Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019

Μοναξιά ...

Πριν λίγες μέρες ήμουν καλεσμένη σε ένα συνέδριο όπου το θέμα που μου ζήτησαν να αναπτύξω ήταν η μοναξιά!
Σκέφτηκα...πως ήταν ένα δύσκολο θέμα κι ήταν! Πιο δύσκολο από όσο περίμενα! Και καθώς μελετούσα και προσπαθούσα να βρω άκρη σκέφτηκα θυμάμαι....πως μόνο όποιος έχει νιώσει στο πετσί του την μοναξιά μπορεί να μεταφέρει τον σπαραχτικό της πόνο! Αυτή την αίσθηση της απόλυτης ερημιάς σαν όλα να έχουν σταματήσει. Σαν όλα να αιωρούνται στο κενό!
Όχι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδεχόμαστε την μοναξιά κι η μοναξιά έγινε πια στην εποχή μας επιδημία! Έτσι την αποκάλεσα στην ομιλία μου. Αμέσως μετά το κλείσιμο με πλησίασαν πολλοί και μου μίλησαν για αυτό. Ένας άντρας μου είπε..."ξέρετε η μοναξιά είναι ταμπού!" 
Σαν οι άνθρωποι που είναι μόνοι να φταίνε για αυτό. Να ντρέπονται.Να νιώθουν ενοχές για την μοναξιά τους, γιατί τους κάνει να φαίνονται ιδιαίτεροι, αλλόκοτοι, παράξενοι...Δεν μιλάμε για την μοναξιά μας, την κρύβουμε, την κουκουλώνουμε.

Η αλήθεια είναι πως κανείς από όσους ζουν το "μαζί", δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο αδιανόητα σκληρό είναι το να ζεις το "μόνος"! Έτσι όταν διάβασα το κείμενο της συγκλονίστηκα, γιατί εκείνη ξέρει να αποτυπώνει την ερημιά όπως κανείς. Γιατί απλά την βιώνει...Η μοναξιά είναι πόνος! Διαβάζοντας το ελπίζω όλοι να κατανοήσουμε, να ενεργοποιηθούμε, να κοιτάξουμε γύρω μας και προπάντων μέρες που έρχονται, να αλλάξουμε, γιατί ναι! Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που ζουν μονάχοι!

Σε ευχαριστώ ψυχή μου, για ετούτη την κατάθεση.Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.


"Πού είσαι; Γιατί δεν έρχεσαι; Τι σε εμποδίζει να έρθεις; 


Κουράστηκα να είμαι μόνη. Κουράστηκα να σε περιμένω. Άλλες φορές είμαι καλά που είμαι μόνη. Έχω μάθει ΟΛΑ να τα κάνω μόνη. 
Να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να οργανώνω, να ψωνίζω, να κουβαλάω, να παρκάρω, να οδηγώ, να πληρώνω λογαριασμούς, να γράφω τα φάρμακα της μαμάς, να τσεκάρω τη γυναίκα που την φροντίζει, να παίρνω τηλ για γιορτές στους φίλους & στους συγγενείς μας, να ψωνίζω φρούτα και τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ, να μαγειρεύω, να πηγαίνω στο φαρμακείο, να ελέγχω αν έχουμε πάνες, αν μας τέλειωσε το χαμομήλι, το μέλι, το χαρτί κουζίνας, οι φρυγανιές, οι ταινίες που βάζουμε στη μαμά, τα υποσέντονα, οι αλοιφές της, τα εμβόλια του σκύλου, οι πάνες του, οι κροκέτες και οι λιχουδιές του. Πλήρωσα το ρεύμα; με το άλλο σπίτι τι έγινε; γύρισε στο όνομά μου το νερό; και το ρεύμα το πήρε στο όνομά του ο ενοικιαστής; μπήκε το ενοίκιο; με πλήρωσαν από τη δουλειά; να τυπώσω τεστ για τα παιδιά, να παρκάρω κάπου χωρίς έξοδα για τα καινούργια μαθήματα στο κέντρο. 
Α ναι, το πλήρωσα το σεμινάριο, την πλήρωσα τη διαιοτολόγο, την πλήρωσα την ψυχολόγο, το πλήρωσα το κινητό, το σταθερό, τα τέλη κυκλοφορίας, έβαλα ξανά βενζίνη, πήγα κρεοπωλείο, κουβάλησα 4 σακούλες βαριές, έκανα τσεκ ιν για το αεροπλάνο, πήρα τηλέφωνο για τις καινούργιες σταγόνες, βρήκα λύση για το αυτοκίνητο όσο θα λείπω στο ταξίδι μου, μαγείρεψα 2 ακόμη φαγητά, έχει ο Max κροκέτες, πήρα τις παραγγελίες της Αντιγόνης, μίλησα στο τηλ με την Ελένη για συνεννόηση ταξιδιού, εγώ θα τυπώσω τα boarding pass, θα κάνω τις εξετάσεις από εβδομάδα. Να αρχίσω τα προβιοτικά, που μου έδωσε η γιατρός μετά τους υπέρηχους όμως. Α ναι, το συνάχι πάει καλύτερα, ο φυσιολογικός ορός με έσωσε, αλλά έχω και τις αιμοτολογικές. 

Το σταθερό; Ναι, ναι, το έβαλα να πληρώνεται με κάρτα, δεν μπορώ κι αυτό το άγχος, να κάνω και το κινητό έτσι. Βαρέθηκα να τα θυμάμαι όλα, να τα συγκρατώ και να τα οργανώνω. Μην λήξει κάτι και δεν προλάβω. Τώρα που το θυμήθηκα ο φόρος της μαμάς. Η 3η δόση είναι Νοέμβρη. Και τα τέλη κυκλοφορίας. Αϊ στο καλό πια! Να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο και τον Κώστα για εκείνη την ιδέα που είχα για εθελοντισμό. Και τη Μ. να μην ξεχάσω. Θα πάρω ή δεν θα πάρω το παιδί για αναδοχή; Μπερδεύτηκα. Κουράστηκα. Σα να μην έφταναν όοοοοολα αυτά, έχω και τα Χριστούγεννα που έρχονται. Π ά λ ι ???? 

Ήδη η πλατεία του χωριού στολίστηκε! Και μου τα υπενθύμισε. Τη θυρίδα να ελέγξω. Ήρθαν αυτά που παρήγγειλα για την Αγγελική και το κοριτσάκι της; Το στικάκι μου; Είχα παραγγείλει κι ένα στικάκι από το internet. Ναι, είναι πολύ πιο φθηνό. Το παντελόνι να αλλάξω. Το πήρα προχθές, από μια προσφορά, την Πέμπτη. Μου είναι χάλια. Δεν μπορώ να φοράω τόσο στενά ρούχα. Όχι. Χριστέ μου... Τα θυμήθηκα όλα; Δεν ξέρω. Κάθε φορά που ησυχάζει λίγο το μυαλό μου, η σκέψη μου είναι σε σένα. 

Σε σένα που δεν με βλέπεις. Που σου στέλνω σήμα και το αγνοείς. Σε σένα που όταν θα σε έχω, θα φεγγοβολάω από χαρά, θα νιώθω να έχω δυνάμεις θεών, θα στολίζω το πρόσωπό μου μ’ ένα χαμόγελο, θα έχω κουράγιο ν’ αντέχω. Γιατί θα ξέρω πως θα με ενθαρρύνεις και θα σ’ ενθαρρύνω. Ξέρεις τι δυνάμεις θα φυτρώσουν; 
Χθες ένιωσα να έχω αυτοπεποίθηση χαμομηλιού. Τόσο αόρατη γίνομαι. Τόσο στενοχωριέμαι, που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να με αναζητήσει. Τόσο είμαι ανίκανη να κουμπώσω κι εγώ σε μια αγκαλιά. Έβλεπα ένα ζευγάρι στην Αριστοτέλους χθες. Πόσο χαιρόταν ο ένας τον άλλον, ακόμη και με μια σέλφι που έβγαλαν. Είχαν ξεκαρδιστεί. Ξέρεις πόσο θα ήθελα να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια; Πόσο μου έχει λείψει αυτό, να 'ξερες. Η σκέψη μου είναι σε σένα, ναι. Σε σένα, που θα είσαι τόσο χαρούμενος όταν θα με γνωρίσεις, να το ξέρεις. Θα σου πάρω ένα κομμάτι από τις έγνοιες σου. Γιατί θέλω και μπορώ. Έμαθα να διαχειρίζομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Λαχταρώ να σου φανώ χρήσιμη Αυτό. Να σε ξεκουράσω σε ό,τι σε έχει κι εσένα κουράσει. Να τα θυμάμαι εγώ για σένα, μαζί με τα δικά μου. Γιατί κι εσύ θα πάρεις κάποια δικά μου, έτσι δεν είναι; 
Θα κουβαλάς λίγες σακούλες σε παρακαλώ. Κυρίως τα υγρά απορρυπαντικά, τα εμφιαλωμένα νερά και τα χαρτιά υγείας. Αααα και τα φρούτα! Αυτά με κούρασαν πιο πολύ. Θα τα γράφω και τα δικά σου σε ημερολόγιο και θα μπαίνω στο e-banking να τα τσεκάρω συχνά. Και το αυτοκίνητο για service να μου πηγαίνεις, ναι; Κι εγώ θα σου μαγειρεύω τα πιο νόστιμα μαμαδίστικα φαγητά, που τώρα τα φτιάχνω για μένα για τη μαμά και για τη Νανούκα, τη γυναίκα που την φροντίζει. Λατρεύω να μαγειρεύω. Να φτιάχνω. Να είναι νόστιμα κι υγιεινά. Δεν τρώω ζάχαρη, σου το ‘πα; Ναι, και πόσο χαίρομαι γι’ αυτό. 

Δεν τρώω πλέον γλυκά. Μόνο μπάρες δημητριακών, παστέλια και σοκολατάκια που φτιάχνω μόνη μου. Με διαλεγμένα υλικά και με στέβια. Με φροντίζω. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Γιατί αυτό απαλύνει το μέσα μου. Προσέχω. Όπως όταν πλένομαι και μετά φοράω αποσμητικό, άρωμα και καθαρά ρούχα. Όλοι το παρατηρούν και μου λένε πόσο ωραία μυρίζω. Μου αρέσει να το ακούω. Το κάνω ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Κι εσύ ακόμη δεν το ξέρεις αυτό. Όπως δεν ξέρεις τίποτε για μένα. Ανυπομονώ να σου ανοίξω τις σελίδες μου. Την καρδιά μου. Θέλω να έρθεις. Σε χρειάζομαι. Κυρίως για να γεμίσει η άδεια μου ψυχή, που τώρα στοκάρει αγάπη και χάδια από το σκυλί μου, από δυο-τρεις φίλες, από τις δραστηριότητές μου. Μα με την πρώτη αναποδιά, αδειάζει μονομιάς. Κι άντε πάλι να την ξαναγεμίσω. Πόσο δύσκολο, πόσο αδιανόητα δύσκολο να επινοώ λόγους για να είμαι χαρούμενη και γελαστή. Χθες έκλαιγα μέσα στην ταινία, σιωπηλά και βουβά. Ένιωθα μια τρύπα στην καρδιά μου. Ήξερα πως κάλυπτα το κενό μου, βρήκα το κουράγιο να βγω έξω από το σπίτι, έστω και μόνη για να δω φεστιβάλ. Να κάθομαι ανάμεσα σε μερικές δεκάδες ανθρώπων, ν’ ακούω τις ανάσες τους. 
Ποιος ξέρει κι αυτοί τι κουβαλάνε. Τι άφησαν, για να έρθουν εκεί, για να πάρουν μιαν ανάσα τέχνης ή για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Δεν ξέρω γιατί έρχονται οι άλλοι άνθρωποι φεστιβάλ. Εγώ πάω γιατί λατρεύω ν’ ανοίγω ένα παράθυρο στον κόσμο. Να παρατηρώ πώς μιλάει ο Γερμανός, ο Ισπανός, ο Σουηδός και πώς συμπεριφέρεται, τι συνήθειες έχει, τι μουσική ακούει, πώς φιλάει, πώς τρώει, πώς άγει τη ζωή του. Χθες είδα μια ισπανική κ μια γαλλική ταινία. Δύο άκρα αντίθετα. Ευτυχώς στην 2η προβολή ήρθε η φίλη μου η Μαρκέλα. Ένιωσα όμορφα που μ’ αγαπάει. Κι επιτέλους πήρα κι ένα δώρο γενεθλίων. Ναι η Μαρκέλα μου κάνει δώρα. Ακόμη κι όταν δεν γιορτάζω μου παίρνει δώρα. Πόσο την αγαπώ γι’ αυτό. Μου πήρε ένα υπέρκομψο νεσεσέρ για καλλυντικά, μια θήκη για κραγιόν με καθρεφτάκι κι ένα spray αποσμητικό χώρου, σε γυάλινο μπουκάλι, σαν άρωμα. Σκέφτεται τις ανάγκες μου. Δεν το κάνει από υποχρέωση. Κι ότι της αρέσει για τον εαυτό της, το παίρνει και για μένα. Όπως εκείνο το λαδάκι για μασάζ. Την βόλεψε και το αγόρασε και για μένα. Το έχω βάλει στο ντουλάπι για να σου κάνω μασάζ. Μέχρι να έρθεις όμως, θα το βάλω στα ποδαράκια μου μια μέρα που θα τους κάνω ποδόλουτρο και θα τα περιποιηθώ. Ξεχνάω να παίρνω τα χάπια μου, το συμπλήρωμα για τις κλειδώσεις μου. Το έχω εδώ δίπλα, καθώς και τις σταγόνες, τις καινούργιες. Κάποιες φορές είμαι πιο τυπική με τη μαμά μου, μην τυχόν ξεχάσω τα χάπια της. Πιο πολύ την προσέχω από εμένα. Χθες είδα ένα βίντεο στο you tube με την Βέφα και της έγραψα σχόλιο πως η μητέρα μου την αγαπούσε και είχε όλα τα βιβλία της και πως είναι μια γυναίκα σύμβολο, γιατί το πιστεύω πως είναι, επηρέασε γενιές γυναικών και τις βοήθησε να κάνουν ωραία τραπεζώματα και να μαγειρεύουν απλά και νόστιμα. Και της έγραψα πως τώρα φροντίζω τη μαμά μου, γιατί εκείνη μας φρόντιζε για χρόνια. Και μου απάντησε μπράβο μου που φροντίζω τη μαμά μου. 

Δηλαδή είμαι άξια για μπράβο; όταν κάνω το αυτονόητο; ίσως και να είμαι. 3 χρόνια τώρα έχω κάνει πολλές φορές στην άκρη τον εαυτό μου για εκείνη. Κι ας μην το καταλαβαίνει, τώρα με το Αλτσχάιμερ. 
Εγώ νιώθω καλά μ’ αυτό. Στη σκέψη ότι μπορεί να πάει αυτό άλλα 10 χρόνια, πικραίνομαι. Χάνω από τη ζωή μου. ξοδεύω χρήματα, ενέργεια και κυρίως ψυχικά αποθέματα και σωματική κούραση. Ναι. Με διαλύει να νιώθω το παγωμένο της πρόσωπο. Κάνω τεράστια προσπάθεια για ένα χαμόγελο. Όλο γκρίνια είναι και πίκρα και μούτρα. Τα βαρέθηκα τα μούτρα της. Πόση αχαριστία γεννάει μια αρρώστια; 
Μα και η δική σου απουσία. Πού είσαι; τι κάνεις τα πρωινά της Κυριακής; Εγώ σήμερα ξύπνησα 8 παρά. Μόνη μου, χωρίς ξυπνητήρι. Σηκώθηκα, έφαγα πρωινό και τώρα που είναι 9 και κάτι σου γράφω. Χθες έκλαιγα πολύ. Πονούσε η καρδιά μου. Έκανε κρακ κρακ. Έτρεχαν ανεξέλεγκτα δάκρυα. Λυπάμαι πολύ όταν γίνεται αυτό. Δεν έχω κουράγιο να ευχαριστώ για όσα έχω. Εστιάζομαι σε όσα δ ε ν έχω. Βλέπω ζευγάρια γύρω μου και πεθαίνω από πόνο. Τα δικά μου χέρια κρατούν μόνο το κινητό μου, που πολλές φορές ανοίγω από μοναξιά. Μπαίνω στο αμάξι μου και κάνω βόλτες. Πάντα μόνη. Η παρηγοριά μου η μουσική και τ’ ανοιχτά παράθυρα.


Χθες έφαγα ακόμη και το βράδυ. Ποιος; εγώ; που το βραδινό το έχω πλέον κόψει. Δεν πόνεσε το στομάχι. Ήθελε κι αυτό να γεμίσει. Γιατί άδειασε το μέσα μου με το κλάμα και τη λύπη. Ακόμη κι η ταινία που είδαμε, η γαλλική, για σχέσεις μιλούσε, για αγάπες. 
Κι εγώ δ ε ν έχω μιαν αγάπη, ένα πρόσωπο, έναν άνθρωπο να νοιάζομαι γι’ αυτόν να είναι το επίκεντρό μου να είναι το ακούμπισμα κι η παρηγοριά μου, ο Μαξ ο σκύλος μου είναι η παρηγοριά μου κι εγώ, εμείς οι δύο τ’ ακούς; 

Κυριακή 10.11.2019…….09.48"

Κλείνω αυτό το συγκλονιστικό κείμενο με την ομιλία μου στο Συνέδριο. "Ναι μπορώ να κάνω πράγματα μόνη και να νιώσω σημαντική και σπουδαία κι αυτάρκης....μα η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να μπορώ μόνη. Θέλω να μπορούμε μαζί...."

Καλημέρα αγαπημένοι.Η μοναξιά δεν είναι  κι ούτε πρέπει να συγχέεται με την μοναχικότητα. Η μοναξιά δεν είναι ανικανότητα, δεν είναι ανεπάρκεια,  δεν είναι πάντα  επιλογή. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για το μαζί και ναι! Η μοναξιά είναι πόνος κι απόγνωση...

Σημείωση: Οι φωτοΖ είναι μιας ταλαντούχας φίλης και δημοσιεύονται με την άδεια της! Την ευχαριστώ....

4 σχόλια:

Κούλλα είπε...

Αχ βρε Κατερίνα, μου άφησε έναν κόμπο στο στομάχι το κείμενο της κοπέλας.
Άτιμη μοναξιά...
Εύχομαι να βρεθεί για αυτήν την κοπέλα και για όποιον νίωθει μόνος ο δικός του συνοδοιπόρος. Το αξίζουν!
Ας κοιτάξουμε γύρω μας και ας δώσουμε αγάπη σε ψυχές που είναι μόνες...

Ανώνυμος είπε...

Πολλές φορές όμως όλα τα παραπάνω το νιώθεις ακόμα και όταν δεν είσαι ΜΟΝΟΣ. Ακόμα και όταν υπάρχουν άνθρωποι στη ζωη σου, σύζηγος, παιδιά κτλ..... Υπάρχει και η μοναξιά.....

Ανώνυμος είπε...

...ΚΑΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙ....ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ.

Ανώνυμος είπε...

Τι συγκλονιστικό κείμενο ήταν αυτό!! Δυστυχώς η μοναξιά είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας και πλήττει ολοένα και περισσότερους από εμάς. Εύχομαι να βρει η κοπέλα ό,τι της αξίζει και να προσφέρει απλόχερα την αγάπη που, απ'ότι φαίνεται, υπάρχει σε αφθονία μέσα της...