Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Ανήκω! ξανά...

Νοέμβριος 2012. Είμαι στην Αθήνα για ένα Συνέδριο Δραματοθεραπείας. Με την αφορμή αυτή κάνω την πρώτη μου συνάντηση γνωριμίας με τις ομάδες των Μαμά δες Μπαμπά δες και Μικροί Μεγάλοι. Μέσα στα πολλά που είπαμε ο Χρήστος με ενημερώνει πως βρίσκονται στην δημιουργία ενός συνεδρίου για γονείς blogers. Κάτι πρωτοποριακό, κάτι ιδιαίτερο. "Θα το σκεφτόσουν να μιλήσεις;"...Δεν με ήξερε προσωπικά μα μόνο μέσα από το blog. Με είχε μόλις γνωρίσει και μου πρότεινε κάτι τόσο σημαντικό! Ενθουσιάστηκα, ένιωσα ξεχωριστά. Απάντησα αμέσως ναι! Ούτε λόγος, να το σκεφτώ, ή να δώσω χρόνο. Είπα "Ναι!" Ναι με τη μία!

Το ξέχασα με το πέρασμα του καιρού και μετά κατά τον Ιανουάριο άρχισα πάλι να το σκέφτομαι. Έστειλα μήνυμα στο Χρήστο."Τι γίνεται, προχωράει;"  "Δεν προχωράει, τρέχει... Θα μιλήσεις;"
"Θα μιλήσω μα τι να πω;" "Ότι θέλεις , ότι νιώθεις...."
Έψαξα, έψαξα και βρήκα. Ετοίμασα την παρουσίαση μου, τα έγραψα όλα, τα σκέφτηκα τα ξανασκέφτηκα. Μετά από κανένα μήνα ξανά παρόμοια συζήτηση. "Δεν νιώθω καλά σε σχέση με την παρουσίαση ρε Χρήστο πες καμιά ιδέα τι να πω;"
Δεν μου είπε τίποτε. Μου έστειλε μια δική μου ανάρτηση την "Εγώ φταίω" συνοδευόμενη με μια  πρόταση "Σε περίπτωση που δεν έχεις ακόμη συνειδητοποιήσει...."
Ξαφνικά ήξερα! Έτσι απλά, γεννήθηκε μια νέα ιδέα για το τι θα είχα να πω...Απέρριψα την παλιά παρουσίαση κι άρχισα να δημιουργώ μια καινούρια.
Δυο βδομάδες πριν ζήτησα και πάλι από το Χρήστο κάποια πράγματα. "Μπορώ να έχω μουσική; Μπορώ να έχω χρόνο για να παίξουμε, να δια δράσουμε λιγάκι;"
"Τι έχεις στο μυαλό σου;" με ρώτησε και του έστειλα ένα προσχέδιο. Μου είπε, "Θα το κάνουμε", δίνοντας μου το πράσινο φως...και μια απίθανη ευκαιρία!
Λίγες μέρες πριν  είχα βρει  τον τίτλο "...Όταν οι σκέψεις βγάζουν φτερά!". Φεύγοντας για την Αθήνα ανέβασα στην ιστοσελίδα μου μια εικόνα με ένα απόφθεγμα...έτσι ένιωθα!


Ήμουν πανέτοιμη, προετοιμασμένη κι ένιωθα απέραντη χαρά. Ήθελα μαζί την ομάδα μου, τη μικρή μου φαμίλια. Ήθελα να είναι εκεί. Άλλωστε όλο αυτό είναι δικό μας. Όλοι συμμετέχουμε. Το ταξίδι άρχισε λοιπόν!

Ξύπνησα το πρωί  νωρίτερα από όλους. Είχα ανάγκη την απόλυτη ηρεμία για να ρίξω  μια τελευταία ματιά στην παρουσίαση.


Άκουγα τις ήρεμες ανάσες τους και σε μια γωνιά στην άκρη της εξώπορτας του δωματίου μας στο ξενοδοχείο που μέναμε, παρέα με έναν δυνατό πρωινό καφέ και τον υπολογιστή, έβαλα το μυαλό σε σειρά.


Είχα άγχος.Ναι! Αυτό το απόλυτα δημιουργικό άγχος, που σε γεμίζει με ένταση και δημιουργεί εγρήγορση. Ήθελα να το κάνω, όχι για να περάσει, μα για την στιγμή που θα το ζούσα.Ήθελα να περάσω καλά.Ήθελα να "γουστάρω."
Φοβόμουν πολλά. Το 'χω ξαναζήσει κι είναι το ίδιο κάθε φορά. Μην πέσω, μην μπερδευτώ, μην παγώσω, μην δεν γίνω κατανοητή, μην έχω ξεκούμπωτο φερμουάρ ή μαρούλι στα δόντια...όλα τα άγχη της έκθεσης!
Μα πιο πολύ φοβόμουν μην τελειώσει και δεν το έχω ζήσει καλά. Μην τελειώσει και εγώ  μείνω με ένα κενό, ότι δεν "γούσταρα", δεν ρίσκαρα, δεν μπόρεσα, δεν... Το μετά ήταν πιο τρομακτικό από την ίδια την στιγμή της έκθεσης πάνω στο βάθρο.

Έφτασα  μόνη κι αργοπορημένη, σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο. Με υποδέχθηκαν άνθρωποι γνωστοί με γέλια κι αγκαλιές και καλωσορίσματα. Ήμουν χαρούμενη.


Και μετά σαν να βούτηξα σε μιαν άγνωστη θάλασσα. Άγνωστοι μου μιλούσαν. Άγνωστοι αγαπημένοι.
Δεν θυμάμαι πρόσωπα. Ο τρόπος που γνωρίζω τους ανθρώπους είναι μέσω του ήχου. Η φωνή των ανθρώπων είναι για εμένα η ταυτότητα τους. Εδώ δεν είχα ήχο, μόνο εικόνα κι αυτό με αποδιοργάνωσε τελείως. Άνθρωποι μου μιλούσαν και τους κοιτούσα ξαφνιασμένη γιατί δεν τους γνώριζα. Μου συστήνονταν και προσπαθούσα να κάνω συνδέσεις, αργά αργά...μόλις καταλάβαινα ορμούσα να τους αγκαλιάσω. Μου έτυχε να μιλώ με κάποιον χωρίς να αντιλαμβάνομαι ούτε το όνομα, ούτε το blog  του και μόλις τελείωνε η συνομιλία σαν να άναβε ένα φως στο μυαλό μου και γυρνούσα πίσω κι έλεγα "τώρα σε κατάλαβα" και κάναμε μια αγκαλιά...Ω!!! Έκανα πολλές πολλές σφιχτές κι ειλικρινής αγκαλιές.


Έλαβα δώρα κι αγάπη πολλή και άκουσα λόγια απίθανα...για εμένα.Για εμένα; Πόσο με ξάφνιασε αυτό!
Δεν γνώριζα κανέναν, μα ένιωθα αγάπη για πολλούς. Ήξερα τις ιστορίες τους. Είχαμε μοιραστεί στιγμές προσωπικές, σκέψεις μύχιες...κι όμως δεν είχαμε ακουμπήσει ποτέ ο ένας τον άλλον και τώρα να! τους ακουμπούσα. Στο πρόσωπο, στα χέρια. Μου αρέσει αυτό.Το άγγιγμα φέρνει μια οικειότητα γιατί δημιουργεί μια μνήμη απτή. Θυμούνται τα χέρια...θυμούνται οι αισθήσεις.

Τριγύρισα πολύ και χαζολόγησα πολύ. Τελείως διασπαστική έμπαινα να ακούσω κάποιον ομιλητή, έβλεπα κάποιον να με χαιρετά κι έβγαινα, ξαναέμπαινα άκουγα κάτι και μετά ξανά έξω! Όλη την ώρα στη γύρα...Δοκίμασα όλες τις γευστικές απολαύσεις, ήπια χυμούς, καφέδες, έφαγα δημητριακά με γάλα...όλα τα δοκίμασα!Σαν να μην χόρταινε καμία αίσθηση. Όλα ανοιχτά σε κάθε ερέθισμα. Άκουσα ανθρώπους να μιλούν κι εμπνεύστηκα, γέλασα, χάρηκα.Είπα "να! ανήκω ξανά"...και βούρκωνα γιατί ανήκα ξανά. Ήταν το πρώτο Συνέδριο, μετά το τέλος της εργασιακής μου σχέσης με το ΚΕΘΕΑ, που  ήμουν εκεί χωρίς τη δουλειά. Χωρίς να αντιπροσωπεύω το φορέα μου. Αντιπροσώπευα τον εαυτό μου κι ήμουν μόνη...κι ύστερα ξάφνου ήρθε η ομάδα μου και γίναμε οι KaPaworld.
Οι φωνές τους γέμισαν το χώρο. Χάρηκα που ήταν μαζί μου. Η βάση μου, εκεί που πατάω για να εκτοξευτώ...
Οι μικροί κόλλησαν στα tablet κι έμειναν εκεί, με ένα μικρό διάλειμμα όπου βρέθηκαν στο Playroom, για να δηλώσουν πολύ γρήγορα πως είναι μεγάλοι και θέλουν να είναι στο φουαγιέ...παρέα με τα tablet!


Τους αφήσαμε στην ησυχία τους...άλλωστε είχαμε γιορτή!

Ήταν κι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι εκεί. Συγγενείς και φίλοι που εμφανίστηκαν ξαφνικά ή ήρθαν από μακριά για να με ακούσουν. Ένιωσα υπέροχα για αυτό τους το δώρο. Που ήταν εκεί για εμένα!
Λίγο πριν μιλήσω ένιωθα ζαλισμένη από όλη αυτή τη χαοτική χαρά μέσα στο κεφάλι μου.Τακτοποίησα τις τελευταίες διαδικασίες με τον ήχο, με τα χαρτιά και κάθισα κοντά στη σκηνή.
Έγινε μια αλλαγή με το μικρόφωνο.Ήθελα άλλου είδους μικρόφωνο για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα. Ο Χρήστος μπροστά μου και πάλι. Του λέω "δεν μπορώ να μιλήσω με αυτό". Μου λέει σταθερά, "αυτό έχεις"...Ήθελα να χτυπήσω με πείσμα τα πόδια μου κάτω, σαν το γιο μου μα  σκέφτηκα το μετά, αν χάσω το τώρα... Πήρα το μικρόφωνο στα χέρια μου και έγραψα στην σαΐτα που είχα έτοιμη "Fly! Fuck Gravity" κι άκουσα να με παρουσιάζουν...

Φώτο Κωνσταντίνος "Από τη γωνιά"
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το χειροκρότημα πριν. Τι υπέροχη υποδοχή!Δεν θα ξεχάσω,τα δάκρυα
που έβλεπα στα μάτια  ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω κάποια επιφωνήματα σε στιγμές συμμετοχικές. Δεν θα ξεχάσω την προσπάθεια στα πρόσωπα  κάποιων και την επιμονή, να φτιάξουν τη σαΐτα τους. Δεν θα ξεχάσω τα χέρια σηκωμένα ψηλά έτοιμα να πετάξουν τις σαΐτες.

 
Φώτο Κωνσταντίνος "Από τη γωνιά"

Δεν θα ξεχάσω την εικόνα με τις σαΐτες να πετούν...και τον κόσμο να γελά...Δεν θα ξεχάσω την πρώτη σφιχτή αγκαλιά μόλις κατέβηκα...κι όλες τις άλλες που ακολούθησαν και τα λόγια  τα υπέροχα, τα γενναιόδωρα και τα σφιγμένα χέρια...Δεν θα ξεχάσω πολλά!

Ήμουν αλαφιασμένη από συναίσθημα.Έτσι ακριβώς όπως νιώθεις βγαίνοντας από μια δυνατή ομάδα που έχεις μοιραστεί!Έχεις δώσει κι έχεις πάρει... και ξέρεις πως για να πάρεις πρέπει όχι να δώσεις...πρέπει να δοθείς! Είναι μακρύς ο δρόμος για να το καταλάβεις αυτό...κι εγώ νιώθω πως το'χω πια καταλάβει! Η ζωή μου το 'μαθε...αν και είναι πάντα τόσο δύσκολο το να τολμώ ή να μπορώ να το καταφέρνω!

Ακολούθησαν οι φίλοι.Οι αγαπημένοι.Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου έχουν χαρίσει χαμόγελα και δάκρυα κι έμπνευση. Όλοι αυτοί που νιώθουμε κάτι να μας ενώνει!

Πάνελ 2ο

Πάνελ 3ο
Κι η μικρή μου αδερφή...που τώρα πια μας ενώνει και κάτι ακόμη.

Η αδερφή μου από το Fraulitsas world
 
Την θαύμασα και την καμάρωσα κι ήθελα τόσο να μπορούσε η μαμά μας να τη δει από το live streaming...μόνο και μόνο για να μπορώ να χωθώ στη μέση και να πω..."μαμά τη βλέπεις;"

Πάνελ 1ο
Κι ύστερα σε μια στιγμή απρόσμενη...ήρθε το τέλος!


Μαζεύτηκε εκεί πάνω μια χαρούμενη, φωτεινή παρέα. Πρόσωπα φρέσκα, κουρασμένα, μα φρέσκα.Ντοπαρισμένα από χαρά, με μάτια λαμπερά. Αυτοί που τόλμησαν γιατί  είχαν ένα όνειρο κι ήξεραν πως μαζί  μπορούσαν να το ζωντανέψουν!


Δεν ήταν επαγγελματίες, ειδικοί, ή αυθεντίες...μα οργάνωσαν έναν συνέδριο από το πουθενά, με τη συνέπεια ενός επαγγελματία, την οργάνωση ενός ειδικού και την εξειδίκευση μιας αυθεντίας...και κάτι ακόμη, που λείπει συνήθως από τα συνέδρια. Με τη φροντίδα μιας ομάδας που αγαπάει τα μέλη της και το σεβασμό  για  αυτούς που αντιπροσωπεύει. Τις Γειτονιές μας.
Για να "γουστάρουμε"  όλοι μαζί. Μια πραγματική Κοινότητα!

Κάπου εκεί μια μαμά bloger χόρευε χαρούμενη με το μικρό της που αποκαλεί τζιτζίκι...Δεν ήταν μόνη!Ανήκε...


Γέλια, συνομιλίες, συγχαρητήρια...ακριβώς όπως το είχα φανταστεί μια ανάρτηση πριν... Άρχισε η γιορτή! Η πιο συγκινητική στιγμή κάθε τέτοιας συνάντησης. Η στιγμή της χαλάρωσης, της χαράς  και της εξομολόγησης...


Τα παιδιά μας γνωρίστηκαν και έπαιξαν μαζί και οι σύντροφοι έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν πως αυτή ήταν η μέρα των "ηρωικών" μπαμπάδων μιας και οι περισσότερες μαμάδες ήταν στις παρουσιάσεις κι οι μπαμπάδες έτρεχαν πίσω από τα βλαστάρια τους...



Υποσχεθήκαμε πολλά κι εύχομαι να κρατήσουμε υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις. Υποσχέσεις για τη διατήρηση μιας δυνατής διαδικτυακής κοινότητας. Οι Ψηφιακές Γειτονιές μας έβαλαν στην πρίζα, δεν είμαστε μόνοι...ανήκουμε!

Τέλειωσε.
Η αίθουσα βουβή, οι καρέκλες αδειανές!



Ένιωθα κουρασμένη.
Ο χώρος είχε σημάδια που μαρτυρούσαν πως λίγες ώρες πριν εκεί συνέβαινε κάτι απίθανο.


Μια ομάδα "δενόταν". Μια ενέργεια  πλανούνταν!
Ο γιος μου στάθηκε δίπλα μου και μου είπε πως την ώρα της παρουσίασης μου, άκουσαν τη φωνή μου κι απαρνήθηκαν για λίγο το tablet και μπήκαν στην αίθουσα για να με δουν. Ο Άγγελος έφτιαξε στα γρήγορα μια σαΐτα, αυτός άλλωστε ήταν ο δικός μου δάσκαλος για αυτή την μικρή κατασκευή.

"Έγραψα Η ζωή είναι ωραία, και προσπάθησα να την πετάξω ψηλά μαμά, για να φτάσει μακριά ως εσένα...αλλά δεν έφτασε, δεν ξέρω ποιος την πήρε".  "Δεν έχει σημασία" του είπα "φτάνει που την πέταξες"...΄
Τον κοιτούσα καλά καλά και ξαφνιάστικα γιατί σκεφτόμουν το ίδιο ακριβώς.
Δεν ξέρω που έστελνε ο καθένας την σαΐτα του, μα εγώ...εγώ τους κοιτούσα από εκεί μακριά κι ήξερα τι είχα γράψει στη σαΐτα μου. "Fly. Fuck Gravity"...Την έστελνα εκεί έξω για εκείνους...Για εκείνους τους δυο μικρούς άγουρους ανθρώπους ήταν αυτό το μήνυμα. Η σαΐτα μου για εκείνους πετούσε στον αέρα.Για το δικό τους "πέταγμα" μιλούσα, για το δικό τους ρίσκο! Γιατί μπορεί να ήξερα πως να πετώ, μα εκείνοι μου έμαθαν πως να το απολαμβάνω!
Κι αυτό μπορεί να το απολαύσεις με ένα και μόνο τρόπο...αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, αγνοώντας τη βαρύτητα, ρισκάροντας κάθε λεπτό να γκρεμιστείς...γιατί ακόμη κι αν γκρεμιστείς who gives a fuck, όταν έχεις μια δυνατή ομάδα να σε κρατήσει, να σε σηκώσει, να σε στηρίξει, και να σε σπρώξει στην επόμενη πτήση!


Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει, μα θα το πω! Ευχαριστώ το Χρήστο για πάρα πολλά μα πιο πολύ για το "αυτό έχεις" σπρώχνοντας με στην επόμενη πτήση. Ευχαριστώ όλη την ομάδα των Μικροί  Μεγάλοι και των Μπαμπά δες Μαμά δες για την εμπιστοσύνη και την ευκαιρία. Ευχαριστώ τις Ψηφιακές Γειτονιές  για τη φροντίδα, την επαγγελματική διοργάνωση και το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Ευχαριστώ την Ασπα για εκείνη την αγκαλιά  και την Κατερίνα για εκείνο το χαλαρό βούλιαγμα της μιας μέσα στην άλλη, σε μια ζόρικη στιγμή. Ευχαριστώ τον Αντώνη από το control που τελευταία στιγμή με έσωσε με τη μουσική.
Μα πιο πολύ ευχαριστώ όλους εσάς, φίλοι bloggers και αναγνώστες, για όλα τα υπέροχα υποστηρικτικά κι ενθαρρυντικά μηνύματα που μου στείλατε πριν. Για τις συμβουλές, τα αστεία και την τρυφερή σας πίστη  σε εμένα.
Σας ευχαριστώ που ήρθατε κοντά μου και μου δώσατε την ευκαιρία να σας νιώσω και να σας γνωρίσω. Για όλα τα μηνύματα αγάπης, για όλες τις φωτογραφίες που μου στείλατε σε mail, για όλα τα "ευχαριστώ", για όλα τα "σ' αγαπώ", για όλα τα αγγίγματα και τα βαθιά βλέμματα, για όλες τις δυνατές χειραψίες και τα απρόσμενα δώρα, για όλα τα γαλαντόμα σφιχταγκαλιάσματα αυτές τις τρεις ημέρες...ευχαριστώ όλους σας! Όλους σας αγαπημένοι μου...Αγαπημένοι μας!
...κι εσύ εκεί μακριά που έστειλες αυτό το μήνυμα...να ξέρεις πως κάποιος το πήρε! Έχω τη σαΐτα σου...την γεμάτη αγάπη κι ευγνωμοσύνη σε έναν πατέρα...Σ' ευχαριστώ!


Κλείνω με το τραγούδι της παρουσίασης μου...Summer in the city, babe! Δυνατά την  ένταση, να τρίξουν λίγο τα τζάμια και να κάνει "τακ" το στομάχι...Το Ελληνικό καλοκαίρι πλησιάζει!!!
                                                                                                        Κατερίνα

57 σχόλια:

Nasia είπε...

τα πήγες υπέροχα ,όπως και οι υπόλοιποι!έχεις και πολύ γλυκιά φωνή χαχαχα άντε και του χρόνου να βρεθούμε ακόμα περισσότεροι!!
καλημέρα!

philos είπε...

Αφού το έχεις!
Περάσαμε τέλεια! Και ναι αυτό το αρχικό χειροκρότημα είπε πολλά!

Καλημέρα!
Και πάμε για άλλα!
Φακ γκράβιτυ! :p

Parents Land Gr είπε...

Είσαι ξεχωριστή!!!! Το μόνο για το οποιο στεναχωριέμαι είναι που καποιες από τις ομιλίες που έχασα ήταν τόσο ξεχωριστές σαν την δική σου. Ημουν τουλάχιστον την ώρα που μιλούσε η αδερφή σου και σας γνώρισα από κοντά. Ελπίζω να έχουμε τη χαρά να ξανασυναντηθούμε συντομα.

Λαμπρινή είπε...

Καλημέρα Κατερινάκι μου!Δεν κατάφερα να σε δω αλλά ξέρω ότι ήσουν υπέροχη,ήμουν σίγουρη γι'αυτό!
Όλα μας τα περιέγραψες με τον καλύτερο τρόπο όπως μόνο εσύ ξέρεις!Αυτή είναι η Κατερίνα μας!Αλλά το πιο συγκινητικό από όλη την περιγραφή σου είναι η σαίτα του Άγγελου...αχ τι αγόρι είναι αυτό?!!!
Βλέπω και τον Βασίλη με την Βενετία και πόσο χαίρομαι!Να ποιος θα μου τα πει όλα από κοντά!Βενετία ακούς???Κανόνισε γρήγορα να πιούμε καφέ!!!
Καλή συνέχεια αγαπημένη μου!
Σε φιλώ

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Κατερίνα μου καλημέρα. Δεν θα σου εκφράσω πια άλλα λόγια θαυμασμού γιατί στο τέλος φοβάμαι ότι θα νιώσω γραφική... θα σου πω μόνο ότι αυτά τα κερατάκια στην κόρη μου, θα τα μετανιώσει κάποια μέρα ο μικρός σου,χιχι!!! Επίσης έχω να σου πω ότι το χειροκρότημα στην αρχή ηταν τόσο μακροσκελές γιατί απλά ξεχάσαμε να σε χειροκροτήσουμε στο τέλος (το κατάλαβες;). Ηταν τόση η φούρια μας να δούμε τι σαίτα θα έρθει σε εμάς που ναι, ξεχάσαμε να χειροκροτήσουμε,χιχι!!! Και φυσικά ευτυχώς που έβαλες την φωτογραφία με την Λίτσα γιατί εγώ δεν κατεβάζω τζάμπα τα μαλλιά μου, μόνο για σημαντικές φωτογραφίσεις!χιχi! Οπως κατάλαβες όλες αυτές τις βλακείες τις λέω για να μην δείξω για ακόμα μια φορά την συγκίνησή μου! (το χω και εύκολο πανάθεμά με!). Και θα κλείσω με ένα απλό αλλά τόσο μεγάλο ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μας και μας δίνεις φτερά με τα λόγια σου!Callie by Anthomeli

Unknown είπε...

Λιγα δακρυα συγκινησης εχω που ξαναθυμηθηκα πως ενιωσα οταν ανεβηκες να μιλησεις. Το ατελειωτο χειροκροτημα, τον κομπο στο λαιμο μου απο τη συγκινηση και το σφιξιμο στο στομαχι μου, λες και ημουν ενα με εσενα! Κρεμαστηκαμε ΟΛΟΙ απ' τα χειλη σου και περιμεναμε να σε ακουσουμε.
Νομιζω οτι ΟΛΟΙ περιμεναμε γι' αυτη τη στιγμη, που θα ανεβεις
και θα μας καθηλωσεις με την τοσο ηρεμη, ζεστη φωνη σου! Επιτελους σε ακουγαμε!!! Ολες οι λεξεις που διαβαζαμε ολο αυτον τον καιρο στις αναρτησεις σου παιρνανε ηχο!
Ποσο τυχερη νιωθω που σας γνωρισα (το ειπα και στην αδερφη σου).
Και ξερεις κατι....εγω το μηνυμα μου εκει εξω, το εστειλα περιπου τεσσερις μηνες πριν, οταν σε μια αναρτηση σου ειχα ευχηθει να μπορουσα καποια στιγμη να σας γνωρισω! Γιατι ειστε υπεροχοι ανθρωποι!!!
Και ναι η δικια μου ευχη πραγματοποιηθηκε!!! Και ειμαι πολυ χαρουμενη γι' αυτο!
Την καλημερα μου και τα φιλια μου!!!

Unknown είπε...

Και να σου πω επισης κατι που ξεχασα...
Πρεπει να ημουν ο μοναδικος ανθρωπος μεσα στην αιθουσα που δεν εφτασε καμια σαϊτα στα χερια του(ουτε δεξια ουτε αριστερα)
Δεν πηρα κανενα μηνυμα.
Δεν πειραζει ομως, πηρα τοοοοσα αλλα...

lolipopfamily είπε...

Μπήκα να σου πω μια καλημέρα και πόσο σ' ευχαριστώ που υπάρχεις στη διαδικτυακή ζωή μου.... Ήσουν μαγευτική και όπως λέει ο philos ΑΦΟΥ ΤΟ ΧΕΙΣ !!!

Maria είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά μέρες ακόμα μετά το ραντεβού μας στις γειτονιές δακρύζω ακόμα...ειδικά όταν πετάξαμε τις καρδιές μας πάνω από τόσες χαρούμενες παρέες...ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν φτάνει Κατερίνα μου δεν πρόλαβα να σου μιλήσω προσωπικά αλλά η φωνή σου μας ζέστανε,μας ταξίδεψε,μας ένωσε κι έφυγα με ένα μεγααααάλο χαμόγελο.Εύχομαι να ανταμώσουμε όλοι σύντομα να είσαι εσύ και η όμορφη οικογένεια σου πάντα καλά έχεις τα φιλιά και την αγάπη μας :)

Ανώνυμος είπε...

.....ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΜΕΤΑ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ....ΣΕ ΕΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΔΩ...ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΟΤΑΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙΣ ΑΛΛΗ ΤΟΣΗ...

ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ..ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ....

Βενετία είπε...

Ήσουν όμορφη... ήσουν γαλήνια... ήσουν αυθεντική.... ήσουν ΕΣΥ και ΄΄γούσταρες΄΄...
Το ένιωθα ακούγοντας τη σταθερή, αποφασιστική φωνή σου... το ένιωθα αντικρύζοντας σε πάνω στη σκηνή - είχα εξασφαλίσει την πιο κοντινή σου θέση - δεν θα το έχανα με τίποτα αυτό!
Το πρώτο χειροκρότημα ήταν για όλα αυτά που μας είχες χαρίσει πριν ακόμα σε γνωρίσουμε, ήταν για το ΄΄πριν΄΄ ....
Το δεύτερο, τρίτο και αυτά που ακόμα μπορείς να ακούς - γιατί είναι σίγουρο ότι τα έχεις - είναι για το ΄΄τώρα΄΄ και για όλα αυτά που θα ΄΄γουστάρουμε ΄΄ να κάνουμε ως άνθρωποι κι ως γονείς, με την έμπνευση που μας χαρίζεις... Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την επαφή και την αλληλεπίδραση, το πιστεύω πως δεν θα σταματήσει εδώ, ούτε και θα σας ξαναδούμε του χρόνου... ! Ξέρεις πόσο αγαπημένη μου είσαι... Σε ευχαριστώ!

Βενετία είπε...

Απαντώντας στη Λαμπρινή... θα σου τα πω όλα... μα όλα! Και του χρόνου θα πάμε μαζί... όσο για την Κατερίνα μας, μην ανησυχείς... Έχω εγώ την ομιλία της... τί ;; παίζουμε;;;
Σας φιλώ!

VolosHappyMoments είπε...

Ο τρόπος που γράφεις με μαγεύει σε συμπαθώ τόοοοοοσο πολύ και νιώθω πως σε αγαπώ και σ'εκτιμώ χωρίς να σε ξέρω... Πόσο λυπάμαι που δε κατάφερα να έρθω! Θέλω κι ανυπομονώ να σας γνωρίσω όλους! Εσάς τους υπέροχους ανθρώπους... Ανυπομονώ για την επόμενη φορά που δε θα τη χάσω με τίποτα!!! Καλημέρα!!!

Unknown είπε...

Εκείνη η αγκαλιά σου! Θα την θυμάμαι για πάντα.
Δυστυσχώς δεν ήμουν να δω την ομιλία σου. Κρίμα. Αλλά τώρα πάμε και για άλλα.

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Αν και δεν θέλω να στεναχωρήσω τους υπόλοιπους ομιλητές θα σχολιάσω πως ο λόγος σου ήταν η πιο τέλεια στιγμή της ημέρας! Ίσως μόνο για μένα, δεν ξέρω ...αλλά η γεμάτη αίθουσα δηλώνει κάτι...ότι όλοι περιμένανε να ακούσουν εσένα. Και δεν μας απογοήτευσες. Απέδειξες περίτρανα ποια είσαι και πόσο δυνατός είναι ο λόγος σου.
Μας έκανες να κλάψουμε, να γελάσουμε, και μετά να ¨πετάξουμε¨! (ο αεροναυπηγός πολύ σε επηρεάζει..χιχι)
Τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα όταν γυρίσαμε το βράδυ στο σπίτι κι ενώ λέγαμε μεταξύ άλλων πόσο ενθουσιασμένες ήμασταν ξαφνικά κοιταχτήκαμε και είπαμε....τελικά τι είπε η Κατερίνα;;; Χαχα! Ευτυχώς όμως μόλις ηρεμήσαμε τα βάλαμε σε σειρά και όλα τα θυμηθήκαμε!

mirelen είπε...

Με αυτό το μπες βγες που λες, παραλίγο να χάσω την ομιλία σου. όμως την πρόλαβα και την καταευχαριστήθηκα! Ήταν άκρως εμπνευστική, μιλάω ακόμη σε φίλους και συγγενείς για τα λόγια σου και την "έκπληξη" με τις σαίτες στο τέλος!!

Όλγα Χατζηχρίστου είπε...

Αμάν πουλάκι μου ... με γονάτισες! Αλλά το κλάμα που βγάζουν τα δικά σου τα κείμενα έχει πάντα δύναμη και αισιοδοξία! Σε θαυμάζω φίλη!

Litsa είπε...

Αχ τα περάσαμε όμορφα όμορφα όμορφα κι αξέχαστα!
Νιώθω απόλυτα όλα όσα περιγράφεις και θα σταθώ σε τρία σημεία που συγκίνησαν πολύ:
Στο μήνυμα του Άγγελου στη σαΐτα του, γιατί τα παιδιά ξέρουν καλύτερα...
Στην φωτό της υπέροχης αυτής μαμάς που χορεύει με το όμορφο τζιτζίκι της...
Και στην σαΐτα που έφτασε στα χέρια σου... δίχως λόγια!
Σε φιλώ sis, ήσουν υπέροχη!

Agrimio είπε...

Θα σου στείλω και την δική μου σαΐτα.. ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ.

Και του χρόνου μαζί! Ευχαριστώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που με ταξίδεψαν. Την καλημέρα μου από την μακρινή Μελβούρνη. Αγαπάμε ΚΑΠΑ...

Ανώνυμος είπε...

Καθε φορα που σε διαβαζω κλαιω...Καλα πως το καταφερνεις αυτο???
Δενε ιμια blogger αλλα παρακολουθω πολλους απο εσας.
Ζηλεψα να π την αληθεια γιατι ολοι γραφεται ποσο ομορφα ηταν και ποσο συκγινηση ειχε.
Παρ'ολο που συνδεθηκα καποιε ςφορες σε κατι συνδεσμους που ειχε για να ακουσω δεν καταφερα να ακουσω τιποτα και δεν ξερω γιατι.
Θα θελα λοιπον να ρωτησω αν μπορω καπου να ακουσω ή να δω καποιε ςομιλιες...
Αννα

Christina Perraki είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!!!
Επιτέλους ανέβασες ανάρτηση για κείνη την καταπληκτική μέρα!!! Την έψαχνα καθημερινώς, φοβήθηκα μήπως ξέχασες το blogoσπιτάκι σου (αστειεύομαι). Ειμαι εκείνη που σου μίλησε λιγο μετά το τέλος της ομιλίας σου.... μάλλον μια απο κείνες (η Χανίωτισσα αν αυτό σε διευκολύνει). Είσαι έμπνευση. Είσαι ένας απο τους λόγους που θέλω να bloggάρω και θα συνεχίσω να bloggάρω. Χαίρομαι για τη γνωριμία. Θα τα λέμε...

KidsCloud.gr είπε...

Τα έχουν πει όλα όλοι!

Εγώ θα σου πω για άλλη μία φορά, "Ευχαριστώ"!

Είμαι ήδη στα σύννεφα, οπότε...ναι! Fuck Gravity! :)

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο για τον ενθουσιασμό σου.αυτά που γραφτείς είναι μικρά κομμάτια και από τα δικά μου συναισθήματα..ομολογώ ότι σε ζηλεύω που τα ζεις τόσο έντονα..
Μου δίνεις πολλά σ ευχαριστώ


Ανώνυμος είπε...

:'(
Δεν μπορω να κρατησω τα δακρυα μου διαβαζοντας την αναρτηση σου......
και ειναι πολλοι οι λογοι!
Θα θελα να ησουν εδω να σε αγκαλιασω δυνατα για ολα αυτα που εισαι και βγαζεις μεσα απο εδω...

vailie*

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ Κ ΝΑ ΣΑΣ ΑΚΟΥΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΘΑΡΡΟΣ Κ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ Κ ΕΓΩ!ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΚΑΠΟΥ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ;

Ανώνυμος είπε...

ησουν υπεροχη...οπως τα κειμενα σου ομορφα με συναισθημα και μας κανουν να ανοιγουμε τις καρδιες και τις ψυχες μας.ειμαι η χαρουλα που σου ειπα οτι διαβαζω το blog σου.δεν εχω blog αλλα μου αρεσει να διαβαζω ομορφες σκεψεις αποτυπωμενες σε χαρτι.ευχομαι καποια στιγμη να σε ξαναδω να μιλας..

thomi είπε...

αγαπημενο μου κατερινακι, συνεχισε ετσι ομορφα..ειμαστε πλεον μια ομαδα, εκατονταδες αγνωστοι που αγαπηθηκαμε και γιναμε μια γειτονια, μια ψηφιακη γειτονια!
κι εγω δεν ελαβα καμια σαιτα μα μου φτανει που εστειλα τη δικη μου μενα μνμ!σε φιλω γλυκεια μου!

sitronella είπε...

Σου έχω ήδη πει και γράψει το πόσο μου άρεσε η παρουσίασή σου. Χάρηκα που είχα την ευκαιρία να σε ακούσω, που ταξίδεψα με την ομιλία σου, χάρηκα πολύ που γνωριστήκαμε και από κοντά...
Τα φιλιά μας από την Καλαμάτα...

Ανώνυμος είπε...

Fuck gravity! :) Πετάξαμε με τον δικό μας τρόπο! (Και) Με τη δική σου συμβολή!
Ήσουν όπως περιμέναμε όλοι, σε χειροκροτησαμε ευτυχως πολυ πριν καν μιλησεις γιατι μετα ολοι ψαχναμε για σαϊτες. Εχετε μια υπεροχη οικογενεια Κατερινακι, ελπιζω να σας ξαναδω συντομα! :) Τα συναισθήματά σου τα αντιλαμβανομαι πληρως, γιατι ετσι τα βιωσα κι εγώ. Τι εμπειρια!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Κατερίνα μου, χαίρομαι πάααααααρα πολύ που σε γνώρισα από κοντά. Η αγκαλιά σου την προηγούμενη στον Teacher Tom ήταν τόσο ζεστή και τόσο αληθινή. Όπως ακριβώς είσαι και εσύ.

Ήσουν υπέροχη εκεί πάνω!
Δυστυχώς καμία σαϊτα δεν έφτασε σε εμένα και έτρεξα να πάρω μία από τις δύο παρατημένες που βρήκα λίγο πιο πέρα. Μία μαύρη και μία κίτρινη. Προτίμησα την μαύρη. Καλά να πάθω. Δεν είχε κανένα μήνυμα. Total black! Το μήνυμα που είχα στείλει με τη δική μου σαϊτα ήταν "Ότι κάνεις, να το κάνεις με αγάπη" (as far as I remember δηλαδή...) και η απάντηση ήταν το απόλυτο τίποτα :)

Εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα. Μπορεί να βάλουμε αυτό το πουλμανάκι που λέμε με τη Βέρα :) Βαρεθήκαμε την πρωτεύουσα. Πάμε στη συμπρωτεύουσα :)

Σε φιλώ γλυκά!
Ασπασία

mommyinhappiness είπε...

Κατερίνα μου σε διαβάζω τόσο καιρό στο blog σου και διαβάζω και τα σχόλια των άλλων blogger για εσένα. Έρχονται όλα να επιβεβαιώσουν αυτό που είχα καταλάβει: ότι είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και θα χαιρόμουν πολύ να σε γνωρίσω!

Ερμιόνη είπε...

Τι ωραία μας μετέφερες το κλίμα Κατερινάκι! Το κλίμα της εκδήλωσης αλλά και το "κλίμα" το δικό σου, το εσωτερικό!
Απλά ανυπομονώ να δω κανένα βιντεάκι τώρα!
Φιλιά πολλά!

Μαρία Έλενα είπε...

Όλα ήταν πολύ όμορφα
Φιλάκια ...

Unknown είπε...

Κατερίνα σ' ευχαριστώ... γιατί με έμαθες επιτέλους να φτιάχνω σαΐτες! :)
Νομίζω το είχα παιδικό τραύμα. Κανείς ποτέ, όσο επίμονα κι αν το ζητούσα, δεν έμπαινε στη διαδικασία να μου δείξει.

Σ' ευχαριστώ, όμως, επίσης γιατί μου ολοκλήρωσες αυτή την υπέροχη εμπειρία που έζησα στις Ψηφιακές Γειτονιές. Η ομιλία σου, αν και δεν είμαι μητέρα, με άγγιξε τόσο πολύ που δε γίνεται να αναφερθώ στο event χωρίς να πω κάτι για εσένα!

Σε ενημερώνω λοιπόν ότι έχεις κερδίσει μία ακόμη θαυμάστρια.

Καλές πτήσεις... ;)

Αφροδίτη είπε...

Διαβάζεις ένα βιβλίο, το τελειώνεις, σε αγγίζει, σε προβληματίζει, γρήγορα το βάζεις στο ράφι. Βλέπεις μια ταινία, γελάς, συγκινείσαι, ταυτίζεσαι με τους πρωταγωνιστές της, the end, γρήγορα την ξεχνάς. Παρακολουθείς μια συναυλία, σε συνεπαίρνουν οι ήχοι, χάνεσαι στη μελωδία, τα μικρόφωνα σωπαίνουν, γρήγορα μένεις κιεσύ σιωπηλή. Οι kapa, όμως, δε σ’ αφήνουν γρήγορα να τους ξεχάσεις. Δε σου το επιτρέπουν. Μ’ ένα κλικ σου ομορφαίνουν τη μέρα, σε μαγεύουν, σε βάζουν σε σκέψεις, σου χαράζουν μονοπάτια, σου δείχνουν το δρόμο της ζωής, σ’ εμπνέουν. Μπράβο, λατρεμένοι kapa, συγχαρητήρια, χαρισματική Κατερίνα! Τυχεροί όσοι σε άκουσαν και σε αφουγκράστηκαν. Έχω μόνο τη στατική σου εικόνα, μου αρκεί προς το παρόν. Μου λείπεις. Γίνεται?

Unknown είπε...

Kατερίνα μου, θα πρέπει να ταν τέλεια!!
Είμαι σίγουρη ότι τους μάγεψες...
Θέλουμε βιντεάκια!
Θέλουμε κι εμείς να χειροκροτήσουμε!!!..Πολλά φιλιά!

*Η σαϊτα του Άγγελου...ήταν απάντηση σε πολλές σαϊτες που σηκώθηκαν στον αέρα...

Craftlandgr είπε...

ξεσηκωσες τα πληθη!!ησουν αληθινη και αυτο μετραει!!πολυ ωραια τα στιγμιοτυπα που τραβηξες!!!

Μarion, είπε...

Θυμήθηκα που είχα διαβάσει για το συνέδριο το Σαββατο το μεσημέρι. Ανοιξα τον υπολογιστή και ήλπιζα να μην είχα χάσει την ομιλία σου.
Ευτυχώς ήταν τ απόγευμα και την πρόλαβα.
Σε διαβάζω καιρό, μπορεί να αφήσω σχόλιο ή μπορεί και να μην αφήσω. Δεν έχει σημασία νομίζω.
Τα γραπτά σου πάντα τα βρίσκω κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα.
Τώρα από εδώ και πέρα θα τα ''ντύνω'' και με την φωνή σου. Καθαρή και μεστή

Υπέροχη η ομιλία σου, η παρουσία σου, τα μηνύματα που πέρασες.

Φιλιά

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Ήσουν μια από τις αιτίες που ήρθα στο συνέδριο! Να το ξέρεις. Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις στις Ψηφιακές Γειτονιές και μας γεμίζεις με τόσο όμορφα συναισθήματα. Η στιγμή της ομιλίας σου ήταν από τις ωραιότερες της ημέρας! Όλοι περιμέναμε να πάει η ώρα 16:10 για να σταματήσει ο χρόνος και να αρχίσει η Κατερίνα.
Ήσουν η πρώτη που έψαξα να βρω και σε είδα από μακριά. Ήταν δεκάδες δίπλα σου. Περίμενα σε απολαύσω και να σε ζουλήξω!!! Η αγκαλίτσα σου ζεστή και τρυφερή.
Έχεις μια υπέροχη οικογένεια. Έναν ήρεμο κ δυνατό άντρα που ξέρει πως να σ'αγαπάει και δεν ήθελε να κλέψει καθόλου από την λάμψη σου εκείνη τη μέρα.
Για τα παληκάρια σου τι να πω. Δεν ξέρω ποιόν να διαλέξω για γαμπρό! Τον Άγγελο που είναι ευαίσθητος και σοβαρός ή τον μικρό τον τσαχπίνη και παιχνιδιάρη?
Να είστε πάντα μα πάντα καλά και να σκορπάτε έμπνευση, τροφή για σκέψη και πολλά ανοιχτά παράθυρα!

Ιωάννα Σεραφειμίδου είπε...

Είσαι η μικρή Μαφάλντα για εμάς και όχι η μαμά της. ευχαριστούμε για τα συναισθήματα που μας ανακινείς.

Ανώνυμος είπε...

φιλαρακι ημουν και ειναι σιγουρος για σενα.
να θυμασαι: ημουν σιγουρος οτι θα τα καταφερεις μετα τις μεγαλες προσωπικες αποφασεις για αλλαγες μιας και ¨μαζι με αλλους μπορεις και μονη σου" και όχι "μπορεις αλλα οχι μονος".
οι ευχες για αυτο που καταφερες να ζησεις τις θεωρω μερος του αυτονοητου της σχεσης.
φιλια.
isovitis 4

princess είπε...

Κατερινάκι μου δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω όλο το βίντεο κι έχασα το πρώτο μέρος με την ομιλία σου! Όμως μέσα απ' όλα αυτά που περιγράφεις αισθάνομαι έντονα αυτές τις στιγμές που έζησες και θέλω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο!!!! Μακάρι να μπορέσω να βρεθώ κι εγώ του χρόνου στις ψηφιακές γειτονιές! (καλέ μου Θεούλη με ακούς;)

Σε φιλώ γλυκά!!!!!!!!!!!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Αχ, βρε Κατερίνα! Δεν θα ήταν ίδια η μέρα αν δεν υπήρχες εσύ μέσα.. Όχι τόσο για την ομιλία σου αλλά για την ουσιαστική παρουσία σου. Για τη γλύκα που βγάζεις, την αμεσότητα, τη θετική ενέργεια. Πάρα πολύ χάρηκα που σε γνώρισα κι εύχομαι την επόμενη φορά να πούμε πιο πολλά! Και σου είπε η Θεανώ..μην μας ξεσηκώνεις γιατί είμαστε ικανές να ανηφορίσουμε να σας ξαναδούμε!
Σε φιλώ πολύ!

Χριστίνα Αποστολίδη είπε...

Πραγματικά Κατερίνα η ομιλία σου ήταν για μένα η πιο δυνατή στιγμή του συνεδρίου. Ίσως γιατί μίλησες από την καρδιά σου. Και η ιδέα με τις σαΐτες ευφυέστατη. Πιστεύω θα διαβάζουμε για πολύ καιρό άρθρα από παρόντες bloggers για τις σαΐτες που έστειλαν ή έλαβαν! (Το δικό μου ωριμάζει στο μυαλό μου.) Έχω την αίσθηση ότι για κάποιο (μαγικό) λόγο όλοι έστειλαν τις σαΐτες τους στον κατάλληλο άνθρωπο! Χάρηκα που τα είπαμε έστω και λίγο, ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα.

Unknown είπε...

Κατερίνα μου, καθόμουν από πίσω σου πριν βγεις στη σκηνή. Έχεις ένα χάρισμα: να εμπνέεις τους ανθρώπους! Φιλιά από τα Χανιά

Γωγώ είπε...

Σε είδαμε να μιλάς μέσω live streaming, μαζί με τον άντρα μου και την κόρη μου και ξαφνικά σταματήσαμε να μιλάμε και δεν ξαναμιλήσαμε μέχρι που τελείωσες. Για μια τέτοια στιγμή, ξανα με πήρε το παράπονο που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί. Είμαι τυχερή όμως έστω κι έτσι που σας χάρηκα. Και αν ήσουν έτσι στην ομιλία σου, πόσο καταλαβαίνω όλους αυτούς που έχουν τόσο όμορφα λόγια να πούν για σένα που σε γνώρισαν απο κοντά.
Τα φιλιά μου!

Sheena Dimitriou είπε...

Σε άκουγα από την αρχή μέχρι το τέλος, όλα όσα είπες, κάθε λέξη!
Το concept της παρουσίασης....υπέροχο. Όσον αφορά την απόδοση, νομίζω ότι ήδη το έγραψα. Να είσαι πάντα δημιουργική!Καλό σου βράδυ.

marronblogger είπε...

Καλημέρα Kapa!
Χάρηκα πολύ που σας είδα από κοντά,
αποδείξατε ότι είστε πέρα για πέρα αληθινοί!!! Να είστε γεροί κι αγαπημένοι να εμπνέεστε και να μας εμπνέετε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα...
Γοητευμένη, marron, σας φιλώ

Memaria είπε...

Καλημέρα!!
Μακάρι να ήμουν κι εγώ εκεί..ελπίζω την επόμενη φορά να τα πούμε από κοντά...

marianth είπε...

Τι ωραία και πόσο μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς Κατερινούλα μου!!!!!Ζήλεψα πολύ!!!!φάτε σκατά!!!!σας μισώ!!!κλαψ λιγμ...
Ξέρω πόσο εύστοχος και συναισθηματικός είναι ο λόγος σου, πόσο δημιουργική είσαι και πόσο μαγική είναι η επιρροή που έχεις στους γύρω σου και σε θαυμάζω γι' αυτό και ας μην ήμουν εκεί. Γλυκούλα, γλυκούλα, γλυκούλα!!!Τους έδειξες τι θα πει μοίρασμα μου φαίνεται!!!Συγχαρητήρια!Τι να κάνει η κακόμοιρη η λεχώνα ήταν νωρίς ακόμα για να λείπω με τον μικρό κρεμασμένο στα "μεμέ, μεμέ" που λέει και η Αλίκη :"μαμά μπέμπης κλαίει, πάλ μεμέ μαμά"

ΟΥΦ!!!!"Θα' ρθουν καλύτεροι καιροί Μαρία" είπε και η Κατερίνα Γώγου και μετά πέθανε, χα χα !!!

Φιλάκια πολλά

Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια είπε...

Κατερίνα καλημέρα
Τώρα συνέδεσα το πρόσωπο που με ενέπνευσε για να πετάξω τη σαϊτα μου στο χώρο του ιντερνετ με αυτό το blog...
Τώρα κατάλαβα ότι εσύ ήσουν η αφορμή που η πρώτη μου ανάρτηση είχε τίτλο "προσδεθείτε, απογειωνόμαστε" ...
΄Οπως έγραψα και στο blog μου βρέθηκα από σπόντα στις ψηφιακές γειτονιές και δεν περίμενα που θα με "παρασύρατε" έτσι όλοι σας με τις ιδέες σας και τη θετική σας ενέργεια. Και φυσικά, δεν μπορούσα με τίποτα να συνδέσω και να καταλάβω "who is who" ...

Κάλλιο αργά παρά ποτέ έκανα λοιπόν τη σύνδεση και σε ευχαριστώ πολύ, τόσο για την έμπνευση που μου έδωσες, όσο και για το σχόλιό σου στο δικό μου "νεογέννητο" blog...

Θα σε παρακολουθώ σίγουρα και θα μαθαίνω...

Να είσαι καλά!

Νατάσσα

Ανώνυμος είπε...

Respect! Ξανά....

Μαρία

Georgina είπε...

Επεράσαμε όμορφα όμορφα όμορφα!!!
Άντε και του χρόνου!
Και στις δικές μας γειτονιές εδώ στη Σαλόνικα!
Φιλάρες πολλές Κατερινιώ!

Agathi είπε...

Kαλησπέρα Κατερίνα μου!! Συγκινήθηκα με την όμορφη ανάρτησή σου! Υπέροχη!!!
Κρίμα που δεν μπόρεσα να έρθω... Ελπίζω για του χρόνου!
Ανυπομονώ για το βίντεο!!!!
φιλάκια και καλά να περνάτε!!

4 seasons είπε...

Είσαι αξιολάτρευτη! Ανυπομονώ να βγουν επιτέλους τα βιντεάκια απο το συνέδριο όχι για να δω εμένα στο πάνελ αλλά για να ξανακούσω τη δική σου ομιλία. Οποτε θες πες το και σε 6 ώρες είμαστε εκεί! Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Περιμένω το βιβλίο σου!!!!!!

Areti E. είπε...

Πριν ακόμα πατήσω το link κατάλαβα αμέσως τι δικό μου έχεις !
Το είχα στο μυαλό μου τόσες μέρες ! Σκεφτόμουν ,άραγε έλαβε κανείς το μήνυμα μου?!Ένα μήνυμα με τόση ,μα τόση σημασία για μένα !Είχα τόση ανάγκη να το γράψω αυτό ….ΕΙΧΑ ΤΟΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΩ !
Και να! Εσύ που μας ζήτησες να εκφραστούμε …εσύ έλαβες το δικό μου μήνυμα. Το χέρι μου έγραφε μόνο του χωρίς δεύτερη σκέψη το μήνυμα για τον πατέρα μου!
Αυτά τα λόγια του είπα με όλη μου την αγάπη και αυτά θα συνεχίζω να του λέω όταν τον σκέφτομαι και προσεύχομαι για αυτόν κοιτάζοντας ψηλά !
Σε ευχαριστώ εγώ Κατερίνα που έχεις το μήνυμα μου,που είσαι τόσο θετική ,που μου έδωσες "ώθηση" και που το είδα ξανά ! Σε ευχαριστώ!!!!

Θα σε παρακολουθώ γιατί είσαι αυθεντική !