Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Alice

Σήμερα κλείνουμε δυο χρόνια ως bloggers..θα μπορούσα να γράψω διάφορα για το τι σημαίνει αυτό για εμάς.Αν κάτι άλλαξε κι αν ναι πως...όμως προτιμώ να κάνω κάτι άλλο, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία.Μια ιστορία που έγραψα χρόνια πριν για κάτι που με άγγιξε. Γιατί αυτό σημαίνει bloggin για εμένα...μοίρασμα. Κι αν τελικά δεν μοιραζόμουν μέσα από το blog αυτή την ιστορία, πως θα είχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε εκείνη...Την Alice...Την άλικη...Alice μου...

 
Σε μια από τις περιπλανήσεις μου στην Αγγλία, το καλοκαίρι του 1995, εργάσθηκα για λίγο σε κάποιους οίκους ευγηρίας.
Ήταν μια δύσκολη δουλειά. Πολλές ώρες, πολλή κούραση, ευτυχώς με μικρή πολυπλοκότητα. Ο ρόλος μου απλός. Έπρεπε να φροντίζω κάποιους ηλικιωμένους που είχα στην ευθύνη μου.
Τους βοηθούσα να ντυθούν, να φάνε, έστρωνα τα κρεβάτια τους, έστρωνα  το τραπέζι για τα γεύματα τους, τους τάιζα αν χρειαζόταν, τους μπανιάριζα ή φρόντιζα την τουαλέτα τους, τους  άλλαζα πάνα….
Απλά  πράγματα που πολλές φορές μας έφερναν όλους σε δύσκολη θέση, γιατί ήμασταν ξένοι.

Λάτρευα τους οίκους ευγηρίας.
Ιδίως κάποιοι ήταν υπέροχα μέρη. Με κήπους  ανθισμένους με αίθρια, με όμορφα δωμάτια. Η εικόνα που είχα από οίκους ευγηρίας στη χώρα μου ήταν τελείως διαφορετική.

Η διαφορετική λέξη φανερώνει την διαφορά…Γηροκομείο! Στην Αγγλία εργάσθηκα σε τέσσερις διαφορετικούς οίκους ευγηρίας και όλοι τους ήταν πραγματικά όμορφοι. Με ατμόσφαιρα ήρεμη και ευχάριστη, εξαιρετικά ποιοτικοί από όλες τις απόψεις.
Βέβαια όλα τα παραπάνω φαντάζομαι πως δεν αναιρούν το γεγονός ότι οι γλυκύτατοι γέροντες που ζούσαν εκεί βίωναν παρόμοια συναισθήματα θλίψης, λύπης,  εγκατάλειψης ή ακόμη και θυμού απέναντι στις οικογένειες τους… με αυτούς που ζούσαν σε λιγότερο ποιοτικά Γηροκομεία.
Μπορεί και όχι….

Για εμένα ήταν σημαντικό να είμαι εκεί, καταρχήν για  το πολύτιμο χαρτζιλίκι μου κι ύστερα γιατί μάζευα εικόνες, μιλούσα με ανθρώπους, τους παρατηρούσα, με άφηναν να τους ακούω και αυτό το τελευταίο φαινόταν να το έχουν τόση ανάγκη… το  ίδιο και εγώ άλλωστε.
Λάτρευα να τους ακούω , να μιλούν ασταμάτητα, να θυμούνται, να γελούν, να ψιθυρίζουν στα φαντάσματα!

Πάντα έβρισκα το χρόνο να τριγυρνώ στα δωμάτια τους , να κοιτώ τις φωτογραφίες στα μικρά κομοδίνα τους, τα μικρά χαριτωμένα πολύτιμα αντικείμενα τους.
Όλους τους μικρούς θησαυρούς μιας ζωής που πέρασε και σβήνει στο χρόνο.
Ρωτούσα ασταμάτητα κι εκείνοι μου απαντούσαν, μου εξιστορούσαν και κοίταζα μια το γέρικο πρόσωπο με τη σπασμένη φωνή που είχα μπροστά μου, μια τη φωτογραφία που απεικόνιζε το πριν.
Τότε που όλα είχαν μια ελπίδα.
Τότε που όλα ήταν  " να’ ρθουν" και τα πρόσωπα είχαν χαμόγελα ζωντανά, γεμάτα φρεσκάδα.

Με έπιανε μια θλίψη και ένας φόβος. Σκεφτόμουν  "Θεέ μου… πώς είναι άραγε αυτό; Το να έχουν όλα τελειώσει…"
Να έχεις ολοκληρώσει το έργο της ζωής σου και να μην έχεις πια τίποτε άλλο να περιμένεις, παρά μόνο τους τίτλους του τέλους….

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πόσο ανακουφιστικό μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο αυτό… Το να ζει επιτέλους μόνο για το τώρα.
Το να σταματήσει να παλεύει για το αύριο.
Το να μην χρειάζεται να δημιουργήσει πια!
Κάτι υπέροχο που έμαθα σε αυτές τις περιπλανήσεις μου στους διαδρόμους αυτών των Σπιτιών.

Σε μια τέτοια περιπλάνηση γνώρισα την Αlice.

Ήταν μια κατάκοιτη γριούλα κοντά στα ενενήντα. Μιλούσε εξαιρετικά σπάνια κι αυτό συνήθως για να με ευχαριστήσει.
Σηκώνονταν από το κρεβάτι επίσης εξαιρετικά σπάνια και έβγαινε μόνο με το αναπηρικό καρότσι μέχρι τη τζαμαρία όπου έμενε αμίλητη κοιτάζοντας το χλωμό τοπίο.
Κάθε κάποιες ώρες έπρεπε να της αλλάζουμε στάση στο κρεβάτι και να της κάνουμε ένα ελαφρύ μασάζ στα αδύναμα πόδια και προσπαθούσαμε να τη βοηθήσουμε να μην πάθει κατάκλιση.
Την έβλεπα σπάνια γιατί συνήθως έτρωγε  στο δωμάτιο της κι όχι στην τραπεζαρία, οπότε ο χρόνος που μπορούσα να έχω μαζί της ήταν εξαιρετικά περιορισμένος.

Περνούσε τις μέρες της στο κρεβάτι, άλλοτε ξαπλωτή κι άλλοτε ελαφρώς ανασηκωμένη κοιτάζοντας για ώρες έξω από το παράθυρο. Πήγαινα στο δωμάτιο της με το ρολόι για κάποια λεπτά κάθε ώρα για να ελέγξω ή να διεκπεραιώσω όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Αλλαγή στάσης, άλλαγμα ρούχων ή σεντονιών, τάισμα….

Αυτό συνέβαινε και με πολλούς άλλους κατάκοιτους γέροντες οπότε μετά από λίγο σταματούσα να βλέπω τα πρόσωπα ιδίως εκείνα που δεν προσπαθούσαν με κάποιον τρόπο να μου τραβήξουν την προσοχή!
Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν κι εκείνη. Δεν προσπαθούσε με κανένα τρόπο να μου τραβήξει την προσοχή. Να με κάνει να την κοιτάξω… Απλά υπήρχε!

Λυπάμαι τόσο μα αυτό συνέβαινε και για εμένα.

Πολλές φορές το τρέξιμο με έκανε να σταματώ να κοιτώ τους ανθρώπους στα αλήθεια κι υπήρχε κάτι που γινόταν ξαφνικά και με έκανε να στρέφω  τα μάτια και να βλέπω για πρώτη φορά θαρρείς, τα πρόσωπα πίσω από τις ρυτίδες… τα δάκρυα πίσω από τα μάτια, τα νιώθω πίσω από τα λόγια, τα θέλω πίσω από τα πρέπει τους!
Πάντα με ξάφνιαζαν οι στιγμές αυτές…

Και πάντα υποσχόμουν στον εαυτό μου, πως δεν θα ξεχάσω ξανά ότι αυτοί οι άνθρωποι απέναντι μου είναι σημαντικοί κι υπήρξαν άντρες και γυναίκες με δύναμη… που απλά χάθηκαν μέσα σε ένα σωρό από σάρκα που μοιάζει με μια άδεια κουρτίνα.

Υποσχέσεις….
Πάντα τις ξεχνούσα   αργά ή γρήγορα.


Σε μια τέτοια μαγική στιγμή είδα αληθινά την γλυκιά μου Αlice.
Καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της και την τάιζα. Έτρωγε ένα φαγητό αλεσμένο και φριχτό στην όψη.
Σκεφτόμουν ότι έτρωγε πολύ αργά κι είχα να ταΐσω άλλους δύο γέροντες…
Δεν μιλούσαμε και τελειώνοντας της σκούπισα το πρόσωπο με μια πετσέτα. 

Την ώρα εκείνη που έσκυβα πάνω της, ένιωσα το τρεμάμενο χέρι της να μου χαϊδεύει τα μακριά μου μαλλιά που μου έπεφταν στο πρόσωπο. Θυμάμαι πως κοκάλωσα.

Αυτή η κίνηση έκρυβε  μια οικειότητα, μια φροντίδα, μια αγάπη…

Την κοίταξα και διαπίστωσα πως δεν κοιτούσε εμένα, παρά τα μακριά μου μαλλιά και ψιθύρισε "what a beautiful hair dear".

Μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα εκείνη μου χαμογέλασε και τότε,  για πρώτη φορά… την είδα.
Ήταν μια γυναίκα πανέμορφη. Τα μάτια της ήταν τόσο ευγενικά τόσο… απαλά!

Τα μάγουλα της ροζ και τα μαλλιά της κάτασπρα μαζεμένα σε ένα μικρό κότσο.
Φαινόταν τόσο απίστευτα ντελικάτη, με τα απαλά χεράκια της, τόσο μα τόσο μικρή σαν κουβαράκι μέσα στο μεγάλο κρεβάτι και γύρω της τα λουλουδάτα μικρά κεντημένα μαξιλαράκια της… Απομεινάρια του δικού της σπιτιού…

Έμεινα εκεί λίγη ώρα να την κοιτάζω κι ήθελα να κλάψω, γιατί μου θύμισε ξαφνικά τόσο πολύ την γιαγιά μου.

Μου πήρε μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως ενώ για εμένα, εκείνοι οι άνθρωποι  έχαναν την υπόσταση τους, εγώ για εκείνους ήμουν ξεχωριστή. Αυτή που τους φρόντιζε, τους τάιζε, τους σέρβιρε, αυτή που τους έλεγε την πρώτη καλημέρα ή την τελευταία καληνύχτα, ένα πρόσωπο που έβλεπαν καθημερινά και είχαν την ανάγκη του.
Έκανα όλα εκείνα τα πράγματα που υποτίθεται πως κάνουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη οικειότητα κι αγάπη μεταξύ τους. Από το τάισμα, μέχρι το άλλαγμα κι όταν εγώ τα έκανα όλα αυτά εκείνοι με παρατηρούσαν σιωπηλά κι ένιωθαν την διαφορά…

Όταν αγαπάς όλες οι  κινήσεις έχουν χάδι κι εγώ… δεν  τους αγαπούσα! Απλά διεκπεραίωνα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να είμαι γρήγορη κι αποτελεσματική.
Ένιωσα απογοήτευση από τον εαυτό μου κι υποσχέθηκα να μην ξαναγγίξω κανένα από εκείνα τα τσακισμένα πλάσματα, χωρίς παραπανίσια φροντίδα κι ένα ίχνος έστω, αγάπης!

Άρχισα να την φροντίζω έτσι όπως της άξιζε.

Έκανα όλα όσα έκανα και πριν μα ταυτόχρονα της μιλούσα, της χαμογελούσα, την χάιδευα. Έμπαινα μέσα στο δωμάτιο της κι ήμουν η χαρά της ζωής…
Ήθελα να της μεταδώσω μια αισιοδοξία, να της προσφέρω μια περισσότερο… χρωματιστή ημέρα.
Αρχίσαμε να έχουμε μια σχέση περισσότερο εκδηλωτική. Η Αlice  δεν μιλούσε πολύ. Τα λόγια της ακριβά και σπάνια.
Την χτένιζα, της χάιδευα τα μαλλιά, της έκανα κομπλιμέντα για τα όμορφα μικροαντικείμενα που είχε τριγύρω της.

Τιτίβιζα χοροπηδώντας ολόγυρα της κι εκείνη με παρατηρούσε με ένα αχνό χαμόγελο χαραγμένο, στο ευγενικό πρόσωπο της.

Σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν μια τόσο γλυκιά γιαγιούλα να μην ζει με την οικογένεια της και πάντα έβλεπα την λάμψη στα μάτια της όταν την επισκέπτονταν οι δύο γιοί  και τα εγγόνια της. Πόσο χαρούμενη ήταν σαν τους έβλεπε.

Πάνω στο κομοδίνο της είχε μια και μοναδική ασημένια κορνίζα. Μέσα είχε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Απεικόνιζε την ίδια, μια νεαρή κούκλα να ποζάρει με ένα στρογγυλό καπελάκι με λουλουδάκια στο πλάι.

Ήταν πανέμορφη, δροσερή,  με πρόσωπο σαν βαμβάκι, ξανθά μαλλιά και ένα χαμόγελο υπέροχο.
Φαινόταν σαν μοντέλο εποχής, σαν ηθοποιός σε  ταινία ρετρό. Η γυναίκα στη φωτογραφία ήταν μια υπέροχη "κατακόκκινη" Alice...καμία σχέση με τη "αχνό ροζ" κουβαριασμένη γιαγιούλα. Ο χρόνος...πόσο  σκληρός...
Στην φωτογραφία δεν φαινόταν ντελικάτη μα  χαρούμενη, λαμπερή με μια ελαφριά μελαγχολία κάπου εκεί στην άκρη των ματιών…
Δίπλα της χαμογελούσε ένας νεαρός άντρας με στολή αστυνομικού, όμορφος πολύ, σαν star του κινηματογράφου  και  μπροστά τους δυο αγοράκια με άσπρα πουκάμισα, κοντά  παντελόνια με τιράντες και μαλλιά κοντοκουρεμένα και χτενισμένα στην εντέλεια.

Πάντα αυτές οι φωτογραφίες, ενθύμια μιας αλλιώτικης πραγματικότητας, μου
προκαλούσαν θλίψη!

Ωστόσο όταν μια μέρα την έπιασα στα χέρια μου και την περιεργάσθηκα η Αlice με κοίταζε στα μάτια σαν να προσπαθούσε να μαντέψει τι στα αλήθεια ένιωθα για αυτό που έβλεπα. Της είπα "Αlice είσαι εσύ! Θεέ μου είσαι  πανέμορφη!"

Εκείνη χαμογέλασε αινιγματικά όπως πάντα κι ένευσε καταφατικά!

Συνήθως στους  άλλους ένα τέτοιο σχόλιο έφερνε κύματα πληροφοριών.
Ήταν σαν να τους έδινα την άδεια και άρχιζαν να μου δίνουν πληροφορίες που αφορούσαν τη ζωή τους, την οικογένεια τους, την ιστορία τους. Με γοήτευαν όλα αυτά κι η ανάγκη των ανθρώπων να μιλήσουν, να μοιραστούν.
Όχι όμως και η Αlice.
Δεν ακολούθησε κανένα άλλο σχόλιο, καμία παραπανίσια λέξη.
Κρατώντας ακόμη την φωτογραφία την ρώτησα αν απεικόνιζε την οικογένεια της. Μου απάντησε με ένα απλό "ναι".
Την ρώτησα αν αυτός ο άντρας της φωτογραφίας ήταν ο σύζυγος της. Μου απάντησε με ένα δεύτερο "ναι".
Ξαναπροσπάθησα ρωτώντας αν ήταν αστυνομικός μιας και φορούσε στολή.
Τρίτο "ναι".

Και μετά  σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσω κάτι περισσότερο της είπα ότι φαινόταν πολύ όμορφος - κάτι που ήταν αλήθεια - κι εκείνη για ακόμη μια φορά μου χαμογέλασε.

Κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα. Εκείνη με αναμετρούσε με το βλέμμα της.
Δεν είχε μέσα καμία πρόκληση, καμία πρόσκληση, τίποτα!
Κι εγώ δεν έβλεπα καμία χαραμάδα που θα μ’ άφηνε να μπω. Τίποτα!

Λίγο πριν ακουμπήσω  την φωτογραφία στο κομοδίνο της είπα "You look so happy Alice... Did you loved him?"

Όταν την κοίταξα είχε ήδη γυρίσει το κεφάλι της στο πλάι και δεν μπορούσα να καταλάβω αν κοιμόταν, αν ήταν ξύπνια,  αν άκουσε καν την ερώτηση μου.
Έμεινα  για λίγο σιωπηλή, συγύρισα τη ροζ πλεκτή κουβερτούλα στα πόδια της κι έφυγα απογοητευμένη!

Η ώρα του απογευματινού δείπνου ήταν στις 18.30.

Έτρωγε κάτι ελαφρύ κι ύστερα έπινε το μυρωδάτο της τσάι με έναν κύβο ζάχαρης  και μια σταγόνα γάλα,  μαζί με δύο μπισκότα βουτύρου… κάθε απόγευμα το ίδιο.
Την τάιζα σιγανά κι ύστερα βουτούσαμε μαζί τα ωραία μπισκότα στο τσάι της. Μετά τα μασουλούσε σιγά- σιγά κι ευγενικά, προσέχοντας να μην λερώσει.

Εκείνο το απόγευμα όταν  τελείωσε, της έκανα την βραδινή της τουαλέτα, της χτένισα τα λιγοστά λεπτά της μαλλάκια, της συγύρισα το κρεβάτι, άνοιξα  ελαφρώς το παράθυρο  για να έχει καθαρό αέρα, τριγύρισα στο δωμάτιο τακτοποιώντας το, ενώ ταυτόχρονα σιγοτραγουδούσα Χατζηδάκη γιατί ήξερα πόσο της άρεσε να ακούει να ψιθυρίζω ελληνικές μελωδίες.

Όσο εγώ έκανα όλα αυτά εκείνη έμενε σιωπηλή, και με παρατηρούσε με το αχνό της χαμόγελο.
Στο τέλος έσβηνα το φως και άναβα το πορτατίφ δίπλα της.

Της χάιδευα απαλά το μάγουλο και της έλεγα "Goodnight Alice"  κι εκείνη μου έσφιγγε το χέρι  μου πάνω στο μάγουλο της και μου  ψιθύριζε   "Goodnight  dear".

Εκείνο το βράδυ  έγιναν όλα με την ίδια ρουτίνα, μόνο που η Αlice δεν μου ευχήθηκε Καληνύχτα, την ώρα που μου χάιδευε το χέρι… παρά μόνο μου χαμογέλασε.
Ξαφνιάστηκα και δεν έδωσα σημασία, μα την ώρα που έβγαινα από το δωμάτιο, άκουσα  την μελωδική φωνούλα της να…. μου λέει σιγανά…. "I think I did…"

Έμεινα για λίγο εκεί  στην άκρη της πόρτας κοκαλωμένη κι αμίλητη… Δεν ήμουν σίγουρη ότι άκουσα σωστά και ρώτησα "είπες κάτι Αlice;"

Εκείνη με την ίδια σταθερή φωνή μου απάντησε για μια ακόμη φορά…. "I think I did!"

Γύρισα κοντά της και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού.
Έσκυψα και της φίλησα το χέρι και τότε μου είπε "Goodnight dear…"

Βγήκα από το δωμάτιο χωρίς να κάνω τον παραμικρό θόρυβο.

Μετά από λίγο καιρό έφυγα και η Αlice  σβήστηκε σιγά - σιγά από το μυαλό μου.
Μα υπάρχουν στιγμές ακόμη και τώρα, που όταν σβήνω το φως και πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ, ψιθυρίζω στον εαυτό μου "Goodnight dear" … και χαμογελάω αχνά στο σκοτάδι!
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι ότι εκείνη η γλυκιά γυναίκα - γιαγιούλα πια - εκείνο το πρωινό από την στιγμή που της έκανα εκείνη την ερώτηση, σκεφτόταν.

Μετά από μια ολόκληρη ζωή, σκεφτόταν κι αναρωτιόταν, κι έψαχνε μέσα της. Ανασκάλευε τη μνήμη της όλα τα θαμμένα συναισθήματα της για  να καταλάβει αν  τελικά τον είχε αγαπήσει…

Αυτή η σκέψη με συγκλονίζει ακόμη και τώρα. Το ότι η απάντηση δεν ήρθε αυτόματα. Το ότι χρειάσθηκε χρόνο για να σκεφτεί.
Το ότι, όταν εγώ νόμισα πως δεν με άκουσε, εκείνη ήδη ταξίδευε και έψαχνε, έψαχνε, έσκαβε μέσα της, να θυμηθεί στιγμές, λόγια, χέρια, εικόνες, για να ανακαλύψει αν όντως τον είχε αγαπήσει τον άντρα εκείνον…. τον άντρα της!

Πέρασαν χρόνια, άνθρωποι, λόγια, έρωτες κι ακόμη αυτό το…. "I think"… νιώθω να με πληγώνει

"Goodnight Αlice. "


Καλημέρα αγαπημένοι και χρόνια μας πολλά...226 αναρτήσεις, 2 χρόνια μοίρασμα...μαζί σας. Σας ευχαριστούμε!
                                                                                            ΚαΠα

31 σχόλια:

mara είπε...

Όταν αγαπάς όλες οι κινήσεις έχουν χάδι .......
Κίνηση ,Καλημέρα και Ευχές!!!!
Απλά σας φιλώ ....

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ είπε...

.....παντα τετοια εποχη θυμαμαι το μουντο λονδινο μου...τισ μερεσ που ημουν ηδη εκει τετοια εποχη...την προετοιμασια μγια το uni...Toys filoys poy ekana....esena...kai nai...ayto poy perigrafeis to uymamai akoma giati hmoyn ekei...konta soy poy uymamai akoma poy moy miloyses gia kapoia grioyla...to pisteeis????to uymamai!!!!tis nyxtes poy hsoyn sto ghrokomeio....to xamogelo soy kai oxi thn kopyrash soy...

agaphmenoi moy Kapa...Agaphmenh moy katerina....polla polla xronia akoma na eiste edv....se agapv toso poly...kalhmera...soy stelnv opvs panta mia glykia agkalia

xara είπε...

Ποσο δικιο ειχε η γλυκια Αλις που ενιωθε την αναγκη να το επεξεργαστει πριν απαντησει. Το λεω επειδη εχω την ατυχια να με κατατρωει η ιδια απορια για μενα. 19 χρονια κι ακομα δεν ξερω. Μαλλον ναι, αλλα σιγουρα; Και φυσικα λυπαμαι, πρωτα για μενα και μετα για κεινον.

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

"Ανασκαλεύεις τη μνήμη και ρωτάς ήταν αληθινές οι στιγμές ή μήπως στημένες;"

Λόγια μιας καθηγήτριας μουσικής που είχαμε επισκεφτεί σε γηροκομείο. Ηταν τότε που δεν κατάλαβα.

Ευχαριστώ!























juegos gratis























jogos online gratis

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Χρόνια σας πολλά dear!
kathy by anthomeli

ikaxela είπε...

Καλημέρα και καλή σας συνέχεια! :)

lolipopfamily είπε...

Κατερινάκι μου ποτέ δεν σταματάς να με ξαφνιάζεις ευχάριστα. Τι πλάσμα καταπληκτικό που είσαι.Η περιγραφή σου ήταν σαν να έβλεπα μια τρυφερή ταινία....Χρόνια πολλά πολλά γιατί δεν χορταίνονται οι αναρτήσεις σας! Καλό Φθινόπωρο

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφη και τρυφερή ιστορία Κατερίνα!
Σας εύχομαι να είστε εδώ και να μοιράζεστε μαζί μας παρόμοιες αναρτήσεις για πολλά - πολλά χρόνια ακόμη.
Λατρεύω το blog σας κι έχω αγαπήσει και την οικογένειά σας μέσα από αυτό κι ας μην έχουμε γνωριστεί ποτέ...
Σας ευχαριστώ για όλα: σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς, για όλα...

Νιώθω ότι με κάνετε να βρίσκω και πάλι τον καλό μου εαυτό, όταν η καθημερινότητα με αναγκάζει να τον χάνω. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!


Φιλικά,
Άννα

Owl Mommy Βέρα είπε...

Πολύ γλυκιά ιστορία και μελαγχολική ιστορία..μου φαίνεται τόσο περίεργο να αναρωτιέσαι για κάτι τέτοιο..
Να είστε καλά KaPa να σας έχουμε εδώ παρέα! Σας φιλώ!

Βενετία είπε...

Dear... αγαπημένη μου... Πόση αλήθεια αγάπη έχεις χαρίσει γύρω σου... Κατερίνα μου, ΚαΠα μας είναι υπέροχα αυτά τα δύο χρονια σας εδώ... Ευχαριστούμε! Ευχή για πολλά ακόμη...

Λαμπρινή είπε...

Υπέροχη και τρυφερή η ιστορία που μας είπες σήμερα Κατερινάκι μου και χαίρομαι πολύ που την μοιράστηκες μαζί μας ειδικά αυτήν την επετειακή μέρα του blog σας...2 χρόνια ε?Κι όμως νιώθω να σε ξέρω πολλά πολλά περισσότερα!Να είστε πάντα καλά και πάντα εδώ!Σας φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφη και συγκινητική ανάρτηση! Σαν ταινία ακούγεται!
Να τα εκατοστήσεις τα χρόνια του μπλογκ σου και να μας γράφεις πάντα τις όμορφες ιστορίες σου και να δίνεις πάντα αγάπη και φροντίδα στους γύρω σου!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Πολύ τρυφερή η ιστορία σου, γεμάτη υπέροχα συναισθήματα!
Χιλιόχρονο εύχομαι το μπλογκοσπιτάκι σας, και πάντα γεμάτο με όμορφες αναρτήσεις!
Φιλιά!

Unknown είπε...

Πραγματι σαν να βλεπω ταινια....!
Συγκινηθηκα με την ιστορια! Παντα συγκινουμαι με τις αναρτησεις σου! Μια λεξη, μια φραση, ενα τραγουδι, μια μυρωδια, μια εικονα θα με κανουν να ταξιδεψω και να συγκινηθω. Γραφεις τοσο ομορφα αγαπημενη μου Κατερινα!
Εγω με τη σειρα μου σας ευχομαι το σπιτακι που εχετε ανοιξει σ' αυτη την μπλογκογειτονια, να ειναι παντα γεματο με καλους, καλοπροαιρετους και ανοιχτομυαλους "φιλους".
Μεινετε οπως ειστε, σας αγαπαμε!!!!

TzinaVarotsi είπε...

Εμένα πάλι αν με ρωτούσες θα σου έλεγα αμέσως κι αυθόρμητα πως σας αγαπάω πολύ οκογένεια kapa και εύχομαι μέσα απ'την καρδιά μου να συνεχίσετε αυτό το υπέροχο μοίρασμα της ζωής σας με όλους εμάς για πολλά πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμα.
Φιλιά πολλά :-))

marronblogger είπε...

Δεν ξέρω γιατί, Κατερίνα μου,
αλλά μου ήρθε να στο τραγουδήσω
http://www.youtube.com/watch?v=4nH8VZcEG2w

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά.

Να `χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.
Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Να `ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.

Να `ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.

Ποιο το χρώμα της αγάπης;
Σε φιλώ πολύ ;)

ΠΕΠΗ είπε...

Μελαγχολία, ένα γκρίζο χαμόγελο και ένα φτερούγισμα ελπίδας για την υπόλοιπη ζωή μου ΚΑΘΏς αν ερωτηθώ ποτέ αμέσως θα φωνάξω ΝΑΙ! Και πόσο υπέροχο όνομα (you know), xxx ΠΕΠΗ

Dee Dee είπε...

Χαιρομαι πολυ που επελεξες να μοιραστεις αλλη μια ιστορια μαζι μας σημερα :) Με εβαλε κι εμενα σε σκεψεις η Alice σου.

Ομορφο φθινοπωρο να εχουμε!!

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη και συγκινητική η αναρτησή σου.
Φιλάκια ...

Rena Christodoulou είπε...

ΑΧ ΒΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ, ΠΑΛΙ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΚΛΑΨΩ!!!!
ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΔΩ ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΔΑΚΡΥΑ!!
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ, ΤΑ ΓΗΡΟΚΠΜΕΙΑ!!
"ΕΥΤΥΧΩΣ" ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΠΟΙΟΙ "ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ" ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΓΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΖΕΙΝ!
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΗ!!!!!
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΕΣΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙΣ!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!
ΝΑ ΜΟΥ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΣΟΥ!
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩ ΣΤΙΣ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ- ΚΑΦΕ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΜΨΗ!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!

Ανώνυμος είπε...

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ;

Αφροδίτη είπε...

4 ερωτήσεις, 1 απάντηση με 4 λέξεις, όλη της η ζωή... Ένα έχω να σου πω με 3 λέξεις: μου κάνεις καλό! Καθηλωτική, όπως πάντα, άλικο της ζωής μου χρώμα, εσύ! Χρόνια Πολλά, ΚαΠα, σας ευχαριστούμε!

Anzouya είπε...

Απίστευτη ιστορία, και τόσο συγκινητική μέσα από την απλότητά της. Σ'ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας τόσο όμορφες σκέψεις.

Ανώνυμος είπε...

Μου εφερες δακρυα στα ματια.....
πολλα!!!
Να ειστε καλα και για πολυ καιρο μαζι μας.......

εμενα μου αρεσει να βλεπω πισω απο τις ρυτιδες και τα τρεμαμενα χερια ολη τη ζωη που εζησαν.....
Και με συγκλονιζει, με ανατριχιαζει, το πως ηταν και το πως εγιναν! τι δυναμεις και τι αγωνες κρυβουν αυτα τα θολα πια ματια που περιμενουν....

Φιλι γλυκο!
(ημασταν τοοσο κοντα διακοπες φετος, που για λιγο νομιζα οτι θα σας συναντησω στ'αληθεια!!! μα δεν εκατσε και φετος....οψομεθα!)

Μικρο Vailie*

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Πολύ συγκινητική ιστορία...
Να τις χιλιάσετε τις αναρτήσεις σας :)

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Λάτρεψα την ανάρτηση σου..με συγκίνησε..Ξέρεις παλιά πήγαινα σε γηροκομεία και απλά σαν επισκέπτρια μόνη μου εθελοντικά έφτιαχνα καφεδάκια, μοίραζα γλυκάκια, τυροπιτάκια , κολόνιες μικρές..τσιγαράκια στους παππούδες..όμως δυστυχώς δεν ήταν η εικόνα που περιγράφεις γλυκιά μου..Ήταν εικόνα θλίψης..Σε κοιτούσαν στα μάτια και σου έλεγαν:- τα παιδιά μου δεν έρχονται..έχουν δουλειά..είναι μακριά..Έχω πια καιρό να πάω..Από τότε που δεν μπορώ να κινηθώ όπως παλιά..Σε διάβασα με συγκίνηση.

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω το σχόλιό μου. Σε παρακολουθώ συχνά,χωρίς όμως να σχολιάζω. Δεν δημοσιεύω σε δική μου σελίδα, άρα μην ψάχνεις.

Με συγκίνησε η ανάρτησή σου και η ανθρωπιά της.

Έχασα πρόσφατα τον πατέρα μου. Για περίπου τρεις μήνες ήταν στα χέρια αποκλειστικών γηροκόμων (είτε μου άρεσε είτε όχι). Του πρόσφεραν, με το αζημείωτο φυσικά, τον φρόντιζαν, ακόμα και τον φιλούσαν!!! Τόση αγάπη!!!

Δε θέλω να επεκταθώ σε ανούσιες για σας λεπτομέρειες, αλλά την παραμονή του θανάτου του έμαθα πως μεταξύ άλλων, από την πολλή τους αγάπη, του τραγούδησαν ένα σκωπτικό τραγοουδάκι, για ένα πιτσιρίκι που είναι ξαπλωμένο μες στα χορταράκια παραπονεμένο... με λίγα λόγια τον χλεύαζαν. Σ'έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο, ανήμπορο, ετοιμοθάνατο, που όμως διατηρούσε ακόμα την πνευματική του διαύγεια...

Αυτό πώς αντιμετωπίζεται, πώς συγχωρείται, πώς ξεχνιέται; Ακόμα δεν αποφάσισα τι να κάνω...Πολλά περνάνε από το νου μου, αλλά τα πάντα τα θεωρώ ευτελή, ανάξια του καλόκαρδου ανθρώπου που έφυγε από κοντά μας...
Δεν είμαι όμως υπεράνω, το θέμα εκκρεμεί.

Εννοείται πως καμιά από αυτές δεν μας τηλεφώνησε καν για συλλυπητήρια, αφού πλέον δεν ¨έπεφτε το χρήμα".

Μηδέν λοιπόν ανθρωπιά, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις...
Είμαι ρομαντική ίσως ακόμα, αλλά ήλπιζα πως κάτι θα είχε απομείνει.

Σταματώ εδώ.

Γειά σου, φίλη μου και καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα το μήνυμα που έστειλε η φίλη για τον πατέρα της και ειλικρινά στεναχωρέθηκα πολύ...Αν έχεις αποδείξεις για το περιστατικό μην το αφήσεις να περάσει έτσι...

Ανώνυμος είπε...

Εννοείται πως υπάρχε μάρτυρας για το περιστατικό, η συνοδός κάποιου άλλου ασθενούς, άγνωστή μου ως τότε...αυτή μου αφηγήθηκε τι έγινε χωρίς να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα. Άρα φανταστείτε τι σημαίνει να την εμπλέξω σε τέτοια ιστορία με δικαστήρια κλπ. Γι'αυτό είμαι σε δίλημμα.

Συγνώμη που επανήλθα.
Καλημέρα σε όλους.

Maria Villioti είπε...

Δεν είχα έρθει καιρό... διαβάζω σιγά σιγά όλες τις αναρτήσεις... Ήξερα από την αρχή πως είσαι ξεχωριστή... και ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει; Έχεις ζήσει τη ζωή Κατερινούλα. Έχεις εμπειρίες...δεν φοβήθηκες να τις αποκτήσεις και συνεχίζεις φυσικά. Να'σαι καλά κορίτσι, θα'θελα να τα πούμε την επόμενη φορά που θα ανέβω. Φιλιά πολλά σε όλους σας.

Parents Land Gr είπε...

Απίστευτη ιστορία. Ποσα πολλά πραγματα μπορουν να σου μαθουν λιγες λέξεις.