Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Από το "θέλω" ως το "μπορώ"....

Τις προάλλες, ξύπνησα πολύ νωρίς κι είχα ένα βουνό από "πρέπει"...Κοίταξα έξω από το παράθυρο κι η ομίχλη ήταν σαν τοίχος. Εδώ όταν έχει ομίχλη νομίζεις πως ζεις σε ταινία τρόμου.Το τοπίο είναι απόκοσμο και τα μάτια σκαλώνουν και δεν μπορούν να δουν ορίζοντα.


Ήμουν "κάπως"... Βούλιαζα. Πνιγόμουν σε αυτά που πρέπει, σε αυτά που μπορώ, σε αυτά που θέλω...
Παλιά τις ημέρες που ήμουν λίγο παράξενα έλεγα θα πάω "Σπίτι". Σπίτι ήταν για όλους όσους ξέρουμε και έχουμε περάσει από εκεί...η Ιθάκη. Η Θεραπευτική Κοινότητα. Σπίτι...εκεί που ηρεμούσε η ψυχή μου! Για όσους έχουμε περάσει από εκεί με έναν τρόπο το Σπίτι έχει μια δύναμη πελώρια, μια ενέργεια που σε συμπαρασύρει.
Τώρα το σπίτι αυτό αν και είναι πάντα ανοιχτό είναι πια μακριά...οπότε έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει προχθές πως "θέλω να πάω Σπίτι"....και μόλις  συνειδητοποίησα την ανάγκη μου με έπιασε θλίψη γιατί δεν είχα χρόνο για να πάω ως εκεί... Τότε σηκώθηκα αποφασιστικά και όταν ο Πα με ρώτησε που πηγαίνω απάντησα  δυνατά, "θα πάω Σχολείο".
Φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου, μπήκα στο αμάξι και πήρα το δρόμο για να πάω σε ένα μέρος που με γαληνεύει και εκεί χαμογελά η ψυχή μου.
Εκεί που τα ξεχνάω όλα, που παίρνω χαμόγελα κι αγκαλιές και γέλια δυνατά, με κερνούν κουλουράκια, χαϊδεύω ροδαλά μαγουλάκια και μαζεύω κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω.
Στο Σχολείο της Φύσης...

Στο δρόμο σταμάτησα μια στιγμή να δω τα σύννεφα βαριά να σκεπάζουν τον Όλυμπο πέρα μακριά...Λίγη ώρα πριν δεν θα μπορούσα να δω τίποτε πέρα από τη μύτη μου, θα ήμουν μπλεγμένη σε ζοφερές σκέψεις,  μα...ο δρόμος προς το σχολείο με βάζει πάντα σε μια διάσταση περισσότερο πνευματική...


Λίγα γκρίζα σύννεφα, ένα ομιχλώδες βουνό κι ένα τοπίο σχεδόν άγριο...Πριν λίγο μου φαινόταν καταθλιπτικό και τώρα με μάγευε...Η δύναμη του μυαλού που μπορεί να ορίζει το σώμα, σαν διακόπτης που κλείνει κι ανοίγει, με μια εντολή.

Στάθηκα στην πόρτα και διάβασα αυτό.


Κάποιος το έγραψε για εμένα....
Κι ύστερα άνοιξα την πόρτα και από το γκρι, μπήκα στο χρώμα. Μια απίθανη ζεστασιά με τύλιξε μαζί με μελωδίες του Amelie και μυρωδιές από φρεσκοψημένα γλυκά...Ήθελα ξαφνικά να χορέψω!


Ένας πίνακας που σε προσκαλεί να μοιραστείς μια ιδέα, μια σκέψη, ένα απόφθεγμα...όποιος κι αν είσαι....



Παιδιά που έτρεχαν και μου χαμογελούσαν ντροπαλά, καλημέρες φωτεινές, ζωντανές, γέλια και φωνές...Δημιουργίες με μπαλόνια και πιτσιρίκια που έβαφαν...κι άκουγαν παραμύθια κι έτρωγαν....

 

Παιδιά!!Ένας κόσμος γεμάτος με εκείνα, πως μπορείς να μην νιώσεις να φουσκώνεις από αγάπη για αυτά...Πως μπορείς να μπεις στον κόσμο τους χωρίς να χαμογελάσεις...

Η ώρα του ύπνου με βρήκε να απολαμβάνω την ήρεμη ασφάλεια τους. Απόλυτη αγγελική σιωπή....Μικρά πατουσάκια και χεράκια.

 


 
Κεφαλάκια που έγερναν στα χρωματιστά χαρούμενα μικρά σεντονάκια, τόσο ευάλωτα...Τόσο εύθραυστα...


και εκεί στη μέση η δασκάλα που νανούριζε απαλά μια μικρούλα που δυσκολευόταν να κοιμηθεί...


Με αυτή την εικόνα έφυγα και την πήρα μαζί μου μαζί με τα λόγια της Βέτας....που όταν μοιράστηκα μαζί της τις σκοτεινές μου σκέψεις,  μου είπε γελώντας μια φράση που της είχε πει μια άλλη μαμά λίγες μέρες πριν: "Από τα θέλω ως τα μπορώ...ένα  φοβάμαι  δρόμος..."
 Ω!!!! Μου έφτιαξε το κέφι αυτό. Με άλλαξε!

Δεν είναι τυχαίο το ότι κάνει αυτή τη υπέροχη δουλειά. Έτσι έτσι είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν με παιδιά! Φωτεινοί....

Λίγο από το φως μια τέτοιας γυναίκας θα μοιραστούμε το βράδυ του Σαββάτου 2 Φεβρουαρίου στις 19.00 στο θέατρο ΚΑΠΠΑ στην Περαία. Δέκα Πολιτιστικού Σύλλογοι του Δήμου Θερμαΐκού  σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτισμού, ενώθηκαν για να δημιουργήσουν μια  βραδιά γεμάτη χρώμα με χορούς και μουσικές άλλων πολιτισμών και θα έχουμε την τιμή να γνωρίσουμε την Μέρω Κεσεσίογλου...Μια γυναίκα οραματίστρια που έβαλε ως στόχο ζωής να βοηθήσει  παιδιά ορφανά και άρρωστα στην Ακτή Ελεφαντοστού. Είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να δίνει, να φροντίζει, να μοιράζει, να προστατεύει, να παρηγορεί.
Φιγούρα τρυφερή, μητρική.


Όσοι μπορείτε μην χάσετε  την ευκαιρία να την γνωρίσετε. Μια γυναίκα που εν μέσω άγριου πολέμου σε μια ξένη σκληρή χώρα, έπραξε το ακατόρθωτο, μόνο και μόνο επειδή το ονειρεύτηκε και ο μητρικός της ρόλος δεν της επέτρεπε να είναι μητέρα μόνο στα δικά της παιδιά κι έτσι έγινε μαμά και σε παιδιά που χρειάζονταν μητρική φροντίδα  περισσότερο από  οτιδήποτε. Οταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήξερε αν μπορούσε...ήξερε μόνο πως ήθελε!
Εθελοντική δράση λοιπόν..."Πράττοντας το ακατόρθωτο"...

Γιατί τελικά από τα θέλω μέχρι τα μπορώ...δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο...μόνο ο φόβος μας. Μόνο εμείς ως εμπόδια σε κάθε όνειρό, σε κάθε ανάγκη μας. Εμείς οι ίδιοι να τραβάμε το χαλί στον ίδιο μας τον εαυτό.

Γύρισα σπίτι και ο Γιώργος περιχαρής μου έδειξε μια ζωγραφιά που έκανε στο σχολείο...Εδώ είμαστε!
Ένα τσούρμο κακοί που προσπαθούν να ανέβουν από τις σκάλες και να μας φτάσουν και η μωβ μαμά στα αριστερά που έχει δίπλα της το Γιώργο και ο  κίτρινος μπαμπάς δεξιά που έχει δίπλα του τον Άγγελο.


Ο μπαμπάς κρατάει στα χέρια του ένα σφυρί...(καθότι μάστορας) και κοπανάει τους κακούς και ο Άγγελος καθότι μεγαλύτερος και δυνατός,  χτυπάει με τις μαγικές του γροθιές...(πράσινες Ben Ten)και  η μαμά...αχ η μαμά!!


Είναι ατρόμητη γιατί φοράει κίτρινη ζώνη. Μάλιστα. Καρατέκα η μαμά!

Εντάξει μπορεί να μην έχω ακόμη μαύρη ζώνη  στις ζωγραφιές του, αλλά θα την αποκτήσω με σκληρή προσπάθεια...όμως το σημαντικό είναι πως στα μάτια του είμαι ατρόμητη και τα βάζω με τους κακούς για να  προστατεύσω την οικογένεια και με γυμνά χέρια ε; Γιατί ο μπαμπάς έχει σφυρί κι ο Άγγελος μαγική γροθιά...όχι να τα προσέχουμε αυτά!
Στα μάτια του η μαμά είναι θαρραλέα για την  οικογένεια της που  είναι πιο σημαντική από το φόβο της και την  κάνει να νικάει τους κακούς!

Για εκείνους θα γίνω καρατέκα και θα πάρω μαύρη ζώνη και μπλε τιράντες και τα πάντα!
Όσο κι αν εγώ πέφτω εκείνοι βρίσκουν τρόπο να με ανεβάζουν...Είμαι μια σημαντική ηρωική κι αγέρωχη φιγούρα στα μάτια τους...πως μπορώ  να τους απογοητεύσω;
Κι όσο κι αν  δεν νομίζω πως μπορώ ξέρω στα σίγουρα πως θέλω κι ο δρόμος ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που πρέπει να διασχίσω γιατί περνάει μέσα από τον φόβο μου!
Ω ναι! φοβάται κι η μαμά καρατέκια...παρόλα αυτά κοπανάει....

Καλημέρα αγαπημένοι. Πλησιάζει Σαββατοκύριακο και το έχω τόση ανάγκη μετά από αυτή τη....δύσκολη, δύσκολη, δύσκολη κι αλλόκοτη εβδομάδα!!!


Ευχαριστούμε για τις ευχές...18 χρόνια μαζί, αύριο θα το γιορτάσουμε με...χαμάμ!!! άντε να "σιάξουμε" γιατί βγάλανε κάλους τα πόδια μας από το πολύ "cha cha"....
                                                                                 Κατερίνα

31 σχόλια:

ikaxela είπε...

Καλημέρα Κα μου, είμαι στο ίδιο mood αυτή την εβδομάδα. "Από τα θέλω ως τα μπορώ...ένα φοβάμαι δρόμος...". Το παίρνω μαζί μου και συνεχίζω... Πολλές οι αλλαγές στη ζωή μας κι αν μας βοηθήσει ο Θεός να έχουμε τους αγαπημένους μαζί, τότε θα τα καταφέρουμε. Σε φιλώ καλή προΠαρασκευή!

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΛΙ..ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ...ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣ..ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ...ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΟΥ...ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΙΑ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ...ΠΟΣΟ ΤΟ ΖΗΛΕΥΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.....!!!!!!ΦΙΛΗΣΕ ΜΟΥ Ο,ΤΙ ΠΑΤΟΥΣΑΚΙ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ....ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ ΤΟ ΣΚ...ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ..ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!!!
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ

Litsa είπε...

Άντε πάλι πεσμένη...
Η φράση της Βέτας είναι μαγική, νομίζω ότι θα την σκέφτομαι όλη μέρα, μέχρι να την χωνέψω και να "ισιώσω". Κι εσύ... σκέψου ότι το παλιό σου σπίτι δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που ήταν κι ότι τώρα βρήκες ένα άλλο να σε αγκαλιάζει τις μαύρες σου στιγμές. Κάποιοι (οι περισσότεροι ίσως) δεν έχουν τίποτα από αυτά, πάρα μόνο "την τίγρη" μέσα τους και την παλεύουν...
Θέλω σαν τρελή να είμαι στο θέατρο ΚΑΠΠΑ το Σάββατο...
Καλημέρα κυρία καρατέκα! Ή αλλιώς: "καλημέρα καλέ μου γκουρού..."

4 seasons είπε...

Καλημέρα Κατερίνα, θα κρατήσω αυτό: "Για εκείνους θα γίνω καρατέκα και θα πάρω μαύρη ζώνη και μπλε τιράντες και τα πάντα!", να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι κι ενωμένοι

margeor είπε...

Σ᾽ευχαριστώ για τις όμορφες εικόνες, τις όμορφες σκέψεις και την υπέροχη ανύψωση ηθικού!
Είσαι το τονωτικό μου, όταν όλα μου φαίνονται ομιχλώδη και γκρίζα....
Καλημέρα!

Momma's daily life είπε...

καλημερα κατερινακι!
παλι με το μαγικο σου ραβδακι σαν νεραιδουλα, εκανες το μαυρο ασπρο! γι αυτο περιμενουμε με αγωνια ολες τις αναρτησεις σου, γιατι εχεις τον τροπο να μας ισιωνεις!

και αν δεν καταφερνεις παντα εσυ η ιδια να ισιωνεις, μια μονο καμπυλη σου επιτρεπω: αυτη του χαμογελου σου!

πολλες καλημερες και καλο σκ!

mammy on line είπε...

Καλημέρα Κατερινάκι!
Ελπίζω σιγά σιγά να φεύγει η "ομίχλη" και όλα να ξαναγίνουν λαμπερά και φωτεινά σαν ήλιαχτίδες. Τυχαία σήμερα έβαλα το σχολικό ποιήμα της κόρης μου για την Ανατολή. Κρατώ από τη δικιά σου ανάρτηση, για τις δύσκολες μέρες, την εικόνα της δασκάλας που νανουρίζει το μωράκι. Έχει όλη τη γλύκα και όλη τη ζεστασιά που χρειάζεται καποιος για να σε κάνει να νιώσεις ότι όλα είναι καλύτερα όταν δεν είσαι μόνος. Και εσύ σίγουρα δεν είσαι μόνη, οπότε όλα θα γίνουν καλύτερα σύντομα.
Φιλιά πολλά <3

thomi είπε...

και το θωμακι λιγακι πεσμενο, αλλα παλευω με τα φοβαμαι μου!
σκ ερχεται ομως και ηδη κουναω την ουρα μου!

Ερμιόνη είπε...

Καλημέρα Κατερινάκι!
Τι όμορφος τρόπος να αντλήσεις δύναμη!
Πρώτα στο Σχολείο και μετά στο σπίτι!
Ότι είσαι καρατέκα με 800 νταν είναι αναμφίβολο! Η αγάπη σου για τα παιδιά είναι το ισχυρότερο όπλο όλων!
Πολλά φιλιά από μια ηλιόλουστη Αθήνα!

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Πόσο όμορφη η φράση της δασκάλας Βέτας, απλή αλλά γεμάτη νόημα και κουράγιο.
Τι υπέροχο σχολειο που σε καλωσορίζει με μελωδίες του Tiersen. Οι εικόνες γεμάτες ζεστασιά.
Όσο για σένα...Super mom Κατερίνα είμαι σίγουρη πως για τα παιδιά σου θα πετάξεις κιόλας ακόμα και με κομμένα φτερά. Γιατί μπορεί καμιά φορά να πέφτουμε αλλά το γέλιο και τέτοιες ζωγραφιές τους μας σηκώνουν:)
Καλημέρα Κατερινάκι μου!!!
Υγ1 η πρωτη φωτογραφια ειναι πραγματικά ανατριχιαστική....μπρρρρρρ
Υγ2 μπράβο στην μητέρα αυτή, την κα Κεσεσιόγλου για την τεράστια μητρική της αγάπη και φυσικά την φοβερή δράση της. Παράδειγμα για όλους μας

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Μετά από τόσο καράτε νομίζω ότι έχεις ανάγκη την χαλάρωση Κατερίνα μου. Πολύ έχεις πέσει τελευταία και στεναχωριέμαι! Χαμόγελο και προχωράμε!!!
Kathy by anthomeli

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Σου έγραψα στο face σχετικά με την αυριανή συνάντηση
kathy

Dee Dee είπε...

Οταν θα εχεις χρονο δες αν θελεις αυτο το βιντεακι. Ειναι η εκπομπη "ΣΤΑ ΑΚΡΑ" με καλεσμενο τον ψυχιατρο (και παιδοψυχιατρο) κυριο Καραγιαννη Δημητρη. Εμενα με εκανε να νιωσω καλυτερα!

Και οπως σου ειπε και οι αδερφουλα σου, να θυμασαι παντα οτι εχεις ανοιχτες αγκαλιες για οταν εχεις συννεφιες μεσα σου και να χαμογελας σε αυτη τη σκεψη :)

Καλημερα κι ενα υπεροχο ερωτικο και χαλαρωτικο Σ-Κ ευχομαι!!

Ανώνυμος είπε...

Ένα έχω να σου πω... όταν θέλεις κάτι πολύ, οι Μοίρες στο σερβίρουν στο πιάτο!!! Και στο είπα χθες, θα σου στείλω e-mail ΜΟΝΟ με νέα καλά.

Μάντεψε...

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Καλημέρα Κατερίνα! Στην αρχή της ανάρτησης μου μετέφερες λίγo από τη μελαγχολία σου, στη μέση γαλήνεψα και στο τέλος γέλασα με τη ζωγραφιά :)

Καλό χαμάμ σας εύχομαι. Να χαλαρώσετε όσο μπορείτε...

Φιλιά x

Handmade by Mika είπε...

Εδω και πολύ πολύ ωρα είμαι χαμένη στις αναρτήσεις σας και με εχουν μαγέψει...Εχω πολυ καιρο να μπω στο μπλογκ σου και ομολογώ καθόλου καιρό να δώσω την πρέπουσα σημασία. Σημερα ομως με παρασυρατε και διαβασα πολυ. Τι να πω βρε παιδια...ο Θεος να σας εχει καλα! Και να είστε πάντα ετσι!
θα σας βλεπω απο δω και στο εξης συχνοτερα! Να ειστε καλα!

Βενετία είπε...

Σε ευχαριστώ και πάλι... Με το καλό αυριο...

Unknown είπε...

Eίμαι σίγουρη πως αύριο κιόλας θα σαι καλύτερα..με τέτοια ζωγραφιά,πως μπορείς να΄σαι άλλωστε?
Τα φιλιά μου σ΄ολους σας!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Αυτό είναι από τα καλύτερα που παίρνουμε από σένα..πώς από το κάτω βρίσκεις τον μαγικό τρόπο να ανέβεις, να χαμογελάσεις, να δεις το νόημα. Γιατί αυτό δεν είναι τελικά; Χάνουμε μερικές φορές το νόημα, ξεχνιόμαστε..
Η ζωγραφιά ανεκτίμητη! Σίγουρα είναι για κορνίζα!
Να περάσετε όμορφα και να χαλαρώσετε, το αξίζετε!
Φιλιά!

χρυση είπε...

αυτος ο φοβος ολο εκει κι αυτος και η σκια του! ας τον πατησουμε φετος το φοβο να γινουνε ολα τα θελω μας μπορω! γλυκια κατερινα με την κιτρινη ζωνη!!!!!! ποσο γελασα!
υ.γ. νομιζω πως η ομιχλη μας τρομαζει γιατι μας φερνει αντιμετωπους με τον εαυτο μας, με τους φοβους μας με το σκοταδι μας,με οτι θαψαμε καλα και δε θελουμε να αναδευσουμε μεσα μας!
η ανοιξη δεν αργει!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Τελικά αυτή την ημέρα όλα συνωμοτούσαν για να σου φτιάξουν το κέφι... μια το σημείωμα, μια η ζωγραφιά... όλα δικά σου μάτια μουυυυυ (που λέει και το άσμα)!!!! Καλή χαλάρωση το Σ/Κ. Απολαύστε το! Callie by anthomeli

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Καλό μήνα!!!!!!

marianth είπε...

να' ξερες πως σε νιώθω μερικές φορές πανάθεμα σε!!!
Σοφή η δασκάλα, σοφή και η κουβέντα της...

Ανώνυμος είπε...

Από την ημέρα που μου είπες τα καλά σου νέα έχω ΣΚΙΣΕΙ σε όλα τα meetings, πάρει σοβαρά όλες τις προσφορές που μου έγιναν για μελλοντική απασχόληση, και μιλάμε τρελές προσφορές στον πρώην κλάδο μου... αλλά και στον δικό μας. Λοιπόν, χρωστάω κέρασμα!! Είναι η εβδομάδα μου!! Θα διαβάσεις την ανάρτηση και εάν καταφέρεις να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές, αστεράκι, θα καταλάβεις όσα δεν μπορώ να γράψω..

Σε φιλώ γλυκά γλυκά και περιμένω να μοιραστώ μαζί σας τα υπέροχα νέα μου. Ακόμη πετάω, πετάω, πετάω!!!!

syros2js είπε...

Τί εικόνες μας δημιούργησες πάλι...!!!
Θέλω απλά να σου δώσω ένα μεγάλο-μεγάλο φιλί!!!
Καλό μήναααα!!!

Lyriel Bee είπε...

" Ένα φοβάμαι δρόμος " ...
Και αν καταλάβουμε ότι ο φόβος είναι απλά ένα αποκύημα του νου που θέλει συνεχώς να δουλεύει και να μας βασανίζει με προβολές του παρελθόντος και του μέλλοντος, ενώ στην ουσία ΜΟΝΟ η παρούσα στιγμή υπάρχει, τότε, θα δούμε πως είναι μια φούσκα που σπάει ;) Να μη μου φοβάσαι Κατερινάκι, όλα είναι όπως πρέπει να είναι.
Στην εμπιστοσύνη, ο φόβος αυτοκτονεί !!

Φιλάκια πολλά, καλό σου βράδυ !

Ανώνυμος είπε...

Αυτο το ένα φοβάμαι δρόμος πόσο με εκφράζει (δυστυχώς) τωρα τελευταία. Κατερινα το ξέρεις αλλα θα το ξαναπώ. Τα κείμενα σου με αγγίζουν, με συγκινούν, με εμπνέουν <3
ΣΟΦΙΑ shareyourlikes

Unknown είπε...

"Γιατί τελικά από τα θέλω μέχρι τα μπορώ...δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο...μόνο ο φόβος μας. Μόνο εμείς ως εμπόδια σε κάθε όνειρό, σε κάθε ανάγκη μας. Εμείς οι ίδιοι να τραβάμε το χαλί στον ίδιο μας τον εαυτό."
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο "ξύπνησα" απότομα. Έφτασα μάλλον στον πάτο και ξαναξεκινάω.Σε ευχαριστώ.

myStickland είπε...

Ενας φόβος υπάρχει ανάμεσα στα θέλω μας και στα μπορώ μας..πόσο μεγάλη αλήθεια..όλοι έχουμε αρκετούς τέτοιους που τους βάζουμε εμπρός μας για να μας εμποδίζουν..ελπίζω να διώξω και τους δικούς μου..και θα το κάνω!(να είμαι σίγουρη!)
φιλάκια πολλά, κυρία καρατεκα-γκουρου-σουπερ mama*

My blueprint είπε...

Κατερινάκι κατ΄αρχήν, (καθώς δεν πρόλαβα στην ρποηγούμενη ανάρτηση) σου εύχομαι να είστε πάντα αγαπημένοι με τον συνοδοιπόρο σου. Χάρηκα πολύ που άκουσα την ιστορία σας από τον Πανταζή. Δεν τ΄ακούς συχνά αυτά από έναν άνδρα! Τρεις μέρες πριν από εσας έκλεισα με τον Γιώργο 19 χρόνια σχέσης και με πολλά κοινά με εσάς. Γι΄αυτό χάρηκα λίγο παραπάνω!!
Εξαιρετικός ο δρόμος του φόβου αλλά εμένα μάλλον μου λείπει το ισχυρό θέλω! Μπορεί και να είναι το ίδιο!
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα...
όταν σε διαβάζω χάνομαι με τις σκέψεις σου και ταξιδεύω...κάθε φορά με συγκινείς...όταν μετέφερα αυτήν την φράση στην Βέτα, πηγαίνοντας στο σχολειό, πράγματι μ'έκανε να την σκέφτομαι κιέγώ από τότε κάθε μέρα...όμως είναι δύσκολο να νικήσεις τους φόβους σου...πρέπει να είσαι όπως σε φαντάζεται ο γιος σου σ'αυτήν την απίστευτη ζωγραφιά...ατρόμητη!!!