Ο σκύλος....

Σαν τον πρωτοσυνάντησα είδα μπροστά μου έναν άνθρωπο ραγισμένο. Σχεδόν σπασμένο... Εγκλωβισμένο σε έναν κόσμο σκιών. Σε μια προσωπική φυλακή γεμάτη πόνο, φοβίες, άγχος και καταναγκασμούς, χωρίς να μπορεί να βγει στο φως...Σιγά σιγά βρήκε τον τρόπο. Σερνόμενος, κουρασμένος, πληγωμένος κι όμως βρήκε τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούσαν και να ξεμυτίσει για πρώτη φορά στον ήλιο.... Ήταν σαν να έγινε ένα θαύμα! Γίνεται ένας άνθρωπος σχεδόν τυφλός από τα σκοτάδια που ζούσε για χρόνια, να βρει τη δύναμη να κοιτάξει προς τα πάνω;

Γίνεται! κι εκείνος το απέδειξε με την προσπάθεια του, μα κι η ελευθερία, αν δεν ξέρεις να την ζήσεις δεν έχει αξία καμία. Ελεύθερος πια κι όμως ο φόβος πάλι εκεί, να τον καταδυναστεύει, να του ρουφά την ενέργεια, να τον αποδυναμώνει!

...Πάντα με εντυπωσιάζει αυτό.Το πως οι άνθρωποι παλεύουν με όλο τους το είναι να ελευθερωθούν κι όμως σαν το καταφέρουν δεν ξέρουν πως να ζήσουν ελεύθεροι και λουφάζουν ξανά στο υγρό κελί τους. Εκείνο βλέπεις ξέρουν για σπίτι τους...

Rescue of a sad dog who forgot to live

Του μίλησα για έναν σκύλο που συναντώ τον τελευταίο καιρό τα πρωινά που πηγαίνω για τρέξιμο. Ζει σε ένα άθλιο χωράφι ξεχασμένος. Το αφεντικό του ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας με παλιά μυαλά, τον κακομεταχειρίζεται. Τον κρατά νηστικό, τον κλωτσά, του φωνάζει. Είναι αδύνατος σαν κλαράκι, κοιμάται κουλουριασμένος στο αγιάζι και στη βροχή κι από τα μάτια του έχει σβήσει κάθε λάμψη... Προσπαθώ να τον φτάσω, να του δώσω κάτι να φάει...μα δεν ανταποκρίνεται και καμιά φορά του πετάω κάτι από μακριά, για να βάλει στο άδειο του στομάχι. Με τον ιδιοκτήτη δεν βγάζω άκρη και κάθε φορά που του μιλάω με "στολίζει" και με διώχνει έντονα. 

Τις προάλλες περνώντας παρατήρησα πως έλειπε....και μετά από λίγο παρατηρώντας καλύτερα τον είδα έξω από τα κάγκελα να κοιμάται κουλουριασμένος. Είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να λυθεί από τα δεσμά του κι ήταν τόσο λεπτός που πέρασε ανάμεσα από τα κάγκελα και βγήκε έξω. Θα μπορούσε να είχε φύγει. Να είχε τρέξει μακριά κι όμως είχε κουλουριαστεί κι έτρεμε εκεί έξω από τα κάγκελα του άθλιου μοναχικού χωραφιού. Τον κάλεσα κοντά μου, τον χάιδεψα έκανα να τον τραβήξω....μα εκείνος στάθηκε για λίγο ακίνητος κι ύστερα γύρισε πάλι με το σβησμένο βλέμμα του και κουλουριάστηκε εκεί έξω από τα κάγκελα της φυλακής του. Πόνεσα...Τι αξία έχει το να είσαι ελεύθερος αν δεν ξέρεις τι είναι ελευθερία;

"Αυτό τον σκύλο μου θυμίζεις" του είπα. Έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι κι ύστερα..λίγες μέρες μετά έγραψε ένα γράμμα. Μου το διάβασε με δάκρυα στα μάτια και πόνεσα και χάρηκα και συγκινήθηκα βαθιά!

Γιατί, είναι γενναίο να μπορείς να είσαι ελεύθερος, μα πιο γενναίο είναι να τολμάς να είσαι ελεύθερος την ώρα που φοβάσαι την ελευθερία πιο πολύ από τα ίδια σου τα δεσμά!

"Αγαπημένε μου Σκυλάκο

Έμαθα την ιστορία σου και κατά έναν περίεργο τρόπο σε σκέφτομαι κάθε ημέρα. Έμαθα ότι είσαι δέσμιος των συνθηκών και των καταστάσεων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν η ακόμα καλύτερα έτσι όπως σου τις διαμόρφωσαν. Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις μέσα σου. Νιώθω τον πόνο σου, την στεναχώρια σου, τα χιλιάδες γιατί, το αδιέξοδό σου. Πόσες χιλιάδες στιγμές στέκεσαι απλά και σκέφτεσαι, ψάχνεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί. Πως εγκλωβίστηκες έτσι σε μια ζωή που δεν ήθελες, πόσα όνειρα έχεις κάνει για το πώς μπορούσε να είναι διαφορετικά η ζωή σου. Είναι η στιγμή που κάνεις μικρά ταξίδια στο άγνωστο, χάνεσαι για λίγο και πάλι κάποιος θα βρεθεί η κάτι να σου χαλάσει αυτό το όνειρο.

Ξέρεις λοιπόν κάτι; Μοιάζουμε πολύ σ’ αυτό. Επίσης έμαθα πως κάποια μέρα έσπασες τις αλυσίδες σου, βγήκες λίγο παραπέρα να δεις πως είναι και πάλι κοντοστάθηκες με απορία. Ωραία τα κατάφερα… τώρα τι κάνω;  Αναρωτήθηκες. Πίσω δεν μ’ αρέσει να πάω, να φύγω για κάπου δεν ξέρω το πώς και έτσι λοιπόν ένιωσες να χάνεσαι. Έτσι δεν είναι; Πριν σου είπα ότι μοιάζουμε. Τελικά ξέρεις τι σκέφτηκα; Είμαστε ίδιοι.

Όλα αυτά στα λέω για να μην νιώθεις μόνος σου Σκυλάκο.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απλά δεν υπήρξαμε λίγο πιο παρατηρητικοί. Ξεχάσαμε να αναπνέουμε, να μυρίζουμε τα πιο απλά, όπως ένα λουλούδι και να ταξιδεύουμε με αυτή την ωραία αίσθηση που μας αφήνει, να γευόμαστε τις πιο γλυκιές γεύσεις της ζωής και να αφήνουμε τον εαυτό μας να απολαμβάνει, να ζούμε τις στιγμές σαν να είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μας.

Αφήσαμε να μας εξουσιάζουν οι σκέψεις και οι άνθρωποι, η θλίψη και η απογοήτευση, ο πόνος και τα δάκρυα. Όχι όμως πια. Ας κάνουμε στον εαυτό μας το δώρο της ευτυχίας, της ύπαρξής μας. Δεν ξέρω πως είναι ο άλλος κόσμος ούτε κι εσύ, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ωραία λύση θα ήταν να αρχίσουμε με μια κραυγή και οι δυο,  κάπου μακριά σε ένα βουνό. Ξέρω ότι μπορείς και μπορώ να τα καταφέρουμε, ζούσαμε τόσα χρόνια στην σκιά, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε στο φως;  Πίστη σε εμάς να έχουμε. Θα μιλάμε με τον κόσμο, θα γελάμε με την καρδιά μας, μπορεί να μας πει ο κόσμος τρελούς, εμείς όμως θα ξέρουμε πως πλέον ζούμε. Τι λες; Το κάνουμε το βήμα; 

Εγώ θέλω να τινάξω από επάνω μου ότι με έχει δεμένο και τώρα που ξέρουμε να σπάμε τις αλυσίδες, ας φύγουμε μπροστά. Και πιο πέρα θα υπάρχει οξυγόνο, τα δέντρα και η φύση θα είναι ίδια, απλά εμείς θα τα δούμε πιο όμορφα, γιατί δεν γνωρίζαμε ότι πιο έξω απ’ τις άγριες αναμνήσεις υπάρχουν τα πιο τρελά όνειρα.

Νιώθω να με κοιτάς στα μάτια γιατί είσαι κι εσύ έτοιμος. Τι λες πάμε; Αρκεί ένα βήμα την κάθε φορά. ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΜΠΡΟΣ να μην ξαναδούμε πίσω ποτέ. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Μπορεί το βήμα να γίνει τρέξιμο, να κοιτάξουμε πίσω και κάποια στιγμή να έχουμε φύγει τόσο μακριά που να μην φαίνεται ο τόπος των αναμνήσεων που ζούσαμε. Είναι σίγουρο. Εγώ θέλω, το ξέρω και εσύ θέλεις, οπότε ας τρέξουμε να τελειώσουμε μια για πάντα ότι γαμημένο μας διέλυσε. Τρέξε Σκυλάκο Τρέξε………!!!!

Αν κουραστείς θα σε πάρω αγκαλιά, αν κουραστώ εγώ, να μου γαβγίζεις να θυμάμαι τον σκοπό, αρκεί να μην σταματήσουμε ποτέ."

Εσύ που φοβάσαι να δραπευτεύσεις. Εσύ που δεν βλέπεις ελπίδα καμιά...να θυμάσαι...η φυλακή είναι στο μυαλό σου.Τρέχα λοιπόν.Τρέχα με όλη την δύναμη του αδύναμου σου κορμιού. Τρέχα μέχρι να μείνεις ξέπνοος, μόνο τρέχα... Είσαι γενναίος!

Καλό βράδυ αγαπημένοι... Το γράμμα αυτό αφορά όλους μας. Οι φόβοι. Οι αγωνίες, τα πρέπει, τα μπορώ, τα δεν μπορώ, τα δεν αντέχω, όλα. Όλα! Όλα! είναι δικά μας δεσμά. Δικά μας. Ο σκυλάκος θέλει να τρέξει πια ελεύθερος και κάθε φορά που κάνουμε πίσω και μας πλακώνουν και πάλι οι σκιές, ένα του γάβγισμα, θα μας θυμίζει για πάντα, να μην ξεχνάμε τον σκοπό.

Τον σκοπό που θα μας κάνει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να μείνουμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι! Όπως μας αξίζει! 

...όπως σου αξίζει...Σε ευχαριστώ γενναίε μου...

                                                                                                                        Κατερίνα

Υ.Γ. Ο σκύλος της ιστορίας βρίσκεται ακόμη σε δεσμά, μα σύντομα όπως ορίζει ο νόμος, αυτό θα αλλάξει.