcPPzJGXhm1jkCQ3nqdyD6FBQahowXda37to1D-HkX7JnLhU8YXA_1zXbCdmmQlCfrMVcWx7KfxUOZKEd42krbqDQoxivqsRsHZtxsl/s640/20231203_090149.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0j95SQwq7yxx91CSd5rAK9aTXelMg4krpFUC5gMzl3J2N15djdYITXAZ_I5IWibd3cBnAR8vAQUelznbxdm_3qJcPPzJGXhm1jkCQ3nqdyD6FBQahowXda37to1D-HkX7JnLhU8YXA_1zXbCdmmQlCfrMVcWx7KfxUOZKEd42krbqDQoxivqsRsHZtxsl/w640-h360/20231203_090149.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHn_uzhlSEX7u2tACkv-Oog5Si3gDPiF3udhbefVp1QGy5-gxT_i-Xt6eMQbtshgXcNeg9Ap0PCbrrcCMYe6brAAOl-_Pa3SWcLmJeIwnFF6MeWuhuyPS_TXOy7mfOISsNzYwStH9H3AhF3NMfPndm2P-UxWQTPQTcbZRvjJp8Bpteww8UjsJCzTsLrp52/s640/20231203_133802.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHn_uzhlSEX7u2tACkv-Oog5Si3gDPiF3udhbefVp1QGy5-gxT_i-Xt6eMQbtshgXcNeg9Ap0PCbrrcCMYe6brAAOl-_Pa3SWcLmJeIwnFF6MeWuhuyPS_TXOy7mfOISsNzYwStH9H3AhF3NMfPndm2P-UxWQTPQTcbZRvjJp8Bpteww8UjsJCzTsLrp52/w640-h360/20231203_133802.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIILCksYicaYJt3rfhcvK8YpneW53lV1mVJVmmRoZliwDs-_Ql8Am3723g-q_TgyI7SD6tCAEVezYiFzzDf8jfUHGqRtaqWaAV_NL6QjpiE8RLvjMpLExnYVUj4cIFa0Pm6rutKGBWtV0djaLoeCtrqDJpGNzWpLKack2mZWuu00OEzbwN-VSrkqwJDCyQ/s640/20231207_110936.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIILCksYicaYJt3rfhcvK8YpneW53lV1mVJVmmRoZliwDs-_Ql8Am3723g-q_TgyI7SD6tCAEVezYiFzzDf8jfUHGqRtaqWaAV_NL6QjpiE8RLvjMpLExnYVUj4cIFa0Pm6rutKGBWtV0djaLoeCtrqDJpGNzWpLKack2mZWuu00OEzbwN-VSrkqwJDCyQ/w360-h640/20231207_110936.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHhXodbtcnIres3tm42iTC5ME6q5Q2SVcosv9PAEyZHXPNHtLOjrvb6YyissZgyjW5oUzPjhzj7Mi9pr0RzEhgBIq8skNX_Eu5t2defXPnlZTlHI5KrzvRU7I3AtFZ3dNf0jkYNA07IlNONZ_KFTVHHijq6ZnykKMTpy7MTJCd7Efs_Ewy47XxYhMHntC0/s640/20231207_111200.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHhXodbtcnIres3tm42iTC5ME6q5Q2SVcosv9PAEyZHXPNHtLOjrvb6YyissZgyjW5oUzPjhzj7Mi9pr0RzEhgBIq8skNX_Eu5t2defXPnlZTlHI5KrzvRU7I3AtFZ3dNf0jkYNA07IlNONZ_KFTVHHijq6ZnykKMTpy7MTJCd7Efs_Ewy47XxYhMHntC0/w360-h640/20231207_111200.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMRMP5GAuPhEQ6-BeDjdPbGBDq7Rx9BBlUL3nrtZ8O8kWudRyDxEDRUQCB06tNtM1nx3m4_4vP-FwZZJjoFC-NcMvSOyfHhX_4A5duZ93EpvJaTNJufywRdDOfrdBN0MFUM1HecCwAoiUfaurjELkwOxQ9OVuWGe02aV0X4dSrxNkE-8JAo-th4rvtOiVJ/s640/20231207_113125.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMRMP5GAuPhEQ6-BeDjdPbGBDq7Rx9BBlUL3nrtZ8O8kWudRyDxEDRUQCB06tNtM1nx3m4_4vP-FwZZJjoFC-NcMvSOyfHhX_4A5duZ93EpvJaTNJufywRdDOfrdBN0MFUM1HecCwAoiUfaurjELkwOxQ9OVuWGe02aV0X4dSrxNkE-8JAo-th4rvtOiVJ/w640-h360/20231207_113125.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN9atF4pmqYOM2SJcXEJBwtUDWSIa2beAe9FpXNfKG30pSbDYH8l5zhzsvt1fT-CQ6bNizWhduNR-zETZ9KKgsxtbn0rDpjTVorkz0jpnwZUyfrXdvIKfQ7oz3nHVV6-0jFfdMpZu9QPiEC3aQt5prqe64W-zZnpDlIm76p4GxEsvygWIM7dfhpZ73mAhH/s640/20231207_113203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN9atF4pmqYOM2SJcXEJBwtUDWSIa2beAe9FpXNfKG30pSbDYH8l5zhzsvt1fT-CQ6bNizWhduNR-zETZ9KKgsxtbn0rDpjTVorkz0jpnwZUyfrXdvIKfQ7oz3nHVV6-0jFfdMpZu9QPiEC3aQt5prqe64W-zZnpDlIm76p4GxEsvygWIM7dfhpZ73mAhH/w640-h360/20231207_113203.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiasiBtYQz602BIVeSYv0oq3VD3YEAi4BuKRecAYkXz5vd5r3nDlJeUDvTHEeSZadXBGeXgG8M0JCM-1aNtKQbFz-aZZ_pRjyXRp8VTlBNJsZ0p4n8fReo1mC7zJXA5An1kC0KtN6T2I7LjbmBHleA_3SLQ7XKhv82B1buzugeRYiAQZn6gzqBa3u_PLo_/s640/20231207_123215.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiasiBtYQz602BIVeSYv0oq3VD3YEAi4BuKRecAYkXz5vd5r3nDlJeUDvTHEeSZadXBGeXgG8M0JCM-1aNtKQbFz-aZZ_pRjyXRp8VTlBNJsZ0p4n8fReo1mC7zJXA5An1kC0KtN6T2I7LjbmBHleA_3SLQ7XKhv82B1buzugeRYiAQZn6gzqBa3u_PLo_/w360-h640/20231207_123215.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuGRVCY8DB4NvsX6Tn-yGOc5LJRCOI9TuStppLtGyyHs006jFGOL8zAeo-PSCLEaEl9OCeuQFVaEJpKCwnLpwKXSjmhaZf_CXxCIiU1G_oEQTujMO8LgVymwYiogJ5ujGr645X_7aLcDx3_h7TImRSznatURvgKoZLVXsx62zB_K8QXY93w0yKSK6U4wNV/s640/20231208_091216.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuGRVCY8DB4NvsX6Tn-yGOc5LJRCOI9TuStppLtGyyHs006jFGOL8zAeo-PSCLEaEl9OCeuQFVaEJpKCwnLpwKXSjmhaZf_CXxCIiU1G_oEQTujMO8LgVymwYiogJ5ujGr645X_7aLcDx3_h7TImRSznatURvgKoZLVXsx62zB_K8QXY93w0yKSK6U4wNV/w360-h640/20231208_091216.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItsxMBTMwkSmuo3pMF61_plEOnikYlvAHU_HgnFAfhecdBv_qo3XQ8c2tjARDvVtqfnRrw5S9unchmrcIPlkvttexTwgudvB5QG3QAhJd6lUME_v_mYI55Wz6eum8BTYhC2iFbuuN9NHQf_yZ65fri4vQVGmP-xLsAMa_2wVGUZeiQk1Z74BXm-LavnyG/s640/20231210_110221.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItsxMBTMwkSmuo3pMF61_plEOnikYlvAHU_HgnFAfhecdBv_qo3XQ8c2tjARDvVtqfnRrw5S9unchmrcIPlkvttexTwgudvB5QG3QAhJd6lUME_v_mYI55Wz6eum8BTYhC2iFbuuN9NHQf_yZ65fri4vQVGmP-xLsAMa_2wVGUZeiQk1Z74BXm-LavnyG/w640-h360/20231210_110221.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOHrGvkgfzM2Pe7_fZvHYLxwy78TawyY8BSwzt7MKzSk7Tlg6a4xQym1_lR50_HojkCGykCfdSchnYFVjrbV576jlHpH4PxmKm1Mnpb-ryMgGD0QRQEBRFY0H5mF8foJ1ZVf8BCX15q8gbQO7hM3SdAJXStGx2VXF8j7WFduFodGWV3IofZpPZP1PEIQkL/s640/20231210_114443.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOHrGvkgfzM2Pe7_fZvHYLxwy78TawyY8BSwzt7MKzSk7Tlg6a4xQym1_lR50_HojkCGykCfdSchnYFVjrbV576jlHpH4PxmKm1Mnpb-ryMgGD0QRQEBRFY0H5mF8foJ1ZVf8BCX15q8gbQO7hM3SdAJXStGx2VXF8j7WFduFodGWV3IofZpPZP1PEIQkL/w360-h640/20231210_114443.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHG_7rEZt64x5p1UwLxk0W1tsalJgHH-07PDUVJuTkwKobd3ayiN3KhnolpJFIQunMY5Wiqk6GK-tFsUmmqmm0FtEcg-HTfd5CDnZ-1JNr0oUdJFnxd6VSoiN9FyVL6Sr8J-6rSfRZZJqg2IRTr2-lgc3o5QcPMIxDxJfmyOIy5zI6eIrDP26zEMKpANtn/s640/20231210_115122.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHG_7rEZt64x5p1UwLxk0W1tsalJgHH-07PDUVJuTkwKobd3ayiN3KhnolpJFIQunMY5Wiqk6GK-tFsUmmqmm0FtEcg-HTfd5CDnZ-1JNr0oUdJFnxd6VSoiN9FyVL6Sr8J-6rSfRZZJqg2IRTr2-lgc3o5QcPMIxDxJfmyOIy5zI6eIrDP26zEMKpANtn/w360-h640/20231210_115122.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0NzYj7btXJIYkASoJhtV5FxTmtjrQ68my6ZWjO8Txsn2zqEvyYpcSOdTlGEaRoGKeG8ZR0Ib53YwMbZsbROA5cJtNRj93aq_V6R7LSe8ZkdflpIuQ1h3IrKuXkK__T8ztbJqmpZkjuAM_OpNLokj_0HAV6P22nmPeMQl3eRnS3BF8mFvuzmVxsrgziLWh/s640/20231210_124341.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0NzYj7btXJIYkASoJhtV5FxTmtjrQ68my6ZWjO8Txsn2zqEvyYpcSOdTlGEaRoGKeG8ZR0Ib53YwMbZsbROA5cJtNRj93aq_V6R7LSe8ZkdflpIuQ1h3IrKuXkK__T8ztbJqmpZkjuAM_OpNLokj_0HAV6P22nmPeMQl3eRnS3BF8mFvuzmVxsrgziLWh/w360-h640/20231210_124341.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Κι όλα σιγά σιγά μοιάζουν γιορτινά. Η ζωή κυλά με τα δικά της,
τα όμορφα, τα δύσκολα, τα περίπλοκα και τα απλά κι είμαστε εδώ εμείς κι άλλοτε
την ζούμε κι άλλοτε την αποφεύγουμε. Κι
αν κοιτάξεις πίσω δεν θυμάσαι τελικά τις μέρες που έκανες αυτά που κάνεις
συνήθως. Δουλειά, σπίτι το γνωστό τρέξιμο κι η γνωστή ρουτίνα. Αντίθετα, θυμάσαι
τα ξεχωριστά, τα διαφορετικά, αυτά που έκανες ξεκλέβοντας χρόνο από την γνωστή ρουτίνα!
Τούτες τις μέρες θέλω να τις ζω. Να τις νιώθω στο πετσί μου και κάπως μαγικά να
δημιουργώ χώρο για στιγμές πολύτιμες. Όπως τις προάλλες που μέσα σε μια τρελή μέρα
από αυτές που βλεπόμαστε μόνο στα πεταχτά, ήρθε ο γιος μου και με ρώτησε πότε
θα γράψουμε γράμμα στον Αη Βασίλη. Σταμάτησα ότι έκανα και τον κοίταξα απότομα…Σοβαρά τώρα; Τον ρώτησα.
Εννοείται! Μου απάντησε! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Συγκινήθηκα βαθιά…Γιατί είναι πάνω από δεκαεφτά πια, ένας νεαρός
άντρας και όλο αυτό έχει άλλη διάσταση μέσα του. Γιατί τελικά, δεν ήταν ποτέ, ο
Άγιος Βασίλης, τα δώρα, τα λαμπάκια…Ήταν οι δικές μας μοναδικές στιγμές. Ήταν η
πολύτιμη διαδικασία. Το ότι παγώναμε το χρόνο και μας δίναμε την ευκαιρία να
συνδεθούμε, να σκεφτούμε, να είμαστε μαζί. Ήταν οι ευχές που στέλναμε στο σύμπαν,
η γλύκα της ζεστής σοκολάτας και τα γέλια που μοιραζόμασταν, ήταν η ασφάλεια
μιας πίστης που γεννιόταν μέσα από αυτή την τόσο απλή διαδικασία. Ήταν η ζεστασιά
μέσα μας…<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJoHfPvxhrFw0FKL4wF9rBPKo8ZfngJ8fZ557r1soe27xPzDxX9lPe6uAWOMKJXaBSMqMgstnj5OSFFhoN4npYGHIvZ5ps8rl3BDq6ZABcnNp-i-CeUKuwX3t2lhyo-XnDUEawMho8s5R5m-in0Aw6YDn3VLeTJiaqJvAHq8P4EqqEnf9_AgqnVtur81M/s640/20231201_165644.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJoHfPvxhrFw0FKL4wF9rBPKo8ZfngJ8fZ557r1soe27xPzDxX9lPe6uAWOMKJXaBSMqMgstnj5OSFFhoN4npYGHIvZ5ps8rl3BDq6ZABcnNp-i-CeUKuwX3t2lhyo-XnDUEawMho8s5R5m-in0Aw6YDn3VLeTJiaqJvAHq8P4EqqEnf9_AgqnVtur81M/w360-h640/20231201_165644.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrTYRr0ne4_r7yfhxmCVAtObj4XJ6EbkZI_-xmfYxfi2qsji6TvvpD6BGIvBBF0KmNkhE8m3JvwPXECoGlYwuJe9i2IfhUqK-qihy9Dn0MGG0jH3SLdtvSJr2lF0rn6Uzi6IXYHOWT5t33kkmP1zkPQBHuH5mUaoPf-E5QpkWKS_rJdgZBJt7T3LRCkKsE/s640/20231203_085637.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrTYRr0ne4_r7yfhxmCVAtObj4XJ6EbkZI_-xmfYxfi2qsji6TvvpD6BGIvBBF0KmNkhE8m3JvwPXECoGlYwuJe9i2IfhUqK-qihy9Dn0MGG0jH3SLdtvSJr2lF0rn6Uzi6IXYHOWT5t33kkmP1zkPQBHuH5mUaoPf-E5QpkWKS_rJdgZBJt7T3LRCkKsE/w360-h640/20231203_085637.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFDgSccj_GfMRb1jfMNheYdwfKeNLnMeT4M7aihx_DZS2eylLgZCkLd2mzsqcqwWnYwG1672jK9VHkCW_kmw8L9TUxxHZtYG-8z04dfprVb_xJ7QodVvphOIs9k4Qud3mp_d1dQEsLYnNA0lvqpmqkm93JZsxRrCDN8pwPYrv8_l6F2uH6QwPmuvZxXhaO/s4032/20231206_073957.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="2268" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFDgSccj_GfMRb1jfMNheYdwfKeNLnMeT4M7aihx_DZS2eylLgZCkLd2mzsqcqwWnYwG1672jK9VHkCW_kmw8L9TUxxHZtYG-8z04dfprVb_xJ7QodVvphOIs9k4Qud3mp_d1dQEsLYnNA0lvqpmqkm93JZsxRrCDN8pwPYrv8_l6F2uH6QwPmuvZxXhaO/w360-h640/20231206_073957.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUdMr0qgNzYxPc8DK0dmFslRgs2jIAKRKy4YXF2k2I9c-dLq3v6XWd-UPX6LXiPZyEqq0WJo88cBhyehM0UzHjJgUszxeTJNCxX3Oq_hVHR0y_qyDLydmZmquq5xCD82CMQTLXShkSuFx42EeQ0sj56Znm-iyLMAeJIYIp0oCHcIj48y4ZacRTbzWDjX2o/s3765/20231214_082346.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2118" data-original-width="3765" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUdMr0qgNzYxPc8DK0dmFslRgs2jIAKRKy4YXF2k2I9c-dLq3v6XWd-UPX6LXiPZyEqq0WJo88cBhyehM0UzHjJgUszxeTJNCxX3Oq_hVHR0y_qyDLydmZmquq5xCD82CMQTLXShkSuFx42EeQ0sj56Znm-iyLMAeJIYIp0oCHcIj48y4ZacRTbzWDjX2o/w640-h360/20231214_082346.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Κι αυτό είναι πια μέσα τους και δεν έχει σημασία που μεγάλωσαν,
δεν έχει σημασία που η πραγματικότητα είναι πια πολύ διαφορετική. Η μαγεία των
Χριστουγέννων είναι βίωμα και αυτήν αναζητούν, όπως την αναζητούμε κι εμείς οι
ενήλικες. Και ξέρουν που να την ψάξουν και πως να την βρουν. Κι αυτό είναι κατάκτηση!
Μια κατάκτηση σπουδαία για εκείνους και για εμάς. Για τους γονείς μας και τους παππούδες μας. Μια κατάκτηση για κάθε άνθρωπο που έγνοια του είναι,
μέσα στην δύσκολη καθημερινότητα, μες στις δυσκολίες και τα ζόρια, να μην
ξεχνά, να μην παραλείπει να μεταφέρει τούτη την αγάπη στην επόμενη γενιά! Όλες αυτές
οι στιγμές, οι μνήμες που δημιουργούσαν σε εμάς οι γονείς μας κι αργότερα εμείς δημιουργούσαμε ως νέοι γονείς στα παιδιά μας, όλα αυτά που
λέγαμε για την έννοια της αυτοφροντίδας, της προσφοράς, της πνευματικότητας, της
αγάπης…Όλα αυτά που σημαίνουν Χριστούγεννα, είναι πια μέσα τους.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έλαβα λίγες μέρες πριν ένα μήνυμα από μια νεαρή γυναίκα που μου έγραψε
πως σαν άρχισε να διαβάζει το <span lang="EN-US">blog</span><span lang="EN-US"> </span>ήταν φοιτήτρια και τώρα είναι μια νεαρή μαμά μιας κόρης ενός
έτους…και συγκινήθηκα! Γιατί τώρα εκείνη δημιουργεί την δική της μαγεία, και
την ζει μέσα από μάτια παιδικά. Τώρα ξέρει! Κι ήταν αυτό το μήνυμα μια ώθηση προς
εμένα να θυμηθώ…γιατί δημιουργούσα όλα αυτά και τα μοιραζόμουν. Γιατί τελικά η
ζωή είναι μοίρασμα! <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYKZZJ_vQvOPwL-27FeQFh3k49EVfO-i790n3WqVYZooU-03K6XQfmR1qIfGl8xHmg1IHICVn9YwlhtuRWs7_B2tReu1eFyvxj91DaaUZMeIGxS06JyPSec1ZrN-v0mQoI9cJhjmn307t7tmDkScKUmt3TcytFUKcqnTjePpGI_X_6WP2MqeqdM7AMYzS-/s640/20231201_165806.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYKZZJ_vQvOPwL-27FeQFh3k49EVfO-i790n3WqVYZooU-03K6XQfmR1qIfGl8xHmg1IHICVn9YwlhtuRWs7_B2tReu1eFyvxj91DaaUZMeIGxS06JyPSec1ZrN-v0mQoI9cJhjmn307t7tmDkScKUmt3TcytFUKcqnTjePpGI_X_6WP2MqeqdM7AMYzS-/w360-h640/20231201_165806.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Τις φετινές γιορτές, ανάβουμε φώτα, ανάβουμε κεριά,
ανοίγουμε τις καρδιές μας, ανοίγουμε τα σπίτια μας. Η λύπη μικραίνει κι η χαρά
πολλαπλασιάζεται μέσα σε ανοιχτές αγκαλιές κι η ζωή είναι πάντα πιο όμορφη σαν τη
μοιράζεσαι. Φέτος για τα Χριστούγεννα μια είναι η ευχή λοιπόν. Καλά Χριστούγεννα,
πάντα με υγεία και Ανοιχτές ψυχές κι ας ζήσουμε τούτη τη γιορτή με την λαμπρότητα που της ταιριάζει. Ας ζήσουμε τούτη την ζωή, με την αξία που της ταιριάζει. Γιατί τελικά...η ζωή είναι γιορτή! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Είχα να το γράψω καιρό αυτό και τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο μου
έλειψε! Καλημέρα αγαπημένοι!!!<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Cyuqy4Eb_I4" width="320" youtube-src-id="Cyuqy4Eb_I4"></iframe></div><p class="MsoNormal">Είναι δεκάδες μα ξεχώρισα κάποιες από τι παλιότερες αγαπημένες Χριστουγεννιάτικες αναρτήσεις:</p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2011/12/blog-post_14.html" target="_blank">Γράμμα στον Άγιο παππούλη και τα κουδουνάκια...</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2016/12/blog-post_9.html" target="_blank">Βλέπεις ότι βλέπω;</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2012/12/blog-post_29.html" target="_blank">Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη....</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/12/blog-post_24.html" target="_blank">Χριστούγεννα στη Γερμανία</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/12/blog-post_24.html" target="_blank">Τα γκυ της αγάπης</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2014/12/blog-post_23.html" target="_blank">Ότι έχω ανάγκη τα Χριστούγεννα</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2014/12/blog-post_23.html" target="_blank">Ζωή γεμάτη ανθρώπους</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2016/12/blog-post_30.html" target="_blank">Τι είναι η αγάπη;</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2017/12/blog-post_29.html" target="_blank">Χριστούγεννα στο Πατρικό...Χριστούγεννα στην πατρίδα</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2018/12/blog-post.html" target="_blank">Η μαγεία του Δεκέμβρη</a></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-30088342920351944572023-02-17T08:08:00.002+02:002023-02-17T18:02:18.310+02:00Τα τραγούδια και τα γέλια...<p class="MsoNormal">Ήταν κατά τις 9.00 το βράδυ κι αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα.
Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά από το μικρό σπιτάκι που δουλεύω και το πρώτο που μου έκανε εντύπωση
είναι πως έλειπαν τα κλειδιά πίσω από την πόρτα…Μα που διάολο τα έβαλα πόσο
χαζή είμαι σκέφτηκα…κι ύστερα είδα το ανοιχτό παράθυρο, τα γλαστράκια όλα στοιβαγμένα
σε μιαν άκρη, ταραγμένη έκλεισα το παράθυρο γιατί έξω είχε σκοτάδι πυκνό μην
μπει κανείς κι ήταν σαν να μούδιασε το μυαλό μου… σαν αστραπή, μια σκέψη…Κάποιος
μπήκε. Άνοιξα την εξώπορτα και βρήκα την τσάντα μου πεταμένη κάτω και τα πράγματα
ανάκατα και τα κλειδιά στο χώμα…ανασήκωσα το βλέμμα ψάχνοντας στο σκοτάδι. Το
αμάξι! Έλειπε το αμάξι…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πόσο ανόητη ήμουν και δεν είχα τα κλειδιά μαζί μου είπα δυνατά
κι ο πρώτος αστυνομικός που ήρθε αμέσως
μετά το συμβάν με κοίταξε έντονα «Δεν φταίτε εσείς για αυτό που έγινε.» Μου είπε. «Δεν
έχετε καμία ευθύνη που κάποιος παραβίασε το χώρο σας.» Με ξάφνιασε τόσο, που συγκινήθηκα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν φταις εσύ… Πόσο σημαντικό καμιά φορά να μας το υπενθυμίζουν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ακολούθησε μια βραδιά δύσκολη στο τμήμα, καταθέσεις και ταυτόχρονα άνθρωποι που περίμεναν για συνάντηση κι έπρεπε να ενημερωθούν…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν πρόλαβα να λυπηθώ ή να θυμώσω….γιατί μπαίνοντας στο σπίτι
αργά το βράδυ έμαθα για την πτώση του <span lang="EN-US">Fandom</span> και έμεινα αποσβολωμένη με τη σκέψη πως δυο παλικάρια χάθηκαν…κι
ήθελα μόνο να μιλήσω στους γιους μου, να κουκουλωθώ κάτω από το πάπλωμα και
να κοιμηθώ βαθιά για να μην σκέφτομαι, να μην φέρνω στο νου μου το άγριο εκείνο
συναίσθημα πως κάποιος με κοιτά μέσα από το σκοτάδι. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να μην σκέφτομαι την απόγνωση πως δυο οικογένειες θρηνούν τα
λατρεμένα τους πλάσματα και πως η ζωή είναι σκληρή, σκληρή και παράξενη….που μέσα στη βαρυχειμωνιά του ενός, ξεπροβάλει η μια γεμάτη υποσχέσεις άνοιξη του άλλου.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3C6llm1a5Wh0rkGYXVw4bCA6eAwfYgt7iUhS0FvnVtYCoeDaYbQh9H0gQ2VXVp0jmLzbGdQRA_CPOW6WnRxBBYNiMjSqO8v3OmnwCwglUlqagKUDdfW3XoXKSNWJ_V-tAX8ab7EVR3-1Wx9LsmebGwvH9yBmiDIeOddoiwtq2JnYUzTdpYidADUhjLQ/s640/20220211_081534.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3C6llm1a5Wh0rkGYXVw4bCA6eAwfYgt7iUhS0FvnVtYCoeDaYbQh9H0gQ2VXVp0jmLzbGdQRA_CPOW6WnRxBBYNiMjSqO8v3OmnwCwglUlqagKUDdfW3XoXKSNWJ_V-tAX8ab7EVR3-1Wx9LsmebGwvH9yBmiDIeOddoiwtq2JnYUzTdpYidADUhjLQ/w360-h640/20220211_081534.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Ακολούθησαν ημέρες έντονες με μια απόλυτη αίσθηση ευγνωμοσύνης να κυριαρχεί. Το να γίνεσαι το επίκεντρο μια διάρρηξης και να βγαίνεις αλώβητος χαρίζει μια κάθαρση. Τηλέφωνα δύσκολα, ασφάλειες, σήμανση, ταυτόχρονα τρέξιμο με τη δουλειές και τις υποχρεώσεις όλων μας και η σκέψη πως κάτι τόσο δικό μας είναι σε
ξένα χέρια… μα η ζωή κυλά και δεν τη νοιάζει αν μπορείς, αν αντέχεις, αν θέλεις,
αν κουράστηκες…η ζωή κυλά ανάμεσα σε ανθρώπους και προβλήματα και νέα συνήθως δύσκολα
που μαθαίνω πάντα πρώτη… «ο μπαμπάς μπήκε στο νοσοκομείο, η μικρή αρρώστησε, έφυγα
από το σπίτι, με χαστούκισε»…κι ανάμεσα σε αυτά, ο θρήνος για τα δυο παλικάρια χάθηκαν πετώντας!
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Που να το ξέρες μεγαλώνοντας τα ελευθέρα κι ευτυχισμένα να σχίζουν
τους ουρανούς πως οι ίδιοι αυτοί ουρανοί μια μέρα λαμπερή θα σου τους κλέψουν!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">…και μέσα σε όλα ένα προγραμματισμένο ταξίδι. Φοβάμαι
δεν θέλω να πάω μετά από όλα αυτά! Το τρελό αγόρι επέμεινε…έλα θα μας βοηθήσει
να ξεχαστούμε…Την επόμενη ημέρα στην αυλή του μικρού σπιτιού, κάτω από το δέντρο των ευχών βρήκα πεταμένα
τα πράγματα μου. Πορτοφόλια, χαρτιά, ταυτότητες…άχρηστα σε εκείνους μα σημαντικά
σε εμένα… Ψέλλισα μέσα μου ένα διστακτικό ευχαριστώ! Κι ακολούθησε ένα τηλεφώνημα τα ξημερώματα. Το αμάξι βρέθηκε. Η καταστροφή της μηχανής ολική, μα το κουφάρι του βρέθηκε.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και φύγαμε. Νομίζεις πως θα ανέβεις σε ένα αεροπλάνο και θα
τα αφήσεις όλα πίσω μα όλα όσα είναι εκεί πίσω είναι η δική σου ζωή. Τριγυρνάς ξέγνοιαστος
και κοιτώντας τους ξέγνοιαστους ανθρώπους γύρω σου νιώθεις πως είναι πιο ξέγνοιαστοι,
πιο ήρεμοι, πιο ευτυχισμένοι από εσένα…ίσως και να είναι…τι σημασία έχει. Ο καθένας
ζει τη ζωή του κι εκείνοι ίσως σε κοιτούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χαρούμενη
να φωτογραφίζεις τα αγάλματα και να πίνεις τον καφέ σου σε πλακόστρωτες μικρές
πλατείες… <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhziD0O6H0e6asGgnDF2oxfDfczRewevQgpvuOe-KthEb2A_ZxOmvd54Wq83O2RXFUQSlEv0eMLC15XwITNFROXavPy18RbaZfRSh6arBpgvvoFIG1qI1-_17ygnmbne43lDIAIN6bWlQG3IVYwMw-Wp0WFCrjmRFb1WM3qDfOz7RV2FpfuU25JMra5tg/s640/20230203_104554.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhziD0O6H0e6asGgnDF2oxfDfczRewevQgpvuOe-KthEb2A_ZxOmvd54Wq83O2RXFUQSlEv0eMLC15XwITNFROXavPy18RbaZfRSh6arBpgvvoFIG1qI1-_17ygnmbne43lDIAIN6bWlQG3IVYwMw-Wp0WFCrjmRFb1WM3qDfOz7RV2FpfuU25JMra5tg/w640-h360/20230203_104554.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Έτσι είναι, μας μπερδεύει πάντα η εικόνα…κανείς δεν βλέπει τη
φουρτούνα του άλλου….και περπατάμε δίπλα δίπλα μαζί και τόσο μόνοι…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Διαπιστώνω πως περπατώ πάντα γρήγορα, πάντα βιαστικά, ακόμη
και τώρα που ο χρόνος είναι όλος δικός μου. Ακόμη και ως τουρίστρια τρέχω να
προλάβω το μετρό, το μουσείο ανοιχτό, τον καφέ, τα μαγαζιά, τις πλατείες…έχω μάθει να
τα κάνω όλα βιαστικά και προσπαθώ να αντιγράψω τα αργά βήματα του αγοριού μου που μελετάει
νωχελικά τον χάρτινο χάρτη καθώς εγώ ανυπομονώ
κοιτώντας την κόκκινη πινέζα του εικονικού χάρτη στην οθόνη του κινητού μου, «υπάρχει κι
ο γρήγορος τρόπος» του λέω δεικτικά, μα με αγνοεί και τον ευγνωμονώ για αυτό! Εγώ πάντα βιάζομαι ενώ ταυτόχρονα
διαβάζω μηνύματα…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Φοβάμαι τα αποτελέσματα η κορτιζόνη δεν με έπιασε», «η
μαμά είναι χάλια, φοβάμαι μην πήρα λάθος απόφαση», «το μωρό δεν κατεβαίνει και φοβάμαι να περιμένω κι άλλο» …φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι…πόσα
φοβάμαι γραμμένα σε μια οθόνη. Και γύρω μου ο ήλιος, οι χαμογελαστοί άνθρωποι, μια
πόλη ολοζώντανη κι εγώ μέσα της. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinet8kqUyx3b2kq4e2FCYThxlmXA5QydVnFWNkRBTeXE7gaNpN7483RJA1aKbdAL0mkfgH2rXmxLtDhJWpimUv_1NUJo9ItIcwN5q0yanmCxz-t6u3omuh2nWaGCrGLk1D0yZwqODErs2BafSULREAkhqWY3BkVj4IQyb-t_9xnQn9ZHhCOkwrxad_lw/s621/20230203_154625.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="349" data-original-width="621" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinet8kqUyx3b2kq4e2FCYThxlmXA5QydVnFWNkRBTeXE7gaNpN7483RJA1aKbdAL0mkfgH2rXmxLtDhJWpimUv_1NUJo9ItIcwN5q0yanmCxz-t6u3omuh2nWaGCrGLk1D0yZwqODErs2BafSULREAkhqWY3BkVj4IQyb-t_9xnQn9ZHhCOkwrxad_lw/w640-h360/20230203_154625.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9TJwSjstOnYkV6_HDBbcT-R0LyQ-gamCTaQOWx2em2D8yIW_0BnWdlbQTEAt0vFlZ37FJ9IYlbD4Ism33AwuqVJkCbUgdEBKgD1f6eP5PeV5qkCtWL3vrFPGBJPZBEGVlQl69uTMjWhAnzPKacj4XfsUyGxpnfH6DWkFeG6Zvv2U-_CaTBldQA-iCeA/s640/20230204_105002.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9TJwSjstOnYkV6_HDBbcT-R0LyQ-gamCTaQOWx2em2D8yIW_0BnWdlbQTEAt0vFlZ37FJ9IYlbD4Ism33AwuqVJkCbUgdEBKgD1f6eP5PeV5qkCtWL3vrFPGBJPZBEGVlQl69uTMjWhAnzPKacj4XfsUyGxpnfH6DWkFeG6Zvv2U-_CaTBldQA-iCeA/w640-h360/20230204_105002.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQazfU1fvEqYen3lm-dLvI0ygckTmDm48V1khlkHMWA5QkXifww1UOWlElRdT9akYem9hF8ii36uBlOMGuiHLaxWrX7SwAKBThilzpmGtROhGbE5PzWGIACjZtcC7_tL90TwtT8jUh0Nw4tb4G1xC1SZoKdsWA3CyqKB8RP7Qv2tdkjW7OB4JNLiYpug/s640/20230204_110937.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQazfU1fvEqYen3lm-dLvI0ygckTmDm48V1khlkHMWA5QkXifww1UOWlElRdT9akYem9hF8ii36uBlOMGuiHLaxWrX7SwAKBThilzpmGtROhGbE5PzWGIACjZtcC7_tL90TwtT8jUh0Nw4tb4G1xC1SZoKdsWA3CyqKB8RP7Qv2tdkjW7OB4JNLiYpug/w640-h360/20230204_110937.jpg" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Μια πόλη γεμάτη ιστορία…για όλους τους λάθος
λόγους όπως λέγαμε γελώντας. Το μουσείο ολοκαυτώματος, η τοπογραφία τους τρόμου,
το <span lang="EN-US">Charlie</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">point</span>,
η πλατεία <span lang="EN-US">Bebelplatz</span> όπου
οι ναζί έκαψαν τα βιβλία, το τείχος που χώριζε ένα έθνος στο δυο… Η ιστορία της
ανθρωπότητας ολόκληρης σε μια πόλη…μια πόλη πανέμορφη και μαγική. Κάθε γωνία, κάθε
πλατεία, κάθε δρόμος γεμάτος ιστορία. Μια ιστορία σκληρή, δύσκολη, άλλες φορές
αδιανόητη…Στο μνημείο ολοκαυτώματος σαν
να πάγωσε το μέσα μου. Η βροχή ασταμάτητη το τοπίο γκρίζο. Περιμέναμε στην ουρά της εισόδου, άνθρωποί σκυφτοί, σιωπηλοί, αμίλητοι κι η βροχή έπεφτε πάνω μας…γινόμασταν μούσκεμα
μα κανείς δεν κουνιόταν. Σαν το μνημείο το ίδιο να μας γέμιζε με εκείνο το συναίσθημα. Ξάφνου έρχεται δίπλα μου μια γυναίκα με κοιτά βαθιά. Φορά
ένα μπλε παλτό και τα μάτια της έχουν χρώμα από κεχριμπάρι. Κρατά μια ροζ ομπρελά
και με βάζει κάτω από αυτή. Την κοιτάζω ξαφνιασμένη, χαμογελώ και πιάνω το μπράτσο
της αγκαζέ. Κοιταζόμαστε κολλημένες η μια δίπλα στην άλλη σαν να γνωριζόμαστε… <span lang="EN-US">Catalunya</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Barcelona</span><span lang="EN-US"> </span>μου
λέει σιγανά. <span lang="EN-US">Thessaloniki</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Greece</span><span lang="EN-US"> </span>της απαντώ. Άχρηστα τα ονόματα. Αυτό που μας ένωνε ήταν το είδος
μας. Η ταυτότητα μας μία. Άνθρωποι….<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">…μπροστά σε ένα μνημείο για την χαμένη ψυχή της ανθρωπότητας… <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1CS6JjkP_cEDMzupCE6zoqO-3ClEwLSdAFx8_vm4jGXBBY_haBugyzczEYGGCJiwg3N0QzEcOdC01z8JxHdyTYcT-aBwlU2JLpwDP2M9prrtxC_Cuq3wqZlK7XaobJWge6eSKuMwotcgTmoXZ8uuVpLnm6v009z9BDImGpPtBoj3sUKayjMFhHAADWA/s640/20230203_113744.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1CS6JjkP_cEDMzupCE6zoqO-3ClEwLSdAFx8_vm4jGXBBY_haBugyzczEYGGCJiwg3N0QzEcOdC01z8JxHdyTYcT-aBwlU2JLpwDP2M9prrtxC_Cuq3wqZlK7XaobJWge6eSKuMwotcgTmoXZ8uuVpLnm6v009z9BDImGpPtBoj3sUKayjMFhHAADWA/w360-h640/20230203_113744.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif4EBYe5XtNQ8qXZm5oQtHspfHMyJCL90VnUN1peq__T5nauOfVnADoFf2H0yWPzLfHp6empt5T4fnyyM_AwYb3m5e8daQFj67R_9-m6JqbUt43g2Y49wZo7bKINkN4MFpqvBJ7t43YuUOGqVixzOoQrcJAgLaj5MvqPbxweI6j_F_AsCl3SFM2-IiwA/s640/20230203_113924.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif4EBYe5XtNQ8qXZm5oQtHspfHMyJCL90VnUN1peq__T5nauOfVnADoFf2H0yWPzLfHp6empt5T4fnyyM_AwYb3m5e8daQFj67R_9-m6JqbUt43g2Y49wZo7bKINkN4MFpqvBJ7t43YuUOGqVixzOoQrcJAgLaj5MvqPbxweI6j_F_AsCl3SFM2-IiwA/w360-h640/20230203_113924.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_yFi4hUnJeHO1i5xGgG9MgWiABH1UhboqMVLKpiSFofM-vPh6Bu0SezQ1MGBB5HHKbq73hBlZe4vOPLN6enPNdCBweDPk1cuKAh89AOzMYzy0tJqbhA3LKVDCOTAlCI1dHUUFRau8cdwxn6fKqUpO2n39aaDuSE2IIVWfai0WvLN8PIgdFa60RolT_Q/s640/20230203_114002.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_yFi4hUnJeHO1i5xGgG9MgWiABH1UhboqMVLKpiSFofM-vPh6Bu0SezQ1MGBB5HHKbq73hBlZe4vOPLN6enPNdCBweDPk1cuKAh89AOzMYzy0tJqbhA3LKVDCOTAlCI1dHUUFRau8cdwxn6fKqUpO2n39aaDuSE2IIVWfai0WvLN8PIgdFa60RolT_Q/w360-h640/20230203_114002.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4YnhN4Cys1h2uZ2fhg36hXsrFm5I4QxuNi9aks5XLFNvlqG-yoovBcurSV8a8S9slveQCSCVnBBQbY954u-3BUJ8hmjmhWrqdvixOQQkiuicu_gaNhl5VrgbAnv_SWKuDy9WvA20lcwHeRqJaDixkfY9Udz5fuN2X5DOFOmDs2112PGnVxXjhN3cEjA/s640/20230203_121741.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4YnhN4Cys1h2uZ2fhg36hXsrFm5I4QxuNi9aks5XLFNvlqG-yoovBcurSV8a8S9slveQCSCVnBBQbY954u-3BUJ8hmjmhWrqdvixOQQkiuicu_gaNhl5VrgbAnv_SWKuDy9WvA20lcwHeRqJaDixkfY9Udz5fuN2X5DOFOmDs2112PGnVxXjhN3cEjA/w360-h640/20230203_121741.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Στο μουσείο ολοκαυτώματος απόλυτη σιωπή, φώτα χαμηλά, και
μια αίσθηση σύνδεσης και πόνου…Πόνου αδιανόητου. Την ιστορία την ξέρουμε μα πάντα
ξαφνιαζόμαστε. Μα πως είναι δυνατόν Θεέ μου πως είναι δυνατό!!!Ακατανόητα όλα
όσα έβλεπα και διάβαζα…ακατανόητα, αδιανόητα κι ασύλληπτα. Αυτά που ο νους
δεν χωρά δεν μπορεί να τα καταλάβει…Αυτό έβλεπα στις φωτογραφίες των ανθρώπων
με τα μάτια ορθάνοιχτα. Ένα συναίσθημα παράξενο σαν αυτό που έχουν τα τρομαγμένα
ζώα. Σαν το λογικό μυαλό δεν χωρά τίποτα από όσα συμβαίνουν και το προβάδισμα παίρνει
το αρχέγονο ένστικτο που νιώθει εγκλωβισμένο. Διάβαζα τα γράμματα…τα τελευταία γράμματα που έγραφαν
γονείς στα παιδιά τους, παιδιά στους γονείς τους, αγαπημένοι σε αγαπημένους, ξέροντας
πως δεν θα διαβαστούν από εκείνους, γράμματα που δεν θα έφταναν ποτέ στον
προορισμό τους, κι όμως η αίσθηση πως τους μιλούσαν μέσα από αυτά ήταν συγκλονιστική… «τι καλά να μας αφήναν να
ζήσουμε μαζί», «δεν θα ξαναδώ τα μάτια σου» «να μπορούσα να σε σφίξω στην
αγκαλιά μου» «αντίο για πάντα» «πως να ξεχάσω τα αδιανόητα που είδαν τα μάτια
μου», «μείνε δίπλα στον αδερφό σου και μην φοβάσαι» «προσπάθησε να βρεις τη γιαγιά»…. Γράμματα
σε όλες τις λέξεις του κόσμου και στα ελληνικά….<o:p></o:p>Το παράλογο. Αυτό ήταν το παράλογο! Κουνούσα το κεφάλι να φύγουν οι εικόνες...Πως να κατανοήσεις το παράλογο...</p>
<p class="MsoNormal">Άραγε ενωθήκαν; Άραγε οι ψυχές τους συναντήθηκαν ξανά μέσα
στο χρόνο; Άραγε βρήκαν ο ένας τον άλλο; Αγκαλιάσθηκαν ξανά;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έκλαψα με μια εσωτερική φωνή σπαρακτική. Κι ύστερα βγήκα στο
φως…στο χρωματιστό Βερολίνο, στα χαρούμενα μηνύματα των γιων μου στο κινητό…η ζωή δεν ξέρει.
Δεν περιμένει να περάσει ο πόνος σου η ζωή κυλά…. <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFsqThHng8cB27IyfwOMEFeUswOrCyrvvS72H9Jb85WTyHtRM_6XqsVpGb4r1PkbTbkHWk303pmMXGigFzwXV17GXEukQJLu_Nsq1LmytaVIDNqBozZQgM83DRLjTOSmQTCnqzor2ITRPNSalwgI6bvISvJwG6PXAiUwkAm_n-6sQ33I5XCYGx5J1Ejw/s640/20230202_154551.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFsqThHng8cB27IyfwOMEFeUswOrCyrvvS72H9Jb85WTyHtRM_6XqsVpGb4r1PkbTbkHWk303pmMXGigFzwXV17GXEukQJLu_Nsq1LmytaVIDNqBozZQgM83DRLjTOSmQTCnqzor2ITRPNSalwgI6bvISvJwG6PXAiUwkAm_n-6sQ33I5XCYGx5J1Ejw/w360-h640/20230202_154551.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLWTsEnFadbrcJyj3uBD81eMnkyZ-7tKbdQcVKJIVX8M2FNVQvAyxpbjO1NYqajgZSrYJhySF-_6LBPB3MAqw0avRZr5q0LmQIIlh3ZxpfRiPDrXRei3qUQFQAwZtxGd_agiPH2kMUvaefxF347Yph0mLFaZjzsuxjsuzx_fmsGY8NJ0GQLF58BPZlfQ/s640/20230202_165012.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLWTsEnFadbrcJyj3uBD81eMnkyZ-7tKbdQcVKJIVX8M2FNVQvAyxpbjO1NYqajgZSrYJhySF-_6LBPB3MAqw0avRZr5q0LmQIIlh3ZxpfRiPDrXRei3qUQFQAwZtxGd_agiPH2kMUvaefxF347Yph0mLFaZjzsuxjsuzx_fmsGY8NJ0GQLF58BPZlfQ/w360-h640/20230202_165012.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqKuHnjKAreBCaEpo_qY8Ob8g2ne2tC5RNJbqeLMepndP1yQii26VFKpuoS4R0rWjr8KnZN69HUxz80rjq_DMQNVkKSdGD94p7HyQ7ipzKginnmp4Y8Y35wK3cd4l8juOO6HBNDufUBIovIxDQUxg0dT_j-FhpeaWfx1q6DkQCnci1xmsjxMVMbg11Fw/s640/20230204_103213.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqKuHnjKAreBCaEpo_qY8Ob8g2ne2tC5RNJbqeLMepndP1yQii26VFKpuoS4R0rWjr8KnZN69HUxz80rjq_DMQNVkKSdGD94p7HyQ7ipzKginnmp4Y8Y35wK3cd4l8juOO6HBNDufUBIovIxDQUxg0dT_j-FhpeaWfx1q6DkQCnci1xmsjxMVMbg11Fw/w640-h360/20230204_103213.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHuwodb9y7Bf02IXqJy8FT56zieneG82QUIAPde-YrWZjCT6US5LNkFMNd0opbKdooWAD4PMtfwV2QTss_-y1_l5EfFQ46WCX50PzUgeTqbAcuvLCVYoMYuQf6ajC5u0Vlvs-koRV5fnk5etDfiU5eIixzFmib_13EeAuotsAij8_cBiJ9Dt18933erA/s640/20230204_122630.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHuwodb9y7Bf02IXqJy8FT56zieneG82QUIAPde-YrWZjCT6US5LNkFMNd0opbKdooWAD4PMtfwV2QTss_-y1_l5EfFQ46WCX50PzUgeTqbAcuvLCVYoMYuQf6ajC5u0Vlvs-koRV5fnk5etDfiU5eIixzFmib_13EeAuotsAij8_cBiJ9Dt18933erA/w640-h360/20230204_122630.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9BcZxi_WgND4Ye1kboim_SJXVQFXsWO6B7sS4oA9NdUnSjvOZ18C5xhw7G7DgjniU3w08YDOdkE9FOWe-MWiHb2eaQP6AhMdy25Nkqd437e6CohhIKwiPf1-qR7McLitGLeSokDdl6bYBmv4pPo9qjPYQtAz_ISNhjXPkGl45lcYfq0nOgUpDimgdqw/s640/20230202_154204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9BcZxi_WgND4Ye1kboim_SJXVQFXsWO6B7sS4oA9NdUnSjvOZ18C5xhw7G7DgjniU3w08YDOdkE9FOWe-MWiHb2eaQP6AhMdy25Nkqd437e6CohhIKwiPf1-qR7McLitGLeSokDdl6bYBmv4pPo9qjPYQtAz_ISNhjXPkGl45lcYfq0nOgUpDimgdqw/w360-h640/20230202_154204.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Κι ύστερα…«…δεν θα το πιστέψεις, η μαμά πέθανε» ήρθε στην οθόνη
του κινητού μου μέσα στο μετρό και φώναξα δυνατά «όοοοοχιιι» οι άνθρωποι με κοίταξαν
για μια στιγμή, με ενδιαφέρον, περιέργεια κι ύστερα συμπόνια γιατί είδαν την λύπη
μου. Δεν ήταν δική μου λύπη μα δική της γιατί ήξερα πως ένα πλάσμα αγαπημένο έπρεπε να αποχαιρετήσει το γονιό του. Με αγωνία περίμενα να βγούμε από το τούνελ για να την καλέσω. Μια
φωνή σπασμένη μα ψύχραιμη από την αδρεναλίνη του σοκ. «Οδηγώ» μου είπε, «φεύγω από
το νοσοκομείο, σαν να μην είμαι εγώ…πως θα το πως στους άλλους; Απίστευτο, απίστευτο
μόλις χθες ήταν όλα αλλιώς…»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα το πεις. Θα βρεθούν τα λόγια κι οι λέξεις …κι η ζωή κυλά…σε
μια σκοτεινή σήραγγα μαζί με εκατοντάδες άλλους και σιωπηλά περιμένουμε τον επόμενο
σταθμό…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Επιστροφή και χαρά κι αγκαλιές και η καθημερινότητα σε σκεπάζει
σαν κύμα. Σαν πέφτει ο ήλιος κι είμαι μόνη στη δουλειά πλησιάζει ένα τσίμπημα, ένας φόβος…μια αίσθηση
πως εκεί στα σκοτάδια κάποιος κρύβεται… Ο φόβος παραμονεύει μα δεν με νοιάζει
να φοβηθώ. Πρέπει να γίνω πιο προσεκτική. Το ξέρω. Είναι χρέος μου το να είμαι
προσεκτική.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τηλέφωνα μηνύματα άνθρωποι με αγωνίες και ένα τηλέφωνο που παρόλο που δεν μπορώ να απαντήσω, επιμένει, επιμένει. Το σήκωσα. Τα αποτελέσματα
που περιμέναμε είναι άσχημα, άσχημα, άσχημα γαμώτο!!!!…
Βγήκα από μια συνάντηση για να μιλήσω μαζί της και να της πως βλακείες… «Ένα βήμα
τη φορά, δώσε χρόνο στον εαυτό σου, μην μένεις
μόνη….». Εκείνη συντετριμμένη, παγωμένη, καμία λέξη δεν την ανακουφίζει...θρηνεί, για την απλότητα της ζωής που έχασε σε μια στιγμή! Μιλά σαν ρομπότ, το ήξερα ψιθυρίζει θυμωμένη. Το ήξερα!!!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μουδιασμένη φοράω ένα χαμόγελο και συνεχίζω…την επόμενη ημέρα
η οθόνη του κινητού ανάβει ξανά…μέσα από το νοσοκομείο πια, έρχεται ένα ακόμη μήνυμα της «…η ζωή είναι ένα <span lang="EN-US">party</span>, δεν θα βγω από τον κύκλο,
θα συνεχίσω το χορό, πότε γρήγορα πότε αργά…η ζωή ξέρει…» <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Που σας βρήκα όλους εσάς τους τρελούς, μαγικούς ανθρώπους.
Πως βρεθήκατε στο δρόμο μου και μου τον γεμίσατε φως. Τι πλάσματα, τι τρελά ξωτικά είστε…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Βάζω τα χέρια μου χούφτες στο πρόσωπο μου και κλαίω απαρηγόρητη σαν παιδί. Ξάφνιασμα, χαρά και πόνος.
Θαυμασμός και θλίψη. Αγωνία και σεβασμός…. Ένα πλατύ χαμόγελο στη ζωή που κυλά κι η μεγάλη μυγδαλιά
στο απέναντι χωράφι άνθισε ξανά. Ο παγωμένος βοριάς της έκαψε τα κλαδιά μα εκείνη
αντιστέκεται. Όχι από πείσμα, από πίστη! Αυτό ένιωσα σαν την κοίταζα. Γυναίκα αγέρωχη μέσα από το γεμάτο σπαραγμό βλέμμα της. Αγέρωχη σαν την ροζ μυγδαλιά, αποχαιρέτησε
τη ρίζα της την ίδια και παρόλα αυτά στέκει ολόρθη στο βοριά…Δεν θα με ρίξεις. Ακούς;
Ποτέ!!!Όχι από πείσμα στο θάνατο μα από πίστη στην ζωή….Πόσος θαυμασμός για τη
γυναίκα ετούτη. Για τον κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται…για κάθε παγωμένη μυγδαλιά!<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmAjtpkPd2qi9OiA58KxxMVoTPRqzy9m93UJfGJyuCFlKaF3U5n5P8lqPqbtx6Mm9-Ti97aXKTVrbPJmVUpsAp40f8YHLchId5ssH5hkckscG2I1IQzvpykE3xVEG_teftMQdvC0peEV-rJsGSxLBJIicwfnkE2QnzCQjNRL9h__MnTD-Dvlf0T5qtw/s640/53123478_259909314897121_3340347806285091464_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSmAjtpkPd2qi9OiA58KxxMVoTPRqzy9m93UJfGJyuCFlKaF3U5n5P8lqPqbtx6Mm9-Ti97aXKTVrbPJmVUpsAp40f8YHLchId5ssH5hkckscG2I1IQzvpykE3xVEG_teftMQdvC0peEV-rJsGSxLBJIicwfnkE2QnzCQjNRL9h__MnTD-Dvlf0T5qtw/w640-h640/53123478_259909314897121_3340347806285091464_n.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Πίστη λοιπόν...και πριν προλάβουμε να ξεφυσήσουμε από ανακούφιση, ήρθε ο σεισμός….και θυμηθήκαμε πάλι την ταυτότητα μας. Άνθρωποι…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πόσος πόνος σε λίγες μόνο μέρες…Σε λίγες μόνο μέρες αγαπημένοι
κι αυτή είναι η ζωή μας…και κυλά. Ήταν πάντοτε τόσο αδιανόητα δύσκολη; Πάντα τόσο
σκληρή; Πάντα τόσο βίαιη; Άσε μας να πάρουμε μια ανάσα σκέφτομαι καμιά φορά. Άσε
τους ανθρώπους να ανασάνουν. Σε παρακαλώ μια ανάσα και σκέφτομαι εκείνους που χάθηκαν
θαμμένοι ζωντανοί περιμένοντας…περιμένοντας μια βοήθεια. Περιμένοντας με πίστη …. κι ύστερα ξεκίνησε η δίκη του Άλκη. Το παράλογο ξανά. Το αδιανόητο. Οι
γονείς γενναία φαντάσματα. Αγέρωχοι. Μυγδαλιές στον σκληρό βοριά... συναντηθήκαν με τους γονείς της Εμμανουέλας…άραγε τα υπέροχα πανέμορφα
παιδιά τους αντάμωσαν κάπου εκεί μακριά; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σκέψεις, λέξεις κι ένα κινητό μόνιμα ανοιχτό και το βράδυ ένα ακόμη μήνυμα φώτισε και πάλι την οθόνη.
Αχ αυτή η οθόνη… «έχουμε συρρίκνωση του όγκου, ο γιατρός είπε πως μιλάμε για
ίαση!!!»κι από κάτω καρδούλες γέλια φως και χαρά! Αχ άνθρωποι πόσα θαύματα έχω ζήσει
μαζί σας….στη βαρυχειμωνιά του ενός, βλέπω την άνοιξη ενός άλλου...<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πόσο αδιανόητη είσαι ζωή. Πόσο αδιανόητη…<o:p></o:p></p>
<div style="text-align: left;">Κι όσο τα γράφω αυτά ακούω μουσική και να αυτή ακριβώς τη στιγμή, παίζει αυτό
ακριβώς το τραγούδι… </div><div style="text-align: left;">«…είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά<br /> μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά<br /> κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς<br />ομορφονιά που δεν σε κέρδισε κανείς…»<br />Χαμογέλασα. Αχ ομορφονιά τι μηνύματα μου στέλνεις!</div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Ξάπλωσα στο κρεββάτι και τα έκλεισα όλα. Οθόνες, μηνύματα, σκέψεις.
Ξάπλωσε δίπλα μου το μικρό μου αγόρι…δεκάξι. Δεν είναι πια παιδί! Με κοιτά σιωπηλά
στα μάτια και ξέρει. Δεν μπορεί να διανοηθεί μα ξέρει…Μου κρατά τρυφερά το
χέρι.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">"Σκέφτομαι το αμάξι"… ψιθυρίζει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">"Κι εγώ" του απαντώ…"λυπήθηκα για το αμάξι μα μην σε νοιάζει καλέ
μου, δεν έχει σημασία το αμάξι"…του απαντώ συμβατικά σαν μαμά. Μα εκείνος είναι ήδη
πιο ώριμος από τη δική μου απάντηση..<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">"Μπα…εγώ δεν λυπάμαι για το αμάξι. Σκέφτομαι τα τραγούδια και
τα γέλια μαμά…Αυτά που ζήσαμε σε αυτό το αμάξι!"<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γύρισα το κεφάλι ξαφνιασμένη. Ο γιος μου ο πολύτιμος! Τι έκφραση! Τα τραγούδια
και τα γέλια…Ένα χαμόγελο για κάθε τραγούδι κι ένα δάκρυ για κάθε γέλιο!!! Αυτά
είναι δικά μας. Αυτά δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς!!! Τα πρώτα ακούσματα, "ο κύριος
γκρινιάρης" κι "η αρκούδα καφέ που τρέχει με τον ξύλινο μπουφέ", "το χρυσάνι
φούρφουρο" και "το χοντρό μπιζέλι" που χόρευαν καθισμένοι στα παιδικά τους καθισματάκια, "το λιωμένο παγωτό που κυλάει στο χέρι", "το despasito" τέρμα κι όλοι μαζί να χορεύουμε τρελαμένοι και ",το Freddie να μας τρελαινει με το "dont stop me now", το τρυφερό "κρουαζιέρα θα σε πάω" και "εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι" ή το λατρεμένο, "ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα" και μετά όλοι μαζί "ακόμα κι αν με στήσουν στο απόσπασμα θα δραπετεύσω, θα δραπετεύσω…γκα γκαν γκα
γκανννν"… και δώστου γέλια...<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgor2RmvFFLO3VcCUpnJMJtWA7HXoIFSs-RBgybx1koP-fpRE581QM4vUunKPbMpQJoGTIIo8TCoddQ2bpNiSZx3Kpa9A0uyd5cySuFKO9YnAUWn06yOFsXjKe-sgFyEr1ay_--N8MYyYu9rw3pGtYFbHaSRxrSpt5dhfnp58Kvz9qazAmYrBfVg5EMAQ/s3264/BeFunky-collage%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2772" data-original-width="3264" height="544" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgor2RmvFFLO3VcCUpnJMJtWA7HXoIFSs-RBgybx1koP-fpRE581QM4vUunKPbMpQJoGTIIo8TCoddQ2bpNiSZx3Kpa9A0uyd5cySuFKO9YnAUWn06yOFsXjKe-sgFyEr1ay_--N8MYyYu9rw3pGtYFbHaSRxrSpt5dhfnp58Kvz9qazAmYrBfVg5EMAQ/w640-h544/BeFunky-collage%20(1).jpg" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">ω! Θεέ μου πόσες αναμνήσεις τα τραγούδια και τα γέλια, τα καλοκαίρια πηγαίνοντας
προς τη θάλασσα με τα παράθυρα ανοιχτά και τον αέρα να μας ανακατεύει τα μαλλιά.
Τραγουδούσαμε δυνατά την Ευλαμπία και γελούσαμε καθώς τα κεφάλια μας χτυπούσαν
στον ουρανό σαν πέφταμε σε λακκούβες. Τα ταξίδια στη Γερμανία να δούμε την γιαγιά και τον παππού,
όπου διασχίζαμε την Ευρώπη και γελούσαμε
ευτυχισμένοι τραγουδώντας το <span lang="EN-US">Feliz</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Navidad</span><span lang="EN-US"> </span>γελώντας δυνατά και πειράζαμε
ο ένας τον άλλο και χιόνια και θάλασσες και βουνά και περιπέτειες και εμετοί
και φωνές και βαρεμάρα για το πότε θα φτάσουμε και πόρτες κοπανισμένες από
νεύρα και τρεχάλες για να προλάβουμε σχολεία, δραστηριότητες, φροντιστήρια και αγωνίες
μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο ή στην παιδίατρο μετά από μικροατυχήματα, πόνους ή ακατέβατους πυρετούς,
οι επικοί μας καυγάδες, οι πρώτες βόλτες με τα κουτάβια μας κι οι τελευταίες μαζί τους σαν γίναν παππούληδες που με πόνο αποχαιρετήσαμε, οι στοιβαγμένοι φίλοι για διανομές στα σπίτια μετά από πάρτι…όλα
με εκείνο το αμάξι, με την σχάρα των ποδηλάτων μόνιμα πάνω του. Ετοιμοπόλεμο. Το μεγάλο παλιό κουρασμένο μας αμάξι, που ήξερε να μας χωράει και να μας αντέχει και
να μας ταξιδεύει μακριά…γεμάτο με τα τραγούδια και τα γέλια μας!</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γιατί κι αν όλα φύγουν…αυτά δεν θα φύγουν ποτέ! Τα τραγούδια
και τα γέλια να ταξιδεύουν στο σύμπαν, σε διαστάσεις διαφορετικές σε άλλους χρόνους
όταν τίποτα από όλα όσα είμαστε ή κάνουμε δεν θα έχουν σημασία, όταν εμείς δεν
θα είμαστε καν εδώ! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα τραγούδια και τα γέλια αγαπημένοι… που χαράχτηκαν βαθιά σαν
λατρεμένες μικρές πληγές και μας θυμίζουν πως ναι! Έχουμε υπάρξει ευτυχισμένοι!!! Τα τραγούδια και τα γέλια που θα μεταφερθούν στο άπειρο από γενιές που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε μα κι αν
γνωρίζαμε θα αγαπούσαμε βαθιά!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ένας ήλιος μπήκε από το παράθυρο, χειμωνιάτικος δυνατός. Η αντανάκλαση
του στον καθρέφτη τον έστειλε πάνω μου και μου γέμισε τα μάτια λάμψη και φως!<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEasJQEgijm-PSSwDjWumvLyhJkLOwhVYWxrl7CG17BgXcgzsdBd6nGxTyQvaCKH7KsY5PAc4_7ROkbbeTdk_kWXgVn9XpxevUC-f8h_7ynbtuPUZS-zLmvVUyd2rTLxEsSm1meclOOVFg2FPlrdbg92wrQN_5fdJ2LVCED76BrkmFCtGFMuMl10QXhA/s640/20230215_171237.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEasJQEgijm-PSSwDjWumvLyhJkLOwhVYWxrl7CG17BgXcgzsdBd6nGxTyQvaCKH7KsY5PAc4_7ROkbbeTdk_kWXgVn9XpxevUC-f8h_7ynbtuPUZS-zLmvVUyd2rTLxEsSm1meclOOVFg2FPlrdbg92wrQN_5fdJ2LVCED76BrkmFCtGFMuMl10QXhA/w360-h640/20230215_171237.jpg" width="360" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<div style="text-align: left;">Σας ευχαριστώ που είστε εδώ…γενναίοι μου! Αθάνατοι…με τα τραγούδια
και τα γέλια μας…<br />Καλημέρα εκεί έξω!!!<br /> Κατερίνα</div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_GjAztxH1oE" width="320" youtube-src-id="_GjAztxH1oE"></iframe></div><br /><div><br /></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-6190476227879295242023-01-27T07:58:00.001+02:002023-01-27T09:30:07.148+02:00Ζωντανοί...<p class="MsoNormal">Θα κάνω σαν να μην πέρασαν μήνες από τότε που έγραψα τελευταία
φορά Θα κάνω σαν να έγραψα μόλις χθες…λίγες μόνο μέρες πριν και δεν θα γράψω
πως στα δώδεκα χρόνια πια που υπάρχει αυτό το <span lang="EN-US">blog</span> είναι η πρώτη φορά που πήρα τόσο μεγάλη
απόσταση από αυτό. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με έβαλε σε σκέψεις αυτή η απόσταση…μήπως μου τέλειωσαν οι
ιστορίες; Μήπως είπα όλα όσα είχα να πω: Μήπως στέρεψαν οι λέξεις;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι ύστερα, βλέπω μια σταγόνα βροχής να κυλά πάνω στο τζάμι, διαβάζω
την παράγραφο ενός βιβλίου… «Σοβεί εντός όλων μας ο νόστος για το άγριο»… νιώθω μια ριπή αέρα να μου ανακατεύει
τα μαλλιά μια σκοτεινή βραδιά γυρνώντας σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα, ακούω
τους στίχους ενός τραγουδιού «όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς η στέρφα γη
ανθίζει»… <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παρατηρώ έναν βολβό να σκάει μέσα από την υγρή κρύα γη,
πιστό στο αρχέγονο κάλεσμα, βλέπω τα μολυβένια σύννεφα να φορτίζουν τον
ουρανό κι εκεί στην άκρη του δρόμου σταματώ
το αμάξι γιατί οι <span lang="EN-US">mumford</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">sons</span> ουρλιάζουν στο αυτί μου:<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US">We'll be
washed and buried one day, my girl<br />
And the time we were given will be left for the world <o:p></o:p></span></p>
<div style="text-align: left;">(θα ξεπλυθούμε και θα θαφτούμε μια μέρα, κορίτσι μου<br />Κι ο χρόνος που μας δόθηκε θα μείνει για τον κόσμο)</div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">...κι ένας βρυχηθμός θαρρείς κάνει την καρδιά μου να φουσκώνει. Μια φωτιά που καίει βαθιά κι ένας άνεμος που με μια ριπή του την αναζωπυρώνει και όλα τα παρασύρει με μιας. Μπουρλότο όλα και δάκρυα τρέχουν θυμωμένα ενώ δεν έχω θυμό,
λυπημένα ενώ δεν νιώθω λύπη… πως γίνεται; </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKKp9CTQyA_AuqT9INLMwj2csocomZGIQ9bnUdykOiDn2nriOT6UYrpWP8ip-PYpvJHfdxbRaNLdbcO7fkXJpLUCTg6Zax3fJO237aKVn1kCKi-zD5BTuJwqnLrkZHbAskzbbTbiw-wfpw5LKOHy_4wp2whcv83LQAJaCl7F5WWmAlBqxE-hp2agrUTQ/s640/20230105_202141.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKKp9CTQyA_AuqT9INLMwj2csocomZGIQ9bnUdykOiDn2nriOT6UYrpWP8ip-PYpvJHfdxbRaNLdbcO7fkXJpLUCTg6Zax3fJO237aKVn1kCKi-zD5BTuJwqnLrkZHbAskzbbTbiw-wfpw5LKOHy_4wp2whcv83LQAJaCl7F5WWmAlBqxE-hp2agrUTQ/w360-h640/20230105_202141.jpg" width="360" /></a></div><p class="MsoNormal">Είναι οι λέξεις. Οι λέξεις που ζητούν
να υπάρξουν, ακριβώς σαν τα πόδια που ζητούν να τρέξουν έστω κι αν το μυαλό ξέρει
πως δεν βαστούν…Δεν βαστούν κι αυτό πονάει!</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πονάει σαν όλες εκείνες οι ιστορίες μαζεύονται στο μυαλό μου,
σαν όλα τα δάκρυα σε μάτια ξένα, στοιχειώνουν τα μάτια μου. Οι σπασμένες φωνές
των ανθρώπων, οι μπερδεμένες τους ματιές στο κεφάλι μου. Τα χαλαρά γέλια και τα όνειρα για όμορφες στιγμές που θα
έρθουν. Όλες εκείνες οι σφιχτές αγκαλιές, τα αγγίγματα με τα ακροδάχτυλα στα υγρά
μάτια… Πόσες ιστορίες αξιώθηκα να ακούσω σε αυτή τη ζωή! Όλες ζητούν διέξοδο
και καμιά φορά νιώθω να τις προδίδω! Γιατί τις κρατώ για εμένα…Για εμένα! <o:p></o:p></p>
<div style="text-align: left;">Κι ύστερα ονειρεύομαι πως φεύγω μακριά. Στα βουνά που με
καλούν. Με τα πόδια που δεν βαστούν, με μια καρδιά που λαχταρά να νιώσει ελεύθερη
και λυπάμαι…Λυπάμαι που υπάρχουν πλάσματα που αγαπώ βαθιά και δεν θα το ζήσουν
ποτέ αυτό. Δεν θα πάρουν ποτέ, ένα σακίδιο
στην πλάτη να χαθούν σε ένα δάσος…να χαθούν από τον κόσμο για να βρουν
το μέσα τους και πονάω .Γιατί η ζωή η αγαπημένη μου είναι σκληρή. Σκληρή και άδικη!
Ναι άδικη, μα έλα που εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί της κι όσο κι αν της θυμώνω
την αγαπώ. Την αγαπώ την αλήτισσα τόσο πολύ που πονάει! <br />Τι ήθελα να γράψω δεν ξέρω
…σαν να ξέμαθα. Ξέρω πως το να γράφω με κράτησε εστιασμένη για χρόνια και σαν τώρα
να έχασα τον προσανατολισμό μου! Κι είναι αυτό τρομαχτικό πολύ… Τρομαχτικό σαν
τον κόσμο που άλλαξε τόσο κι έγινε άγριος. Θυμωμένος, σαν ζώο κλεισμένο σε
κλουβί! Βασανισμένο.</div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έτσι έγινε ο κόσμος σαν να έχασε την αθωότητα και την
ανεμελιά του. Είναι ο ιός; Το ίντερνετ που έκανε τη γη τόσο μικρή; Οι απανωτές
κρίσεις; Ο εγκλεισμός; Ο φόβος του ελέγχου; Ο φόβος σκέτο;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν ξέρω….ξαφνιάζομαι μόνο και φοβάμαι, φοβάμαι τόσο που θέλω
να κρυφτώ, να χαθώ να μην βλέπω, να μην ακούω….κι ύστερα να! Μια ψιχάλα πέφτει στο μάγουλο μου, ένα μωρό μου χαμογελά περιμένοντας στην ουρά στο σούπερ
μάρκετ, ένας ξένος μου λέει καλημέρα και εκεί που περπατώ σκυθρωπά χαμογελώ και
σκέφτομαι…δεν χάθηκαν όλα, μην χάνεις την πίστη σου δεν χάθηκαν όλα! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το τραύμα μας θα επουλωθεί. Θα κοιταχτούμε μια μέρα στα μάτια,
σαν να ξυπνήσαμε από ύπνο βαθύ και θα συνδεθούμε. Όσοι κι αν είμαστε. Λίγοι
πολλοί, τι σημασία έχει. Θα συνδεθούμε και θα θυμηθούμε πως είναι να μην φοβάσαι.
Πως είναι να γελάς δυνατά, χωρίς να ενοχλείς. Να λες ευχαριστώ και παρακαλώ,
χωρίς να ξαφνιάζεις. Να φωνάζεις δυνατά καλημέρααααα και να στην ανταποδίδουν με χαμόγελο, να χαιρετάς με χειραψία σφιχτή
και με τα δυο χέρια, να χορεύεις με τα χέρια ορθάνοιχτα σαν να πετάς, να δίνεις
την σειρά σου κι ας αργήσεις, να είσαι υπομονετικός κι ας μην περιμένει η ζωή.
Περιμένεις εσύ…γιατί ξέρεις να περιμένεις. Γιατί ξέρεις να ελπίζεις. Γιατί δεν
σταμάτησες να πιστεύεις. Στη ζωή, στον άνθρωπο, στους άλλους, σε εσένα! Στον
εαυτό σου. Ναι στο γαμημένο εαυτό σου που τον έχεις κάνει λάστιχο. Και όλο
ζητάς. Ζητάς. Ζητάς. Και δεν τολμάς να τον αφήσεις ούτε στιγμή να πάρει ανάσα. Να
σταματήσει να τρέχει, να δημιουργεί, να κυνηγά…σαν δαιμονισμένος. Όνειρα. Σχέδια,
ανάγκες, υποχρεώσεις… Όλα αυτά που νομίζεις πως θέλεις. Όλα αυτά που νομίζεις
πως έχεις ανάγκη, όλα αυτά που σε έχουν πείσει πως χρειάζεσαι και μέσα τους κρύβουν
την ευτυχία. Την ευτυχία που ξέρεις μόνο μέσα από τα όνειρα σου. Και τρέχεις να
προλάβεις το τρένο της επιτυχίας που δεν περιμένει κανέναν, ούτε εσένα βέβαια. Και σε κάθε
σταθμό τρέχουν όλοι και συνωστίζονται κι όποιος προλάβει. Σε κάθε σταθμό κάποιοι χάνονται. Κάποιοι δεν θα προλάβουν ποτέ. Ποτέ. Κι αυτοί που προλαβαίνουν ζουν
με την αγωνία μην στην επόμενη στάση τους κατεβάσουν…Μην έρθει η σειρά τους να διωχθούν
γιατί δεν αξίζουν πια αυτό το ταξίδι και παλεύουν να κρατηθούν, μην πέσουν, μην
ποδοπατηθούν, μην χαλαρώσουν και τους πάρουν τη θέση…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάπως έτσι τρέχεις κι εσύ. Τρέχεις ασταμάτητα και παλεύεις
κι εσύ μέσα στο πλήθος να προλάβεις. Μοχθείς να ξεχωρίσεις, να διεκδικήσεις, να
παλέψεις, να επιβιώσεις, τρέχεις, τρέχεις,
τρέχεις…δουλεύεις σκληρά, προσπαθείς! Και περνούν οι μήνες κι οι εποχές, έρχονται
και φεύγουν καλοκαίρια, και γιορτές, σαββατοκύριακα και αργίες, βροχές, χιόνια, λιακάδες
και πάλι απ ΄την αρχή…και κυλά ο καιρός και φεύγουν ημέρες, στιγμές, άνθρωποι… Δίχως
αντίο, δίχως μια ματιά…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα στάσου λίγου. Στάσου, στάσου, στάσου γαμώτο. Στάσου και κοίτα
γύρω σου. Δίπλα σου άνθρωποι με μάτια αγωνιώδη. Κοίτα! Κοίτα πόσο σου μοιάζουν.
Κουβαλούν τον ίδιο φόβο! Την ίδια μοναξιά…Την ίδια ευαλωτότητα!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κουράστηκα! Κουράστηκα αγαπημένοι, κουραστήκαμε όλοι και κάποιες φορές έχει νόημα να σταματήσεις εκεί
που είσαι και να καθίσεις στη γη με ένα στάχυ στο στόμα και να αγναντεύεις τον
απέραντο ουρανό. Κάποιες φορές έχει νόημα απλά να σταματήσεις και μια ολόκληρη σειρά
ανθρώπων θα σταματήσει πίσω σου και θα πέσετε ο ένας πάνω στον άλλο. Μια τεράστια
καραμπόλα ανθρώπων που πρέπει να τσαλακωθεί για να σταματήσει…Αυτό είναι το κόστος.
Το τσαλάκωμα…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γι ‘αυτό δεν σταματάμε γιατί φοβόμαστε κι έτσι από συνήθειο τρέχουμε,
στρατιωτάκια στη σειρά ακούνητα αγέλαστα…τσαλακωμένα! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τσαλακωμένα…μα ζωντανά! Το κυνήγι του θησαυρού κάποτε σταματά
έστω κι αν ο θησαυρός που περιμέναμε δεν βρέθηκε! Σταματάμε να ψάχνουμε σημάδια και να διαβάζουμε
οδηγίες και σηκώνουμε τα μάτια μπροστά. Υπάρχει κι εκεί θησαυρός. Όχι αυτός
που ψάχνουμε μα αυτός που μας περιμένει καρτερικά σαν σταματήσουμε το ψάξιμο. </p><p class="MsoNormal">Μια αυγή, ένα παγωμένο πρωινό...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbsjyifHO0UbFi2qmOu0RsY63IUrLbySaxpi8mx8i6rFaRfU6lbD62YiweNqpBkdIO7MRzszJnvByICk5XuBXH-VllkAprDNgd0H3lGUiJrjmKo5T8U-dDlPackC5Zb1aP7p0ZdLSTjuRARccpPKj31_wmZ_vKbW9EzDTjY3MYI171YGlKGfYhnw_wgg/s853/20211224_080631.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="853" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbsjyifHO0UbFi2qmOu0RsY63IUrLbySaxpi8mx8i6rFaRfU6lbD62YiweNqpBkdIO7MRzszJnvByICk5XuBXH-VllkAprDNgd0H3lGUiJrjmKo5T8U-dDlPackC5Zb1aP7p0ZdLSTjuRARccpPKj31_wmZ_vKbW9EzDTjY3MYI171YGlKGfYhnw_wgg/w640-h480/20211224_080631.jpg" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Ένα
σύννεφο που ταξιδεύει στον ορίζοντα. Ένα βαθύ δάσος μια βροχερή ημέρα. Μια αστραπή μια
σκοτεινή βραδιά. Ένα μικρό χεράκι που ψάχνει
το χέρι μας. Μια τρυφερή ανάσα στο μάγουλο μας. Η ουρά του σκύλου μας σαν γυρίζουμε
σπίτι και το γουργούρισμα της γάτας που κοιμάται στην κοιλιά μας. Ένας ξέφρενος
χορός δίπλα στα κύματα μια τρελή καλοκαιρινή βραδιά και το χουχούλιασμα στον καναπέ μια παγωμένη
Κυριακή του Γενάρη. Τα γέλια της παρέας, ο ήχος από τα ποτήρια που τσουγκρίζουν κι η γεύση της λιωμένης σοκολάτας στο στόμα. Ένα φιλί ξέπνοο από εκείνα τα αξέχαστα, ένα χαμόγελο γεμάτο
υπονοούμενα, ένα κρυφό άγγιγμα κι ένα παιχνίδι με τις λέξεις.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα χέρια της γιαγιάς και τα μάτια της μάνας. Το κομπολόι του
παππού και το μουστάκι του πατέρα. Το βουβό μοιρολόι και το πρώτο κλάμα του μωρού. Το καθαρό βλέμμα της αγάπης και η τρέλα του
έρωτα…<o:p></o:p></p>
<div style="text-align: left;">Τα τραγούδια, οι χοροί, τα πανηγύρια, οι γιορτές, οι
άνθρωποι. Οι άνθρωποι μ' ακούς; Οι άνθρωποι. Τσαλακωμένοι μα ζωντανοί! Ζωντανοί, μα αόρατοι μπροστά σε χαμένες ευκαιρίες, ξεθωριασμένους έρωτες και φουσκωμένους εγωισμούς. Να σου πω κάτι; Γάμησε τα όλα και τράβα τώρα. Τώρα που γυρίζει. Πάγωσε επιτέλους το χρόνο. Σταμάτα!<br />Ένα σβουριχτό φιλί. Ένα τηλεφώνημα. Μια ομαδική κοπάνα για ένα νωχελικό βροχερό πρωινό στο κρεβάτι. Μια σφιχτή αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια λέξη. Μια λέξη! Έτσι για να μην χρωστάς τίποτε σε κανένα. Ούτε
σε εσένα. Προπάντων σε εσένα!!!</div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι. Αγαπημένοι μου. Τσαλακωμένοι μα ζωντανοί…. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/OdJVVkNbKHs" width="320" youtube-src-id="OdJVVkNbKHs"></iframe></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-48923839819660567712022-08-12T08:17:00.002+03:002022-08-12T08:17:32.572+03:00Αύγουστος...<p class="MsoNormal">Νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια βαραίνουν διαφορετικά πάνω
μου. Παλιότερα όλα ήταν απλά…πότε άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα δεν
θυμάμαι…κάπου εκεί στην πρώτη κρίση, στον κορονοϊό, στις απώλειες που
ζήσαμε…δεν ξέρω. Ξέρω πως η ζωή αλλάζει συνεχώς και καμιά φορά δεν προλαβαίνω
να επεξεργαστώ αυτές τις αλλαγές. Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι που η τετράδα
μας δεν θα πάει μαζί διακοπές καθώς ο φοιτητής εργάζεται. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μέσα μου υπάρχει ένας θαυμασμός για αυτό το παιδί που ξέρει
να κυνηγάει την τύχη του, από την άλλη λυπάμαι που τα καλοκαίρια της απόλυτης
ξεγνοιασιάς πέρασαν για εκείνον. Από την στιγμή που μπαίνεις στην αγορά
εργασίας ένα κομμάτι ανεμελιάς χάνεται για πάντα κι αυτό με θλίβει…ακόμη ένα
πράγμα που με θλίβει λοιπόν. Προστίθεται κι αυτό στην λίστα όλων αυτών των
αλλαγών που τις βιώνω με μια αρχική θλίψη κι ύστερα τις χωνεύω αργά αργά σαν
φαγητό βαρύ μα παράξενα εύγεστο! Γιατί
όλες οι αλλαγές τελικά είχαν έντονη αξέχαστη γεύση.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheJEarESPguuAjoCHLFeeb3HZuFDJs1MLJAkrbxw6k7aH99ePTtXs4sGCvpJqAztdffj9ZFE2SkQUqd55-0pHHXEytlwr4d7ZMLAVljlMCLORXEYjtrJSHdT6liuToucnFxd50mpD5K_U3oV87o4Vk2JRlk57khTTxGBdHx9x4hk3G904vNL2JdUONTA/s1930/20220806_192505.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="1086" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheJEarESPguuAjoCHLFeeb3HZuFDJs1MLJAkrbxw6k7aH99ePTtXs4sGCvpJqAztdffj9ZFE2SkQUqd55-0pHHXEytlwr4d7ZMLAVljlMCLORXEYjtrJSHdT6liuToucnFxd50mpD5K_U3oV87o4Vk2JRlk57khTTxGBdHx9x4hk3G904vNL2JdUONTA/w360-h640/20220806_192505.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Μια ακόμη αλλαγή είναι πως φέτος είναι ένα ακόμη καλοκαίρι
χωρίς ανθρώπους λατρεμένους. Θείοι, θείες, συγγενείς που προστίθενται στην
λίστα με τις απώλειες. Αυτό σκεφτόμουν τις προάλλες όταν με τον ξάδερφο μου
σκάβαμε στην άμμο για να θάψουμε το καρπούζι στην ακροθαλασσιά για να είναι
δροσερό. Αυτό ήταν πάντα δουλειά των γονιών μας και τώρα να, σε μια στιγμή μόνο
ξεπήδησαν μνήμες από εκείνα τα καλοκαίρια που όλα φάνταζαν μαγικά κι ανέμελα.
Τότε που η ασφάλεια ήταν δεδομένη και την προσφέραν απλόχερα οι ενήλικες της
παρέας μα πια οι ενήλικες ήμασταν εμείς. Εμείς είμασταν οι γονείς, οι θείοι κι
οι θείες που γέμιζαν με μνήμες τα μάτια των παιδιών, συνεχίζοντας την υπέροχη
αυτή παράδοση. Την σύνδεση που είναι μέσα μας σαν εκείνη την αόρατη κόκκινη
κλωστή, που ρέει από τα σώματα μας και κρατά τη σύνδεση μας ζωντανή κι αιώνια
ακόμη και πέρα από αυτή την διάσταση… Δώρο που απλόχερα μας χαρίστηκε η σύνδεση
αυτή και χρέος μας η μεταφορά της στην επόμενη γενιά...<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE6AnN7yRpL9WztMhvBQMj6FFn9dRn7m62S2rasmd-dvNSTPhM9B7I35vcK9_WMHl3aUqOeyGZPqEv0Nkj2zPz3hl3dp-vfWgMCLqUiIieUik-LJRnN4okj6FBbET33k60ZxJtdR1iMbrlhM36hgDRx5-wXbhEUBCmxttm5BcyHNwr7ApMFSfupS5caA/s1930/20220806_152434.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="1086" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE6AnN7yRpL9WztMhvBQMj6FFn9dRn7m62S2rasmd-dvNSTPhM9B7I35vcK9_WMHl3aUqOeyGZPqEv0Nkj2zPz3hl3dp-vfWgMCLqUiIieUik-LJRnN4okj6FBbET33k60ZxJtdR1iMbrlhM36hgDRx5-wXbhEUBCmxttm5BcyHNwr7ApMFSfupS5caA/w360-h640/20220806_152434.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhap-_7cot-2Js0JKxW70I255-Jzm05t_k6JEkgAgSUjpb5JKeISwlNSG4L85ctNyoeK14z0cIjePX4kfhD6dnP1xidgKas42lynRP0rXsCkyAHqqDc2vugWM5zKczAoKyxJJMu99gVgkBTWnO53PaYLIuvxSQWPCzVagdRVbO6fo79W--vJHfgH5OmQQ/s1930/20220806_162539.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="1086" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhap-_7cot-2Js0JKxW70I255-Jzm05t_k6JEkgAgSUjpb5JKeISwlNSG4L85ctNyoeK14z0cIjePX4kfhD6dnP1xidgKas42lynRP0rXsCkyAHqqDc2vugWM5zKczAoKyxJJMu99gVgkBTWnO53PaYLIuvxSQWPCzVagdRVbO6fo79W--vJHfgH5OmQQ/w360-h640/20220806_162539.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJO25a8XRerxFrAq5voswHVim7fxKrMDvLyHjtxt_q73eRAuHBQrclVDyS9Xm4lAs5laZPn4vmntu4JcHoAzYsKW6bgTH7szC236EmophhO8cwoqkEyO0JmwUpJlTD60obPvf1SG8hcb6-6999NvM65JNqY_ypgSarwqe1t5Jfnwnnejdgypj8LBw1FA/s1930/20220806_162556.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="1930" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJO25a8XRerxFrAq5voswHVim7fxKrMDvLyHjtxt_q73eRAuHBQrclVDyS9Xm4lAs5laZPn4vmntu4JcHoAzYsKW6bgTH7szC236EmophhO8cwoqkEyO0JmwUpJlTD60obPvf1SG8hcb6-6999NvM65JNqY_ypgSarwqe1t5Jfnwnnejdgypj8LBw1FA/w640-h360/20220806_162556.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgySI5oWV4eqJs3lFkPxGQ9dOKRFpEjcafFg3Dl4XXJZt1qMQhwBKyrHmk7vkCIFqsNGTc6Eedeev_DJhF0QipbRmPNpFb7zE7J8OVA9F_hgD7G3s27HFmhzTUzLxl6M6IoO6B3UIf1HLZBT9vFNNFNR2fcxGFhaS8PLmg54yY-Sf9YrQarR0vrD2rSJw/s1930/20220806_190214.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="1086" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgySI5oWV4eqJs3lFkPxGQ9dOKRFpEjcafFg3Dl4XXJZt1qMQhwBKyrHmk7vkCIFqsNGTc6Eedeev_DJhF0QipbRmPNpFb7zE7J8OVA9F_hgD7G3s27HFmhzTUzLxl6M6IoO6B3UIf1HLZBT9vFNNFNR2fcxGFhaS8PLmg54yY-Sf9YrQarR0vrD2rSJw/w360-h640/20220806_190214.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd3GptkEmKNv6gaGtKODP4szdD0IPUBAE4QLFkQY_ghjbmkI51fx8X99ze1td2s2U3zOxOfL3_haZP8bCp-mK3ONEQnv1yBAi3FjjkyKRc6EjkEqyr3ufkURMwIHWcEJQbG3Eyip6g4rSP5NbEc6Sk8drjBEkYOJHtjQkAQowDgURL5UZ1GTkWNi0pDg/s1930/20220806_200033.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="1086" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd3GptkEmKNv6gaGtKODP4szdD0IPUBAE4QLFkQY_ghjbmkI51fx8X99ze1td2s2U3zOxOfL3_haZP8bCp-mK3ONEQnv1yBAi3FjjkyKRc6EjkEqyr3ufkURMwIHWcEJQbG3Eyip6g4rSP5NbEc6Sk8drjBEkYOJHtjQkAQowDgURL5UZ1GTkWNi0pDg/w360-h640/20220806_200033.jpg" width="360" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWhot6X0AhrzxsFqBD517CoHLXlFrTVC0pmd4SoaphXDK43W3KhfXXRLsgOBVm6RI5JjL8u5lUIjTcRItY98RZslaTfnEL7VM0cch6Bk72l14UL3jotVRHyBLWKHIjcDdPoVKR5HDQvkmoMSNaH7XoaSUCAZdbEMmIx8LAzBKdZXtL5QpOFoELVCSXfA/s1930/20220806_192607.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="1930" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWhot6X0AhrzxsFqBD517CoHLXlFrTVC0pmd4SoaphXDK43W3KhfXXRLsgOBVm6RI5JjL8u5lUIjTcRItY98RZslaTfnEL7VM0cch6Bk72l14UL3jotVRHyBLWKHIjcDdPoVKR5HDQvkmoMSNaH7XoaSUCAZdbEMmIx8LAzBKdZXtL5QpOFoELVCSXfA/w640-h360/20220806_192607.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Σαν όνειρο αυτό που ζούμε σαν ενωνόμαστε έστω για λίγο. Αγναντεύω από μακριά τα παιχνίδια τους κι ακούω τις φωνές τους και τα γέλια τους...Κάπου εκεί χαμογελαστοί θα είναι κι αυτοί που μας ένωσαν, τους νιώθουμε σε γεύσεις, σε εικόνες, στα σύννεφα και στα γαλανά νερά. Οι απώλειες όλων μας είναι πιο έντονες τις μέρες τις
γιορτινές ή τις εποχές των συνδέσεων, όπως για εμάς είναι το Καλοκαίρι…<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPTnLY6Lp67-kccjdj2kNYmD0ovjs5PrNg4L5XpML60K8xsV25XvqW5KWX3Z1JwAFcdS-FL1AKiqlzK5K5GpnjkN-gwWraaAYEXIRouN8l_xu5w5E2EFVStvetTk30i28HOsqMBT0mC5xR3zJWXPdeG3hcGNrohkBAoUYXtoj6BKZvphr4stkl_D0z2g/s1930/20220804_193725_017.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1930" data-original-width="1086" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPTnLY6Lp67-kccjdj2kNYmD0ovjs5PrNg4L5XpML60K8xsV25XvqW5KWX3Z1JwAFcdS-FL1AKiqlzK5K5GpnjkN-gwWraaAYEXIRouN8l_xu5w5E2EFVStvetTk30i28HOsqMBT0mC5xR3zJWXPdeG3hcGNrohkBAoUYXtoj6BKZvphr4stkl_D0z2g/w360-h640/20220804_193725_017.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Τότε που όλα τα ξαδέρφια ξαπλωμένα στο ντιβάνι, με το χρωματιστό κουβερλί της γιαγιάς, στην αυλή
των παππούδων μας, μαυρισμένα από τον ήλιο και τα χώματα τρώγαμε κεράσια και
φτύναμε τα κουκούτσια στην ρίζα της γριάς συκιάς κάνοντας διαγωνισμό ποιο θα
φτάσει πιο μακριά…. Μια σταλιά ήμασταν ελεύθερα και αθώα. Τα χρόνια πέρασαν η
γριά συκιά κόπηκε, το σπίτι των παππούδων χάθηκε κι εμείς μεγαλώσαμε…και κανείς
δεν νίκησε ποτέ τον άλλο σε εκείνο το θορυβώδες καλοκαιρινό παιχνίδι. Όλα όσα
τότε ήταν σπουδαία, σήμερα είναι ασήμαντά!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τι φοβερά μαθήματα μας δίνει η ζωή, ο χρόνος, η απόσταση…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μπήκε και τούτος ο Αύγουστος λοιπόν. Μυρωμένος και δυνατός,
γεμάτος υποσχέσεις. Μα κάθε χρόνο το τοπίο μέσα μου αλλάζει κι ενώ πριν ο
ερχομός του με γέμιζε χαρά, τώρα μου φέρνει μαζί μια τρέλα για όλα αυτά τα σκληρά κι αλλόκοτα που
συμβαίνουν γύρω μας καθώς και μια αγωνία…τι
θα γίνει σαν τελειώσει! Σαν όλα όσα προσμένουμε τελειώσουν…τι θα προσμένουμε
μετά; Κι όλοι μιλούν για τον χειμώνα που έρχεται με μια αγριάδα. Σαν κάποιοι να αγαπούν να καλλιεργούν το φόβο
μας…είμαστε τόσο ευάλωτοι με αυτό το φόβο να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας.
Πάνω από τις ζωές μας. Τόσο ευάλωτοι και βολικοί!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα εγώ κουράστηκα να φοβάμαι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό
μου φοβάμαι και κάτι άλλο ανάλογα την ηλικία μου. Κάποτε το σκοτάδι, μετά τους
ανθρώπους, μετά τον έρωτα, μετά την μοναξιά, μετά το θάνατο, μετά τη
ζωή…φτάνει!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν θέλω πια να φοβάμαι, μόνο να ονειρεύομαι. Να ονειρεύομαι
έναν Αύγουστο λαμπερό κι ένα Φθινόπωρο γενναιόδωρο και γαλαντόμο. Κανείς δεν
μας τιμωρεί επειδή θέλουμε να είμαστε ξέγνοιαστοι ή ευτυχισμένοι. Κανείς δεν
μας περιμένει στην γωνία να μας δοκιμάσει αν τολμήσουμε να ονειρευτούμε, να
νιώσουμε ανέμελοι να γελάσουμε δυνατά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν θέλω να δραπετεύω
από μια ζωή που δεν αντέχω θέλω να ζω την ζωή που θέλω, την ζωή που
ονειρεύομαι, την ζωή που μου αξίζει σαν έχω την ευκαιρία. Όποτε μου δοθεί η
ευκαιρία αυτή. Είτε είναι αργίες, είτε Σαββατοκύριακα, είτε διακοπές… Τότε δίνω
στον εαυτό μου την ευκαιρία να ζω όπως θέλω, όπως αγαπώ. Δραπετεύω σημαίνει
κάτι άλλο. Άσχημο, σκοτεινό. Όχι δεν
θέλω να ζω την ζωή σαν να με κυνηγά μια σκιά. Δεν θέλω να δραπετεύω από
πουθενά. Δεν μας αξίζει να ζούμε την ζωή μας σαν κυνηγημένοι!<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzlc8kgnWDdYk0E52dVnDp7azvzu_1Nge_rvS2uGXbUG4rnMA-_iwb2fAw0Vd6lmvWJDAJBP-MtR5y2GJP4nmID_0nRvJhQQKfkc2adh7NR7fBjCv91IKpefc8HKlJEJ2dJJGLEHW0JAQJjLhiUDNpePYMK0vT5fYNOdREwbPWST5g2dpvT7W5GA-c7A/s1930/20220804_211734.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="1930" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzlc8kgnWDdYk0E52dVnDp7azvzu_1Nge_rvS2uGXbUG4rnMA-_iwb2fAw0Vd6lmvWJDAJBP-MtR5y2GJP4nmID_0nRvJhQQKfkc2adh7NR7fBjCv91IKpefc8HKlJEJ2dJJGLEHW0JAQJjLhiUDNpePYMK0vT5fYNOdREwbPWST5g2dpvT7W5GA-c7A/w640-h360/20220804_211734.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Έξω είναι ένας ακόμη μαγικός Αύγουστος. Σαν όμορφος εραστής.
Περιμένει. Θα τον φοβηθείς; Θα τον ζήσεις; Από εσένα εξαρτάται….ο Αύγουστος δεν
θα περιμένει για πάντα…κανείς δεν περιμένει για πάντα! Τράβα και δώστου ένα
φιλί κι απόλαυσε τον! Τον αξίζεις αυτό
τον Αύγουστο. Τον κάθε Αύγουστο που τολμάς να αγκαλιάσεις…</p><p class="MsoNormal">….ακούστε το δυνατά και ελάτε να θυμηθούμε πως ήταν τότε που νιώθαμε παντοδύναμοι...</p><p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι!!! Καλό Αύγουστο...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Nja9kG0PKbI" width="320" youtube-src-id="Nja9kG0PKbI"></iframe></div><br /><p></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-57247252791542275822022-06-27T07:01:00.000+03:002022-06-27T07:01:25.249+03:00Ας μιλήσουμε για τα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις.<div>Καθαρός. Τι λέξη!!!Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών η 26η Ιούνη και με αφορμή αυτό μοιράζομαι μαζί σας ένα πρόσφατο podcast, και παλιότερες σκέψεις μου. </div><div>Σε αυτό το blog έχω γράψει πολλές φορές για τις ουσίες, την σχέση μου με την απεξάρτηση, τι σημαίνει εξάρτηση και τι τελικά σημαίνει η επιλογή του να ζει κανείς καθαρός. Γιατί δουλεύοντας με ανθρώπους εξαρτημένους πολύ γρήγορα κανείς αντιλαμβάνεται πως καθαρός, σημαίνει ελεύθερος!</div><div><br /></div>Λίγες ημέρες πριν λοιπόν οι αγαπημένες Χριστίνα Μαυρομάτη και Έλενα Σολταρίδου, μου έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν στο podcast <a href="https://anchor.fm/christina-mavromati" target="_blank">"Το βλέμμα μέσα μας"</a> σε μια συζήτηση με θέμα τις ουσίες. Κι όταν λέμε ουσίες εννοούμε ναρκωτικά, εξαρτήσεις, ζωή που πάει χαμένη, πόνο κι εγκατάλειψη. Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη και μετά την πανδημία όλο και περισσότεροι νέοι φλερτάρουν με τις ουσίες. Στην αρχή όλο αυτό μοιάζει με έρωτα μα πολύ γρήγορα καταλήγει σε αυτοκαταστροφή, που συμπαρασύρει σχέσεις, ανθρώπους, εκπαίδευση! Γιαπί ένα τέτοιο φλερτ ποτέ δεν είναι αθώο....<div><br /></div><div>Αυτά και πολλά άλλα συζητάμε κι αναλύουμε στο podcast " Το βλέμμα μέσα μας" με την Χριστίνα και την Ελένη, καταλήγοντας πως τελικά, κανένα ναρκωτικό δεν είναι πιο δυνατό από την ίδια τη ζωή!</div><div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><span style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><a href="https://open.spotify.com/episode/4TACzqUyHmrZCdprCM2WxQ?si=k43_EmUFQZafAhJNm48tUQ&fbclid=IwAR0PMyfl_EjS39y-5Gy4O79XuTe08PNtqWqtKbsjgFUaEfNFDP3mWNt85zk&nd=1" target="_blank"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi18rzdMNEUCVxZAN_nPeKHm_G60a97lT__udsrPKyxgtRLaAr0R7gby0EujZl7WW2BwxrEUOQj2JutsKACkjpMwf9z8Gp2KcfKvb17PJaDtL23YKnTugo7UjMLKDXNCCGc7clU6jF3qphae15nhny7Cu4ZIEitg5xE0aaiQeNHMiON3dE1QRB2at2lyA/s320/289253893_10160566822752697_500390669988466731_n.jpg" width="320" /></a></span></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><a href="https://open.spotify.com/episode/4TACzqUyHmrZCdprCM2WxQ?si=k43_EmUFQZafAhJNm48tUQ&fbclid=IwAR0PMyfl_EjS39y-5Gy4O79XuTe08PNtqWqtKbsjgFUaEfNFDP3mWNt85zk&nd=1" target="_blank">Ακούστε εδώ τη συζήτηση Ναρκωτικά και Εξαρτήσεις Το βλέμμα μέσα μας</a></td></tr></tbody></table><br /></div><div><div>Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις για το θέμα των εξαρτήσεων.</div><div><br /></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2012/07/blog-post_10.html" target="_blank">Ζήσε</a></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/12/30_9.html" target="_blank">Η δική μου Ιθάκη</a></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2020/06/blog-post_30.html" target="_blank">Κραυγή</a></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2021/04/blog-post_16.html" target="_blank">Η Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη είναι ιδέα. </a></div><div><br /></div><div>Άρθρο μου στο ελculture</div><div><a href="https://elculture.gr/gyrna-piso-i-zoi-se-perimenei-2/" target="_blank">"Γύρνα πίσω! Η ζωή σε περιμένει"</a></div></div><div><br /></div><div>Καλημέρα και Καλή εβδομάδα αγαπημένοι....η τελευταία του Ιούνη! </div><div> Κατερίνα</div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-6473781081040313432022-06-17T09:04:00.004+03:002022-06-17T09:08:12.493+03:00Ξεχορτάριασμα....<p class="MsoNormal">Θυμάμαι χρόνια πριν την επόπτρια μου και σπουδαία δασκάλα <span lang="EN-US">Alida</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Gersie</span> να μου λέει “<span lang="EN-US">keep</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">space</span>”. Μια φράση που με δυσκόλεψε, με ζόρισε και μου
χάριζε μπόλικη γνώση και συνειδητοποίηση. Είναι μια έκφραση που στην δραματοθεραπεία που το πλαίσιο της ομάδας είναι τόσο σημαντικό, σημαίνει κρατώ το χώρο δηλαδή "είμαι εδώ". Είμαι εδώ για να έρθεις όποτε είσαι έτοιμος. </p><p class="MsoNormal">Αυτό σήμαινε πρακτικά
πως στα πρώτα μου βήματα στις πρώτες μου ομάδες και κυρίως στην πρακτική
μου, κρατούσα το χώρο παρόλο που μπορεί
να μην εμφανιζόταν κανείς. Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να βρίσκομαι σε έναν άδειο
χώρο την ώρα που είχαμε την συνάντηση και να κάθομαι εκεί χωρίς να περιμένω.
Ήξερα πως δεν θα έρθει κανείς. Όμως έπρεπε να κρατήσω το χώρο να ξέρουν όλοι
πως αυτός ο χρόνος είναι δικός τους έστω κι αν επέλεξαν να μην είναι
εκεί….Ατέλειωτες ώρες που κοίταζα τον τοίχο. Έγραφα, σκεφτόμουν τι διάολο κάνω
λάθος κι ήξερα πως τα μέλη την ομάδας περνούσαν από έξω, κοίταζαν από το τζαμάκι
παρακολουθούσαν την προσπάθεια μου να κρατήσω ανοιχτό το χώρο της ομάδας μας. Να
είναι διαθέσιμος για εκείνη τη μαγική στιγμή που κάποιος θα μου έκανε τη χάρη να ανοίξει
την πόρτα. Πέρασα από πολλά στάδια τα οποία συζητούσα με την σοφή μου Α<span lang="EN-US">lida</span>. Θυμός απογοήτευση,
πικρία, γκρίνια σαν έχανα την αυτοεκτίμηση μου και μόνο σαν άρχισα να κοιτάζω μέσα μου και
να βρισκω νόημα σε όλο αυτό άρχισα να νιώθω ελεύθερη, ήρεμη, κι ασφαλής, μα
πάνω από όλα χρήσιμη. Όλο αυτό είχε ουσία. Έμοιαζε με ξεχορτάριασμα. Σαν να
ξεχορταριάζεις ένα κομμάτι γης και να το κρατάς καθαρό περιμένοντας το πότε θα
είναι έτοιμος κάποιος να έρθει, για να φυτέψει μέσα του. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τι νόημα έχει όλο αυτό θα μου πεις…στην θεραπεία έχει και τελικά έχει και στη ζωή! Είναι
πελώρια η αίσθηση της ασφάλειας του "είμαι εδώ και κρατώ το πλαίσιο μας". Η
διαφύλαξη του είναι δική μου δουλειά! Είμαι υπεύθυνη για αυτό…κι όταν είσαι
έτοιμος θα είναι καθαρό για εσένα! Έμαθα να περιμένω, χωρίς ουσιαστικά να
περιμένω. Να περιμένω με την έννοιας της διατήρησης κι όχι της προσδοκίας.<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3SGRk6ssphcsMXDHuSl6mxq6DSMU1qWMWc8C6aBc0g1CvYhXLznVf3XCUoUK7ZV_NVG7O3CBnKUVYZqfTvQxE5y1xH2myfM2LVwcvhs0fZOg0n0HWoofnvNnEpbkw4_NApXYXmPx5X6GpczPRpz8inR4ezLf0mjofQQyG72PWRkearh7p4dbT8gxHew/s2730/20220512_122656.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2730" data-original-width="1536" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3SGRk6ssphcsMXDHuSl6mxq6DSMU1qWMWc8C6aBc0g1CvYhXLznVf3XCUoUK7ZV_NVG7O3CBnKUVYZqfTvQxE5y1xH2myfM2LVwcvhs0fZOg0n0HWoofnvNnEpbkw4_NApXYXmPx5X6GpczPRpz8inR4ezLf0mjofQQyG72PWRkearh7p4dbT8gxHew/w360-h640/20220512_122656.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Σπουδαίο μάθημα! Με βοήθησε σε πολλά στάδια στην ζωή μου και κυρίως στον ρόλο μου ως μαμά. Με βοήθησε να αντέχω, να βρίσκω νόημα εκεί που
φαίνεται να μην υπάρχει. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τον τελευταίο καιρό αυτό κάνω σε πολλά κομμάτια της ζωής μου. Με ανθρώπους
που αγαπώ, με τη συγγραφή, με τη δουλειά μου, με αυτό το <span lang="EN-US">blog</span>. Κρατώ το χώρο. Είμαι εδώ και
συνεχίζω το ξεχορτάριασμα γιατί ίσως κάποτε κάποιος, ίσως εγώ η ίδια, να φυτέψω ένα
νέο σπόρο…Μέχρι τότε η δουλειά μου είναι το ξεχορτάριασμα. Να κρατώ το χώρο
καθαρό. Έτοιμο. Να μην εγκαταλείπω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν λέω είναι επίπονο. Είναι κουραστικό. Καμιά φορά και πάλι χάνω το
νόημα. Νιώθω προδοσία. Ματαίωση. Απογοήτευση. Κάποιος να ανοίξει τη γαμημένη πόρτα να με σώσει από αυτή την σιωπηλή αναμονή. Ακόμη κι εγώ "άντε Κατερινα κουνήσου γαμώτο"…πολύ συχνά τα νιώθω αυτά. Κι
ύστερα ξημερώνει μια μέρα από εκείνες τις βαθιές, τις συνδεδεμένες με την
αλήθεια μας. Τι συνδεδεμένες με την ζωή και τη γένεση και να το
πάλι το νόημα …στα πέταλα ενός λουλουδιού που φύτεψα δυο χρόνια πριν και φέτος
για πρώτη φορά ανθίζει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Γιατί θέλει υπομονή να ανθίσουν κάποια πλάσματα και θέλει
υπομονή να αντέξεις αυτή την αναμονή που δεν κρύβει προσδοκία παρά μόνο ελπίδα
γιατί κατά βάθος ξέρεις, το ξέρεις καλά πως τίποτε δεν ανθίζει για εσένα. Το
κάθε τι, ανθίζει για τον εαυτό του!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η υπομονή δεν έχει να κάνει με την ανταμοιβή…το μάθημα
βρίσκεται στον κενό χρόνο που θα γεμίσεις για εσένα κρατώντας τον κενό για
κάποιον άλλο. Εκεί είναι το δώρο. Εκεί η συνειδητοποίηση. Εκεί η αυτοσυνείδηση.
Εκεί και το μεγαλείο…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σαν χάνομαι γυρίζω πίσω σε εκείνη…Στα άγρια σύννεφα της. Στα
φουσκωμένα της κύματα. Στις βροντερές αστραπές της. Στην οργιώδη γη της. Στον
έρωτα και στους στίχους αιώνιων ποιητών, σε μια πινελιά, σε μια απόκοσμη νότα
και κάθε φορά που σκέφτομαι πως δεν θα γράψω ξανά…έρχεται μια λέξη, μια έκφραση
μια εικόνα και φουσκώνει μέσα μου ένα κύμα κι όλα αυτά που δεν έχουν ακόμη
ειπωθεί, ψάχνουν διέξοδο…<o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQRCjKU3iAdurm8GeBhSe1PSMLThgvw5zM6VIsspIpyTdtLYFSHM5SuI_T_p_KDqvr5wSrnFPP-7airtxylfBAmDr6qX280AFckE_gob5uwQpFRixMntSZkkKZXyPQz_8YhC0-L5BN6yGM83xpkTaUskNtN79YWnFIvxNMWrmbC8O6IrjvT9zQb51RXg/s4032/20220616_141702.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2268" data-original-width="4032" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQRCjKU3iAdurm8GeBhSe1PSMLThgvw5zM6VIsspIpyTdtLYFSHM5SuI_T_p_KDqvr5wSrnFPP-7airtxylfBAmDr6qX280AFckE_gob5uwQpFRixMntSZkkKZXyPQz_8YhC0-L5BN6yGM83xpkTaUskNtN79YWnFIvxNMWrmbC8O6IrjvT9zQb51RXg/w640-h360/20220616_141702.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyas8WDt6T9mMCoIvoC5vwqp0XWY97txmjZulAs265CcJoZgnR6ZGzgBN5u0LQZhuIhJjt1_PH2qzBF1VWPCKj5V2ickY29BaxY98U9auYKmmW_bURr9bHT0mt55ixb1Jea0cPsyIHQReLCZh33ZM1pbSq70f6fhLX5R3VHLh_WbudRg6obRpIhfc1kw/s2730/20220612_160326.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2730" data-original-width="1536" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyas8WDt6T9mMCoIvoC5vwqp0XWY97txmjZulAs265CcJoZgnR6ZGzgBN5u0LQZhuIhJjt1_PH2qzBF1VWPCKj5V2ickY29BaxY98U9auYKmmW_bURr9bHT0mt55ixb1Jea0cPsyIHQReLCZh33ZM1pbSq70f6fhLX5R3VHLh_WbudRg6obRpIhfc1kw/w360-h640/20220612_160326.jpg" width="360" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyTR4S8JTlZA9128KzIH1kwGIfHQPmljSuijcQ97v15ARPjDvM-euc6twtCtnlOqJ7kE_DeCzWTkQbV2czPoEUYZNwmp0vY7hDJSYXGrbwvMyYywcJ4YbmnWVYPMTJv_f23YGLHtgWhAk2GR5FFWBL5jA0IMy-Gdxa0vcOVCNgmJfBmiSlYKX7YxtpPg/s2730/20220401_125321.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2730" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyTR4S8JTlZA9128KzIH1kwGIfHQPmljSuijcQ97v15ARPjDvM-euc6twtCtnlOqJ7kE_DeCzWTkQbV2czPoEUYZNwmp0vY7hDJSYXGrbwvMyYywcJ4YbmnWVYPMTJv_f23YGLHtgWhAk2GR5FFWBL5jA0IMy-Gdxa0vcOVCNgmJfBmiSlYKX7YxtpPg/w640-h360/20220401_125321.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Όλα είναι εκεί και περιμένουν την ώρα…μέχρι τότε, κρατώ το χώρο, με υπομονή και χωρίς προσδοκία…γιατί είπαμε! Ότι
ανθίζει, ανθίζει για τον εαυτό του! Το γνωρίζω και φροντίζω να το θυμάμαι. Μόνο ελπίζω κάποιος κάπου να κάνει το ίδιο και για εμένα....</p>
<p class="MsoNormal">…ξέρω πως καταλαβαινόμαστε! Μέχρι να έρθει η σπορά…ας μην
ξεχνάμε το ξεχορτάριασμα!!! Κι αν η σπορά δεν έρθει ποτέ…εμείς το χρέος μας το
κάναμε. Κρατήσαμε το χωράφι καθαρό για αυτόν που θα τολμήσει, για αυτόν που θα
θελήσει, γι' αυτόν που θα μπορέσει, για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά
μας…για εμάς, για να μην μας πει ο άλλος μας εαυτός "δεν είχε για εμένα χώρο"…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει το να κρατώ το
κενό…Πέρασαν χρόνια κι άνθρωποι και βιώματα πολλά για να καταλάβω πως δεν είναι
καθήκον. Είναι τρυφερότητα, γενναιοδωρία, φροντίδα και πελώρια, πελώρια ανακούφιση…. </p><p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι χάθηκα μα ήμουν εδώ. Ξεχορτάριαζα!!!</p><p class="MsoNormal"> Κατερίνα <o:p></o:p></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-36976998522557953472022-03-18T08:06:00.000+02:002022-03-18T08:06:09.823+02:00Το Χρυσάφι!<p class="MsoNormal">Πριν χρόνια
διαβάζοντας το βιβλίο της Αλιέντε "Ινές Ψυχή μου", που με συγκλόνισε, άρχισα να
μελετώ την ιστορία της αποικιοκρατίας
στην Λατινική Αμερική. Διαβάζοντας λοιπόν για τους κονκισταδόρες που σημαίνει κατακτητές, έμαθα πως τελικά η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, ήταν η αρχή της μεγαλύτερης
γενοκτονίας στην ιστορία της ανθρωπότητας
αφού πάνω από 100.000.000 ινδιάνοι ιθαγενείς εξοντώθηκαν με κάθε φριχτό κι αδιανόητο
τρόπο, αφανίζοντας τους αρχαίους
πολιτισμούς τους. Πέρα από τις κατακτητικές
τους τάσεις οι κονκισταδόρες είχαν ως στόχο
βέβαια τη δύναμη, λεηλατώντας συστηματικά τον πλούτο των ινδιάνικων πληθυσμών. Μεταξύ άλλων αδιανόητων τακτικών, χρησιμοποιούσαν σκλάβους για την εξόρυξη
πολύτιμων μετάλλων κυρίως χρυσό κι ασήμι. Ο χρυσός έγινε εμμονή και θεός τους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ήταν τόση η λύσσα τους
για το χρυσάφι που σε μια μικρή εξέγερση οι ιθαγενείς κατάφεραν κι έπιασαν αιχμαλώτους κάποιους κατακτητές. Αφού τους έδεσαν, έλιωσαν το χρυσάφι και το έριχναν στα στόματα τους υποχρεώνοντας τους να το καταπιούν και να πεθάνουν βέβαια με βίαιο θάνατο…Ήταν μια
πράξη όπου φανέρωνε την αδιανόητη απληστία των κατακτητών που με συγκλόνισε για τον συμβολισμό
της.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<div style="text-align: left;">Με πόσο χρυσάφι θα χορτάσεις
την ακόρεστη πείνα σου; Πόσο χρυσάφι θέλεις να καταπιείς για να νιώσεις χορτάτος. Ασφαλής και σημαντικός; <br />Πόσο για να νιώσεις σπουδαίος; Πιο σπουδαίος
εσύ από τους άλλους και πιο τρομακτικός και πιο απειλητικός και πιο ψηλός και
πιο και πιο και πιο… <br />Πόσο χρυσάφι σου
φτάνει, για να κερδίσεις την γαλήνη της ψυχής σου; Πόσο είναι αρκετό για να
πάψεις να φέρεσαι σαν θηρίο. Να καις, να σκοτώνεις, να ταπεινώνεις, να
εξολοθρεύεις, να βιάζεις, να εξευτελίζεις, να καταστρέφεις, και να θέλεις κι
άλλο κι άλλο κι άλλο….</div><div style="text-align: left;">Με πόσο θάνατο θα χορτάσεις αυτή την πείνα που σου τρώει τα σωθικά; Την πείνα για
πλούτο, για δύναμη, για εξουσία! Την ανάγκη να νιώσεις σημαντικός σπέρνοντας
τρόμο. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Πόσα χρόνια θα ζήσεις; Σκέψου πόσα; </div><div style="text-align: left;">Δεν είναι πολλά για να
αξίζουν τόση λαχτάρα για δύναμη…</div><p class="MsoNormal">
<!--[endif]--><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τι άλλο πρέπει να γίνει για να χορτάσεις άνθρωπε; <o:p></o:p>Πιες το χρυσάφι σου και σκάσε επιτέλους…</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiiIqRPrrXzoGDXyvhPBVHZmdZRBlggUGjTAHECh0ewRFMs1dzkxXEiPV-OCVyWsK51Le8d2pB7ZqERTUzulgA-h-g8G8GlLDMha9N-mguXRlJHju7EHFnnjZvEGy4WjtKU4z3dEeKXFY-uD9OjvvY22K9-ontyDRXMZLgPVrbHuaXSab38_H117Jv81g=s449" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="449" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiiIqRPrrXzoGDXyvhPBVHZmdZRBlggUGjTAHECh0ewRFMs1dzkxXEiPV-OCVyWsK51Le8d2pB7ZqERTUzulgA-h-g8G8GlLDMha9N-mguXRlJHju7EHFnnjZvEGy4WjtKU4z3dEeKXFY-uD9OjvvY22K9-ontyDRXMZLgPVrbHuaXSab38_H117Jv81g=w640-h428" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Με συγκλονίζουν οι μέρες
που ζούμε. Ζούμε έναν πόλεμο. Πόλεμο! Πριν λίγο καιρό είχαμε χαρακτηρίσει την πανδημία τον πόλεμο της δικής μας γενιάς. Μου είχε φανεί αστείο τότε. Τώρα μου φαίνεται ακόμη πιο αστείο....Τραγικό! Όχι δεν υπάρχει σύγκριση, γιατί ο πόλεμος είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρωπότητας...</p><p class="MsoNormal">Δεν υπάρχουν πολλά νομίζω να ειπωθούν! Ο κόσμος μας έχει καταρρεύσει
για μια ακόμη φορά. Η ασφάλεια έτσι όπως την ξέραμε, η χαριτωμένη μας φούσκα με
την πανδημία κλυδωνίστηκε με τον πόλεμο διαλύθηκε. Κάνουμε συζητήσεις που δεν μπορώ
να διανοηθώ πως θα κάναμε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παρακολουθούμε πως αποδομείται,
καταστρέφεται κι αφανίζεται μπροστά στα μάτια μας, μια περήφανη χώρα, με περήφανους
ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη καλέστηκαν να γίνουν ήρωες...και την
ώρα που το σκέφτομαι νιώθω οργή γιατί αυτή μου η σκέψη δεν είναι δίκαιη...κι
αυτό δεν με κάνει περήφανη για εμένα. Γιατί με τον ίδιο τρόπο αποδομήθηκαν κι
αποδομούνται πολλές άλλες χώρες, πολλοί άλλοι λαοί λιγότερο προνομιούχοι λόγω της
γεωγραφικής τους θέσης ή της πολιτιστικής τους κληρονομιάς κι εικόνας. Λαοί
που πολεμούν για τα ιερά τους χώματα. Για το δικαίωμα σε μια ελεύθερη ζωή. Αλήθεια
τα λέμε όλα αυτά; Δεν ακούγονται αστεία και φαιδρά;</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μα τελικά…ένα είναι το
ζητούμενο...μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες σφαγιάσθηκε μια ολόκληρη γενιά...Παιδιά
που έπρεπε να παίζουν ανέμελα ζουν σε καταφύγια. Νέοι που έπρεπε να είναι στις σπουδές
τους ξαφνικά βρέθηκαν στο μέτωπο, να σκοτώνουν τα αδέρφια τους. Οικογένειες χωρίζονται,
γέροντες αποχαιρετούν τα σπίτια, τα δέντρα και τα χώματα που δεν θα ξαναδούν
ποτέ τους, περιουσίες χάνονται, κόποι μιας ζωής στον αέρα. Νέα καραβάνια
προσφύγων, νέοι ξεριζωμοί, νέος πόνος μα πάντα ίδιος κι απαράλλαχτος! </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p>Πόσο χρυσάφι θέλεις για να χορτάσεις; Πόσο χρυσάφι ζυγίζει η ειρήνη; </p>
<p class="MsoNormal">Κερδίζεις δύναμη και σπέρνεις τρόμο και «παράπλευρες
απώλειες». Τι ντροπιαστική σιχαμένη έκφραση. Οι παράπλευρες απώλειες του
πολέμου, έχουν αθώα υγρά μάτια και ροδαλά μάγουλα, ζουμερά χεράκια και γεμάτα εμπιστοσύνη
πρόσωπα! Γέροντες με θολά μάτια και ροζιασμένα χέρια. Πόλεις που ισοπεδώνονται. Παγκόσμιες κληρονομιές που χάνονται από προσώπου
γης. Ζώα που αφανίζονται μέσα σε φρίκη και φόβο. Γειτονιές που ερημώνουν. Δέντρα που ξεριζώνονται, αυλές
που δεν ανθίζουν ποτέ! Οι παράπλευρες απώλειες, είναι το δικό μας χρυσάφι! <o:p></o:p></p>
<div style="text-align: left;">Να τα βράσω όλα! Τις αιώνιες
έχθρες, τα σύνορα, τους αριστερούς και τους φασίστες, το ΝΑΤΟ και τα ιμπεριαλιστικά
όνειρα και τις μεγάλες ιδέες για μεγάλες πατρίδες. Να βράσω τους μεγάλους κατακτητές
και τους ευκαιριακούς άρπαγες. Τους ήρωες της οθόνης, τους φυσικούς πόρους, τις γεωπολιτικές θέσεις, τις
παγκόσμιες ημέρες, τα μνημεία πολέμου, τις μεγάλες επετείους, τις πλατείες
ελευθερίας ανά τον κόσμο, τα πολεμικά μουσεία, τα ειρηνευτικά σώματα, τους ΟΗέδες,
τα μνημεία μνήμης, τους πύρινους λόγους, τις ανθρωπιστικές βοήθειες, τη χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα μαθήματα ιστορίας, τις μεγάλες συμμαχίες, την ενωμένη
Ευρώπη, τις πορείες ειρήνης, την ασφάλεια των όπλων. Την κατάκτηση
της ειρήνης μέσω μιας απειλής. Την ισορροπία του τρόμου. Τους εθνάρχες, τους φωστήρες, τους προδότες, τους
σωτήρες…Να τα βράσω όλα!!!Σκατά στα μούτρα σας! Αποτύχατε όλοι!!! Χρόνια τώρα…κι
εμείς αποτύχαμε μαζί σας…Ότι ήταν να γίνει έγινε, οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω! <br />Κι οι άνθρωποι στον πόλεμο είναι οι δικές σας "παράπλευρες απώλειες", μα είναι το δικό μας Χρυσάφι!</div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πόσο χρυσάφι κοστίζει
η ειρήνη; Πόση δύναμη χρειάζεσαι για να χορτάσεις άνθρωπε; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σε κανένα από τα προβλήματα των λαών, η λύση δεν ήταν ο πόλεμος. Βαδίζουμε προς την αυτοκαταστροφή. Ποιος θα μας σταματήσει; Ποιος θα τους σταματήσει; Προσευχή και αντίσταση. Είμαστε αδέρφια. Πολίτες του κόσμου, υπηρέτες της ανθρωπότητας,
αλληλέγγυοι και συνδεδεμένοι με την ίδια φλέβα. Γεννημένοι από την ίδια ρίζα. Αδέρφια! Ο μόνος τρόπος να
υπάρξουμε είναι μαζί! Τίποτε άλλο. Μαζί, γιατί μόνο έτσι είμαστε δυνατοί. Μαζί, γιατί κανείς δεν περισσεύει. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjR2nTXdsLr0xda5p2NE40E8_A78h4at-vXs0aUVCGLziQ9UWeqexNHhl768r6q7P_59SSIc1tFPQsPB9fL0yl0AxUTItQmkJQKC6-ERIGl420BTljE7bmGbjYWtsQsz6jPpwMOaMhAFmVNWKAtDM_gdGLqj6x172Z8fws2pMutWrJ2psAruxJM7pWhJA=s1024" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjR2nTXdsLr0xda5p2NE40E8_A78h4at-vXs0aUVCGLziQ9UWeqexNHhl768r6q7P_59SSIc1tFPQsPB9fL0yl0AxUTItQmkJQKC6-ERIGl420BTljE7bmGbjYWtsQsz6jPpwMOaMhAFmVNWKAtDM_gdGLqj6x172Z8fws2pMutWrJ2psAruxJM7pWhJA=w640-h400" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ωκεανός! Ωκεανός αγαπημένοι…Γεμάτος με το δικό μας Χρυσάφι!</p><p class="MsoNormal"> Κατερινα </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-33927149430686058002022-02-18T07:49:00.004+02:002022-02-18T08:56:02.962+02:00Αργά...<p class="MsoNormal">Να προχωράς αργά…να αντιστέκεσαι σε αυτή την εσωτερική σου
πίεση να βιαστείς…γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα…δεν προλαβαίνω να ζήσω σε μια ζωή
που κυλά αργά…Τόσο αργά!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κι ύστερα έρχεται η ώρα να διαλέξεις να ανοίξεις τον
υπολογιστή ή ένα βιβλίο. Να ανοίξεις την τηλεόραση ή το ράδιο. Να ανοίξεις το
κινητό σου για να σερφάρεις αντί να μιλήσεις στον διπλανό σου! Καλημέρα…είναι για εσάς μια ωραία ημέρα; Τι εύκολο
να το γράφεις ιντερνετικά. Πόσες καλημέρες στα μάτια σου και καμία στα αυτιά
σου…</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgt243BG4oTNArIV2ZiJWD-d2Qbm7XL7za5QeWuIhs_lURPkcbPu-exqYrOj0sCu6r9wJvata3kbElVcbDt3hKBPzW01SH7ZcpEpnAgS9yIpY0MhrdS9ux0C8Om_vyDGP-tKPsT9tXe4k1kXo-7gEZW6nPgwVfwvenGywq5ekqgtxXz97OKqkbj7103ng=s1930" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="1930" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgt243BG4oTNArIV2ZiJWD-d2Qbm7XL7za5QeWuIhs_lURPkcbPu-exqYrOj0sCu6r9wJvata3kbElVcbDt3hKBPzW01SH7ZcpEpnAgS9yIpY0MhrdS9ux0C8Om_vyDGP-tKPsT9tXe4k1kXo-7gEZW6nPgwVfwvenGywq5ekqgtxXz97OKqkbj7103ng=w640-h360" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNormal">Νέα που έρχονται από παντού. Θάνατοι, πληγές, τραγωδίες. Τα
μάτια ενός ξένου παιδιού αποκτούν τα μάτια του παιδιού μας! Το δάκρυ ενός
ανθρώπου γίνεται δάκρυ σε πρόσωπο αγαπημένο. Η ξένη τραγωδία μπαίνει στο σπίτι
μας γίνεται δική μας. Όλοι ζούμε με τον ίδιο πόνο…για λίγο…Κι ύστερα ο καθένας
πάλι στα δικά του! Μα αυτός ο πόνος μένει. Σε πλακώνει. Σε πονάει. Σε
τραυματίζει. Σε τρομάζει. Χάνεις τον ύπνο σου. Βλέπεις εφιάλτες στον ξύπνιο
σου…Ξαφνικά η ζωή είναι τρομακτική. Ήταν πάντα έτσι; Θεέ μου, δεν θυμάσαι! Δεν
θυμάσαι και είσαι σίγουρος πως μάλλον όχι…Μάλλον παλιότερα η ζωή ήταν πιο
φωτεινή, πιο χρωματιστή, πιο χαρούμενη, πιο απλή….κι έρχεται εκείνη η μαγική
λέξη…Ναι, η ζωή παλιότερα ήταν πιο απλή! Απλότητα!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τι λέξη….<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σαν να μιλάς για έναν χαμένο παράδεισο. Σαν στην καρδιά ενός σκοτεινού Χειμώνα να
μιλάς για ένα λαμπερό Καλοκαίρι. Απλότητα….<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ξέρω, πονάει. Η ζωή πονάει κι αυτή η υπέροχη κατά τα άλλα σύνδεση μας με τους ανθρώπους
μας χάρισε πολλά μα μας πήρε κιόλας. Μας έκλεψε χρόνο, ενέργεια, συναισθήματα.
Μας φόρτωσε έγνοιες, πίεση, φόβους. Η ανάγκη του ελέγχου της ζωής μας, μας
γέμισε ανασφάλεια γιατί νιώσαμε στο πετσί μας πως τελικά είμαστε ανθρώπινοι.
Ευάλωτοι. Χωμάτινοι! Όχι δεν τα μπορούμε όλα. Δεν τα προλαβαίνουμε όλα, δεν τα
καταλαβαίνουμε όλα, δεν τα αποδεχόμαστε
όλα, δεν τα αντέχουμε όλα….και τι κάνουμε λοιπόν σαν δεν αντέχουμε;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στην Κοινότητα σαν ερχόταν μια κρίση…κλείναμε. Κλείναμε την
πόρτα στον έξω κόσμο…για λίγο. Κλείναμε
το σπίτι μας για να μπει ο καθένας στον πυρήνα του. Να συνδεθεί με τον εαυτό
του, με το παρόν του, με τις ανάγκες
του. Ένα απλός τρόπος αυτοπροστασίας…κι ίσως χρειάζεται να το θυμόμαστε. Στα δύσκολα γυρίζουμε στην βάση! Κλείνουμε
την εαυτό μας, ίσως και το σπίτι μας για λίγο. Κλείνουμε ερεθίσματα που μας
πονούν και μας μπερδεύουν. Τηλέφωνα, <span lang="EN-US">social</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">media</span>, τηλεοράσεις, συνδέσεις…Ναι αποσυνδεόμαστε με τον κόσμο και
συνδεόμαστε με το σύμπαν. Με τον θεό μέσα μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν είναι κακό, δεν είναι προδοσία, δεν είναι εγκατάλειψη,
δεν είναι λιποταξία. Είναι ανάγκη και εσωτερική προσταγή. Αυτοφροντίδα….<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτά θυμήθηκα, αυτά σκέφτηκα εκεί στα πιο δύσκολα όπου η ζωή
μέσα σε ένα λεπτό φάνταζε δυσβάσταχτη…κι έκλεισα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όχι για πολύ…ξέρω η ζωή τρέχει για όλους. Η ζωή δεν
περιμένει. Μα για ένα Σαββατοκύριακο, για μια μέρα έστω, ελάτε να τα κλείσουμε
όλα…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και αντί για το «πρέπει» να στρίψουμε δρόμο και να πάμε στη
θάλασσα να τρυγήσουμε ήλιο. Να ακούσουμε τον νανουριστικό της ήχο. Να νιώσουμε
τον ήλιο στο σώμα ξαπλωμένοι εκεί στην μαλακή άμμο…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Να βράσουμε μπόλικο νερό κι αντί για καφέ να μας φροντίσουμε
με ένα μυρωδάτο ρόφημα με βότανα και φρούτα. Με την ωραία μυρωδιά να μας
γαργαλά τη μύτη. Ας κλείσουμε τηλέφωνα και τηλεοράσεις κι ας ανοίξουμε
επιτέλους το ράδιο κι ίσως και να χορέψουμε μόνοι εκεί στο σαλόνι. Να
στροβιλιστούμε σαν τρελά ξωτικά όπως τότε που ήμασταν έφηβοι θυμάστε; </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBXuyy0QpI1C_Gtbem7qg6fgxTL-zgipKBK18lJGOavX1Y5uqQz_Hrofvj4i7IVudSjHZl4eX5CWms-1ug6WPdW7acoq_IQ6V_1s_Y1Wnwvyu501YUlZcbTWXpFKpPVW2ru1MJDRoRmrnObjDXRRIMD-6kj0ymkVto3JAy_Huqn1wxxoDMpVfP2aDElw=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="443" data-original-width="591" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBXuyy0QpI1C_Gtbem7qg6fgxTL-zgipKBK18lJGOavX1Y5uqQz_Hrofvj4i7IVudSjHZl4eX5CWms-1ug6WPdW7acoq_IQ6V_1s_Y1Wnwvyu501YUlZcbTWXpFKpPVW2ru1MJDRoRmrnObjDXRRIMD-6kj0ymkVto3JAy_Huqn1wxxoDMpVfP2aDElw=w640-h480" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhX_C7NUXsEJ-LTnw_bG1XLeJMLH-ZOA_kkn5BimG2ablv7Bxh-XzAyPVHG0egvoYzOfBxOFOYyzcEVh7PcDzdrod_yJXdjAqm6xpTe2qd6biZLZ_iJS_JbeG7reAE0BWiEzVBFvnVn_twiagNFApviiQMdT-Q1RDcPBhFfeoseI8HkBHVbqfC1qpMBjQ=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="591" data-original-width="443" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhX_C7NUXsEJ-LTnw_bG1XLeJMLH-ZOA_kkn5BimG2ablv7Bxh-XzAyPVHG0egvoYzOfBxOFOYyzcEVh7PcDzdrod_yJXdjAqm6xpTe2qd6biZLZ_iJS_JbeG7reAE0BWiEzVBFvnVn_twiagNFApviiQMdT-Q1RDcPBhFfeoseI8HkBHVbqfC1qpMBjQ=w480-h640" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhBTnzs5O26uZBNzsrl27kNMBJmZ05hYaq6dGhDFqkL7oym3Wn981BJMdvIQgG3W0adgwal5ubuZODhByj8-nuLnmRrRAN8p2YMZhr_RrDhwxX40dp-GlNIpOvE704QpazdkbWxuM_xx_8pPY9tjFjrIP5NZMsqiyIy3oZAzqF52W1M8lR-a3-OjMgeGQ=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="591" data-original-width="443" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhBTnzs5O26uZBNzsrl27kNMBJmZ05hYaq6dGhDFqkL7oym3Wn981BJMdvIQgG3W0adgwal5ubuZODhByj8-nuLnmRrRAN8p2YMZhr_RrDhwxX40dp-GlNIpOvE704QpazdkbWxuM_xx_8pPY9tjFjrIP5NZMsqiyIy3oZAzqF52W1M8lR-a3-OjMgeGQ=w480-h640" width="480" /></a></div><p class="MsoNormal">Να ακούσουμε τη σιωπή του χιονιού σε μια λαμπερή ημέρα και
το βρυχηθμό του αέρα πάνω από τα δέντρα μια άγρια νύχτα! Να κουλουριαστούμε στα
ζεστά μας σκεπάσματα και να κλάψουμε που έχουμε αυτό το υπέροχο προνόμιο να
νιώθουμε ασφαλείς…έστω για λίγο! Να σταθούμε για δυο λεπτά και να παρατηρήσουμε
τον βολβό που ξεμυτίζει. Πιστός στο
κάλεσμα της Άνοιξης μέσα του….και να αναρωτηθούμε…εσύ; Εσύ, πότε άκουσες αυτό
το κάλεσμα μέσα σου; Πότε το εμπιστεύτηκες τελευταία φορά χωρίς να προσπαθήσεις
να το ελέγξεις; «Όχι τώρα δεν προλαβαίνω έλα αργότερα…αργότερα, αργότερα…»</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhMNAYN_Bz0xZqzrWPLgnsCHGM1tyZ8wwZnS8m9hpw82tq-UJe9yRHf8O2bjOF0M5sMJ-ERR4eZmHQ8JNYxoRd4GFynQobFP2miHDlMMbAinOh-NzAtLb21HxfbA5-tuIodegX5Xu54egbof4uudfutCe7D7td_8lkEhlUDU5QDIctLtMfQ9c6IlK1iLA=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="591" data-original-width="443" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhMNAYN_Bz0xZqzrWPLgnsCHGM1tyZ8wwZnS8m9hpw82tq-UJe9yRHf8O2bjOF0M5sMJ-ERR4eZmHQ8JNYxoRd4GFynQobFP2miHDlMMbAinOh-NzAtLb21HxfbA5-tuIodegX5Xu54egbof4uudfutCe7D7td_8lkEhlUDU5QDIctLtMfQ9c6IlK1iLA=w480-h640" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh4wqhrPUP7HCmMKQjAGcyNvhyqXlLqpyKsRc8ez2HNpFINYI6rZsQeq0GEWYFqFOqVhy8FUW-LOVOE2EM-Up7y1bJQAFgA0EiCgW_uQQTxiRl06drufjYFTBP9QDndLuEHAGlHeI-GcxPmcUsYjUDe62nlyxujj6E1R3kTANsdT6eYnyYypSfYgS89xg=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="443" data-original-width="591" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh4wqhrPUP7HCmMKQjAGcyNvhyqXlLqpyKsRc8ez2HNpFINYI6rZsQeq0GEWYFqFOqVhy8FUW-LOVOE2EM-Up7y1bJQAFgA0EiCgW_uQQTxiRl06drufjYFTBP9QDndLuEHAGlHeI-GcxPmcUsYjUDe62nlyxujj6E1R3kTANsdT6eYnyYypSfYgS89xg=w640-h480" width="640" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhcO4w0ZcCVqt3gD663Wkhhaj3JzydW2JpSpEDpM2xjFPLnjWAk2FCgG_D7DpEJ_23uSY5SzXTICUxkvTfAplVf8xq35TxB4MW9MpGfbx1ZaNgYmJeRoz0RIel2UxowOIpdZfz9iJ4e1IjfuexNbwRiVRbBwBC1TEY1zBF50sukBacHQZu7TGLw5rgqgA=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="591" data-original-width="443" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhcO4w0ZcCVqt3gD663Wkhhaj3JzydW2JpSpEDpM2xjFPLnjWAk2FCgG_D7DpEJ_23uSY5SzXTICUxkvTfAplVf8xq35TxB4MW9MpGfbx1ZaNgYmJeRoz0RIel2UxowOIpdZfz9iJ4e1IjfuexNbwRiVRbBwBC1TEY1zBF50sukBacHQZu7TGLw5rgqgA=w480-h640" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiM9ljpV36e5QR3rBpyweAFCSMWTQBODrzFy523oAqxPHmwgDkOOCtSub5XafJmEmpYOj7Y2mdIC7TodmL3w08hGyvIJ2f1jGDDUUaaDjAm25p8koFOfKUY9StWDALYz00nZ-eKBpkqJVBo1QdF9PZpdQUKgr3AvjbkBhba7d_c2ww6hd1K9gfQ2EpShg=s1930" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="1930" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiM9ljpV36e5QR3rBpyweAFCSMWTQBODrzFy523oAqxPHmwgDkOOCtSub5XafJmEmpYOj7Y2mdIC7TodmL3w08hGyvIJ2f1jGDDUUaaDjAm25p8koFOfKUY9StWDALYz00nZ-eKBpkqJVBo1QdF9PZpdQUKgr3AvjbkBhba7d_c2ww6hd1K9gfQ2EpShg=w640-h360" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjZZMoChbQkzYB6K1W0RHxbpD5LLNV2Ytlj3_wLJJt_aBUpL-iGtLZtqX1Fcq4c80-m7EBBol1BBQ_50yuOT46xU7da42Bkk2DcmE7WRx0Kh-4BY0Q1wOLpoI0WdTS3RCOUYvG7BAvQMIzXVY_oYGvGBThl953CFB7pSIsr4oHnA1-C3IJxlrfsDpwTmQ=s682" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="384" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjZZMoChbQkzYB6K1W0RHxbpD5LLNV2Ytlj3_wLJJt_aBUpL-iGtLZtqX1Fcq4c80-m7EBBol1BBQ_50yuOT46xU7da42Bkk2DcmE7WRx0Kh-4BY0Q1wOLpoI0WdTS3RCOUYvG7BAvQMIzXVY_oYGvGBThl953CFB7pSIsr4oHnA1-C3IJxlrfsDpwTmQ=w360-h640" width="360" /></a></div><p class="MsoNormal">Κι έρχεται το αργότερα και Θεέ μου έχω να γράψω ένα άτσαλο
ποίημα από τότε που ήμουν ερωτευμένη….αιώνες πριν. Κι έχω να ζωγραφίσω από τότε
που ήμουν παιδί και δεν με ένοιαζε αν ζωγράφιζα καλά. Απλά ζωγράφιζα! Απλά…να
τη πάλι η μαγική λέξη. Απλά χωρίς προσδοκίες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς
πλαίσιο! Θυμάσαι; Ελάτε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να γράψουμε ένα
ανόητο ποίημα γιατί παρόλο που δεν είμαστε ποιητές, είμαστε δημιουργοί! Ελάτε
να ζωγραφίσουμε με νερομπογιές και να κλάψουμε πάνω από τη ζωγραφιάς μας και τα
δάκρυα μας να εμπλουτίσουν το άτσαλο δημιούργημα μας με συναίσθημα! Ελάτε να
περπατήσουμε ξυπόλητοι στην άμμο, στο χιόνι, στη λάσπη, να ανοίξουμε το στόμα
για να καταπιούμε μια σταγόνα βροχής,
χωρίς να κοιτάξουμε δεξιά αριστερά αν μας βλέπει κανείς…Ας μας βλέπει.
Ας γελάσουμε μαζί του. Ας απαλλαγούμε από το βάρος της ενήλικης εικόνας μας. </p>
<p class="MsoNormal">Για λίγο μόνο…για λίγο μα για το Θεό ας το κάνουμε πριν
τρελαθούμε! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πριν τρελαθούμε από όλη αυτή την εμμονή και το θυμό. Το θυμό
που κρύβει τη θλίψη, το πένθος, την απώλεια. Ας κλείσουμε τα ιντερνετικά παράθυρα για λίγο κι ας
ανοίξουμε τα παράθυρα του σπιτιού. Της καρδιάς. Των ματιών. Των αισθήσεων μας. Ας
απολαύσουμε το πέταγμα ενός πουλιού, τη θέα ενός χιονισμένου βουνού πάνω από μια σιωπηλή θάλασσα, </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhiryffteLYAdC8DOlMl2d7c2VQ-QDqUjAanq_0VfKZx3pZhBzJDyjMMjnI1F6wr0_qnv6u5q87air1i7n4PC4ezobuOnnIvKPoiojCCezOxup913DHf59YHtZQnKTGqWI6UMcsZ249spPYXYoeCBK7mZqgkAtqe8IH5V4cNvKiaO2UUxX3RXvmqTzOQQ=s682" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="384" data-original-width="682" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhiryffteLYAdC8DOlMl2d7c2VQ-QDqUjAanq_0VfKZx3pZhBzJDyjMMjnI1F6wr0_qnv6u5q87air1i7n4PC4ezobuOnnIvKPoiojCCezOxup913DHf59YHtZQnKTGqWI6UMcsZ249spPYXYoeCBK7mZqgkAtqe8IH5V4cNvKiaO2UUxX3RXvmqTzOQQ=w640-h360" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κέικ που μόλις
βγήκε από το φούρνο, </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEijpawWWOYR12BZuuE3wCRET3r8h9x0V9D6JiSb7qguDlQvFrwZ6g8PidDNSFx6K0LZBLUw8UYo4IS-F4t6r7m1I2T6-hlNIUKPhoyDQ6e0LGuLgikanJ2esGcSPbx5PIpDSvhJmi55-19VLfzz40ymrPG8JTu3e-tgjA0sEYjuODuPU9GBARr6RhGNqA=s682" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="384" data-original-width="682" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEijpawWWOYR12BZuuE3wCRET3r8h9x0V9D6JiSb7qguDlQvFrwZ6g8PidDNSFx6K0LZBLUw8UYo4IS-F4t6r7m1I2T6-hlNIUKPhoyDQ6e0LGuLgikanJ2esGcSPbx5PIpDSvhJmi55-19VLfzz40ymrPG8JTu3e-tgjA0sEYjuODuPU9GBARr6RhGNqA=w640-h360" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">τα γέλια των παιδιών καθώς γυρίζουν από το σχολείο φορτωμένα
με τις χρωματιστές τους τσάντες, τους ψαράδες να ξεμπλέκουν τα δίχτυα μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη ημέρα, </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiHI8GhNQweHTC7vEWmpYqA_qPxdYItGmX3s_cYPJda15yPThZBUV34wxZCXu52PhfE_e4A-JZiyuTzIoOI1mveIfSC3shxlQ-YfyCLuDfjezwFsBwAJF6IoDWIlit0EWYQqVqU4UTBvvvxMmUeoWEo_ym1kSOuMhMcdPdsECMt-7Sg12wishD5laiMGQ=s682" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="384" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiHI8GhNQweHTC7vEWmpYqA_qPxdYItGmX3s_cYPJda15yPThZBUV34wxZCXu52PhfE_e4A-JZiyuTzIoOI1mveIfSC3shxlQ-YfyCLuDfjezwFsBwAJF6IoDWIlit0EWYQqVqU4UTBvvvxMmUeoWEo_ym1kSOuMhMcdPdsECMt-7Sg12wishD5laiMGQ=w360-h640" width="360" /></a></div><p class="MsoNormal">το μπουμπούκι μιας μωβ βιολέτας, τις σκιές που γεμίζουν τον πράσινο τοίχο τα φωτεινά πρωινά, </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhMe28TMnjaTu3ZFDeJ8d74Xw3kETP1KBL5Ls5YvlmDWLLZrJ6V9LUtQyucQawp06ZDUCixE7wqEfkkN5CMQUI-oGrF3OQsg4xV02fqtTRGTpag2iDYj0ei2tWtFo5fnpIabeE1VlEiVAYT2tSPjAQUDjP2WPlQkmgjBYfE8d3zvexVCbr6hj85xmOaMA=s682" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="384" data-original-width="682" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhMe28TMnjaTu3ZFDeJ8d74Xw3kETP1KBL5Ls5YvlmDWLLZrJ6V9LUtQyucQawp06ZDUCixE7wqEfkkN5CMQUI-oGrF3OQsg4xV02fqtTRGTpag2iDYj0ei2tWtFo5fnpIabeE1VlEiVAYT2tSPjAQUDjP2WPlQkmgjBYfE8d3zvexVCbr6hj85xmOaMA=w640-h360" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">ένα υγρό φιλί, ένα τραγούδι στο αμάξι πηγαίνοντας
στη δουλειά, την πρώτη γουλιά του πρωινού καφέ,</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhyH2ZXShoVBudv2SS30B92xfHyCIgq1_SHooXf-SflyRuUPOO1_TRwb1a5HEW4g8zPZN3JZTpRLoVFF9gmShUqUC7s9ouKfHGphTiZ-HBpkJ7TO-2Xabh5fPpik3GcdzMPCzstktKeeiKADHuT_9IVDeyhrHkqtXe5p4iZX90lQ-AeBk8IbHkFFSmCOw=s682" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="384" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhyH2ZXShoVBudv2SS30B92xfHyCIgq1_SHooXf-SflyRuUPOO1_TRwb1a5HEW4g8zPZN3JZTpRLoVFF9gmShUqUC7s9ouKfHGphTiZ-HBpkJ7TO-2Xabh5fPpik3GcdzMPCzstktKeeiKADHuT_9IVDeyhrHkqtXe5p4iZX90lQ-AeBk8IbHkFFSmCOw=w360-h640" width="360" /></a></div><p class="MsoNormal">ένα ζεστό ντους μετά από μια δύσκολη
μέρα, ένα λυτρωτικό κλάμα, ένα γάργαρο γέλιο, ένα απαλό άγγιγμα στον κορμό ενός
δέντρου, που φαίνεται ξερός μα μέσα του κυλά η ζωή με υπέροχη ορμή. Με μια
αναπάντεχη δύναμη, με την σοφία αιώνων…</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjMlvL_OYoIYi4jygKEM3F2jnPyw-oNQNQOXbYZBjD6YbS3egarEA9PmH5h_URjfT2cr3RTL1Bo6PC6RwVySdMKfh7X67HShE-o9oIK9TJrG-p4XwgDvPJnmNvbHUPvz4lwl9LUiqU59Yp313giGpkW3LliMql8Bf4Z5DXK3uO8HXIFhbtZsCLSsutKIQ=s591" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="443" data-original-width="591" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjMlvL_OYoIYi4jygKEM3F2jnPyw-oNQNQOXbYZBjD6YbS3egarEA9PmH5h_URjfT2cr3RTL1Bo6PC6RwVySdMKfh7X67HShE-o9oIK9TJrG-p4XwgDvPJnmNvbHUPvz4lwl9LUiqU59Yp313giGpkW3LliMql8Bf4Z5DXK3uO8HXIFhbtZsCLSsutKIQ=w640-h480" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Δεν είναι όλα όπως φαίνονται και καμιά φορά μπερδευόμαστε. Όλοι
μας. Κι είμαστε όλοι κουρασμένοι πολύ. Γι’ αυτό για λίγο μόνο ας κλείσουμε τα μάτια κι ας αφεθούμε να αφουγκραστούμε την ζωή με αισθήσεις
ξεχασμένες.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ας κάνουμε αυτό το δώρο στον εαυτό μας…Για ένα μόνο Σαββατοκύριακο.
Για μια ημέρα, για λίγες ώρες…Ας δραπετεύσουμε
για λίγο εκεί που παλιά ζούσαμε. Στην απλότητα των παιδικών μας ονείρων. Σε μέρη που δεν μπορεί κανείς
να μας βρει… Στην μήτρα μιας μάνας που είναι αθάνατη. Άφθαρτη. Παντοτινή κι ανέγγιχτη από την δυσβάσταχτη αλήθεια μας. Ας θυμηθούμε εκείνο το τρυφερό λίκνισμα, μέσα στη ζεστή της ασφάλεια. Ελάτε κι αργά, πολύ αργά ας κλείσουμε τα μάτια...<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι. <o:p></o:p></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-88891815510216723032022-01-21T08:08:00.003+02:002022-01-21T13:12:37.965+02:00Ο Χρόνος!<script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script><div><p class="MsoNormal">Χρόνος! Ένας πέρασε, ένας νέος ήρθε και θυμάμαι λίγο πριν
φύγει ο παλιός έγραφα την ευχή για τον νέο. Έγραφα την ευχή του παππού μου "Καλά μαντάτα σε
όλους…ο νέος χρόνος να φέρνει μόνο καλά μαντάτα" …και το πρώτο μαντάτο εκείνης της ημέρας…της πρώτης μέρας του νέου χρόνου ήταν πως απρόσμενα και τελείως ξαφνικά η κόρη
του πήγε να τον βρει…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτό ήταν το πρώτο μαντάτο της χρονιάς πως η θεία έφυγε!<o:p></o:p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi3fggMMllrN7FBClCyfIzhZpXIPc04Qm-491Y43UTd0IXpeEu0X_A1ATH6r_TPhSqz9qpVj8LhEW6EGM-hnab7gjnoY4T-YsJQqUDdFv_2TJj5m2_qui6nxtdkDdP_9uJmk-pvYqwj-hPmGEkLNTz2QkzoWryeKYWxlv0Kzyg8XRouaF8yQk9YTTJiXQ=s640" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi3fggMMllrN7FBClCyfIzhZpXIPc04Qm-491Y43UTd0IXpeEu0X_A1ATH6r_TPhSqz9qpVj8LhEW6EGM-hnab7gjnoY4T-YsJQqUDdFv_2TJj5m2_qui6nxtdkDdP_9uJmk-pvYqwj-hPmGEkLNTz2QkzoWryeKYWxlv0Kzyg8XRouaF8yQk9YTTJiXQ=w480-h640" width="480" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Τελευταία φωτογραφία στο σπίτι της φέτος το Καλοκαίρι. <br />Ο δίσκος με τα λικέρ....</td></tr></tbody></table>
<p class="MsoNormal">Όλοι έχουμε μια θεία
που αγαπάμε…κάποιοι έχουμε πολλές μα μία είναι η θεία! Εκείνη που ορίζει την
λέξη με ένα τρόπο ξεχωριστό. Οι θείες μου είναι όλες λατρεμένες κι όλες
έχουν το ρόλο τους στην οικογένεια μα αυτή η θεία ήταν η Μητριάρχης της δικής
μας οικογένειας. Η αρχηγός της φαμίλιας μας. Η κόλλα. Αυτή που μας μάζευε όλα τα
παιδιά, ανίψια εγγόνια, αυτή που έμπαινε μπροστά σαν οι γονείς μας, μας μάλωναν.
Αυτή που είχε άποψη για όλα όσα συνέβαιναν στην οικογένεια και σαν μιλούσε σώπαιναν όλοι. Αυτή
που μας ένωνε. Και όχι δεν ήταν η κανονική θεία. Ήταν αυτή που μεγάλωσε σε μια εποχή φτώχειας και ταλαιπωρίας. Αυτή
που έφυγε μετανάστρια στο εξωτερικό κοριτσάκι ακόμη κι εκεί που πήγε έχτισε
έναν νέο κόσμο. Δεν ήταν η γλυκούλα. τρυφερούλα θεία. </p><p class="MsoNormal">Δεν ήταν η θεία που παρηγορούσε και ταχτάριζε, τα έκανε κι αυτά αλλά άλλη ήταν η ειδικότητα
της. Ηταν η θεία άσπρος σίφουνας! Ήταν η θεία που πίεζε, παρότρυνε, απαιτούσε από τον καθένα παιδί, ανίψι, εγγόνι,
να δώσει στην ζωή τον καλύτερο του εαυτό. Μας ξεσήκωνε! Γέννησε δυο υπέροχους γιους κι είχε τρελή αδυναμία στα
κορίτσια της οικογένειας. Αγαπούσε το γυναίκειο φύλλο και σε μια εποχή που δεν σήκωνε πολλά πολλά ανταγωνιζόταν τους
άντρες στα ίσια. Ήταν αυτή που κάπνιζε σαν φουγάρο, οδηγούσε σε μια εποχή που οι γυναίκες ανήκαν στην κουζίνα, κατέβαζε τις
μπύρες σαν νερό, έκανε ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις, έγινε πρόεδρος της
Ελληνικής Κοινότητας στη Γερμανία κι είχε έντονη πολιτική δράση, διεκδικώντας δικαιώματα,
ξεσηκώνοντας εργάτες, πρωτοστατώντας σε απεργίες και διεκδικήσεις στο
εργοστάσιο! Γελούσε τρανταχτά, μιλούσε
βροντερά, έβριζε δυνατά και πλακωνόταν με τους φασίστες, έμπαινε σε συζητήσεις
αμάσητη και έριχνε κι ένα σιχτίρισμα όπου ένιωθε πως χρειαζόταν! Όλοι την
ήξεραν, όλοι την αγαπούσαν, την σέβονταν, κάποιοι την φοβόταν, τα παιδιά την λάτρευαν και σαν ήρθε εκείνο το
μαντάτο το πρώτο που κάναμε είναι πως κοιταχτήκαμε κι αισθανθήκαμε πως μάλλον πρόκειται
για λάθος.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μάλλον για κάποια
άλλη θα λένε….<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όχι, η θεία Μάχη δεν θα πέθαινε ποτέ γιατί η θεία Μάχη ήταν
αθάνατη! Έτσι ένιωθα. Έτσι πίστευα και το διαπίστωσα μόλις στ 'αλήθειά χώνεψα
τον θάνατο της! Κι ύστερα οι γιορτές τέλειωσαν σε μια στιγμή. Τα φωτάκια έσβησαν. Όλα σιώπησαν. Τελικά δεν ήσουν αθάνατη!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgvPyLKXxlP4dau2kbEGulMfRFdDF0HpRD2wD0hRs3oApMZrjEwNMk3MlWjfSDyi8Hhli0BpyXA2O66_LFqnHDeQQp3iNQasK3r7BjbD7a6HtXqs7Gf5S21jvAqN2ZDsdF8ML7JyN7_soqn8jbdvUfHPrX_aFeMsIHp8did0YQTJoKIHB0gK6chFIB5Zg=s1672" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1254" data-original-width="1672" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgvPyLKXxlP4dau2kbEGulMfRFdDF0HpRD2wD0hRs3oApMZrjEwNMk3MlWjfSDyi8Hhli0BpyXA2O66_LFqnHDeQQp3iNQasK3r7BjbD7a6HtXqs7Gf5S21jvAqN2ZDsdF8ML7JyN7_soqn8jbdvUfHPrX_aFeMsIHp8did0YQTJoKIHB0gK6chFIB5Zg=w640-h480" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Θύμωσα. Θύμωσα πολύ κι αυτό είναι δύσκολο συναίσθημα για να διαχειριστείς
έναν θάνατο! Μα πιο πολύ ο θάνατος της μας έφερε μπροστά σε μια πραγματικότητα
που είναι αδιανόητη και την ζουν χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη
αυτή την εποχή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Νιώσαμε στο πετσί μας τι ακριβώς σημαίνει να πεθαίνουν οι
άνθρωποι μόνοι, κατάμονοι. Το τι σημαίνει να καταρρέει το σύστημα υγείας κι ένας
άνθρωπος που μπαίνει στο νοσοκομείο για κάτι απλό να καταλήγει νεκρός γιατί δεν
έχει την περίθαλψη και φροντίδα που χρειάζεται. Τι σημαίνει να σε ενημερώνουν
πως ο άνθρωπος σου χάθηκε και να μην ξέρεις τι ένιωθε, αν κάποιος του κρατούσε
το χέρι, αν κάποιος τον ξεπροβόδισε, αν του ψιθύρισε στο αυτί να μην φοβάται….
Αν κάποιος τον αγκάλιασε ή του τραγουδούσε… Τι σημαίνει να κηδεύεις τον
άνθρωπο σου και να μην μπορείς να κλάψεις σε αγκαλιές, να σκουπίσεις τα δάκρυα,
να σφίξεις τους αγαπημένους χωρίς να μπορείς να μοιραστείς ουσιαστικά τον πόνο…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όλα αυτά που κάνουν ένα τέλος λιγότερο δυσβάσταχτο είναι πια
απαγορευτικά! Και αυτό το έχουν ζήσει χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία δυο
χρόνια. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που χάθηκε μόνη…Μια γενιά ανθρώπων που πόνεσε,
γέλασε, μοιράστηκε, έζησε, έδωσε και πήρε και δημιούργησε ζωή…χάθηκε μόνη. Με συγκλονίζει
αυτό και νιώθω πως τούτο τον θάνατο δεν
θα μπορέσουμε να τον ξεπεράσουμε…γιατί δεν είναι το φευγιό μα αυτή η αίσθηση
της ερημιάς που αφήνει πίσω! Η αίσθηση πως δεν αποχαιρετήσαμε σωστά τον άνθρωπο
μας. Η αίσθηση πως δεν την φροντίσαμε στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής της, στο τέλος της...και πονάμε για την αγωνία που ένιωθε και δεν ήμασταν εκεί να της την πάρουμε, να της ανακουφίσουμε τον πόνο και το φόβο!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα 'θελα η χρονιά να ξεκινήσει αλλιώς, όπως και τούτη η ανάρτηση.
Θα 'θελα αυτή να μην ήταν η πραγματικότητα μας μα είναι. Άνθρωποι που λένε αντίο
από τα τηλέφωνα, με μηνύματα, με θολές φωτογραφίες στην καλύτερη των περιπτώσεων…κι
άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι λατρεμένοι και αναρωτιέσαι αν φοβόταν και ποιος
τους έκλεισε τα μάτια…ποιος ξένος είχε
αυτό το προνόμιο και δεν το είχες εσύ που αγαπούσες βαθιά τούτο το πλάσμα!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Την αποχαιρετήσαμε εκεί στον Πλαταμώνα κάτω από το Κάστρο. Εκεί που μας μάζευε όλους, κάθε Καλοκαίρι και αγαπούσε να μας αγναντεύει να παίζουμε, να τρέχουμε και να πλατσουρίζουμε, από το μπαλκόνι της, με τον αγαπημένο θείο που έφυγε λίγους μόνο μήνες πριν από εκείνη. Μια δύσκολη βροχερή ημέρα, με το ζεμπέκικο της Ευδοκίας να πλανάται στον αέρα. Αυτό της ταίριαζε τέτοιας βροντερής ψυχής! Σαν να την βλέπαμε να ανοίγει τα χέρια σαν φτερά και να ρίχνει μια ακόμη στροφή. Την τελευταία της, σε ετούτο τον κόσμο!</p><p class="MsoNormal">Ο δικός μας ο θρήνος όμως είχε και γέλια γιατί η θεία, μάνα και γιαγιά
της φαμίλιας μας παρόλο που δεν έφυγε
στην ώρα της, έφυγε με τη σειρά της, μα ξέρουμε όλοι, πως υπάρχουν άνθρωποι που έφυγαν σε λάθος
σειρά κι αυτό είναι ακόμη πιο φριχτό και δυσβάσταχτο! Άνθρωποι που αγαπήθηκαν, άνθρωποι που ήταν σπουδαίοι
και σημαντικοί για τους αγαπημένους τους και όλα όσα έκαναν, έμειναν στη μέση.
Δεν θα δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, δεν θα δουν την ζωή να κυλά. Μια γενιά νέων ανθρώπων που πήρε η πανδημία, σαν να ήταν πόλεμος! Πόλεμος!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτό συμβαίνει έστω κι αν κάνουμε πως δεν συμβαίνει. Έστω κι
αν παριστάνουμε πως όλα στην ζωή είναι κανονικά…δεν είναι. Μια γενιά νέων
ανθρώπων χάθηκε κυριολεκτικά, σαν να πήγαν στην μάχη και δεν ξαναγυρίσαν!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θρηνώ για εκείνους. Κάποιοι ήταν φίλοι. Ναι, χάσαμε και
φίλους στην πανδημία. Ανθρώπους που μαζί μοιραστήκαμε, ήπιαμε, φάγαμε, γελάσαμε
μέχρι δακρύων…χάθηκαν σαν η ζωή τους να ήταν φύλλο που ταξίδεψε μακριά με ένα απαλό αεράκι…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάποιοι θα λείψουν για πάντα…κι εντελώς απρόβλεπτα και
αδιανόητα η ζωή συνεχίζεται! Χάνονται οι άνθρωποι και μένουν τα πράγματα τους.
Αντικείμενα κενά, κουφάρια πια χωρίς το σώμα που τα φορούσε, τρόπαια στους τοίχους, συλλογές στα συρτάρια,
βιβλία, φυλαχτά…όλα δίχως νόημα πια χωρίς εκείνον που τα θεωρούσε σημαντικά.
Ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα αυτά τα πολύτιμα γίνονται σκουπίδια! Κι η ζωή συνεχίζεται…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έρχεται χιονιάς και ύστερα η άνοιξη και τα καλοκαίρια που η θεία
λάτρευε, παιδιά γεννιούνται, παιδιά μεγαλώνουν, η ζωή κυλά…μαγικά, καθησυχαστικά
και πάντα νομίζεις πως έχεις χρόνο μέχρι που δεν έχεις. Νιώθεις πως οι άνθρωποι που αγαπάς θα είναι
για πάντα εκεί, μα δεν θα είναι και στο τέλος μιας ακόμη τρελής ημέρας, νιώθεις πολύ κουρασμένος να σηκώσεις το
τηλέφωνο. Σκέφτεσαι "αύριο" μα το αύριο δεν έρχεται για όλους…Κάποιοι θα λείπουν!
Οπότε σήκωσε το, το γαμημένο το τηλέφωνο…μια ολόκληρη γενιά ηλικιωμένων ζει μόνη
για να μην τους κολλήσουμε κορονοϊό και τους πεθάνουμε και τελικά πεθαίνει από μοναξιά!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η δική μας δοκιμασία λοιπόν, ο δικός μας πόλεμος, το δικό μας
τραύμα! Ας μην ξεχνάμε πως η τρίτη ηλικία
είναι ευάλωτη και μας χρειάζεται. Ας μην ξεχάσουμε πως οικογένειες έχουν
χάσει μέλη πολύτιμα και θρηνούν. Ας τους δείξουμε την παρουσία μας, την
φροντίδα μας, ας σταθούμε δίπλα τους στο θρήνο και ας τους στηρίξουμε στην ζωή,
που θα είναι πια αλλιώτικη και θα μας χρειαστούν. Μην χαθούμε αγαπημένοι. Αν
δεν μπορεί να μας ενώσει ο θάνατός δεν έχουμε καμία ελπίδα σε ετούτη τη ζωή. Ξέρω
πως σας μαύρισα την ψυχή…αλλά να σας πω κάτι; αν μπορούν να το αντέξουν αυτοί
που το ζουν, μπορούμε να αντέξουμε κι εμείς μια δύσκολη ανάρτηση! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj0E3A-tVw8--mW5JRZ5ReoZNgUyCZT11rJBDKSVGsx_5dLPQuBpWAodYBDziiEoFFLnM1QuNyorhljk_h_H_Zjo0HRFqplNh53SNQfpsfU5oW0FIh4gaLlrTV1_Gl0hb7oA8YOf2MlYvB1lPNxP2kuYBX35WtSgckTUjrU17j2ny6YQDYwFKb_it264w=s1672" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1254" data-original-width="1672" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj0E3A-tVw8--mW5JRZ5ReoZNgUyCZT11rJBDKSVGsx_5dLPQuBpWAodYBDziiEoFFLnM1QuNyorhljk_h_H_Zjo0HRFqplNh53SNQfpsfU5oW0FIh4gaLlrTV1_Gl0hb7oA8YOf2MlYvB1lPNxP2kuYBX35WtSgckTUjrU17j2ny6YQDYwFKb_it264w=w640-h480" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Ενώνουμε δυνάμεις.
Βάζουμε προτεραιότητες. Δεν σταματάμε να στηρίζουμε εκείνους που μας χρειάζονται!
Κι εκεί στα πιο δύσκολα, τους σκουπίζουμε τα δάκρυα κι ανοίγουμε τα παράθυρα
να μπει το φως κι ο καθαρός αέρας. Αυτό χρειάζονται τώρα αυτοί που έχουν τόσο πληγωθεί
από ετούτη την πανδημία. Κάποιος να σταθεί στο θρήνο τους και να τους ανοίξει το παράθυρο! Να μυρίσει η ψυχή τους ξανά την ελπίδα...</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι συνεχίζουμε με πίστη, πείσμα και κουράγιο.
Καλό παράδεισο στις ψυχές που ταξίδεψαν, γαλήνη στις ψυχές που νιώθουν
το μισεμό και δύναμη σε όλους όσους θα πρέπει να μάθουν να ζουν με το δυσβάσταχτο κενό των αγαπημένων τους…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αφιερωμένο με αγάπη. Ένα τραγούδι θρήνος, που αγαπώ! Ίσως γιατί
η μικρή που το τραγουδά λίγες μέρες πριν είχε χάσει τη μαμά της κι ο λυγμός της
αγγίζει τον ουρανό!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ακουστέ το, κλάψτε γοερά κι υστέρα σηκώστε τα τηλέφωνα. Σηκώστε τα μανίκια. Εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή, όσο έχουμε ακόμη το χρόνο! Πάτε επισκέψεις. Πάρτε αγκαλιές. Μοιραστείτε
το βάρος. Βγείτε στον ήλιο. Ένας ένας φεύγουν οι άνθρωποι που μας ενώνουν και τώρα αυτή η σύνδεση είναι αποκλειστικά δική μας δουλειά! Ευχομαι η κόλλα τους να είναι γερή. Παντοτινή!!!</p><p class="MsoNormal">Είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο, μα το πιο σπουδαίο, είμαστε εδώ! Εδώ αγαπημένοι…Καλημέρα!</p></div><div>Αντίο βροντερή ψυχή! Πόσο μας λείπεις...</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/QTGUlxTeo6k" width="320" youtube-src-id="QTGUlxTeo6k"></iframe></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><br /></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-59496175416119252492021-12-10T08:25:00.006+02:002021-12-10T12:53:41.938+02:00Χριστούγεννα ήρθαν πάλι....<p class="MsoNormal">Ξημερώματα Παρασκευής και μέσα μου μια χαρά. Μια χαρά
παιδική και καλά κρυμμένη. Έρχεται από την παιδική μου ηλικία κι από όλα τα παιδικά
παραμύθια που έχω διαβάσει μικρή. Έχει μυρωδιές κι αρώματα αυτή η παλιά χαρά.
Έχει μνήμες και πρόσωπα κι αισθήσεις. Σαν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να ξυπνά εκείνη
η μικρή και να θυμάται και να προσπαθεί να γεμίσει το κενό, ανασύροντας από την
μνήμη της στιγμές για να τις αναπαράξει κάθε χρόνο, με τον ίδιο ενθουσιασμό. Με
την ίδια ανάγκη.</p>
<p class="MsoNormal">Είναι οι προεόρτιες μέρες που σαν να είναι πιο σημαντικές
από τις ίδιες τις γιορτές. Είναι οι μέρες της προετοιμασίας και του ονείρου και
σαν οι προσδοκίες να κάνουν αυτό το όνειρο πιο δυνατό. Πιο χρωματιστό. Πιο
όμορφο…Ω ναι! Η προσμονή των Χριστουγέννων είναι πιο όμορφη από τα ίδια τα Χριστούγεννα!</p>
<p class="MsoNormal">Μα κάθε χρόνο μεγαλώνοντας η ζωή γίνεται όλο και πιο σκληρή!
Σαν να μας δοκιμάζει και καθώς περνούν τα χρόνια είναι όλο και πιο δύσκολο να αναβιώσω
εκείνη την όμορφη αίσθηση. Εκείνη την ευτυχία χωρίς ενοχή!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhIMTSVZdrdim93bA0UX8DV-880iKLRjOxW1ij9AY_Ib0Li7W6Nql0zzMnsTfPvcgktOrvgKKrjv70zD2lu-4puiDiKKtTtKg010dD88CS_uLf1fMHRMLkWtnq2_GBPVf4Yo076oXd6S1D9mJ9iqLHYxtnJs4mcnOvOYpAilZzVHMedPFe11MNXcjOR2w=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhIMTSVZdrdim93bA0UX8DV-880iKLRjOxW1ij9AY_Ib0Li7W6Nql0zzMnsTfPvcgktOrvgKKrjv70zD2lu-4puiDiKKtTtKg010dD88CS_uLf1fMHRMLkWtnq2_GBPVf4Yo076oXd6S1D9mJ9iqLHYxtnJs4mcnOvOYpAilZzVHMedPFe11MNXcjOR2w=w640-h428" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Και κάθε χρόνο η αγωνία κι η ενοχή μεγαλώνουν…ο πόνος και η
θλίψη μεγαλώνουν. Η πικρία κι η λύπη, μεγαλώνουν. Ο κόσμος κάθε χρόνο γίνεται
όλο και πιο σκληρός κι αμετακίνητος. Και τα τελευταία χρόνια η μια δυστυχία
έρχεται να αντικαταστήσει την άλλη! Τα καθημερινά νέα αδιανόητα. Άνθρωποι που
χάνονται. Άνθρωποι που διχάζονται. Άνθρωποι που αποχαιρετούν αγαπημένους. Ένα παιδί
πεθαίνει ασφυκτικά μπροστά στα μάτια περαστικών που δεν γυρίζουν να το κοιτάξουν,
παιδιά εγκαταλελειμμένα περιμένουν
στωικά κάποιος να τα σώσει, παιδιά χάνουν τις μανάδες τους, γυναίκες
χάνουν την ζωή τους από εκείνους που κάποτε αγάπησαν…. Τα τέρατα ζουν στα σπίτια
μας όπως είπε κι ένας φίλος λίγες μέρες πριν!</p>
<p class="MsoNormal">Στα σπίτια μας μεγαλώνουν τα τέρατα …στα σπίτια μας ζουν, εμείς
τα τρέφουμε …κι αυτό με πονάει βαθιά!</p><p class="MsoNormal">Είμαι ιδιαίτερα σιωπηλή τους τελευταίους μήνες και νιώθω το βάρος
όλου αυτού που συμβαίνει! Ο κορονοιός έφερε στην επιφάνεια τόσο φόβο. Τόσα
κρυμμένα μυστικά, τόσες σκιές βγήκαν στην επιφάνεια, που νιώθω να πονάει όλη
μου η ύπαρξη μα…έρχονται Χριστούγεννα κι εκείνο το μικρό παιδί, σαν να ξυπνά
από το λήθαργο και μου ζητά να διώξω τον πόνο! Τα αγόρια μεγάλωσαν και σαν τα
παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι φεύγει και ένα κομμάτι μαγείας που κάνει
τα Χριστούγεννα πιο λαμπερά! Τέρμα οι μικρές συνομωσίες, τέρμα όλες αυτές οι απίθανες
συζητήσεις για τον αν ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και πως τα προλαβαίνει όλα… Τώρα
η μόνη ανάγκη είναι να μην είμαστε θυμωμένοι , αγχωμένοι, μπερδεμένοι. Η μόνη ανάγκη
είναι να πέσουν τα κρούσματα, να μην χαθούν άλλες ζωές, άλλες δουλειές, να μην διαλυθούν
άλλες οικογένειες κι άλλες σχέσεις κι άλλες φιλίες. Φέτος η ευχή είναι τα θεμέλια μας να μην
είναι σαθρά και μας διαλύσει ξανά ο διχασμός. Να αντέξουμε λίγο ακόμη …λίγο
ακόμη!</p><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj8Yon56m9PyZqsvsFVr4AFh65gYHzkDWpSFj_B187mb2ZFoQMu4hXLhdQb6AcuPuQV_9-ucnRJGo_pomQshHFTZzPWg6wNZPIiya9469KrisnvQm6U1F6fqShNgcoW16Rv0FSwg9QfxIoPAt4k0m_Nuqxbzn8YxXjmQqVsSu7RbTyZFGMfI_p7Iy7gCw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj8Yon56m9PyZqsvsFVr4AFh65gYHzkDWpSFj_B187mb2ZFoQMu4hXLhdQb6AcuPuQV_9-ucnRJGo_pomQshHFTZzPWg6wNZPIiya9469KrisnvQm6U1F6fqShNgcoW16Rv0FSwg9QfxIoPAt4k0m_Nuqxbzn8YxXjmQqVsSu7RbTyZFGMfI_p7Iy7gCw=w480-h640" width="480" /></a></div><div><p class="MsoNormal">…και όλοι ζητάμε εικόνες γαλήνης κι ομορφιάς. Και μου έρχονται
μηνύματα αγάπης… Στολίσατε; Τα Χριστούγεννα στολίζετε τόσο όμορφα, θέλουμε κάποιες
από εκείνες τις παλιές αναρτήσεις με στολίδια κι ομορφιά και απλότητα. Εκείνη
την απλότητα που μας γυρνά πίσω. Στην βάση! Στην παιδική μας ανάμνηση. Στην
παιδική μας ξεγνοιασιά!</p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgDdwyNmfxfhcFtwrkAwAByScaePAfo1cfARjansvfoFf6gsGHvBhXfz1JKYR-lH7OsQ-dRlvGeLbF0gDpfefFJ1Q6QVjpwBa_YWxPxMxeyahUIx-yuJtTwAYiiKR97ec2_X_BEccglelsGmSfwtUG7ZxXlR6iuDCPhpKZno5JHl29xVtjykY9H6AujnQ=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="427" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgDdwyNmfxfhcFtwrkAwAByScaePAfo1cfARjansvfoFf6gsGHvBhXfz1JKYR-lH7OsQ-dRlvGeLbF0gDpfefFJ1Q6QVjpwBa_YWxPxMxeyahUIx-yuJtTwAYiiKR97ec2_X_BEccglelsGmSfwtUG7ZxXlR6iuDCPhpKZno5JHl29xVtjykY9H6AujnQ=w428-h640" width="428" /></a></div><p class="MsoNormal">Ναι<span lang="EN-US">. </span>Στολίσαμε.
Μα είναι σαν όλο αυτό να έχει χάσει την ανεμελιά του. Ακόμη και το <span lang="EN-US">Blogging. </span> Σαν μια αθωότητα να χάθηκε για πάντα από μέσα
μας…μα αντιστεκόμαστε! Ακόμη κι έτσι αντιστεκόμαστε στη μουντάδα…</p>
<p class="MsoNormal">Το ταλαιπωρημένο παλιό τραπέζι της κουζίνας γεμίζει ζυμάρια
και το σπίτι αρώματα. Ανάβουν τα κεριά,
τα παράθυρα γεμίζουν στεφάνια και κλαδιά έλατου. Μπορεί η μαγεία να χάνεται μα
η ανάγκη μέσα μου την ξαναζωντανεύει. Τα τελευταία χρόνια το ερώτημα μεγαλώνει…
έχω το δικαίωμα να γιορτάσω ενώ γύρω μου συμβαίνουν όλα αυτά; Μπορώ να είμαι χαρούμενος
μέσα σε τόσο πόνο; Αντέχω να είμαι
ευτυχισμένος, να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι ενώ η πραγματικότητα είναι τόσο
σκληρή;</p>
<p class="MsoNormal">Αυτό δεν με κάνει εγωιστή, αδιάφορο, παρτάκια;</p>
<p class="MsoNormal">Παλεύω να βρω απαντήσεις και
πάντα καταλήγω εδώ. Στην άκρη ενός γκρεμού, μέσα στο μυαλό μου! Τα Χριστούγεννα
είναι μια ιδέα. Όπως κι η ελευθερία! Κάποιοι την έχουν κάποιοι όχι. Εμείς που
την ζούμε να μην την θεωρούμε δεδομένη. Να την ζούμε με σύνεση και επίγνωση. Με
ευθύνη και ευγνωμοσύνη. Μα να τη ζούμε. Και μάλιστα να την διεκδικούμε για
όλους όσους δεν την έχουν. Να παλεύουμε
για την ελευθερία του άλλου. Να διεκδικούμε την ξένη ελευθερία γιατί μας
αφορά!...Έτσι είναι μέσα μου κάθε ιδέα, έτσι και τα Χριστούγεννα! Η γιορτή της συγχώρεσης
και της αγάπης. Δεν θα αφήσω στιγμή να
πάει χαμένη. Θα μοιράζω αγάπη όπως μπορώ και θα γίνω πηγή χαράς για τους
αγαπημένους μου.</p><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEguYKxPpN-O3RZqIh_k3mOqcQBB1U5C9TfWyj3rNN_VrZj69-A7HNLp3T238VS9vFCzUv-1G4bp2er4-6G2W1s8IJXSCDUYzTZQ4LQS7pVO5aKMQClw9TooqOOrtfPA_8Wk9M2iTY9o7LYusdnYVDF6qyJPhQJzm_V1bWH7nZPfD3QCDLR9Z9Wmdk6yuA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEguYKxPpN-O3RZqIh_k3mOqcQBB1U5C9TfWyj3rNN_VrZj69-A7HNLp3T238VS9vFCzUv-1G4bp2er4-6G2W1s8IJXSCDUYzTZQ4LQS7pVO5aKMQClw9TooqOOrtfPA_8Wk9M2iTY9o7LYusdnYVDF6qyJPhQJzm_V1bWH7nZPfD3QCDLR9Z9Wmdk6yuA=w480-h640" width="480" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEioYB2kav0gnmmUM0_ctFua_7WGJElo074V754DhXfJzEa3WJgmxJG_QfToRW3jKOZsVDFvDRSvTA4OZd85IfiU3hlJ2jZl3OqqJ7L4l9h0BN6BHvEazwWGzRf6aopTztU3oEhE0se4AREKZCl8lFpKKOV6jLCYJ-5TPhRbAMw2dBMZ1kAujXhBLiJfYA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEioYB2kav0gnmmUM0_ctFua_7WGJElo074V754DhXfJzEa3WJgmxJG_QfToRW3jKOZsVDFvDRSvTA4OZd85IfiU3hlJ2jZl3OqqJ7L4l9h0BN6BHvEazwWGzRf6aopTztU3oEhE0se4AREKZCl8lFpKKOV6jLCYJ-5TPhRbAMw2dBMZ1kAujXhBLiJfYA=w480-h640" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgx8lSj_Jn3vtDGNpJw40FAjPRk8qMk8ipgt27wjLTFlq_VBOaZhhPoK5Bx2Sl4C_fnqo4iGV5eXQuxuXMegVmHsBazLSfk6UgaoYszjec42yyqDuhgvDueXRHwTuR_ITiTLIQEQ2ta3Gwra4u9YI4XF8seVJAIHTQmCrpzLnmyu5QrFwrmFloz6T2UWQ=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgx8lSj_Jn3vtDGNpJw40FAjPRk8qMk8ipgt27wjLTFlq_VBOaZhhPoK5Bx2Sl4C_fnqo4iGV5eXQuxuXMegVmHsBazLSfk6UgaoYszjec42yyqDuhgvDueXRHwTuR_ITiTLIQEQ2ta3Gwra4u9YI4XF8seVJAIHTQmCrpzLnmyu5QrFwrmFloz6T2UWQ=w640-h480" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Θα ζήσω στιγμές, θα χαρώ γεύσεις κι εικόνες. Κι αυτό πρέπει
να κάνουμε όλοι… Να γεμίσουμε ο ένας την ζωή του άλλου με φως! Με λίγη από
εκείνη την λάμψη των γιορτών! Δεν είναι μεγάλος ο κόπος μα είναι σπουδαίος ο
λόγος. Η χαρά είναι σαν την ανάσα και
την χρειαζόμαστε. Κι όσο μεγαλώνουμε την χρειαζόμαστε ακόμη πιο πολύ κι εμείς
κι ο κόσμος, οπότε ας δημιουργήσουμε χαρά, ας μοιράσουμε χαρά, ας σκορπίσουμε
χαρά μέσα μας γύρω μας, όπου κι όπως έχουμε την δύναμη! Αυτός ο κόσμος την χρειάζεται
περισσότερο από ποτέ!</p>
<p class="MsoNormal">Αυτό σκέφτηκα χθες σαν ήμουν χαμένη σε σκέψεις μαύρες όταν
ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο και τρόμαξα. Ένα τηλεφώνημα αναπάντεχο και ήμουν
σίγουρη πως κάτι συνέβη πως σίγουρη κάτι άσχημο θα ακούσω . "Τι συμβαίνει
απάντησα όλα καλά;" Και από την άλλη άκρη άκουσα μια φωνή να λέει άνοιξε την
κάμερα σου. Την άνοιξα…και μου φωνάζει "δες δες!!!" Και βλέπω μια κατάλευκη φύση,
ένα τοπίο μαγικό γεμάτο χιονισμένο φως! Εικόνες υπέροχα απόκοσμες, γεμάτες ομορφιά. Άρχισα να γελάω ευτυχισμένη. Τι
στιγμή! Ένας τρελός αγαπημένος άνθρωπος που γεφύρωσε την απόσταση από την Αυστρία, για να μοιραστεί μαζί μου τη μαγεία του φρέσκου χιονιού!</p><p class="MsoNormal">Πόσο απλή είναι η ευτυχία για να την μοιραστείς και να την δώσεις, σε
έναν άνθρωπο. Με πόση απλότητα, γεμίζει η ψυχή του ανθρώπου με χαρά! Πόσο
χαρούμενη που έχω στην ζωή μου όλους αυτούς τους λίγο παλαβούς ανθρώπους,
όλους εσάς, που ξέρετε να χαίρεστε την απλότητα και να την μοιράζεστε μαζί μου!
Πόσο σας ευχαριστώ για αυτό!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiQe2bjHCkvhR5DAU6HVQ_Ug1ZyJh6tKqK-xlmwjVnmSSk6O6KYoID22xgETfS8hGBNOnIKi8Kfdglvn_Y9W58Hr8lLzhoBhLlIq6pl4P13CtYwxL0KGc-q3FQuiUclIQmy-neWrNVlQJlQPmlTLDVksHO1z5me1LZJA6JrKcbLDbVPLFYk0k3PLhLgnw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiQe2bjHCkvhR5DAU6HVQ_Ug1ZyJh6tKqK-xlmwjVnmSSk6O6KYoID22xgETfS8hGBNOnIKi8Kfdglvn_Y9W58Hr8lLzhoBhLlIq6pl4P13CtYwxL0KGc-q3FQuiUclIQmy-neWrNVlQJlQPmlTLDVksHO1z5me1LZJA6JrKcbLDbVPLFYk0k3PLhLgnw=w480-h640" width="480" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg0Ntc7flkdvkqT_e3hj5as7IbEhW2U1pG4lbHiik5T5frznafDkCjQW9tMVRzRhCpjsEEMr1IsungtT9u4tcE5zvqE47UOWUVCm5zG1L3XqtRSnZObKd52poQZryZCVRYF2Yh-yIEH6C7gJP-yfc_Ouhow4nqZRQ30QTvFKYHrbK4Dq9e-Y4PgCpi-bA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg0Ntc7flkdvkqT_e3hj5as7IbEhW2U1pG4lbHiik5T5frznafDkCjQW9tMVRzRhCpjsEEMr1IsungtT9u4tcE5zvqE47UOWUVCm5zG1L3XqtRSnZObKd52poQZryZCVRYF2Yh-yIEH6C7gJP-yfc_Ouhow4nqZRQ30QTvFKYHrbK4Dq9e-Y4PgCpi-bA=w640-h428" width="640" /></a></div></div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg7WSr7VvVXvt-0qAUiFZICORRrf8zUQoMmpZ_Kpmmwxct1Q4GRe3ilf_8n4BxQbMTiQJ7oRzP8SAWWcFu9wDcmRa_DYRlyCwzREGcqdaBDpdDXHx8tFm2NHSPTrgnDZiRKxpAU0vDUDzg1COili6yDb72dnteG0cBj0968ohL_9XW103DSR7_QK97e3Q=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg7WSr7VvVXvt-0qAUiFZICORRrf8zUQoMmpZ_Kpmmwxct1Q4GRe3ilf_8n4BxQbMTiQJ7oRzP8SAWWcFu9wDcmRa_DYRlyCwzREGcqdaBDpdDXHx8tFm2NHSPTrgnDZiRKxpAU0vDUDzg1COili6yDb72dnteG0cBj0968ohL_9XW103DSR7_QK97e3Q=w640-h428" width="640" /></a></div><div><br /></div><div>Ναι! Θα ψήνω, θα φουρνίζω, θα παρατηρώ το ταξίδι ενός σύννεφου, θα κοιτάζω τις σκιές του ήλιου στου τοίχους και στα μικρά χαριτωμένα στολίδια, θα ατενίζω τους μακρινούς ορίζοντες, θα διαβάζω ωραίους στίχους, θα παγώνω το χρόνο για να χαϊδέψω τα λουλούδια μου! Ναι! Δεν θα πάψω να είμαι εγώ</div><div>Η γιαγιά μου πέθανε άρρωστη πολύ, καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι και θυμάμαι πως σαν το φάρμακο έμπαινε στο σώμα της κι έφευγε για λίγο ο πόνος μου ψιθύριζε "όταν σηκωθώ, θα πάμε στην αυλή να δούμε τα λουλούδια, θα φυτέψω μια τριανταφυλλιά, να μυρίσει ο τόπος, θα ποτίσω τις μολόχες"...</div><div>Έτσι αντιστεκόταν. Με τα όνειρα. Τώρα αυτά της τα όνειρα ζουν μέσα από εμένα. Έτσι κάνουμε όλοι. Έτσι ξέρουμε να κάνουμε!!!</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEispZN9NltKAnaySMDyW8KpvjqeRyPvKjLMLpYvYLNr3TD6m4pP20awrRshI6fwqnCaSyXpotkLlK3IdqYfYzifTpzxGnAgQhoPJAKXHAF_cBTu-qnZgOVGJKFW_ezYOSqyHx0pfP16I-eE93mFlF3-t7s83FLYibSeofis8gLMegn4bmoBfwvG2Y5a6A=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEispZN9NltKAnaySMDyW8KpvjqeRyPvKjLMLpYvYLNr3TD6m4pP20awrRshI6fwqnCaSyXpotkLlK3IdqYfYzifTpzxGnAgQhoPJAKXHAF_cBTu-qnZgOVGJKFW_ezYOSqyHx0pfP16I-eE93mFlF3-t7s83FLYibSeofis8gLMegn4bmoBfwvG2Y5a6A=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgP86I4xpmRgCZmP08FkQHB9E_76buT4xg_Ht1qYGVbAxG72og9E_UaPtUg5KTiNijGldoPnGzpNUAO1tOTpZRkAcUFoV9cPOnLhXVGuF-szarFqIYTM7GDZh7_t97CiFqVDw9JSIRYAyMPL2ulwcYaa7Ww90M07pAgVWT6jz3zbFMknEXO37velwXusg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="427" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgP86I4xpmRgCZmP08FkQHB9E_76buT4xg_Ht1qYGVbAxG72og9E_UaPtUg5KTiNijGldoPnGzpNUAO1tOTpZRkAcUFoV9cPOnLhXVGuF-szarFqIYTM7GDZh7_t97CiFqVDw9JSIRYAyMPL2ulwcYaa7Ww90M07pAgVWT6jz3zbFMknEXO37velwXusg=w428-h640" width="428" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgrg_3FDWIbzVtiy4Jg4tAvN0bYl8ADJhyrIPe6SRuLepJ1aLL-Vaxbw6y1MKBCh6q6BhJLdp0Cz9x2CT9cohMUYjQNjkACX85ZTn6fHBQ7tvRAHCEw9x-anaWTxEgkMyqVuFwCiw3HbN1R5gYaqWI9nwvdqbhOXQ8VgwGbn-FHZHEmMQFPb2b3YOuDYw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgrg_3FDWIbzVtiy4Jg4tAvN0bYl8ADJhyrIPe6SRuLepJ1aLL-Vaxbw6y1MKBCh6q6BhJLdp0Cz9x2CT9cohMUYjQNjkACX85ZTn6fHBQ7tvRAHCEw9x-anaWTxEgkMyqVuFwCiw3HbN1R5gYaqWI9nwvdqbhOXQ8VgwGbn-FHZHEmMQFPb2b3YOuDYw=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhmoQflRO4u-x1591YcOIbCNDqfmWaGQXPNggkmCKjR-e5w4ydYIMkkSN8IY8sN5XeGEpVhgvLMfSU3hMnjNkOajPh1IaFlKVDAJ3niVTZeLv1YgiarN2wGlqF6hn-pYN4QtSwFP8PwjiQRvEbtywfGX4vF6lFg23EuNY-bSbtLICyzAjjpB6tHQXq5dg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhmoQflRO4u-x1591YcOIbCNDqfmWaGQXPNggkmCKjR-e5w4ydYIMkkSN8IY8sN5XeGEpVhgvLMfSU3hMnjNkOajPh1IaFlKVDAJ3niVTZeLv1YgiarN2wGlqF6hn-pYN4QtSwFP8PwjiQRvEbtywfGX4vF6lFg23EuNY-bSbtLICyzAjjpB6tHQXq5dg=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjbydYFxJ7SLyd_UKJsRaey-Rwbd_SPJJTLaliLsbddxNBGe8V8afn-siEijMFiA_YT-8e68GyG6pGomx5LctB2omlBGXVsayqKMMMhb4quZxiFwckHWz-5OjmTMubbkp_jPCrDEXaq_uH2cTqgApBZj7cS06EcZ4d0k0WsYCLlli_iKX7zE0H695bagQ=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjbydYFxJ7SLyd_UKJsRaey-Rwbd_SPJJTLaliLsbddxNBGe8V8afn-siEijMFiA_YT-8e68GyG6pGomx5LctB2omlBGXVsayqKMMMhb4quZxiFwckHWz-5OjmTMubbkp_jPCrDEXaq_uH2cTqgApBZj7cS06EcZ4d0k0WsYCLlli_iKX7zE0H695bagQ=w640-h428" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYPD1d961PjBNnLn15dFdP29gXzMWI4r8zt0XNnhmrKJiQ5EIvvONQFUOveIcLGLFLLIDdUqiXE7tL3icMX0PZs_U47pyG_1XQPHZK68XmaLwtwcujggYq_XnNPaSaIpKwm7Mahfx2Jhlt6X-LU2efsqXSjnuiWcS7LMg6A7vnRpeS_nNmPe01jtUUoA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYPD1d961PjBNnLn15dFdP29gXzMWI4r8zt0XNnhmrKJiQ5EIvvONQFUOveIcLGLFLLIDdUqiXE7tL3icMX0PZs_U47pyG_1XQPHZK68XmaLwtwcujggYq_XnNPaSaIpKwm7Mahfx2Jhlt6X-LU2efsqXSjnuiWcS7LMg6A7vnRpeS_nNmPe01jtUUoA=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEheb344MHQx2eZ8_cpPhXEAWZbAQyyefGot7ppT8OFIbH1W9azSsEe1XDjNOekfI0O1djlGpllr8eMvKA1QpQikNXIsmn2N6V326deo5zRoAoBLCrpu8i0zhu-htmm_KaREFeNrM57POsaKPeamVvypnybVa5g1EKmC0CACoeqfU2H6oYP4tM4P829Ptg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEheb344MHQx2eZ8_cpPhXEAWZbAQyyefGot7ppT8OFIbH1W9azSsEe1XDjNOekfI0O1djlGpllr8eMvKA1QpQikNXIsmn2N6V326deo5zRoAoBLCrpu8i0zhu-htmm_KaREFeNrM57POsaKPeamVvypnybVa5g1EKmC0CACoeqfU2H6oYP4tM4P829Ptg=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgWF7i-tCYx0azqYPaicrVYrLY_lGEbeVVIU-ZTaBbM12ZepHXzbpdMazttFudwbg_7ko7J1gNJTUqmJLY_qCq8jUEfq2vw63Kfe1Qa-b4BFy87g8sNeC2kYeNIss_x87Yci3nTtz3r2gkcbP33-e-fgj7IdthTNi7z8hXHs_Bbv47x6oyyWW5Z90jpAw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgWF7i-tCYx0azqYPaicrVYrLY_lGEbeVVIU-ZTaBbM12ZepHXzbpdMazttFudwbg_7ko7J1gNJTUqmJLY_qCq8jUEfq2vw63Kfe1Qa-b4BFy87g8sNeC2kYeNIss_x87Yci3nTtz3r2gkcbP33-e-fgj7IdthTNi7z8hXHs_Bbv47x6oyyWW5Z90jpAw=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhkJ7tEcXYo2imOG-_vrvKgUeSykRiwpa4AfQd-m7u-Dsp8B82j0mDq9NPBWmZ1moq4bXbgvV2D1atl0HDGYRp6EbpZKq6c259dlv0yksUQ-vEfYXLxebbJf0Q-eGmUsYbrvy7W7OkWDPHiFX1mvCcHXMz232xpKv_xw5002YzSf9aIlZB-23Ahfv1eGg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhkJ7tEcXYo2imOG-_vrvKgUeSykRiwpa4AfQd-m7u-Dsp8B82j0mDq9NPBWmZ1moq4bXbgvV2D1atl0HDGYRp6EbpZKq6c259dlv0yksUQ-vEfYXLxebbJf0Q-eGmUsYbrvy7W7OkWDPHiFX1mvCcHXMz232xpKv_xw5002YzSf9aIlZB-23Ahfv1eGg=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYjeuGA7brswdkeuKOKCIHH1Kj8hbWohNeyWc7a0qmfgApwxUO_fxl9RBHt8uObtZKsHhe0QZiWnAQxNslHm0IDP3Bo-c0UfJHxh6MijwDRvDawJXH8W3Eacreg3Wci7i78rR22BaO3B7HIy_aoaKXok9A3-nbnIPlWantJ8ueR2INTe7u6Q9yjTDkuQ=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYjeuGA7brswdkeuKOKCIHH1Kj8hbWohNeyWc7a0qmfgApwxUO_fxl9RBHt8uObtZKsHhe0QZiWnAQxNslHm0IDP3Bo-c0UfJHxh6MijwDRvDawJXH8W3Eacreg3Wci7i78rR22BaO3B7HIy_aoaKXok9A3-nbnIPlWantJ8ueR2INTe7u6Q9yjTDkuQ=w640-h428" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhrhAMufoc-4tWKQ6Gy2VDWgx8twF_wmsrlypwQNLr0bhICHUIP5yzWY_nFDIl3n3jveZ1cd6SR7IhfXYMA3Yg6E9DBshiwVcukm_LhhuX3qLfqd_P_oprGwv1zy8pg_4RjD-H6ajrJ2EyazpqIOid36aH8VzqG9jt7-s_BheGPPegfQ4mwlodj_Bddiw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhrhAMufoc-4tWKQ6Gy2VDWgx8twF_wmsrlypwQNLr0bhICHUIP5yzWY_nFDIl3n3jveZ1cd6SR7IhfXYMA3Yg6E9DBshiwVcukm_LhhuX3qLfqd_P_oprGwv1zy8pg_4RjD-H6ajrJ2EyazpqIOid36aH8VzqG9jt7-s_BheGPPegfQ4mwlodj_Bddiw=w640-h428" width="640" /></a> </div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhp4yJ6jvydPytSVTAlu0H1LweCXEMrvh4e9vildlVF15nujpxV3H5929W_FvxCuvutQZ4RTBd5W6niMjo32V6NdjDJqkmTZmee-wui4oR93XKsc0Z1j-aGYYyMW1n9lDjDrVErjF7eWnuS4CfUMxiNpwX1kluJcWqWm8MWrje5dvPIZnN88uthMIWXtg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhp4yJ6jvydPytSVTAlu0H1LweCXEMrvh4e9vildlVF15nujpxV3H5929W_FvxCuvutQZ4RTBd5W6niMjo32V6NdjDJqkmTZmee-wui4oR93XKsc0Z1j-aGYYyMW1n9lDjDrVErjF7eWnuS4CfUMxiNpwX1kluJcWqWm8MWrje5dvPIZnN88uthMIWXtg=w640-h428" width="640" /></a></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg-grxhSzNJR3Ng_XyD-mXqNGy3dR57wFZoQZSHqTfW22nrsc9fjLelIqe9xa8Pf3l4ScagwWoHgS2ic8OPYa7CyA-umiGtVBjKV0eMBgRcistw3m_TkvEKkbq4vg2G1Dbnl_Pz0lHo9Atl1Cuislsq-RWANrulkn7oSzWANecXWHSh-oeptnMsOM9pew=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg-grxhSzNJR3Ng_XyD-mXqNGy3dR57wFZoQZSHqTfW22nrsc9fjLelIqe9xa8Pf3l4ScagwWoHgS2ic8OPYa7CyA-umiGtVBjKV0eMBgRcistw3m_TkvEKkbq4vg2G1Dbnl_Pz0lHo9Atl1Cuislsq-RWANrulkn7oSzWANecXWHSh-oeptnMsOM9pew=w640-h428" width="640" /></a></div></div><div><p class="MsoNormal">Μια ανάρτηση γεμάτη Χριστούγεννα όπως παλιά λοιπόν… γιατί οι
εικόνες μας ξεσηκώνουν και ζεσταίνουν την ψυχή μας. Η φύση στα καλύτερα της, η
πλάση όλη υπέροχα γιορτινή και το μέσα μας σκοτάδι. Ας διώξουμε το σκοτάδι
λοιπόν. Ανασκουμπωθείτε. Το έχουμε ξανακάνει. Το κάνουμε χρόνια τώρα. Έχουμε
ζήσει πολλά μαζί δέκα χρόνια τώρα. Κρίσεις χάος, θλίψεις, αποδομήσεις.</p>
<p class="MsoNormal">Μας αξίζει λίγο φως! Ας μαζέψουμε κλαδιά ας γεμίσουμε τα βάζα,
ας βάλουμε λίγη μουσική, ας ψήσουμε γλυκά, ας τα μοιράσουμε σε ανθρώπους που τα
χρειάζονται και θα τα εκτιμήσουν, ας μοιράσουμε, ας μοιραστούμε, ας ανοίξουμε
την καρδιά μας, τα μάτια μας, ας ξορκίσουμε
το κακό, με συγχώρεση κι αγάπη…</p>
<p class="MsoNormal">Εκείνη την αγάπη μου νιώθαμε σαν ήμασταν παιδιά και μας κρατούσαν σφιχτά ασφαλείς αγκαλιές. Σαν κρατούσαμε εμείς
σφιχτά τα παιδικά τους κορμάκια και νιώθαμε άτρωτοι για εκείνα Σαν όλη η ευτυχία του κόσμου να κρυβόταν σε εκείνες τις
σφιχτές αγκαλιές. Τις γεμάτες με μια την ασφάλεια που μύριζε πατρίδα… Δεν
μπορεί θα το νιώσατε κάποτε έστω για λίγο. Εκείνη την αγάπη να θυμηθούμε, να
την αναβιώσουμε και να την μοιράσουμε αγαπημένοι… Να μην την κρατήσουμε για
εμάς. Να μην την απαρνηθούμε! Ας γεμίσει κάθε σπίτι με ασφάλεια, γαληνή και
χαρά. Για κάθε παιδί, για κάθε παππού και γιαγιά, για κάθε άνθρωπο που την έχει
ανάγκη… Φέτος περισσότερο από ποτέ ας γίνουμε φάροι φωτεινοί για έναν έστω, χαμένο ταξιδιώτη…</p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj4i1wlOfbF1mQYirZdmNHb-PeVH8TaY0JUzwCh2QN6G6h0kraJSP5SY2HR7V0-nJKm_7JgZlXJmDbfCeZE8I875pWMurk9lNmbzODYO51pDw1Dr-kqcL7moUElXG1sw2cOH31ITwi5J_BhgerHFvlFNfdN-MRLYXso3ssaD9Ti6rSFoSpE8fhtKT7_1A=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj4i1wlOfbF1mQYirZdmNHb-PeVH8TaY0JUzwCh2QN6G6h0kraJSP5SY2HR7V0-nJKm_7JgZlXJmDbfCeZE8I875pWMurk9lNmbzODYO51pDw1Dr-kqcL7moUElXG1sw2cOH31ITwi5J_BhgerHFvlFNfdN-MRLYXso3ssaD9Ti6rSFoSpE8fhtKT7_1A=w480-h640" width="480" /></a></div><br /><div><br /></div></div>Χριστούγεννα ήρθαν πάλι....μα είμαστε πάλι μακριά! Γιατί λέει η απόσταση είναι ασφάλεια! Μα η απόσταση μηδενίζεται σαν θέλεις να χαρίσεις συναισθήματα οπότε γεμίζουμε τα μάτια των αγαπημένων μας με αγάπη και γέλια και φως. Χάραξε ένα χαμόγελα σε ένα σκυθρωπό πρόσωπο ...Χαράξου! Μπορείς....<div><br /><div>Καλημέρα αγαπημένοι! Αφιερωμένο....</div><div>Κατερίνα</div></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PsalVNNSNsY" width="320" youtube-src-id="PsalVNNSNsY"></iframe></div><br /><div><br /></div><div><br /></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-77104474496259470452021-11-25T08:01:00.008+02:002021-11-25T08:16:58.051+02:00Ο αόρατος κύκλος...<span>Πριν λίγα χρόνια είχα την τιμή να συμμετάσχω σε μια καμπάνια της θεατρικής ομάδας Κύκλος Ζωής με θέμα την ενδοοικογενειακή βία και την βία κατά των γυναικών.</span><div>Ακολουθήσαν ημερίδες, συναντήσεις, εκθέσεις φωτογραφίας, συζητήσεις και μια παράσταση που ανέβαινε για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές με μεγάλη επιτυχία. Εκεί παρουσίασα για πρώτη φορά την εισήγηση με τίτλο "ο αόρατος κύκλος".</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgB0GsiuZWj3RN80nquxVyetxOvPe6jdYG8oAGj4yCxdctXtNS9oSCC-y_3tAPPRfhE0RzCIZ1bkNtsuMzFld2tFwB-E1oM92AWXVZwbuMi8re7N2OqFJOCz_Wh9_csL3kyVpPYxIeKvlPSKgulQZgqjLE5AABfgnMLJMvPuqdEsfZRVsvj_QqyRhd53w=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgB0GsiuZWj3RN80nquxVyetxOvPe6jdYG8oAGj4yCxdctXtNS9oSCC-y_3tAPPRfhE0RzCIZ1bkNtsuMzFld2tFwB-E1oM92AWXVZwbuMi8re7N2OqFJOCz_Wh9_csL3kyVpPYxIeKvlPSKgulQZgqjLE5AABfgnMLJMvPuqdEsfZRVsvj_QqyRhd53w=w640-h480" width="640" /></a></div><div><br /></div><div>Από όλο αυτό το υπεροχο project μιας ομάδας τρελών εθελοντών και γενναίων εθελοντριών μέλη του Κοινωνικού συλλόγου Δέντρο Ζωής, όπου έχω την χαρά να ανήκω και του πρωτομάστορα, εμπνευστή, σκηνοθέτη και φίλου Βησσαρίωνα Σάκκου, προέκυψε μια υπέροχη εμπειρία και πολύ υλικό που έγινε η μαγιά για να δημιουργηθεί με τη βοήθεια του Άγγελου Δεληγκά, ενός ακόμη εθελοντή και υπέροχου καλλιτέχνη το παρακάτω βίντεο. Οι άνθρωποι που πέρασαν από τις παρατάσεις και όλες αυτές τις δράσεις πολλοί. Αμέτρητοι. Φωτογράφοι, ερασιτέχνες ηθοποιοί, μουσικοί, φροντιστές, ηλεκτρολόγοι, ηχολήπτες και πόσοι ακόμη, που εργάσθηκαν εθελοντικά από το υστέρημα του χρόνου τους! Τα ονόματα τους καταγράφονται όλα στην ιστοσελίδα του <a href="https://www.facebook.com/CircleOfLifeTeam" target="_blank">Κύκλου Ζωής</a>. Μια παρέα ενθουσιασμένων ερασιτεχνών που βρήκε τον τρόπο να καταθέσει χρόνο κι ενέργεια περνώντας ταυτόχρονα, ένα σπουδαίο μήνυμα.</div><div>Στόχος όλου αυτού του εγχειρήματος που κρατά χρόνια, να ενισχύσει οικονομικά δομές που μας χρειάζονται, μα πάνω από όλα, να κινητοποιήσει, να αφυπνίσει, να σπάσει την αόρατο κύκλο! Γιατί, δεν φτάνει μόνο να μιλούν τα θύματα πρέπει να μιλήσουμε όλοι! Ιδίως σαν τα θύματα δεν έχουν φωνή!<br /><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script><div><br /></div><div>Με χαρά το μοιράζομαι μαζί σας ως δώρο μιας ξεχωριστής ημέρας...</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/XbH3c7mfkYE" width="320" youtube-src-id="XbH3c7mfkYE"></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/uEN-g8rskLI" width="320" youtube-src-id="uEN-g8rskLI"></iframe></div><div><br /></div>Σήμερα, 25η Νοέμβρη, είναι η γιορτή μου και τα γενέθλια του Βησσαρίωνα. Ταυτόχρονα σήμερα είναι η Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών! Μια ημέρα σπουδαία για όλους μας!!!</div><div>Ας βγούμε μπροστά. Η σιωπή μας κούρασε και δεν βγάζει πουθενά. Είμαστε πια θυμωμένες από τα τόσα χρόνια σιωπής. Η σιωπή μας έγινε ποτάμι που φούσκωσε και μας πνιγεί! </div><div>Θα μιλάμε και θα φωνάζουμε και θα φωνάζουμε δυνατά! Θα μάθουμε και στις κόρες μας να φωνάζουν, θα μάθουμε και στις εγγονές μας, να έχουν φωνή και θα φωνάζουμε μαζί! και στις φωνές μας θα ζουν όλες εκείνες που δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν επειδή γεννήθηκαν γυναίκες. Όλες εκείνες που χάθηκαν για πάντα κι η ζωή τους είχε αξία!</div><div><br /></div><div>Η κάθε δολοφονία μας αφορά. Αφορά εμάς, τους γιους μας και τις κόρες μας. Ας σπάσουμε τον αόρατο κύκλο. Όλοι μαζί είμαστε δυνατοί. </div><div><br /></div><div>Καλημέρα αγαπημένοι...Καμία γυναίκα μόνη...</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div>Διαβάστε παρακάτω προηγούμενες αναρτήσεις για την βία κατά των γυναικών:</div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/03/blog-post_8.html" target="_blank">Γεννήθηκα Γυναίκα</a></div><a href="http://www.kapaworld.gr/2018/03/blog-post_8.html" target="_blank">Αγαπημένε μου μπαμπά</a><a href="http://www.kapaworld.gr/2017/10/blog-post_20.html" target="_blank"><br /></a><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2017/10/blog-post_20.html" target="_blank">Μίλα!!!</a></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2021/02/blog-post.html" target="_blank">Σιωπή!</a></div></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-84704453496980067332021-11-19T07:42:00.003+02:002021-11-19T07:42:48.842+02:00Το αλάτι της Ζωής...Ένα ταξίδι που σχεδιάζαμε μήνες πολλούς και τα καταφέραμε...Οι φίλες της καρδιάς. Οι κολλητές. Το τοπίο ειδυλλιακό στο μαγικό Λαύκο όπου μένει η μια της παρέας, η κολλητή που βάφτισε το γιο μου. Νοέμβρης, χωριό, κίτρινα φύλλα, κάστανα στη φωτιά, γέλια και τραγούδια, αγκαλιές και δάκρυα πολλά... Έφερα πολλά μα αυτό που με σημάδεψε είναι τούτο το μικρό βιβλιαράκι που διαβάζω και βουρκώνουν τα μάτια μου! Τα κορίτσια αυτά που τα γνωρίζω χρόνια και μου στάθηκαν τόσο κι οι πολύτιμες στιγμές μας, είναι για εμένα, ανάμεσα σε πολλά, το αλάτι της δικής μου ζωής!<br /><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgH1I95i-lepwdmcxrRGiB2tCVjx3gmjYNPqapavYDLee3bJWaE5yjG_2POcMVuKv471NlNduWl6PepKAL8APFbYbr3sulIGP_bp0hcukWdyJD6ObQWEEE04zIKxmEPUhvBWwt2f1NsqhVGDBxxni8o4Bd0kAJIZ5v731EwEhUU8pvc2DfWuq2cogcJZg=s567" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="567" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgH1I95i-lepwdmcxrRGiB2tCVjx3gmjYNPqapavYDLee3bJWaE5yjG_2POcMVuKv471NlNduWl6PepKAL8APFbYbr3sulIGP_bp0hcukWdyJD6ObQWEEE04zIKxmEPUhvBWwt2f1NsqhVGDBxxni8o4Bd0kAJIZ5v731EwEhUU8pvc2DfWuq2cogcJZg=w542-h640" width="542" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div>Ας πάρουμε μολύβι και χαρτί κι ας γράψουμε ο καθένας μας ποιο είναι το αλάτι της</div><div>δικής του ζωής. Με μαγεύει αυτή η σκέψη και έχω ήδη αρχίσει να καταγράφω σε ένα ξεχωριστό μου τετράδιο, στιγμές και να ξεθάβω μνήμες. Μια υπέροχη διαδικασία, που τιμά το κάθε μας πολύτιμο λεπτό σε αυτό τον κόσμο!</div><div><br /></div><div>Τα λόγια λίγα και μικρά μπροστά σε αυτό που ζήσαμε και νιώσαμε παρέα! Μοιράζομαι λοιπόν την εμπειρία μας μέσα από ένα μικρό βίντεο, γεμάτο χρώματα, αρώματα κι ευγνωμοσύνη! Είθε όλοι οι άνθρωποι τούτου του κόσμου να έχουν δίπλα τους φίλους...αδέρφια της καρδιάς! </div><div><br /></div><div>Κρατώ τα λόγια που θα μου μείνουν αξέχαστα... "εμείς γυρίσαμε μα η ψυχή μας ακόμη έρχεται"....</div><div>Καλημέρα αγαπημένοι. Ας είναι μια υπέροχα αλατισμένη ημέρα!!!</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KfcVOjcKbWY" width="320" youtube-src-id="KfcVOjcKbWY"></iframe></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div>Διαβάστε εδώ παλιότερες αναρτήσεις της κοριτσοπαρέας:</div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2014/05/blog-post_5.html" target="_blank">Αγριολούλουδα στον άνεμο</a></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/08/blog-post_9.html" target="_blank">Στο γραφικό Λαυκο με τη νονά</a></div><div><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/01/blog-post_11.html" target="_blank">Τα κορίτσια μου</a></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-66035682026505128232021-10-15T08:31:00.024+03:002021-10-16T01:32:25.922+03:00Η άδεια φωλιά....<p class="MsoNormal">Μέσα από αυτό το <span lang="EN-US">blog </span> έχω μοιραστεί πολλά
τα τελευταία δέκα χρόνια. Στιγμές σκέψεις εικόνες. Τα παιδιά να μεγαλώνουν, να
αλλάζουν, να μεταμορφώνονται από νήπια σε νεαροί έφηβοι και να τώρα ακόμη μια εμπειρία
ήρθε να προστεθεί και να τη μοιραστώ μαζί σας. Ο μεγάλος γιος είναι φοιτητής πια κι έφυγε από το σπίτι! </p>
<p class="MsoNormal">Από την στιγμή που τα παιδιά ήρθαν στην ζωή μας αυτό κάναμε
χωρίς να το καταλάβουμε. Τους προετοιμάζαμε να ζήσουν χωρίς εμάς… Τους
μαθαίναμε, διδάσκαμε εκπαιδεύαμε. Ξανά και ξανά. Με σκληρό τρόπο, με γλυκό
τρόπο, με δοτικό τρόπο, με αλλόκοτο τρόπο…με τον τρόπο του ο καθένας. Δεν το αντιλαμβανόμασταν
τότε μα το αντιλήφθηκα τώρα. Την στιγμή
που στάθηκε μπροστά μου νεαρός άντρας πια κι έπρεπε να γυρίσω σπίτι χωρίς
εκείνον! Εκεί το αντιλήφθηκα. Αυτό κάναμε λοιπόν. Τον εκπαιδεύαμε να ζήσει μόνος
….Κι εκεί ήρθαν όλες οι αγωνίες με μιας! Άραγε τα καταφέραμε;</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgG_FAIkpKt6HSpwuGPejXtF-NE4psTMBbrsgpAW7dIW1AXBfOFvFdmc13OOQ1gejG89iaGGDl3V95g5fijHhD2tS9fvmIwVAWZKE-sTTlFv6SYzc2sml3IH8b-OBHy7kQfjEInM0I7ZCL1rtMvRCRwDLuBHrFW1W1Z8tuaXSyv-3odWe_S1WUlWQzn2g=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgG_FAIkpKt6HSpwuGPejXtF-NE4psTMBbrsgpAW7dIW1AXBfOFvFdmc13OOQ1gejG89iaGGDl3V95g5fijHhD2tS9fvmIwVAWZKE-sTTlFv6SYzc2sml3IH8b-OBHy7kQfjEInM0I7ZCL1rtMvRCRwDLuBHrFW1W1Z8tuaXSyv-3odWe_S1WUlWQzn2g=w480-h640" width="480" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Η τελευταία μας χρονιά μαζί ήταν όμορφη. Εκείνος φοιτητής και
σούπερ χαλαρός, αλλά μπροστά μας μια πανδημία οπότε τα πανεπιστήμια κλειστά και
όλα τα μαθήματα γίνονταν από το σπίτι. Ήταν μια χρονιά δώρο μετά την δύσκολη χρονιά
των Πανελληνίων. Ωστόσο ασφυκτιούσε. Ήθελε να είναι μόνος του να βλέπει τους
φίλους του, να γνωρίσει τους συμφοιτητές του , να πάει στο Πανεπιστήμιο, να
δει τα εργαστήρια, να πηγαίνει στα κουτούκια και να μαζεύονται στα σπίτια και να κάνουν τα δικά τους, να ζήσει
επιτέλους την φοιτητική ζωή που ονειρευόταν!</p>
<p class="MsoNormal">Το περιμέναμε όλοι με λαχτάρα. «Να φύγεις να ησυχάσει η
πλάση» του φώναζα καθώς κυκλοφορούσε με
ένα μικρό φορητό ηχείο παντού μέσα στο σπίτι και η συνήθως κουβανέζικη μουσική ήταν εκκωφαντική! «Να πας σπίτι σου,
να μαζεύεις μόνος σου το χάος σου» του έλεγα καθώς είχε κάνει το σαλόνι
σχεδιαστήριο, και μηχανολογικό εργαστήριο. Βίδες κατσαβίδια και κομματάκια από
χαρτιά και σίδερα παντού! Γελούσε
εκείνος και γινόταν ακόμη πιο πληθωρικός και θορυβώδης! Λίγο πριν φύγει καθαρίσαμε το δωμάτιο του και του αδερφού του.
</p>
<p class="MsoNormal">Ω Θεέ μου τι δωμάτια ήταν αυτά…. Είχαν στοιβαγμένα όλα όσα
αγαπούμε από τότε που ήταν μωρά. Σαν αποθήκες.
Καθαρίσαμε το χάος κι όσο καθαρίζαμε αντιλαμβανόμουν τι συνέβαινε. Όλοι οι μικροί θησαυροί που κάποτε ήταν πολύτιμοι τώρα
πια ήταν άχρηστα αντικείμενα. «Αυτό δεν το θέλω, ούτε αυτό, ούτε αυτό»….κι εγώ
από τη μια ήθελα να καθαρίσει όλο αυτό
το χάος κι από την άλλη τον κοίταζα με τρόμο… Δεν θέλεις τις μπίλιες σου, τον
κεραυνό Μακ Κουίν, δεν θέλεις ούτε τα συλλεκτικά αυτοκινητάκια, τον Μπαζ…μα
αλήθεια τώρα;</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgfiFRnvXM0y1bUNvrfBINruGRa9htCo0QX7781cjsR_ktHzfD5wb7tf9TZFD6fC9GBmkOJQFLTEQYUdvI7WylFqcQWiQwGjbhejvDBcFAplPB8fL09NCmkIUQNyzlUIvCKZKAo1p_XREsif4Bn7QedRHdbyDB_jpf93-ZBCXqzwCSkuVRrMPBDXW2qRA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgfiFRnvXM0y1bUNvrfBINruGRa9htCo0QX7781cjsR_ktHzfD5wb7tf9TZFD6fC9GBmkOJQFLTEQYUdvI7WylFqcQWiQwGjbhejvDBcFAplPB8fL09NCmkIUQNyzlUIvCKZKAo1p_XREsif4Bn7QedRHdbyDB_jpf93-ZBCXqzwCSkuVRrMPBDXW2qRA=w480-h640" width="480" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi4s5W2lxFxl32et3UNOwPL7ev5cPYEETLEsDQCog4OvVCl50Tmfyz8CK4PYQa1pGxub341cci1U31_m3JcsreTyypYZm1ULxvAW8fwIce-BS9VWIHL4q9UqYHwcEXHzilyOsLIm1HyvcxFIQyibZ2NyMb6YcXgGmOUutWzVc4RNAD3ZeNW3PHfx68ZgA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi4s5W2lxFxl32et3UNOwPL7ev5cPYEETLEsDQCog4OvVCl50Tmfyz8CK4PYQa1pGxub341cci1U31_m3JcsreTyypYZm1ULxvAW8fwIce-BS9VWIHL4q9UqYHwcEXHzilyOsLIm1HyvcxFIQyibZ2NyMb6YcXgGmOUutWzVc4RNAD3ZeNW3PHfx68ZgA=w640-h480" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjIcsx8VPSkmY1XMck9GztUDucYzBi6MaOFM7Fb1agF6IDAk4lbliILKLXZNbKPUy5v2zfdEPcu0no84J5TQkJ4DxPa3DGsXwR8VYqUl0e2hcbA3c36iolY7jqs9Lbk3f2NQLZQAYkZ4Adqg02wGkxUUxAhuOp12RRnJUEnr9mDPAh14ORsTi60OcA4kA=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjIcsx8VPSkmY1XMck9GztUDucYzBi6MaOFM7Fb1agF6IDAk4lbliILKLXZNbKPUy5v2zfdEPcu0no84J5TQkJ4DxPa3DGsXwR8VYqUl0e2hcbA3c36iolY7jqs9Lbk3f2NQLZQAYkZ4Adqg02wGkxUUxAhuOp12RRnJUEnr9mDPAh14ORsTi60OcA4kA=w640-h480" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjdyd8xHq_9HpqU8ND9GMVp6iQdPGUfLTh_ZCypa3nzsrnyACvvH88Y3lS9340sObe63N6XjyjdfdUAZfDLdxEWa-Q7IYcd7HLi0h9OgpfQf3PHoOh_VpWnK-qzo4lRtmkSZ3vAkkB7u71rzI93T7hPuaXJ17m4_qd9nylQx-oiTcAsoOM37PJa4SBiPw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjdyd8xHq_9HpqU8ND9GMVp6iQdPGUfLTh_ZCypa3nzsrnyACvvH88Y3lS9340sObe63N6XjyjdfdUAZfDLdxEWa-Q7IYcd7HLi0h9OgpfQf3PHoOh_VpWnK-qzo4lRtmkSZ3vAkkB7u71rzI93T7hPuaXJ17m4_qd9nylQx-oiTcAsoOM37PJa4SBiPw=w480-h640" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEigR7v0XDZWE_WCfY04rF4RJoW1cubUXLKupLFSIzDzezwJJe67NQVCLGqJ_ROhFhL7dTIio2kSLNmMc5mH3M5ewrkC-sJtMILubnOpaWZvX2tZwnjrl40-_goY27rAZzsjbOUqamlhvTZcio9RUCyp5PfZLcWZOCcXPyybwK4fcxU8JkSreA0kdO5wfw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEigR7v0XDZWE_WCfY04rF4RJoW1cubUXLKupLFSIzDzezwJJe67NQVCLGqJ_ROhFhL7dTIio2kSLNmMc5mH3M5ewrkC-sJtMILubnOpaWZvX2tZwnjrl40-_goY27rAZzsjbOUqamlhvTZcio9RUCyp5PfZLcWZOCcXPyybwK4fcxU8JkSreA0kdO5wfw=w480-h640" width="480" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Αλήθεια! Μαζεύτηκαν όλα σε κουτιά κάποια χαρίστηκαν, κάποια
πετάχτηκαν, κάποια αποθηκευτήκαν …όμως έφυγαν από τη μέση! Τα κοίταζα
στοιβαγμένα και ξαφνιαζόμουν κι εγώ η ίδια με τα συναισθήματα μου. Εγώ ήμουν
αυτή που δυσκολευόταν να τα αποχωριστεί όλα αυτά. Εγώ όχι εκείνοι! Αυτό ήταν
υπέροχο βέβαια! Τους καμάρωνα και τους δυο που τόσο εύκολα μπορούσαν να ξεχωρίσουν
το χρήσιμο από το λιγότερο χρήσιμο. Το σημαντικό από το άχρηστο. Που μπορούσαν χωρίς
ενοχές ή συναισθηματισμούς να αποχωριστούν πράγματα… Τους καμάρωνα μα πονούσα γιατί
αυτή η δική τους ανεξαρτησία, για εμένα σήμαινε το τέλος μιας εποχής!</p>
<p class="MsoNormal">Κι ύστερα...βάψαμε τα δωμάτια τους και ζήτησαν κι οι δυο να
αλλάξουν τα παιδικά τους φωτιστικά. Το Σύννεφο κι ο Ήλιος… Το Σύννεφο κι ο Ήλιος!!! "Δεν τα θέλετε;" Τους ρώτησα έκπληκτη. "Αλήθεια
δεν τα θέλετε πια;" Με κοίταξαν με συμπόνια. "Μαμά πρέπει να το ξεπεράσεις!" Μου είπε
ο μικρός…Κι όλο πια με κοροϊδεύει γιατί έχω κρατήσει κάποια μικρά πραγματάκια
κι εκείνος μου λέει έφτιαξες το μουσείο σου σαν τη γιαγιά;… Ναι, σαν την γιαγιά
του και μαμά μου, που έχει όλα τα χαριτωμένα μικροπράγματα τους αραδιασμένα στο
παράθυρο της κουζίνας της.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgclLj1U1Qzyedz4x1f8IMZubXLhHSDIhnCTy1TrsqtKC4dqA-XiwhPD42TmwCPaUSk1QTNstGTXJ1BjW7iMTB7JAmJalb0hd6lDXD0EMXmM_0-s19B9J-tKdEPPXH6EygPFIL2H6d2IdeyFx-uSO5kJYPeniIAKocD96Poy25dkogLX4Ehch8uadVZlw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgclLj1U1Qzyedz4x1f8IMZubXLhHSDIhnCTy1TrsqtKC4dqA-XiwhPD42TmwCPaUSk1QTNstGTXJ1BjW7iMTB7JAmJalb0hd6lDXD0EMXmM_0-s19B9J-tKdEPPXH6EygPFIL2H6d2IdeyFx-uSO5kJYPeniIAKocD96Poy25dkogLX4Ehch8uadVZlw=w640-h480" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Τα υπέροχα συμβολικά φωτιστικά μας που σχεδόν δέκα χρόνια πριν είχα κάνει ολόκληρη ανάρτηση
για αυτά, ξεκρεμάστηκαν. Έμειναν για λίγο πεταμένα στα πλακάκια του μπαλκονιού άχρηστα πια σκονισμένα, ταλαιπωρημένα, μετά από χρόνια φωτεινά στα δωμάτια τους. Το Σύννεφο κι ο
Ήλιος, ζουν μέσα τους για πάντα…μα δεν είναι πια τα φωτιστικά τους! Τα δωμάτια
άλλαξαν. Δεν είναι πια δωμάτια παιδικά. Είναι
και θα είναι πάντα τα δωμάτια των παιδιών μας, μα δεν είναι πια παιδικά!</p>
<p class="MsoNormal">Κι ύστερα ήρθε η μέρα. Φορτώσαμε το αμάξι με τα πράγματα του
ως τον ουρανό. Τίγκα! Φτάσαμε έξω από το
νέο του σπίτι! </p>
<p class="MsoNormal">Θυμήθηκα την δική μου πορεία προς την ανεξαρτησία! Τα δικά
μου πρώτα βήματα μόνη. Μικρές αναλαμπές αναμνήσεων. Με κοίταζε ο μπαμπάς του με νόημα και κατάλαβα πως ένιωθε κι εκείνος το ίδιο. "Το πιστεύεις;" με ρώτησε. "Ο Άγγελος φοιτητής!!! "</p><p class="MsoNormal">Ο μικρός μας ανθρωπάκος, μεγάλος πια, φαινόταν λαμπερός. Ευτυχισμένος. Καθαρίσαμε το σπίτι μέχρι
τελικής πτώσης. Του έδειξα τα πάντα. Πως
να βάζει πλυντήριο, πώς να χρησιμοποιεί
το φούρνο, πώς να ξεχωρίζει τα καθαριστικά. Καθάρισε τα ντουλάπια
του και τακτοποίησε όλα τα ποτήρια και τα πιάτα που είχε μαζέψει από τις γιαγιάδες
και τις θείες του. Όλοι έδωσαν σπιτικά αποθέματα.
Από πετσέτες και σεντόνια, μέχρι κουβέρτες και κατσαρολικά! Το σπίτι του όλο γεμάτο
με την φροντίδα όλων μας! Ότι κι αν του έδιναν
το έπαιρνε. Από ανοιχτήρι μέχρι κάδρο. Και έφτιαξε το δικό του νοικοκυριό με τα παλιά μας πράγματα και τα
έβαλε όλα πεντακάθαρα στα ντουλάπια κι ήταν τόσο χαρούμενος. Τόσο περήφανος που
όλα αυτά ήταν δικά του και θα τα διαχειριζόταν πια μόνος του! Κατασκεύασε μόνος του το τραπεζάκι του το έβαψε, τακτοποίησε όλα τα πραγματάκια του με ενθουσιασμό. Κάτι από τον παιδικό του εαυτό, κάτι από τον εφηβικό, κάτι από τον νέο ενήλικα.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi00nI_QVSYsZmC5ela4ZdWRKVL4fXaiB5FNp8wEka2D2NkuUjjfmKFaK3PMtESAVmrhmAvHpSfwFnUUq5r1Q8awcdAPBsNz3wCsTF0D_OuU-euwep1fQoCmuX2q224p1W-d3ee7bDSUcDENeE4Faat1LmdWIxeBAE5jl3xLKsDCw5wl6_ml2zdYsILgw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi00nI_QVSYsZmC5ela4ZdWRKVL4fXaiB5FNp8wEka2D2NkuUjjfmKFaK3PMtESAVmrhmAvHpSfwFnUUq5r1Q8awcdAPBsNz3wCsTF0D_OuU-euwep1fQoCmuX2q224p1W-d3ee7bDSUcDENeE4Faat1LmdWIxeBAE5jl3xLKsDCw5wl6_ml2zdYsILgw=w640-h480" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgyRdYRkTAYJVQZj4bE4sXuoenzhZv_LJB_v0Gj6tF1QVQPCgP9PXsZp-uH-79f5B-gfKUkzr_e3B-C6AGy9_1iqYdXiHuL6AKfXq_-4cmKN-8-Ku32kx6YriIwfA2mL7ynJXb9l_P4e-y8oKFra34DSRAEF7HPW-wjl-K3vl5Bfd9EGfXigC85N13_7Q=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgyRdYRkTAYJVQZj4bE4sXuoenzhZv_LJB_v0Gj6tF1QVQPCgP9PXsZp-uH-79f5B-gfKUkzr_e3B-C6AGy9_1iqYdXiHuL6AKfXq_-4cmKN-8-Ku32kx6YriIwfA2mL7ynJXb9l_P4e-y8oKFra34DSRAEF7HPW-wjl-K3vl5Bfd9EGfXigC85N13_7Q=w480-h640" width="480" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiVYmpAykF2Yu6wcHOXT8w_sMEFjyUxR_uC9xvNsyU9leIdeI4Lwd1Y-c3eZiTpfq-G9yqVP1q_eFJbhe0iUztxJ-NeF6ta_vv3R4xqHcTKIOaIHsdcMpsUW-lDr0ZZoCJPdzNvJik8sZebNBTv_mdFCdNVs8i8O-5PjDGGhaM8X-Vmmdhnoh8w1zd9mw=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiVYmpAykF2Yu6wcHOXT8w_sMEFjyUxR_uC9xvNsyU9leIdeI4Lwd1Y-c3eZiTpfq-G9yqVP1q_eFJbhe0iUztxJ-NeF6ta_vv3R4xqHcTKIOaIHsdcMpsUW-lDr0ZZoCJPdzNvJik8sZebNBTv_mdFCdNVs8i8O-5PjDGGhaM8X-Vmmdhnoh8w1zd9mw=w480-h640" width="480" /></a></div><p class="MsoNormal">Μου έφυγε η μέση να καθαρίζω. Το γυάλισα το σπίτι. Ήθελα να
το νιώσω καθαρό! Ήθελα εγώ να το κάνω! Πήγαν με τον μπαμπά του στο σουπερ μάρκετ
για ένα τελευταίο μάθημα αγορών! Ο
μπαμπάς του είναι ο ειδικός σε αυτά. Του έδειξε τα πάντα με έναν άλλο τρόπο τώρα
μιας και δεν ήταν πια το παιδάκι που ακολουθούσε εντολές. Έπρεπε να μάθει την διαφορά στα είδη ρυζιών
και τις μάρκες απορρυπαντικών! Γελούσα! Πόσο υπερβολικοί…μα πόσο γονείς!</p>
<p class="MsoNormal">Ως γνησία Ελληνίδα μάνα, του μαγείρεψα την γνωστή σούπα, για την οποία έγραψα μια από τις πιο
αγαπημένες αναρτήσεις δυο χρόνια πριν. Πού αλλού, στην γνωστή κατσαρόλα ποιανής
άλλης…της μάνας μου! Κι ενώ γελούσα τα μάτια μου έτρεχαν! Οι παραδόσεις συνεχίζονται.
Η ζωή συνεχίζεται! Τι ευλογία!!!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgURhGOoM4uUNH2-C3cP2Q8xUkpEaf-pTycByK4LpZ2Oco99509QWEKCkKeYgFoAMMBOlETaZYOg9TQwQliAFJurxzv4sU8jt8WykPnj6MYvof0ZvnekVPS9jYkzQvD5FJ2PSTsr-n_A3TRQArg7SPk3mG-EIc6RY9z7-1YbXnH4ZHaK1Hcscaf1Xwz5Q=s593" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="593" height="518" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgURhGOoM4uUNH2-C3cP2Q8xUkpEaf-pTycByK4LpZ2Oco99509QWEKCkKeYgFoAMMBOlETaZYOg9TQwQliAFJurxzv4sU8jt8WykPnj6MYvof0ZvnekVPS9jYkzQvD5FJ2PSTsr-n_A3TRQArg7SPk3mG-EIc6RY9z7-1YbXnH4ZHaK1Hcscaf1Xwz5Q=w640-h518" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Είχε πια αρχίσει να σουρουπώνει. Κατάκοποι βγήκαμε μια βόλτα
να μας γνωρίσει την νέα του πόλη και να φάμε κάτι. Με το μαγνητάκι από την Λευκάδα μας, κόλλησα στο ψυγείο την κάρτα με μια μικρή
καρέτα που βγαίνει προς την πλατιά θάλασσα και του την είχαμε χαρίσει πέρσι την
ημέρα των αποτελεσμάτων. Σβήνοντας τα φώτα
στάθηκα λίγο να κοιτάξω τον όμορφο περιποιημένο χώρο. Ζήτησα από το σπίτι να
τον προσέχει. Να ζήσει μέσα του χαρές και γέλια. Να τον προστατεύει, να γίνει
το ασφαλές του καταφύγιο …κι έσβησα το φως πίσω μου!</p>
<p class="MsoNormal">Η πόλη όμορφη, μας περπάτησε στα σοκάκια στους πεζόδρομους,
στα όμορφα μικρά καφέ. Χαρούμενος. Τόσο χαρούμενος που αυτή η πόλη έγινε πόλη του. Κι έφτασε η ώρα του αντίο!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhfxjHTIsam1tq4uAym3GKAwEgMbNC0Y_PSzzN2yMRpWrrMbqHBBe0qF5HZyOK_0DX86w6OY5FwJUdP8KPwM2Ozhc15yC29EAHzapBKaiLGSahGvas3IhlYUIStj89lncH2PciJtRx8WKWj7VbDAyXAIsP0H3Cw-zgJUFMdp8Jdw_217Z9-0TJvPf1q1w=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhfxjHTIsam1tq4uAym3GKAwEgMbNC0Y_PSzzN2yMRpWrrMbqHBBe0qF5HZyOK_0DX86w6OY5FwJUdP8KPwM2Ozhc15yC29EAHzapBKaiLGSahGvas3IhlYUIStj89lncH2PciJtRx8WKWj7VbDAyXAIsP0H3Cw-zgJUFMdp8Jdw_217Z9-0TJvPf1q1w=w480-h640" width="480" /></a></div><p class="MsoNormal">Σταθήκαμε στην είσοδο αγκαλιασμένοι σφιχτά. Γελάσαμε, εγώ
δάκρυσα εκείνος κι ο μπαμπάς του λίγο με κορόιδεψαν, κι ύστερα μπήκαμε στο
αμάξι …και καθώς απομακρυνόμασταν τον κοίταζα μεγάλο και δυνατό να σηκώνει το
χέρι και να μου γνέφει αντίο…κι είδα εκείνο το παιδάκι. Αλήθεια το είδα, πανέμορφο
και ζωηρό, με τα πάντα ανάκατα μακριά μαλλάκια του, σοβαρούλι, ενθουσιώδες και τρυφερό, να με κοιτάει βαθιά στα μάτια, να κρέμεται
από το λαιμό μου, να σκαρφαλώνει, να τρέχει ατρόμητο, να γελάει, να τραγουδάει, να φωνάζει "τουτου του
του" παίζοντας με τα αυτοκινητάκια του,
να τραγουδάει "κουκουβά", να παίζει με το ξύλινο σπαθάκι του μπροστά στην
τηλεόραση βλέποντας τους τρεις σωματοφύλακες …κι ένιωσα να σπάει η καρδιά μου… να
ανοίγει στα δυο κι ένα κομμάτι της έμεινε εκεί μαζί του! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhL97F1QaNmyrcT4mxX6XMHP-8jVNH41Auv0YVhmYM0UMraVx98DNpbwaxlRIlf7DbcIulSL8-Skeh0lRSqjdz2-EY87B7-FvO2bz7N1oyoenWsZn9oU1Er3a9C5HjQS9xGdNjvQVZObf0R-pLCaJvU0mEdjfx05-RjKjolWu2lvCxd2_k0mhCgECaNMw=s600" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="600" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhL97F1QaNmyrcT4mxX6XMHP-8jVNH41Auv0YVhmYM0UMraVx98DNpbwaxlRIlf7DbcIulSL8-Skeh0lRSqjdz2-EY87B7-FvO2bz7N1oyoenWsZn9oU1Er3a9C5HjQS9xGdNjvQVZObf0R-pLCaJvU0mEdjfx05-RjKjolWu2lvCxd2_k0mhCgECaNMw=w640-h512" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Όλα όσα κάναμε, όλα όσα λέγαμε, όλα όσα τους δείξαμε, τους μάθαμε,
όλες οι αναμνήσεις που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Τα επικά πρωινά του Σαββατοκύριακου,
οι χουχουλιαστές αγκαλιές ξαπλωμένοι στο μεγάλο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά, οι βόλτες στην εξοχή να μαζέψουμε κάστανα και φύλλα,
και βατόμουρα και κοχύλια, τα παιδικά στην τηλεόραση το πρωί της Κυριακής, οι περίπατοι με τα
σκυλιά, το στολισμένο σπίτι, τα παραμύθια με τα πόδια μπερδεμένα, η κόκκινη κουβέρτα τα Χριστούγεννα, τα σφιχτά ζουλήγματα "έλα να σου βγάλω το λάδι", τα γαργαλητά, τα κυνηγητά, οι βόλτες στην βροχή με τις χρωματιστές γαλότσες και τις χαρούμενες ομπρέλες, το μέτρημα των ημερών μέχρι τα Χριστούγεννα, οι ποδηλατάδες στην εξοχή, οι καθημερινές μεταμφιέσεις τους με μπέρτες και καπέλα καθώς ένιωθαν σούπερ ήρωες, τα τραγούδια, οι φωνές, τα ποπ κορν, τα
κουλουράκια που πλάθαμε τα σαββατόβραδα…
όλα τέλειωσαν.</p>
<p class="MsoNormal">Ότι έκανες έκανες ! Ότι πρόλαβες πρόλαβες! Ήταν αρκετά; Θα
θυμάται; </p>
<p class="MsoNormal">Θα θυμάται να φροντίζει τον εαυτό του; Θα θυμάται πως μυρίζει
το σπίτι μας το πρωινά της Κυριακής; Θα θυμάται να κλείνει τα παράθυρα και να σβήνει τα κεριά; Θα θυμάται τις ταινίες του Σαββάτου και
τις βραδιές που κοιμόμασταν στρωματσάδα;
Θα θυμάται τη μυρωδιά από τα καθαρά
σεντόνια και τον ενθουσιασμό όταν βάζαμε τα χαλιά κάθε φθινόπωρο; Θα θυμάται το φρυγανισμένο ψωμί και τη ζεστή σούπα με τα γραμματάκια σαν ήταν αρρωστούλης: Θα θυμάται;….</p>
<p class="MsoNormal">Στην ώρα του γυρισμού έριξα μέσα στο αμάξι κι έναν καυγά με
τον μπαμπά του «γιατί δεν τον αγκάλιασες σφιχτάααααα» ο άνθρωπος αφού με κοίταξε
με έκπληξη… συνέχισε να οδηγεί αμίλητος ! Που να βγάλει άκρη μαζί μου την ώρα εκείνη… </p>
<p class="MsoNormal">Την επόμενη μέρα κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε να γελάμε δυνατά
με την ανοησία μου κι εγώ έριξα κι ένα κλάμα ενδιάμεσα</p>
<p class="MsoNormal"> Όχι δεν το περίμενα
να πονάει τόσο. Δεν το φανταζόμουν. Δεν έχει να κάνει με το πόσο μακριά είναι, ούτε η είναι η αίσθηση πως φοβάμαι τόσο πολύ για εκείνον, όσο η αίσθηση πως η ζωή άλλαξε για πάντα. Πως
η εποχή που ήμασταν γονείς μικρών ανθρώπων πέρασε ανεπίστρεπτη. Κι ενώ χαίρομαι
κι είμαι ανακουφισμένη για αυτό από την άλλη… υπάρχει ένας μισεμός γιατί εκείνα
τα μωρά, εκείνα τα χαριτωμένα πλάσματα μου λείπουν. Το σπίτι το γεμάτο στρατιωτάκια
και οχυρώματα, το σαλόνι με τις ινδιάνικες σκηνές στη μέση και τα ανακατεμένα μαξιλάρια τριγύρω,
οι σιδηρόδρομοι και τα φρούρια από σεντόνια. Το χάος τους που τόσο με κούραζε, καθώς έτρεχα να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Οι φωνές κι η ανακατωσούρα, ο κόσμος που μέσα από τα μάτια τους, ήταν γεμάτος εκπλήξεις! Ο κόσμος μας που ήταν τόσο χρωματιστός
με τα χαρούμενα πιατάκια και τα χαριτωμένα κουβερτάκια, τα χνουδωτά αρκουδάκια,
τους δεινόσαυρους και τα τρένα, τις μικρές
τσαντούλες για τα φαγητά τους και τα χαρούμενα
ποτηράκια, τα αυτοκινητάκια που είναι παντού μέσα στα παρτέρια που παίζανε για
ώρες στις αυτοσχέδιες πίστες και τα βρίσκω ακόμη και συγκινούμαι …</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiokO7VNkNWA--V1tPgUSts1BHmCt7NViH2Dl8kn7Re4NxpWq4Pox0XBuwOYZ2e06axSamj-KKJ1NTiK87qPkK11q6zF5GlDYNX2ctcfDaj0-ckvP8cRRE0YVVRo3vmRe5vZdVHLpweB7n5HVrtLdr-EER2VwNH6r_gV-bZCqM2H1nXr4ELo6DQ9XTGSg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiokO7VNkNWA--V1tPgUSts1BHmCt7NViH2Dl8kn7Re4NxpWq4Pox0XBuwOYZ2e06axSamj-KKJ1NTiK87qPkK11q6zF5GlDYNX2ctcfDaj0-ckvP8cRRE0YVVRo3vmRe5vZdVHLpweB7n5HVrtLdr-EER2VwNH6r_gV-bZCqM2H1nXr4ELo6DQ9XTGSg=w480-h640" width="480" /></a></div><p class="MsoNormal">Παρόλο που με κούραζε αυτή η ατελείωτη ανακατωσούρα στο
σπίτι, δεν έπαυε να ήταν ένα κόσμος φωτεινός, μια ζωή τρισχαρούμενη γεμάτη
παιδική αθωότητα που έφυγε…κι ευτυχώς πριν φύγει την ζήσαμε στο μεδούλι! Την ζήσαμε
και την χαρήκαμε και την νιώσαμε. Χάρηκα
κάθε στιγμή. Απόλαυσα το να είμαι η μαμά τους σε κάθε τους ηλικία και παρόλο
που εκείνα τα μικρά μου μωρά, μου λείπουν τόσο που πονάω… έχω κρατήσει στο σώμα
μου την μνήμη του κορμιού τους…και νιώθω γεμάτη! Γεμάτη ευγνωμοσύνη που το
έζησα και το ζω! Θυμήθηκα τα δέκατα τρίτα του γενέθλια που έγραψα την ανάρτηση Πετάω...για το μακρινό του πέταγμα που θα γίνει μια ημέρα και θα είναι τρομακτικό! Και να τώρα το ζουσα κι ήταν έτσι όπως το φανταζόμουν, "μην κοιτάς πίσω μικρέ θα τ' αντέξω...πέτα!" </p>
<p class="MsoNormal">… η φωλιά αδειάζει! Κι αυτό το άδειασμα πονάει…Πονάει με
έναν τρόπο που δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ! Μα ξέρω πως κι αυτό είναι μια
μετάβαση, ένα στάδιο που χαίρομαι που ζω και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη! Κάποτε
όλα μου φάνταζαν μακρινά. Μου έλεγαν πως μια μέρα τα παιδιά θα φύγουν από το
σπίτι κι έλεγα από μέσα μου Θεέ μου τι μου λένε… τόσο μακριά μου φαινόταν. Την
ώρα που ζεις κάτι φαίνεται τεράστιο σαν ο χρόνος να μην κυλά κι όταν πια περνά
σου φαίνεται σαν να κράτησε μόνο μια στιγμή σαν να ήταν μόλις χθες! Τελικά ναι
,τα χρόνια κυλούν τόσο αδιανόητα γρήγορα …κι όσο κουρασμένος κι αν είσαι , όσο
κι αν το αύριο σου φαίνεται μακρινό, τρέξε, τρέξε να προλάβεις. Τ ο αύριο είναι
πολύ πιο κοντά και δεν θέλεις να σκέφτεσαι πως έπρεπε να είχες προσπαθήσει περισσότερο!
Όσο δύσκολο κι αν είναι όσο κουραστικό κι αν φαντάζει τώρα που το ζεις…μην
κάνεις πίσω. Ζήσε το. Ζήσε το αληθινά, ουσιαστικά, ρούφα κάθε στιγμή,
προσπάθησε να προλάβεις, να μην πάει στιγμή χαμένη… </p><p class="MsoNormal">Μόνο έτσι θα αντέξεις αυτό
τον αποχωρισμό. Μόνο αν το σώμα σου είναι χορτασμένο από αγκαλιές και φιλιά κι
η ψυχή σου χορτασμένη από αγάπη… </p>
<p class="MsoNormal">Μην κρατήσεις τίποτε σε αυτή την σχέση. Δώσε τα όλα! Μόνο το
«όλα» της αξίζει! Μας αξίζει!!!! Τίποτε λιγότερο…</p>
<p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι… Αλλάζει η ζωή, με τον ένα τρισευτυχισμένο τύπο μακριά και τον άλλο τρισευτυχισμένο τύπο ευτυχώς ακόμη στο σπίτι. Αδειάζει η φωλιά κι η ζωή είναι υπέροχα γεμάτη!</p><p class="MsoNormal">Μας αφιερώνω ένα ποίημα πολυλατρεμένο του Khalil Gibran!</p><p style="margin-bottom: 19.2pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 19.2pt; vertical-align: baseline;">"Τα παιδιά μας δεν είναι
δικά μας παιδιά.<br />
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της.<br />
Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας.<br />
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.<br />
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.<br />
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.<br />
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους.<br />
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να
επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.<br />
Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μην επιδιώκετε να τα
φτιάξετε σαν και σας.<o:p></o:p></p><p style="margin-bottom: 19.2pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 19.2pt; vertical-align: baseline;">Γιατί η ζωή δεν πάει
προς τα πίσω, ούτε παραμένει στο χθες.<br />
Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα
μπρος.<br />
Ο τοξότης βλέπει τον στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη
δύναμή του ώστε τα βέλη του να πάνε ταχύτατα και μακριά.<br />
Ας είναι το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη για χαρά.<br />
Γιατί όπως αυτός αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι
σταθερό"</p><p style="margin-bottom: 19.2pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 19.2pt; vertical-align: baseline;">Τεντωνόμαστε πολύ πολύ λοιπόν, σαν τόξα για να πετάξουν τα βέλη μας μακριά. Μακριά και ελεύθερα!!!</p><p class="MsoNormal">Διαβάστε εδώ τις αναρτήσεις που αναφέρθηκαν:</p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2012/02/blog-post_24.html" target="_blank">Το Σύννεφο κι ο Ήλιος</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2019/10/blog-post.html" target="_blank">Η κατσαρόλα κι η Ελληνίδα μάνα</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2011/09/blog-post_22.html" target="_blank">Η πριγκίπισσα κι ο Ιππότης </a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2015/11/" target="_blank">Πετάω</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2011/09/" target="_blank">Οι στρυμωγμένες μας στιγμές</a></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.kapaworld.gr/2018/02/blog-post.html" target="_blank">Το χάος των παιδιών</a></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-3994281866152472802021-09-24T08:04:00.000+03:002021-09-24T08:04:34.565+03:00Ξεκαθάρισμα!<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Δέκα χρόνια πριν Σεπτέμβρη μήνα πάτησα για πρώτη φορά το
πλήκτρο της δημοσίευσης και αυτό το <span lang="EN-US">blog</span><span lang="EN-US"> </span>άρχισε να υπάρχει!</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"> Χαρά, ενθουσιασμός,
φόβος και μια νέα πορεία ξεκινούσε, με πολλά ξεκαθαρίσματα και αφαιρέσεις στην
προσωπική κι επαγγελματική μου ζωή! </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">«Προσθέτουμε μέσω της αφαίρεσης» είχε πει ένας αγαπημένος
δάσκαλος και ο λόγος του έγινε αρχή μου!</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Στην θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη υπάρχει ένα τελετουργικό
σχετικά με τις μαραθώνιες θεραπευτικές διαδικασίες. Πριν ξεκινήσουν οι ομάδες που ως στόχο έχουν
την θεραπευτική επίγνωση και την προσωπική ανάπτυξη των ανθρώπων,
πρέπει πρώτα να καθαριστεί καλά το σπίτι! Το σπίτι μα τι σχέση έχει το σπίτι!!
Ω ναι έχει. Πως θα φτάσεις στην εσωτερική
κάθαρση ζώντας σε ένα εξωτερικό χάος;</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Το σπίτι καθαρίζεται στην εντέλεια. Ώρες, ημέρες. Θυμάμαι,
πετούσαμε πράγματα, αδειάζαμε, πλέναμε, ξεσκαρτάραμε και μετά με το σπίτι πεντακάθαρο
μπορούσαν να ξεκινήσουν οι θεραπευτικές διαδικασίες. Υπήρχε μια υπέροχη ιεροτελεστία
σε αυτό που εμπεριείχε και σωματική εξάντληση βέβαια μα αυτό ήταν επίσης το ζητούμενο.
Το να αποχωριστείς, να διώξεις, να πετάξεις από επάνω σου περιττά βάρη εμπεριέχει
κούραση και πόνο και τέλος και απώλεια. Δεν μπορείς να ξεκαθαρίσεις στ’
αλήθεια, αποφεύγοντας αυτά τα
συναισθήματα, όπου βέβαια ακολουθεί η ανακούφιση καθώς μετά τον αποχωρισμό, δημιουργείται ο απαραίτητος
χώρος για να προστεθεί ότι νέο θέλει κανείς
να βάλει στην ζωή του συμβολικά ή πραγματικά. Από νέο καναπέ, μέχρι νέες
εμπειρίες…</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Έτσι εκείνη την περίοδο
της ζωής μου δέκα χρόνια πριν αποχαιρετούσα, αποχωριζόμουν, κι άλλαζα επιλέγοντας μια διαδρομή άγνωστη κι αχαρτογράφητη
για εμένα. Άνοιξα το <span lang="EN-US">blog </span>άρχισα
να πειραματίζομαι με την συγγραφή, έφυγα από την δουλειά που αγαπούσα για να κυνηγήσω ούτε
κι εγώ ήξερα τι. Μια τρέλα! Μια ανατροπή σε όλα. Ένα ρίσκο που δεν ήξερα που θα με βγάλει!</span></p><p class="MsoNormal"></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSNbh-fHhbl2A-FY_Ji7axRLqH1OfKuyFzMutP3MaqQoOVLb9Ptb617hyphenhyphenvvxQ-eAFN3k_SH_Bbo0o_NJsyUVt9SD7Swlxggzi3L8v5EKl4gV09fXcgNvOqUFPBr3a2cmirPX_PhyGNjN0j/s640/20210827_145046.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSNbh-fHhbl2A-FY_Ji7axRLqH1OfKuyFzMutP3MaqQoOVLb9Ptb617hyphenhyphenvvxQ-eAFN3k_SH_Bbo0o_NJsyUVt9SD7Swlxggzi3L8v5EKl4gV09fXcgNvOqUFPBr3a2cmirPX_PhyGNjN0j/w640-h480/20210827_145046.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Επιστροφή από Λευκάδα.</td></tr></tbody></table><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Τώρα δέκα χρόνια μετά με όλη αυτή την μεγάλη εμπειρία στην φαρέτρα
μου συνεχίζω όπως όλοι μας…και ξεκινώ πάλι ξεκαθαρίσματα. Πάλι στα τυφλά, πάλι
χωρίς να ξέρω που ακριβώς θέλω να πάω μα όπου κι αν καταλήξω η αρχή γίνεται από
το σπίτι! Έτσι λίγο καιρό πριν χωρίς δεύτερη σκέψη κατέβασα τέσσερις κούτες με
τα πιο όμορφα μυρωδάτα μωρουδιακά ρουχαλάκια των παιδιών μου, αυτά που ήταν τα
πιο πολύτιμα, από δώρα, ξεχωριστές στιγμές. Άνοιξα το φερμουάρ από τα κουτιών που ήταν
όμορφα διπλωμένα, τα χάιδεψα, τα μύρισα,
έκλαψα γεμάτη αγάπη, τα αποχαιρέτησα στα γρήγορα για να μην κάνω πίσω κι έπειτα τα έκλεισα και τα έστειλα μέσω μιας
εθελοντικής οργάνωσης σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη, μετά τις καταστροφές
που έζησαν φέτος το καλοκαίρι.. Καμιά φορά λέω….μα δεν κράτησες τίποτα,
τίποτα! Τίποτα! Κι ύστερα σκέφτομαι το τίποτα που φέρνει μια φωτιά κι εύχομαι
με όλη μου την καρδιά να δώσουν μια μικρή παρηγοριά αυτά τα άψυχα αντικείμενα
που τα κάνουμε σημαντικά εμείς..οι άνθρωποι!</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Από τότε άρχισα να αδειάζω τα πάντα στο σπίτι. Παιχνίδια, ρούχα,
αντικείμενα που κάποτε ήταν σημαντικά και τώρα πιάνουν απλά χώρο. Όλα μπαίνουν
σε αξιολόγηση. Σε χρειάζομαι ή όχι; Σε έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση της ζωής
μου ή όχι; Πόσο σπουδαία διαδικασία για
εμάς και για τα παιδιά. Βλέπεις την ώρα εκείνη πως θέλεις την αλλαγή, την
χρειάζεσαι, μα φοβάσαι για το τι θα σημαίνει όλο αυτό και λυπάσαι να αποχωριστείς. Πράγματα, αντικείμενα,
την ιστορία που κουβαλούν, αυτό που σε κάνουν να νιώθεις σαν τα κοιτάς…κι ενώ
έχεις να τα χρησιμοποιήσεις χρόνια είναι εκεί και νιώθεις ασφάλεια… μέχρι που μετά
από καιρό μαζεύεις στοίβες από άχρηστα αντικείμενα που σημαίνουν κάτι μα
τελικά, δεν σημαίνουν τίποτε. Άχρηστα για εσένα μα ίσως εξαιρετικά χρήσιμα για κάποιαν
άλλο…</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Δύσκολο το κομμάτι του αποχωρισμού. Χαρτάκια, πραγματάκια,
που δεν θυμάσαι καν πως υπάρχουν κι όταν πέφτουν στα χέρια σου χαίρεσαι τόσο
πολύ και θυμάσαι …και χαμογελάς …και τα ξαναβάζεις στο κουτί. Η συνήθεια, τι δύσκολο
πράγμα αυτή η δύναμη της. Τι δύσκολο να σπρώξεις το χέρι να βάλεις σε μια μαύρη
σακούλα κάτι που για κάποιο λόγο θεωρείς σημαντικό… Τόσο σημαντικό που έχεις να
το θυμηθείς χρόνια!</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Οι άνθρωποι είμαστε τόσο
προσκολλημένοι σε αντικείμενα, πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα,
συνήθειες, πλάσματα, ανθρώπους πολλές φορές με έναν τρόπο που φαντάζει
τρομακτικός. Με έναν τρόπο που στερεί την ελευθερία μας. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Γι΄ αυτό αδειάζουμε, αποθήκες, δωμάτια, ντουλάπια,
αποχωριζόμαστε πράγματα, συναισθήματα, ανθρώπους, ξεκαθαρίζουμε δωμάτια,
σχέσεις….ζωές! Δεν είναι εύκολο…μα τελικά είναι ευκολότερο από όσο νομίζουμε!</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Ανάλαφρη Καλημέρα λοιπόν. Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα ο μήνας
του αντίο μέσα μου! Αντίο λοιπόν κι ένα ευχαριστώ, σε ότι αποχαιρετάμε, χωρίς
τύψεις που δεν μας είναι πια χρήσιμο. Οτιδήποτε
χρειαστήκαμε κι αγαπήσαμε υπήρξε στη ζωή μας σημαντικό! Μα κάποτε έρχεται κι η ώρα
του αντίο! Χωρίς ενοχές, μα με βαθιά επίγνωση, ευγνωμοσύνη κι ανακούφιση!
Ξεκαθάρισμα λοιπόν, αδειάζουμε και κάνουμε χώρο για τις υπέροχες προσθέσεις που
πλησιάζουν! </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Καλό Φθινόπωρο αγαπημένοι! Αφιερωμένο...</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Sometimes all I need is the air that I breathe and to love you....</span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/HydvceA1PAI" width="320" youtube-src-id="HydvceA1PAI"></iframe></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-45048574346179114362021-09-10T11:10:00.007+03:002021-09-10T12:38:55.616+03:00Πενήντα Καλοκαίρια ακούς; Πενήντα!<script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="text-align: left;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Πενήντα Καλοκαίρια λοιπόν. Πενήντα Αύγουστοι… δεν μπορείς να το αφήσεις ασχολίαστο
αυτό! Το πενήντα είναι μεγααααλος αριθμός. Είναι μετρήσιμα, έχουν κύρος, έχουν
ένα βάρος ρε παιδί μου!</span></span></div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Είναι σοβαρό, όπως λέει κι ο μικρός μου δεκαπεντάχρονος γιος
μου σαν θέλει να δώσει έμφαση. Όταν ο μεγάλος αδερφός του με αμφισβητεί σε μια συζήτηση απλά του
υπενθυμίζει… «έι σκέψου μόνο πως ζει σε
αυτή τη γη πενήντα χρόνια. Πενήντα ολόκληρα χρόνια το κατάλαβες; Κάτι παραπάνω
θα ξέρει!» </span><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Το μικρό κάθαρμα με δουλεύει κανονικά… μα έχει κάτι αυτή η έκφραση
που είναι τρομακτικό γιατί αναφέρεται σε εμένα! Εμένα που ο τρόπος που βλέπω
τον εαυτό μου δεν άλλαξε από τότε που ήμουν… περίπου οκτώ. Νιώθω πως η αίσθηση
της ύπαρξης μου σαν να απέκτησε συνειδητότητα τότε κάπου γύρω στα οκτώ! Κι ακόμη
κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω εκείνα τα μάτια! Τα μάτια ενός παιδιού…<br /></span><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfIVb_Op3vIlGA0aFIbuQagUIpwTg5nEfg24tLNKalMW5GxMbr6Vpq6JlTrtmMSAy8jsko0U-kScFQMtWvwPy-A-Q1r4PGRK3Y1k8DIlcFAZG8NMDviDnKFYQ3X9eVyyzPxqzEUIHMbzeO/s640/DSC_3402.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="429" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfIVb_Op3vIlGA0aFIbuQagUIpwTg5nEfg24tLNKalMW5GxMbr6Vpq6JlTrtmMSAy8jsko0U-kScFQMtWvwPy-A-Q1r4PGRK3Y1k8DIlcFAZG8NMDviDnKFYQ3X9eVyyzPxqzEUIHMbzeO/w640-h429/DSC_3402.JPG" width="640" /></a></span></div><p></p>
</div></blockquote><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ξύπνησα πολύ πρωί την ημέρα εκείνη. Ήθελα να ήμουν στο Πατρικό
με την οικογένεια και τους λοιπούς συγγενείς, μα το πρόγραμμα δεν βόλεψε κι
έτσι ήμασταν μόνοι. Οι τέσσερις μας. Αυτό έξυσε λίγο μια πληγούλα …τους ήθελα
όλους γύρω μου, σε μια τρικούβερτη γιορτή, να με δουλεύουν ασταμάτητα τώρα που γινόμουν
πενηντάρα! Μα βλέποντας την αγωνία των παιδιών να με φροντίσουν, το ξεπέρασα
και με την λοιπή οικογένεια, δώσαμε ραντεβού για τα πενήντα ένα! Να χω να
περιμένω που λέει κι ένα καλός φίλος!</span><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />….και ξημέρωσε η μέρα εκείνη. Είκοσι μία του Αυγούστου, στον Άγιο
Νικήτα εκεί που έχω γιορτάσει πολλά πολλά γενέθλια! Ξύπνησα πρωί κι απόλαυσα
τον ήλιο να εμφανίζεται πίσω από το βράχο και την θάλασσα να γυαλίζει στο
άγγιγμα του. Έκανα ένα υπέροχο μοναχικό
μπάνιο κολυμπώντας μέχρι την μακρινή κίτρινη σημαδούρα. Αγαπημένη φίλη, που με ξεκουράζει
εκεί στα ανοιχτά…<br />Ένας μοναχικός καφές και σκέψεις και σημειώσεις και εικόνες
μαγικές… Η μυρωδιά από το κατάλευκο μπουγαρίνι, μια άγρια πικραλίδα που άνθισε
στο βράχο, η αχλή της πρωινής δροσιάς στην επιφάνεια της πρωινής θάλασσας, ο
πικρός καφές, όλα τα νιώθω του κόσμου …χρόνια, στιγμές, χαμόγελα, άνθρωποι Θεέ
μου πόσοι άνθρωποι!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />Σκέψεις σιωπηλές, στα είκοσι σπουδές, έρωτας και δουλειά, στα τριάντα γάμος και
παιδιά, στα σαράντα μια νέα ζωή, η συγγραφή, η μεγάλη αλλαγή κι όνειρα που περίμεναν
να τα ζήσω και τώρα στα πενήντα τι; Τι να ονειρευτώ; Έχω ζήσει τα πιο όμορφα όνειρα
μου! Τι ακόμη περιμένει να κατακτηθεί; Τι έχει σειρά λοιπόν; Μια συγκίνηση, μια
αγαλλίαση μα κι ένας φόβος.<br />Δεν είμαι πια κορίτσι.
Το σώμα μου αλλάζει. Ο τρόπος που με βλέπουν οι άλλοι αλλάζει, ο τρόπος που υπάρχω
στον κόσμο αλλάζει, οι αντοχές μου κι η δύναμη μου αλλάζουν, σαν να μην ξέρω πώς να ανταποκριθώ σε αυτό.
Στο να είμαι μια πενηντάρα! Μήπως να κόψω τα μαλλιά μου, μήπως να μην ντύνομαι
τόσο ατημέλητα; Μήπως να μην φοράω τζιν και σορτσάκια, μήπως, μήπως μήπως….<br />Άνοιξα το βιβλιαράκι της <span lang="EN-US">Sheryl Strayed </span>και διάβασα… «Η αποδοχή είναι ένα μικρό ήσυχο δωμάτιο»
….εκεί είμαι τώρα! Εκεί! Ηρέμησε ...επιτέλους ηρέμησε δεν χρειάζεται πια να κουβαλάς την ίδια αγωνία...</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />Και ξύπνησε το χάος μου. Το αγαπημένο μου χάος! Σε μια στιγμή η αυλή γέμισε, φωνές, γέλια,
φωτογραφίες, δούλεμα, αγκαλιές, και βουρ για μπάνιο, να κερδίσουμε τη μέρα να χαρούμε, σήμερα γίνεσαι πενήντα έλα γριούλα μου έλα, να σε βοηθήσω να κατέβεις τις σκάλες!<br />Αποφασίσαμε να γίνουμε πιο τολμηροί και να πάμε για θαλάσσια
σπορ κι έτσι βρέθηκα πάνω σε μια μπανάνα να μας τραβάει ένας τρελός τύπος με μια εξωλέμβιο …ένας τρελός τύπος που έσπαγε πλάκα με τον πόνο μου! Γιατί μόλις ανέβηκα
σε εκείνο το πράγμα που το θυμόμουν με τόσο ενθουσιασμό καθώς είχα να ανεβώ κάτι χρόνια ξαφνικά θυμήθηκα
πως δεν ήμουν πια είκοσι και λίγο λάκισα. Θυμόμουν τα γέλια που κάναμε με τα ξαδέλφια
μου σαν ανεβαίναμε στη φουσκωτή μπανάνα και πέφταμε και ουρλιάζαμε και γελούσαμε. Με τον ίδιο ενθουσιασμό το
θυμόταν ίδιο κι ο Πανταζής. Κι όταν ανεβήκαμε πάνω στο πρώτο τράβηγμα σκέφτηκα "μην χολοσκάς για το τι θα κάνεις στα πενήντα. Δεν θα ζήσεις για να το προσπαθήσεις. Ήρθε το τέλος σου. Θα μαζεύουν τα κομματάκια
σου από το βυθό. "</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στο πρώτο πέσιμο η πρόσκρουση
με τη θάλασσα έμοιαζε σαν να έπεσα σε τοίχο. Χεριά πόδια, κεφάλια, δεν ήξερα
ποια είμαι. Τα αγόρια φώναζαν, γελούσαν ούρλιαζαν ευτυχισμένα κι εγώ κατάπινα
το νερό με τους κουβάδες και ψυχορραγούσα και προσπαθούσα να θυμηθώ τι σκεφτόμουν
Θεέ μου όταν τους πρότεινα αυτή την ανοησία! Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που όλους όσους δεν
ήξερε με το όνομα τους, άντρες γυναίκες
τους αποκαλούσε «καλέ» και ενώ τα αγόρια φώναζαν «πιο γρηγοράαααα» εγώ φώναζα σαν τη θειά… «Καλέεεε πιο σιγά
καλέ, θα μας πνίξεις!!!»</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Τέσσερις φορές έπεσα και τις τέσσερις ένιωθα το χέρι του αγοριού μου να με τραβάει στην επιφάνεια σαν να μαζεύει σακί... έχετε δει πως μαζεύουν τους πεζοναύτες στις ασκήσεις θαλάσσης; Έτσι αλλά με ρεζιλίκι!!! Ένα ανακουφιστικό ρεζιλίκι! Αχ αυτό το χέρι που σε τραβά στην επιφάνεια. Το αγαπάς!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />Βγήκαμε στη στεριά οι μισοί κατενθουσιασμένοι κι άλλοι μισοί
…οι πενηντάρηδες δηλαδή σαν παρτάλια. Που πονάει πρώτα δεν ξέραμε. Κοιταχτήκαμε
με τον Πανταζή. Την θυμάμαι αλλιώς την εμπειρία
αυτή, μου είπε γελώντας… ναι! σαν είσαι είκοσι όλα φαντάζουν αλλιώς!!! <br />Πονεμένοι αλλά ευτυχισμένοι ανεβήκαμε στην ορεινή Λευκάδα. Το απόλυτο μπλε εκεί
μακριά. Τα πανέμορφα χωριά βουτηγμένα στο πράσινο, οι μυρωδιές από τα άγρια βότανα.
Ο ήλιος, τα λαμπερά μάτια. Γεύσεις ελληνικές, απλές καθαρές, ελιές και φέτα , ντομάτα
και ελαιόλαδο και φρέσκο ψωμί. Λικέρ από κόκκινο κρασί για το τέλος κι ευχές
και ένας ήλιος βασιλιάς να τρεμοπαίζει πάνω από τη θάλασσα εκεί μακριά. Ανοιχτό
παράθυρα και τραγούδια δυνατά και γέλια… Τι μέρα!<br />Το κλείσιμο είχε έκπληξη με κεράκια ξέρετε από αυτές τις εκπλήξεις
που κάνεις πως δεν έχεις καταλάβει τίποτε και γύρω σου ακούς ψιθύρους και
σούρτα φέρτα και βγαίνεις έξω έκπληκτος…".ωωωωωω μα τι έκπληξη!!! Καθόλου δεν το είχα
καταλάβει, έτσι όπως κάνατε σαν δαιμονισμένοι!!!!"</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Το αγαπώ αυτό το συναίσθημα
της δήθεν έκπληξης κάθε χρόνο και τα παιδιά πια το καταλαβαίνουν και μου χαρίζουν
τις πιο τέλειες ανέκπληκτες εκπλήξεις!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />Έχυσα πολλά δάκρυα συγκίνησης διαβάζοντας τις κάρτες που είχαν γράψει οι αγαπημένοι μου
και τις είχαν πάρει μαζί τα αγόρια, για να τα διαβάσω την ημέρα μου. Πάντα κλαίω
διαβάζοντας τις κάρτες. Μου γράφουν υπέροχα πράγματα όλοι. Τα λόγια αυτά είναι
το μεγαλύτερο δώρο! Και το αποκορύφωμα ήταν ένα λεύκωμα που έφτιαξε η αδερφή μου, με όλα μας τα καλοκαίρια. Όλα τα γενέθλια που ζήσαμε μαζί…Το άγγιξα με έκπληξη
διάβασα το εξώφυλλο κι άρχισα να κλαίω και δεν σταμάτησα ποτέ νομίζω! Το έχω
στο κομοδίνο δίπλα μου και κάθε φορά που το αγγίζω συγκινούμαι! Ναι είναι κι
αυτό σημάδι του γήρατος να το προσέξεις τώρα που έγινες πενηντάρα όπως μου λέει
κι ο ξάδελφος μου που με δουλεύει ανελέητα!<br />Ευτυχώς που είμαι κλαψιάρα από γεννησιμιού μου αλλιώς θα
είχα τρομάξει στ' αλήθεια με το πόσο εύκολα συγκινούμαι!<br />Το λεύκωμα ήταν το απόλυτο κερασάκι στην τούρτα …πως διάολο
τράβηξε όλες αυτές τις φωτογραφίες σε στιγμές ανύποπτες και που θυμόταν όλες
αυτές τις απίθανες λεπτομέρειες. Ήταν το
μεγαλύτερο δώρο αυτό το απλό βιβλιαράκι,. Το πιο πολύτιμο, μαζί με την αγάπη
της! Αχ αυτή η αδελφή …μετά από τους γονείς μου με ξέρει τα περισσότερα χρόνια
σε αυτή τη γη! Τώρα που το σκέφτομαι! Ίσως ξέρει πολλά περισσότερα από όσο θα
έπρεπε!!! Το νου σου….</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS8vsB0n6B6NOoWxoH7ZQOSb3bQfifc97rKtLYhoa8SAeTJQm6_qbD2b5ML1vTnleEiOaoRECo76nBW683rU3vkc7DGcE3feBEKEEsjWRL6JCzIYQXTpEXYAXW_ualXw2R0zQchmnSQxlQ/s480/FotoJet+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS8vsB0n6B6NOoWxoH7ZQOSb3bQfifc97rKtLYhoa8SAeTJQm6_qbD2b5ML1vTnleEiOaoRECo76nBW683rU3vkc7DGcE3feBEKEEsjWRL6JCzIYQXTpEXYAXW_ualXw2R0zQchmnSQxlQ/w640-h640/FotoJet+%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Και τέλειωσε …η μέρα αυτή η σπουδαία. Ξάπλωσα στο κρεβάτι χαρούμενη και πονεμένη γιατί στο μεταξύ είχα αρχίσει να μπλαβίζω και να πρήζομαι σε διαφορά σημεία, ώμος, πλευρά, αυτί! Πενήντα και τα ένιωθα σε όλο μου το κορμί φίλε!!!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως η συναρπαστική αυτή ημέρα η μέρα των γενεθλίων μου, μου άφησε μια άγρια
χαρά κι ένα κενό. Μια θλίψη που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Όλα όσα ήθελα ήταν εκεί
κι όλα μου έλειπαν. Οι γονείς, οι συγγενείς,
τα ξαδέλφια, η αδελφή μου και τα ανίψια μου, οι φίλοι κι όλοι οι σημαντικοί
άνθρωποι που σμίλεψαν την ζωή μου και την γέμισαν με στιγμές και πολύτιμες αναμνήσεις
…όλοι ήταν εκεί με μια λέξη μια ευχή, ένα τραγούδι στο τηλέφωνο, ένα μήνυμα …μα
μου έλειπαν. Και πιο πολύ έλειπαν αυτοί που χάθηκαν και δεν με είδαν να
μεγαλώνω, κι ο φίλος μου ο <a href="http://www.kapaworld.gr/2011/11/nando.html" target="_blank">Ναντούλης, </a>απίστευτο μα μου έλειπε ξαφνικά πολύ…οι μεγάλοι απόντες. Μια θλίψη παράξενη μέσα στην πελώρια χαρά. Πενήντα!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Περισσότερο, μου έλειπε εκείνο το μικρό κορίτσι εκεί στα οκτώ κι
ύστερα η ερωτευμένη κοπέλα στα είκοσι και η νέα γυναίκα κι αγχωμένη μαμά μετά τα τριάντα και η σαραντάρα που αποφάσισε
να κάνει τις μεγάλες ανατροπές! Ήθελα να τις συναντήσω όλες αυτές και να σταθώ απέναντι
τους. Να τις κοιτάξω στα μάτια για να βεβαιωθούν για το πόσο πολύ τις ευχαριστώ!
Που με άντεξαν, με φρόντισαν, που δεν με
εγκατέλειψαν! Να τις κοιτάξω όμορφες κι αγέρωχες και μπερδεμένες και να τις κάνω
να νιώσουν την ευγνωμοσύνη μου που πάλεψαν και δεν σταμάτησαν στιγμή να πιστεύουν
σε εμένα! Να τις κοιτάξω καλά καλά, που ήταν
τόσο όμορφες και δυνατές κι εγώ δεν το ήξερα ούτε το εκτιμούσα. Να τις ζητήσω συγγνώμη
που πολύ συχνά τις αμφισβητούσα και που τελικά όσα λάθη κι αν έκανα…εκείνες ποτέ
δεν με αμφισβήτησαν, δεν με πρόδωσαν …</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ήμασταν καλή ομάδα όλες μας και τώρα
έρχεται να προστεθεί στην παρέα και μια πενηντάρα. Δεν ξέρουμε ακόμη τι να κάνουμε
με δαύτη γιατί είναι λίγο μη μου άπτου και τα πρωινά που ξυπνά δεν πετάγεται
από το κρεβάτι να πάει να κατακτήσει τον κόσμο αλλά θέλει λίγο χρόνο να ζεσταθεί
το σώμα μέχρι να αρχίσει να περπατά σαν κανονικός
άνθρωπος κι όχι σαν ραμολιμέντο, είναι λίγο πιο αργή και λίγο πιο
συναισθηματική, λίγο ακόμη χαμένη…μα θα την βρούμε την άκρη να την καθοδηγήσουμε
όπως κάναμε και με όλες τις άλλες. Γιατί κορίτσια… κορίτσια μου όμορφα τελικά ήμασταν
καλή ομάδα!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />Αυτό κατάλαβα πέφτοντας στο κρεβάτι και κλαίγοντας γοερά από
αγάπη. Πως περισσότερο μου έλειπαν εκείνα τα κορίτσια η ομάδα μου. Γιατί δεν ήμουν
μια ήμασταν πολλές. Εγώ που τόσο αγαπώ τις ομάδες, δημιούργησα μια ομάδα για να
με κρατήσει, να με στηρίξει, να με σηκώσει …δεν ήμουν ποτέ μόνη… ήμασταν πάντα
πολλές! Ένα φανταστικό μπουκέτο κοριτσιών και γυναικών ζει μέσα μου και μου δείχνει
το δρόμο. Κι εγώ γέρνω πάνω τους με εμπιστοσύνη. Βαστούν τα μπόσικα και με τραβούν
μπροστά.<br />Μια τέτοια φωτογραφία θα ήθελα να έχω! Μια τέτοια αδιανόητη στιγμή
στο χρόνο!</span></div><div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br />Έφτασαν τα πενήντα αγαπημένοι! Αγκαλιάζω τα κορίτσια μου και
συνεχίζω. Στα δύσκολα θα με κάνουν να γελώ στα εύκολα θα με δουλεύουν ψιλό γαζί
και πάντα θα με τραβούν μπροστά, θα με ξεσηκώνουν, θα με εμπιστεύονται, θα με
φροντίζουν!<br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αυτή ήταν η πιο σημαντική συνειδητοποίηση μου στα φετινά μου
γενέθλια. Αγαπημένοι …δεν είμαστε μόνοι! <span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></p></div><p style="text-align: left;"></p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Σας ευχαριστώ για όλα...τα δέκα από αυτά τα πενήντα χρόνια τα ζήσαμε μαζί! Απίστευτο!!!!Εσείς οι αόρατοι φίλοι, ήσασταν η δύναμη που με έσπρωξε να περπατήσω εκεί που φοβόμουν ... Συνεχίζουμε λοιπόν...με πόδια πονεμένα και χαμόγελα λαμπερά. Συνεχίζουμε αγαπημένοι! Πενήντα και μία!!!</span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzkzzeMg7Wyd-iEIBdcT4BfZ_0O6Lljd0Qu49uIbipxZKZvuGLlDD4GVWZIoPF84UraZMTLPzjZg4vMELYlfA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div></div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-16970807209110596522021-07-16T07:44:00.001+03:002021-07-16T07:44:12.636+03:00Ένα ματσάκι ρίγανη!<p class="MsoNormal">Μου ήρθε μέρες τώρα στο μυαλό μια μνήμη… Μια μνήμη αγαπημένη…
Ο μικρός μου γιος επτά χρονών τότε είχε πάει με το <a href="http://www.kapaworld.gr/2013/07/blog-post_9.html" target="_blank">Σχολείο της Φύσης </a>στο μαγικό
Καζαβίτι στη Θάσο. Η πρώτη του απόδραση χωρίς τη μαμά και το μπαμπά. Δυο εβδομάδες
παρέα με τα φιλαράκια του, στο σπίτι της <a href="http://www.kapaworld.gr/2012/10/blog-post_9.html" target="_blank">Νίτσας και του Νίκου</a>, να κυνηγούν νεράιδες στο δάσος, να κάνουν μπάνιο στις
βάθρες του ποταμιού, να κοιμούνται στην άμμο στην παραλία των μεταλλίων, να
τραγουδούν με κιθάρες γύρω από τη φωτιά,
να κάνουν νυχτερινές βουτιές στην θάλασσα, να περπατούν σιωπηλά στην σπείρα της
αιωνιότητας, να χορεύουν στη βροχή, να ζωγραφίζουν, να παίζουν μπουγέλο και βραδινό
κρυφτό, να μαγειρεύουν παρέα, να δημιουργούν, να ζουν το καλοκαίρι με όλο τους το
είναι.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaq2kUaxRDgugGJxxViEl5pvV0eIdBDstUh8C-hyM_Buxz1FXSuAKjlDF4-tdMKQTFEilRQn8pnDXK0MvWwl1n5wjZc09hLj4M4seAoQQtU35xMLNNmsJdS1MbS_F0RDydf6iTOerYtP3d/s600/image.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="450" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaq2kUaxRDgugGJxxViEl5pvV0eIdBDstUh8C-hyM_Buxz1FXSuAKjlDF4-tdMKQTFEilRQn8pnDXK0MvWwl1n5wjZc09hLj4M4seAoQQtU35xMLNNmsJdS1MbS_F0RDydf6iTOerYtP3d/w480-h640/image.jpg" width="480" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Στην επιστροφή όλοι οι
γονείς έχουμε μαζευτεί με tρελή αγωνιά και περιμένουμε τα πιτσιρίκια μας,
με πανό καλωσορίσματος κι ενθουσιασμό. Μόλις φτάνουν τα πουλμανάκια τα παιδιά κατεβαίνουν
με απόλυτη τάξη και σιωπή. Οι δάσκαλοι μας κάνουν νόημα να μην πλησιάσουμε. Αδημονούσαμε,
σχεδόν καιγόμασταν από την επιθυμία να τα σφίξουμε στα χέρια μας, να ριχτούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου….μα
εκείνα περπάτησαν σιωπηλά. Κάθισαν κάτω στη γη όλα μαζί σαν μικρά παπάκια και άρχισαν να τραγουδούν με εκείνη την
μαγική μελωδική φωνούλα τους «άσπρα καράβια τα όνειρα μας για κάποιον ρόδινο γιαλό,
άσπρα καράβια τα όνειρα μας….». </p><p class="MsoNormal">Εύθραυστα μα και τόσο δυνατά που είχαν ζήσει δυο ολόκληρες εβδομάδες χωρίς εμάς.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2tVJ1roQcrrDmJoau5j2drGBvXR7cSGCyZErnqr14lyD4IGdUjs0wMDZziCjDebfnEMNc1RXWBjjEI2q-nIIy-Pq5bY4hUj29s2QCIHxGMpme0FRj0C_Th6F6EUMoVTy4fi4O-puuq7Mi/s640/DSC06670.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2tVJ1roQcrrDmJoau5j2drGBvXR7cSGCyZErnqr14lyD4IGdUjs0wMDZziCjDebfnEMNc1RXWBjjEI2q-nIIy-Pq5bY4hUj29s2QCIHxGMpme0FRj0C_Th6F6EUMoVTy4fi4O-puuq7Mi/w641-h480/DSC06670.JPG" width="641" /></a></div><p class="MsoNormal">Στεκόμασταν απέναντι τους και κλαίγαμε! Κλαίγαμε όλοι οι γονείς
από χαρά κι έπειτα τα μικρά πλάσματα σηκώθηκαν κι ήρθαν κοντά μας με τρόπο τελετουργικό κι ήρεμα, σταθερά έτειναν τα χέρια τους και μας χάρισαν ένα ματσάκι ρίγανη
και ένα κομμάτι κόκκινο ύφασμα από το φόρεμα της νεράιδας που είχαν βρει στο
δάσος, σύμβολο της παντοτινής τους σύνδεσης, με εκείνο το κομμάτι της παιδικότητας που κρύβει μαγεία..</p>
<p class="MsoNormal">Ηταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος για μια στιγμή εκεί μπροστά τους. Θυμάμαι τον μικρό λιοσποράκι μου να τραγουδά με την λεπτή
παιδική σχεδόν ραγισμένη φωνούλα του. Σοκολατένιος από τον ήλιο, όμορφος και τόσο
ευτυχισμένος. Κι ύστερα να απλώνει το χέρι του και να μου χαρίζει τη ρίγανη που
μάζεψε από το βουνό και το τρυφερό χεράκι, να μυρίζει ξεγνοιασιά κι ελευθερία! Το τρυφερό του χεράκι να μυρίζει καλοκαιρινή πατρίδα και γελούσα κι έκλαιγα. Θεέ μου έκλαιγα με μια
χαρά που όμοια της είχα ζήσει την στιγμή εκείνη την πολύτιμη που
σφιχτά τον κράτησα στην αγκαλιά μου, <a href="http://www.kapaworld.gr/2012/07/blog-post_20.html" target="_blank">λίγες μέρες αφότου γεννήθηκε</a> στο νεογνολογικό του Ιπποκράτειου!</p>
<p class="MsoNormal">Σαν βλέπεις να μεγαλώνει ένα παιδί που κόντεψε να χαθεί, νιώθεις
μικρός μπροστά στη μεγαλοσύνη της ζωής. Έτσι
ένιωθα τότε και το θυμήθηκα σαν μια μαμά πρόσφατα μου μίλησε για την πρώτη
εμπειρία του μικρού της γιου στο Καζαβίτι στην φετινή εκδρομή του Σχολειού της Φύσης…</p>
<p class="MsoNormal">Τι μαγικές στιγμές ζήσαμε με το σχολείο αυτό. Γέμισε την ζωή
μας με νόημα και ανθρώπους. Τι στιγμές υπέροχες μοιραστήκαμε με όλους τους γονείς
που έγιναν συνοδοιπόροι και φίλοι και κτίσαμε σχέσεις ζωής! Πόσο μου λείπουν
εκείνες οι μέρες. Εκείνα τα συναισθήματα κι εκείνη τη σύνδεση με τους ανθρώπους.
Τότε που η ζωή ήταν γεμάτη απλότητα και μαγεία. Εκείνη την μαγεία που
ανακαλύπταμε μέσα στα μάτια των μικρών παιδιών μας! Τώρα τα παιδιά μας είναι
έφηβοι…τρελοί και παθιασμένοι με τη ζωή, με έναν τρόπο διαφορετικό. Αλίμονο, σε λίγες μέρες το λιοσποράκι γίνεται δεκαπέντε! Τι ευλογία....</p>
<p class="MsoNormal">Και μπορεί να ζούμε μέρες δύσκολες και παράξενες μα τα
παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν την ζωή απλή…τα παιδιά, τα ζώα και τα
λουλούδια…Έτσι, με μιαν ωραία καθαρότητα καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, τα λουλούδια ανθίζουν και τα ζώα χοροπηδούν στα πόδια μας με ενθουσιασμό!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiUVEFWa4RxSJze3IsZtNyYINTrXUyCtoA7qdobS9HAeVOwCDNhcSme2TyE0dEBSgNG2pOCn-ydBDyebT3iF0DO_HiCmfLxe1GZxilDKLrLFT2xwi0XgrZLJlyoIpfVxEeRolibV1XiOPE/s640/20180602_135228.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiUVEFWa4RxSJze3IsZtNyYINTrXUyCtoA7qdobS9HAeVOwCDNhcSme2TyE0dEBSgNG2pOCn-ydBDyebT3iF0DO_HiCmfLxe1GZxilDKLrLFT2xwi0XgrZLJlyoIpfVxEeRolibV1XiOPE/w480-h640/20180602_135228.jpg" width="480" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ9xBCB9-6TIW3MvnCWVtvVNwHIH2jHsqM6xbnsqFm7uHNQA7wEkUtl8vBPdX66AsHRkFM-zVk4HrrkKmB537nTGsmC5n56K1C7fPtrjPrqHKl51-PlDoVdb7W8GaQDUvm3DRS2pYnZOvB/s640/20210504_142815.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ9xBCB9-6TIW3MvnCWVtvVNwHIH2jHsqM6xbnsqFm7uHNQA7wEkUtl8vBPdX66AsHRkFM-zVk4HrrkKmB537nTGsmC5n56K1C7fPtrjPrqHKl51-PlDoVdb7W8GaQDUvm3DRS2pYnZOvB/w360-h640/20210504_142815.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwV1FVuDW0tVqcXNJW8k2IhdsH7NmqPBTJgYm3yUT6MfG6Flsc1jCWcu3ZN-avGTuw-lsREU1uXR5zlOLnnn67lP0E9SnEh0X1vnEkooSvWj8xwdIwEu7U2o5q6Au0wgMJ4vp7fALEwOTj/s640/20210514_124032.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwV1FVuDW0tVqcXNJW8k2IhdsH7NmqPBTJgYm3yUT6MfG6Flsc1jCWcu3ZN-avGTuw-lsREU1uXR5zlOLnnn67lP0E9SnEh0X1vnEkooSvWj8xwdIwEu7U2o5q6Au0wgMJ4vp7fALEwOTj/w640-h360/20210514_124032.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEY-IJgM78NptWk9l31lULhs_CGBVL_0RvgYRT9wAJ5qf4XDRFlsUvbhK-wfA9WGgF4IXqt8FtIwnghBOqbm72msHyzM4f9YSu72CXaTJTr5YLoPnVjsMO4ze0Q7YJz-m1OslypI5R-tL1/s640/20210514_131619.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEY-IJgM78NptWk9l31lULhs_CGBVL_0RvgYRT9wAJ5qf4XDRFlsUvbhK-wfA9WGgF4IXqt8FtIwnghBOqbm72msHyzM4f9YSu72CXaTJTr5YLoPnVjsMO4ze0Q7YJz-m1OslypI5R-tL1/w640-h360/20210514_131619.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgemMchz4ut34gxOnQSDFhnhC8A21J_mQlWi74FBQcdqbUx8Mfkv-FELGc4iO9tM0g027g2UVuGGNxl61BC1c2t0mEO9U7B1nVgJCThTVAzsWBX2_-C39NGR_9Wevkn74WxQbXnFk99qODm/s640/20210528_112923.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgemMchz4ut34gxOnQSDFhnhC8A21J_mQlWi74FBQcdqbUx8Mfkv-FELGc4iO9tM0g027g2UVuGGNxl61BC1c2t0mEO9U7B1nVgJCThTVAzsWBX2_-C39NGR_9Wevkn74WxQbXnFk99qODm/w640-h360/20210528_112923.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Οι μέρες είναι καυτές, γεμάτες χρώματα. Οι φλαμουριές γέμισαν μελένιες
μυρωδιές τον αέρα, τα στάχυα θερίστηκαν.
Συναντηθήκαμε με τους γονείς και την αδελφή μου μετά από μήνες κι αγγιχτήκαμε
κι αγκαλιαστήκαμε κι εκείνη η αγκαλιά είχε κάτι το θεραπευτικό. Σαν να κλείνουν
ρωγμές, σαν να επουλώνονται πληγές. Τούτος ο Χειμώνας μας πόνεσε. Μας χώρισε. Μας
φόβισε. Τούτος ο Χειμώνας μας απείλησε κι ήρθε το Καλοκαίρι να μας ζεστάνει ξανά
και να γεμίσει φως τα παγωμένα σκοτάδια. Ναι το Καλοκαίρι έρχεται για να μας βοηθήσει
να αντέξουμε …Το Καλοκαίρι έρχεται για να γεμίσει με φως τα μάτια και να λιώσει
τις παγωμένες ψυχές.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZoMLqCSFMfDTIj8U_bZo3TwIuQOoUFt7Ci-_RCPl0YBwN5S2gmUJcjuU-FRhNbLVvvr7jj7do78I148TVROYyeBMOX91RyMgc21-RmdPUBMKDzSnS_OdGX20XKaFXL0o4z73SS9RXOUhH/s640/20210610_091904.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZoMLqCSFMfDTIj8U_bZo3TwIuQOoUFt7Ci-_RCPl0YBwN5S2gmUJcjuU-FRhNbLVvvr7jj7do78I148TVROYyeBMOX91RyMgc21-RmdPUBMKDzSnS_OdGX20XKaFXL0o4z73SS9RXOUhH/w640-h360/20210610_091904.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXUZv1wPiQv3xG-mCcSV17zY2gHqiRk7Ke1A-Fk-etLAEblz9RAJAKTaikOWxGhNHyEAMlgqXWBqeupYECaoIXkiVMw3Cwijf4DylTyyPUbmqKfYhNCGpuiz4L6lFcReckj_RrPWaJfTX3/s640/20210610_092000.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXUZv1wPiQv3xG-mCcSV17zY2gHqiRk7Ke1A-Fk-etLAEblz9RAJAKTaikOWxGhNHyEAMlgqXWBqeupYECaoIXkiVMw3Cwijf4DylTyyPUbmqKfYhNCGpuiz4L6lFcReckj_RrPWaJfTX3/w360-h640/20210610_092000.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUAz0jU4NUW0OAFngD25pyGtXrlzMQp9ywmyzS6KLNLv2OLB4emgz99C0p6AAfsfPiaCT9O0cTBAlR8xSY1rIappMo2Gei1Lp5MsTbRB9Jz0JyLAGjn33GhehB0PIq94elDmgylSTJEXRI/s640/20210706_135743.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUAz0jU4NUW0OAFngD25pyGtXrlzMQp9ywmyzS6KLNLv2OLB4emgz99C0p6AAfsfPiaCT9O0cTBAlR8xSY1rIappMo2Gei1Lp5MsTbRB9Jz0JyLAGjn33GhehB0PIq94elDmgylSTJEXRI/w360-h640/20210706_135743.jpg" width="360" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjHEWyWeoES1nBUBsq8vy4n-oUtQCnL_t0jsECHpdT9nuTpN3nVZ0JdQ-QzKjHQ3B0-6BiLvL1NA-UeoSWMpxAhqnMvrDFxNccAJ1TsrMisBJJwk_AFBbUPAo9pFdypNISM-WbsGJZp43X/s640/20210714_114809.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjHEWyWeoES1nBUBsq8vy4n-oUtQCnL_t0jsECHpdT9nuTpN3nVZ0JdQ-QzKjHQ3B0-6BiLvL1NA-UeoSWMpxAhqnMvrDFxNccAJ1TsrMisBJJwk_AFBbUPAo9pFdypNISM-WbsGJZp43X/w360-h640/20210714_114809.jpg" width="360" /></a></div><p class="MsoNormal">Λατρεύω τα Καλοκαίρια. Μπορώ να ζήσω μια ζωή σε ένα παντοτινό
Καλοκαίρι. Ναι μπορώ! Με τις μέρες να
είναι λαμπερές και καθάριες. Με τον αέρα να κουβαλά βαριά αρώματα και νοτιάδες
να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά. Με τη θάλασσα να γεμίζει με ήχους τα αυτιά μου και
το απέραντο μπλε της να ξεκουράζει τα μάτια μου….κι εκείνο τον ήλιο να στραφταλίζει
μέσα της σαν αιώνιος εραστής. Ναι! Θα ήθελα η ζωή να κουβαλούσε περισσότερα και μεγαλύτερα, λαμπερά Καλοκαίρια! Ιδίως μετά από τέτοιους
Χειμώνες …αδιανόητα πικρούς και κρύους…</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjipLm-MoDVoLnGovMl23M2h_lpA9tvme3MTzSSte8JnKgFUpYggv6AHKzP0OK2C5seWWwE5RAP0pIPlqD54aiw3W26biu5EK91jIIA_rFru8HLnGu3ZNW-wWfoQBiJgLeX37Bnom45w0lH/s640/20210519_092559.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjipLm-MoDVoLnGovMl23M2h_lpA9tvme3MTzSSte8JnKgFUpYggv6AHKzP0OK2C5seWWwE5RAP0pIPlqD54aiw3W26biu5EK91jIIA_rFru8HLnGu3ZNW-wWfoQBiJgLeX37Bnom45w0lH/w360-h640/20210519_092559.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO79nHJXd9WlhhjvQuI8dkaxDccmqYOtIGOkuhUmqsTdDTpiQK29dmhfT7t02tEBvoxE1ynvBpz4CwySdg20yNHuQ3rFfydgVwijBBBVWdli-WJpF3_-iOWzBJdsMiERLgBg2Vjth4SVFH/s640/20210708_082908.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO79nHJXd9WlhhjvQuI8dkaxDccmqYOtIGOkuhUmqsTdDTpiQK29dmhfT7t02tEBvoxE1ynvBpz4CwySdg20yNHuQ3rFfydgVwijBBBVWdli-WJpF3_-iOWzBJdsMiERLgBg2Vjth4SVFH/w640-h360/20210708_082908.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Αυτά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι λείπει …τι λείπει από την
ζωή και η απάντηση είναι μια! Αυτό που περισσότερο μου λείπει είναι οι
άνθρωποι. Η σύνδεση μας, οι αγκαλιές μας, τα ξέγνοιαστα γέλια μας, οι μπύρες
στην άμμο, οι απλοϊκές συζητήσεις μας, τα παιχνίδια των παιδιών μας ενώ εμείς αγναντεύουμε τις θάλασσες, <a href="http://www.kapaworld.gr/2012/04/blog-post_23.html" target="_blank">η Ζωή</a>. Το μαγικό
αυτό κορίτσι με τα ξέμπλεκα μαλλιά που γέμιζε με φως τα μάτια μας! Η Ζωή γαμώτο,
που μας χαρίζονταν χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς μάσκες, εμβόλια κι αποστάσεις… Χωρίς προφυλάξεις. Η
Ζωή που ζούσαμε σαν καλοκαιρινό έρωτα εφήβων…
κι όχι σαν συζυγική σχέση συνταξιούχων!</p>
<p class="MsoNormal">Την λαχταρώ. Την μνημονεύω. Την αναζητώ στα ξέγνοιαστα γέλια
των παιδιών μου, στα χρωματιστά μπουμπούκια
των λουλουδιών μου και στις χαρούμενες ουρές των σκύλων μου…και την βρίσκω στα
μάτια των ανθρώπων που κοιτάζουν με λαχταρά τα σφιγμένα χέρια και τις κλειστές αγκαλιές…αχ αυτά τα πικραμένα μάτια!</p>
<p class="MsoNormal">Μου θυμίζουν όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα κι έπαψαν να είναι. Όλα όσα θεωρούσαμε
δικά μας και δεν είναι. Όλα όσα νομίσαμε πως είμαστε και δεν είμαστε. </p>
<p class="MsoNormal">Απογοητεύομαι, πόσο απογοητεύομαι και θλίβομαι…κι ύστερα
ξυπνώ μια μέρα μπαίνω στην κουζίνα και προσπαθώντας να ξεκρεμάσω το τηγάνι από
το τσιγκέλι που είναι κρεμασμένο, ακουμπώ με το χέρι στο ματσάκι με τη ρίγανη.
Ναι εκείνο το ματσάκι που είναι ακόμη κρεμασμένο εκεί μετά από τόσα χρόνια. Ενθύμιο αγάπης. Κοντοστέκομαι
ξαφνιασμένη και το κοιτάζω. Κι έπειτα τρίβω με τα ακροδάχτυλα μου τα φυλλαράκια και Θεέ μου. Μυρίζει ακόμη. Μυρίζει όπως τότε. Δεν έχασε τίποτε από την μαγική
μυρωδιά της. Όπως τότε που ζούσε ελεύθερη φυτρωμένη στην πλαγιά του βουνού και
ο ήλιος χάιδευε τα φύλλα της. Μάζευε την ενέργεια του και τόσα χρόνια ξεραμένη
την κουβαλά ακόμη μέσα της. Θα την κουβαλά για πάντα…Ναι θα κουβαλά για πάντα
εκείνη την μυρωδιά της καλοκαιρινής μας πατρίδας. Ξεγνοιασιά κι ελευθερία! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7__N2I7xgQGOptOlV0c15pnJwquL9FUXf-mG9zQJgt8MZZ8ijO4RKh3EVs7Gas49PyC4FWYOl_aQQMCnvV60PsOGpUBtXKTb4AJ4Nbd3whd5TlSVFNCLAOHypS7FzVEJcx0uromyKJxkr/s640/20210716_065429.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7__N2I7xgQGOptOlV0c15pnJwquL9FUXf-mG9zQJgt8MZZ8ijO4RKh3EVs7Gas49PyC4FWYOl_aQQMCnvV60PsOGpUBtXKTb4AJ4Nbd3whd5TlSVFNCLAOHypS7FzVEJcx0uromyKJxkr/w360-h640/20210716_065429.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Ένα μικρό ματσάκι ρίγανης που κουβαλά μια πίστη κι ένα για
πάντα! Ακούς; Για πάντα!!</p>
<p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι! Τρίψτε ρίγανες και βασιλικούς, με τα ακροδάχτυλα σας και θυμηθείτε… Εδώ είμαστε. Εδώ! </p>
<p class="MsoNormal"> Κατερίνα</p><p class="MsoNormal">Ακούστε το δυνατά τα τρανταχτεί το μέσα! Αφιερωμένο...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/W0NztPYFCkU" width="320" youtube-src-id="W0NztPYFCkU"></iframe></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-63214520846655727942021-07-09T07:42:00.005+03:002021-07-09T07:42:58.028+03:00Ζητάω και δέχομαι...δυο δώρα που μαθαίνω να εκτιμώ!Χάθηκα και το ξέρω. Το φετινό πρόγραμμα έχει μια πίεση πρωτόγνωρη. Η ζωή άλλαξε με έναν τρόπο και το γράψιμο άλλαξε ρυθμό. Με λυπεί αυτό γιατί το έχω ανάγκη μα πιο πολύ με θλίβει η επαφή μας που χάνεται...<div><br /></div><div>Το blogg είναι για εμένα μια αίσθηση. Είναι η επαφή με μια ενέργεια ολοζώντανη που την έχω ανάγκη. Οπότε δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια να επανέρχομαι με την κάθε ευκαιρία αγαπημένοι!.</div><div><br /></div><div>...κι αυτή τη φορά επανέρχομαι με μια ακόμη συζήτηση μας με την<a href="https://www.thetoc.gr/koinwnia/best-of-internet/despoina-kanakoglou-i-thessalonikia-pou-me-to-podcast-tis-xeperase-ta-1000000-downloads-kai-saronei-se-80-xores/" target="_blank"> Δέσποινα Κανάκογλου</a>, από το "Giati oxi"....Την Δέσποινα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει το πρώτο podcast στην Ελλάδα κι έχει φτιάσει πια τα 1.000.000 downloads και έχει ακροατές σε πάνω από 80 χώρες σε όλο τον κόσμο! Το υπερταλαντούχο αυτό πλάσμα που αυτή τη φορά μου ζήτησε να μιλήσουμε για κάτι τελείως διαφορετικό. Για τα δώρα που δυσκολευόμαστε να δεχτούμε και για όλα όσα φοβόμαστε να ζητήσουμε! </div><div><br /></div><div>Ξαφνιάστηκα και βρήκα την ιδέα εμπνευσμένη. Μια ακόμη συζήτηση μας που απόλαυσα και συνειδητοποίησα κ εγώ πολλά! Σας καταθέτω την συζήτηση μας όπου μπορείτε να ακούστε πατώντας στο παρακάτω link: </div><div><b><a href="https://giatioxi.gr/fovasai_na_zhthseis_kai_duskoleuesai_na_dexteis_xlwrokwsta/" target="_blank"><br /></a></b></div><div><b><a href="https://giatioxi.gr/fovasai_na_zhthseis_kai_duskoleuesai_na_dexteis_xlwrokwsta/" target="_blank">Εκπομπή: Φοβάσαι να ζητήσεις και δυσκολεύεσαι να δεχτείς;</a></b></div><div><br /></div><div>Για ακόμη μια φορά τα είπαμε από απόσταση δυστυχώς λόγω της πανδημίας μα δώσαμε την υπόσχεση πως η επόμενη μας σύνδεση θα είναι από κοντά όπως κάναμε παλιά και πραγματικά το απολαμβάναμε!</div><div>Στο παρακάτω link μπορείτε να βρείτε όλα τα αρχεία με τις συζητήσεις μας με την αγαπημένη Δέσποινα στο Giati oxi.</div><div><div><a href="https://giatioxi.gr/tag/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1/" target="_blank">Αρχεία συζητήσεων.</a></div></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjck0YeTGwwQx1QV9HFt9HtaHGg4wAXgFH_Y4pZTTauxbCo12QzHlOFYqy0lxrShGeYlEL09DWGHwWuWuqVum1Gl_PmQ40vKWtIzH66U5Rpx3bsXEmpECtkkLMp7duYD-qumR0MZJ7BTGej/s640/20210621_081151.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjck0YeTGwwQx1QV9HFt9HtaHGg4wAXgFH_Y4pZTTauxbCo12QzHlOFYqy0lxrShGeYlEL09DWGHwWuWuqVum1Gl_PmQ40vKWtIzH66U5Rpx3bsXEmpECtkkLMp7duYD-qumR0MZJ7BTGej/w360-h640/20210621_081151.jpg" width="360" /></a></div><br />Καλημέρα Καλημέρα...εύχομαι μέσα σε όλη αυτή την τρέλα να προλάβουμε να απολαύσουμε στιγμές κι ανθρώπους. Να μάθουμε να ζητάμε την ανάγκη μας από τους άλλους κι από τον εαυτό μας. Να μάθουμε να διεκδικούμε ότι χρειαζόμαστε και να δεχόμαστε ότι οι άλλοι έχουν να μας προσφέρουν χωρίς επιφυλάξεις και δεύτερες σκέψεις. Με την ελευθέρια και την απλότητα, όπου δεχόμασταν δώρα και συναισθήματα σαν ήμασταν μικροί κι όλα ήταν αυτονόητα. Ζητάω και δέχομαι λοιπόν....κι εμπιστεύομαι, η μαγικής μας λέξη!!!! </div><div>Καλημέρα αγαπημένοι! Ελπίζω με έναν τρόπο ξεχωριστό να περνάτε καλά ή έστω να το προσπαθείτε!!!!</div><div><br /></div><div> Κατερίνα</div>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-76587246378352653422021-06-04T08:54:00.008+03:002021-06-04T09:20:08.433+03:00Πανελλήνιες. Η εμπειρία!<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Πλησιάζει
πάλι το τέλος της χρονιάς, μιας χρονιάς δύσκολης κι αλλόκοτης για τους
μαθητές κάθε ηλικίας. Το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς είναι μια δύσκολη περίοδος
γιατί έχει τελικές βαθμολογίες, διαγωνίσματα, εξετάσεις, πέρασες, δεν
πέρασες, με τι βαθμό πέρασες...Πίεση λοιπόν για τους μικρούς ανθρώπους και για εμάς τους γονείς
τους. Πίεση και μπόλικες δόσεις ανταγωνισμού! <br /></span><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Κατανοητά
και τα δυο ...ως ένα βαθμό πάντα! </span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Την γνώμη μου για όλο αυτό την έχω ήδη καταθέσει σε μια παλιότερη ανάρτηση </span><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p><span>που έγραψα για τα</span><a href="https://www.blogger.com/blog/post/edit/3849061847545944482/7658724637835265342" target="_blank"><span style="color: blue;"> Παιδιά Τρόπαια</span></a><span>. Και σήμερα να το έγραφα δεν θα άλλαζα ούτε λέξη!</span><br /></o:p></span></span><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjtREAmu8sBU0VJ4DvS2bvX4lpMzFkNsLOupcg0BgKHykIpovJtOyZw3_dqXPdQolaFrgsP3xuyLVZ0ELb11LtfTHBQAbZCic8v0oDt6X62H6W7ywJ3E1UZiTqnluw33vB-50TSjfbhjiw/s2048/trees7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjtREAmu8sBU0VJ4DvS2bvX4lpMzFkNsLOupcg0BgKHykIpovJtOyZw3_dqXPdQolaFrgsP3xuyLVZ0ELb11LtfTHBQAbZCic8v0oDt6X62H6W7ywJ3E1UZiTqnluw33vB-50TSjfbhjiw/w640-h426/trees7.jpg" width="640" /></a></div><div style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">Ως παιδί στην δική μου μαθητική ζωή έζησα την πίεση το άγχος και την απογοήτευση πολλές φορές, μα όταν έρχεται η ώρα να τα ζήσεις ως γονιός αλλάζει το πράγμα!</span><br /></span></span><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Εκεί κάτι
μέσα μου έσπασε...Πέρυσι λοιπόν ζήσαμε την εμπειρία των Πανελληνίων ως γονείς
και νιώθω πως ήταν μια από τις πιο δύσκολες και τραυματικές εμπειρίες. Γιατί όλο
αυτό ναι! Ήταν απάνθρωπο. <br /></span><span><span style="font-size: 12pt;">Το αποφάσισε
μόνος του. Μα όχι ακριβώς. Οι </span>συζητήσεις<span style="font-size: 12pt;"> κι οι </span>κατευθύνσεις<span style="font-size: 12pt;"> στο </span>σχολείο<span style="font-size: 12pt;">, οι </span>συμμαθητές και τα όνειρα του<span style="font-size: 12pt;">, το ίδιο το </span>σύστημα<span style="font-size: 12pt;"> που σε οδηγεί </span>τελικά<span style="font-size: 12pt;"> προς τα εκεί. </span>Βοηθήσαμε<span style="font-size: 12pt;"> να </span>πάρει<span style="font-size: 12pt;"> μια </span>κατεύθυνση<span style="font-size: 12pt;"> με την σχολή που τον ενδιέφερε. </span>Μίλησε<span style="font-size: 12pt;"> με παιδιά που </span>φοιτούσαν<span style="font-size: 12pt;"> εκεί, έψαξε τα μαθήματα, έκανε την </span>έρευνα<span style="font-size: 12pt;"> του, ήταν κάτι που του </span>ταίριαζε<span style="font-size: 12pt;"> </span>από<span style="font-size: 12pt;"> μικρό παιδάκι, τότε που τα </span>παιχνίδια<span style="font-size: 12pt;"> του όλα </span>εμπεριείχαν<span style="font-size: 12pt;"> </span>κατασκευές<span style="font-size: 12pt;"> και δημιουργία. Μας ζήτησε βοήθεια για τα φροντιστήρια και τα </span>μαθήματα<span style="font-size: 12pt;">.
Δεν ξέραμε αν συμφωνούσαμε ή αν διαφωνούσαμε, ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα δώσει
Πανελλήνιες, πάντα θεωρούσαμε πιο πιθανό, με ευκαιρία της σχέσης μας με την Γερμανία το να επιλέξει το εξωτερικό...Κι όμως ήθελε
να το δοκιμάσει. Εκεί </span>αντιλήφθηκε<span style="font-size: 12pt;"> κι ίδιος τη δυσκολία του και αγχωμένος ζήτησε βοήθεια.
Είχε τεράστια κενά, που έπρεπε να καλυφτούν καθώς η προετοιμασία όλων ξεκινά
δυο χρόνια πριν κι εκείνος το αποφάσισε μέσα στο Καλοκαίρι πριν την τρίτη Λυκείου
πράγμα αδιανόητο...Αδιανόητο πραγματικά </span>ότι<span style="font-size: 12pt;"> τα παιδιά μπαίνουν σε αυτό το ρυθμό
χρόνια πριν...</span></span><br /><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ήταν μια δύσκολη
χρόνια, όπου ένιωθα ανεπαρκής ως γονιός...Έβλεπα ένα απίθανα χαρούμενο παιδί, με έντονη
κοινωνική ζωή, να βουλιάζει, να βάζει κιλά, να απομονώνεται, να χάνει το χαμόγελο
και τη χαρά του.<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τον παρατηρούσα
να χάνεται, να μικραίνει, να κλαίει, να ξεσπά, να τρώει ακατάπαυστα, να μπερδεύεται, να
χάνει το κίνητρο του, να απογοητεύεται, να νιώθει λίγος, να νιώθει ένοχος,
να νιώθει υπόλογος. Όλα όσα αγαπούσε μπήκαν στον πάγο. Έξοδοι, δραστηριότητες, μουσική, αθλητισμό, όλα τα σταμάτησε γιατί δεν προλάβαινε με το διάβασμα. Μα πως είναι δυνατόν να ζήσει ένας νέος άνθρωπος χωρίς όλα αυτά που του δίνουν χαρά; Όλη αυτή η ενέργεια στο νέο και σώμα του, πως θα έβρισκε διέξοδο;</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τον έβλεπα να συρρικνώνεται να γίνεται φάντασμα, να θυμώνει
και μετά να κλαίει γοερά και μετά να χαίρεται και να τραγουδά σαν έγραφε
καλά....κι όλη του η ζωή κι η ζωή των φίλων του να γίνεται ένας βαθμός, μια
απόδοση, ένα κυνήγι που όμως δεν του ταίριαζε γιατί αυτό το είδος κυνηγίου δεν ταιριάζει
σε όλους...</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span><span style="font-size: 12pt;">Πόνεσα. Θύμωσα,
Απογοητεύτηκα. Με τον μπαμπά του ήμασταν συνέχεια σε εγρήγορση, ζούσαμε κάτι
που δεν θέλαμε να ζήσουμε, που δεν επικροτούσαμε, που δεν </span>ξέραμε<span style="font-size: 12pt;"> πως να στηρίξουμε.</span></span><br /><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στα μισά της
διαδρομής εκείνος ένιωσε χαμένος, ένιωσε πως δεν άντεχε μα δεν ήξερε τι να κάνει. Να
τα παρατήσει τώρα τόσο κοντά στο τέλος και μετά τι; Τι;....Ένιωθε εγκλωβισμένος
με την απόφαση του έστω κι αν προσπαθούσαμε να τον καθησυχάσουμε. Ένιωθε την ανησυχία
μας. Τον δικό μας φόβο την αγωνία μας. </span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span><span style="font-size: 12pt;">Βοήθησαν πολύ οι εμπνευσμένες δασκάλες
του που τον στήριξαν, τον κατεύθυναν, του έδωσαν κίνητρο και τον βοηθούσαν να
βλέπει φως στις πιο σκοτεινές ημέρες! Κική, Βάσω, Χριστιάννα, </span>Δέσποινα<span style="font-size: 12pt;">. Οι νεράιδες μας! Ηταν η πρώτη φορά που έβλεπε την αγωνιώδη πλευρά των καθηγητών κι αυτό με συγκίνησε βαθιά...</span></span><br /><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Βοήθησε ο
μπαμπάς του που τον κατεύθυνε να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό πρόγραμμα περισσότερο λειτουργικό, που να εμπεριέχει
χρόνο ξεκούρασης και αποδοτική μελέτη. Μπήκε στο πρόγραμμα με ανακούφιση.
Ξυπνούσε στις 04.00 κάθε πρωί για μήνες. Άλλοτε αγόγγυστα, άλλοτε με φρίκη, φόβο κι αγωνία. Διάβαζε, έτρωγε, κοιμόταν. Δεν παραπονιόταν τουλάχιστον όχι φανερά. Σαν στρατιώτης. Έκλαιγε όμως συχνά σαν μωρό και χαιρόμουν για αυτό γιατί ξεσπούσε. Πιεζόταν να ξεπεράσει κατά πολύ τα μαθησιακά όρια του. Ο καθένας
ξέρει το δικό του παιδί και ξέρω πως υπάρχουν μαθητές εξαιρετικοί, που ζουν μια τέτοια ζωή, μα εκείνος δεν ήταν έτσι. Το φανέρωναν οι μαθητικές του αποδόσεις. Προσπαθούσε πάντα, μα όσο χρειαζόταν
και τώρα χρειαζόταν πολύ περισσότερο από όσο είχε ποτέ του φανταστεί.</span><br /></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p><br /></o:p></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το ότι το παιδί
μου έπρεπε να βιώσει όλο αυτό που είχα βιώσει εγώ ως μαθήτρια τριάντα χρόνια πριν με
έκανε έξαλλη! Τριάντα χρόνια πριν κι εξέλιξη καμία! Τις ημέρες των Πανελληνίων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις θυμάμαι σαν εφιάλτη. Μιλούσαμε με τους φίλους
και τους συγγενείς που ζούσαν τα ίδια και παίρναμε δύναμη ο ένας από τον άλλο.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Εκείνος έβαζε τέρμα μουσική και έτριζαν τα τζάμια. Καμιά φορά πήγαινα στο δωμάτιο του και χορεύαμε μαζί και έλαμπε. Του έγραψα τότε ένα κείμενο για <a href="http://www.kapaworld.gr/2020/06/blog-post.html" target="_blank">"Το μεγαλύτερο μάθημα"</a> σε όλο αυτό που ζούσε, που δεν είναι παρά η διαδρομή. Ήθελα τόσο να του πάρω το βάρος, να τον ανακουφίσω από τον φόβο.<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Φτάνοντας στις εξετάσεις εκείνος
ένιωθε ήρεμος έτσι έλεγε, έτσι ένιωθε, μα το σώμα του κατέρρεε. Γαστρεντερολογικά συμπτώματα, πονοκέφαλοι, συνεχείς αιμορραγίες από την μύτη που μας τρόμαζαν, ακόμη και εκρήξεις
πυρετού...όλα τα έπαθε χωρίς κι ο ίδιος να νιώθει το γιατί. Φοβόμουν μην πάθει κάτι. Ήθελα να του πω φτάνει,
δεν χρειάζεται να συνεχίσεις απέδειξες την επίμονη σου, την δύναμη σου, το πείσμα,
το κουράγιο και την γενναιότητα σου επιλέγοντας να διασχίσεις μια τόσο δύσκολη για εσένα διαδρομή. Μα ήταν η δική του διαδρομή! Θυμήθηκα εκείνο τον Μαραθώνιο όπου έπαθα
μετατόπιση ισχύουν και μου πρότειναν να σταματήσω στα μισά, πόσο είχα θυμώσει. <br /></span><span><span style="font-size: 12pt;">Ήταν πια μια
ανάσα πριν το τέλος...και </span>κράταγε<span style="font-size: 12pt;"> το τελευταίο του κουράγιο. Εμείς λέγαμε δεν
πειράζει κι εκείνος γινόταν έξαλλος… "Πειράζει Πειράζει. Εμένα με πειράζει!!!" Κι
είχε δίκιο πως ήταν δυνατόν να μην τον πειράζει! Εκεί τον θαύμασα ακόμη πιο πολύ. Όλα τα παιδιά μας τα θαύμασα, γιατί αυτό που έκαναν ήταν πελώριο.</span></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p><br /></o:p></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p><br /></o:p></span><span><span style="font-size: 12pt;">Η περίοδος της αναμονής των αποτελεσμάτων δύσκολη παρόλο που το καλοκαίρι ήταν ξέγνοιαστο αν εξαιρέσεις
την Πανδημία που αιωρούνταν. Κι έρχεται η εποχή όπου τα αποτελέσματα κάνουν και
πάλι πρωταγωνιστές τους γονείς και τα παιδιά γίνονται τρόπαια. Αποτελέσματα
και βαθμοί στο διαδίκτυο. Ο ένας να δίνει δημόσια συγχαρητήρια στον άλλο και το καταλαβαίνω. Ναι καταλαβαίνω τη χαρά και την ανάγκη να την μοιραστεί κάνεις.
Δεν γίνεται να μην χαρείς εσύ</span></span><span style="font-size: 12pt;"> που </span><span><span style="font-size: 12pt;">πέτυχες
επειδή ο άλλος δεν τα κατάφερε. Ωστόσο η γραμμή εδώ είναι λεπτή. Τόσο αδιόρατα λεπτή. Σαν χάδι αόρατο που δεν το βλέπεις μα το νιώθεις, σαν </span>απόρριψη<span style="font-size: 12pt;"> που δεν τη ξεστομίζει κανείς μα όλοι την εννοούν.</span></span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Διάβαζα στο ιντερνέτ σε τοίχους φίλων ενισχυτικά σχόλια για τα παιδιά που δεν τα
πήγαν καλά, να μην απογοητεύονται, να μην νιώθουν αποτυχημένα, πως οι εξετάσεις
αυτές δεν σημαίνουν τίποτα, πως η ζωή είναι μπροστά τους, πως δεν κρίνεται η εξέλιξη τους από αυτά τα αποτελέσματα και στο τέλος έκλειναν με συγχαρητήρια στο δικό τους παιδί που με τόσες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χιλιάδες μόρια κατάφερε και πέρασε στην σχολή
που επιθυμούσε και πέτυχε τον στόχο του. Πόσο ασύμβατο το ένα
από το άλλο. Πόσο αταίριαστο, σχεδόν εριστικά ειρωνικό...<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span><span style="font-size: 12pt;">Οι Πανελλήνιες
είναι δύσκολες κι εμείς οι γονείς τις κάνουμε ακόμη δυσκολότερες, έτσι νιώθω. Η
πίεση μας να νιώσουμε περήφανοι </span>μέσα<span style="font-size: 12pt;"> από την επιτυχία τους, ο ανταγωνισμός μας, η ανάγκη μας να διαλαλήσουμε
στα πέρατα του κόσμου την χαρά μας, τον κόπο μας, τον κόπο του παιδιού μας, είναι
όλα απόλυτα κατανοητά. Μα από την άλλη...δημιουργεί μια αφόρητη πίεση στα πολύτιμα
πλάσματα μας.</span></span><br /><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η χαρά είναι
για να μοιράζεται, αυτή είναι η αλήθεια μα ακόμη και ο τρόπος που επιλέγει ο καθένας
να μοιραστεί την χαρά του, είναι σπουδαίο να εμπεριέχει φροντίδα, αλληλεγγύη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι ενσυναίσθηση, όπως άλλωστε σε όλα στη ζωή. Μια ντελικάτη γραμμή χωρίζει το μοίρασμα, από τον κομπασμό. Τι πειράζει θα μου πεις άσε τον κόσμο να είναι χαρούμενος. Γεμάτη με γραμμές η ζωή να βάλουμε φρένο και στη χαρά μας, για να την αντέχουν οι λυπημένοι; </span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μια μεγάλη φιλοσοφική κουβέντα αυτή. Μάθημα από τα πιο δύσκολα, ο σεβασμός στην πιο μεγάλη ώρα της χαράς. Τα παιδιά το κάνουν τέλεια, εμείς οι ενήλικες θέλουμε λίγη δουλίτσα....<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> ...<br /></o:p></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τώρα ένα χρόνο
μετά τον ρώτησα αν άξιζε τον κόπο όλο αυτό που πέρασε. Μου απάντησε
μονολεκτικά. Όχι! Χωρίς συζήτηση ή δεύτερη σκέψη. Όχι…μα ίσως είναι ακόμη
νωρίς!<br /> </span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>…<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αν το ερώτημα
λοιπόν είναι αν αξίζει η εκπαίδευση θυσίες η απάντηση είναι ναι! Ξεκάθαρο ναι!<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αν αξίζει
ένα όνειρο θυσίες, η απάντηση είναι και βέβαια ναι! Δεν υπάρχει συζήτηση. Ναι!<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όμως, γιατί το κυνήγι
ενός εκπαιδευτικού δικαιώματος, σε αυτή την ηλικία θα πρέπει να εμπεριέχει μια<br /> τέτοιας βαρύτητας
θυσία και πίεση αυτό είναι κάτι που δεν το κατάλαβα ποτέ…<br /></span><span style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η γνώμη μου
για τις Πανελλήνιες ήταν και παραμένει ίδια. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να
διεκδικήσει, να προσπαθήσει, να παλέψει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ωστόσο δεν βρίσκω κανένα νόημα στον τρόπο, καθώς
εξουθενώνει και στιγματίζει τα παιδιά ενώ στραγγίζει τις οικογένειες τους οικονομικά
και συναισθηματικά. Είναι ένα σύστημα άδικο κι άνισο, όπου εγκλωβίζει γονείς και παιδιά, ιδίως αν δεν υπάρχουν οικονομικά αποθέματα κάνοντας τις Πανελλήνιες ως τον μόνο τρόπο διεκδίκησης μιας θέσης στην Ανώτερη κι Ανώτατη εκπαίδευση.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Πως είναι δυνατόν όλη αυτή η απίθανη προσπάθεια χρόνων ενός παιδιού και καλώς ή κακώς η οικονομική στέρηση και επένδυση της οικογένειάς του να εξαρτώνται από ένα γραπτό και μια ημέρα; Κι αν κάποιο παιδί έχει μια δύσκολη ημέρα; Κι αν το άγχος το μπλοκάρει; Κι αν προκύψει κάποιο θέμα υγείας λόγω πίεσης ή άγχους; Υπάρχουν πολλοί άριστοι μαθητές που έτσι απλά από μια ατυχία, χρειάστηκε να αποχαιρετήσουν τα όνειρα τους. Όχι δεν το δέχομαι. Δεν θέλω να το δεχθώ! Δεν θέλω να βλέπω άξια παιδιά να νιώθουν αποτυχημένα. Τα παιδιά είναι ο σπόρος τούτου του κόσμου και κάθε σπόρος είναι πολύτιμος κι ελεύθερος να βρει τον προορισμό του.</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjViC2AqE6IbyreYTYqb2xIi2UV4aZoWui0FozwqIaiZD2IivcmeB1st13h1pgkQN7ahoX67M2YuIuMUYkdbZ67t3_bpY_LQdypXFGOv47-LHilN2amsI-u1vWsBwmAvvuJVSV5dq4EII0G/s2048/1_Y6E0MBrBaqIWekxmpQL-vg.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjViC2AqE6IbyreYTYqb2xIi2UV4aZoWui0FozwqIaiZD2IivcmeB1st13h1pgkQN7ahoX67M2YuIuMUYkdbZ67t3_bpY_LQdypXFGOv47-LHilN2amsI-u1vWsBwmAvvuJVSV5dq4EII0G/w640-h426/1_Y6E0MBrBaqIWekxmpQL-vg.jpeg" width="640" /></a></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><br /></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Φτιάσαμε λοιπόν και πάλι στην δύσκολη αυτή εποχή του χρόνου και φέτος με την Πανδημία να έχει διαλύσει το εκπαιδευτικό πλαίσιο όλο είναι ακόμη πιο δύσκολο.<br />Εύχομαι καλή δύναμη φέτος στα παιδιά και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις οικογένειες των παιδιών που
διεκδικούν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια θέση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Σε εσάς παιδιά, έχω να πω πως ξέρω πως όσο κι αν σας λέμε πως αν δεν τα καταφέρετε δεν πειράζει, εσάς σας πειράζει. Σας πειράζει γιατί είναι ο κόπος και τα
όνειρα σας…</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Δεν συμφωνώ με τίποτε από όλα όσα αφορούν τον θεσμό των
Πανελληνίων μα ξέρω με βεβαιότητα πως μετά από αυτή την εμπειρία, ασχέτως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του αποτελέσματος, θα ανακαλύψετε ποιότητες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
θα αποκτήσετε γνώσεις για τον εαυτό σας, τον χαρακτήρα, τις ικανότητες και τις δυνατότητες σας, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που ούτε μπορούσατε να φανταστείτε. Γιατί αυτό
που ζείτε είναι μια κατάσταση συναισθηματική τόσο έντονη που διακινεί κι αλλάξει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκ θεμελίων, προσφέροντας μια σπουδαία επίγνωση
εαυτού, μα αυτό θα το εκτιμήσετε πολύ αργότερα.</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Μέχρι τότε κουράγιο και ευχές για μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες που θα δίνετε στον εαυτό σας μετά από σκληρό παζάρι, με τον άλλο σας εαυτό που θα θέλει να τα παρατήσει. Αντισταθείτε σε κάθε φωνή για εγκατάλειψη και συνεχίστε με το κεφάλι ψηλά για κάθε μάχη που κερδίσατε μα κυρίως για κάθε μάχη που χάσατε και δεν σας έσπασε. Δεν σας έκανε να κλειστείτε στο καβούκι σας τρομαγμένοι.</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Μπορεί όλα αυτά τώρα να φαντάζουν όλη σας η ζωή μα δεν είναι παρά μόνο μία στιγμή στο χρόνο. Κι ο στόχος όλων μας, είναι να γίνουμε μαχητές της ζωής παρά νικητές μιας στιγμής. </span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><span style="font-family: arial;">Όσο για εμάς τους γονείς σας, μην ανησυχείτε πως θα μας απογοητεύσετε. Δεν έχουμε ανάγκη, αντέχουμε τα πάντα σε σχέση με εσάς μα αυτό που δεν αντέχουμε είναι να σας βλέπουμε να πονάτε! Κάθε αγώνας που δίνετε σε τούτη τη ζωή πρέπει να τον δίνετε για εσάς κι όχι για εμάς! Είστε οι πρωταγωνιστές της ζωής σας όχι της ζωής μας. Κι ότι κι αν γίνει σε τούτη τη μεγάλη ζωή, να θυμάστε πως είστε τα καμάρια μας!</span><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Μια προσευχή και μια αγκαλιά σφιχτή και να μην ξεχνάτε πως ...κι αυτό θα περάσει, άλλωστε..<a href="http://www.kapaworld.gr/2017/06/blog-post.html" target="_blank">."οι ρίζες σας είναι στους αιώνες!"</a></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;"> </span></o:p></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;">Δεν θα σας συμβουλεύσω με τίποτε από αυτά που ήδη ξέρετε. Καλό φαγητό, καλό ύπνο. Θα σας συμβουλεύσω να ξεδίνετε. Να τραγουδάτε δυνατά, να γελάτε δυνατά, να κλαίτε δυνατά και να χορεύετε.</span></o:p></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;">Το τραγούδι αφιερωμένο με αγάπη. Στα δύσκολα βάλτε τέρμα τον Freddie και χορέψτε τρελά να ξεδώσετε, πιο δυνατοί από ποτέ, πιο ζωντανοί από ποτέ. Το αύριο όλο δικό σας.</span></o:p></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;">Τέρμα λοιπόν, γιατί ο Freddie ξέρει....</span></o:p></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><o:p> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span>Κατερίνα<span> </span><span> </span> <br /></o:p><o:p> </o:p></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/HgzGwKwLmgM" width="320" youtube-src-id="HgzGwKwLmgM"></iframe></span></div><br /><br /></div>
<br />KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-66310228129666858952021-05-14T07:57:00.001+03:002021-05-14T10:38:07.378+03:00Ο χρόνος....<p class="MsoNormal">Ξύπνησα ξημερώματα. 4.00 το πρωί. Αν άνοιγα το βιβλίο μου θα
ξεχνιόμουν και σίγουρα θα με ξανάπαιρνε ο ύπνος . Η Έλενα Ακρίτα με τα σκισμένα
τούλια της μου κρατά υπέροχη συντροφιά αυτές τις μέρες. Ωστόσο έμεινα για λίγο ξαπλωμένη
να αφουγκράζομαι τη νυχτερινή σιωπή και το τραγούδι του αηδονιού. Τι κελάηδισμα
συγκλονιστικό από ένα τόσο μικρό πλάσμα. </p>
<p class="MsoNormal">Μπήκε η Άνοιξη για τα καλά! Σχεδόν μυρίζει Καλοκαίρι...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5frjZjd0WLbd6CJdtrFoAy9ArUGbRNleQJblTR7A58Vn_oeS1GP462riT9igO5h212wwa-W_VadNjvw7qHVxTg25AKdhKQX6DK0QT6yAr8bkHvE1rC1RGbCykMULBp8-Uzd_bNpdn_f6q/s640/20210509_180500.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5frjZjd0WLbd6CJdtrFoAy9ArUGbRNleQJblTR7A58Vn_oeS1GP462riT9igO5h212wwa-W_VadNjvw7qHVxTg25AKdhKQX6DK0QT6yAr8bkHvE1rC1RGbCykMULBp8-Uzd_bNpdn_f6q/w360-h640/20210509_180500.jpg" width="360" /></a></div><br /><p class="MsoNormal">Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τότε που έγραψα τελευταία φορά.
Νιώθω πως δεν είχα πολλά να πω. Παλεύω κι εγώ όπως όλοι με την προσπάθεια να
μπουν όλα ξανά σε μια σειρά. Συνέχεια θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει «να περάσει
αυτός ο μήνας και τα πράγματα θα στρώσουν» ….πέρασαν χρόνια. Μια απάτη ο χρόνος…Τα
πράγματα δεν στρώνουν, πάντα θα βρίσκεται κάτι νέο να μας αγχώνει, να έχει
προτεραιότητα, να πιέζει την καθημερινότητα
και τη ζωή. Ο χρόνος… ναι! Απάτη.</p>
<p class="MsoNormal">Έτσι κι εγώ άρχισε να
παγώνω το χρόνο κάποιες μέρες. Κι ότι κι αν συμβαίνει απλά να το σταματώ και να
του δίνω παράταση, γιατί τελικά πάντα υπάρχει χρόνος. Κάποιες μέρες είναι για
εμάς. Αυτή η σκέψη, «να τελειώσει κι αυτό και μετά θα ξεκουραστώ,
μετά θα πάω μια βόλτα, μετά θα έχω το δικαίωμα
να χαλαρώσω, μετά μετά μετά….» δεν τελειώνει ποτέ! Ποτέ!</p>
<p class="MsoNormal">Και πάντα κάτι βγαίνει και το μετά γίνεται μια συνέχεια του τώρα.
Οπότε δεν έχει νόημα να τρέχεις πίσω από την ουρά σου. Κάποιες μέρες παγώνει ο χρόνος
με προεδρική εντολή (εγώ είμαι ο πρόεδρος μην
αναρωτιέσαι) και παίρνω απόσταση. Έτσι έγινε το φετινό Πάσχα όπου για πρώτη
φορά μετά από εικοσιπέντε χρόνια απείχα
όλη την Μεγάλη Εβδομάδα από τη δουλειά κι είχα χρόνο για να χαζεύω τα τσουρέκια
να φουσκώνουν, τα παρατηρώ τα λουλούδια
μου να ανθίζουν, να βάφω μια ολόκληρη ημέρα
αυγά σε δέκα διαφορετικά κατσαρολάκια, να ξεφλουδίζω με ευλάβεια ένα ένα τα μύγδαλα για να στολίσω τα τσουρέκια και να ακούω το κελάηδισμα των αηδονιών
τα ξημερώματα!</p><p class="MsoNormal">Για δες πέρσι μου έστειλε η φίλη μου η <a href="https://elpiscalling.com/" target="_blank">Ελπίδα</a> από την Κρήτη του βολβούς από την αυλή της και φέτος...έγιναν λουλούδια! Με τούτα τα απλά γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLWOgbE-NfZHDg7cJBUUX7E4h_a2MHysBSF_oeIjupchNTRIv23aOTEJVqRIIVEQoY_eaCMAaJxG_-6yn2UI4KwjwKFCihEujA_xYO_0JgOWOm2pJzDe5kfxQkJ5inNEEwuvvW6_UuZ_hq/s640/20210429_104013.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLWOgbE-NfZHDg7cJBUUX7E4h_a2MHysBSF_oeIjupchNTRIv23aOTEJVqRIIVEQoY_eaCMAaJxG_-6yn2UI4KwjwKFCihEujA_xYO_0JgOWOm2pJzDe5kfxQkJ5inNEEwuvvW6_UuZ_hq/w360-h640/20210429_104013.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilsMqQsXxzhc5JIwqU52PYs_J5CVkQ9Eo2kmTqQtQL_5GQjktzH_i54928Qz9LJR8wQNOE4ocIQ_0pq8fZ7xr-VG1hRvJSJ04KoRO1gjHP2k84T1043j5WbB8_uie2IL7gQ_F5bEDSjzC6/s640/20210507_130146.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilsMqQsXxzhc5JIwqU52PYs_J5CVkQ9Eo2kmTqQtQL_5GQjktzH_i54928Qz9LJR8wQNOE4ocIQ_0pq8fZ7xr-VG1hRvJSJ04KoRO1gjHP2k84T1043j5WbB8_uie2IL7gQ_F5bEDSjzC6/w360-h640/20210507_130146.jpg" width="360" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNGy5e8b88OTEEq5NlRy4VEtbRcxxUg_YVSzLBVCokrnXYB2gBKM018qpYmx90ixe25HozmEc_31YL0ICGi8NXTk_YHP6AgBMm3SbkzIMh1nWv2cwHDQwOXTnf8-OuJl8t0CG4uZzJTAVi/s618/20210426_095103.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="618" data-original-width="480" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNGy5e8b88OTEEq5NlRy4VEtbRcxxUg_YVSzLBVCokrnXYB2gBKM018qpYmx90ixe25HozmEc_31YL0ICGi8NXTk_YHP6AgBMm3SbkzIMh1nWv2cwHDQwOXTnf8-OuJl8t0CG4uZzJTAVi/w498-h640/20210426_095103.jpg" width="498" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxX4c4zY8AEoTv_tTGWSMuu6ZCSvppz0mXaJdr8O2_rC4RE8-_ESq4K8lCjEk-c8_Amc4ZoeoYVJmzDcSb7JtJdBhNCAj_Q4NI6lZkKim-LgoNHV6fRTIi7nSQIGAvEo5lma5dFBMqVVdG/s640/20210426_123409.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxX4c4zY8AEoTv_tTGWSMuu6ZCSvppz0mXaJdr8O2_rC4RE8-_ESq4K8lCjEk-c8_Amc4ZoeoYVJmzDcSb7JtJdBhNCAj_Q4NI6lZkKim-LgoNHV6fRTIi7nSQIGAvEo5lma5dFBMqVVdG/w360-h640/20210426_123409.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio2C9x8zPjhbN84aWQmsM3hlZFdhUbOCwsDjHiHjNQpt7NU_-J4p0uhWTmNbIsFDgqNPrvtT3KVqTz9nxXfb11YM9mQ0fW1hhCUfweWBhNvxecK_anzg9wRSYroaxNjCjzQxXOCgsw9qso/s640/20210426_142317.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio2C9x8zPjhbN84aWQmsM3hlZFdhUbOCwsDjHiHjNQpt7NU_-J4p0uhWTmNbIsFDgqNPrvtT3KVqTz9nxXfb11YM9mQ0fW1hhCUfweWBhNvxecK_anzg9wRSYroaxNjCjzQxXOCgsw9qso/w360-h640/20210426_142317.jpg" width="360" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI1lkNz909naWsGdOHft9qnmHhxrdhhrHmQwvdqUohFrzt2-piHutpkEUvE3cAPf5Hjm6bOW8b_GREQ1bj1ePDQv2AiNmKpqzuORj69rxUhMH4iPHH5KabjiN9i7PIwTqmnEAGZH102-hP/s640/20210410_181351.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI1lkNz909naWsGdOHft9qnmHhxrdhhrHmQwvdqUohFrzt2-piHutpkEUvE3cAPf5Hjm6bOW8b_GREQ1bj1ePDQv2AiNmKpqzuORj69rxUhMH4iPHH5KabjiN9i7PIwTqmnEAGZH102-hP/w640-h360/20210410_181351.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQjoI9D-KwNwfVGf_12FXLGq59tqmsZ-kFvdbPpBrCv-FHYKw_3lyf2mzIEuPnz92UBP4C5WC9ZFbfvT3ycvUomhDn18jNUvFY2Ymc7Mf4ncHMAO0KXM5LrFEz04cBFTseheP1Q0Krl476/s640/20210502_114419.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQjoI9D-KwNwfVGf_12FXLGq59tqmsZ-kFvdbPpBrCv-FHYKw_3lyf2mzIEuPnz92UBP4C5WC9ZFbfvT3ycvUomhDn18jNUvFY2Ymc7Mf4ncHMAO0KXM5LrFEz04cBFTseheP1Q0Krl476/w360-h640/20210502_114419.jpg" width="360" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα που τα κάνουμε τρέχοντας τελείως
διεκπαιρεωτικά ή που τα προσπερνάμε γιατί δεν προλαβαίνουμε να τους δώσουμε σημασία.
Και τώρα ο ήλιος είναι όλο και πιο λαμπερός κι οι μέρες όλο και μεγαλύτερες κι
η πλάση μυρίζει καλοκαίρι. Όλα είναι τρισευτυχισμένα, λουλούδια, πουλιά, ζώα κι
έντομα. Ένα τεράστιο πάρτι από τα
πλάσματα που ζουν και πετούν και μεγαλώνουν γύρω μας. Κι είναι αυτό υπέροχο πολύ. Σήμερα κάποια πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν
και πάλι στις μετακινήσεις και στις επαφές μας. Κι εύχομαι η ζωή να βρει το
ρυθμό της κι εμείς οι άνθρωποι τον δικό μας. Ο πόνος κι η απόγνωση δεν σταματούν
ποτέ, όπως δεν σταμάτα κι η γη να γυρίζει… γι 'αυτό τραβάμε μπροστά. Μόνο μπροστά!</p>
<p class="MsoNormal">Αυτό σκεφτόμουν όταν
την προηγούμενη εβδομάδα μετά από οκτώ ολόκληρους μήνες επισκεφθήκαμε την Θεσσαλονίκη,
με αφορμή τον εμβολιασμό μου. Ήταν μια αίσθηση παράξενη. Είχα μια αγωνία αλλόκοτη.
Σαν να μου ήταν ξένο όλο αυτό, σαν να έκανα ταξίδι μακρινό. Μου φάνηκε υπέροχη μα ταυτόχρονα και τρομακτική. Την είχα πεθυμήσει τόσο.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXU5qXeeUCR9owBvVuUC4r8itkDjKXsapo9ejmkq35A7yc0oKT5iW-6JKjtvomXxWwXHbLJ_7VDs035ZWOGCSXtoPTTgGS9-vz3Zj0xdG6ynCyV90-VOGUdQM13R0IdAbuc44y7CXDT0v8/s640/20210508_212544.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="360" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXU5qXeeUCR9owBvVuUC4r8itkDjKXsapo9ejmkq35A7yc0oKT5iW-6JKjtvomXxWwXHbLJ_7VDs035ZWOGCSXtoPTTgGS9-vz3Zj0xdG6ynCyV90-VOGUdQM13R0IdAbuc44y7CXDT0v8/w360-h640/20210508_212544.jpg" width="360" /></a></div><p class="MsoNormal">Είχα να μπω σε πόλη τόσο
καιρό που σαν να ξέμαθα, σαν να ένιωθα άβολα έξω από τα νερά μου. Πήγαμε στο εμβολιαστικό
κέντρο, το μεγαλύτερο της Ελλάδας τρομερή εμπειρία από μόνο του κι
εκεί με έπιασε μια αλλόκοτη αίσθηση, σχεδόν συγκίνηση. Σαν να ζούσα σε ταινία.
Ο κόσμος, οι διάδρομοι, τα φώτα, οι άνθρωποι γύρω μου…ένιωσα πρωταγωνίστρια. Ένιωθα
πως ήμουν παρούσα σε μια σπουδαία στιγμή
της ιστορίας. Το τρελό αγόρι ήταν ο συνοδός μου και με περίμενε παραδίπλα και την ώρα της αναμονής ανταλλάσσαμε ανόητα μηνύματα. Ανόητα και συγκινητικά. Δεν μπορούσε
να είναι εκεί μα ήταν κι ήλπιζα να είναι όλο αυτό το ξεκίνημα μιας ζωής που θα μοιάζει
με την παλιά… τότε που όλα ήταν απλά.</p>
<p class="MsoNormal">Μετά πήγαμε οι δυο μας για μια πίτσα και μια βόλτα στην
πόλη, σαν να ήταν μέρα γιορτινή. Τα αγόρια έστελναν μηνύματα «τι έγινε το έκανες το εμβόλιο; πως είσαι άρχισε
να βγαίνει η προβοσκίδα; Βγήκατε βόλτα
για πίτσα και σόδα τα παπούδια;» Πότε μεγάλωσαν και μας κάνουν χαβαλεδάκο; Ούτε το κατάλαβα. Μα έγινε κι αυτό. Όλες εκείνες οι απίθανες αγωνίες
όταν ήταν μωρά. Τα ατελείωτα ξενύχτια, οι θηλασμοί, τα πρώτα λόγια, τα πρώτα βήματα
…πέρασαν όλα. Πόσο δύσκολα κι απαιτητικά ήταν σαν τα ζούσα και τώρα …με πόση
απλότητα τα ανακαλώ και τα θυμάμαι. Η ζωή είναι πια διαφορετική. Το να είσαι γονιός
και τα παιδιά σου να είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι είναι υπέροχο στάδιο. Όλες οι
μικρές έγνοιες για το τι θα φάνε και τι θα φορέσουν, φεύγουν και μένουν μόνο οι μεγάλες
οι κανονικές. Αποκτά η ζωή άλλη βαρύτητα
και άλλη απλότητα ταυτόχρονα. </p>
<p class="MsoNormal">Μα σαν κοιτάς πίσω ξαφνιάζεσαι …με το πόσο αναθεματισμένα γρήγορα
έγιναν όλα! ΄</p>
<p class="MsoNormal">Γι ‘ αυτό παγώνουμε το χρόνο. Μια μέρα την εβδομάδα, δυο αν
είμαστε τυχεροί. Κι εκεί σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τα πουλάκια που ξεμύτισαν από τα αυγουλάκια τους στη φωλιά της φλαμουριάς. Το νέο μικρό πουλάρι που γέννησε πριν λίγες μέρες η φοράδα στο απέναντι λιβάδι. Τα σύννεφα
που μαζεύονται και μαυρίζουν και γίνονται στάλες και δροσίζουν τα δέντρα. Τον
ήλιο να χαμογελά στα χρωματιστά χωράφια. Τη θάλασσα να γεμίζει χρυσάφι και φως.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-P7Ip4J29U5654tO1HjHhVB88DDhH4VLxFxPDhzC7GTvo_at7ALZjpegS4SP05lH7r_zJK-ZwJ7P2iODkf4GsKm8_cG26U8qwzQ9vop1ll8S6zlT1-SsuB5c_vLyq462g3Y_dLpzIS36c/s640/20210410_194949.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-P7Ip4J29U5654tO1HjHhVB88DDhH4VLxFxPDhzC7GTvo_at7ALZjpegS4SP05lH7r_zJK-ZwJ7P2iODkf4GsKm8_cG26U8qwzQ9vop1ll8S6zlT1-SsuB5c_vLyq462g3Y_dLpzIS36c/w640-h360/20210410_194949.jpg" width="640" /></a></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6VaDrdqz9WOw_HPsZHrb8gfqIkwnYA5JrDslTDKthQOkKEMQVhZzS2XH8Gys82mngxiavFhjLhiYa369qdDtZZb5HQQk0qHOEldHqs3qOxwqgQxS7tXwG6eD4KXGN7o9ZOd3dyv3NCVdf/s640/DSC_3085.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6VaDrdqz9WOw_HPsZHrb8gfqIkwnYA5JrDslTDKthQOkKEMQVhZzS2XH8Gys82mngxiavFhjLhiYa369qdDtZZb5HQQk0qHOEldHqs3qOxwqgQxS7tXwG6eD4KXGN7o9ZOd3dyv3NCVdf/w640-h428/DSC_3085.JPG" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibCQ0tDfqmcf9sJdfH7ob-05vXS3tOl7iz5zMjgvcdDEZLBzBJ5WDOHblMJ72WVsHeD8AiL77qoOmrfCs8-j-9ZerhacbAr-0Inr1CNIHDzBZN03DGNCIFyy0sUt-dlLwv4vn6G1-3VO8V/s640/20210509_180443.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibCQ0tDfqmcf9sJdfH7ob-05vXS3tOl7iz5zMjgvcdDEZLBzBJ5WDOHblMJ72WVsHeD8AiL77qoOmrfCs8-j-9ZerhacbAr-0Inr1CNIHDzBZN03DGNCIFyy0sUt-dlLwv4vn6G1-3VO8V/w640-h360/20210509_180443.jpg" width="640" /></a></div><p class="MsoNormal">Τις δεκαοχτούρες που κατέβαιναν να
πιούν νερό από τα μπολάκια των σκύλων και γίνεται μάχη με τα σπουργίτια που διεκδικούν
την δικής τους σταγόνα. Τα μικρά μας ζωντόβολα τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ που
έχουν διαλύσει τα πάντα κι έχουν μασήσει ακόμη και τα παπούτσια που έχω για το τρέξιμο
και από τύχη γλύτωσα το εγκεφαλικό ….μα η ζωή μαζί τους είναι γεμάτη γέλιο και
χαρά….</p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_aj9hKShPltOxrzeSlsCHfWSZLlG7REE4lXUiY2lgKu7XnN2SPGPPejlYc4KNupVm7hJRymHWagPWNbr8ZdpNDY1NymdRUojTZHULXMaoyucSRl_oW96Qn5sc_onKxiJRC4TyiHjEong/s640/20210503_214711.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="359" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD_aj9hKShPltOxrzeSlsCHfWSZLlG7REE4lXUiY2lgKu7XnN2SPGPPejlYc4KNupVm7hJRymHWagPWNbr8ZdpNDY1NymdRUojTZHULXMaoyucSRl_oW96Qn5sc_onKxiJRC4TyiHjEong/w360-h640/20210503_214711.jpg" width="360" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPHxojkXU4xyn-H7y88mBj9BpAvhD4OG6jFinBgVXZPhfheZ5izm8PUO8PTDrZ0E30WkGZ_wkfYcRfIKMhcEUPIaQrRNJ5TJWPIZ1vQnwi8qIBV2t14O0fdlSFYcIKtgA8d1FXHgR-Ay7v/s640/20210421_154907.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPHxojkXU4xyn-H7y88mBj9BpAvhD4OG6jFinBgVXZPhfheZ5izm8PUO8PTDrZ0E30WkGZ_wkfYcRfIKMhcEUPIaQrRNJ5TJWPIZ1vQnwi8qIBV2t14O0fdlSFYcIKtgA8d1FXHgR-Ay7v/w640-h360/20210421_154907.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal">Ο χρόνος...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaGKRrf80cYhN1VM22AtxSjD1g3dJUZaDRTmgCBciYgIxfOBNNcxVXNGKZthU0FjKDyMwZeVuJPBfYsuAxKJpnfnOC23A1OWKh4nQS3gwrTDwoVjq9uWk6EtopP3i5ywlkXCbOdbaJYJAW/s623/DSC_3193.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="416" data-original-width="623" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaGKRrf80cYhN1VM22AtxSjD1g3dJUZaDRTmgCBciYgIxfOBNNcxVXNGKZthU0FjKDyMwZeVuJPBfYsuAxKJpnfnOC23A1OWKh4nQS3gwrTDwoVjq9uWk6EtopP3i5ywlkXCbOdbaJYJAW/w640-h428/DSC_3193.JPG" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p class="MsoNormal">Αυτός ο αλήτης, ο κλέφτης, ο προδότης! Δεν σε ρωτά πότε μπορείς ή πότε θέλεις. Πότε είσαι έτοιμος ή πότε αντέχεις. Μία σου χαρίζει και μία σου κλέβει. Μία σου δίνεται και μία σε απαρνιέται ...δεν ξέρεις ποτέ μπορεί να είναι στ 'αλήθεια δικός σου...</p><p class="MsoNormal">Οπότε μια στις τόσες, όποτε μπορείς πάγωσε τον...και κάνε σαν να είναι για πάντα δικός σου. Απόλαυσε τον με όποιον τρόπο μπορείς κι ύστερα άφησε τον να γλιστρήσει και πάλι από τα χέρια σου υπέροχα ελεύθερος. Αυτό τον κάνει πολύτιμο...το ότι πρέπει να μάθουμε να τον κυνηγάμε και να καταλάβουμε πως δεν θα τον κατακτήσουμε ποτέ μα μόνο θα τον γευτούμε για λίγο, για όσο μας το επιτρέψει! </p><p class="MsoNormal">Χρόνος. Μαγικός και πολύτιμος!...Σαν ανεκπλήρωτος έρωτας...</p><p class="MsoNormal">Καλημέρα αγαπημένοι! Συνεχίζουμε...</p><p class="MsoNormal"> Κατερίνα</p>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-79343104761853189292021-04-16T09:13:00.005+03:002021-04-16T09:20:05.824+03:00Η Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη είναι ιδέα! Στηρί ΖΩ ΚΕΘΕΑ.<div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από τότε που αποφάσισα να αλλάξω ζωή και έκλεισα ένα πελώριο και σημαντικό κύκλο στη ζωή μου αποχαιρετώντας το Κεθεα. Το ότι σταμάτησα να εργάζομαι από εκεί όμως δεν σήμαινε πως έφυγα. Η Ιθάκη είναι σαν πατρικό μου, οι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί, όπως κι οι άνθρωποι που παλέψαμε μαζί, είναι οικογένεια...κι η οικογένεια μου αυτή την περίοδο βάλλεται! Δεν είναι η πρώτη φορά. Έχουμε ζήσει πολλές πολλές κρίσεις μαζί κι η Ιθακη μόνη της κι ως Κεθεα στα 38 μαγικά χρόνια της ύπαρξης της έχει περάσει κι έχει ξεπεράσει πολλά. Έχει ζήσει μπόρες και εργαζόμενοι, θεραπευόμενοι, απόφοιτοι, γονείς και θεραπευτές, έχουν δώσει μάχες σημαντικές. Ξέρει από μάχες ο κόσμος του Κεθεα! Ξέρουμε από αγώνες...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><br /></span><span style="font-family: arial;">Νιώθω πως αυτό που ζούμε τώρα είναι το πιο απειλητικό καθώς φαίνεται να βάλλεται εκ θεμελίων όλο το πλαίσιο λειτουργίας του Κεθεα. Δεν θα εξηγήσω το τι ακριβώς συμβαίνει μπορείτε να ενημερωθείτε και να αποκτήσετε την άποψη σας. Εγώ σήμερα θέλω να μοιραστώ κάτι άλλο... Όταν αποχώρησα κατέγραψα την εμπειρία μου και το τι σημαίνει για εμένα η Θεραπευτική αυτή δομή. Τα εργαλεία της, η θεραπευτική της αξία, το νόημα πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί....Ίσως κάποια μέρα μπορέσει να εκδοθεί ολόκληρο ....<br /></span><span style="font-family: arial;">Προς το παρόν μοιράζομαι ένα μικρό κομμάτι. Το πιο ουσιαστικό. Τι κάνει πελώριο τον τρόπο λειτουργίας της Κοινότητας;...</span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει. Αυτό που είναι η δύναμη της. Αυτό που μου έλειψε περισσότερο. Το μαζί. Η ομάδα! </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8sJLxfWCOyyg0xAT4ESFCOUDifbCTq8mAmEXS7FihokA7AyDopS4iZQgrwv3sXauSWKYPU2giIKGVp7uASl4J4aKmXPUbOP3vq_TSVZu2QLfX_4f0uNUyF_FS0x9xb8nl4nq_8S_k5YdN/s1024/50639426_2031454863601353_547773699365797888_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="691" data-original-width="1024" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8sJLxfWCOyyg0xAT4ESFCOUDifbCTq8mAmEXS7FihokA7AyDopS4iZQgrwv3sXauSWKYPU2giIKGVp7uASl4J4aKmXPUbOP3vq_TSVZu2QLfX_4f0uNUyF_FS0x9xb8nl4nq_8S_k5YdN/w640-h432/50639426_2031454863601353_547773699365797888_n.jpg" width="640" /></a></div><b><span style="font-family: arial;"><div style="text-align: left;"><b><span style="font-family: arial;"><br /></span></b></div>Ομάδα</span></b></div><div style="text-align: left;"><b><span style="font-family: arial;"><br /></span></b></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς δουλεύοντας στην Ιθάκη είναι
η δύναμη της ομάδας..<br />Στην διάρκεια των σπουδών όλοι εκπαιδεύονται να δουλεύουν με
ομάδες, στις ομάδες, για ομάδες…Παρακολουθούν μαθήματα για την δυναμική της
ομάδας, την εξερεύνηση της ομάδας, που την πιάνεις, που την αφήνεις, που
μπαίνεις, που βγαίνεις, πάντα ως θεραπευτής…<br /><o:p> </o:p>Κανείς όμως επί της ουσίας δεν εκπαιδεύεται να είναι ο ίδιος
μέλος μια ομάδας. Μιας ομάδας ατόμων με κοινό στόχο. Μιας ομάδας ανθρώπων με
διαφορετικό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, με διαφορετική προσέγγιση, με διαφορετικό επάγγελμα.<br />Κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, θεραπευτές πρώην
εξαρτημένοι, λογιστές, ξυλουργοί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες…όλοι μια ομάδα.<br /> Τίποτε δεν σε προετοιμάζει για αυτό! Η αίσθηση στην αρχή
είναι αλλόκοτη. Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο, δουλεύουμε σε διαφορετικό «πόστο»,
κάνουμε όμως επί της ουσίας την ίδια δουλειά. Το αντικείμενο είναι ίδιο, είναι
έμψυχο, είναι όλοι αυτοί που μέχρι χθες ήταν ξεγραμμένοι και σήμερα όλοι εμείς
μαζί θα πρέπει να τους πείσουμε ότι αξίζουν, ότι μπορούν, ότι έχουν δικαίωμα!<br /><o:p> <br /></o:p>Αυτό δεν μπορεί κανείς να το κάνει μόνος του, χρειάζεται την
ομάδα του. Και εγώ είχα τη δική μου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσεις
στην ομάδα σου, να την δεχθείς, να μην
το παίξεις ξερόλας και την παρακάμψεις,
να την εμπιστευτείς…Ουσιαστικά ως θεραπευτής περνάει κανείς από όλα τα στάδια
που περνούν οι θεραπευόμενοι αλλά με τη δική του ομάδα. Όλες τις συγκρούσεις,
την απογοήτευση, την αίσθηση του ανήκειν, την ένταση.<br /><o:p> <br /></o:p>Μπήκα στην Ιθάκη με ένα ρόλο, με τις σπουδές μου, την
«επιστημονική» ή μη εμπειρία μου…Άλλοι συνάδελφοι με εξαιρετικά μεταπτυχιακά,
ντοκτορά, χρόνια επιστημονικής και επαγγελματικής εμπειρίας …<br />Τίποτε!<br /> Μπήκαμε όλοι κάτω από έναν κοινό παρονομαστή κι άρχισε η σκληρή εκπαίδευση. Μια
διαβολοεδβομάδα που κράτησε χρόνια!!<br /><o:p> <br /></o:p>Δεν έχει δεν ξέρω, δεν μπορώ, δεν είναι δική μου δουλειά. Όλα
είναι και δική σου δουλειά. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τους θεραπευόμενους
είναι δική σου δουλειά και το πρώτο που κάνεις είναι να κατέβεις από το βάθρο
του θεραπευταρά, για να δουλέψεις εκεί στη βάση μαζί με όλους. Στην απλή καθημερινότητα. Θα μπεις να κάνεις
ομάδες όταν μάθεις τι σημαίνει να καθαρίζεις τα ζώα, υπάρχουν συνάδελφοι Ψυχολόγοι,
που η πρώτη τους μεγάλη ανάθεση έργου ήταν να βρουν μια λύση με τους
τυφλοπόντικες που έτρωγαν τα ζαρζαβατικά.<br /><o:p> <br /></o:p>Αν δεν το αντέξει κανείς αυτό απλά φεύγει.<br />Για να το αντέξει κανείς αυτό πρέπει να μπορεί να το
νοηματοδοτήσει. Να βρει την ουσία, να δώσει εξηγήσεις.<br />Αυτό είναι το κλειδί σε όλα…Το να ψάχνεις για απαντήσεις στα
ερωτήματα, τα χιλιάδες καθημερινά ερωτήματα!<br />Για αυτό είναι τόσο ουσιώδης
η ομάδα. Στο να σε κρατάει δίπλα, να σε κατευθύνει, να σου παρέχει ασφάλεια,
κάλυψη, συντροφικότητα. Τα πάντα! Στην ομάδα μου έπρεπε να μάθω να λειτουργώ
άμεσα και αποτελεσματικά. Δεν υπήρχε χρόνος.<br /> Αυτό ήταν κι ότι ήταν να γίνει, θα έπρεπε να γίνει άμεσα και
γρήγορα. Στα χρόνια που δούλεψα εκεί
άλλαξα πολλές και διαφορετικές ομάδες και κατάλαβα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη
ασφάλεια. Η ομάδα σου παρέχει μια συντροφικότητα και μια βάση που αν είναι γερή
μπορεί να σε απογειώσει.<br /> Στις κατά καιρούς ομάδες μου έχω υπάρξει από σάκος του μποξ,
μέχρι πελώρια αγκαλιά. Εγώ για τους άλλους κι οι άλλοι για εμένα.<br /><o:p> <br /></o:p>Το πρώτο λοιπόν που έπρεπε να κάνω είναι να γνωρίσω την
ομάδα μου και να την εμπιστευτώ…όπως και οι θεραπευόμενοι. Αυτό σίγουρα δεν
είναι καθόλου εύκολο και χρειάζεται χρόνο. Μα είναι το κλειδί για όλα…Η ομάδα. Πως
να εκπαιδεύσεις όλους αυτούς τους
ανθρώπους, πώς να τους πείσεις να αφεθούν για να νιώσουν αν δεν μπορείς να το
κάνεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου; Στη
δουλειά μου εκεί έμαθα ότι, ότι κι αν κάνω έχει αντίκτυπο. Το πως μιλάω, τι λέω,
γιατί. Πως περπατάω, πως φέρομαι στα ζώα, στα ζουζούνια, στα λουλούδια, τι
μουσική ακούω, τι ρούχα φοράω και γιατί, αν πληρώνω φόρους, αν περνάω με κόκκινο,
να βρίζω όταν οδηγώ, αν κοροϊδεύω, αν λέω ψέματα, αν αν αν…Όλη μου η ζωή είχε
σημασία. Οι αρχές και η φιλοσοφία της Ιθάκης κυλούσαν μέσα μου, στη ζωή μου
στην καθημερινότητα μου, στο πως ζούσα μέσα στο σπίτι μου…κι είχε αυτό σημασία.<br />
Γιατί αν ήμουν ψεύτικη θα ήμουν κακή θεραπεύτρια, κακό
πρότυπο, ανδρείκελο , κούφια!! Κι εγώ ήθελα να είμαι αληθινή, ήθελα να είμαι ο
καλύτερος εαυτός μου, ήθελα να είμαι μέλος άξιο
ενός θεσμού και μιας ιδέας που θέλει τους ανθρώπους να μοχθούν για το
καλό, το όμορφο, το αληθινό. Κι αυτό απλά μου έκανε…και το έκανα δικό μου.<br /><o:p> <br /></o:p>Δουλεύοντας λοιπόν με τον εαυτό σου, με την εικόνα σου, το πρώτο
που μαθαίνεις είναι να ακούς. Ακούω και
Δέχομαι είναι η πρώτη φράση που μαθαίνει κανείς στην Ιθάκη. Ακούω και Δέχομαι
είναι η πρώτη φράση που μαθαίνει κανείς μπαίνοντας σε μια ομάδα και μαθαίνοντας
να ανήκει σε αυτή ενεργά. Ακούω και Δέχομαι!!!<br />Θυμάμαι εκείνη την περίοδο άκουγα άκουγα άκουγα και δεχόμαι
χωρίς δεύτερη σκέψη.<br />Ένιωθα ταπεινή και ήμουν. Εκπαιδευόμουν και τα αυτιά μου ήταν
σαν χωνιά. Ρουφούσα τα πάντα. Κάθε πληροφορία, κάθε λέξη. Όλα, όλα ήταν
σημαντικά.<br />Δουλεύοντας ως πρότυπο, είναι σαν να κάνεις τον εαυτό σου τη
βάρκα που θα περάσει ο άλλος απέναντι. Δεν είσαι ο βαρκάρης…αλίμονο αυτό θα
ήταν το εύκολο. Δεν είσαι ο εμψυχωτής ή ο προπονητής…Θα έπρεπε να περάσουν
χρόνια για να γίνει κανείς αυτό. Στην αρχή είσαι η ίδια η βάρκα που ο άλλος θα
πατήσει πάνω σου για να περάσει απέναντι, οπότε θα έπρεπε να φροντίσω η βάρκα μου να
παρέχει μια ασφαλή μετάβαση και να μην μπάζει νερά!<br /><o:p> <br /></o:p>Αυτή η περίοδος είναι καταπληκτική γιατί εκπαιδεύεις τον
ίδιο σου τον εαυτό να κάνει πράγματα μέχρι χθες αδιανόητα. Καθαριότητα,
μαγειρική, επισκευές, οργάνωση
νοικοκυριού, θέματα ζώων, προβλήματα με τα αμάξια, διοργάνωση γιορτών,
συναυλιών, ξεναγήσεις πολιτικών, τραγουδιστών, ηθοποιών, οικονομικές
αναλύσεις, προϋπολογισμούς, διαγωνισμούς
για αγορές, έρευνες αγοράς, …μια πληθώρα θεμάτων που χρίζουν άμεσης
επίλυσης. <br /> Θέματα που ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι έπρεπε να γνωρίζω ή
να ορίζω για να μπορώ να δουλέψω ως…θεραπεύτρια!<br />Μα αν ήθελα να εκπαιδεύσω σωστά τους ανθρώπους που είχα στην
ευθύνη μου έπρεπε να μάθω να τα κάνω όλα αυτά…για να τους δείξω ότι κι εκείνοι
μπορούσαν να μάθουν να τα κάνουν. Για να τους δείξω πώς να τα κάνουν, για να βρουν το κομμάτι που τους λείπει και να
ξαναμπούν στη ζωή…<br />Κι η ζωή έπρεπε να έχει δράση και γοητεία.!<br /> <o:p> <br /></o:p>Τα πρώτα χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα. Τα χρόνια που προσπαθεί
κανείς να βρει την ταυτότητα του. Έτσι κι εγώ πάλευα να βρω τη δική μου. Σκεφτόμουν
«αυτή τη δουλειά τη θέλω σαν κολασμένη».<br /> Έτσι ένιωθα ότι θα μπορούσα να πάω στη κόλαση και πάλι πίσω.
Τόσο γοητευμένη ένιωθα, τόσο δυνατή.<br />Η δύναμη μου ήταν η ενσωμάτωση στην ομάδα μου, η αποδοχή. Εκεί
έδωσα τις μάχες μου, εκεί εξάντλησα το ρεπερτόριο μου, εκεί βούλιαξα, εκεί
έπεσα, εκεί με κράτησαν, εκεί αφέθηκα. Στην ομάδα μου. Εκεί όπου ανήκα. Στην
ασφάλεια μου…<br /><o:p> <br /></o:p>Ήμουν έτοιμη, να δείξω εμπιστοσύνη.<br /> <o:p> <br /></o:p>Ότι κι αν λες ότι κι αν κάνεις αν δεν ανήκεις επί της ουσίας
στην ομάδα σου είναι φρούδες…δεν έχουν βάση, είσαι στον αέρα. Έχω δει πολλούς
καλούς θεραπευτές να χάνονται και να φεύγουν γιατί δεν είχαν την αποδοχή της
ομάδας τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ομάδα έχει πάντα δίκιο ή πάντα τη
σωστή κατεύθυνση…Όμως κανενός είδους εκπαίδευση δεν σε προετοιμάζει για αυτό! Κανένα
μεταπτυχιακό, δεν σου δείχνει έτσι ωμά το δρόμο…Μόνο η σκληρή ομαδική δουλειά…<br /><o:p> <br /></o:p>Κι είναι αυτό το πιο μεγάλο δώρο από τα πολλά που πήρα από
το «σπίτι» αυτό.<br /> Να δουλεύω ομαδικά, να μοιράζομαι, να παγώνω την προσωπική
μου φιλοδοξία, να έρχεται το εγώ σε
δεύτερη προτεραιότητα, γιατί δουλεύοντας σε ομάδα πάντα μπαίνει πρώτα το «εμείς».
Πάντα, πάντα, πάντα!!<br /><o:p> <br /></o:p>Έπρεπε πρώτα να γίνω καλός μαθητής για να μπορέσω να γίνω
καλός δάσκαλος. Δεν ξέρω αν
τα κατάφερα, ξέρω ότι είχα μια δίψα να τα καταφέρω. Ξέρω ότι είχα μια έξαψη κι
έναν ενθουσιασμό για αυτή τη «δουλειά». Ξέρω ότι έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό. Πάτησα
κάτω τον εγωισμό μου, έκανα σφουγγαρόπανο τις ανάγκες μου, πόνεσα, φοβήθηκα…μα
ποτέ δεν ένιωσα μόνη. Σε όλο αυτό το ταξίδι είχα δίπλα μου ανθρώπους, όχι φίλους
μα συνοδοιπόρους, συνμπορευτές, που ο κοινός μας στόχος λειτουργούσε πάνω μας σαν κόλα από εκείνες τις δυνατές που κολάνε ατσάλι! Έτσι
ένιωθα ανάμεσα στους. Τόσο δυνατή. Κομμάτι ενός συνόλου, ενός κοινού μετώπου. Ένας
κυματοθραύστης έτοιμος να αντέξει το μεγάλο κύμα!!<br /><o:p> <br /></o:p>Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη εκπαιδευτική διαδικασία και το πιο
μεγάλο μάθημα. Αυτό που έπρεπε να μάθουν και οι ίδιοι οι θεραπευόμενοι μέσα από
τη ζωή τους στην Ιθάκη. Την δύναμη τους ως μέλη μιας ομάδας.<br /> Ότι δεν είναι ανάγκη με αυτή την ομάδα να συμφωνούν σε όλα ή
να τα αποδέχονται όλα, αλλά αυτή η ομάδα ήταν αυτή που θα τους κρατούσε
ζωντανούς σε ότι αφορά την θεραπευτική δουλειά που είχαν μπροστά
τους…Εμπιστεύσου, δεν είσαι μόνος!<br /> Το πρώτο μου μεγάλο
μάθημα και ίσως το πιο σημαντικό…Η δυναμική της ομάδας όταν μέσα σε αυτή την
ομάδα είσαι μέλος...Δεν μπορείς να έχεις ουδετερότητα, κριτική ματιά,
απόσταση…δεν μπορείς να έχεις τίποτε από όλα αυτά τα ασφαλή τερτίπια των
Ψυχολόγων και των θεραπευτών…μπορείς μόνο να υπάρξεις μέσα της ή να χαθείς…έτσι
απλά!!<br />Για εμένα μόλις είχε αρχίσει μια υπέροχη περιπέτεια και θα
τη ζούσα μέχρι το τέλος…Το να χαθώ δεν ήταν επιλογή! Δεν θα μπορούσε να ήταν…<br /><o:p> <br /></o:p>Αυτή είναι η πρώτη αρχή που μαθαίνει κανείς στη ζωή του στο
ΚΕΘΕΑ. Η αρχή της αυτοβοήθειας. Δεν θα δώσεις, αν δεν πάρεις. Δεν θα πάρεις, αν
δεν δώσεις…Δεν θα μάθεις αν δεν με βλέπεις, αν δεν κάνεις αυτό που έκανα. Εγώ
είμαι εδώ για εμένα και για εσένα…κι εσύ για εσένα και για εμένα…<br />Απίστευτα δυνατοί συμβολισμοί…που τους νιώθεις στο πετσί σου
από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου εκεί, άσχετο με το αν είσαι
θεραπευτής ή θεραπευόμενος… Το μονοπάτι είναι παράλληλο κι έχει τις ίδιες
λακκούβες!!<br /><o:p> <br /></o:p>Το ότι αυτό το μονοπάτι δεν το διασχίζεις μόνος είναι
ευλογία.<br />Αυτό ακριβώς είναι που δημιουργούσε έναν δεσμό απίστευτο με
την ομάδα των συναδέλφων που κάθε φορά δουλεύαμε μαζί. Ήταν σαν να «μεγαλώναμε» παιδιά. Συχνά το
λέγαμε μεταξύ μας. Συμπορευτές μέσα στις ίδιες αγωνίες, στις ίδιες αξίες στους
ίδιους φόβους για τους ίδιους ανθρώπους. Η ένωση μόνο με γονεικό ρόλο μπορεί να
συγκριθεί. Αυτό ήταν κάτι που μας ένωσε για μια ζωή. Αγαπήσαμε βαθιά τους
ίδιους ανθρώπους και ζήσαμε μαζί στιγμές απίστευτα έντονων συναισθημάτων.<br /><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Ζήσαμε αγκαλιά στιγμές πραγματικού μεγαλείου. Υπερβάσεις,
γέλια, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, ταξίδια, απώλειες. Μαζί, με τα χέρια
πάντα μπλεγμένα, με τους ώμους πάντα κολλητά.<br /> Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν είναι η επαφή. Τα αγγίγματα
που δεν έχουν φύλλο. Δεν έχουν σεξουαλικότητα. Μόνο μια ουδέτερη φροντίδα.
Αγκαλιές σφιχτές, που είναι δύσκολο να τις νιώσεις έξω από εκεί. Είναι παράξενο
το πόσο μαγικά γίνεται αυτό. Μια συντροφικότητα σπάνια. Όλα άρχιζαν και
κατέληγαν σε μια αγκαλιά γεμάτη σιωπή και βάθος. Μάτια που κοιτάζονται και
μιλούν χωρίς λόγια.<br /> Κι αυτό…δεν ξέρω αν
φεύγει, ούτε ξέρω αν αλλάζει ποτέ.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">.</span></div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmwq9gAnzbpgiUcT0VZaG1reN5AzwBmn5b1axqavBA-zOfifi6VXwD26UwzW2WmguNzUx-qiISd68GwxEKrr_sDruMVQU8mAV0BQw_zBl2P4pNbUs7hL-CUpu08TBrsfG5zBLZyu7GX-Wz/s1500/19956627_1405200169560162_8534753457725283950_o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1500" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmwq9gAnzbpgiUcT0VZaG1reN5AzwBmn5b1axqavBA-zOfifi6VXwD26UwzW2WmguNzUx-qiISd68GwxEKrr_sDruMVQU8mAV0BQw_zBl2P4pNbUs7hL-CUpu08TBrsfG5zBLZyu7GX-Wz/w640-h426/19956627_1405200169560162_8534753457725283950_o.jpg" width="640" /></a></div><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial;">.... Πολλοί μπορεί να σκεφθούν πως δεν είναι δυνατόν να ήταν όλα ρόδινα κι υπέροχα και σίγουρα χρειάζονται αλλαγές. Λάθη πολλά...σε ποια οικογένεια , σε ποιόν εργασιακό πλαίσιο, σε ποια ζωή οι άνθρωποι δεν κάνουν λάθη; </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial;">Δεν φαίνεται όμως να είναι αυτό το πρόβλημα γιατί δεν είναι τα λάθη του που έφεραν το Κεθεα σε μια τόσο απειλητική θέση ... Μάλλον το αντίθετο κι αυτό είναι που πονάει πιο πολύ!</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial;">Να αναφερθεί εδώ πως το<span style="background-color: white;"><span style="color: #050505;"><span style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"> ΚΕΘΕΑ. κατέχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θεραπευτικών Κοινοτήτων (ΕFTC) και είναι ο πρώτος ελληνικός οργανισμός με ειδική συμβουλευτική σχέση σε θέματα ναρκωτικών στο Συμβούλιο του ΟΗΕ (ECOSOC). </span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial;"><span style="background-color: white;"><span style="color: #050505;"><span style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Από το 1983 που με κόπο κι όραμα γεννήθηκε η πρώτη κι ιστορική πια Θεραπευτική Κοινότητα Ιθακη, συστάθηκε το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων που έχει δημιουργήσει περισσότερες από 100 μονάδες σε 26 πόλεις και 18 σωφρονιστικά καταστήματα για την υποστήριξη ενηλίκων, εφήβων, γονέων ανήλικων παιδιών, μεταναστών, φυλακισμένων, αποφυλακισμένων και αστέγων. Στο διοικητικό συμβούλιο έχουν διατελέσει ως άμισθοι εθελοντές προσωπικότητες όπως: Χρόνης Μίσσιος, Μάριος Πλωρίτης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Παντελής Βούλγαρης, Νίκη Γουλανδρή, Νίκος Κούνδουρος, Άλκη Ζέη, Αμαλία Μεγαπάνου, Γεωργουσόπουλος Κώστας, Ηλίας Μαμαλάκης, νομικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, και πολλοί άλλοι. </span></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: #050505; font-family: arial;"><span style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Όχι</span><span style="background-color: white;"><span style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"> το ΚΕΘΕΑ δεν είναι δικό τους. Το ΚΕΘΕΑ είναι δικό μας. Είναι του ανθρώπου που που ζει στο πεζοδρόμιο, κοιμάται στο παγκάκι και στα σκοτάδια του τολμά να ονειρεύεται μια ζωή καθαρή. Είναι του απελπισμένου γονιού και του ξεχασμένου μετανάστη. Του αποφυλακισμένου που ζητά επανένταξη κι ελπίζει σε ίσα δικαιώματα. Του φυλακισμένου που ξέρει πως καθαρός σημαίνει ελεύθερος! Το ΚΕΘΕΑ δεν ανήκε σε καμία</span> από τις <span style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">κυβέρνησες που θέλησαν να το αλλάξουν, ούτε και στη τωρινή που θέλει να το αποδημήσει με βίαιο και μη δημοκρατικό τρόπο. </span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="color: #050505; font-family: arial;"><span style="background-color: white;"><span style="font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Το ΚΕΘΕΑ είναι η κληρονομιά μας. Ανήκει στην χώρα και στους πολίτες της. Ανήκε στους γονείς μας και ανήκει στα παιδιά μας. Το ΚΕΘΕΑ είναι ολονών μας!</span></span></span><span style="font-family: arial;"> </span></p></div><div style="text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;">Καλημέρα αγαπημένοι...Καλημέρα Ιθακη. Καλημέρα ΚΕΘΕΑ. Είμαστε μαζί. Είμαστε πολλοί. Είμαστε ομάδα!!!</span></o:p></div><div style="text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;"> <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span> Κατερίνα</span></o:p></div><div style="text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;"><br /></span></o:p></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Για καλύτερη ενημέρωση μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω την </span><span style="font-family: arial;">επιστολή των επίτιμων μελών του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ. </span></div><div style="text-align: left;"><a href="https://alterthess.gr/epitima-meli-toy-ds-toy-kethea-i-ithaki-tha-meinei-avythisti/" style="font-family: arial;" target="_blank">Η Ιθάκη θα μείνει αβύθιστη!</a></div><div style="text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;"><br /></span></o:p></div><div style="text-align: left;"><o:p><span style="font-family: arial;">Διαβάστε εδώ παλιότερες αναρτήσεις μου για την Θ.Κ.Ιθάκη</span></o:p></div><div style="text-align: left;"><a href="http://www.kapaworld.gr/2020/06/" target="_blank"><span style="font-family: arial;">Κραυγή!</span></a></div><div style="text-align: left;"><o:p><a href="http://www.kapaworld.gr/2013/12/30_9.html" target="_blank"><span style="font-family: arial;">30 Χρόνια Ιθακη. Η δική μου Ιθακη!</span></a></o:p></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><a href="http://www.kapaworld.gr/2012/05/blog-post_31.html" target="_blank">Ο Αστερίας, η Μηλιά και το εργαστήρι της Ψυχής...</a></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: arial;">Instagram</span></div><div style="text-align: left;"><a href="https://www.instagram.com/p/BwKwV15HjOl/" target="_blank"><span style="font-family: arial;">Η Πόρτα</span></a></div><div style="text-align: left;"><a href="https://www.instagram.com/p/BqintAFnr-5/?hl=el" target="_blank"><span style="font-family: arial;">Η Αγκαλιά</span></a></div><div style="text-align: left;"><a href="https://www.instagram.com/p/BNVHJxdD7b9/" target="_blank"><span style="font-family: arial;">Η Κραυγή</span></a></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><o:p><br /></o:p></div>
<script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-39084759317498627342021-04-02T07:53:00.002+03:002021-04-02T10:43:23.072+03:00Ανίκητοι!<p class="MsoNormal">Σκέφτομαι εδώ και μέρες τι να γράψω…τι έχει νόημα πια να γράψω.
Για τις μέρες που φεύγουν , για τις
στιγμές που χάνονται για όλα αυτά τα τετριμμένα που λέμε και ζούμε καθημερινά,
για το ότι η ζωή μας έγινε ένας ιός και δεν μιλάμε πια για έρωτα, για σχέδια,
για ταξίδια, για καυγάδες, για τα λουλούδια
που άνθισαν, για αυτά που έγιναν τότε εκεί, για αυτό που είπε εκείνος ή ο άλλος, για
ωραίες γεύσεις, για συνταγές που θα δοκιμάσουμε, για φράσεις μεγάλων ποιητών ,
για όνειρα, για τα πάρτυ που πήγαμε, για την έξοδο που κάναμε, για την τάδε θεατρική
παράσταση και το τάδε έργο στο σινεμά και
για το ποιος θα πάρει φέτος το Οσκαρ
καλύτερης ταινίας, για τα ποτά που ήπιαμε, για το ποιο μαγαζί έχει τους καλύτερους μεζέδες, για την μαμά που είπε αυτό και το μικρό γιο
που είπε το άλλο, για το νέο βιβλίο που
διαβάσαμε κι έγραφε αυτό αχ κάτσε να σου πω τι έγραφε, για τις τραγουδάρες που
έβγαλε αυτό το συγκρότημα …για απλά μικρά ανόητα καθημερινά….</p>
<p class="MsoNormal">Θυμάμαι δυο χρόνια πριν, σε έναν αγώνα δρόμου δεκαπέντε χιλιομέτρων τρέχαμε παρέα με την φίλη μου την
Ελισάβετ και για δεκαπέντε χιλιόμετρα κοντά δυο ώρες δηλαδή, μιλούσαμε για συνταγές. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα
βλέπεις και μιλούσαμε για μελομακάρονα, μπισκότα, ψητά για το γιορτινό τραπέζι …δυο
ολόκληρες ώρες… Τώρα βρεθήκαμε στο δρόμο
τυχαία και σταθήκαμε σχεδόν με έκπληξη κάποια μέτρα η μια από την άλλη
μιλήσαμε για ιούς, κρούσματα και απαγορεύσεις, για την ζωή που άλλαξε και πέντε λεπτά μετά, φωνάξαμε
σ ‘αγαπώ η μια στην άλλη από μακριά και φύγαμε και πήγα σπίτι κι έκλαψα γιατί κατάλαβα
πόσο μου είχε λείψει εκείνη, τα ξέγνοιαστα τρεξίματα μας, τα γέλια, τα αστεία μας και τα σφιχταγκαλιάσματα με τα οποία
χαιρετιόμασταν…</p>
<p class="MsoNormal">Τώρα σαν όλα όσα μας απασχολούσαν να κρυφτήκαν πίσω από ένα μεγάλο
φόβο. Πίσω από ένα μεγάλο θυμό. Πίσω από ένα μεγάλο πρωταγωνιστή… Τον ιό.</p>
<p class="MsoNormal">Κανείς δεν μιλάει πια για
τα απλά τα καθημερινά, τα όμορφα κι άσχημα, τα σημαντικά. Οι πρόσφυγες,
οι άστεγοι, τα δικαιώματα των γυναικών, η
οικογενειακή βία, η κρατική βία, τα δικαιώματα, η εξέλιξη μας, τα ζώα
και ο πλανήτης, οι δουλειές, οι μάχες που έχουμε να δώσουμε με την καθημερινότητα,
με την γνώση, τα παιδιά, την εκπαίδευση, τις σχέσεις μας, τον εαυτό μας,… όλα
αυτά τα σπουδαία έπαψαν πια να είναι προτεραιότητα κι αυτό με θλίβει. Με πονά!</p>
<p class="MsoNormal">Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα καβούκια τους…κι αρνούμαι, αρνούμαι
να δεχτώ πως όλο αυτό είναι ζωή! Η ζωή
μας. Όχι δεν είναι αυτό ζωή και βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ασφυκτιούν,
να έχουν κρίσεις άγχους, να παίρνουν φάρμακα, να καταφεύγουν σε θεραπείες, νομίζοντας
πως έχουν κατάθλιψη, ή αγχώδης διαταραχές ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…και θέλω να
φωνάξω «είσαι μια χαρά. Μην φοβάσαι!» Μην
φοβάστε αγαπημένοι είμαστε όλοι μια χαρά, δεν είναι παρά το άγχος και τα συμπτώματα του κι είναι
φυσιολογικό να υπάρχει. Αλίμονο αν σε τέτοιες συνθήκες δεν είχαμε άγχος. </p>
<p class="MsoNormal">Ένα χρόνο πριν στην πρώτη καραντίνα μιλούσα με ένα
άνθρωπο που βρισκόταν στην δύση της ζωής του, με έντονα συμπτώματα
άγχους. Του ζήτησα να μου μιλήσει λιγάκι για την ζωή του… Είχε προλάβει να
ζήσει έναν πόλεμο, την ορφάνια, έναν εμφύλιο, μια δικτατορία, τη μετανάστευση και φτώχεια, ατελείωτη φτώχεια κι ανασφάλεια… Πότε ήταν πιο δύσκολα τότε ή τώρα; Τότε
βέβαια. Πως λοιπόν τα καταφέρατε τότε;
ρώτησα και μου απάντησε με φωνή γεμάτη νοσταλγία… «Ωωω, τότε...Τότε ήμουν τρεις
φορές αθάνατος!»</p>
<p class="MsoNormal">Συγκλονίστηκα!</p>
<p class="MsoNormal">Έκλαψα θυμάμαι σαν γύρισα σπίτι …για την νιότη και την άγρια δύναμη
της, που μου λείπει, μου λείπει τρελά…και την βλέπω στα μάτια και στα σώματα
των γιων μου και των φίλων τους, σαν κατεβαίνουν με ορμή την
κατηφόρα πάνω στα ποδήλατα και γελούν δυνατά στον αέρα που τους παίρνει τα μαλλιά. Σαν τρέχουν σαν τον άνεμο και κυλιούνται με ενθουσιασμό στους αμμόλοφους και
σκαρφαλώνουν στα δέντρα και στις πλάγιες
και δεν κουράζονται ποτέ. Σαν γέρνουν πίσω το κεφάλι και γελούν δυνατά νεαροί
άντρες πια και τραντάζεσαι η γη η ίδια από τα γέλια τους και την δύναμη τους.
Ήρεμοι. Αγέρωχοι. Σταθεροί και σκέφτομαι Ναι! Τρεις φορές αθάνατοι!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGhFyWdz5KIcYRK7u-ug0jMYjMMdRTkwxPR2t42DXNCMuRy13JM9DIoJ03AGFY8nR0FnQybbiX49ci2-NhBo9KTUIfmm5s1DuM9_ufKUmXOBDcUDbH1gkwpJol-HCsmnGmwpF_6Qp20-T2/s1000/girl-riding-no-hands.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="617" data-original-width="1000" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGhFyWdz5KIcYRK7u-ug0jMYjMMdRTkwxPR2t42DXNCMuRy13JM9DIoJ03AGFY8nR0FnQybbiX49ci2-NhBo9KTUIfmm5s1DuM9_ufKUmXOBDcUDbH1gkwpJol-HCsmnGmwpF_6Qp20-T2/w640-h394/girl-riding-no-hands.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoNormal">Δεν με νοιάζει τίποτε όσο η γη είναι γεμάτη με τέτοια
πλάσματα. Γεμάτα νιάτα και δύναμη και ξεγνοιασιά. Γεμάτα με φως κι απλότητα. Γεμάτα
όνειρα και σχέδια, γεμάτα με ζωή! Στα
δικά τους τηλεφωνήματα με τους φίλους τους δεν μιλούν για τον ιό, μα γελούν, φωνάζουν,
παίζουν, ακούν τέρμα μουσική ζουν με έναν άλλο τρόπο, μα ζουν! Τρεις φορές αθάνατοι!
Ξέρουν από ελπίδα, από έρωτα, από χαρά και ταυτόχρονα δεν ξέρουν τίποτα μα… ποιος
νοιάζεται! Όσο η γη είναι γεμάτη από τέτοια ενέργεια ποιος νοιάζεται! Αυτοί
είναι η επανάσταση, η αντίσταση κι η
αλλαγή. Αυτοί είναι η δύναμη που θα μας τραβήξει μπροστά. Σε λίγα χρόνια θα
έχουν αναρρώσει και θα έχουν οργώσει τη ζωή. Αυτοί, η μαγική σπορά μας…οι τρεις φορές αθάνατοι! Με
τα λαμπερά μάτια και τα ρωμαλέα σώματα. Τα κορίτσια με τα ξέμπλεκα μαλλιά, τις γόνιμες μήτρες και τα φωτεινά αθώα χαμόγελα. </p>
<p class="MsoNormal">Ένα βήμα πίσω για εκείνους λοιπόν…Για εκείνα τα αγόρια και τα κορίτσια που σιγά σιγά μπαίνουν σε ρόλο
πρωταγωνιστικό και εμείς είμαστε εδώ και κρατάμε γερά για να τους παραδώσουμε μια υπέροχα <a href="https://www.instagram.com/p/CEI-BZSpRWV/?utm_source=ig_web_copy_link" target="_blank">άδεια σκηνή, </a>να
την γεμίσουν με δημιουργία και φως. </p>
<p class="MsoNormal">Αγαπημένοι είμαστε καλά! Το να είσαι κλεισμένος στο σπίτι, αποκομμένος από την κοινωνική ζωή, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, είναι κάτι που σε αρρωσταίνει. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε αλήθεια άρρωστοι μα πως
έχουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα. Αίσθηση άγχους, ταχυκαρδίες, πίεση, πνιγμός, αγωνία, αυπνία, ένταση, θλίψη…Αν
δεν είχαμε τα συμπτώματα αυτά σε τέτοιες συνθήκες, τότε πιθανά κάτι πράγματι να μην πήγαινε καλά. Το ότι τα νιώθουμε ότι νιώθουμε, μπορεί να είναι
τρομακτικό μα είναι καλό σημάδι. Σημαίνει
πως είμαστε ζωντανοί κι αντιστεκόμαστε… </p>
<p class="MsoNormal">Ξέρω, φοβόμαστε και κουραστήκαμε όλοι πολύ, μα ας κοιτάξουμε την πιτσιρικαρία δίπλα μας
κι ας αντισταθούμε στον φόβο μας με τον ίδιο τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν να
το κάνουν…</p>
<p class="MsoNormal">Σαν να είμαστε τρεις φορές αθάνατοι …όπως τότε που ήμασταν. Τότε που κατεβαίναμε με ορμή τις κατηφόρες "χωρίς χέρια" με τον αέρα να σφυρίζει στα αυτιά μας και το ποδήλατο να τραντάζει το σώμα μας και νιώθαμε άτρωτοι κι ανίκητοι. Ανίκητοι αγαπημένοι... Θυμάστε;</p><p class="MsoNormal"> Κατερίνα</p><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-15679946564816262282021-03-05T07:56:00.009+02:002021-03-05T13:15:29.294+02:00Μείωση Βλάβης!<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στον χώρο της απεξάρτησης όταν ένας άνθρωπος δυσκολεύεται ή αρνείται
να απομακρυνθεί από την χρήση ουσιών μέχρι να έρθει η στιγμή που θα καταφέρει
να πάρει την απόφαση να το κάνει, μιλάμε για μείωση βλάβης. Τι σημαίνει αυτό; Ουσιαστικά
σημαίνει πως προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τους κινδύνους που προκαλεί η
χρήση ουσιών πχ να παρέχουμε καθαρές σύριγγες για να μην επιβαρυνθεί ο οργανισμός
του με μια μεταδιδόμενη ασθένεια, κερδίζοντας χρόνο, μέχρι
να έρθει η πολυπόθητη αλλαγή.</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αυτή είναι η λέξη που τριγυρνά στο μυαλό μου εδώ και πολύ πολύ καιρό. Μείωση
βλάβης. Εφόσον δεν μπορούμε να αποφύγουμε όλες αυτές τις αλλαγές που φέρνει ο εγκλεισμός,
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η πανδημία κι όλα αυτά τα αλλόκοτα και
σκληρά που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, τουλάχιστον να μειώσουμε την βλάβη.<br /></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η υπομονή όλων έχει εξαντληθεί. Έχουμε κουραστεί πολύ. Οι οικονομικές και
κοινωνικές επιπτώσεις τεράστιες. Το προσεγγίσαμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε.
Σαν δώρο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σαν ευκαιρία. Σαν τιμωρία. Σαν
κατάρα. Ίσως δεν έχει πια νόημα να βάλουμε ταμπέλες και να αποδεχτούμε το απλό.
Είναι αυτό που είναι και αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ας μειώσουμε την
βλάβη.<br /></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Οποία κι αν είναι αυτή. Συναισθηματική, οικονομική, κοινωνική. Σε κάθε
άνθρωπο τα δεδομένα διαφέρουν, οπότε ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τι σημαίνει μείωση
βλάβης για εκείνον.<br /></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Για εμένα μείωση βλάβης είναι να </span><span style="font-size: 18px;">μειώσω</span><span style="font-size: 13.5pt;"> την κακή διατροφή, να μειώσω τον
χρόνο σε οθόνες, να προστατέψω τον εαυτό μου από όλα όσα μπορώ, να συνεχίσω να είμαι ενεργό πολιτικό και κοινωνικό ον... Νιώθω πως μου έχουν
τελειώσει οι συμβουλές προς τον εαυτό μου και βαδίζω μηχανικά πια, με στόχο να
μην κάνω μεγαλύτερη βλάβη από αυτή που έχει ήδη προκληθεί γιατί…</span></span><br /> <span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">…η εγκατάσταση του φόβου στη ζωή μας,</span></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">είναι βλάβη. Η εγκατάσταση του ελέγχου στη ζωή μας, είναι βλάβη. Η κακή
διατροφή και η έλλειψη άσκησης, είναι βλάβη. Η αποκοπή και η απομάκρυνση από
τους αγαπημένους μας, είναι βλάβη. Η απαγόρευση εργασίας, είναι βλάβη. Η
οικονομική δυστοκία, είναι βλάβη. Η αυτοεγκατάλειψη, είναι βλάβη. Η αίσθηση εγκατάλειψης και μοναξιάς ιδίως των ηλικιωμένων ανθρώπων μας, είναι βλάβη. Η </span><span style="font-size: 18px;">φτωχή</span><span style="font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-size: 18px;">εκπαίδευση</span><span style="font-size: 13.5pt;"> και κοινωνική ζωή των παιδιών μας, είναι βλάβη. Η στέρηση ελευθερίας και βασικών δικαιωμάτων, είναι βλάβη. Η </span><span style="font-size: 18px;">απομάκρυνση</span><span style="font-size: 13.5pt;"> από τη φύση, είναι βλάβη. Ο</span></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">διακεκομμένος</span></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">και ανάστατος ύπνος είναι βλάβη…και κάποια από αυτά που ζούμε μπορεί να μην φαίνονται ως βλάβη,
μακροχρόνια όμως προκαλούν αστάθεια συναισθηματική και κοινωνική. Προκαλούν βλάβη κι
ο στόχος μας είναι απλά να μειώσουμε αυτή τη βλάβη. Κι αυτό λέγεται αυτοφροντίδα κι έχει κοινωνικές προεκτάσεις.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"> <span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γιατί προστατεύοντας εμάς μειώνουμε την κοινωνική βλάβη.<br /></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1TmCUFtpQ-15e9JTN2uboR07YTmOBGd9wlGlVZrTpVBoGqE_9urjRYhuOqbILXgZGMD8-aemWP3ekeRB64ZbjSVSG3ldn1BSczypEm0CATODONY7lyQ5a8wGP_VePdDXIvH1xzWXB5hHp/s640/20200304_130727.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1TmCUFtpQ-15e9JTN2uboR07YTmOBGd9wlGlVZrTpVBoGqE_9urjRYhuOqbILXgZGMD8-aemWP3ekeRB64ZbjSVSG3ldn1BSczypEm0CATODONY7lyQ5a8wGP_VePdDXIvH1xzWXB5hHp/w640-h480/20200304_130727.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table></o:p></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Μάρτιος 2020. </span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;">Λίγο</span><span style="font-size: 13.5pt;"> πριν την </span><span style="font-size: 18px;">πρώτη</span><span style="font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-size: 18px;">καραντίνα τράβηξα αυτή την εικόνα</span><span style="font-size: 13.5pt;"> και θυμάμαι σαν </span><span style="font-size: 18px;">τώρα</span><span style="font-size: 13.5pt;"> την </span><span style="font-size: 18px;">αίσθηση</span><span style="font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-size: 18px;">αγωνίας</span><span style="font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-size: 18px;">μπροστά</span><span style="font-size: 13.5pt;"> στο μαγικό </span><span style="font-size: 18px;">αυτό</span><span style="font-size: 13.5pt;"> κι </span><span style="font-size: 18px;">αλλόκοτο</span><span style="font-size: 13.5pt;"> τοπίο. </span><span style="font-size: 18px;">Προσεχόμουν</span><span style="font-size: 13.5pt;"> να </span><span style="font-size: 18px;">είναι</span><span style="font-size: 13.5pt;"> ένα κακό </span><span style="font-size: 18px;">όνειρο.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να τα φανταστώ όλα
αυτά ένα χρόνο πριν όταν χωρίς να το ξέρουμε η ζωή μας θα άλλαζε για πάντα. Διαβάζω τις περσινές
αναρτήσεις και θυμάμαι πως ο φόβος ήταν τεράστιος όπως κι η άγνοια. Ένιωθα τρωτή,
τρομαγμένη, παγωμένη από φόβο και </span><span style="font-size: 18px;">ταυτόχρονα</span><span style="font-size: 13.5pt;"> τόσο αφελής! Εγώ</span></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">δεν είμαι
από αυτούς, που είδαν την πανδημία, ως δώρο, ως ευκαιρία, ακόμη κι ως ευλογία. Δεν θα μπορούσα να
το δω ποτέ έτσι, με την ίδια λογική που δεν θα μπορούσα να δω ως δώρο, ευκαιρία ή ευλογία έναν πόλεμο, μια φυσική καταστροφή ή την μάχη με μια ασθένεια που απειλεί την ζωή ενός ανθρώπου. Με ξάφνιαζαν και συνεχίζουν να με ξαφνιάζουν αυτές οι
λέξεις.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Ίσως</span></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">δεν ήμουν συναισθηματικά ώριμη, </span><span style="font-size: 18px;">αρκετά</span><span style="font-size: 13.5pt;"> δυνατή ή ονειροπόλα για να το δω έτσι, </span></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;"> δεν ξέρω.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></span> <span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Ξέρω, πως το ένιωσα σαν αγωνία. Σαν να ασφυκτιείς </span><span style="font-size: 18px;">προσπαθώντας</span><span style="font-size: 13.5pt;"> να αναπνεύσεις. Σαν ένα βαθύ τραυματισμό. Μια καταστροφή, αυτό
ένιωσα. Μακροχρόνια ίσως και να ανακαλύψω και το δώρο </span><span style="font-size: 18px;">μέσα</span><span style="font-size: 13.5pt;"> σε </span><span style="font-size: 18px;">αυτή</span><span style="font-size: 13.5pt;"> τη δοκιμασία. Σίγουρα, έχω μάθει πολλά για τον εαυτό μου και </span></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 18px;">για τους ανθρώπους </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">ένα χρόνο
τώρα, μα δεν μπορώ ακόμη να αξιολογήσω τίποτα. Είναι νωρίς, πολύ νωρίς για απολογισμό
</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">και το να κοιτώ</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">πίσω, μου προκαλεί </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">ακόμη μεγάλο πόνο. Δεν θυμάμαι τίποτε θετικό,
δεν ένιωσα τίποτε ως δώρο. Με ένοιαζε να κρατώ το ηθικό μου ψηλά …και αυτή ήταν
η προσπάθεια μου. Η </span><span style="font-size: 18px;">ευθύνη</span><span style="font-size: 13.5pt;"> μου στους </span><span style="font-size: 18px;">αγαπημένους</span><span style="font-size: 13.5pt;"> μου. Να βγει καλά, ακόμη μια μέρα.</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όχι δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί, στο ξεκίνημα την πρώτης καραντίνας. Το νιώθω σαν εφιάλτη όλο αυτό. Σαν μια αρρώστια που ήρθε, σαν μια μάχη που
δόθηκε και δίνεται και φτάνει στο τέλος. Με τεράστιες κοινωνικοπολιτικές
αλλαγές. Τεράστιες οικονομικές ανατροπές. Τεράστιες απώλειες ….και θυμάμαι τον
μικρό μου γιο που πέρυσι τον Φεβρουάριο μας έκανε μια παρατήρηση την ώρα που
μιλούσαμε με τον μπαμπά του για τα ποσοστά των ανθρώπων που πέθαιναν στην Κίνα
πριν ακόμη ο ιός έρθει και σε εμάς. «Δεν είναι αριθμοί μας είχε πει έντονα.
Είναι άνθρωποι που είχαν οικογένειες. <a href="http://www.kapaworld.gr/2020/02/" target="_blank">Ηταν σαν εμάς!</a>…»<br /></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Πόσο είχα </span><span style="font-size: 18px;">ντραπεί</span><span style="font-size: 13.5pt;"> τότε….Άνθρωποι που είχαν οικογένειες και κάποιοι τους αγαπούσαν. Δεν χάθηκαν αριθμοί,
χάθηκαν χαμόγελα, αγκαλιές, στιγμές. Χάθηκαν οι τελευταίες λέξεις, το σφίξιμο
των χεριών, το αντίο. Χάθηκαν καλοκαίρια και γλέντια μαζί τους, χάθηκαν
ιστορίες. Χάθηκε το ποτήρι που τσουγκρίζαμε, το φιλί που μοιραζόμασταν, το
τηλεφώνημα της Κυριακής… Όταν χάνεται ένας άνθρωπος είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη
έτσι δεν λένε; ….Κάηκαν βιβλιοθήκες. Εκατομμύρια βιβλιοθήκες ταυτόχρονα και γέμισε
ο κόσμος καπνούς που μας έπνιξαν ασφυκτικά. Είναι η ιστορία τους, η μνήμη τους,
που στροβιλίστηκε και χάθηκε από τούτη τη γη σαν αέρας…</span></span><br /><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ποιος τους θυμάται; Ποιος θα μπορέσει ποτέ να τους ξεχάσει έστω κι αν δεν
τους γνώρισε ποτέ;<br /></span><o:p><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;"> </span></span><div class="separator" style="clear: both; color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEz6YWdAIM-YHVj6yVBlqz3zfLe2lq-5AuHf6UQporyb2CkpxzTRXCDmv8bpOqh6iq9k6gKEhEMZAA2zlfc1kJGSWWxaF36qkDkDkHbUkyRh4ZJ_ddVkYIqXYbmwfGBlsUqz7ludj6BUxd/s640/20210223_080055.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEz6YWdAIM-YHVj6yVBlqz3zfLe2lq-5AuHf6UQporyb2CkpxzTRXCDmv8bpOqh6iq9k6gKEhEMZAA2zlfc1kJGSWWxaF36qkDkDkHbUkyRh4ZJ_ddVkYIqXYbmwfGBlsUqz7ludj6BUxd/w640-h360/20210223_080055.jpg" width="640" /></a></div><div style="color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p><br /></o:p></span></div><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;">Μάρτιος</span><span style="font-size: 13.5pt;"> 2021...</span></span><br /><br /></o:p><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ένα χρόνο πριν μπαίναμε σε ένα σκοτεινό τούνελ… Σήμερα γεμάτοι απώλειες
κάθε λογής, κάνουμε ανασυγκρότηση των δυνάμεων μας. Χάσαμε την τέλεια ανεμελιά μας,
την «ωραία» σειρά μας, την ψευδαίσθηση της ξεγνοιασιάς, της κανονικότητας και του
άτρωτου πολιτισμού μας, μα είμαστε εδώ. Μετριόμαστε, κάνουμε ανασύνταξη,
αποχαιρετάμε ….και ξαναμπαίνουμε στην προσπάθεια, με λιγότερη άγνοια, με περισσότερη
επίγνωση και αποδοχή. Αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό που ζούμε ας κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μείωση
βλάβης λοιπόν. Δεν χρειάζεται να κάνουμε βαθιές ριζικές αλλαγές, μα απλά να μειώσουμε ή να διαφοροποιήσουμε τις κακές μας συνήθειες έτσι ώστε να είναι λιγότερο καταστροφικές…Βαδίζουμε με ρέγουλα, ένα βήμα τη φορά. Δεν είναι αγώνας ταχύτητας, είναι
αγώνας αντοχής!<br /></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> <br /></o:p></span><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Καλό Μάρτη αγαπημένοι…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βαδίζουμε αργά
και σταθερά προς την έξοδο. Κουρασμένοι. Αποδυναμωμένοι. Μπερδεμένοι. Θυμωμένοι. Απογοητευμένοι.
Σίγουρα πολύ πιο μόνοι. Λυπημένοι και πληγωμένοι βαθιά….μα προχωράμε. Φροντίστε
τις πληγές σας. Συνεχίζουμε…</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> <span> </span><span> </span><span> Κατερίνα</span></span></div>
<br />KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-43570349746974418142021-02-19T08:07:00.004+02:002021-02-19T08:17:58.103+02:00Τα βιβλία μου κι ένα νέο βιβλίο.<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Τέτοια εποχή πριν από πέντε χρόνια το 2016 κυκλοφόρησε το <a href="https://www.goodreads.com/book/show/29331127" target="_blank">Μικρό Λευκό Κοχύλι </a>μου και δύο χρόνια μετά πάλι τέτοια εποχή το 2018 κυκλοφόρησε και <a href="https://www.goodreads.com/book/show/39802534" target="_blank">Ο Χάρτινος Κύκνος.</a><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Η συγγραφή τους, εμπεριείχε έντονα συναισθήματα και με έκανε να αλλάξω ως άνθρωπος. Γελούσα, θυμόμουν, σκεφτόμουν, άκουγα δυνατά
μουσική κι έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου. Ήταν μια άκρως επουλωτική εμπειρία
και στην συνέχεια η έκδοση τους, μου έδωσε χαρά μα και φόβο καθώς όλο αυτό το μοίρασμα
των λέξεων, των συναισθημάτων και των σκέψεων μου με έκανε να νιώθω
εκτεθειμένη. Ωστόσο ο τρόπος που τα βιβλία αγκαλιάστηκαν, καθώς και τα σχόλια
των ανθρώπων που τα διάβασαν, με γέμισαν αισιοδοξία και κουράγιο. Με έκαναν πιο
θαρραλέα…</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpZvoWy-j3AvV5I3lBGUN4kJKZpB5x3dIQwIstM2ipGZF_QYV6KcRjK-Zc_d9FCdIPzD8W9H-3DPhxsqm1gKUcEYvR2lSbI5wtcOiaeRbHu3dBQI9vPn34JNx3GNRJpcptXX-XPSyTUmh9/s622/DSC_2266.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="622" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpZvoWy-j3AvV5I3lBGUN4kJKZpB5x3dIQwIstM2ipGZF_QYV6KcRjK-Zc_d9FCdIPzD8W9H-3DPhxsqm1gKUcEYvR2lSbI5wtcOiaeRbHu3dBQI9vPn34JNx3GNRJpcptXX-XPSyTUmh9/w640-h440/DSC_2266.JPG" width="640" /></a></div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Έτσι συνέχισα να γράφω και μέσα στο 2019</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">
</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">ετοίμασα ένα ακόμη βιβλίο Χριστουγεννιάτικο αυτή τη φορά, </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">με στοιχεία εικονογράφησης.</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Μοιάζει παιδικό, μα δεν είναι. Το λάτρεψα! Η συνεργασία μου για ακόμη μια
φορά, με τον αγαπημένο Βησσαρίωνα που έκανε την εικονογράφηση και είναι ο
δημιουργός των εξώφυλλων στα δυο προηγούμενα βιβλία, με γέμισε ικανοποίηση καθώς
είμαστε τόσο συναισθηματικά συνδεδεμένοι και δουλεύει τόσο συμβολικά κάτι που
με ενθουσιάζει. Ο στόχος ήταν να εκδοθεί για τα Χριστούγεννα του 2019, μα μια
αργοπορία στην συνεννόηση με τον εκδοτικό μου με έκανε να κάνω πίσω καθώς η
έγκριση δόθηκε μέσα στο Νοέμβριο κι ένιωσα πως είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος και
δεν προλαβαίναμε πια τα Χριστούγεννα. <o:p></o:p></span></p>
<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Έδωσα μια παράταση λοιπόν στο όνειρο, με στόχο να εκδοθεί στις επόμενες
γιορτές. Όμως λίγους μήνες μετά ο εκδότης μου ο τόσο σημαντικός αυτός άνθρωπος
στο χώρο των εκδόσεων Σάμης Γαβριηλίδης,
χάθηκε… <br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Δεν γνωρίζω στ’ αλήθεια τι απέγιναν οι εκδόσεις </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Γαβριηλίδη, αν έκλεισαν ή αν θα επανέλθουν, μα
αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν…</span></div>
<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Άρχισα λοιπόν να ψάχνω νέο εκδότη με στόχο την έκδοση του Χριστουγεννιάτικου
βιβλίου μου τα Χριστούγεννα του 2020. Μετά από αρκετές αρνητικές απαντήσεις
αποφάσισα να δοκιμάσω την αυτοέκδοση.<br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Πολλοί φίλοι αγαπημένοι μου μίλησαν για αυτό και μιας και επιθυμούσα τα
έσοδα του να διατεθούν σε δομές υποστήριξης με στόχο να είναι ένα βιβλίο που να υποστηρίζει την ανθρώπινη αλληλεγγύη,
σκέφτηκα πως αξίζει το ρίσκο, τον κόπο και την οικονομική επιβάρυνση… </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Η αλήθεια είναι όμως πως η απόφαση αυτή με ζόρισε γιατί σκεφτόμουν και τα
άλλα δυο βιβλία μου που δεν έχουν πια εκδοτικό σπίτι…και κάτι ακόμη. Είναι μια αίσθηση
που έχω πως η αυτοέκδοση δεν βοηθά ένα βιβλίο να ανοίξει φτερά, ανήκοντας σε
ένα εκδοτικό που θα το υποστηρίξει. Μπορεί να κάνω λάθος και μια μέρα να σκεφτώ
διαφορετικά μα αυτές ήταν οι σκέψεις μου τότε, κι ενώ είχα δρομολογήσει</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">όλη τη διαδικασία με το τυπογραφείο,
αποφάσισα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια με έναν γνωστό εκδοτικό.</span></div>
<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Κινήθηκε μια διαδικασία όπου με ευγένεια με άκουσαν, μου έδωσαν την
ευκαιρία να τους συστηθώ, διάβασαν το Χριστουγεννιάτικο βιβλίο, με
διακριτικότητα μου εξήγησαν πως δεν ταιριάζουμε κι ίσως είχαν δίκιο, ωστόσο στην συνέχεια της συζήτησης μας μου ζήτησαν να
τους στείλω τα βιβλία μου για να γνωρίσουν
τον τρόπο γραφής μου και να περιμένω νέα τους. Εκεί γεννήθηκε μια ελπίδα πως κάτι μπορεί να γίνει. Ίσως τελικά και να βρούμε εγώ και τα βιβλία μου, νέο εκδοτικό οίκο. Α</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">υτό αυτόματα καθυστέρησε και την αυτοέκδοση, πράγμα το οποίο ήταν τελικά καλό, γιατί
δεν ένιωθα πως στα αλήθεια μπορούσα να το υποστηρίζω συναισθηματικά, άσε που το νέο lockdown δεν επέτρεπε τέτοιους σχεδιασμούς.<br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Ο εκδοτικός τελικά δεν απάντησε ποτέ και στο χώρο των εκδόσεων και όχι μόνο
δηλαδή, σιωπή σημαίνει άρνηση. </span></div>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Δυστυχώς το να βρεθεί εκδότης δεν είναι εύκολη υπόθεση και το ξέρω καλά.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Έχω ήδη επικοινωνήσει με αρκετούς εκδοτικούς οι περισσότεροι δεν θέλουν να επανεκδώσουν
παλιές εκδόσεις οπότε τα δυο μου παλιά βιβλία δεν υπάρχουν πια στην αγορά ούτε</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">ξέρω
αλήθεια τι τύχη θα έχουν και αυτό με θλίβει. Το νέο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο είναι έτοιμο,
μέχρι την τελευταία τελεία,</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">
</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">εικονογραφημένο …μα τελικά χωρίς εκδότη.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Όμως ξέρω</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">να περιμένω. Είναι δύσκολη
η αναμονή κι όχι μόνο. Είναι μια αίσθηση πως σε αυτό τον τομέα- της συγγραφής δηλαδή- είμαι ξανά στην αρχή. Όπου τηλεφωνείς με φωνή διστακτική, σου απαντούν ευγενικά
μα κοφτά και γρήγορα γιατί είσαι ένας ανάμεσα σε εκατοντάδες. Όταν παίρνεις τηλέφωνο</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">κάπου που έχεις ήδη μιλήσει και συστηθεί,
λίγο καιρό πριν και αναγνωρίζουν το όνομα σου νιώθεις την διστακτικότητα η γραμματέας σε ενημερώνει πως «θα επικοινωνήσει </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">εκείνος μαζί
σας» και φαντάζεσαι πως εκείνος σε σιχτιρίζει, δεν ξέρει τι άλλο να κάνει για
να καταλάβεις επιτέλους πως σε αποφεύγει ή ακόμη χειρότερα προσπαθεί να θυμηθεί
ποιος διάολο είσαι…και εννοείται δεν σε παίρνει ποτέ. Και ξέρεις πως η σιωπή
είναι άρνηση.</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Εκεί είσαι πάντα φρεσκαδούρα κι είναι σαν να δίνεις πάντα τις πρώτες σου εξετάσεις
γιατί το κάθε έργο σου είναι μοναδικό και πρώτο…Το έχω ζήσει αυτό για πολλά
πολλά χρόνια αμέτρητες φορές καθώς πριν αποφασίσει ο κύριος Γαβριηλίδης να
εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο το είχαν απορρίψει δεκάδες εκδοτικοί κάτι που είναι
απόλυτα φυσιολογικό. Παρόλο όμως που το γνωρίζεις δεν παύεις να θλίβεσαι ή να
απογοητεύεσαι με κάθε όχι. Κι ενώ γνωρίζεις καλά πως το "όχι" δεν σημαίνει απόρριψη προς εσένα ή το έργο σου μα ότι ο κάθε εκδοτικός έχει τα δικά του κριτήρια και πλάνα που δεν έχουν
σώνει και καλά να κάνουν με την ποιότητα της δουλειά σου, ωστόσο μην γελιόμαστε
ξέρεις… εκεί βαθιά μέσα ξέρεις! Ήταν πιο δύσκολο όταν ήμουν νέα και πιο
άγουρη. Τώρα η κάθε απόρριψη ευτυχώς έχει άλλη γεύση, όσο κι αν η επίγευση τελικά, είναι πάντα
πικρή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Κι είμαστε πάλι εδώ…κι αυτό μπορεί να είναι απογοητευτικό πολύ ωστόσο είναι
και μια άσκηση υπομονής και ταπεινότητας! Χρήσιμα πολύ και τα δυο για να μην
σταματάς να αναζητάς την δική σου επίγνωση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">…. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όσα κι αν καταφέρεις. Όσες κορυφές σου κι αν
ανεβείς πάντα θα υπάρχουν διαδρομές καινούριες, μονοπάτια απάτητα, κορυφές πιο
ψηλές, πιο προκλητικές, πιο ζόρικες. Κι όσο ώριμος κι έμπειρος κι αν είσαι ή
νιώθεις πως είσαι, στις απογοητεύσεις, πάντα σε κάθε άρνηση, σε κάθε σιωπή
νιώθεις να συνδέεσαι με εκείνο τον εαυτό σου το μικρούλι που έχει πέσει κι έχει ξαφνιαστεί κι έχει τρομάξει και του απλώνεις το χέρι και του λες, «έλα σήκω, θα είσαι μια χαρά» κι
εκείνο απλώνει το χέρι με εμπιστοσύνη όχι στην ζωή, με σε εσένα που το πείθεις.
Εσένα ξέρει! Έτσι λοιπόν μου άπλωσα το
χέρι, με σήκωσα και συνεχίζω να γράφω …την <a href="http://www.kapaworld.gr/2020/02/blog-post.html" target="_blank">ωραιότερη ιστορία αγάπης </a>όπως σας
υποσχέθηκα μέσα από αυτό το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">blog</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">, λίγους μήνες πριν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Οπότε για όλους όσους με ρωτάτε ξανά και ξανά τι συμβαίνει και δεν μπορείτε
να βρείτε τα βιβλία μου σας ευχαριστώ, σας ευγνωμονώ και σας ενημερώνω πως τα βιβλία
μου έπαψαν να κυκλοφορούν και το νέο βιβλίο που είναι πανέτοιμο ψάχνει νέο
εκδότη. Σας συστήνω το εξώφυλλο του για το οποίο είμαι πολύ περήφανη… Θέμα του
και πάλι οι άνθρωποι, όλοι εμείς το πιο ξεχωριστά στολίδια...</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLSPk22PYkyXqCi1VVI779CNlssdFieH8jqBPUTTVIIS-k8aeKRiYyn7lsW5dldfuUt32HJD6hJ5vOaKAMntds9_aIf6PmA17tJcFXFccq56U-yKtrlUEkvTzPg5a0urMObSuWBWAK0LC1/s640/Screenshot_20210218-222513_Drive.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="478" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLSPk22PYkyXqCi1VVI779CNlssdFieH8jqBPUTTVIIS-k8aeKRiYyn7lsW5dldfuUt32HJD6hJ5vOaKAMntds9_aIf6PmA17tJcFXFccq56U-yKtrlUEkvTzPg5a0urMObSuWBWAK0LC1/w478-h640/Screenshot_20210218-222513_Drive.jpg" width="478" /></a></div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">...και παρόλο που υπάρχουν στιγμές θλίψης και μεγάλης απογοήτευσης </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">δεν παύω να</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">
</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">ονειρεύομαι, πως θα εκδοθεί </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">το Χριστουγεννιάτικο
μου βιβλίο με ιστορίες από αυτές που αγαπάμε… </span><span style="font-size: 18px;">ξέρετε</span><span style="font-size: 13.5pt;"> τις δικές μας, τις δύσκολες, τι ζόρικες
αυτές που μας μεγαλώνουν, μας ψηλώνουν μέσα από κάθαρση κι επίγνωση και
μας χαρίζουν δακρυσμένα χαμογέλα.</span></span><p></p>
<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Εύχομαι το 2021</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">να βρεθεί ο εκδότης
που θα</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">δει μαζί μου αυτό το όραμα και θα
ξαναδώσει στα βιβλία μου φτερά.<br /></span><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Φέτος το 2021 άλλωστε αυτό το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">blog,</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> ό</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">που μέσα από εδώ και από τις δικές σας προτροπές τόλμησα να εκτεθώ, κλείνει
δέκα χρόνια ζωής. Ονειρεύομαι μια επετειακή γιορτή παρουσίασης λοιπόν για να
γιορτάσουμε όπως όλα αυτά τα χρόνια κάνουμε μέσα από αυτό το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">blog</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">. Με σύνδεση. Με "Μαζί!"<br /><o:p></o:p></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Χωρίς Κορονοιό, χωρίς φόβο, σε μια
μεγάλη γιορτή, με χαρές, με συνδέσεις, με αγκαλιές βαθιές και με όλα τα έσοδα
του νέου Χριστουγεννιάτικου βιβλίου, σε δομές
που χρειάζονται την βοήθεια μας. </span></div></div>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Δεν κοστίζουν τα όνειρα έτσι δεν είναι; Ιδίως τα όνειρα που σε συνδέουν με το μέσα σου και με τον κόσμο!</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Αγαπημένοι μου…ξέρω έχουμε δοκιμαστεί όλοι σκληρά, κάποιοι σκληρότερα, κάποιοι </span><span style="font-size: 18px;">αδιανόητα</span><span style="font-size: 13.5pt;"> σκληρά. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι
αυτή η χρόνια να είναι περισσότερο
γαλήνια κι ελεύθερη για όλους μας…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Θα βρούμε όλοι το δρόμο μας, το πιστεύω αληθινά και τα βιβλία μου επίσης θα βρουν το δρόμο τους κι όταν θα γίνει αυτό θα είστε οι πρώτοι
που θα το μάθετε. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Σας ευχαριστώ που περιμένετε
μαζί μου!</span></p><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;">Συνεχίζουμε να δουλεύουμε αδιάκοπα, να γελάμε, να ονειρευόμαστε, να τραβάμε μπροστά. Καμιά φορά κουραζόμαστε λιγάκι μα....το ξέρουμε πως ε</span></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">ίμαστε κυνηγοί ονείρων αγαπημένοι!!!! </span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;">Οπότε πάμε δυνατά. </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 18px;">Καλημέρα</span></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> εκεί έξω!</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> Κατερίνα<br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 13.5pt;"> </span></div><script>document.write(unescape("%3Cstyle%20type%3D%22text/css%22%3E%0Abody%20%7B%20background-image%20%3A%20url%28%22http%3A//www.shabbyblogs.com/storage/old/AtTheCottageW.jpg%20%22%29%3B%20background-position%3A%20center%3B%20background-repeat%3A%20no-repeat%3B%20%20background-attachment%20%3A%20fixed%3B%20%7D%0A%3C/style%3E%0A%3Cscript%20type%3D%22text/javascript%22%3E%0Avar%20shabby_div%20%3D%20document.createElement%28%27div%27%29%3B%0Ashabby_div.innerHTML%20%3D%20%27%3Ca%20target%3D%22_blank%22%20href%3D%22%20http%3A//www.shabbyblogs.com%22%3E%3Cimg%20border%3D%220%22%20src%3D%22http%3A//www.ShabbyBlogs.com/storage/ShabbyBlogs.jpg%22%3E%3C/a%3E%27%3B%0Adocument.getElementsByTagName%28%27body%27%29.item%280%29.appendChild%28shabby_div%29%3B%0Ashabby_div.style.cssText%20%3D%20%22position%3A%20absolute%3B%20left%3A%200px%3B%20top%3A%2030px%3B%20z-index%3A%2050%3B%20width%3A%20150px%3B%20height%3A%2045px%3B%22%3B%0A%3C/script%3E"));</script>KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-33491314066299513472021-02-12T08:09:00.011+02:002021-02-12T10:01:31.917+02:00Σιωπή!<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μέρες τώρα
διαβάζω και βλέπω και νιώθω τόσα πολλά….και σωπαίνω γιατί τι να πω μέσα σε όλα τα απίστευτα που ακούγονται κάθε μέρα…</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μουδιασμένη
νιώθω. Θυμωμένη, αηδιασμένη κι ώρες ώρες αγριεμένη και μέσα μου πονάω! Πονάω γιατί
ξέρω από θύματα…κι από θύτες. Έχω δει άντρες και γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί
ως παιδιά, με κάθε λογής κακοποίηση. Έχω δει γυναίκες να παλεύουν χρόνια με την
λεκτική και την σωματική βία. Έχω δει ανθρώπους να θυμούνται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ενώ προσπαθούν να ξεχάσουν. Έχω δει ανθρώπους
να καταρρέουν, διαλυμένοι από μνήμες και συνειδητοποιήσεις. Είχα την τιμή να
έχω γίνει μάρτυρας συγκλονιστικών στιγμών ανθρώπινου πόνου…Έ</span><span style="font-family: Times New Roman, serif;">χω δει μεταμορφώσεις. Έχω δει κι έχω νιώσει τι σημαίνει να παλεύεις με τις σκιές και τα φαντάσματα χρόνων </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">και όλες αυτές τις ημέρες
σαν να μην βρίσκω τις σωστές λέξεις. </span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Σβήνω γράφω
και ύστερα τα αφήνω και λέω αύριο. Διαβάζω μηνύματα που κάποιοι μου στέλνετε
και με ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μου</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">και
με ρωτάτε αν έχω κάτι να πω, ώσπου ήρθε ένα μήνυμα ….και ξύπνησαν οι μνήμες….</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzmuxnFzUmw_hx38nQInHsFBI_FdTUuuoaUAieAZChzTlNWNTCGZMeCQ55AccN80XiwxDvcPyutni7UD1_EgzQwCYZVDZCmIeGM59iQrwRENdyh5zbRSwXzcF320W6Uc_3NJ2iM9Nad3UJ/s2508/metoo-scaled.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1254" data-original-width="2508" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzmuxnFzUmw_hx38nQInHsFBI_FdTUuuoaUAieAZChzTlNWNTCGZMeCQ55AccN80XiwxDvcPyutni7UD1_EgzQwCYZVDZCmIeGM59iQrwRENdyh5zbRSwXzcF320W6Uc_3NJ2iM9Nad3UJ/w640-h320/metoo-scaled.jpg" width="640" /></a></div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Πριν χρόνια
είδα ένα όνειρο... Είδα πως στεκόμουν όρθια σε ένα μεγάλο μπαλκόνι. Είχα
πανοραμική θέα κι είδα από μακριά να έρχονται καβαλάρηδες. Θυμάμαι την αγωνία
και τον τρόμο. Την αίσθηση του άγριου φόβου στο όνειρο μου, πως με πλησιάζει μια μεγάλη απειλή. Έβλεπα πως ήταν ντυμένοι με σιδερένιες πανοπλίες. Το ίδιο και τα άλογα. </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Τεράστιοι και τρομακτικοί. Έβλεπα τη σκόνη που
σήκωναν στο διάβα τους. Έβλεπα τα άλογα να καλπάζουν κι εκείνοι απειλητικοί να πλησιάζουν κι
εγώ στο κέντρο του μπαλκονιού να τρέμω.<br /></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στάθηκαν απέναντι
μου κι ήταν θεόρατοι. Με κοίταξαν και ήξερα πως με περίμεναν. Το βλέμμα τους ήταν
διαταγή. Ήθελα να κρυφτώ, να χαθώ μα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σαν
υπνωτισμένη κατέβηκα τα σκαλοπάτια και στάθηκα απέναντι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους, μικρή μια σταλιά. Θυμάμαι το δέος στο όνειρο
μου. Την αίσθηση του τρόμου για το μέγεθος τους... Θα με συνέθλιβαν με μια τους
κίνηση. <br /></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μισή ντουζίνα
πολεμιστές άγριοι, παντοδύναμοι, απρόσωποι, πίσω στις σιδερένιες τους πανοπλίες....Κι
ύστερα με μια κίνηση που με έκανε να κοκαλώσω, ένας από αυτούς κατέβηκε από το
άλογο του και προχώρησε προς τα εμένα και στάθηκε μπροστά μου άσχημος, άγριος, φρικτός, με όψη σιδερένια! Στάθηκε θαρρείς πάνω μου και παρόλο τον πανικό στο όνειρο παρατήρησα
κάτι.<br /></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Εκεί που
έδενε η πανοπλία του, υπήρχαν κενά και μπορούσα να δω τα σώμα πίσω από όλο αυτό
το σίδερο. Ξαφνιάστηκα! Φάνταζε πελώριος μα από μέσα είδα τη σάρκα του γυμνή και παρατήρησα
πως όλη αυτή η πανοπλία ήταν κούφια. Πως το σώμα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που κρυβόταν μέσα ήταν μικρό, ζαρωμένο και
λεπτεπίλεπτο και κάτι ακόμη ...πως τα γεννητικά του όργανα ήταν μικρού παιδιού!</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Από τα πιο συγκλονιστικά
και συμβολικά όνειρα που είδα ποτέ μου σε μια περίοδο της ζωής μου πολύ πολύ δύσκολη...που
δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">αυτό που
ζούσα και με σκέπαζαν η ανασφάλεια κι ο φόβος. <br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Δεν θα γράψω
τίποτε περισσότερο για τότε…παρά μόνο αυτό.</span></div>
<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">Οι καβαλάρηδες </span>ήταν<span style="font-size: 12pt;"> τρομακτικοί…μα κούφιοι κι εκείνος που στάθηκε μπροστά μου, ένα τελικά γελοίο ανδρείκελο! Μίλησα! </span></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Τίποτα δεν άλλαξε επί της ουσίας, παρά μόνο ένα, το πιο σπουδαίο! Ο τρόπος με τον οποίο εγώ έβλεπα
πια τον εαυτό μου. Εγώ άλλαξα!</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Αγαπημένοι, έ</span></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">γινε ένας
σεισμός…και σηκώθηκε επιτέλους τσουνάμι γιατί το </span>έχουμε<span style="font-size: 12pt;"> ξαναπεί, όλοι μαζί
είμαστε ωκεανός.<br /></span></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δεν έχει να
κάνει με την σεξουαλική κακοποίηση, με την λεκτική κακοποίηση και την κάθε μορφής
βία. Δεν έχει να κάνει με την κατάχρηση εξουσίας, την δύναμη και την επίδειξη της.
Δεν έχει να κάνει με τα παιδιά και τις γυναίκες, με τους ευάλωτους πληθυσμούς, τους
ανήμπορους και τους αδύναμους αυτού του κόσμου. Δεν έχει να κάνει με τα κοινωνικά
στρώματα, την εξαθλίωση και τον οικονομικό έλεγχο… - σαφώς κι έχει αλλά ο παρονομαστής είναι κοινός - έ</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">χει να κάνει
με το φόβο. </span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Τον φόβο που σε κάνει να νιώθεις μικρός. Ασήμαντος. Ανήμπορος… Τον
φόβο σου μυρίζονται τα αρπακτικά τούτου του κόσμου. Στον φόβο σου πατούν για να
νιώσουν παντοδύναμοι. Τον φόβο σου χρειάζονται για να υπάρξουν! Τον φόβο σου και την μοναξιά σου! Κι όταν ο φόβος σου καταρρέει, καταρρέουν κι εκείνοι. Ο βασιλιάς είναι γυμνός!</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Για όλους όσους έχουν υποστεί ή βιώνουν αυτή τη
στιγμή βία κάθε μορφής ένα έχω να πω, κάτω από την βαριά πανοπλία είναι κούφιοι και μωροί.
Θα ‘ρθει η μέρα! Δεν είναι ποτέ, ποτέ, ποτέ αργά. Υποσχέσου το στον εαυτό σου
πως θα ‘ρθει η μέρα και προχώρα! </span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Για όσους
σκέφτονται να ανέβουν στα άλογα και να γίνουν καβαλάρηδες σε ξένα σώματα και </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">ξένα όνειρα σκεφτείτε το διπλά κι έχετε το νου
σας…φτάνει κάποτε η ώρα που ο </span>φόβος<span style="font-size: 12pt;"> που έσπειρες θα σε θερίσει!</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Και για εσάς
τους υπόλοιπους που χρόνια τώρα πάτε καβάλα στ’ άλογο.. Αλληλούια!!!Ήρθε
επιτέλους η ώρα να χάσετε τον ύπνο σας. Ξεκαβαλικέψτε!</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">…Και αδειάστε
μας τη γωνιά!</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Εκτεθείτε. Ζητήστε συχώρεση. Ζητήστε βοήθεια και ευχηθείτε να έχει η ζωή για εσάς, μια ακόμη ευκαιρία.</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">Ζούμε μέρες
πελώριες. Κάποιοι μιλούν για υπερβολές και </span>ανθρωποφαγία<span style="font-size: 12pt;">. Κάποιοι πως </span>τσουβαλιάζονται<span style="font-size: 12pt;"> άνθρωποι και </span>καταστάσεις<span style="font-size: 12pt;">. Κάποιοι πως </span>αποδυναμώνονται<span style="font-size: 12pt;"> ουσιαστικές φωνές με </span>παιχνίδια στα social media.<span style="font-size: 12pt;"> Εγώ λέω πως φτάσαμε </span>εδώ<span style="font-size: 12pt;"> που φτάσαμε μέσα από πολλές κατεστραμμένες ζωές κι ο μόνος </span>τρόπος<span style="font-size: 12pt;"> τελικά για να </span>εκθέσεις<span style="font-size: 12pt;"> </span>είναι<span style="font-size: 12pt;"> να </span>εκτεθείς<span style="font-size: 12pt;">! Κι η </span>γύμνια<span style="font-size: 12pt;"> σου </span>πονάει<span style="font-size: 12pt;"> </span>πρώτα<span style="font-size: 12pt;"> εσένα! </span>Είναι<span style="font-size: 12pt;"> υπέροχο </span>αυτό<span style="font-size: 12pt;"> που </span>συμβαίνει<span style="font-size: 12pt;">. Θλιβερό μα υπέροχο. Δεν </span>έχουμε<span style="font-size: 12pt;"> </span>ψευδαισθήσεις<span style="font-size: 12pt;"> </span>πως <span style="font-size: 12pt;"> θα καθαρίσουν τόσο εύκολα οι κόπροι του </span>Αυγεία, μα κάποιοι χάσανε τον ύπνο τους γιατί κάποιοι άλλοι, απέκτησαν φωνή! Κι αυτό είναι κατάκτηση!<span style="font-size: 12pt;">…Αδιανόητα </span>σπουδαία<span style="font-size: 12pt;"> κατάκτηση γαμώτο κι </span>ίσως<span style="font-size: 12pt;"> όλοι </span>εμείς<span style="font-size: 12pt;"> που </span>κάνουμε<span style="font-size: 12pt;"> </span>τόσο<span style="font-size: 12pt;"> </span>θόρυβο<span style="font-size: 12pt;"> με το να </span>συμφωνούμε<span style="font-size: 12pt;">, να </span>διαφωνούμε<span style="font-size: 12pt;"> και να κρίνουμε, καλό θα </span>ήταν<span style="font-size: 12pt;"> απλά να </span>σιωπάσουμε<span style="font-size: 12pt;"> κι επιτέλους να τους ακούσουμε! </span>Αυτό<span style="font-size: 12pt;"> να είναι το δώρο μας στην γενναιότητα τους. Η σιωπή μας!</span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Δεν χρειάζεται τίποτε να πεις σε ένα πλάσμα που έχει τρομάξει, πονέσει, </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">απειληθεί, </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;">εξευτελιστεί, εκτεθεί ...παρά μόνο να σταθείς δίπλα του. Στωικά. Υπομονετικά. Γενναιόδωρα. </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Σιωπηλά.</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Στάσου δίπλα του! Μπορείς;</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><br /></span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikiG777pNi5p0-LwooWNyMFQZxNvSn6x3XXAOuIF7e8RkxSgr7ftwabw1Dxwg80tRGIv7LPqAlDKV-6bD8N4kl1lESkVMYT0e-hOmMTjqRJoeglRf9Vhad5QbePvLxVfE2pG9N5Ca46_Z0/s1024/124153606_5258447347514697_1358058817389306196_o.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="390" data-original-width="1024" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikiG777pNi5p0-LwooWNyMFQZxNvSn6x3XXAOuIF7e8RkxSgr7ftwabw1Dxwg80tRGIv7LPqAlDKV-6bD8N4kl1lESkVMYT0e-hOmMTjqRJoeglRf9Vhad5QbePvLxVfE2pG9N5Ca46_Z0/w640-h244/124153606_5258447347514697_1358058817389306196_o.png" width="640" /></a></div></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div>
<div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 12pt;">Καλημέρα αγαπημένοι! </span>Δ<span style="font-size: 12pt;">εν είσαι σταγόνα, είμαστε ωκεανός. Ναι! #</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">metoo</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Κατερίνα</span></div><div style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><br />KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.com1