Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

...άμμος κι αιωνιότητα...

Οι μέρες κυλούν με μια ταχύτητα και μια απλότητα που καμιά φορά με ξαφνιάζει. Γίνονται τόσα και κοιτάζεις τις φωτογραφίες και σκέφτεσαι μα πότε πέρασε κι αυτό. Πόσο γρήγορα κυλά η ζωή και δεν το νιώθεις αυτό, δεν το καταλαβαίνεις μέσα στην καθημερινότητα παρά μόνο κοιτάζοντας πίσω. Κάποιος τρυφερός άνθρωπος, με την σοφία της απλότητας, μου είπε τις προάλλες πως ο χρόνος κυλά γρήγορα μα οι στιγμές κυλούν αργά...μου φάνηκε τόσο σοφό!
Τόσο πραγματικά σοφό! Γιατί υπάρχουν στιγμές που σου φαίνονται ατέλειωτες σαν να παγώνει ο χρόνος και τα δευτερόλεπτα δεν φεύγουν...Κι είναι άσχημες μα κι όμορφες στιγμές που νιώθεις πως είναι ατέλειωτες κι ύστερα κοιτάς τις φωτογραφίες και λες μα τι διάολο....πέρασε κιόλας μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος...Μια ζωή....

Κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως ναι ήταν όμορφες στιγμές κάποιες περιστοιχισμένες με σκληρότητα ίσως, με δράμα ή πόνο μα και πάλι...σαν οι ομορφιά της ζωής να υπερισχύει μέσα μου!

Ήρθε η αγαπημένη μου Νίτσα από το Καζαβίτι της προάλλες και μου ζήτησε ένα απόγευμα! Τι διάολο...δεν είχα ποτέ ένα απόγευμα να διαθέσω, πάντα δεν προλάβαινα μα  αυτή τη φορά σκέφτηκα πως αξίζει στη σχέση μας, σε εμένα αξίζει ένα απόγευμα με τσιπουράκι στη θάλασσα, στον ήλιο, να θυμηθούμε, να σχεδιάσουμε...και ήταν μαγικά! Μαγικά.


Γελάσαμε πολύ...μιλήσαμε Θεέ μου τόσο πολύ και γεννήθηκαν ιδέες πολλές κι αρχίζουμε λοιπόν μαζί να σχεδιάζουμε κάτι αλλιώτικο για το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιούλη στο μαγικό Καζαβίτι για όλους εμάς, κι όλους όσους θέλουν να είναι εκεί για παιχνίδι και ομαδικές συναντήσεις και για να μοιράσουμε γνώση κι εμπειρίες και να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε, να γνωριστούμε, να μοιραστούμε!
Δεν θα μαρτυρήσω τίποτε περισσότερο, μα κρατήστε την ημερομηνία! 1 και 2 Ιούλη, θα ανοίξουμε Κύκλο!

Μετά από αυτή την συνάντηση σαν να άρχισα να παίρνω ανάσες παρόλο που μας περιμένει μπόλικη δουλειά....μα είναι τόσο δημιουργικό το να δουλεύεις για την ψυχή σου! Για τους ανθρώπους που αγαπάς. Για να μοιραστεί η αγάπη, η εμπειρία κι η γνώση στον κόσμο μας...

Την ημέρα του Ευαγγελισμού μετά την παρέλαση πήγαμε όπως κάθε χρόνο εκεί....Στους αμμόλοφους!
Να ιδωθούμε με την μαγική θάλασσα που μας είχε λείψει όλη τη χρονιά! Σαν να μας περιμένουν οι αμμόλοφοι κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Το απίθανο άγριο κι αγαπημένο μας τοπίο. Έχω φωτογραφίες με τα παιδιά από μικρά εκεί. Να κυνηγιούνται να παλεύουν, να στροβιλίζονται, να κατρακυλούν...Το λατρεύω το μέρος αυτό. Έχει κάτι το επουλωτικό. Σαν να μας γιάνει κάθε φορά από τις πληγές του Χειμώνα. Κι είναι κάθε φορά σαν να μην άλλαξε τίποτε...παρά μόνο εμείς! Και οι φωτογραφίες των αγοριών που μεγαλώνουν....






Κάναμε το τέλειο πικ νικ μας στην αμμουδιά δίπλα στο κύμα. Φάγαμε τον τέλειο μπακαλιάρο σκορδαλιά του τρελού αγοριού, που έχει πια εξελιχθεί στον απόλυτο μάγειρα...





...τα αγόρια πέταξαν τον χαρταετό ψηλά ψηλά κι υστέρα ενωθήκαμε με φίλους  κι ανθρώπους που αγαπάμε και οι αμμόλοφοι γέμισαν παιδιά.



Τα κοιτάζαμε από μακριά καθώς έπαιζαν κι έτρεχαν  και βουτούσαν με γενναιότητα πίσω από τα λοφάκια κι εμείς είχαμε απλωθεί στην πίσω μεριά με τα γυμνά πέλματα  βουλιαγμένα στην ζεστή ακόμη άμμο και αγναντεύαμε το φευγιό του ήλιου που γέμιζε με χρώματα υπέροχα αχνά τον ουρανό και τη θάλασσα εκεί μακριά στο ναυάγιο...


Ζούμε σε ένα μέρος πανέμορφο. Είμαστε τόσο τυχεροί! Τόσο απίστευτα ευλογημένοι όλοι οι Έλληνες που η χώρα μας δεν χρειάζεται την βοήθεια μας για να είναι όμορφη...Είναι  όμορφη από μόνη της. Μαγικά όμορφη...ευτυχώς στηρίζεται στον εαυτό της γιατί κάθε φορά που στηρίζεται σε εμάς την απογοητεύουμε....

Το τοπίο έγινε σκοτεινό. Γέμισε σκιές. Τα χρώματα βάρυναν και την απόλυτη σιωπή έσπαγαν οι φωνές και οι τσιρίδες των  μικρών ανθρώπων!


Αυτών των πολύτιμων πλασμάτων που ξέρουν να ζουν και να βιώνουν κάθε στιγμή με την μοναδικότητα και την σημαντικότητα που της αξίζει....

Η Κυριακή μετά από πολύ καιρό ήταν και πάλι γιορτινή, μα αυτή τη φορά λόγω της Άνοιξης. Στρώθηκε το τραπέζι με τα περισσεύματα όλης της εβδομάδας, μα στρώθηκε έξω στην αυλή.Στον ήλιο, παρέα με τα ανοιξιάτικα λουλούδια...



Το μόνο που ήταν φρέσκο ήταν τα  Βιεννέζικα - που κανονικά είναι Δανέζικα- που μόλις είχαν βγει από το φούρνο κι ενθουσίασαν τα πλήθη...



Ξεκουραστήκαμε. Βγάλαμε τα Πασχαλινά μας και στολίσαμε το σπίτι μας που γέμισε πάλι λαγούδια, αυγουλάκια και λουλούδια...




και μπήκαμε σε μια ακόμη τρελή τρελή εβδομάδα, όπου...ξέρουμε πως δεν θα ιδωθούμε παρά μόνο για τα βασικά.
Πως  δεν θα μιλήσουμε, δεν θα μοιραστούμε, δεν θα αφεθούμε και θα τρέχουμε σαν μανιασμένοι,  μονίμως αγχωμένοι και συχνά μπαφιασμένοι, θυμωμένοι κι ίσως καμιά φορά να προλάβουμε να παγώσουμε το χρόνο σε μια στιγμή που θα κυλήσει αργά και θα αφήσει την ψευδαίσθηση της πληρότητας....Το κανονικό δηλαδή. Το κανονικό όλων μας αγαπημένοι
Γιατί ξέρω...πως περιγράφοντας την ζωή μας...περιγράφω την ζωή σας και θυμάμαι πάλι πως εμείς είμαστε οι μονίμως κουρασμένοι, αγχωμένοι άνθρωποι είμαστε προνομιούχοι...
Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που η ζωή τους είναι σκληρή...πολύ σκληρότερη από όσα αξίζει σε άνθρωπο...

Έτσι περιμένουμε να ζήσουμε στιγμές που θα τις κάνουμε μαγικές με την ευχή να κυλήσουν αργά κι έρχεται Σαββατοκύριακο κι αυτό...κι αν είναι ευκαιρία για όλους μας!
Πριν μπούμε πάλι σε  μια ακόμη τρελή εβδομάδα ας τρυγήσουμε από τον χρόνο ότι έχει να μας δώσει...και με την ευκαιρία αυτή να μιλήσω ξανά για το Μικρό Λευκό Κοχύλι που έχει αυτόν ακριβώς το στόχο, να μας υπενθυμίσει να μην χάνουμε στιγμές...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι που ταξιδεύει ξανά και φορά τα ανοιξιάτικα του όπως σε αυτή την αγαπημένη φωτογραφία του Βησσαρίωνα, του ανθρώπου που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του και θα τον ευχαριστώ για πάντα!


Έτσι λοιπόν την Επόμενη Παρασκευή σε μια εβδομάδα από τώρα το Κοχύλι θα βρίσκεται στη Λάρισα όπου εκεί θα γίνει η παρουσίαση του.
Μια πρωτοβουλία που καιρό τώρα  μου συζητούν φίλοι αγαπημένοι και συνάδελφοι που έχουν στην Λάρισα ένα υπέροχο χώρο Συμβουλευτικής και Δημιουργικής έκφρασης. Το ΝΗΜΑ....με το συμβολικό όνομα!

Εκεί θα βρεθούμε λοιπόν με φίλους έμπιστους και συναδέλφους και όλοι όσοι είστε κοντά ή και πιο μακριά, είστε ευπρόσδεκτοι να έρθετε και να γνωριστούμε από κοντά και να μιλήσουμε και να ανταμώσουμε με αφορμή το μικρό Λευκό Κοχύλι που έχει τελικά ενώσει πολύ κόσμο...

Την επόμενη ημέρα θα έχω την χαρά να πραγματοποιήσω ένα βιωματικό εργαστήρι στον ίδιο χώρο με θέμα "Φτιάχνοντας το Σχήμα μου".
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα γιατί ταιριάζει γάντι με το θέμα του βιβλίου. Οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή του καθενός μας είναι οι γονείς μας και κουβαλάμε πολλά δικά τους. Στο εργαστήρι αυτό θα εξερευνήσουμε τις άγκυρες μας....που είναι συνδεδεμένες με τις δικές του άγκυρες!

Οι μέρες κυλούν λοιπόν και ποιος ξέρει τι θα φέρουν! Κανείς δεν ξέρει...και γιατί να ξέρει; Δεν έχει σημασία να ορίσεις το μέλλον, να χαλάσεις την έκπληξη!
Ο χρόνος υπάρχει μόνο όταν τον έχεις...κι η ηδονή κι η δράση τον κάνουν να κυλά γρήγορα είπε ο Σαίξπηρ...άρα είμαστε χαρούμενοι σαν αυτός κυλά γρήγορα γιατί αυτό σημαίνει πως τον έχουμε, πως τον ζούμε...όμως...


Εκεί στην ταχύτητα, μια στιγμή. Ας κρατήσουμε μια στιγμή απόλυτη...σαν όλα να αιωρούνται στο κενό. Σαν να μην υπάρχει βαρύτητα και κοιταζόμαστε σαν σε αργή κίνηση και τα νιώθουμε όλα και τα βλέπουμε όλα κι όλα αποκτούν άλλη διάσταση μέσα μας γύρω μας...γιατί όπως έγραψε κι ο λατρεμένος συγγραφέας Jorge Borges..."ο χρόνος είναι η τίγρη που με καταβροχθίζει, αλλά η τίγρη είμαι εγώ!"

Εγώ αγαπημένοι...Εσύ! Εμείς!
Καλή δύναμη...με στιγμές αιωνιότητας να κυλούν μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο στους μαγικούς μας αμμόλοφους.

Μην σε νοιάζει που κυλά. Κράτα την μνήμη καθώς ρέει στα ακροδάχτυλα σου...και σκέψου. Ακόμη κι αν μπορούσες να την κρατήσεις για πάντα τι θα κέρδιζες;
Μια χούφτα άμμος είναι. Δεν έχει αξία η άμμος...μα αυτό που χαρίζει...αυτό που σε κάνει να νιώθεις!
Ξεχνάμε πως αυτό που εκείνη χαρίζει, το κουβαλάμε μέσα μας...χαραγμένο σαν μνήμη αιώνια, σε κάθε μας κύτταρο! Δικό μας, για πάντα!

Γιατί όπως σοφά λέγεται...ότι κάνουμε, σε αυτή τη ζωή...αντηχεί στην αιωνιότητα...
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                                        Κατερίνα
Μπορείτε να δείτε παλιότερες αναρτήσεις μας για τους αμμόλοφους εδώ!
Our Happy place και Πίσω από τους αμμόλοφους

3 σχόλια:

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

Ανώνυμος είπε...

Αχ Κατερίνα...Ένα "ευχαριστώ" θα μπω στο ...σπιτάκι σου να σου πω με αφορμή αυτή τη μεστή,συγκινητική ανάρτησή σου.Ανοίγω να διαβάσω όλα όσα μοιράζεσαι από εδώ μαζί μας και η καρδιά μου γεμίζει.Οι λέξεις σου γίνονται λέξεις μου,οι σκέψεις σου συναντάνε τις δικές μου...Με ξεκουράζει που τις έχεις ξεδιαλέξει εσύ κι εγώ τις βρίσκω τακτοποιημένες,βαλμένες σε λόγια διαλεγμένα ενα-ενα,έτοιμες να μιλήσουν απευθείας στην καρδιά...Θα θελα να ήμουν στη Λάρισα,να έρθω και στο βιωματικό σου να....σ'εκμεταλλευτώ κι άλλο αλλά το νησάκι μου πέφτει λίγο μακρυά.Ας είναι...Καλή δύναμη σε ό,τι έχεις μπροστά σου αυτό το διάστημα.Φ.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Αχ! Κατερίνα θα πω και εγώ. Ένα αχ λυτρωτικό, με εκείνο το ωραίο συναίσθημα που έχει κάποιος όταν βλέπει ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα να αισθάνεται και να αποτυπώνει σε γραπτό λόγο τα ίδια συναισθήματα με τα δικά του.
Διάβασα το κείμενό σου, με έκανες να χαμογελάσω με έναν ήρεμο, συνωμοτικό τρόπο και τώρα γυρίζω ξανά στη δουλειά μου. Ωραίο αυτό που κάνεις για όλους εμάς!
Σ' ευχαριστώ!
Σπυριδούλα