tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post7082105779545949880..comments2024-01-27T18:34:08.163+02:00Comments on KaPa. Me without you...tea without a biscuit!: Ο Τάκης...KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.comBlogger53125tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-66056755778075672042018-09-16T02:29:09.515+03:002018-09-16T02:29:09.515+03:00Σας ευχαριστουμε πολυ που μοιραστηκατε μαζι μας αυ...Σας ευχαριστουμε πολυ που μοιραστηκατε μαζι μας αυτη την ιστορια! Αγγιξατε την καρδια μου,γιατι ειμαι κι εγω μια ακομη μαμα του Τακη.Το πρωτο μου παιδι,κοριτσακι,παρουσιασε αυτα τα συμπτωματα οπως το παιδι των φιλων σας.Καταλαβαινει τελεια,αλλα αργησε να μιλησει και ολα τα καταφερνει πιο αργα απο τα παιδια της ηλικιας της..ετσι αποφασισαμε να επαναλαβει τα νηπια (δουλευοντας τη με λογοθεραπεια,εργοθεραπεια) και τελικα φετος πηγαινει πρωτη δημοτικου οπου θα παρακολουθει και το τμημα ενταξης.Ετσι την πρωτη μερα του αγιασμου ημασταν εμεις οι γονεις του Τακη,που πηγαμε να γνωρισουμε τους δασκαλους της,για να τους εξηγησουμε.Δοξα τω Θεω,φαινεται οτι πετυχαμε ανθρωπους. Οπως και οι νηπιαγωγοι μας,που τις ευχαριστουμε για την προσπαθεια και στο εκπαιδευτικο κομματι και στην κοινωνικοποιηση του παιδιου καθως προσπαθουσαν να την ενταξουν στις παρεουλες.Υπηρξε στο νηπιαγωγειο μια τετοια μαμα που ειχε ενα τελειο πλασμα,ενα μοναχοπαιδι.Σχολιαζε εμαθα να παμε σε ειδικο σχολειο.Οταν ομως καταλαβε οτι δεν προκειται για καποιο συνδρομο,οφειλω να ομολογησω οτι αλλαξε συμπεριφορα και τωρα στο δημοτικο που ξαναβρεθηκαμε μας μιλαει εγκαρδια παντα.Εχω και μια φιλη ομως που εχει την ιδια πορεια το παιδι της..και καλα τα παιδακια δεν καταλαβαινουν και σχολιαζουν γιατι φευγει το αγορακι απο την ταξη τους και παρακολουθει το τμημα ενταξης.Μα κορο'ι'δευουν κι οι γονεις,αντι να εξηγησουν με καποιο τροπο στα παιδια τους.Τι να πω αλλο,σας κουρασα..ετσι μου'ρχεται να εκτυπωσω το κειμενο σας και να το μοιραζω στα σχολεια,μηπως και καταλαβουν μερικοι! Και παλι σας ευχαρστω και σας συγχαιρω για το μαθημα ζωης που μας δωσατε.Με εκτιμηση η μαμα της Ελευθεριας!Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/09692870284598653454noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-71060754003908331442017-07-20T21:19:21.990+03:002017-07-20T21:19:21.990+03:00Ευχαριστούμε που έγραψες αυτό το ποστ και το μοιρά...Ευχαριστούμε που έγραψες αυτό το ποστ και το μοιράστηκες μαζί μας. Το κοινοποιησα στη σελίδα μου "Περί μαθησιακών δυσκολιών" στο facebook<br />paidagwgos.blogspot.grSofiahttps://www.blogger.com/profile/14378377614823456302noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-57647360200408418522016-12-04T20:57:08.861+02:002016-12-04T20:57:08.861+02:00Ελπίζω να μην δημιουργώ πρόβλημα, ανεβάζοντας χωρί...Ελπίζω να μην δημιουργώ πρόβλημα, ανεβάζοντας χωρίς την άδειά σας το υπέροχο κείμενό σας στο fasebook. Παναγιώτης Σταθέας. δόασκαλος<br /> Παναγιώτης Σταθέαςhttps://www.blogger.com/profile/17166394344005913973noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-11521279088625430852014-07-14T03:08:59.170+03:002014-07-14T03:08:59.170+03:00Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι όλων μας, ακόμα κι ...Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι όλων μας, ακόμα κι αυτά που ζουν στην άλλη άκρη της γης και που δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε ή να τα δούμε καν αν είναι εκε.<br />Δεν έχει σημασία αν είναι έτσι ή αλλιώς, έξυπνα ή λιγότερο έξυπνα, κοντά ή ψηλά, άσπρα ή μαύρα, με προβλήματα ή όχι κλπ κλπ.<br />Είναι απλώς παιδιά δικά μας, όλων μας παιδιά! <br />Όταν όλοι οι ενήλικοι το καταλάβουν αυτό τότε είναι σίγουρο ότι ο κόσμος μας θα μοιάζει πολύ με τον Παράδεισο.<br />Είναι η πρώτη φορά που σας επισκέπτομαι και η αφορμή ήταν αυτή η ανάρτηση που τυχαία την πέτυχα( δεν πιστεύω στην τύχη οπότε το "τυχαίο" είναι σχήμα λόγου)<br />Όταν ήμουν 6, 7 ετών πάνω κάτω θυμάμαι παρατηρούσα τους "μεγάλους" και έβλεπα ξεκάθαρα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά σε σχέση με μένα αλλά και με τα άλλα παιδιά. Υπήρχε μια διαφορά σημαντική που έκανε μπαμ στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να αναλύσω τι ήταν αυτό αλλά δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν εκεί, ξεκάθαρα, το έβλεπα και κυρίως το ένοιωθα! <br />Αυτό με στεναχωρούσε σε πρώτη φάση και με φόβιζε. Με φόβιζε διότι δεν ήθελα να γίνω έτσι ποτέ!<br />Οπότε προσευχόμουν στον Χριστό με όλη την δύναμη που είχα και έλεγα, "Χριστέ μου σε παρακαλώ με όλη την ψυχή και την καρδιά μου, σε ικετεύω, όταν μεγαλώσω μην μου πάρεις αυτό που νοιώθω, αυτό που βλέπω, αυτό που αισθάνομαι, σε παρακαλώ Χριστέ μου μην με αλλάξεις ποτέ, μην με κάνεις σαν τους μεγάλους!!"<br />Ήταν η πιο δυνατή προσευχή που έχω κάνει ποτέ σε όλη μου την ζωή και που είναι αδύνατον να ξεχάσω,<br />ούτε την προσευχή μα ούτε και το τι αισθανόμουν ως διαφορά με τους..μεγάλους!<br />Ευχαριστώ τον μεγαλοδύναμο και θα τον ευχαριστώ στην αιωνιότητα που άκουσε την προσευχή μου!Τα δάκρυα της χαράς μου γι αυτό το δώρο ακόμα τρέχουν και έχουν γίνει θάλασσα! Όπως και τα δάκρυα του πόνου μου επίσης όταν βλέπω δυστυχισμένα παιδιά σ'αυτόν τουλάχιστον τον κόσμο.Γιατί νοιώθω κατευθείαν την καρδιά τους!<br />Το μεγαλείο και η καθαρότητα της καρδιάς ενός παιδιού όπως και να είναι αυτό το παιδί είναι σαν του Χριστού του ίδιου, αυτό να σκεφτόμαστε όλοι!<br />Άλλωστε πως μετράμε τους ανθρώπους, με τις σωματικές ικανότητες ή με τις καρδιές...Παναγιώτηςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-36637325348240121692014-03-18T16:35:30.936+02:002014-03-18T16:35:30.936+02:00Απο τότε που σας βρηκα σας διαβάζω καθημερινά και ...Απο τότε που σας βρηκα σας διαβάζω καθημερινά και συνηθως κλαιω με την γραφή σας..Σήμερα καθως περιηγούμουν στις διακοσμήσεις σας έπεσα πάνω σε αυτή την ανάρτηση..σας θαυμάζω ειλικρινά..κλαίω γιατι σκέφτομαι οτι στην θέση της μάνας του τακη μπορει να ειμαστε ολοι μας..και στέκομαι σε εκείνη γιατι έχει να αντιμετωπίσει την ρατσιστική συμπεριφορά κάποιον που έχουν ανεβάσει τον εαυτό τους σε άλλο είδος..στο δημοτικο σχολειο που πήγαινα υπήρχε ειδικό σχολείο για παιδια με ειδικές ικανότητες..παιδιά όπως είμασταν όλοι μας..με τα ίδια θέλω για ζωή, παιχνίδια και γέλια..θυμάμαι την δασκάλα τους να είναι απίστευτα τρυφερή μέσα στην αυστηρότητα της και πάντα να μας λέει ότι ειναι παιδιά όπως εμεις που θέλουν να διασκεδάσουν..μια απιστευτη γυναικα που βοηθησε πολλά παιδιά να αναδείξουν τις ικανότητες τους και μας έδωσε το πιο μεγάλο μάθημα "ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ"..θέλω να πω ένα μπράβο στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αυτούς για το μεγαλείο της ψυχής τους και την δυναμη τους γιατι μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά άνθρωποι..όλοι μας..χρύσαAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-44160914871984189082014-03-15T10:17:20.212+02:002014-03-15T10:17:20.212+02:00Κατερίνα καλημέρα. Διάβασα το άρθρο σου και συγκιν...Κατερίνα καλημέρα. Διάβασα το άρθρο σου και συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί αποτυπώνει ένα μέρος όλων αυτών που αντιμετωπίζουμε καθημερινά εμείς οι μαμάδες του μικρού Τάκη. Ο δικός μου Τάκης είναι η 11χρονη κόρη μου, ο αυτιστικός μου άγγελος όπως συνηθίζω να την αποκαλώ. Που ήρθε στη ζωή μου και ανέτρεψε όλα όσα θεωρούσα δεδομένα και με έκανε μέσα από τα μάτια της να δω τον κόσμο τελείως διαφορετικά. Πέρασα από δύσκολα κανάλια όπως αυτό της κατάθλιψης, του "γιατί σε μένα", αυτό της ενοχής ότι εγώ ευθύνομαι για το πρόβλημα της κόρης μου μέχρι να καταφέρω να πάρω δύναμη απ' το ίδιο το παιδί μου και να ορθοποδήσω. Γιατί ποτέ κανένας γονιός δεν είναι προετοιμασμένος για το τι τον περιμένει... Εχω ζήσει στιγμές όπου μαμάδες να τραβάνε τα παιδιά τους μακρυά απ την κόρη μου με τρομαγμένο βλέμμα, γιαγιάδες στις κούνιες να με ρωτάνε αν είναι κολλητικό αυτό που έχει, κυρίες σε διάφορες υπηρεσίες σε ουρές να με κατηγορούν που αφήνω το κακομαθημένο μου παιδί να φωνάζει, φίλες "καρδιακές" που απομακρύνθηκαν γιατί δεν άντεχαν να μας κοιτάνε όλοι.. Ολα αυτά κάποτε ήταν μαχαιριές στην καρδιά μου αλλά όχι πια. Είμαι τόσο περήφανη για την κόρη μου, για τις δύσκολες μάχες που δίνει και για τα σταθερά μικρά βηματάκια που κάνει καθημερινά κόντρα στις σοβαρές δυσκολίες της.. Εχω πιάσει τον εαυτό μου να χοροπηδάω σαν τρελή από χαρά μόνο και μόνο επειδή έμαθε να φοράει τα παπούτσια μόνη της.. Εχω κλάψει σαν μωρό παιδί όταν με αγκάλιασε,με κοίταξε στα μάτια και μου είπε "μαμά μου". Ενιωσα σαν να μου είχαν χαρίσει όλο τον κόσμο. Εχω την τύχη και την ευλογία να φοιτά σε ειδικό σχολείο το οποίο έχει χαρισματικούς και εξαιρετικούς δασκάλους με πολλή αγάπη για τα ξεχωριστά αυτά παιδιά και είναι δίπλα της σε κάθε της βήμα. Πλέον όταν κάποιο περιστατικό ανάλογο συμβαίνει στο δρόμο με κάποιον αδαή/αδιάκριτο/κακόβουλο που μας κοιτά επίμονα, την αγκαλιάζω σφιχτά, γελάω και της ψιθυρίζω "είσαι όλος μου ο κόσμος... άστους να μας κοιτούν, απλά ζηλεύουν.."!Δήμητρα Κ.noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-80747200091049397912014-02-28T09:46:45.088+02:002014-02-28T09:46:45.088+02:00Καλημέρα θα ήθελα να τυπώσω το άρθρο σας για χάρη ...Καλημέρα θα ήθελα να τυπώσω το άρθρο σας για χάρη του ειδικού δημοτικού σχολείου Αιγάλεω για μια προσπάθεια που προσπαθεί να πραγματοποιήσει πάνω ακριβώς στο θέμα αυτό <br />Ευχαριστώ πολύ κοτολέταhttps://www.blogger.com/profile/16817771409806134431noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-72367587870242582502014-02-15T18:36:41.991+02:002014-02-15T18:36:41.991+02:00Κατερινα,ειχα διαβασει αυτο σου το κειμενο καποιου...Κατερινα,ειχα διαβασει αυτο σου το κειμενο καποιους μηνες πριν οπου ειχε αναπαραχθει σε καποιο αλλο blog.Σε 'ανακαλυψα' πριν απο καμια εβδομαδα και διαβαζοντας παλιες σου αναρτησεις συναντησα το πρωτοτυπο... Αναρωτιεμαι πως ενας ανθρωπος που εχει'συνηθισμενα' παιδια (συγνωμη δεν μου αρεσει να λεω κανονικα παιδια)μπορει να νιωθει τοσο πολυ εμενα και να αποτυπωνει στο 'χαρτι' ολα τα συναισθηματα μου.Ξερεις αυτη ειναι η περιβοητη ενσυναισθηση κατι που υποτιθεται οτι λειπει στα παιδια με αυτισμο Σ'ευχαριστω.Η μαμα της Αλεξιας.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-64355411047229242842013-10-26T17:41:13.127+03:002013-10-26T17:41:13.127+03:00Ξεκίνησα να διαβάζω το άρθρο σου από περιέργεια γι...Ξεκίνησα να διαβάζω το άρθρο σου από περιέργεια για το όνομα. Νόμιζα ότι ήταν ο δικός μου φίλος Τάκης που είχε τα ίδια προβλήματα και μεγαλώσαμε μαζί από μωρά στη ίδια γειτονιά. Με συγκίνησε και μου έφερε στο μυαλό παιδικές αναμνήσεις 04 κάτι χρόνια μετά... Θυμάμαι ακόμα την περιφάνεια και την σωστή αντιμετώπιση των γονιών του που ήθελε θάρρος και τρομερή προσπάθεια και υπομονή να μπορέσουν να τον μεγαλώσουν. Αλλά πιό πολύ θυμάμαι την αγνότητα και την καλοσύνη αυτού του παιδιού που ήταν τότε ο καλύτερός μου φίλος. Οι εποχές εκείνες ήταν διαφορετικές. Σκληρές, αλλά με αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Ο αδύναμος τότε ήταν προστατευόμενος έστω και από την μικρή μας παιδική κοιωνία, σήμερα οι άνθρωποι έχουν σκληρύνει, αποξενωθεί και έχουν γίνει εγωκεντρικοί. Ευχομαι κάποιοι να μας θυμίζουν που και που αυτά που πρέπει... Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/08198805212701628752noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-88046888454715625262013-09-24T11:16:30.951+03:002013-09-24T11:16:30.951+03:00Υπήρξα, κατα κάποιον τρόπο "Τάκης" (κινη...Υπήρξα, κατα κάποιον τρόπο "Τάκης" (κινητική δυσκολία) και πάντα θα θυμάμαι την αγάπη των συμμαθητών που με προστάτευαν οταν χρειάζονταν, που ήμουν μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας (σαν ταμίας), που πάντα ήμουν καλεσμένος και απαραιτητος στα εξωσχολικά παιχνίδια, που όλα τα κορίτσια μου μιλούσαν και μου χαμογελούσαν στις γιορτές τους. Και το βλέμμα 3 συνολικα φωτισμένων δασκάλων, πάντα διακριτικό και θαρραλέο. Τα παιδιά βλέπουν καλύτερα απο τους μεγάλους. Συγχαρητήρια για την ανάρτηση.<br />Κούρος ΝίκοςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-70041724467758241632013-08-03T20:05:08.456+03:002013-08-03T20:05:08.456+03:00Αν ήταν στις μέρες μας ο εξαίρετος αυτός δάσκαλος ...Αν ήταν στις μέρες μας ο εξαίρετος αυτός δάσκαλος (και σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι σήμερα) θα κινδύνευε να βγει σε διαθεσιμότητα...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-54125074011596030732013-08-03T01:27:32.552+03:002013-08-03T01:27:32.552+03:00Γεια σου Κατερίνα, σε διαβάζω πολυ καιρό παλιότερα...Γεια σου Κατερίνα, σε διαβάζω πολυ καιρό παλιότερα απο την Θεσσαλονίκη και τώρα πια απο την Αγγλία.<br />Δεν εχω αφήσει ποτε σχόλιο, αλλα το ότι ερχομαι και ξαναερχομαι δείχνει ότι μου αρέσει η γραφή σου και τα θέματα σου. <br />Αποφάσισα τώρα να σου γράψω γιατι είδα το κείμενο σου να κυκλοφορεί στο facebook χωρίς να αναφέρεται η πηγή και ενοχληθηκα πολυ.<br />Για παράδειγμα εδώ http://www.greekteachers.gr/ο-τάκης-ένα-μάθημα-ζωής/<br />Δεν ξέρω αν έχουν την άδειά σου, ήθελα απλά να σου το πω. <br />Να είσαι καλα.<br /><br />Αγγέλα Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-5721353886299270462013-08-03T01:15:53.552+03:002013-08-03T01:15:53.552+03:00Κατερίνα μου χαίρομαι πολύ να διαβάζω τα άρθρα σου...Κατερίνα μου χαίρομαι πολύ να διαβάζω τα άρθρα σου πάντα με νόημα, τα διαβάζω σαν παραμύθι. Είναι σκληρό το φέρσιμο κάποιων ανθρώπων. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε ΤΑΠΕΙΝΟΙ! Δυστυχώς λίγοι το καταλαβαίνουν. <br />Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και μοναδικό,έτσι πρέπει να το βλέπουμε όλοι. Φιλιά να'στε καλά!<br />ΕΥΓΕΝΙΑnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-9690326133421903982013-08-02T17:03:56.039+03:002013-08-02T17:03:56.039+03:00Καλησπέρα, αρχικά να σας συγχαρώ για τον όμορφο &q...Καλησπέρα, αρχικά να σας συγχαρώ για τον όμορφο "Τακη" που μας παρουσίασατε στο άρθρο σας. Ήταν οι πιο όμορφες και αντιπροσωπευτικές σκέψεις που έχω διαβάσει εδώ και καιρό, σχετικά με το θέμα της αποδοχής των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Για το λόγο αυτό αναδημοσίευσα αυτούσιο το άρθρο σας, με αναφορά βέβαια στο όνομα σας και σύνδεσμο/παραπομπή του ιστολογίου σας.<br /> Είμαι ειδική παιδαγωγός και εδώ και 10 χρόνια από σχολείο σε σχολείο, παλεύω με το "τέρας" που λέγεται αποδοχή και που πολλές φορές ορθώνεται μπροστά στα παιδιά τόσο απειλητικό...<br />Είναι τόσο ελπιδοφόρο, διαβάζοντας τα σχόλια των αναγνωστών αυτού του άρθρου, να βλέπω γονείς που συμμερίζονται τη "διαφορετικότητα" των παιδιών και που μεταδίδουν στα δικά τους παιδιά το πραγματικό νόημα της ανθρώπινης αξίας! <br />Σας ευχαριστώ. <br /> Δέσποινα Αυγερινού-PietrzykAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-64377020438714002122013-08-02T13:30:41.267+03:002013-08-02T13:30:41.267+03:00Γνώρισα και εγώ έναν 'Τάκη'. Την έλεγαν Τρ...Γνώρισα και εγώ έναν 'Τάκη'. Την έλεγαν Τρισεύγενη. Ηταν συμμαθήτρια της αδερφής μου. Είχε πρόβλημα ακοής και η δασκάλα την εβαλε με την αδερφή μου για να της μεταδίδει τη λέει η δασκάλα οταν δεν ακουγε. Και πήγαινε και εκεινη από κοντά να την βοηθάει. Τα περισσότερα παιδιά την απεφευγαν αλλά για την αδερφή μου ήταν η καλύτερή της φίλη. Μετά το δημοτικό χαθήκαμε. Την βρήκαμε μεσω fb. Σπούδασε και εγινε μια κουκλα μα μία κουκλα. Γιατί μερικοι ανθρωποι είναι τόσο μικροί και δεν δίνουν ευκαιριες;<br />Κατερίνα ευχαριστουμε για την υπέροχη εμπειρία που μοιράστηκες μαζί μας.Parents Land Grhttps://www.blogger.com/profile/14571687519577981222noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-47251716224106016292013-07-13T02:04:05.906+03:002013-07-13T02:04:05.906+03:00Μάλλον χρειαζόμαστε σε κάθε τάξη εναν Τάκη..
ίσως...Μάλλον χρειαζόμαστε σε κάθε τάξη εναν Τάκη.. <br />ίσως ο κόσμος, η χώρα μας, εμείς, να γινόμασταν καλύτεροιMakisCEnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-52028241593330154242013-07-06T04:56:27.311+03:002013-07-06T04:56:27.311+03:00Άλλο ένα μάθημα ανθρωπιάς, Κατερίνα μου. Σ'ευχ...Άλλο ένα μάθημα ανθρωπιάς, Κατερίνα μου. Σ'ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας :)Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-62413602031392165642013-07-05T10:33:08.286+03:002013-07-05T10:33:08.286+03:00Καλημέρα Κατερίνα μου. Είχα καιρό να περάσω, είδα ...Καλημέρα Κατερίνα μου. Είχα καιρό να περάσω, είδα διάφορα αλλά στάθηκα σ'αυτό σου το κείμενο. Απουσιάζει κι αυτό από την παιδεία μας, δυστυχώς... το πως αντιμετωπίζουμε τη ''διαφορετικότητα''. Ευτυχώς η ζωή ξέρει και διδάσκει από μόνη της όπως πολύ σωστά λες κορίτσι. Ευτυχώς, επίσης, που υπάρχουν Άνθρωποι που αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά και τους δίνουν πραγματική χαρά. Τι καλά που υπάρχουν! Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους σας!Maria Villiotihttps://www.blogger.com/profile/09139391461397599615noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-21279941123099149732013-07-04T14:38:35.667+03:002013-07-04T14:38:35.667+03:00Απίστευτα συγκινητικό και αληθινό!! Ας ελπίσουμε ο...Απίστευτα συγκινητικό και αληθινό!! Ας ελπίσουμε οτι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε κάποια στιγμή τα πράγματα για τους "Τάκηδες" όλου του κόσμου!!Ελπίδα - two boys and hopehttps://www.blogger.com/profile/16802142351187370103noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-46497610356280692162013-07-03T15:17:40.259+03:002013-07-03T15:17:40.259+03:00Yπέροχο κείμενο!
Έχω ζήσει όλες τις εμπειρίες που...Yπέροχο κείμενο!<br /><br />Έχω ζήσει όλες τις εμπειρίες που καταθέτεις.<br />Είχαμε στο σχολείο και στην τάξη μου ιδιαίτερα παιδιά (και ευτυχώς φωτισμένους δασκάλους). Ήμασταν φίλοι!<br /> <br />Ζω την αγωνία συγγενικής οικογένειας και φίλων που αγωνίζονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους που έχουν δυσκολίες (τις περισσότερες φορές από την αντιμετώπιση από τους άλλους και το κράτος).<br /><br />Ζω όμως και την καθημερινή σχολική ζωή της κόρης μου, όπου στην τάξη της έχουν ένα πολύ ξεχωριστό παιδί, με το οποίο μοιραζόταν η ίδια το θρανίο με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεις εσύ 2 χρόνια. <br />Κυλιόμενα τον φροντίζουν όλοι οι συμμαθητές του.<br /><br />Τα παιδιά γίνονται σκληρά, όταν εμείς "δαχτυλοδείχνουμε" και προβάλουμε σκληρότητα και όχι ευαισθησία.<br /><br />Νιώθω χαρά, που μέχρι στιγμής στο σχολείο μας υπερισχύει η ευαισθησία και είμαι περήφανη, που το παιδί μου βλέπει έναν ξεχωριστό φίλο, που τον φροντίζει, τον προσέχει, τον υπερασπίζεται και παίζει μαζί του με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης 2 χρόνια τώρα.<br /><br />Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί Άνθρωποι με ευαισθησία και θα είναι αυτοί που θα με κάνουν πάντα να νιώθω αισιοδοξία! :)<br /><br />KidsCloud.grhttps://www.blogger.com/profile/07104532825629958078noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-86397686158039196982013-07-03T15:01:53.857+03:002013-07-03T15:01:53.857+03:00Μα, δεν μπορεί κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου...Μα, δεν μπορεί κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου, να κλαίω με λιγμούς! Τι είναι αυτό το πράγμα ρε παιδί μου! χαχαχα... Όντως, πολύ σκληρός ο κόσμος μας, για τους διαφορετικούς... Μακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν τον κ.Δραγανίδη... Υπάρχουν λες;...<br />Καλό απόγευμα!{Marianna}https://www.blogger.com/profile/16139710906073408738noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-58286184547455888932013-07-03T11:38:37.007+03:002013-07-03T11:38:37.007+03:00Ευλογημένοι οι ΤΑΚΗΔΕΣ τούτης της γης.Ευλογημένος ...Ευλογημένοι οι ΤΑΚΗΔΕΣ τούτης της γης.Ευλογημένος κι εκείνος που έχει εναν ΤΑΚΗ στην ζωή του.Χωρίς αυτούς τους αγγέλους-οδηγούς,που στα χέρια τους βρίσκονται οι πύλες του παραδείσου,δεν θα είχαμε καμμιά ελπίδα σωτηρίας.Αυτά τα υπέροχα πλάσματα,τα παιδιά ενός Ανώτατου Θεού,είναι ο Σταυρός και η Ανάστασή μας. Λία.Αθήνα. Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-55089245177687444682013-07-03T02:20:01.695+03:002013-07-03T02:20:01.695+03:00Μιλάμε συνεχώς για την ειδική αγωγή, αλλά ξεχνούμε...Μιλάμε συνεχώς για την ειδική αγωγή, αλλά ξεχνούμε παντελώς την ειδική εκπαίδευση που χρειάζονται κάποιοι , απλώς για να την αποδεχτούν και να την καταλάβουν. Όχι να την αφομοιώσουν και να την αφουγκραστούν, απλώς να την αποδεχτούν. Να την σεβαστούν. Ένα ποτάμι,θεωρούν,μάς χωρίζει όλους. Δυο όχθες κι ένα ποτάμι. Δεν ξέρεις καθόλου πότε θα βρεθείς στην αντίπερα όχθη, πότε το σχοινί θα σε τραβήξει, χωρίς να σε προειδοποιήσει, χωρίς να το καταλάβεις, και θα σε βουλιάξει, ταράζοντας τα νερά της «τέλειας» εικόνας σου. Αφροδίτηnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-18796801173287636562013-07-03T01:19:10.151+03:002013-07-03T01:19:10.151+03:00ΕΝΑΣ ΤΑΚΗΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ , ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΠΟΛΛΑ Μ...ΕΝΑΣ ΤΑΚΗΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ , ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ , ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.<br />ΕΥΓΝΟΜΟΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΤΟΝΟΜΑ ΤΑΛΗΣ...ΕΝΑ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΩ ΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ...ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΛΎΚΟΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-76224495827014704012013-07-03T01:01:04.555+03:002013-07-03T01:01:04.555+03:00Κατερινακι απλά με κανείς καλύτερο άνθρωπο και ευχ...Κατερινακι απλά με κανείς καλύτερο άνθρωπο και ευχαριστώ το Σχολειο της Φυσης που στάθηκε αφορμή να σε γνωρίσω.Μακαρι τα παιδιά μου να βρεθούν κοντά σε ενα Τάκη,να πάρουν και να δώσουν, να δούνε το χαμόγελο του και να νιώσουν στη ψυχή τους την ολοκλήρωση.Ατυχοι αυτοί που η ζωή πήγε να τους διδάξει αλλά έκαναν κοπανα.Πολλα φιλακια.ΜαγδαAnonymousnoreply@blogger.com