Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Μια εκπαιδευτική εμπειρία...σε ψηλά τακούνια!

Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα από το ταξίδι κι η προηγούμενη ανάρτηση είχε όλα αυτά τα στοιχεία που μου ήταν σημαντικά να μοιραστώ...Μα υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά των πραγμάτων. Όλα αυτά που ως στόχο έχουν το ποθητό αποτέλεσμα και πάντα όταν τα βλέπεις από απόσταση χωρίς το άγχος της προετοιμασίας αντιλαμβάνεσαι την αστεία πλευρά τους.Έτσι κι εγώ λοιπόν είχα ένα μεγάλο ερωτηματικό σε σχέση με το τι θα φορέσω.Τη λύση μου την έδωσε η παλιότερη ομάδα μου...Ναι! Εκείνοι με ενημέρωσαν για τα χρώματα που θεωρούσαν ότι μου ταιριάζουν και ήταν όλοι κάθετοι.Πράσινο και λαδί μου είπαν. Αυτό είναι το χρώμα σου! Πράσινο λοιπόν κι αυτό σήμαινε πως έπρεπε να βρω και τα κατάλληλα παπούτσια. Αφού όργωσα την αγορά με πλήρη απογοήτευση αποφάσισα πως δεν θα μπορέσω να βρω παπούτσια και κατέβασα τις μαύρες πλερέζες.Είχε μείνει ένα τελευταίο κατάστημα παπουτσιών εκεί όπου ζούμε στην Περαία. Πήγα λοιπόν και δοκίμασα τα τελευταία δύο παπούτσια στο χρώμα που είχε αποφασιστεί...Η ομάδα μου δεν μου επιτρέπει αποκλίσεις...
Καφέ έπρεπε να είναι! Η κοπέλα λοιπόν με ενημέρωσε πως δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποιο από τα δύο χωρίς να δούμε το σύνολο...

Πήγα τρέχοντας σπίτι και πήρα τα ρούχα. Μέσα στο κατάστημα παπουτσιών με περίσσιο ενθουσιασμό και πολύ γέλιο πρόβαρα τα ρούχα. Μια πελάτισσα μπήκε μέσα και βλέποντας με ρώτησε την πωλήτρια..."πουλάτε και ρούχα;" για να της απαντήσω εγώ "όχι τα ρούχα τα φέρνουμε από το σπίτι μας!"...Γελάσαμε και χαριτολογήσαμε και καταλήξαμε εγώ ντυμένη στην τρίχα  και η αγαπητή Αναστασία...ιδιοκτήτρια του παπουτσάδικου, μαζί με κανα δυό πελάτες να με κοιτούν ενώ φορούσα δυο διαφορετικά παπούτσια και να ανταλλάσσουν εντυπώσεις, με βλέμμα απόλυτα σοβαρό σαν να εξέταζαν ασθενή βγάζοντας διάφορα μικρά επιφωνήματα "μμμμ ναι ναι! μπα όχι, απαπα χμμμμ" και το κριτικό τους βλέμμα με γέμιζε αγωνία!
Τελικά αποφασίστηκε παμψηφεί.


Πήρα αυτά τα παπούτσια...Το δύσκολο ήταν ότι καταρχήν τα παπούτσια ήταν πολύ ψηλά και εκτός αυτού  έπρεπε να ανοίξουν. Δεν προλάβαινε να γίνει τίποτε οπότε μπήκαμε στο αμάξι για να ταξιδέψουμε πέντε ώρες.Σε όλο το δρόμο είχα αυτή την εμφάνιση....


Πιο γελοίος πεθαίνεις!
Με χοντρή αθλητική καλτσούλα...για να ανοίξουν...ένα θα σας πω...δεν άνοιξαν!

Σιγομουρμούριζα ασταμάτητα τι θα κάνω και πως θα γίνει θα πέσω, πως θα περπατάω όλη την ημέρα με τα παπούτσια αυτά...Πολύ μίρλα. Τόση μίρλα που μόλις μπήκαμε στην Αθήνα κι ενώ ήμασταν σταματημένοι στο φανάρι μας χτύπησαν από πίσω. Οδηγούσα εγώ και ταράχτηκα από το τράνταγμα. Ο Πα έπαθε παράκρουση. Φώναζε "θα τρελαθώ κάναμε  500 χιλιόμετρα για να μας χτυπήσουν στο κέντρο της Αθήνας". Βγήκε από το αμάξι φουριόζος για να διαπιστώσει πως η οδηγός ήταν μια νεαρή κοπέλα κι ενώ το δικό της αμάξι είχε τσαλακωθεί για τα καλά...εμείς δεν είχαμε ούτε γρατσουνιά! Ο Πα της είπε "τυχερή είσαι" και δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε μιας κι εκείνη κοιτούσε αποσβολωμένη  τα σπασμένα φανάρια της....δεν ρώτησα κιόλας γιατί δεν μιλιόταν από τα νεύρα!
Ξεκινήσαμε τρέχοντας να προλάβουμε. Τα παιδιά βόλτα στο Μοναστηράκι κι εγώ την ομιλία. Δεν προλάβαμε να χαρούμε και μας σταματά η ασφάλεια γιατί τράβηξα αυτή την εικόνα των παιδιών και του Πα, περνώντας από την Αμερικανική πρεσβεία....


Δεν πρόλαβα να ξαφνιαστώ ή να θυμώσω γιατί βιαζόμουν...ο Πα δεν βιαζόταν όμως και  πρόλαβε να σκάσει στα γέλια!
Έφτασα τρέχοντας στο σεμινάριο με τον αγαπημένο μου Teacher Tom και κάθισα, με αγωνία. Όταν έσκυψα να πάρω την τσάντα μου διαπίστωσα πως στο κάθισμα μου είχε ξεχασμένο ένα  χάρτινο ποτήρι. Έγραφε αυτό!


Σκέφτηκα "Πλάκα μου κάνεις!" Κάποιος μου έστελνε ένα μήνυμα....Ήταν ξεκάθαρο...έπρεπε να πάρω καινούρια παπούτσια....

Δεν θα σας πω τίποτε για τον Teacher Tom...δεν είναι η κατάλληλη ανάρτηση μα θα σας πω πως εκεί γνώρισα δυο κορίτσια μου...Την Λουλουδένια μου που μιλάμε πολύ καιρό στα mail και συγκινήθηκα πολύ, γιατί την νιώθω τόσο κοντά μου κι ήταν σαν όνειρο που βρισκόμασταν....και την Μαρία που με είχε προειδοποιήσει."Αν κάποια σου ορμήσει μην φοβηθείς, εγώ θα είμαι!" Και ναι μου όρμησε με μια αγκαλιά και μου έδωσε κι αυτό το πανέμορφο στεφανάκι, φτιαγμένο από την ίδια! Τι συγκινητικό...


Γυρνώντας στο ξενοδοχείο μετά τα μαύρα μεσάνυχτα αφού βγήκαμε με την αδερφή και την κούκλα μικρή πρωτευουσιάνα  ξαδέρφη μας, οι οποίες βέβαια είδαν τα παπούτσια στο διάδρομο του ξενοδοχείου μέσα στα νύχτα και τα ενέκριναν, τονίζοντας το πόσο καλά πρέπει να ξέρεις να ισορροπείς σε τέτοιο τακούνι.
Δήλωσα στον Πα..."Θα ξυπνήσω τα ξημερώματα και θα πάω να πάρω άλλα παπούτσια" Με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο  φρίκη και με ρώτησε "τι σημαίνει τώρα όλο αυτό το θέμα με τα παπούτσια;"  Πως να καταλάβει ένας άντρας πόσο σημαντικό είναι ένα ψηλοτάκουνο παπούτσι για μια γυναίκα....Πως; Μόνο η Carrie Brandsaw μπορούσε να με καταλάβει!
"Είναι η βάση μου!" του είπα. "Χωρίς τη σωστή βάση δεν θα νιώθω εγώ! Δεν θα νιώθω ασφαλής.Θα χάσω την αυτοπεποίθηση μου."  με κοίταξε με συμπόνια....και μου είπε..."δεν είσαι στα καλά σου!"..τσ τσ άντρες.

Ξύπνησα ξημερώματα και αποφάσισα πως δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να προλάβω να πάρω άλλα παπούτσια...είχε περάσει κι η επήρεια του κρασιού που τα έκανε όλα να φαντάζουν εφικτά! Η πραγματικότητα ήταν ότι έπρεπε να βρω άλλη λύση.Και τη βρήκα....θα έπαιρνα μαζί μου και χαμηλά παπούτσια και μόλις με ζόριζαν τα όμορφα ψηλοτάκουνα θα τα έβγαζα.
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ενα θα σας πω από το συνέδριο...Μου έτυχε μόλις τελείωσα την ομιλία μου να μιλήσω με κάποιον και να κοιταζόμαστε κατάματα! Στο τέλος που τα πόδια μου κουράστηκαν κι έβγαλα τα τακούνια, τα ξανα είπαμε με τον ίδιο άνθρωπο και με κοίταζε αφή ψηλού...12 πόντοι κάτω φίλοι μου! Το ξαφνιασμένο βλέμμα του τα έλεγε όλα!

Εδώ τελειώνει το serial με τα παπούτσια...κι αρχίζει ο τουρισμός! Περάσαμε τέλεια. Ήρεμοι και χαλαροί πια, απολαύσαμε ένα απίθανο πρωινό, με έναν ήλιο να μπαίνει από παντού..

 

Η αλήθεια είναι βέβαια πως εγώ δεν άντεχα να φάω τίποτε περισσότερο  πέρα από το να πιω έναν τέλειο μυρωδάτο καφέ.


Την προηγούμενη ημέρα στο συνέδριο είχα φάει τόσο πολύ που νόμιζα πως δεν θα ξαναπεινάσω για πολύ καιρό. Το άκρων άωτο ήταν αφού έφαγα ότι σαντουιτς, πίτσα και γλυκό υπήρχε, έβαλα κι έναν κουβά γάλα με  δημητριακά, δοκιμάζοντας όλες τις γεύσεις...Το καλύτερο είναι πως αφού έχω φάει τα πάντα, ξάφνου βλέπω μπροστά μου την Marron να μοιράζει σοκολάτες αμυγδάλου...οι αγαπημένες μου! "Για να γλυκαθούν τα κορίτσια που θα ανέβουν στα pannel και να μην αγχώνονται." μου είπε....εγώ μόλις είχα τελειώσει την παρουσίαση μου...δεν δικαιούμουν σοκολάτα.
Θα πρέπει να ήταν πολύ λυπημένο το βλέμμα μου γιατί μου έδωσε μία!!!!Ευχαριστώ!!!Την έχω ακόμη....by the way!


Να εδώ με ύφος απίστευτα κουρασμένο...από τα ψηλά τακούνια και με τον καφέ no...δεν θυμάμαι!

Αυτό πια το να τρώω ασταμάτητα σε συνέδριο δεν μου 'χει ξανατύχει! Προσπάθησα να συνετίσω τον εαυτό μου  μα συνέχισα και μετά τον τρίτο καφέ  χρησιμοποίησα τη δικαιολογία του άγχους και μια καλή δικαιολογία ...πάντα πιάνει!

Πίσω στον τουρισμό....
Γυρίσαμε στα σοκάκια της ηλιόλουστης Αθήνας, με ένα χάρτη στο χέρι...





Μέσα σε όλα προλάβαμε να πάμε και στο Bazaar του Xeblogarisma κι αφήσαμε τα πραγματάκια μας και κάναμε τα ψώνια μας!


Ήταν συγκινητικά εκεί...όλη αυτή η προσπάθεια, γνωρίσαμε στα γρήγορα  και τον Απόστολο και τη Ράνια, πήραμε τα καλούδια μας, μερικά τέλεια εξωτικά σπιτικά λικέρ που αγαπάει ο Πα και αυτό το μικρό κεραμικό ρόδι που βρίσκεται ήδη στο νέο μου χώρο εργασίας. Το γούρι μου!


Εκεί έγινε και κάτι που με συγκίνησε όταν αγκαλιαστήκαμε με μια φίλη αναγνώστρια που με γνώρισε. Ένιωσα τόσο ιδιαίτερα, τόσο περίεργα , τόσο ξεχωριστά! Μια άγνωστη μου μιλούσε και αγκαλιαστήκαμε κι ανταλλάξαμε ονόματα και νιώθαμε τόσο οικεία!
Βγαίνοντας από το χώρο του Bazaar η συγκίνηση εξανεμίστηκε γιατί βρήκα αυτούς τους δύο έτσι!
 


Τσουλήθρα παντού!
Βολτάραμε λοιπόν στην Αθήνα....
Μου είχε λείψει...Για  χρόνια έκανα κάτι ειδικές μετεκπαιδεύσεις και πήγαινα  κάθε τρεις μήνες για μια εβδομάδα! Το είχα οργώσει το κέντρο....Πλάκα, Μοναστηράκι, Θησείο, Ερμού...
Μεγάλη ομορφιά. Ωραίο πράγμα ο τουρισμός! Ακρόπολη, μουσείο Ακρόπολης, Αρεοπαγίτου...ότι προλάβαμε μέσα με λίγες ώρες.


Στο μουσείο εκστασιαστήκαμε μικροί μεγάλοι!Σκέτο στολίδι.




Εγώ να πω...συγκινήθηκα πολύ στην Ακρόπολη... σιγά την έκπληξη! Μα θα σας τα πω άλλη φορά αυτά....τώρα πίσω στη βόλτα...να ορίστε εδώ...βρήκαμε και μια μουσικό που έπαιζε κλαρινέτο και φωτογραφήθηκαν μαζί με τον Άγγελο γιατί μας τρέλανε το γεγονός πως κι εκείνη έχει έτσι σταυρωμένα τα πόδια της, όταν παίζει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παίζει κι ο Άγγελος κλαρινέτο....Αποφασίσαμε όλοι μαζί πως μάλλον έχει να κάνει με το ταλέντο χε χε και συνεχίσαμε μα δεν μπορούσαμε να μην απαθανατίσουμε την εικόνα!


Τα αγόρια ήταν εκστασιασμένα και παραμένουν. Όλα τους φαινόταν απίθανα ακόμη και το βγάζουν εισητήριο για το μετρό!



Εξακολουθούν να μιλούν για την Αθήνα σαν μαγεμένοι...όπως θα ήμουν εγώ αν  είχα μόλις γυρίσει από τη Νέα Υόρκη...τέτοιο πράγμα!
Συναντηθήκαμε και με την κούκλα θεία...που τη βλέπουμε σπάνια!



Στο μουσείο της Ακρόπολης που βρεθήκαμε με την λοιπή ομαδούλα (αδερφή, ξαδέλφη) για φαγητό πέσαμε πάνω στην Βέτα από το Σχολείο της φύσης που είχε έρθει για το συνέδριο και στην Τζωρτζίνα και τη φαμίλια της που είχαν έρθει επίσης για το συνέδριο...καταλήξαμε πως τελικά...χωριό κι η Αθήνα!
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού απόγευμα πια. Με έναν δυνατό καφέ, rock μουσική κι έναν τέλειο ήλιο να δύει.



Τα πιτσιρίκια παραδόθηκαν κι επιτέλους έπαψαν οι φωνές και φτάσαμε στο σπίτι αποκαμωμένοι μα γεμάτοι! Στην κυριολεξία, αφού την επόμενη ημέρα αραδιάσαμε όλα εκείνα τα πράγματα που φέραμε και δεν το πιστεύαμε. Μικροί θησαυροί!


Πράγματα που μας έδωσαν στο συνέδριο και δώρα από φίλες όπως η πετσετούλα με το μονόγραμμα μου από την Θώμη...ένα απίθανα ευγενικό και όμορφο πλάσμα, έχουμε γνωριστεί και οικογενειακώς πια που ήρθε παρόλο που μόλις είχε χάσει το σκυλάκο της, το λατρεμένο της Εκτωράκο κι ήταν πολλή λυπημένη!


Τα τέλεια πλεχτά σουπλά δώρο της Γιάννας, μια αναγνώστριας και φίλης πια που η γνωριμία μας και τα λόγια κι η τρυφερότητα της  με συγκίνησαν βαθιά


ή το μικρό χαρούμενο ανοιξιάτικο γλαστράκι που μου χάρισε το Ξενάκι μου που ήρθε εκτάκτως μόνο για να με ακούσει και να μου δώσει μεγάλη χαρά.


Κι όλα τα άλλα! Μα το καλύτερο...πήραμε και μερικά macarons για να δοκιμάσουμε τις γεύσεις...εμ! έχει τέτοια πράγματα στην πρωτεύουσα.


Καλά τα macarons, αλλά αποφασίσαμε με τον Πα πως είμαστε πιο παραδοσιακοί στις γεύσεις των γλυκών που προτιμάμε...απομυθοποίηση λοιπόν!

Απομυθοποιήθηκαν τα macarons, κι άλλα πολλά...Τα παρασκήνια κρύβουν όλη την θολούρα και την αγωνία της μαγείας. Για αυτό είναι τα παρασκήνια, για να κρύβουν.
Μα καμιά φορά  το να ρίχνεις μια ματιά από εκεί πίσω έχει κι αυτό τη μαγεία του...Πλάγιο μήνυμα στις Ψηφιακές Γειτονιές, να  δείξουν λίγα παρασκήνια λοιπόν....ωραίο το γύρισμα ε!

Όπως και να έχει για εμάς αυτό το Συνέδριο ήταν η ευκαιρία, για ένα ακόμη ταξίδι. Για να είμαστε μαζί, να μάθουμε, να μοιραστούμε, να εκπαιδευτούμε. Γιατί όπως είπε κι ο δάσκαλος του Άγγελου όταν τον ενημερώσαμε για την απουσία  του Άγγελου με αφορμή το ταξίδι μας είπε, "Δεν πειράζει που θα χάσει το μάθημα, το ταξίδι  από μόνο του, είναι εκπαιδευτική εμπειρία". Αυτό θα μας μείνει λοιπόν, η πολυεπίπεδη εκπαιδευτική εμπειρία ...Teacher Tom, Ψηφιακές Γειτονιές  Αθήνα κι Αρχαία Ιστορία...και ισορροπία σε ψηλοτάκουνα! Ναι λοιπόν! Ήμασταν κι εμείς εκεί....


Μεγάλη Δευτέρα σήμερα...μπαίνουμε με κατάνυξη στις Άγιες μέρες....Καλημέρα αγαπημένοι...        
                                                                                                  Κατερίνα

25 σχόλια:

Όλγα Χατζηχρίστου είπε...

καλημέρα!
Πόσο σε νιώθω με το θέμα "παπούτσια"!! Είναι το φετίχ μου και πάντα η αγωνία μου.
Γέλασα με τις φωτογραφίες των γιων σου κρεμασμένους στο κιγκλίδωμα της σκάλας, ζήλεψα τις φωτογραφίες από τη βόλτα σας. Αγαπώ πολύ αυτά τα μέρη της Αθήνας, ειδικά όταν τα περπατώ με αγαπημένους! Φιλιά

VolosHappyMoments είπε...

Καλημέρα........ αυτό το πράγμα με τα παππούτσια το έχουμε πάθει όλες είμαι σίγουρη!!! Περάσατε τέλεια...... γεμάτες οι τσάντες σας αλλά και γεμάτοι συναισθήματα.... Τι καλά!!! Το ξανασκέφτηκα... είμαι 28 χρονών κι αποφάσισα να με υιοθετήσετε... περνάτε τόσο σούπερ! Θέλω να γίνεις η 2η μαμά μου! Ζητάω πολλά;;;

Βενετία είπε...

Κατερινιώ μου... η βάση σου ήταν πολύ γερή τελικά! Από κει πάνω (12 πόντους πιο ψηλά από μας συν το ύψος της σκηνής) κατάφερες να μας σπρώξεις προς τα πάνω...! Μας έδωσες μια ώθηση.... Όσο για την Αθήνα, από τότε που ανακάλυψα όλες αυτές τις γειτονιές της, την λάτρεψα! Καλημέρα σου, εύχομαι η εβδομάδα αυτή να μας χαρίσει ηρεμία και βαθιά σκέψη...!

Polyanna είπε...

Κατερίνα μου τι όμορφα που περάσατε χαίρομαι πολύ για σας!!! Να είστε πάντα έτσι και να περνάτε τέλεια, γεμίζοντας με έμπνευση τους γύρω σας :-)

Newagemama.com είπε...

"You can't stay for long in high heels, but you can dance in them". Αυτή είναι η περίπτωσή σου!

korina είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΩ Κ ΝΑ ΣΟΥ ΣΦΙΞΩ Κ ΤΟ ΧΕΡΙ(ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΣΕ ΤΡΟΜΑΖΕ Κ ΔΕΝ ΞΕΡΩ Κ ΑΝ ΘΑ ΕΙΧΑ Κ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ)ΕΣΕΙΣ ΖΗΛΕΥΕΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ Κ ΕΜΕΙΣ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΑΣ....

Litsa είπε...

Από που ν' αρχίσω; Λοιπόν:
1. Πόσο γελοία κοπελιά, πόσο; Γι αυτό σ' αγαπάω.
2. Ο Πα με το "τυχερή ήσουν" εννοούσε "που δεν έκανες σμπαράλια το αμάξι μας, γιατί θα σ' έσφαζα στο γόνα" που λέει κι ο Ανδρέας χαχα
3. Τα φιλιά μου στην φίλη με την οποία αγκαλιαστήκατε και συγκινηθήκατε στο Xeblogarisma!!!
4. Η κοπελιά με το κλαρινέτο δεν καταφέρνει να γυρίσει κάθετα τα πόδια της, ο δικός μας είναι σκέτος "μπαλαρίνος".
5.Τα δώρα σου είναι πανέμορφα, το στεφανάκι και τα πλεκτά σουπλά σκέτη γλύκα!
6. Εγώ γιατί δεν πήρα σακούλα της Nestle;; Τι χαζή!!
7. Τι τέλεια περάσαμε στην όμορφη Αθήνα... αχ αχ

Λαμπρινή είπε...

Ξέρω πως είναι τουλάχιστον αγενές με την πρώτη καλημέρα να κάνω ενα "αρνητικό" σχόλιο .
Επειδή ομως έχω ξαναδεί φωτογραφίες και ένιωσα και τότε οτι πρέπει κατι να πω , θα το κάνω τωρα .

Οταν βλέπω φωτο απο τα παιδιά σας στο αυτοκίνητο , πιάνεται η καρδιά μου . Ειναι συνήθως "χύμα" ή δεμένα απλά με την ζωνη . Ειλικρινά μου χει κάνει παρα πολυ εντύπωση αυτό , ειδικά απο έσας . Ειχα δει και φωτος που ταξιδέψατε στην Γερμανία και πραγματικά σκεφτηκα τότε οτι τυχεροί ειστε που δεν σας σταμάτησαν στην αουτομπαν για έλεγχο .
Βλέπω ειδικά τον μικρό σας με την ζώνη διπλα απο το λαιμουδάκι του σαν ετοιμη θηλιά ...

Συγνώμη , ειλικρινά , αλλα δεν ξέρω το θεωρώ χρέος μου να το πω και ας ξέρω πως δεν θα ακουστώ απλα θα γίνω η ξυνή .

Καλημέρα σας και καλό Πάσχα !

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα αγαπημενοι!!!
Τελικα σε αυτη την αναρτηση γελασα με την καρδια μου!!!! οι αντιδρασεις του Πα και ο λαβυρινθος των σκεψεων σου για τα παπουτσια.... αχαχα!!! So girly!!!! μονο η Μπραντσω σε καταλαβαινει....αληθεια!!!!
Και το σκηνικο με τους μικρους απατσι....απαιχτο!!! κι εγω τετοια φρικη τρωω,οταν εχω μεταφερθει σε "αλλο" στερεωμα συναισθηματικα και μολις αντικρυζω τα βλασταρια μου κρεμασμενα ολουθε ή να τρεχουν γυρω-γυρω και τον αντρα μου σε κατασταση εεμμμ,(πως να το πω ευγενικα...) νευρικου πανικου (ας πουμε) :-p (το εσωσα?) ε, προσγειωνομαι ανωμαλα στην ωμη πραγματικοτητα!
Φιλια πολλα και Καλο Πασχα να εχουμε...

Vailie (που σας αγαπα πολυυυυυ)

thomi είπε...

με το που σε ειδα στο συνεδριο τα ματια μου επεσαν στα παπούτσια σου, πολύ ομορφα, πολύ ψηλά, πολύ εντυπωσιακά!θυμάσαι στο είπα, μου εκαναν μεγαλη εντυπωση, που να ξερα οτι λιγες ωρες πριν κυκλοφορούσες σαν την γιούφτσα(που λεμε κ στο χωριο μου)..μαρι πετσετέ κάλτσα με την τακουνα..χααχα που σαι κάρι να καμαρώσεις την κατερίνα!
καλη Μεγ.Εβδομάδα γλυκειά κατερίνα..σευχαριατω για ακομα μια φορα για τα καλα σου λογια!

Christina Perraki είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!
Καλά δεν παίζεσαι!!! Κυριολεκτικά ρούφιξα την ανάρτησή σου. Ήταν σαν να ήμουν μαζί σας στη βόλτα. Όντως το τέλειο σχολείο για κάθε παιδί είναι ενα ταξιδάκι. Ακόμα και το πιο κοντινό. Όσο για τα macarons όντως δεν είναι και τιποτα σπουδαίο. Ειδικά αυτά τα ροζ δεν τρώγονται με τίποτα. Ουφ, πήρα φόρα.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα εύχομαι και Καλό Πάσχα σε όλη την οικογένεια!!!

marronblogger είπε...

Καλημέρα Κάπα!
Δεν ήξερα φυσικά όλες αυτές τις λεπτομέρειες του τρακαρίσματος, των τακουνιών κτλ κι όταν σε είδα στον Τομ σου όρμηξα κι εγώ... αλλά μέχρι να σε φτάσω είδες μόνο το χαμόγελο και δεν άκουσες την αρχική ιαχή (χιχι)! Όσο για τη σοκολάτα (τις σοκολάτες δηλαδή) νομίζω ότι ετοιμάζουν την πλακέτα μου, της ευεργέτιδας, στην ΙΟΝ !!! Να μας ξανάρθετε , με μόνο θετικές περιπέτειες αυτή τη φορά! Επιπροσθέτως είδα τα παιδάκια σας στο τέλος της συνάντησης στα σκαλιά, και μου φάνηκαν έτοιμα να λιποθυμήσουν ελπίζω να μη μίσησαν το blogging! Σας φιλώ όλους (μετά τη νηστεία ναι! μπορείς να φας τη σοκολάτα!)

ΑΦΡΟΔΙΤΗ είπε...

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ!!!!!ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΑΝΤΡΑΖΗΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΚΑΡΙΣΜΑ.....ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΤΣΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΓΕΛΑΣΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.....!!!!!!!!ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΟΜΩΣ ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΚΕΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ...ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ.....ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΟΜΩΣ...ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΔΑ!!!!!ΠΟΟΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΦΔΩ ΟΛΥΟΣ ΜΑΖΙ...ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ..ΕΙΤΕ ΕΔΩ...ΕΙΤΕ ΣΤΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΘΕΣΣ/ΚΗ!!!!!ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΟΛΥΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ!!!!!

Λαμπρινή είπε...

Κατερινάκι μου!Μου αρέσουν πολύ τα παρασκήνια!!Τα παπούτσια σου τελικά ήταν η καλύτερη επιλογή και καλά έκανες και πήρες μαζί σου τις μπαλαρίνες σου...άστα ξεσυνηθήσαμε με τα τακούνια,κι εγώ πια δεν αντέχω καθόλου να τα φοράω!
Περάσατε πολύ όμορφα στο ταξίδι σας και χαίρομαι πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας!Έτσι,να τα βλέπω κι εγώ που ακόμα δεν έχω πάει να δω όχι μόνο το μουσείο...αλλά ούτε την ακρόπολη...Μεγάλα χάλια!Και ζούμε στην Ελλάδα!
Καλά να περνάτε Κατερινάκι μου και πάντα τέτοιες όμορφες εκδρομές να κάνετε!
Να μας μιλήσεις και για την συνάντηση με τον δάσκαλο.Σίγουρα θα έχεις πολλά να μας πεις.
Σας φιλώ!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Όλα υπέροχααααααα !! πολλά φιλιά

TzinaVarotsi είπε...

Kαλή Ανάσταση κι ένα Υπέροχο Πάσχα για σενα και την οικογένειά σου :)

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Κατερίνα μου, ένα θα σου πω! Αυτός ο πειρατής που βγάλατε φωτογραφία μαζί του, άπλωσε τη σημαία και τα παλαμάρια του (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό - χαχα) την ώρα που περνούσα από μπροστά του! Όπως είπα και στη Λίτσα (με σχόλιο) ήμουν και εγώ εκεί την Κυριακή το πρωί και βολτάριζα 3 ώρες στην Αεροπαγίτου. Απορώ πώς δε συναντηθήκαμε...

Όσο για τα παπούτσια, σε καταλαβαίνω ΚΑΙ εγώ. Όχι ότι είμαι η Carrie Brandsaw. Απλά είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ! Χαχαχα! Και στη θέση σου την ίδια γκρίνια θα είχα σε όλη τη διαδρομή! Άντρες παιδί μου. Τς τς τς. Τι να καταλάβουν...

Σε φιλώ!
Ασπασία

Unknown είπε...


Όταν ο Ιταλός μου μου ζήτησε να συγκατοικήσουμε, αποφάσισα να του αποκαλύψω πρώτα το τελευταίο μου μυστικό... Μy shoe room... Όταν ανοιξα την πόρτα και είδε τα 197 ζευγάρια τακούνια και πέδιλα, γύρισε και μου είπε : "να υποθέσω οτι τα χειμωνιάτικα έχουν το δικό τους διαμέρισμα κάπου εδώ κοντά;;".... Κατάλαβα αμέσως οτι ήταν ο άνδρας της ζωής μου....

Τελειο το blog σας! Πολλά φιλιά από το Μιλάνο!

princess είπε...

Μαρή κόρη μου αθλητική κάλτσα με τακούνι; Άλλη φορά να φορέσεις δύο στο κάθε πόδι! Σίγουρα θα ανοίξουν τα παπούτσια! χι...χι...χι... Ας σοβαρευτούμε τώρα... Κι εγώ το ίδιο θα έκανα, μη μασάς!
Δεν χορταίνω να διαβάζω αναρτήσεις για το συνέδριο κι αυτή τη φορά το απόλαυσα όσο δεν φαντάζεσαι! Τα παρελειπόμενα έχουν όλο το ζουμί!

Βρε Κατερινάκι μου με κάνεις να σ' αγαπώ όλο και πιο πολύ! Εύχομαι να συναντηθούμε στο επόμενο συνέδριο! Είναι μεγάλη μου επιθυμία να βρεθώ κι εγώ με τις bloggers της γειτονιάς!

Σε φιλώ και σου στέλνω μια μεγάλη μεγάλη αγκαλιά!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Τρελαίνομαι για παρασκήνια! Μα, έχουν τόσο ενδιαφέρον! Καλά έκανες και μας τα έγραψες, ψοφάμε για τέτοια! Τα παπούτσια πάντως..φανταστικά φιλενάδα!

Unknown είπε...

Μα τι όμορφη ανάρτηση και τι όμορφες φωτογραφίες! Είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε γνώρισα και θα κρατήσω στην καρδιά μου αυτές τις όμορφες στιγμές! Όσο για τα παπούτσια...να είσαι σίγουρη πως τα λόγια σου την ώρα της παρουσίασης ήταν τόσο σημαντικά που κανείς μα κανείς δεν θα κοιτούσε τα παπούτσια σου (εγώ τουλάχιστον "ρουφούσα" κάθε σου λέξη σαν μαθητούδι).
Εύχομαι να σας δοθούν και άλλες όμορφες ευκαιρίες να επιστρέψετε στην Αθήνα!
Σε φιλώ!

Αφροδίτη είπε...

Παρασκήνια...ταξιδιού οικογένειας KaPa, πραγματικά, δεν ξέρω σε ποιο θεατρικό να σας εντάξω, γιατί είστε λίγο απ' όλα. Και πρόζα, και μιούζικαλ, και αρχαίο δράμα, και παιδικό. Ή μάλλον το βρήκα, ενός παραμυθιού παρασκήνια είστε! Να είστε καλά! Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Πως να ξεκολλήσω την φωτο με τα τακουνια κ την κοντη αθλητικη καλτσουλα σου απο το μυαλο μου! Ήσουν σκέτος πειρασμός και σιγά μην καταλάβει ο Πα το φετίχ των γυναικών για τα παπούτσια!
Η αλήθεια είναι οτι δεν πρόσεξα καν τι παπούτσια φορούσες Κατερινάκι. Σε κοίταγα στα μάτια!
Η σοκολάτα της Μαρούς λυτρωτική για εσάς τις ομιλήτριες, θείο δώρο για εμάς τις εθισμένες:)
Όλα τα υπολοιπα, τρακάρισμα, πρεσβεία, δώρα, αγκαλιές, Ακρόπολη, ταξίδι, για γέλια και για κλάματα:)
Να είστε πάντα καλά να τρέφεστε με τόσο όμορφες εμπειρίες!!!

Agrimio είπε...

Σωστά τα είπες, στα παρασκήνια θα έγιναν τα πιο τρελά σκηνικά. Δεν πρέπει να το δούμε κι εμείς αυτό το υλικό; :Ρ Απίθανη η βόλτα στην Αθήνα, ήμουν κι εγώ εκεί! :) Φιλιά από Μελβούρνη

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

έχω γελάσει πολύ με τα παπούτσια και ειδικά εκεί που "έχασες" ύψος!
Αλλά ένα θα σου πω! Η σοκολάτα που έφαγες από την Μαρόν για μένα ήτανε! Χαλάλι σου όμως! Εξάλλου εμένα τελικά μου χάρισε ένα σακουλάκι με σοκολατένιες ελίτσες! Έτσι βγήκε και η Κάλη κερδισμένη! χιχι!
Αυτό πάντως για το οποίο στεναχωρεθήκαμε ήτανε που χάσαμε το πρωινό στο συνέδριο γιατί αργήσαμε λόγω της μικρής και που δεν προλάβαμε σακούλες μάνα μία με τα δώρα! Σνιφ!
Kathy by anthomeli