Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

...κι αυτό θα περάσει...

Με ξυπνάει μια δίψα από ύπνο βαθύ. Σηκώνομαι από το κρεββάτι και πίνω ένα ποτήρι νερό. Κοιτάζω το ρολόι είναι 4 και τέταρτο και ξημερώνει Δευτέρα...

Κι αρχίζει το μαρτύριο...είμαι από αυτούς που αν ο ύπνος μου κοπεί δεν ξανάρχεται...Έρχονται όμως όλοι οι φόβοι. Είναι νύχτα βλέπεις και οι φόβοι ζουν στις σκιές. Κάνω πλάνα, πως θα γίνει αύριο και τι θα προλάβω...θα προλάβω; Έχω συναντήσεις με εκείνους κι εκείνους και πρέπει να φύγω την τάδε ώρα για να μπορέσω να είμαι στην ώρα μου. Σφήνες από μικρά..."τι θα μαγειρέψω;" μέχρι μεγάλα..."να βγουν καλές οι εξετάσεις".

Λογαριασμοί περνούν από το μυαλό μου ξανά και ξανά. Αυτός κι αυτός κι αυτός, ανάγκες των παιδιών, να πάω στο ταχυδρομείο και στο λογιστή...ωχ! Λογαριασμοί!!!...κι όταν όλα φαίνονται πια βουνό έρχονται και τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, πάρε κι αυτό κι εκείνο, ξέχασες κι αυτό και το άλλο...και εμένα με ξέχασες Κατερίνα κανένα όνειρο δεν είναι μικρό...

Δεν θέλω να ανάψω το φως, θέλω να κοιμηθώ. Ξημερώνει Δευτέρα κι έχω βαρύ πρόγραμμα.Βάζω ξανά τα πλάνα σε προτεραιότητα τι θα κάνω στο σεμινάριο το βράδυ, όλη η ροή περνά από το μυαλό μου,ασκήσεις...πότε την έκανα αυτή την άσκηση αχ!με εκείνη την ομάδα....Άνθρωποι έρχονται σαν φωτογραφίες ξαφνικά...αυτός, εκείνη, πόσο καιρό έχω να την δω; 
Τα κατάφερε άραγε; Είχε νόημα η προσπάθεια...τα βρήκε με τους γονείς της...Γονείς! Οι γονείς μου...τους πεθύμησα...πότε θα τους δω...όλοι είναι μακριά...μα να θα έρθει ο ξάδερφος από την Αγγλία σε λίγο.Θα ιδωθούμε τουλάχιστον κάποιοι, θα μας μαζέψει η θεία. Η θεία είχε γενέθλια προχθές, έγινε 74..."στα 76 πέθανε η μαμά μου" μου είπε στο τηλέφωνο...Τρόμαξα! 
Η γιαγιά, πόσο την πεθύμησα, πόσα χρόνια έχει που πέθανε....τι κρίμα που δεν γνώρισε τα δισέγγονα της. Όλα τα τελειώνει ο θάνατος...ο θάνατος, οι γονείς μου που είναι μακριά, αύριο ο Πανταζής έχει ταξίδι, ο δρόμος, τα παιδιά...να είναι καλά...να βγουν καλές οι εξετάσεις. 
Η νύχτα δεν φεύγει...Πέρασαν τόσα, "κι αυτό θα περάσει..." σκέφτομαι. Που το θυμήθηκα αυτό; Όταν ζούσα στην Αγγλία τον πρώτο καιρό πρόσεχα ένα αγοράκι τον Γιάννη. Ήταν εννιά μηνών τι χαριτωμένος! Αυτή η φράση ήταν γραμμένη με άτσαλα γράμματα σε ένα κάδρο στο σαλόνι τους...Μου είχε κάνει καλό τότε αυτή η φράση. Την κράτησα! 
Ο Γιάννης, Θεέ μου θα είναι τώρα πάνω από είκοσι χρονών....όλοι οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους. θα είναι τόσο μεγάλοι...σίγουρα οι άνθρωποι που φρόντιζα στους οίκους ευγηρίας θα έχουν πεθάνει...Η Alice κι η Sarah κι ο Ben...Ο θάνατος πάλι...ο φόβος.
Σφίξιμο...συνειρμικά οράματα ξανά και ξανά ξανά και ξανά...Υπέροχη Ψυχοθεραπευτική δουλειά αν ήμουν στο Ψυχαναλυτικό ντιβάνι!!!!

Μα η αϋπνία δεν έχει τίποτε το θεραπευτικό...έξι και τέταρτο..Δυο ολόκληρες ώρες με εμένα στην απόλυτη εγκεφαλική μου φρίκη...Να βγει ο ήλιος επιτέλους να βγει ο ήλιος...πως θα βγάλω τη μέρα;
Χτυπά το ξυπνητήρι...κι εκεί νιώθω να με παίρνει ο ύπνος...στις 7 παρά νιώθω τον Άγγελο να μου ψιθυρίζει "Καλημέρα μαμά" και ξυπνάω. Μια αγκαλιά σφιχτή για δύναμη...
Ξημέρωσε mother fucker!

Βγαίνω από το σπίτι στις 8. Άυπνη και κουρασμένη. Οι Δευτέρες με πονάνε, μα τις ανέχομαι όπως όλος ο κόσμος...Όμως είμαι κουρασμένη πολύ και φεύγοντας θέλω να παραιτηθώ από όλα, έτσι απλά.
Ανοίγοντας την πόρτα τα μάτια μου πέφτουν στο έπιπλο που αφήνουμε όλοι τα κλειδιά μας μόλις μπαίνουμε στο σπίτι. Έχει πάνω του τα πάντα. 'Ότι κρατάμε, το ακουμπάμε εκεί φεύγοντας για να το βρούμε μόλις ξαναμπούμε στο σπίτι. Εκεί ο μικρός άφησε το πάνινο σκυλάκι του. Δεν το αποχωρίζεται ποτέ ακόμη και τώρα που λέει πια πως μεγάλωσε...Η εικόνα του μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Είναι εκεί και τον περιμένει καρτερικά να γυρίσει..."Μου λείπουν" λέει ο ένας μου εαυτός..."είσαι ηλίθια", απαντά ο άλλος  κοπανώντας την εξώπορτα!


Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις εκεί έξω...κι είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος.Τόσο άγριος και καμιά φορά, δεν θέλω να μπω μέσα του...Μα δεν έχω επιλογή...Ευτυχώς!
Βγήκα εκεί έξω όπως κάθε μέρα και εκεί που φοβόμουν, εκεί στην άκρη, περίμεναν τα θαύματα και τα μαθήματα κι οι μαγικές στιγμές και τα λόγια των ανθρώπων...κι όλα έγιναν. Όλα τα μπόρεσα...Όλα τα πρόλαβα κι όλα πήγαν καλά...έδωσα, πήρα, έμαθα. Ήρθα σε επαφή με τον πόνο των ανθρώπων κι ήταν ίδιος με τον δικό μου. ίδιοι φόβοι. ίδιες ανάγκες, ίδια όνειρα...Ήταν μια πλούσια, πλούσια, μα μεγάλη μέρα!
Γύρισα σπίτι στις εννιά και μισή...με μια γρίπη να με τριγυρνά, γεμάτη κι ήρεμη πολύ. Σύρθηκα κουρασμένη στο κρεββάτι του..."Καληνύχτα Άγγελε"...του ψιθύρισα στον ύπνο του! Μια αγκαλιά για τα όνειρα...αυτό μόνο πρόλαβα σήμερα να τους δώσω...

Υπάρχουν κι αυτές οι ημέρες...έρχονται για να μας θυμίζουν την αποστολή μας. 

Καλημέρα αγαπημένοι...σήμερα ξημέρωσε μιαν άλλη μέρα που με βρήκε άρρωστη, κομμάτια...μα κι αυτό θα περάσει....Ει εκεί έξω mother fucker ακούς; Κι αυτό θα περάσει!!!!
                                                                                                     Κατερίνα

Αφιερωμένο σε όλους τους βιονικούς γονείς εκεί έξω...Κουράγιο αδέρφια! Μπαμπά, Μαμά σας θυμάμαι μέρες σαν κι αυτές. Ευχαριστώ...τίποτε άλλο. Μόνο αυτό...

19 σχόλια:

Vaya είπε...

"Βιονικοί γονείς" , τι να σχολιάσω μετά από αυτό; ακόμη μια ανάρτηση μέσα από το μυαλό μου, όπως και πολλών άλλων φαντάζομαι..περαστικά Κατερίνα. "θα περάσει κι αυτό"!

Συννεφάκι είπε...

"Κι αυτό θα περάσει.."
Είναι και το δικό μου μότο και το επαναλαμβάνω στα δύσκολα.
Το κείμενό σου μίλησε στην καρδιά μου. Μια τέτοια νύχτα είχα απόψε... αλλά σήμερα είναι μια άλλη μέρα! Και στα μέρη μου χιονίζει!!!
Για άλλη άσπρη μέρα.
Γρήγορη ανάρρωση σου εύχομαι και δύναμη σε ότι κι αν κάνεις.
Τα φιλιά μου

dk είπε...

Είχα μια πολύ δύσκολη νύχτα και το πρωι δεν είχα κουράγιο να σηκωθώ, δεν ήθελα να ξεκουμπώσω το σώμα μου απο το κρεββάτι... μα δεν είχα άλλη επιλογή. στο γραφείο, στον πρωινό καφέ πριν με καταπιούν τα χαρτιά, παρέα το κείμενο σου και χτύπημα στην πλάτη τα λόγια σου! Ναι θα περάσει κ αυτό...

Unknown είπε...

Μια άλλη μέρα που έρχεται να βιώσει τις έγνοιες και τις φοβίες της νύχτας.. Μια άλλη μέρα που πρέπει πάλι να προσπαθήσουμε για να τα καταφέρουμε.. γιατί απλά έχουμε θετικό μότο.. Καληνμέρα Κατερίνα και περαστικά ...

yianna είπε...

όταν είμαι έτσι ακούω αυτό και γαληνευω , 2,5 ωρίτσες

https://www.youtube.com/watch?v=2ABlQXmbcp8

Litsa είπε...

sis... δεν είμαι εκεί να σου φτιάξω μια σουπίτσα. Το ελάχιστο...
Μα θα περάσει κι αυτό!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Εννοείται θα περάσει..όλα δεν περνάνε; Κι όλα για καλύτερα λέω εγώ :-) Τις νύχτες όλα παίρνουν μεγαλύτερη διάσταση, το ξέρεις. Περαστικά σου μάνα, κουράγιο!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Εγώ πάντως σε παρόμοια ξυπνήματα με άγχος μπορεί να μην ανάβω το φως αλλά κατεβαίνω στο σαλόνι και βλέπω τηλεόραση. Ξεχνιέμαι και με παίρνει ευκολότερα ο ύπνος. Πολλές φορές και το σερφάρισμα βοηθάει! Αυτό πάντα βοηθάει! Χα χα!
Kathy by anthomeli

___ είπε...

Καλημέρα Κατερινιώ! Περαστικά! Στέλνω συναδελφικά σέβη και μια σφιχτή αγκαλιά με την ευχή να έρθουν σύντομα οι μέρες που θα ξυπνάς και θα αρπάζεις εσύ τη μέρα by the balls αντί για το ανάποδο! Φιλιάαα

Κούλλα είπε...

Το πως η νύχτα μπορεί να μεγενθύνει όλα όσα έχουμε στο νου μας είναι πολύ περίεργο. Εφαρμόζω και εγώ το κόλπο της Kathy, κάθομαι στην τηλεόραση με μια κούπα ζεστό γάλα και αυτό είναι, σε λίγο χαλαρώνω και κοιμάμαι. Περαστικά σου βιονικη μαμά!!! Μια ιωσούλα είναι θα περάσει....

IOANNA KEM είπε...

AX...KATEΡΙΝΑ ΜΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΚΑΛΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΑΣΧΕΤΕΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ...ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ...Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΠΑΡΚΕΡ ΠΟΥ ΞΥΠΝΟΥΣΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΛΙΣΤΕΣ ΝΟΗΤΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ....

Αφροδίτη είπε...

Δυο μήνες τώρα, δυο μήνες ακριβώς, ιώσεις πρωτόγνωρες, ιώσεις σωματικές, ιώσεις ψυχικές, προβλήματα μικρά, που άλλοτε γιγαντώνουν και άλλοτε μικραίνουν, εμπόδια χωρίς τελειωμό... Δεν είσαι μόνη, Κατερίνα μου, δεν είσαι μόνη, αν αυτό λιγάκι σε παρηγορεί... Περαστικά, σμαραγδένια μου, περαστικά σε όλα... Σε φιλώ μαμαδίστικα.

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον μας ψεκάζουν γιατί δύσκολη μέρα ξημέρωσε κι εδώ. Ή τ' άστρα, ποιος να μας πει... Και δεν είμαστε κοντά για καφέ και αλληλοϋποστήριξη! Τέλος πάντων, ότι και νά 'ναι, θα περάσει που θα πάει;

lolipopfamily είπε...

Κατερίνα μου υπέροχο ποστ που μίλησε στην ψυχή μου. Πόσες νύχτες ξάγρυπνη και μόνη να σκέφτομαι όσα πέρασα και που τότε έλεγα ότι θα περάσει κι αυτό. Και τα κατάφερνα και μετά ερχόταν κι άλλο χτύπημα κι έλεγα:"υπάρχουν και χειρότερα " θα περάσει κι αυτό και μετά κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο...... Ναι Θα περάσει κι αυτό μωρό μου. Σου το υπογραφω. Περαστικά αγαπούλα μου

Ανώνυμος είπε...

τις ευχες μας και τις προσευχές μας για το καλό ! και για το καλύτερο !!

Yianna Panou είπε...

Όπως πάντα... μίλησες στη καρδιά μου... (και πολύ εκτίμησα που υποβόσκει και ένα liposan στην φωτογραφία...) Ναι, και αυτό θα περάσει... Μεγάλη αλήθεια, πολύ αισιόδοξη μα και λίγο θλιβερή.. Φιλιά πολλά Γιάννα- Το ημερολόγιο μιας μαμάς <3

Βενετία είπε...

Σκέφτομαι ότι θα ΄χει περάσει... το εύχομαι αγαπημένη. Σου το εύχομαι, κι αν όχι, Να περάσει τότε και να πάει στο καλό... Σε φιλώ γλυκά για περαστικά.

antigone είπε...

Αχ, Κατερινάκι!!! Πόσο γνώριμα μου ακούγονται όλα αυτά......κ εγώ το ίδιο παθαίνω...όταν ξυπνήσω στη μέση της νύχτας δεν ξανακοιμάμαι κ έχω παρέα όλους μου τους φόβους να με συντροφεύουν μέχρι το πρωί....Ευτυχώς η μέρα είνα γεμάτη και δεν τους πολυσκέφτομαι μέσα σε αυτή...
Ελπίζω να ανάρρωσες, γλυκειά μου....

KatrinArt είπε...

Κατερινάκι μου γλυκό περαστικά σου!!! Είσαι κι εσύ ένας Σουπερ-ήρωας!!!