Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Wake Up Boo!! γιατί...κάθε στιγμή μετράει.


Τα πρωινά έχουν μια σιωπή και μια αίγλη...
Η σιωπή μου τρέφει τη σκέψη. Η αίγλη μου τρέφει τα όνειρα. Γεμίζω την κούπα μου με καφέ και θυμάμαι...


Ήμουν παιδί σχεδόν πολλά χρόνια πριν. Φοιτήτρια. Χριστούγεννα. Είχα ταξιδέψει στη Γερμανία κι ήμασταν στο αμάξι, όλοι μαζί. Μπαμπάς, μαμά εγώ κι η αδερφή μου...
Είχε χιονίσει την προηγούμενη ημέρα κι έξω όλα ήταν  κάτασπρα. Ένας ήλιος υπέροχος χτυπούσε το παράθυρο. Ένιωθα τη θέρμη του. Είχα τα μάτια κλειστά με το πρόσωπο στραμμένο στις ζεστές αχτίδες. Άκουγα τον ήχο του αμαξιού που έτρεχε, τον απαλό ήχο από τις φωνές τους και τη μουσική που έπαιζε..
Κι έτσι εκείνη τη μικρή στιγμή ένιωσα την απόλυτη πληρότητα.Τίποτε δεν με περίμενε, τίποτε δεν είχε σημασία...ένιωθα γεμάτη, ευτυχισμένη.
Θυμάμαι, ξαφνικά χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα, ότι εκείνη τη στιγμή αν γινόταν κάτι και πεθαίναμε όλοι...δεν θα με ένοιαζε!!!
Όχι, δεν θα με ένοιαζε γιατί ήμουν μαζί τους...κι εκείνοι ήταν  ο κόσμος μου όλος...


Τα χρόνια πέρασαν...Μπήκε στη ζωή μου ο Πα και απέκτησα άλλο "βάρος" κι ύστερα έγινα μαμά...
Η ζωή μου είχε πια άλλη  αξία...

Ξαφνικά  δεν είχε σημασία τι θέλω εγώ, τι είναι σημαντικό για εμένα αλλά τι είναι σημαντικό για την οικογένεια μου, για τα  παιδιά μου...
Ξαφνικά φοβάμαι πολύ περισσότερο από όσο μπορούσα ποτέ να διανοηθώ εκείνη τη μαγική στιγμή στο αμάξι των γονιών μου.
Ξαφνικά θέλω να με φροντίζω, να με προσέχω, να με προστατεύω, γιατί είμαι πιο σημαντική για εκείνους από όσο ήμουν ποτέ εγώ για τον εαυτό μου...
Ξαφνικά έγινα μαμά!! Κι αυτό...ήταν μια βίαιη αλλαγή του εαυτού μου. 
Ήθελα να γίνω μαμά κι από τη στιγμή που το σκέφτηκα άλλαξα... Άλλαξα πολύ πολύ πριν μείνω έγκυος...
Έγινα μαμά πριν ακόμη υπάρξουν τα παιδιά μου...

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως συνέβη. Ποια ήταν αυτή η δύναμη που με έκανε να αλλάξω συνήθειες χρόνων. Να διώξω εμμονές, να προσπεράσω φοβίες, να σταματήσω πάθη!! 
Για ένα πλάσμα που δεν γνώριζα καν, μα ήξερα οτι θα αγαπήσω βαθιά...τόσο βαθιά που θα είναι καμιά φορά αβάσταχτο!

Τέτοια σκέφτομαι τα πρωινά που πίνω τον καφέ μου στη σιωπή αγναντεύοντας τα σύννεφα...



Κι ύστερα χαμογελάω  και νιώθω πάλι πληρότητα... Όχι εκείνη την πληρότητα της νιότης που ήταν ελαφρώς εγωιστική, λίγο υπερφίαλη, γεμάτη με ορμή και ανεξιχνίαστη θλίψη!...
Νιώθω την πληρότητα της ωριμότητας που μου υπενθυμίζει την ευθύνη μου απέναντι τους...Την σημαντικότητα μου ως γονιός τους.Την ευκαιρία μου να ζήσω την συντροφικότητα με τον άνθρωπο μου...Την ευκαιρία μου ως άνθρωπος που ζει τη μητρότητα...Μια ευκαιρία για την οποία πάλεψα...κι ήταν δώρο.

Έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να παλεύω για εμένα...κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και λάθος αυτό, είναι αλήθεια!! Η  Κοινωνική και συναισθηματική μου εξέλιξη είναι μια πρόκληση που κάποτε αφορούσε μόνο εμένα...όχι πια!! Κάποτε η εξέλιξη μου ήταν σημαντική. Τώρα είναι απαραίτητη!!

Παλεύω για το ρόλο μου, παλεύω γιατί θέλω να είμαι περήφανη για τον εαυτό μου....Γιατί μόνο τότε κι  εκείνοι  θα νιώθουν περήφανοι για εμένα!! Κι ο θαυμασμός τους με κάνει ευτυχισμένη...
Το ξέρω πως μ'αγαπούν είναι τα παιδιά μου, είναι ο σύντροφος μου κι είναι φυσικό να με αγαπούν...
Αυτό το έχω χωρίς προσπάθεια...όμως ο θαυμασμός θέλει αγώνα και το να νιώθουν περήφανοι για εμένα είναι κάτι που θέλω να κερδίσω...Είναι μια ανάγκη που με κάνει καλύτερο άνθρωπο...όχι απλά καλύτερη σύντροφο και καλύτερη μαμά...

Πριν τρία χρόνια έπαθα μια ξαφνική πνευμονία και χρειάστηκε να μείνω για λίγο στο νοσοκομείο...Εξαφανίστηκα ξαφνικά. Με τον Άγγελο που ήταν 7 χρονών  τα λέγαμε στο τηλέφωνο συνέχεια. Ο Γιώργος ήταν 3,5 πολύ μικρούλης. Δεν ήθελε να μου μιλήσει στη τηλέφωνο, δεν ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου.
Όταν γύρισα σπίτι δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του... Ήταν παγωμένο και σκοτεινό.Στάθηκε απέναντι μου κοιτάζοντας με, με μάτια ορθάνοιχτα. Περίμενα με τα χέρια ανοιχτά κι ύστερα τον τράβηξα απότομα στην αγκαλιά μου.
Κι εκεί κούρνιασε όλη την υπόλοιπη ημέρα...Σκέφτηκα πως ήταν θυμωμένος αλλά το απόγευμα έτσι όπως ήμασταν ξαπλωμένοι όλοι μαζί στο κρεβάτι  μου ψιθύρισε "η μαμά έφυγε όπως ο Νάντο". Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι νόμιζε πως συνέβη!! 
Κι αυτό το βλέμμα στα μάτια του δεν ήταν θυμός αλλά έκπληξη γιατί του είχα εξηγήσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν ότι ο Νάντο μας που "έφυγε" δεν θα ξαναγύριζε πίσω...Ποτέ!!! 

Η διαπίστωση ήταν σαν χαστούκι... Ήμουν για εκείνον ότι ήταν τότε σε εκείνο το αμάξι η οικογένεια μου για εμένα...ο κόσμος όλος...Κι είχα την ευθύνη, του κόσμου αυτού!

Πριν 1 περίπου χρόνο έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο...Ράντυ Πάους...Η τελευταία διάλεξη!! 


Ένα απλό αυτοβιογραφικό βιβλιαράκι...μικρό τόσο μικρό που χωρούσε παντού...Το διάβαζα, σταματούσα κι έκλεινα δυνατά τα μάτια για να μπορέσω να συνεχίσω...γιατί ήμουν μαμά κι ο φόβος μέσα μου γινόταν γίγαντας...κι ύστερα απλά το άνοιγα και συνέχιζα!! Και μου έμαθε τόσα πολλά το βιβλίο αυτό...ο άνθρωπος αυτός ο Ράντυ Πάους!!!

Ποίος θα μου έλεγε οτι θα μου ήταν χρήσιμα λίγους μήνες μετά...ευτυχώς μόνο, για ένα ακόμη μάθημα!!!

Τα σύννεφα κινούνται στον ουρανό και η θάλασσα απέναντι μοιάζει με λίμνη που πάνω της καθρεφτίζεται όλη η πόλη...εκεί μακριά. Ακούω τις φωνές των παιδιών από το σχολείο απέναντι...Κάποιες από αυτές τις φωνές είναι των αγοριών μου και των φίλων τους...


Όχι...δεν θα αφεθώ, δεν θα παραδοθώ, δεν θα κάνω πίσω... Έχω ευθύνη για την ζωή. Έχω ευθύνη στους ανθρώπους που μαζί παλέψαμε για αυτή...Έχω ευθύνη στους γιους μου και γι'αυτή την ευθύνη προσπαθώ κάθε μέρα!! Θα γελάω και θα ζω και θα σηκώνομαι το πρωί γεμάτη προσδοκίες από τον εαυτό μου.

Διαβάστε τον Ράντυ Πάους είναι υπέροχος. Αν πάλι θέλετε μπορείτε να δείτε την τελευταία του διάλεξη εδώ....τότε θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ...


Καλημέρα αγαπημένοι... και τι μέρα, γεμάτη με  προκλήσεις  κι  ευκαιρίες!!!
Μια ακόμη ημέρα που θα με κάνω περήφανη... κάνοντας μικρά μικρά βήματα προς το θαύμα.Κάθε βήμα και μια στιγμή  κι όπως έχουμε ξαναπεί..."κάθε στιγμή μετράει..."


Καλημέρα δυνατά. Λονδίνο 1994, ήμασταν πιτσιρίκια  και γίναμε οι  ΚαΠα !!!!
                                                          Wake Up Boo!!! 


Wake up it's a beautifull morning 
feel the sun shining for your eyes
Wake up it's so beautifull
for what could be the very last time...
                                                                                                                      Κατερίνα                                                                                                                                                                                                                                

48 σχόλια:

Σοφία είπε...

Κσλημέρα!
Πόσες εικόνες πέρασαν απ΄ το μυαλό μου και πόσες γαλήνιες σκέψεις έκανα μαζί σου πρωί πρωί πίνοντας τον καφέ μου!
Σε φιλώ Κατερίνα!

Litsa είπε...

Αξέχαστο καλοκαίρι 2011 με την αγωνία θρονιασμένη στο ζενίθ...

Άννα είπε...

Μια γλυκιά καλημέρα κι από μένα. Τι γλυκά που μας τα είπες! Να είσαι καλά. Φιλάκια.

alex είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ....ΠΟΛΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΟΗΘΗΜΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΕΓΩ (ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ...

mammy on line είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!
Κάθε στιγμή μετράει κούκλα....είναι μεγάλη αλήθεια.

thomi είπε...

Καλημερα γλυκεια μανουλα κατερινα..
η ζωή είναι τώρα, αυτο το μικρο δευτερολεπτο που σου γραφω και που ανταλασσουμε τις αποψεις μας, η ζωη δε γυριζει πισω..απολαυσε την, ζήστην κοιταξε τον ηλιο καταματα και χαμογελασε..
σε καποια απο τις αχτιδες του θα με βρεις σιγουρα γλυκεια μου!
πολλα φιλια και αγκαλιτσες και να θυμασαι οτι ο ναντο ζει και στη δικη μου καρδια:)

Nasia είπε...

τα λόγια σου για τις υπεύθυνες μαμάδες είναι μονόδρομος! μόνο έτσι
ε π ι β ά λ λ ε τ α ι να σκεφτόμαστε! Θλίβομαι με όσες δεν σκέπτονται έτσι.......

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!ΣΗΜΕΡΑ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΑΡΓΑ...
ΤΩΡΑ ΠΙΝΩ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ...ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ....
ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΩ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΟΥΣ........
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΦΟΡΤΩΜΕΝΗ ΜΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ........
ΘΑ ΔΟΥΜΕ...
ΑΝΤΕ , ΣΕ ΦΙΛΩ!!!!!!!!!!!

Summertime Blues είπε...

μου το χάρισαν στα γενέθλιά μου στις 3 Σεπτέμβρη πέρσι αυτό το βιβλιαράκι.
αξίζει να διαβαστεί.
πρωινό καφεδάκι μετά μουσικής.
φιλιά!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Γλυκιά καλημέρα κι από μένα! Νομίζω ο φόβος που αποκτήσαμε όταν γίναμε μαμάδες δεν θα φύγει ποτέ. Λέω συνέχεια στο Νίκο όταν οδηγεί βράδυ..πρόσεχε γιατί δεν είμαστε πια μόνοι μας! Και εννοώ βέβαια ότι πρώτα πρέπει να είμαστε εδώ και καλά για το παιδί και μετά για μας..Και τόσα άλλα τέτοια..
Απόλαυσε το ζεστό καφεδάκι! Κάθε στιγμή μετράει..ακόμα κι αυτές που μόνοι μας σκεφτόμαστε.

Dee Dee είπε...

Πω πωωωω αγχωθηκα :):)

Ειναι παραξενο πως εστιαζουμε σε διαφορετικα σημεια ο καθε γονιος :) Να ειμαστε καλα και για μας και για τα παιδια μας. Μεσα απο την δικη μας αυτοεκτιμηση θα μαθουν κι εκεινα να εκτιμουν τον δικο τους εαυτο. Προτυπα ειμαστε και ειναι καλο να προσεχουμε τι μηνυματα τους περναμε, αθελα μας μερικες φορες :)

Τι ομορφη η κουπα σου ! :)

Καλημεραααα

Levina είπε...

Kάθε φορά που θυμώνω, που απογοητεύομαι, που θέλω να φύγω σκέφτομαι αυτόματα τι θα γίνει πίσω μου? Ποιός θα αναλάβει όλα αυτά που έχω αναλάβει εγώ? Ποιός μπορεί να σταθεί στην θέση μου και όσο κι αν φανεί εγωιστικό, δεν βρίσκω κανέναν αν και πιστεύω ακράδαντα στο ΄΄ουδείς αναντικατάστατος΄΄ όμως όντως... υπάρχουν στιγμές, συναισθήματα, ψυχές που δεν αντικαθίστανται.
Κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει την δική σου αύρα στο δικό σου μέρος, ούτε την αγάπη που δίνεις με τον ίδιο τρόπο.


Καλημέρα καλή μου
να είσαι πάντα καλά!

Ερμιόνη είπε...

Ένα σύντομο σχόλιο δεν είναι αρκετό για να εκφράσει τις σκέψεις που μου προκάλεσαν τα λόγια σου, αλλά μάλλον αν επεκταθώ περισσότερο θα καταλήξω να επαναλαμβάνω όσα έγραψες!
Θέλω να πω απλά ότι ταυτίστηκα μαζί σου... όλα αλλάζουν όταν έρχεται ένα παιδάκι στη ζωή μας και αυτή η γλυκιά ευθύνη μας σημαδεύει για πάντα!
Φιλιά Κατερίνα μου!

SPYRIDOULA είπε...

Μου έφτιαξε τη μέρα η σημερινή σου ανάρτηση!Τόσο όμορφες σκέψεις!Το βιβλίο του Ράντυ Πάους δεν το εχω διαβάσει,μα θα το κάνω σύντομα!Λάτρεψα και το τραγούδι για τον Boo Radley.Ενα φοβερό ήρωα απο ενα καταπληκτικό βιβλίο!Φιλάκια!

ShareYourLikes είπε...

Αχ βρε Κατερίνα, όσο διάβαζα το κείμενό σου έλεγα θα τς γράψω γι' αυτό, θα της πω κι εκείνο, μου γέννησες πάρα πολλά συναισθήματα.
Το βιβλίο του Ράντυ Πάους το είχα διαβάσει μόλις είχε κυκλοφορήσει, το περίμενα πώς κ πώς και χάθηκα! Τόσο μικρό βιβλίο τόσο μεγάλη σοφία και ουσία. Με σημάδεψε ευτυχώς!
Το άλλο που θα σου πω και θα κλείσω με αυτό είναι ότι μπορεί μέσα από διαφορετικές διαδρομές ή αφορμές, αλλά οι ψυχές μας είναι σα να έχουν φτάσει στο ίδιο σημείο. Μερικές φορές μου φαίνεται σα να καθρεφτίζονται η μία στην άλλη. Πολλά κοινά συναισθήματα, πολλές κοινές σκέψεις. Μια μεγάααααλη αγκαλιά! :)

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Τι να πρωτοπώ πάλι για αυτά που διάβασα. Το πρώτο πράγμα που θέλω να σου πω είναι για αυτό το τραγούδι. Το πρωτογνώρισα το 2002 όταν πήγα στην αγγλία. Εκεί στην εστία που έμενα δεν είχα ούτε τηλεόραση, ούτε υπολογιστή... μόνο ραδιόφωνο (το οποίο μου αρέσει περισσότερο από τα cd)... έτσι άκουγα καθημερινά αγγλικούς σταθμούς. Αυτό το τραγούδι το έπαιζε πάντα ο αγαπημένος μου σταθμός και ήταν για μένα το τραγούδι που πάντα με σήκωνε από το κρεβάτι και με έκανε να χορεύω. Μου έφτιαχνε την διάθεση... με ανέβαζε.. με έκανε να ξεχνώ τα άγχη μου. Δεν φανταζόμουν ότι θα σημαίνει και για κάποιον άλλον κάτι... Πριν από λίγο που το έβαλα να το ακούσω δυνατά... η Μελίτα τα χασε εκεί που έπαζε με την κουρτίνα και ξεπρόβαλε το κεφαλάκι της... ήταν τόσο αστεία με την κουρτίνα στο κεφάλι... γέλασα πολύ... μου έδωσες μια ευκαιρία να την πάρω αγκαλιά και να χορέψω μαζί της το τραγούδι που χόρευα μόνη μου στα φοιτητικά μου χρόνια. Σε ευχαριστώ!Callie by Anthomeli

ΕΛΕΝΑ είπε...

Καλημέρα (δυνατή)!!
Εχεις αντιληφθεί πολύ σωστά, ότι πρώτα πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, και κυρίως να τον αγαπάμε, ωστε να μας εκτιμήσουν, σεβαστούν, αγαπήσουν και οι άλλοι!
Οι προτεραιότητες μας μέσα από την οικογένεια που δημιουργούμε φεύγοντας από τους γονείς μας είναι τελείως διαφορετικές, αλλά νομίζω καμιά μας δεν θα άλλαζε αυτές τις νέες ευθύνες και προτεραιότητες με τίποτα!
Φιλιά, να έχεις μιαν όμορφη μέρα!

ChristinaD είπε...

Καλησπέρα πλέον...με κάλυψες σε όλα...ότι και να πω θα είναι περιττό.
Κάθε στιγμή μετράει!τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...

alex είπε...

ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΝΩ...ΥΠΕΡΟΧΟ!!!

Maria Villioti είπε...

Έχω κι εγώ την αίσθηση ό,τι μεγαλώνοντας ο εγωισμός μας περιορίζεται κι άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα πέρα του ''εγώ''μας.Κι αλίμονο όταν δεν γίνεται έτσι. Και φυσικά δεν σημαίνει πως παραιτούμαστε και δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας...το αντίθετο...απλά αλλάζουν τα κίνητρα.Είπες Κατερίνα μου όσα σκέφτομαι...Οφείλουμε να φροντίζουμε αυτό που αγαπάνε απόλυτα τα παιδιά μας...την μαμά τους...Το βιβλίο θα το βρω και θα το διαβάσω...εμπιστεύομαι την κρίση σου,έτσι κι αλλιώς σε ξέρω τόσα χρόνια...τι κι αν έχουμε πιει μόνο έναν καφέ (και είχαμε και χαρούμενες παρεμβάσεις...χαχα).Τα μέιλ στα έστειλα αλλά φαίνεται πως δεν θέλουν να'ρθουν με τίποτα...θα κάνω άλλη μια προσπάθεια αμέσως τώρα...Φιλιά πολλά κοριτσάκι.

Christina V. είπε...

Υπέροχος ο Παους. Είχα ακούσει τη διάλεξη πριν καιρό και σ' ευχαριστώ που μας τη θύμησες. Σφίχτηκε η καρδιά μου με μερικά από όσα γράφεις αλλά είναι μεγάλες αλήθειες. Σε φιλώ και σ' ευχαριστώ για τα τόσα όμορφα.

Ειρήνη είπε...

Καλησπέρα!!!Ταύτιση απόψεων θα έλεγα....όμοιες ανησυχίες....παιδικά ματάκια που αγωνιούν και χειλάκια που ρωτούν "μαμά τι έπαθες;" όταν δε σε βλέπουν χαρούμενη από τα προβλήματα που μπορεί να σε κατακλύζουν εκείνη την στιγμή....κι όμως εσύ συνεχίζεις να ζεις,να αναπνέεις για τα πλάσματα αυτά που έχεις φέρει στη ζωή....να προσπαθείς για το καλύτερο....αυτές είναι λίγες από τις σκέψεις μου μετά από την ανάγνωση της δικής σου κατάθεσης....κατάθεσης ψυχής....κρίμα που δεν κατάφερα να έρθω στην έκθεση για να γνωριστούμε και από κοντά.....ίσως κάποια άλλη φορά!!!!Φιλιά πολλά!!!!

vailie είπε...

Ποσο μοιαζουν οι σκεψεις και οι στιγμες μας,Κατερινα μου....
Δεν τον ξερω τον Παους. Νομιζω ομως πολυ συντομα οτι θα τον γνωρισω... ;ο)
Φιλια και σφιχτη αγκαλια!

(απορια:μονη σου εβγαλες τις φωτο που πινεις τον καφε?γιατι και τα δυο σου χερια ηταν πανω στην κουπα....!ΠΩΣ το καταφερες? εχει αυτοματο συστημα η μηχανη σας ή.....?)

My blueprint είπε...

Έτσι, να μας ξυπνάς Κατερίνα μου γιατί ξεχνιόμαστε! Πόσο θέλω ν΄απαλλαγώ και εγώ από εμμονές! Μα πόσο.
Φιλιά

Eleni είπε...

Κατερίνα μου πραγματικά "κάθε στιγμή μετράει".....
Φιλιά πολλά!!!

Ανώνυμος είπε...

κοψε τον καφε κολλητη. σε χαλαει!!!!!
εδω καποιος.
αν και αυτο που με ανησυχει ειναι οτι αυταπ που διαβαζω ειναι το κανονικο σου... δεν σε ακουω καλα κολλητη.

"Στον δικό μου υπέροχο κόσμο...." είπε...

Πάντα απολαυστικός ο πρώτος καφές...Κι αν συνοδεύεται από τέτοιες σκέψεις ακόμη καλύτερος!Ξεχωριστά τα μηνύματα που στέλνεις με τούτη την ανάρτηση.Δεν έχει πέσει ποτέ το βιβλίο αυτό στα χέρια μου και νομίζω πως ήρθε η ώρα...Καλή συνέχεια.Φιλιά

Georgina είπε...

Θα συμφωνήσω πως ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει τόσο τρωτή όσο τώρα που έγινα μανα. Παλιά ζούσα σαν αθάνατη. Αερίσκεπτα πολλές φορές. Παρορμητικά από πεποίθηση. Βλακωδώς!

Υγ.Στο σχολείο της φύσης θα έρθω! Να με πεις!

Σας φιλώ!

pepi είπε...

Καλημέρα φίλη! Πόσο αληθινα αλήθεια όλα αυτά που γράφεις και περιγράφεις. Βιώματα και σκέψεις τόσο κοινές ειδικά τώρα που αναμένω το 2ο παιδί μου! Κάθε βράδυ το μυαλό μου γυρίζει φύρω από σκέψεις τρομακτικές και προσπαθώ να με ηρεμήσω. Πόση ευθύνη αλήθεια κουβαλάμε. Ας είμαστε όλοι καλά!

Unknown είπε...

Καλημέρα....
να σαι καλά,τον ευχαριστήθηκα τον καφέ μου-))))))

Maria Villioti είπε...

Κατερινάκι πήρε τα μηνύματα;;;Χαχα...στέλνω στέλνω και δεν ξέρω που πάνε!!!

SpIrToKoYto είπε...

γι' αυτό λατρεύω τις αναρτήσεις σου...
είναι φωτεινές ακόμα κι όταν έξω έχει συννεφιά...-:))

mirsini's creations είπε...

Οι αναρτήσεις σου είναι μαγικές Κατερίνα μου και με συγκινούν πάντα !!!! Μαθαίνω πολλά απο εσένα και σε ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου !!!! Θα το έχω υπ'όψιν αυτό το βιβλίο !!! Σου χαρίζω δύο βραβεία γιατί σου αξίζουν και με το παραπάνω !!!! Είσαι υπέροχη !!!! Φιλάκια πολλά !! :ο))

Ανώνυμος είπε...

Μη χάσεις ποτέ την παιδικότητά σου· βοήθα τους άλλους· ποτέ μην τα παρατάς· λέγε την αλήθεια· αν τα θαλασσώσεις ζήτα συγνώμη· επικεντρώσου στους άλλους όχι σε σένα· οι τούβλινοι τοίχοι παρουσιάζονται μπροστά μας για να δείξουμε την αφοσίωσή μας στο στόχο μας και να τους υπερπηδήσουμε·when you do the right thing good staff has a way to happen. Κα σε διαβάζω τους τελευταίους μήνες και μου φαίνεσαι σπουδαίος άνθρωπος· γλυκειά μαμά· καλή σύντροφος· αδερφή και φίλη για τους φίλους σου αλλά και για όσους διαβάζουν τις τόσο ευαίσθητες αναρτήσεις σου! Χαίρομαι που σε ανακάλυψε η αδερφή μου · δίνεις χρώμα πολλές φορές στις ημέρες μου. Φιλιά Μάι

My little Prince ♕ Nikolas είπε...

υπέροχο.... δεν έχω λόγια. μου άρεσε πολύ

χρυσάνθη είπε...

Συγκλονιστικό ψυχογράφημα !!Κατερινάκι μου συνέχισε να απολαμβάνεις τον καφέ σου μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο των σκέψεων σου σε καθεστώς απόλυτης σιωπής !!Η βουτιά σου στα εσώψυχά σου μόνο θετική επιρροή μπορεί να έχει στον δικό σου κόσμο!!Μην αλλάξεις!!!Μείε έτσι.Είσαι στο σωστό δρόμο!!Καλό ΣΚ και φιλάκια πολλά

marianth είπε...

Μελαγχολική η καλημέρα σου Κατερινούλα...γιατί;

Sophie είπε...

Κατερίνα μου πάντα λατρεύω να διαβάζω τις αναρτήσεις σου έχουν κάτι ξεχωριστό, νοσταλγικό και ρομαντικό!!!Είναι όλα στιγμές στο χρόνο και σίγουρα κάθε στιγμή μετράει!!!Φιλάκια!!!

~ Fotini Theoharidi ~ είπε...

Κατερινάκι , όπως πάντα οι αναρτήσεις σου είναι υπέροχες ακόμη και μέσα από την μελαγχολία που μερικές φορές περνάς..
Να είσαι πάντα δυνατή !
Καλή Κυριακή!!

Demi είπε...

Κατερίνα μου εχω κάνει και γω τέτοιες σκέψεις ...πόσο γνωστα μου φαίνονται όσα γράφεις και νομίζω πως οι περισσότεροι γονείς εχουν τέτοιες σκέψεις...σε βρίσκω σωστή 'Η ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΡΑΕΙ'...πόσα χρόνια το λέω...τουλαχιστον 20 απο τοτε που ξεκινησα τις σπουδες μου και ήμουν με τα παιδιά...

syros2js είπε...

Καρέ-καρέ οι εικόνες που περιέγραψες, δημιούργησαν μια ταινία...
Μια ταινία που μοιράστηκες μαζί μας...
Μόνο ευχαριστούμε μπορούμε να πούμε!!!
Να απολαμβάνεις πάντα τον καφέ σου και κυρίως, όλες τις εικόνες που έρχονται στο μυαλό σου αυτή την ώρα!!!
Φιλιά σε όλους σας!!!

Ευαγγελία Βλασσοπούλου είπε...

Σε "παρακοουθώ" φανατικά. Ο λόγος που είμαι σιωπηλή είναι γιατί αισθάνομα ότι δεν έχει νόημα να πω κάτι. Κάθε σου ανάρτηση με αγγίζει και με επηρεάζει όσο δε φαντάζεσαι.Απλά σε ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Μην σταματάς να γράφεις.....

Μαρία

Stone είπε...

Αχ μου ξέφυγε αυτη η ανερτηση αλλα ετρεχα όλη την εβδομαδα Κατερινα μου!!Θα πάρω οπωσδήποτε να διαβασω το βιβλίο που αναφέρεις..Ως τοτε σε φιλώ και σου εύχομαι να απολαμβάνεις ζεστα ή δροσερα καφεδάκια αναπολώντας όμορφες στιγμές με ενα χαμογελο στα χείλη!!!Οι θυσαυροι μας είναι ανεκτίμητοι, δεν πρεπει να τους ξεθάψουμε?

marileni είπε...

Ξεκίνησα να διαβάζω την ανάρτηση από περιέργια,χωρις να το καταλάβω με συνεπήρε...Ολες οι μητέρες πιστεύω ότι βρίσκουμε μέσα σ'αυτή και δικές μας σκέψεις και αγωνίες...

art nouveau είπε...

Αυτες οι αναλαμπες μελαγχολιας ,νοσταλγιας ενα bittersweet συναισθημα ερχονται και σε αλλους βλεπω...Δεν θελω να σε στεναχωρησω αλλα θα ερχονται ολο και πιο συχνα..!Οσο μεγαλωνουν...Η σοφια βλεπεις δεν ερχεται μονη της..Παρακολουθω τις αναρτησεις σου και παρατηρω πως εισαι μια εξαιρετη μητερα..Αυτο το αισθημα ευθυνης ειναι οτι καλυτερο μου εχει συμβει στη ζωη μου!!!Ειμαι σιγουρη πως το ιδιο υσχυει και για σενα!!Enjoy the motherhood!!Αααα μην ξεχασω...IT NEVER ENDS!!!

Lyriel Bee είπε...

Κατερίνα μου, με δάκρυα χαράς, (τα κατάφερες πάλι)μέσα από την ψυχή μου τίποτε άλλο δε θα σου πω, παρά μόνο, keep up the good job!!

Lyriel Bee είπε...

υγ. ευχαριστώ και για το link, φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η διάλεξη, θα πάω να τη δω όλη :)