Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Η ημέρα του ερωτα.

Ένα βαρύ φορτωμένο με βροχή πρωινό.


Μια συνάντηση με την παιδική μου φίλη...τη Ναταλία και σαν ένα κλειστό παράθυρο να άνοιξε...

Με εκείνην  είναι σαν να κάθονται στην παρέα τα δυο μικρά κορίτσια λίγο πριν την εφηβεία, εκεί που άρχισε η φιλία μας. Άλλοτε ήταν κι η Ξένια μαζί, η τρίτη της παρέας κι άλλοτε οι δυο μας.

Στο μικρό δωμάτιο με τους τοίχους γεμάτους με αφίσες. Με τους Wham να μας κοιτούν να διαβάζουμε και να χαζολογάμε. Μικρά κορίτσια...με μαλλιά κοκαλωμένα από τη λακ.

Μαζί τα έκαναν όλα. Έζησαν τους πρώτους έρωτες, τις απογοητεύσεις, τα κλάματα όταν διαλύθηκαν οι Wham, τα ερωτικά τραγούδια και τους βαθύς αναστεναγμούς, το περιοδικό Ερωτική Αρμονία που διάβαζαν κρυφά, ταμπουρωμένες και διπλοκλειδωμένες στο δωμάτιο.Τις ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, "πως το είπε, και γιατί το είπε και συ τι είπες"...και πάλι από την αρχή και "πως το είπε και εσύ τι είπες"...
Τα συναισθηματικά αδιέξοδα και τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις..."υπάρχει Θεός; Τι είναι ο θάνατος;" Απήγγειλαν ποιήματα και έκλαιγαν, έκαναν  τηλεφωνικές φάρσες σε αγόρια.

Μαζί έκαναν τις πρόβες ρούχων ξανά και ξανά, το στρώσιμο των μαλλιών ξανά και ξανά.

Τις αναπαραστάσεις φιλιών, και τα κρυφά γέλια και τα χαχανίσματα, τα ατέλειωτα τηλέφωνα...ατέλειωτα!!! και η συμπαράσταση, η αίσθηση "θα είμαι εδώ για πάντα", η απόλυτη γαλήνια εμπιστοσύνη στη σχέση μας και η φωνή της μαμάς της απέξω να φωνάξει τραγουδιστά:  "Νatalie, mon petit, μελετάτε;" "ΝΑΙ" απαντούσε εκείνη...."Μην μας ενοχλείς!" και δώστου τα γέλια και το ξεφύλλισμα του "ΚΑΙ", του "Seventeen"  και των φωτορομάντζων....
Η μαμά της Ναταλίας ήταν η καθηγήτρια Γαλλικών μας και  μιλούσε πάντα στα Γαλλικά κι ήταν τόσο εξωτικό αυτό. Για καλή μου τύχη πάντα η Ναταλία με έσωζε δείχνοντας μου με νοήματα τι έπρεπε να απαντήσω γιατί δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε κελαρυστά η χρωματιστή μαμά της...
Εκεί περνούσα πάντα πριν πάω σπίτι την ημέρα των βαθμών γιατί ήξερα πως  θα "τα ακούσω" κι η Ναταλία μου έδινε κουράγιο, γιατί η Ναταλία διάβαζε εκτός από φωτορομάντζα και τα μαθήματα...σε αντίθεση με εμένα που έκρυβα τα Βell στα βιβλία της Ιστορίας και των Αρχαίων.

Με τη Ναταλία περπατήσαμε μαζί χέρι χέρι προς την εφηβεία και την ενηλικίωση, στα νεανικά και φοιτητικά μας χρόνια, μέχρι τώρα που η ζωή άλλαξε.
Τώρα η γλυκιά μου κυρία Κωνσταντίνα δεν υπάρχει πια, τα δάχτυλα της παιδικής μου φίλης αγκαλιάζουν το ζεστό ποτήρι όπως παλιά, όμως φορούν τη βέρα της μαμάς της που έφυγε και εμείς μεγαλώσαμε πια...
Η ξεγνοιασιά μας χάθηκε και στα μάτια της μια σκιά εκεί που κάποτε υπήρχε μια σπίθα.


Μα σήμερα στον καφέ ήταν σαν να ήμασταν όλοι μαζί παρέα...Φαντάσματα και μνήμες και στιγμές...και τα δυο κορίτσια εκεί λίγο πριν την εφηβεία με τα πολλά ερωτηματικά...Πόσες απαντήσεις θα είχαμε να δώσουμε τώρα στα παιδικά μας ερωτήματα!

Ήπιαμε τον καφέ μας μαζί με μια παρέα σπουργίτια... που τσιμπολογούσαν τα ψίχουλα από τα μπισκότα μας και πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.



Πάνω από τα κεφάλια μας... "φτερουγίσματα"...όπως πάντα!

Μιλήσαμε  ώρες πολλές, για τους έρωτες, για τις σχέσεις μας, για τον θάνατο της μαμάς της...λόγια βουρκωμένα, γέλια και μάτια που κοιτούν βαθιά.
Μαζί της ξύπνησε εκείνο το κορίτσι που άρχισε να αναρωτιέται και πάλι και να ψάχνει και να ανακινεί μνήμες. Πάντα ήταν έτσι με τη Ναταλία μου.

Σκεφτήκαμε πως ήταν του Αγίου Βαλεντίνου κι εμείς κάθε χρόνο τέτοια ημέρα κάναμε όνειρα και σχέδια, για λουλούδια και κατακόκκινα εσώρουχα, για ρομαντικές εξόδους και σοκολατάκια ή ταξίδια...Τα περιμέναμε όλα!
Κάθε χρόνο τρώγαμε την ίδια φρίκη και απογοητευόμασταν γιατί τα κοριτσίστικα μας όνειρα ήταν πολύ μεγάλα για να τα φτάσει ο κάθε γκαντέμης δεκαπεντάρης κι αργότερα κάθε μπερδεμένος φοιτητάκος και πάει λέγοντας...

Τώρα ήμασταν εκεί οι δυο μας και τρώγαμε  κουλούρια σε σχήμα καρδιάς λόγω της ημέρας...


Δεν έχουμε πια ανάγκη από  κανέναν να μας χαρίσει γλυκά κι ανθοδέσμες ή κάρτες με γλυκόλογα...Δεν περιμένουμε πια τίποτε από μια τέτοια ημέρα κι αυτό είναι ελευθερία, γιατί έχουμε πια καταλάβει πως ένας πρίγκιπας όσο πρίγκιπας κι αν είναι έχει περιορισμένη επιρροή πάνω μας...

"Τώρα πια όλα τα θλιβερά τραγούδια που ακούω έχουν λόγια μόνο για τη μαμά μου"...είπε εκείνη κι εγώ...συμπλήρωσα μέσα μου πως τα θλιβερά ερωτικά τραγούδια μου προκαλούν γέλιο.
Όχι γιατί τα υποτιμώ, μα γιατί...θυμάμαι πόσο έντονα ζούσαν κάποτε μέσα μου. Πόσο δυνατά τα ένιωθα...με μια ένταση τόσο γοητευτική, με μια παιδικότητα τόσο συγκινητική.

Χωρίσαμε με μια αγκαλιά και γύρισα σπίτι με λίγες σοκολατένιες καρδιές...λόγω της ημέρας.


Φάγαμε όλοι από μια...Η 14 του Φλεβάρη για εμάς, δεν είναι πια η ημέρα του έρωτα. Είναι η ημέρα της επισφράγισης του...
Καλημέρα λατρεμένη  παιδική μου φίλη...σε ευχαριστώ!
Κι όπως είπε κι  ο Francois Mauriac:  "Κανένας έρωτας, κανένας φίλος, δεν μπορεί να περάσει το σταυροδρόμι της μοίρας μας, χωρίς να αφήσει πάνω της σημάδια παντοτινά".

Ευγνωμονώ για τα σημάδια μου...Ευγνωμονώ αυτούς που μου τα  χάρισαν!
Καλημέρα  αγαπημένοι...
                                                                                    Κατερίνα

Σ' αγαπάω...

18 σχόλια:

Litsa είπε...

Αχ η πιο γλυκιά, νοσταλγική καλημέρα! Σας θυμάμαι και τις τρεις, σαν μικρά τρελοκομεία! Όλα τα παιδικά σας χρόνια κρυμμένα ανάμεσά σας και μέσα σας! Σας θυμάμαι τόσο ξεκάθαρα, σαν να ΄ταν χθες...
Ν΄αγαπιέστε... είναι θησαυρός!
Καλημέρα

myStickland είπε...

Τι γλυκιά,νοσταλγική καλημέρα μας χάρισες Κατερινάκι μου!!
Πόσες αναμνήσεις έφερες εδώ σήμερα!!
Ολοι μας έχουμε απο μια τέτοια ιστορία να διηγηθούμε!!
Φιλία.... Αυτό το "για πάντα μαζί",είχε μια όμορφη χροιά και μια αόρατη συνομωσια !!
Να είσαι καλά καλή μου φίλη:)
Σου στέλνω μια ζεστη αγκαλίτσα και εύχομαι πάντα να με ταξιδεύεις σε τέτοια νοσταλγικά μονοπάτια!
Καλό σ/κ*

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Καλημέρα!!! Κι εγώ έζησα πολύ έντονα τα σχολικά μου χρόνια με φιλίες που με τα πάνω τους και με τα πάνω τους ήταν υπέροχες. Τώρα όλες έχουμε σκορπιστεί σε όλη την Ελλάδα, βρισκόμαστε σπάνια αλλά κάθε φορά είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα! Οντως όλοι οι φίλοι αφήνουν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους... μας κάνουν αυτό που είμαστε και για αυτό τους ευγνωμονώ κι εγώ. Οσο για το κουλούρι... αθάνατη ερωτική πόλη Θεσσαλονίκη!!! Callie by Anthomeli

Unknown είπε...

Mεγαλώνουμε Κατερίνα...κι όλα αυτά που χαμε ζήσει κάποτε, θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τα παιδιά μας, όταν θα ρθει η ώρα να τα ζήσουν με τη σειρά τους...

Είναι τυχερές όσες έχουν μια "Ναταλία" στη ζωή τους!
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο...

Dee Dee είπε...

Στο Plaisir στο Apollonia ησασταν; Εκει μπαινουν σπουργιτακια και τα απολαμβανω κι εγω πολυ :)

Ειναι τοσο ομορφο να εχεις καταφερει να δημιουργησεις τοσο ομορφες σχεσεις στη ζωη σου! Θυσαυροι ανεκτιμητοι οι ανθρωποι που μας πλαισιωνουν :)

Οι γιορτες οταν τις γιορταζουν απο επιθυμια και οχι απο αναγκαιοτητα, ειναι υπεροχες!! Ο ερωτας αξιζει να γιορταζεται με καθε ευκαιρια. Αρκει να γινεται με ειλικρινεια. Δεν χρειαζεται φανφαρες ο ερωτας :)


Ενα υπεροχο Σ-Κ ευχομαι!!!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Διαβάζοντας την σημερινή σου ανάρτηση με ταξίδεψες πολλά χρόνια πίσω, στα χρόνια της δικής μου εφηβείας. Καταιγισμός σκέψεων και αναμνήσεων μου ήρθε στο μυαλό και έζησα έντονες συγκινήσεις μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Το παρελθόν μού προκαλεί μία γλυκιά νοσταλγία που με φορτίζει συναισθηματικά, όχι γιατί πέρασα άσχημα, ίσα-ίσα, απλά γιατί συνειδητοποιώ για άλλη μία φορά ότι τα χρόνια της αθωότητας πέρασαν τόσο...μα τόσο γρήγορα, γιατί η ζωή περνάει τόσο...μα τόσο γρήγορα που αυτό από μόνο του μου προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Και πολύ έντονα. Αλλά χρειάζεται και αυτό που και που. Γιατί κάπως έτσι συνειδητοποιείς την ύπαρξή σου.

Σ'ευχαριστώ Κατερίνα :)

...INA είπε...

Καλημέρα! Οι παιδικές φίλες είναι ανεκτίμητες! Κ όσοι τις έχουμε ακόμα στις ζωές μας είμαστε πολύ τυχεροί!

Μου άρεσε και το άλλο με τους πρίγκηπες και την επιρροή τους!

Και πολύ χαίρομαι που πλέον σχολιάζω (συνήθως μόνο σας διαβάζω)

Καλό Σαββατοκύριακο!

lolipopfamily είπε...

Μπήκα να πω μια γρήγορη καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο.

Υ.Γ Όπως πάντα, έγραψες

Φιλάκια αμέτρητα

Αφροδίτη είπε...

Όποια ψυχή και αν αγγίξεις, εσύ την γαληνεύεις....Κατερίνα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα από Μελβούρνη. Τελικά αυτές τις αναμνήσεις τις κουβαλάμε μέσα μας για μια ζωή, μας στιγματίζουν αυτές οι νεανικές φιλίες.

Να έχετε μια όμορφη Παρασκευή κι ένα ξεκούραστο Σαβ/κο. Χαιρετώ

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μου άρεσε η σημερινή σου ανάρτηση! Πολύ συγκινητική και νοσταλγική! Καλή σου μέρα!

Unknown είπε...

Σ'ευχαριστώ για όσα ευλογηθήκαμε να ζήσουμε μαζί κι ακόμα περισσότερο για όσα γευτήκαμε χώρια,χωρίς ωστόσο να τους επιτρέψουμε να επηρεάσουν στο ελάχιστο την αλήθεια της φιλίας μας...Κάθε συνάντηση ψυχής,κάθε μοίρασμα,είναι άρρηκτη συνέχεια της προηγούμενης γιατί απλούστατα η αγάπη δε μετριέται με χρόνο,παρουσίες κι απουσίες,αλλά με δυνατό χτυποκάρδι και βαθύ καθάριο βλέμμα.Εμείς βαπτιστήκαμε πριν πολλά χρόνια στ'αγνά της νερά κι έκτοτε φέρουμε ισόβια τ'όνομα της...

"Η μόνη αλήθεια που ένοιωσα ν' αντέχει στη βροχή
Αυτή η φιλία, που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
Αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
Σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.

Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
Σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
Αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
Μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεπτίζουν."

[url=https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dtTDIpMrSdo#!]--->ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ : Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ[/url]


Σ'αγαπώ,πρώτη αδερφή ψυχή μου!
Η Ναταλία σου...

Unknown είπε...

Πρώτη φορά γράφω σε blog και μου λείπει η γνώση της δυνατότητας ν'ανοίγει ο υπερσύνδεσμος το τραγούδι...Εξ'ου και οι άνωθεν αποτυχημένες απόπειρες...
Αν μπορείς τακτοποίησε το εσύ,Κατερινάκι μου.Αυτό είναι:

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dtTDIpMrSdo#!

Unknown είπε...

φιλοι,οι πολυτιμοτεροι ανθρωποι στη ζωη μας,βραχοι ολοκληροι και απεραντες θαλασσες,εισαι τυχερη!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Διάβασα ένα υπέροχο κείμενο..μία ανάρτηση ψυχής..δεν μπορώ να σχολιάσω..τι να πει κανείς για τέτοιο άνοιγμα ψυχής..με συγκίνησες, με άγγιξες..φεύγω απλά με μία Αχτιδένια αγκαλιά.

Crazy Tourists είπε...

"Τώρα πια όλα τα θλιβερά τραγούδια που ακούω έχουν λόγια μόνο για τη μαμά μου"
Πόσο πολύ την καταλαβαίνω...
Πολύ όμορφο που έχει κρατήσει η φιλία σας μέχρι σήμερα, μετά από τόσα χρόνια!

Τρελοτουρίστρια

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Χα χα χα, ακόμα σε σκέφτομαι με το μαλλί κοκκαλομένο από τη λακ και γελάω βρε Κατερίνα:)
Αλλά αυτές οι φωτογραφίες σου οι γεμάτες αγάπη και τα κουλούρια του έρωτα με έφεραν στην πραγματικότητα. Τι όμορφο και συγκινητικό να έχεις καρδιακές παλιές φίλες. Σε νιώθω απόλυτα γιατί έχω 3 φίλες από όταν ήμουν 5-6 ετών που έχουμε κουμπαριάσει κιόλας.
Καλή εβδομάδα υπέροχη Κατερίνα μας.

Angelique είπε...

Κατερίνα μου, γεμάτη συναισθήματα και αυτή σου η ανάρτηση..Οι παιδικές φιλίες πάντα μένουν χαραγμένες μέσα μας.. και τα σημάδια τους δεν ξεθωριάζουν ποτέ!!
Να'στε καλά, να αγαπάτε και να στηρίζετε η μια την άλλη.

Υ.Γ. Χάνομαι και εγώ αλλά πάντα επανέρχομαι!!
Σε φιλώ.