Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

"Μαλακισμένη"

Γυρίζουμε σπίτι το απόγευμα. Μέσα στο αμαξι εχω τεσσερα παιδια τα δικά μου και δυο φίλους μας που φιλοξενούμε.
Ειμαστε σε έναν δρομο μικρό αγροτικό πίσω από το σπίτι μας. Ειμαστε χαρούμενοι πολύ!
Τραγουδάμε με τα παραθυρα ανοιχτά. Μπροστα μας στο βαθος του δρομου μια κοπέλα που κρατα ένα σκυλο. Η ιδια στην μια άκρη του δρομου ο σκύλος της με τεντωμένο το ρυθμιζόμενο λουρί απέναντι της, στην άλλη ακρη του δρομου.
Σραματαω για να μαζέψει το σκυλο...τραγουδαμε στο αμαξι κι εχουμε χαρα.
Έχει γυρισμένη πλάτη και φορά ακουστικά, ξάφνου γυρίζει και βλέπει το αμάξι την ώρα που επιβραδύνω, τρομάζει, μαζεύει το σκύλο γρήγορα. 
Την προσπερνώ. Τα παιδιά βγάζουν μια φωνή.
"Τι πάθατε;" ρωταω.
"Ακουσες τι σου ειπε;" με ρωτουν
"Οχι, τι μου ειπε;"
"Μαμά σε ειπε μαλακισμένη" μου λέει ο γιος μου.
"Γιατί επειδή δεν της πατησα το σκυλο; Κανεις λαθος κατι αλλο ειπε"
Οχι οχι επιμενουν όλα μαζί σε εβρισε σε ειπε μαλακισμένη...
Έλα Παναγιά μου...προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Δεν έκανα τίποτε λάθος. Δεν συνέβη πραγματικά τίποτε απολύτως. Αποκλείεται να είπε κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι μήπως τα παιδιά δεν είδαν καλά....Γυρνώντας στην επιστροφή μας, την βλέπουμε μπροστά μας και πάλι.
Σταματώ δίπλα της. Κοριτσάκι. Βαριά είκοσι. Κούκλα σαν τα κρύα τα νερά. Ξανθιά και λυγερή με όμορφα γαλάζια μάτια, πρόσωπο αγγελικό. 

"Συγνωμη, της λέω στον πληθυντικό, προηγουμένως μου είπατε κάτι και δεν σας άκουσα;"
Με κοιτα. Βγαζει τα ακουστικά από τα αυτιά της. Δεν απαντα για αρκετα δευτερολεπτα και τα μάτια της για μια στιγμή ειναι έκπληκτα μα γρηγορα παιρνει το υφος το Αντε παρατα μας...
Μετα απο μερικά δευτερολεπτα σιωπής της λέω και πάλι στον πληθυντικο...
"Κάτι είπατε. Λοιπόν δεν έπρεπε να το πείτε. Δεν σας έκανα κάτι κι έχω και τα παιδιά μαζί μου στο αμάξι και είστε τόσο μικρή για να μου μιλάτε έτσι". 

Τα μάτια της βγάζουν σπίθες. Τα εικοσαχρονα γαλάζια μάτια ειναι ξαφνου πολύ θυμωμένα.
"Έτρεχες σε κατοικημένη περιοχή." Μου λέει στον ενικό και με υφος εξαγριωμένο.
"Δεν μπορεις να τρέχεις εδώ περνανε ανθρωποι."
Της απαντω στον ενικο κι εγω λοιπόν...
"Αν ετρεχα θα ειχα πατησει το σκύλο σου που ήταν τοσο μακριά σου, δεν έτρεχα καθολου, με τριάντα πήγαινα, μα και πάλι σου λέω πως μίλησες με αγενεια κι εχω οπως βλέπεις και παιδιά στο αμάξι. Δεν μιλάμε ετσι."
"Μπορεί να μην μιλάμε έτσι αλλά κι εσύ
(!!!εσύ ), να προσέχεις πως οδηγείς" μου απαντά...

"Λυπάμαι, της λέω λυπάμαι γιατι είσαι νεο κορίτσι και δεν καταλαβαίνεις. Δεν ειναι τρόπος αυτός. Το κριμα για σενα, τι κριμα"...μου σουρνει διάφορα βαζω μπροστα και φεύγω...
Τα παιδιά έξαλα μου έλεγαν διάφορα φωνάζοντας . Γιατί δεν την μάλωσες, γιατί δεν κατεβηκες, γιατί δεν την έβρισες, πως μπορεί να μην κατάλαβε το λάθος της, γιατί τα έριξε όλα πάνω σου, τι της εφταιξες και σου φέρθηκε έτσι, γιατί το δέχτηκες, γιατί έφυγες, ήθελε ένα χαστούκι τελικά για να μάθει να μιλάει...
Εγώ ήθελα απλά να κλάψω.
Γυρίζοντας σπιτι ο δωδεκάχρονος γιος των φιλων που φιλοξενουμε με ρωτησε.
"Πως μπορεσατε και δεν την βρισατε κυρια Κατερίνα; Γιατι της μιλήσατε τόσο ήρεμα και δεν τη βρισατε αφού σας έβρισε ;
Γιατί αν την έβριζα θα ντρεπόμουν να σε κοιτάξω.. ήθελα να του απαντήσω...μα του απάντησα κατι αλλο διδακτικό...πως η βία, λεκτική ή σωματική είναι ανεπίτρεπτη, για να μην γίνω σαν κι εκείνη και τέτοια...
Ομως μου εμεινε μια πίκρα...Γιατι σταθηκα μπροστά σε ένα πανέμορφο νεο πλάσμα που αντιπροσωπεύει την ελπίδα και δεν ήξερε να αναλάβει την ευθύνη της.
Δεν ήξερε να μιλά στον πληθυντικό.
Δεν ηξερε να ζητάει συγνωμη.
Δεν ήξερε πως να ειναι ευγενική.
Δεν ηξερε να σέβεται.
Δεν ήξερε να φερεται.
Δεν ήξερε να ειναι παράδειγμα σε μικρότερα της παιδιά.
Δεν ήξερε να μαθαίνει. Ναι το πιο σημαντικό....Δεν ήξερε να ακούει και να μαθαίνει.
Στάθηκα μπροστά σε ένα υπέροχο νέο πλάσμα, σε ένα γειτονόπουλο μου, που είναι ο νέος ανεύθυνος αγενής πολίτης αυτής της χώρας.
Η νέα γενιά ασεβών ανθρώπων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ανθρώπους, στιγμές, ευθύνες.
Στάθηκα μπροστά της κι ήταν τόσο όμορφη και τόσο κρίμα που πόνεσα για εκείνη και για αυτή την χώρα που κι η επόμενη γενιά μοιάζει τόσο με τις προηγούμενες...
Άνθρωποι θυμωμένοι, αγενής που έχουν πάντα δίκιο και που μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο να αποκαλέσουν μια γυναίκα τριάντα χρόνια μεγαλύτερη τους "μαλακισμένη".
Που με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο μπορούν χωρίς καμία εν συναίσθηση να αποκαλέσουν μια μαμά "μαλακισμένη" μπροστά στα εμβρόντητα παιδιά της.
Ντράπηκα. Πόνεσα...και να πω την αλήθεια χάλασε η υπέροχη μέρα μου γιατί ένιωσα εγώ την ευθύνη της απέναντι στα παιδιά που είχα μαζί μου. Την ευθύνη των ανθρώπων που εκπαιδεύω για τον κόσμο τούτο κι εύχομαι κι ελπίζω...να μην έχω κάνει τα ίδια λάθη μαζί τους...

Εύχομαι κι ελπίζω να ήμουν ένα καλύτερο παράδειγμα, ένας καλύτερος εκπαιδευτής ως γονιός...κι εύχομαι να είμαστε πολλοί, για να έχει αυτός ο κόσμος μια ελπίδα...μια Ελπίδα γαμώτο...

                                                                                          
Από σημερινό post μου στο fcb, που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας...Έχω καιρό να νιώσω τόση στεναχώρια ίσως γιατί λίγες φορές έχω νιώσει τέτοια έκθεση μπροστά στα παιδιά μου...

"Έχε στο νου σου το παιδί...γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"...Πρώτα όμως, το παιδί,  πρέπει να γλυτώσει από εμάς. Από εμάς γαμώτο...

Καληνύχτα αγαπημένοι...
                                                                                                                       Κατερίνα

Υ.Γ. Το τραγούδι που ακούγαμε και τραγουδούσαμε την στιγμή που περιγράφω!

Some of them want to use you Some of them want to get used by you Some of them want to abuse you Some of them want to be abused Sweet dreams are made of this Who am I to disagree? I travel the world and the seven seas Everybody's looking for something
Hold your head up, keep your head up, movin' on

Τελικά Τι
είναι το τυχαίο...

6 σχόλια:

Παναγιώτα είπε...

Καλημέρα!!
Απογοήτευση και φόβος τα πρώτα συναισθήματα.
Φόβος μην μεγαλώσω ένα τέτοιο παιδί,γιατί από το σπίτι ξεκινάει η παιδεία.
Σήμερα έχει πάλι δέκα λεπτά κήρυγμα.
Η μητέρα μου μας έλεγε "τρία πράγματα μην ξεχνάτε,ευχαριστώ,παρακαλώ και συγνώμη".

Dee Dee είπε...

Τι ομορφο που εκανε εντυπωση αυτη η συμπεριφορα της νεαρης στα παιδια που ειχες μαζι σου! Θα υπαρχουν πολλοι τετοιοι νεοι ανθρωποι που η εξωτερικη ομορφια δεν εχει καθολου να κανει με την εσωτερικη μαγεια του ανθρωπου. Κατι τετοιες προκλητικες αντιδρασεις εχω κι εγω απο κατι νεαρα παιδια που ερχονται και καθονται στα σκαλια εξω απο το γραφειο μου κι εχουν πολυ ευκολη την αγενια ως απαντηση στο οτιδηποτε. Μα αν αυτο το παιδι δεν το σεβονται, πως θα μαθει αυτο να σεβεται εμενα; Και η Ισμηνη με ρωταει γιατι δεν τα μαλωνω που μου ζωγραφιζουν τον τοιχο :) Κι εγω της απανταω οτι μονο αν βρουμε τροπο να τα αγαπησουμε αυτα τα παιδια θα παψουν ισως καποτε να μουτζουρωνουν τους τοιχους. Και δεν το λεω επειδη ειναι η "σωστη απαντηση" για την Ισμηνη. Μα γιατι ειναι η αληθεια. Ασχετα αν καποιες μερες δεν εχω την υπομονη και βγαινω και τους κανω παρατηρηση επειδη με ενοχλουν :)

Και ολα αυτα απο εσενα τα εμαθα. Θυμαμαι συζητησεις μας για την ελευθερια να θυμωνει η Ισμηνη. Κι ευτυχως η Ισμηνη μου εδειξες τον τροπο να της δινω χωρο και χρονο να εκφραζεται. Για να μη μεγαλωνει νιωθωντας μια μονιμη απορριψη και αδικια και βρεθει να βρισει μια τυχαια τρελλη που τραγουδαει με τα παιδια της στον δρομο οταν η Ισμηνη θα βγαζει βολτα τη Φλαππυ :)

Μια χαρα ειναι η νεολαια με τη δικη μας γενια ως γονεις. Λιγα κουσουρια τους βρισκω. Περιμενα περισσοτερα :)

Καλημερα ομορφη μου!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Κατερίνα μου σε καταλαβαίνω πώς νιώθεις. Το ίδιο έχει συμβεί και σε εμένα.
Ένιωσα στενοχώρια και ντροπιασμένη απέναντι στα παιδια μου.
Αδύναμη μπροστά σε ενα νέο πλάσμα που οπως λες δεν ειχε καμια διάθεση να ακουσει. Κρίμα

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Δε ξερω που να ριξω το φταίξιμο και ποιος μπορεί να φταιει για αυτην την συμπεριφορα.. η κοπελιά; η εμεις οι γονεις που τους την εχουμε μαθει..!!
Απλά ένιωσα και εγω άσκημα διαβαζοντας την περιπετεια σας!!

Unknown είπε...

Εμείς...Εμείς οι γονείς φταίμε! Που δεν μάθαμε στα παιδιά μας το σεβασμό! Σεβασμό Όχι μόνο στους μεγαλύτερους, αλλά προ πάντων στους μικρότερους, στους αδύναμους, στους κουρασμένους που ξυπνάνε από τις αγριοφωνάρες τους τη νύχτα, σεβασμό στην αντίθετη άποψη... Και πάει λέγοντάς! Επειδή μάλλον φοβηθήκαμε μήπως εκμεταλλευτούν οι άλλοι την αγένειά τους... κι έτσι προτιμήσαμε να μεγαλώσουμε θύτες μην τυχόν και γίνουν θύματα. Κι έτσι τα μάθαμε να χτίζουν μόνα τους μια κόλαση για τα ίδια κυρίως και να ζούν μέσα σε αυτήν θεωρώντας τον συνάνθρωπό εχθρό...

7seconds είπε...

Χαίρομαι πραγματικά για την αντιμετώπιση. Τα παιδιά δεν είναι έτοιμα να συνειδητοποιήσουν την ανωτερότητα με την οποία αντιμετωπίσατε το όλο θέμα. Ο αυθορμητισμός και η πιεση που δεχθήκατε ήταν φανερά μεγάλη. Κι ευτυχώς που είχατε τα παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο. Τα παιδιά σε κανουν καλύτερο άνθρωπο, το είδες αυτο. Η κοπέλα κατάλαβε κι αυτή, είμαι σίγουρος, έβαλε πάνω από όλα τον εγωισμό της. Θεωρησεοτι δεν έχει να χάσει τίποτα κι έτσι ικανοποίησε το εγώ της. Κακώς βέβαια, ευχομεύ να αλλάξει αυτό και να γίνει κι αυτή καλύτερος άνθρωπος. Το μόνο σίγουρο ότι λειτούργησες με αξιοπρέπεια, ναι ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ κι αυτο είναι μεγάλο προσόν για την ζωή, ναι αξιοπρέπεια. Μπράβο σου