Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Το μυαλό μου τρέχει...γιατί είμαι μαμά...

Κάθομαι τα απογεύματα στο μπαλκόνι και σκέφτομαι επιτέλους ηρεμία θα ευχαριστηθώ τον καφέ και το τέλειο γλυκό μου και την απόλυτη ηρεμία στο σπίτι,  μα το μυαλό μου είναι το μυαλό μαμάς και τρέχει.


Που τρέχει;....Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή....

Φέτος ήταν η χρονιά που αποφασίσαμε να στείλουμε τα παιδιά για πρώτη φορά, στην κατασκήνωση.Τουλάχιστον για τον Άγγελο που είναι ο μεγάλος. Τον Γιώργο δεν είχαμε κατά νου να τον στείλουμε μιας κι είναι μικρός, μα προέκυψε καθώς το Σχολείο της Φύσης, οργάνωσε αυτή την εκπαιδευτική εβδομάδα στο Καζαβίτι για τα πιτσιρίκια και δεν θέλαμε να στερηθεί αυτή την εμπειρία.
Πήραμε το βάφτισμα του πυρός με τον Άγγελο λοιπόν...κι ενώ υπήρχε μια αγωνία τα πράγματα κύλισαν ομαλά. Εμείς ήμασταν ψύχραιμοι κι ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που μας ηρέμησε.

Ετοιμάσαμε τη βαλίτσα του κι εμείς του δείχναμε τα ρούχα και τις πετσέτες και τι πρέπει να έχει στο νου του κι εκείνος μάζευε τα κόμικ και τα τσουρούχωνε στα γρήγορα...


Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν το αντίο με το Γιώργο και τελικά αυτό ήταν που μας ξάφνιασε περισσότερο....ότι δηλαδή ο Γιώργος αγωνιούσε περισσότερο από όλους μας...Ο αποχαιρετισμός τους ήταν δύσκολος.


Οι μέρες που ακολούθησαν είχαν μεγάλη σιωπή και ηρεμία στο σπίτι μιας κι ο Γιώργος χωρίς τον αδερφό του είναι όχι η μισή αλλά η καθόλου φασαρία...Απόλυτα ήρεμος, τυπικός στο πρόγραμμα του, χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς "αλλά", χωρίς παρακαλετά...σαν να μην είχαμε παιδί στο σπίτι. Συμπέρασμα...ο μεγάλος φασαρτζής όλων είναι ο μεγάλος αδερφός...Σιγά την ανακάλυψη.
Πηγαίναμε στη θάλασσα και αντί να παίζει ασταμάτητα μέσα στο νερό όπως συνήθως,  καθόταν μαζί μου  στην αμμουδιά κι έλυνε τις σπαζοκεφαλιές, στο περιοδικάκι του...Του έλειπε ο σύντροφος του στο παιχνίδι!


Κι είναι πραγματικά υπέροχοι σύντροφοι στο παιχνίδι. Φωνάζουν, μαλώνουν, αναστατώνουν τον κόσμο, γελούν...είναι χάρμα να τους παρατηρώ... Αγαπώ την εικόνα τους όταν παίζουν μαζί.




Ο μικρός, ρωτούσε συνέχεια που είναι, πότε θα έρθει και αναρωτιόταν αν ο αδερφός του τον σκέφτεται. Ο Άγγελος στο τηλέφωνο ακουγόταν τρισευτυχισμένος και αυτό μας βοηθούσε να κοιμόμαστε τα βράδια κι όταν πήγαμε για επίσκεψη ο Γιώργος τον κοιτούσε ντροπαλά, με μια απίστευτη λατρεία ενώ ο Άγγελος είχε αλλάξει τόσο μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. 
Ήταν ξεροψημένος από τον ήλιο κι είχε πάθει εγκαύματα στα αυτιά...έχει  βλέπεις πάντα μακριά μαλλιά και τώρα που τα κόψαμε τα αυτιά είναι εκτεθειμένα...Εγώ κατάπια την γλώσσα μου. Μόλις τον είδα έβγαλα τις κρέμες από την τσάντα κι άρχισα να τον πασαλείβω ολόκληρο..."τα αυτάκια του βρε του παιδιού μου, αχ αγόοοοορι μου"...ξαφνιάζω ακόμη κι εμένα, με κάτι τέτοια...



Ήταν τόσο σοβαρός, τόσο ώριμος που μας ξάφνιασε. Γύρισε σπίτι και κοιταζόμασταν με τον μπαμπά του. Κάποια στιγμή στο επισκεπτήριο, κι ενώ ο Άγγελος μας έλεγε πόσο του λείψαμε και δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά μας, καθώς η ώρα περνούσε μας είπε "πρέπει να φύγετε τώρα, πρέπει να γυρίσω στην ομάδα μου." Πόσο απίθανο μας φάνηκε αυτό, πόσο ώριμο.Τελικά εκείνος  φοβόταν λιγότερο από ότι εμείς.Τελικά...εμείς κρατάμε τα παιδιά μας πίσω...Πόσο μεγάλωσε ξαφνικά!
Αναρωτιόμασταν τι να συνέβη. 
Γύρισε σπίτι και τα πραγματάκια του ήταν όλα τακτικά τακτοποιημένα, δεν είχε χάσει τίποτε όπως φοβόμασταν και είχε φέρει δώρα σε όλους...Ο μικρός ξετρελάθηκε..."μου έφερες δώρο; και σε εμένα;" και νεροπίστολο και μπαλάκια και μπρελόκ....


 γέμισαν τα χέρια του ποδοσφαιρικά βραχιόλια... κι ήταν επιτέλους ευτυχισμένος και πάλι!


Ω! Πόσο μας συγκίνησε το μεγάλο μας αγόρι...Ο Γιώργος εκείνη την ημέρα έγινε η κονκάρδα του. Καρφιτσωμένος στην καρδιά του. Δεν ξεκολλούσε από κοντά του, δεν σταματούσε να τον ακολουθεί παντού...Παντού!
Νομίζω, ειλικρινά το νομίζω στα αλήθεια, πως δεν αγαπά και δεν θαυμάζει κανείς μας τον Άγγελο, με τον τρόπο που τον αγαπά και τον θαυμάζει  ο μικρός του αδερφός!


Και να τώρα που ήρθε η σειρά του Γιώργου να φύγει κι ενώ το έπαιζα χαλαρή και γενναία, ξαφνικά ζορίστηκα...σνιφ...φεύγει!
Ετοιμάσαμε το σάκο του κι εκείνος έβαλε πάνω πάνω τον αγαπημένο του "μικρούλη". Το σκυλάκι πανάκι που έχει από μωρό...Μπορεί να μεγάλωσε και να πάει κατασκήνωση το αγόρι αλλά...έχει και η γενναιότητα τα όρια της.


Μπήκαμε στο αμάξι να φύγουμε κι εκείνος ένιωθε τόσο μεγάλος και ξεχωριστός που θα πάει κατασκήνωση, ενώ το δικό μου άγχος άρχισε να μεγαλώνει και διαπίστωσα πως φοβόμουν πολύ περισσότερο από όσο φοβόμουν στον Άγγελο. Τελικά η ηλικία παίζει ρόλο...Νιώθω πως ο Γιώργος είναι ακόμη πολύ περισσότερο ευάλωτος και με χρειάζεται...ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως εγώ χρειάζομαι να τον νιώθω τόσο μικρό κι ευάλωτο;

Στην αυλή του Σχολείου επικρατούσε χάος, γονείς, παιδιά, μπαγκάζια...Μια χρωματιστή παρέα.Ο Γιώργος βρήκε το φιλαράκι του και με ξέχασε...Τους κοιτούσαμε από μακριά με τη μαμά του Κωστή και σκεφτήκαμε πως θα φαίνονται έτσι ακριβώς σε μερικά χρόνια έφηβοι, με τα ίδια χρωματιστά ρούχα, χαλαροί κι ωραίοι, αραχτοί σε κάποιο λιμάνι να περιμένουν το καράβι που θα τους ταξιδέψει σε ένα γαλάζιο νησί μας...


Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού έγινε το "έλα να δεις, να κλάψεις"...Πιτσιρίκια που αγωνιούσαν να φύγουν εκτός από ένα που αρνούνταν να μπει στο λεωφορείο και το ανέλαβε προσωπικά η Βέτα, 


οι γονείς σκαρφαλωμένοι στο πούλμαν σαν τα σταφύλια να προσπαθούμε να δούμε τα καμάρια μας, με ποιόν κάθισε; Βολεύτηκε καλά; Το νερό το πήρε; Που είναι ο σάκος του; Η μανούλα σ'αγαπάειιιιιι...
και κορυφαία σχόλια τύπου..."αχ πως θα το ζήσουν αυτό οι μαμάδες που έχουν αγόρια  και θα πάνε στο στρατό..." 
Στο τέλος η Βέτα μας έδιωξε πάντα με τον διακριτικό ευγενικό της τρόπο "εξαφανιστείτε, φύγετε, αγχώνετε τα παιδιά με τις παλαβομάρες σας, εκδρομή θα πάνε και θα περάσουν τέλεια, δρόμο φύγετε, να μην σας βλέπουν."
Εντάξει ήμασταν τραγικοί αλλά ένα έχω να πω, τουλάχιστον το ευχαριστηθήκαμε το δράμα!




Οι πατεράδες πιο ψύχραιμοι μέχρι που άρχισαν να πέφτουν οι μάσκες, κρυφά δάκρυα και τα γνωστά...να εδώ με πλήρη ψυχραιμία πατέρας γαντζώθηκε στο πούλμαν...."θα κρεμαστώ στην οροφή, δεν φεύγει χωρίς εμένα!"


Εγώ παρατηρούσα τον αθρωπάκο να ανεβαίνει μαζί με το φιλαράκι του τόσο γενναίο κι ανεξάρτητο, με το εφηβικό σακίδιο του μπαμπά του στον ώμο...


Με αυτό το σακίδιο στον ώμο τον γνώρισα τον Πανταζή, μόνιμο αξεσουάρ με τις ίδιες κονκάρδες, με τις ίδιες ταξιδιωτικές ταμπέλες κι είναι τόσο παράξενο να  βλέπω να το φορά αυτό το μικρό αγόρι μας και  για να πω τη μαύρη μου αλήθεια ήθελα να τον αρπάξω και να γυρίσω σπίτι μαζί του...αλλά ντρεπόμουν τον ίδιο μου τον φόβο και το ρεζιλίκι!!!Άσε που η Βέτα θα με καθάριζε και θα έχανα και την αξιοπιστία μου δηλαδή...μούφα το καρπούζι!
Και επιτέλους μπήκαν όλα στο λεωφορείο, η αλήθεια είναι πως το διασκεδάσαμε και κάναμε μεγάλη πλάκα με το χάλι μας...Τα παιδιά μας είναι μικρά, τα μεγαλύτερα ήταν τα επτάχρονα και όλοι νιώθαμε την ίδια αγωνία. Οι πιο ψύχραιμοι έδιναν κουράγιο ή μάλωναν τους υπόλοιπους, και οι δάσκαλοι που θα συνόδευαν τα παιδιά, ο αγαπημένος μας Σεραφείμ και η Τάνια, το έριξαν στο χορό για να μας χαλαρώσουν...


ενώ ο ξεχωριστός cool οδηγός  μας, άνοιξε τέρμα το ράδιο...ΑΒΒΑ και Dancing Queen κι έγινε χαμός...


Κρεμόμουν κι εγώ στο παράθυρο και τον κοίταζα, προσπαθώντας να ξεκλέψω ένα του ακριβό χαμόγελο ενώ ο Κωστής ο φίλος του δεν σταμάτησε να με φωτογραφίζει...αυτό το μικρό μου μοιάζει με την τρέλα με τις φωτογραφίες κι έχω μεγάλη περιέργεια να δω  πως φαινόμουν στα μάτια τους...


Ανόητη, γελοία, χαζομαμά που έκανε γκριμάτσες για ένα ακριβό χαμόγελο.

Έφυγα με βαριά καρδιά κι ένιωθα όλη την ημέρα αγωνία μέχρι που μιλήσαμε το απόγευμα για να μου πει πως είναι στο δάσος και..."περνάω τέλεια μαμά"...κι ησύχασα πια...Ησυχάσαμε όλοι!

Τώρα το σπίτι είναι και πάλι παράξενα ήσυχο...Ο Άγγελος μόνος του συνέχει βαριέται, μα είναι πιο ανεξάρτητος και φεύγει με το ποδήλατο κι οργώνει με τους φίλους του τις γειτονιές. Κι εμείς με τον μπαμπά τους έχουμε πολύ περισσότερο χρόνο για εμάς...
Ο πατέρας τους  είναι κανονικός άνθρωπος και πολύ περισσότερο ασφαλής...εγώ έχω πολύ περισσότερες αγωνίες. 

Οπότε γυρνάω στο ξεκίνημα αυτής της ανάρτησης...
Το σώμα μου εδώ να πίνω έναν ήρεμο καφέ με το τέλειο ζουμερό γλυκό μου, ακούγοντας μουσική από το στερεοφωνικό που είχε να ανοίξει πολύ καιρό και έχω ανάγκη να το απολαύσω....κι όλα είναι πραγματικά ειδυλλιακά, μα τώρα πια είμαι μαμά και το μυαλό είναι μοιρασμένο και  τρέχει. Που τρέχει;

Το μισό, τρέχει στα σοκάκια με το ποδήλατο του Άγγελου κι εύχομαι να σταματά σαν περνούν αμάξια και να προσέχει και να πατάει φρένο στην κατηφόρα, να μην μιλά σε αγνώστους...και το άλλο μισό τρέχει στις ρεματιές με τον Γιωργάκο κι εύχομαι να μην απομακρύνεται  από την ομάδα του, να μην σηκώνει πέτρες και πιάσει κατά λάθος κανένα σκορπιό ή κανένα φίδι, να μην πάει βαθιά στη θάλασσα και και και....και εύχομαι να γυρίσουν σπίτι ασφαλής, γιατί το σώμα μου είναι εδώ κι όμως η καρδιά μου, όπως λέει το γνωστό γνωμικό που έχω στο γραφείο μου...ζει πια έξω από το σώμα μου....είναι εκεί μαζί τους. Μαζί τους!


Είμαι χαρούμενη παρόλο που αγωνιώ. Το ξέρω πως είναι καλά κι έχω εμπιστοσύνη μεγάλη  στη Βέτα, στους δασκάλους, στον οδηγό, στους φίλους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά μας, στο Νίκο και τη Νίτσα...στους μικρούς ανάδοχους γιους τους που είναι παιδιά ξεχωριστά και θα είναι βοηθοί σε όλο αυτό το εγχείρημα, μα περισσότερο στο ίδιο το Καζαβίτι, στην αύρα του και την ενέργεια του!
Επίσης είναι τόσο σημαντικό που έχουμε αυτή την ωραία ομάδα γονιών να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον να υπερβεί τις ανασφάλειες του.
Είμαι χαρούμενη λοιπόν και περιμένω να γυρίσει πίσω την επόμενη Δευτέρα το αρμυρό και τραγανό λιοσποράκι μου!

Ως τότε...θα το παίζω γενναία, γενναία σαν τα αγόρια μου και θα  σκέφτομαι το πρόσωπο του Γιώργου σοβαρό να μου λέει "άντε φύγε τώρα μαμά, σ'αγαπάω..."

Εντάξει το κατάλαβα...δεν μπορώ να μην φοβάμαι, μα δεν μπορώ να αφήσω το φόβο μου, να τους στερήσει την  ζωή που τους αξίζει...Είμαι μεγαλύτερη από το φόβο...κι όποτε δεν είμαι εγώ, είναι εκείνοι!
Καλημέρα αγαπημένοι...γενναία, φωτεινή Καλημέρα.
                                                                                         Κατερίνα

23 σχόλια:

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ είπε...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΦΩΟΡΑ ΠΡΩΤΗ!!!!!!
ΑΧ ΚΑΤΕςΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ...ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕΣ!!!!!ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ..ΕΜΕΙΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ,ΜΑΣ...ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΟΚ ΝΑ ΠΡΟΣΩΡΗΣΟΥΝ!!!!ΕΜΕΙΣ...ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΠΟΠΝΑΜΕ.....ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ...ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΑ...ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΣΑΣ ΜΕΙΝΕΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟ...ΕΓΟΙΝΑΝ ΑΝΤΡΑΚΙΑ....ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΓΟΡΙΑ!!!!!ΣΑΣ ΦΙΛΩ...ΚΑΙΣ Ε ΑΓΑΠΩ ΠΑΝΤΑ!!!

Unknown είπε...

Σας διαβάζω εδώ και αρκετό καιρό τώρα και είστε μια υπέροχη οικογένεια. Οι στιγμές της ζωής σας είναι μοναδικές εικόνες για όλους εμάς που δεν σας γνωρίζουμε προσωπικά. Το συγκεκριμένο κείμενο με συγκίνησε καθώς κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ όταν κοιτάω τα δύο μου αγόρια (σήμερα κιόλας έγραψα κάτι σχετικό στο δικό μου το blog). Μπράβο σας, είστε υπέροχοι!!
Μάγδα Ζήνδρου

mommyinhappiness είπε...

Μπήκα στη θέση σου Κατερίνα μου αν και το παιδάκι μου είναι μωρό ακόμα και συγκινήθηκα...Πώς μα είναι να αποχαιρετάς το παιδάκι σου, να το βλέπεις να μεγαλώνει και να ανοίγει τα φτερά του;...

Dee Dee είπε...

Χαχαχα Κατερινα μου αγχωνομαι για το μελλον. Ποσο δυνατες φαινομαστε και ποσο λυγιζουμε οταν φευγουν απο την αγκαλια μας τα ανθρωπακια μας :):)

Να περασει υπεροχα και ο μικρουλης σας ευχομαι κι απο του χρονου να ειναι πιο ευκολοι αυτοι οι "αποχωρισμοι" :):)

Κοιταξτε να εκμεταλλευτειτε τον χρονο που εχετε με τον Πανταζη!

Να περνατε ομορφα!!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Συγκινήθηκα με τα αγόρια σου και την αγάπη τους! Αχ, μωρέ πόσα έχουμε ακόμα να φοβηθούμε. ε; Θα τα ξεπεράσουμε για το καλό τους. Φαντάσου εγώ πήγαινα κατασκήνωση και τους γονείς μου ούτε στα επισκεπτήρια δεν τους έβλεπα. Τους έδινα το σάκο με τα άπλυτα, ζητούσα ένα χιλιάρικο κι έφευγα για θέατρα και αθλοπαιδιές. Εκείνοι έπιναν ένα καφέ και φεύγανε ευχαριστημένοι ότι περνούσα καλά!

Nasia είπε...

Δεν είμαστε καλά που θα συγκινηθώ ή θα αγωνιώ όταν πάνε εκδρομή!καλέ εγω σαν τους κατάδικους σβήνω μια μια τις μέρες ,πότε θα φύγουν από κοντά μου!χαχαχαχαχαχαχα πού είναι αυτές οι κατασκηνώσεις που δέχονται 6χρονα;; εδώ δεν έχουμε καμία!
πήγαινα κι εγω κατασκήνωση αρκετά χρόνια και πράγματι εκεί τα παιδιά ωριμάζουν και ανεξαρτοποιούνται !πρέπει όμως να υπάρχει φοβερή εμπιστοσύνη στους υπεύθυνους της κατασκήνωσης γιατί έχουμε δει κι ακούσει πολλά! χαχαχα ελπίζω να μη σε άγχωσα τώρα!

Αγγελική είπε...

Στα αγόρια σου βλέπω πώς θα είναι τα δικά μου σε λίγα χρόνια και στις αναρτήσεις σου διαβάζω τις σκέψεις μου.

Εγώ όμως μπροστά στον φόβο είμαι ακόμα μικρή, πολύ μικρή. Ελπίζω κάποτε να μεγαλώσω και να τον ξεπεράσω κι εγώ.

Καλά να περνάτε όλοι.

Momma's daily life είπε...

ok μεχρι να πανε τα δικα μου 20-25 να φυγουν μονα τους έχω καιρο! ενταξει Κατερινα ξέρω πως τώρα το διαβάζεις αυτό και μου κουνάς το δάκτυλο γιατί δεν θα πρέπει να τα περιορίσω όσο και να φοβάμαι, αλλα να εγω εκλαιγα σε ολη την ανάρτηση οσο την διάβαζα, σιγα μην καταφερνα ποτε να δειξω την δική σου γενναιότητα! μπορει με πολυ προσπαθεια να καταφερνα να το επαιζα υπερανω αλλα το σιγουρο ειναι οτι θα κρυβομουν σε κανα σακβουαγιαζ ή θα ακολουθούσα με το αυτοκίνητο απο πισω....ναι ξερω! χρειαζομαι μαθηματα...

υ.γ. με ετσι τα μαλλακια τους, νομίζω ότι ο άγγελος ειναι ίδιος ο μπαμπας του και ο γιωργος ίδιος εσυ! δίκαια πράγματα!

Μαργαρίτα είπε...

Εντάξει συγκινήθηκα και είμαι μέσα στο λεοφορείο!
Με ταξίδεψε η ανάρτηση σου στο μέλλον...

Kate'sCakeBox είπε...

Κατερινάκι μου υπέροχη,συγκινητική ανάρτηση με χαμόγελο φυσικά μέσα στο κατακαλόκαιρο και τόσο όμορφες εικόνες!!να σου ζήσουν και να τα καμαρώσεις όπως επιθυμείς..φεύγουν όντως κάποια στιγμή απο κοντά μας τα παιδιά μας κι όμως είναι πολύ κοντά μας και μας κάνουν πολύ περήφανους όταν τα μεγαλώνουμε με στοργή και αγάπη!!φιλάκια άπειρα!

Unknown είπε...

Νομίζω οτι με αυτή την ανάρτηση αγχώθηκα απο τη μία αναζητώ λίγη ησυχία και ηρεμία καποιες στιγμές μέσα στο σπίτι κανα 2ωρο το απογευματάκι δηλ. ή και το βράδυ δεν θα 'ελεγα όχι αλλά όταν λοίπουν τρελένομαι αφού και στις μητέρας μου το σπίτι να πάνε που μένει βόρεια του νησιού εμείς νότια κάνα σαββατοκύριακο και πέρνω ανα 2ωρο τηλέφωνο κατασκήνωση δεν το νομίζω!! όχι ακόμα τουλάχιστον..με το καλό να επιστρέψει στις αγκαλιές σας και να έχετε ένα υπέροχο καλόκαίρι

PENNY DEL είπε...

Τι να πω..αντομετωπη με τους φοβους μου και τις αγωνιες μου.....

astroneraidoula είπε...

Η γνωστή υπέροχη Κατερίνα μας..... Αχ πόσο με αγχώνουν κι εμένα όλες αυτές οι "πρωτιές". Η πρώτη φορά στην κατασκήνωση, η πρώτη φορά που θα πάει σε φίλο του, η πρώτη φορά που θα κάνουν ποδήλατο..... Αλλά όπως λες, δεν μπορούμε να τους κόψουμε τα φτερά με τους δικούς μας φόβους! Και πόσο τα καμαρώνουμε και μας κάνουν να δακρύζουμε από χαρά και περηφάνια, όταν καταφέρνουν να πετούν χωρίς την δική μας βοήθεια....
Φιλιά

athinag είπε...

Φαντάσου ότι οι 10 ή 15 μέρες μας φαίνονται ολόκληρο βουνό! Τι θα γίνω από το Σεπτεμβρη που το μεγαλύτερο από τα παιδιά μου θα φύγει για σπουδες; Και μην φανταστείτε οτι πάει στην άλλη ακρη του κόσμου...εντός Ελλάδος θα είναι αλλά δεν ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω, πως δεν θα ακούω την καλημέρα του κάθε πρωί μόλις σηκωθώ, πως δεν θα τον αγκαλιάζω σιγά σιγά όταν θα βλέπουμε τηλεόραση, πως δεν θα γκρινιάζει για το φαγητό,πως δεν θα ζω τις καθημερινές αγωνίες του.....Υπερβάλλω θα μου πείτε αλλά....
Αιώνια ελληνίδα μάνα και εγώ η απόλυτη προσωποποίηση της!!!!!

airis είπε...

Είμαι πάντα υπέρ της κατασκήνωσης , Είναι σπουδαίο το έργο που επιτελεί στην κοινωνικοποίηση των παιδιών.
Μα το μεγαλύτερο καλό το προσφέρει στους γονείς! Μαθαίνουν στον αποχωρισμό έστω και για λίγο!
Φιλιά πολλά Κατερίνα μου!

Αφροδίτη είπε...

Πρώτο ταξίδι, πρώτος αποχαιρετισμός με το εφηβικό σακίδιο του μπαμπά στον ώμο. Μα δε σας άφησε στιγμή, σας κουβαλά συνεχώς μαζί του, κοντά του, δίπλα του. Να περάσει όμορφα. Να το ευχαριστηθεί. Όλοι σας.

Ανώνυμος είπε...

Κι εμένα τα δικά μου εδώ για τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι πηγαίνουν κατασκήνωση. Την πρώτη φορά μόνο ήταν κάπωσ δύσκολα αλλά όχι δράματα κλπ. Τώρα πλέον μετρώ τις μέρες αντίστροφα και παρακαλάω να κάτσουν και λίιιιγο περισσότερο μπας και ηρεμήσει το κεφαλάκι μου από τις φωνές. Άντε καλέ. Μη γινόμαστε υστερικές μάνες,τους κάνουμε κακό. Σιγά τα ωά!
Φιλιά,Βάσω!

lina είπε...

Όσο και να συγκινήθηκα για τον αποχωρισμό από την μαμά, δεν συγκρίνεται με το πως ένιωσα για το δέσιμο των δύο αδερφών...
Είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο η αδερφική αγάπη και επειδή και εγώ μικρή δεν άντεχα μακρυά από την αδερφή μου, συγκινήθηκα πολύ, ειδικά βλέποντας τις αγκαλιές τους!!!
Ααα και εγώ το έχω σκεφτεί αυτό το "πως θα αντέξω όταν πάει φαντάρος".... και ας είναι ακόμα 9 μηνών!!!! :-)

sitronella είπε...

Δε συζητώ για το πόσο αρέσει στα παιδιά μας η κατασκήνωση. Δυο χρόνια έμεινε κλειστή εδώ και είχαν μαραζώσει. Και φέτος που είπαν πως θα ανοίξει, άρχισαν τις καταλήψεις στο δήμο και δεν βλέπω να γίνεται τίποτα.
Η δική μου εμπειρία πάντως λέει πως για τους γονείς είναι πιο δύσκολος ο αποχωρισμός συνήθως :) Αλλά το πρώτο σοκ είναι, μετά συνηθίζεις και φτάνεις σε αυτό που λέει η Βάσω παραπάνω, να χαίρεσαι που θα έχεις λίγη ησυχία :)

Και άσχετο: ο Άγγελος έκοψε τα μαλλιά του; Τώρα δε μοιάζουν τοσο τα παιδιά μας. Ο Γιώργος όχι μόνο δε συζητάει καν να τα κόψει, ψάχνει να βρει πώς θα μπορέσει να τα μακρύνει τόσο που να τα πιάνει αλογοουρά....

Είμαι σίγουρη πως ο μικρός σας θα περάσει υπέροχα! Και το μυαλό της μαμάς πάντα θα είναι στα παιδιά της μεν, αλλά ας βρούμε λίγο το χρόνο να ασχοληθούμε και με μας τις ίδιες. Μας έχουμε παραμελημένες :)

Μαρία Έλενα είπε...

Αχ πόσο σε καταλαβαίνω
Φιλάκια ...

Λαμπρινή είπε...

Εεεεε...αν είναι η κατασκήνωση να τις φέρει πιο κοντάααααα,τότε να τις στείλω βρε Κατερίνα μου,που όλο τσακώνονται και βρίσκουν αφορμές με το παραμικρό..
Πέρα από την πλάκα όμως,σε καταλαβαίνω απόλυτα,έτσι είμαστε εμείς οι μαμάδες αλλά μην το λες...και οι μπαμπάδες το ίδιο νιώθουν απλά προσπαθούν να μην το δείχνουν.Φέτος τους είπα,τώρα που μεγαλώσατε αν θέλετε να πάτε κατασκήνωση και δεν ήθελαν..κατά βάθος ούτε εγώ ήμουν αρκετά σίγουρη γι'αυτό.Δεν έχει τύχει ν'αποχωριστούμε για μέρες,κι αν αυτό έγινε ήταν όταν έπρεπε να πάω στο μαιευτήριο...Έκλαιγα μια ολόκληρη μέρα λες και δεν θα ξαναγύριζα.Τώρα αν κάνα βράδυ κάνουν πιτζάμα πάρτυ σε καμιά φίλη τους μου φαίνεται τόσο άδειο το σπίτι χωρίς καληνύχτα με φιλί...Αχ,δεν είναι σωστό αυτό που νιώθουμε,πρέπει τα παιδιά να μάθουν και λίγο χωρίς να είναι οι γονείς συνεχώς από πάνω τους.
Διάβασα και στο fb την κουβέντα που είχε με την δασκάλα του...Μωρέ το μικρό μου...τι συγκινητικό !

Σε φιλώ κοριτσάκι μου,να περνάτε καλά!

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Αχ βρε Κατερίνα, συγκινήθηκα με την ανάρτηση σου... Θυμήθηκα όταν χώριζα με την αδερφή μου, και νιώθαμε το ίδιο κενό, αλλά σε ένιωσα και σαν μάνα. Την Κυριακή θα αφήσω τα μικρά μου για μια βδομάδα στο εξοχικό μαζί με τους γονείς μου, καθώς είναι μόλις 5 και 3 ετών και κατασκήνωση ακόμα δεν την σκεφτόμαστε, όμως είναι η πρώτη φορά στα 5 χρόνια που θα κοιμηθούμε χώρια. Το πιστεύεις, στα 5 χρόνια ΠΟΤΕ δεν κοιμήθηκαν χωρίς εμάς. Οπότε καταλαβαίνεις πως έχω τις αγωνίες μου, παρόλο που θα ξέρω πως θα τα προσέχουν πολύ οι γονείς μου...όμως είναι αυτό ... μη τυχόν και χτυπήσουν, μη τυχόν και δεν ακούν στη θάλασσα και κάνουν τρέλες, μη τυχόν και τους λείψουμε και τελικά δεν περάσουν καλά...Βέβαια αντιλαμβάνομαι πως το πιο πιθανό είναι όλα αυτά να είναι μόνο στο δικό μου μυαλό, αλλά και πάλι...έναν φόβο τον έχω...
Ξέρω όμως πως θα τους κάνει καλό να απομακρυθούν λίγο από κοντά μας, οπότε κάνω...κουράγιο!!!

Christina V. είπε...

Τα γλυκά μας τα παιδάκια που τόσο μας αγαπανε και μας εμπιστευονται κι εμείς τα μεγαλα παιδάκια που μεγαλώνουμε μαζί τους. Σε νιώθω πολυ γλυκιά μανούλα Κατερίνα... Καλή δύναμη και ανοιχτές καρδιές σε ολους μας. Σε φιλώ και σε καληνυχτώ!