Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Η ιστορία του Nando...

Σκέφτομαι εδώ και καιρό να αρχίσω να γράφω αυτή την ανάρτηση αλλά όλο τα αναβάλλω...Ίσως γιατί μου είναι ακόμη δύσκολο να μιλάω για εκείνον...τον μικρό μου φίλο!


Δυο χρόνια πέρασαν από τη μέρα που " έφυγε". Χάθηκε, ένα υπέροχο ξημέρωμα στις 8 Νοέμβρη ημέρα του Αρχάγγελου, που γιορτάζει ο γιος μου.Του Αρχάγγελου που μεταφέρει τις ψυχές.

Ζήσαμε μαζί 13 συγκλονιστικά χρόνια. Όταν τον πρωτοσυνάντησα ήταν ένα μικρό κουτάβι, το πιο όμορφο που είχα δει ποτέ μου. Σοβαρούλης και τόσο θλιμμένος...





Δεν άργησα να καταλάβω ότι το θλιμμένο βλέμμα ήταν "μούσι". Κάλυψη...
Ζούσαμε μαζί σε ένα διαμέρισμα μέσα στην πόλη και ήμασταν όλη την ημέρα μαζί, γιατί μπορούσα να τον παίρνω και στην δουλειά μου!! Τι τυχεροί που ήμασταν κι οι δύο.
Δεν αποχωριζόμασταν ποτέ.








Περάσαμε απίστευτα χρόνια. Εκδρομές, ταξίδια, η ζωή μας ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι κάπου εγώ χωρίς εκείνον, αυτοκόλλητοι.



Ήταν το μωρό μου, ένα μικρό κουταβάκι το τελευταίο και πιο αδύναμο της γέννας που έζησε χάρη στην επιμονή του ανθρώπου που είχε τη μαμά του.
Γεννήθηκε με μια δυσπλασία στον ουρανίσκο ο οποίος είχε μια μεγάλη τρύπα. Επικοινωνούσε λοιπόν η μύτη με το στόμα με αποτέλεσμα ότι έτρωγε να βγαίνει από τη μύτη.Ο ιδιοκτήτης της μαμάς το κατάλαβε γρήγορα και τον τάιζε ο ίδιος με σύριγγα γιατί  στη φύση αυτά τα ζώα δεν επιβιώνουν....
Έτσι ο μικρούλης επιβίωσε και μέσω ενός φίλου που ήξερε ότι είχα χάσει τη Σπίθα,  έφτασε στα χέρια μου...Αυτή η ιδιαιτερότητα του είχε στην αρχή μεγάλη πλάκα, γιατί τα μακαρόνια έβγαιναν από τη μύτη του και μας έκανε να γελάμε. Έχει τύχει να βγει από τη μύτη του μπιζέλι, γεγονός που του χάρισε και το υποκοριστικό...ο "Μπιζέλης", που ήταν μόνο ένα από τα δεκάδες που είχε όπως, παντοφλόφατσα, ζουλάπης, Χίτλερ...
Αργότερα κάναμε εγχείρηση και το θέμα της τρύπας στον ουρανίσκο,  έληξε γιατί του δημιουργούσε πολλά προβλήματα!


Περάσαμε υπέροχα οι δύό μας.Τον αγαπούσα σαν παιδί μου.
Είναι αλήθεια αυτό.Δεν είχα παιδιά τότε και δεν ήξερα πως αγαπάει ένας γονιός, μα πίστευα ότι τον αγαπούσα σαν παιδί μου.Η μαμά μου θύμωνε πολύ όταν το έλεγα αυτό μα εγώ, το ένιωθα ειλικρινά...
Τώρα που έγινα μαμά και ξέρω πως είναι να έχεις παιδί, ξέρω πως η αγάπη μου προς τον σκυλάκο μου ήταν διαφορετική. Ακόμη και τώρα με ρωτούν, "τον αγαπούσες το ίδιο;" η  απάντηση είναι "ναι". Τον αγαπούσα το ίδιο, όχι ίσα με τα παιδιά μου, μα σίγουρα το ίδιο...
Για χρόνια πολλά ήμασταν ο ένας ο κόσμος του άλλου... Ένιωθα πότε δεν ήταν καλά, ποτέ πονούσε ποτέ χαιρόταν...απλά το ένιωθα όπως ένιωθε κι εκείνος εμένα! Ένα υπέροχο πλάσμα. Στην αρχή ήταν το μωρό μου μετά έγινε φίλος μου και στο τέλος σύντροφος...ανθρωπάκος.
Με κοίταζε κι ένιωθα πραγματικά το ένιωθα πως δεν θ' αγαπηθώ πιο πολύ....


Η ζωή άλλαξε κι έγινε περίπλοκη και μπήκαν στη ζωή μας τα παιδιά.


Η μητρότητα με άλλαξε, ιδιαίτερα στην αρχή! Προσκολλήθηκα στο γιο μου.
Ξαφνικά με έχασε, ξαφνικά ερχόταν δεύτερος και ζήλευε σαν τρελός. Όμως, η πρώτη λέξη του γιου μου ήταν το όνομα του....
Οι στιγμές που ήμασταν μόνοι οι δύό μας λιγόστεψαν κι εκείνος υπομονετικά έμαθε να περιμένει...τη σειρά του!
Αποδέχτηκε τη σειρά του στη αγάπη μου...πόσο επίπονο πρέπει να ήταν για εκείνον...
Δεν αγάπησα ποτέ άλλο ζωντανό όσο αγάπησα το Νάντο μου!

Θυμάμαι μαζί του μια ολόκληρη ζωή. Γέλια, χαρές, κλάματα, σε όλα μέσα. Στο γάμο μου, στις γεννήσεις των παιδιών μου, στην εξέλιξη της ζωής, ήταν πάντα αναπόσπαστο μέλος.




Μου δίδαξε τη μητρότητα, την φροντίδα, την ευθύνη. Με βοήθησε να ωριμάσω και σε αντάλλαγμα μου χάρισε την αγάπη του, μου έδωσε την παρέα του...δεν με άφησε ποτέ μόνη...


Κάποια φορά χρειάστηκε να τον αφήσω για μια βραδιά σε ένα φίλο σε μια κατασκήνωση, γιατί εγώ θα ανέβαινα στον Όλυμπο.Θυμάμαι πως όταν ανέβηκα στο Μύτικα έγραψα μια αφιέρωση στο βιβλίο που είναι δεμένο στο βράχο...."Και ο Νάντο ήταν εδώ, μαζί μου!" 
Όταν γύρισα στην κατασκήνωση το επόμενο απόγευμα, μου είπαν ότι έφυγε τρέχοντας για να με βρει κι είχε γυρίσει κατάκοπος κι απογοητευμένος το πρωί... Η στιγμή της επανασύνδεσης ήταν συγκινητική....χοροπηδούσε σαν τρελός και η ουρά του είχε ξεβιδωθεί!!
Μιαν άλλη φορά θυμάμαι κοιμόμουν με τη σόμπα αναμμένη γιατί κρύωνα και μέσα στον ύπνο μου άκουσα το γάβγισμα του. Επίμονο, ασταμάτητο μέσα στο αυτί μου.Ανέβαινε επάνω μου, μου τραβούσε τα σκεπάσματα...ξύπνησα σαν από λήθαργο για να διαπιστώσω ότι όλο το σπίτι ήταν γεμάτο με μαύρο καπνό γιατί είχε διαρροή η σόμπα κι είχε πάρει φωτιά....
Από την πυροσβεστική  μου είπαν πως αν δεν ήταν ο σκύλος μου, δεν θα ξυπνούσα, λόγω του καπνού. Μου έσωσε τη ζωή...Το αγόρι μου...το μικρό μου πλάσμα!

Ένα άλλο απίθανο βράδυ τον άφησα στο σπίτι και βγήκαμε με τον Πανταζή και τους φίλους μας.Πήγαμε σε ένα παραλιακό μπαρ. Ήταν χειμώνας. Κόσμος έμπαινε κι έβγαινε και ξαφνικά στα πόδια μου ήρθε εκείνος κι ήταν τόσο ευτυχισμένος που μας βρήκε....
Ακόμη αναρωτιέμαι: Πως το έσκασε από το σπίτι; Πως άνοιξε η πόρτα; Από που βγήκε; Πως μας βρήκε;....Δεν κατάλαβα ποτέ...απλά ξέρω πως είχε τεράστια συναισθηματική νοημοσύνη όπως λέει κι η αγαπημένη μου φίλη η Νεκταρία....


Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήμασταν πια παιδιά, εγώ μεγάλωσα κι ο γλυκούλης μου γέρασε...Πόσο άδικο ήταν αυτό... Αρρώστησε κι έβλεπα την κατάπτωση, αδυνάτισε πολύ, άσπρισε, περπατούσε κι έπεφτε, δεν άκουγε πλέον τόσο καλά, εκείνη η σπιρτάδα έσβησε.




Την Άνοιξη του 2009, έπαθε ένα ατύχημα και μου είπαν θα πεθάνει πρέπει να κάνει εγχείρηση αλλά και πάλι είναι παππούς κι έχει ελάχιστες ελπίδες να επιβιώσει στην αναισθησία και την επέμβαση.



Έπρεπε να πάρω μια απόφαση...καθόλου δύσκολο.Τον αγαπούσα και θα πάλευα μαζί του.Δεν θα τον εγκατέλειπα.
Συμφώνησα για την επέμβαση... Ίσως οι άνθρωποι που δεν έτυχε να έχουν ζωάκι με παρεξηγήσουν...μα τι να γίνει...Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω το φίλο μου, το σύντροφο μου. Κι εκείνος άλλωστε το ίδιο θα έκανε για εμένα!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα εκεί. Στην Πανεπιστημιακή κτηνιατρική κλινική  της Θεσσαλονίκης. Δεν έχω τίποτε άσχημο να θυμηθώ.Μόνο φροντίδα.
Θυμάμαι που ήμουν από έξω και περίμενα την ενημέρωση, θυμάμαι τους γιατρούς, να έρχονται και να μιλούν με τους ιδιοκτήτες των ζώων που περίμεναν από έξω...Σουρεαλιστικό!
Αν δεν ήξερε κάποιος θα πίστευε πως πρόκειται για ανθρώπους. Μα ήταν τα ζώα μας....

Πήγαινα στην κλινική δύο φορές την ημέρα για 10 ημέρες. Ήμουν η μόνη, που στεκόμουν από έξω πάντα στην ώρα μου. Περίμενα υπομονετικά κάθε φορά στις ώρες των επισκεπτηρίων για να τον δω....
Θυμάμαι την ημέρα της επέμβασης με πήραν τηλέφωνο το βράδυ.Μου είπαν ο σκύλος πεθαίνει, να του κάνουμε μετάγγιση αίματος; Είπα "ναι , έρχομαι"...
Μένω στην άλλη άκρη της πόλης έκανα μια ώρα να φτάσω. Θυμάμαι μπήκα μέσα και τον είδα...Ετοιμοθάνατο.Χυμένο πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι...Σωληνάκια παντού κι αίματα και γάζες.Το βλέμμα του κενό, άδειο... Τα δάκρυα έφευγαν από μόνα τους και  βάζοντας το στόμα μου στο αυτί του ψιθύρισα το όνομα του...δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έγινε....ακούστηκε ένα τακ τακ τακ...πάνω στο τραπέζι κι οι δύο γιατροί της βάρδιας κοιτάχτηκαν ξαφνιασμένοι...
Κάθε άνθρωπος που έχει αγαπήσει ένα σκύλο κι έχει αγαπηθεί από αυτόν ξέρει τι σημαίνει αυτό το τακ τακ τακ....της ουράς του συντρόφου του!!
Ειναι το: "Ήρθες!! σε περίμενα.Μπορώ να σε περιμένω μια ζωή"!

Μέσα στον πόνο του, μέσα στην αγωνίας του, κούνησε την ουρά του κι ύστερα έβαλε όση δύναμη του είχε απομείνει και ανασηκώθηκε, με κόπο....
Είχε παραιτηθεί γιατί νόμιζε ότι τον εγκατέλειψα....ότι τον άφησα...κι εκείνος ζούσε μόνο για εμένα. Από τότε οι γιατροί τον φώναζαν "Λάζαρο" και μας είχαν μάθει πια. Χτυπούσα το κουδούνι, μου τον έφερναν στην  πόρτα και πηγαίναμε βόλτα σιγά σιγά.Του μιλούσα για όλα αυτά που αγαπούσε να κάνει, ότι θα τα κάναμε πάλι μαζί, ύστερα πηγαίναμε πάλι πίσω κούτσα κούτσα και στο τέλος τον έπαιρνα αγκαλιά γιατί δεν άντεχε άλλο.
Οι γιατροί  στην κλινική μου ζητούσαν να τον ταΐσω γιατί δεν έτρωγε τίποτε από κανέναν και του έδινα με το ζόρι λίγη αλεσμένη τροφή την οποία έτρωγε για να μου κάνει το χατήρι...Σαν άνθρωπος.


Κι η αλήθεια είναι ότι ο Νάντο μου, δεν ήξερε ότι ήταν σκύλος....
Θυμάμαι πως μια κολλητή μου φίλη, κάποτε με ρώτησε από που βγαίνει το Nando, της είπα από το Fernando και μου είπε είναι ο μόνος σκύλος που ξέρει που έχει υποκοριστικό σαν άνθρωπος.Της απάντησα ρωτώντας την, αν έχει αναρωτηθεί ποτέ κάτι παρόμοιο για όνομα κάποιου άλλου σκύλου...γελάσαμε κι οι δυο γιατί η αλήθεια είναι ότι και οι δικοί μου αγαπημένοι φίλοι είχαν την ίδια αίσθηση ότι ο Νάντο είχε γίνει άνθρωπος...

Μετά την εγχείρηση περάσαμε έτσι όπως το ονειρευόμουν, ένα υπέροχο καλοκαίρι.
Η ζωή του πήρε μια παράταση 6 μηνών. Έξι υπέροχοι μήνες.Τι τυχεροί που ήμασταν.



Ανάρρωσε πλήρως, έγινε περδίκι, άρχισε πάλι να χοροπηδάει, να τρέχει, να τρώει.



Έγινε ο παλιός του εαυτός....
Πηγαίναμε βόλτες, κάναμε μπάνια, εξερευνήσεις, περιπάτους...τον πήγα σε όλα τα μέρη που αγάπησε, στη θάλασσα, στις αμμουδιές του τις λατρεμένες. Έφαγε όλα τα απαγορευμένα, από παγωτά μέχρι σουβλάκια... Τον άφησα να μασουλίσει τα γάντια του κήπου και τις σαγιονάρες και να σκάψει μέσα στα λουλούδια....




κι ήρθε ένα γλυκό φθινόπωρο κι άρχισε σιγά σιγά και πάλι να φαίνεται η φθορά....κουραζόταν πολύ γρήγορα, κοιμόταν πολλές ώρες...



Θυμάμαι που πήγαινα στο ζεστό του σπιτάκι που κοιμόταν κουλουριασμένος και τον χάιδευα ώρες και του μιλούσα κι έλεγα το όνομα του..κι άκουγα πάντα τακ τακ τακ, μέσα στο σκοτάδι..

Έτσι απλά, ήρθε η τελευταία μας βραδιά  κι ήταν συγκλονιστική. Σάββατο βράδυ.
Το ένιωθα ότι τελείωνε. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να κοιμηθώ στο σαλόνι.Μα ήταν αδύνατο να γίνει αυτό.όλη την νύχτα προσπαθούσα να του δίνω νερό με τη σύριγγα, να τον κρατάω ζεστό, να είμαι μαζί του.Ξάπλωσα στο πάτωμα και τον είχα αγκαλιά και του μιλούσα και του τραγουδούσα, κάποια στιγμή θυμάμαι πως άρχισε να ουρλιάζει σιγανά, σαν λυγμός, σαν κλαψούρισμα...σαν παράπονο!! Ήμασταν έτσι αγκαλιά όλη τη νύχτα. Κι εγώ άγρυπνη δίπλα του, μην φύγει κι είναι μόνος.

Ήταν μια μεγάλη μεγάλη νύχτα κι είμαι ευγνώμων που την έζησα.... Στις 8 το πρωί μιλήσαμε με τον κτηνίατρο και τον πήγα. Μου είπε πω είναι θέμα χρόνου και καλύτερα να τον "κοιμίσουμε" γιατί έκανε πια σπασμούς κι ήταν κρίμα να συνεχίσει να βασανίζεται. Τόσο  δύσκολη, τόσο σκληρή  απόφαση...Εγώ που πάντα τον φρόντιζα, που ήμουν η "μαμά"του, εγώ που είχα την ευθύνη του να τον προστατεύω όλα αυτά τα χρόνια, μην πάθει κακό...εγώ έπρεπε να αποφασίσω για το τέλος του!!
Πόσο σκληρό...Αποφάσισα λοιπόν αφού έτσι έπρεπε κι είπα πως ότι και να γινόταν  θα ήμουν μαζί του. Μαζί του!Μέχρι τέλους..

Θυμάμαι που τον χάιδευα και του ψιθύριζα "φίλε μου, φίλε μου, φίλε μου"...Δεν υπήρχε πια τακ τακ τακ...Σιωπή...εκείνη η πελώρια καρδιά σταμάτησε για πάντα.

Αγκαλιαστήκαμε με το γιατρό  και κλαίγαμε κι ύστερα τον πήρα κι ήταν τόσο ελαφρύς σαν πούπουλο....Κυριακή πρωί. Πήρα αγκαλιά τον νεκρό μου φίλο και πήγα σπίτι.
Τα παιδιά με περίμεναν στην πόρτα ξαφνιασμένα, ρωτούσαν τι έγινε τι έγινε...θυμάμαι που ήμουν σιωπηλή και θυμάμαι τον Άρη τον άλλο σκύλο μας, να με κοιτάζει από μακριά χωρίς να ζυγώνει καθόλου και θυμάμαι πως είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον σύντροφο μου να κλαίει...

Τον χτένισα, τον βούρτσισα καλά καλά, του τραγούδησα. Άφησα τα χέρια μου να μαζέψουν τη μνήμη του κορμιού του, που δεν θα χάιδευα ποτέ ξανά,τον αποχαιρέτησα κι ύστερα τον τύλιξα στη ζεστή του κουβερτούλα και τον τακτοποίησα όμορφα...Ο φίλος μου!

Ξημέρωσε η μέρα που δεν θα ξανάλεγα το όνομα του, δεν θα άκουγα ποτέ ξανά το γάβγισμα του, δεν θα τον ξανάβλεπα...Ήταν σαν να παρέλυσα, δεν μπορούσα να σκεφτώ, να μιλήσω!
Φτιάξαμε με τα παιδιά ένα όμορφο μέρος για εκείνον, στην άκρη του κήπου. Έγραψα σε μια πέτρα "Αιώνιος Φίλος".


Φυτέψαμε κυκλάμινα που αγαπώ πολύ κι εκείνοι του έγραφαν γράμματα και του ζωγράφισαν ζωγραφιές. Μας έστειλαν ζωγραφιές και οι φίλοι των παιδιών που τον ήξεραν γατί ήταν πολύ δημοφιλής...


Ο Άρης για τρεις ημέρες κοιμόταν πάνω από το φρεσκοσκαμμένο χώμα, μετά έφυγε από εκεί και δεν ξαναζύγωσε το μέρος που είναι θαμμένος ο φίλος του, σαν να πήρε την απόφαση ότι δεν θα ξαναγυρίσει...

Ο Νάντο έφυγε και ακόμη μου φαίνεται σαν ψέμα. Έχουμε κι άλλα σκυλιά μα ζουν στην αυλή κι είναι της οικογένειας.
Ο Νάντο ήταν δικός μου κι ήμουν δική του. Ήμασταν σύντροφοι.
Μου λείπει πολύ και στην αρχή το πιο δύσκολο ήταν οι μοναχικές βόλτες. Εκείνα τα βηματάκια γύρω μου, που δεν ακούγονταν πια. Ο σύντροφος στη σιωπή, έτσι τον έλεγα.
Καθόμουν κι εκείνος καθόταν δίπλα μου, ακουμπούσε το κεφάλι του στα πόδια μου, κουνιόμουν και σήκωνε το κεφάλι, με κοίταζε στα μάτια και ήξερε, χωρίς να μιλάμε...
Δεν ήταν απλά ένας σκύλος, ήταν το σύμβολο ενός κύκλου που έκλεισε. Η ξεγνοιασιά μιας νιότης που πέρασε. Χρόνια ανέμελα, παλαβά, γεμάτα φίλους και γλέντια και ταξίδια....κι ο Νάντο μέσα σε όλα αυτά κομμάτι αναπόσπαστο της παρέας...της ζωής!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια του, τα μεγάλα υγρά μάτια...ιδιαίτερα τη στιγμή που κοίταζε το παγωτό μου...σε κάθε σκύλο βλέπω τα μάτια του.
Πέρσι το καλοκαίρι στη θάλασσα ήταν ένα σκυλί που του έμοιαζε τόσο που νόμισα πως αν τον φωνάξω θα έρθει...μάζεψα τα πράγματα μου κι έφυγα!!

Τα παιδιά ακόμη μιλούν γι' αυτόν και συχνά τον μνημονεύουμε και γελάμε βλέποντας βίντεο με εκείνον να κάνει ένα σωρό τρελαμάρες! Ακόμη βρίσκω στο μέρος που είναι θαμμένος κουκουνάρια που λάτρευε να κυνηγά, πέτρες ή κομμένα λουλουδάκια, που τα  αφήνουν τα παιδιά για να του πουν ότι δεν τον ξέχασαν.

Θα τον θυμάμαι να τρέχει στους αμμόλοφους γρήγορος σαν τον άνεμο. Σαν μικρή κόκκινη φλόγα να κυνηγά χαμοπούλια, στον υδροβιότοπο και να χάνεται μέσα στις όχθες της λίμνης. Να πηδά με ορμή στη θάλασσα κολυμπώντας προς το μπαλάκι του και να χοροπηδάει στα αφρισμένα κύματα.


Θα τον θυμάμαι να κοιμάται κουλουριασμένος  σε αμμουδιές αγαπημένες...



Ήρεμος κι ευτυχισμένος...


Υπάρχουν στιγμές που θέλω να φύγω.Να εξαφανιστώ από όλους για λίγο και το μόνο πλάσμα που θα  ήθελα κοντά μου είναι εκείνος...κανένας άλλος. Μόνο εκείνος, ο σύντροφος της σιωπής μου....
Μου λείπουν όλα μα πιο πολύ η συντροφικότητα αυτής της σχέσης, της σχέσης μας!
Κι όσο κι αν πόνεσα, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που μπήκε στη ζωή μου το υπέροχο αυτό πλάσμα, ο μικρός δάσκαλος, που μου έμαθε πολλά μα το πιο σημαντικό, τι σημαίνει αγάπη. Δίχως όρια, δίχως αντάλλαγμα, δίχως  εξηγήσεις, δίχως αύριο....Μόνο το τώρα και η απλή καθαρή, βαθιά αγάπη του!!!

Αγαπημένε μου...αγοράκι μου...


39 σχόλια:

chrysanthemo είπε...

eixame kai emeis kokeraki kai eixan thn idia poreia autoi oi duo..etsi apo thn zwntania tou ta xorophdhxta tou polu apotoma "epese" adunatise, den ton kratousan ta podia tou, eixe asprisei....ta latreuw ta zwa einai o,ti kalutero uparxei se auto ton kosmo..oute filoi oute suggeneis kaneis den mporei na se agaphsei toso polu kai me tosh aniditeleia opws ena skuli.. <3

Georgina είπε...

Κοριτσάρα μου θυμήθηκα το πρωτο μουσκυλάκι ως παιδι...δεν ξαναδεθηκα απο τότε μεζωο τόσο πολύ γιατι ήταν πολύ και αβασταχτο το πένθος μου το παιδικο. Πάντως παλιογρουσούζα κι εγω δεν πήρα ενημέρωσω για την αναρτηση σου στο μπλογκ! απο το fb τη βρήκα!

myStickland είπε...

Aχ βρε Κατερίνα..πόσο σε καταλαβαίνω..αυτά τα πλάσματα έχουν έρθει στη ζωή για να δίνουν αγάπη μόνο , κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που αδιαφορούν και χλευάζουν..έχουμε και εμείς ενα μαλτεζάκι, το Ρίκι μας, που μας έχει ξετρελάνει..μόνο που δεν μιλάει..όλα τα άλλα μας τα προσφέρει απλόχερα..σε ευχαριστώ για άλλη μια υπέροχη ανάρτηση, γεμάτη ζεστασιά, αγάπη..είμαι χαρούμενη που δεν έπεσα εξω στις προβλεψεις μου για σένα..είσαι πραγματικά ενας υπέροχος άνθρωπος με μεγάλα αποθέματα αγάπης..
σε φιλώ..
(υ.γ. ευχαριστώ για το υπέροχο και γεμάτο τρυφερότητα, σχόλιό σου..με ''ζωγράφισες''με τα ομορφότερα χρώματα, που θα μπορούσες..ευχαριστώ λοιπόν, γιαυτό σου το δώρο!!!)

yours..xxx
''mystickland''...<3

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα καλησπέρα. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, μέσα από τις φωτογραφίες σε είδα για πρώτη φορά. Διάβασα λοιπόν την πιό όμορφη ιστορία σήμερα. Πραγματικά, ένιωσα σαν να σε ξέρω από πάντα, ένιωσα τη ζεστασιά και την ζέση της πραγματικής σχέσης μέσα από τις γραμμές της ιστορίας σας. Έχω κι εγώ ένα σκυλάκι, τον Μάρκο μου. Τον Μαρκούλη, τον πρίγκιπα, το λουλούδι μου, κλπ που τον λέμε. Είναι ποιμενικός γερμανικός. Ένας κούκλος.Ένα υπέροχο πλάσμα. Ο φύλακας άγγελός μου.Σε καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθεις. Λοιπόν θα σού προτείνω να το γυρίσεις ταινία. Θα κλάψει πολύς κόσμος. Όπως κι εγώ. Και είμαι πενήντα και χρονών. Αυτά λοιπόν. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΕΓΙΝΑ ΡΑΚΟΣ...... ΚΛΑΙΩ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΚΥΛΑΚΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ Η ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ..
Ο ΝΑΝΤΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ. ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟΣ. ΟΜΩΣ Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΦΡΟΝΤΙΣΕΣ , ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΧΑΡΕΣ. ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΑΦΟΥ ΕΙΧΕΣ ΧΩΡΟ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ!
ΤΟ ΖΩΔΙΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΚΥΛΟΣ! ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ . Η ΜΠΛΑΝΚΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΛΥΚΑΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΗΡΑΜΕ ΜΩΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ. ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ. ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΓΩΝΙΕΣ ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΝΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ, ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΑΛΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΤΟ 2009. ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΠΕΛΛΑ, ΚΑΝΙΣ , ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ , ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΓΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ. Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΝ ΜΠΕΛΛΑ.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ , ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΕΜΑΣ. ΑΝΤΕ ΣΕ ΖΑΛΙΣΑ... ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ,ΣΠΑΡΑΞΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!!!
ΔΕΝ ΕΧΩ ΖΩΑΚΙ , ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ , ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!!!!!!!!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΛΛΑ !!!!!!!!
ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ!!!!!!!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φίλη μου ..έκλαψα με την ανάρτηση σου..έχω χάσει δύο σκυλιά ..και ο άνδρας μου κι εγώ κλαίγαμε σαμ παιδιά.πριν λίγο καιρό κόντεψα να χάσω τη Κλώντη μου αν είχες διαβάσει.έπεσε απο το 20 όροφο..Με τη νυχτικιά την μετέφερα στο γιατρό και απο εκεί σε κώμα στη κτην.κλινική για εντατική..Μου είπαν οτι πεθαίνει..όμως συνήλθε..μου είπαν οτι θα μείνει παράλυτη ..και όμως περπατάει..Σε ε΄νοιωσα μέχρι τη τελευταία σου λέξη..

Angelique είπε...

Αχ βρε Κατερίνα,πολύ συγκηνητική η ανάρτηση σου!Τι πλασματάκι καλό ήταν αυτό!!
Λυπάμαι για το χαμό του!!Οι αναμνήσεις σου όμως θα τον κρατούν πάντα ζωντανό!!

Μαρία είπε...

κοριτσι καλημερα...οσο και δυσκολο αν σου ειναι ειδικα με τα ζωα..κραταμαι και δενομαστε μονο τις στιγμες..για να ελαφρυνεις λιγο την ψυχη σου..τα ζωακια ολου του κοσμου να ξερεις δεν εχουν ψυχουλα και ο Θεος τα κατασει σ΄ενα μερος πολυ διαφορετικο..οι[ψυχες τους γινονται αερας που σκορπιεται στον ουρανο]..να σε καλα και καλη βδομαδα..ζεστα φιλια..

Ανώνυμος είπε...

Παρακολουθώ το μπλόγκ σου και μ' αρέσει πολύ!
Κλαίω με λυγμούς διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση γιατί πριν ενα χρόνο χάσαμε τη σκυλίτσα μου! Είχαμε μεγαλώσει μαζί...Καταλαβαίνω και αισθάνομαι απόλυτα όλα όσα περιγράφεις! Για ένα όμως χαίρομαι σίγουρα, ...ότι τα ζήσαμε και ότι η Μπουμπούκα μου θα κάνει παρέα με το Nando σου στον Παράδεισο των σκύλων τρώγοντας παγωτό....! Καλό βράδυ!
Angel.

Stevista είπε...

Δεν έχω ζωάκια, ποτέ δεν είχα, αλλά αυτή τη στιγμή κλαίω με το ποστ σου και την απίστευτη περιγραφή σου.. Τι γλυκό σκυλάκι..

Kitchen Stories είπε...

Αχ! Βρε Κατερίνα...
Όποιος έχει ζήσει, έστω και λίγο, με ενα τέτοιο τετράποδο, αποκλείεται να μην συγκινήθηκε με αυτή τη γραφή!

Έχω παρόμοιες αναμνήσεις και επηρεάστηκα πάρα πολύ!

Καλό μεσημέρι Κατερίνα μου.
Ζ.

Ανώνυμος είπε...

δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω...

fani είπε...

ΖΩ ΞΑΝΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΤΙ Ο ΝΑΝΤΟ ΕΦΥΓΕ....

Ανώνυμος είπε...

Ax oute egw mporw na stamathsw na klaiw... Eixa kai gw skulaki...kai pe8ane sta 18 ths..megalwsa mazi me keinh..otan ekeinh htan enos egw hmoun 2 kai san mikro paidi den perimena pote pws 8a fugei..ax den mporw na perigrapsw pws niw8w...

thomi είπε...

κατερινα ενα θα σου πω ευλογημενη εισαι που εζησες μια τετοια αγαπη..σημερα εκανες πολυ κοσμο να κλαψει, να θυμηθει, να νοσταλγησει..ξυπνησες συναισθηματα και εικονες..ωρα του καλη, σιγουρα θα κανει παρεακι με το δικο μου το φιλαρακι..

"Στον δικό μου υπέροχο κόσμο...." είπε...

Εγώ η ανόητη κορόιδευα όσους είχαν ζώα και τα αντιμετώπιζαν σαν ανθρώπους.Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορεί κάποιος να αγαπάει ένα ζώο και να πονάει γι'αυτό...Μέχρι που απέκτησα κι εγώ έναν φίλο.Τον πρώτο μου!Τρεις μήνες είναι λίγοι χρονικά,αλλά αρκετοί για ν'αλλάξω γνώμη.Αρκετοί για ν'ανησυχώ γι'αυτόν,να τον φροντίζω,να του μιλάω...Η ιστορία σου μ'έκανε να κλάψω...Σ'ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μου!

Lily είπε...

Είναι ότι πιο όμορφο και πιο αληθινό έχω διαβάσει. Κανείς άλλος σκύλος δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Nando σου.

Γιατί πολύ απλά κάποιες αγάπες είναι παντοτινές, ασύγκριτες & αναντικατάσταστες...

margarita είπε...

Δεν μπορεσα να διαβασω μονομιας το κειμενο, ολο αλαζα σελιδα και παλι πισω. Πριν 3 βδομαδες πεθανε το σκυλακι που ειχαμε στο πατρικο μου Η λαιδη μας μια πραγματιικη κυρια 13 ετων. και οπως ειπες και εσυ ειχε ξεχασει οτι ειναι σκυλι και ηταν πιο πολυ ανθρωπος. Ειχε καρκινο στον πνευμονα ξυπνησε απο την εγχειρηση αλλα πεθανε λιγο πριν πανε να την παρουν. Σοκ, για ολουςδε ξερω τα ζωα που μπαινουν μεσα σε οικογενειες γινοντε ενα με αυτην μελος για μενα ηταν αδερφη μου ,και ο χαμος της ηταν σαν σε ατομο μεσα απο την οικογενεια.
Θελω να παρω και αλλο σκυλι οχι για να αναπληρωσω το κενο, αλλα αυτα που σε προσφερει συναισθηματικα ενα ζωο 10 ανθρωποι μαζι δε μπορουν να το κανουν...

Maria.. είπε...

Κατερίνα μου, ξεκινώντας να διαβάζω δεν περίμενα ότι θα κατέληγα με δάκρυα!! παρ'όλο τον πόνο, είσαι τόσο τυχερή και ευλογημένη που έζησες μια τέτοια αγάπη!!

Θοδωρής είπε...

Είχε δίκιο ο skylos τελικά, αν και νόμιζα ότι υπερέβαλλε. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναέπαιρνα ποτέ ξανά σκύλο μετά τη δολοφονία του Ρούντι μου, ήταν περίπου έτους και πάνε κάπου 12 χρόνια από τότε. Δεν έχω χάσει κάποιο μέλος της οικογένειας μου ποτέ, αλλά η δική του απώλεια, χάρη στο χέρι και το άρρωστο μυαλό κάποιου γείτονα που ευτυχώς δεν εξακρίβωσα ποτέ την ταυτότητά του, ήταν ότι κοντυνότερο σε απώλεια αγαπημένου που έχω ζήσει. Τώρα που οι γιοι μου χαζεύουν τα σκυλάκια στις βιτρίνες των pet shops ίσως αλλάξω γνώμη.

Ανώνυμος είπε...

Σε βρήκα μέσω του blog της αδερφής μου,tης Dee Dee.Το σχόλιό σου για τη χέλγκα μας με έκανε να μπω στο blog σου και να σε διαβασω.
Αυτή τη στιγμή κλαίω με λιγμούς....κλαίω, όπως έκλαιγα πέρυσι τέτοιο καιρό που γύρισα σπίτι και το Χελγκάκι μου είχε "φύγει".....:((((
21 ολόκληρα χρόνια μαζί...
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς αυτήν.
Σ'ευχαριστώ για τις όμορφες εικόνες, για τα όμορφα συναισθήματα και για το ότι υπάρχουν άνθρωποι!!!!Και κυρίως χαίρομαι που είσαι μανούλα και είμαι σίγουρη πως από τέτοια μανούλα θα βγουν "όμορφοι" άνθρωποι!!!!
Φιλικά
Βίκυ

sstamoul είπε...

Με συγκίνησες πολύ...

maya =^o^= είπε...

η ψυχούλα μου.....<3<3<3<3 :'(((

χρυσάνθη είπε...

Υπέροχη ανάρτηση , γεμάτη συναισθήματα!!!!!!! Την αγάπη μου!!

Marie είπε...

Δε μπορώ να σταματησω να κλαιω... Είχα κι εγώ πριν από χρόνια τον δικό μου φίλο, τον σκύλο μου τον Ρεξ. Ρεξάκο όπως τον φώναζα. Από κουταβάκι εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή μου ένα βράδυ έξω από την περίφραξη, ήταν δεν ήταν δυο μηνών. Για 7 χρόνια ένοιωσα τι θα πει αγάπη - ευγνωμοσύνη - εμπιστοσύνη - αφοσίωση. Και όλα αυτά από ένα ζωο. Τον Ρεξάκο μου... Δυστυχώς αρρώστησε βαριά και για να μην υποφέρει πήραμε την πικρή απόφαση να τον κοιμήσουμε, να μη βασανίζεται. Εννοείται πως του κάναμε ότι θεραπεία χρειαζόταν αλλά δυστυχώς... Από τότε δεν ξαναπήρα σκύλο γιατί δεν αντέχω να το ξαναπεράσω. Πονάει πολύ και... για πάντα... Σε φιλώ Κατερίνα!

Αγγελικη Ν είπε...

Αχ Κατερίνα μου, τι τυχερή που είσαι να ζήσεις με έναν τέτοιο σκύλο! Έχω και εγώ την Ίρμα μου! Ένα κόκερ με σέτερ. Είμαστε μαζί 12 χρόνια, όπως το λες: αυτοκόλλητες, τρελές φίλες, δασκάλες η μια της άλλης! Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει άμα φύγει από κοντά μου...

Iwanna είπε...

Τί να σου πρωτοπώ...
Σύγκινήθηκα τόσο πολύ... Λυπάμαι για τον αποχωρισμό σας, χαίρομαι που τα ζήσατε μαζί όλα αυτά τα χρόνια! Αυτό μόνο...

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Τι κλάμα είναι αυτό! Εχω πλαντάξει με αυτά που έγραψες! Μου θύμησες το δικό μου σκύλο, τον Όσκαρ ένα πανέμορφό Κόλει που έφυγε κι αυτός στα 12 του χρόνια. Ξέρω τί είναι να χάνεις έναν πιστό φίλο!

Despina είπε...

Πολύ τρυφερή και συνάμα ιδιαίτερα συγκινητική η ιστορία του Νάντο. Έχω να θυμάμαι τέτοιες στιγμές με την σκυλίτσα της κόρης μου... της Ζίνα. Νά είναι καλά όπου και να βρίσκονται οι φίλοι μας.

Stone είπε...

Μέρες τωρα γυροφέρνω αυτη την αναρτηση σου κι όλο το ανέβαλλα..Με τσακισες Κατερίνα, μπορώ να σε καταλάβω, εγω δεν είχα τη δικη σου δύναμη κι αφησα τα πραγματα να εξελιχθούν μονα τους και την εχασα παραμονη του γαμου μου!Για μηνες την εβλεπα στα όνειρα μου...
Πολύ δυνατή η σχέση σας,δυσαναπλήρωτο το κενό..

STARDUST είπε...

Κατερίνα μόλις σε γνώρισα και έχω λιώσει στο κλάμα! Κυριολεκτικά! Οσοι έχουν σκύλο στο σπίτι να ζεί σαν μέλος της οικογενείας, θα καταλάβουν σίγουρα! Μία από αυτές είμαι κι εγώ! Πάντως φαίνεται ότι έζησε μια υπέροχη ζωή!

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτη ιστορία Κατερινιώ. Το πόσο με επηρέασε δεν έχω λόγια να το περιγράψω φυσικά....
Αν και δεν είχα ποτέ δικό μου σκύλο, με συγκίνησες όσο δεν φαντάζεσαι! Η ακλύτερη ανάρτηση που έχω διαβάσει ever....

Μήπως να άρχιζες να γράφεις κανονικά σιγά σιγά? Λέω εγώ τώρα....

Χαίρομαι να σε διαβάζω πάντα.

Αλεξάνδρα.

Chryssa είπε...

Μου έχουν πεί να μην διαβάζω τέτοιες ιστορίες γιατί πλαντάζω στο κλάμα.
Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχθώ οτι Άνθρωποι σαν εσένα είναι λίγοι και δεν σε γνωρίζω καθόλου.
Δεν ξέρω ποιος ήταν πιο τυχερός στην ιστορία σας ..μάλλον και οι δυο και αύτο κάνει τόσο ξεχωριστή την ιστορία σας.

Έχεις κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου.
xo

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα είδα αυτό το ποστ, είπα να μη το διαβάσω και θυμηθώ τα παλιά, αλλά επειδή έχω περάσει κι εγώ τέτοιες καταστάσεις, θέλω να σου πω ότι όσα σκυλάκια κι αν πάρεις στο μέλλον, αυτή την αγάπη δεν θα την έχεις, όσο είχες με τον Nado σου. Είχα ένα κανισάκι που το βρήκα 2 ετών στο δρόμο. Το έσκασε από πουθενά, τον παράτησαν δεν ξέρω. Ζήσαμε μαζί 10 χρόνια. Πιο ατέλειωτη λατρεία που μου είχε αυτό το σκυλί, μόνο στη μητέρα μου βρήκα. Τελευταίες μέρες του, τα εγκεφαλικά τον ρήμαξαν. Τελικά αναγκάστηκα να τον κοιμήσω. Ακόμα έχω στο μυαλό μου την φωνίτσα του, όταν μη μπορώντας να κουνηθεί, μου γαύγιζε παραπονεμένα να πάω κοντά του. Ακόμα το κλαίω, και έχουν περάσει 5 χρόνια και 2 σκυλιά. Το προ-τελευταίο μου, μια υπέροχη πεκινουά, που με έκανε να λατρέψω τα πεκινουά, η καλωσύνη της καθρεφτιζόταν στα ματάκια της. Τη μάζεψα κι αυτή απ' το δρόμο, ήταν 10 ετών. Κυρία, αθόρυβη, πολύ λεπτή στους τρόπους, ήθελε την ησυχία της. Όπως ζήσαμε (μαζί με το Μπρούνο μου) ήρεμα και όμορφα, έτσι "έφυγε". Ήρεμα, χωρίς καμία ταλαιπωρία, Τετάρτη αρρώστησε, Παρασκευή είχε τελειώσει. Είναι πόνος μεγάλος, αλήθεια. Μόνο όσοι έχουν χάσει τα σκυλάκια τους το καταλαβαίνουν.

jakarta hotel είπε...

κάνετε κλαίω. Αντίο Nando, θα πηγαίνω...
rumah dijual | rental forklift | properti semarang | perlengkapan bayi | mesin fotocopy | party organizer | SEO Company

Σεβάχ ο Θαλασσινός είπε...

Πολύ πολύ συγκινητικό...

Ανώνυμος είπε...

ΣΕ ΝΙΏΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ. ΕΊΧΑ ΕΝΑ ΚΑΝΙΣ ΜΑΥΡΟ ΜΠΟΥΜΠΗ ΤΟΝ ΛΈΓΑΝΕ ΑΛΛΆ ΤΟΝ ΦΩΝΆΖΑΜΕ ΧΑΪΔΕΥΤΙΚΆ ΓΙΦΤΟΥΛΑ ΑΛΛΆ ΕΝΑ ΒΡΆΔΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΈΡΙΞΑΝ ΦΌΛΑ ΚΑΙ.......ΠΕΘΑΝΕ:-(:'(

Unknown είπε...

Εχω και εγώ ενα σκυλάκι και ως παιδι μπορω να πω πως την αγαπω την Νταίζη μου σαν αδερφή. Τρια αγόρια στην οικογένεια την Νταίζη την έχω σαν αδερφή μου. Εγώ ο ίδιος την "βαφτισα". Βουβωτο κεφαλακι κ.α. είναι οι παραλλαγές στο όνομα της. Πως με αγαπάει όμως??!!!