Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Το πείραμα του μοιράσματος.

Το περασμένο Σάββατο που είχαμε την εκδήλωση στη Θέρμη, ο κος Καλογεράκης που ήταν ομιλητής μας έδειξε ένα βίντεο το οποίο με ενθουσίασε και έψαξα να το βρω. Είναι το παρακάτω...

Το πείραμα του μοιράσματος που στην κυριολεξία με άφησε ξέπνοη! Γιατί; Γιατί τα παιδιά που συμμετέχουν μας διδάσκουν το αυτονόητο. Τι σημαίνει μοιράζομαι. Τι σημαίνει φροντίζω. Τι σημαίνει είμαι αυτάρκης.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αξίες και αρχές. Γιατί δεν χτυπάμε, γιατί δεν κλέβουμε, γιατί μοιραζόμαστε, γιατί είμαστε ευγενικοί, γιατί δεν  προσβάλουμε, γιατί δεν πετάμε σκουπίδια, τι σημαίνει σέβομαι τα ζώα, τι σημαίνει βοηθάω τους αδύναμους. Ως γονείς έχουμε την αγωνία να εκπαιδεύσουμε σωστά τα παιδιά, μας. Να είναι κοινωνικά αποδεκτά, να αγαπούν και να νοιάζονται.
Όμως κάπου εκεί στην προ εφηβεία ίσως και νωρίτερα, όταν τα πράγματα ζορίσουν, ακούς γονείς που μέχρι χθες μεγάλωναν πρότυπα παιδιά, να αλλάζουν. Αν σε χτυπήσουν κοπάνα, αν σε βρίσουν βρίσε, αν σε αδικήσουν να μου το πεις να τους κανονίσω, άρπαξε ότι μπορείς κι αυτοί μας κλέβουν, πέτα κάτω αυτό που κρατάς αφού βρώμικα είναι παντού, όπου βρεις χώρο χώσου ποια σειρά και βλακείες, όποιος προλάβει...
Επίσης υπάρχει και η διπλή εικόνα όταν ο γονιός δίνει οδηγίες γκουρού στο παιδί του και την ίδια ώρα σκυλοβρίζει τον διπλανό οδηγό ή πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι κεντράροντας στον κάδο από τον τρίτο όροφο...

Πιστεύουμε πως η νέα γενιά γονιών θα αλλάξει τα πράγματα. Ελπίζουμε πως εμείς θα κάνουμε λιγότερα λάθη, θα δώσουμε λιγότερα διπλά μηνύματα, θα μπερδέψουμε λιγότερο τα παιδιά μας. Προχθές στο Super Market άκουσα νεότατη ομορφότατη μαμά να μαλώνει τον τρίχρονο  γιο της που έκλαιγε. "Κλαίνε οι άντρες καλέ; Άντρας είσαι εσύ; Γυναικούλα έ γυναικούλα!"
Τις προάλλες είδα μια νεαρή μαμά  να κλωτσά ένα αδέσποτο κουτάβι, που τόλμησε να πλησιάσει χαρωπό το μικρό της παιδάκι φωνάζοντας "ουυυυυστ" με μανία στο ζώο που έκλαιγε τρομαγμένο. Το ζωάκι που είχε την ηλικία του γιου της...
Στο ποδόσφαιρο επίσης ακούω συχνά πατεράδες να φωνάζουν από τις κερκίδες στα βλαστάρια τους "κλάδεψε τον", παροτρύνοντας σε αντικανονικό παιχνίδι, λες και τα άλλα δεν είναι παιδιά, λες και η νίκη είναι το άλλοθι της βίας.

Εγώ ξέρω πως όλοι κάνουμε λάθη κι  όλοι έχουμε  καλές προθέσεις. Φοβόμαστε κι ανησυχούμε και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Όμως η επιβίωση μας μπερδεύει και κάποια στιγμή σταματάμε να μεγαλώνουμε υπεύθυνους ανθρώπους και πολίτες με ενσυναίσθηση κι αρχίζουμε να μεγαλώνουμε αρπακτικά...και "παρτάκιδες".
...αφού λοιπόν έχουμε όλοι οι γονείς καλές προθέσεις που το χάνουμε; Πότε αρχίζουμε και "δουλεύουμε" ανάποδα;...και γιατί;

Δεν ξέρω!
Όμως τα παιδιά ξέρουν. Το ένστικτο τα οδηγεί. Για τα παιδιά η αλήθεια είναι αυτονόητη. Η βοήθεια, η φροντίδα, το μοίρασμα. Όλα είναι αυτονόητα...Γιατί είναι αυτονόητα.
Τα παιδιά βρίσκουν τρόπους επικοινωνίας κι αν γίνονται σκληρά είναι γιατί οδηγούνται από αρχέγονα ένστικτα, που τους καθοδηγούν χρησιμοποιώντας ανορθόδοξους τρόπους. Κλωτσιές, φτυσιές, γρατσουνιές, σπρωξίματα. Το αναλύει υπέροχα ο αγαπημένος Teacher Tom.
Είναι ενστικτώδης τρόπος επικοινωνίας κι εμείς δεν χρειάζεται να τον φοβόμαστε, αντίθετα πρέπει να φροντίσουμε να κρατήσουμε το ένστικτο ζωντανό, βοηθώντας τα να βρουν περισσότερο αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς κι ενσωματώνοντας τα στα κοινωνικά πλαίσια του κόσμου μας.
Είναι στο χέρι μας να τους μάθουμε μεγαλώνοντας, να επιβιώνουν και να συμπεριφέρονται ως νοήμονές άνθρωποι.
Σκέφτομαι ότι είναι εντυπωσιακό  το πόσο πολύ μας ενοχλεί που το τρίχρονο μας δάγκωσε ή γρατζούνισε ένα άλλο παιδάκι και σε μερικά χρόνια μπορεί και να τα έχουμε καταφέρει να το συνετίσουμε, μα αν αυτό το παιδί στα είκοσι του  γίνει ένας οδηγός που βρίζει, χώνεται, προσπερνάει παράνομα, μπαίνει πρώτος στο φανάρι, κολλάει πίσω από το ασθενοφόρο, κλωτσάει τα αδέσποτα και δεν δίνει τη σειρά του σε ανθρώπους με μεγαλύτερη ανάγκη...τότε δεν έχουμε εκπαιδεύσει. Έχουμε απλά φροντίσει τον εαυτό μας, την εικόνα μας  και την ανάγκη μας να φαντάζουμε καλοί γονείς στα μάτια των άλλων, θέλοντας στα παιδικά πάρτι ή στα μάτια των δασκάλων τα παιδιά μας να φαίνονται γλυκά καθαρά κι ευγενικά.. για να φαινόμαστε κι εμείς πετυχημένοι γονείς.
Φαινόμαστε όμως...δεν είμαστε! Το αν είμαστε...θα φανεί σε μερικά χρόνια, όχι από τα καλά κι ευγενικά νηπιάκια που συνετίσαμε, αλλά από τους αδιάφορους ή συμμετοχικούς ενήλικες που εκπαιδεύσαμε.
Άλλωστε τα παιδιά ακριβώς επειδή λειτουργούν περισσότερο με το ένστικτο,  πιάνουν τα διπλά μηνύματα στον αέρα και ξέρουν πότε τους λέμε άλλα εννοώντας ή κάνοντας άλλα.

Οπότε ας σταματήσουμε να μπερδεύουμε τα παιδιά με τη δική μας ανάγκη να φαινόμαστε πετυχημένοι γονείς κι ας μάθουμε κάτι από τους μικρούς ανθρώπους που μεγαλώνουμε...Ας μάθουμε τι σημαίνει αλήθεια! Τι σημαίνει δικαίωμα. Τι σημαίνει απλότητα.
Γιατί τι πιο απλό...να μοιραστώ κάτι που εγώ έχω κι εσύ στερείσαι; Γιατί να νιώσω απειλή από αυτό το μοίρασμα; Γιατί να χαρώ που εσύ δεν έχεις; Πως μπορώ να μασουλάω με ευχαρίστηση ενώ εσύ δίπλα μου θα κοιτάς με  άδειο στομάχι; Δεν μπορώ!

Αυτό το βίντεο είναι τόσο ελπιδοφόρο, σχεδόν μου φέρνει δάκρυα. Κοιτάξτε με πόση απλότητα το μοιράζονται, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Είναι αυτονόητο...γιατί, αυτός ο κόσμος, μας χωρά όλους!!!



Καλημέρα αγαπημένοι....όπως λέει και το αγαπημένο σχολείο της Φύσης..."Είναι αδύνατο να γελάμε αν δεν γελάει όλη η γειτονιά!"...οπότε ας μοιραστούμε, για να μπορούμε να γελάμε όλοι....Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό και η κατανομή πλούτου θα ήταν αλλιώτικη και ο κόσμος όλος διαφορετικός.

Κοίτα...άνθισαν οι μυγδαλιές!


11 σχόλια:

Αφροδίτη είπε...

Τί όμορφο βίντεο, τί όμορφο! Λευκός τοίχος, λευκό τραπέζι, με χρωματιστή τη χαρά του μοιράσματος και κελαηδιστή τη φωνή των παιδιών! Υπέροχο! Καλημέρα, Κατερίνα!

Vaya είπε...

Τις ίδιες σκέψεις έκανα τωρα τελευταία Κατερίνα, δεν θυμάμαι με ποια αφορμή. Και πάντα προβληματίζομαι όταν ακουω γονείς να περηφανεύονται για τα πεντάχρονα η εξάχρονα "καλά" παιδιά τους . Τι θα πει ¨καλό" παιδί και τι σημασία έχει αν τελικα αυτά τα παιδια ως ενήλικες συμπεριφέρονται με τον τρόπο που ανέφερες; Ειναι αλήθεια πιο σημαντικό να έχουμε ένα "καλό" παιδί ή έναν ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο ενήλικα;

Αντιγονη είπε...

Τι ωραία που τα λες και πόσο με απασχολούν ακριβώς τα ίδια. Παρατηρώ παρόμοιες καταστάσεις πολύ συχνά στην γειτονιά μου. Για το βίντεο απλά δεν έχω λόγια. Δεν δάκρυσα.. σχεδόν. Δάκρυσα για τα καλά!

Dee Dee είπε...

Με εντυπωσιαζει που εμεις δεν θεωρουμε αυτονοητα καποια πραγματα. Η ακομη χειροτερα, θεωρουμε αυτονοητα ακριβως τα αντιθετα απο αυτα που θα επρεπε.

Για παραδειγμα, καθε φορα που βλεπει η μικρη ενα αδεσποτο με ρωταει γιατι δεν το εχει βρει καποιος να το αγα[ησει και γιατι δεν το παιρνουμε κι αυτο εμεις. Ειναι αδυνατον στο μυαλουδακι της καποιος να ζει χωρις σκυλο, επειδη αυτη εχει μαθει να ζει με εφτα αδεσποτα :)

Δεν θελω να καταλληξω καπου. Απλα τις σκεψεις μου εγραψα. Ωραιο βιντεακι :)

Καλη Τσικνοπεμπτη :)

Dee Dee είπε...

υ.γ. μαντεψε τι καρναβαλακι ντυθηκαμε......
ω ναι, σωστα μαντεψες...σκυλακι :) :)

Anthoula είπε...

Βρε Κατερίνα, πάντα έχεις ένα τρόπο να μιλάς μέσα μου όπως το έχω ανάγκη...Σ'ευχαριστώ!

Maria's Little Men.gr είπε...

Κατερίνα πολύ όμορφο το βιντεάκι, το είδα μαζί με τον γιο μου και του εξηγούσα παράλληλα... Έχεις πολύ δίκιο σε όσα είπες, όντως μας απασχολούν πολύ εμάς τους γονείς, που φοβάμαι μερικές φορές από την αγ ωνία μας να τα κάνουμε όλα σωστά εκεί ακριβώς γίνονται και τα λάθη! Ο καιρός θα δείξει, άλλωστε κανείς δεν γεννιέται γονιός, έτσι δεν είναι?
Φιλιά πολλά
Καλή Τσικνοπέμπτη!

Momma's daily life είπε...

Είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονιός που πραγματικά θα έπρεπε να διδασκεται ως μάθημα! Αλλά και πάλι ποιος ενήλικας ξέρει πραγματικά τι είναι σωστό για το κάθε παιδί, όταν ο κάθε άνθρωπος είναι τόσο μοναδικός; Το χειρότερο όλων είναι οτι σαν γονιός διαβάζεις, μαθαίνεις, ενημερώνεσαι και προσπαθείς να εφαρμόσεις αυτά που έμαθες από τους ειδήμονες, παραγνωρίζοντας το δικό σου μοναδικό και αλάνθαστο ένστικτο! Γιατί ναι! το έχεις και εσύ, μόνο που στο έχει κλαδέψει το φαίνεσθαι και το κυνήγι της κοινωνικής αποδοχής! Και ακόμα πιο δυστυχως τα αποτελέσματα των κόπων σου, το αν τελικά θα περάσεις ή θα κοπείς στο μάθημα της γονεικοτητας, φαίνεται αρκετά χρόνια μετά, και ακόμα πιο δυστυχώς δεν μπορείς να μείνεις μεταξεταστέος και να ξαναπροσπαθήσεις...

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφο βίντεο
Φιλάκια ...

Unknown είπε...

Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα!!
Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λες στο κείμενό σου!!Πιστεύω,πως συχνά οι γονείς παρασύρονται και από τα στερεότυπα,που προβάλλει η κοινωνία,όπως η μητέρα που αναφέρεις,που μάλωνε το γιο της που έκλαιγε.Μα γιατί; και το κλάμα ακόμα είναι ένας τρόπος έκφρασης,που όλοι τον έχουμε ανάγκη.
Όσο για το video μέσα σε δυο λεπτάκια καταφέρνει και λέει τόσα πολλά!Απλά υπέροχο!
Μπορείς,αν θες,να επισκεφτείς και το blog μου diaba-zo.blogspot.gr.Θα χαρώ πολύ,να επικοινωνούμε!Καλή συνέχεια!!

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Κατερινάκι πόσο όμορφα και ολόσωστα τα είπες. Ναι. Είναι δύσκολο να είσαι γονιός και να μεγαλώσεις σωστά τα παιδιά αλλά τελικά όχι και τόσο αν είσαι ο ίδιος εντάξει και τα έχεις στο μυαλό σου ξεκαθαρισμένα τα πράγματα. Δεν υπάρχουν μέσες λύσεις. Η δικαιοσύνη, η τιμιότητα και η αλληλεγγύη είναι αξίες που κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει.
Επειδή το ανέφερες για το ποδόσφαιροο, μου γυρνάει το μάτι στους αγώνες του γιου μου να ακούω γονείς να φωνάζουν "πάρτε τους τα σώβρακα" και να το χαίρονται. Νιώθω τέτοια απελπισία καμιά φορά με την καφρίλα των ανθρώπων.
Το βιντεάκι το είχα πετύχει στο διαδίκτυο κάποια στιγμή και με είχε εντυπωσιάσει.
Άλλη μια μαγική σου ανάρτηση βρε Κατερινα. Εμπνευσμένη και αφυπνιστική.