Special...

Τι κάνει μια ημέρα ξεχωριστή;

Να γυρίζεις σπίτι αργά, κουρασμένη και στραγγισμένη και να ξέρεις πως αύριο είναι Σάββατο...
Να ξυπνάς και να έχει βγει ένας φωτεινός ήλιος ενώ την προηγούμενη ημέρα έβρεχε.

Να ακούς στον ύπνο σου ψίθυρους...κάτι ετοιμάζουν....

...κι ύστερα μια φωνή..."΄Μαμά θα έρθεις;" - Υπάρχουν φορές που σαν σηκώνομαι απότομα από ύπνο βαθύ, ακόμη  και τώρα αυτό το "μαμά" με ξαφνιάζει...Είμαι μαμά;

Να πηγαίνεις για πρωινό και να βρίσκεις αυτό...

και λόγια απλά με γράμματα παιδικά χαραγμένα άτσαλα, πάνω σε ένα χαρτί χρωματιστό...για εσένα!

Να τρως τα μπισκότα αντί για πρωινό...και  εκείνοι να τρώνε μαζί σου. Είναι τα μπισκότα τους.

Γίνεται σχεδόν να τελειώσεις ένα τέτοιο κουτί σε ένα πρωινό;...Αν δεν είσαι μόνος γίνεται! Πάντως, δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια...
...και μετά ο ένας να έχει να πάει σε παιδικό πάρτι κι ο άλλος στην παιδική χαρά γιατί τον περιμένει η παρέα του...κι όμως να έχουν αποφασίσει πως παρόλο που το θέλουν πολύ, τίποτε από αυτά δεν είναι σημαντικό, γιατί σήμερα είναι η δική σου μέρα και θέλουν να σου την αφιερώσουν.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα, σαν όλα είναι έτοιμα από πριν κανονισμένα και εσύ μπαίνεις στο αμάξι για να σε πάνε βόλτα...Βόλτα για πικ νικ...που; Όχι στην εξοχή όπως συνήθως μα...στην πόλη!
Στην νέα παραλία που έμαθαν πως λόγω της ημέρας θα έχει εκδηλώσεις σε όλο της το μήκος...
...και θα είναι ακόμη πιο ξεχωριστή γιατι θα έχουμε τα ποδήλατα.
Μα τα ποδήλατα μέχρι προχθές είχαν λάστιχο και χαλασμένες βαλβίδες και στραβές ακτίνες κι ήταν παρατημένα όλο το Χειμώνα και θέλουν συντήρηση...κι όμως κάποιος μαγικά τα έφτιαξε μέσα στην εβδομάδα για να μπορούν να συνοδέψουν την μεγάλη βόλτα, στην μεγάλη ημέρα, που κάποιοι άλλοι γενναιόδωρα σου χάρισαν....

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα όπου μια πόλη έβαλε τα καλά της και έκλεισε τους δρόμους για να μπορούν οι άνθρωποι να περπατούν ελεύθερα και κάλεσε κόσμο...κι είσαι καλεσμένη και εσύ για μια γιορτή που είναι και δική σου...σε μια πόλη που έγινε δική σου και την αγάπησες τρελά.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις χρώμα και χαρά στο χθεσινό γκρίζο.

...και όχι μόνο, καθώς  ξεχωριστή είναι μια ημέρα αφιερωμένη, σε αυτούς τους τρεις που κάνουν τη ζωή απλά χαρούμενη και χρωματιστή!

 

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα όταν νομίζεις πως θα την ζήσεις σαν όλες τις άλλες κι όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις...και ξαφνικά βολτάρεις στον ποδηλατοδρόμο μια ημέρα φωτεινή, ηλιόλουστη, με χιλιάδες κόσμο και γιορτάζεις μαζί τους.

Με κορδέλες και χρωματιστά χαρτόνια και ζωγραφιές.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις γραμμένες σε χαρτόνια μικρές μαμαδίστικες φράσεις και ξέρεις πως τις έχεις ακούσεις όλες....και σιγά σιγά τις λες κι εσύ!!!και γελάς...γελάς ευτυχισμένη που έχεις την ευκαιρία να επαναλάβεις μια ιστορία.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα που την ώρα που το χρειάζεσαι έρχεται ένα διάλειμμα για σπιτικά σαντουιτσάκια στο γρασίδι και ανοίγει μια ψάθα  για να αράξεις πάνω της και να τρυγήσεις ήλιο...

 

 

 

και γύρω σου άνθρωποι να διαβάζουν σιωπηλά,

παιδιά να παίζουν φωναχτά, σκυλιά να κυνηγούν τις μπάλες τους κι εσύ να λαγοκοιμάσαι με μαξιλάρι τον καλό σου, ενώ ένας ήλιος υπέροχος σου ζεσταίνει την κοιλιά...κι έρχεται καλοκαίρι!

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις αυτό και είσαι ευτυχισμένη... γιατί τρύπια γόνατα σημαίνει χαρά παιδική!

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν η βόλτα καταλήγει στην PhotoBiennale  της έκθεσης με θέμα "Logos" που ήθελες τρελά να δεις και ξάφνου σε οδήγησαν εκεί και βλέπεις, διαβάζεις κι ακούς...και νιώθεις πως θέλεις να κλάψεις...

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα  που σταματάς τη δίαιτά για να φας παγωτό χωνάκι...και σταματάς για λίγο να τρέχεις  στη ζωή, για να δεις τη θάλασσα και τα παιδιά σου να τρέχουν στον ήλιο.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις νούφαρα και ίριδες να ζουν στον μικρό υδροβιότοπο και δεκάδες παιδιά να χαιρετούν τις υδρόβιες χελώνες κι ο κόσμος να είναι τόσο όμορφα απλωμένος πάνω στη γη, τόσο ήρεμος, τόσο χαρούμενος, που νιώθεις πως τούτη η μέρα είναι το ίδιο ξεχωριστή και για πολλούς άλλους...

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα που γυρνάς σπίτι κατάκοπος. Βάζεις έναν ωραίο δυνατό καφέ κι έχεις και δυο χρωματιστά μπισκότα να τον συνοδέψουν...

και μόλις σκεφτείς πως πέρασες τη μέρα σου, σου έρχονται αυτά τα πρόσωπα στα μάτια και τα γέλια τους στα αυτιά...

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα που κάποιοι τη βάφτισαν ξεχωριστή...κι έτσι ξέρει "η καρδιά και φορά τα γιορτινά της" (Μικρός Πρίγκιπας)...Μα...ποιος είναι αυτός που κάνει μια ημέρα ξεχωριστή;
Οι άνθρωποι. Εμείς....Εμείς αγαπημένοι! Εμείς κάνουμε μια ημέρα, μια ώρα, μια στιγμή μας ξεχωριστή...
Και αν λοιπόν έχουμε τη δύναμη να δώσουμε σημαντικότητά σε κάτι τότε, τι κάνει μια ημέρα ξεχωριστή; Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα; Ο χρόνος...λέει η Αλεπού στον  μικρό Πρίγκιπα! "Ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου το κάνει τόσο σημαντικό"! Μα...τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως μπορούμε να κάνουμε μια ημέρα μας, να είναι ξεχωριστή, χαρίζοντας χρόνο στις στιγμές μας, στους αγαπημένους μας, στον πολύτιμο εαυτό μας. 
Χρόνο! και τότε, χαρίζουμε στις μέρες μας κάτι ασύλληπτο. Αιωνιότητα...

Καλημέρα αγαπημένοι, καλή εβδομάδα και καλά ξεκινήματα...Εσύ;  Σε ποια στιγμή σου, θα χαρίσεις αιωνιότητα; Ποια στιγμή σου θα κάνεις μοναδική;
                                                                                                    Κατερίνα

Bring Back Our Girls

Ξεκίνησα σοκαρισμένη εδώ και ημέρες να γράφω αυτό την ανάρτηση όταν ένα βράδυ στα μέσα του Απρίλη, βλέποντας τις βραδινές ειδήσεις στο BBC, άκουσα αυτό το φριχτό νέο. Ότι δηλαδή, σε ένα χωριό της Νιγηρίας, 270 κορίτσια απήχθησαν μέσα από το σχολείο από άντρες της τρομοκρατικής οργάνωσης Boco Haram και δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους εκτός από 53 που κατάφεραν και το έσκασαν. Αυτό έγινε στις 14 του Απρίλη και από τότε η τύχη τους αγνοείται...
Ένα ολόκληρο σχολείο....δεν σχόλασε ποτέ!

Όχι μόνο αγνοείται μα υπήρχε μια τέτοια παγκόσμια αδιαφορία και σιωπή για αυτό το θέμα, δίνοντας το ελεύθερο πεδίο στους άντρες της τρομοκρατικής οργάνωσης που από τότε κάθε ημέρα μπαίνουν σε χωριά και μαζεύουν σε καρότσες, ζώα, τρόφιμα και όποια κορίτσια βρουν στο διάβα τους και τα παίρνουν μαζί τους. Στοιβαγμένα σε καρότσες. Σαν να είναι αναλώσιμα. Σαν γελάδια και γουρούνια, παιδιά που ουρλιάζουν και κλαίνε. Κορίτσια τρυφερά που θα γίνουν σκλάβες, θα βιαστούν, θα κακοποιηθούν, θα βασανιστούν, θα πουληθούν και δεν θα ξαναδούν τους γονείς τους, ούτε θα ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει!

Παρακολουθώ καθημερινά τα νέα και τα νέα με σοκάρουν, κάθε μέρα άλλα 8 κορίτσια κι άλλα 5 κορίτσια κι άλλα 10 κορίτσια, σαν κάποιος να παίζει και να ειρωνεύεται με την ανικανότητα ενός κράτους να προστατέψει τα παιδιά του, με την ανικανότητα ενός κόσμου να προστατέψει τα παιδιά του, με την αδυναμία των δύστυχων γονιών να προστατέψουν τα παιδιά τους, σε μια χώρα διαλυμένη, σε μια Διεθνή Κοινότητα που δρα επιλεκτικά, σε έναν κόσμο που άλλα πολιτικά θέματα είναι πιο σημαντικά!
Πιο σημαντικά από τα πάνω από  270  παιδιά, που έχουν απαχθεί....Ο αρχηγός της Boco Haram, με θράσος και γελώντας στο φακό, διακηρύσσει πως θα τις πουλήσει και τρελαμένοι γονείς ουρλιάζουν στις λιγοστές κάμερες με απόγνωση.

Οι φωνές τους άρχισαν να ακούγονται μόλις μια εβδομάδα πριν. Δηλαδή πέρασαν ήδη τρεις εβδομάδες αδράνειας, με διάφορους γυναικείους συλλόγους να διαλαλούν πως αν 270 λευκά κορίτσια είχαν απαχθεί από μια τρομοκρατική οργάνωση ο κόσμος θα γυρνούσε ανάποδα και τα παιδιά θα κοιμόταν ήδη ασφαλή στα κρεβάτια τους...
Από τότε το θέμα άρχισε να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και κάποιοι άρχισαν να ενδιαφέρονται. Οργανώσεις, σύλλογοι, καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Έχει δημιουργηθεί ένα κύμα πια ανθρώπων που ζητούν δράση και η Νιγηρία έχει επικηρύξει με μεγάλο χρηματικό ποσό την τρομοκρατική οργάνωση ενώ η Αμερική μετά από την Διεθνή πια πίεση στέλνει κλιμάκιο ερευνητών, να βρει τα κορίτσια. Σε όλο τον κόσμο πια γίνονται μαζικές εκδηλώσεις για να πιεστεί η Διεθνής Κοινότητα, να αφυπνιστεί και να δράσει άμεσα  γιατί όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Όλοι έχουμε το χρέος να κάνουμε κάτι.
Ας πάρουμε καταρχήν θέση σε όλο αυτό, μπαίνοντας στο κύμα ανθρώπων που θα ασκήσει πίεση. Μέσα από τις δράσεις του  Bring Back Our Girls, μπορούμε να ενημερωνόμαστε συνεχώς και να συμμετέχουμε όσο πιο ενεργά γίνεται από τα σπίτια μας. Μαζεύοντάς υπογραφές, στέλνοντας πληροφόρηση σε φίλους χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν πελώρια πια δύναμη και παίρνοντας μέρος σε οργανωμένες μαζικές δράσεις στην περιοχή μας ή δημιουργώντας δράσεις.
Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι...Ας το κάνουμε λοιπόν!

Ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε γιατί...για σκεφτείτε λίγο...Κορίτσια. Μικρά παιδιά από 10-12 έως 18 ετών. Κάποιοι τα άρπαξαν. Μακριά από τις μανάδες και τους πατεράδες του. Μακριά από τα σπίτια τους. Μόνα κακοποιημένα τρομαγμένα, "πράγματα" σε βρωμερά χέρια, άγριων αντρών.  Ας σκεφτούμε λίγο αυτά τα μάτια και ας δούμε στα μάτια τους τα παιδιά μας...κι ύστερα ας σκεφτούμε όλοι αυτούς τους γονείς...που όχι δεν έχασαν απλά τα παιδιά τους.
Ξέρουν πως τα παιδιά τους, αν είναι ζωντανά, ζουν μια κόλαση. Νιώθουν κάθε στιγμή τον φόβο, την αγωνία, την απόγνωση, την φρίκη κάθε απαίσιου συναισθήματος των παιδιών τους γιατί έτσι είναι ο γονιός. Συνδεδεμένος με κάθε συναίσθημα του παιδιού του!

CBS News

Buzz Feed

The Guardian

ABC News

 

Nigerian Schoolgirls

Νιώθουν, αυτή την αίσθηση του σώματος που νομίζεις πως θα ανατιναχτεί από την ένταση, του μυαλού που μουδιάζει από τον πανικό και της ζωής ολόκληρης που ζει σε έναν πελώριο ατελείωτο φόβο...Και το μόνο που σκέφτεσαι είναι "να το ξαναδώ...το μικρό πλάσμα, να κοιτάτε αμέριμνο κι ασφαλές στο κρεβάτι του...και δεν θα το αφήσω ποτέ ξανά από κοντά μου"...
Είμαστε γονείς και ξέρουμε από φόβο κι ευχόμαστε κανείς ποτέ να μην τον νιώσει για το παιδί του. Αν ήμασταν στη θέση τους θα χρειαζόμασταν βοήθεια. Ελπίζουμε να μην βρεθούμε ποτέ σε αυτή τη θέση να ικετεύουμε κάποιον να βοηθήσει ή να σώσει το δικό μας παιδί...
Κάποιον που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου, γιατί αυτός ο άλλος θα έχει την ευαισθησία να κάνει κάτι, όχι γιατί αυτό του ζητήθηκε μα γιατί είναι αυτονόητο...Είναι αυτονόητο να βοηθήσεις ένα παιδί που κινδυνεύει κι έναν γονιό που πονά...

Η βοήθεια είναι χρέος. Χρέος προς την ανθρωπότητα την ίδια...Έχουμε μάθει να σιωπάμε, να μην δρούμε, να "κοιτάμε την δουλειά μας". Μα υπάρχουν γεγονότα που είναι τόσο σκληρά, τόσο αδιανόητα, που για αυτά πρέπει να μιλήσουμε, πρέπει να σταθούμε όπου χρειαστεί...Άλλωστε τα παιδιά είναι η "δουλειά" όλων μας. Κάθε παιδί μας αφορά!

Καλημέρα αγαπημένοι...Σε λίγες ημέρες είναι η γιορτή της μητέρας. Εύχομαι όλοι να χαρίσετε και να νιώσετε μεγάλη ευτυχία κι ολοκλήρωση την ημέρα εκείνη...μα εύχομαι και δράση από όλους μας, για αυτές τις μανάδες. Ας είναι αυτό το δικό μας δώρο στην μητρότητα. Ας μην μείνουμε σιωπηλοί!!!
                                                                                               Κατερίνα

Αγριολούλουδα στον άνεμο...

Μαζεύω μικρά αγριολούλουδα και τα κάνω ματσάκια. Γεμίζω το  μικρό βάζο και μετά τα κοιτώ. Τόσο διαφορετικά, τόσο αταίριαστα κι όμως σαν τα βλέπω μαζί φτιάχνουν μικρά πανέμορφα μπουκέτα  και κάθε φορά ξαφνιάζομαι τόσο...Μα πως ταιριάζουν; Αναρωτιέμαι.

 

Έτσι είναι και με τις φίλες μου. Τα κορίτσια μου...
Είμαστε τόσο διαφορετικές, τόσο...αλλιώτικες. Μα σαν είμαστε μαζί, σαν η μια να δίνει τα στοιχεία της στην άλλη και συγχωνεύονται οι ψυχές μας οι ίδιες.

Μαζευόμαστε μια στις τόσες και μόλις μας δοθεί η ευκαιρία, πάμε Τοίχο Τοίχο. Στο μικρό μας στέκι, ένα εναλλακτικό ταβερνοκαφέ bar εκεί δίπλα στα κάστρα. Με τις τόσες αναμνήσεις, με τα τόσα γέλια και δάκρυα.

Θα ξεκινήσουμε πάντα με γέλια και αφού ανταλλάξουμε μικρά  δωράκια, θα πούμε τα νέα μας, που θα είναι λιγοστά....τι αξία έχουν τα νέα της καθημερινότητας μπροστά σε όλα αυτά τα απίθανα, τα μαγικά που έχει η μια να μεταφέρει στην άλλη; Θα καταλήξουμε σε φιλοσοφικές αποδομήσεις, σε σχέσεις με το Θεό, με τη ζωή και το θάνατο. Θα μασουλάμε μπισκότα, θα πίνουμε τσάγια και καφέδες, κρασιά και ποτά και θα γελάμε με τους φόβους μας.

Θα θυμώνει η μια με τους φόβους της άλλης, θα κοιταζόμαστε καλά καλά και θα εμβαθύνουμε τόσο όσο δεν πάει. Και μετά θα γελάμε, κάνοντας όνειρα...πως θα είμαστε γιαγιάδες. Θα φοράμε χρωματιστά μαντήλια και φουξ κολάν με αθλητικά και θα περπατάμε αγκαζέ στην παραλία, με μαλλί βαμμένο αχνό λιλά.
Θα βάλουμε στην παρέα κι άλλους. Φιλόσοφους, σκηνοθέτες, ποιητές, ψυχαναλυτές, συγγραφείς. Θα θυμηθούμε λόγια τους, θα μπούμε σε ξένες ζωές, θα τις αναλύσουμε, ξανά και ξανά και θα μαγευτούμε με αυτές. Κι ύστερα θα δώσουμε υποσχέσεις "θα είμαστε η μια στην κηδεία της άλλης και αυτό σημαίνει πως θα είμαστε όλες στην κηδεία όλων"...(πως θα γίνει αυτό;...θα γίνει!)και θα κάνουμε παραγγελίες, ακόμη και για τα ανείπωτα..."αν πεθάνω πρώτη, να ξέρετε θέλω να ακουστεί αυτό το τραγούδι..." και οι άλλες θα ακούνε με μεγάλη προσοχή και θα καταγράφουν κι αν κάποιος από το διπλανό τραπέζι, τύχει και μας ακούσει θα μας περάσει για τρελές, άσε που σε άλλα χρόνια μπορεί και να μας είχαν κάψει στην πυρά....
Οι φίλες μου...Η μια αγκαλιάζει, η άλλη πιέζει, η μια δίνει δύναμη και κουράγιο, η άλλη μπριζώνει και ζητά δράση και λύσεις, η άλλη ακούει και δείχνει κατανόηση και οι ρόλοι αλλάζουν συνέχεια  κι όλες μαζί...μου θυμίζουν ποια είμαι, που πάω, ποιος είναι ο στόχος μου.

Μπορεί να μην είναι οι πρώτες που μαθαίνουν τα όνειρα ή τους φόβους μου, μα είναι αυτές που θα πιάσουν κάθε συναίσθημα και θα το καταγράψουν νοερά. Κάθε δόνηση διαφορετική, κάθε κίνηση νευρική, θα γίνει ορατή και θα μπει στο τραπέζι. Και ξαφνικά είσαι "θέμα"...Τι υπέροχος κύκλος αυτή η παρέα. Τι δίχτυ ασφαλείας, τα κορίτσια μου. Τι δώρο η φιλία τους...ελπίζω να το ξέρουν!

Μια ημέρα μαζί τους λοιπόν  στους Κύκλους μου. Μέσα στο καταπράσινο Ανοιξιάτικο τοπίο. Με έναν ήλιο να μπαινοβγαίνει, στήθηκε ένα σκηνικό που με γοήτευσε. Κεριά κι αγριολούλουδα και μυρωδιές και στιγμές.

Ένα τραπέζι χαρούμενο μόνο για εκείνες. Για να χωρέσει τις στιγμές μας, την βαριά δύσκολη φάση που έτυχε όλες να περνάμε, με τον απίθανο πάντα συντονισμό μας....

Το δαχτυλίδι..."ζητάω βοήθεια", της Βαγγελιώς! Απλά θεικό!!!

Η μέρα αυτή μου χάρισε ενέργεια και δύναμη. Γέμισε το τραπέζι γέλια...

...κι ατέλειωτα τα πηγαινέλα των πιρουνιών και των καφέδων...

Γέμισαν οι μπαταρίες, με συναίσθημα . Όλες έφεραν τα καλούδια τους, πίτες, cheesecake, αλμυρό κέικ, ταμπουλέ, κουλουράκια. Γεμίσαμε γεύσεις. Γεμίσαμε χαρά. Η μουσική υπέροχη και χαλαρή, από μελωδίες κλασσικές και λατρεμένες πλανιόταν στον αέρα που μύριζε γη και τα σύννεφα έφερναν ένα μικρό μπουρίνι κι εμείς μιλούσαμε ασταμάτητα, όπως πάντα...
Θυμηθήκαμε, αναλύσαμε και γελάσαμε για ακόμη μια φορά. Πρωταγωνιστής αυτός ο μικρούλης που όλοι περιμένουμε...Μας χάρισε στιγμές τόσο ξεχωριστές αυτή η φουσκωτή κοιλιά...Η λατρεμένη!



Για δες την ευτυχία...σε μια κρυμμένη κλωτσιά και σε ένα ξαφνιασμένο γέλιο. Ένα μικρός που χαιρετά....
Όλες την αγγίξαμε, αυτή τη φουσκωτή κοιλιά. Όλες της χαρίσαμε ένα χάδι...Θυμάμαι τις φίλες μου να χαρίζουν χάδια στην δική μου φουσκωτή κοιλιά...Θυμάμαι τον εαυτό μου να μιλά και να κοιτάζει αμέριμνα κάπου αλλού κι ένα από τα χέρια τους να μου χαϊδεύουν την κοιλιά σαν να ήταν κάτι ξέχωρο από το σώμα μου...Δεν χάιδευαν εμένα, μα τον μικρό άνθρωπο μέσα. Χειρονομία απόλυτης οικειότητας, αυτό το άγγιγμα.

κι όπως κάθε χαρά...τέλειωσε γρήγορα...τόσο γρήγορα.

Το αντίο...Τι παράξενο. Τόσο φορτισμένο...Με τον Χατζηδάκη να παίζει μόνο για εμάς, μείναμε για λίγο σφιχταγκαλιασμένες κι ύστερα κατηφόρισαν στο στενό δρομάκι. Έμεινα να τις κοιτώ, καθώς κατέβαιναν χαρωπές κόβοντας αγριολούλουδα για να φτιάξουν μικρές ανθοδέσμες και να πιάσουν το Μάη...και τα μάτια μου έτρεχαν. Τις χρειαζόμουν...πολύ, πιο πολύ!
Μάζεψα αργά και νωχελικά το άδειο πια τραπέζι. Κοίταζα τα άγρια λουλούδια  στην μικρή αυλή...Τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά, τόσο ανεξάρτητα...κι αν τα βάλεις μαζί, με την μοναδικότητα τους, θα φτιάξουν το πιο ξεχωριστό, μικρό άγριο μπουκέτο.

Ήμασταν τόσο μικρές σαν γνωριστήκαμε. Μαζί ζήσαμε έρωτες, γάμους, χωρισμούς, απογοητεύσεις, επαγγελματικές εξελίξεις, εγκυμοσύνες, γέννες, περιπέτειες υγείας, θανάτους...
Μαζί! Τι μας ένωσε; Ποια ήταν η κόλλα μας; Η δουλειά μας στο ΚΕΘΕΑ, ίσως. Το ότι αγαπήσαμε τους ίδιους ανθρώπους, το ότι πονέσαμε για αυτούς, το ότι χάσαμε πολλούς και κλάψαμε σε αποχαιρετισμούς τους. Το ότι βάζαμε κοινούς στόχους, κάναμε κοινά όνειρα, ζήσαμε πράγματα απίθανα με εκρήξεις συναισθημάτων, εμπειρίες ζωής, στα όρια. Πάντα στα όρια.
Ίσως όλα αυτά να ήταν η "κόλλα" μας...Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει να ξέρω...Καμιά φορά νιώθω τόσο απέραντα τυχερή που μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Δεν είμαστε πια κορίτσια. Μεγαλώσαμε. Κάποια όνειρα "έκλεισαν", κάποια ολοκληρώθηκαν, κάποια χάθηκαν για πάντα κι άλλαξαν όπως αλλάξαμε κι εμείς μέσα στα χρόνια.
Τι έκανα για να αξίζω αυτή τη σχέση, αυτή την ασφάλεια. Κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό τον κύκλο και με βλέπω με τα δικά τους μάτια κι αυτό που βλέπω με ηρεμεί και με γεμίζει περηφάνεια...γιατί βλέπω την αγάπη τους, γιατί τη νιώθω. Τη νιώθω σε κάθε πίεση, σε κάθε χάιδεμα, μα και σε κάθε χαστούκι...Βλέπω αυτό που θέλω να είμαι και δεν με ξεχνάω...Νιώθω πως, δεν μ' αφήνουν να με εγκαταλείψω κι αυτό είναι τόσο πολύτιμο.

Ο αέρας έγινε ξαφνικά πιο δυνατός. Ερχόταν με ριπές και έκανε τα  χόρτα να χορεύουν τόσο ντελικάτα στο άγγιγμα του...Τόσο λατρεμένη εικόνα αυτός ο χορός.
Έμεινα εκεί  για λίγο να τον κοιτάζω να συμπαρασύρει τα αγριόχορτα και τα αγριολούλουδα στην γεμάτη ένταση κίνηση του. Όλες μαζί εκεί που φυσά ο άνεμος...Όπου φυσά ο άνεμος. Κάθε άνεμος και κάθε πρόσκληση του δεκτή. Δεκτή!

Καθώς τα χόρτα κουνιούνταν αλλάζοντας πλευρές, άλλαζε υφή το χωράφι. Φαινόταν απαλό και βελούδινο και μετά σαν να άλλαζε χρώμα κι άκουγες αυτό τον υπέροχο ήχο καθώς ο άνεμος, περνούσε ανάμεσα τους.
Όλα μαζί έκαναν αισθητό τον αέρα. Βλέποντας το αγριόχορτα μπορούσες να δεις το αόρατο...Βλέποντας τα αγριολούλουδα να χορεύουν,  το άυλο γινόταν ορατό.

Στη ζωή υπάρχουν όλα αυτά που τα νιώθεις...κι είναι αυτό υπέροχο δώρο. Το να νιώθεις. Να νιώθεις τον αέρα στα μαλλιά και στο πρόσωπο σου...Όμως υπάρχουν φορές που αυτό είναι αδύνατο. Οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν μπορείς, δεν έχεις την ευκαιρία να νιώσεις...και τότε...τότε υπάρχουν αυτά που θα "δουλέψουν" για να κάνουν ορατό το αόρατο...Και  πίσω από ένα τζάμι, χωρίς να έχεις την παραμικρή ευκαιρία, να νιώσεις τον αέρα στο πρόσωπο σου, θα μπορείς ωστόσο να τον δεις. Ναι θα μπορείς και θα μπορείς, γιατί κάποια αγριολούλουδα, κουνιούνται και στροβιλίζονται και σου χαρίζουν αυτή την γενναιόδωρη εικόνα τους.
Κι εσύ έχεις την ευκαιρία, να μπορείς να δεις τον αέρα γιατί τα αγριολούλουδα χορεύουν στο άγγιγμα του...και βλέποντας τα γίνεται κάτι μαγικό. Τελικά νιώθεις! Μπορεί ο άνεμος να μην σε άγγιξε, μπορεί να μην ένιωσες την αίσθηση του πάνω σου, όμως η εικόνα αυτή στα χωράφια που χορεύουν, σου ξυπνά συναισθήματα.
Έτσι είναι η φιλία για εμένα. Δεν είναι μόνο τα λόγια, τα αγγίγματα, οι υποσχέσεις, η καθημερινότητα ή η κοινή ζωή...Μα είναι κάτι πολύ διαφορετικό...
Είναι αυτός ο αέναος χορός...μια παράστασή δώρο, μόνο για εμένα που πίσω από το τζάμι θα έχω την ευκαιρία να δω κάτι που δεν μπορώ να νιώσω...τη στιγμή που το χρειάζομαι.
Να κοιτάξω αυτό ακριβώς, που θα με κάνει  να ανοίξω αυτή την ερμητικά κλειστή πόρτα των συναισθημάτων...Μια πόρτα, που μόνο εκείνα ξέρουν τόσο καλά να ανοίγουν...Τα αγριολούλουδα μου, οι φίλες μου.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα αγαπημένοι...Την επόμενη φορά που θα είστε στην εξοχή, δώστε την ευκαιρία στα αγριολούλουδα να σας δείξουν τον χορό τους...Αυτή την απαλή  ανεπαίσθητη κίνηση. Αυτή η κίνηση, είναι το δώρο τους...Αν μπορέσεις να δεις το δώρο αυτό το σχεδόν αόρατο, τότε μπορείς και να το νιώσεις...

Αφιερωμένο αγαπημένες μου...πάντα και για πάντα.
Σιωπή...                                 

                                                                                                          Κατερίνα

Καλώς Ήρθες Μάη!

Μπήκε ο Μάης με τις μυρωδιές και τα χρώματα. Ο Απρίλης μας τάραξε στη βροχή. Μας μούλιασε...και ελπίζουμε σε έναν Μάη φωτεινό...Η πρώτη του ημέρα πάντως ήταν γεμάτη υποσχέσεις. Εμείς παρόλο που κάναμε διάφορα σχέδια για ομαδικές εξορμήσεις, κάναμε άτακτη υποχώρηση όταν εγώ μια ημέρα πριν αρρώστησα.

Μάλλον ίωση η οποία όμως με αποδυνάμωσε τελείως και  μιας κι ο καιρός φαινόταν επίσης μυστήριος αποφασίσαμε να μην πάρουμε τα βουνά και τις θάλασσες με φίλους, όπως αρχικά είχαμε σχεδιάσει και μείναμε σπίτι μας, περνώντας μια μοναχική ήρεμη Πρωτομαγιά. Ο καιρός τελικά μας αιφνιδίασε και άνοιξε. Μόλις είδαμε λοιπόν τον ήλιο, είπαμε να το εκμεταλλευτούμε για να κάνουν έναν περίπατο έστω, τα παιδιά τηρώντας το έθιμο. "Να πιάσουμε το Μάη".
Εγώ βέβαια, προτιμούσα να μείνω ξαπλωμένη και αποχαυνωμένη στον καναπέ μα δεν ήθελα τα παιδιά να μην γιορτάσουν την πρώτη του Μάη.

Ναι , ο Κάρλο σέρνει το καρότσι με τον Γιώργο μέσα...

Έτσι αφού τα αναλγητικά έκαναν τη δουλειά τους, καταφέραμε και πήγαμε μια μικρή βόλτα όλοι μαζί κάπου κοντά, κάνοντας έναν μικρό περίπατο για να μαζέψουμε αγριολούλουδα.

Ήταν μια ωραία πανέμορφη βόλτα, σε ένα φωτεινό καταπράσινο τοπίο και τελικά μαζέψαμε τα αγριολούλουδα μας,  θαυμάσαμε τα στάρια που μεγάλωσαν και σε ένα μόλις μήνα θα έχουμε θερισμό.

 

Αγναντέψαμε από μακριά τη θάλασσα και γυρίσαμε σπίτι με γεμάτο καρότσι για να φτιάξουμε το μαγιάτικο στεφάνι μας, με κληματσίδα, παπαρούνες, γαϊδουράγκαθα, ελιές, βρούβες, χαμομήλια  και στάρια...

...και το κρεμάσαμε στην είσοδο του σπιτιού, όπως κάθε χρόνο.

Τα τριαντάφυλλα της γιαγιάς και λευκό φούλι, στο τενεκεδένιο βάζο, δώρο της φραουλένιας αδερφής μου. Ένα χαρούμενο τραπέζι στρωμένο στην χρωματιστή αυλή.

 

Τα φρεσκοψημένα ψωμάκια του μπαμπά μας, με ψητό κρέας και καλούδια που ετοιμάσαμε στα γρήγορα. Τα αγαπημένα μας σούπερ υγιεινά σαντουιτσάκια, γεμιστά με ψητό κρέας και ψητά λαχανικά, μας γέμισαν για ακόμη μια φορά με ενθουσιασμό.

Τα σύννεφα μαζεύονταν πάνω από το κεφάλι μας. Ο ήλιος μπαινόβγαινε κι ερχόταν ριπές αέρα, μα η χαρά των γεύσεων περίσσευε. Προλάβαμε και φάγαμε και το γλυκό κέικ λεμονιού της υπέροχης  Λευκής μας από το Happy Teapot. Ένα τρυφερό σπιτικό δώρο για την πρώτη του Μάη, που μας ενθουσίασε.

Πικρός καφές, ζουμερές φράουλες και απαλή γεύση λεμονιού...Δυο παιδιά που παίζουν, κυνηγιούνται και γελούν. Ένας υγρός αέρας από μια καταιγίδα κάπου μακριά. Δέντρα και φύλλα που χορεύουν στο φύσημα του και στιγμές σιωπηλές με το αγόρι μου.
Η ζωή είναι ωραία.

Στο  τέλος οι τρεις τους όρμησαν με τα κουταλάκια τους,  στο παγωτό κι εγώ απολάμβανα την μάχη τους...

Καφές δυνατός κι άλλα αναλγητικά για εμένα για να αντέξω να μείνω κι άλλο στην αυλή μαζί τους.
Για να ανάψει ο μπαμπάς το μαγκάλι και να ψήσουν τα αγαπημένα τους καραμελένια marshmallows  και να κάψουν τα καλάμια τους στη φωτιά, για να κάνουν τις ατμομηχανές τρέχοντας γύρω γύρω με τις άκρες των καλαμιών να καπνίζουν...

 

...και τον Λου, πάντα κοντά, μιας κι είναι η μόνιμη αυτοκόλλητη παρέα του Άγγελου...Το αγόρι και ο σκύλος του.

 

Πρωτομαγιά λοιπόν και μπορεί να ήμασταν μόνοι, μα τελικά τα κάναμε όλα και παρόλο που εγώ είχα τις ανησυχίες μου μήπως και τα αγόρια βαρέθηκαν ή απογοητεύτηκαν γιατί δεν ήταν με τους φίλους τους, ωστόσο σε ένα τηλεφώνημα με τη θεία τους το βράδυ όταν πια μαζευτήκαμε μέσα, άκουσα τον μικρό να της λέει πως πέρασε τέλεια!

Τέλεια λοιπόν! Τέλεια μας μπήκε ο Μάης. Με λίγο ήλιο, με λίγη συννεφιά, με λίγο αέρα, με μια μικρή υπέροχη αίσθηση από μακρινές καταιγίδες, με λίγο από όλα και με πολύ από όλα τα άλλα...τα πολύτιμα!

 

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλό μήνα, καλό Σαββατοκύριακο και καλή δύναμη...το καλοκαίρι πλησιάζει....Καλώς ήρθες Μάη!
                                                                                                      Κατερίνα