Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Η κολοκύθα.

Είναι κάποιες Κυριακές που θέλω μόνο να φυτευτώ στον καναπέ και να κάνω το απόλυτο τίποτε. Κι είναι και κάποιες άλλες που θέλω να τις γεμίζω με ανθρώπους και παρέες.
Δύο γεγονότα λοιπόν με ξεσήκωσαν κι αποφασίσαμε αυτή η Κυριακή το σπίτι να  γεμίσει για ακόμη μια φορά με κόσμο.
Είχαμε λοιπόν αυτή τη μεγάλη κολοκύθα που θέλαμε να την "σφάξουμε" και επειδή ήταν πολύ μεγάλη για να τη φάμε μόνοι μας είχα συνεννοηθεί από καιρό με τη θεία μου για να έρθει με τα ξαδέρφια και να φτιάξουμε μαζί μια κολοκυθόπιτα και ότι άλλο προκύψει.

Να εδώ η ξαδέρφη, γνωστή για τα αιμοβόρικα ένστικτα της....
Ο αγαπημένος μας ξάδερφος ο Νικολής, μου έστειλε ένα μήνυμα πως έρχεται για αυτό το Σαββατοκύριακο  από την Αγγλία, με τον γιο του τον Αντωνάκο...και να η ευκαιρία για να μαζευτούμε και να το γιορτάσουμε και να "σφαχτεί" και η super κολοκύθα...
Τέλεια. Ευκαιρίες τέτοιες ποτέ δεν πρέπει να πάνε χαμένες.


Οι νεοφερμένοι....Νικολής και  μικρός Antonio
Τρελαίνομαι να έχουμε κόσμο στο σπίτι. Είναι γνωστό αυτό! Υπάρχουν τραπεζώματα που έχουν μια επισημότητα.Μαγειρεύουμε μόνο εμείς και στολίζουμε και βγάζουμε τα καλά μας. Όμως υπάρχουν και τραπεζώματα που δεν έχουν καμία επισημότητα και είναι μια απλή ευκαιρία  να συναντηθούμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις  είμαστε πιο χαλαροί. Δεν έχω στο νου μου να μαγειρέψω κάτι πολύ ιδιαίτερο  ή να στρώσω ένα πιο επίσημο τραπέζι ή να μην ξεχάσω αυτό ή το άλλο, γιατί ξέρω πως όλοι από μόνοι τους θα το συμπληρώσουν, οπότε δεν έχω καθόλου άγχος.


Με την συγκεκριμένη "ξαδερφίστικη" παρέα όμως είναι όλα ακόμη πιο εύκολα γιατί ο καθένας κάθε φορά, φροντίζει να συμμετέχει στην γιορτή χωρίς να το ζητήσω κι αυτό τα κάνει όλα πιο απλά. Εγώ τους τηλεφωνώ για να τους καλέσω κι εκείνοι μου δηλώνουν  "τέλεια! θα φέρω αυτό,ή θα κάνω το άλλο, μην κάνεις το τάδε θα το κάνω εγώ ή το γλυκό δικό μου"... Δεν ρωτούν ποτέ,  απλά δηλώνουν ή βρίσκουν την ευκαιρία να φτιάξουν μια ιδιαίτερη συνταγή για να την μοιραστούμε.

Καταλήξαμε με ένα σωρό γλυκά...και δεν έμεινε  ψίχουλο.
Επίσης σύνηθες είναι εκτός από το ότι πάντα φέρνουν μαζί τους ταψιά, να κουβαλούν και υλικά για να μαγειρέψουμε μαζί σε μια κουζίνα που σφύζει από ζωή και γέλια και αυτό το λατρεύω!

Η γιαγιά Μάχη μας έφτιαξε λοιπόν και την κολοκυθόπιτα....Τρέλα!
Νιώθω τόσο χαλαρή και γεμάτη που κι εκείνοι νιώθουν τόσο άνετα και οικεία στο σπίτι μας. Τρελαίνομαι που παίρνουν πρωτοβουλίες, που αναλαμβάνουν να δράσουν χωρίς να τους το ζητήσω...
Άλλοι πίνουν πρωινούς καφέδες άλλοι κρασιά. Ακούγεται μουσική και παιδιά που παίζουν.Τζάκι αναμμένο φαγητά που ψήνονται και μοσχομυρίζουν και πολλά πειράγματα, χαβαλές και γέλιο, γέλιο, γέλιο.

Πρώτα τρώει η πιτσιρικαρία.
Το είχαμε ανάγκη αυτό το γέλιο. Μα πάνω από  αυτή την συντροφικότητα.Την αίσθηση πως είμαστε μαζί σε ότι συμβαίνει. Πως μπορεί η καθημερινότητα να μας ρουφά, μα δεν περιμένουμε μόνο τις γιορτές, τους γάμους ή τις κηδείες για να βρεθούμε. Αρκεί και μια κολοκύθα για να μας μαζέψει  όλους γύρω από ένα χαλαρό τραπέζι.


Ήμασταν πολλοί...9 παιδιά...και 10 ενήλικες....Έγινε χαμός! Περάσαμε απίθανα. Μια Κυριακή σαν γιορτή. Το σπίτι βομβαρδισμένο, τα παιχνίδια των παιδιών αραδιασμένα παντού, η κουζίνα μοιάζει με πεδίο μάχης... Αλλά...ποιος νοιάζεται; Ήταν από τις πιο όμορφες Κυριακές μας εδώ και καιρό. Ιδίως τα παιδιά ξεσάλωσαν...κι εμείς  με την πρώτη ευκαιρία!

Έβγαλα μια φωτογραφία τον εαυτό μου για να δείξω πως ήμουν κι εγώ εκεί...μιας και δεν είμαι ποτέ σε καμία φωτογραφία!



Τα παιδιά χορεύουν Gagnam style....
Στο τέλος πιάνουν όλοι από έναν καναπέ  ή ξαπλώνουν στα χαλιά κι εκεί τους παίρνει ο ύπνος μικρούς και μεγάλους...και η βραδιά πάντα κλείνει με την απαραίτητη πάλη....όλοι πάνω στον θείο!



Και τέλειωσε με αγκαλιές και αντίο.Ο Νικολής και ο Αντωνάκης είναι και πάλι πίσω στην Αγγλία, τα παιδιά σχολείο κι άρχισε μια νέα εβδομάδα όπου και πάλι δεν θα έχουμε χρόνο ούτε για να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
 
Ναι μπορώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα στη μοναξιά και τη θλίψη μου, για όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν μπορώ να ελέγξω. Ναι μπορώ να κρατήσω το σπίτι μου καθαρό και να μην κουραστώ, να μην χρειαστεί να πλένω και να καθαρίζω και να τακτοποιώ μετά. Μπορώ ακόμη, να ζήσω την ζωή μου κλεισμένος στο καβούκι μου σε μια ζωή απομονωμένη, θυμωμένη, αποστασιοποιημένη...Μα δεν θέλω.
Δεν θέλω. Ποτέ δεν το ήθελα κι είμαστε τυχεροί που το σπίτι μας...όποιο κι αν ήταν αυτό, είτε εκείνο το φριχτό μικρό σκοτεινό διαμέρισμα που ζούσαμε πριν, είτε το παλιό εργένικο διαμερισματάκι μας...είτε το αγαπημένο  σπίτι που ζούμε τώρα, ήταν πάντοτε σπίτια ανοιχτά στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Είναι γιατί το σπίτι μας δεν είναι ούτε τα ντουβάρια, ούτε τα όμορφα έπιπλα.
Το σπίτι μας είμαστε εμείς οι άνθρωποι κι αν οι δικές μας πόρτες είναι ανοιχτές στη ζωή, τότε από τα παράθυρα της ψυχής μας θα μπαίνει ο ήλιος και  τα γέλια των ανθρώπων. Αυτών που επιλέξαμε να μας συντροφεύουν. Αυτών που επέλεξαν να είναι κοντά μας. Αυτών που η ζωή επέλεξε να σταθούν δίπλα μας...άλλοι κοντά κι άλλοι λίγο μακρύτερα.

Μια κολοκύθα λοιπόν όπως και στο παραμύθι. Εκεί μεταμορφώνεται μαγικά σε άμαξα...Σε εμάς η κολοκύθα μεταμορφώθηκε σε ένα μεγάλο, πλατύ, γεμάτο με ανθρώπους τραπέζι και τώρα που τέλειωσε και το τραπέζι άδειασε έμεινε η αίσθηση της πληρότητας μαζί με μια μικρή νοσταλγία.

Ο πρωινός ήλιος παίζει με τις σκιές στο  σαλόνι. Είναι όμορφα κι έχει μια ζεστασιά αυτή η πρωινή εικόνα.
Πίνω τον πρωινό μου καφέ απολαμβάνοντας τη σιωπή. Σήμερα είναι μια μέρα παράξενη. Είναι θλιβερό όταν περνούν τα μάγια κι η άμαξα μεταμορφώνεται και πάλι...σε κολοκύθα. Μόνοι μας γράφουμε την ιστορία μας και μόνοι μας την ξεγράφουμε...


Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό μήνα δεν είπαμε. Ας είναι καλός λοιπόν ή μάλλον...θα είναι καλός!
                                                                          Κατερίνα

28 σχόλια:

mammy on line είπε...

Καλημέρα!!!
"Λατρεύω τα σπίτια που είναι άνθρωποι"
Η σημερινοί σου ανάρτηση εκφράζει αυτό ακριβώς που διάβασα πριν λίγο καιρό και με εκφράζει απόλυτα.
Πάντα να μπαίνει ήλιος λαμπερός και να γεμίζει με χαμόγελα το σπιτικό σας.
Καλό μήνα :)

Unknown είπε...

Ευλογημένη η χθεσινή Κυριακή,Κατερινάκι μου!
Πόσα αγαπημένα πρόσωπα που είχα χρόνια να δω...Η Φανή,ο Πέτρος,ο Νίκος!
Ένα σπίτι γεμάτο αγάπη,παιδικά γέλια(σιγά μη μεγαλώσατε οι γονείς!)
και μια νέα γενιά από ξαδέρφια,που εσείς δημιουργήσατε!Πόσο συγκινητικό!
Η κολοκύθα θα είναι πάντα άμαξα στις καρδιές σας,να σας φέρνει κοντά
απ'όποιο μέρος της γης κι αν ελευθερώνετε τις ανάσες σας!
Να είστε πάντα όλοι γεροί κι έτσι αγαπημένοι!Σας φιλώ έναν έναν!

Πώς έγινα μάνα είπε...

Σκέφτομαι πόσο πολύ οι άνθρωποι δένονται με το σπίτι τους γιατί αυτό αποκτά ψυχή όταν δημιουργούν αναμνήσεις. Είναι απίστευτο πόσο οι άνθρωποι μοιάζουν με τα σπίτια τους. Επηρεάζουν τον περιβάλλοντα χώρο και τον κάνουν να μοιάζει με το εσωτερικό του εαυτού τους. Ο δικός σας χώρος αποπνέει ζεστασιά κι αγάπη! Καλημέρα!

TzinaVarotsi είπε...

Νά'στε καλά "πάντα ν'ανταμώνετε και να ξεφαντώνετε"..

Καλημέρα!!

Unknown είπε...

Όσο για τα σπίτια,που αγκαλιάζουν τη ζωή,
μου'ρθε στο νου κάτι που έγραψε κι απαγγέλλει η Λίνα:

http://www.youtube.com/watch?v=EIyEAeF7vJg

Dee Dee είπε...

Μπραβο, σας χαιρομαι!!! Να σου πω την αληθεια, εχουμε πολυ καιρο να καλεσουμε πολυ κοσμο στο σπιτι. Ερχεται συχνα μια φιλη με το παιδι και παλι μετα ειναι, σαν να επεσε βομβα απο παιχνιδια στο καθιστικο. Αρα το ιδιο συμμαζεμα με περιμενει ειτε βρεθουμε 4 ειτε 14 στο σπιτι. Απλα δεν το αποφασιζω φαινεται. Αλλα εχεις πολυ δικιο. Αυτα ειναι τα ωραια!

Καλο μηνα λοιπον :)

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Τι όμορφα που τα έγραψες όλα για την μαγική κολοκύθα!
Χαίρομαι που περάσατε τόσο όμορφα. Είναι ωραίο να ανοίγεις το σπίτι σου για ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να περάσουν ωραία μαζί σας!!! Και το τονίζω αυτό! Και στο τέλος να μην μετανιώνεις για τον χαμό στο σπίτι σου αφού κι εσύ πέρασες τόσο όμορφα! Καλό μήνα να έχουμε!
Kathy by anthomeli

Βενετία είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου...Η ζεστασιά του πρωινού ήλιου, συναντά τη ζεστασιά που υπάρχει στις καρδιές σας... Αυτός ο μήνας θα είναι καλός γιατί η άνοιξη ήρθε μαζί με την δική σας γιορτή της κολοκύθας...!

KatrinArt είπε...

Πόσο μου αρέσουν οι αναρτήσεις σου! πόσο ωραία τα γράφεις! Με γεμίζεις ενέργεια και δύνμη για ζωή,έχεις γίνει μου φαίνεται η ψυχοθεραπεία μου! Κοιτάζω να δω... εγραψε σήμερα?
Παντως με τέτοιους ανθρωπους αυθορμητους γεμάτους ζωή, αληθηνούς και όχι δήθεν χωρις να με νοιαζει αν είναι το σπιτι συγυρισμενο, αν πετυχε το φαγητο, αν ντυθηκαμε καλά και όλα τα συναφή που καθόλου δεν μου αρέσουν , θέλω να βρίσκομαι συνέχεια και να γίνομαι θυσία γι αυτούς!!! Φιλιά πολλά πολλά και καλό μήνα!!!

Momma's daily life είπε...

Καλημερα Κατερινακι!

ποσο ομορφα περασατε! και το νοημα ειναι αυτο ακριβως που λες: σπιτια ανοιχτα και καρδιες ορθανοικτες, χωρις κομπλεξ και κακη κριτικη....
παντα ομορφα να περνατε!

υ.γ. η κορη μου εχει το δικο σου ονομα και εγω εχω της γιαγιας σας αν καταλαβα καλα! τυχαιο;

Litsa είπε...

Αχ ήταν τόσο ωραία. Δύο μέρες μετά και ακόμη σας έχω όλους στο μυαλό μου. Μόλις έφαγα και το τελευταίο κομμάτι της τέλειας κολοκυθόπιτας!
Θα το επαναλάβουμε σύντομα ελπίζω, μόνο που θα λείπει ο Νικολής...
Δεν πειράζει, μια μέρα θα καταφέρουμε να είμαστε όλοι μα όλοι μα όλοι!
Φιλιά και καλή ξεκούραση

Ανώνυμος είπε...

Αχ, αυτές οι Κυριακές.. κι εγώ τις λατρεύω! Ευκαιρία να βρεθώ με αγαπημένα πρόσωπα. Τι σου κάνει μια κολοκύθα όμως! Αφορμή για να μαζευτεί η οικογένεια γύρω από ένα τραπέζι...


Φιλιά στις μουσούδες σας. :)* Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία. Δεν έχω σήμα εδώ πέρα, άρχισαν και τα μαθήματα στην σχολή και τρέχω...

Owl Mommy Βέρα είπε...

Μα την αφορμή ψάχνουμε! Το σπίτι μας είμαστε εμείς, το πιστεύω αυτό. Μπορεί να είναι μικρό αλλά να σφύζει από ζωή! Το θέμα είναι ότι εμείς τις φτιάχνουμε τις καταστάσεις και γι'αυτό πρέπει να τις κυνηγάμε αυτές τις μαζώξεις!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Καιρό είχα να απολαύσω τόσο ανάρτησή σου... μου αρέσουν αυτές οι ξέγνοιαστες αναρτήσεις σου (χωρίς φυσικά να υποβιβάζω και όλες τις άλλες) που δείχνεις την μαγεία της καθημερινότητας και της οικογένειας. Πραγματικά απορώ με τους ανθρώπους που έχουν κλειστά τα σπίτια τους! Ηταν άραγε έτσι ή έγιναν τώρα; Ποιος ξέρει! Ισως με τέτοιες αναρτήσεις μάθουν να ζουν τη ζωή τους! Callie byanthomeli

...INA είπε...

Πόσο μου λείπει και πόσο ονειρεύομαι ένα σπίτι ανοιχτό με πολύ κόσμο! Θα γίνει κ αυτό δεν μπορεί!

Φαίνεται ότι περάσατε υπέροχα!

Unknown είπε...

πολύ ωραίος ο συσχετισμός καλοκύθας και συνάθροισης! Λατερύω και εγώ τον πολύ και άνετο κόσμο στο σπίτι μου και το κάνω αρκετά συχνά... όσο και αν γκρινιάζω μετά με το συμάζεμα που έχω να κάνω... Πάντα αλλάζει η διάθεση με τους φίλους ή συγγενείς σου στη χαλαρή στιγμή του σπιτιού...
Χαίρομαι να ακούω ότι συμβαίνει και γύρω μου ... γιατί το μόνο που αισθάνομαι τώρα λόγω και της κρίσης είναι ότι ο κόσμος έχει κλειστεί περισσότερο στο καβούκι του με αποτέλεσμα να μην γίνονται πολλές μαζώξεις... Εμείς ας το συνεχίσουμε... Μπράβο και πάλι μπράβο!!!

syros2js είπε...

Σου έχω πει πόόόσο λατρεύω τις οικογενειακές σας στιγμές???
Αχ... τί όμορφα!!!
Μπράβο σας, βρε παιδιά!!!
Φιλάκια!!!

Beauty Follower είπε...

Πολύ cosy το σπιτι σου και ειδικα η κουζίνα.
ΜΙα χρα περνατε βλεπω!

Nasia είπε...

πότε είπες να έρθουμε κι εμείς;;;
μήπως αλλάξεις γνώμη για τα σπίτια και τα έπιπλα χαχαχαχαχα
φιλάκια!

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

fani είπε...

Καλησπέρα και απο εμένα αγαπημένοι μου.Τι ωραία που περάσαμε!!! Γέμισαν οι μπαταρίες για πολύ καιρό.Να είμαστε όλοι καλά μέχρι την επόμενη φορά.
Φιλάκια πολλά.

Αφροδίτη είπε...

Είναι μερικά σπίτια, όπου, με το που ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις μέσα, αισθάνεσαι οικεία, ζεστά, δε θες να φύγεις με τίποτε από εκεί! Ένα τέτοιο σπίτι είναι σίγουρα και το δικό σας!!!

myStickland είπε...

Ενα σπίτι που ξεχειλίζει αγάπη και ήλιους και φιλιά και αγκαλιές και γλυκούς ανθρώπους!!!
Αν αυτό δεν είναι ευτυχία,τότε τι;)

φιλιά και μια αγκαλιά*
xxx

Unknown είπε...

Τι όμορφα περάσατε!! Μπράβο σας...
Και σε μένα αρέσει να χω κόσμο στο σπίτι... βέβαια στο δικό μου σπίτι χωρούν 4 καθιστοί και άλλοι 5 όρθιοι!!! ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!
Αλλά περνάμε τέλεια κάθε φορά που μαζευόμαστε!
Εύχομαι πολλές,πολλές κολοκύθες να δώσει το μποστανάκι σας, για να χετε αφορμές... Τα φιλιά μου!

XARA είπε...

ΕΧΩ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ BLOG ΣΟΥ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ...ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ..ΝΑ ΧΑΡΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ...ΑΥΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ..ΘΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΛΕΟΝ.ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΣΟΥ

lpower είπε...

Ax Κατερινάκι μου... πόσο μοιάζουμε!!!

Όλοι με κοροϊδεύουν που συνεχώς βρίσκω τις πιο απίθανες αφορμές για τέτοιες μαζώξεις και τραπεζώματα στο σπίτι! Και γκρινιάζουν και βαριούνται (γιατί σίγουρα κάποιες φορές είναι και κουραστικό μετά από μια τρελή εβδομάδα!)όμως στο τέλος όλοι τους φεύγουν με ένα τεράστιο και ειλικρινές χαμόγελο ικανοποίησης!!! Κι αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο δώρο! Και ενώ παλιά ήμασταν όλοι στην ίδια ηλικία ... τώρα πια παρελαύνουν όλες οι γενιές και όλα αποκτούν άλλο νόημα!

Για μένα αυτή η "μαγική κολοκύθα" είναι ευλογία, είναι ζωή, είναι ελπίδα, είμαι "εγώ"!

Ηλιόλουστα φιλιά από την ανοιξιάτικη Αθήνα!!
Σας λατρεύουμε!
Λ.

SpIrToKoYto είπε...

μη νομίζεις οτι επειδή δεν προλαβαίνω πλέον να σχολιάζω,οτι δεν παρακολουθώ και τα αγαπημένα...
Σήμερα όμως,είπα να συμμετάσχω στη σφαγή της κολοκύθας ,έστω και κατόπιν α- ορτής...
Πάντα το σπίτι σου γεμάτο από ανθρώπους ,γέλια και αισθήματα αγαπημένη Κατερίνα...
Τα σπίτια μας είναι για να ταζούμε και να τα χαιρόμαστε και ας μας κοιτάζεο βλοσυρά η σφουγκαρίστρα...
Σου έχω ξαναπεί ,πως έχουμε πολλά κοινά...-:))

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με την Θεανώ..μου αρέσουν τα σπίτια που είναι άνθρωποι! Τι ωραία φράση! Και είναι αυτό που βλέπω κι από τις αναρτήσεις σου και την ευτυχισμένη σου οικογένεια! Απολαμβάνω να διαβάζω κάθε φορά! Τα φιλιά μου και καλό βράδυ!