Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Η ζωή εδώ και τώρα...

Ναι υπάρχουν μέρες που το σπίτι μας είναι αχούρι...Χάος! Τίποτε δεν είναι στη θέση του. Τα παιχνίδια τους είναι σκόρπια στο πάτωμα και περπατάω (συνήθως ξυπόλυτη)  για να πάω από το σαλόνι στην κουζίνα να πιω νερό και πατάω πάνω σε μικρά κομματάκια από κάτι και χοροπηδάω από τον πόνο.

Μου αρέσει η τάξη. Θέλω να είναι όλα στη θέση τους...μα έχοντας δυο παιδιά στο σπίτι αυτό καμιά φορά καταντάει όνειρο και παράλογη προσδοκία! Ιδίως τα Σαββατοκύριακα το σαλόνι είναι χώρος αναψυχής όλων μας. Μα ιδιαίτερα εκείνων.
Τα μαξιλάρια μια στοίβα στο πάτωμα, για να βουτάνε και να χοροπηδάνε και να ξαπλώνουν με την πρώτη ευκαιρία!!

 
Στρατιώτες παντού, έτοιμοι για δράση. Αυτοκινητάκια παρκαρισμένα όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Κατασκοπικά εξαρτήματα σε όλο το σπίτι. Πας στην τουαλέτα και μπουκάρουν οι τύποι για να κάνουν διάσωση. Πας στο κρεββάτι και χοροπηδάς γιατί τα πόδια σου ακούμπησαν έναν δεινόσαυρο που βρυχάται και πετάγεσαι ψάχνοντας τις κουβέρτες για να βρεις το τέρας.
Προσπαθείς να διασχίσεις την κουζίνα και πετάγεται ο σπόρος πίσω από τον πάγκο και φωνάζει: "ε ρε μαμά χάλασες την επιχείρησηηηηη.Τώρα θα μας βρει ο εχθρός!!!!"



Τα ρούχα τους στοίβα στα δωμάτια τους. Μαζί καθαρά και βρώμικα και αν δεν κάνω παρατήρηση θα μείνουν εκεί μέχρι να μπουν στην εφηβεία. Υπάρχουν φορές που όλα τα παιχνίδια τους είναι σε κομματάκια στα πατώματα και μόλις τους στείλω να τα μαζέψουν τελειώνουν σε δύο λεπτά. Με φωνάζουν να κάνω έλεγχο και ξέρω καλά πως αν ανοίξω την ντουλάπα όλα τα παιχνίδια με περιμένουν με αγωνία για να χυθούν πάνω μου...και πάντα ανοίγω τη ντουλάπα.

Τα γραφεία τους που υποτίθεται πως είναι χώρος μελέτης έχουν πάνω ότι μπορεί κανείς να φανταστεί...εκτός από χώρο για διάβασμα. Κι έτσι διαβάζουν στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι


ή στην τραπεζαρία  παρέα με διάφορα ζωντανά....που έχουν και όνομα...να εδώ ο Δρακούλιγκαν!



Υπάρχουν ημέρες που γίνομαι έξαλλη. Μαζεύω τις λασπωμένες κάλτσες ποδοσφαίρου, ράβω κάθε εβδομάδα τα σκισμένα γόνατα στα παντελόνια και τις φόρμες τους, προσπαθώ να καθαρίσω τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια τους. Τακτοποιώ ασταμάτητα τα μαξιλάρια στους καναπέδες οπου κάνουν ασταμάτητα parcour, με αποτέλεσμα να πέφτω κάθε φορά που κάθομαι και αυτοί γελάνε και εγώ θυμώνω γιατί καμιά φορά πέφτω κρατώντας ένα ποτήρι καφέ ή ένα μπολ γάλα και γίνομαι έξαλλη κι εκείνοι γίνονται σφεντόνες κι εξαφανίζονται στα δωμάτια τους, μέχρι την επόμενη βλακεία που θα σκεφτούν.
Όπως το να σκαρφαλώνουν στις πόρτες σαν τις μαϊμούδες....και βέβαια να γκρεμοτσακίζονται με την πρώτη ευκαιρία!



Μαζεύω όλα τα παιχνίδια από τα πόδια μου και δηλώνω πως είναι η τελευταία φορά. Τους καλώ να επαναφέρουν σε τάξη τον εαυτό τους, τους μαλώνω , τους εκβιάζω πως θα τα πετάξω όλα....και υπάρχουν ημέρες που λέω "έλα μωρέ δεν πειράζει". Τις ημέρες αυτές ξυπνάω και σκέφτομαι πως σήμερα θα τα παρατήσω όλα...και τα παρατάω!

Οι ημέρες αυτές είναι συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Το τραπέζι του σαλονιού μας είναι τόπος συγκέντρωσης και περισυλλογής όλων των άχρηστων ή χρήσιμων αντικειμένων που θα χρησιμοποιηθούν τις δύο αυτές ημέρες. Το αγαπώ αυτό το τραπέζι. Όχι το σχέδιο του...που δεν μου αρέσει καθόλου ( ήταν μια αποτυχημένη αγορά), αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει.


Την εστίαση. Το τραπέζι του σαλονιού είναι ο πιο σημαντικός τόπος του σπιτιού μας. Πάνω του κρατάει όλα μας τα κομμάτια που δηλώνουν ποιοι είμαστε ή πως νιώθουμε.Έτσι όταν θα έρθει κόσμος είναι αλλιώς.Τις καθημερινές ημέρες είναι αλλιώς. Τα βράδια είναι αλλιώς και τα Σαββατοκύριακα...είναι  αλλιώς. Ελεύθερο.


Εκεί μπορούμε να φάμε κι όταν αυτό γίνει είναι σαν να έχουμε γιορτή,γιατί είναι σπάνιες αυτές οι φορές! Είναι το σημείο δράσης μας κι όλα γίνονται εκεί πάνω. Επιτραπέζια, παρτίδες πόκερ, κρασοκατανύξεις, βραδιές σινεμά, διάβασμα με ένα γρήγορο σάντουιτς στο χέρι, πρωινά με καφέ και ντοκιμαντέρ, μεσημέρια με ζουμερές μακαρονάδες και απογεύματα με σπιτικές πίτσες κάνοντας αγώνες με τηλεπαιχνίδια...τα πάντα. Βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά υπολογιστές...όλα τα χωράει. Σιωπές, φωνές, τραγούδια, χορούς, βομβαρδισμούς, όλα τα αντέχει.

Μου αρέσει ο κόσμος αυτός. Αυτό το τραπέζι τα Σαββατοκύριακα. Αυτοί που γινόμαστε εμείς τα Σαββατοκύριακα. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τάξη, χωρίς στόχο. Ο χρόνος είναι δικός μας, όλος ο χρόνος του κόσμου και αυτοί οι δύο τύποι τον γεμίζουν κάνοντας ανοησίες...και το λατρεύω αυτό!
Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού στον κόσμο. Αυτοί είναι ο κόσμος μου....

Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Δεν θα είναι για πάντα έτσι.Τα παιχνίδια θα χαθούν από το σαλόνι, όλα θα ξαναμπούν στη θέση τους και δεν θα είναι κανείς εκεί για να τα ανακατέψει. Δεν θα γίνονται επιχειρήσεις διασώσεων  στο σαλόνι μας και το τραπέζι του σαλονιού θα μαζεύει γύρω του, μόνο εμένα και τον μπαμπά τους...Γι αυτό είναι τόσο πολύτιμα όλα αυτά. Τα σημάδια τους στο χώρο...όλα αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε. Ο χρωματιστός φανταστικός τους κόσμος. Οι περιπετειώδης καταδιώξεις τους. Οι φωνές και τα χοροπηδηχτά τους, είναι πολύτιμα γιατί έχουν ημερομηνία λήξης. Κι όσο κι αν φωνάζω, κουράζομαι ή μαλώνω...νιώθω ευλογία για αυτή την ανακατωσούρα!


Καλημέρα αγαπημένοι. Άνθισαν οι μυγδαλιές!!!
                                                                                           Κατερίνα

25 σχόλια:

Unknown είπε...

Kαλημέρα Κατερινάκι μου!
Το μαϊμουδίστικο σκαρφάλωμα στις πόρτες το κάνει και η κόρη μου!
΄Εχει χτυπήσει άσχημα,έχει γυρίσει το χέρι της ,αλλά αυτή εκεί...
Στο λέω για να μη νομίζεις πως μόνο τα αγόρια σκαρφίζονται κάτι τέτοια...
Μ αρέσουν τα ζωηρά παιδιά!
Αυτά που παραείναι ήσυχα φοβάμαι πως είναι θλιμμένα.

Τι ωραία η μυγδαλιά... εδώ δεν έχει ανθίσει τίποτα,μας έχει μουλιάσει η βροχή...

Ανώνυμος είπε...

Κάθε φορά που σε διαβάσω (και πραγματικά περιμένω με λαχτάρα τις αναρτήσεις σου) σε θαυμάζω. Μαμά δυο αγοριών και εγώ (κοντά στις ηλικίες των δικών σου)και με αυτά που διαβάζω παίρνω κουράγιο και παρακινούμαι να κάνω όλο και κάτι καινούριο μαζί τους. Να είστε πάντα όλοι καλά.
Σ....

myStickland είπε...

Καλημέρα!!!!!
Επιτέλους,είδα το σπίτι σου μια φορά αναστατωμένο!!χαχααχαχα
Αντράκια ειναι μωρέ!! Ζωηρά και άτακτα!!!
Ειναι όμως τόσο γλυκάκια:):)
Αχ,και εγω παρόλο που φωνάζω στις κόρες μου για να μην υπάρχει ακαταστασία στο χώρο, μετά το μετανιωνω γιατί σκέφτομαι οπως και εσυ!
Σε λίγα χρονια που θα ανοίξουν τα φτερά τους,όλο αυτο το κουμφούζιο,πολύ θα μας λείψει!!!
Φιλιά όμορφη Κατερινούλα!!!
p.s. Μου έλειψες:)

Litsa είπε...

'Ανθισαν οι μυγδαλιές; Τρέχω να μαζέψω!
Εμένα μου λες για όλα τα υπόλοιπα; Το σπίτι μας ένα σωστό τρελοκομείο. Ανακαλύπτω παιχνίδια στα πιο απίθανα μέρη...
Αχ, καλημέρα!!

Dee Dee είπε...

Πολυ γελαω με τετοιες αναρτησεις. Με θυμαμαι να ψαχνω μια μικρη μπαλιτσα επειδη τσιριζε και την εψαχνε η μικρη και την βρηκα μετα απο μερες μεσα στο γαντι σιλικονης του φουρνου. Εκει την ειχε κρυψει. Ασε που χοροπηδηξα απο τρομαρα οταν πηγα να βαλω το χερι μου μεσα και κατι ακουμπησα. Κατι τετοιες στιγμες μου ερχεται να βαλω τα κλαμματα απο τα γελια, ακριβως με την ιδια σκεψη με σενα.... οτι εχουν ημερομηνια ληξης ολα αυτα :):)

Κι εμενα μου αρεσει η ταξη, αλλα δεν με πιστευει κανεις, επειδη μονιμως στο σπιτι γινεται χαμος χαχαχαχα


καλημεραααα

korina είπε...

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΗΚΑ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΑΥΤΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΒΡΕΘΩ!ΧΤΕΣ ΜΟΛΙΣ, ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΑ ΤΟ ΣΑΛΟΝΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕ ΤΣΑΝΤΙΡΙ,ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ,ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ,ΚΟΥΖΙΝΑ,ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΧΩΜΑΤΕΡΗ.ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ 71 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ Κ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ Κ ΠΙΘΗΚΟΙ ΜΑΖΙ....ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΔΕΙΧΝΩΝΤΑΣ ΜΟΥ Κ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.ΕΠΙΣΗΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Κ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΥΧΕΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΜΕΙΝΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΘΟΤΙ ΔΙΖΕΥΓΜΕΝΗ.Υ.Γ ΧΤΕΣ ΣΥΜΑΖΕΨΑ,Η ΤΑΞΗ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΕ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!!

Craftlandgr είπε...

τι ειπες τωρα...μολις μαζεψα για ακομα μια φορα το σαλονι απο τα μικροσκοπικα και μη παιχνιδακια,μαζεψα μαξιλαρια και ενα σωρο πραγματα για να ξαναγεμισει και παλι σε λιγη ωρα!!!αλλα οπως πολυ σοφα ειπες καποια στιγμη θα μου λειψουν αυτα οποτε δεν τρεχει και κατι αν ειναι ακαταστατο το σπιτι..φιλακια και καλημερα!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Α, εμένα μ'αρέσει η ανακατωσούρα! Ζήτω το μπάχαλο, δείχνει ζωή!
Οι αμυγδαλιές είναι τα αγαπημένα μου δέντρα!

marianth είπε...

γιούπι γιούπι!!!

...INA είπε...

Τις μέρες που η κόρη μου είναι στον μπαμπά της το σπίτι είναι καθαρό, τακτοποιημένο και άδειο. Αυτή η ανακατωσούρα είναι τόσο γλυκιά κ τρυφερή, καμιά φορά πρέπει να σου λείψει για να την εκτιμήσεις. Είναι πολύ όμορφο κ σημαντικό που αντιλαμβάνεσαι πόσο προσωρινή είναι, δίνει εντελώς διαφορετική οπτική.

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Μια από τα ίδια είμαστε! ¨οχι σε σκανταλιές αλλά σε ανακατωσούρα. Είναι όπως λες οι φορές που λέω ας τους να τα κάνουν άνω κάτω και κάθεσαι και χαλαρώνεις! Αλλά μετά αρχίζεις και μετανιώνεις για όσα έχεις να μαζέψεις! Χαχα!
Kathy by anthomeli

Σοφία είπε...

Το πρωί που έφευγε για το σχολείο ο 14χρονος γιος μου, έβαλα τις φωνές για την ακαταστασία που υπήρχε στο δωμάτιό του..... μια γωνίτσα έχει αφήσει πάνω στο γραφείο του ίσα ίσα για να ξεπετάξει τα μαθήματά του.
Είπες όμως ότι όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης..... συγκινήθηκα πάω να τα μαζέψω !
Την καλημέρα μου σου στέλνω...

ΕΛΕΝΑ είπε...

Eάν σε παρηγορεί, δεν είσαι η μόνη που αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις.
Σε όποιο σπίτι υπάρχουν παιδιά, αυτά συμβαίνουν.
Ευτυχώς δηλαδή, το αντίθετο θα ήταν ανησυχητικό.
Φιλάκια, καλό απόγευμα!!

Ερμιόνη είπε...

Πώς τα κατάφερες πάλι και περιέγραψες τη ζωή μου! Έτσι, έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα και στο δικό μας σπίτι! Κι έρχονται στιγμές που γίνομαι έξαλλη και θέλω να πιάσω όλα τα παιχνίδια και να τα δώσω σε ιδρύματα (είπαμε όχι και να πετάξω).
Και μετά είναι αυτή η τελευταία παράγραφος που έγραψες και με έκανες και βούρκωσα. Έχεις τόσο δίκιο...
Πολλά φιλιά κοριτσάκι μου!

jenny είπε...

Μπράβο! τι κατάλαβες που μας έβγαλες στη φόρα? αν μπει η κόρη μου και σε διαβάσει θα έχει να λέει!!! κι εγώ φωνάζω γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω σε ανακατοσούρα όμως είναι αλήθεια πως όταν αφηνόμαστε νιώθουμε πιο καλά...όταν είναι το σπίτι ανω κάτω τοτε κι εγώ νιώθω μικρότερη....χε χε χε!!!!!παίζω και κάνω και ζαβολιές.....

Ανώνυμος είπε...

ΤΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!

Dizzy button είπε...

Νομίζω πως δεν έχει σημασία η ηλικία... το σαλόνι είναι το σημείο συνάντησης κάθε οικογένειας κι είναι μαγικό να ανακαλύπτεις καθημερινά στοιχεία από το κάθε μέλος της στο τραπεζάκι του σαλονιού!
Να περνάτε όμορφα και να γεμίσετε το σπίτι γλυκές αναμνήσεις!

Momma's daily life είπε...

μια χαρα ειναι αυτη η ακαταστασια!! ειναι δημιουργικη και χτιζει αναμνησεις!!! αλλωστε, ξερεις ποσοι και ποσοι ανθρωποι παλευουν και χαλανε ολοκληρες περιουσιες για να αποκτησουν αυτου του ειδους την ακαταστασια;;;;

μακαρι Κατερινακι μου να μαζευουμε παιχνιδια απο τα πιο απιθανα μερη! πολλες φορες βρισκω αυτοκολλητα κολλημενα πανω στα ρουχα μου και πιπιλες ''πεταμενες'' μεσα στις τσαντες μου και ομολογω πως μου φτιαχνουν την μερα!!!

υ.γ.1: πολυ σκιαχτηκα με τα σκαρφαλωματα τους στις πορτες..
υ.γ.2: αυτο το χαλι σου με τις μυγδαλιες το λατρεψα!

lpower είπε...

"Sorry about the mess
... the kids are making memories!"

... and so do we!!!
... προσθέτω κι εγώ για όλες τις τρυφερές μαμάδες και γλυκούς μπαμπάδες που όλοι μέσα μας κάποια στιγμή χαμογελάμε μελαγχολικά στα "παιχνιδιάρικα αποτυπώματα" των μικρών μας πρωταγωνιστών!!! Και τότε ... αναγνωρίζοντας το προσωρινό της υπόθεσης "δημιουργούμε" κι άλλο χώρο για νέες δημιουργίες, με ελευθερία έκφρασης και σεβασμό και στο δικό τους δικαίωμα να "στολίζουν" και αυτά το χώρο που όλοι νιώθουμε "σπίτι"!!!

Υπέροχες οι ανθισμένες αμυγδαλιές φιλενάδα!!!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Πόσο δίκιο έχεις...Αυτή η δημιουργική ακαταστασία δε θα είναι για πάντα έτσι. Καλύτερα ένα σπίτι γεμάτο κόσμο, ζωή και μπάχαλο παρά ένα σπίτι τακτοποιημένο και άδειο.
Καλημέρα Κατερίνα!

Μαρία Έλενα είπε...

Αχ πόσο σε καταλαβαίνω να ΄ξερες
Φιλάκια ...

Αφροδίτη είπε...

Τι γλυκά πιθηκάκια που είναι αυτά στις πόρτες.....

Ανώνυμος είπε...

Αν και άργησα να διαβάσω την ανάρτηση λόγω έλλειψης χρόνου, τώρα που έχω αυπνίες και κάνω βόλτα στα αγαπημένα μου μπλογκ θέλω να πω πως μου άρεσε πάαααρα πολύ η ανάρτησή σου! Ευχαριστήθηκασ να την διαβάζω! Θέλω κι εγώ μια μέρα να αποκτήσω αυτή την ακαταστασία και την φασαρία και να έχω ένα ευτυχισμένο σπίτι με φωνές και παιδιά να τρέχουν! Καλό βράδυ!

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Εννοείτα ότι περιγράφεις τη ζωή μου με ένα κορίτσι και ενα αγόρι ομως:) Παρκούρ στους καναπέδες και παιχνίδια παντού που τα πατάω. Όντως ώρες ώρες θέλω να πηδήξω από το παράθυρο μαζί με τα παιχνίδια αλλά υπάρχουν φορές που ζω με την ακαταστασία και με βρίσκω να την απολαμβάνω! Καλό μήναααααα

KatrinArt είπε...

Κατερινάκι μου, μου έφερε κι εμένα ο γιος μου ο μικρός μια τέτοια μυγδαλιά και την έχω στο βάζο! Από ανακατοσούρα άλλο τίποτα.... Εβγαλε δυο μέρες ήλιο και τα παιδια επαιξαν εξω, οπότε το σπίτι εμεινε τακτοποιημένο, (εκτος απο τις λάσπες που μετεφεραν μέσα μαζί με τα παπούτσια και τα ρούχα τους)και μου κακοφάνηκε... Είναι ωραια αυτη η αναστατωση .... Βλέπω την αδερφή μου που της έχουν φυγει και τα τρια γιατί σπουδάζουν και το σπιτι ειναι εκκλησία! ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΚΗ.....