Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ένα αντίο...

Συνεχίζοντας λοιπόν από την προηγούμενη ανάρτηση...Η βραδιά των γενεθλίων του Γιώργου, τα είχε όλα όπως έλεγα...και έκλεισε με πόνο και δάκρυα, γιατί είχε, ένα τέλος κι ένα αντίο....Το τέλος και το αντίο στον Τίγρη μας!


Ο Τιγρέλος είχε γίνει η πελώρια αγάπη των παιδιών.Ο φίλος τους στο παιχνίδι και στην σκανταλιά. Είχαν την ευθύνη του. Το τάισμα, η καθαριότητα και η φροντίδα του, ήταν αποκλειστικά δική τους κι ήταν κάτι που τους έδινε τεράστια χαρά, παρόλο που συχνά γκρίνιαζαν γιατί έλεγαν πως βαριούνται να πάνε ως εκεί...100 μέτρα από το σπίτι μας! Μόλις όμως,  πήγαιναν  στο σπιτάκι που ζούσε ο Τίγρης άκουγες τα γαργαριστά τους γέλια και τις χαρούμενες φωνές τους. Ποτέ δεν τους έχω δει τόσο χαρούμενους, όσο ήταν με αυτό το μικρό τους πλάσμα...Κι εκείνος είχε εξελιχθεί σε μια πανέμορφη γατούλα όλο σκέρτσο και κυνήγι. Κούκλος...Όμως τον τελευταίο καιρό καθώς ο Τίγρης μεγάλωνε άρχισε να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος και ακολουθούσε τα παιδιά σαν γυρνούσαν σπίτι, από το δρομάκι που ενώνει το χώρο που δουλεύω και ήταν το σπίτι του.

Αυτό ήταν κάτι που δεν μας άρεσε και προσπαθούσαμε να τον τρομάξουμε για να αποθαρρυνθεί και να μην μπαίνει στην αυλή, μιας και φοβόμασταν τα σκυλιά μας. Όμως την ημέρα των γενεθλίων του Γιώργου, τα σκυλιά ήταν δεμένα και το σπίτι γεμάτο κόσμο και ιδιαίτερα, γεμάτο παιδιά.
Ο Τίγρης ήρθε κι όσο κι αν προσπαθήσαμε να τον διώξουμε έμεινε.Επαιξε με τα παιδιά, κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι και ορμούσε στον καθένα που προσπαθούσε να γευτεί κάτι από το μπουφέ. Μας έκανε να γελάσουμε πολύ. Έφαγε μέχρι σκασμού και κοιμήθηκε σε αγκαλιές γουργουρίζοντας ευτυχισμένος.


Τις πρώτες πρωινές ώρες που τέλειωσε το πάρτι, τα παιδιά πήγαν για μπάνιο και ύπνο κι εγώ πήγα τον Τίγρη σπίτι του.Κάποια στιγμή άκουσα φασαρία στην αυλή και τον Πανταζή να προσπαθεί να διώξει κάτι κι αμέσως κατάλαβα. Βγήκα στην αυλή και τον άκουσα  να φωνάζει πως του όρμησαν τα σκυλιά. Έτρεξα πίσω από τον σκύλο που τον έπιασε φωνάζοντας τον και τότε αντιλήφθηκα πως τα παιδιά είχαν ακούσει τις φωνές κι είχαν βγει στο μπαλκόνι.
Δεν έχω ξανακούσει τα παιδιά μου έτσι. Οι κραυγές τους θα μου μείνουν αξέχαστες. Ούρλιαζαν σπαρακτικά, τόσο δυνατά που για τις επόμενες δύο ημέρες δεν είχαν φωνή.
Σταματήσαμε κατευθείαν με τον Πανταζή να φωνάζουμε για να μην ταραχθούν περισσότερο και μέσα στα επόμενα όχι παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα είδα τον σκύλο και του ζήτησα να τον αφήσει.Τον άφησε μπροστά μου, μα ήταν ήδη αργά. Τον πήρα στην αγκαλιά μου και δεν κατάλαβα πως τα παιδιά ήταν δίπλα μου φωνάζοντας και κλαίγοντας, ξυπόλητοι και αλαφιασμένοι σε απόλυτο πανικό να κοιτάζουν το νεκρό γατάκι τους στην αγκαλιά μου...Ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί...

Ήταν μια ζόρικη νύχτα. Τον τύλιξα με την κουβερτούλα του και τους άφησα να τον χαϊδέψουν, να τους πούνε αντίο, και να τον αποχαιρετήσουν. Έκλαιγαν με φωνή και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γοερά "γιατί", τα γυμνά τους πόδια να χτυπούν με αγωνία στο χώμα, τα χέρια τους να σφίγγουν και να ξεσφίγγουν το ένα το άλλο με απόγνωση κοιτάζοντας τον και τις γροθιές τους να κρύβουν τα μάτια τους καθώς κουνούσαν το κεφάλι με απελπισία...φωνάζοντας το όνομα του ξανά και ξανά...
Δεν έφυγαν από κοντά μας και στάθηκαν μέχρι τέλους δίπλα στο μικρό τους φίλο χωρίς να τον εγκαταλείψουν, ακόμη κι όταν ο μπαμπάς τους με 39 πυρετό, στις 3.00 τα ξημερώματα, έσκαψε τη γη για να βάλουμε μέσα της, κλαίγοντας όλοι μαζί, τον μικρό μας Τιγρέλο...ενώ ο μπαμπάς τους, μου  ψιθυρίσε απαλά "κλείσε του τα μάτια..."
Κοιμηθήκαν αγκαλιά, με χιλιάδες ερωτηματικά που έψαχναν απάντηση στα δικά μου μάτια. Που είναι τώρα; φοβήθηκε; πόνεσε; θα τον ξαναδούμε;
Ήταν κουρασμένοι πτώματα κι όμως τα πρησμένα βλέφαρα δεν έκλειναν. Τους είπα ότι είναι με τη μαμά του, ότι ήταν ένα χαρούμενος γατούλης που αγαπήθηκε πολύ, που είχε μια μικρή αλλά γεμάτη ευτυχία ζωή, γιατί είχε εκείνους που ήταν φίλοι του και τον φρόντιζαν και τον αγαπούσαν τόσο, ότι η τελευταία του ημέρα ήταν υπέροχη γιατί χάρηκε παιχνίδια κι αγκαλιές...κι άλλα πολλά, για να τους ανακουφίσω από τον πόνο.

Κι έτσι με τη σκέψη ότι είναι χαρούμενος μαζί με τη μαμά του, τους νίκησε η κούραση και κοιμήθηκαν, με τα μάτια πρησμένα και τα πρόσωπα πονεμένα.

Πάντα είχα στο νου μου πως έπρεπε  να μιλώ μαζί τους για το τέλος και  το θάνατο μα τίποτε δεν σε προετοιμάζει για όλο αυτό, ιδιαίτερα αν γίνει με τόσο βίαιο τρόπο.
Μιλούν για εκείνον συνέχεια και συχνά τους βρίσκω να συζητούν μεταξύ τους, προσπαθώντας να δώσουν εξηγήσεις λογικές για να μην μισήσουν τα σκυλιά, λέγοντας ο ένας στον άλλον αυτά που τους λέμε εμείς πως είναι στη φύση τους κι έκαναν κάτι που τους προστάζει το ένστικτο τους...Παρόλα αυτά τα σκυλιά μας δεν είναι πολύ δημοφιλή τις τελευταίες ημέρες...

Συχνά έρχονται σε διαφορετικούς χρόνους και ρωτούν διάφορα. Ο Γιώργος με ρωτούσε αν όλο αυτό έγινε στ'αλήθεια  ή ήταν όνειρο και η πιο μεγάλη ερώτηση είναι αν θα τον ξαναδεί κι όταν δυσκολεύονταν  να το χωνέψει με ρώτησε κάτι απίθανο..."δηλαδή έφυγε σαν το Νάντο;"...Του είπα "ναι, ακριβώς έτσι...." κι ήταν σαν να του απέκλεισα κάθε μικρή, ελάχιστη ελπίδα...κι αυτό πόνεσε πολύ! Έφυγε με κατεβασμένο κεφάλι γιατί αντιλήφθηκε την απόλυτη νέα πραγματικότητα...Όταν πέθανε ο Νάντο μας, ο Γιώργος ήταν κάτι παραπάνω από 3 ετών και είναι η πρώτη του απώλεια και η πρώτη του κατανόηση γα το τι σημαίνει θάνατος. Σημαίνει πως δεν θα σε ξαναδώ...ποτέ!
Για τον Άγγελο παρόλο  που είναι μεγαλύτερος η αγωνία παραμένει η ίδια, μα δεν έχει ερωτηματικά..."Δεν θα τον ξαναδώ...Δεν θα τον δω να μεγαλώνει"... εκείνος ξέρει πια!

Μιλήσαμε για τον μικρό Πρίγκιπα και τον αποχαιρετισμό του  με την αλεπού, για την σημαντικότητα κάθε πλάσματος που αγαπάμε, για την αγάπη που δεν πάει χαμένη, για την σχέση που δεν τελειώνει, για τον πόνο που λιγοστεύει...για όλα αυτά που μπορεί να αισθάνομαι πως βοηθούν.
Με κοιτάζουν πάντα σιωπηλά και βαθιά και κάθε φορά νιώθουν όλο και καλύτερα, με την σκέψη πως πρόλαβαν να του χαρίσουν αγάπη και πως είναι με τη μαμά του και πως ...ίσως ξαναβρεθεί στη ζωή τους με άλλο τρόπο...ψάχνουν στα σύννεφα τη μορφή του και μελαγχολούν, σαν έρχεται η ώρα που πήγαιναν να τον ταίσουν και να παίξουν μαζί του.

Οι απορίες και ο πόνος τους έχουν άλλη ωριμότητα κι άλλη περιοδικότητα ανάλογα με την ηλικία τους, μα η αλήθεια είναι ο πόνος της απώλειας είναι ίδιος και στους δύο. Κλαίνε πολύ και τους λείπει
πολύ και τον θυμούνται και πικραίνονται παρόλο που συνέχεια προσπαθώ να τους κάνω να θυμούνται τις χαρούμενες στιγμές μαζί του και τις πιο αστείες...Γελούν για λίγο και μετά αρχίζουν τα μάτια τους να τρέχουν και πάλι.
"Μαμά, μου λείπει, τον θέλω πίσω"... τι μπορώ να πω σε αυτό; Τίποτε...γιατί κι εμένα μου λείπει κι εγώ τον θέλω πίσω...τον μικρό χαρούμενο γατούλη μας, που όλοι ήμασταν σίγουροι πως θα τον βλέπαμε να γίνεται ένα τέλειος πελώριος γάταρος. Δυνατός και πανέμορφος...


Όμως όχι...Ο Τίγρης μας έφυγε με τρόπο σκληρό. Το γραφείο μου είναι άδειο χωρίς εκείνον να τρέχει ολόγυρα και κάνει τις σκανταλιές του. Χωρίς το "τοκ τοκ τοκ", τον ήχο από τα μικρά του ποδαράκια να ακούγονται στο ξύλινο πάτωμα, όταν κυνηγούσε μπαμπούρια. Ήταν η μικρή χαρούμενη παρέα μου και η αυλή είναι τόσο άδεια χωρίς εκείνον.
Λείπει πολύ από όλους μας, μα περισσότερο από τα παιδιά μας.

Το να μιλώ στα παιδιά για το τέλος και το θάνατο είναι παράξενο. Σαν να προσπαθώ να τους πείσω για κάτι που ούτε εγώ θέλω να δεχθώ, σαν να τους λέω παραμύθια  που ούτε εμένα με "ψήνουν"...για ψυχές που ζουν σε αστέρια, για πόνο που έχει νόημα... "Αν τον θυμόμαστε δεν θα πεθάνει ποτέ"...λέει ο Γιώργος κι ύστερα με κοιτά με αβεβαιότητα και με ρωτά "ε μαμά;" και θα θελα να του πω "ναι"....και να είναι αλήθεια!
Είμαι η μαμά τους...Ξέρω πως να τους ανακουφίσω, πως να τους βοηθήσω  να ηρεμήσουν και να νιώσουν λίγο καλύτερα με συναισθηματικές ή ακόμη και υπερφυσικές εξηγήσεις, μα η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να σε ακουμπήσει ένας τέτοιος  πόνος χωρίς να σου αφήσει σημάδια. Η καρδιά πονά, η απώλεια υπάρχει και το κενό παραμένει ανοιχτό για πολύ πολύ καιρό...
Δουλεύοντας με εξαρτημένους, έχω "δουλέψει" για χρόνια με τον πόνο του θανάτου, μα αυτή η εμπειρία, όπως κι αν ακουστεί αυτό, ήταν από τις πιο ζόρικες, γιατί οι πρωταγωνιστές του πόνου ήταν οι γιοί μου και αυτό που έζησαν ήταν δύσκολο. Δεν ήταν απλά το τέλος και ο θάνατος, ήταν όλη η σκηνή της βίας που έζησαν. Μίας βίας όμως, που είναι μέρος της ίδιας της φύσης γιατί η φύση είναι και σκληρή εκτός από σοφή και πανέμορφη και και και...και τελικά δεν μαθαίνονται όλα με τον πιο όμορφο τρόπο...Η εκπαίδευση μπορεί να γίνει και βίαια...αλίμονο, το ξέρω καλά, μα ήλπιζα να το διδαχθούν αυτό σε πιο ώριμη ηλικία...Από την άλλη σκέφτομαι πως είναι τυχεροί που η απώλεια  αφορούσε  ζωάκι γιατί υπάρχουν παιδιά που χρειάζεται να μάθουν, με τον πιο σκληρό τρόπο. Χάνοντας ανθρώπους.

Τα αγόρια έμαθαν πολλά μέσα σε μια βραδιά, για τη ζωή, το  εφήμερο, τις στιγμές που δεν πρέπει να πάνε χαμένες, την αγάπη που οφείλουμε να  χαρίζουμε χωρίς φόβο, χωρίς εγωισμό, την επικέντρωση στο τώρα, στην ζωή, στην κάθε ευκαιρία, για το υπέροχο γενναίο  ρίσκο που παίρνουν κάθε φορά που αγαπούν κάποιον, για το ότι πρέπει να ζουν ακόμη και τη στιγμή του τέλους με ολοκλήρωση και να μην φοβούνται να πουν "αντίο", όσο κι αν πονάει...
Κι ο μικρός Τίγρης έμαθε επίσης...μόνο που εκείνος δεν θα έχει ποτέ μια ακόμη ευκαιρία...
Κλείνει εδώ μια ζωούλα μα η αγάπη μας για εκείνη δεν πήγε χαμένη κι είναι παράξενο πως η ανάρτηση με την οποία πρωτοπαρουσίασα τον Τίγρη μας, είχε αυτό ακριβώς τον τίτλο.
"Η αγάπη δεν πάει χαμένη"...όχι δεν πάει χαμένη λοιπόν κι εμείς παρόλο που πονάμε θα συνεχίσουμε να ζούμε με το ρίσκο της αγάπης στη ζωή μας.
Θα συνεχίσουμε να επενδύουμε στην αγάπη για τα ζώα και  τους ανθρώπους και να μαζεύουμε αδέσποτα και να κάνουμε νέους φίλους...κι ας τους χάσουμε  κι ας πονέσουμε...Η αγάπη δεν πάει χαμένη. Ποτέ!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα όλων...κι αυτό ως γονείς οφείλουμε να διδάξουμε. Αν φοβάσαι τον πόνο του τέλους δεν ζεις την αγάπη στη ζωή. Δεν ζεις τη ζωή...

Η πρώτη μεγάλη απώλεια των παιδιών μου. Ακόμη ένα φιλαράκι εκεί ψηλά...Γεια σου αγοράκι μας, σ' αγαπήσαμε πολύ...πάντα θα σ' αγαπάμε! Είσαι δικός μας...όπου κι αν είσαι.
Αντίο Τίγρη...πελώριε, άγριε κι ακαταμάχητε...Τίγρη μας!

Ρόαρρρρρ


 
                                                                                            Κατερίνα

27 σχόλια:

Madlen είπε...

Είναι τεράστιος ο πόνος όταν χάνεις το ζωάκι σου πόσο όταν υπάρχουν και παιδιά και γίνεται και ξαφνικά.
Καλή υπομονή Κατερίνα σε όλη την οικογένεια

Unknown είπε...

Εγώ τώρα κλαίω!!! Και είμαι και στην δουλειά. Έχουμε και εμείς μια γατούλα στο σπίτι. Την έχω μαζί μου από τις σπουδές μου στην Αγγλία, 14 χρόνια μαζί της πάνε πια. Πρόσφατα σκεφτόμουν πώς θα διαχειριστώ την στιγμή που θα πρέπει να πω στα μικρά μου ότι η Λολίτα μας δεν θα είναι μαζί μας πια. Ούτε για μένα δεν θέλω να το σκέφτομαι. Χάσαμε την μια γάτα μας μια εβδομάδα αφού γεννήθηκε ο μεγάλος μας και καταλαβαίνω την θλίψη. Πράγματι όμως δεν κρύβεσαι από τον θάνατο, ανθρώπων και ζώων. Και τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι είναι και αυτό κομμάτι της ζωής τους.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ είπε...

...ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΧΑΜΟ ΕΝΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΖΩΟΥ...ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕΣ ΕΙΝΑΙ...ΤΟΣΟ ΛΥΠΗΡΟ...ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΟ...ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ...Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΗ.,....ΚΡΙΜΑ...ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΓΡΗ...ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...ΣΑΣ ΦΙΛΩ

Olga by Vanilla for Bliss είπε...

είναι πολύ βαρύ και το έχω ζήσει ... είναι ακόμη πιο βαρύ για τα παιδιά που δυσκολεύονται να το κατανοήσουν.
Σήμερα κι εγώ ένα άρθρο σχετικό με αυτούς που φεύγουν ανέβασα, πάλι τις ίδιες σκέψεις κάναμε ... είμαι πολύ φορτισμένη είναι αλήθεια.
Φιλιά και καλή δύναμη σε όλους
Όλγα

Φίλη Σπυροπούλου είπε...

Εξαιρετικό κείμενο, αλίμονο, βουτηγμένο στον πόνο και τη θλίψη...!(Δε μου πήγαινε να κάνω...like στο fb...)Ετσι ακριβώς ένοιθα κι εγώ για τη δικιά μου γάτα, μια κυρά αρχίντισσα 13 ετών, κι ας ήμουν μεγάλη, πολύ μεγάλη!Είναι τυχερά τ'αγόρια σας που έχουν εσάς,δίπλα τους,που θα λειαίνετε τη θλίψη τους και θα τα βοηθήσετε να τακτοποιήσουν τον πόνο τους, τις απορίες τους, τις αναμνήσεις τους, ώστε στο τέλος να μείνει η πεποίθηση πως ηταν ευλογημένα που γεύτηκαν αυτή τη σχέση, που έμαθαν ν'αγαπάν χωρίς όρους και δυνατά!
μια αγκαλιά και δυό φιλιά από μένα!

ΣΟΦΙΑ είπε...

αχ ρε κατερίνα τι μου θύμισες τώρα,έτσι και εμεις ειχαμε βρει την μελί μας ,στα σκουπίδια την πήραμε αμεσως την φροντισαμε ,την αγαπήσεμε πολύ κυριως η μεγάλη μου κόρη .έφευγε μα πάντα ξανα ερχόταν ...ώσπου μια μέρα δεν ξανα ήρθε ποτέ .μετά απο μέρες την βρηκα πάλι στα σκουπίδια αλλα αυτη την φόρα δεν μπορέσα να την σώσω.το κοριτσάκι μου ακόμα την περιμένει και δεν ξέρω πως να της το πω ότι δεν θα ξάνα έρθει ποτε πάλι...ελπίζω ο τιγρης σας να βρει την μελί μας καπου στα σύννεφα για να μην είναι μόνη.....και να της πει ότι η έλενα θα την θυμάται πάντα ,για πάντα!!!

Momma's daily life είπε...

εδω με πηραν εμενα τα κλαμματα, ποσο μαλλον τα παιδια...κριμα μωρε και ηταν τοσο μικρουλης και ομορφουλης...και κοιτα να δεις πως συνεπεσαν τοσα πολλα σημαντικά γεγονότα σε μια και μόνη μέρα...

νομιζω οτι τις αναρτησεις σου θα τις κρατησω σαν οδηγο για το μεγαλωμα των δικων μου παιδιων, πολλες φορες κανει κατι η μικρη ταλιμπαν και προσομοιάζει με ιστορια που μας εχεις γραψει και πως αντεδρασες εσυ...

Dee Dee είπε...

Αντιο μικρε τιγρουλη. Ησουν τυχερο ζωακι. Αγαπηθηκες πολυ στην συντομη ζωουλα σου :)

Θα κρατησω το τελευταιαο σου μηνυμα κι ευχομαι να το κρατησει και ολος ο κοσμος. Η αγαπη δεν παει χαμενη. Κι αν χασουμε καποιον που αγαπαμε, αυτο δεν ειναι λογος για να μην επενδυσουμε την αγαπη μας ξανα!!
Εχω χασει ζωακια που μεγαλωσα μαζι τους και γνωριζω τον πονο. Καλη δυναμη σε ολη την οικογενεια. Να περασει ο καιρος να απαλυνει και ο πονος απο τις ψυχες των αγοριων σου!

Ενα ομορφο Σαββατοκυριακο να εχετε!!

lolipopfamily είπε...

Α ρε γαμώτο.... το ξερα. Μέσα μου το κατάλαβα ουι για κάποιο ζωάκι πρόκειται στην προηγούμενη σου ανάρτηση....Τι να πω. Λυπήθηκα. Σας σκέφτομαι να το ξέρεις :((((

Litsa είπε...

Αχ μωρέ μου το γλυκό, μικρό Τιγράκι, που ήταν τόσο μεγάλο τελικά, αφού χάθηκε γενναία.

Ριτα Τρικαλα είπε...

Αχ βρε Κατερινα!Τι να σου πω ο τροπος σου μοναδικος πως με αγγιζει!ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΜΟΝΟ ΔΑΚΡΥΑ!Να ερθει γρηγορα η παρηγορια στις ψυχες σας!Σε φιλω!

Ανώνυμος είπε...

όπως πάντα θα γράφω στο blog σαν ανώνυμος αν και εσυ φιλαρακι θα ξερεις ποιος ήμουν και λέω ήμουν μιας και καθε φορά που βρισκόμαστε είμαι διαφορετικός σχε σχέση με την προηγούμενη συναντησή μας.

1.αυτο που έκανε ο φίλος μου ο τίγρης λέγεται αντίσταση κατά της αρχής. ο έρμος δεν μπορούσε να συμφωνήσει με την αρχή ότι φίλε μεχρί εδώ είσαι και μετά από εδώ μείνε στην μοναξιά σου. αντιστάθηκε λοιπόν λόγω της ανάγκης του για παρέα, σχέση και συντροφιά στην αρχή ότι δεν μπαίνεις σε σπιτι με σκυλιά. Και αποφάσισε παρά τον κίνδυνο που γνώριζε και νόμιζε ότι θα τα καταφέρει να τον αντιμετωπίσει να προσπαθήσει να έρθει σε σχέση με τους ανθρώπους στους έδειχνε και του δείχναν αγάπη και εμπιστοσύνη.
αυτο είναι ένα διαφορετικό νόημα αυτής της αντιστασιακής πράξης του τίγρη που χρειάζεται να γνωρίσουν τα μικρα φιλαράκια οτυ σόφου και της μαριανθ και να βάλει τους μεγάλους σε σκέψεις.

2.μπορείς να στέκεσαι αρκετές φορες στη ζωή σου , αλλά την απόφαση την υπέρβαση των ορίων σου ή των άλλων την ορίζουν οι ανάγκες μας.

3. εδω είναι που ταιριάζει έστω και και για μια φευγαλέα στιγμή, η φευγαλέα σκ'εψη ενός φιλόζωου.. κοπρόσκυλα μεν... σας αγαπώ δε..

άντε να πούμε γιατί πολλά μας γαυγίσατε

Ανώνυμος είπε...

Σαν απο ένστικτο κατάλαβα οτι πρόκειται για τον τιγρη απο την προηγούμενη ανάρτηση.Λυπαμαι Πολυ!Πως συμφιλιωνεται η ανθρώπινη φύση με το θάνατο;μεγάλο ερώτημα!
Σίγουρα ο χρόνος και εσύ θα τα βοηθήσετε να το ξεπεράσουν.Ισως αργότερα με κάποιο άλλο μικρουλι.
Ούτε η αγάπη ούτε οι στιγμές που μοιράστηκαν τα παιδιά και ο τιγρης πανε χαμένες.Πιστευω πως αν ήξεραν με κάποιο τροπο και τα παιδιά και ο τιγρης το τέλος πάλι θα διάλεγαν να το ζήσουν.Ακομα ενα μάθημα ζωής λοιπόν.Να είστε καλά!Μαγδα Τ.

pisces είπε...

Τα μάτια δεν σταματούν να τρέχουν δάκρυα....κλαίω για τον γατουλι σου για τον Φοίβο μου για τον Ιβάν μου για τον όμορφο μου γάτο τον Κοβου είμαι 40 χρόνων πια και πάντα από παιδί στα πόδια μου έχω συντροφιά ένα τετράποδο φιλο.Η κόρη μου 15 χρόνων έχει το πρώτο της σκύλο και ο μεγάλος μου φόβος είναι αυτός........ο αποχωρισμός με τον αχώριστο φιλο.Ομως όπως μου είχε πει κάποτε ο πατέρας μου όταν χάσαμε τον σκύλο μας και τον βρήκα να τον έχει στην αγκαλιά του και να κλαίει με λυγμούς..τοσο αγαπη που μας δίνουν σίγουρα ο παράδεισος είναι φτιαγμένος για αυτά και μας αφήνουν να μπούμε γιατί μας..αγαπουν πολυ.....!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Βρε τον Τιγράκο...Πολύ στεναχωρήθηκα μαζί σας...Και μένα η Μπλάνκα δεν τα ήθελε και όποτε έμπαιναν έτρεχα, τώρα η Μπέλλα τα θέλει αλλά αυτά φοβούνται, δεν ξέρουν ότι αυτή φοβάται και την σκιά της...
Σας φιλώ!!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Έκλαψα πραγματικά γιατί ..μου θύμισες το χαμό της προηγούμενης Κλώντης μου πριν 9 χρόνια μπροστά στα μάτια μου και γιατί πριν λίγες μέρες η κόρη μου έζησε ένα παρόμοιο περιστατικό με το δικό σου και έχασε την αγαπημένη της Σιαμέζα..Στα παιδιά της είπε οτι..χάθηκε, οτι έφυγε με ένα ..γάτο μα εγώ την είδα να κλαίει γοερά και να μη μπορώ να τη συνεφέρω .Το πιο φοβερό ήταν οτι..την καταλάβαινα..Απά ο χρόνος..όλα τα σκεπάζει μα μένει η πίκρα πίστεψε με κάθε φορά που το σκέπτεσαι.Εκεί που θάψαμε τη παλιά μς Κλώντη υπάρχει μία τριανταφυλλιά για να μας την θυμίζει..

Χαρά Μια Χαρά είπε...

Δεν μπορώ να κρύψω ότι συγκινήθηκα και δάκρυσα με αυτό το ποστ. Καταλαβαίνω τον πόνο της απώλειας όπως τον καταλαβαίνει κάποιος που τον έχει ζήσει κι ο ίδιος. Πριν 2 χρόνια χάσαμε τον επί 9 χρόνια σκύλο μας και ακόμα πιάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να μου λείπει! Μιλάς πολύ ωραία στους γιους σου, θα γίνουν σπουδαία παιδιά, θα θυμούνται τον Τίγρη και θα χαμογελούν! Καλή δύναμη!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Κι εγώ έχω χάσει ζωάκι και καταλαβαίνω τον πόνο και τη λύπη.. Είναι σαν να έχεις τόση αγάπη να δώσεις και ξαφνικά δεν υπάρχει κάποιος να τη δώσεις.. Πολύ λυπήθηκα!!

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Έχω πλαντάξει λέμε. Σε διάβασα νωρίτερα και δεν μπορούσα να σχολιάσω.....
Μίλησες πολυ ομορφα στα παιδιά σου Κατερινα. Ειναι καλό να είμαστε ειλικρινείς νομίζω σε τέτοια θέματα.

Πέρυσι τέτοια εποχή, καθόμουν στο μπαλκόνι στον 3ο που μενω, πρωι ακομα, κοιμόντουσαν τα παιδιά, ξαφνικά ακούω κλάμα-νιαουρίσματα-κραυγές και σκυλια να γυαγίζουν. 7 σκυλια είχαν πιάσει μια γάτα και την ξέσκιζαν! Άρχισα να φωνάζω στα σκυλια, τίποτα. Παιρνω το λάστιχο και αρχιζω και τα βρεχω απο ψηλά, τρομάζουν, αφηνουν τη γατα για δευτερόλεπτα, ξεφεύγει εκεινη. Την χάνουν. Ξύπνησαν τα παιδια απο τις φωνες, κατεβηκαμε κατω, τη βρηκαμε. Ηταν απο σπιτι, με λουράκι. Την πηγα πιο κατω στην γιαγια κ στον παππου που τους ανηκε. Σωθηκε η γατα. Επτάψυχη! Όσο σε διάβαζα, τη θυμήθηκα. Ηταν τυχερή εκεινη. Ο Τίγρης δεν πρόλαβε να ξεφύγει:(
Αντίο Τίγρη. Αγαπήθηκες πολύ στη σύντομη ζωή σου να ξέρεις, απο μια υπεροχη οικογένεια.

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Κατερίνα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Κλαίω. Ειδικά όταν είδα το βίντεο, το συγκρατημένο μου βούρκωμα έγινε δάκρυα. Πολλά δάκρυα. Πολύ λυπήθηκα για το ότι έφυγε το γατάκι σας και μάλιστα τόσο βίαια.

To love life for what it is είπε...

Σφίχτηκε η καρδιά μου όταν διάβασα τον τίτλο της ανάρτησης. Ειλικρινά στενοχωρήθηκα πολύ και έκλαψα για το γατάκι. Θυμήθηκα τη δημοσίευση που του είχες αφιερώσει, όταν τον "υιοθετήσατε"... Τότε είχα νιώσει να σας συμπαθώ λίγο περισσότερο, αφού αγαπάω πολύ τις γάτες (και τα σκυλιά, βέβαια, αλλά οι αδυναμίες αδυναμίες).
Πολύ κρίμα που χάθηκε τόσο σύντομα και με τέτοιο τρόπο.
Δε γράφω τίποτα παραπάνω, όσα θα έγραφα τα γνωρίζεις ήδη.
Καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα. Τον είχαμε αγαπήσει τον ψιψίνο σας. Ήταν ένας ακόμη ΚΑΠΑ...
Φιλί δροσερό από Μελβούρνη! :)

{Marianna} είπε...

Μωέ μωέ μικρό ψυχουλάκι!... αντίο :'( δεν είναι κρίμα που τα μεγαλύτερα μαθήματα τα βιώνουμε πάντα με απώλεια;... :/

STARDUST είπε...

Κρίμα! Λυπάμαι...

Αφροδίτη είπε...

Όταν πρωτοδιάβασα, Κατερίνα μου, την προηγούμενη ανάρτησή σου για τη γενέθλια γιορτή του Γιώργου, όλοι οι συνειρμοί της σκέψης μου με οδηγούσαν στον Τίγρη, και παρακαλούσα από μέσα μου να μην του έχει συμβεί κάποιο κακό. Δεν ξέρω, αλλά το μυαλό μου δεν ξεκολλούσε από εκεί ούτε στιγμή. Πήρε τόση αγάπη από εσάς, από τα παιδιά, κι έδωσε άλλη τόση... Λυπήθηκα πολύ, πραγματικά.

Demi είπε...

Κρίμα ...το γατάκι,πόσο λυπάμαι ....

Marie είπε...

Τώρα είδα την ανάρτηση φίλη μου και εχω συγκλονιστεί... πολύ κρίμα... Πίστεψέ με πονάω μαζί σας για το βίαιο τέλος της τόσο σύντομης ζωούλας του μικρού τίγρη.. Δυστυχώς όσο και να προσπαθούμε να τα προστατέψουμε το κακό δεν αργεί να γίνει πολλές φορές... Σας φιλώ με την αγάπη μου!