Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Απολογισμός...Ενας χρόνος και κάτι!

Έχω τόσο καιρό να δημιουργήσω κάτι με τα χέρια μου...Σας το υπόσχομαι ότι η επόμενη μου ανάρτηση θα 'χει  κάτι δημιουργικό...Προς τα παρόν σας χαρίζω την υπέροχη αυτή εικόνα, με τα μικρά μας σκυλάκια που βρήκε η μαμά Αλεξάνδρα πριν δυο βδομάδες σε έναν κάδο απορριμάτων...Ως σκουπίδια!!!!


Τα  φροντίζει η ίδια καθημερινά και ζουν προσωρινά στο Σχολείο της Φύσης το οποίο όμως φιλοξενεί και φροντίζει, δύο οικόσιτα και άλλα τέσσερα αδέσποτα σκυλάκια και καταλαβαίνετε πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα...
Όποιος θέλει ένα μικρό χνουδωτό μωράκι μπορεί να επικοινωνήσει με το σχολείο της φύσης στο...23920 64370.
Σας παρακαλώ ας τους σώσουμε τη ζωή!!

Πριν λίγες ημέρες έλαβα λοιπόν τον πίνακα του μικρού μου που ήρθε όμορφα τυλιγμένος μαζί με δωράκια για τα παιδιά.Τι δώρο θα μπορούσε να μας κάνει μια ζωγράφος...Μπογιές!


Τα αγόρια ξετρελάθηκαν και εγώ μαζί τους ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Εκείνοι για τις μπογιές και τα μπλοκ κι εγώ για αυτό το μαγικό πίνακα, που έχει ήδη βρει τη θέση του στο σπίτι μας...



Αγαπημένη μου, Μαρία Βιλλιώτη...σε ευχαριστώ τόσο πολύ! Τον λατρέψαμε... κι αλήθεια είναι ότι, από κοντά σε αιχμαλωτίζει.
Είσαι καταπληκτική! Τι όμορφο το έκανες το αγόρι μας....

Έχω ξαναγράψει για το πόσο παράξενη και ιδιαίτερη είναι αυτή η διαδικτυακή σχέση. Άνθρωποι με τους οποίους δεν έχουμε γνωριστεί κι ίσως και να μην γνωριστούμε ποτέ μας  στέλνουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους με κάθε τρόπο...Bloggers ή αναγνώστες. Γνωστοί ή άγνωστοι...
Σας  ευγνωμονώ για αυτό.Όταν ένα χρόνο πριν αποφασίσαμε με τον Πανταζή να δημιουργήσουμε αυτό το blog, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε.
Μέσα σε ένα χρόνο έγιναν πολλά.Υπήρξαν στιγμές ενθουσιασμού και στιγμές θλίψης. Στιγμές απογοήτευσης και στιγμές τρελής δημιουργικότητας. Σε στιγμές ζόρικες μας υποστηρίξατε φανατικά!!
Αυτό το  blog νιώθω πως δημιουργήθηκε σιγά σιγά μέσα στον χρόνο που διανύσαμε μαζί του.'Ολοι μαζί!Εμείς κι εσείς.

Μπαίνοντας σε αυτό το νέο χώρο, ξέρεις λίγα. Δεν γνωρίζεις τους κανόνες συμπεριφοράς ή επικοινωνίας...Δεν είσαι πολιτικά "ορθός" σε όλα.Η άγνοια κυριαρχεί....και κάνεις λάθη πολλά.
Σαν να είσαι μέτοικος και σιγά σιγά ανακαλύπτεις την χώρα στην οποία μετοίκισες...Έτσι κι εμείς.

Ξέραμε πως θέλουμε να μοιραστούμε και μας βοήθησε να πάρουμε την απόφαση που "παζαρεύαμε" για ένα χρόνο η αδερφή μου, που το τόλμησε πρώτη κι έφτιαξε το Blog της...Μια ιδέα για το πως και το τι, την πήραμε εξερευνώντας άλλα  blog στην προσπάθεια μας να βρούμε δική μας ταυτότητα.
Ανακαλύψαμε πως, όπως και να το στήσεις το  blog σου με εικόνες ή χωρίς, με δημιουργίες ή με στιγμές ζωής, όποια μορφή κι αν έχει, μπορεί να  γίνει αγαπητό από ανθρώπους που θα τους αγγίξει για λόγους πολύ δικούς τους.


Εμείς πήραμε την απόφαση να εκτεθούμε παρόλο που πολλές φορές είχαμε κι οι ίδιοι μας ερωτηματικά για το μέχρι πόσο ή ως που. Αποφασίσαμε από κοινού  να φτιάξουμε ένα blog που θα έχει στοιχεία της ζωής μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη εικόνες κι αυτό είναι που μοιραζόμαστε. Οι εικόνες αυτές είναι γύρω μας και πολλές από αυτές είναι μέσα στο μυαλό μου, μιας κι εγώ είμαι συνήθως ο φωτογράφος.
Αυτό  σε κάνει να φαίνεσαι εκτεθειμένος χωρίς απαραίτητα να σε κάνει να το νιώθεις κιόλας...


Η ζωή μέσα από το blog  είναι διαφορετική.Έχει μια αίγλη εικονική, όπως στις ταινίες. Όπως οι όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων που είναι όλες καλοκαιρινές λες κι ήταν μόνο καλοκαίρι όταν μεγάλωνα...Δεν ήταν πάντα καλοκαίρι όμως, όπως κι η ζωή πίσω από τις εικόνες ενός  blog δεν παραπέμπουν πάντα στην πραγματικότητα.

Ταυτόχρονα  το ίδιο το blog, σε σπρώχνει να συνεχίσεις να φτιάχνεις πράγματα για να αναρτήσεις σε αυτό, σε ξεβολεύει η ιδέα ότι κάποιοι περιμένουν ανάρτηση. Αυτό  από τη  μια, μπορεί να είναι ζόρικο γιατί βάζεις στη ζωή σου μια ακόμη πίεση, αν θέλεις το blog  να έχει μια σταθερότητα, μια περιοδικότητα, μια αφοσίωση. Από την άλλη σε κρατά σε  εγρήγορση και σε μια συνεχή ροή...

Το καλύτερο όμως είναι πως βλέπεις ότι η ζωή δεν είναι βαρετή ή ίδια με αυτή που ζούσες πριν. Όχι επειδή άλλαξε κάτι στην ίδια τη ζωή, αλλά επειδή άλλαξε ο τρόπος που εσύ ο ίδιος τη βλέπεις μέσα από την κριτική ματιά και την αποστασιοποιημένη εικόνα του.
Η φίλη μου η Βίκυ μου είπε ότι κι η ίδια ήθελε να κάνει ένα  blog  αλλά τι να γράψει από την βαρετή απλή καθημερινότητα μιας  εργαζόμενης μαμάς...κι οι φίλοι με τους οποίους το συζητούσε συμφώνησαν...Ξαφνιάστηκα κι εγώ η ίδια με αυτό και θύμωσα με την έλλειψη ενθάρρυνσης. Της είπα ότι βρίσκω τη ζωή ενός γονιού συναρπαστική και το εννοώ! Οι ζωές όλων μας είναι συναρπαστικές και θα μπορούσαμε να γίνουμε όλοι ήρωες μιας απίθανης ταινίας.Τόσο συναρπαστική είναι η ζωή μας...Έτσι λέω εγώ!


Οπότε η συμβουλή μου ένα χρόνο μετά είναι ναι!! Γιατί όχι; Υπάρχει ένας κόσμος εκεί που δεν μπορείς να τον φανταστείς.Ένα παράλληλο σύμπαν...Γιατί να μείνεις από έξω λοιπόν; Δοκιμάστε το! Βίκυ και 'συ...

Εμένα η τρέλα μου ήταν πάντα το να γράφω. Γράφω μια ζωή...από παιδί...άπειρα γραπτά.... Επίσης κάνουμε πολλές και μικρές δημιουργίες...ανούσιες ίσως μα σημαντικές για εμάς.
Τα κάναμε  πάντα αυτά για εμάς και τους δικούς  μας, οπότε δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό τώρα, παρά μόνο το ότι μοιραζόμαστε πια  μέρος της ζωής μας και  μαζί σας...Γιατί όπως μου  είπε κι ένας ιντερνετικός philos "το fcb πολλοί εμίσησαν τα like κανείς"...Χρειαζόμουν τα like σας(ή τα dislike)....για τους δικούς μου λόγους...και τα διεκδίκησα, γράφοντας δημόσια μέσω του blog μας!!


 τα "χνάρια" μου...κάποιοι θα βαρεθούν να διαβάζουν...όταν εγώ θα λείπω!
Πολλές φορές  σκέφτηκα να σταματήσουμε και έλεγα να κλείσει ένας χρόνος και βλέπουμε. Αντίθετα ο Πα ήταν πάντα σταθερός ακόμη και σε στιγμές ζόρικες. Έτσι είναι ο Πα, όταν παίρνει μια απόφαση την τιμά!!
Ελεγα...."ποιόν ενδιαφέρουν όλα αυτά;" αλλά ακόμη και σε στιγμές που κλυδωνιζόμουν με την απόφαση μου κάτι μέσα μου με σταματούσε...και δεν ήταν παρά η εσωτερική μου φωνή.
Η δημιουργία αυτού του blog καθόλου τυχαία, συνέπεσε με μεγάλες προσωπικές αλλαγές κι ανατροπές. Έζησα ένα μεγάλο σοκ  νιώθοντας για πρώτη φορά αληθινά τρωτή, έγινα 40, παραιτήθηκα από τη δουλειά που έκανα 16 χρόνια, αποδέχθηκα δεδομένα που δεν μπορούσα να αλλάξω χωρίς αυτό πια  να με διαλύει, άλλαξα τελείως ρότα και κατεύθυνση...Άλλαξα στάση ζωής, άλλαξα τρόπο σκέψης, επικεντρώθηκα αλλού.

Κι όλα αυτά τα έζησα ακόμη πιο έντονα γιατί τα μοιράστηκα μαζί σας!! Όχι. Για εμένα το  blog   δεν είναι η Ψυχοθεραπεία μου...έχω κάνει χρόνια Ψυχοθεραπεία και αναγνωρίζω τη διαφορά. Άλλωστε η  ίδια η  Ψυχοθεραπεία, είναι κομμάτι της  δουλειάς μου και το blog, δεν μπορώ να το δω έτσι. Ασε που ο Πα, είναι κανονικός άνθρωπος και δεν έχει τέτοιες ανάγκες....
Απλά, η  εμπνευσμένη μου δασκάλα Alida Gersie  που ήταν  κι η εκπαιδευτική μου σύμβουλος...είναι Storyteller! Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι  "παραμυθού" όπως λέω εγώ και λέει ιστορίες με τον ωραιότερο τρόπο που έχετε ακούσει. Δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοια ειδικότητα στη θεραπεία μέχρι που τη γνώρισα και μαγεύτηκα. Δεν λέει ιστορίες, δεν τις δημιουργεί μόνο, τις μοιράζεται κι αυτή είναι η διαφορά.Τις απλώνει γύρω σαν ζεστό χαλί για να κάτσουν όλοι...
Την θυμάμαι να λέει πως "οι ιστορίες που δεν μοιραζόμαστε γίνονται δηλητηριώδη φίδια που μας επιτίθενται ...μας πνίγουν"...

Αυτό πολύ λαϊκά το φανερώνει με γλαφυρότητα, ένα εμπνευσμένο ανέκδοτο με έναν τύπο που βρέθηκε ναυαγός σε ένα απίθανα όμορφο εξωτικό νησί, με την πιο όμορφη γυναίκα που υπάρχει. Έγιναν εραστές περνούσαν ονειρεμένα μέχρι που αυτός έπεσε σε βαθιά  κατάθλιψη. Εκείνη ρώτησε πως μπορεί να τον βοηθήσει κι εκείνος της ζήτησε να βάλει τα μαλλιά της στα χείλη για να φαίνονται σαν μουστάκι.Μόλις εκείνη το έκανε τα μάτια του έλαμψαν και φώναξε "που είσαι ρε φίλε κι έχω τόσα να σου πω...είμαι με ένα γκομενάκι κόλαση...."

Πάντα γελάω...έτσι είναι λοιπόν ο άνθρωπος...Κοινωνικό ον(!)!αν δεν το μοιραστεί είναι σαν να μην το έζησε....


Storymaking Alida Gersie
Τρελαίνομαι να λέω ιστορίες και να 'μαι λοιπόν, γνωστή "παραμυθού" και εγώ, ( ελπίζοντας να πατάω με σεβασμό στα χνάρια της δασκάλας μου), βρήκα τρόπο να  μοιραστώ τις ιστορίες μου.
Υπερφίαλο; Ίσως. Εγωιστικό; Μπορεί. Ψώνιο; Ναι γιατί όχι;. Φθηνή δικαιολογία; Καμία αντίρρηση υπάρχει ως πιθανότητα...μα τι σημασία έχει...

Σημασία έχει που κάνουμε μαζί ένα ταξίδι, κι είναι σαν εγώ να σκορπώ τα φύλλα και κάποιοι να μαζεύουν όποιο τους αγγίζει...Έτσι απλά!! Τίποτε το ιδιαίτερο, κάποιοι  βλέπουν τα φύλλα που σκορπώ  σαν σκουπίδια, κάποιοι σαν  θησαυρούς...
Μα η αλήθεια είναι πως πρόκειται για  απλά φύλλα...λιώνουν στη γη και γίνονται λίπασμα...ότι λέμε είναι το λίπασμα που χαρίζουμε σε τούτη τον κόσμο...άλλοτε πολύ θρεπτικό κι άλλοτε λιγότερο!!

Έτσι κάποιοι άνθρωποι από εσάς αγγίζουν κι εμένα με τα σχόλια ή τα μυνήματα τους, έτσι μ' αγγίζουν οι άνθρωποι που συναντώ και δουλεύω μαζί τους και κρατώ από αυτές τις συνευρέσεις όλα αυτά τα χρόνια, ότι μ' αγγίζει...όπως με άγγιξαν χθες λόγια και στιγμές ανθρώπων που έζησαν ο καθένας μια απώλεια και θέλησαν με γενναιοδωρία και τόλμη να τη μοιραστούν μαζί μου.

Χαρίζω σε εκείνους και σε εσάς λοιπόν ένα τραγούδι για την απώλεια...Ένα τραγούδι που μου χάρισε ένα πλάσμα Λουλουδένιο και εκπληκτικό, που ξέρει να δίνει...χωρίς ποτέ να μου ζητήσει τίποτε...παρά μόνο το ίδιο μοίρασμα!!
Οι άνθρωποι είναι υπέροχα πλάσματα. Μου δίνουν την άδεια να σταθώ δίπλα τους. Δεν σταματούν να με ξαφνιάζουν και να με αφήνουν σχεδόν αποσβολωμένη μπροστά στο μεγαλείο τους...


Σας κούρασα αγαπημένοι μα...μεγαλώνουμε και ψηλώνουμε και το κάνουμε ρισκάροντας και πονώντας...Άλλωστε η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει!!! Καλό Σαββατοκύριακο λοιπόν γενναίοι μου!!!
Ψηλώστε....

Σας ευχαριστούμε για αυτό τον ένα χρόνο....
                                                                                   Κατερίνα

38 σχόλια:

Miranta είπε...

Πόσο μαγικές γίνονται οι λέξεις και πόσο αγγίζουν τις καρδιές,όταν μπαίνουν σωστά η μία δίπλα στην άλλη!Και εσείς οι 2 το κάνετε πολύ καλά αυτό!Να σας ζήσει το μπλογκάκι σας και να συνεχίσετε να μοιράζεστε,γιατί Sharing is caring!Τις καλημέρες μου!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Μόνο ένα χρόνο έχετε το blog; Νόμιζα περισσότερο!
Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει με μεγάλη επιτυχία. Πιστέυω πως οι περισσότεροι από εσάς που σας διαβάζουμε περιμένω ανυπόμονω την επόμενη ανάρτησή σας! Και ναι, μου έλειψαν οι αναρτήσεις σας με κατασκευές και δημιουργίες σας!
Kathy by anthomeli
Το μέιλ μου το είδες; Γιατί το gmail είναι ικανό να σε έκανε να μην το δεις!

Nasia είπε...

Κατερινάκι μου έδωσες ενα μικρό σπρωξιματάκι να συνεχίσω τη στιγμή που σκεφτόμουν να σταματήσω.....
καλή συνέχεια!!!περιμένω τα επόμενα φύλλα!!!!!!!!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Είναι όμορφο το τραγούδι αυτό!
Κι εγώ δεν ήξερα ότι μόνο ένα χρόνο γράφετε, είδες; Νιώθω σαν να σας ξέρω χρόνια! Μα, δεν είναι μαγικό αυτό; Να είστε καλά να μοιράζεστε μαζί μας ότι εσείς θέλετε!
Φιλιά στα δεινοσαυράκια αντράκια σας!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Eυχές και από εμάς, να τα χιλιάσει το μπλογκοσπιτάκι σας και να είναι πάντα γεμάτο όμορφες εικόνες!
Φιλιά!

Dee Dee είπε...

Πολυχρονο το μπλογκ σας και να το απολαμβανεται παντα!!
Αυτο ειναι το blogging, οπως ακριβως το ειπες... "Σημασία έχει που κάνουμε μαζί ένα ταξίδι, κι είναι σαν εγώ να σκορπώ τα φύλλα και κάποιοι να μαζεύουν όποιο τους αγγίζει...Έτσι απλά!! Τίποτε το ιδιαίτερο, κάποιοι βλέπουν τα φύλλα που σκορπώ σαν σκουπίδια, κάποιοι σαν θησαυρούς...
Μα η αλήθεια είναι πως πρόκειται για απλά φύλλα...λιώνουν στη γη και γίνονται λίπασμα...ότι λέμε είναι το λίπασμα που χαρίζουμε σε τούτη τον κόσμο...άλλοτε πολύ θρεπτικό κι άλλοτε λιγότερο!!"

Σε απολαμβανω παντα :)

Καλημερα!

Parents Land Gr είπε...

Ελπιζω να συνεχισετε για πολλα χρονια ακομα. Και γω με παραδειγμα την αδερφη μου ξεκινησα. Ειναι αναγκη τελικα του ανθρωπου να μοιραζεται και να επικοινωνει ακομα και με τη βοηθεια της τεχνολογιας.

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΠΑ!!!!!!
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΧΑΡΟΠΟΙΗΣΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΤΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΕΙΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!!!
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΩ ΓΝΩΡΙΣΑ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ!!!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!

Dee Dee είπε...

ΣΧΟΛΙΟ 2 :

Βαλε φωτογραφια απο τα σκυλακια με την ιστοριουλα τους στο facebook για να μπορεσουμε να κανουμε κοινοποιησεις να βρεθει πιο ευκολα σπιτακι :)

xxx

painter είπε...

Τις ευχές μου σας στέλνω και την αγάπη μου, στο blogοσπιτάκι σας και κυρίως σε εσάς!

Σας ευχαριστούμε πολύ γι' αυτόν τον ένα υπέροχο χρόνο που είστε κοντά μας και μοιράζεστε μαζί μας ότι πιο πολύτιμο έχετε... τη ζωή σας!!!

Πολλά φιλιά Κατερίνα μου!

ikaxela είπε...

:) και τη συμπαράστασή μου! Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι,ανθρώπινα,ουσιαστικά,μεστά.Και ότι μοιραζεσαι, αν είναι βγαλμένο μέσα από την ψυχούλα σου,θα πέφτει στις καρδιές των γύρω σου,όντως σαν φθινοπωρινό φυλλαρακι που θα γίνει λίπασμα,για να φυτρώσουν και να αναπτυχθουν πανέμορφα λουλούδια,.Εύχομαι να είσαι ακόμη ένας άνθρωπος,που ομορφαίνει και ζεσταίνει πονεμένες υπάρξεις. Ευαγγελία.

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Κατερίνα μου,
εμείς οι γενναίοι....αχ, βαχ....πόσο να αντέξουμε ακόμα.......παραμεγαλώσαμε βλέπεις...χα χα χα!!!!!!!!!
σου στέλνουμε πολλά φιλάκια!!!!!!!!!!
Καλό ΣΒΚ!!!!!!!!!!!!!

Litsa είπε...

Χρόνια σας πολλά KaPa, πολλά πολλά, δημιουργικά και μοιρασμένα μαζί μας φυσικά! Με τα πάνω τους, τα κάτω τους, τα ωραία τους και τα αδιάφορά τους. Μόνο έτσι θα είναι δικά σας!
Ανυπομονώ για τα επόμενα...
Υ.Γ. Η φώτο των παιδιών... όλα τα λεφτά!

myStickland είπε...

Δεν ξέρω τι να πω..
Καμιά φορά όλες οι λέξεις μαζεύονται ενα κουβάρι..μονο..να,είμαι τόσο υπερήφανη που σε γνώρισα-και ας γίνω γραφική-..χαίρομαι που είμαι ξαπλωμένη στο δικό σου ζεστό χαλί που έστρωσες σήμερα,για εμας..Τα λόγια σου,δεν τα ξεχωρίζω..συμφωνώ μαζί σου!
Και εγω πολλές φορές,λέω να σταματήσω,μα αισθάνομαι τόσο δεμένη με μερικούς εκει έξω..που,θα μου λείψουν..όσο και αν φαινεται παράξενο σε κάποιους..
Να συνεχίζετε να κάνετε την πραγματικότητα λίγο πιο ανάλαφρη και όμορφη..χρόνια πολλά και δημιουργικά..
(συνέχισε να αφήνεις τα ''χνάρια'' σου..)
υ.γ.όσον αφορά το τραγούδι;
πολυαγαπημένο!!
φιλιά πολλά<3

{Marianna} είπε...

Πολύ καλά τα λες κυρία μου!!! :P
Να τα εκατοστήσετε!!!

anna είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ,
ΠΕΡΑΣΕ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ
ΠΩΣ ΤΑ "ΛΕΜΕ" ΠΟΛΛΑΑΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ..
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙ, ΤΟΣΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ Μ'ΕΧΟΥΝ ΑΓΓΙΞΕΙ, ΤΟΣΑ ΔΑΚΡΥΑ, ΤΟΣΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΩΣ ΣΕ ΞΕΡΩ ΑΠ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ ΠΟΛΥ!!ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ...ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ..

Ανώνυμος είπε...

Έχω ανακαλύψει πρόσφατα το μπλογκ σας και το χαίρομαι πολύ.Ξεχειλίζει από χαρά της ζωής και δημιουργικότητα.Να είστε πάντα καλά!

Νατάσσα Μ.

Marie είπε...

Χρόνια πολλά, καλά και δημιουργικά φίλη μου! Η παρέα σας μας αγγίζει και μας ζεσταίνει! Εύχομαι καλή τύχη στα αξιαγάπητα αυτά πλασματάκια! Πολλά φιλιά!

Σοφία είπε...

Σε ετούτη την εποχή που ζούμε, νομίζω ότι το νιώθουμε πλέον σαν ανάγκη να είμαστε πιο πολύ άνθρωποι, να ανοίξουμε την ψυχή μας, να νοιώσουμε πως η ελπίδα δεν έχει σβήσει και πως κανείς δεν είναι μόνος....


Maria Villioti είπε...

Το ίδιο πιστεύω κι εγώ Κατερίνα...πράγματα που δεν μοιράζονται δεν έχουν την ίδια αξία. Τι νόημα έχουν χίλιοι πανέμορφοι πίνακες που δεν τους είδε ποτέ κανείς; Δεκάδες βιβλία που δεν διαβάστηκαν; Όμορφα φαγητά που κανείς δεν δοκίμασε; Στο διαδίκτυο υπάρχει μόνο ένα κακό... πως όλα αυτά φτάνουν παντού και ανεξέλεγκτα... Δεν μπορούμε να παρέμβουμε, να αποκλείσουμε, να αποφύγουμε. Γι'αυτό χρειάζεται κάποιες φορές και για κάποια πράγματα να είμαστε προσεκτικοί. Πιστεύω πως όλοι ξεφεύγουμε και παρασυρόμαστε,έχοντας στο νου μας πως μας διαβάζουν μόνο όσοι μας γράφουν, οι ''φίλοι μας'' που έχουμε ξεχωρίσει εδώ μέσα.Ξεχνάμε πως υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που μπορεί να συλλέξουν πληροφορίες για μας και να τις χρησιμοποιήσουν κάποια στιγμή εναντίον μας. Γι'αυτό χρειάζεται το μέτρο... Από την άλλη μας δίνει τόσες χαρές και τόσες δυνατότητες επικοινωνίας... Μεγάλη συζήτηση. Έχω προβληματιστεί αρκετές φορές. Κατέληξα πως αξίζει το ρίσκο αλλά χρειάζεται και προσοχή. Με τι ν'ανταλλάξω αυτό που βλέπω στην τρίτη φωτογραφία; Δεν θα γινόταν αλλιώς... μόνο μέσα από δω... Πόσο του ταίριαξε η θέση του... που αλλού θα μπορούσε να είναι παρά εκεί! Σ'ευχαριστώ Κατερινούλα. Χαίρομαι που συνεχίζετε...

princess είπε...

Χρόνια πολλά στο υπέροχο μπλογκάκι σας! Το αγάπησα πολύ και είμαι ευγνώμων που σε συνάντησα Κατερινούλα μου στη ζωή μου! Ό,τι είναι γραμμένο εδώ μέσα είναι απλά υπέροχο, κι ας μην ήταν κάποιες στιγμές σας από τις καλύτερες. Με συντροφεύετε και πάντα περιμένω με αγωνία την επόμενη ανάρτησή σας!

animalspress είπε...

Κατερίνα μου θα δημοσιεύσω τη φωτογραφία από τα κουταβάκια και τα στοιχεία σε facebook και twitter. Να είσαι καλά !

Ανώνυμος είπε...

Τελικά έχει και τα καλά του το διαδίκτυο, όσο κι αν το κατηγορούμε ότι είναι απρόσωπο κι ελλοχεύουν κίνδυνοι. Ήταν ένας χρόνος γεμάτος συγκινήσεις για όλους μας, κι ελπίζω να σας διαβάζουμε για πολύ πολύ καιρό ακόμη..

Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά όπως καταλαβαίνω έχει να κάνει με το narrative therapy. Τουλάχιστον αυτόν τον συνειρμό έκανα βλέποντας τον τίτλο του. Εννοείται ότι ως σωστός βιβλιοφάγος θα κοιτάξω να πέσει στα χεράκια μου με την πρώτη ευκαιρία.

Ξέρω πως χάθηκα αλλά περνάω και σας διαβάζω που και που. Πολύ τρέξιμο με την δουλειά, την σχολή και τα εθελοντικά εδώ αλλά οι καλοί βαθμοί πραγματικά δικαιώνουν τον αγώνα μου. Χαίρομαι που βλέπω ότι είσαι κι εσύ μια μικρή βιβλιοφάγος. :)

Φιλιά από την μακρινή Μελβούρνη

philos είπε...

Χρόνια πολλά!!! Να τα κατοστήσει το Blog σας γεμάτο πάντα αυθεντικότητα, στιγμές αληθινές, μαθήματα ζωής, με πολλές πολλές όμορφες στιγμές και δημιουργίες... να μας θυμίζεις πάντα γιατί αγαπάμε το αληθινό blogging, τι σημαίνει αληθινά και ουσιαστικά μοιράζομαι!
Μπορεί να μην στο λέω συχνά το Like στο fcb αλλά στην καρδιά μου έχετε πάρει καιρό τώρα ένα τεράστιο μόνιμο LIKE!!! :)
Καλημέρα και καλή Κυριακή KAPA FAMILY! :)

Memaria είπε...

Χρόνια πολλά στο όμορφο μπλογκ σας...λατρεύω να σας διαβάζω!!
Και ναι, πιστεύω πως η ζωή ενός γονιού είναι συναρπαστική όπως είναι άλλωστε η ζωή όλων και είναι κρίμα που κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τα πράγματα έτσι..
Ο πίνακας είναι τέλειος...τον είχα ξαναδεί, αλλά είναι από τα κομμάτια που νιώθεις κάθε φορά ότι τα βλέπεις για πρώτη..μπράβο στη δημιουργό και μπράβο και σε σας!!
Συνεχίστε την πολύ καλή δουλειά που κάνετε πολλά πολλά χρόνια ακόμα!

Ελένη είπε...

Χάρηκα που σας βρήκα. Καλή συνέχεια σε αυτό το όμορφτο ταξίδι!

Demi είπε...

Xρόνια πολλά στο μπλογκοσπιτάκι σας!!!! Εσβησε το πρώτο του κεράκι :)) μπορεί να είναι λίγος καιρός μα όσα μας χαρίζεις σ'αυτα που γραφεις και σε όσα μας δείχνουν οι εικόνες της καθημερινότητάς σας είναι αμέτρητα!!!!
Υπέροχο το αγόρι σου !!!
Τα σκυλάκια ειναι γλυκα...ευτυχώς σώθηκαν!!
καλη συνέχεια!!!Να είστε παντα καλά!!!!

Λαμπρινή είπε...

Κατερινάκι μου,τις λέξεις πάντα και ποτέ δεν τις χρησιμοποιώ συχνά γιατί έχουν μεγάλη βαρύτητα...'Ομως θέλω να σου πω να μείνετε ΠΑΝΤΑ έτσι όπως είσαστε και να μην φύγετε ΠΟΤΕ από αυτήν την παρέα που έχουμε δημιουργήσει!
Μεγάλη αγκαλιά σας στέλνω και την αγάπη μου!

Maryel είπε...

Μα
"Πως αλλιώς,
αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι"
Κατερίνα.

Καλημέρα!

vailie είπε...

Δεν μπαινω στο fcb μα κανω like like like σε καθε σας αναρτηση κ το νιωθεις! Δεν χρειαζεται να στο πω...
Εχεις νιωσει απο καιρο την καρδια μου Κατερινακι μου!
Υπεροχο το τραγουδι,το ακουσα με δακρυα στα ματια...
Καλη σας μερα ομορφοι ΚαΠα!
Να συνεχισετε να ριχνετε φθινοπωρινα φυλλα καθως περνατε.....στολιζω την καρδουλα μου με αυτα!

thomi είπε...

χρονια πολλα και ευτυχισμενα..ειλικρινα ειμαι τοσο χαρουμενη που σας γνωρισα ολους σας..ειστε φιλοι!

Lyriel Bee είπε...

Πέρασε ένας χρόνος ε.. ένας χρόνος γεμάτος. Ήταν πολύ μοναχικός για μένα, αλλά και με πολλούς καινούριους φίλους συνάμα. Είστε έμπνευση, έτσι μπορώ να το πω με μια λέξη. Αγγίζετε χορδές λεπτές της καρδιάς και αυτό παράλληλα δίνει δύναμη και σε μας αλλά και πίσω σε σας τους ίδιους. Αυτό είναι υγεία, ισορροπία και για μένα..ευτυχία :)
Να συνεχίσετε χρόνια πολλά, στο χω ξαναπεί, είμαι περίφανη για σας και για σένα προσωπικά και απολαμβάνω να διαβάζω τόσο τα λόγια σου όσο και να εμπνέομαι από τις πανέμορφες δημιουργίες σου (και του Πα εννοείται!!)
Σ' αγαπώ Κατερινάκι, να είστε καλά :))

Αγγελικη Ν είπε...

Καλή συνέχεια! Άσε μας να απολαμβάνουμε!
Φιλάκια από Ν Αφρική

manousina είπε...

Καλημέρα, χρόνια πολλά!!!!
Πάντα χαίρομαι να σας διαβάζω!!!!
Ο πίνακας είναι τέλειος.
Τα κουτσουνάκια είναι υπέροχα!!! Μπράβο που τα μαζέψατε!!!
Φιλάκια

philos είπε...

Τώρα το διάβασα το ποστ αυτό... και δεν έχω λόγια να εκφραστώ.
Σε ευχαριστώ Κατερίνα για το μάθημα αυτό ζωής που μοιράστηκες, που μας γνώρισες αυτή την μοναδική οικογένεια.
Και για τις θεικές φωτογραφίες με τους γλάρους!
Παω να το μοιραστώ...έστω και καθυστερημένα (και να "βάλω" τις φωνές στους υπόλοιπους μΜ που δεν το είχανε επιλέξει νωρίτερα :p)

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Υπέροχα λόγια, υπέροχο blog, υπέροχο τραγούδι:) Ακόμα πιό φοβερές οι φατσούλες που γελάνε!!! Ανατρίχιασα, ειλικρινά. Μπράβο ΚΑ+ΠΑ.

Unknown είπε...

αχ καλη μου,δεν μας κουραζεις καθολου,σε ευχαριστουμε που μας γραφεις και εχεις αυτο το μπλογκ,ειναι και δικη μας χαρα να βλεπουμε τις χαρες σου,την οικογενεια σου,τα δημιουργηματα που με τοσο γουστο φτιαχνεις στο ομορφο σπιτικο σου,εισαι εμπνευση να ξερεις και μη σταματας!