Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Η κουβέρτα αγκαλιά...

Οι ημέρες περνούν και φεύγουν και κάθε χρόνο τέτοιο καιρό ζω μια περίοδο απόλυτου άγχους για να προλάβω και να προλάβω και να προλάβω! Νιώθω πως δεν προλαβαίνω τίποτε, πως είμαι συνέχεια στους δρόμους, πως δεν χαίρομαι τα παιδιά ή το σπίτι και παρακαλάω να έρθουν πια οι ημέρες τις αργίας για να ηρεμήσω.
Να σταματήσουν τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο. Να κλείσει το γραφείο του Πα για να κλείσει κι εκείνος το τηλέφωνο και τα ταξίδια κι εγώ να κλείσω με τις ομάδες και τις δραστηριότητες και να μείνουμε επιτέλους σπίτι, χαλαρά χωρίς υποχρεώσεις για να χαρούμε, να παίξουμε, να γελάσουμε να δούμε φίλους.
Όλο αυτό μου προκαλεί  μεγάλη κούραση.Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο νιώθω σαν δρομέας που σέρνεται προς το τέρμα. Έτσι νιώθω. Να προσπαθώ να σύρω το κορμί μου ως το τέλος της διαδρομής.
Όλη αυτή η κούραση με κάνει ευαίσθητη. Κοιμάμαι λιγότερο, τρώω περισσότερο, δεν φροντίζω τον εαυτό μου αρκετά, ξεχνάω πράγματα σημαντικά, μπερδεύω ημέρες και δραστηριότητες των παιδιών και χάνω το χρόνο και τρέχω  και τρέχω κι όσο δεν προλαβαίνω τόσο με πιάνει τρέλα. Στο τέλος έρχεται η αίσθηση της θλίψης και του βάρους...και νιώθω δεν ξέρω κι εγώ πως! Σαν να θέλω να πατήσω pause και ο χρόνος να παγώσει για λίγο. Σαν να θέλω να τα παρατήσω όλα και να παραλύσω. Να παραιτηθώ αφήνοντας τα όλα στη μέση και να κουκουλωθώ με μια κουβέρτα..... Να κοιτάζω έξω το υπέροχο παγωμένο τοπίο!

 
Το μυαλό μου να άδειάσει  με τα μάτια κολημένα στην πάχνη που σκεπάζει τα πάντα κι αντί να πρέπει να βγω έξω  στο κρύο, να μείνω μέσα στο ζεστό μαγικό μου καταφύγιο...


Έτσι όταν προχθές ήρθε το δέμα των γονιών από τη Γερμανία, ένιωσα τη λύπη σαν κύμα....Ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Η μαμά κι ο μπαμπάς μου μέσα σε ένα δέμα...Η φροντίδα των γονιών μέσα σε ένα κουτί....Γίνεται; Γίνεται!!
Είμαι πια ολόκληρη γυναίκα, σύζυγος και μαμά...κι όμως συγκινούμαι με ένα δέμα από τη μαμά και το μπαμπά μου. Σε εκείνους μπροστά είμαι πάντα παιδί!

Έστειλαν  τα δώρα των παιδιών και τα δικά μας και άλλα απίθανα πράγματα.


Τα αγόρια είναι τόσο ευτυχισμένα, γελούν και φωνάζουν και χοροπηδούν κάθε φορά που βρίσκουν και κάτι ακόμη....και κάτι ακόμη....μέσα στο μεγάλο κουτί!
Σοκολατάκια που γράφουν το όνομα τους και τα δικά τους στολίδια για το δέντρο...



Και το δικό μου!


Ένα δέμα γεμάτο με τα αγαπημένα μας γλυκά και ζαχαρωτά και απίθανα δωράκια....μα δεν είναι αυτά. Είναι η αίσθηση και η μυρωδιά καθώς το ανοίγουμε...
Είναι οι μνήμες που με κατακλύζουν κάθε φορά, όταν τότε πριν χρόνια,  ο μπαμπάς ήταν μόνος εκεί μακριά  και μας έστελνε δέματα και τα ανοίγαμε εμείς παιδάκια μικρά και χαιρόμασταν  κι η μαμά έκλαιγε συγκινημένη....Έτσι τώρα και εγώ κλαίω συγκινημένη.
Τα παιδιά με ρωτούν γιατί κλαίω και τους λέω από χαρά, μα η αλήθεια είναι ότι  έχω και μια θλίψη, μια θλίψη γιατί  όπως λέει κι η μαμά μου...."θέλεις το μπαμπά και τη μαμά σου...όσο χρονών κι αν είσαι", ψυθιρίζοντας αργόσυρτα κάθε φορά..."αχ μανούλα μου..." για τη δική της μαμά που της λείπει.

Ξάπλωσα στον καναπέ παρέα με την καινούρια μας κουβέρτα που ήρθε με το μεγάλο κουτί. Μια ζεστή μαλακή κουβέρτα...ηλεκτρική! Αχ αυτή η μαμά μου....Την άναψα κι ήταν σαν να είμαι μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά...κι έκλαψα για λίγο με την ησυχία μου!!
Τώρα αυτή η κουβέρτα είναι η παρηγοριά μας και τη διεκδικούμε όλοι παρόλο που στην αρχή την περιγελάσαμε...


Ξημερώνει μια ακόμη Κυριακή στο σπίτι των ΚαΠα. Φοράω τα ζεστά μου  γιορτινά σοσόνια, που ήρθαν κι αυτά, με το Χριστουγεννιάτικο δέμα.


Τα κεριά αναμμένα τα όμορφα στολίδια τριγύρω, μπορούν να χαρίζουν λάμψη, μα και μια βαθιά μελαγχολία...


Γιατί ξέρεις πως όσο κι αν είναι όμορφα, είναι άδεια χωρίς ανθρώπους. Νιώθουμε τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον κι είμαστε τυχεροί που είμαστε  όλοι καλά.
Νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε κι αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας και  νιώθουμε πελώρια ευγνωμοσύνη που αυτά κουμούνται με ασφάλεια στα κρεββάτια τους....
Νιώθουμε τυχεροί που αυτοί που αγαπάμε αν κι είναι μακριά είναι γεροί και δυνατοί!
Νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε και χαιρόμαστε τις γιορτές κι αν και δεν θα είμαστε κοντά με τους δικούς μου γονείς, εκείνοι δεν θα είναι μόνοι κι εμείς θα γιορτάσουμε με τόσους άλλους αγαπημένους συγγενείς τριγύρω.  
Οι γιορτές είναι υπέροχες...απλά αυτές τις μέρες όσο κι αν χαιρόμαστε...πάντα κάποιος λείπει...κι η απώλεια του, δείχνει πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας!

Η μαμά μου θα διαβάσει την ανάρτηση και θα λυπηθεί οπότε..."όχι μαμά δεν είμαι πια λυπημένη, είμαι μια χαρά. Μια στιγμή ήταν και πέρασε...Απλά είμαι κουρασμένη.
Θα ξεκουραστώ για λίγο μέσα στην τρυφερή σου κουβέρτα αγκαλιά, και όλα θα πάνε καλά...."

                                                                                    Κατερίνα

21 σχόλια:

mammy on line είπε...

Καλημέρα Κατερίνα.
Νομίζω πως πάλι ήρθε αυτή μελαγχολία του Σαββατοκύριακου. Και μαζί με το απάνθρωπο περιστατικό στο σχολείο της Αμερικής προστέθηκε και κάτι από αυτά που ο καθένας μας έχει σαν μικρή πληγή μέσα του. Όμως καλά το σκέφτεσαι.Είμαστε ή πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε ό ένας τον άλλο, που είμαστε καλά, που είμαστε σκεπτόμενοι και βαθιά μέσα μας αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά που έχουν αξία για να γαληνέψει η ψυχή μας. Ένα καταφύγιο γύρω από την πάχνη που τυλίγει τον έξω κόσμο έχουμε όλοι μας. Ας το ανακαλύψουμε και ας κουλουριαστούμε στη ζέστη του σήμερα.
Φιλιά πολλά <3

ChristinaD είπε...

Καλημέρα!! Είμαστε τυχεροί όντως που έχουμε την οικογένεια μας και την υγεία μας! Σε νιώθω...και οι γονείς είναι μακρυά, όπως κι όλοι οι δικοί μας άνθρωποι...Τι όμορφα δωράκια, λάτρεψα τα σοσονάκια!! Ας είναι για όλους μας όμορφα και ήρεμα τα Χριστούγεννα!!

myStickland είπε...

Κατερινάκι μου!!
Καλημέρα!!
Τι να πω;;Σκεφτόμουν τί λέξεις θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω οτι αισθάνομαι διαβάζοντας το υπέροχο κείμενο σου..
Σου έχω ξαναπεί πόσο μοναδικός άνθρωπος είσαι..Πόσο ξεχωριστή!
Μα έμεινα σε μια σου πρόταση και δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου..
Για την μανούλα σου..Πόσο τυχερή είσαι που την έχεις..
Κάτι τέτοιες ημέρες μου λείπουν και οι δυο τόσο πολύ..Και τι δεν θα έδινα για μια ακόμη αγκαλιά,ενα ακόμη φιλί..
όσα χρόνια και αν περάσουν,ακόμη και εμείς που είμαστε μανούλες,θα γίνουμε και γιαγιούλες..πάντα οι γονείς μας θα μας λείπουν..και θα τους χρειαζόμαστε..γιατί κοντά τους είμαστε ακόμη παιδιά!
Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά και όλες μου τις ευχές να είστε πάντα καλά και γεροί!
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Σου ευχομαι παντα να νιωθεις αυτη την ευτυχια και την οικογενειακη θαλπωρη, οπως τωρα !

thomi είπε...

ειχα μια μελαγχολια ολο το σκ και η αναρτηση σου με φορτισε ακομα περισσοτερο..ισως γιατι συμπασχουμε..δεν εχει σημασια αν αυτο λεγεται γερμανια ή βεροια, σημασια εχει που δεν εχουμε τους γονεις μας αγκαλια...και τσουπ αρχισαν να τρεχουν τα δακρυα, και για τους γονεις σου και για τους γονεις μου..
θα μου περασει...
καλη βδομαδα χαμογελαστη και κεφατη!
ειμαστε τυχερες που εχουμε τοσο καλους γονεις:)

Litsa είπε...

Αχ μανούλα...

Lyriel Bee είπε...

Α ρε Κατερινάκι μου.. τι καλά θα ήταν να τα είχαμε όλα. Όχι πολλά δηλαδή, απλά να ήμασταν όλοι μαζεμένοι στο ίδιο μέρος και αγαπημένοι.. πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δε γίνεται, αλλά μετά σκέφτομαι πως ο καθένας βρίσκεται εκεί που είναι κατάλληλο να βρίσκεται ακόμα κι αν εμείς δεν κατανοούμε το γιατί και επιμένουμε να θέλουμε. Και πάντα θα θέλουμε..
Όμως τι όμορφη και ζεστή η κουβερτούλα σας, τα στολιδάκια και η μυρωδιά της μαμάς από το κουτί!!
Χαίρομαι που τουλάχιστον οι δικοί σας οι γονείς εκεί που είναι είναι καλά. Τι να πω κι εγώ που σκέφτομαι μια μάνα μόνη να κρυώνει..
Φιλιά κορίτσι μου **

Penelope είπε...

Το πως συναισθάνομαι την κούρασή σου αγαπητή Κατερίνα, δεν λέγεται...
Όμως να σου πω και κάτι άλλο...πήρες ένα πακέτο που είχαν μέσα "μάνα και πατέρα"!!! Πολύ θα ήθελα να είχα κάπως την τύχη σου τούτες τις μέρες, που η έλλειψή τους με βαραίνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο...
Καλή ξεκούραση τις ημέρες των αργιών σας εύχομαι ολόψυχα.

Βενετία είπε...

Τι μου κάνεις τώρα... Η ευλογία είναι αισθητή αφού ξέρουμε ότι είναι καλά... Θα ήθελα πολύ να βρεθώ στο μέρος που γεννήθηκα, να περπατήσω ξανά στα στολισμένα δρομάκια του και να παραυρεθώ στη γιορτινή μα και τόσο συγκινητική κι αγαπημένη λειτουργία των Χριστουγέννων, στην εκκλησία του Αγ. Θεράποντα,μαζί με τόσους και τόσους αγαπημένους....

4 seasons είπε...

Δυσκολεύτηκα να διαβάσω την ανάρτηση σου, τα μάτια μου συνεχώς βούρκωναν...

Αγγελικη Ν είπε...

Αχ αυτή η μελαγχολία των γιορτινών ημερών... Πρώτη χρονιά δεν θα κάνω Χριστουγεννα και με τις δυο κόρες μου, είμαστε τόσο μακρυά... Ελπίζω να μη νοιώθουν άσχημα και να ξεφαντώσουν! Έστειλα και εγώ κουτιά με δώρα! Περιμένω να ακούσω ότι έχουν φτασει στα χέρια τους...
Κατερίνα μου σε καταλαβαίνω... Είναι αυτές οι "σκιές" στα χαμόγελα των ημερών!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Αχ, αυτά τα κουτιά! Μου έστελνε η μαμά μου όταν ήμουν Αγγλία κουτιά με φαγητά, σοκολάτες, μικροδωράκια κ.α. και αισθανόμουν ακριβώς έτσι..
Είναι η τρυφερότητα μέσα σ'ένα κουτί..είναι φοβερό..

Έρχονται οι μέρες χαλάρωσης να κάααατσουμε!
Καλή βδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα, μια όμορφη καλημέρα από την μακρινή Αυστραλία. Εύχομαι να έχουμε μιαν υπέροχη εβδομάδα. Σε καταλαβαίνω, οι γιορτές μου φαίνονται ως η πιο κουραστική περίοδος κάθε χρονιά. Θες το σχολείο, οι προετοιμασίες των παιδιών, το τρέξιμο, η δουλειά, οι σπουδές.. τι να πω; Υπομονή.. είναι και οι αγαπημένοι που είναι μακριά. Σε καταλαβαίνω, να πω ότι δεν τα έχω περάσει και δεν τα περνάω ακόμη; Ψέμματα θα πω..

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Καλημέρα Κατερίνα! Και εγώ κάπως έτσι αισθάνομαι. Ότι τρέχω, τρέχω, τρέχω...και δε φτάνω. Σαν να κυνηγώ συνεχώς την ουρά μου. Περιμένω πώς και πώς και εγώ τις γιορτές να χαλαρώσω, να "χορτάσω" το παιδί μου και να δω τους αγαπημένους μου γονείς που φέτος θα περάσουμε όλοι μαζί τις γιορτές στο σπιτάκι μας!

Χουχούλιασε στην καινούρια σας κουβέρτα και κάνε υπομονή. Λίγες μέρες έμειναν ακόμη και θα πατήσεις αυτό το pause...

Φιλάκια xxx

Mamaggela είπε...

Πάντα ένα δέμα μας γεμίζει χαρά!
Μεγαλύτερη χαρά όταν είναι από το εξωτερικό!
Μα όταν είναι δέμα από το εξωτερικό και από τη μαμά είναι ο τέλειος συνδυασμός!!
Τα λόγια σου, ζωντάνεψαν τις εικόνες για άλλη μια φορά!
Εύχομαι ξεκούραστες και ΖΕΣΤΕΣ γιορτές!
Σε φιλώ!

Dee Dee είπε...

Υπεροχο!!! Ολο αυτο που νιωθεις! Η κουραση, η θλιψη, η νοσταλγια!! Ειναι πανακριβο το καθενα απο αυτα!! Μονο οσι ειναι τυχεροι να εχουν σπουδαιους ανθρωπους στη ζωη τους κι αν ειναι και οι ιδιοι εξισου σπουδαιοι μπορουν να τα νιωσουν :):)
Υπεροχο και το δεμα και ολα τα δωρακια....μα τα σοσονια τα ερωτευτηκα!!!!!!!!!! :)

Καλες γιορτες και θα τα προλαβεις ολα ... κι αν οχι, μη σκας, η μαγεια κρυβεται στην προσπαθεια:)
Ελα μετα να σε παω για πεζοπορεια εδω κοντα να χασουμε τα κιλα ;)

Πολλα φιλια!!

Demi είπε...

Tρέχω και γω σαν εσένα και εχω την μικρή αρρωστούλα...πάλι...υπομονή δεν έμειναν πολλές μέρες για να ξεκουραστείς ..
Μεγειά τα δωράκια σας είναι πολύ όμορφα όλα!
Τα Χριστούγεννα θέλουμε τα αγαπημενα πρόσωπα μαζί μας μα έλα που δεν γίνεται πάντα αυτό ....νοιώθουμε ενα κενό οταν λείπουν κάποιοι ...σε καταλαβαίνω...

marilise είπε...

η γ κλήρωση του χριστουγεννιατικου πανηγυριού του Stars and icicles τελείωσε , πέρασε να πάρεις το βραβειάκι συμμετοχής και αν θες μου στέλνεις την διεύθυνση σου στο katitimou@gmail.com για να σου στέιλω ένα συμβολικό δωράκι σε ευχαριστώ καλή μου

lpower είπε...

Γλυκό μου Κατερινάκι,
Τα μάτια μου τρέχουν ασταμάτητα διάβάζοντας τα λόγια σου!!! Η αίσθηση της απουσίας των αγαπημένων με όλα τα συναισθήματα που κουβαλά ... μου είναι πολύ γνώριμη! Οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων είναι οι ρίζες μας, έτσι δεν έχεις πει πολλές φορές κι εσύ;! Κλαίω μαζί σου!!! Κλαίω και έρχομαι κοντά σου ... να σου προσφέρω μια δυνατή αγκαλία - καταφύγιο στον πόνο σου και να θεραπεύσω ταυτόχρονα μέσα από το μόίρασμα και τον δικό μου κρυμμένο πόνο! Είναι μια από αυτές τις στιγμές...!!!

Rena Christodoulou είπε...

ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΟΥ, ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΙΩ ΚΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ!!!
ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΤΙ ΠΑΘΑΙΝΩ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ!
ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ, ΠΟΛΥ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

πως μου ξέφυγε αυτή η ανάρτηση!!Πήρε και όσκαρ!! ΧΙΧΙ!
kathy by anthomeli