Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Χριστουγεννιάτικα παράθυρα

Πάντα στις γιορτές με γοήτευαν τα παράθυρα. Στολισμένα λιτά ή πλουμιστά γεμάτα λαμπάκια. Παράθυρα που αφήνουν να φανεί κάπου εκεί ένα δέντρο να αναβοσβήνει ή σκιές να περνούν και να αχνοφαίνονται πίσω από τα λαμπερά φωτάκια.
Πάντα με γοήτευαν και με συγκινούσαν. Ίσως γιατί μεγάλωσα με "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα". Το παιδί που κοιτάζει πίσω από το παράθυρο και ονειρεύεται ότι δεν μπορεί να έχει...


Τα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα παράθυρα, μου δίνουν πάντα την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Δεν ξέρεις στ' αλήθεια τι κρύβεται από πίσω. Αν αυτοί που ζουν σε αυτό το σπίτι είναι χαρούμενοι ή λυπημένοι. Αν είχαν μια όμορφη ή μια άσχημη ημέρα. Αν σε αυτό το σπίτι υπάρχει αγάπη ή πόνος...βλέπεις μόνο το φως. Αυτό το υπέροχο γιορτινό φως που περνά μέσα από τα μάτια σου και ζεσταίνει την καρδιά σου...κι ονειρεύεσαι υπέροχες οικογενειακές στιγμές, ανθρώπους ερωτευμένους, παιδιά χαρούμενα και μια ζωή σαν παραμύθι.

Μαζί με τη χαρά όμως περνά και μια μικρή, μικρή, μικρή σταγόνα πόνου γιατί ξέρεις...ξέρεις πως δεν υπάρχει αυτή η ζωή, παρά μόνο ίσως...για λίγο!
Για στιγμές, για ώρες, ίσως για κάποιες μέρες...και τα λαμπάκια φεύγουν από τα παράθυρα και ξημερώνει.

Είναι δύσκολα σαν ξημερώνει στη ζωή. Σαν ξυπνάς και διαπιστώνεις πόσο όμορφο ήταν το όνειρο σου, μια αυθαίρετη σκηνή που έπλασες πίσω από ένα φωτεινό στολισμένο Χριστουγεννιάτικο παράθυρο.

Μαγικά παράθυρα, δεν υπάρχουν...ούτε μαγικές ζωές. Υπάρχεις εσύ και η αλήθεια σου. Εσύ και η εικόνα που πλάθεις πίσω από κλειστά παράθυρα. Εσύ που στέκεσαι έξω στο κρύο κι ονειρεύεσαι την ξένη ζεστασιά...
Δεν ξέρει κανείς μας τι κρύβει στα αλήθεια ένα ξένο υπέροχα και μελαγχολικά στολισμένο παράθυρο. Η μαγεία δεν είναι σε εκείνο...Η μαγεία είναι κρυμμένη στο μυαλό μας. Σε αυτό το μυαλό που ξέρει να πλάθει εικόνες και παραμύθια και μαγικά ευτυχισμένα σπίτια...

...κι εγώ στέκομαι πάντα στα μαγικά αυτά Χριστουγεννιάτικα παράθυρα. Μα στην πραγματικότητα, δεν αναζητώ κάτι που δεν έχω...αναζητώ αυτό που νομίζω πως δεν έχω...κάτι που λαχταρώ ενώ υπάρχει ήδη.

Μια ζωή ψεύτικη, γεμάτη από την χαμένη μου παιδική αθωότητα. Μια ζωή όπου δεν ξημερώνει η επόμενη ημέρα των Χριστουγέννων...

Μεγάλωσα πια και δεν ζηλεύω ξένα παράθυρα, γιατί ξέρω πως μπορώ να στολίσω το δικό μου. Δεν ζηλεύω ποτέ ξένες ζωές...γιατί είμαι απασχολημένη να ζήσω όμορφα και χρήσιμα την δική μου ζωή...
"Κανείς μας δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από ένα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο παράθυρο"... 
Δεν το λέω εγώ, είναι τα λόγια μιας γυναίκας που  έχασε το  παιδί της και τα πρώτα Χριστούγεννα της απώλειας του, στόλισε φανταχτερά το σπίτι της για τα άλλα της παιδιά. Αν σταθείς έξω από το παράθυρο της θα μαγευτείς και θα ζηλέψεις με την μαγική εικόνα. Θα θέλεις την ευτυχία της...Μα αν σου ανοίξει την πόρτα θα ορμήσει πάνω σου η απόγνωση.

Είμαστε έτσι πλασμένοι οι άνθρωποι, να νομίζουμε πως κοιτάμε την "ευτυχία" του άλλου και να την μεταφράζουμε σαν δική μας έλλειψη. Μα η αλήθεια είναι αλλού. Είμαστε όλοι αρκετά μεγάλοι κι ώριμοι για να ξέρουμε πως κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στη χαρά...μα ούτε και στον πόνο. Απλά κάποιοι από εμάς αποφασίζουμε να μείνουμε κολλημένοι είτε στο ένα, είτε στο άλλο!

Καλημέρα αγαπημένοι. Όλα στη ζωή έρχονται για να φύγουν...να το θυμάσαι την επόμενη φορά που θα σταθείς σε ένα τέτοιο παράθυρο και θα ζηλέψεις...κι ύστερα προσπέρασε το. 
Πήγαινε σπίτι σου κι άναψε τα λαμπάκια του δικού σου σπιτιού γιατί τα αξίζεις. Γιατί δεν υπάρχει μόνο περίσσεμα πόνου σε αυτό τον κόσμο, μα και περίσσεμα χαράς...μόνο που σε αντίθεση με τον πόνο που σε βρίσκει εύκολα...η χαρά θέλει κόπο για να την βρεις! 
                                                                               Κατερίνα
Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

υποκλείνομαι

Κούλλα είπε...

Κατερίνα μου με έκανες κομμάτια πρωί-πρωί. Πόσο δίκαιο έχεις σε όλα. Ας στολίσουμε όλοι τα παράθυρά μας και ας βάλουμε την ευτυχία μέσα στο σπιτικό μας Τώρα, δεν σηκώνουν αναβολές τέτοια ζητήματα ...

Nasia είπε...

γι αυτό είμαι πτώμα πάντοτε; Από τον κόπο που καταβάλλω να φέρνω τη χαρά στο σπιτικό μου; Με γλίτωσες από πολυέξοδες εξετασεις Κατερίνα χαχαχαχα
Πολύ όμορφη ανάρτηση! Καλές γιορτές να έχετε με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες!
Πολλά φιλάκια σε όλους σας!

( Τωρα ειδα πως δε θα τις γλιτωσω τις εξετασεις ,γιατι με ρωτάς αν είμαι ρομπότ;)

ikaxela είπε...

Καλημέρα, καλές γιορτές! Ενα μεγάλο φιλί από εμένα! Καλή συνέχεια!

Vaya είπε...

Πόσο, πόσο δίκιο έχεις. Αυτό που πάντα κοιτάμε τι έχουν οι άλλοι και τι λείπει από εμάς, πόση δυστυχία φέρνει! Ευτυχώς μεγάλωσα αρκετα και το έχω ξεπεράσει αυτό, αλλά βλέπω πως τυραννιούνται άλλοι γύρω μου μ΄αυτές τις σκέψεις. Ας ανάψουμε "το δικό μας φως"! Καλημέρα!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Καλές γιορτές Κατερίνα μου!! Μακάρι να έχουμε όλοι ανοιχτά παράθυρα και καρδιές!! πολλα φιλια

Λευκή είπε...

Πέρασαν πάρα πάρα πολλά χρόνια αναζητώντας την ευτυχία και αυτό το κάτι που πίστευα και είχα πλάσει στο μαυλό μου σαν ιδανικό....Αργησα να καταλάβω πως εκείνο δεν ήταν εφικτό....όμως τώρα ξέρω...πως αυτό που έχω είναι πραγματικό...και το έχω φτιάξει εγώ...!!!!!Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!!!! Λευκή

Demi είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!!!!

Σωστά όσα γράφεις!!
Να περάσετε όμορφες γιορτές με αναμνήσεις χαραγμένες στην ψυχή !!!!
Δήμητρα

Αφροδίτη είπε...

Μέρες τώρα αναζητώ εκείνο το παράθυρο στην κουζίνα, που ήταν και λίγο σπασμένο από τη μια μεριά στην άκρη, κι έβαζα το χεράκι μου, για να νιώσω την παγωνιά. Χαράματα σηκωνόμουν παραμονές Χριστουγέννων, για να δω, αν χιόνισε, να φορέσω τις μπότες μου και να κινήσουμε όλοι μαζί για την εκκλησιά.... Αυτό είναι το δικό μου παράθυρο των Χριστουγέννων, αυτό... και μου λείπει πολύ! Όμορφες Γιορτές, Κατερίνα μου, Όμορφες Γιορτές!

Βενετία είπε...

''Το κοριτσάκι με τα σπίρτα '' ..πόσο, μα πόσο αγαπημένο μου!

Έχεις δίκιο,έτσι είναι! Η χαρά θέλει κόπο για να την βρεις!
Το βράδυ που θα ανάψω τα φωτάκια και τα κεριά στο σπιτικό μας, θα σε σκεφτώ και θα θυμηθώ αυτό που μου είπες: ''Υπάρχεις μόνο εσύ και η αλήθεια σου''.

Parents Land Gr είπε...

Απο τα καλύτερα κειμενα που εχω διαβάσει. Ποσο δικιο εχεις σε όλα. Ειδικά στις μέρες μας ποτέ δεν ξέρεις τον πόνο και τις δυσκολίες που κρυβει ένα σπίτι.

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Κατερίνα!Αλλη μια φορά εκφράσεις με τέτοιο χειροπιαστό τροπο δικές μου διαθέσεις .Μου εχει συμβεί τόσες φορές ,ειναι ανθρώπινη αδυναμία να κρυφό κοιτάς ζωές άλλων ανθρώπων και να μακαρίζω την άλλη μεριά.Ομολογω οτι μέσω του δικού σου παραθύρου,διαδικτυακού κρυφό κοιτάζω και τη δική σου ζωή ,με πολύ αγάπη πάντα,σε νιώθω τόσο οικεία.Προσωπικα δεν το έχω ξεπεράσει ,όμως ακούω και κοινή την άλλη φωνουλα που μου θυμίζει όλα αυτά που έχω εγώ να εκτιμώ...

Dee Dee είπε...

Ενταξει, παλι δικιο εχεις. Φχαριστηθηκες τωρα;; :)

Σημερα λεω να αναψω ολα τα λαμπακια. Δεν ξερω αν θα τα κατεφρω καθε μερα. Σημερα ομως πρεπει να με σωσω απο τις μαυρες σκεψεις μου οπωσδηποτε :)

Αυριο μαλλον δεν θα καταφερω να ερθω στο Μεγαρο επειδη ειμαι ταπι. Ευχομαι να καταφερω να ερθω Περαια, στην παρασταση.

Πολλα φιλια