Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Στον ήλιο του μεσημεριού....

Αυτό που μου αρέσει πολύ σε αυτή την εποχή είναι η πρωινή δροσιά.Την αγαπώ αυτή την απίθανη αίσθηση της καθαρότητας των καλοκαιρινών πρωινών. Έχουν μια αίσθηση φρεσκάδας και μιας σιγής που με τρελαίνει. Σαν μέσα στο μυαλό μου να νιώθω τις αισθήσεις ακόμη καθώς παιδί θυμάμαι ήμασταν στον Πλαταμώνα και ξυπνούσαμε πολύ πολύ πρωί. Έχω λίγες μνήμες γιατί δεν ήμουν πάνω από 5 ή 6 χρονών μα στο σώμα μου είναι ακόμη εκείνη η αίσθηση του πολύ πρωινού ξυπνήματος και με τα ξαδέρφια μαζί να τρέχουμε στο φούρνο στον πάνω δρόμο. Ζεστό κουλούρι και κρύο γάλα κακάο στο πλαστικό μπουκαλάκι του αγνό, ήταν το πρωινό μας κι εκείνη η γεύση είναι καρφωμένη στο μυαλό μου με μια μοναδική αίσθηση ευτυχίας.

Αυτή την ευτυχία αποζητώ τα πρωινά. Γι' αυτό ίσως ξυπνώ τόσο νωρίς...για να προλάβω να χαρώ την πρωινή δροσιά και τη σιγαλιά τρέχοντας εκεί δίπλα στη θάλασσα. Πόσο υπέροχο είναι αυτό το προνόμιο. Το να απολαμβάνω τη θάλασσα τόσο πρωί. Νιώθουμε τόσο τυχεροί που η θάλασσα είναι κομμάτι της ζωής μας. Που μπορώ σε πέντε λεπτά να απολαύσω την εικόνα ή την αλμύρα της.




Τα υπέροχα πρωινά λοιπόν μετά το πρωινό τρέξιμο μπορεί να μου χαρίσω και μια γρήγορη βουτιά και γυρίζω σπίτι πια για να κάνω ένα κρύο ανανεωτικό μπάνιο και να πιω αργά τον πρωινό καφέ μου στο μπαλκόνι αφού έχω ποτίσει τα ολάνθιστα χαρούμενα λουλούδια μου, πριν ξυπνήσουν όλοι, όσο ακόμη το σπίτι είναι δροσερό και σιωπηλό...κι ύστερα φεύγω για τη δουλειά κι όλα μπαίνουν σε άλλους ρυθμούς πιο έντονους.




Μα ακόμη και μέσα στην ένταση της καθημερινότητας το καλοκαίρι μας δίνει αυτό το περιθώριο να νιώσουμε λίγο πιο ανάλαφροι. Τα φαγητά μας είναι λατρεμένα κι οι γεύσεις έχουν πάντα μια απλότητα.






Όλα θυμίζουν σε εμάς τους μεγάλους τα καλοκαίρια της νιότης μας ενώ τα αγόρια χτίζουν μνήμες μέσα από γεύσεις κι εικόνες.





Αρχίζουν οι βραδιές και τα απογεύματα στο μπαλκόνι με φίλους, με εύκολα γρήγορα, γλυκά που μας κάνουν να χτυπάμε παλαμάκια και  τα Σαββατοκύριακα τρώμε μόνο στην αυλή ή στο μπαλκόνι...κι ακόμη κι αν βρέχει τα παιδιά με ενθουσιασμό απολαμβάνουν τη βροχή χοροπηδώντας κι εμείς απολαμβάνουμε να χαιρόμαστε με την χαρά τους...


Αυτός ο Ιούνης είναι βροχερός κι αλλοπρόσαλλος και κάναμε μόνο ένα μπάνιο αλλά αυτή η ιδιαίτερη διάθεση του, μας έχει χαρίσει υπέροχα φωτογραφικά τοπία με θυμωμένα σύννεφα και απίθανα χρώματα! Οπότε του το συγχωρούμε....



Του το συγχωρούμε γιατί ενώ μας ταλαιπωρεί, μας μαγεύει τα μάτια κι έτσι την ημέρα της θεατρικής παράστασης  του έργου "Σ' αγαπώ" που προετοιμαζόταν για τόσο καιρό αποφάσισε να τα κάνει όλα...
Έβρεξε, φύσηξε, θύμωσε, μας φοβέρισε....


Μα η ομάδα εκεί ακλόνητη. Να σηκώνει τα σκηνικά που πέφταν. Να επιδιορθώνει τις ζημιές, να συνεχίζει ακάθεκτη χωρίς να χάνει την πίστη της πως τελικά όλα θα πάνε καλά...και πήγαν!
Ζήσαμε λοιπόν, μια ακόμη μαγική βραδιά δίπλα στη θάλασσα στο beach bar Riviera....σε μια αξέχαστη παράσταση γεμάτη Ελληνικό καλοκαίρι!






Η θάλασσα αφρισμένη, ο ουρανός φορτωμένος κι εκεί στην μέση ένα πανέμορφο κάτασπρο Ελληνικό νησί σαν ελεύθερο γλαροπούλι στο Αιγαίο!
Το αγόρι μου τραγουδούσε..."Μήνυμά στέλνω με ένα γλάρο θα' ρθω καλή μου να σε πάρω" και νομίζω αυτό το τραγούδι δεν μπορώ πια να το ακούσω χωρίς να συγκινηθώ...ίσως γιατί τα καλοκαίρια μου πια, είναι όλα δικά του....

Ήταν μια ακόμη αξέχαστη παράσταση ίσως η πιο όμορφη όλων.Της ταίριαζε αυτό το φυσικό τοπίο κι όλοι φαινόταν τόσο χαρούμενοι και δημιουργικοί. Αποφασισμένοι να είναι εκεί. Αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν το κάτασπρο νησί τους στα τερτίπια του καιρού!!!Κάθε καιρού!
Τους θαύμασα κι όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο μήνυμα...Είμαστε εδώ! Σε ευχαριστούμε Κύκλε, που είσαι εδώ! 

Είμαστε εδώ λοιπόν κι είμαστε πια μέσα στην καρδιά του Ιούνη και εκείνος φεύγει...Μαζί του πήρε τη σχολική χρονιά κι όλες τις εκδηλώσεις και τις γιορτές των παιδιών. Ο μικρός μας είναι ήδη στην κατασκήνωση και περνά "τέλεια μαμά τέλεια!!!"...όπως φωνάζει στο τηλέφωνο...
Και θυμάμαι την πρώτη φορά που έφυγε μακριά μας να πάει στο Καζαβίτι  με το Σχολείο της Φύσης...τέσσερα χρόνια πριν.
Τόσο μικρούλης! Είχε πει πως δεν θα το ξανακάνει γιατί του λείψαμε πολύ παρόλο που είχε περάσει τέλεια κι εμείς δεν τον ξαναπιέσαμε....Και να φέτος το ζήτησε μόνος του κι είναι στην κατασκήνωση με την ομάδα της Ρομποτικής κι ενώ δεν ήξερε κανέναν πήρε το ρίσκο.


Στον αποχαιρετισμό ήταν πάλι σοβαρούλης, στην αγκαλιά του μπαμπά του με ένα ελαφρύ θλιμμένο χαμόγελο κι εγώ ένιωθα την αγωνία του...Στο γυρισμό, ήμουν σιωπηλή και το αγόρι μου με κατάλαβε..."Μην φοβάσαι, έπρεπε να το κάνει αυτό, το χρειαζόταν"...μου είπε κι ήξερα πως έχει δίκιο! Ναι χρειαζόταν να δοκιμαστεί ξανά και χαίρομαι που ένιωσε την ασφάλεια να το κάνει και χαίρομαι διπλά, που στο τηλέφωνο είναι πάντα ενθουσιασμένος!

Μόλις γυρίσει ο μικρός φεύγει κατασκήνωση ο μεγάλος, με την ομάδα τένις μα για εκείνον πια δεν ανησυχούμε. 

Μεγάλωσε....κι εμείς τον αφήνουμε μόνο πια και με την πρώτη ευκαιρία απολαμβάνουμε μια απογευματινή βόλτα στην καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη με την υπέροχη βραδινή σουλατσαρία.




Και μπορεί στην τρεχάλα μας τις καθημερινές, να μην προλαβαίνουμε πολλά, μα πάντα προλαβαίνουμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε...κι αγαπάμε τα λουλούδια και το στολισμένο σπίτι.





Τα βάζα μας, γεμάτα με αγριολούλουδα και το σπίτι χρωματιστό, με το φως του ήλιου να τρυπώνει από παντού. Το'χω ξαναπεί, κάθε εποχή που είναι μπροστά μου νιώθω να είναι η αγαπημένη μου...μα το καλοκαίρι...αχ το καλοκαίρι ίσως λίγο παραπάνω αγαπημένη.

Αυτό το καλοκαίρι θα είναι όμορφο για πολλούς λόγους μα ένας είναι ο πιο σημαντικός....γιατί το φετινό καλοκαίρι λίγες μόνο μέρες πριν επέστρεψαν οι γονείς μου από την Γερμανία...Ναι γύρισαν στην Ελλάδα...Για πάντα; Ρωτούσαμε παλιά σαν επέστρεφε κάποιος από τα ξένα...Για πάντα! Απαντώ.
Η Γερμανία για χρόνια έθρεφε τα όνειρα τους μα ήρθε ο καιρός να ζήσουν αυτά τα όνειρα. Έφυγαν παιδιά και γύρισαν, συνταξιούχοι πια, να μείνουν στη χώρα τους, να απολαύσουν την πατρίδα τους και τα παιδιά τους. Να χαρούν τα εγγόνια και τα καλοκαίρια τους....κι αυτό είναι υπέροχο κι ένιωσα την διαφορά τόσο έντονα καθώς για πρώτη φορά μετά από τόσα και τόσα χρόνια πήγαμε όλοι μαζί στο χωριό κι η μαμά μου στον αποχαιρετισμό δεν έκλαιγε. Είναι γιατί το αντίο πια δεν είναι βαρύ και δεν πονάει... Τι χαρά Θεέ μου. Έτσι μόνο πρέπει να αποχαιρετιούνται οι άνθρωποι...Με αυτή την απλότητα της ασφάλειας πως αύριο θα είμαστε πάλι μαζί!

Έτσι απολαύσαμε το πανέμορφο χωριό και τους συγγενείς μας με μια χαρά αλλιώτικη. Πήγαμε στα νεκροταφεία να χαιρετήσουμε τους άλλους αγαπημένους μας κι εκεί στις λεβάντες μια πεταλούδα μας θύμιζε το νόημα της ζωής, πετώντας ελύθερα εκεί στο ήλιο του μεσημεριού πίσω από τα ξασπρισμένα μάρμαρα...


Δεν υπήρχαν δάκρυα, μόνο χαρά κι ένα φούσκωμα γεμάτο αγάπη.
Ένιωθα ευτυχισμένη ανάμεσα σε όλους.Τα ανίψια μου, τα ξαδέρφια, τους συγγενείς, τους γονείς...τα αγόρια μου...Ακόμη κι οι φευγάτοι...κι εκείνοι μαζί μας ήταν τη μέρα εκείνη!

Κι ύστερα ήρθε μια μπόρα λυτρωτική. Από εκείνες τις υπέροχες τις καλοκαιρινές, με το χώμα να μυρίζει υγρασία κι όταν βγήκαμε στην αυλή...το μικρο μας χωριουδάκι είχε αποκτήσει ένα χρωματιστό στέμμα!


Ο ήλιος του μεσημεριού, ασπρίζει τα πάντα σε ετούτα τα Ελληνικά μας καλοκαίρια! Γεμίζει με φως το μέσα μας. Με εκείνο το αθάνατο Ελληνικό φως που πέφτει πάνω στη θάλασσα και τη γεμίζει χρυσάφι.
Φως που αντανακλά πάνω στα κάτασπρα αρχαία μάρμαρα.Φως που σκορπιέται στην αιωνιότητα του ουρανού. Στον ήλιο του μεσημεριού με τα τζιτζίκια να τραγουδούν και το απαλό νοτιαδάκι να μας δροσίζει ξαπλωμένους εκεί, σε παλιά ντιβάνια και δροσερά σεντόνια κάτω από δέντρα και καθαρές ασβεστωμένες αυλές...
Εκεί κοιμούνται τα πιο νοσταλγικά, τα πιο μεγάλα, τα πιο άπιαστα καλοκαιρινά όνειρα μας. Γεμάτα με την νωχελικότητα του ήλιου.

Καλημέρα αγαπημένοι...φέτος το καλοκαίρι εύχομαι να είναι γεμάτο με την δροσιά του πρωινού. Την βαριά φρουτένια μυρωδιά του καλοκαιρινού απογεύματος και τον Ήλιο!!! Τον καυτό εκείνο αχόρταγο ήλιο του μεσημεριού όπου μόνο εμείς που γεννηθήκαμε σε αυτή τη χώρα νιώθουμε στο σώμα μας την αίσθηση του!
Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι. Γεμάτο ήλιο. Ελληνικό φως και γαλάζιες δροσερές θάλασσες...Γεμάτο αγάπη. Ανθρώπους.Έρωτα και μια ευτυχία που θα έρθει ξαφνικά, σαν τους ξενιτεμένους που στρίβουν από τη γωνία του δρόμου και τους βλέπεις μπροστά σου και νιώθεις αυτό το σπαραγμό του μισεμού να χάνεται σε μια στιγμή!
Όλα όσα λείπουν να έρθουν...ετούτο το καλοκαίρι. Για όλους! Για όλους μας αγαπημένοι!!!

Καλό καλοκαίρι λοιπόν!
                                                                                                                    Κατερίνα


8 σχόλια:

Ξένια Πατσαλίδου, Κύπρος είπε...

Καλό Καλοκαίρι Κατερίνα μου!! Από ότι γράφεις θα είναι πολύ όμορφο αφού θα έχεις και τους γονείς σου κοντά!

Και εγώ περιμένω πως και πως να έρθω κοντά σας στην Περαία στον γιο μου. Θα κοιτάζω μήπως και σε δώ στα όμορφα δρομάκια στο ύψωμα της σχολής της Ιόλης. Φιλάκια πολλά!!!

Ariadne είπε...

Αχ τι όμορφα γράφεις, τι όμορφα τα περιγράφεις όλα αυτά που είναι μέσα σου και μέσα μου και μέσα σε όλο τον κόσμο γύρω μας. Χαίρομαι τόσο που επέστρεψαν για πάντα οι δικοί σου, δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πώς νιώθουν οι ίδιοι!AriadnefromGreece!

Nasia είπε...

σε διαβαζα το πρωί στο σχολείο και ενώ καθώς κατέβαινα στην ανάρτησή σου σχεδίαζα πώς θα σε πειράξω ,με τον ήλιο του μεσημεριού σου ,με τα φαγητά και τα γλυκά κυρίως που μας κοτσάρεις τόσο ξεδιάντροπα καλοκαιριατικα(ΝΤΡΟΠΗ σου Κατερίνα) ,που όλοι ειμαστε σε δίαιτα ,άρχισα να βουρκώνω κι ετρεχα να κρυφτω όταν διάβασα για τους γονείς σου! Πάντα τους σκεφτόμουν ,τους έχω συμπαθησει πολύ ,μέσα απο τις φωτογραφίες τους στη δουλειά που έχεις βαλει λιγες φορές και απο τις αφηγήσεις σου...ειδικά τον μπαμπά σου,φαινεται τόσο γλυκός και τρυφερός στα μάτια μου ( και τι έχει τραβήξει ο ανθρωπος με εσένα κόρη χαχαχα- όχι που δεν θα πείραζα)...εύχομαι να χαρούν τη σύνταξή τους για πολλά χρόνια ,να περασουν όπως επιθυμούν πραγματοποιώντας τα όνειρά τους , να δουν δισέγγονα και εσένα μπαμπόγρια βρε χαχαχα ...χάρηκα πολύ με τα νέα σας !Καλό καλοκαίρι να έχετε !Πολλά φιλιά!

Βενετία είπε...

Ποσο πολυ χάρηκα για το ... "για πάντα" ! Αληθινά... Βλέπεις, βιώνω αυτο το μισεμό κι ας ειμαι εγώ που έφυγα μακριά... πάντα μου λείπει ο τόπος μου, για πάντα θα νιώθω νοσταλγία... Καλώς τους δέχτηκες αγαπημένη... να τους χαρείς κ να σας χαρουνε...

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ ΔΕΧΤΗΚΕΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ....ΧΟΡΤΑΣΕΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Μαρία Έλενα είπε...

Καλό καλοκάιρι
Φιλάκια ...

Life Pebbles είπε...

Πολύ όμορφο το άρθρο σου Κατερίνα, όπως όλα άλλωστε!Συγκίνηση και Ελπίδα!Πόσο όμορφο να ζεις απλά, να ζεις αληθινά μα όσο και αν φαντάζει απλό, θέλει πολύ αρετή και τόλμη, γιατί αυτό τελικά είναι η Ελευθερία..τι λες? Ο Κάλβος μάλλον είχε δίκιο...Καλό καλοκαίρι....

Αφροδίτη είπε...

"Για πάντα? Για πάντα!". Πόσο χάρηκα που το θαυμαστικό διαδέχτηκε επιτέλους πανηγυρικά το ερωτηματικό και ήρθε, και ήρθε, για να μείνει, για πάντα για να μείνει! Πόσο χάρηκα γι' αυτήν την αλλαγή φρουράς, αχ και μόνο να 'ξερες, Κατερίνα μου, πόσο, μα πόσο χάρηκα! Σαν να το βίωσα κατά κάποιον τρόπο κι εγώ, έτσι το ένιωσα, έτσι το έζησα... Ένα Καλοκαίρι Μαγικό από καρδιάς για όλους σας, Μαγικό!