Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Ευλογημένη ρουτίνα....

...Κάποιες φορές είναι σαν η μηχανή να είναι σβησμένη.Σαν να προσπαθείς να βάλεις μπρος και τίποτε να μην είναι δυνατόν να κάνει την ανάφλεξη. Ξυπνάς το πρωί, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, να είσαι καλός διεκπεραιωτικός, να είσαι εκεί, να φροντίζεις...μα ξέρεις πως τίποτε δεν κάνεις σωστά γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να μπορείς να είσαι τόσο καλός και τόσο γρήγορος και τόσο αποτελεσματικός κι όλα να τα κάνεις στην ώρα τους κι όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Ξέρεις πως  κάποιες φορές όχι, δεν θα είσαι αρκετός...


Έτσι ένιωθα αυτόν τον καιρό παρόλο που μπήκαμε στο αγαπημένο μου φθινόπωρο. Παρόλο  που τα φύλλα σιγά σιγά κιτρινίζουν και τα χωράφια οργώνονται και μυρίζει παντού βρεγμένη γη. Σαν τίποτα να μην μπορούσα να χαρώ παρόλο που προσπαθούσα, προσπαθούσα σκληρά...Δεν προλάβαινα να ζήσω.Δεν έφτανε ο χρόνος για αυτό παρά μόνο για να μοιράζομαι δεξιά κι αριστερά...όπως όλοι. όπως όλοι μας!

Ήρθε ο καιρός ενός Συνεδρίου στην Αθήνα. Μεσοβδόμαδα στο απόλυτο χάος. Ξύπνησα ξημερώματα, με ένα μαγικό ροζ πρωινό με την καρδιά να χτυπά στην βάση του λαιμού μου. Να προλάβω.Να προλάβω.Να προλάβω. Σκεφτόμουν πως αν τελειώσει κι αυτό μετά θα είμαι καλύτερα.Πιο ήρεμα, πιο κανονικά για να μπορέσω να χαρώ την εποχή, τα παιδιά, το σπίτι που είναι σαν βομβαρδισμένο... Ένα τηλεφώνημα. Μια ακόμη ανατροπή. Μια απάντηση που δόθηκε με καθυστέρηση κάποιων μηνών και την είχα ξεγραμμένη...Ένα νέο βιβλίο...γίνεται; είναι δυνατόν;

Έμεινα σαν χαμένη να κοιτώ το τηλέφωνο.Μα δεν προλαβαίνουμε...δεν προλαβαίνω...δεν... Ήθελα να χαρώ. Ήθελα πολύ, μα περισσότερο τρόμαξα. Ένα Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που δεν έχει ακόμη στηθεί, πως γίνεται, δεν γίνεται..και σε λίγο πετούσα Αθήνα. Με μια σημαντική παρουσίαση μπροστά μου και ο μεγάλος έγραφε διαγώνισμα σοβαρό κι ήταν σε πανικό και το σπίτι στον αέρα και...χάος στο μυαλό.
Ένα τηλεφώνημα έκανα μόνο και πήρα για απάντηση ένα αποφασιστικό γέλιο και μετά. "Χριστουγεννιάτικη μαγεία!Πάμε. Το κάνουμε! Προλαβαίνουμε! Θα το προλάβουμε μην μασάς!"
Ήθελα να γράψω μια τελευταία ιστορία...μα δεν υπήρχε χρόνος εκτός κι αν δεν κοιμόμουν καθόλου κι είπα θα τη γράψω πάνω στο αεροπλάνο...εγώ που φοβόμουν τα αεροπλάνα για χρόνια αυτή τη φορά δεν είχα χρόνο ούτε για να τρομάξω...Ήξερα τον τίτλο κι αυτόν έγραψα και για μισή ώρα όσο κράτησε η πτήση κοιτούσα απελπισμένη το λευκό χαρτί..είχα χρόνια να γράψω με μολύβι κι ήταν παράξενο πολύ...

Είδα την αδερφή και τα ανίψια μου για δέκα λεπτά. Τόσος χρόνος υπήρχε για την οικογένεια...Θύμωσα. Τους χρειαζόμουν. Τους είχα πεθυμήσει πολύ.Τα μικρά μεγάλωσαν...Θεέ μου πόσο πολύ...Με πήρε ο ύπνος ξημερώματα με το μολύβι να προσπαθεί να γράψει πάνω στο άδειο χαρτί...μάταια...
Δυο ώρες μετά εγερτήριο...άλλη μια άγρυπνη μέρα στην οποία έπρεπε να αντεπεξέλθω χωρίς περιθώρια λάθους. Μπήκαμε στο βανακι για να μεταφερθούμε από το ξενοδοχείο στο Μουσείο Μπενάκη. Εκεί χτύπησα κόκκινο. Είχα χρόνια να χτυπήσω κόκκινο από το άγχος. Μα ήρθε...και μαζί του κι εκείνο το κορίτσι που μπορεί να φορά γόβες πια κι όχι dr.Martens, μα μπροστά στο φόβο της είναι πάντα κορίτσι.

Τι να πω για αυτή τη διοργάνωση. Για αυτό το Συνέδριο που είχα την τιμή να είμαι καλεσμένη.Μπήκα στον τεράστιο χώρο. Μέσα σε λίγη ώρα γέμισε ασφυκτικά! Το πρώτο συναίσθημα ήταν τι κάνω εγώ εδώ! Σαν να μην ανήκα. Σαν να μην χωρούσα...για λίγα μόνο λεπτά  κι ύστερα...




Γνώρισα ανθρώπους εμπνευσμένους. Δημιουργικούς. Αληθινούς. Με όραμα, με φόβους, με αγωνίες, με αλήθειες. Γοητεύτηκα από ιστορίες και στάσεις ζωής. Γιατί ναι ήταν συγκλονιστικό το να βλέπεις μικρά παιδιά να ανεβαίνουν στα πάνελ των μεγάλων και να διεκδικούν, να αλλάζουν τον κόσμο τους και μαζί...τον κόσμο μας.Τον κόσμο που χωρίς ντροπή τους παραδώσαμε. Παιδιά με επίγνωση της δύναμης και της ευθύνης τους. Κι από την άλλοι άνθρωποι σπασμένοι διαλυμένοι, που ζουν ανάμεσα μας αόρατοι κι όμως παλεύουν όχι για να ζήσουν μα για να υπάρξουν. Παλεύουν να γίνουν ορατοί με μια ταπεινότητα στα μάτια που με συγκλόνισε! Τιμή μου που τον γνώρισα και μιλήσαμε. Διαβάστε την ιστορία του εδώ!



Κι ύστερα οι υπόλοιποι...όλοι αυτοί που δημιουργούν ή δουλεύουν σε δομές με στόχο τον άνθρωπο και την ευημερία, την εξέλιξη, την εκπαίδευση, την φροντίδα του. Άνθρωποι που έχουν μάθει να δίνουν, να μοιράζονται, και μοχθούν, να παλεύουν για το περιβάλλον, για την κλιματική αλλαγή, (δείτε εδώ έναν ακόμη εμπνευσμένο άνθρωπο) για την ευημερία και τις ίσες ευκαιρίες.
Πού είναι όλοι αυτοί κρυμμένοι σκεφτόμουν. Πώς γίνεται να ζουν τόσο αθόρυβα ανάμεσα μας...Κι ήμουν ευτυχισμένη που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι εκεί.Να τους γνωρίσω να τους μιλήσω, να τους ακούσω.


 Εδώ με τα δυο αγαπημένα κορίτσια. Πάνω η υπέροχη μου Μάρθα που της χρωστώ πολλά και κάτω η Άνζελα ο φύλακας άγγελος μου σε όλο αυτό το ταξίδι!


Κι αυτή την ευκαιρία μου την έδωσε ένα κορίτσι ξεχωριστό πια μέσα μου. (Μάρθα, ευχαριστώ ψυχή μου!!!) Αναγνώστρια αυτού του blog.Εκείνη που ανήκει σε όλη αυτή την ομάδα των τρελών και τους νοιάζουν και τα πρόσωπα πίσω από αριθμούς, προγραμματισμούς, προϋπολογισμούς κι απολογιστικά στοιχεία. Οι Άνθρωποι! Γνώρισα πολλούς σπουδαίους ανθρώπους εκεί, μοιράστηκα, γέλασα, συγκινήθηκα, έδωσα υποσχέσεις στον εαυτό μου κι ύστερα αργά το βράδυ μετά από έναν αγχωτικό καφέ με την τρελή μου φίλη που ήρθε στο αεροδρόμιο για να με δει έστω για λίγο, κάνοντας με να νιώσω τόσο σημαντική....ανέβηκα στο αεροπλάνο. Έξω σκοτάδι.Τα χαμηλά φώτα της καμπίνας αναμμένα, ο Buble να τραγουδά it's beggining to look a lot like Christmas και εγώ αυτή τη φορά ήξερα ακριβώς τι ήθελα να μοιραστώ.


Μετά από το Συνέδριο και την ιστορία εκείνου του ραγισμένου ανθρώπου που ένιωθε αόρατος ανάμεσα μας...ένιωθα την ιστορία να βρίσκει λόγια φυτεμένα μέσα μου...Φυτεμένα από χέρια ξένα κι ευγενικά...ευχαριστώ...

Μπήκα σε ένα σπίτι σκοτεινό. Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού ανοιχτά βιβλία συνταγών και μια πιατέλα τρουφάκια! Ξημέρωνε η ονομαστική γιορτή του μεγάλου κι ο μπαμπάς του ετοίμασε τα κεράσματα του γιου του, κάνοντας πρώτα την γνωστή έρευνα στα βιβλία μαγειρικής!


Πόση ανακούφιση που εκείνος δεν ξέχασε. Που μπορεί και συμπληρώνει τα κενά μου... Ο μικρός είχε γαστρεντερίτιδα κι ήταν κουλουριασμένος. Αύριο θα είμαι μόνο μαμά! Ένα φιλί στα ζεστά μαλακά μαγουλάκια τους, κι έπεσα στο κρεββάτι σαν κούτσουρο....όλα είχαν πάει καλά, κι όλα είχαν μπει πάλι στη θέση τους. Κάποια στιγμή τα ξημερώματα με ξύπνησε μια μακρινή βροντή κι ο ήχος της βροχής που έπεφτε.Κουλουριάστηκα και σκέφτηκα...Σπίτι....



Με ξύπνησαν αυτά τα μικρά που με κοίταζαν έντονα με μάτια ορθάνοιχτα! Συγκινήθηκα. Οι φίλοι του. Όσο κι αν μεγάλωσε είναι πάντα μικρός. Έμεινε σπίτι ξαπλωμένος στην αγκαλιά μου. Εκεί ανήκα, κατά βάθος το ξέρω πως πάντα εκεί θα ανήκω. Εκεί που κάθε μου κύτταρο νιώθει γαληνεμένο κι ασφαλές. Κι ήρθε ένα Σαββατοκύριακο όπως το χρειαζόμουν.  Γεμάτο παιδιά. Με τα σκυλιά μας που απολαμβάνουν την ζωή τους μαζί μας. Γεμάτο χρώματα και φύση. Με λίγες βιτρίνες και τζούρες Χριστουγέννων και βόλτες στην  κάπως γιορτινή  Θεσσαλονίκη και καναπέδες και σπίτι επιτέλους με χαλιά.








Χαρά.Καθαρή ολοζώντανη χαρά μέσα μου.Σαν αυτή στα μαγικά ταξιδιάρικα καραβάκια της αδερφής μου...

Wood and Stone by Lts
Και μετά ήρθε η πραγματικότητα ξανά. Που είναι δύσκολη, και με βάζει σε μια ρουτίνα.Να έχω να ετοιμάσω παρουσιάσεις και ομάδες. Να οργανώνω την ζωή μας, και να μην ξεχνώ να τη ζω παράλληλα. Να μην αμφισβητώ την πολυτιμότητα της γιατί μου το θυμίζουν αυτό όλοι εκείνοι οι σημαντικοί που η βαρετή κι ανιαρή ρουτίνα τους έσβησε σε μια μέρα, μετά από τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος, μετά από μια απρόσμενη ενημέρωση χωρισμού, μετά από το πρώτο πρωινό σε άδειο κρεββάτι την επόμενη ημέρα του παντοτινού αποχαιρετισμού της αγάπης τους,  ή μετά το σπαραχτικό αντίο που είπαν στο παιδί τους....
Η μοναξιά, η θλίψη, όλα αυτά που χάνονται σε μια στιγμή, τα βουρκωμένα μάτια και τα θαρραλέα χαμόγελα.Όλα εκείνα τα γεμάτα κουράγιο χτυπήματα στην πλάτη κι οι απελπισμένες σφιχτές αγκαλιές.
Όλα όσα είναι εκεί έξω και μας θυμίζουν το πιο απλό. Το πιο πολύτιμο.Όλα όσα έχω! Μια βαρετή κι ανιαρή μα τόσο ασφαλή κι ευλογημένη ρουτίνα...


Οι μέρες κυλούν για όλους...ίσως όχι για όλους.Μα για εμάς που κυλούν έχουμε το προνόμιο να βλέπουμε τις αλλαγές της φύσης στα δέντρα, στη γη και στον ουρανό. Το βιβλίο, το Χριστουγεννιάτικο μου βιβλίο...είναι έτοιμο...μα ξέρω πως δεν υπάρχει χρόνος για φέτος! Έτσι νιώθω πως πρέπει να γίνει. Είναι το αγαπημένο μου γιατί μυρίζει Χριστούγεννα και βαθιά αγάπη, μα...όχι ακόμη! Ξέρω πως περιμένετε. Πως με εμπιστεύεστε. Πως ξέρετε μαζί μου να νιώθετε την προσμονή και την λαχτάρα. Είμαστε εδώ κι εγώ είμαι εδώ μαζί σας κι αυτά τα Χριστούγεννα...τα ένατα κατά σειρά! Στα δέκατα λοιπόν θα γιορτάσουμε μαζί με ένα νέο βιβλίο! Επετειακό! Γιατί ξέρουμε να κάνουμε όνειρα και να βάζουμε στόχους, μα μέχρι τότε, θα ζούμε μαζί στην μαγική, μαγική μας ρουτίνα, με χέρια σφιχτά δεμένα και μάτια υγρά, μα πάντα λαμπερά. Σας ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε μαζί και για όλα όσα θα ζήσουμε!Ω τι μέρες μας περιμένουν, μα μέχρι τότε...

Το πρώτο στολίδι των φετινών Χριστουγέννων έφτασε στο σπίτι μας...


Ει ψιτ.... μυρίζει Χριστούγεννα! Τα Χριστούγεννα του 2019. Έλα ξεκινάμε!!!
Καλημέρα αγαπημένοι!
                                                                                                   Κατερίνα

10 σχόλια:

lolipopfamily είπε...

Οταν αρρώστησα περσι οσι μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία κατάλαβα για τα καλά την τεράστια αξία της ρουτίνας! Κατερίνα μου πόσο δίκιο έχεις! Με το καλό το νεα σου βιβλίο και συγχαρητήρια σε οτι έχεις καταφέρει έως τωρα. Είσαι το εο είδωλο μου ! 🤣❤

zefi είπε...

ευλογημένη η ρουτίνα...Όπως το γράφεις ακριβώς...

Κούλλα είπε...

Καλή η ρουτίνα αλλά να μην ξεχνούμε να ζούμε...
Χρειάζεται ισορροπία.
Κατερίνα είσαι έμπνευση!!!

yianna είπε...

♥️

χαρα είπε...

ελα αθηνα σε παρακαλω...κανε και μια ομαδα να μας συναντας και να παιρνουμε απο εσενα και εσυ απο εμας!!!

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Πολλές φορές το έχω σκεφτεί.
Ευλογημένη ρουτίνα.
Όταν λέμε, έλα μωρέ, μια από τα ίδια, δεν συνειδητοποιούμε πόσο τυχεροί είμαστε.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Ευλογημενη ρουτινα πραγματι Κατερινα το καταλαβενουμε οταν μας ταρακουνησει κατι αλλο απο αυτο που ξερουμε.. και υπαρχει εκει εξω μεχρι να το καταλαβουμε..
Ας την απολαυσουμε λοιπον την ρουτινα μας..
Να περνας ομορφα οτι και να κανεις ...και να βλεπεις την ρουτινα της ζωης σαν θαυμα καθημερινο...φιλιααα!!

Ανώνυμος είπε...

...... και οταν αυτη η ρουτινα σπάει? τότε τι? οταν ξαφνικα εντελώς ξαφνικα χάνεις τον ανθρωπό σου ? τίποτα πια δεν ειναι το ίδιο όσο και να θέλεις να ζήσεις την ρουτίνα σου

Αντωνια είπε...

Ποσο μαγικα με παρασερνεις σε πολλες σκεψεις Κατρεινα μου.......σ ευχαριστω

Βενετία είπε...

Πόσο με γαληνεύει τονμα σε διαβάζω... Ευχαριστώ. Ευχαριστώ ξανά. ❤