Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Φίλα με ακόμα...

Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες. Σκέφτηκα κι ένιωσα πολύ. Πολλά και πλούσια. Όλα χρήσιμα, μα σκληρά.
Σκέφτηκα την στιγμή που μια ζωή γεννιέται. Την αγάπη στο βλέμμα των γονιών. Την αγκαλιά τους, τόσο ζεστή, τόσο γεμάτη. Σκέφτηκα την ζωή να μεγαλώνει και να γίνεται ένας άνθρωπος σημαντικός για τους γύρω του και για άλλους πολλούς. Σημαντικός για τον εαυτό του. Σκέφτηκα μια ζωή μέσα στην προσπάθεια. Να μάθει εκείνο και μετά το άλλο. Από το πρώτο βήμα, στην πρώτη ανάγνωση και στις σπουδές και στον πρώτο έρωτα...Πόσα πρώτα βήματα έχει η ζωή; Πόσες πρώτες φορές;
Μια ζωή γεμάτη προσπάθεια κι εκπλήξεις. Μαθαίνεις και μαθαίνεις και μαθαίνεις. Μελέτη, σπουδές, δουλειά, σκληρή δουλειά.
Ύστερα δημιουργείς ζωή με τη σειρά σου...και τη λατρεύεις. Γίνεσαι γονιός. Νιώθεις αυτό να σε ολοκληρώνει να σε γεμίζει, νιώθεις πελώριος σημαντικός. Όσο πιο πολλά καταφέρνεις τόσο πιο γεμάτος νιώθεις και τόσο συνεχίζεις να μοχθείς, για το καλύτερο, για το περισσότερο, για το μεγαλύτερο...

Και μετά έρχεται  ένα βράδυ με ένα πελώριο πορτοκαλί φεγγάρι κι ένα ψιλόβροχο. Ο δρόμος πιάνει γλίτσα κι εκεί σε μια στροφή που στο παρελθόν έχεις πάρει αμέτρητες φορές, σε έναν δρόμο που τον γνωρίζεις τόσο που τον οδηγείς σχεδόν στα τυφλά, το αμάξι σου ξεγλιστρά και φεύγει...φεύγει, φεύγει...σε μια αιώνια περιστροφή. Σαν να είναι αυτός ο τελευταίος σου χορός κι εκεί σε εκείνη την στροφή, το βράδυ εκείνο το παράξενο σβήνουν όλα τα όνειρά.
Όλη η προσπάθεια, όλος ο μόχθος. Δεν έχεις το δικαίωμα να προσπαθήσεις για τίποτε πια. Το "παιχνίδι", τέλειωσε για εσένα.

Έτσι το Σάββατο το πρωί όλα τα δικά μου σχέδια έκαναν στην άκρη και βρέθηκα να ξεπροβοδίζω από την ζωή, έναν σπουδαίο άνθρωπο. Για κάποιους ήταν αδελφός, πατέρας, σύντροφος, φίλος. Ένας καταπληκτικός μουσικός που έχω δει σε συναυλίες της Κρατικής να μαγεύει με το βιολοντσέλο του. Ένας σπουδαίος αθλητής και φίλαθλος, ένας καταπληκτικός δάσκαλος...ένας άνθρωπος με μια πλούσια ζωή που είχε μπροστά του χρόνια πολλά ακόμη να προσφέρει και να χαρεί. Ένας άνθρωπος που έφυγε πριν την ώρα του και στα "γυμνά" εγκόσμια  μάτια μας φαίνεται σαν να άφησε τον κύκλο ανοιχτό.

Είχε τόσα ακόμη να ζήσει, να μάθει, να δώσει. Μα τι σημασία έχουν όλα αυτά; Ένα ψιλόβροχο τα σταμάτησε όλα. Τα όνειρα, τα σχέδια, το τσέλο...σώπασε για πάντα!
Βρέθηκα λοιπόν εκεί σε μια υπέροχη τελετή αποχαιρετισμού του, με λόγια αγάπης, με στιγμές γέλιου όταν αυτοί που μιλούσαν στο βάθρο για εκείνον εξιστορούσαν στιγμές που μοιράστηκαν μαζί του, με μουσική καθώς ακούσαμε τον ίδιο να παίζει με το τσέλο του μια μελωδία ηχογραφημένη που μας έκανε να ανατριχιάσουμε, με πολλά δάκρυα αλλά με μηνύματα και συναισθήματα που δεν πίστευα ποτέ πως θα ένιωθα σε μια κηδεία. Μια υπέροχη, υπέροχη εμπειρία...

Ένα δώρο, αυτό έκανε σε εμένα ο άνθρωπος αυτός και οι αγαπημένοι του που με πόνο κι αξιοπρέπεια τον αποχαιρετούσαν. Ένα πελώριο δώρο.
Μέσα σε εκείνη την κατάμεστη αίθουσα κατάλαβα το τι είναι σημαντικό στην ζήση μας. Όχι στη ζωή μα στη ζήση μας...Είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να τη ζούμε. Τι μένει από εμάς;
Η ακεραιότητα, η ηθική, η αγάπη, η φροντίδα, το μοίρασμα, η γενναιοδωρία, η αλήθεια μας. Τίποτε άλλο. Μόνο αυτό!
Αν πεθάνω αύριο τι θα πούνε για εμένα; Ποιος θα βγει να μιλήσει για εμένα χωρίς να πει τα τετριμμένα; Ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει για εμένα πέρα από τους συγγενείς που έτσι κι αλλιώς με αγαπούν; Τι θα έχω κάνει που να αξίζει να ειπωθεί; Θα έχω βοηθήσει; Θα έχω εμπνεύσει; Θα έχω ευεργετήσει;

Είδα φίλους εκεί στο κλείσιμό και με μάτια κόκκινα κι υγρά κάναμε αγκαλιές και ψιθυρίσαμε στο αυτί "σ' άγαπάω" και "μου λείπεις" και ήταν λίγο σαν γιορτή...Τι παράξενο!

Περπατώντας στο δρόμο με βλέμμα κενό διαπίστωσα κοιτάζοντας την ημερομηνία στο κηδειόχαρτο του πως σε δέκα ακριβώς μέρες θα γιορτάζαμε την ημέρα της γνωριμίας μας με το αγόρι που ήταν σπίτι φροντίζοντας τους γιους μας. Εικοσιοχτώ  Γενάρη, η ημερομηνία που γράφει στην βέρα μας. Ερχόταν λοιπόν η επέτειος μας...πού το θυμήθηκα τώρα αυτό!

Έχουμε επέτειο σε λίγες μέρες μα θα την γιορτάσουμε σήμερα σκέφτηκα! Θα γιορτάσουμε και θα γιορτάζουμε και θα ζούμε. Γιατί εκεί στην κατάμεστη αίθουσα με τα κλαμένα πρόσωπα κατάλαβα πως νόημα δεν έχει η ζωή αν περιμένεις, αν συγκρατηθείς. Αν δεν μοιράσεις, αν δεν μοιραστείς. Αν δεν ξοδευτείς...
"Καλύτερα να φθαρείς παρά να σκουριάσεις!" Διάβασα κάπου και το ένιωσα. Ναι, καλύτερα να φθαρώ. Να χαρώ, να ζήσω, να σπάσω, να νιώσω, να δώσω, να λυγίσω, να μετανιώσω, να δώσω κι ας μην άξιζε...Καλύτερα να φανούν πάνω μου τα σημάδια μια ζωής που έζησα κι όχι μιας ζωής που φοβήθηκα να ζήσω.
Με βήμα αργό νωχελικό πήγα στην γλυκιά μου Sugar Angel που ήταν κοντά και της είπα "Αγγελική φτιάξε μου το κέφι"! Μου το έφτιαξε με ένα κουτί με σοκολατένιο κέικ, μαλακά μπισκότα για τα αγόρια και ένα κατακόκκινο velvet cake που λατρεύω! Σβήσαμε τα κεράκια μαζί με το τρελό αγόρι που αγάπησα τότε...Δύο μικρά κεράκια, ένα για τον καθένα.


Λένε πως όταν κάποιος πεθαίνει είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη...Ναι! Μια πελώρια βιβλιοθήκη κάηκε μπροστά μου το Σάββατο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε για αυτό. Όμως αυτή η πυρκαγιά δεν πέρασε από μπροστά μου χωρίς να με ακουμπήσει. Κι έστω κι αν φαινόταν σαν να μην σώθηκε τίποτε, έμεινε μια γνώση, μια γνώση βλέποντας το πόσοι άνθρωποι ήταν εκεί, προσπαθώντας να σώσουν ότι απέμεινε, να γλυτώσουν κάτι από αυτή την υπέροχη προσωπικότητα σκαλίζοντας στα αποκαΐδια!

Αυτό λοιπόν κρατάω...τους ανθρώπους που σ' αγάπησαν να ψάχνουν στα αποκαΐδια της βιβλιοθήκης σου. Να μαζεύουν την γνώση της ζωής σου, τις εικόνες σου, τις στιγμές σου. Εσένα! Εσένα!
Έχω πάει σε πολλούς αποχαιρετισμούς ανθρώπων κυρίως νέων που έφυγαν άσκοπα, χωρίς φθορά, χωρίς νόημα, κυρίως από ουσίες κι ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια εμπειρία ήταν σαν να άνοιξε μπροστά μου μια κουρτίνα και από εκεί πίσω ο πρωταγωνιστής μου ψιθύρισε "αυτό είναι η ζωή". Δεν το πίστευα ούτε εγώ η ίδια μα ζήλεψα!
Ζήλεψα αυτό τον άνθρωπο. Ζήλεψα την πλούσια γεμάτη ζωή του. Ζήλεψα τα λόγια που ακούστηκαν για εκείνον. Ζήλεψα όλους αυτούς που μοιράστηκαν κάτι από την ζωή τους με εκείνον...τον μεγάλο απόντα που ήταν πιο παρόντας από ποτέ. Ζήλεψα γιατί σκέφτηκα πως η κόρη του, το πανέμορφο εκείνο αγέρωχο πλάσμα, ακούγοντας όλα αυτά που έλεγαν, θα πρέπει να ένιωθε πολύ περήφανη. Περήφανη για τον πατέρα της. Γιατί αυτός ο απολογισμός ζωής, της ζωή που εκείνος επέλεξε... ήταν η κληρονομιά της. Κι ήταν υπέροχη, γενναιόδωρη, καθαρή, χωρίς τσιγγουνιές.
Ναι! Μια τέτοια ζωή αξίζει να ζήσεις...να αφήσεις πίσω σου περίσσεμα αγάπης και καθαρότητας και να κάνεις κάποιους αληθινά περήφανους για εσένα.

Κρατάω τα λόγια που ειπώθηκαν από χείλη δυο ανθρώπων ακριβώς δίπλα μου, που αγκαλιασμένοι σφιχτά, με μάτια κλειστά και πρησμένα από το κλάμα πρόσωπα, ψιθύριζαν με βεβαιότητα ο ένας στον άλλον..."Θα βρεθούμε ξανά. Έτσι; Δεν είναι αυτό το αντίο...Θα τον ξαναδούμε!" Υπέροχα τρυφερό...

Κλείνω με τα λόγια του αδερφού του που ήταν και είναι ένας εξαιρετικά σημαντικός κι αγαπημένος άνθρωπος στη ζωή μου. Εκεί στο βάθρο μίλησε για τον μικρό του αδερφό  συντετριμμένος, κομματιασμένος, μα πάντα χιουμορίστας και γενναίος πολύ, λέγοντας ανάμεσα σε άλλα  πως ο αδερφός του γύρισε σπίτι λίγες μέρες πριν το θάνατο του και ανακοίνωσε στη σύντροφο του κρατώντας ένα χαρτί. "Αυτό είμαι!"
Η στιγμή ήταν συγκλονιστική γιατί το "Αυτό είμαι" ήταν...το απίστευτο απόσπασμα του Βραζιλιάνου ποιητή, συγγραφέα, μουσικού  Mario Raul de Morais Adrade, με τίτλο "Μέτρησα τα χρόνια της ζωής μου". Σαν μήνυμα από το υπερπέραν. Αν δεν το ξέρετε ήδη, διαβάστε το και θα καταλάβετε...Αφιερωμένο αγαπημένοι....

Σε εσένα που έφυγες τόσο νωρίς, ένα αντίο κι ένα ευχαριστώ...Ευχαριστώ για το πελώριο μάθημα κι εύχομαι να είναι γαλήνιο το "πέρασμα" σου!

Ένα τέλος και μια επέτειος λοιπόν...Δεκαεννιά χρόνια ζωής με το τρελό αγόρι και μετά από όλα αυτά τα θλιβερά γύρισα σπίτι και γιορτάσαμε...Δεν έχουμε περιθώριο, να αρνηθούμε ένα τέτοιο δώρο. Το δικαίωμα και την ευκαιρία να γιορτάσουμε αυτά τα συγκλονιστικά 19 χρόνια!!!

Η ευχή του Άγγελου
Καλημέρα αγαπημένοι! Δεν κρατάμε τίποτε για την κατάλληλη στιγμή...Αυτή η σκέψη είναι απάτη. Σαν καλά παπούτσια που δεν τα φοράς για να μην χαλάσουν και μια μέρα τα πετούν άλλοι, άχρηστα πια, γιατί "χάλασες" εσύ.
Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα... Τώρα! Έτοιμοι να φθαρούμε λοιπόν... γιατί τελικά, ποιος θέλει να σκουριάσει;

Χρόνια Πολλά μωρό...φίλα με ακόμα...ακόμα κι ακόμα...
"...Θέλω να είμαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου, τα κύματα όλα της μοίρας.."


                                                                                           

20 σχόλια:

Vaya είπε...

Πόσο όμορφα και συγκινητικά και ..ελπιδοφόρα όλα όσα γράφεις Κατερίνα. Είναι θλιβερό το ότι χάθηκε μια ζωή και απο την άλλη αυτός ο χαμός μας κάνει να νιώσουμε τι θα πει ζωή και πωε θα έπρεπε να την ζούμε. Πολλές φορές με προβληματίζουν αυτές οι σκέψεις. Οι ώρες, οι μέρες, οι στιγμές που περνάνε και δεν ξαναγυρνούν και είμαστε όλοι "χαμένοι" στο τρέξιμο και στην καθημερινότητα με ένα μόνιμο στρες. Ας αναθεωρήσουμε. Να είστε καλά!

Maria Villioti είπε...

Καλημέρα Κατερίνα. Οι στιγμές που αποχαιρετάμε ανθρώπους είναι στιγμές απολογισμού για μας τους ίδιους. Ο Γιάλομ λέει πως στον θάνατο δεν θρηνούμε ακριβώς γι'αυτόν που έφυγε, αλλά για μας, για την δική μας στιγμή που επιβεβαιώνεται μπροστά μας πως θα'ρθει αναπόφευκτα. Πολλές ευχές σε σένα και στο τρελό σου αγόρι!

Σοφία είπε...

Η γραφη σου με συνεπαιρνει...αγγίζει κάθε κομμάτι του εαυτού μου...και μου δίνει τόση αισιοδοξία...Και πραγματικά αισθάνομαι τυχερή που ζούμε στην ίδια πόλη...γιατί μπορεί να είμαι τυχερή και να σε συναντήσω τυχαία κάποια μέρα!

ΥΓ: Να συνεχίσετε να είστε ΕΤΣΙ μαζί για πολλά πολλά χρόνια...

lolipopfamily είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου και εύχομαι να μην αναγκαστείς να συνειδητοποιήσεις μεγάλες αλήθειες μέσα από τέτοιες άσχημες και στενάχωρες καταστάσεις. Όλα όσα έγραψες σήμερα με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και μου θύμισες αυτή την φράση που είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια : «"Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, ενώ είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα.
Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες." (Επίκουρος ) ....

KidsCloud.gr είπε...

Βρέθηκα πρόσφατα σε μία τέτοια στροφή.
Άρχισα να στροβιλίζομαι, αλλά ευτυχώς ήταν το βλέμμα σταθερό.
Σαν τις μπαλαρίνες που κάνουν γύρω γύρω γύρω, αλλά το κεφάλι καταλήγει να κοιτά μπροστά.
Και μπροστά ήταν η ζωή μου. Το παιδί μου, ο καλός μου, οι γονείς μου, ο αδερφός μου, όλοι οι αγαπημένοι μου συγγενείς, οι φίλοι μου και η ζωή.
Η δική μου ζωή και η ευκαιρία που είχα να τη ζήσω.
Να τη χαρώ και να κάνω ό,τι μπορώ για να νιώσω την ευτυχία της υγείας, της αγκαλιάς των ανθρώπων μου, της ομορφιάς αυτού του πλανήτη....

Να είστε καλά και να είστε αγαπημένοι μαζί απολαμβάνοντας την υπέροχη οικογένειά σας και την ουσία της ζωής.
Που είναι όμορφη.

Φιλιά :)

Vanilla for Bliss είπε...

Ναι, να ξοδευτείς! "Ξόδεψε τον εαυτό σου ως το τέλος"!
Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα ...
υπέροχο, αληθινό, ταρακούνημα. Σε ευχαριστώ!
Φιλιά πολλά
Όλγα

Αφροδίτη είπε...

"Ζήση", χρόνια πολλά είχα ν' ακούσω και να διαβάσω αυτήν τη λέξη.... Ανατρίχιασα, Κατερίνα, μόλις την αντίκρισα. Πόσο δυνατή είναι αυτή η λέξη.... Πόσο δυνατή! "Φίλα την, αγόρι, φίλα την...."

Το ηχόχρωμα της μουσικής του δε χάθηκε, όμως, ποτέ....!

Βενετία είπε...

Ευχαριστώ για αυτό... γιατί είναι Δευτέρα, γιατί είναι πρωί, γιατί είναι από εσένα... που ξοδεύτηκες προς εμένα, που με άγγιξες αυτή τη στιγμή. Που δεν περίμενες την κατάλληλη... γιατί αυτή ήταν η αλήθεια σου, το Σάββατο και σήμερα! Σε ευχαριστώ αγαπημένη! Η μικρή σου...

philos είπε...

Αν σου πω Κατερίνα ότι προχθές πρωτοδιάβασα το ποίημα αυτό κάπου αλλού!
Σίγουρα όταν θα έρθει εκείνη η ώρα θα πουνε λόγια όμορφα. Ανθρωποι που μας ακούσανε και τους αλλάξαμε.
Αλλά αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι είναι που δεν θα δεχθουν με τίποτα αυτή την απουσία από την ζωή τους. Και αν πάλι την δεχθούν σχετικά εύκολα, τότε θα σημαίνει ότι κάπως τους επηρρεάσαμε! ;)

Litsa είπε...

Να ζήσετε αδερφάκι και χρόνια σας πολλά;. Χρόνια γεμάτα και ρουφηγμένα μέχρι το μεδούλι. Χρόνια φθαρμένα...

Dee Dee είπε...

Αλλη μια καταπληκτικη αναρτηση. Δεν εχω τι να πω Κατερινα μου. Περισσοτερο σχολιασα απλα για νας σας ευχηθω ολοψυχα πολλα πολλα και ευτυχισμενα χρονια μαζι! Να ΖηΣετε ευτυχισμενοι οικογενεια ΚαΠα :)

Dee Dee είπε...

Κλεβω το "Μετρησα τα χρονια της ζωης μου". Το ειχα ξαναδιαβασει, αλλά τωρα προσεξα καλυτερα τα λογια. Ολα θελουν το χρονο τους.

Μαρία Έλενα είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση
Φιλακια ...

Λαμπρινή είπε...

Να ζήσετε Κατερίνα μου,ευτυχισμένοι και υγιείς για πάντα!
Με έβαλες σε σκέψεις για ακόμα μία φορά...σ'ευχαριστώ.
Σας φιλώ!

mammy on line είπε...

Χρόνια σας πολλά Κατερίνα μου!
Να είστε για πολλά πολλά χρόνια μαζί, γεμάτοι στιγμές τρυφερές, "ζωντανές", δημιουργικές.
Κάτι με έκανε εχθές το βράδυ να μην κάνω κλικ για να διαβάσω την ανάρτησή σου. Ένιωθα πως θα διαβάσω κάτι που ίσως θα με συγκινούσε με μια γεύση θλίψης.
Η χρονιά που πέρασε έφερε και σε εμάς μια απώλεια μεγάλη που μας έκανε να σκεφτούμε όλα αυτά που περιέγραψες.
Η στιγμή αλήθεια είναι τώρα. Η ζωή είναι τώρα και το στίγμα που αφήνουμε σε αυτόν τον κόσμο, στους γύρω μας σε αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν είναι αυτό που αξίζει.....
Φιλιά πολλά.

not-just-mums είπε...

πολύ κλάμα, αν και η ανάρτηση είναι ελπιδοφόρα και τρυφερή, περνάω μάλλον φάση ελαφριάς κατάθλιψης. και βαριάς αγωνίας.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ύστερα λέω ότι είμαι κλαψιάρα και με κοροϊδεύετε..τέτοια διαβάζω και ρίχνω μαύρο δάκρυ και έχω απέναντι τον άνδρα μου να μου χαμογελάει με ..ξέρετε τώρα!!! Φίλη μου το έχω πει άπειρες φορές..να λέτε το σ' αγαπώ σε κάθε πέρασμα του δίπλα σας..(εγώ πάντως το κάνω ...το λέω..και δεν ντρέπομαι!)

marianth είπε...

σε έψαξα να σε δω λιγάκι και δεν σε βρήκα ρε γμωτ μου είπε η Δ ότι σε είδε.
φιλιά πολλά Κατερινάκι και να είστε πάντα καλά με το αγόρι σου.

Maria είπε...

Με τα χρόνια να περνούν και ανθρώπους γύρω μου να χάνονται, με ενοχλεί που ο θάνατος δεν με ξενίζει πια τόσο όσο παλιά... Με τρομάζει όμως. 'Ολτα τα απόλυτα με τρομάζουν.


Να είστε πάντα γεροί και αγαπημένοι.

Unknown είπε...

Να είστε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι σε όλοι σας τη ζωη!Οσο για την αναρτήση σου τι να πω...Με συγκλονιζει ο τρόπος που μοιράζεσαι τις σκεψεις σου!Καλό απογευμα