Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ημέρες μνήμης και φόβου...


Αυτές οι ημέρες είναι ημέρες μνήμης. Πάντα τέτοια εποχή παρακολουθούμε τις εκπομπές στην τηλεόραση και διαβάζουμε περισσότερα βιβλία που έχουν να κάνουν με τη δύσκολη εκείνη εποχή του Αλβανικού έπους, της Γερμανικής Κατοχής, με τα Δεκεμβριανά αργότερα και την κατάληξη του Εμφυλίου...Όλα ενωμένα. Μια ιστορία που κάνει κύκλους στις πλάτες εκείνων που είναι ανίσχυροι στην γνώση. Στη γνώση που φέρνει η εμπειρία, στη γνώση που φέρνει η εκπαίδευση, στη γνώση που φέρνει η ιστορία...Λαοί ανίσχυροι γιατί ξέχασαν.Όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει...έτσι δεν λένε;


Έχω διαβάσει δεκάδες υπέροχες αναρτήσεις τις τελευταίες ημέρες, όπως αυτή του Πιγκουίνου που με συγκλόνισε ή αυτή στο  Blog Το σούσουρο  που με συγκίνησε, ή το Πόλεμος και Ειρήνη που βρήκα εκπληκτικό και βέβαια αυτή με το Τι είναι φασισμός, που με διακίνησε για αυτή την ανάρτηση. Ίσως αδικώ κάποιες γιατί διάβασα πολλά εξαιρετικά άρθρα σε σχέση με τον πόλεμο και την ειρήνη και το φασισμό και την αναβίωση του στη χώρα μας.

Η ιστορία είναι μαγική κι είναι γραμμένη από τους παππούδες μας. Από αυτούς που την περπάτησαν. Τα παιδιά ξέρουν λίγα ακόμη για όλα αυτά, μα δεν παραλείπουμε τέτοιες ημέρες να τους μιλήσουμε για τους προπαππούδες τους που ήταν εκεί. Στο Αλβανικό μέτωπο κι αργότερα στην αντίσταση. Ο παππούς μου ο μπάρμπα Νίκος, ήταν στα Αντιαεροπορικά  πυροβόλα και θυμάμαι αμυδρά δυστυχώς, τις ιστορίες που έλεγε για το πως γύρισαν περπατώντας από το μέτωπο, νηστικοί, και ταλαιπωρημένοι μέσα στην ψείρα.
Θυμάμαι ακόμη σαν χθες την ιστορία της  γιαγιάς μου της Κατερίνας που οι Γερμανοί μπήκαν στο σπίτι και σκότωσαν τον άντρα της  αδερφής της, μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών τους αφήνοντας την χήρα με τέσσερα ορφανά στα 26 της...Την γιαγιά Ελένη που πέθανε κοντά 90 χρονών στην Αυστραλία κι ακόμη θυμόταν εκείνον κι έκλαιγε...

Ο παππούς του Πανατζή που έχει και το όνομα του, ήταν δάσκαλος και είχε τον βαθμό του Υπολοχαγού. Έχοντας σκοτωθεί όλοι οι ανώτεροι του ήταν εκείνος που ως Διοικητής οδήγησε το πρώτο Τάγμα και κατέλαβε την Κοριτσά για να γυρίσει ως ξυπόλητος ήρωας στην πατρίδα και να πολεμήσει μετά με τον ΕΛΑΣ, κυνηγημένος.
Ως δάσκαλος κατέγραφε τα πάντα κι έχουν μείνει οι λέξεις του στο ημερολόγιο που κρατούσε σε όλη αυτή την περιπέτεια γράφοντας πως περίμεναν μάταια  τροφοδοσία και το βράδυ μοιράζονταν με τους συντρόφους συμπολεμιστές, ανά δύο μια σταφίδα...



Υπάρχουν και στις δικές μας οικογένειες όπως και σε όλων των Ελλήνων απίστευτες ιστορίες πολέμου και πόνου. Κι αυτό αν μη τι άλλο μας κάνει περήφανους...μα δεν αρκεί. Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να κρατήσεις μια φλόγα ζωντανή. Χρειάζεται δουλειά. Πρέπει να δουλέψεις για την ειρήνη...
Σκέφτομαι πως ο πόλεμος γεννάει φονιάδες μα γεννάει και ήρωες. Για εμένα μια ηρωική φιγούρα που με στοιχειώνει κυριολεκτικά είναι η Λέλα Καραγιάννη. Πολύτεκνη μητέρα, αντιστασιακή  που πάλεψε  για την λευτεριά της πατρίδα της. Κι όταν ο Γερμανός αξιωματικός της έφερε μπροστά της τα κακοποιημένα παιδιά της ως μέτρο πίεσης για να μιλήσει, εκείνη του είπε « τα παιδιά μου εγώ τα γέννησα, είναι δικά μου... αλλά  ανήκουν στην πατρίδα.»
Αυτή η γυναίκα δούλεψε για την ειρήνη!! Βλέπω κάθε χρόνο το υπέροχο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, όπου ένας από τους γιους της μιλάει για εκείνη… Δείτε το με την πρώτη ευκαιρία  και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Άφησε μαχητές πίσω της η γυναίκα αυτή.  Η μάνα. Γιους και κόρες που δούλεψαν για έναν ανώτερο σκοπό. Την ίδια τη ζωή. Καθαρή, ειρηνική, δίκαιη. Αυτός ήταν ο προορισμός της.
Σκέφτομαι αυτή τη μητέρα που η μητρότητα δεν ήταν αρκετή για να τη λυγίσει. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι πρόδωσε έτσι τα παιδιά της και το χρέος της ως μητέρα να τα προστατεύει… Μα αν ακούσετε την συνέντευξη του γιου της, θα δείτε ότι αυτό ακριβώς απέφυγε την ώρα που δεν λύγιζε. Το χρέος της ήταν αυτά τα παιδιά κι έπρεπε να σταθεί δυνατή για εκείνους, για να τους αποδείξει ότι δεν έλεγε ψέματα για όλα αυτά που πίστευε.

Κάθε τέτοιες ημέρες ο Πα έπαιρνε τα παιδιά για να  παρακολουθήσουν την παρέλαση. Κάθε χρόνο ανελλιπώς…


Έχουμε φωτογραφίες από τον Άγγελο από τότε που ήταν 11 μηνών, την πρώτη του φορά και τον Γιώργο τεσσάρων. Κάθε χρόνο εκτός από πέρσι και φέτος… που κάτι έσπασε. Τότε ο μπαμπάς σταμάτησε να πηγαίνει τα παιδιά στις παρελάσεις κι άρχισε η μαμά να τα πηγαίνει στις πορείες… Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία… ή μήπως όχι;
Τον τελευταίο καιρό η έξαρση του φασισμού στη χώρα μας κάνει τις ιστορίες αυτές όλο και πιο επίκαιρες. Η φτώχεια βοηθά να ξυπνήσει ο φόβος κι ο θυμός κι η οργή και το μίσος και σαν φίδια να συρθούν  για να πνίξουν τους αδύναμους.
Όχι δεν είμαι σε θέση να κάνω πολιτικές αναλύσεις. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου από την αναβίωση του νεοναζισμού στην Γερμανία  αμέσως μετά το γκρέμισμα του τείχους. Σε μια περίοδο κρίσης θεσμών, ιδεών και οικονομίας.

Ήμουν έφηβη και ζούσα εκεί με τους γονείς μου. Λάβαμε ένα γράμμα όπως και χιλιάδες άλλοι μετανάστες τότε, που μας πρόσταζε να φύγουμε από την χώρα τους. Ήταν ένα γράμμα ενός επίσημου φασιστικού κόμματος.
Θυμάμαι  συχνά τον μπαμπά μου να έρχεται σπίτι αναστατωμένος γιατί είχαν μαζευτεί νεοναζί έξω από το εστιατόριο που είχαμε και φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα και απειλούσαν ότι θα το κάψουν. Θυμάμαι ότι ο νεαρός που έμενε στον κάτω όροφο του σπιτιού μας,  ξύρισε τα μαλλιά του και φορούσε μαύρα ρούχα και άρβυλα και λευκές τιράντες και θυμάμαι πως κάθε φορά που καθόταν με τους υπόλοιπους τρομακτικούς φίλους του στην είσοδο φοβόμουν να περάσω. Θυμάμαι πως όταν έβλεπα νεοναζί κατέβαζα το κεφάλι και περπατούσα γρήγορα, θυμάμαι πως αν μπορούσα άλλαζα δρόμο και θυμάμαι πως ευχόμουν να έχω και εγώ ξανθά μαλλιά και ανοιχτό δέρμα για να είμαι αόρατη. Θυμάμαι ότι όταν αισθανόμουν απειλή, φορούσα την  κουκούλα για να μην φαίνονται τα μαλλιά μου.Θυμάμαι σε εστιατόριο να καθόμαστε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι κι άνθρωποι να παίρνουν το δίσκο τους και να φεύγουν για να μην κάτσουν με ξένους.Θυμάμαι τη μαμά μου να μας κοιτά σιωπηλά και άλλοτε να χαμογελά κι άλλοτε να ζητά το λόγο "Γιατί σηκωθήκατε;Σας ενοχλήσαμε;"
Θυμάμαι το "Ausländer Raus" (έξω οι ξένοι), να ήχει στα αυτιά μου γεμίζοντας με, με θυμό.

Θυμάμαι  στην τηλεόραση, την φρίκη του πογκρόμ στο Ροστόκ με τους χιλιάδες ναζί διαδηλωτές και τις φωτιές να καίνε για μέρες το Κέντρο μεταναστών και μετά αναταραχές για μήνες και φωτιές σε σπίτια και μετανάστες σαν εμένα και την οικογένεια μου, να καίγονται ζωντανοί.
Ημουν η ξένη και θυμάμαι το φόβο του να είσαι ξένος και να μην ανήκεις εκεί που ζεις. Το θυμάμαι σαν χθες…

Ύστερα η ζωή μου έστειλε ένα δώρο. Το Καζαβίτι.
Εκεί γνώρισα έναν νεαρό Γερμανό νεοναζί. Τον Τιμ. Ήρθαν όλες οι τρομακτικές μνήμες. Το πρόσωπο του έμοιαζε με φιδιού. Ήταν σαν να μην είχε χαμόγελο, το στόμα του ήταν μια γραμμή.  17 χρονών απίστευτα άγριος και θυμωμένος. Στο στήθος του είχε ένα τατουάζ με μια πελώρια σβάστικα, στα δάχτυλα του τατουάζ που σχημάτιζαν τη λέξη "Μίσος", τα μαλλιά του ήταν ξυρισμένα και ενώ είχε 40 βαθμούς φορούσε μαύρα ρούχα  και μαύρες αρβύλες με άσπρα κορδόνια…
Τραγουδούσε φασιστικά τραγούδια με την έντονη γερμανική προφορά του κι ήταν απίστευτα τρομακτικός όταν στο τέλος κάθε τραγουδιού ορθώνονταν με ορμή, φωνάζοντας με το χέρι τεντωμένο  Sieg hail”.
Τον φοβόμουν κι ένιωθα μια πελώρια αποστροφή… Στο σπίτι ζούσε κι ένας  άλλος νεαρός ακροαριστερός, ο Λέο. Φορούσε μαύρα άρβυλα με κόκκινα κορδόνια, είχε μακριά μαλλιά κι ήταν  χορτοφάγος… Είχαν κι οι δύο την ίδια εμμονή με τα πιστεύω τους, απλά ο Λέο δεν ήταν επικίνδυνος κι επιθετικός... σε αντίθεση με τον Τιμ. Ένα πρωινό βρήκα στην κουζίνα τον Τιμ  να κρατάει  ένα μαχαίρι στο λαιμό του Λέο κι άρχισα να ουρλιάζω. Ο Νίκος μπήκε στην κουζίνα για να σταθεί αγέρωχος στην πόρτα και σε απόλυτη ηρεμία είπε απλώνοντας το χέρι του, "δώσε μου το μαχαίρι"… κι ο Τιμ απλά του το έδωσε. Θυμάμαι σιγά σιγά την Νίτσα και τον Νίκο να περιορίζουν τις συμπεριφορές του και μέρα με τη μέρα τον έβλεπα να αλλάζει.
Αυτό το παιδί δεν θα το ξεχάσω ποτέ και νομίζω το ίδιο κι εκείνος. Τον αγάπησα βαθιά...
Το Ελληνικό καλοκαίρι σιγά σιγά τον συνεπήρε και  δεν ζήτησε να κόψει τα μαλλιά του όταν εκείνα άρχισαν να μεγαλώνουν. Σταμάτησε να ξυρίζεται κι άφησε ένα μικρό γενάκι και κάποια μέρα φόρεσε μια μπλε μπλούζα κι ύστερα μια γαλάζια. Έβγαλε μια μέρα στη θάλασσα τα άρβυλα και δεν θυμήθηκε να τα ξαναβάλει κι άρχισε να γελάει και το πρόσωπο του απέκτησε μια λάμψη και τα μάτια του έγιναν στρόγγυλα και φωτεινά.
Όταν έπαθε ένα ατύχημα με το μηχανάκι στο νοσοκομείο έκανα τη μεταφράστρια κι όταν του έκοψαν την μπλούζα ο γιατρός κι οι νοσοκόμες κοκάλωσαν βλέποντας τη σβάστικα στο στήθος του, ο γιατρός με κοίταξε και με ρώτησε  «τι είναι αυτό;»
Δεν μπορούσα να του εξηγήσω και έμεινα εκεί να τον κοιτάζω κι εκείνος ψιθύρισε  «θα έπρεπε να σε αφήσω να πεθάνεις αλήτη» και έκανε το καθήκον του, συνεχίζοντας να ράβει προσεκτικά την πληγή…
Έχω μια φωτογραφία τους δυο μας με εκείνο το μηχανάκι  μούσκεμα από μια καλοκαιρινή μπόρα να γελάμε ευτυχισμένοι δίπλα στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία...Είχε αγαπήσει για πρώτη φορά στη ζωή του ξένους.Η οργή είχε καταλαγιάσει, έστω για λίγο!

Φεύγοντας μου έγραψε δυο λόγια...



"... δεν  συμφωνώ ότι χρειαζόμουν αγάπη μα  έμαθα να μισώ!"

Δεν είχε σβήσει όλο το παρελθόν μέσα του...Ο χρόνος ήταν λίγος! Το καλοκαίρι πέρασε κι ο Τιμ γύρισε στην πατρίδα του και αργότερα φυλακίστηκε γιατί μαχαίρωσε έναν νέγρο…
Το μίσος ήταν μεγαλύτερα από εκείνον… Μα εκείνος ήταν απλά ένα παιδί που χάθηκε, καθώς... δεν είχε βάση.

Διαβάζω για το δεκάχρονο παιδί που σκότωσε τον ναζί πατέρα του γιατί τον κακοποιούσε.Οι ψυχολόγοι ανέλυαν την συμπεριφορά του με γνώμονα την εξοικείωση του με τη βία. Είναι απλά ανατριχιαστικό το τι παθαίνει το μυαλό ενός παιδιού όταν η βία και το μίσος είναι επιτρεπτά. Είναι ανατριχιαστικό γιατί αυτό το παιδί έχει την ηλικία του γιου μου.

Έγραψα πολλά το ξέρω. Όλα αυτά είναι ο δικός μου κύκλος. Η δική μου ιστορία, έτσι όπως έζησα το μίσος, όπως πέρασε από δίπλα μου, χωρίς ευτυχώς να με ακουμπήσει.

Και  να τώρα το μίσος είναι πάλι εδώ και απειλεί να ακουμπήσει τα παιδιά μου, απειλεί να ακουμπήσει τους φίλους τους. Το μίσος είναι εδώ, όταν ο γιος μου γυρνώντας από το σχολείο, μου λέει πως οι Αλβανοί είναι κακοί κι όταν τον ρωτάω αν ο κολλητός του φίλος που είναι Αλβανός είναι κακός, με κοιτάζει τρομαγμένος, γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει Αλβανός, ξέρει μόνο να αγαπάει το φίλο του.
Αναρωτιέμαι, θα είμαι πιο δυνατή εγώ ή ο φόβος; Θα είμαι πιο δυνατή εγώ ή το μίσος;

Σήμερα είναι η δική μου σειρά να μεγαλώσω τους ανθρώπους που θα πιστέψουν στην Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και την Δημοκρατία και στο δικαίωμα όλων των ανθρώπων απέναντι τους.
Σήμερα είναι η δική μου σειρά να γίνω πιο δυνατή από το φόβο και το μίσος για να μεγαλώσω παιδιά που δεν θα γίνουν νάνοι απέναντι  στην οργή.


Είναι η σειρά μου να μεγαλώσω  ανθρώπους  μεγαλύτερους από τον φόβο τους...Αυτή είναι η δουλειά μου. Αυτό είναι το χρέος μου.
Άραγε, θα τα καταφέρουμε;
Ω Θεέ μου… ας τα καταφέρουμε!

(τα ονόματα των παιδιών στο Κασαβίτι,  άλλαξαν  για ευνόητους λόγους)
                                                   Κατερίνα
 

23 σχόλια:

Παπίτσα είπε...

Μία φορά να ανοίξω αυτό το blog και να μην έχει κάτι ιδιαίτερο, μία ξεχωριστή ιστορία, κάτι ασυνήθιστο, κάτι άσχετο από τα καθημερινά.

Καλημέρα!

Unknown είπε...

Θα τα καταφέρουμε!
Όχι γιατί είμαι αισιόδοξη και θέλω πάντα να σκέφτομαι θετικά αλλά γιατί έχουμε μνήμες, εμπειρίες, σκέψεις και οράματα!
Η αφήγηση σου (όπως και πολλές άλλες φορές, άσχετα που δεν σχολιάζω) με άγγιξε και ήρθε και έδεσε και με τις δικές μου μνήμες ως παιδί μεταναστών.
Αισθάνομαι ότι όσο έχουμε το μυαλό μας, τίποτα δεν κινδυνεύει να χαθεί. Αρκεί να ζούμε όπως σκεφτόμαστε και όχι να σκεφτόμαστε όπως ζούμε. Αν δεν αφήσουμε τα βιώματα, των φόβο, την υπερβολή, την ανασφάλεια και τα λάθη της καθημερινότητας (που όλοι κάνουμε!), να κυριεύσουν την σκέψη μας τότε αυτή (σκέψη) αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, θα οδηγήσει την ζωή μας.
Είναι ωραίο να ακούς τις σκέψεις σου να εκφράζονται από κάποιον άλλον. Είναι ακόμη καλύτερο όταν αυτός ο άλλος είναι φίλος σου! Αυτό θα πει υπάρχει ελπίδα!!!
Φιλιά.

lolipopfamily είπε...

Κατερινάκι έγραψες..... Καλή σου μέρα κορίτσι μου και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

Υ. Γ. Θα τα καταφέρουμε !!!!!!


Φιλάκια Πολλά

Γιώτα

Dee Dee είπε...

Εχω την πιστη οτι, οταν στο οικογενειακο περιβαλλον του παιδιου η αγαπη και ο σεβασμος ξεχειλιζουν, δεν μπορει να ανθισει κανενας σπορος μισους οσους κι αν ριξουν.

Καλημερα Κατερινα μου με τις σπουδαιες ιστοριες σου.

Owl Mommy Βέρα είπε...

Μα, θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να τα καταφέρουμε! Σεβασμός στον άνθρωπο και αγάπη, αν τα παιδιά μας μεγαλώσουν με αξίες κάτι θα έχουμε κάνει,ε;

Litsa είπε...

Νομίζω πως η επιλογή είναι μονόδρομος: πρέπει να καταφέρουμε... Ειδικά εμείς που ζήσαμε σε δύο κόσμους...

philos είπε...

Δάκρυσα...αυτό!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

"Και βέβαια θα τα καταφέρουμε" λέω και βουρκώνω..Γιατί είμαστε μεγαλύτεροι από το φόβο και πιο δυνατοί από το μίσος..Για τα παιδιά μας..

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Κουβαλάτε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας στην οικογένειά σας, Κατερίνα.
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τη σημερινή σου ανάρτηση. Όπως κατάφερες εσύ να μη σε ακουμπήσει το μίσος το οποίο έζησες από πολύ κοντά, έτσι δε θα ακουμπήσει τα παιδιά σου. Θα τα καταφέρεις. Και σε αυτό αλλά και στο να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με τα ιδανικά που αναφέρεις. Όλοι μας θα τα καταφέρουμε. Στο χέρι μας είναι άλλωστε...

lpower είπε...

Με έναν κόμπο στο στομάχι και με δάκρυα πολλές φορές στα μάτια, αλλά με σθένος και πίστη ... Ναι θα τα καταφέρουμε! Καθένας αρχικά με τον εαυτό του, στη συνέχεια με τα παιδιά του, μετά με τον κόσμο όλο! Η αγάπη πολλαπλασιάζεται με μαγικό τρόπο!!!

Αρκεί να μην αφήσουμε τη ζωή να μας "καπελώσει"! Ας αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη με κάθε αφορμή! Με τόλμη...

Ανώνυμος είπε...

έγραψες για άλλη μία φορά... τέτοιους ανθρώπους σαν εσένα χρειάζεται η κοινωνία μας για να πάει μπροστά...φιλιά στους κούκλους σου και σε σένα,Όλγα

Memaria είπε...

Τα παιδιά που μεγαλώνουν με αγάπη δεν μπορούν να μισήσουν...
Υπέροχη ανάρτηση για άλλη μια φορά!!

margeor είπε...

Τον ίδιο φόβο, την ίδια αγωνία νιώθω καθημερινά στο σχολείο. Κάθε μέρα αναμετριέμαι κι εγώ με τους φόβους μου και με τους φόβους των παιδιών στο ξένο, στο διαφορετικό. Κάθε μέρα ελπίζω να είμαι άξια να αντιμετωπίσω άλλη μιά κρίση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να δώσω τις σωστές απαντήσεις, μα πάνω απ᾽ όλα να δώσω αγάπη με όλη μου την καρδιά και με την κρυφή ελπίδα ότι αυτή η αγάπη θα βρει το δρόμο για την καρδιά και των πιο δύσκολων παιδιών και θα πολλαπλασιαστεί! Καλό βράδυ!

Tante Kiki είπε...

Υπέροχη ανάρτηση! Κατερίνα μου το πιο δύσκολο αυτή την εποχή είναι να δώσουμε τις σωστές αξίες στα παιδιά τώρα που και το δικό μας σύστημα αξιών κλειδωνίζεται!! Αλλά η αγάπη είναι πολύ σημαντική!!!

marronblogger είπε...

Vinceremos! Παραπονάκι. Κι εγώ έγραψα μια αναρτησούλα "λόγω της ημέεερας" που λέει κι ο Κωνσταντίνου στο "η γυνή να φοβείται τον άνδρα". Έλα, έλα... έλα να με διαβάσεις, που θα έλεγα αν ήμουν η κόρη σου! Φιλιά πολλά

Ανώνυμος είπε...

Όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου φρόντιζε να μου αφηγείται την ιστορία των γονιών της, του παππού μου και της γιαγιάς μου που άφησαν 4 παιδιά και βγήκαν στο αντάρτικο.
Επι κατοχής αλλά και μετά δοσίλογοι κρεμούσαν σφαγμένα ζώα στην πόρτα της προγιαγιάς μου που έπρεπε να μεγαλώσει 4 ορφανά,που έπρεπε να πενθήσει την κόρη και τον γαμπρό της και να αντιμετωπίσει το μίσος των ίδιων των συγχωριανών της που την είχαν στιγματισμένη ως τη μάνα της "κουμουνίστριας" κόρης.
Η μητέρα μου γνώρισε τους γονείς της μέσα απο τις διηγήσεις της γιαγιάς της που φροντισε να γιγαντώσει τις καλοσύνες τους και να εκμηδενίσει τα ελαττώματα τους.
Την ιστορία τους μας τη διηγήθηκε η μητέρα μου τόσες φορές που την έχω μάθει απ'έξω και τη διηγουμαι και εγώ άλλες τόσες στα δικά μου παιδιά για να μην ξεχαστεί η μνήμη τους και ο αγώνας ο δικός τους και των συναγωνιστών τους.
Μαρίνα.

Elenaki είπε...

Ε, κι εγώ δάκρυσα. Δύσκολα πράγματα. Αλλά, άμα χάσεις την ελπίδα, χάνεις τον μπούσουλα. Αυτό λέω εγώ. Χαίρομαι που συμπορευόμαστε, φίλη μαμά!

Μαρία Χ. είπε...

Μια λέξη, εξαιρετικό.
Τι στο καλό, θα τα καταφέρουμε (γιατί άλλη επιλογή δε βλέπω).

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Τι συγκλονιστική ανάρτηση που σε καθηλώνει Κατερίνα. Τόσες εμπειρίες, τόσες αναμνήσεις...
Είναι στο χέρι μας να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τις αρχές και τα ιδανικά που θα τα κάνουν σωστούς ανθρώπους, που θα βοηθάνε, θα μοιράζονται, δεν θα τρέφουν μίσος και κακία για τους συναθρώπους τους. Η γενια των παιδιών μας θα είναι καλύτερη! Μπορούμε και θα το κάνουμε!

Maria Villioti είπε...

Αν προσπαθήσουμε θα τα καταφέρουμε Κατερίνα. Συμβαίνουν γύρω μας τόσα πολλά που δε προλαβαίνουμε να τα παρακολουθήσουμε και τα προσπερνάμε. Είναι σημαντικό να στεκόμαστε κάποιες φορές και να ζυγίζουμε τις καταστάσεις, να σκεφτόμαστε τις συνέπειες όσων συμβαίνουν. Τρέχει ο νους μας μόνο στις οικονομικές συνέπειες...αυτό έχουμε μάθει ως σημαντικό. Συμβαίνουν όμως τόσα άλλα και θα είναι και τα περισσότερο οδυνηρά και ανεπανόρθωτα, αν δεν έχουμε το μυαλό μας σε εγρήγορση. Είναι εξαιρετικά όσα λες και βαραίνουν ακόμη περισσότερο γιατί είναι αποτέλεσμα εμπειριών. Ό,τι είμαστε Κατερίνα μου είναι αποτέλεσμα όλων όσων έχουμε βιώσει...οι εμπειρίες μας σμιλεύουν τον χαρακτήρα. Θαυμάζω τις δικές σου υπέροχα σμιλευμένες φόρμες...Τα φιλιά μου.

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Πάλι άφωνη με άφησες!
kathy by anthomeli

mirsini's creations είπε...

Ανεπανάληπτη ανάρτηση Κατερίνα !!!! Την διάβασα με πολύ ενδιαφέρον..σα να διάβαζα ένα πολύ καλό βιβλίο...είσαι πολύ καλή συγγραφέας και μου έρεσε πολύ η ιστορία σου...περνάει το σωστό μήνυμα !!!
Θα τα καταφέρετε Κατερίνα μου....είσαστε πολύ όμορφοι και σωστοί άνθρωποι για να πάρουν τα αγόρια σας τον λάθος δρόμο...του φόβου και της οργής !! Μόνο φοβάμαι μήν φτάσουμε στο σημείο κι εδώ να πρέπει να σηκωθούμε να φύγουμε ! Αυτοί θέλουν να προκαλέσουν εμφύλιο άν τους αφήσουν και άλλο λάσκα...και απορώ...μήπως όντως θέλουν αυτό και οι άλλοι...μα καλά είναι τόσο αφελείς...όχι...εύχομαι να μήν πάνε τα πράγματα όπως τα σχεδιάζουν και εύχομαι η ελευθερία και η ειρήνη να κερδίσουν πρίν κάν προλάβουν να μας διχάσουν και αυτή τη φορά !
Άς έχουμε όλοι τα μάτια μας αλλά και τις καρδιές μας ανοικτές όπως λέει και η δασκάλα και ας είμαστε ενωμένοι απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή απειλή ! Δέν πρέπει να φοβόμαστε!
Αγκαλιές και φιλιά ! :ο)

happy cloud είπε...

Εξαιρετική προσεγγιση!