Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Οι Μέλισσες του Αόρατου...

Δύσκολη νύχτα η σημερινή. Η ζέστη φριχτή. Ξύπνησα τα ξημερώματα με μια αίσθηση πνιγμού από τη ζέστη και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ.Στριφογύριζα για αρκετή ώρα προσπαθώντας να κλείσω το διακόπτη αλλά ήταν αδύνατο...
Κι έτσι σηκώθηκα, έκανα τον πικρό πρωινό καφέ μου  και κι άρχισα να γράφω  στην πρωινή σιγή,  μια ανάρτηση που ήθελα να κάνω από καιρό...
Για όλα αυτά τα όνειρα που αποχαιρέτησα στα χρόνια που πέρασαν...


Σκέφτομαι πως μεγαλώσαμε, τουλάχιστον η δική μου γεννιά, με την πεποίθηση ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί.
Θυμάμαι πάντα τη μαμά μου να μου λέει "να΄σαι προσγειωμένη". Μεγαλώσαμε με όνειρα αλλά ζήσαμε πατώντας στη γη...
Θυμάμαι την πρώτη φορά στη ζωή μου που το ένιωσα αυτό έντονα, όταν  στην πρώτη Λυκείου μελετούσαμε το ποίημα του Ρίτσου "Το κυκλάμινο". Κάναμε ανάλυση και η καθηγήτρια μας διάβασε την πρώτη στροφή: "Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα"....Ηταν μια καταπληκτική καθηγήτρια γεμάτη έμπνευση και την θυμάμαι πάντα σαν έναν  πρώτο μεγάλο έρωτα...κι έτσι ήταν.Ο πρώτος  έρωτας μου  για την ποίηση και την λογοτεχνία.
"Τι σας έρχεται στο μυαλό, με αυτό το στίχο;" μας ρώτησε. "Τις πρώτες ακατέργαστες σκέψεις σας θέλω!...Τι νομίζεται πως θέλει να πει ο ποιητής;"

Θυμάμαι πως δεν μπορούσα να σκεφτώ γιατί είχα μείνει στο πρώτο συναίσθημα.... "Γιατί να του δώσεις τα φτερά, αφού μετά το έδεσες με την κλωστίτσα; Γιατί να το κάνεις πουλί ενώ δεν θα το αφήσεις ποτέ να πετάξει ελεύθερο;"
Εφερνα στο μυαλό μου την εικόνα και θύμωνα, θύμωνα, με την τρέλα και το συναίσθημα πνιγμού μιας νιότης γεμάτη με την  τη στιφή γεύση του άγουρου φρούτου.
Το θαυμάσιο ποίημα βέβαια καμία σχέση δεν είχε με αυτό που ένιωσα εγώ τότε...μα αυτός ο στίχος έχει καρφωθεί στο μυαλό μου έτσι...ως θυμός και ειρωνεία!!

Το ίδιο συναίσθημα με ακολούθησε σε πολλά ακόμη στάδια της ζωής μου και με θύμωνε πάντα όταν ερχόταν.
Μεγαλώσαμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που η  θετική ενίσχυση δεν υπήρχε ως έννοια. Η φράση "...ποιός νομίζεις ότι είσαι", μας ακολούθησε για χρόνια κι ακόμη όταν ξυπνούν τα φαντάσματα, μας την ψιθυρίζουν...
Μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως είμαστε λίγοι, μικροί, αδύναμοι. Πως είναι καλύτερα να σκύβεις το κεφάλι από ταπεινότητα, να μην δείχνεις υπεροψία και προσβάλλεις, να περπατάς στη γη και να μην ονειροβατείς, να κρατάς τη φωνή σου χαμηλή για να μην κάνεις θόρυβο κι ενοχλήσεις, να μην γίνεις προκλητικός και σκανδαλίσεις, να κάνεις μικρά όνειρα για να είναι μικρή η αποτυχία, γιατί είναι πιο εύκολο να πέφτεις από τα χαμηλά...


Κι ύστερα μπαίνεις σιγά σιγά στη δημιουργία κι εκεί έρχονται άλλες εκφράσεις όπως "...και τι νομίζεις ότι έκανες;" γιατί για να κάνεις κάτι που θα θεωρηθεί σημαντικό, πρέπει να είναι στ' άληθεια πολύ σημαντικό!

Θα πρέπει να είσαι σημαντικός άνθρωπος για να κάνεις κάτι σημαντικό και σημαντικός άνθρωπος δεν είναι μόνο ο πετυχημένος στον τομέα του. Ο σημαντικός έχει δύναμη, έχει εξουσία, έχει γνωριμίες, έχει επιρροή.
Σημαντικός είναι αυτός που μπορεί να πει: "Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;" και εσύ να σιωπήσεις από φόβο για το ποιός μπορεί να είναι και τι θα σημαίνει αυτό για εσένα....

Αν είσαι μεγαλοστέλεχος επιχείρησης και βγάζεις πολλά λεφτά κι έχεις ένα ωραίο αμάξι κι ωραίο σπίτι, αν κρατάς χαρτοφύλακα και κάνεις ταξίδια στον κόσμο...είσαι πιο σημαντικός από μια μαμά που έκανε απλά ένα ωραίο φαγητό για να ταΐσει την φαμίλια της....
Ο σημαντικός είναι αυτός που έχει προτεραιότητα κι ο σημαντικός δεν είναι η νοικοκυρά, ο μπακάλης, ο ανθοπώλης,  ο εργάτης....ή μάλλον είναι με έναν τρόπο απλά, δεν θα είναι ποτέ το ίδιο σημαντικός με τον διευθυντή μιας τράπεζας, με έναν μεγαλογιατρό, ή  με έναν πολιτικό.
Τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο!!

Μεγάλωσα με μια φωνή στο κεφάλι να λέει "να σπουδάσεις, να μην μείνεις νοικοκυρά, να γίνεις κάτι σημαντικό"...

Έχω γίνει μάρτυρας πολλών τέτοιων ιστοριών ζωής, όπου οι άνθρωποι μεγάλωσαν πιστεύοντας βαθιά, ότι δεν είναι σημαντικοί, ότι δεν κάνουν τίποτε σωστά, ότι είναι αδύναμοι. Άνθρωποι που χάθηκαν μέσα σε έναν κόσμο που έμοιαζε με κλωστή ή καλύτερα τριχιά δεμένη στα τρυφερά τους πόδια.
Άνθρωποι που πίστευαν οτι, ότι κι αν έκαναν το έκαναν λάθος. Άνθρωποι που πίστευαν ότι πρέπει να κοιτούν χαμηλά και να κάνουν μικρά όνειρα για να είναι προσγειωμένοι... Άνθρωποι που πίστευαν οτι η επιτυχία βρίσκεται σε μεγάλα και σημαντικά πράγματα που αυτοί ήταν ανίκανοι να φτάσουν. Άνθρωποι που πίστευαν πως δεν έχουν το δικαίωμα να είναι ευτυχισμένοι ή να ονειρεύονται μεγάλα πράγματα γιατί απλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να τα αγγίξουν...
Άνθρωποι που έφτασαν στην επιτυχία έτσι όπως αυτή ορίζονταν στο περιβάλλον τους κι ένιωθαν άδειοι στο τέλος του στόχου.
Άνθρωποι κουρασμένοι από την προσπάθεια, άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι άδειοι!!

Θυμάμαι σκηνές με ανθρώπους κουρέλια να ψιθυρίζουν ξεψυχισμένα, ανάμεσα σε μύξες και δάκρυα
"δεν μπορώ, δεν μπορώ", άλλους να φωνάζουν "δεν αντέχω" κι άλλους να ζητούν βοήθεια...Βοήθεια... ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

Σκέφτομαι πως μεγαλώσαμε έτσι γιατί οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας προστατεύσουν. Οι δάσκαλοι μας προσπαθούσαν να μας προσγειώσουν και οι εργοδότες μας προσπαθούσαν να μας ταπώσουν...Ναι γνώρισα κι από αυτούς, αλλά για καλή μου τύχη γνώρισα κι από τους άλλους!!
Και κάποιοι δεν φοβήθηκαν τα φτερά μου και μου έκοψαν την κλωστή....και με άφησαν να πετάξω...και πέταξα!! Υπήρξα τυχερή...κι ευλογημένη!


Τώρα πια τα όνειρα που αποχαιρετώ κάθε μέρα στη ζωή μου τα αφήνω πίσω μου με μια προσωπική θλίψη κι όχι με πόνο.
Ξέρω πως ήμουν ικανή...απλά δεν ήθελα να τα φτάσω...Όνειρα τρελά...απίθανα πέρα από την πραγματικότητα μου!!
Ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς...ποτέ όμως δεν ήμουν δυνατή και επίμονη αθλήτρια, άλλωστε για να γίνεις πρωταθλητής θέλει χαρακτήρα εκτός από άθληση. Ήθελα να ανέβω στο Έβερεστ, μετά από 4 αναβάσεις στον Όλυμπο κατάλαβα πως χρειάζεται σιδερένια πειθαρχία κι ότι το όνειρο μου είναι τουλάχιστον αστείο, με βάση τα δεδομένα μου. Ήθελα να κάνω bangee jymping αλλά όταν μου δόθηκε η ευκαιρία κατάλαβα ότι ο φόβος είναι μεγαλύτερος από το όνειρο και δεν ήθελα να πιεστώ! Ήθελα να γυρίσω τον κόσμο με ένα σακίδιο, μα ήταν περισσότερο μια ρομαντική ιδέα που δεν την έβαλα ποτέ σοβαρά στο μυαλό μου...

Κι άλλα πολλά παλαβά  κι ωραία όνειρα μα τώρα πια, μετά από μια τεράστια κι επίπονη διαδρομή, ξέρω πως δεν έγιναν πραγματικότητα όχι επειδή εγώ δεν ήμουν ικανή, αλλά επειδή δεν ήταν στα αλήθεια τόσο μεγάλα όνειρα μου για να τα κυνηγήσω! Ξέρω πως αν "ζωνόμουν τα άρματα" θα μπορούσα να φτάσω στον στόχο!!  Το Ξέρω...
Αλίμονο  αν δεν το ήξερα!

Αντί αυτών όμως κατάφερα να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου και να παίρνω χαρά κι ικανοποίηση από αυτά...Πράγματα λιγότερο σημαντικά, ή έντονα στο δικό μου μυαλό, μα σε αυτά βρήκα εγώ την δική μου ουσία....

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι χαμένοι είναι εκεί έξω προσπαθώντας να γίνουν σημαντικοί, κάνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια κι όνειρα... Όταν η χαρά είναι δίπλα...
Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μπερδεμένοι μοχθούν να "βγάλουν" μια καθημερινότητα που μισούν  πιστεύοντας ότι αυτή δεν είναι σημαντική.
Όταν ζουν μια ζωή που την υποτιμούν γιατί δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκαν κι αυτή που ονειρεύτηκαν δεν την κυνήγησαν γιατί μεγάλωσαν πιστεύοντας πως δεν ήταν  ικανοί να κυνηγήσουν τα όνειρα τους....
Φαύλος κύκλος!!

Δούλεψα με την απόγνωση κι έγινα γονιός για να μάθω να ζυγίζω τις λέξεις μου!
Τρέμω μην μείνουν μικροί στα όνειρα τους... 
Λέω πολλά "Μπράβο", "Μπορείς","...και βέβαια μπορείς" "...το ξέρεις ότι μπορείς", "Προσπάθησε", "Το ξέρω πως κουράστηκες, ξεκουράσου για λίγο, μα συνέχισε να προσπαθείς μόνο τότε θα τα καταφέρεις". 
Μου λέει κατά καιρούς κάποιος από τους δύο:  "Είμαι βλάκας" Του απαντώ: "Δεν είσαι βλάκας, είσαι έξυπνος, είσαι ικανός. Μπορείς να γίνεις ότι θέλεις...." "Ότι θέλω μαμά;"
"Ότι θέλεις!!"
"Ακόμη και να πετάω αεροπλάνα;"
"Εννοείτε!Με πολύ διάβασμα και εκπαίδευση. "
"Ακόμη και να γίνω Αστροναύτης;"
"Αν το θέλεις πραγματικά, ναι. Μπορείς!!"
"Ακόμη και να γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής;"
"Αν δεν βαριέσαι να πας στην προπόνηση κι αν προσπαθήσεις σκληρά και βέβαια μπορείς να γίνεις ο καλύτερος ποδοσφαιριστής." Ναι! μπορείς μπορείς μπορείς....
Το λέω πολλές φορές γιατί όπως υποστήριζε ο  Nemerov:  "Δάσκαλος είναι αυτός, που δεν λέει ποτέ κάτι μια φορά".
Το λέω πολλές φορές λοιπόν γιατί δεν θέλω να μεγαλώσω μικρούς φοβισμένους ανθρώπους.

Μα υπάρχουν στιγμές που το κάνω, όταν ξυπνάει μέσα μου ο φοβισμένος γονιός κι ο κακός δάσκαλος...και παλεύω κάθε μέρα με τον εαυτό μου και ότι κι αν κάνω του δίνω βαρύτητα για να είναι σημαντικό για εμένα και για τους άλλους...γιατί είναι σημαντικό από μόνο του....Ακόμη κι ένα απλό λουλούδι στο βάζο!!

Από την άλλη ξέρω πως αν καταφέρουμε με τα παιδιά μας αυτό, το  να τους δώσουμε  δηλαδή την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται, θα έχουν να διανύσουν την μισή διαδρομή από αυτή που δασύναμε εμείς...Τι το κακό έχει λοιπόν, αφού κι αυτό είναι μαθησιακή διαδρομή;...Ίσως κάνω λάθος, μα από ένστικτο απαντώ:  θα κερδίσουν  χαμένα χρόνια, όντας δημιουργικοί σε ηλικία που εμείς παλεύαμε με τις ανασφάλειες  κι αναρωτιόμασταν για  τις δεξιότητες μας!!


Εύχομαι να σας άρεσαν οι σημερινές φωτογραφίες....Εγώ τις αγάπησα και δεν είναι καμία δική μου.
Ανήκουν όλες σε μια γενναία γυναίκα που δεν γνωρίζω...Μια μαμά και μια σύντροφο που τα έκανε όλα σωστά, μα στη χώρα αυτή ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό....

Είναι μια σημαντική επιστήμονας, είναι σπουδαία μαμά και σύντροφος ενός ακόμη πιο σημαντικού επιστήμονα...Μα στη χώρα μας όλα αυτά είναι από μόνα τους ασήμαντα κι έτσι αυτή η γυναίκα βρέθηκε μόνη να μεγαλώνει το μικρό της, με τον super επιστήμονα σύντροφο μέτοικο σε μια χώρα που τον φωνάζουν ξένο και του λένε να φύγει να πάει από εκεί που ήρθε γιατί δεν χρειάζονται ξένους επιστήμονες....
Οι "πελάτες" δεν θέλουν να εξυπηρετηθούν από  έναν Έλληνα μήπως και τους μολύνει με την φτώχεια και τη μιζέρια του και εκείνος είναι εκεί και υπομένει τον εξευτελισμό όπως χρόνια τώρα υπόμεινε την ασημαντότητα στη χώρα του...Παντού  ασήμαντος!!
Τουλάχιστον όμως εκπαιδευμένος σε αυτό το συναίσθημα και με πλήρη επίγνωση της δύναμης του...Κι αν του φέρονται ως ραγιά, εκείνος είναι χρόνια τώρα κυνηγός και συνεχίζει!!

Κι εκείνη η απίθανη γυναίκα έστειλε αυτές τις εικόνες σε εμένα γιατί...οι Κάπα λέει της έμαθαν να γεμίζει τα βάζα με λουλούδια....Κι είναι σημαντικό αυτό; Ρωτάει  η "Ξινή" μέσα μου...κι άλλη Κατερίνα απαντάει: "Είναι σημαντικό για εκείνη!!!! κι είναι ίσως ακόμη  πιο σημαντικό για εμένα!"

Τις μαργαρίτες τις μάζεψαν τα μικρά χεράκια του παιδιού της....


Είναι δώρο για εμένα κι αυτή η ανάρτηση είναι ένα δώρο  για εσένα. Ως ένα ευχαριστώ για την φροντίδα σου και την έμπνευση που μου χάρισες...Συγχώρεσε μου την αυθαιρεσία καθώς  δεν πήρα την άδεια σου, για να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες σου....

Τι νόημα έχουν όλα αυτά....Που οδηγούν. Θα σας πω που οδηγούν εμένα, κλείνοντας με ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από το  βιβλίο "Ανεμώλια" του Ισίδωρου Ζούργου:
" Η ζωή υπάρχει μόνο μια φορά κι ύστερα διακτινίζεται στην αιωνιότητα.Τίποτε δεν είναι περιττό κι ανώφελο, πεθαίνουν μόνο τα ευτελή και τα χωμάτινα, πίστεψε το! Όλη μας τη ζωή δουλεύουμε για ένα ουράνιο σχέδιο, για ένα άγνωστο πεπρωμένο, είμαστε οι μέλισσες του αόρατου!"

Ναι λοιπόν!! Αυτό είμαστε...όλοι μαζί σε μια κυψέλη, ο καθένας έχει το έργο του κι είναι όλων το έργο  εξίσου σημαντικό...Είμαστε όλοι σημαντικοί, γιατί στην ουσία είμαστε εργάτες του ίδιου "δημιουργήματος"...
Το αποτέλεσμα θα έχει το ίδιο όφελος για όλους...για κανέναν λιγότερο για κανένα περισσότερο...

Μια νέα καυτή μέρα ξεκινάει για όλους μας....Σε όλους εσάς εκεί έξω,  στέλνω την καλημέρα μου...άγνωστοι αγαπημένοι...όλοι εξίσου σημαντικοί...Κυνηγοί του δικού σας ονείρου...
Μέλισσες του Αόρατου!!
Καλή Δύναμη....

                                                                                                                          Κατερίνα

28 σχόλια:

Δωρα είπε...

Καλημερα Κατερινα,σευχαριστω για την πρωινη αναρτηση, είναι έμπνευση για δύναμη για μια νέα εβδομάδα μετά απο μια μελαγχολικη Κυριακή.....μπαίνω καθε μέρα με λαχταρα να σε διαβασω και οταν δεν υπάρχει καινουριο ποστ...κατσουφιαζω!και απλα ξαναδιαβαζω το τελευταιο...συνεχισε με πιο συχνες αναρτησεις μας λειπεις!Εμένα οι ΚαΠα μου διδαξαν να εστιαζω στα απλα και καθημερινά και να βγαζω περισσοτερες φωτο απο απλες καθημερινες στιγμες...που περνάν αλλα δε χάνονται πλέον!
φιλια πολλα
Δωρα

myStickland είπε...

Κατερίνα μου...καμιά φορά οι λέξεις είναι τόσο φτωχιές και τα δάχτυλα μου σκέφτονται δυο φορές,πριν κυλίσουν πάνω στο πληκτρολόγιο για να σου γράψουν δυο λόγια.Μερικές φορές αισθάνομαι οτι σκεφτόμαστε μαζί,το ίδιο πράγμα.Δεν είναι συγκλονιστικό;Δυο άνθρωποι,μεγαλωμένοι μακριά η μια απο την άλλη,δεν έχουν συναντηθεί ποτέ,κι όμως η μοίρα το έφερε να μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες,να σκέφτονται το ίδιο.Και εγω αισθανόμουν έτσι το τελευταίο καιρό.Πασχίζω καθημερινά να μεγαλώσω τα κορίτσια μου,με ελευθερία,δύναμη.Να μη λυγίζουν,να μη το βάζουν κάτω.Να μπορούν να ορθώσουν το ανάστημα τους ψηλά.Κανένας τοίχος να μην είναι ικανός να τους κόψει τη θέα.Και αν κάνουν πίσω κάποια φορά,να είναι για να πάρουν φόρα.Για να πετάξουν ψηλά..
Είσαι όμορφη Κατερίνα.Όμορφη στη ψυχή..και αυτή η ομορφιά θεριεύει κάθε μέρα και πιο πολύ!Τυχεροί αυτοί που σε έχουν..Τυχεροί και εμείς που μοιραζόμαστε τις ανησυχίες σου...Τις σημερινές σου σκέψεις,θα τις αποθηκεύσω στο μυαλό μου και θα τις φωνάζω δυνατά,τις φορές που λυγίζω...
Σε αγαπώ πολύ,φίλη μου!!

Georgina είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!
Τα όνειρα ποτέ δεν πάνε χαμένα και είναι τζάμπα! Να τα κάνεις ωραία και μεγάλα!
Πανέμορφες οι φωτογραφίες της φίλης σου!
Φιλιά σας!

Momma's daily life είπε...

Μελαγχολική και προβληματισμένη η πρωινή ανάρτηση...
Χρειάζεται όμως και αυτό!
Χρειαζεται να μας θυμίζουμε ότι η χαρά και η ουσία βρίσκεται στα μικρά, στα λίγα, στα φτωχά αλλά αγαπημένα!

Και όσο αφορά αυτό το ΜΠΟΡΕΙΣ με το οποίο θες να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, καθώς και το ότι εμείς μεγαλώσαμε με μια ταπεινότητα που ενδεχομένως κάποιες φορές να λειτούργησε σαν άγκυρα... με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη!!

Αυτό σε συνδυασμό με το άλλο το κορυφαίο της ''ταμπελοποίησης'' είναι τα λάθη των προηγούμενων γενεών. Είμαστε 4 αδέρφια, απο πολύ μικρή θυμάμαι τους δικούς μου να λένε: ''ααα η ταδε θα γίνει επιστήμονας, διαβάζει πάρα πολύ'' και όποτε η ταδε ασχολιόταν με κατασκευές: ''τι τα θες αυτά τώρα;; κοίτα τα μαθήματα σου που είσαι καλή'', ''ααα η ταδε εχει φόβο δεν είναι να πιασει τιμονι στα χέρια της''...ακόμα να πίασει τιμόνι στα χέρια και ας πατησε τα 30!!!

Όχι, ο καθένας μας μπορεί ΤΑ ΠΑΝΤΑ αρκεί να το ΘΕΛΕΙ πραγματικά! και όσα τελικά δεν μπορέσει είναι αυτά που ΔΕΝ ηθελε πραγματικα! Τέλος!

mirsini's creations είπε...

Καλημέραααα !! :Ο)Πές τα Κατερίνααααα !!!! Άχ...πόσο δίκιο έχεις !!
Είμαστε "Οι μέλισσες του Αόρατου"....υπέροχο !!!! Οι φωτογραφίες πανέμορφες !!!!
Να είσαι καλά Κατερίνα μου και σε ευχαριστώ που πάντα με προβληματίζεις και μου χαρίζεις αισιοδοξία για το μέλλον....φιλάκια πολλά σε'σένα και στα μελισσάκια σου !!! :ο))

Memaria είπε...

Πόσο δίκιο έχεις σε όλα....πόσο δίκιο...
Ακόμα και η πίκρα που βγαίνει σε κάποια σημεία νικιέται στο τέλος..
Ναι, έτσι μας είχαν μάθει....και μεις παλεύαμε να κόψουμε το σκοινί...να αποδείξουμε ότι μπορούμε να πετάξουμε..
Και πετάξαμε..δεν έχει σημασία πόσο μακριά πήγε ο καθένας μας...σημασία έχει ότι πετάξαμε και πια δεν αφήνουμε κανέναν να μας "ταπώσει"...
Και φυσικά δεν "ταπώνουμε" κανέναν...

Τα παιδιά θέλουν ενθάρυνση..τώρα το ξέρω...κι όμως έκανα λάθη σα γονιός...τώρα τα βλέπω....υπήρξαν κάποιες στιγμές που τα πίεσα τα παιδιά μου "για το καλό τους" όπως έλεγα...ευτυχώς ήταν μόνο στιγμές...

Οι φωτογραφίες πολύ όμορφες...και σήμερα περισσότερο παρά ποτέ πρέπει όλοι μας να μάθουμε να παλεύουμε και να διεκδικούμε...ακόμα και σε ξένες χώρες, ακόμα και με προσβολές...είμαστε δυνατοί και μπορούμε να πετάξουμε....

ΥΓ...εκτός από αυτά που είπες παραπάνω ότι μας μάθαιναν οι δικοί μας, εγώ θυμάμαι και το άλλο που μου έλεγαν.."όποιος κοροϊδεύει τον άλλον, κοροϊδεύει τα μούτρα του"....κι αυτό πάει σε όλους όσους νομίζουν ότι υποτιμώντας τους άλλους, ανεβαίνουν ψηλά...τα μούτρα τους υποτιμούν και για αυτό πάντα τα τρώνε στο τέλος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!!

Καλή εβδομάδα!

Nasia είπε...

τα όνειρα ομορφαίνουν τη ζωή μας!
κάνεις πολύ καλή δουλειά με τα μικρά σου και οι λίγες στιγμές που ξεφεύγουμε όλοι οι γονείς δεν μετράνε μπροστα στην αγάπη και την αυτοπεποίθηση που καθημερινά τους δίνεις!!
αυτός που θα γίνει αστροναύτης να ξέρει απο τώρα έχω κλείσει πρώτη θέση μαζί του,χαχαχαχα
καλημέρα!!!!!!!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Μακάρι όλοι μας να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα..ακόμα κι απλησίαστα ακόμα κι ακατόρθωτα...Μας δίνουν δύναμη και πείσμα και θέληση..καλημέρα !!

thomi είπε...

δεν ξερω γιατι αλλα συγκινηθα(το ξερω ειμαι ευσυγκινητο πλασματακι)..με αντιπροσωπευει τοσο πολυ η αναρτηση σου κατερινα, κουραστηκα τοσο πολυ να ειμαι κατι..κουραστηκα με τα στερεοτυπα, κουραστηκα με τους πολλους ρολους..
ευτυχως που εχω μια μαμα νοικοκυρα πολυ ικανοποιημενη με το ρολο της και μου το χει μεταφερει!!!
θελω να γραψω κι αλλα αλλα θα με παρουν τα ζουμια..κανω ονειρα μικρα και μεγαλα και μαρεσει..
φιλακια γλυκεια μου μελισσουλα..να μου φιλησεις τα μελισσοπουλα σου!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Σήμερα Κατερίνα μου ήταν από τις ημέρες που όταν τελείωσα την ανάγνωση της ανάρτησής σου δεν ήξερα τι να σου γράψω... ποιός εγώ, που κάθε φορά μου βγαίνουν χείμαρρος οι λέξεις... με εμπνέεις βλέπεις!!! Προβληματίστηκα με αυτά που έγραψες... έψαξα να βρω μέσα στη ζωή μου αυτά που είπες... να δω τι αντίκτυπο είχαν σε μένα όλα αυτά που αναφέρεις!!! Και μου ήρθε αυτό... ίσως να σου φανεί πεζό αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σου. Πριν γνωρίσω τον Κώστα, τα είχα με ένα παιδί (άντρα δηλαδή, δεν ήταν και μικρός) πολύ καλό για τα δεδομένα της κοινωνίας... μορφωμένος, καλή δουλειά, ευγενικός, καλός, ωραίος!!! Κάθε φορά που βγαίναμε όμως και εγώ φτιασιδωνόμουν για να γίνω κούκλα... τίποτα, ούτε ένα "σήμερα είσαι όμορφη", ούτε τίποτα! Κάποια στιγμή, λοιπόν, τον ρώτησα γιατί ενώ μου δείχνει ότι με θέλει, ποτέ δεν μου λέει τίποτα. Μου είπε, λοιπόν, πολύ φυσικά, ότι θα στο πω όταν πραγματικά θα είσαι πολύ πιο όμορφη από τις άλλες φορές... μόνο τότε θα έχει αξία!!! Ηταν η μεγαλύτερη μπούρδα που είχα ακούσει ποτέ!!! Ποιός άνθρωπος σκέφτεται έτσι;;; (πολλοί θα μου πεις) Να μην ζω τη στιγμή... μπας και η επόμενη είναι καλύτερη!!! Αυτά και αυτά με έκαναν να προσπαθώ κι εγώ να βλέπω την ομορφιά της ζωής μέσα στα μικρά και καθημερινά πράγματα... χωρίς να σημαίνει ότι είμαι πάντα χαρούμενη και χαμογελαστή. Προσπαθώ όμως να πω ότι πέρασα και τουλάχιστον δεν έκανα κανέναν δυστυχισμένο... αλλά του έδινα το χαμόγελό μου χωρίς αν, ίσως και μπορεί!!! (Αν και η ανάρτησή σου είχε πολλά σκέλη, εγώ επικεντρώθηκα μόνο σε ένα... όσο για τα άλλα... mου έδωσες πολύ food for thought) Συγγνώμη για μια ακόμα φορά που μακρηγόρησα! Σε φιλώ γλυκά. Callie!

lpower είπε...

Ναι Κατερίνα! Είμαστε όλοι εκεί … μαζί! Νιώθουμε ακριβώς αυτό που λες! Αναγνωρίζουμε κάθε γράμμα από τις λέξεις σου που συνδέουν τα λόγια σου με τα «γνώριμα» συναισθήματα που μας κατακλύζουν! Είναι το αίσθημα της ανεπάρκειας και της ενοχής, είναι ο φόβος της απόρριψης, ο τρόμος της μοναξιάς και της αποτυχίας που θεριεύουν μέσα μας αμέσως μόλις βρουν διέξοδο και γόνιμο έδαφος! Όμως ναι! Αν παραμείνουμε ψύχραιμοι και βρούμε το κουράγιο να παλέψουμε, θα αναγνωρίσουμε τις «μέλισσες του αόρατου» που ζουν μέσα μας και έχουν τη δύναμη να μας προσφέρουν τον αγνό και υγιή σπόρο για να υπηρετήσουμε την «αλήθεια μας»! Και τα καταφέρνουν με πολλή δουλειά και υπομονή και θέληση! Γιατί κάτι ακόμη που θαυμάζω σε εσένα Κατερίνα μου είναι η δύναμη να μοιράζεσαι, να μαθαίνεις και να προχωράς! Μέσα από τον «κόσμο» σας, αναγνώρισα πολλές ακόμα ψυχές με σημεία ταύτισης πολύ ισχυρά! Τελικά είμαστε όλοι τόσο ίδιοι, μέσα στη διαφορετικότητα της προσωπικής του έκφρασης ο καθένας μας! Όσον κι αν πονάμε, όσο κι αν λυγίζουμε πολλές φορές, βρίσκουμε τρόπο να συνεχίσουμε και αυτό είναι …λυτρωτικό! Καλημέρα σε σένα Κατερίνα, καλημέρα και σε όλους εσάς εκεί που … μοιράζεστε!!!

Υ.Γ. Η σημερινή σου ανάρτηση με έκανε να κλάψω πολύ! Και κατά ένα τρόπο (θα μου επιτρέψεις ελπίζω!) νιώθω ότι έχει σχέση και με τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις σου! Είναι η ιστορία της γενιάς μας που παλεύει με πολύ ισχυρές αρνητικές πεποιθήσεις… για να ξαναγεννηθεί!!

Litsa είπε...

Τι να γράψω για τα διαλυμένα όνειρα;
Όχι απραγματοποίητα... διαλυμένα.
Τίποτα δεν θα γράψω.
Εύχομαι μόνο κουράγιο και δύναμη στον άνθρωπο που ζει μακριά απ' την οικογένειά του, στο εξωτερικό, παλεύοντας ν' αποδείξει την αξία του.
Αυτός ξέρει πόσο σημαντικός είναι και τις περισσότερες φορές αυτό είναι αρκετό!

valia είπε...

ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΕΜΑΤΗ "ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ"....

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!

ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑ!!!!

Christina V. είπε...

Υπέροχες για μια ακόμη φορά όλες σου οι σκέψεις και έρχονται να συναντήσουν τις δικές μου όπως και άλλων μανάδων τις σκέψεις φαντάζομαι. Θα το ξαναπώ: Μ᾽αρέσει πολύ που μιλάς βιωματικά. Οι φωτογραφίες είναι όαση για τα ματάκια μας. Τα φιλιά μου στη σπουδαία αυτή γυναίκα και όλες μου τις ευχές για ν᾽αντέξουν την ανηφόρα. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένη ότι σύντομα ο ´Ελληνας θα ανέβει το δικό του Έβερεστ δυναμωμένος και πιο χαρούμενος! Σε φιλώ Κατερινιώ μου!

Maria Villioti είπε...

Το να'σαι ταπεινός Κατερίνα μου είναι σπουδαίο,όπως σπουδαίο είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να κάνεις όνειρα. Όχι δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό που να σου δίνει την δύναμη να υποτιμήσεις τον διπλανό σου,αλλά ταυτόχρονα είσαι κάτι μοναδικό που πρέπει να αγαπάς και να σέβεσαι. Είναι δύσκολο να ισορροπήσεις αυτά τα δύο μέσα σου.Εύκολα βρίσκουμε δικαιολογίες για τον εαυτό μας κι εξίσου εύκολα καταδικάζουμε το λάθος του άλλου. Ναι πολλά μπορούμε να κάνουμε...όχι όλα,όχι όλοι τα ίδια...μα κι όσα δεν καταφέρνουμε δεν πρέπει να μας βαραίνουν. Να χαιρόμαστε αυτό που έχουμε και να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε γι'αυτό που επιθυμούμε.Δεν υπάρχουν μετρήσεις για το σπουδαίο...το σπουδαίο είναι υποκειμενικό και μοναδικό για τον καθένα. Τα όνειρα είναι όμορφα όταν δεν μας σκλαβώνουν, όταν δεν μας στερούν το παρόν...όταν μας δίνουν κίνητρο και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους...Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις Κατερινάκι. Φιλιά πολλά ...να περνάτε καλά...

Owl Mommy Βέρα είπε...

Έτσι είναι..αν πραγματικά θες να κάνεις κάτι, το κάνεις. Κι ας είναι αργά, δύσκολα, άχαρα..το κάνεις. Όσο για τα παιδάκια, κι εγώ έτσι σκέφτομαι για την Αθηνά, όσο μπορώ να την κάνω να είναι "ελεύθερη" και να μπορεί να κάνει ότι θέλει!
Όμορφες και οι φωτογραφίες, ρομαντικές..

Tante Kiki είπε...

Πόσο δίκιο έχεις ...τόσο που... μελαγχολώ, για τη γενιά μας, τη γενιά σας αλλά και φοβάμαι για τη γενιά των παιδιών με όλα όσα συμβαίνουν!!! Νομίζω ότι δεν πρέπει να μεγαλώνουμε παιδιά με μικρούς στόχους και "υποταγμένα" γιατί είναι δύσκολοι καιροί!!!
Πολλά φιλιά Κατερινάκι μου!!
Να είσαι καλά!

marronblogger είπε...

Γεια σου Κατερίνα! Είμαι σε ολιγοήμερες διακοπές, η σύνδεση δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά περίμενα πως και πως τη νέα σου ανάρτηση, που -για φαντάσου σύμπτωση!- αναφέρεται στα όνειρα. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα που δουλεύω στο... μυαλό μου, γιατί για χέρια ελεύθερα εδώ,ούτε λόγος. Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ για τη φιλία! Δεν βρήκα το χρόνο να σου απαντήσω μέχρι σήμερα, αλλά να ξέρεις ότι ήταν κι αυτό (η έννοια να σου απαντήσω) μια από τις επίμονες σκέψεις μου, που πάντοτε συνόδευε ένα χαμόγελο. Φιλιά!

{Marianna} είπε...

Μου δίνεις πολύ έμπνευση, για ακόμη μια φορά... Τελικά, μήπως η φράση "χανόμαστε στην καθημερινότητα" είναι λάθος;;; Μήπως θα έπρεπε όλοι να χανόμαστε στην καθημερινότητα και να την κάνουμε σημαντική;... Μια μόνο από τις πολλές σκέψεις που μου έφερες... Τα φιλιά μου, να είσαι καλά! :)

Katerina Galati είπε...

Κατερίνα, το άρθρο σου μου θύμισε πολλά από την παιδική και εφηβική μου ηλικία. Η φράση: "να είσαι προσγειωμένη" μου είναι οικεία... Μέχρι πριν 5 μήνες θα σου έλεγα πως και εγώ έχω αποχαιρετήσει πολλά από τα "τρελά" ή "'άπιαστα" όνειρά μου.... όμως μετά την έκθεση που διοργάνωσα και που ήρθε ουρανοκατέβατη μέσα σε μια γενικότερη μαυρίλα που βίωνα, θα σου πω με βεβαιότητα πως ακόμα και το πιο απίθανο, άπιαστο όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί!!
Τα παιδιά σου είναι τυχερά που έχουν μια μαμά που δεν τους κόβει τα φτερά και μαθαίνουν πως όλα μπορούν να τα κάνουν αρκεί να θέλουν!!
Σου εύχομαι καλή συνέχεια και δύναμη γιατί δεν είναι εύκολο να ετοιμάζεις μικρά παιδιά για τον έξω κόσμο....
Να είσαι καλά!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Μέλισσες..Μα τι μέλισσες!!!!!
Κατερινάκι μου, δεν θα σε ζαλίσω γράφωντας κι εγώ τις απόψεις μου γιά την πορεία μας σε αυτή τη γη.....καλά τα λες....... πολλά φιλάκια!!!!!!!!!!!!

Evie είπε...

Αχ Κατερίνα μου, είναι κάτι που όλοι οι μετανάστες βιώνουν το ίδιο σε όλες τις γωνιές της γης. Πρέπει να δουλέψεις περισσότερο από τους άλλους και να αποδείξεις πιο πολλά.

Χρειάζεται υπομονη, επιμονή, άγνοια και πείσμα για επιτυχία, χωρίς να φαινεται η απογοήτευση σε μορφασμούς και συζητήσεις. Τα έχουμε βιώσει όλα αυτά, τότε που ήταν ακομη πιο δύσκολα για τους μετανάστες.

Sky is the limit για όλους μας με οτιδήποτε όνειρα, αρκεί να είσαι προετοιμασμένος και για θυσίες όταν απαιτείτε. Έρχονται χέρι χέρι, όπως η ζωή κι ο θάνατος.

Θα περάσω να αφήσω τις ευχές μου στον Ήλιο της ζωής σας, που έχασα!

Σε ευχαριστώ πολύ για την φιλία σου! Τα φιλιά μου!

Levina είπε...

Kαλησπέρα Κατερινάκι..
σου είχα αφήσει σχόλιο που δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, μάλλον θα είναι στα ανεπιθυμητά σου!!

Καλό βράδυ
φιλιά πολλά :)0

Βενετία είπε...

Και μόνο να θυμόμαστε ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ της ζωής μας, πως είναι μία φορά αυτή που ζούμε και μετά θα μεταφερθούμε ΄΄κάπου αλλού΄΄... Αχ και μόνο να είχαμε στο νου μας ό,τι το κάθετι αξίζει..! Παρεπιπτόντως, και σε μας έμαθαν οι ΚαΠα να φροντίζουμε τον κήπο - μικρή αυλή - μας, να χαιρόμαστε με τα παιδιά μας, αν και είναι ακόμη πολλές οι στιγμές που ξεχνάμε αυτή την αλήθεια: Κάθε στιγμή μετράει..! Ας μην την αφήνουμε να περνά! Σε φιλώ Κατερίνα μου...

ChristinaD είπε...

Νομίζω ότι μας κάλυψες όλους πλήρως...χωρίς τα όνειρα πως να ζήσει ο άνθρωπος!! Keep dreaming!!! Πολύ όμορφες εικόνες!!

giasmin είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ.ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ,ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΛΑ,ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΤΗ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΟΝΕΙΡΑ,ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΚΟΨΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.ΑΛΛΩΣΤΕ,ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ;ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ!!!!!!!!
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΣΚ!!!!!!!!!!

Λαμπρινή είπε...

...στήσε το αυτί ν'ακούσεις...

Με ξενύχτησε Κατερίνα μου,συγκλονιστικό...
Σ'ευχαριστώ!!
Την αγάπη μου!

Ανώνυμος είπε...

Είπα να περάσω κι εγώ από την μπλογκογειτονιά σας αλλά δεν ήξερα τι να γράψω αυτή την φορά, ή μάλλον πώς να το γράψω. Να μιλήσω για την δύναμη που παίρνουμε ο ένας από τον άλλον, ακόμη και μέσα από τα οικογενειακά πλέον ιστολόγια σαν το δικό σου; Να γράψω για την μοναξιά της ξενιτιάς και τον οικογενειακό αποχωρισμό, τον οποίο βιώνω κι εγώ έμπρακτα ζώντας στην άλλη άκρη της γης; Ή να γράψω για τα όνειρα, τα οποία μας σπρώχνουν να ανακαλύψουμε ένα κομμάτι κομμάτι του εαυτού μας άγνωστο έως τώρα;

Καλό και δημιουργικό μήνα να έχουμε και προπαντός να συνεχίσουμε να δίνουμε δύναμη ο ένας στον άλλον..