Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Ενα καράβι...

Ξύπνησα ένα πρωί κι ήμουν χάλια. Ο λαιμός μια πληγή, τα κόκαλα πονούσαν και το κεφάλι μου σαν ένα γεμάτο καζάνι. Ένιωθα πρησμένη, κουρασμένη κι άυπνη. Ξύπνησα με ένταση και νεύρα κι άρχισα να ετοιμάζομαι μαζί με τα παιδιά γιατί έπρεπε να πάω σε δυο ραντεβού στο ΙΚΑ.Τα είχα κλείσει μήνες πριν.
Τα παιδιά, τα πρωινά γάλατα,τα ντυσίματα, ο πρωινός χαμός κι η ένταση μην αργήσουν κι εγώ με ακόμη περισσότερα νεύρα. Παίρνω  μαζί μου να πληρώσω την πρώτη δόση. Λογαριασμός ΔΕΗ ...και χαράτσι!! Πρωινό σιχτίρισμα και  αίσθηση βαθιάς αδικίας και ματαιότητας!
Τα παιδιά σχολείο κι εγώ συνεχίζω για να πάω στο ραντεβού μου. Μετά το πρώτο ραντεβού στο ΙΚΑ, έχω άλλο ένα σε ΙΚΑ άλλης περιοχής (από Μαρτίου Καλαμαριά) και μετά έχω επίσης μια συνάντηση στην πόλη.
Μετά από κάποια λεπτά οδήγησης αντιλαμβάνομαι ότι έχω ξεχάσει κάποια έγγραφα για την μετά το ΙΚΑ συνάντηση.
Βρίσιμο, αναστροφή και γυρίζω τρέχοντας για να προλάβω. Η ώρα έχει ήδη περάσει. Στο δρόμο είμαι απρόσεκτη και σπάω τον καθρέφτη πάνω σε ένα κάδο απορριμάτων. Πάει ο καθρέφτης.
Ένταση, νεύρα και είμαι ήδη μπουρλότο. Παίρνω τα χαρτιά και ξαναφεύγω.Οδηγώ απότομα, βγαίνω σε μια στροφή και παραλίγο να πέσω πάνω σε ένα άλλο αμάξι. Ο οδηγός του με κοιτάζει τρομαγμένος...Συνεχίζω σαν δαιμονισμένη, "δεν προλαβαίνω".
Φτάνω στο ΙΚΑ.Είναι 20 χιλιόμετρα δρόμος.Ψάχνω να παρκάρω.Τρώω φρίκη γιατί θα χάσω το ραντεβού γιατί δεν βρίσκω να παρκάρω!!Βρίζω!
Μετά από λίγο, βρήκα επιτέλους θέση,  παρκάρω ....ψάχνω το βιβλιάριο και τις εξετάσεις...Τα ξέχασα σπίτι.
Το σπίτι είναι 20 χιλιόμετρα μακριά! Πάει το ραντεβού....Θα σκοτώσω κάποιον. Θέλω να ουρλιάξω, να τα σπάσω και να φταίει άλλος!Παίρνω το δρόμο και πάλι πίσω...πάει η βενζίνη που έβαλα σκέφτηκα...πίσω λοιπόν, μπας και προλάβω να πάρω το βιβλιάριο για να προλάβω τουλάχιστον το δεύτερο ραντεβού και να μην χάσω και την επαγγελματική μου συνάντηση...Τρέχω τρέχω τρέχω και μονολογώ "είναι μια από αυτές τις μέρες...".
Τα κατάφερα...Τέλειωσαν τα ραντεβού οι συναντήσεις όλα. Γυρίζω σπίτι με το μυαλό λάσπη και το σώμα χάλια...Κόκαλα, μύτη, μπούκωμα.Γκρινιάζω, που τρέχω, που είμαι χάλια, που που που...
Έχει έρθει επιτέλους  ο ταπετσέρης να δει το σαλόνι, που έχει διαλυθεί. Δεν μπορούμε να πάρουμε καινούριο κι είπαμε τουλάχιστον να αλλάξουμε ύφασμα μιας κι είναι σε κακά χάλια το παλιό.Ο πρώτος ταπετσιέρης μου είπε να το πετάξω, αλλά αν θέλω αυτός μου το φτιάχνει με 1200 ευρώ.Ο δεύτερος μου λέει να το πετάξω αλλά αν θέλει αυτός μου το φτιάχνει με 850....Τρώνε κι οι δύο άκυρο και σκέφτομαι δεν βαριέσαι δεν πειράζει που δεν μπορούμε να πάρουμε καινούριο σαλόνι ή να αλλάξουμε υφάσματα...θα πλύνω τα παλιά τουλάχιστον και βλέπουμε. Ξεντύνω τους καναπέδες νιώθοντας απίστευτα απογοητευμένη.
Βάζω πλυντήρια, απλώνω και βρίζω. Στα μισά σταματάει το πλυντήριο.Έχει από καιρό που μου κάνει νούμερα, αλλά τώρα δεν στροφάρει ...τίποτα. Έτσι όπως είναι με τα νερά, τα βγάζω, γίνομαι λούτσα και βρίζοντας, τα φορτώνω και τα πάω στο κοντινότερο πλυντήριο της πεθεράς...Νεύρα νεύρα νεύρα!
Τα μισά έχουν πλυθεί κι έχουν στεγνώσει.Λέω να τα βάλω μην γυρίσουν τα παιδιά και δεν έχουν που να κάτσουν.Τραβάω, ζουλάω ιδρωμένη και με το κεφάλι να βαράνε καμπάνες....Το ύφασμα είναι ήδη ταλαιπωρημένο και παλιό και ξαφνικά διαλύεται στα χέρια μου.Σχίστηκε από το τράβηγμα...πάει!!! Τώρα έχω και να το ράψω και θα φαίνεται φριχτά γιατί είναι το σαλόνι και γιατί δεν μπορώ να πάρω άλλο....Την τύχη μου, την γκαντεμιά μου. Απολογισμός πρωινού, ένας καθρέφτης, ένα πλυντήριο, κι ένα σαλόνι....Δύσκολη μέρα, σκέφτομαι σε λίγο πρέπει να πάω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο, πρέπει να ετοιμάσω υλικό για την απογευματινή μου ομάδα και να βοηθήσω  τα παιδιά με τα μαθήματα..Το σπίτι είναι στον αέρα...όλα μισά, μαξιλάρια έξω, πράγματα περιμένουν να μπουν στα ντουλάπια, νερά από το χαλασμένο πλυντήριο...χάος και το σώμα χάλια. Νομίζω πως έχω πυρετό!!
Λέω  Stop!Κάνε ένα τσάι κι ένα διάλειμμα και συνεχίζεις...Μπήκα μια βόλτα ινετρνετική κι έπεσα πάνω σε αυτό το νέο...

Ένα  "κρακ" και μετά επιτέλους σιωπή στο κεφάλι μου. Την ώρα που έχω ένιωθα αδικημένη που δεν μπορούσα να πάρω καινούριο σαλόνι, την ώρα που έβριζα την τύχη μου για το πλυντήριο, που χάλασε, την ώρα που σιχτίριζα για τη μαύρη μου ώρα που έχασα το ραντεβού στο ΙΚΑ κι έλεγα με θράσος, στον εαυτό μου πόσο δύσκολη ημέρα είχα....κάποιοι γονείς αποχαιρετούσαν το παιδί τους...
Το παιδί τους!!

Σαν ο κόσμος να σταμάτησε για λίγο. Σαν ο χρόνος να πάγωσε μέσα μου κι όλα να σώπασαν...Αποχαιρετούσαν το παιδί τους, το καταλαβαίνεις;

Όλη η υπερβολή έχασε τη διάσταση της και χάθηκε...έσβησε! Ξαφνικά το μόνο που ήταν σημαντικό ήταν να  δω τους μικρούς μου ανθρώπους. Να τους δω!!
Ένα μικρό ανθρωπάκι έφυγε...κι έφερε τη ζωή στην κανονική της διάσταση!!Τα έβαλε όλα εκεί που πρέπει να είναι. Στη θέση τους...
Σκέφτηκα των ανείπωτο πόνο των γονιών και την απαράδεκτη μέχρι τότε στάση μου στην ημέρα που μου  είχε ξημερώσει...Σκέφτηκα την προσβολή μου απέναντι σε μια ημέρα χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα...Ένα μυαλό γεμάτο μύξα...αυτό είχα για πρόβλημα, την ώρα που εκείνοι αποχαιρετούσαν το παιδί τους...

Όχι δεν μπορούσα να μείνω στον πόνο γιατί δεν ήταν δικός μου.Δεν μπορούσα να μείνω στο μούδιασμα γιατί θα ήταν δικαιολογία...Πως μπορούσα εγώ να μην αντέχω και να παραλύσω ενώ εκείνοι άντεχαν να ζήσουν το αδιανόητο;
Είχα να πάρω τα αγόρια μου από το σχολείο...κι αυτό έγινε ξαφνικά,το πιο σημαντικό γεγονός της ημέρας μου!

Η φωνή τους, τα μουτζουρωμένα χέρια τους, τα λασπωμένα γόνατα τους, τα λεκιασμένα ρούχα τους, τα βρώμικα πόδια τους καθώς χοροπηδούν πάνω στους διαλυμένους μας καναπέδες με τα καθαρά καλύμματα που έχουν πάλι μέσα σε λίγα λεπτά λερωθεί, οι φωνές τους καθώς μαλώνουν για τα παιχνίδια τους, τα ουρλιαχτά τους καθώς τρέχουν με τα σπαθιά στην αυλή και ο κουρνιαχτός που σηκώνουν κυνηγώντας τα σκυλιά που γαβγίζουν δαιμονισμένα από τον ενθουσιασμό και σου παίρνουν το κεφάλι, το σφύριγμα τους που μου τινάζει τα αυτιά και μου τσιτώνει τα νεύρα, τα ψίχουλα τους σκορπισμένα στο πάτωμα της κουζίνας, τα παιχνίδια τους φυτεμένα παντού μέσα στο σπίτι, τα βρώμικα λαμπερά τους πρόσωπα καθώς μου μιλούν για τη μέρα τους...που ήταν τόσο συναρπαστική!!! Τόσο συναρπαστική που δεν θέλουν να τελειώσει...και γελούν και μιλούν και ακούω τις φωνές σαν τιτιβίσματα και ψιθυρίζω "κράτα τη αυτή τη στιγμή, κράτα τη"...και χαμογελώ στα λαδωμένα τους, λαμπερά μουτράκια και...

Παύση...και τέλος.
Ευγνωμοσύνη για μια ζωή απλά μαγική και πραγματικά πλούσια και κουράγιο σε εκείνους που λένε  λόγια  ανείπωτα στο προσκεφάλι των παιδιών τους...Συμπόνια νιώθω...και λυπάμαι πολύ!
Τόσο πολύ που πονάει ακόμη και το τελευταίο μου κύτταρο.

Σε ένα λιμάνι ένα καράβι ξεμακραίνει και η εικόνα του σβήνει στο ηλιοβασίλεμα. Κάποιοι, στέκουν  γεμάτοι πόνο στο λιμάνι, το χαιρετούν με δάκρυα στα μάτια και βλέποντας το ιστίο του να χάνεται στον ορίζοντα  ψιθυρίζουν..."έφυγε...".
Σε κάποιο άλλο λιμάνι κάποιοι άλλοι με βλέμμα λαμπερό γεμάτο προσδοκία, βλέπουν το ιστίο του ίδιου πλοίου να πλησιάζει και καθώς ο ήλιος ανατέλλει στον ορίζοντα αγκαλιάζονται και  ψιθυρίζουν  "έφτασε...".

Αντίο μικρή...


Μια υπέροχη ημέρα ξεκίνησε  αγαπημένοι...εύχομαι και για όλους εσάς που είστε εκεί έξω, να είναι μια πραγματικά υπέροχη υπέροχη ημέρα!!Ένα δώρο που δεν πρέπει να σπαταληθεί...


Υ.Γ. Στην Έφη μου...την πιο γενναία μαμά που ξέρω!!Σε εσένα που γελάς όταν σε λέω γενναία...
Καλημέρα!!
                                                                                                           Κατερίνα

27 σχόλια:

Unknown είπε...

Καλημέρα Κατερίνα! Μην νοιάζεσαι για σαλόνια και πλυντήρια, καθρέφτες και ικα, η αγάπη ανθίζει στο σπίτι σου και ομορφαίνει τους καναπέδες σου, γυαλίζει τα πατώματα σου και γεμίζει την ψυχή σου.

Litsa είπε...

Περαστικά sis, μόνο αυτό...

Momma's daily life είπε...

Κατερινακι ετσι οπως τα λες ειναι! ολους μας μουδιασε αυτο το ''φευγιο''. Δεν θελω να το λεω ''θανατο''. Αυτο το παιδάκι δεν προκειται να πεθανει ποτε, απλα εφυγε απο αυτον τον κοσμο για εναν καλυτερο. Ας εστιασουμε σε αυτα που οντως εχουν ουσια! Και ας παρουμε ενα μαθημα απο αυτο και απο τοσα αλλα παιδακια. Ας βγει κατι καλο απο αυτο το γεγονος και αυτη την κριση. Ας ξαναγινουμε ανθρωποι...

Memaria είπε...

Και κει που είμαστε χωμένοι στα δικά μας που μας φαίνονται αξεπέραστα, έρχεται η ζωή μας δίνει ένα γερό χαστούκι και συνερχόμαστε για λίγο...
Έτσι ακριβώς όπως τα λες!!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Ήταν μια από αυτές τις μέρες που πάει, πέρασε και να μην ξανάρθει...Άλλωστε το σημαντικό στο σπίτι μας είναι οι άνθρωποι και όχι οι καναπέδες και τα πλυντήρια..Κανένας δεν νοιάζεται γι'αυτά τελικά...Οπότε αγκάλιασε τα ανθρωπάκια σου και όλα θα πάνε καλά!!! φιλιά και μια όμορφη καλημερα!!

Dee Dee είπε...

Περαστικα Κατερινα μου. Τι αλλο να σχολιασω. Ειχα το θρασσος κι εγω να γκρινιαζω ολη την εβδομαδα. Θα συγκεντρωθω στο θαυμα της γεννησης της μικρης μου που αυριο εχει γεννεθλια :)

Μια υπεροχη μερα, μια υπεροχη ζωη ευχομαι

Owl Mommy Βέρα είπε...

Όλοι παγώσαμε μόλις το διαβάσαμε..άστα, η λέξη "χειρότερο" είναι λίγη..
Ας μάθουμε να χαιρόμαστε τις απλές μέρες με τα παιδάκια μας και όλα τ'άλλα θα περάσουν, σιγά τα δύσκολα!
Και περαστικά!

Ανώνυμος είπε...

δεν χρειαζεται να βλεπεις το χειροτερο για να αντιληφθεις οτι δεν ειναι πραγματικη σου αναγκη να ασχολεισαι με την εξωτερικη σου εικονα αλλα με αυτο που πραγματικα θες μεσα σου. ειμαι σιγουρος φιλεναδα οτιδεν ειναι πραγματικη σου αναγκη οι καναπεδες και τα ωραρια σου αν σκεφτεις οτι αυτα σου τα επιβάλλλει το εξωτερικο περιβάλλον και όχι εσυ.
cool baby... τα χειροτερα ειναι αλλου και αυτα ειναι ανγκη να αλλαξουμε. οποια και οσα θελουμε να μπορουμε.
fuck normality.
τα λεμε το βραδυ και μην που πεις δεν γιατι αααααα....

peny είπε...

Καλημέρα Κατερινιώ.
Έζησα ακριβώς ακριβώς ακριβώς το ίδιο...Μια μέρα σαν παρασκευή και 13,νευρα,σώμα,μυαλό χιλια κομμάτια.Γκαντεμιές,ανάγκες ανεκπλήρωτες,απροσεξία,μαμά,μαμά μαμά και πολλοστή φορά.Ένα σερφάρισμα για να ξεδώσω λίγο...και έπεσα ακριβώς στο ίδιο νέο.Ζαλίστηκα.Ξαφνικά όλα ανατράπηκαν.Το μόνο που είχε σημασία πια ήταν να ξυπνήσει η μικρή,να βγούμε έξω,να κάνουμε οτι προλάβουμε μέχρι να νυχτώσει,να χαρούμε,να γελάσουμε,να αγκαλιαστούμε. Σκέφτομαι ζήσε,ζήσε την κάθε στιγμή και κράτα τη.Απόλαυσε την όπως το μικρό παιδί,αυτό που φαίνεται ασήμαντο κάντο σημαντικό. Πόσο εύκολα χανόμαστε σε μια ανούσια καθημερινότητα που μας έχει επιβληθεί χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι και πράγματι η ευγνωμοσύνη είναι αυτό που τα διώχνει όλα.
Πόσος πόνος,πόσο θάρρος γι αυτή την οικογένεια ούτε μπορώ να φανταστώ...Δύναμη.
Περαστικά γλυκούλα μου έλειψες.

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από τον πόνο του γονιού που χάνει το παιδάκι του.....Ότι και να πούμε σε αυτούς τους γονείς είναι λίγο...όσο για μας τους υπόλοιπους να έχουμε γερά παιδάκια και να είμαστε και εμείς καλά για να τα χαρούμε...

Ανώνυμος είπε...

Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ,γιατί ήταν πολύ ζόρικη προσγείωση,απο μια κατ'εμάς δύσκολη καθημερινότητα.Αυτά είναι τα δύσκολα και μας επαναφέρουν στις σωστές διαστασεις, της κατά τα άλλα περίπλοκης ζωή μας,.Ας χαιρόμαστε με όσα έχουμε και αυτά που δε ν έχουμε,απλώς δεν είναι για μας.Ευαγγελία.

pepi είπε...

Και εγώ ένιωσα την απόλυτη φρίκη όταν ενημερώθηκα για το νέο. Το πιο τραγικό βέβαια είναι, πως καθημερινά γονείς "αποχαιρετούν" τα παιδιά τους και απλά εμείς δεν το μαθαίνουμε ποτέ!! Να είμαστε όλοι καλά.

thomi είπε...

κατερινα περαστικα..κι εγω εχω συγκλονιστει απο τη μεγαλοψυχια των γονιων και την υπερμετρη τους αγαπη!
παραδειγμα προς μιμιση!.
ευχομαι ολοψυχα καλο σκ

Ερμιόνη είπε...

Κατερίνα μου... είναι από τις φορές που δεν έχω λόγια... αυτό το κοριτσάκι, η ιστορία του, η απίστευτη δύναμη των γονιών του μου δημιούργησαν τόσα πολλά ανάμικτα συναισθήματα.
Εύχομαι απλά όλοι μας να είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε, να αξιολογούμε σωστά τις προτεραιότητες μας και να δίνουμε σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας την αξία που του αρμόζει...
Φιλάκια πολλά και περαστικά

myStickland είπε...

Kαλημέρα..Προχθές όταν διάβασα οτι η μικρούλα αρρώστησε ξαφνικά και πήγε στο νοσοκομείο,ευχόμουν να τα καταφέρει..Πίστευα οτι μπορεί..όταν όμως προχθές έμαθα το δυσάρεστο νεο..δεν μπορούσα να το πιστέψω!!Η λύπη μου ήταν τεράστια..Σκέφτηκα οτι είναι κρίμα να πρέπει να γίνουν τέτοια άσχημα περιστατικά,για να μπορούμε εμείς να δούμε τη ζωή μας αλλιώς..Κάποτε ήθελα το σπίτι να είναι στην εντέλεια.Το πάτωμα να γυαλίζει.Τα τζάμια να αστράφτουν.Μα,ευτυχώς κατάλαβα νωρίς,οτι τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία απο ενα σπίτι που ζει και αναπνέει,μαζί μας..Μακάρι οι γονείς της μικρής πριγκίπισσας,να βρουν το κουράγιο,να συνεχίσουν..Μακάρι και όλοι εμείς να γευτούμε τη ζωή,ως το κουκούτσι της..
φιλιά φίλη.
φιλιά γενναία μου!!

princess είπε...

Κι εγώ σοκαρίστηκα από το δυσάρεστο νέο ... Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο παρά μόνο καλό ταξίδι στο μικρό αγγελούδι και καλό κουράγιο στους γονείς! Είμαστε μαζί τους, τους έχουμε στο μυαλό μας συνέχεια!!!

Βάσω - Οι ιστορίες της μαμάς! είπε...

Ο χειρότερος πόνος είναι όταν γονιός χάνει το παιδί του! Καλό ταξίδι στο μικρό αγγελούδι!

Ριτα Τρικαλα είπε...

καλα εισαι απιστευτη ειναι η δευτερη φορα που με εκανες κι εκλαψα η πρωτη ηταν με το Ναντο αγγιζεις καρδιες μη ςταματας να γραφεις φιλακια

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Καλημέρα!
Η μαμά μου λέει, αυτά θα μείνουν κι εμείς θα φύγουμε....πόσο δίκιο έχει....πασχίζουμε για τα ασήμαντα....
Καλό ταξίδι στην Ιωάννα μας, κι εγώ το έμαθα προχθές και είπα δεν πειράζει...δεν της άξιζε τέτοια ταλαιπωρία...σε κανένα παιδάκι...
Ας δούμε επιτέλους την ουσία της ζωής μας.......
Κατερίνα μου , σε φιλώ!!!!
Καλό ΣΒΚ!!!!!!!!

HelenZ είπε...

Γράφεις πολύ ωραία κι εγώ έκλαψα δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν όταν διάβασα την είδηση και έμαθα όλη την ιστορία απο το μπλόγκ. Είναι όντως πολύ τραγικό... Καλό ΣΚ!

Evita Rentzi είπε...

Κατερινάκι, είδες τι είναι η ανθρώπινη φύση; Ξεχνάει... Ένα μικρό όμως ταρακούνημα αρκεί να την επαναφέρει. Το κακό, όμως, είναι ότι δεν επαναφέρει τους πάντες... Εσύ είσαι εξαίρεση! Ευτυχώς!
Περαστικά (κι εμείς άρρωστοι είμαστε) και υγεία στις ζωές μας πάνω από όλα!

Christina V. είπε...

Περαστικά Κατερίνα μου! Όλοι συγκλονιστήκαμε και κάναμε μια παύση για τη μικρή Ιωάννα όταν μάθαμε για τη μικρή Ιωάννα... Σ' ευχαριστώ που μου θυμίζεις μα χαίρομαι... Φιλιά και εύχομαι να είσαι καλύτερα!

myStickland είπε...

Kατερινάκι..ελπίζω να πέρασες πολύ όμορφα και όλα να πήγαν κατ'ευχήν!!
Ενα μικρό ευχαριστώ,που υπάρχεις και κάνεις τη ζωή όλων όσων είναι δίπλα σου,πιο όμορφη..
αφιερωμένο:
http://mystickland.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7.html

φιλάκια<3

Demi είπε...

Στα χαμένα ήμουν και γω μαυτα τα νέα....το χειρότερο που μπορει να συμβει στην ζωη ειναι αυτό ...

Εύχομαι περαστικά σου!

{Marianna} είπε...

Πόσο μάταιη έχουμε κάνει την καθημερινότητά μας! Γελοία, μικρή και μάταιη, με τα γελοία, μικρά και μάταιά μας προβλήματα! Και η ουσία πουθενά... Αντίο στο μικράκι αυτό, που έκανε την μέρα πολλών όπως φαίνεται ν'αλλάξει, και μακάρι και την νοοτροπία μας...
Καλή εβδομάδα!

Ευγένιος είπε...

Σ' ευχαριστούμε που μας θύμησες την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και μας γνώρισες με την Ιωάννα!!!

Rena Christodoulou είπε...

ΑΧ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ!!!!!
ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ!!!!1
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!!!!!
ΕΙΧΑ ΚΙ ΕΓΩ ΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΗΘΕΛΑ ΟΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!!!!!
ΕΙΔΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΔΕΙΧΝΕ ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟ ΓΙΟ ΤΗΣ ΚΙ ΕΤΣΙ ΟΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΘΑΡΑ ΠΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!!!!
ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΜΩΣ;
ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΙ ΕΧΑΣΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ!!!!
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑΞΑ, ΔΕΝ ΔΙΝΩ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!!!!
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΓΕΜΙΖΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΟΥΣΙΩΔΗ ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΠΤΙ ΚΑΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ!!!!!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ!!!!!!
ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΜΑΣ , ΕΙΧΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΣΩ!!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!!