Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Μου λείπει ο αδερφός μου...

"Μου λείπει ο αδερφός μου", μου είπε μια μέρα ο μικρός μου γιος...και τον κοίταξα παραξενεμένη.
"Καλέ μου ο αδερφός σου είναι στο δωμάτιο του", του απάντησα..."πως γίνεται να σου λείπει;"
"Δεν καταλαβαίνεις" μου απάντησε με ένταση...

"Μου λείπει γιατί άλλαξε και δεν θέλει να κοιμόμαστε μαζί, δεν θέλει να κάνουμε μπάνιο μαζί, ούτε παίζει με τα playmobil κι ούτε θέλει να κάνει παρέα με τους φίλους μου και να παίζουμε κυνηγητό και κρυφτό...Ούτε με αφήνει να κάνω παρέα με τους φίλους του που έρχονται στο σπίτι κι όλο μιλάνε και μιλάνε κι είναι βαρετά. Δεν είναι όπως παλιά και μου λείπει..."
Ξαφνιάστηκα..."Τι εννοείς δεν είναι όπως παλιά;" Τον ρώτησα..."Να, ούτε η φωνή του δεν είναι ίδια, ούτε χωράει στο κρεββάτι να κοιμηθούμε μαζί...δεν είναι όπως παλιά μαμά...άλλαξε!"

...έμεινα για λίγο σκεπτική σχεδόν θλιμμένη γιατί κατάλαβα ακριβώς τι συμβαίνει. Ζει μια απώλεια και τον νιώθω γιατί με έναν τρόπο, τη ζω κι εγώ!

Προχθές περπατούσα στη λαϊκή με τον Άγγελο που πια δεκατρία και μισό είναι ψηλότερος από εμένα, βαρύτερος από εμένα και πιο μεγαλόσωμος...κι όμως περπατούσα στο δρόμο με το παιδί μου και καθώς  είχε πολύ κόσμο τριγύρω, το χέρι μου μόνο του έψαξε δίπλα μου για να πιάσει το μικρό χεράκι...μια, δυο, τρεις φορές και καθώς δεν μπορούσα να το βρω γύρισα και κοίταξα δίπλα μου.
Με κοίταξε κι εκείνος, με ένα ερωτηματικό στα μάτια κι ένα χαμόγελο στα χείλη..."Αλήθεια μαμά; Λες να χαθώ;" του απάντησα με ένα πικρό χαμόγελο..."μεγάλωσες κάθαρμα!"
Το χέρι μου προσπαθούσε να πιάσει το μικρό χεράκι ψάχνοντας εκεί που το έβρισκε πάντα. Χαμηλά.
Μα κοιταχτήκαμε στα μάτια και μάζεψα το χέρι μου γρήγορα...

Το μικρό χεράκι δεν ήταν πια εκεί. Δεν είναι εκεί εδώ και καιρό, μα εκείνη ακριβώς τη στιγμή το αντιλήφθηκα και μέσα μου  απλώθηκε μια θλίψη...
Η ίδια ακριβώς θλίψη την οποία βίωνε κι ο μικρός του αδερφός...

"Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για το ότι ο αδερφός σου μεγαλώνει αγάπη"...του απάντησα.
"Μπορείς όμως να είσαι περήφανος που έχεις πια έναν αδερφό που κάνει άλλα πράγματα μεγαλίστικα και μπορεί να σου μαθαίνει τόσα!"
"Ναι μαμά, αλλά δεν θέλει να είναι μαζί μου, είμαι μόνος μου." "Δεν είσαι μόνος σου έχεις του φίλους σου να παίζεις"...
"Εγώ θέλω τον αδερφό μου!" Μου φώναξε. "Με αυτόν κάναμε τα πιο ωραία.Τις πιο ωραίες περιπέτειες μαμά!"


Ξέρω, ήθελα να του πω...ξέρω ακριβώς τι ζούσε μαζί του γιατί το έβλεπα και αντιλήφθηκα την ώρα εκείνη πόσο καιρό είχα να τους δω να παίζουν μαζί στήνοντας τα τρένα στο σαλόνι ή πόσο καιρό είχα να δω μάχες με στρατιώτες, δεινόσαυρους κι εξωγήινους...
Πόσο καιρό είχα να τους δω να κάνουν μαζί μπάνιο για ώρες κι η μπανιέρα να γίνεται πεδίο μάχης και θαλάσσιο πάρκο και πόσες φορές είχα να τους δω να κοιμούνται μαζί και να  στήνουν στο κρεββάτι ολόκληρα σκηνικά, με καταφύγια και σπηλιές...Πολύ, πολύ καιρό!
...κι όλα σαν να έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη κι ο μικρός ήθελε να είχε την ευκαιρία να τα ζήσει για λίγο ακόμη, για μια ακόμη φορά...
"Να του το ζητήσεις" του είπα. "Ζήτα από τον αδερφό σου αυτό που θέλεις, έστω για μια φορά"...
Με κοίταξε με μια λάμψη. "Λες να το κάνει;" "Ναι αν του πεις πως σου λείπει και πόσο σημαντικό είναι για εσένα θα το κάνει..".

...και ο  Άγγελος δέχτηκε με την προϋπόθεση, να δεχτεί κι ο Γιώργος να περάσει ένα απόγευμα μαζί του όπως το έχει ανάγκη κι εκείνος...και δέχτηκε κι ο μικρός.

Την ημέρα εκείνη, ο Άγγελος πήρε τον μικρό αδερφό του για ποδηλατάδα στην παραλία. Έκαναν βόλτα δίπλα στη θάλασσα μιλώντας κι ύστερα πήγαν στο περίπτερο για κόμικ. Μετά στο σαντουιτσάδικο που συχνάζει η νεαρή πια πιτσιρικαρία τον κέρασε hot dog, και μετά πήγαν στο seven, για να πάρουν ταινία και δεν πήραν κινούμενα σχέδια, μα το Spy, που το λατρεύει και  μετά γύρισαν σπίτι γελώντας. 
Μετά γέμισαν τη μπανιέρα ως πάνω και το νερό ξεχείλισε και μπήκαν εκεί τα υποβρύχια και ο πόλεμος έγινε με κάθε μέσο, πετούμενα, πλεούμενα...έγινε χαμός και τέλος κοιμήθηκαν μαζί βλέποντας την ταινία και τα γέλια τους ακούγονταν για ώρα...κι ήταν όπως παλιά.

Πήγα να τους σκεπάσω πια σαν τους πήρε ο ύπνος και ήταν στο κρεββάτι στριμωγμένοι...Ίσα που χωρούσαν γιατί κι οι δυο δεν είναι πια τα μικρά μας. 
Δεν είναι πια τα μικρά μου αγοράκια μα ένας έφηβος κι ένας τυπάκος στην προ εφηβεία. Μεγάλα σώματα, μακριά χέρια και πόδια απλωμένα παντού, μα τα μουτράκια...τα μουτράκια τους είναι εκείνα. Τα ίδια μουτράκια που χάιδευα πάντα και δεν πίστευα πόσο βελούδινα είναι. Είναι πια λίγο πιο μακριά, λίγο πιο τραχιά, με λίγα σπυράκια...μα έστω κι έτσι, τα μάτια, τα μάτια έχουν ακόμη εκείνη την γλυκιά αθωότητα σαν με κοιτούν, εκείνη την τρυφερή απλότητα, την πολύτιμη καθαρότητα!...κι εκεί μέσα τους βρίσκω, σαν τους χάνω κοιτάζοντας ξαφνιασμένη τα αλλιώτικα σώματα τους...

Θεέ μου πόσο γρήγορα μεγαλώνουν...


Χαμογελώ κοιτάζοντας  φωτογραφίες τους ή σαν βλέπουμε μαζί τα βίντεο με την ημέρα της βάφτισης τους και γελούν..."Μα τόσο μικροί ήμασταν;"
Τόσο. Τόσο μικροί και αυτό το πέρασμα έγινε τόσο γρήγορα που μου λείπετε τόσο, θέλω να τους πω, μα μπερδεύω ακόμη και τον εαυτό μου...και δεν λέω τίποτε. 
"Ναι τόσο μικροί και τόσο χαριτωμένοι" ψελλίζω κι εκείνοι πέφτουν στην αγκαλιά μου...στην οποία δεν χωρούν πια μα εκείνη ξέρει, ξέρει πως να τους κάνει να νιώσουν ασφάλεια. 
Γιατί αυτό το σώμα, το σώμα μου... τους ξέρει καλά και νιώθει ακριβώς τι χρειάζονται!...κι αν εγώ μπερδεύομαι, το σώμα μου ξέρει ακριβώς πως να τους φροντίσει και απλώνει τα χέρια και χαϊδεύει κι αγκαλιάζει κι ακουμπά κι ανοίγει και γίνεται πελώριο για εκείνους...
Πελώριο για εκείνους!

...Πόσο παράξενο είναι όλο αυτό και ναι καταλαβαίνω τον μικρό σαν μου λέει με παράπονο πως του λείπει ο αδερφός του.
Εκείνο το μικρό αγοράκι που τη θέση του πήρε ένας νεαρός έφηβος, που ακόμη κι η φωνή του είναι αλλιώτικη...
Είναι δύσκολη αυτή η μετάβαση όχι μόνο για εκείνον που μεγαλώνει μα και για εμάς που βλέπουμε την κάθε αλλαγή του κι όσο  κι αν είμαι περήφανη που πια στις βόλτες με αγκαλιάζει από τους ώμους ή τη μέση σαν μικρός κύριος,  ωστόσο το χέρι μου ακόμη ψάχνει εκείνο το μικρό χεράκι και καμιά φορά...νιώθει  μοναξιά χωρίς εκείνο. Χωρίς να έχει ένα μικρό τρυφερό χεράκι να προστατεύσει, να φροντίσει, να κρατήσει σφιχτά...

Καλημέρα αγαπημένοι...Μεγαλώνουν...Μεγαλώνουμε!

16 σχόλια:

Antigone είπε...

Αχ βρε Κατερινάκι.... πόσο, μα πόσο μας εκφράζουν αυτά που λες, ρε κορίτσι...όλα αυτά που λες είναι σκέψεις δικές μου, είναι φόβοι, αγωνίες και επιθυμίες μου. Εσύ όμως κοριτσάκι γλυκό, έχεις το χάρισμα της επικοινωνίας κ αυτό είναι σπουδαίο....

Mamareggina είπε...

Δάκρυσα ζω ακόμη τις στιγμές που τα αγόρια μου κοιμούνται μαζί κάνουν μπάνιο μαζί προσπαθούν να παίξουν μαζί. Και έτσι γρήγορα που μεγαλώνουν ξέρω πως είναι κοντά εκείνη η μέρα που θα βιωσουμε τα ίδια συναισθήματα

dk είπε...

Σήμερα το πρωί ξύπνησαν οι φυσαλίδες (3 ετών δίδυμες) μαζί μου και έτσι όπως ξάπλωναν στο κρεββάτι μας σκύβω πάνω τους και λέω ήσασταν τόσα δα μικρούλες και χωρούσατε σε ένα μαξιάρι πάνω και οι δυο και τώρα Παναγία μου τι κοπέλες!!!
Ας είναι γερά όλα τα παιδιά του κόσμου να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν ήπια και όχι απότομα και βιαστικά και να ζουν την κάθε ηλικία με φωτεινές στιγμές!

Καλό τριήμερο
δ

Unknown είπε...

Έτσι ακριβώς, τα ίδια νιώθω κι εγώ με τη διαφορά πως είναι κορίτσια και ίσως είναι πιο εύκολο γιατί έχουμε πιο πολλά ενδιαφέροντα πλέον. (και κοινά ρούχα και παπούτσια)

Ελένη B είπε...

Τέτοιο κλάμα μεσημεριάτικα....
Με ισοπέδωσες.... Αχ ρε Κατερίνα και για τα δικά μου τα ίδια σκέφτομαι και το μεγάλο μου είναι μόλις 7 χρ....

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Κατερίνα, για μιά ακόμη φορά δεν αγγίζεις απλώς την ψυχή μου, αλλά είσαι μέσα της... προχθές ήταν η αποφοίτηση του μεγάλου μου γιού.. και καθώς τον καμάρωνα να χορεύει πάνω στη σκηνή τόσο όμορφος και λαμπερός, με τόση σιγουριά στον εαυτό του ... έψαχνα να βρω το μικρό Ορεστάκι, που πριν 6 χρόνια, ως πρωτάκι, δεν άφηνε το χέρι του από το δικό μου..
σκέφτομαι πόσο μεγάλη ευλογία είναι το ότι ζούμε το μεγάλωμα τους ...

σε φιλώ
φωτεινή

Unknown είπε...

Αγαπημένη μου, που σε γνωρίζω μόνο διαδικτυακά, πρέπει να σου πω ότι διαβάζοντας μόνο τις 2 πρώτες γραμμές, κατάλαβα ότι αυτή θα είναι η καλύτερη ανάρτηση-κατάθεση που έχεις κάνει. Σε διαβάζω χρόνια..

Φλώρα είπε...

Αχ...
Βάζεις λόγια σ' αυτά που νοιώθω...
Ευχαριστώ...

Unknown είπε...

κατερινα μου αγαπημενη.το εζησα,και ποναει,πολυ,πιστεψε με.δεν θα πω τιποτα αλλο.τι γρηγορα,που μεγαλωνουν.ας ειναι γερα,τυχερα,και δημιουργικα ,στη ζωη τους.κατερινα μου αγαπημενη.φιλια σε ολους σας.ρικα...

Αννα είπε...

Κατερινακι μου είχες δεν είχες πάλι με συγκίνησες. Μπορεί να μην είμαι μαμά αλλά ναι ξέρω πόσο γρήγορα μεγαλώνουν. Βλέπω εκείνα τα παιδάκια τα φαφούτικα που πέρναγα μαζί τους 6 ώρες κάθε πρωί τώρα να είναι 20χρονα. Τα πρώτα μου πρωτάκια του χρόνου δίνουν πανελλήνιες!
Βλέπω και τα ανιψακια μου, τα διδυμακια που γεννήθηκαν 2 κιλά και ήταν μαζί στην ίδια κούνια. Μεγάλωσαν και αυτά, τρεχουν, παίζουν, με αγκαλιάζουν και μου λένε " σ'αγαπω πολύ θεία "
Να είστε καλά να χαίρεστε τα αγόρια σας. Σε λίγα χρόνια σε θα φαίνεται πάλι η διαφορά και θα κάνουν πολλά πολλά πράγματα μαζί. Φιλιά!

Ma_Me είπε...

Κατερίνα μου για άλλη μια φορά η ανάρτησή σου με άγγιξε βαθιά. Αντιμετωπίζω κι εγώ με μεγάλη συγκίνηση το ίδιο "πρόβλημα. Ο γιος μου είναι πια 15 χρονών και το στερνοπούλι μου, η κόρη μου 11. Με τον μεγάλο το είχα πάρει πια λίγο απόφαση αλλά να που ξεπετάγεται και η μικρή. Και τρέμω στην ιδέα ότι δε θα έχω πια κανέναν που να θέλει το φιλάκι της καληνύχτας. Δε θα έχω πια μικρά παιδιά στο σπίτι. Δύσκολο, πολύ δύσκολο να το καταπιεί κανείς. Καλή δύναμη, λοιπόν σε σένα και σε όλες τις μαμάδες που τα βλέπουμε να μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Να χαιρόμαστε όσο γίνεται και να εκτιμούμε την κάθε μας στιγμή μαζί τους. Το φιλόξενο blog σου μας δείχνει τον τρόπο. Ευχαριστώ!

LitsArt είπε...

καλως σε βρήκα!(αν κ δεν κατάφερα να βρω πώς να κάνω εγγραφή στο μπλογκ....)
πόσο συγκινητικό το κείμενο σου!
Πραγματικά με έκανες να κλαψω. Ζω ακόμη την εποχή που οι δυο τους παιζουν( κ τσακωνονται!!!)μαζι όλη την ωρα...δε θελω να έρθει η άλλη εποχή!!!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Η ανάρτησή σου με άγγιξε βαθιά, γιατί έχω πιάσει τον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό να σκέφτομαι το ίδιο για τα κορίτσια μου. Και είναι μόνο 2 και 5 αντίστοιχα. Πόσο μεγάλωσαν Θεέ μου! Βάζω τη Μελίβοια πάνω στην αλλαξιέρα και εξέχουν τα πόδια της από τα γόνατα και κάτω ενώ κάποτε ήταν σποράκι μια σταλιά. Θυμάμαι τελευταία φορά που ανέβασα τη Δάειρα στην αλλαξιέρα ήταν ακριβώς στην ίδια φάση (τα γόνατα εξείχαν) και έχουν περάσει έκτοτε σχεδόν 3 χρόνια και μου φαίνεται σαν χθες. Και συνειδητοποιώ ότι κάποια στιγμή (πολύ σύντομα) θα βγει μια και καλή η αλλαξιέρα από το δωμάτιο και θα με πιάσει κατάθλιψη, γιατί αυτό θα σηματοδοτεί το τέλος μίας εποχής. Ο χρόνος περνάει τόσο μα τόσο γρήγορα που είναι τρομακτικό ώρες ώρες...
Σε φιλώ!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Πόσο με συγκίνησες Κατερίνα! Είναι τυχεροί που έχουν ο ένας τον άλλον έστω κι έτσι! Θα περάσει κι αυτό και στο τέλος θα φανεί το δέσιμο τους! Αυτό παλεύω να καταφέρω κι εγώ με τα δικά μου που ακόμη όλο κάτι τους φταίει και μαλώνουν και διαφωνούν! Κι εγώ θέλω να τους φωνάξω πως είναι τόσο τυχερά που έχουν έναν αδερφό/αδερφή αντίστοιχα! Ελπίζω να τα καταφέρω και στο τέλος να νικήσει η αδελφική αγάπη!
Kathy

Yianna Panou είπε...

Κατερίνα μου, κλαίω... Πόσο όμορφα εκφράζεις όλες τις σκέψεις σου... Τι γλυκιά μητρική φιγούρα είσαι... Είναι αλήθεια μια απώλεια αυτή. Έχω μεγαλύτερη αδελφή και ξέρω... Ξέρω γιατί το έχω ζήσει και ας μην ήμασταν τόσο κοντά στα παιχνίδια μας όσο τα αγόρια σου... Σε φιλώ γλυκά είσαι πάντα η αδυναμία μου η μεγάλη...

Litsa είπε...

Αχ μωρέ ο γλυκός μου. Κι ο Φαίδωνας μου αναφέρει συχνά ότι ο Άγγελος άλλαξε και είναι κάπως αλλιώς, δίχως να μπορεί να προσδιορίσει τις αλλαγές. Πώς περνάει ο χρόνος μωρέ; Σαν χθες θυμάμαι τον Άγγελο όρθιο (πάντα! τι παιδί!) στο καρότσι...