Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Τις Άγιες τούτες μέρες...

Γυρίζω σπίτι από την δουλειά. Είναι περίπου 9 το βράδυ. Έχει κρύο τσουχτερό και φυσάει ένας αναθεματισμένος βοριάς. Στα μεγάλα κεντρικά φανάρια στο σταυροδρόμι, ο αέρας ξυρίζει. Σταματάω στο κόκκινο και σιγοτραγουδάω Χριστουγεννιάτικες μελωδίες αφηρημένη. Σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι και θα χωθώ κυριολεκτικά μέσα στο τζάκι....Ένα χτύπημα στο παράθυρο με κάνει να αναπηδήσω τρομαγμένη. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω δίπλα μου μια νεαρή γυναίκα, ρακένδυτη, με ύφος πονεμένο. Έχει απλωμένο το χέρι της με κοιτά με ένα βλέμμα γεμάτο παράκληση, ψιθυρίζοντας κάτι ακατάληπτο. Στην αγκαλιά της κρατά ένα παιδί, περίπου τεσσάρων με πέντε ετών. Αρκετά μεγαλόσωμο. Το σηκώνει με κόπο. Φαίνεται σαν να κοιμάται επάνω της. Φορά ένα παλιό βρώμικο μπλε μπουφάν, ένα σκουφί μικρό και τα πόδια του είναι γυμνά. Ο Βοριάς σφυρίζει. Έξαλλη κατεβάζω το παράθυρο και της λέω, "Τι κάνεις; Πήγαινε το παιδί στο σπίτι, με αυτό το κρύο τι δουλειά έχεις να το τραβολογάς; Τι σου φταίει το παιδί;" Μου μιλά σε άλλη γλώσσα, δεν με καταλαβαίνει, λέει κάτι, φαίνεται να με παρακαλά, μου δείχνει το άδειο ξυλιασμένο χέρι της. Τα αμάξια κορνάρουν. Το φανάρι έγινε πράσινο εδώ και ώρα και μου κορνάρουν με ένταση. Ψιθυρίζω "ντροπή σου" και φεύγω...Είμαι πια σίγουρη πως εκείνο το "ντροπή σου", δεν το είπα σε εκείνη...

Απόγευμα Παρασκευής. Σταματάω στο Super Market να πάρω γάλα για τα παιδιά μου. Στο ταμείο γυρίζω το κεφάλι μου και πιάνω μια μικρή να με κοιτάζει. Δεν είναι πάνω από τέσσερα. Είναι βρώμικη και ντυμένη ελαφρά παρόλο που το κρύο είναι τσουχτερό. Με μαλλιά ξέμπλεκα και τσιβιασμένα. Με μάτια σαν φουντούκια, πανέμορφα, τεράστια, με παρατηρεί. Το ένα της μάτι είναι χτυπημένο κι έχει χρώμα σκούρο μωβ. Σκούρο μωβ με κίτρινες πιτσιλιές εδώ κι εκεί. Μια τεράστια μελανιά, στο μικρό πρόσωπο της. Κοιταζόμαστε με σοβαρότητα κι ύστερα της βγάζω τη γλώσσα. Ξαφνιασμένη με κοιτάζει πολύ σοβαρά κι ύστερα μου βγάζει κι εκείνη συνωμοτικά τη γλώσσα. Πλήρωσα κι έφυγα με το πληγιασμένο κακοποιημένο βλέμμα της να μου τρυπάει την πλάτη. Γύρισα να την κοιτάξω μια ακόμη φορά και την είδα να σηκώνει διστακτικά το χέρι...σε έναν αιώνιο χαιρετισμό. Ντροπή σου...

Πρωί πρωί στο ταχυδρομείο. Ένα παγωμένο πρωινό με έναν  ήλιο με δόντια. Νιώθεις τα μέλη που είναι εκτεθειμένα να μουδιάζουν από το κρύο. Η πόρτα ανοίγει με θόρυβο και μπαίνει μέσα μια οικογένεια τσιγγάνων. Έχουν μαζί τους πέντε μικρά παιδιά. Ξυπόλητα. Το μικρότερο  μόλις που μπορεί να περπατήσει μόνο του. Το κρατά η μαμά του από το χέρι. Φορά ένα κοντομάνικο μπλουζάκι, που του φτάνει μέχρι την κοιλιά και είναι το μοναδικό ρούχο που φοράει. Από την μέση και κάτω δεν φορά τίποτε άλλο. Ούτε παπούτσια, ούτε βρακάκι. Τίποτε. Είναι κοντά δύο χρονών, αδύνατο και ολόγυμνο, με μια φουσκωτή εκτεθημένη κοιλίτσα και με  ένα παρταλιασμένο μπλουζάκι για ρούχο. Τον κοιτώ με μάτια γουρλωμένα. Το ίδιο κι όλοι οι υπόλοιποι, στο κατάμεστο ταχυδρομείο...δεν είπε κανείς μας τίποτε...Ντροπή σου...

Είναι καθισμένη σε ένα χαρτόνι στην άκρη του πεζοδρομίου.


Περνώ από μπροστά της περπατώντας γρήγορα. Βιάζομαι. Ακούω ένα "Ε...Ε" δυνατό. Γυρίζω  το κεφάλι κοιτώντας χαμηλά και τη βλέπω. Ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της. Μου λέει κάτι σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Σε εμένα μιλάει;  Μου δείχνει ένα πανβρωμερό μπιμπερό και μου λέει κάτι. Της λέω "γάλα; Θέλεις γάλα;" Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και μου λέει "νερό". Νερό...της αγόρασα δύο μπουκάλια νερό, ένα κουλούρι και μια σοκολάτα. Την ώρα που τα άφηνα στα πόδια της σήκωσε το ντροπιασμένο βλέμμα της και με κοίταξε με  ευγνωμοσύνη. Ένιωσα για μια στιγμή καλά...σαν να βοήθησα σε κάτι....Τι υποκρισία. Ψεύτρα. Ντροπή σου.

Αλίμονο...δεν βλέπω μόνο μανάδες και παιδιά. Βλέπω παππούδες και γιαγιάδες να ζητιανεύουν στα τσιμέντα. Να με κοιτούν με βλέμμα θολό και να μιλούν σιγανά με  πρόσωπο ρυτιδιασμένο..."σε παρακαλώ". Νιώθω πως θέλω να ουρλιάξω. Μετά από μια ολόκληρη ζωή, η ζωή σου να εξαρτάται από το κέφι μου. Από το κέφι του κάθε περαστικού. Να δώσω να μην δώσω;


Μπορώ να κάνω και κάτι άλλο ακόμη. Να κάνω πως δεν σε είδα. Τριγυρνώντας στην στολισμένη Χριστουγεννιάτικη χαρούμενη πόλη, με το χέρι του παιδιού μου φωλιασμένο στο χέρι μου, κάνοντας την βόλτα μου στα μαγαζιά με ελαφριά διάθεση,  μπορώ να σε προσπεράσω γρήγορα και να κάνω πως δεν σε είδα, δεν άκουσα το παρακαλετό σου, δεν πρόσεξα το απλωμένο τρεμάμενο χέρι σου, δεν τρόμαξα με το άδειο βλέμμα σου...Και ξέρεις κάτι; Θα μάθω και στο παιδί μου να μην σε βλέπει.
Ακόμη μεγαλύτερη ντροπή σου...


Η εικόνα της θλίψης και της ερημιάς τους μου προκαλεί πόνο. Η εικόνα του απλωμένου χεριού απόγνωση.


Η εικόνα του παγωμένου μωρού  φρίκη και θέλω να το αρπάξω από την αγκαλιά που το κρατά και να το πάω σπίτι. Να του  κάνω ένα καυτό μπάνιο. Να φορέσει τις μαλακές, καθαρές του πιτζάμες και σκεπασμένο με την καρό  ζεστή κουβέρτα να πιει το γάλα του. Όμως δεν κάνω κάτι. Παίρνω καμιά φορά τηλέφωνο στο Χαμόγελο του παιδιού και ζητάω βοήθεια.
"Ένα παιδάκι μόνο και γυμνό ζητιανεύει στην τάδε οδό, τι να κάνω;"...και νιώθω πως έκανα κάτι...Τι; Τίποτα που να μπορεί να με κάνει  να νιώσω λιγότερο ανήμπορη κι αδύναμη. Τίποτα που να  μπορεί να αλλάξει, όχι την ζωή μα ούτε καν τη μέρα αυτού του ταλαιπωρημένου παιδιού...

Αντίθετα θα γυρίσω στο ζεστό μου σπίτι, θα αγκαλιάσω τα παιδιά μου και θα τα γεμίσω με φιλιά πνίγοντας τις ενοχές μου σε παιδιά που με χρειάζομαι πολύ λιγότερο από ότι εκείνο που μόλις προσπέρασα.
Θα φροντίσω να έχουμε  "χαρούμενες" γιορτές. Θα μιλάω στα παιδιά μου  για το Πνεύμα και την μαγεία των Χριστουγέννων ενώ στην πραγματικότητα μόλις θα έχω προσπεράσει αδιάφορα το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Θα φτιάξω κουλουράκια να μοσχομυρίσει το σπίτι, θα στολίσω, θα ανταλλάξω συνταγές για τα καλύτερα μελομακάρονα...όχι αυτά, τα άλλα, γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό για τα παιδιά μου και θα στολίσω τραπέζια και θα τα γεμίσω με φαγητά να φάνε οι χορτάτοι και θα βρεθώ με φίλους και θα αφιερώσω καμιά δεκαριά λεπτά για να μιλήσω μεταξύ οίνου και αχλαδιού, για τους αδικημένους της γης, για τα φτωχά δύστυχα αυτά παιδάκια κι όλοι μαζί θα μιλήσουμε για όλες αυτές τις οργανώσεις που είμαστε μέλη και φροντίζουμε με το περίσσεμα μας να βοηθάμε τους ταλαίπωρους του κόσμου. Θα μιλήσω για αλληλεγγύη και υποστήριξη και θα απολαύσω τα Χριστούγεννα, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα προνόμια του Δυτικού πολιτισμού.
Μπορεί να αγοράσω κανένα  ημερολόγιο για κανένα φιλόπτωχο ταμείο, να δωρίσω παλιά πράγματα στους "ανθρώπους που τέτοιες μέρες μας χρειάζονται",  να ζητήσω από τα παιδιά μου να αποχωριστούν τα "πολύτιμα" ξεχαρβαλωμένα παιχνίδια τους για να τα δώσουμε στα φτωχά παιδάκια γιατί είναι σημαντικό να "μάθω στα παιδιά μου την έννοια της προσφοράς". Μπορεί ακόμη να δώσω  δέκα ευρώ για κανένα έρανο, να αναδημοσιεύσω στο fcb θέματα που αφορούν χριστουγεννιάτικα bazaar για το τάδε ίδρυμα και να κάνω καμιά ανάρτηση σαν αυτή, για να νιώσω πως ξορκίζω την αίσθηση της ανημποριάς. Τονίζοντας την αδυναμία μου, την ψευτιά μου πως βοηθάω, νοιάζομαι και στηρίζω!

Κι από την άλλη...τι να κάνω, είναι τόσος ο πόνος σε αυτή τη γη. Τι να κάνω παραπάνω; Έχω την δική μου ζωή να ζήσω, τα δικά μου παιδιά να φροντίσω... όλη αυτή η περιπλοκότητα, το τρέξιμο, οι υποχρεώσεις....Το ξέρω πως ότι και να κάνω είναι λίγο. Δεν είναι ψεύτικο το νοιάξιμο, ούτε ο πόνος μου, το κεφάλι μου βουίζει από αυτές τις σκέψεις και μισώ την αίσθηση της αδυναμίας... μα τι παραπάνω μπορώ να κάνω;
Τι να κάνω;...Και τότε βλέπω τα μάτια εκείνα τα φουντουκιά να με κοιτούν.
Βλέπω το πονεμένο μάτι με το μωβ περίγραμμα να με καρφώνει στα ίσια και την ακούω να μου λέει..."το ξέρω πως δεν θα κάνεις τίποτε για να με βοηθήσεις. Δεν περιμένω τίποτε από εσένα...Σε ξέρω..."
Θα γυρίσω το κεφάλι θυμωμένη και θα σκεφτώ πως για αυτή την αδικία, φταίει ο κόσμος, η κρίση, ο Θεός. Φταίει η πολιτική, ο καπιταλισμός, το trafficking, η παγκοσμιοποίηση...φταίνε όλοι!

Και κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου τις Άγιες τούτες μέρες θα ψιθυρίσω στο σκοτάδι μου..."Φταις κι εσύ και να σου πω και κάτι ακόμη; Με απογοήτευσες. Ντροπή Σου!!!"

29 σχόλια:

Tonia P είπε...

Διαβάζω στη Βικιπαίδεια "Η σχετική φτώχεια μεταξύ χωρών στον κόσμο είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο. Πριν 250 χρόνια όλες οι χώρες στον κόσμο είχαν περίπου το ίδιο εισόδημα. Ουσιαστικά όλοι οι άνθρωποι γεννιόντουσαν στον μόχθο της αγροτικής ζωής, ζούσαν έναν σύντομο και επίπονο βίο και πέθαιναν πριν τα 50 τους. Όμως χάρη στην βιομηχανική επανάσταση, κάποιες χώρες με πρώτη την Αγγλία, πολλαπλασίασαν τρομακτικά το εισόδημα τους. Όσο η επανάσταση εξαπλωνόταν στον κόσμο, άλλες χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές ή υπό αγγλική κυριαρχία ανέβηκαν και αυτές στην σκάλα της ανάπτυξης." Αυτά για τη θεωρία γιατί η καθημερινή πρακτική πραγματικά ΠΟΝΑΕΙ... Σπουδαία ανάρτηση.

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ!!!
ΜΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕΣ ΠΑΛΙ!!!
ΕΤΣΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!
ΑΛΛΑ ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΦΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΑΝΥΜΠΟΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΦΙΛΑΛΝΘΡΩΠΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΒΟΗΘΑΜΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑΡΚΩΜΕΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ!
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΥΣ;
ΕΤΣΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΛΑ;
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ;
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΡΩΤΗΣΕΙ;
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ , ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ , ΙΣΩΣ Η ΠΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΕΝΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ!!

thomi είπε...

Καλημερα Κατερινα!
Εθιξες ενα θεμα που με ποναει οσο θυμαμαι τον εαυτο μου
Για ολα αυτα που ανεφερες παραπανω, κανουν για μενα τα χριστουγεννα μια βαθεια μελαγχολικη γιορτη, παντα θυμαμαι τη μαμα μου να ειναι μελαγχολικη αυτες τις μερες, μα τωρα ξερω το λογο!

Vaya είπε...

Πόσο δίκιο έχεις Κατερίνα.Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς και τα παιδάκια μας και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους αλλά από την άλλη δεν φταίνε πάντα οι κοινωνίες και οι πολιτικοί. Πρεπει να καταλάβουμε ότι ολοι έχουμε μέρος ευθύνης και ανα ο καθένας μας εκανε κατι μικρό ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Καλημέρα.

ikaxela είπε...

Ντροπή μου...! Το ξέρω, το νιώθω κι εγώ!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, ας δώσουμε όλοι μας ότι μας περισσεύει από ρούχα και ίσως αν θέλουμε να πάρουμε κάτι ας είναι φαγητό.Ειλικρινά και εγώ μπερδεμένη είμαι στο αν κάνουμε καλά ή όχι.

Ανώνυμος είπε...

Υπαρχει μια σχετικη γελοιογραφια οπου καθετε ενας ζητιανος στο πεζοδρομιο κρατοντας εναν μεγαλο καθρεφτη. Στο σωμα του καθρεφτη φαινεται ενας κουστουματος αντρας που παει να δωσει λεφτα στον ζητιανο, και το κεφαλι που φαινεται ειναι του ζητιανου. Το νοημα ειναι πως καποτε και οι ζητιανοι ισως ηταν ετσι, ή αντιθετα μπορει καποιοα στιγμη να βρεθουμε εμεις στην θεση τους. Σημερα ομως με ολα αυτα τα κυκλωματα εκμεταλευσης παιδιων, γυναικων, ανθρωπινων ψυχων, δεν ξερεις τι να κανεις. Δεν ξερεις αν τα λεφτα που θα δωσεις για γο παιδι, θα τα παρει το παιδι, ή θα ειναι η παραταση στον πονο του, γιατι καποιος θα γλυκαθει και θα συνεχισει να το εκμεταλευεται.
Αυτο που κανω λοιπον και κατα καποιο τροπο με κανει να νοιωθω καλα ειναι να αγορασω εγω κατι εκεινη την ωρα για το παιδι. Και ως εκει... Αυτο μπορω, αυτο κανω..

Γεωργία(keywoman.blogspot.gr) είπε...

Η εικόνα που σχημάτισαν τα λόγια σου είναι η πραγματικότητα,η αλήθεια,που γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη για να μην τη δούμε και χαλάσει "η γιορτινή διάθεση"...
Τα στολισμένα δέντρα,τα λαμπιόνια,οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις,οι γιορτινές κατασκευές,οι συνταγές του "εορταστικού" τραπεζιού τόσο.....εκτός τόπου και χρόνου.Μένω στο κέντρο της Αθήνας και οι εικόνες που περιγράφεις είναι η καθημερινότητά μου.Πώς μπορώ να "μπω" σε εορταστικό κλίμα;;;;;;;;;;;;;;

Nasia είπε...

είναι να τρελαίνεσαι.....πρέπει να πω πως πριν γίνω μητέρα πράγματι δεν γυριζα το κεφάλι...τώρα δεν αντέχω...

lolipopfamily είπε...

Μπορούμε να βοηθάμε όπου μπορούμε. Είναι κάτι . Το πιστεύω! Αν όλοι βοηθούσαμε όπως μπορούσαμε, αυτό το λίγο θα ήταν τεράστιο !Δεν αλλάζει τίποτα μόνο του. Εμείς θα το αλλάξουμε. Αυτά γράφω και στο σημερινό μου post. Καλημέρα

Όλγα είπε...

Λατρευώ να σε διαβάζω..Με "διέλυσες" πρωί πρωί..γιατί η ντροπή δεν είναι μόνο δική σου αλλά και δική μου και όλων μας...

Αφροδίτη είπε...

Μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω απ' όλα αυτά που κάνουμε ως Άνθρωποι, Κατερίνα μου? Μπορούμε? Πες μου τί....

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε αρκετοί τελικά αυτοί που σκεφτόμαστε και νιώθουμε ακριβώς έτσι. Αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο, ανήμπορη αλλά και βολεμένη μπροστά σε αυτους τους ανθρώπους. Όποτε ταξιδεύω ή πάω διακοπές δεν μπορώ να το απολαύσω βλέποντας γύρω μου ανθρώπους να ζητιανεύουν και μικρά παιδάκια να έρχονται στο τραπέζι που τρώμε και να ζητιανεύουν κοιτώντας το φαγητό μας. Χαλάει η διάθεση μου και νιώθω ενοχές που δεν κάνω τίποτα. Δεν ξέρω τελικά γιατί από την στιγμή που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με ευαισθησίες όπως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι στην πράξη, επι της ουσίας. Τι είναι αυτό τελικά που σηκώνει κάποιον από των καναπέ του και αποφασίζει να δράσει?

Ανώνυμος είπε...

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα ,ΠΑΝΤΑ επίκαιρο.Χριστουγεννιάτικη ιστορία που μας στοιχειώνει.ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ.Λία από Αθήνα.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά αυτό το άρθρο με άγγιξε, θυμίζοντάς μου πράγματα που βλέπω και με απασχολούν καθημερινά, όχι μόνο τα Χριστούγεννα.Διαβάζοντας ένα από τα σχόλια πιο πάνω,διαπίστωσα πως και ο δικός μου δισταγμός προκύπτει από το ερώτημα "Μήπως αυτή η κίνησή μου, αντί να ωφελεί, βλάπτει το παιδί;" .Zούμε σε μέρες που η εκμετάλλευση των παιδιών είναι συχνότατο φαινομενο. Πιστεύω πως η σωστή κίνηση θα ήταν όλοι μας, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ και όχι μόνο στις γιορτές, να δίνουμε στα παιδάκια φαγητό ή ρούχα, να τους μιλάμε γλυκά και να τους βγάζουμε την γλώσσα(όπως γράφετε στο κείμενο) κάνοντάς τα να αισθανθούν ζεστασιά,όπως θα κάναμε και με τα δικά μας παιδιά. Όχι χρήματα πάνω στην βιασύνη μας, τα οποία πιθανότατα εντείνουν το μαρτύριό τους. Αυτό που πρέπει να αποβάλλουμε είναι ο ρατσισμός. Ας είμαστε Άνθρωποι απέναντι στον άνθρωπο και όχι εκείνοι που απλά προσπερνούν, ή δίνουν ένα νόμισμα πάνω στην βιθασύνη τους θεωρώντας πως έκαναν μια καλή πράξη.. Ντροπή και σε εμένα λοιπόν,με την ελπίδα πως από σήμερα και για κάθε μέρα,θα αλλάξω.

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

ποσο τη νιώθω κι εγώ αυτή τη ντροπή.. Ωρες ώρες ντρέπομαι που το παιδί μου έχει φαγητό και ζεστά ρούχα και γλυκα και παιχνίδια.. Κι εκεί έξω έχει παιδιά που δεν έχουν ούτε τα βασικά.. Μακάρι να μπορούσα να δώσω περισσότερα αλλά τουλάχιστον δίνω ότι μπορώ..που δυστυχώς και πάλι δεν μου φαίνεται αρκετό..

yianna είπε...

η ελεημοσύνη πρέπει να είναι η έσχατη λύση... στις μέρες μας όμως ας γίνεται πράξη , ιδιαίτερα από εμάς τους απλούς ανθρώπους που δεν έχουμε καμία ιδιαίτερη θέση ισχύος. Από εκεί και πέρα δεν πειράζει, ας είναι το μόνο που έχουμε να διαχειρίστουμε οι τύψεις μας, είναι πολύ πιο εύκολο απο την πείνα, το κρύο και οτι άλλο....α και όπως λαμπρά έγραψες ντρόπη μας

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΤΟ ΚΛΕΒΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΡΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΤΡΟΠΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Κατερίνα... Νύχτωσε έξω κι έχει τόσο κρύο πάλι απόψε. Τόσο κρύο που παγώνεις ως το κόκκαλο. Αυτή η ρημάδα η ψυχή πώς αντέχει; Πώς κρατιέται ζεστή; Πόσο να βοηθήσεις που εκεί που ήταν ένας τώρα είναι πέντε; Κι έχω, έχεις μόνο δύο χέρια. Και 24 ώρες κάθε μέρα. Κι όλα πρέπει να γίνουν μέσα σ' αυτές τις ώρες, και τα δικά μου και των παιδιών και του σπιτιού, και... και... και... Κι οι δυνατότητες πια εξαντλούνται. Αυτό πονάει περισσότερο. Που δεν έχεις πια αρκετά για να βοηθήσεις και πιο δίπλα. Που σου ζητάει η κοπέλα ένα ευρώ για γάλα του μωρού, και το βλέπεις το μωρό, το έχει ανάγκη, δεν είναι ψεύτικο, και σκέφτεσαι πως έχεις μόνο τα εξήντα λεπτά για να πάρεις το ψωμί για τα δικά σου παιδιά. Και κρατάς με το ζόρι τα δάκρυα, και θες να πας να την αγκαλιάσεις, να καταλάβει, να νιώσει ότι δεν είναι μόνη της με το μωρό της. Αλλά σκύβεις το κεφάλι και προχωράς. Και την αφήνεις μόνη. Ντροπή όντως.

Georgina είπε...

Να μην ντρεπόμαστε, όχι. Να είμαστε αλληλέγγυοι στη συμφορά και να την προλαβαίνουμε πριν έρθει. Κανείς μας δεν είναι εξασφαλισμένος αν δεν κάνει το χρέος του ως άνθρωπος και ως πολίτης.
Καλές γιορτές χωρίς ενοχές και με πολλή υπευθυνότητα όλο το χρόνο σε όλους μας και στην οικογένειά σας ιδιαιτέρως!

Dee Dee είπε...

Αποτυπωσες τοσο πετυχημενα τις σκεψεις μας. Νιωθω τοσο ασχημα οταν βλεπω ολα αυτα και νιωθω τοσο μικρη. Μηδαμινη!
Δεν μπορει να μην μπορουμε να κανουμε κατι για τα μικρα παιδια που εκμεταλλευονται οι γονεις τους για ελεημοσυνη! Διαβαζα οτι τα ναρκωνουν με ναρκωτικες ουσιες για να ειναι σε αυτη την κατασταση του υπνου συνεχεια!!! Ειναι προσβλητικο να νιωθω τοσο αδυναμη.

Κι ομως. Εχουν δικιο οι παραπανω φιλοι σου. Δεν γινεται ως μοναδα να σωσουμε τον κοσμο. Αλλα ολοι μαζι μπορουμε!!! Μακαρι ολοι να εδιναν απο κατι λιγο, ολο τον χρονο, οχι μονο αυτες τις μερες.

Υπεροχη αναρτηση Κατερινα μου!

4 seasons είπε...

Μας συκλόνισες πάλι...έτσι κι εγώ κάθε χριστούγεννα το κοριτσάκι με τα σπίρτα σκέφτομαι και δεν ξέρω αν κάνω καλά.

Ανώνυμος είπε...

«Θα φροντίσω να έχουμε "χαρούμενες" γιορτές. Θα μιλάω στα παιδιά μου για το Πνεύμα και την μαγεία των Χριστουγέννων ενώ στην πραγματικότητα μόλις θα έχω προσπεράσει αδιάφορα το κοριτσάκι με τα σπίρτα.»
Πόσο αληθινό;! Έχω ταυτιστεί...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Κατερίνα,
(σε προσφωνώ έτσι, γιατί έχω την τύχη να σε διαβάζω εδώ και πολύ καιρό και αισθάνομαι σαν να έχουμε γνωριστεί)
Ο κόσμος είναι άδικος. Και είναι άδικος όχι μόνο για τους ανθρώπους που είναι φτωχοί, αλλά και με όλους τους υπόλοιπους, για γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, για γονείς που βλέπουν το παιδί τους να σιγολιώνει από ναρκωτικά, για τους ανθρώπους που βλέπουν τους δικούς τους να υποφέρουν από αρρώστιες, για πολλούς. Ο πόνος υπάρχει παντού γύρω μας. Και είμαι σίγουρη ότι ακόμη και άνθρωποι που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στο να αγωνίζονται για το καλό των συνανθρώπων μας θα έρχονται στιγμές που θα αισθάνονται μικροί και ανήμποροι, γιατί όσους ανθρώπους και να βοηθήσεις, πάντα θα υπάρχουν και άλλοι που χρειάζονται βοήθεια. Γι' αυτό μη νιώθεις πως όταν κάνεις κάτι για το συνάνθρωπό σου είναι λίγο, ότι (και χρησιμοποιώ δικές σου εκφράσεις) ¨τονίζεις την αδυναμία σου, την ψευτιά σου πως βοηθάς, νοιάζομαι και στηρίζεις". Γιατί αυτό ακριβώς κάνεις, νοιάζεσαι και στηρίζεις και κάνεις ό,τι μπορείς. Και αυτό είναι σημαντικό. Πολύ.
Και σε καμία, μα σε καμία απολύτως περίπτωση, μην αισθάνεσαι τύψεις για τα αγαθά που έχεις εσύ. Μόνο ευγνωμοσύνη. Και μην αναρωτιέσαι γιατί η ζωή στάθηκε καλή με εσένα και όχι με άλλους. Δεν φταις εσύ για αυτό. Δεν φταίει κανείς. Θα έφταιγες μόνο, εάν το μόνο που φρόντιζες ήταν ο εαυτός σου και δεν έδινες δεκάρα για τους άλλους, αλλά είπαμε, εσύ "νοιάζεσαι και στηρίζεις", από τις αναρτήσεις σου καταλαβαίνω ότι το κάνεις. Γι' αυτό λοιπόν συνέχισε έτσι και προς Θεού το μόνο που δεν πρέπει να νιώθεις όταν φιλάς τα παιδάκια σου είναι τύψεις, μόνο ευγνωμοσύνη και χαρά, χαρά που έχεις την τύχη να είσαι σε μια θέση που μπορείς να προσφέρεις στους γύρω σου.
Φιλικά (και συγγνώμη για το τεράστιο σχόλιο, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να το γράψω)
Σήλια

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αισθανόμαστε τύψεις που δεν βοηθάμε. Το ζήτημα είναι, τα λεφτά που δίνουμε, τα παίρνουν αυτοί ή είναι μέλος συμμορίας που τους εκμεταλλεύονται;; Διότι υπάρχουν και οι ψεύτες. Και εκμεταλλεύονται ακόμα και τα παιδιά τους. Δεν ξέρεις ποιους να πιστέψεις πια. Εδώ είναι η δυσκολία. Σοφία

lpower είπε...

Ναι! Αισθάνομαι κι εγώ το ίδιο σφίξιμο στην καρδιά για την αδυναμία μου, για την δειλία μου, για το "λίγο" μου να αντέξω τον πόνο που βλέπω στα μάτια, στο σώμα, στη φωνή του ανθρώπου απέναντί μου και να καταφέρω να απλώσω το χέρι και να βοηθήσω, να βοηθήσω αληθινά!

Όμως ... οχι, δεν δέχομαι το "Νροπή σου", το "Ντροπή μου"! Δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου! Καθόλου! Δεν αρνούμαι την συμμετοχή μου στο πρόβλημμα, από τη στιγμή που δεν κάνω τίποτα δραστικό για την λύση του! Όμως δεν δέχομαι το αίσθημα της νροπής για κάτι που δεν μπορώ να αντέξω από αδυναμία!!! Δεν το κάνω από κυνισμό ή από υπεροψία! Δεν θέλω να απολογούμαι ή να δικαιολογούμαι! Είμαι - είμαστε ευαισθητοποιημένα άτομα με όραμα και έντονο το συναίσθημα της αλληλεγγύης! Αγωνιώ και παλεύω κι εγώ με την συνείδησή μου για το πώς μπορώ να υποστηρίξω αυτούς τους συνανθρώπους μου που βρίσκονται σε ανάγκη! Και πολλές φορές η ...δυναμική μου σκέψη δεν συμβαδίζει με το ίδιο δυναμικές πράξεις, γιατί με τη σκέψη μόνο δεν μπορείς να ζεστάνεις ένα κοκαλωμένο γυμνό κορμί ή να γεμίσεις το άδειο στομάχι ή να βάλεις βάλσαμο στην πληγή, την όποια "πληγή" του άλλου!!! Και λυπάμαι πολύ!! Λυπάμαι πολύ για αυτή μου την αδυναμία! Λυπάμαι που φοβάμαι τόσο πολύ να έρθω τόσο κοντά στον αληθινό πόνο!

Όμως οι ενοχές είναι το λάθος κίνητρο για μένα! και η λέξη ντροπή έχει πολύ ενοχή μέσα της! Μπορεί να μην αλλάξω τον κόσμο ... όμως μπορώ να αλλάξω κάτι πιο μικρό και προσωπικό! Θα προσπαθήσω να αναλάβω την ευθύνη της στιγμής! ... ίσως απλά να βρω το θάρρος να τους πλησιάσω και να τους κοιτάξω (αντί να γυρίσω το βλέμμα μου αλλού)! Να τους πω φωναχτά και με ψηλά το κεφάλι ένα ζεστό Καλημέρα!!! Να τους ακουμπήσω, ίσως να τους αγκαλιάσω με ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος λύπησης! Σαν ίσος προς ίσο! Με περηφάνεια για αυτούς και για μένα! Με περηφάνεια για το μεγαλείο της ψυχής! Με ευγνωμοσύνη! Και με αυτήν την κίνηση θα πάρω δύναμη για να προχωρήσω στο επόμενο βήμα που είναι η πράξη, είναι η κουβέρτα, το φαγητό, το γάλα, το τηλεφώνημα στον κοινωνικό φορέα, τα φάρμακα, μια συντονισμένη κίνηση....

Θα τα καταφέρω; ...... θα προσπαθήσω, ακόμη κι αν αυτό είναι πολύ "μικρό"! Σιγά σιγα θα φτάσω και στο "μεγαλύτερο" ... με υπερηφάνεια!!!
Λύδια

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Κατερίνα νομίζω οτι πίσω απο καθε παιδι.. που σε κοιταζει με αυτά τα φουντουκιά μάτια σιγουρα κρύβεται μια ιστόρια που δεν φταίει όμως το παιδί γι αυτήν .. κανενα παιδί στον κόσμο δεν είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του.. ακόμα και αν βρίσκονται απο πίσω απο αυτό κυκλώματα... ίσως αυτό το βλέμμα θα ήθελα να πεί λόγια που τα χείλη του του έχουν μάθει να μην λέει..ας μην τα προσπερνάμε αν μπορούμε..και ας απλώσουμε το χέρι μας να ακουμπήσουμε το δικό τους..
αν κάνουμε έστω και ένα παιδί να χαμογελάσει..σίγουρα δεν θα νιώσουμε ντροπή.... να είσαι καλά....

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε χαθεί εμείς οι δυο.. Σε διαβάζω κι εξοργίζομαι, όχι με την ανάρτησή σου, αλλά με τη μαζική αδιαφορία μας. Με τον ωχαδερφισμό μας. Με την επανάσταση των πληκτρολογίων. Πολύ περισσότερο με όσους φρόντισαν να μας γεμίσουν ενοχές, για την απλή, μικρή ζωή μας. Αντί να είναι η ευθύνη αυτή συλλογική, πολιτών και Κράτους Πρόνοιας. Όχι μόνο πολιτών, να μην επαφίεται στις κοινωνικές τους ευαισθησίες.


Φιλικούς χαιρετισμούς από Μελβούρνη, από κάποιο Παιδικό Χωριό, Αγριμιώ

maria t. είπε...

Κατερίνα...
οι τύψεις λένε πολλά...
το σφύξιμο στο στήθος περνώντας από μπροστά τους...λέει πολλά...
λέει πως ακόμα είσαι Άνθρωπος...και αυτό έχει σημασία...
μικρή θυμάμαι τάιζα και τα αδέσποτα βγαίνοντας από το σούπερ-μάρκετ αν έβλεπα κάποιο αδέσποτο ξανα έμπαινα να πάρω καμιά κονσέρβα για να φάει...τώρα τυχαίνει να περάσω την είσοδο του σούπερ-μάρκετ και να προσπεράσω και τον ζητιάνο που μου απλώνει το χέρι...πάει η παιδική μου καρδιά σκέφτομαι...πόσο σκλήρυνε...όμως το σημαντικότερο για μένα είναι, πως ακόμα κι όταν δεν θα σταματήσεις καμιά φορά για να βοηθήσεις,να νιώθεις ένα σφύξιμο στο στομάχι,να νιώθεις αυτές τις τύψεις που σε καθιστούν ακόμα Άνθρωπο...