Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Το μήνυμα του κοκκινολαίμη!!

Είμαι μέρες τώρα μέσα στο σπίτι. Πρώτα οι αρρώστιες των παιδιών, τώρα η δική μου...Πυρετοί, βήχας, φάρμακα, χαρτομάντιλα...Προσπάθησα να σκέφτομαι όσο πιο δημιουργικά γινόταν, παίξαμε το παιχνίδι με τα δαχτυλάκια,



στήσαμε τις γραμμές των τρένων, 


φτιάξαμε τη ζούγκλα με τους δεινόσαυρους και εγώ ήμουν η μαμά δεινοσαυρίνα, 



διαβάσαμε, ζωγραφίσαμε κάναμε χρωματιστές καρδούλες για τη γιορτή των ερωτευμένων, 






















στήσαμε μια πριβέ ακρόαση με τον Άγγελο να σολάρει στο κλαρινέτο





...κάποιος δεν το εκτίμησε καθόλου....


Τα κάναμε όλα!!!

Είναι από εκείνες τις περιόδους που θέλεις να κρατηθείς και είσαι σε εγρήγορση...μην πέσεις, μην χάσεις, μην χαθείς....
Είπα στον εαυτό μου  "σήκω και τρέχα, κάνε πράγματα χωρίς  να σκέφτεσαι πολύ"...και σηκώθηκα κι έτρεξα.  Έκανα κεραλοιφές, μαρμελάδα εσπεριδοειδών,


μαρμελάδα μανταρίνι, γλυκό του κουταλιού περγαμόντο, ωραίες σούπες για τα παιδιά, γλυκάκια τώρα που ήταν αρρωστούλιδες, το σπίτι, τα πλυντήρια, η καθαριότητα, η διακόσμηση....όλα έτσι όπως έπρεπε...Να γεμίσω, να μην πέσω, να μην σκεφτώ...
Δεν κατάφερα και πολλά...σίγουρα δεν γέμισα το κενό...τουλάχιστον όχι εκείνο το κενό!!
Λες και δεν ξέρω....

Χθες βράδυ  λοιπόν  ο Άγγελος με  ρώτησε: " Μαμά πότε θα αρχίσεις πάλι να βοηθάς ανθρώπους;"  και με ανάγκασε να κοιταχτώ στον καθρέφτη.... ποια ήμουν;
Αποφάσισα να ασχοληθώ με το κουτί που είχε τα πράγματα της δουλειάς μου. Ήταν αφημένο σε μιαν άκρη να περιμένει  πότε θα γυρίσω να το κοιτάξω...και γύρισα, ο γιος μου με έκανε να γυρίσω.

Το άνοιξα με φούρια και ξεχύθηκαν οι μνήμες ... 





Σημειώματα αγάπης, δωράκια, επιστολές, κουτάκια, γράμματα, η σφραγίδα μου, το κομμάτι ενός παζλ που μου έκανε δώρο μια παλιά μου ομάδα όταν γύρισα από την πρώτη μου εγκυμοσύνη για να μου δηλώσουν ότι εγώ ήμουν το κομμάτι που τους έλειπε, μια καρδιά πρες - παπιέ, γυάλινη κατακόκκινη, δώρο άλλης ομάδας, η φωτογραφία του Νάντο και της οικογένειας μου, ζωγραφιές των παιδιών, η κάρτα της μαμάς μου με ένα μικρό κοκκινολαίμη, 


η βεντάλια μου για τις καυτές ημέρες στις ομάδες, η ομπρέλα για ξαφνικές μπόρες, η κρέμα για τα χέρια, χαρτάκια, λογάκια, ευχές.


Όλα όσα  ήταν σημαντικά στην ζωή μου εκεί...στην άλλη μου ζωή!! Θησαυροί....

Τα διάβασα ένα ένα ξανά...έχω  πολλά στο πατάρι, πολλά πολλά πολλά...λόγια ανθρώπων που πάλευαν για τη ζωή τους κι εγώ βρέθηκα στο δρόμο τους και περπατήσαμε μαζί μέχρι το φως.  
Λόγια ανθρώπων που έχουν χαθεί, τόσο νέοι κι έχω να θυμάμαι την προσπάθεια τους, την προσπάθεια μου μαζί τους...

Ένα κουτί με μικρά ανούσια πραγματάκια...τόσο ακριβό, τόσο πολύτιμο!! 


Τα ξεδιάλυνα, τα τακτοποίησα και ανέβηκαν κι εκείνα στο πατάρι...μαζί με τα άλλα..
Ο Πανταζής με ρώτησε "αυτά τα πράγματα γιατί δεν τα βάζεις στο γραφείο σου...είναι χρήσιμα", ξύστρα μολυβοθήκες, ντοσιέ...
"Είναι της δουλειάς" του απάντησα...δεν έβγαλε νόημα μα δεν είπε τίποτε...
Είναι της δουλειάς σημαίνει, δεν ανήκουν εδώ παρά μόνο εκεί...στο γραφείο της δουλειάς...

Θα ξαναβγούν από το πατάρι για να γυρίσουν σε ένα γραφείο δουλειάς, όχι στο σπίτι...

Όχι δεν ξέχασα γιατί ήθελα να φύγω, δεν ξέχασα όλα αυτά που  με έκαναν να πάρω αυτή μου την απόφαση...δεν μου λείπει η δουλειά...μου λείπει αυτό που ήμουν εγώ εκεί! 
Μου λείπει η ομάδα μου, οι θεραπευόμενοι μου, η δράση...Η πίεση και η υποχρέωση να είμαι σε επαγρύπνηση, η δημιουργική πηγή έμπνευσης...η πίεση του ρόλου και της ευθύνης...ο αγώνας κι η ελπίδα!

Ο ρόλος μου. Το ότι ανήκα κάπου. Αυτό μου λείπει...

Οι μέρες μου περνούν νωχελικά κι είναι υπέροχο αυτό, να ξαναβρίσκω ρυθμούς χαμένους.Να είμαι εδώ για την οικογένεια μου. Όμως από την άλλη είναι σαν να είμαι παρατηρητής της ζωής κι αυτό ...δεν μου ταιριάζει!!

Ξύπνησα "βουλιαγμένη" και πίνοντας έναν μοναχικό καφέ κοίταξα  έξω από το παράθυρο το χιόνι στους θάμνους πίσω από την κουζίνα και είδα...ένα μικρό κοκκινολαίμη...στην αρχή νόμισα όταν είδα λάθος αλλά τον ξανάδα άλλες τρεις φορές.Είναι εκεί η φωλιά του γιατί πετάει συνέχεια στο ίδιο σημείο..."Το αηδόνι του Χειμώνα"...Η κάρτα της μαμάς που είχα στο γραφείο μου, η ευχή της, η δοξασία ότι αυτό το πουλάκι επικοινωνεί με τις ψυχές και τώρα ο μικρούλης κοκκινολαίμης πετάει έξω από το παράθυρο μου...
Η μηχανή μου είναι εκεί στημένη και σίγουρα θα τα καταφέρω να τον απαθανατίσω....


Σημάδι...και μήνυμα...να ξαναβρώ το ρόλο,να πω την ιστορία...
Όπως λέμε και στη θεραπεία, οι ιστορίες που δεν λέγονται γίνονται φίδια και μας πνίγουν...έχω πολλές ιστορίες να πω κι είμαι μόνο στην αρχή... άρχισα να γράφω.Wish me luck!!



                                                                                                                               Κατερίνα

37 σχόλια:

vailie είπε...

Εχεις τοσο δικιο, Κατερινα μου.... Οταν σε γεμιζει τοσο η δουλεια σου,γινεται πονος και μεγαλο κενο η απουσια της απο την καθημερινοτητα.
Μα θαθελα να καταλαβω τους λογους που εφυγες απο κατι που σε γεμιζε τοσο πολυ!
Μηπως "μπουκωσες" απο την ενταση και χρειαζοσουν ενα διαλειμμα?
Δεν ακουγεσαι σαν να σε "εφυγαν", παρα τη θεληση σου...
Αν δεν θες να μιλησεις γι'αυτο, οκ!
Φιλια και περαστικα στην οικογενεια!
Κι εγω λατρευω τους κοκκινολαιμηδες,ισως γιατι συνηθιζουν να εμφανιζονται και να τιτιβιζουν μεσα στα χιονια.... Στα δυσκολα! (u know...) ;o)

myStickland είπε...

Kατερινάκι μου καλό..να γράφεις και να γράφεις, μέχρι οι λέξεις να φαντάζουν πια πολύ μικρές και ανούσιες, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής σου!!Σε καταλαβαίνω, αν και εγω συνεχίζω να είμαι μάχημη!Όλη την εβδομάδα,λέω πότε θα έρθει το σ/κ, να προλάβω να τα χωρέσω όλα σε λίγα εικοσιτετράωρα,μα όταν κλειδώνω και αφήνω πίσω την δουλειά μου, μου λείπει, μου λείπουν οι άνθρωποί της,που της δίνουν ζωή με την ύπαρξη τους, τόόόσο πολύ που παρακαλάω να έρθει πάλι η Δευτέρα..Και άντε πάλι τα ίδια!
Πονάω στη σκέψη,πως ίσως η ίδια η ζωή με κάνει να απομακρυνθώ απο κοντά της,να γυρίσω σελίδα,να αλλάξω πορεία..θα δούμε!
(φιλιά στον κοκκινολαίμη σου, απο εμένα!<3)

Litsa είπε...

Εγώ... που γνωρίζω καλά όλα τα προηγούμενα, έμεινα στο τελευταίο!
Άρχισες;; Γράφεις;; Ε ναι, καιρός ήταν!
Καλή τύχη λοιπόν!

Dee Dee είπε...

Με τα χρονια εχω αναθεωρησει πολλες αποψεις μου. Οταν γεννησα, εμεινα σπιτι δυο εβδομαδες και επεστρεψα στη δουλεια. Εχω δικο μου γραφειο και δεν μπορουσα να το αφησω αλλο κλειστο. Θυμωσα λιγακι με την πραγματικοτητα. Ηθελα να μεινω σπιτι (κι ας ηταν πιο ξεκουραστω να ειμαι στη δουλεια παρασπιτι τους πρωτους μηνες).
Εχω φλερταρει με την ιδεα πως θα ηταν αν δεν δουλευα. Να ημουν σπιτι να κανω πραγματα που ολο αναβαλω για την αλλη ζωη (γιατι σ'αυτη δεν υπαρχει χρονος) και να χαιρομαι τα απογευματα την μικρη μου. Ισως να μη με γεμιζει τοσο η δουλεια μου. Δεν ξερω τι να σου πω. Σκορπιες σκεψεις μου σου γραφω:)
Παντως αν ειχα την ευκαιρια να το δοκιμασω, θα το εκανα. Και μπορεις να εισαι χρησιμη εθελοντικα σε πολλους τομεις αν θελεις.
Περιμενουμε τις ιστοριες σου λοιπον!
Φιλι στον κοκκινολαιμη κι απο εμενα :)

καλο απογευμα!!

{Marianna} είπε...

Όσον αφορά το πρώτο κομμάτι της ανάρτησης, τελικά δεν σας χάλασε καθόλου που είσασταν όλοι μαζί αρρωστούληδες, περάσατε τέλεια!!!

Όσον αφορά το δεύτερο, σε ξέρω ελάχιστα, δεν ξέρω το παρελθόν σου, όμως από την κουβέντα και μόνο του μικρού σου κατανοώ ότι ήταν κάτι σημαντικό, για σένα και για πολλούς άλλους. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στη ζωή κάτι κερδίζουμε κάτι χάνουμε, και να συμφωνήσω με την προλαλήσασα: υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσεις, να δώσεις και να φροντίσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, ή μέσω της δουλειέα σου ή τίποτα... :)

Ελπίζω να μην λέω κουταμάρες...! ^.^

Τα φιλιά μου!

{Marianna} είπε...

Όσον αφορά το πρώτο κομμάτι της ανάρτησης, τελικά δεν σας χάλασε καθόλου που είσασταν όλοι μαζί αρρωστούληδες, περάσατε τέλεια!!!

Όσον αφορά το δεύτερο, σε ξέρω ελάχιστα, δεν ξέρω το παρελθόν σου, όμως από την κουβέντα και μόνο του μικρού σου κατανοώ ότι ήταν κάτι σημαντικό, για σένα και για πολλούς άλλους. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στη ζωή κάτι κερδίζουμε κάτι χάνουμε, και να συμφωνήσω με την προλαλήσασα: υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσεις, να δώσεις και να φροντίσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, ή μέσω της δουλειέα σου ή τίποτα... :)

Ελπίζω να μην λέω κουταμάρες...! ^.^

Τα φιλιά μου!

mammy on line είπε...

Κατερινάκι μου εγώ θα σου ευχηθώ Καλή τύχη μέσα από την καρδιά μου. Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές οι αποφάσεις που παίρνουμε και οι επιλογές που κάνουμε μας αφήνουν μια μικρή χαραμάδα που μας κάνει να γυρίζουμε και λίγο πίσω. Το μυαλό μας τρέχει σε σκέψεις που μας μελαγχολούν.Ίσως και αυτό ακριβώς να είναι το έναυσμα ή το μήνυμα ότι πρέπει να προχωρήσουμε και να ξανασκεφτούμε τους λόγους της συγκεκριμένης επιλογής.Φιλιά I wish you all the Luck!Καλό γράψιμο!

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ!!!!! Ο΄ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ , ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!!!!!!
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΑ!!!!!!!
Ο΄ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙΣ!!!!
ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ!!!!!!ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ! ΕΚΕΙ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΡΥΟ Ε; ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΑΣ!!!!!!!!
ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ...ΜΗΝ ΖΟΡΙΖΕΣΑΙ...ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ....ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΛΙΓΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙΣ ΠΑΛΙ! ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΝΟ....
ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΩ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑ!

princess είπε...

Κατερινάκι μου γλυκό, πιστεύω πως ο χρόνος θα γλυκάνει λίγο τον πόνο σου! Το κενό θα υπάρχει βέβαια στην ψυχή σου, μπορεί όμως αργότερα να ανοίγεις αυτό το κουτί, να αναπολείς όλα αυτά τα ωραία που έζησες αλλά θα ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ!!!!Φιλιά πολλά και περαστικά!

Maria Villioti είπε...

Παρατηρητής στη ζωή δεν είσαι Κατερίνα σε καμία περίπτωση.Πως θα ήταν δυνατό τη στιγμή που μεγαλώνεις δυο αγγέλους...Το κακό με τη δουλειά είναι πως δεν μπορούμε να βρούμε εύκολα το μέτρο.Ή θα δουλεύουμε εις βάρος της οικογένειας ή για να δώσουμε σ'αυτή αφήνουμε τη δουλειά.Εάν μπορούσε να υπάρξει μια χρυσή τομή θα ήταν το ιδανικό.Θα σταθώ όμως σ'αυτό που είπες πως δεν σου λείπει η δουλειά αλλά αυτά ο ρόλος σου.Η δική σου δουλειά Κατερίνα είναι πολύ ιδιαίτερη και δεν μοιάζει με καμία άλλη.Σίγουρα όμως υπάρχουν τρόποι να διοχετεύσεις την ενέργειά σου και μόλις μας είπες έναν.Σου εύχομαι σ'ότι κάνεις να είσαι χαρούμενη και γεμάτη.

peny είπε...

Ότι ανήκες κάπου?Νομίζω δεν επιτρέπεται να μιλάς για παρελθόν.Γιατί στα μυαλά τόσων ανθρώπων ήσουν και πάντα θα είσαι.Γιατι και αυτοι εχουν την αναγκη να νιωθουν οτι πάντα θα ανήκουν εκεί ακόμα κι απο μακρυά.Γιατί έχεις τις ευκαιρίες να γυρνάς εκεί όποτε θες και να φοράς πάλι τη στολή σου έστω και τιμητικά.Γιατί όποιος σε αντικρίζει είσαι η Κατερίνα και η "ρετσινιά" κυρία μου δεν φεύγει με μια απλή παραίτηση.Κατανοητή η κατάσταση αλλά για αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους που δεν προλαβαίνω να γράψω (γιατί η Εύα έχει ξετυλίξει όλα τα καρούλια με τις κορδέλες) η λέξη ανήκω δεν έχει παρελθόν.Κι αν αυτά σου ακούγονται περιττά μπροστά στην καθημερινότητά σου...ξεκουράσου επιτέλους,πάρε ανάσα και good luck!
Σε φιλώ γλυκά..

purpleleath είπε...

Κοριτσάκι μου, είμαι νέα στο blog σου, αλλά όσα γράφεις με άγγιξαν. Δεν έχω συμβουλές ή λόγια παρηγοριάς, ο καθένας μας μόνο ξέρει τί βρίσκεται μέσα του και πώς ακριβώς είναι... Στο προφίλ σου γράφεις για μια rock καθημερινότητα... Keep on rockin', λοιπόν με όσους αγαπάς...

peny είπε...

Σκέφτηκα να στο κρύψω αλλά θα μάλλον θα το αντέξεις...
Θύμωσα και απογοητεύτηκα.

Callie είπε...

Κάνε αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη!!! Γιατί όταν είσαι εσύ, είναι και όλοι γύρω σου. Δεν γνωρίζω ακριβώς τι δουλειά έκανες γιατί σε γνώρισα τώρα τελευταία αλλά σίγουρα θα ήταν κάτι πολύ δημιουργικό για να σου λείπει τόσο. Good Luck, λοιπόν, σε ότι κι αν κάνεις.

Stone είπε...

Είμαι σίγουρη πως το κουτί θα ανοίξει πάλι και το περιεχόμενο του θα τακτοποιηθεί όμορφα σε ένα νέο χώρο!!Καλή επιτυχία και όσα ο νους σου βάζει, εύχομαι να τα φτάσεις!!

Eva's blog είπε...

Μακαρι ολοι οι αρρωστοι να περνουσαν τοσο καλα οσο εσεις!Οσο για το δευτερο κομματι ξερω πως δεν ειναι ευκολο να αφηνεις την δουλεια σου αλλα πιστεψε με αξιζει γιατι τα χρονια ειναι πολυ λιγα!Προσπαθησε να χαρεις τα παληκαρια σου οσο περισσοτερο μπορεις!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

ανηκεις στον εαυτο σου πρωτα απο ολα μην το ξεχνας!!!!
παντως ειναι λογικο να εισαι σε υποτροπη. συμβαινει μετα τον πρωτο με δευτερο μηνα επανενταξης. κανε το craving φιλο σου και μαθε απο αυτον.
αντε μην τα παρω...
κι αμα τα παρω θα παρω φορα ε?

tzeni xr. είπε...

Κατερινάκι μου καλό τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αναμνήσεις???

Εισαι τόσο τυχερή που έχεις τόσο ομορφα πραγματα να θυμάσαι. και είσαι τόσο τυχερή που έχεις μια καταπληκτική οικογένεια. όΜως στην ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο. ΤΑ αξίζεις όλα και με το παραπάνω!!

Σε φιλώ γλυκά,..... η φανατική σου αναγνώστρια :)

animalspress είπε...

Καλό είναι να μην μετανοιώνουμε για ό,τι κάνουμε και να ομορφαίνουμε τη ζωή μας όσο και αν την αλλάξαμε, ό,τι κι αν αφήσαμε πίσω.
Εύχομαι τα καλύτερα !

thomi είπε...

Κατερινάκι μην κοιτάς πίσω!μπροστά να κοιτας!!
Σε νιώθω πολύ δικό μου άνθρωπο, ίσως γιατί ταιριάζουμε σε πολλά, ίσως γιατι εχω κι εγω μια αδερφη κι εχουμε απιστευτη σχεση(οπως εσυ με το φραουλινι)..ισως γιατι το αισθανομαι!
Χαιρομαι που ξεκινας γραψιμο, φανταζομαι καποιο βιβλιο..
σου ευχομαι ολοψυχα καλη επιτυχια!
ανηκεις στην οικογενεια σου, στο σπιτι σου, στον εαυτο σου, στο μικροκοσμο σου...αλλωστε αυτη ειναι η ευτυχια..επικεντρωσου στα ομορφα και στηριξε την επιλογη σου..εγω παντως θα θελα να μουν σπιτι..και πλησιαζει ο καιρος!
σε φιλω γλυκα!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Καλή αρχή σε ότι κι αν κάνεις! Ειδικά το γράψιμο είναι τόσο ψυχοθεραπευτικό και δημιουργικό..
Κράτα τη θετική σου ενέργεια και θα δεις..θα τον πετύχεις τον κοκκινολαίμη!
Καλό βράδυ!

Christina V. είπε...

Κατερίνα μου ένας άνθρωπος με τόσο μεγάλη καρδιά σίγουρα έχει να δώσει πολλά! Και κάνατε με τα παιδιά τόσο όμορφα πράγματα! Η ζωή μας κάνει κύκλους και μια και νομίζω ότι ένας άνθρωπος που έχει μάθει να δίνει τόσο μεγάλο κομμάτι της ψυχής το στους άλλους νιώθει φτωχός αν σταματήσει. Να δεις που θα βρεθεί τρόπος και θα φανερωθούν καινούργιοι δρόμοι! Ανυπομονώ για τον κοκκινολαίμη... Καλό και ζεστό βραδάκι!

Lyriel Bee είπε...

Μη συννεφιάζεις Κατερίνα μου, είναι η αρχή ακόμα. Όταν κλείνει ένας κύκλος, χρειάζεται λίγος χρόνος για να αποσυνδεθείς ενεργειακά από την προηγούμενη κατάσταση, όμως είναι σαν να ωθείς την ενέργεια σου να ανακαλύψει καινούριες διεξόδους.
Όταν είσαι γεμάτος, έχεις πολλά να δώσεις και πάντα βρίσκεις τρόπο να το κάνεις. Δε χρειάζεται να είναι καν κάτι σημαντικό με την έννοια που το εννοούν όλοι.
Πολλές φορές, δε χρειάζεται καν να κάνεις τίποτα. Απλά με τον τρόπο που ζεις τη ζωή σου, προσφέρεις σε όσους διψούν.
Χαίρομαι που γράφεις κάτι, θα ήταν περίεργο να μην...
Φιλί φίλη μου *

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Έτσι είναι η μάνα. Με το ένα πόδι εμπρός και το άλλο πίσω. Από την μία θέλει την ανεξαρτησία της, την δουλειά , την προσφορά και από την άλλη θέλει να φροντίζει την οικογένειά της, τα παιδιά της, το σπίτι της. Και το ένα την κουράζει και το άλλο. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Το καλύτερο θα ήταν να δουλεύουμε λίγες ώρες! Εγώ ευτυχώς είμαι από αυτές που δουλεύουν λιγότερες ώρες και μάλιστα απογευματινές απλά δεν έχω γεμάτες τσέπες! Χιχι!
Kathy

Παπίτσα είπε...

Πλάκα, πλάκα, εσείς περάσατε πιο ωραία σπίτι από ότι αν κάνατε τις εξωτερικές σας δραστηριότητες!

Πολλά φιλιά!

Μαριάννα είπε...

Εισαι τυχερη που εχεις τοσες ευχαριστες αναμνησεις!!
Κρατα μονο τα καλα και το μελλον ειναι μπροστά μας!
Χαμογελαμε και ανοιγουμε την πορτα διαπλατα.....
Σιγουρα καποια στιγμη κατι καλο θα συναντήσουμε!!!!!!

Georgina είπε...

Γλυκειά μου Κατερίνα πολύ λίγο χρόνο έδωσες στον εαυτό σου να βολευτεί στην καινούργια του ζωή!
Αν έχω καταλάβει καλά τι δουλειά έκανες, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί την άφησες...αυτές οι δουλειές έτσι όπως είναι καταδικασμένες να ασκούνται στην Ελλάδα είναι ή για αγίους ή για κτήνη και δε χωράνε ευαίσθητους και οραματιστές και ανθρώπους. Τελεία.
Το γράψιμο είναι λυτρωτικό πάντα! Αμα υπάρχει κάποιος να σε διαβάσει και να ταυτιστεί είναι μεγάλη παρηγοριά! Καλή συνέχεια σου ευχομαι ολόψυχα!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Καλως σε βρήκα μου άρεσε η στάση σου απέναντι στην γρίππη..οικογενειακώς...έκανες πολύ καλα και δεν την άφησες να σας ρίξει κατω..σίγουρα θα κάνει τις μέρες της και θα περάσει...μαζί με τα δύσκολα..αυτά τα αφηνουμε πίσω και κοιταμε μποστά...σου εύχωμαι τα καλήτερα....με χαμόγελα...καλο βραδυ..

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!
ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ!
ΕΓΩ ΣΑΝ ΠΡΩΗΝ ΕΡΓΑΖΟΜΗΝΗ ΜΑΝΑ, ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΗΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΟΥ!!!
ΑΛΛΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΩ ΤΟ ΚΕΝΟ!!
ΝΑ ΡΟΥΦΙΞΕΙΣ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ!!!!
"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ"
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

Angelique είπε...

Κατερινάκι, καταρχήν περαστικούλια!!Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση σε όλους.
Είμαι σίγουρη πως όταν νιώσεις παντελώς έτοιμη θα τον βρείς τον δρόμο σου!!Δεν έχω καμία αμφιβολία γι' αυτό!!
Καλή επιτυχία και με το γράψιμο!!!Δε σε φοβάμαι εσένα!!!Το'χεις!!!
Φιλιά, να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο!!


Υ.Γ.Περήφανη η Coco,λες;;Μακάρι!!Χι,χι!

EvaG είπε...

Γεια σου Κατερίνα.Τώρα σε ανακάλυψα .Θα κάνω βόλτα για να ενημερωθώ καλύτερα αλλά σου εύχομαι να πάνε όλα όπως τα θέλεις στην ζωή σου.!!!!Και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου που φαίνονται τόσο ευτυχισμένα ,μάλλον επειδή είστε παρέα!!!!Φιλιά.

animalspress είπε...

Kι εγώ σ ευχαριστώ για τα σχόλια και την παρακολούθηση των αναρτήσεων του animalspress. Έχει πολλή δουλειά και καμιά φορά δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ όσο θα ήθελα άλλα, τόσο όμορφα και τόσο "τρυφερά", blogs όπως αυτό. Αλλά όταν τα καταφέρνω, ειλικρινά είναι μια γλυκειά ζεστή ανάσα, από τα περίεργα , καλά αλλά και επίπονα θέματα των ζώων και της προστασίας τους.
Νάσαι καλά
Εύη
animalspress

Kiki Aposeki είπε...

Καρερινάκι απ'ότι κατάλαβα εσύ έχεις την πίτα εσύ και το μαχαίρι!!! Καλή επάνοδο σε ότι κι αν κάνεις!!! Περαστικά και καλό ΣΚ!!!!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ είπε...

Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω! Καμμία απόφαση ζωής δεν έχει μόνο μία οπτική. 'Αλλοτε την κοιτάζεις και βλέπεις τα θετικά που σου φέρνει, άλλοτε βλέπεις αυτά που σου "κλέβει". Εύχομαι η απόφασή σου αυτή σε βάθος χρόνου να σου προσφέρει μόνο χαρές. Good luck!!!

maya =^o^= είπε...

στο blog μου σε περιμένουν 2 βραβεία,το ένα μάλιστα είναι βραβείο παιχνίδι!αν θέλεις έλα να τα παραλάβεις!!! happy Sunday!!! http://mayasfairytale.blogspot.com/2012/02/blog-post.htm

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Νομίζω οτι είμαι ίσως η μόνη που μπορώ να σε καταλάβω όμως όχι να σε δικαιολογήσω για την εμμονή σου να κοιτάς όσα έχασες και σου λείπουν και όχι όσα έχεις και όσα στο μέλλον πιθανόν αποκτήσεις.Εγώ στη ζωή μου προσπάθησα να κρατήσω και τα δύο στην ίδια ..αμασχάλη που λένε.Κάποια στιγμή έκανα την επιλογή μου διαλλέγοντας την οικογένεια και μπαίνοντας στην εμπορική καριέρα θυσιάζοντας τα όνειρα για εκθέσεις και "όνομα".Δεν μετάνοιωσα ποτέ.Τώρα ήρθε η ώρα να αποχωριστώ και τα δύο..κατα κάποιο τρόπο..τα παιδιά έχουν τη δική τους οικογένεια και το μαγαζί που γέμιζε την υπερκινητικότητα μου έγινε ..ένα κασελάκι σαν το δικό σου.Ευτυχώς είχα και έχω τον άνδρα μου που κατάλαβε και στάθηκε δίπλα μου σ' αυτό τον αποχωρισμό. Με ζήσατε στις αντιφάσεις των συναισθημάτων μου..πότε χαρούμενη, πότε ορμητική για κάτι νέο , άλλοτε με σχέδια και άλλοτε απογοητευμένη.Τώρα αποφάσισα..μάλον κατάλαβα οτι το "κασονάκι" με τις παλιές αναμνήσεις έπρεπε να κλείσει για πάντα όχι σαν άχρηστο και ασήμαντο αλλά σαν μια γλυκιά ανάμνηση.Βρήκα τρόπους να γεμίσω το χρόνο και τις επιθυμίες μου για δημιουργία. ΕΣΥ όμως..είσαι νέα,..έχεις μπροστά σου μέλλον γλυκιά μου και είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ αν ακόμα ήμαστε στα μπλοκ οτι θα μου πεις οτι είχα δίκιο.Είσαι κι εσύ ένα χαρισματικό άτομο και πάνω απόλα είσαι μάνα και σύζυγος και έχεις "θησαυρούς" που άλλοι δεν έχουν.Χαμογέλα γλυκιά μου.είμαι βέβαιη για σενα οτι όλα θα πάνε καλά απλά τωρα..όπως πολλές..σταμάτησες να ξαποστάσεις σε κάποιο σκαλοπάτι..καλημέρα όλη μέρα χρυσό μου.Μαμαδίστικη αγκαλίτσα Αχτιδένια!